ŻMIJA
Wzmianki o "żmii", lub w literalnym odniesieniu o "wężu", często oznaczają europejską żmiję (Vipera berus). (Encyklopedia Britannica, 1994-2000)
"Jadowity gad, po grecku eph'eh', o którym nawiasowo jest wspomniane, że znaleziono go na Malcie (Dz.Ap. 28:3) i Żydzi byli z nim zaznajomieni (Mat. 3:7); prawdopodobnie zwykła żmija (Vipera communis lub Pelisa berus), która jest pospolita na wybrzeżu Morza Śródziemnego." (Słownik Biblijny Westminster)
Środowisko
Żmiję europejską można znaleźć w różnych miejscach, takich jak otwarte tereny leśne, skupiska krzewów, błonia, wrzosowiska, torfowiska, piaszczyste wydmy, wilgotne łąki, brzegi rzek i bagna. Żmija może osiągać do 80 centymetrów długości i zazwyczaj jest szara z czarnymi zygzakami na grzebiecie i czarnymi plamkami na bokach.
(The Greensand Trust, - wiow.wildlifetrust.org.uk/bcnp/bedsbap/pdf/adder.pdf (aktualnie, tj. sierpień 2019, strona nie istnieje) i Encyklopedia Britannica, 1994-2000)
Niebezpieczeństwa i skutki jadowitości
Panuje ogólna zgodność co do tego, że żmija gryzie tylko wtedy, gdy zostaje sprowokowana lub poruszona. Jak wszystkie jadowite węże, żmija używa jadu (specjalnej śliny), aby oszołomić lub zabić swoją ofiarę. Jad jest również używany jako samoobrona, kiedy wąż czuje się zagrożony. Skutki działania trucizny są związane z ilością wstrzykniętego jadu. To z kolei zależy od wielkości gruczołów jadowych, ilości jadu jaką one zawierają (ona może być niewielka, jeśli wąż gryzł ostatnio coś jeszcze) i od ilości jadu jaką zwierzę zdecyduje lub potrafi wstrzyknąć. Odległość ugryzionego miejsca od głównych żył i tętnic rzutuje na szybkość działania jadu.
W rzadkich przypadkach organizm człowieka odpowiada ciężką reakcją alergiczną na ugryzienie żmii. Ogólnie skutki ugryzienia ograniczają się do obrzęku, przebarwienia skóry i wymiotów. Jej ugryzienie rzadko ma śmiertelne skutki dla ludzi.
Różne źródła:
SB ’03,129.