EGZAMINACJA ARTYKUŁU: "STRÓŻU, CO SIĘ STAŁO W NOCY?"
W Zwiastunie (Herald of Christ's Kingdom) z 15 Kwietnia 1921. Piśmie P.B.I. ukazał się 10 stronicowy artykuł pod tytułem: "Stróżu, co się stało w nocy?" odrzucający chronologię brata Russella. W szczegółach zapiera się, że Czasy Pogan rozpoczęły w l9 roku Nabuchodonozora przy spustoszeniu ziemi po zdetronizowaniu Sedekjasza, twierdząc, że Czasy Pogan rozpoczęły się 19 lat rychlej, w pierwszym roku panowania Nabuchodonozora Króla Babilońskiego. Jako wynik również podawają, że odrzucają chronologię 6000 lat od stworzenia Adama jako kończące się w roku 1873 po Chrystusie, jako też chronologię wielkiego cyklu prowadzący do pozaobrazowego Jubileusza i do Chronologii paralelnych dyspensacji. Artykuł upewnia nas, że nie tylko 5 wydawców Zwiastuna, ale również 7 dyrektorów P.B.I. jednogłośnie zgadzają się z tymi chronologicznymi odrzuceniami, jako też zgadzają się razem co oni myślą, że jest właściwym względem tych chronologicznych okresów. Podając rzeczy z II Tomu, którego nasz Pastor między 1886 i 1889 napisał, twierdząc, że te trzy rzeczy, które tam są podane do wypełnienia się w 1914 roku nie wypełniły się. - (1) Zupełny upadek chrześcijaństwa; (2) Koniec Armagedonu (punkty te (1) i (2) są te same, a nie różniące się wypadki: (3) Całkowite ustanowienie Królestwa - że byli niezadowoleni, że to nie wypełniło się w 1914 roku. Mówią, że dlatego jest potrzebnym powtórnie zegzaminować chronologię, aby znaleźć (jak oni przypuszczają) jaki błąd. W podawaniu takiej ich przyczyny przewidzieli fakt, że 10 lat przed 1914 rokiem brat Russell wskazał, że Czas Ucisku nie miał prędzej rozpocząć się aż w roku 1914, po końcu Czasów Pogan. (Z'. 04, 197-199; 229, 230; ostatni paragraf mówi abyśmy nie uczyli, że Anarchia skończy się w jesieni 1915.) Dlatego ci z nas, którzy byli właściwie poinformowani w tym przedmiocie, nie spodziewali się 10 lat przedtem końca Armagedonu w jesieni 1914; ponieważ długo przedtem wiedzieliśmy, że wojna światowa miała rozpocząć się w 1914 a ta miała uprzedzić Armagedon. (Z' 04, 249; 1 Król. 9:11 Bereański Komentarz włącznie: Amos 9:13). Tak również nie zauważyli, że Strażnica 1913 roku przestrzegała nas, że Kościół nie opuści świata w r. 1914; i że dlatego Królestwo nie będzie w całej pełni w 1914 ustanowione. Według tego Zwiastun w twierdzeniu, że ma powód zegzaminować Chro-nologię niewypełnionych rzeczy w 1914 podaje nieegzystujące, nieprawdziwe niezadowolenie: ponieważ przed tym czasem nie spodziewaliśmy się, że te rzeczy miały się wypełnić w tym samym roku. Nasze spodziewania w 1914-początek Wielkiego Ucisku przy końcu Czasów Pogan, jako też koniec żęcia, nie pokłosia - były uznane przy wybuchnięciu Światowej Wojny i przy rozpoczęciu pokłosia w tym samym roku. Jako ich druga przyczynę do zobaczenia błędu w naszej chronologii wydawcy Zwiastuna twierdzą - jakoby ich czytelnicy żądali by tego od nich z przyczyny innych okoliczności, w jakich znajdujemy się od roku 1914. Gdyby wydawcy Zwiastuna zatrzymali Prawdę Epifanii na tym przedmiocie, i że rozdzielenie Kościoła w 1917 było wypełnieniem pozaobrazowego Elijasza i Elizeusza rozdzieleniem, i gdyby dalej postępowali w świetle, byli by w stanie uspokoić niepewności ich czytelników przez Pańskie wyjaśnienie na te zmienne okoliczności, zamiast odrzucić prawdziwą chronologię.
Wydawcy Zwiastuna mówią nam, że gorliwie modlili się do Pana i gorliwie badali Pismo Św. aby mogli być w stanie odnaleźć (jak przypuszczają") błąd w naszej chronologii. Lecz zapominają oni powiedzieć ich czytelnikom, że widocznie bardzo mało badali Biblię na ten przedmiot; ale raczej wzięli ich chronologię od pisarzy Nominalnego Kościoła, jak np. od Usher'a i od pogańskich pisarzy chronologię jak od Ptolemy'a, które przyjęli i którymi zbijają brata Russla chronologię, którą on przyjął po długiem zbadaniu i zrozumiałych przyczyn, odrzucając Nominalnego Kościoła i pogańskie chronologie względem daty pierwszego Roku Panowania Nabuchodonozora jako Króla Babilonu. Nasz Pastor pokazawszy w II tomie że te chronologie były błędne, wydawcy i dyrektorzy P.B.I. powinni wstrzymać się od przyjęcia takowych. Tu właśnie ci wydawcy postępowali za tym samym duchem, którego okazali w wielu ich tłumaczeniach Objawienia. Ma się rozumieć, że próbują oni pokazać, że brat Russell podał zasady, np. w Z'. 14, 5. usprawiedliwiając ich postępek, a wcale o tym nie wspominają, że później, gdy wojna wybuchła, brat Russell twierdził, że nasza chronologia udowodniła przez te fakty; że Czas Wielkiego Ucisku rozpoczął się podług chronologii. Zgadzamy się z jego podaniem (podawają, aby pokazać, że on mówił, abyśmy zmienili nasze poglądy, jeżeli fakty wymagają): "Nasze spodziewania nie muszą dozwalać nam przeważyć fakta": a my dodawamy: fakta dowodzą tego, czegośmy się przedtem spodziewali przed 1914; dlatego nie potrzeba zmieniać, jak ci wydawcy i dyrektorzy czynią, jakoby fakty tego wymagały. Fakty zabraniają takich zmian i usprawiedliwiają pogląd naszego Pastora na chronologię.
W porządku, z naszymi odrzuceniami podamy ich trzy przypuszczające Biblijne dowody, że Czasy Pogan rozpoczęły się w pierwszym, zamiast w 19 roku panowania Nabuchodonozora. Potem zegzaminujemy ich zamierzone zbijanie 70 lat spustoszenia ziemi, jako zgadzające się z 70 lat z Babilońskim Uniwersalnym Panowaniem.
Pierwszy (przypuszczający) dowód, jaki podają, jakoby Czasy Pogan miały rozpocząć się w pierwszym roku panowania Nabuchodonozora zamiast w 19 roku, są dwa podania w Dan. 2. W pierwszym wierszu jest podane, że było w drugim roku jego panowania, że śniło mu się o metalowym posągu: a w wierszach 37, 38 jest podane, że on wtenczas był uniwersalnym monarchą ustanowionym przez Boga. Dlatego rozumują, że to było 19 lat przed zdjęciem korony z Sedekijasza, że Czasy Pogan rozpoczęły się, nie przy zdjęciu korony z Sedekijasza w 19 roku panowania Nabuchodonozora, ale w pierwszym roku jego panowania.
Nasza odpowiedź do tego argumentu jest następująca: Pismo Św. podaje początek panowania Nabuchodonozora z dwóch chronologicznych punktów zapatrywania: (1) Od roku, w którym zaczął panować po swoim ojcu jako Król Babilonu, i (2) od roku, w którym stał się Królem Świata, w którym to czasie Czasy Pogan rozpoczęły się. Ostatnia data była w 19 roku jego panowania jako następca jego ojca, i król Babilonu. Teraz damy dowód, że wyrażenie "w drugim roku panowania Nabuchodonozora" (Dan. 3:1) nie może odnosić się do drugiego roku po wstąpieniu na tron jako następca po ojcu na Króla Babilonu, co wydawcy Zwiastuna twierdzą.
(1) Ponieważ było to po pojmaniu Daniela i trzech jego towarzyszy przez Nabuchodonozora z Joakimem i niektóre z świętych naczyń zostały zabrane do Babilonu (Dan. 1:2) że tych czterech Hebrajczyków zostało wybranych do trzyletniej nauki (Dan. l :5) a po ukończeniu tych trzech lat (Dan. 1:18) Daniel i jego trzej towarzysze zostali policzeni miedzy mędrców Babilonu i byli uprzywilejowani stawać przed Królem, to znaczy, że byli jego urzędnikami i doradcami; a było to jeszcze później, gdy sen z II rozdz. Daniela odbył się i przez Daniela został przetłumaczony, dlatego sen nie mógł wypełnić się przed czwartym rokiem Nabuchodonozora jako Króla Babilonu. Dlatego wyrażenie "w drugim roku" (Dan. 2:1) nie może odnosić się do drugiego roku jego uniwersalnego panowania. Później damy dowód, że to wypełniło się w 10 roku jego panowania jako następca po jego ojcu nad Babilonem. Wydawcy Zwiastuna nadmieniają te trzy lata. Jak mogli oni przeoczyć fakt, że te trzy lata zbijają ich pogląd na "drugi rok" z Dan. 2:1?
(2) Trzyletnia nauka Daniela i jego towarzyszy nie mogła rozpocząć się przed ósmym rokiem panowania Nabuchodonozora jako następca po jego ojcu jako król Babilonu, ponieważ przy końcu siódmego roku jako takiego króla pierwsi żydowscy niewolnicy zostali przez niego wysłani do Babilonu (2 Kron. 36:5-7; Jer. 52:28) i nie mogli tam przyjść przed ósmym rokiem, ponieważ taka podróż lub ekspedycja tej odległości trwała najmniej 4 miesiące (Ezdr. 7:9). Dlatego te trzy lata edukacyjne nie mogły być skończone przed jedenastym rokiem Nabuchodonozora jako króla Babilonu. A sen będąc jeszcze później, "drugi rok" z Dan. 2:1 nie mógł być drugim rokiem innego panowania od tego, które Nabuchodonozor rozpoczął przynajmniej jedenaście lat przedtem, zaraz po śmierci jego ojca, to jest że było w drugim roku jego uniwersalnego (powszechnego) panowania, które rozpoczęło się 19 lat po zostaniu królem Babilonu.
Przed dalszym postąpieniem chcemy nadmienić odnośnie chronologii w niektórych punktach, które przez wydawców Zwiastuna nie były zauważone. Jeden z tych jest widoczne sprzeciwianie się Pisma Św. między Dan. 1:1-4, a niektórymi innymi biblijnymi ustępami i z niektórymi nadmienionymi rzeczami, które podaliśmy w poprzednich paragrafach. Jeżelibyśmy mieli tylko Dan. l :1-4 za datę, moglibyśmy wnioskować, że niewola podana w tych wierszach odbyła się w trzecim roku Joakima; lecz daty 2 Kron. 36: 5-7 i Jer. 52:28 dowodzą, że wypełniło się w jedenastym roku Joakima i w siódmym roku Nabuchodonozora. Te podania harmonizujemy jak następuje: Dan 1:1, 2 nadmienia czas tylko pierwszego z różnych wypadków, podając inne aż przy zdetronizowaniu Joakima bez ich chronologii, jak następujące dowodzi: Późno w trzecim roku Joakima (Dan. 1:1) Nabuchodonozor w jego pierwszym roku opuścił Babilon w drogę do Palestyny, i przybył tam w czwartym roku panowania Joakima. (Jer. 25:1). Bez żadnego oblężenia w tym czasie Joakim zgodził się na warunki z Nabuchodonozorem, stając się mu poddanym przez trzy lata (2 Król. 24:1); potem w czwartem roku panowania Nabuchodonozora i w siódmym roku jego własnego panowania powstał przeciwko pierwszemu. Jako wynik tego po pewnym czasie pierwszy przyszedł przeciw Jeruzalem, i po pierwszy raz oblężył miasto (Dan. 1:1), wziąwszy je w siódmym roku jego własnego panowania w jedenastym roku Joakima, detronizując go i wysyłając niektórych z jego ludzi i święte naczynia do Babilonu. (2 Król. 23:26; Dan. 1:2-4; 2 Kron. 36:5-7) To działo się przy końcu siódmego roku Nabuchodonozora jako króla Babilonu. (Jer. 32:28) Tak skończyło się pierwsze działanie Nabuchodonozora z Izraelem w siódmym roku jego panowania nad Babilonem. To harmonizuje Dan. 1:1, 2 z innymi podaniami. Inny punkt staje się jasnym, jak następuje: Nabuchodonozor postanowił Joakima za następcę jego ojca: lecz w czasie trzech miesięcy i 10 dni (2 Król. 24:8) oblężył i schwycił go w ósmym roku jego własnego panowania i (2 Król. 24:10-12), prowadząc druga grupę niewolników Izraelskich do Babilonu wraz z innymi świętymi naczyniami (2 Król. 24:13-16; Jer. 52:29). W ostatnim wierszu nieostrożny pisarz lub tłumacz użył hebrajskiego słowa "dziesięć" za słowo "osiem" i uczynił z tego osiemnasty rok zamiast ósmy rok Nabuchodonozora. Różnice w liczbie niewolników zharmonizujemy następująco: pierwszy ustęp daje liczbę niewolników różnego gatunku, ich krewnych, książąt, ich rodzin, urzędników królewskich i wojska. Tak skończyło się drugie działanie Nabuchodonozora z Izraelem, prowadząc druga grupę Izraelskich niewolników w ósmym roku jego panowania, po drugim oblężeniu Jeruzalem przez Nabuchodonozora. Lecz Pismo Św. uczy, że miecz Nabuchodonozora miał uderzyć trzeci raz przeciwko Jeruzalemu (Ezech. 21:14:), co rozpoczęło się w dziewiątym roku Sedekijasza, kończąc się w jego jedenastym roku jego odkoronowania (Ezech. 21:35-27) prowadząc trzecią grupę niewolników i biorąc resztę świętych naczyń do Babilonu (2 Król 25:1-21; 2 Kron. 36:18; Jer. 52:4-15). To działo się w 19 roku Nabuchodnozora (2 Król. 25:3). Był to Nabuzardan, generał swego wojska, który zabrał niewolników, jak jest podane, w 19 roku Nabuchodonozora (2 Król: 25:8, 11, 20; Jer. 52:12, 15, 16, 24-27, 30). Zharmonizujemy daty innych ustępów z Jer. 52:30 jak następuje: Nabuzardan powrócił do Jeruzalemu goniąc uciekających (2 Król. 25:4-6, 8) w siódmym dniu 5-go miesiąca (2 Król 25:8) a w dziesiątym tego miesiąca wjechał i rozpoczął niszczyć miasto i świątynię (Jer. 25:12; 2 Król. 25:9, 10) a w 23 dniu tego miesiąca prowadził niewolników z Jeruzalemu. (Jer. 52:30) Wydawcy Zwiastuna, którzy używają tego wierszu, aby znieważyć pogląd brata Russella o znaczeniu i czasie spustoszenia ziemi, mówią, że ten ostatni wiersz mówi, że to było uczynione w 23 roku Nabuchodonozora. Odpowiedź nasza jest następująca: Oba podania, to w 2 Król. 25:5-12, 18-21, 22, 25 i to w Jer. 52:12, 15, 16, 24-27 pokazują, że to zostało uczynione w 19 roku Nabuchodonozora. Dlatego rozumiemy, że z Hebrajskiego wierszu następujące słowa zostały zgubione po przetłumaczonych słowach "W roku", z którymi zgadzającymi się słowami wiersz hebrajski rozpoczyna się: "dziewiętnasty i w dniu" itd. Innymi słowy, wiersz powinien być czytany następująco: "w dziewiętnastym roku, w dwudziestym trzecim dniu" (piątego miesiąca) dwa tygodnie po rozpoczęciu niszczenia miasta, Nabuzardan wyszedł z niewolnikami, zostawiając małą liczbę z gubernatorem w ziemi, którego zamordowano w siódmym miesiącu, poczym reszta uciekła do Egiptu, zostawiając spustoszoną i niezamieszkałą ziemię. (Jer. 26:9; 52:16, 2 Król. 25:22-26). Tak Pismo Św. uczy, że były trzy oblężenia Jeruzalemu i trzy grupy niewolników były prowadzone do Babilonu przez Nabuchodonozora i mówi o trzecim z tych oblężeń, czego wynikiem była trzecia grupa niewolników, jak miecz uderzył po trzeci raz; a pierwsze uderzenie mieczem przyprowadziło pierwszą grupę niewolników do Babilonu w ósmym roku Nabuchodonozora. Te rzeczy harmonizują chronologię na tych przedmiotach zupełnie.
(3) Rozumowanie mówi, że trzy lata edukacji czterech młodych Hebrajczyków rozpoczęły się później niż w ósmym, a skończyły się później niż w jedenastym roku Nabuchodonozora: ponieważ ci młodzieńcy byli więźniami wojennymi: w dodatku byli oni z królewskiej familii (Dan. 1:3). Dla obawy, aby nie oburzali się (2 Król. 24:1; 2 Kron. 36:6) musieli być osobno trzymani. Dlatego byli oni ludźmi, którym król nie mógł ufać i ich wywyższać, aż ich wyuczył za oficerów (urzędników) i doradców swego królestwa, aż dosyć czasu przeminęło, w którym mogli być obserwowani i próbowani względem wierności i zdolności i aby mogli potem być wyuczeni na odpowiedzialne stanowiska. (Dan. 1:4, 5). Miłość przewodnika nad komornikami był długiem okresem czasu przed rozpoczęciem tej szkoły (Dan. 1:9). Przypuśćmy, że 3 lata obserwacji było krótkim czasem, aby obserwować i próbować wierność tych młodzieńców, nim zostali dopuszczeni do edukacyjnej szkoły na 3 lata. To uczyniło by ich wejście i ich wyjście z szkoły w jedenastym i czternastym roku panowania Nabuchodonozora, jako króla Babilonu. To również nie popiera myśli Wydawców Zwiastuna, że sen o metalowym posągu, który odbył się po wyjściu tych Hebrajskich młodzieńców z szkoły, był w drugim roku panowania Nabuchodonozora jako króla Babilonu.
(4) Czwarte zastanowienie nie popiera punktu wydawców Zwiastuna, pokazując dodatkowo, że sen odbył się dosyć później niż w 14 roku panowania Nabuchodonozora nad Babilonem. Dosyć czasu musiało upłynąć i wiele wypadków musiało się odbyć, aby dać sposobność Danielowi i jego trzem towarzyszom, aby mogli okazać się mądrzejszymi nad wszystkich mędrców króla w wszystkich rzeczach, które były wymagane i wypytywane od nich, jako jego urzędników i radców (Dan. 1:19, 20). Pamiętajmy o tym, że te dowiadywania się króla od nich mądrości były dawane po uczynieniu ich urzędnikami i doradcami króla, to jest potem, "gdy stawali przed królem". Dalszy fakt, że Daniel i jego trzech towarzyszy zostali wyszczególnieni, i zostali poszukiwani przez egzekutorów po wypowiedzeniu wyroku śmierci przez króla na mędrców, którzy nie mogli wytłumaczyć snu, to dowodzi, że przez pewien czas musieli być uznawani za mądrych miedzy mędrcami Babilonu. (Dan. 2:13). Widocznie dosyć czasu musiało upłynąć miedzy tymi wypadkami, które w każdym rozdziale Daniela od pierwszego do piątego włącznie są podane. Tak więc te fakty są w harmonii z datą snu, który odbył się parę lat później niż w czternastym roku panowania Nabuchodonozora nad Babilonem, i naturalnie sprzeciwia się twierdzeniu Zwiastuna.
Te cztery powyżej podane punkty pokazują, że drugi rok panowania Nabuchodonozora wzmiankowany w Dan. 2:1 nie może być drugim rokiem jego panowania, jako następca po jego ojcu i jako król Babilonu: ponieważ te fakty dowodzą, że Dan. 2:1 odnosi się do drugiego roku panowania, które się wiele lat później zaczęło. Dlatego zamiast Dan. 2:1, 37, 38 dać dowód, że Czasy Pogan zaczęły się w pierwszym roku Nabuchodonozora, jako króla nad Babilonem, jak wydawcy Zwiastuna z taką pewnością twierdzą, nie popiera ich myśli, i jest w zgodzie z myślą, że Czasy Pogan zaczęły się w 19 roku tego panowania, a sen był w dwudziestym roku. co było w jego drugim roku, jako uniwersalnego monarchy. Dlaczego wydawcy Zwiastuna, którzy w ich artykule nadmieniają trzy lata szkoły, nie mogą widzieć, że ten fakt czyni niemożebność odnoszenia się do drugiego roku Dan. 2:1, do drugiego roku panowania Nabuchodonozora, następcy po jego ojcu jako król Babilonu? Dlaczego nie starali się zharmonizować faktów i chronologię Dan. 2:1, 2, gdzie podaje chronologię pierwszego tylko wypadku, z 2 Kron. 36:5-7; Jer. 25:1; 52:28? Jest niemożebna rzeczą chcieć pozostać w harmonii z sprawiedliwością, aby takich tłumaczy, którzy są tak niedbałymi i tak wiele uczynili pomyłek w ważnych przedmiotach zwać jasnymi, akuratnymi i polegającymi tłumaczami. Niech nasi czytelnicy pamiętają o tym, że te pomyłki były uczynione mimo ich wiedzy, że nasz Pastor po ostrożnym zbadaniu odrzucił zdarzenie i rok w panowaniu Nabuchodonozora, to co oni teraz uczą, że to był początek Czasów Pogan; a ich obecna teoria jest tak stara, że przez bardzo wiele lat stoi między pisarzami Nominalnego Kościoła. Niech nasi czytelnicy również pamiętają o tem, że wydawcy Zwiastuna odrzucili znalezienie błędu naszego brata Russella a przyjęli błąd nominalnego kościoła i pogańskich pisarzy.
Drugi (przypuszczający) biblijny argument, którego wydawcy Zwiastuna używają, aby udowodnić, że nasz Pastor uczynił pomyłkę, że wziął Nabuchodonozora 19 rok za czas, i odkoronowanie Sedekijasza i spustoszenie ziemi jak wypadki pokazujące początek Czasów Pogan, i chcąc udowodnić, że mają rację w przyjmowaniu Nominalnego Kościoła i pogańskich chronologii jako dające Nabuchodonozora pierwszy rok za czas, poddanie się Joakima przez siedem lat przed jego zdetronizowaniem jako wypadek, jako początek Czasów Pogan, i twierdzą, że to znajduje się w Jer. 27:1-11; Dan. 1:1, 2; 2 Król. 24:1; 2 Król 36:36. W krótkości ich argument jest następujący: Podług Jer. 27:1-11 na początku panowania Joakima, którego panowanie rozpoczęło się 22 lat przed obaleniem Sedekijasza, Jehowa dał rozkaz, że wszystkie narody muszą być poddane Babilonowi przed siedemdziesiąt lat (Wiersz 7, porównaj Jer. 25:11, 12; 29:10). Lecz oni mówią, że ten rozkaz został wprowadzony w czyn w trzecim roku Joakima, gdy został poddany Nabuchodonozorowi w jego pierwszym roku. Na dowód podawają oni Dan. 1:1, 2; 2 Król. 24:1. Stąd też twierdzą, że pierwszy rok Nabuchodonozora pokazuje początek Babilońskiego Uniwersalnego Cesarstwa i Czasów Pogan, 19 lat przed zdetronizowaniem Sedekijasza.
Do tego argumentu dajemy następującą odpowiedź: Ten rozkaz (Jer. 27:1-11) był dany, nie na początku, a potem w czyn wprowadzony w trzecim roku panowania Joakima, lecz był dany w czwartym i w czyn wprowadzony w jedenastym roku panowania Sedekijasza, a to było w 10 roku panowania Nabuchodonozora. Na dowód, że nasza odpowiedź jest prawdziwa, dajemy następujące przyczyny:
(1) Jest to po części widocznym z faktu, że ten rozkaz był dany od Boga przez Jeremiasza do ambasadorów różnych krajów (Jer. 27:2, 3) którym nie król Joakim, ale król Sedekijasz pozwolił iść do ich panujących. Stąd rozkaz, był dany po Joakima jedenastu latach panowania, a Joahima panowanie trzech miesięcy i dziesięć dni przeszły: stąd nie rychlej jak w ósmym roku Nabuchodonozora. - 2 Król. 24:12.
(2) To również jest po części widocznym z faktu, że w tym samym czasie w którym rozkaz był uczyniony i dany ambasadorom na dworze Sedekijasza, był również udzielony Sedekijaszowi (Jer. 27:12-15) i kapłanom i ludowi - wiersz 16.
(3) Dalej jest po części widocznym z faktu, że przed daniem tego rozkazu Nabuchodonozor w jego ósmem roku (2 Król. 24:12-16; 2 Kron. 36:9, 10) już zabrał drugą część świętych naczyń - za dni Joakima - gdy rozkaz groził, że jeżeli Sedekijasz i lud nie będą mu poddani, pozostałe święte naczynia miały tedy być również zabrane i trzymane w Babilonie z tymi co tam przedtem zostały zabrane, aż Izrael powróci z niewoli. - Jer. 27:16-22.
(4) To jest jasno udowodnione przez podanie Jer. 28:1, że to było uczynione w tym samym roku, w którym rozkaz został uczyniony, to jest w czwartym roku Sedekijasza, że Jeremjasza proroctwu odnośnie tej sprawy w Jer. 27:1-22 sprzeciwiał się fałszywy prorok Hananijasz. - Jer. 28:1-4.
(5) Jest to zupełnie jasnym, ponieważ najlepszy MSS (rękopis) Jer. 27:1 czyta się następująco: "Na początku panowania Sedekijasza," nie Joakima. Na dowód tego prosimy zajrzeć wzmiankę Rotherham'a na ten wiersz, który daje poprawkę według autorytetu Dr. Ginsberg'a. dobrze uczonego nauczyciela Hebrajskiego języka, który wypełnił pracę Hebrajskiego Starego Testamentu, co uczynił Dr. Tischendorf i inni pracę nad greckimi wierszami Nowego Testamentu, i złączył i opublikował rożne Pisma z oryginału. Prosimy zauważyć również wzmianke w Amer. Rev. Vers. (Amerykańskie poprawne tłumaczenie) tego wierszu. Że czytanie "Sedekijasz "jest wiaściwym, można to zauważyć z całego rozdziału, szczególnie w wierszach 3, 12, 19, 20 i bez kwestii jest to dowiedzione przez Jer. 28:1, gdzie podaje, że całe poselstwo z Jer. 27 było dane w czwartym roku Sedekijasza, określając ten rok jako "na początku" jego panowania. Dlatego nie tylko że Jer. 27:1-11; Dan. 1:1, 2; 2 Król. 24:1; 2 Kron. 36:6; Jer. 25:11, 12; 29:10 wcale nie dowodzą, że Czasy Pogan zaczęły się w trzecim roku Nabuchodonozora; lecz przeciwnie zbijają to, i dowodzą, że nie rozpoczęły się jeszcze w czwartym roku Sedekijasza. Ponieważ przedtem miecz Nabuchodonozora został dwa razy użyty przeciw Izraelowi, te ustępy w dalszym ciągu dowodzą, że ten rozkaz uczyniony w trzynastym roku Nabuchodonozora odnośnie do przychodzącego wypadku nie skutkował, aż przy trzecim uderzeniu miecza, przy końcu panowania Sedekijasza. Dlatego te ustępy dowodzą, że Czasy Pogan zaczęły się w 19 roku Nabuchodonozora panowania nad Babilonem, co było w pierwszym jego roku panowania nad światem, i rok przed jego snem o metalicznem posagu (obrazie).
Zapytujemy się teraz wydawców Zwiastuna, dlaczego podawają takie ustępy Pisma Św. na ich teorie; które jednak zbijają ich poglądy? Jak mogli oni być tak nieostrożnymi i nie zauważyć podań Jer. 27:3, 12, 16-23 i Jer. 28:1 dowodząc, że tu odnosi się do Sedekijasza? Te podania uczyniły by ostrożnych myślicieli zastanawiającymi się i pytającymi względem tych rzeczy czy by czasem coś niewłaściwego mogło być znalezione względem czytania "Joakim" w Jer. 27:1. Dlatego, że Azazel wpłynął na nich i napełnił ich teoriami Nominalnego Kościoła i pogańskich pisarzy, nie mogli oni zauważyć wyroków Bożych i dostali się w takie wielkie przestępstwa, z których mogli być wybawieni, jeżeli okazaliby właściwą pokorę ku naukom "onego sługi". Zamiast tego upijając się coraz więcej winem Babilońskim, ofiarowali oni obcy ogień przed Panem! 3 Moj. 10:1, 9.
Postępując za pisarzami Nominalnego Kościoła, wydawcy Zwiastuna twierdzą, jako trzeci ich dowód, że poddaństwo Joakima zaczęło się (nie w trzecim roku. jak oni twierdzą, ale) w jego czwartym roku (Jer. 25:1; 2 Król. 24:1) dowodzi, że od tego czasu Izrael był poddany panowaniu Pogan i dlatego Czasy Pogan wtenczas się rozpoczęły. Do zrównania podawają oni odkoronowanie Joakima i postanowienie na jego miejsce Sedekijasza przez Nabuchodonozora. Na to podajemy niektóre odpowiedzi :
(1) Pokrewieństwa Nabuchodonozora do Joakima nie były takimi, aby pierwszy miał mieć władzę nad drugim, lecz były, jako cudzoziemca i napastnika, któremu było trudno oprzeć się z bliska.
(2) To poddaństwo było zaraz potem odrzucone i znieważone przez 4 lata. - 2 Król. 24:1; 2 Kron. 36:5-7).
(3) Gdy Sedekijasz (2 Kron. 36:10) został postanowiony przez Nabuchodonozora po jego oblężeniu, wziął i usunął Joakima, następcę po Johakinie, który był niezależny od Nabuchodonozora, czego Jer. 27:12-17 jasno dowodzi.
(4) Jeżeliby poddaństwo Żydowskiego Króla do władzy pogańskiej i jego uwolnienie lub postanowienie przez taką władzę miało dowodzić poddaństwo Izraela, czyli Czasy Pogan, tedy Żydzi musieli by być poddani poganom i dlatego Czasy Pogan musiały by się zacząć cztery lata przed czwartym rokiem Joakima, gdy Necho, król Egipski, zrzucił Joachaza, a postanowił Joakima na jego miejsce i nałożył podatki na Izraela. - 2 Kron. 35:20-36:4.
(5) Bóg uznawał Izraela za Jego figuralne Królestwo i za oddzielne od władzy poganów, aż pokrewieństwo z Dawida utraciło koronę. (Ezech. 21:25-27) Ezechiel 21 i Jeremiasz 27 zupełnie dowodzą tego, pokazując, że Izrael utracił swoje Królestwo, niezależność, przy trzecim uderzeniu miecza przez Nabuchodonozora - przy końcu panowania Sedekijasza.
Wydawcy Zwiastuna podawaja pisma Ptolemy'ego i pisarzy Nominalnego Kościoła, aby potwierdzić ich nauki odnośnie roku 606 przed Chryst., że to był pierwszy rok Nabuchodonozora jako króla nad Babilonem. Na to odpowiadamy:
(1) Pisma Ptolemy'ego podają rok 604 przed Chr. jako pierwszy rok panowania Nabuchodonozora nad Babilonem, a wydawcy Zwiastuna faktycznie wiedzą dobrze o tym, lecz widocznie zakrywają to wychodząc z właściwego chronologicznego miejsca, dwa lata z przypuszczającego współpanowania Nabuchodonozora z jego ojcem. Dlaczego nie wstawili przypuszczające współpanowanie w jego właściwe chronologiczne miejsce zaraz na początku zamiast przy końcu ich chronologicznej tabeli? Czy to uczynili dla tego, aby nie wyjawić błędnego pisania Ptolemy'ego względem tej daty - czego oni by sobie nie życzyli, ponieważ sprzeciwiało by się to ich teoriom?
(2) Ponieważ pisma Ptolemy'ego i chronologie Nominalnego Kościoła sprzeciwiają się chronologii Biblijnej przed rozkazem Cyrusa, brat Russell odrzucił je za niewłaściwe do swego czasu. Czy mamy z naszym pastorem postępować za Biblijną chronologią przed rozkazem Cyrusa, czy mamy postępować za wydawcami i dyrektorami P.B.I. kierując się za pogańskimi i nominalnego Kościoła chronologiami, które sprzeciwiają się Biblii? Co mamy czynić? Wierni odpowiedzą z Jozuem: "Ja i dom mój, będziemy służyli Panu"!
Rozumie się, że ci wydawcy przeczuwają to, że te 70 jubileuszów, które były odprawione przez czas spustoszenia ziemi sprzeciwiają się przyjęciu ich nominalnego kościoła teorii przez lud Boży. i dlatego czynią oni straszne wysiłki do usunięcia ich jako sprzeciwiających się ich teoriom i przez to podali śmieszne wyjaśnienia - wyjaśnienia, które wzięli od pisarzy nominalnego kościoła, których poglądy na 70 lat jubileuszowych również przyjęli, jako przeciwne poglądom brata Russella. Twierdzą oni, że 70 jubileuszowych lat, których ziemia odprawiła, zaczęły się 25 grudnia 589 przed Chrystusem, gdy Nabuchodonozor najechał na ziemię w dziewiątym roku Sedekijasza i zakończyły się przed rokiem 520 przed Chryst. i trwały nie całkiem 69 lat, z których przez 16-lat Izraelici byli w ziemi po ich powrocie z Babilonu! I faktycznie przedstawiają oni takie głupstwa ludziom, którzy są wyuczeni w trzeźwych naukach brata Russella, twierdząc nawet, że te 70 lat są okresami po 360 dni każdy rok, używając metod poglądów pisarzy nominalnego kościoła, aby sprzeciwiać się myślom naszego Pastora względem 3 1/2dni w którym to czasie dwóch świadków (Stary i Nowy Testament) byli zabici na ulicach wielkiego miasta! Jeden pogląd tej teorii Nominalnego Kościoła jest dany w McClintock i Stronga Encyklopedii, Tom III, 304 par. 2, 3.
W krótkości damy dowód, że tak nie jest (1) że 70 lat spustoszenia ziemi i 70 lat uniwersalnego panowania Babilonu są tym samem okresem, i (2) że pogląd tych wydawców na 70 jubileuszów trzymanych w ziemi jest zupełnie błędnym.
Najprzód chcemy nadmienić, że przez Babilońskie panowanie 70 lat nie mamy rozumieć, że jego królowie byli wszyscy uniwersalnymi panującymi przez ten okres, lecz że ich autorytet wykonywany przez nich lub przez ich reprezentantów między narodami nie miał być całkiem obalony, aż przy końcu tego okresu, którego porównywamy z przybyciem Izraela do Palestyny po opuszczeniu Babilonu w harmonii z dekretem Cyrusa. Nadmieniamy to dlatego, ponieważ Cyrus rzeczywiście obalił ostatniego króla babilońskiego w r. 538 przed Chr. a. data pokazuje krótszy okres od 70 lat po staniu się Babilonu uniwersalnym Państwem.
W krótkości podamy teraz dowody, że 70 lat spustoszenia ziemi i 70 lat uniwersalnego panowania Babilonu są tym samym okresem.
(1) Dane już dowody łącznie z "drugim rokiem" panowania Nabuchodonozora (Dan. 2:1) i z datami dania i w czyn wprowadzenia dekretu Jehowy (Jer. 27:1-11) do uniwersalnego panowania Babilonu, dowodzi tego i nie potrzebuje być powtarzane.
(2) Jeremiasz nadmienia to wyrażenie, 70 lat, tylko 3 razy (Jer. 25:11, 12; 29:1; w ostatnim ustępie prawie wszystkie tłumaczenia, i to właściwie podawają "Babilonowi" a nie w "Babilonie" i w jednym z tych ustepów - jedyny, gdzie wspomina spustoszenie ziemi trwające 70 lat - zapoznaje z tym okres babilońskiego uniwersalnego panowania i spustoszenia ziemi. - Jer. 25:11, 12.
(3) Daniel dobrze rozumiał to jedyne podanie Jeremiasza, odnoszące się do 70 lat spustoszenia ziemi, że to miał być czas, w którym Izraelici nie mieli być w ziemi (Dan. 9:2, 7, 12, 16, 18-20). Dlatego modlił się o powrót Izraela do ziemi, gdy ten okres się skończył. - Dan. 9:1-20.
(4) Jedyne podanie Jeremiasza odnośnie 70 lat spustoszenia ziemi (Jer. 25:11, 12), które identyfikuje z Babilońskim 70 lat trwałem uniwersalnym panowaniem i jego odnoszenie się do "spustoszonej" ziemi i "bez mieszkańców" (Jer. 26:4-7, 9) są spokrewnione przez Samego Jehowę z 70 jubileuszami trzymanymi w ziemi, w której nie było mieszkańców. (2 Kron. 36:20-22). Jeżeli te 70 jubileuszów nie są podane w Jer. 25:11, 12, co identyfikuje 70 lat spustoszenia z 70 lat trwałą Babilońską wszechwładzą, gdzie więc przepowiada, że 70 lat jubileuszowych mają wypełnić się w spustoszeniu ziemi? Nigdzie! Dlatego te 70 sabatów odbyły się w Babilońskich 70 latach; ponieważ 2 Kron. 36:20, 21, 22 dowodzi, że Izrael został wypędzony i wstrzymany od ziemi przez 70 lat. ażeby wypełnić proroctwo o 70-letnim spustoszeniu ziemi; i jedyne miejsce, w którym Jeremiasz podaje takie proroctwo, jest ten sam czas, który identyfikuje spustoszenie ziemi z 70-letnią wszechwładzą Babilonu. (Jer. 25:11, 12). Mojżesza proroctwo odnosi się do tej samej rzeczy (3 Moj. 26:33-35) Dlatego te dwa podania odnoszą sio do tego samego okresu czasu.
(5) 2 Kron. 26:20-22 dowodzi, że 70 lat spustoszenia ziemi było podczas zupełnej nieobecności Izraela z ziemi, ponieważ te wiersze dowodzą, że zostali wypędzeni i wstrzymani od wejścia do niej przez 70 lat, ażeby ziemia odprawiła swoje 70 sabatów. I również mówi, że tak długo, jak była spustoszona - "bez mieszkańców" (Jer. 26:9)- trzymała swoje sabaty przez 70 lat. Dlatego te 70 lat trzymania Sabatów i 70 lat Babilońskiej wszechwładzy są tym samem okresem czasu.
(6) Zach. 7:5-14 ogólnie, a szczególnie wiersze 5 i 14 pokazują wyraźnie, że 70 lat spustoszenia były okresem, w którym nikt nie był w ziemi i że podczas tych 70 lat spustoszenia nikt nie powracał do ziemi; gdy zaś teoria P.B.I. wydawców, splugawiona od nominalnego kościoła, twierdzi, że Izraelici powrócili i mieszkali 16 lat przed zakończeniem się 70 lat spustoszenia ziemi!
(7) Jubileusz rozpoczynający się w 10 dniu siódmego miesiąca (3 Moj. 25:9) i słoneczny i miesięczny rok Izraela będąc z biegiem czasu zrównane, co jest dowiedzione przez dojrzałość pierwiastków wskazując miesiąc Nisan (3. Moj. 23:10-15); a jubileuszowy rok z biegiem czasu równając długości słonecznego roku, 70 jubileuszy - 70 lat spustoszenia - przeciętnie zrównały 70 słonecznych lat; i dlatego musimy mieć okres 70 przeciętnych słonecznych lat dla nich, a inne wyjaśnienie nie podaje je jak identyfikacja 70 lat spustoszenia z 70 latami Babilońskiej wszechwładzy. Dla tego te dwa wyrażenia odnoszą się do tego samego okresu.
Powyżej dane siedem dowodów pokazują biblijność poglądów brata Russella i zbijają nominalnego kościoła poglądy na ten przedmiot, którego nam wydawcy i dyrektorzy P.B.I. udzielają.
Mając silne dowody na prawdziwość naszej chronologii 70 lat, która poglądy Zwiastuna nie uznaje, przystąpimy teraz do prostego zbicia ich myśli na 70 lat. jakoby były latami po 360 dni rozpoczynające się 25 grudnia 598 przed Chryst. i kończące się w listopadzie 520 p. Chrystusie.
(1) Cokolwiek lud Boży miał lub nie miał uczynić względem tego, to wiemy, że Izrael od wyjścia z Egiptu nigdy nie trzymał roku po 360 dni każdy. (2 Moj. 12:2). Ich rok był rokiem księżycowym, a dodano miesiąc do takiego roku, jeżeli przy jego końcu stan rosnącego jęczmienia dowodził, że jego pierwiastki nie mogły być dojrzałe na czas, ażeby mogły być ofiarowane w najświętszym miejscu w 16 dniu następnego miesiąca (3. Moj. 23:10-15). Dlatego ich lata w ciągu czasu stanowiły podług rachowania słonecznego po 365, 242 dni każdy rok. Dlatego 70 lat spustoszenia nie mogły być rachowane przez nich jako składające się każdy z lat po 360 dni. Gdyby taki rok używali, ich wielkanoc 35 lat po pierwszej Wielkanocy byłaby w jesieni. To zastanowienie odrzuca P.B.I. nominalnego kościoła pogląd na 70 lat, jakoby każdy z tych lat miał tylko 360 dni.
(2) Roczne Jubileusze przychodziły przeciętnie po każdych 50 słonecznych latach i przeciętnie trwały po słonecznym roku każdy. Dlatego 70 jubileuszowych lat -70 lat spustoszenia - przeciętnie stanowiły 70 słonecznych lat i dlatego byłyby dłuższym okresem czasu jak od grudnia 589 przed Ch. do listopada 520 przed Chr. według lat i miesięcy. Dlatego i to zastanowienie zbija ich myśl.
(3) Jest tu niedowiedzionym twierdzeniem - Zwiastuna - że było 70 lat po 360 dni każdy od ostatniego oblężenia Nabuchodonozora, aż Izrael znów rozpoczął budować świątynię za dni Dariusa; lecz choć i to mogło by być dowiedzione, nic nie byłoby znaczącym, ponieważ rok Żydów zabrania im rachowania podług takiej metody, jak to było dowiedzione powyżej na pierwszym punkcie.
(4) Narody, owe więcej Babilońskie Egipskie, które używały rok z 12 miesięcy po 30 dni każdy miesiąc, przy pewnych okolicznościach dodawali miesiąc do niektórego roku, lub też przy końcu roku po 360 dni dodawali 5 lub 6 dni jak wypadek tego wymagał, aby rozpoczął rok w właściwym czasie i sezonie. To może być zauważone z podań Sir Isaac Newton'a i Sir G.C. Lewis, a najlepiej z podań ostatniego (w podaniach wydawców przedstawione są te podania, jakoby zgadzały się z ostatnimi, lecz w rzeczywistości nie zgadzają się) że niektórzy z Starożytnych narodów trzymali rok po 360 dni każdy, "będąc do pewnego stopnia w błędzie." Lecz jak żeśmy widzieli. Żydzi nie obchodzili roku po 360 dni każdy, ponieważ byłoby niemożebnym dla nich obchodzić ich święta w właściwych porach roku, które musiały być w nich obchodzone: Wielkanoc na wiosnę, święto Kuczek na jesień itd.; ponieważ z takim rachowaniem roku po 360 dni każdy, po 35 latach po pierwszej Wielkanocy ich wielkanoc byłaby w jesieni, około 14 dnia siódmego miesiąca. Po 69 latach działoby się tak samo, następujące przychodziłyby po 5 lub 6 dni rychlej w każdym roku. Ten fakt kompletnie zbija twierdzenie Zwiastuna. Jest to prawdą, że Bóg używa roku po 360 dni każdy w przepowiadaniu proroctw na okresy czasu; dla tej przyczyny, gdyby Bóg w przepowiadaniu tych okresów czasu przez symboliczne miesiące i lata, używał akuratną liczbę dni słonecznych i księżycowych miesięcy i lat różność liczb w dniach czyniły by podania proroctw niejasnymi, nawet niemożebnym i błądzącymi, a pracę przepowiedzianego okresu niemożliwą do wykonania. I znów, gdyby Bóg używał księżycowych miesięcy, jak moglibyśmy być upewnionymi w rachowaniu czy brać po 29 lub czy po 30 dni na symboliczny miesiąc, ponieważ te nie zawsze mogą być porównane z literalnymi miesiącami, na przykład, gdy się dolicza do takiego literalnego miesiąca? Lub jak moglibyśmy wiedzieć, kiedy używać symboliczny dodany miesiąc i rok po 13 miesięcy? Lub jak moglibyśmy być upewnieni, czy rozpocząć rachowanie miesiącem z 29 lub 30 dni? Wszystkie te rzeczy musiały by być zauważone przy używaniu księżycowych miesięcy i lat dla symbolicznego czasu proroctw. Lub, gdyby słonecznych miesięcy używano, jak ktoby mógł wiedzieć, czy używać lub kiedy używać miesiąc po 28 lub 29 lub 30 lub 31 dni? Byłoby to niemożebną rzeczą do rachowania, gdyby cześć dnia z 354,367 dni księżycowego roku lub część dnia z 365,242 dni słonecznego roku była zastosowana do wykazania symbolicznych czasów proroczych lat. Dlatego Bóg przepowiedział te okresy czasu w miesiącach po 30 symbolicznych dniach i w latach po 360 symbolicznych dniach. Jednakowoż te przepowiedziane lata nie składały się każdy z 360 dni każdy, ale z lat jakie teraz mamy. Wypełnione proroctwa dowodzą tego faktu. Żaden z przykładów Zwiastuna nie dowodzi, że Biblia podaje nam chronologię lat po 360 dni. Fakt, że wody po potopie były na ziemi 150 dni i drugi fakt, że arka spoczęła na górze Ararat akuratnie 5 miesięcy po rozpoczęciu potopu (1 Moj. 8:3, 4) nie dowodzi, że te 150 dni stanowiły 5 miesięcy po 30 dni każdy; ponieważ Arka mogłaby pływać, do jakiego miejsca na górze Ararat i potem spocząć akuratnie po 5 miesiącach, bez dania daty, że było to 150 dni od rozpoczęcia potopu. Dwie rzeczy tego dowodzą: (1) Te dwa wiersze wcale nie identyfikują te okresy. Dlatego niedowiedzione, lecz przyznawane zrównanie nie może być brane na dowód jakoby 5 miesięcy po 30 dni każdy, miało być biblijnym. (2) Arka będąc w wodzie 15 łokci musiała spocząć na miejscu. 15 łokci pod górą wody nim wody zaczęły spadać, (1 Moj. 6:15; 7:20). I znów bez żadnych dowodów twierdzą, że 180 dni w Est. 1:4 było sześć miesięcy. Sposoby, jakich wydawcy Zwiastuna używają do poparcia ich twierdzeń, że rok po 360 dni jest biblijnym, choć nie ma żadnego biblijnego dowodu na taki rok w chronologii Biblijnej; ale przeciwnie, Biblia jasno dowodzi, że używa roku, który przeciętnie składa się z 365. 343 dni a to jest dostatecznym dowodem, że wydawców twierdzenia są błędnymi.
(5) Ziemia nie odpoczywała od siania (jak powinna, gdyby 70 jubileuszowych lat trwały do r. 520, do daty Zwiastuna na ich koniec) od czasu powrotu z Babilonu, aż po kilku latach potem - przeszło 16 lat podług twierdzeń Zwiastuna - gdy znów zaczęli budować świątynie. To można zauważyć z różnych punktów zapatrywania: (1) Żydzi umarliby z głodu, jeżeli by nic nie posiali i nie zebrali czego z ziemi podczas tego długiego czasu. (2) Ag. 1:6, 4-12 wyraźnie mówi, że lud od czasu opuszczenia do zbudowania świątyni i aż do czasu gdy zaczęli budować świątynie posiał ziemie, choć mało żął. Oni zaraz posiali po ich powrocie; lecz po skończeniu pracy odbudowania domu Pańskiego (Ezdr. 4:24). Pan skarał ich dla braku gorliwości względem Domu Pańskiego, że mało mieli urodzajów (Ag. 1:6, 9-11) co naturalnie dowodzi, że siali i starali się otrzymać urodzaje. To jasno dowodzi, że ziemia była posiana i dlatego nie trzymała sabatów do r. 520 przed Chr. aby wypełniła w tym czasie 70 sabatów. Przeciwnie to dowodzi, że 70 sabatów skończyło się z powrotem Izraela do ziemi; ponieważ od tego czasu zaczęli siać i dlatego żadnego z tych 70 sabatów nie obchodzono podczas 16 lat od ich powrotu, aż, podług Zwiastuna, na nowo odbudowano Świątynię. Dziwi nas to bardzo, że Zwiastun używa Ag. 1:1-11 jako drugi ważny dowód, że 70 sabatów nie skończyło się aż w roku 520! Czy musimy uczyć tych wydawców, że lata głodu (wzmiankowane w tych wierszach posłane na skaranie Żydów za niedbalstwo pracy w Domu Pańskim i że skończyły się, gdy znów rozpoczęto odbudować świątynię) nie są okresem, co Biblia podaje przez odpoczywanie ziemi w latach jubileuszowych? Czy mamy uczyć tych wydawców, że lata jubileuszowe, jako też siedem sabatowych lat wchodzących, były trzymane przez lud nie siejący, aby ziemia odpoczywała? (3 Moj. 25:2-4, 11). Jak mogli oni być tak niedbałymi, że nie zauważyli tego i że Ag. 1:6 podawają na dowód odpoczywania ziemi, choć to zbija ich pogląd, że siano, i że dlatego ziemia nie odpoczywała przez te 16 lat: i że 16 z 70 sabatów ziemi nie były trzymane przez te 16 lat, o których oni mówią, że były częścią 70 sabatowych lat? Znów zapytujemy się ich dlaczego tak często podawają ustępy jak Ag. 1:6, aby dowieść ich punkty, które zupełnie są zbijane przez te ustępy? Ponieważ znajdują się oni w rękach Azazela, i są przez niego zaślepieni i są nim kierowani do wprowadzenia błędów na niepodejrzliwe owce Pańskiej trzody!
(6) Na ich najważniejszy argument do udowodnienia ich twierdzeń, że 70 jubileuszowych lat skończyły się w roku 520 a nie przy powrocie Izraela z Babilonu, podają Zach. 1:7, 12, 16, szczególnie 12 wiersz, gdzie mówi o gniewie Boskim trwającym 70 lat, i o którym twierdzą że odnosi się do okresu 70 lat kończących się w r. 520. Do tego odpowiadamy, że ci wydawcy, którzy twierdzą, że dali właściwe tłumaczenie na Obj. 6 i jego symboliczne konie, odnoszące się do Wieku Ewangelii, powinni lepiej wiedzieć, aby nie stosować widzenia Wieku Żydowskiego (Zach. 1:8-17) które odnosi się do niektórych rzeczy z Obj. 6 i że to odnosi się jedynie do Wieku Ewangelii. Te siedemdziesiąt lat Zach. l:12 odnoszą się do okresu niewoli duchowego Izraela w symbolicznym Babilonie, a nie do okresu od 25 grudnia 589 przed Chr. do listopada 520 przed Chr. Ich używanie tego ustępu jako też Ag. 1:4-11, aby poprzeć ich głupotę, jest następny dowód ich pijaństwa z powodu teorii nauczycieli nominalnego kościoła, i ich niepożyteczności jako nauczycieli słowa Prawdy.
(7) Ponieważ według ich poglądu zdetronizowanie Sedekijasza odbyło się 19 lat później od rozpoczęcia się Czasów Pogan, oni również twierdzą, że są przekonani, iż zupełne zniszczenie Chrześcijaństwa nastąpi w 1933 albo 1934 roku. To był pogląd przesiewaczy z 1909 roku. Ażeby uczynić ich pogląd pozornym, mówią oni, że Czasy Pogan nie są terminem, czyli pozwoleniem dla pogan jak nasz brat Russell nazywał (B. 76 par. 2), ale że są okresem, w którym mieli mieć uniwersalną władzę. (H. 21, 84, par. 3) Choć w II tomie niektóre z naszego Pastora wyrażeń podawają także ostatnią myśl, to było uczynione dlatego, że w tym czasie on myślał, że to były te same znaczenia. Później mógł widzieć, że nie były te same, a od tego czasu zawsze określał, że to było pozwoleństwem w tym okresie dla pogan (Z'. 04. 198. par.1). Dla tej przyczyny często mówił, że krótko przed październikiem 1914 roku Pan zawiadomi narody, że ich czas, Czasy Pogan, kończą się, i że mają się usunąć, a jeżeli nie będą chcieli, to ucisk ich usunie. Wszyscy możemy sobie przypomnieć, jak często mówił o wojnie, gdy szła, że to było Pańskie zawiadomienie. Dlatego czas od października 1914 roku nie jest częścią Czasów Pogan; jest to czasem wyrzucania tych, którzy chcą posiadać władzę po ich terminie, lecz Czasy Pogan skończyły się. Wiemy dlaczego wydawcy i dyrektorzy P.B.I. uczą przewrotnych rzeczy (Dzieje Ap. 20:30) odnośnie Czasów Pogan. W ich numerze z 1 kwietnia podają oni, że żęcie się jeszcze nie zakończyło. Ich ogólne stanowisko pokazuje, że w krótkim czasie będą chcieli dawać ruchu do zakończenia żęcia. Będziemy widzieć co oni uczynią. Z naszej strony chwalmy naszego Boga za pewność prawdy Parousyi i Epifanii i za przywileje, które jako Epifanią oświecony Lud Boży w prawdzie Parousyi i Epifanii i ich usłudze otrzymaliśmy. Psalm 91:1-16.
Gdy żeśmy pisali przeciwko niektórym ich wyjaśnieniom na Objawienie, przestrzegaliśmy braci, że to były tłumaczenia pisarzy nominalnego Kościoła, i że niektóre i że nich były przeciwne naukom brata Russella, i że prawie wszystkie z nich, których on nie tłumaczył były przez nich podane; błędne. Jesteśmy właściwie poinformowani, że brat Streeter był głównie odpowiedzialnym za przedstawienie poglądów Nominalnego Kościoła miedzy zwolennikami P.B.I.; lecz wszyscy wydawcy i dyrektorzy się odpowiedzialni za to. Niestety! że dla takich poglądów "głupich panien" odrzucili naszego Pastora dobitne i dowiedzione tłumaczenia! Gdy zastanawiamy się nad tym, że ci wydawcy obiecali pokazać w przyszłych ich numerach Zwiastuna, jak nasz Pastor błądził odnośnie 6000 lat kończących się w roku 1873, odnośnie jubileuszów, odnośnie paralelnych dyspensacji, odnośnie 2300 dni itd. ażeby się niepodejrzliwe owce nie dziwili, co oni wiedzą, podawając, że uczynią tu teorią biblijną (?) rokiem o 360 dni. - teorią, która jest całkiem niebiblijna, nierozumna i niefaktyczna, jesteśmy w stanie poznać głębokość ich deluzyi w która wpadli, poznać, że znajdują się w rękach Azazela i że są jego mówczymi narzędziami. Widzimy niebezpieczeństwo ludu Bożego, jeżeli dozwala na to, aby takie osoby w dalszym ciągu mieli być jego nauczycielami. Wzywamy wiernych, aby odrzucili takich biednych. niepewnych i niewiernych szafarzy Prawdy, która była dana Kościołowi od Pana przez "onego sługę."
TP ’24, 71-78.