PRZYPISANE I OŻYWIONE USPRAWIEDLIWIENIE
NIEKTÓRZY z naszych korespondentów, mający trudność wyrozumienia różnych podań względem usprawiedliwienia w Strażnicy z 1919 Str. 196, zapytują się nas o wyjaśnienie. Następujące są podania z tej Strażnicy, które są niejasne: "W prawdziwem tego słowa znaczeniu nie może być częściowego usprawiedliwienia. Nie ma żadnego postępu w usprawiedliwieniu. Usprawiedliwienie jest rzeczą momentalną." Uznajemy, że takie podania są niekompletne i zwodzące. Drodzy Bracia i Siostry, ta doktryna była najprzód wprowadzona w jadalni w Betel w roku 1917 przez brata Rutherforda i sprzeciwia się poglądowi brata Russela o przypisanem usprawiedliwieniu. W tym czasie, gdyśmy bronili prawdy względem tego błędu, nie byliśmy lubiani przez brata Rutherforda. On widocznie musi być dlatego autorem tego artykułu, w którym te słowa się znajdują. Gdyby nadmienił, że mówi tylko o ożywionem usprawiedliwieniu, to byłoby właściwem podaniem; lecz wiedząc, że on zapiera się tymczasowego (przypisanego) usprawiedliwienia trwającego podczas wieku Ewangelii, ponieważ mówi: "że nie może być częściowego usprawiedliwienia", musimy uznawać że takie podanie jest niekompletne i zwodzące.
Do lata 1909, jak wielu z nas to pamięta, brat Russell nie zawsze mógł widzieć jasną różnicę między przypisanem a ożywionem usprawiedliwieniem, stosującem się do wieku Ewangelii. Do tego czasu on widział tylko przypisane, a nie ożywione usprawiedliwienie, usprawiedliwienie odnoszące się do Starożytnych świętych; lecz niektóre ustępy, mianowicie w liście Apostoła Pawła do Żydów, stały się jasnemi dla niego, jako uczące, że podczas wieku Ewangelii żadnego człowieka usprawiedliwienie nie było ożywione - to jest, że nikt aktualnie nie otrzymał korzyści z przypisanej zasługi i przez to usunięcie wyroku Adamowego - aż się przedstawił Bogu na poświęcenie. To możemy widzieć z różnych ustępów: "Albowiem jedną ofiarą ( jego krwią w pozaobrazowem miej-scu najświętszem) doskonałymi uczynił (usprawiedliwił z wyroku Adamowego) na wieki tych, którzy bywają poświęceni" (ofiarowani). To dowodzi, że przed ofiarowaniem nie ma usprawiedliwienia do życia, to jest że nie ma ożywionego usprawiedliwienia. (Żyd. 10:14) "Chrystus wszedł... do samego nieba (do pozaobrazowego najświętszego miejsca) aby się teraz (podczas wieku Ewangelii) okazywał (z jego zasługą) przed oblicznością Bożą za nami" (za kościołem, a nie za innymi; dla tego tylko poświęconym aktualnie przypisuje Jego zasługę) (Żyd. 9:24) "On jest (podczas wieku Ewangelii) ubłaganiem za grzechy nasze (tylko za grzechy Kościoła w przeciwności do grzechów świata jak podaje). - (1 Jana 2:2) Wyzwolenie z wyroku Adamowego "jest w Jezusie Chrystusie" (Rzym. 3:24). Do niego przychodzimy tylko przez poświęcenie. (Rzym 6:3; 1 Kor. 12:12, 13; Gal. 2:26, 27; 2 Kor. 5:17). Tak więc widzimy, że Bóg usprawiedliwia nas do życia - to jest ożywia nasze usprawiedliwienie - przez aktualne przyjęcie przypisanej zasługi dla nas, po naszem ofiarowaniu się. Dlaczego Bóg nie czyni tego przed naszem powięceniem. jest bardzo jasnem; ponieważ może tylko być jeden aktualny użytek zasługi dla każdej jednostki, (Żyd. 10:18) a wszyscy, którzy przyjmują Jezusa jako ich Zbawiciela i nie poświęcają się, pośliby na wtórą śmierć, to jest, że nie mieli by sposobności być z pomiędzy tych. dla których Jezus zastosuje Jego zasługę dla restytucyjnych celów w przyszłym wieku, jeżeli by Jezus rzeczywiście dał im teraz korzyść z Jego przypisanej zasługi dla Boskiego zniesienia wyroku Adamowego dla nich. Jakim więc przed sprawiedliwością Bożą jest stan tych, którzy przyjęli Jezusa jako ich Zbawiciela przed ich poświęceniem? Odpowiadamy, że ich stan jest tym samem co Starożytnych Świętych: oni nie są usprawiedliwieni do życia, lecz do społeczności; są tymczasowo (poczytalnie) usprawiedliwieni, ponieważ zasługa Chrystusowa jest tylko im przypisana i wyrok Adamowy nie jest dlatego z nich aktualnie zniesiony. Czy są oni rzeczywiście poczytalnie usprawiedliwieni? Odpowiadamy, że tak. Są oni rzeczywiście aktualnie (ożywiono) usprawiedliwieni? Odpowiadamy, że nie są, ponieważ zasługa Chrystusa nie jest za nich przypisana.
W czasie napisania "Cieni Przybytku" i "Badań Pisma Św." nasz brat Russell nie zawsze mógł widzieć różnicę stosującą się do wieku Ewangelii. Potem zaczął wskazywać, że Chrystusowa sprawiedliwość stała się naszą przy poświęceniu (w Z. '1909 str. 360 i Z'. 1910 str. 12, 13) w artykule o szacie weselnej. Później wykazywał jaśniej, jak następujące artykuły dowodzą. Z. 1911 str. 93 Kol. 2. par. 3-5; str. 24, Kol. 2. part 1-4; Z. 1011 str. 304, Usprawiedliwienie z wiary: Z. 1912, str. 152. Kol. 2. par. 4: Z. 1913 str. 92-94; Z. 1914 str. 67; Z. 1915 str. 103, 104; 292, 293; Z. 1915 str. 281. Jego ostatnie publiczne wyrażenie na ten przedmiot znajduje się na str. III w słowie wstępnem VI tomu napisane 1. października 1916 i ostatecznie podane do druku 16 października 1916 (P. 1922 str. 192 par. 6). Możemy wielu z nas przypomnieć sobie, że on pisał słowo wstępne w tym czasie do wszystkich 6 tomów, ażeby poprawić niektóre niejasno wyrażone w nich rzeczy.
Używając obraz Przybytku możemy w krótkości zauważyć stopnie w pokrewieństwie do przypisanego i ożywionego usprawiedliwienia. Grzesznik opuszczający pozaobrazowy obóz (świat") przez pokutę i przez wejście na pozabrazowy dziedziniec (poczytalne usprawiedliwienie) przez wiarę w Chrystusa (pozaobrazową bramę) otrzymuje pewną miarę pokoju z Bogiem. W tem poczytalnem usprawiedliwionem stanie (w pozaobrazowem dziedzińcu) widzi ofiarę Jezusa (ogląda ją) - pozaobrazowy ołtarz - i omywa się z nieczystości ciała i ducha przez słowo Boże (pozaobrazową umywalnię); potem idzie do stanu poświęcenia, do stanu spłodzenia z ducha do pozaobrazowego miejsca świętego) do zasłony (śmierci ludzkiej woli). Następujący krok jest poświęcenie, przez co natura ludzka (ludzkość) - (prospektywna część pozaobrazowego kozła Pańskiego) jest przywiązana do umarłej ludzkiej woli (do pozaobazowej zasłony). Potem Jezus aktualnie przypisuje swoją zasługę dla niego, ożywiając jego usprawiedliwienie przez zniesienie Adamowego wyroku od Boga. Jezus potem ofiaruje ludzkość tej osoby, która teraz jest doskonałą przed Bogiem, na ofiarę Bogu. Bóg potem przyjmuje ofiarę przez udzielenie mu Ducha Świętego i zalicza tę ofiarę do części ofiary za grzech (pozaobrazowego kozła pańskiego). Potem ta osoba, jako Nowe Stworzenie, jest kapłanem w stanie spłodzonem z ducha ( w pozaobrazowem miejscu świętem) i jako ludzka istota, ożywiono usprawiedliwiona, jest członkiem pozaobrazowego Kozła Pańskiego na pozaobrazowym ołtarzu.
Powracając teraz do mowy barta Rutherforda, możemy widzieć, jak sprzeciwia się podaniom naszego Pastora na powyższe odnośniki przypisanego usprawiedliwienia. Brat .Rutherford mówi: "że nie może być częściowego (tylko ożywione) usprawiedliwienie". Nasz brat Russell na podstawie Pisma Świętego (Rzym. 4:1-25) rozumowania i faktów mówi nam, że przypisane usprawiedliwienie nie jest pełnem lub kompletnem usprawiedliwieniem: dlatego jest częściowe usprawiedliwienie. Lecz jest to prawdą, że nie może być częściowego ożywionego usprawiedliwienia. Brat Rutherford mówi nam, że nie ma postępu w usprawiedliwieniu; nasz drogi Brat Russell na podstawie Pisma Św. rozumu i faktu mówi nam. że jest postęp w przypisanem usprawiedliwieniu od bramy pozaobrazowego dziedzińca do pozaobrazowej pierwszej zasłony. Nawet ożywione usprawiedliwienie w pełnem tego słowa znaczeniu jest postępowem, ponieważ zaczyna się z Jezusa aktualnem przypisaniem Jego zasługi, postępuje do Ojca aktualnego zniesienia wyroku Adamowego i kończy się przez uznanie osoby za doskonałą. Brat Rutherford mówi, że "usprawiedliwienie jest momentalną rzeczą". Nasz drogi brat Russell na podstawie Pisma Św. rozumowania i faktu pokazuje nam, że przypisane usprawiedliwienie jest postępującem. Lecz ożywione usprawiedliwienie można nazwać momentalna rzeczą. Drodzy Bracia i Siostry, mowa, którą brat Rutherford używa, jest czystą i prawdziwą, jeżeli jest zastosowana do ożywionego usprawiedliwienia. Lecz ponieważ on odrzuca przypisane usprawiedliwienie i używa takiego sposobu jak powyżej, jego podania są zwodzącemi; gdy zaś odnosząc się do przypisanego usprawiedliwienia, którego on nie przyjmuje, jego wyrażenia są bardzo błędne.
TP ’25, 15-16.