Gedeon - figura i pozafigura

GEDEON - FIGURA I POZAFIGURA

(P. 21, 22)

Teraźniejsza Prawda odnosiła się często do pozaobrazowego Giedeona pierwszej i wtórej walki, lecz tylko w szczupłych dyskusyach. Przyczyna dla takich częstych odnoszeń w naszym Piśmie tych walk była tą, ponieważ te rzeczy należą właśnie do Epifanii. W obecnym czasie bardzo często odnosimy się też do wtórej walki, ponieważ ona obecnie odbywa się. Jesteśmy pewni, że bracia ocenią więcej tę walkę i zabiorą gorliwszą i owocniejszą czynność w takowej, jeżeli Giedeon, figura i pozafigura, będzie jaśniej zrozumiana przez nich. Dla tej też przyczyny radujemy się, że możemy przedstawiać ten przedmiot Giedeon, figura i pozafigura, Kościołom i w naszym Piśmie. Często żeśmy chcieli to uczynić, lecz okoliczności nie pozwalały na to. Przed wiosną 1920, często badaliśmy 6 rozdział Sędziów, lecz nie byliśmy w stanie wyrozumieć pozaobrazowyeh nauk. Gdy podczas wiosny 1920 wnioskowaliśmy, że pozaobrazowego Giedeona wtóra walka zbliżała się, wierząc, że jasne wyrozumienie całej pozafigury, o ile się wypełniła, dopomoże wszystkim Giedeonitom w wtórej walce, udaliśmy się z specyalną modlitwą do Pana, prosząc Go o wyrozumienie na te niejasne jeszcze części, mianowicie na 6 rozdział Sędziów, obiecując Mu, że chętnie udzielimy tego tłómaczenia Kościołowi, jeżeli On udzieli nam tej łaski udzielić braciom. Pół godziny po naszej modlitwie prawie wszystko w tym rozdziale stało nam się jasnem i chętnie udzielamy to braciom, co wierzymy, że jest pozaobrazem Sędziów 6:1 do 8:12. Odświeżyło to tych, którzy słyszę, i w naszych wykładach o tem. Aby upodobało się Panu ubłogosławić nasze serca i głowy w badaniu tej nadzwyczajnej historyi, udzielamy ją teraz wszystkim w naszym Piśmie.

(2) Że Giedeon jest obrazowym charakterem, jest widocznem z faktu, że Św. Paweł go zalicza (Żyd. 11:32) do innych bohaterów wiary i podaje (Żyd 12:1) że jesteśmy obtoczeni, tak jak typ obtacza pozafigurę, tymi bohaterami wiary, tak jak przez obłok świadków - cieniowym; i obrazowymi świadkami. Że walki Giedeona z Madyanitami są typami, jest wyraźnie podane. (Iz. 9:4; 10:26; Ps. 83:10, 12,13). Jeżeli Giedeon był wodzem obrazowego Izraela, on musi być typem na Jezusa, wodza pozaobrazowego Izraela. Lud Boży wieku Żydowskiego i wieku Ewangelii jest pozaobrazem Izraela w Sędziach, w 6, 7 i 8 rozdziałach. Madyan znaczy sprzeczka, a Madyjanici wyobrażają błądzicieli, którzy prowadzili sprzeczkę z ludem Bożym i uciskali go błędnemi naukami i praktykami. Już żeśmy widzieli, że Giedeona pierwsza walka wyobraża zwycięstwo nad tymi. którzy uczyli błędów o Boskim prawie Królów (że Królowie mają od Boga dane prawo panowania) arystokracyi (że są szafarzami Królewskimi) i kleru (że Kler to usta i palec Boski) przez wierny lud Pański od jesieni 1914 do jesieni 1916, pokazane jeszcze w innych obrazach jak w uderzeniu Jordanu, w wyznawaniu grzechów nad Kozłem Azazela, i w wiązaniu Królów i szachty przez wypowiedzenie zapisanego sądu. Rok 1914 jest dlatego końcem uciskania pozaobrazowyeh Izraelitów przez doktryny Boskiego Prawa. My wiemy, że Boski Izrael zaczął być uciskany w 600 przed Chr. przez tych, którzy uczyli tych doktryn i z tej przyczyny przez takie uczenia podbili lud Boży pod siebie. Dla-tego rozumiemy, że siedm lat (Sędziów 6:1) Madyjańskiego uciskania wyobraża siedm symbolicznych lat - to jest 2520 literalnych lat - Czasów Pogan. Niewola Izraela, 606-536 przed Chr. była początkiem tych czasów pozaobrazowego Madyjańskiego uciskania, mianowicie przez doktryny Boskiego Prawa. Jak grzechy cielesnego Izraela sprowadziły na niego ten ucisk, tak samo grzechy Duchowego Izraela sprowadziły na niego ucisk. W tym ucisku (Sędz. 6:2) błądziciele uszkodzili obu Boskich Izraelów, że wprowadzili błędne nauki w praktykę, a to uciskanie przyczyniło się do krycia się ludu Bożego w sekretne metody i czyny (lochy i jaskinie) oprócz tego mieszkając w katakumbach, zbierając się potajemnie, działając mniej lub więcej pod pokryciem; wzmacniając się przez argumenta (twierdze) przeciwko błądzicielom. Wiersz 3 pokazuje nam, że każdy raz, gdy prawdziwy lud Boży uczynił pewne owoce w jego polach pracy, błądziciele odebrali ten owoc od niego; to było prawdą tak z cielesnym jak i duchowym Izraelem. Ich głównymi ciemiężycielami byli błądziciele (Madyjanici) którym dopomagali ludzie upadli (Amalekici, niskokrajowcy, ci którzy zamieszkują najniższe kraje grzesznej degradacyi) i samolubni i światowi (ludzie ze wschodu). Ci rzeczywiście walczyli (4 wiersz) przeciwko Pańskiemu ludowi, aż go zwyciężyli, sprzeciwiając się bez przestanku, aż pokonali go w niewolę ich sekt (do Gazy, miasta Filistynów, sekciarstwa) Ci złupili lud Boży z jego prawd (pożywienia) biorąc od niego naukę o ofiarach za grzech i okupie (owiec w oryginale koźlątek - i wołów, to jest cielca) i przekręcając każdą inną doktrynę (osłów) jak to możemy widzieć w ilustracyi przekleństw Papiestwa. Wiersz 5 pokazuje, jak było uczynione. Ciemiężyciele z wszystkimi ich naśladowcami i uzbrojeniem (stada i namioty) w wielkim mnóstwie, indywidualnie i organizacyjnie (oni i wielbłądy ich) będąc w intencyi aby zniszczyć pozaobrazowego Izraela nauki i owoce. Wiersz 6 przyprowadza nas do początku chrześcijańskiej ery, w którym czasie wszyscy ludzie byli w spodziewaniu, pragnąc i modląc się wśród ich uciskania na przyjście Mesyasza aby wyswobodził ich z jarzma Rzymu. To samo wypełniło się w Duchu między chrześcianami przypadkowo do uciskania Pogańskiego i Papieskiego Rzymu. Podług 7 wierszu, gdy te wołania o uwolnienie zaczęły się, Pan zaczął przygotowywać uwolnienie dla Swego ludu.

(3) Rozumiemy, że wiersze 8-10 wyobrażają usługę Jana Chrzciciela, w czasie, gdy wszyscy ludzie spodziewali się Mesyasza: ponieważ tak samo jak tam w typie prorok napominał lzraela względom korzyści Boskiego Przymierza dla nich, mimo tego choć grzeszy i przeciwko Panu i Jego Przymierzu, tak samo kazanie Jana Chrzciciela było głoszeniem Boskiej dobroci dla Izraela, Jego Przymierza z nimi, o zgwałceniach tego Przymierza i o potrzebie pokuty i wiary, ażeby otrzymali wyzwolenie, od Mesyasza. - Mat 3:1-12.

JEZUS BADACZEM SŁOWA

(4) Wiersze 11-24 w obrazie odnoszą się do naszego Pana przygotowania się i wypełnienia Jego służby będąc w ciele. W tem miejscu Anioł, który dał instrukcyę Giedeonowi co do jego poselstwa, wyobraża Słowo Boże, które wyjaśniło misyę naszego Pana Jezusa. Rozmowa między Giedeonem i Aniołem, wyobraża dowiadywanie się z Słowa Bożego przez naszego Pana w Jego badaniach tegoż i decyzye na Jego pytania. W symbolach Biblii drzewa wyobrażają wielkich, mianowicie lud Boży (Iz. 61:3) a dąb wyobraża specyalnie większych między ludem Bożym. Rozumiemy więc, że Jan Chrzciciel, największy z proroków jest tu wyobrażony przez drzewo dębowe w wierszach 11 19. Efra (jelonek) zdaje się wyobrażać Królestwo Boże w jego obrazie i zarodku. Joas (dany od Boga) zdaje się wyobrażać prawdziwych Izraelitów, Giedeon (niszczyciel)wyobraża naszego Pana Jezusa lecz nie z każdego punktu, ale jako niszczyciela grzechu, błędu, samolubstwa i światowości. Dlatego myśl 11 wierszu zdaje się być tą złączoną z posługą Jana Chrzciciela (pod dębem). Słowo Boże (Anioł) w obrazowym Królestwie Bożym (Efra), które należało do prawdziwych Izraelitów (Joas) zaczęło stawać się jasnem dla Jezusa, gdy On w podtrzymywaniu usługi Jana Chrzciciela był czynnym do zachęty prawdziwych Izraelitów (młócąc zboże) względem Królestwa, jako środki protekcyi przeciwko ciemiężycielom (aby skrył się przed Madyjanitami). Pierwszą rzeczą co Słowo Boże wyjaśniło i to przed Jego ofiarowaniem się, było, że On był onym specyalnie ułaskawionym przez Boga (Pan z tobą) i że On był tym wybranym, tym mocarzem między ludem, na którego Pan zlecił pomoc dla ludu (mężu waleczny). Sposób, w jaki Słowo Boże wyjaśniło to Jezusowi, był prawdopodobnie następujący: Gdy zastanawiał się nad tem, co słyszał od innych, mianowicie od Jego matki Marii, wzgledem zwiastowania, które Anioł uczynił względem Jego spłodzenia, narodzenia i usługi w przyszłości, ustępy Biblijne odnoszące się do tych rzeczy przyszły Mu do Jego umysłu i porównywały Jego myśli, dawając Mu upewnienie, że On był tym, o którym Pismo Święte opisuje.

(5) Nie prędzej, aż myśl była porównana przez Niego przez Pismo Święte, gdy zaczął (wiersz 13) dopytywać się, dlaczego Bóg dozwolił zło (a czemuż na nas przyszło to wszystko?) - to jest właśnie pytanie które wszyscy ci, którym Pan objaśnia Jego poważne opatrzności, chcą wiedzieć. Jeszcze dalsza sprawa była na Jego umyśle - wyzwolenie ludu Bożego z Królestwa Szatana, symbolizowana przez wyzwolenie Izraela z Egiptu, rzecz która była obiecana w Słowie Bożym, lecz nad którą nie było jeszcze zastanowienia; ponieważ lud Boży był wtenczas uciskany przez błądzicieli itd. (Madyjanitów itd.). Wiersz 14 pokazuje, jak Jehowa oświadczył Jezusowi przez Jego Słowo (anioła), że wyzwolenie będzie przez Niego przez dwie rzeczy dokonane: (1) że w sile Jego doskonałego charakteru On ma iść w Jego Mu powierzoną usługę, najprzód aby umrzeć za świat, a następnie aby prowadzić lud Boży w świętej walce (idźże z tą Twoją mocą) i (2) w Jego zupełnem pogromie mocy błędu, grzechu, samolubstwa i światowości (i wybawisz Izraela itd ). Wyrażenie "Izalim Cię nie posłał?" znaczy, że Pan przez Jego Słowo dał Mu dowód że on był "tym Szylo" czyli "posłanym od Boga" - 1 Moj. 49:10.

(6) Wiersz 15 jest dotykalne opisanie naszego Pana głębokiej pokory, którą przeczuwał mianowicie, gdy stało Mu się jasnem, że On był od Boga wybranym Wyswobodzicielem Boskiego ludu. Przeczuwał: (1) Jego brak środków do wykonania tego dzieła (czemże wybawię Izraela?); niski stan Jego przodków ("oto naród mój podły jest w Manasse" - to jest - ja nie pochodzę z królewskiej linii Dawida od Salomona itd., lecz od podłych przodków z Dawida, przez Natana); i (3) niechlubność Jego przypuszczalnego nieprawnego narodzenia (a jam najmniejszy itd).

(7) Wiersz 16 pokazuje, jak Jehowa pocieszał Go (przez Słowo, prawdopodobnie z Iz. 49:6-9 z upewnieniem, że Pan udzieli Mu wszystkiej potrzebnej pomocy i siły do przeprowadzenia Jego poselstwa w wyzwoleniu Boskiego ludu. I przez te obietnice nasz drogi Pan, jako pozaobraz Giedeona (wiersz l7) był w stanie zadecydować ofiarować Samego Siebie Bogu do w wypełnienia poselstwa, które Jehowa określił w Słowie Swoim dla Niego ażeby Ojciec Niebieski przez Jego Słowo dał Mu Ducha Świętego, jako ostateczny dowód i dostateczne uzbrojenie dla Jego służby (wiersz 17). Dla tej przyczyny prosił (wiersz 18) o Pańską obecność z Nim w Jego ofiarowaniu się (nie odchodź proszę stąd itd.). A Bóg przez Jego Słowo (anioła) upewnił Go, że będzie z Nim i Go nie opuści (ja poczekam itd.).

OFIAROWANE SIĘ NASZEGO PANA

(8) Wiersze 19 i 20 wyobrażają wypadki mające zaraz łączność z naszego Pana ofiarowaniem się Jehowie, aby czynić wolę Ostatniego w Jego Mu podanej służbie. Wyrażenie (wszedłszy tedy Giedeon) wyobraża Pana naszego badanie Swego serca i umysłu, gdy zastanowił się i obrachował. co go to będzie kosztować, jako trzeźwego i zastanowienia godnego poświęcenia. Koźlątko wyobraża Jego człowieczeństwo; przaśne chleby wyobrażają fakt, że Jego człowieczeństwo było bez grzechu; a miara mąki pokazuje, że jego czystość składała się z zupełnej i aktualnej doskonałości. Różnica między mięsem w koszu a polewką w garnku zdaje się wyobraża to samo, co było palone na ołtarzu na dziedzińcu i wonność ofiarowana w miejscu Świętem; to jest naszego Pana ofiara jak przedstawiała się, z jednej strony dla tych w stanie dziedzińca, z drugiej strony dla Jehowy i nowych Stworzeń w miejscu Świętem. Przyniesienie i oddanie tych rzeczy przez Giedeona aniołowi, wyobraża naszego Pana poświęcenie. Czynienie tych rzeczy pod dębem, wyobraża, że naszego Pana poświęcenie do czynienia woli Ojca Niebieskiego, jak podane w Słowie Jego, miało odbyć się w łączności z posługą Jana Chrzciciela (dębem). W symbolach Bibijnych skała często wyobraża prawdę, mianowicie fundamentalną. Szczególna prawda wyobrażona przez tę skałę 20 wierszu, zdaje się wyobrażać Prawdę, którą Piotr wypowiedział (Mat 16:15-18). To było właśnie tą opokową prawdą, która podtrzymywała naszego Pana ofiarę; i Słowo Boże mówiło (rzekł do Niego anioł Boży) Mu, aby Jego ofiara była ugruntowana na prawdzie, że On był właśnie tym Mesyaszem, który miał wybawić świat z wyroku Adamowego przez Jego ofiarę (Iz. 53:1-12) Tak więc przed Jego chrztem było dane Mu zrozumienie przez Słowo Boże, że przez Jego chrzest miał wypełnić symbolicznie wszelką sprawiedliwość (Mat. 3:15), (1) co było aktualnie uczynione przez Jego zadowolenie wymagań zakonu za życie świata, przez Jego śmierć, wyobrażoną przez Jego zanurzenie w wodzie; i (2) przez zadowolenie wymagań zakonu dla posłuszeństwa wszystkich znajdujących się pod tym-że, przez Jego zgadzanie się do wszystkich wymagań zakonu, chodząc w nowości żywota, wyobrażone przez Jego podniesienie z wody. Jego rozkosz w czasie Jego poświęcenia, aby czynić wolę Bożą przez ofiarowanie Samego Siebie, ugruntowana na Jego wierze, że On był Mesyaszem, jest pokazane w typie w Giedeonie ofiarującym ofiarę na skale, jak Anioł polecił.

(9) Wiersze 21-23 w krótkości wyobrażają naszego Pana drogę, kończąc ją w scenach Getsemanu i Kalwaryi. W symbolach Biblijnych laska wyobraża urząd lub pracę. Tak więc laska pasterza wyobraża pasterski urząd lub pracę. Laska Anioła dlatego wyobraża urząd lub pracę Słowa Bożego, którego jednem z dzieł jest spłodzenie z Ducha Świętego (Jak. 1:18; 1 Pio. 1:23). Dotknięcie ofiary końcem laski zdaje się wyobrażać spłodzenie z Ducha. Ogień wychodzący ze skały wyobraża moc Bożą w Prawdzie, że On był Mesyaszem, co przyczyniło Jego nowe stworzenie do spożycia Jego człowieczeństwa w ofierze. Tak więc w krótkości Jego trzy i pół lat ofiarowania Samego Siebie jest tu wyobrażone. Anioł odchodzący od Giedeona (wiersz 21) wyobraża, że przez krótką godzinę, w Getsemańskim ogrodzie, nauki Słowa Bożego odnośnie Jego wierności aż do śmierci, miały odejść od Jezusa ócz wyrozumienia. W Getsemańskiej czarnej godzinie, Jezus był przez pewien czas bojaźliwym, że może nie uczynił Swej ofiary doskonale; a także bał się, że nie będzie w ciągu dalszym mógł doskonale postępować i dlatego bał się też że nie będzie mógł być zbawionym (przez zmartwychwstanie) z śmierci. (Żyd. 5:7) Tak więc przez krótki czas utracił Pan Słowo Boże; które przepowiedziało Jego wierność aż do śmierci. Może i niepewność naszego Pana na Krzyżu (Mat. 27:46) jest również w tem Gietsemańskim doświadczeniu, w tym pod rozwagą zarysie typu, załączona. Giedeona widzenie Anioła (wiersz 22) wyobraża naszego Pana głębokie poczucie odpowiedzialności (w Getsemanie), które przyszło do Jego Mesyańskiej posługi i wynikające z niej niebezpieczeństwa w wyrozumieniu tegoż (widząc Anioła twarzą w twarz). Giedeona bojaźń śmierci wyobraża bojaźń wtórej śmierci naszego Pana za przypuszczalne lub prospektywne chybienie w wierności - bojaźń, która tak go mocno ogarnęła w Gietsemanie. Lecz jak Pan (wiersz 23) pocieszył Giedeona pokojem i upewnieniem, że nie umrze, tak samo Ojciec Niebieski pocieszył Jezusa błogosławieństwem pokoju i upewnienia, że był i że w ciągu dalszym będzie wiernym, i dlatego nie umrze wtórą śmiercią. (Żyd 5:7; Łuk. 22:43). To wzmocniło Pana do ukompletowania Jego ofiary; i jak Giedeon (wiersz 24) przez Pańską pociechę był w stanie zbudować ołtarz pokoju od Jehowy dla Izraela (Jehowah - shalom), tak Jezus po skończeniu Jego ofiary był wstanie zbudować ołtarz - Jego ofiarę okupu - który woła pokój od Boga dla pozaobrazowego Izraela. Ten ołtarz znajduje się już nawet w zarodkowym Królestwie Bożym (Efra) między tymi, którym Ojciec pomaga (Esrowego).

(10) Tak znajdujemy, jak powyżej podaliśmy w wierszach 11-24, krótką obrazową historję doświadczeń naszego Pana, począwszy krótko przed Jego poświęceniem i kończącą się krótko przed zesłaniem Ducha Świętego. W pozostałych wierszach tego rozdziału możemy zauważyć typowe obrazy znacznych zarysów Jego czynności w wieku Ewangelii z Jego naśladowcami w walce przeciwko błądzicielom, jako przygotowania do obalenia głównych błądzicieli i ich błędów. To okaże się jasnem w badaniu figury i pozafigury w pozostałych wierszach tego rozdziału.

OFIARA KOŚCIOŁA

(11) Jeden z głównych zarysów naszego Pana czynności wieku Ewangelii jest Jego towarzyszenie człowieczeństwu Kościoła z Nim w Jego ofierze i w Jego czynnościach przeciwko błędu i błądzicielom. To jest obrazowo pokazane w wierszach 23-27. Rozumiemy, że drugi cielec Ojca Giedeonowego (wiersz 25) wyobraża człowieczeństwo Kościoła, którego ofiarowanie przez naszego Pana następuje po naszego Pana zbudowaniu ofiary okupowej, jako ołtarz mówiący pokój od Jehowy. Fakt, że cielec miał siedm lat, wyobraża przypisaną doskonałość człowieczeństwa Kościoła, Ołtarz Baalowy jest klasa Kleru w cielesnym Izraelu, gdzie nauczeni w Piśmie, Faryzeusze i Kapłani składali ofiary szatanowi przez przywłaszczenie władzy i panowanie nad cielesnym Izraelem za czasów Jezusa. Fakt, że Joas miał ten ołtarz, dowodzi, że on nie był obrazem na Jehowę, jako Ojca Jezusowego, jak niektórzy mogliby wnioskować z faktu, że on był ojcem Giedeona, który był typem na Jezusa, ponieważ Jehowa nie zbudował i nie trzymał ołtarza dla Baala, szatana. Jako ojciec Giedeona, Joas wyobraża prawdziwych Izraelitów, z których Jezus był jednem z nich tak jak Aaron w 4 Moj. 16 rozdziale wyobraża całe kapłaństwo; a na koniec wieku Ewangelii Eleazar, jeden z synów Aarona, wyobraża brata Russla. Lecz z faktu Aaronowego ojcowstwa Eleazara, nie mamy wnioskować, że całe Kapłaństwo, lub jakakolwiek część jego jest ojcem jakiegokolwiek Kapłana; synowstwo tu znaczy raczej członkowstwo w klasie wyobrażonej przez ojca. Tak więc w tej szczególności ten fakt jest równoległością, że pozaobrazowy Joas nie jest Jehową, Ojcem naszego Pana Jezusa, lecz jest klasą prawdziwych Izraelitów, której Jezus był członkiem. Pozaobrazowy Joas żniwa Żydowskiego, przed staniem się duchowym Izraelem, na pewno wspierał tych, którzy siedzieli w miejscu Mojżesza, pomimo ich klerykalizmu, i w ten sposób mieli ołtarz Baalowy. Polecenie do wysieczenia (wiersz 25) ołtarza Baalowego, wyobraża Boskie polecenie dane Jezusowi, aby skasować urząd Żydowskiego Kleru, jako nie będącą więcej w Boskiem upodobaniu instytucją i aby obalić jej klerykalistyczne twierdzenia. Gaj, który był przy ołtarzu zdaje się wyobraża obrońców systemu klerykalistycznego. Wysieczenie zdaje się wyobrażać odrzucenie takich osób od łaski Bożej. - Rzym. 11:16-22.

(12) Ołtarz, (wiersz 26) dla którego zbudowania otrzymał Giedeon polecenie, wyobraża Kościół, który pod Głową Jezusa jest Ciałem Mesyasza - zakrytą od wieków i pokoleń tajemnicą. Jako taki zbudowany jest na tej samej opoce - na prawdzie odnoszącej się do Mesyasza to jest, że Mesyaszem jest Głowa Jezus, a Kościół Jego Ciałem - tak jak w typie Giedeon otrzymał polecenie zbudować drugi ołtarz na tej samej opoce, na której złożył jego pierwszą ofiarę. Wyrażenie w uporządkowanym miejscu jest w marginesie podane w uporządkowany sposób, to jest, że obrazowy i pozaobrazowy ołtarz miały być zbudowane podług Boskich zarządzeń pokazanych w typach Zakonu, co dla pozaobrazu znaczyło by jego przypisaną doskonałość przez zasługę Jezusa i jego przyjęcie przez Jehowę dla użytków ofiarniczych. Na tym ołtarzu człowieczeństwo Kościoła miało być ofiarowane (drugi cielec miał być ofiarowany). Drzewo w gaju zdaje się wyobrażać prawdy starego testamentu, kiedyś w posiadłości obrońców Żydowskiego Klerykalizmu, przez które to prawdy człowieczeństwo Kościoła, ofiarnicze pobudzone przez nich, miało być spożyte. To ofiarowanie Kościoła jest przyjęcia godną ofiarą (ofiarą całopalenia).

(13) Liczba dziesięć (dziesięć mężów) jest liczbą kompletną dla jakiejkolwiek natury, niższej od Boskiej, której kompletną liczbą jest liczba siedm. Dziesięć mężów dlatego zdaje się wyobrażać wszystkich ludzkich (a może również i anielskich) pomocników, których Pan używał dla Jego pracy ofiarowania Kościoła i obalenia Żydowskich Klerykalistów. Za pomocą tychże Pan nasz dokończył określoną Mu pracę (wiersz 27). Przez Jego lud usunął żydowskich klerykalistów i ich system, jako nie potrzebną rzecz dla Duchowego Izraela (porąbawszy ołtarz Baala). Przez nich zbił twierdzenia klerykalistyczne i odciął obrońców tego systemu, (porąbał gaj). Giedeona uczynienie tego w nocy, wyobraża, że Pan uczynił to w sekretny sposób z Jego ludem podczas tego wieku: "świat nie zna nas, jak Onego nie znał". Niepotrzebne cierpienia są zaoszczędzane Pańskiemu ludowi przez właściwe zakrycie przed światem rzeczy, które należą jedynie dla Chrystusa (Głowy i członków Ciała).

(14) Wiersze 28-32 wyobrażają skutki Pańskiego ofiarowania Kościoła podczas żydowskiego żniwa. Mężowie miasta (wiersz 28) wyobrażają wodzów i wielkich w Judaizmie. Zaraz po zesłaniu Ducha Świętego (rychło rano) przeczuli oni, że dopytywano się względem ich autorytetu i władzy i zbito je przez chrześcian, jak jest pokazane w sposobie, w którym patrzeli na kazania i urząd Apostołów. Stopniowo poznali, że zasady Prawdy odrzucały ich i ich system, że już więcej nie byli przedstawicielami Bożymi, (obalony ołtarz Baalów i gaj porąbany). Zauważyli, że inna ofiara od ich była składana, i na zupełnie innym ołtarzu - który nie pozwalał na przywłaszczenie władzy, panowanie nad dziedzictwem Bożem lub na jakie inne samolubne rzeczy.

(15) Pilnie dowiadywali się (wiersz 29) kto to uczynił i wyśledzili, że to był Jezus. Domagali się od prawdziwych Izraelitów (Joas, wiersz 30) - którzy się teraz stali chrześcianami - ażeby odrzucili Jezusa i przyłączyli się do pracy zniszczenia Jego Imienia i zasad (wywiedź syna twego niech umrze) z powodu skutków Jego Kazań na Żydowski system, ich wodzów i obrońców. Lecz prawdziwi Izraelici (wiersz 31) rozumowali przeciwko takim podpieraniom Klerykalistycznego systemu i przestrzegali, że takie uczynki żydowskich klerykalistów przeciwko Jezusowi były obroną samego szatana. Ogłosili, że wszyscy, którzy by zabrali takie stanowisko, zostali by odcięci jako gałęzie oliwnego drzewa (Rzym 11:24) podczas żniw żydowskich (niech umrze tego poranku). Dalej mówili: niech szatan i ci, którzy jak on, starają się panować nad dziedzictwem Pańskiem, sami bronią, jeżeli mogą, prawa do takiego autorytetu. Dlatego chrześcianie tego czasu w ciągu dalszym wyzywali szatańską władzę jako przeciwną naszemu Panu i patrzeli do Jezusa (Jerubaal) jako do tego, który zawsze sprzeciwia się szatanowi około tej linii (niech się mści nad nim Baal, wiersz 32).

(16) Reszta tego rozdziału (wiersz 33-40) opisuje w krótkości główne sceny czynności naszego Pana przeciwko błądzicielom podczas reszty wieku Ewangelii. W 33 wierszu jest pokazane powstanie i stowarzyszenie (zebrali się wespół) błądzicieli. grzeszników, samolubnych i światowych ludzi wieku Ewangelji, ciemiężycieli ludu Bożego; ich postęp (przeprawili się) i ich sprzeciwiające się metody (położyli się obozem) aby dopomódz do łączności Kościoła z Państwem (Jezreel). Możemy tu sobie przypomnieć (P. '20, 41, Kol. 2) że Jezreel, wspólne miejsce mieszkania Ahaba i Jezabeli, wyobraża łączność Kościoła z Państwem. Jak możemy zauważyć, tajemnica nieprawości, która już rozwijała się za czasów Apostoła Pawła (2 Tes 2:7), rozwinęła się prędko w coraz to większy błąd, grzech, samolubstwo i światowość i wszyscy, którzy mieli jej ducha, zostali pociągani (zebrali się wespół) coraz więcej w społeczność błędu, grzechu, samolubstwa i światowości, rozwijając (przeprawiwszy) się przez klerykalizm w system antychrysta, łącząc Kościół z Państwem, (Jezreel) do czego dążyli (złożyli się obozem) jako Boska instytucya i która za czasów Konstantyna Wielkiego weszła w egzystencję. Ta tajemnica nieprawości uczyła odważnie Boskiego Prawa Królów, Kleru i arystokracyi jako główne zasady łączności Kościoła i Państwa. Tak więc ten wiersz (33) daje nam w krótkości historyę odstępstwa na początku wieku Ewangelii. Jak Giedeon (wiersz 34) otrzymał energię od Pana (Duch Pański przyoblókł go itd.) ażeby pobudzić Izraelitów przeciwko ich ciemiężycielom, tak nasz Pan posłał poselstwo (zatrąbiwszy w trąbę) przez Arianizm i pokrewne ruchy, wzywając wiernych do sprzeciwiania się odstępcom i ciemiężycielom Duchowego Izraela. A ci wierni, wspomożeni od Boga (Abizer) w różnych anty-katolickich ruchach od czwartego do blisko dziewiątego stulecia, zgromadzili się przeciwko Klerykalistycznym błądzicielom tak samo jak Abizeronowie w typie zgłosili się i śli za Giedeona głosem trąby.

RUCHY REFORMACYJNE

(17) W 35 wierszu mamy krótką historyę wyobrażającą ruchy reformacyjne od dziewiątego do końca piętnastego stulecia. To krótkie określenie jest pokazane obrazowo w doświadczeniach Elijasza w 1 Król 17:1-18:83 na które rzeczy już wytłómaczyliśmy w Polskiej Ter. Pr. Pozaobraz. Jak w typie (Sędz. 6:35) po powołaniu do walki były cztery grupy (Manase, Aser, Neftali i Zabulon) Abizeritów, tak w pozafigurze widzimy cztery różniące się wysiłki reformacyjne, następujące po Ariańskcih i mu pokrewnionyeh ruchach. Pierwszy z nich, stosujący się do zebrania Manasowego pod dowódstwo Giedeona miał jako głównych posłańców Klaudiusza z Turinu, Agobarda z Lyons i Katrammusa z Korbji, główne pozafigury posłańców Giedeona do Manasy, i trwał z wielką owocnością przeciwko Papieskiemu bałwochwalstwu i wszechwładzy, mianowicie w północnych Włoszech, Francyi i Niemczech, podczas dziewiątego stulecia. Możemy nadmienić, że trzy wysiłki były uczynione nim jeszcze jeden pomyślny ruch reformacyjny mógł być uczyniony trwałym; pierwszy wysiłek zaczął się w 1045 przez Berengar'a z Tours Giuido'na z Milanu, drugi przez Piotra Abelarda i trzeci, ten pomyślny, w 1173 przez Piotra Waldo. Między zaczęciem się pierwszego wysiłku a trzecim wysiłkiem było 128 lat. Rozumiemy, że ten ruch, składający się z tych trzech wysiłków do uczynienia trwałego ruchu reformacyjnego jest wyobrażony przez powołanie do walki Asera; a powyżej nadmieniona druga część braci są głównemi pozaobrazami posłańców Giedeona do Aser. Trzeci antypapieski i antybałwochwalski ruch reformacyjny zaczął się przez Marsiliusa, 1309 po Chr. trwał do Wyklifa i zakończył się przez Hussa w 1415. Rozumiemy, że ten ruch reformacyjny jest pokazany w powołaniu Zabulona; gdy zaś tych trzech nadmienionych braci są głównymi pozaobrazami posłańców Giedeona do Zabulona. Następny ruch reformacyjny był doktrynalnym którego dwuch głównych wodzów byli Jan Wessel i Jerome Savanarola. Ten ruch utwierdził cztery główne zasady protestanckiej Reformacyi: (1) Biblię, jako jedyne Źródło i Regułę wiary i praktyk; (2) Uznanie Jezusa za Głowę w wszystkich rzeczach nad Kościołem; (3) Usprawiedliwienie tylko z wiary; i (4) Kapłaństwo wiernych. Rozumiemy, że ten ruch był wyobrażony przez Giedeona powołanie Neftali i tych dwuch wspomnianych braci są głównemi pozaobrazami posłańców Giedeona do Neftali. W tych wszystkich ruchach była dana przychylna odezwa do naszego Pana wezwania przez Jego posłańców, (i zajechali im).

(18) W wierszach 36-40 możemy zauważyć krótką historyę, która jest typem na naszego Pana doświadczenia łącznie z reformacyą na sekty i ruchem żniwa. Jak w typie Giedeonowi były dane dwa znaki jako upewnienie zwycięstwa w jego poselstwie, tak samo w pozafigurze, pozafigury tych dwuch znaków były dane naszemu Panu jako upewnienie Jego zwycięstwa w wyzwoleniu ludu Bożego z ręki ciemiężycieli. Rozumiemy, że runo wełny wyobraża reformacyjne Kościoły - Luterański, Presbyteryański, Baptyski, Episkopalny itd. Wełna jest użyta do wyobrażenia usprawiedliwienia z wiary (Iz. 1:18) co było stanowiskiem i uczeniem prawdziwych członków tych Kościołów; dlatego dobrze są wyobrażeni przez runo wełny. Ziemia wyobraża wszystkich poza Kościołami. Rosa wyobraża prawdę na czasie. Wełna napełniona rosą wyobraża, że podczas reformacyi na sekty prawda na czasie miała być znalezioną tylko w tych sektach, nasycając je i nie mogła być znalezioną poza onymi sektami (a wszystka ziemia sucha będzie). Jak więc może to być faktem, iż prawda mogła być znalezioną tylko w tych sektach a nie poza nimi, i jak to może być dowodem, że Bóg używał by naszego Pana do wyzwolenia Jego ludu z ręki ciemiężycieli? Odpowiadamy: (1) że reformacyjne prawdy były wystarczające aby pochłonąć (2 Tes. 2:8) Papieską władzę w różny sposób, mianowicie rządowo, i w ten sposób dało naszemu Panu pewny dowód, że miał przewyższać przeciwko ciemiężycielom Duchowego Izraela. Oprócz tego (2) fakt, że dana Prawda przez reformacyę rozdzieliła chrześciaństwo na wiele sekt i narodowości, uczyniła obalenie ciemiężycieli wiele łatwiejszem, niż jeżeli by chrześciaństwo zostało w całości, narodowo i religijnie. Pełna czasza wody, którą Giedeon wyżął z wełny (runa) wyobraża całą Prawdę (razem) którą reformacya na sekty w sobie zawierała ta Prawda była korzystną dla ruchu po reformacyi na sekty. Oczyszczona Świątnica posiadała tę czaszę pełną Prawdy dla jej celów, jako ci, którzy mogli wskazać do przychodzącego ruchu żniwa. Wyżymanie rosy wyobraża więc naszego Pana zbieranie wszystkich prawd w oczyszczonej świątyni z reformacyi na sekty. Sama czasza zdaje się wyobrażać literackie dzieła, w które Pan włożył Prawdę.

(19) Wiersze 39 i 40 wyobrażają ruch żniwa i Prawdę, jako jeszcze jeden i ostateczny dowód dla Jezusa, że miał w zwycięstwie wyzwolić lud Boży od ciemiężycieli. Jak reformacya dała Prawdy, które niszczyły wiele Papieskich nauk i władzy i podzieliła Chrześciaństwo narodowo i religijnie, i w ten sposób osłabiła ciemiężycieli ludu Bożego; tak samo ruch żniwa przygotował lud wolny od wszystkich twierdzeń sekciarskich dla Pańskich celów i dał wszystkie potrzebne Prawdy, aby kompletnie zbić błędy ciemiężycieli. Dlatego to było jeszcze jednem i ostatnim dowodem zwycięstwa dla naszego Pana nad ciemiężycielami ludu Bożego. Gdy podczas reformacyi na sekty Prawdy na czasie przyszły jedynie przez reformacyjne sekty i były jedynie w nich (rosa tylko w wełnie), to podczas żniwa wszystkie sekty zostały wyrzucone z ust Boskich (Obj. 3:16) i żadna nowa prawda nie była znaleziona w nich (samo runo było suche, wiersz 39); a wiele świeckiej Prawdy, jak przedblask tysiąclecia było znalezione przez światowych ludzi, a nie w Kościołach. Tak więc Reformacya i Prawdy żniwa, podzielone Kościoły i narody i złączony lud poza Kościołami, stali się od Boga dla naszego Pana zapewnieniem Jego zwycięstwa nad ciemiężycielami.

(20) Teraz kończymy to krótkie badanie szóstego rozdziału Sędziów, w którym mamy bardzo ważną obrazową historyę ważnych zarysów Czasów Pogan, mianowicie z punktu widzenia uciskania dwuch Izraelów i Boskiego przygotowania dla naszego Pana, aby wyzwolić ich z ręki ciemiężycieli. A teraz będziemy rozbierali ciąg dalszy obrazu Giedeona, figurę i pozafigurę, o ile wypełniło się to w pozafigurze.

(21) W pozaobrazowym wypełnieniu się 6 rozdziału księgi Sędziów zauważyliśmy w krótkości obrazową historyę ludu Bożego dwuch Izraelów, a mianowicie podczas Czasów Pogan, jak również obrazową historyę naszego Pana przygotowania dla dzieła wyzwolenia ludu Bożego z pod uciskania od błędu, grzechu, samolubstwa i światowości. Pozaobrazy 6 rozdziału Księgi Sędziów, zakończyły się Reformacyą na sekty i ruchem żniwa, jako dowody dane naszemu Panu, że Jehowa miał przez Niego wyzwolić Jego lud z pod ręki ciemiężycieli, a 7 rozdział Księgi Sędziów pokazuje nam scenę, w której dwie opozycyjne strony są sobie przeciwstawione. Potem rozdział przedstawia pracę wybierania i odrzucania przez naszego Pana, mającą łączność z uczestnikami po Jego stronie walki. Potem następuje obraz ostatniego zachęcenia danego wodzowi ludu Bożego dla zagrażającej wal-ki. Wskazówki do pierwszej walki są potem dane, potem przychodzi walka prowadzona osobiście przez wodza; i rozdział kończy się podrzędną walką, w której wódz nie brał udziału, lecz w której wezwał innych, którzy przedtem nie byli zaproszeni do udziału w walce.

(22) W pierwszym wierszu zgromadzenie się przeciwnych stron jest opisane. Scena odbywa się w najdalej na wschód oddalonej części równiny Ezdralon (nasienie Boże) znanej również jako dolina Megido (zniszczenie) wielkie miejsce walki w Palestynie (Joz 12:21; 17:11; Sędz. 1:27; 5:19; 2 Król 9:27; 23:29; Zach. 12:11) Ta dolina miała jedno przejście na północ a drugie na południe góry More (instrukcya) teraz pod nazwą Mały Hermon. Było to właśnie na północ tej góry "w dolinie", gdzie Madyjanici rozłożyli się; gdy zaś trochę na południe od nich przy północnych ukosiach tej góry przy źródle Harod (strach) złożyły się zastępy Giedeona. Nazwiska zastosowane do wodza Izraela w tym wierszu wskazują w typie na fakt, że nasz Pan działa jako przeciwnik szatana (Jerubal) i jako niszczyciel (Giedeon) jego dzieła. Źródło Harod (strach) wyobraża argumenty na zapłatę grzechu, co według Prawdy jest strachem, i co według szatańskiej teoryi o wiecznych mękach jest z pewnością wielkim strachem. Na tym właśnie punkcie od początku żniwa, nawet od czasu oczyszczonej świątnicy, Boskie prawdziwe mówcze narzędzia sprzeciwiały się (położyli się obozem) błądzicielom. Że pozaobrazowa walka miała do czynienia z nauczeniem, jest jasnem że słowa "More" (instrukcya); i że przeciwnicy ludu Bożego są tu nazwani Madyjanitami (sprzeczycielami), nasuwa myśl, że walka była najgłówniejszą przeciwko błędowi.

(23) Że przywilej w braniu udziału w obrazowych i pozaobrazowych wałkach miał być osiągnięty około linii wyboru, jest nauczanie w wierszach 2-8. Jest koniecznie potrzebną rzeczą dla ludu Bożego zapamiętać lekcyę, w jaki sposób Pan działa, to jest nie mocą ani przez siłę, "ale Duchem Moim" mówi Pan. Dlatego chwała odnośnie wyzwolenia ludu Bożego z błędu, grzechu samolubstwa i światowości nie może być dana bojownikom Pańskim "by snać nie chlubił przeciw Mnie Izrael" - wiersz 2 - ponieważ walka jest Pana A między innemi rzeczami Bóg udzielił tej lekcyi przez danie przywileju brania udziału w walce tylko bardzo małej liczbie w porównaniu do liczby ich przeciwników, i przez odrzucenie od Jego armii bardzo wielką liczbę niegorliwych, w porównaniu do małej liczby, którą zatrzymał w Jego armii. Tak więc bez żadnej wątpliwości zwycięstwo było Pana. Jego chwały Pan nie da innemu. I rzeczywiście taka mała liczba, która brała udział w Giedeona pierwszej walce, i taka mała liczba, jaka teraz bierze udział w Jego wtórej walce, nie może w żaden sposób twierdzić, że zwycięstwo jest z ich mocy, (ręka moja wybawiła mnie). Było 32.000 mężów w armji Giedeona, co nie było ani czwartą częścią liczby armji nieprzyjacieli. Bardzo często zwycięstwo Izraela w wojnie było otrzymane przez tą częścią liczby armji nieprzyjacieli. Bardzo często mniejszą siłę od jego nieprzyjacieli. Dlatego i tu liczba musiała być zmniejszoną, ażeby Izrael się nie chlubił. Rozumiemy, że te 32,000 wyobrażają wszystkich, którzy weszli na początku do walki z Giedeonem, to jest wszystkich, którzy wzięli stronę za Prawdą i Sprawiedliwością. Dlatego te 32,000 wyobrażają razem wszystkich poczytalnie usprawiedliwionych oraz i wszystkich poświęconych.

KTO JEST LĘKLIWYM

(24) Ogłoszenie trzeciego wierszu "Kto jest lękliwym i bojaźliwym itd.", wyobraża powołanie do poświęcenia łącznie z napomnieniem obrachowania kosztu, i że ci, którym brakuje takiego ducha (lękliwym i bojaźliwym brakuje takiego ducha) są proszeni stanąć na stronie, i nie iść do poświęcenia. Ci mieli być jak najprędzej od innych odłączeni ("rano niechaj się wróci") ponieważ ich obecność przeszkadzała by mniej i więcej poświęconym. To ogłoszenie było dane szczególnie na początku okresu żniwa, i jest to prawdą, że od tego czasu bardzo mało z poczytalnie usprawiedliwionych mieszało się między lud żniwa. Gdy pozaobrazowe ogłoszenie nie jest zupełnie takim samem jak owe wzywające lud Boży do opuszczenia Babilonu, jednakoż ich opuszczenie Babilonu służyło do odłączenia poczytalnie usprawiedliwionych od nich; a opuszczenie Babilonu w pozafigurze jest jedną z rzeczy co nazywa się rachowaniem kosztu. Fakt, że 22,000 odeszło, a 10,000 zostało, nie mamy brać jako proporcyę do tych, którzy są tylko poczytalnie usprawiedliwionymi i do tych, którzy są poświęceni, ponieważ proporcya pierwszych do ostatnich jest wiele większą, jak te liczby wskazują. Lecz przez to jest raczej pokazane, że większość, która rozpocznie walkę dla Prawdy i Sprawiedliwości, porzuca ją, z powodu lękliwości i bojaźliwości, to znaczy, że nie mają poświęcającej wiary, i dlatego nie czynią postępu w ostrzejszej walce począwszy od poświęcenia.

(25) Lecz przywilej w braniu udziału wielkiego zwycięstwa nie może być dany ani wszystkim poświęconym; ponieważ Jehowa zadecydował, że ten przywilej miał tylko być dany jedynie wybranym. Dlatego scena rozdzielenia tych 10,000 na jeszcze dwie grupy (wiersze 4-8) jest użyta do wyobrażenia, jak Bóg zabrał korony od częściowo wiernych, i w ten sposób stali się klasą, która od pozaobrazowego Giedeona pierwszej walki On objawia ich jako członków Wielkiego Grona; i dlatego nie należeli potem już więcej do wybranych, choć i przez kilka lat Pan ich jeszcze nie objawił nam jako takich. Nie dziwiło by nas wcale, jeżeli nie było od 500,000 do 1,000,000 nowych Stworzeń na świecie podczas żniwa. Ci byli tymi obrazowemi 10,000. Jak w typie rozdział był uczyniony przez próbę picia wody, tak w pozaobrazie, który Bóg uczynił w Jego decyzyi (tedy jeszcze nam nie objawiony) był oparty na sposobie, w jaki nowe stworzenia działały ku Prawdzie. Jak Jehowa, a nie Giedeon zadecydował w typie, jaką miała być próba, tak i w pozaobrazie Bóg, a nie Jezus, zadecydował, jaką miała być próba. Zadecydował jaką miała być postawa każdej jednostki ku Prawdzie ("zaprowadź ich do wody a tam ich doświadczę"). Że nasz Jezus był Tym, przez którego próba była zastosowana, jest pokazane przez fakt, że Jehowa rozkazał Giedeonowi wprowadzić lud do wody i przez fakt, że ostatni przyprowadził go tam. Że Jehowa zadecydował to wszystko, jest jawnem z Jego powiedzenia do Giedeona: "o kimkolwiek powiem, ten itd." - wiersz 4.

PRÓBOWANIE POŚWIĘCONYCH

(26) Jezus dlatego zastosował od Boga postanowioną próbę 5 wierszu: "Tedy (Giedeon) zaprowadził lud itd.". W typie powiedziane, że rozdział miał być oparty, czy pijący wodę mieli stać i pić wodę językiem jak pies, lub czy mieli uklęknąć i na kolanach pić wodę. Ktokolwiek miał tak czynić jak pierwsi, miał iść do jednej grupy, a ktokolwiek miał czynić jak ostatni, miał iść do innej grupy. Dlatego ich postawa przy piciu wody miała zadecydować, czy mieli lub czy nie mieli mieć udziału w zwycięstwie. Co jest pokazane przez to? Zegzaminujmy najprzód, co jest wyobrażone przez tych, którzy stojąc pili wodę językami: (1) że ci stali prosto przy piciu; (2) że podnieśli wodę rękami do ust; (3) że używali języków w zastosowaniu; (4) że musieli do góry patrzeć jak to czynili; (5) że jak pies musieli pić energicznie ażeby dosyć wody nałożyć; (6) że takie picie zatrudniało język i (7) że takie picie było lepszem, zdrowszym i więcej zadowolniającem pragnienie dla ciała, aniżeli większe ilości wody brane tym innym sposobem. Każda z tych myśli podaje rzeczy, które w pozaobrazie uzdolniły kogoś być między wybranymi. (1) prosta pozycya wyobraża że wybrani utrzymali ich prawdziwą powagę i zacność synów Bożych, nie chcąc kłaniać się ludzkiemu niewolnictwu ziemskich udzielicieli Prawdy, jakoby oni byli oryginatorami, jak ta inna klasa to czyniła. Przestawali na obchodzeniu się ze Słowem Bożem w taki sposób, który zbudował dla nich niezależny grunt wiary, który nie spolegał na niczem, jak tylko na Panu jako potrzebę ich stanowiska. (2) Podnoszenie wody do ust ręką wyobraża, że, wierni mieli być gorliwymi do osiągnięcia Prawdy. Oni pracowali na to, na pokarm który nie niszczeje. Ich ocenienie Prawdy było tak wielkiem, że byli chętnymi do pilnej pracy osiągnięcia Prawdy. Prawda nie jest dla lekceważących chrześcian, lecz dla tych, którzy pracują, aby ją osiągnąć. (3) Język jest środkiem dla smakowania i przez który otrzymuje się śliny dla trawienia; i w tej łączności wyobraża, że jak naturalny pokarm jest łatwiejszym do strawienia przez wiele śliny, tak samo Prawda, przez duchowe śliny (doświadczanie) jest lepiej przygotowaną do strawienia przez pozaobrazowych 300, gruntownie badając ją; i że Prawda była bardzo smaczną, wielce cenioną, przez pozaobrazowych 300. (4) Patrzenie w górę przy piciu wyobraża uznanie Boga jako Źródło Prawdy, ufanie w Jego opatrzności Prawdy i wdzięczności dla Niego jako jej Dawcy. (5) Energiczne chwytanie wody do ust, jak pies, wyobraża wielką energię w osiąganiu Prawdy. To właśnie było koniecznie potrzebną rzeczą, czynić, ile było do czynienia. Nim więcej pragnącym jest pies, tym więcej chłapie wodę, i w tym szczególe obraz nasuwa myśl o energii i gorliwości, z którą wybrani osiągnęli Prawdę. (6) Ponieważ chłapanie znaczy częste używanie języka do nabycia wody, to wyobraża, że ocenianie Prawdy musi być trwającem, jako też, że musi znajdować się trwałe przygotowywanie Prawdy ku strawieniu. (7) I ponieważ chłapanie zadowolnialo więcej pragnienie i karmiło więcej ciało, aniżeli łykane tą drugą w typie wspomnianą metodą, to wyobraża, że wierni mogli więcej zaspokoić ich pragnienie Prawdą i mogli więcej ukarmić ich serca, aniżeli ci, którzy byli tylko częściowo wiernymi. I te siedm rzeczy, które wierni czynili względem Prawdy, postawiły ich w miejsce wybranych, gdy zaś zaniedbywanie tych rzeczy nie dozwoliło innym być w klasie wybranych. Tak więc możemy widzieć, jak w typie Bóg przez tych 300 pokazał, że wierni mieli w taki sposób używać Słowo Boże, ażeby przez to zagwarantować, że ich wybór i powołanie są pewnymi.

(27) Z drugiej strony, klęczenie przy piciu wy-obraża wiele rzeczy: (1) że ktoś zabiera niewolniczą postawę; (2) że ktoś jest powolnym w piciu; (3) że ktoś jest leniwym w piciu; (4) że ktoś bardzo mało smakuje i oślinią wodę, którą pije; (5) że ktoś patrzy na dół, zamiast w górę, gdy pije; i (6) że woda jest łykana w dużych ilościach i przez to nie jest przygotowana do strawienia. Te sześć myśli wyobrażają takie właśnie czynności względem Prawdy, które nie utrzymają nowe stworzenie w Maluczkiem Stadku: (1) klękanie przy piciu wyobraża, jak niewolniczem stali się nowe stworzenia do tych, którzy uczyli ich Prawdy. Przyjęli ją, jako Słowo nauczycieli, bez badania jej, aby przekonać się, czy jest opartą na Piśmie Św., rozumowaniu i faktach. Ci dlatego położyli się i ufali w ludzkich wodzach, i przez to dali im sławę, czyniąc się przez to niewolnikami ludzkimi. Na przykład, jak wielu przyjęło nauki naszego brata Russla, nie przez całkowite i przekonające badanie tychże, lecz tylko dlatego, ponieważ "on sługa" to powiedział. Zapominając jego częste napominanie, ażeby doświadczali wszystkiego co on nauczał, czy to jest prawdą, połknęli bez zbadania to, co on powiedział, ponieważ on to powiedział. Tacy nie utrzymali prawdziwej powagi i zacności, synów Bożych; przeciwnie, stali się niewolnikami ludzkimi. A gdy on umarł, nie będąc nauczeni ufać w Panu, tak jak On życzył Sobie ufać w Nim przez Jego mówcze narzędzie, musieli wziąść sobie inną ludzką podporę, krokwie, aby mogli w ciągu dalszym opierać się na niej. Dlatego, jak łatwo wpadli w łapkę szatana, że towarzystwo jest przewodem dla dawania pokarmu i pracy Kapłanom. Ma się rozumieć, że w ten sposób nie mogli budować niezależnego fundementu wiary i ma się rozumieć, że ci, którzy go nie mieli, nie mogli być w Maluczkiem Stadku; ponieważ nie posiadali potrzebnych stałości i powagi charakteru. (2) Zginanie się na kolana, aby pić wodę, wyobraża oprócz tego jeszcze powolność. Tacy chrześcianie, jak typ ich ilustruje, nie byli by pilnymi i gorliwymi, trwającymi zawsze w uczynku Pańskim. Tacy nie byli by statecznymi w ich używaniu Prawdy. Tylko częściowo pracowali by z Prawdą, odpoczywając w międzyczasach. Ustawicznej gorliwości i energii brakowało im dlatego, i ma się rozumieć, że z tej przyczyny nie mogli oni swego powołania i wybrania uczynić pewnemi. (3) Zginanie się na kolana pić wodę wyobraża jeszcze jedną myśl, to jest lenistwo, które ma pokrewieństwo z poprzednią myślą. Nie tylko powolność, ale także lenistwo przyczyniło się do utraty koron nowych stworzeń. Ci którzy nie czynili wysiłków gdy osłabili by, w sprawie Pańskiej, i ci którzy nie wytrwali by w walce jako dobrzy żołnierze Chrystusowi, chybili by w utrzymaniu ich koron. Korony nie należą dla lekkomyślnych i leniwych chrześcian. Dla-tego ci, którzy się tak przy piciu zginali, wyobrażają jeszcze tych, którzy przez lenistwo zostali odłączeni od pozaobraowych 300. (4) Ponieważ ci, którzy się tak zginali, aby pić, znajdowali się w takiej pozycyi, która zaledwo dozwoliła im posmakować i uślinić wodę, tak w pozafigurze to wyobraża tych, którzy posiadali bardzo mało ocenienia i smaku dla Prawdy i którzy nie przez właściwe badanie przygotowali Prawdę dla strawienia. Dla nich Prawda nie była "słodką nad miód i plaster miodowy". Ci nie mogli powiedzieć w rzeczywistości "O jak miłuje zakon Twój, więcej nad pokarm dzienny". Więcej niż raz pokazali, jakoby mdłość dla Prawdy, i więcej niż raz osłabli z powodu niewłaściwego Duchowego strawienia. Ma się rozumieć, że ci, którzy znajdowali się w takim stanie, utracili swe korony. Zostali usunięci do innej grupy, różniącej się od owej tych pozaobrazowych 300.

(Ciąg dalszy nastąpi)

GIEDEON - FIGURA I POZAFIGURA. PYTANIA DO BEREAŃSKICH BADAŃ. (P. 22,74)

(1) Co uczyniła dotychczas Teraźniejsza Prawda odnośnie pozaobrazowego Giedeona pierwszej i wtórej walki? Dlaczego? Jakie korzyści przychodzą z badania tych walk? Odpowiedz w krótkości jak szczegóły tej figury stały się jasne? Ile rozdziałów z księgi Sędziów jest w tym badaniu tego typu?

(2) Jak możemy to wiedzieć, że Giedeon jest obrazowym charakterem? Co dowodzi, że te jego walki były obrazowemi? Kogo on wyobraża? Dlaczego? Co są pozaobrazy Izraela w 6, 7 i 8 rozdz. Sędziów? Co znaczy Madajan i kogo wyobrażają Madajanici? Co wyobraża Giedeona pierwsza walka? Przez jakie inne typy jest jego pozafigura jeszcze pokazana? Co wyobrażają 7 lat z Sędz. 6:1? Dlaczego? Co było przyczyną pozaobrazowego uciskania? Jak Boski Izrael starał się bronić przed ciemiężycielami? Co było uczynione z owocem ich pracy ? Którzy to byli ci obrazowi i pozaobrazowi ciemiężyciele? Jak i do jakiego stopnia byli pozaobrazowi Izraelici przezwyciężali? Z czego został Izrael w obrazie i pozaobrazie obrabowany? Jak w obrazie i pozaobrazie śli ciemiężyciele przeciwko Izraelowi? Jakie dwie rzeczy wyobrażają wołania z Sędz. 6:6? Jak oddziaływały te wołania na Jehowę?

(3) Co jest Wyobrażone przez proroka i jego poselstwo w Sędziów 6:8-10?

(4) Co wyobraża Sędziów 6:11-24? Co wyobraża Anioł dający instrukcyę Giedeonowi? Dlaczego? Co wyobrażają drzewa? Co znaczą słowa Efra, Joas i Giedeon, i co wyobrażają? Dlaczego? Co wyobraża 11 wiersz? Co wyobraża powitanie Giedeona przez Anioła? Jak było powitanie Anioła dane w pozafigurze?

(5) Co wyobrażają pytania Giedeona w 13 wierszu? Co wyobrażają trzy Pańskie odpowiedzi 14 wierszu?

(6) Co jest wyobrażone przez odpowiedź Giedeona (wiersz 15) w jej trzech częściach?

(7) Co wyobraża odpowiedź Pana (wiersz 16)? Co wyobraża odpowiedź Giedeona i prośba 17 wierszu? Co jest wyobrażone przez prośbę Giedeona i obietnicę Anioła w 18 wierszu?

(8) Jakie rzeczy w ogólności są wyobrażone w 19 i 20 wierszach? Co znaczy wyrażenie "odszedłszy (wszedłszy) Giedeon"? Co wyobraża Koźlątko, przaśne chleby, miara mąki, mięso i polewka? Co wyobraża Giedeona przyniesienie tych rzeczy pod dąb? Co często wyobraża skała? Co jest wyobrażone przez skałę 20 wierszu? Dlaczego? Co jest wyobrażone przez położenie tych ofiar na skałę? W jaki dwojaki sposób wypełnił nasz Pan wszelką sprawiedliwość?

(9) Co jest w krótkości wyobrażone w Sędz. 6:21-23? Czego jest laska symbolem? Jaki dowód? Co wyobraża laska Anioła i dotknięce jej końcem ofiary? Co wyobraża ogień i spożycie przezeń ofiary? Co to wyobraża, że Anioł opuścił Giedeona, że ostatni liznął Anioła, i co wyobraża jego z tego wynikająca bojaźń? Co jest wyobrażone przez pocieszenie Pańskie Giedeona, i przez ostatniego zbudowanie ołtarza w Efra Abizerytów?

(10) Jakie są dwie linie myśli wyobrażone w Sędz. 6:11-24?

(11) Jaką jest jedna z naszego Pana najgłówniejszych czynności wieku Ewangelii? Jak było to w typie pokazane? Co wyobraża drugi cielec Gedeona ojca jego ofiarowanie po zbudowaniu ołtarza, i wiek cielca? Co wyobraża ołtarz Baalowy i ofiarowanie na nim? Dlaczego Joas nie wyobraża Jehowy, Ojca naszego Pana? Kogo wyobraża Joas? Jaki typ daje nam ilustracyjną równoległość? Co jest pozaobrazem, że Joas miał ołtarz Baala? Co jest wyobrażone przez zniszczenie ołtarza Baabwego przez Giedeona? Co wyobraża gaj i jego ścięcie?

(12) Co jest wyobrażone przez ołtarz Sędz. 6:26?. Dlaczego był zbudowany na skale (opoce) na którym Giedeon złożył swoją pierwszą ofiarę? Co jest wyobrażone "w uporządkowanym miejscu"? Co wyobraża ofiarowanie drugiego cielca? Co jest wyobrażone przez drwa w gaju i spożycie ofiary? Jak pokazuje typ, że ofiara Kościoła jest przyjęta?

(13) Co symbolizuje liczba dziesięć? Co jest wyobrażone przez 10 pomocników Giedeona? Co wyobraża ich pomaganie Giedeonowi w ścięciu ołtarza i gaju? Co jest wyobrażone przez czynienie tego w nocy?

(14) Jakie wypadki są opisane w typie w Sędz. 6:28-32? Kogo wyobrażają mężowie miasta, i że widzieli jak ołtarz i gaj były zniszczone i drugi cielec ofiarowany?

(15) Co jest wyobrażone przez szukanie tego, który był odpowiedzialnym za te dzieła i przez ich domaganie się od Joaza, aby wydal Giedeona na śmierć? Co jest wyobrażone przez trojaką odpowiedź Joaza? Co to wyobraża, że nazwał Giedeona Jerobalem?

(16) Jakie rzeczy są wyobrażone w Sędz. 6:33-40? Co jest wyobrażone przez Madjanitów, Amalekitów itd. zgromadzając się, idąc i kładąc się obozem w dolinie Jeareel? Co jest wyobrażone przez to, że Giedeon pobudzony przez Ducha Pańskiego, zatrąbił w trąbę i że Abizer zgromadził się do niego?

RUCHY REFORMACYJNE

(17) Co wyobraża Sędz. 6:35 w krótkości? Gdzie jeszcze jest ten sam pozaobraz w typie wyjaśniony? Co wyobraża wezwanie do walki czterech grup, Manase, Aser, Neftali, Zabulun? Daj krótkie określenie pozafigury z każdego tych ruchów w figurze. Jaka odezwa była dana przez wiernych w tych wezwaniach każdego ruchu? Jak było to pokazane w typie?

(18) Jakie dwa ruchy są wyobrażone w Sędz 6:36-40? Jakie dwa znaki upewnienia były dane Giedeonowi, w obrazie i pozaobrazie? Co wyobraża runa wełny? Dlaczego? Co wyobraża rosa? Co wyobraża, że wełna była pełna rosy, a ziemia była sucha? W jaki dwojaki sposób pozaobraz tego upewnił naszego Pana względem obalenia błądzicieli? Co wyobraża czasza pełna wełny? Co wyobraża wyżymanie rosy? Co zdaje się wyobraża czasza?

(19) Co jest wyobrażone w Sędz. 6:39,40? Co uczyniła Reformacya i Żniwo dla obalenia błądzicieli? Według tego, co dało żniwo naszemu Panu? Co wyobraża, że runo wełny było suche, a ziemia w około mokrą od rosy? Co upewniło o pewnem zwycięstwie naszego Pana?

(20) Daj w całości streszczenie pozaobrazów 6 rozdziału Sędziów.

(21) Daj jeszcze raz krótkie skreślenie pozafigur 6 rozdziału Sędziów. Jakie rzeczy są pokazane w typie przy końcu 6 rozdziału? Jakie są pięć linji myśli znajdujące się w 7 rozdziale Sędziów?

(22) Daj geograficzne określenie położeń wspomnianych w Sędz. 7:1. Co jest wyobrażone przez te położenie i osoby wzmiankowane w Sędz. 7:1?

(23) Daj krótkie skreślenie - figury i pozafigury - lekcyi zawartej w Sędz. 7:2-8. Dlaczego jest ta lekcya tak ważną? Jakie dwa fakta dowodzą prawdziwość tej lekcyi? Jak wielką była liczba armji Giedeona przed próbą? Jaka była proporcya do opozycyjnej armji? Dlaczego musiała być zmniejszoną w liczbę? Kogo wyobrażają te 32,000?

(24) Jakie ogłoszenie było dane tym 32,000? Co to wyobraża? Jaki był wynik tego w figurze i pozafigurze? Jak wypełniła się pozafigura? Co figura i pozafigura dowodzą względem większości usprawiedliwionych wierzących?

(25) Kogo wyobraża reszta - 10.000? Komu przywilej w braniu udziału zwycięstwa nie mógł być dany - w figurze i pozafigurze? W jaki sposób była uczyniona różnica między resztą, dzieląc ją na dwie klasy - w figurze i pozafigurze? Którzy zadecydowali a którzy nie zadecydowali względem natury i wyniku ich próby, w figurze i pozafigurze? Jakie były ajencye zastosowane w próbie, w figurze i pozafigurze?

(26) Jaką była próba w typie? Jak była dana decyzya? Jakie siedm rzeczy były uczynione przez 300, w figurze i pozafigurze? Co te siedm pozaobra-zowych czynów uczyniły dla ich wykonawców? Jaki był wynik tych, którzy nie uczynili tych siedm poza-obrazowych rzeczy?

(27) Jakie sześć rzeczy były uczynione przez tych innych pijących, w figurze i pozafigurze? Jaki był wynik tych dwuch gatunków picia, w figurze i pozafigurze?

TP ’26, 40-48.

Wróć do Archiwum