ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Pytanie: Jeżeli Pismo Św. w liście do Efezów 4:11-13 dowodzi, że prorocy mieli pozostać z kościołem, czy by także nie dowodziło, że Apostołowie mieli być z nami aż do tego czasu, ponieważ to samo jest powiedziane o nich, co jest powiedziane o prorokach? Jeżeli odnosi się do Pism Apostołów, czy nie może odnosić się do Pism Prorockich w tem znaczeniu, że oni byli prorokami jako też Apostołami?
Odpowiedź: Jeżeli zasada rozumowania pytającego miała by być właściwą, dowiodłaby, że Apostołowie byli także nazwani "Ewangelistami", "pasterzami" i "nauczycielami", ponieważ Apostołowie byli także (używając słów w ogólnym znaczeniu) ewangelistami, pasterzami i nauczycielami; i z tej przyczyny oni musieliby być jedynymi w tym ustępie sługami do budowania Kościoła, dwanaście Apostołów. Błąd pytającego leży w tym, że nie dobrze rozbiera słowo Prawdy (2 Tym. 2:15). Zobacz Prawdę (angielska) str. 18, kol. 1, par. l o ogólnym i szczególnym znaczeniu słowa "prorok". W ogólnym tego słowa znaczeniu wszyscy apostołowie byli prorokami. Lecz ustęp w liście do Efezów 4:11 i używa słowa "proroki" z szczególnym odnoszeniem się do wzmiankowanych w 1 Kor. 12:28 gdzie nazywa ich "podrzędnymi prorokami". Że prorocy w Efez. 4:11 nie są tymi samymi osobami co Apostołowie w tym samym wierszu, widocznym jest z greckiego A.V. (American Version) dobrze wyjaśnia; R.V. (Revised Version) i A.R.V. (American Revised Version) jeszcze lepiej wyjaśnia: "I dał niektórych, aby byli apostołami, a niektórych prorokami itd.". Polepszone tłumaczenie jest najjaśniejsze z wszystkich: "I dał niektórych jako Apostołów, a niektórych jako proroków itd.". Wyrażenia "tous men" i "tous de" dowodzą, że odnosi się do różnych osób, i ażeby jedne osoby od drugich odróżnić, Apostołowie jako nauczyciele każdego członka Ciała Chrystusowego (Jana 17:2) nie mogli osobiście zajmować ich urzędu po ich śmierci; to musiało być uczynione przez ich Pisma. A te Pisma nie są prorockimi w odróżnieniu od Apostolskich; ponieważ było to potrzebną funkcją apostolskiego urzędu nauczać z natchnienia, nie tylko względem odróżniających się zasad, ale względem osób, wypadków i rzeczy, bez różnicy czy odnosiły się do przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości. Nie jest to ważną funkcją "podrzędnych proroków" uczyć każdego członka Ciała Chrystusa; ani też wszystkich żyjących członków Ciała Chrystusa, w zajmowaniu ich urzędu jako "podrzędnych proroków", ale raczej ogólnie mówiąc, ich urząd autoryzuje i uzdalnia ich, aby byli nauczycielami w ogólnym Kościele w ich czasie, choć wyjątkowo przez ich Pisma niektórzy z nich nauczali braci, którzy żyli po ich czasie; jak Mark, Łukasz, Marsiglio, Wyklif, Luther, Melanchton, Kalwin, Zwingli, Szymon Menno, Wesley, Campbell, Miller, Russell etc. "On sługa" oprócz innych miejsc, porównuje nasze wyrozumienie tych rzeczy w E. 177, par. 2; 207, par. 1; a także w F. 238, 241, 244, 245, 249, 251 (VI Tom, str. 284, 285, 293, 294, 299, 301).
Pytanie: Czy są młodociani Święci poświęceni na śmierć?
Odpowiedź: Rozumiemy, że ich poświęcenie jest na śmierć, ponieważ nie może być żadnego poświęcenia do życia, aż Gościniec Świętobliwości zostanie otwarty. To możemy zauważyć z faktów i potrzeb tego wypadku. Starożytni Święci poświęcili się na śmierć (Żyd 11:2-39). Maluczkie Stadko poświęciło się na śmierć (Rzym 6:1-11). Ci którzy stanowią teraz wielkie Grono także poświęcili się na śmierć na kandydatów maluczkiego stadka. Młodociani Święci, co się tyczy ich poświęcenia i obietnic przymierza, są na równi z Starożytnymi Świętymi. Dlatego ich poświęcenie jest na śmierć. I takie było też ich wyrozumienie, gdy się poświęcili. Fakty tego wypadku dowodzą, że wszyscy, którzy się poświęcili przed otworzeniem gościńca świętobliwości (Iz. 35:8) poświęcili się na śmierć, i potrzeby wypadku wymagają tego; ponieważ tak długo jak Szatan jest w kontroli na świecie, będzie niemożebną rzeczą wypełnić poświecenie bez dziennego umierania, ponieważ warunki teraźniejszego świata złego, schylają się na stronę grzechu, a nie na stronę sprawiedliwości; i ktokolwiek chciałby wśród takich warunków być wiernym Panu, musi to uczynić kosztem jego ludzkich praw, to jest, musi poświęcić się na śmierć.
TP ’24, 63-64.