GRZESZNICY WIEKU EWANGELII

4. Moj. 5:1-31 (P. 1924, 108)

UFAMY, że w niniejszym artykule udzielimy z łaski Bożej figurę i jej wyrozumienie pozafigury na Wiek Ewangelii, piąty rozdział czwartej księgi Mojżeszowej. Rozumiemy, że wszystkie sześć rozdziałów czwartej Mojżeszowej są również typem na Epifanję i rzeczy w Tysiącleciu; lecz obecnie jest naszym zadaniem, aby określić wyraźnie pozafigury Wieku Ewangelii. W numerze 34-tym Teraźniejszej Prawdy w artykule o Lewitach Wieku Ewangelii podaliśmy, że rogowe deski miejsca Najświętszego wyobrażają drugą, trzecią, czwartą i piątą Księgę Mojżeszową. Możemy również sobie przypomnieć, że w tym samym artykule było podane, że jeden ze słupów Miejsca Najświętszego jest typem na Jezusa jako Boską Istotę i na Księgę Objawienia i Jego autorstwo, i że drugi z tych słupów wyobraża Św. Pawła jako Boską Istotę i list do Żydów jako jego autorstwo. Z tego punktu zapatrywania pokrewieństwo listu do Żydów do drugiej i trzeciej Księgi Mojżeszowej daje nam myśl, że słup, który to wyobrażał, stał po tej samej stronie w Miejscu Najświętszym, gdzie rogowe deski wyobrażające drugą i trzecią Księgę Mojżeszową. A ponieważ Księga Objawienia ma podobne pokrewieństwo, wierzymy, że słup wyobrażający Księgę Objawienia, stał po tej samej stronie Miejsca Najświętszego, gdzie były rogowe deski, które wyobrażały czwartą i piątą Księgę Mojżeszową. Dlatego nasze wyrozumienie pozafigur rzeczy podanych w czwartej i piątej Mojżeszowej jest bardzo wielkiej ważności do wyrozumienia Objawienia, Dla tej właśnie przyczyny daliśmy te rzeczy, i ufamy, że z łaski Bożej więcej udzielimy wyrozumienia pozafigur czwartej Mojżeszowej na wiek Ewangelii. Jeżeli będzie nam to dane, aby wyjaśnić Kościołowi Księgę Objawienia, te pozafigury będą właśnie bardzo pomocne do przygotowania Kościoła, aby mógł potem lepiej ocenić Księgą Objawienia.

    (2) W 4. Moj. 5:1-4 są podane pierwsze trzy klasy grzeszników w typie na Wiek Ewangelii, z którymi nie było można mieć towarzystwa: trędowaci, mający płynienie nasienia, i nieczyści z powodu dotknięcia się umarłych. Trędowaci są typem na Nowe Stworzenia, które utraciły korony, nie życie; jednostki, które później będą stali przed tronem. Że trędowaci byli typem na Wielkie Grono w jego nieczystym stanie, dowiadujemy się z typu Aarona (typ na Maluczkie Stadko) i Maryi (Wielkiego Grona) która widziała jakoby błąd w Mojżeszu (Jezusie). - (Zobacz bereański komentarz na 4. Moj. 12:1-16). Ci z tracącym nasieniem byli typem na klasę Wtórej Śmierci, ponieważ ich słabość była przyczyną utraty siły, zdrowia i życia; a ponieważ życie z nich wychodziło, dlatego byli typem na tracących życie. Ci pokalani dotknięciem się umarłego, byli typem na Usprawiedliwionych, którzy zostali pokalani mniej więcej przez wielkie grzechy. Gdy patrzymy na nauki Nowego Testamentu, jest nam powiedziane, aby odłączyć się od nieoczyszczonych członków Wielkiego Grona. (1. Kor. 5:1-5, 13). od klasy Wtórej Śmierci (2. Tym. 3:5-8) i od Usprawiedliwionych, którzy bez pokuty upadają w wielkie grzechy (1. Kor. 5:11 porównaj z Rzym. 12:1). Tak więc nie tylko symbole w 4 Moj. 5:1-4, lecz również proste nauki Nowego Testamentu pokazują nam, że mamy odłączyć się od nieoczyszczonych członków Wielkiego Grona, klasy wtórej śmierci, i niepokutujących grzeszników między usprawiedliwionymi. Odciągnięcie społeczności jest pokazane w typie przez wyrażenie: "aby wyrzucili z obozu" w wierszach 2 i 3. W trzecim wierszu Pan daje przyczynę do tego: "aby nie splugawili obozu tych, w których Ja mieszkam." Obecność takich ludzi w pozafigurze między prawdziwym i nominalnym ludem Bożym w wieku Ewangelii daje sposobność przez ich stan do splugawienia tych, którzy nie są splugawieni i przez to znieważyć Pana, który między nimi mieszka; przez takie odjęcie społeczności, Pan, który mieszka między Jego ludem, jest uwielbiony, i oprócz tego są oni ostrzeżeni przed splugawie-niem samych siebie (zanieczyszczeniem); ponieważ gdyby ci grzesznicy pozostali między ludem Bożym w pełnej społecz-ności, zanieczyścili by innych i przez to zmniejszyli by chwałę dla Boga. Posłuszeństwo synów Izraelskich do tego (wiersz 4) wyobraża fakt, że podczas Wieku Ewangelii tacy grzesznicy byli odłączani od prawdziwego i nominalnego ludu Bożego, nie tylko przez prawdziwy Kościół, lecz przez wszystkie denominacje (sekty), mające pewne prawa Kościelne względem tego. Tak więc widzimy wypełnienie typu 4. Moj.5:1-4.

    (3) W wierszach 5-10 Pan pokazuje w typie na Wieki Ewangelii, jak inni grzesznicy mieli wynagrodzić ich zło. W typie grzesznicy musieli wyznać zło, i wrócić co byli winni, a oprócz tego piątą część (20%) dawać za wynagrodzenie tej uszkodzonej osobie, a jeżeli osoba ta by już nie żyła, to oddać to spadkobiercy tej osoby, najbliższemu krewnemu, (wiersz 7 w poprawnym tłumaczeniu) a jeżeli to nie mogło być uczynione, wynagrodzenie za zło powinny być dane Panu przez ręce Kapłana z ofiarą oczyszczenia przestępstwa (wiersz 8). Na wiek Ewangelii to wynagrodzenie znaczy, że tacy grzesznicy mają uznać ich uczynienie złego uszkodzonej osobie zawsze Panu i zwykle także uszkodzonej osobie, lecz nie w tym wypadku, gdyby uszkodzona osoba miała by przez to być jeszcze więcej uszkodzoną, lub gdyby z tego uznania nie otrzymała korzyści; i dlatego wynagrodzenie powinno być uczynione, o ile można je uczynić. Jednak są wypadki, w których więcej złego przyjść by mogło przez takie wyznanie, na przykład gdyby mąż lub żona stali się niewiernymi, to wyznanie złego mogło by przez to zaszkodzić niewinnej stronie; dlatego w takim wypadku wyznanie powinno być uczynione Panu, a nie małżonce lub mężowi. Odszkodowanie w typie na pozafigurę znaczy, że grzesznik najprzód ma wynagrodzić ile jest w stanie to uczynić, n. p. jeżeliby ukradł lub niesprawiedliwie osiągnął majątek lub rzecz od bliźniego, ażeby oddał z powrotem to samo, a oprócz tego aby dodał tyle, ażeby zadowolić uszkodzonego; lub jeżeli kogo przeistoczył, lub źle przedstawił bliźniego, powinien to odwołać i powinien dać uszkodzonej osobie takie dobre imię charakteru, ile jest w stanie uczynić itd. Piąta część, (20%) co może być dzielone na 10, znaczy to co liczba 10 i jej podział, i wyobraża zupełną zdolność do wykonania w niższej od natury Boskiej. Dlatego wyobraża, że w dodatku do sprostowania złego, do wrócenia szkody, musimy jeszcze więcej dodać, aby zadowolić uszkodzoną osobę.

    (4) Jeżeli w typie zło nie mogło być sprostowane (nagrodzone) ani uszkodzonej osobie ani jej spadkobiercy, tedy grzesznik musiał to nagrodzić Panu przez danie długu Kapłanowi i dodać 20% (wiersz 8). To zdaje się wyobrażać myśl, że powinniśmy wykorzenić z naszych charakterów zło, które doprowadziło nas do tego grzechu, i uczynić nasze charaktery lepszymi niż przedtem były, aby mogły więcej jeszcze uczcić Boga. Rzeczywiście każdy reformacyjny nasz czyn uczci Boga, ponieważ wynagrodzi uszkodzenia Jego charakteru, i da korzyść Chrystusowi jako Najwyższemu Kapłanowi, ponieważ pomaga Mu w Jego pracy oczyszczania naszych charakterów. Baran pojednania (wiersz 8) wyobraża Pana naszego ofiarowane człowieczeństwo - Jego zasługę. Przyniesienie barana Kapłanowi dla jego ubłagania, wyobraża nasz przystęp do Boga w wierze Chrystusowej zasługi, prosząc o odpuszczenie z powodu tej zasługi a uczynienie pojednania baranem przez Kapłana dla grzesznika, wyobraża przypisanie zasługi Jego dla odpuszczenia naszych grzechów, w ten sposób zadowolniając Boską sprawiedliwość za nas.

    (5) Trzy rzeczy do ofiarowania z pośród ludu były przynoszone do służby przybytku, (wiersze 9, 10) należące do Kapłana: (1) ofiary podnoszenia., (2) poświęcone rzeczy i (3) dary dla Kapłana. Gdy mówimy teraz o ofiarach podnoszenia, to wyjaśniamy w krótkości figurę i pozafigurę wszystkich ofiar: (1) ofiary za grzech, (2) ofiary całopalenia, (3) ofiary spokojne, (4) ofiary śniedne (pokarmu i napoju), (5) ofiary powiewania, (6) ofiary podnoszenia i (7) dobrowolne ofiary. Ofiary za grzech wyobrażały człowieczeństwo Chrystusa i Kościoła, czyniące ubłaganie. Ofiary całopalenia wyobrażały te same ofiary z punktu widzenia ich przyjęcia z strony Pana. Ofiary spokojne wyobrażały je z punktu widzenia, że były składane jako obowiązek przymierza osiągnięty przez Chrystusa i Kościół. Ofiary śniedne wyobrażają ofiary z punktu widzenia na chwałę i dziękczynienie, które przynoszą Bogu przez świadczenie Jego przymiotów w Jego Planie w głębszych (pokarm) i pojedynczych (napój) prawdach i przez ich służbę w Jego postępującym Planie. Ofiara powiewania wyobraża te same ofiary z punktu widzenia jej ustawiczności na dokończenie i ich wzniesienie charakteru ofiarującego. Dobrowolne ofiary wyobrażają, że ich człowieczeństwo jest dobrowolnie, bez przymusu ofiarowane Bogu. Ofiary podnoszenia wyobrażają, że ich człowieczeństwo w ofiarowaniu przynosi chwałę Bogu. To oddanie chwały Bogu jest figurowane przez podnoszenie, to jest przez ustawiczne wznoszenie ramienia ofiary do góry ku niebu przez Kapłana. Ofiara podnoszenia, jako część ofiary składająca się z ramienia, (3. Moj. 7:32; 4. Moj. 6:20) wyobraża właściwe prowadzenie się - ramię będąc częścią przednich nóg zwierzęcia, w harmonii z symbolem Pisma Św. wyobraża właściwe rządzenie (prowadzenie) się - ofiarującego, czczącego przez to Boga i Chrystusa. Wiele innych rzeczy, dary jak dziesięciny, pierwiastki owoców itd. dla Kapłana, są również nazwane ofiarami podnoszenia. (4. Moj. 18:27 itd.) Te właśnie ofiary poświęcone rzeczy i dary w. 9 i 10, dla celów Wieku Ewangelii, wyobrażają cześć, posługi i radości, które są przynoszone przez pokutujących grzeszników Chrystusowi, przez ich reformacje i dobre prowadzenie się. I Bóg życzy Sobie, aby tą cześć, posługi i radości Chrystus otrzymał.

    (6) Wiersze 11-31 pokazują nam typ na pewne osoby wieku Ewangelii - w nominalnych Kościołach i w prawdziwym Kościele w ich pokrewieństwie do Chrystusa, jako Jego małżonki - pokazują typ żony podejrzewanej przez jej męża za niewierność, aby przechodziła próbę sądu Bożego. Sądy pogańskie i te praktykowane w ciemnych wiekach w chrześcijaństwie, nigdy nie wyszły na korzyść oskarżonych. Musieli chodzić po rozpalonych węglach, przez ogień, musieli wkładać ręce w gotującą się wodę itd. Jeżeli oskarżony nie został przez tę próbę uszkodzony i nie krzyczał, był uznany niewinnym; lecz jeżeli został zraniony, uszkodzony i krzyczał, był uznany winnym według teorii, że bogi lub Bóg powinien niewinnych od szkody zachować, a winnych skarać, aby cierpieli boleści. Ma się rozumieć, że te sądy nie były dobre gdyż były one kuszeniem Boga. Tylko w tym jednym sądzie, o którym nam mówi Pismo Św. w 4Moj. 5:11-31 Bóg działał przez cud, że winną osobę karał szkodą, a żadnego cudu nie czynił nad niewinnymi. Gdy więc przypatrzymy się teraz pozafigurze tego zauważymy nadzwyczajny obraz, którego Pan wybrał łącznie z tym sądem.

    (7) Najprzód zrobimy kilka ogólnych wyjaśnień, figury i pozafigury szczegółów w 4. Moj. 5:11-31. Rozumiemy, że mąż tu wyobraża Chrystusa, jako przyszłego Oblubieńca; podejrzewana żona, zaś, jeżeli winna niewierności nominalne Kościoły, (z imienia) jeżeli niewinna, wyobraża prawdziwy Kościół. Kapłan w obrazie wyobraża Chrystusa, jako Najwyższego Kapłana; sąd wyobraża ciężkie próby na nominalne Kościoły i prawdziwy Kościół, aby dać oznakę, czy były lojalne lub nielojalne Chrystusowi, niebieskiemu Oblubieńcowi. Lecz ktoś by mógł powiedzieć, że w tym typie był mąż onej żony, gdy zaś w pozafigurze wesele Baranka nie odbędzie się prędzej, aż przy skończeniu się tego wieku (złego). Na to odpowiadamy: W Izraelu czy poślubieni, czy żonaci byli uznani jako mąż i żona. (1. Moj. 29:21; 5 Moj. 22:23, 24; Mat. 1:20, 24) Dlatego to stosuje się do poślubionych i żonatych w Izraelu, i właściwie stosuje się w pozafigurze, jak powyżej podano. Znów by ktoś mógł powiedzieć, że nominalne Kościoły nie są poślubione Chrystusowi. Na to odpowiadamy, że każdy ruch w sektach był z początku ruchem Maluczkiego Stadka, nim się stał sektą, i że wszystkie z nich jako całość według Pisma Św. (porównaj Obj. 1:20 z Obj. 2 i 3). były poczytalnie przez Boga uznane jako Kościół, jako Jego mówcze narzędzia do 1878. Dlatego nominalne Kościoły były właściwie przez Jezusa uznane, jako Jego oblubienica, aż próbny sąd się nad nimi skończył i dowiodły, że były winne niewierności z powodu symbolicznego wszeteczeństwa z ziemskimi instytucjami (rządami). I na koniec jeszcze jeden zarzut by mógł być dany, że nierozumnością było by, gdyby Chrystus miał być przedstawiony w podwójny sposób, przez męża i Kapłana podczas próby. Na to odpowiadamy: W innych typach Chrystus był przedstawiony z różnych punktów widzenia, przez dwie osoby mające różniące od siebie działalności w tej samej ogólnej transakcji, na przykład: W 4. Moj. 3:5, 9, 10 Mojżesz wyobraża Chrystusa jako wykonawcę Boga, a Aaron Chrystusa jako Najwyższego Kapłana. W 5. Moj. 31:22, 23 Mojżesz wyobraża Chrystusa jako wykonawcę i objawiciela Boskiej woli, to jest proroka, a Jozue wyobraża Chrystusa jako wodza armii Bożej. Tak więc powyższa myśl ma biblijną analogię i jest właściwą.

    (8) Mając teraz wyjaśnienie tych ogółów, patrzmy teraz do szczegółów, czy nie znajdziemy doskonałą harmonię tych rzeczy. W wierszach 12-14 są podane okoliczności, pod którymi próba sądu była zastosowana. Nie była uczyniona w wypadku zastania żony na uczynku wszeteczeństwa, ponieważ w takich wypadkach według zakonu kamienowano. (5. Moj. 22:2-24). Ta próba była uczyniona tylko dla żon, których mężowie mieli je w podejrzeniu, i z tego podejrzenia stali się zazdrosnymi, bez różnicy czy żony ich były winne lub niewinne; ponieważ ta próba sądu miała wykazać winę lub niewinność. Rozumiemy, że w pozafigurze winna żona wyobraża nominalne Kościoły (w denominacjach), które popełniły wszeteczeństwo z Królami - z organizacjami rządowymi, klerykalnemi i arystokracyjnemi - tej ziemi, gdy przyłączyły się do nieświętej łączności. (Obj. 17:5, 15-18; 18:39; 19:2). Niewinna żona wyobraża prawdziwy Kościół, który utrzymał się od wszystkich światowych związków, czekając w symbolicznej czystości na jego kompletne złączenie się z jego Panem przy Jego wtórej obecności. (2. Kor. 11:2, 3; Obj. 19:7, 8; 21:2, 9-27). Fakt, że w typie mąż nie wiedział, czy jego podejrzewanie było prawdziwe czy nie, nie znaczy, że Pan nasz nie wie, czy symboliczne wszeteczeństwo jest uczynione lub nie, lecz Pan działa tak jako by nie wiedział, i dlatego zarządza, aby przeprowadzić Swój Kościół przez ciężkie próby zarządzone od Boga, czy Jego małżonka jest winną czy niewinną. Duch zazdrości nad mężem wyobraża gorliwość naszego Pana dla symbolicznej czystości Jego małżonki i że nie jest On prędzej z niej zadowolony, aż ją wypróbuje i otrzyma jej objawienie się. - wiersz 14.

    (9) Mąż wiodąc swą żonę do Kapłana, (wiersz 15) wyobraża, że nasz Pan jako prospektywny oblubieniec przyprowadza nominalne Kościoły i prawdziwy Kościół do Samego Siebie jako Najwyższego Kapłana; ponieważ jako taki jest On Boskim Ajentem, aby wyjawić winę lub nie-winność podejrzanej. Ofiara męża składająca się z mąki była ofiarą pokarmu, jak wiersz 15 w hebrajskim ją nazywa dwa razy - minchas - ofiarą pokarmu. Dziesiąta część efy - dziesiąta część jest odłamkiem, w który wchodzi liczba dziesięć - wyobraża ofiarę niższą od Boskiej. Jak żeśmy widzieli, ofiara pokarmu wyobraża dziękczynienie i dawanie chwały Panu. Czynić dziękczynienie znaczy służyć, dawać chwałę znaczy dać korzyść innemu. My służymy Bogu przez pracę w Jego Planie, my chwalimy Boga przez wyznawanie Jego Słowa, które daje korzyść dla Niego - chwali Go - że objawia Jego chwalebną mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość. Tak więc ofiara pokarmu wyobraża nasze wspomaganie w Boskim Planie i wyznawanie Jego Słowa - służenie i rozszerzanie Prawdy; dlatego jęczmienna mąka wyobraża daną od Chrystusa Prawdę nominalnym Kościołom i prawdziwemu Kościołowi. Każdemu nominalnemu Kościołowi Chrystus powierzył pewną specjalną Prawdę, czy będą wiernymi jej szafarzami. Tak więc Grecko Katolickiemu Kościołowi Pan dał naukę Prawdy, że tylko jedna jest osoba w naszym Panu, Rzymsko Katolickiemu Kościołowi Pan dał naukę Prawdy, że jest tylko jeden Kościół, Luterańskiemu Kościołowi dał naukę Prawdy, jedynego usprawiedliwienia przez wiarę, Zreformowanemu czyli Prezbiteriańskiemu Kościołowi dał naukę Prawdy, że chleb i wino w Wieczerzy Pańskiej wyobraża Ciało i Krew Chrystusa, Baptyskiemu Kościołowi dał naukę Prawdy, że tylko poświęceni wierzący mogą być ochrzczeni (zanurzani w wodzie). Te nauki były pokazane przez jęczmienną mąkę. Prawda Parousyi i Epifanji jest Pozaobrazową dziesiątą częścią efy jęczmiennej mąki danej prawdziwemu Kościołowi w jego próbie, w sześciu doświadczeniach - przesiewaniach - od 1874 roku i będzie trwać tak długo, aż Kapłani i Lewici będą zupełnie rozłączeni.

    (10) Fakt, że żaden olej nie miał być lany, ani żadne kadzidło (wonne rzeczy) kładzione na mąkę, był również typem. Olej między innemi rzeczami wyobraża ducha wyrozumienia. (Mat. 25:1-12). Kadzidło czyli wonność wyobraża chwałę, cnotę. Tak więc złoto, kadzidło i mira, co przynieśli Królowie Jezusowi dziecięciu, (Mat. 2:11) wyobraża fakt, że wierni przyniosą ich ofiarnicze cierpienia (mira) ich chwały, cnoty (kadzidło) i ich Boskie Nowe Stworzenia (złoto) jako ich najlepsze dary do Chrystusa; tak samo kadzidło na chleby pokładne wyobraża chwałę, cnotę, owoc Ducha, ugruntowane na słowie Bożym i rozwijane w Kapłaństwie z karmiących pozaobrazowych chlebów pokładnych Słowa (Bożego). Że nie było oleju w tej ofierze pokarmu w służbie tej próby wyobraża fakt, że żadne nominalne Kościoły ani prawdziwy Kościół nie mieli mieć ducha wyrozumienia odnośnie znaczenia szczególnych prób mających łączność z pozaobrazową ich próbą podczas takowej; a że nie było kadzidła na tej ofierze pokarmu wyobraża fakt, że podczas prób nie miały żadne cnoty być dodane ofiarującym. Innemi słowy, nie miało przyjść więcej wiedzy i łaski w Kościołach i Kościele podczas pozaobrazowej próby i mieli posiadać tylko to, co przedtem rozwinęli jako ich pomoc podczas próby, czy okażą się godni egzaminacji, tego co im było udzielone do wytrzymania próby. Z tej przyczyny nie było oleju ani kadzidła (wonności) na tej ofierze do próby, i wiersz 15 daje znaczenie tego: "albowiem jest ofiara podejrzenia (pokarmu) ofiara śniedna (1) pamiętna (przeszłych przywilejów) (2) przywodząca na pamięć grzech" - literalnie, przypomnienie nieprawości, to jest objawienie przeszłości. I z doświadczenia wiemy, że to jest prawdą. Nikt z nas nie wiedział, co te sześć przesiewań miały znaczyć nim zostaliśmy wypróbowani wśród takowych; ani żaden z nas nie dodał nowych łask do naszych charakterów podczas tych krzyżowych prób w tych przesiewaniach; lecz nasze przeszłe osiągnięcia były srogo wypróbowane. Tak więc w tych przesiewaniach ofiarowaliśmy pozaobrazową ofiarę pokarmu bez pozaobrazowego oleju i kadzidła.

    (11) Wyrażenie wierszu 16: "a tak przyprowadzi ją Kapłan (poprawne tłumaczenie) i stawi ją przed oblicznością Pańską, " ma te same ogólne znaczenie co w 3. Moj. 16:20: "i przyprowadzi (Aaron) Kozła żywego." To znaczyło w typie, że Kapłan wziął ją publicznie przed obecność Boską na próbę według Boskiego zarządzenia. W pozafigurze znaczy to, że nominalne Kościoły i prawdziwy Kościół były wprowadzone w publiczne okoliczności łącznie z służbą Pańską, aby ich wypróbować; a te krzyżowe próby miały wykazać winność lub niewinność symbolicznego wszeteczeństwa, łączenia się z ziemskimi organizacjami. To stanie się jasnym przez ilustrację. Gdy Katolicki Kościół miał przechodzić jego ciężkie próby z powodu reformacji prowadzonej przez jednostki w 14 i 15 stuleciu, spór między Filipem Pięknym z Francji a papieżem Bonifacyuszem VIII sprowadził wielką publiczną sytuację w względach religijnych (przed Panem) co później uzdolniło Marsiliusa być Pańskim narzędziem do srogiego wypróbowania Katolickiego Kościoła. Podobna próba była wykonana przez Wyklifa względem bezwstydnych. wyłudzeń pieniędzy i żebrania papieżów i względem sporu o tron papieża, a to przyprowadziło Katolicki Kościół przed Pana i publiczność około tych linii. Potem gdy przyszedł czas, że Pan użył Hussa jako Jego narzędzie, aby zastosować pozaobrazową próbę do Katolickiego Kościoła, walka między reformacyjną klerykalistyczną partią i dworem papieskim, i zarządzenie do zjazdów w Pizy i Konstancji, tu publicznie Katolicki Kościół został "przyprowadzony blisko przed Pana." A tym wszystkim kierował Pan nasz jako Najwyższy Kapłan, aby sprowadzić taką sytuację - przyprowadzenie przed Pana. Te same ogólne zarysy sytuacji odbyły się, gdy Katolickie i Protestanckie sekty otrzymały ich próbę w reformacji na sekty, jak również te same ogólne zarysy wypełniły się w sześciu przesiewaniach Parousyi i Epifanji.

    (12) Święta woda, którą Kapłan wlał do garnca, (wiersz 17) była wzięta z umywalni; ponieważ ta woda była "świętą, " poświęconą Panu. Woda taka wyobraża Prawdę (Efez. 5:26; Żyd. 10:22) stosowną do użytku. Garniec, w który święta woda była wlana, wyobraża "podrzędnych proroków," których Pan używa jako specjalnych sług do dania stosownej Prawdy dla próby, jak byli Marsilius, Wyklif, Huss, Wessel, Luter, Zwingli, Hubmaier, Servetus, Cranmer, Browne, Fox, Wesley, Campbell, Miller itd. Proch z przybytku wyobraża fakty historii Kościelnej, tyczącej stosownych nauk do każdego wypadku. Mieszanie prochu z wodą wyobraża używanie stosownych nauk Biblijnych i faktów historii Kościelnej, aby pokazać historię prawdziwej nauki i dobrych praktyk i fałszywej nauki i złych praktyk, i wykazać winę lub niewinność w pozaobrazowej próbie.

    (13) Ażeby dać lepszy nacisk, wiersz 18 powtarza słowa w 16 wierszu "przyprowadzić przed Pana." Pokrycie głowy znaczy poddaństwo. W zebraniach Kościoła siostry mają przykrycie na głowach, aby symbolizowały, że jako przedstawiciele (obraz) Kościoła są poddani braciom jako przedstawicielom Chrystusa; to jest, że Kościół jest poddany Chrystusowi. Odkryte głowy braci symbolizują, że jako przedstawiciele Chrystusa są wolnymi od poddaństwa do sióstr, jako przedstawiciele Kościoła, to znaczy, że Chrystus jest Głową Kościoła. (1 Kor. 11:1-16). Gdyby niewiasta pod próbą nie miała przykrytej głowy, wyobrażało by trafnie, co my wiemy, co byłoby faktem w próbie - Pan dozwala każdemu mieć jego własną wolę, i każdy w próbie czyni rzeczywiście co mu się podoba, to jest czyni to, co przedtem wyrobił sobie w sercu i umyśle. Z tej przyczyny ci, którzy rozwinęli samolubne i światowe serce i wolę umysłu, wykonują pożądliwości ich woli, a którzy rozwinęli w sobie Pańskie serce i wolę umysłu, jako ich wolę, wypełniają rzeczy ducha. (Gal. 5:16-18). Odkryta głowa winnej niewiasty wyobraża dlatego fakt, że nominalne Kościoły w pozaobrazowej próbie mieli wolność do wykonania własnej woli, a przez ich rozwinięte samolubne i światowe usposobienie objawiły się że nie byli w harmonii z Pańskim sercem i umysłem. A nie przykryta głowa niewinnej niewiasty wyobrażało by fakt, że prawdziwemu Kościołowi była dana wolność woli w pozaobrazowej próbie przez jego rozwinięte duchowe serce i umysł, że objawiło go niewinnym, ponieważ był w harmonii z naukami i praktykami Pańskiego serca i umysłu. Historia tego dowodzi, i dlatego wierzymy, że nasze podanie jest biblijnym, rozumnym i faktycznym.

    (14) Wiersz 18 mówi nam również, że Kapłan włożył ofiarę śniedną (pokarmu), jako ofiarę pamiętną i podejrzenia, w ręce niewiasty przed próbą. To podaje myśl, że każdemu nominalnemu Kościołowi Chrystus dał specjalna Prawdę, a prawdziwemu Kościołowi Prawdę Parousyi i Epifanji, dla służby i rządzenia się nią przed próbą; a podczas próby miała być (1) pamiątką przeszłych przywilejów (ofiarą pamiętną) i (2) miała objawić przeszłe prowadzenie się (ofiarą podejrzenia). To można jasno widzieć z historii nominalnych i prawdziwego Kościoła. Rzymsko Katolicki Kościół przed każdą z jego prób kładł nacisk na naukę, że jest jeden Kościół; Luterański kładł nacisk na naukę o jedynym usprawiedliwieniu przez wiarę itd., a podczas próby otrzymali pamiątkę przeszłych przywilejów i objawienie ich przeszłych czynów. Tak też prawdziwy Kościół podczas Parousyi otrzymał sposobność do kładzenia z naciskiem Prawdy Parousyi przed próbą w pięciu przesiewaniach, a podczas próby pamiątkę przeszłych przywilejów i jako środek objawienia przeszłych postępków. To samo dzieje się z prawdziwym Kościołem w Epifanji, o ile próba już postąpiła. Nie czynienie tego sprzeciwiało by się myśli przyniesienia pozaobrazowej ofiary śniednej, stosownej do Pańskiego ołtarza. Czynienie tego wypełnia obraz niewiasty przed i podczas próby.

    (15) Wiersz 18 podaje dalszą myśl - Kapłan trzymał w ręce garniec z wodą, która miała być gorzką dla winnej: "wodę gorzką przekleństwa." Jak wszystkie inne zarysy tego rozdziału, to także jest obrazem. Już żeśmy widzieli, że garniec wyobraża tych "podrzędnych proroków," których Pan jako specjalne ustne narzędzia używa, i przez których daje Prawdę i porównania historii Kościoła, co objawia winę lub niewinność pozaobrazowej niewiasty przechodzącej pozaobrazową próbę. Trzymanie naczynia w ręku Kapłana znaczy, że było w jego posiadaniu i władzy, aby wypróbował i objawił wodę. Trzymanie tego naczynia wyobraża, że nasz Pan Jezus trzyma "podrzędnych proroków" jako Jego własność i moc do posługiwania próby i objawienia Prawdy i faktów z historii Kościelnej stosownie do każdego nominalnego i prawdziwego Kościoła w próbie. Ta myśl jest również wyrażona w symbolach Obj. 1:16, gdzie nasz Pan jest wyobrażony jako trzymający w ręce Swojej siedem gwiazd. Ten wiersz pokrywa całą pracę, którą nasz Pan tymi symbolizowanemi przez siedem gwiazd podrzędnemi prorokami wykonał. I że ich trzymał jako pozaobrazowy garniec w Jego ręce, znaczy, że ich broni, wzmacnia, oświeca i używa z skutkiem, aby zamierzona służba łącznie z pozaobrazową próbą była wykonana, jak również prowadzi itd. inne zarysy ich pracy, nauczanie Prawdy oprócz prób i prowadzenie ogólnej pracy Kościoła w jego innych fazach.

    (16) Wiersze 19-22 pokazują jak Kapłan poprzysiągł niewiastę, na co ona się zgodziła przyjąć Boską próbę dowodu winy lub niewinności, wiersz 19 pokazuje, że żadna szkoda nie stanie się niewinnej, a wiersze 20-22 pokazują że winna miała się stać przekleństwem między jej ludem, wyrzutkiem i niepożyteczną przez napuchnięcie jej brzucha i upadniecie jej łona. Jej odpowiedź: "Amen, Amen" znaczy, że zgodziła się przyjąć przysięgę próby objawiającej jej prawdziwy charakter. Branie niewiasty pod przysięgę przyjęcia jej próby jako Boski dowód winy lub niewinności, wyobrażają fakt, że nasz Pan jako najwyższy Kapłan tak zarządził okolicznościami, gdy skargi nielojalności do Niebieskiego Oblubieńca przeciwko nominalnym i prawdziwemu Kościołowi były uczynione, że odwoływały się one do Boga jako świadka ich niewinności i że byli gotowi do próby, która miała objawić winność lub niewinność, wiążąc się uroczyście do próby, gotowi przyjąć obronę dla niewinności, a potępienie, zniewagę i obrzydłość ze strony innych Kościołów i prawdziwego Kościoła przyjąć dla winności. Jest to pewną rzeczą, że wszystkie nominalne i prawdziwy Kościół pod oskarżeniem nielojalności Niebieskiemu Oblubieńcowi byli zmuszeni uroczyście zaprzeć się oskarżenia, apelując do Boga jako Objawiciela ich stanu względem oskarżenia, wiązać się do przyjęcia jakichkolwiek prób, które Pan by sprowadził na nie do objawienia ich winy lub niewiny. To możemy widzieć naprzykład w wysiłkach zaparcia niewinności uczynionych przez oskarżony Katolicki Kościół, przez jego odwoływanie się do Boga jako jego Sędzi i do jego zgodzenia się na Boską decyzję, która miała objawić podczas reformacji, przez jednostki i przez sekty. To samo postępowanie działo się z Luterańskim, Episkopalnym, Prezbiteriańskim i innymi Kościołami, jak również z prawdziwym Kościołem w próbach przesiewania w Parousyi i Epifanji.

    (17) Zauważmy, że niewinna niewiasta była upewniona, że nie zostanie uszkodzoną przez próbę, ponieważ przekleństwo próby przyszło tylko na winną. Żaden cud nie był potrzebny aby obronić niewinną od przekleństwa, ponieważ naturalny skutek picia wody nie był by przekleństwem; bo przekleństwo przyszło tylko przez cud. Z tej przyczyny w próbie tej Bóg zgodził się działać cudem w formie przekleństwa, aby objawić winną. Przekleństwo to działało nie tylko na winną osobę, lecz także na jej lud, to jest krewieństwo. Jeżeli niewiasta była winną, jej brzuch był spuchnięty a łono wpadnięte (skurczone - w marginesie), tak że kulała. Ma się rozumieć, że to wszystko było typem. Nieuszkodzenie niewinnej niewiasty wyobraża jak prawdziwy Kościół miał wyjść z jego prób nieuszkodzonym. Gdy patrzymy na postępowanie prawdziwego Kościoła podczas pięciu ukompletowanych przesiewań Parousyi i podczas jeszcze nieukompletowanego przesiewania w Epifanji, zauważymy że to było prawdą. Choć srogo wypróbowany w tych pięciu próbach, nie został uszkodzony; a gdy szóste przesiewanie się skończy, znajdzie się również nieuszkodzonym, tak jak dotychczas widzimy, że podczas dotychczasowych zarysów szóstego przesiewania prawdziwy Kościół nie jest uszkodzony.

    (18) Lecz nie tak z nominalnemi Kościołami, każdy z nich popełnił symboliczne wszeteczeństwo z politycznemi, klerykalistycznemi i arystokratycznemi Królami ziemi, to jest z politycznemi, klerykalistycznemi lub arystokratycznemi instytucjami, jak rządy, klerykalistyczne organizacje, stowarzyszenia szlachty i kapitalistów. Przez złączenie się tych kościołów z jakimikolwiek z tych organizacjami, stali się nielojalnemi Niebieskiemu Oblubieńcowi, symbolicznemi wszetecznicami, jak je Księga Objawienia Pisma Św. nazywa. Nie tylko że winna niewiasta jest typem na te Kościoły, lecz także jej kara - spuchnięcie brzucha i skurczenie łona - są również typem. Spuchnięcie jej brzucha rozumiemy wyobraża zepsute nauki. To będzie nam jasne, gdy spamiętamy, że w Piśmie Św. nauki są symbolicznie nazwane pokarmem. (Żyd. 5:12-14; Obj. 10:9, 10; Iz. 55:1, 2; 65:13, 14). Nasze pokarmy idą do brzucha i tam bywają strawione. Dlatego przez figurę metonimii - to co trzyma rzeczy - brzuch spuchł z powodu popsutych pokarmów. Dlatego spuchnięcie brzucha wyobraża zepsucie nauk, które nastąpiło przy pozaobrazowej próbie. Tak więc Prawda i fakty historii Kościelnej, które Pan dał przez Jego specjalne ustne narzędzia w czasie próby tych Kościołów w styczności z naukami tych Kościołów, wprowadziła je w jeszcze większe zepsucie i z tej przyczyny choroba rozszerzyła się do nauk tych Kościołów, tak jak woda w typie popsuła zawartość w brzuchu niewiasty, który z tej przyczyny opuchł.

    (19) Niektóre ilustracje to wyjaśnią. Naprzykład Biblijne nauki na jedyne usprawiedliwienie przez wiarę - porównane przez fakty historii Kościelnej które Pan Jezus dał Lutrowi, glinianemu naczyniu, aby je przyprowadził do styczności z papieskimi naukami o usprawiedliwieniu, spowodowały takie zepsucie nauk Katolickiego systemu, że prawie wszystkie jego nauki otrzymały jeszcze większe zaciemnienie. Tak samo, gdy Pan użył Zwingla przeciwko fałszywej nauce Lutra, jakoby Chrystusa Ciało i Krew miało być obecne w chlebie i winie Wieczerzy Pańskiej - Pan dał prawdę, że chleb i wino są tylko symbolami Ciała i Krwi Chrystusa - Prawda na ten przedmiot nie tylko doprowadziła teologów Luterańskich do większego zepsucia nauki na wieczerzę Pańską, lecz także względem innych nauk, naprzykład, że przy każdej wieczerzy Pańskiej Pan w dodatku jest obecny jako Istota Boska i że Jego człowieczeństwo (w chlebie i winie) ma moc udzielania nam Boskich przymiotów i jest wszędzie obecne; uczyli także że chrzest w wodzie i Wieczerza Pańska daje odpuszczenie grzechów i oczyszcza od wszelkich nieprawości. Tak więc symboliczny brzuch Luterańskiego Kościoła opuchł, gdy te prawdy przyszły w styczność z jego błędami. I znów gdy Pan dał Prawdę przez Roberta Browna, że starsi, biskupi nie mają panować w zborach, lecz że zbór pod kierownictwem Pana ma prowadzić swe własne sprawy prawda dla Kongregacjonalistów - od tego czasu Episkopalny Kościół uczynił bardzo mało poświęcenia na Biskupów i nic względem spuścizny Apostolskiej, a w sprzeciwieństwie rozwijał większe błędy na wyjątkowe episkopalne wyświęcanie i spuściznę apostolską jego biskupów. Tak więc i tu symboliczny brzuch opuchł. Ich małe błędy popsuły się więcej i choroba rozszerzyła się na całą teorię tego Kościoła. To wyjaśnia pozafigurę opuchniętego brzucha.

    (20) Druga część przekleństwa było spadnięcie - skurczenie - łona. Niewiasta po opuchnięciu jej brzucha stała się nieprzyjemną; lecz gdy jeszcze z powodu skurczonego łona kulała, stała się jeszcze więcej nieprzyjemną, i ma się rozumieć nie była w stanie zakryć z tej przyczyny jej winę. Dawniejsze ubrania niewiast mogły łatwiej pokryć jej napuchnięty brzuch, jednak kulanie niewiasty pokazywało jej winę. W symbolach Biblii chodzenie wyobraża prowadzenie się, charakter; proste więc chodzenie wyobraża sprawiedliwy, kulanie niesprawiedliwy charakter. (Ps. 26:11; 56:14; 78:10; Przyp. 2:7; Jer. 6:16; Neh. 2:5; Rzym. 8:14; Efez. 4: 17; Filip. 3:18; Iz. 35:6; Żyd. 12:12, 13). Dlatego rozumiemy, że skurczone łono wyobraża niesprawiedliwe postępowanie każdego nominalnego Kościoła w próbie. Kilka ilustracji to wyjaśni. Gdy Pan Jezus włożył w Jana Hussa jako narzędzia glinianego Prawdę o naturze Kościoła - że składa się z wiernych wybranych, niewidzących od ludzi lecz znanych Bogu - i gdy użył tę Prawdę w styczności z Katolickim błędem, jakoby prawdziwy Kościół była Rzymsko Katolicka hierarchia, nie tylko że Katolicki Kościół w obronie swego poglądu, starał się usunąć Hussa i Jeromego z Pragi, aby ich spalić na stosie, lecz rada w Konstancji to samo uchwaliła i tak rozrządziła, aby byli spaleni; starał się również uzbrojoną armią zmusić cesarza Sigismunda, by ten zniszczył naśladowców Hussa w Czechach przez straszne i niesprawiedliwe wojny. Tak więc pozaobrazowe łono Katolickiego Kościoła było objawione.

    (21) Inny jeszcze przykład pozaobrazowego skurczonego łona możemy widzieć, jak Pan użył Serwetusa, gdy dał mu Prawdę przeciwko błędnej nauce o trójcy, przeciwko zreformowanemu czyli Prezbiteriańskiemu Kościołowi, przeciwko jego zreformowanym wodzom Oecolanipadiusowi, Capetowi, Bucerowi, Kalwinowi, Bezaowi, Bullingerowi, Farelowi itd. i ci nie tylko odrzucili Prawdę, ale przekręcili ich własne nauki na świeże doktrynalne błędy; lecz ci z nich co pozostali do Serwetusa drugiego literackiego ataku prawdą 20 lat później, to jest Kalwin, Beza, Bullinger i Farel z poparciem zreformowanych teologów pod kierownictwem Kalwina, nie tylko że zdradzili Serwetusa do Katolickiej inkwizycji, z której wyroku spalenia go na stosie Serwetus uciekł w czas z więzienia, później w Genewie został spalony na stosie, pod bardzo trudnemi okolicznościami za jego prawdziwą naukę przeciwko błędnej o
trójcy. Tak więc prezbiteriański Kościół w jego próbie doświadczył spuchnięcia brzucha i skurczenia łona. Te przykłady wystarczą aby pokazać, jak nominalne Kościoły pod srogą próbą przechodzili przez pozaobrazowe spuchnięcie brzucha i skurczenie łona.

    (22) Wiersz 23 pokazuje, jak w typie Kapłan zapisał przekleństwo próby w Księgi (zakonu) "a potem wodą z glinianego naczynia omyje atrament" (w popr. tłum.) w glinianym naczyniu, jak poprawne tłumaczenie mówi: "omyje w gorzkiej wodzie." To miało być niewieście pokazane, że przekleństwo było w harmonii z prawem Bożym (napisze w księgi) i z sprawiedliwością może być zmieszane z wodą. W pozaobrazie nasz Najwyższy Kapłan dał te przekleństwa jako w harmonii z prawem Bożym i sprawiedliwie zmieszał Prawdy stosownie z historią Kościelną w naczyniu glinianem, łącznie z pozaobrazową winną niewiastą. Jako przykłady tych przekleństw w Słowie Bożym są: Obj. 2:20-23; 3:15-17; 6:8 porównaj z 13:10; 17:1-6). Wiemy z doświadczenia i obserwacji w Parousyi, co się tyczy nominalnych Kościołów i w Epifanji, co się tyczy sekt Wielkiego Grona, że Pan włożył "atrament" przekleństwa w Prawdę i fakty historii Kościelnej w pozaobrazowe gliniane naczynia w Jego ręce.

    (23) Kapłan dając pić niewieście wodę (wiersz 24) wyobraża fakt, jak nasz Pan manipulował stosowne Prawdy w taki sposób, aby dać je pod uwagę wszystkich sekt i prawdziwemu Kościołowi w czasie ich pozaobrazowych prób. Że wody stały się gorzkie dla winnej niewiasty znaczy, jak niesmaczne były prawdy dla nominalnych Kościołów i Wielkiego Grona, które sprzeciwiały się ich błędom w czasie ich prób.

    (24) Lecz nim niewiasta otrzymała wodę do picia (wiersz 26), Kapłan wziął ofiarę śniedną z ręki niewiasty i ją powiewał przed Panem (wiersz 25), wyobraża jak nasz Pan miał używać ustawicznie (powiewać) specjalnemi prawdami w służbie Pańskiej dla nominalnych Kościołów i prawdziwego Kościoła w ich szafarstwie. Fakt, że nominalne Kościoły źle uczyły niektórych przedmiotów nie znaczy, że Pan nie używał by tych Prawd, które posiadały i ich uczyły. Używając je przez długi czas jako Jego mówcze narzędzia (Obj. 2:8, 10; 3:16). On dla potrzeby posługiwał się tymi naukami, a ich długi czas tego szafarstwa był wyobrażony przez Kapłana powiewanie ofiary śniednej niewiasty przed Panem. Przyniesienie garść ofiary do ołtarza (w. 26) wyobraża, jak Pan wskazywał ich pokrewieństwo do ofiary za grzech, gdy posługiwał się tymi prawdami dla sprawy Bożej. Pozafigury tych wierszy w każdym wypadku zaczęły się przed próbą - picie wody. Dlatego typ (w. 26) podaje, że Kapłan czynił tę służbę przed niewiasty wypiciem wody.

    (25) Kapłan biorąc garść ofiary śniednej (w. 26) jako pamiątkę - wyobraża ten zarys stosownej prawdy, która była właściwie trzymana i której pomógł do wykazania wierności lub niewierności pozaobrazowych niewiast (nazwana dlatego ofiarą pamiętną, w. 15, 18) wyobraża, że nasz Pan uczynił zupełny i mocny użytek takich prawd w służbie Bożej. Kapłan ofiarując to jako wonność (podanie literalne) Panu, wyobraża ofiarowanie naszego Pana takich prawd jako godną przyjęcia ofiarę, czyniąc to jako Wódz i Wskaziciel członków Jego Ciała, którzy z Nim i pod Nim w tym ofiarniczym dziele współdziałali. Taka służba była rzeczywiście przyjemną wonnością Panu. 2. Kor. 2:14-16; Obj. 8:3-5.

    (26) Niewiasta pijąc wodę (w. 27) wyobraża, jak nominalne i prawdziwy Kościół zauważyli i badali próbujące prawdy dane od Pana przez Jego sług w danych czasach. Kulanie przeklętej winnej niewiasty już było wyjaśnione. Będąc poprzysiężoną i przeklętą do jej ludu, krewnych, drugie przekleństwo - wyobraża jak każdy Kościół po wykazaniu się winnym niewierności Niebieskiemu Oblubieńcowi, przez jego postępowanie w błędnych naukach i uczynkach stał się wstrętliwym i unikającym (przysięga) i głęboko obrzydliwym (przekleństwo) do prawdziwego i nominalnego ludu Bożego, który brzydzi się tym szczególnym formom symbolicznego wszeteczeństwa. Nie tylko prawdziwy i wiele nominalnych Kościołów brzydzą się wszeteczeństwu Katolickiego Kościoła, lecz prawdziwy, Kongregacjonalny, Uniteriański i Baptyskie Kościoły brzydzą się Episkopalnemu i Prezbiteriańskiemu Kościołowi z powodu ich wszeteczeństw, łączności Kościoła z państwem w pewnych krajach i w ich własnej łączności z klerykalistycznemi instytucjami Episkopacji i Prezbiterii.

    (27) Pan w obronie niewinnej niewiasty nie tylko zachował ją od spuchnięcia brzucha, kulania i obrzydzenia od krewnych, lecz pobłogosławił ją rodzeniem dziatek (w. 28) bardzo życzliwą rzeczą między żonami Izraelitów w nadziei stania się jedną z nich matką Mesjasza. To również było typem, pokazując że prawdziwy Kościół nie tylko że musiał przejść próby, okazać się wiernym i niewinnym od fałszywych nauk i złych postępków, nie ponosząc obrzydliwości i przekleństwa od innych, lecz miał także być owocnym w łasce, wiedzy i służbie. Gdy zastanowimy się nad tym jak wyszedł z wszystkich pięciu przesiewań Parousyi, to zauważymy, że każdym razem stał się owocnym w umiejętności, łasce i służbie przez doświadczenie i próby. To samo jest częściowo teraz prawdą i ostatecznie będzie zupełną prawdą gdy szóste przesiewanie przejdzie, a w przeciwieństwie do tego widzimy sekty Wielkiego Grona z napuchniętymi brzuchami (chorymi od nieczystego pokarmu) i skurczonemi łonami (nie mogąc prosto chodzić) że są wstrętliwością i obrzydliwością dla wiernych o ile możemy w tej niedokończonej próbie zauważyć.

    (28) Jak w typie opisana próba była obowiązkiem "tać jest ustawa" - wiersz 29, 30) ze strony zazdrosnego męża, i podejrzanej żony, aby się temu poddać, tak Bóg chce aby nasz Pan wypróbował wszystkie Kościoły, które twierdzą być Jego oblubienicą i wymaga, aby każdy Kościół poddał się pozaobrazowej próbie. I jak w typie mąż wykonujący tę ustawę i niewinna niewiasta byli wolni od winy, a winna niewiasta poniosła nieprawość (w. 31) tak też w pozafigurze. Nasz Pan jako Oblubieniec według Pisma Św. (Obj. 2:23) i harmonii faktów historii Kościelnej wiernie wypełnił pozafigurę tej ustawy jako mąż i Kapłan. Dlatego stoi przed Bogiem jako godny i zaszczytny Oblubieniec i Kapłan. Prawdziwy Kościół według Pisma Św. i historii wypełnił i wypełnia także jego część w pozaobrazowej ustawie i dlatego uznany jako godna i zaszczytna oblubienica. Lecz każdy nominalny Kościół i każda sekta Wielkiego Grona Epifanji, trzymając pozaobrazowej ustawy, okazują się biblijnie i historycznie niewiernymi, że doświadczyli i doświadczają puchnięcia brzucha, skurczenia łona, wstrętu obrzydliwości i unikania ich od tych, którzy nie są winni szczególnych form symbolicznego wszeteczeństwa.

    (29) Nasze badanie sześciu rozdziałów 4Moj. w harmonii z podaniem Św. Pawła (Żyd. 314) równa się myśli, że cielesny Izrael w 4. Moj. był typem na Duchowego Izraela Wieku Ewangelii. W 4. Moj. 1, 2 i 26 rozd. policzenie 12 pokoleń Izraela wyobraża 12 denominacji Duchowego Izraela. W 4. Moj. 1:47-54 i w 4. Moj. 3 i 4 rozdz. policzenie i usługi Kapłanów i lewitów wyobraża opisanie poświęconych i usprawiedliwionych Wieku Ewangelii i wyjaśnienie ich usług. A teraz w 4. Moj. 5 rozdz. pewni nieczyści ludzie, grzesznicy i niewinni, są typem na grzeszników Wieku Ewangelii w ich klasach, i na prawdziwy Kościół nienaganny przed Panem. Reszta 4 Moj. jest między innemi rzeczami również typem na rzeczy Wieku Ewangelii, i ufamy, że jeżeli Bóg dozwoli, przed-stawimy to od czasu do czasu braciom. Możemy zauważyć, że powyższe zastosowanie jest biblijnym, faktycznym i rozumnym i wielce różni się od częstych przedstawień ze strony Lewitów, którzy bez zastanowienia i bez względu na rozumności poglądów podają rzeczy prędko do druku. Jak zupełnie ich zła praca i prowadzenie się dowodzą, że już mają napuchnięte brzuchy i skurczone łona i postępują w większą ciemność w ich złem przeciwko Epifanją oświeconym Świętym, jak ostatni służą Prawdzie Pańskiej na czasie dla zrozumiejących, którzy byli wierni Panu, Prawdzie i braciom. Niech Pan trzyma nas, abyśmy w ciągu dalszym pozostali wiernymi, a potem po próbie i jej fazach staliśmy się owocnymi w umiejętności, łasce i służbie.

BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO PRZEDMIOTU

(1) Jakie rozdziały 4. Moj. badaliśmy przedtem? Z jakiego stanowiska i zastosowania? Jaki rozdział, z jakiego stanowiska i zastosowania jest to badanie? Jak mamy patrzeć na resztę 4. Moj.? Co wyobrażają pewne rogowe deski i słupy Miejsca Najświętszego? Jakie są pozaobrazowe pokrewieństwa? Do czego pomoże nam badanie 4. i 5. Mojżeszowej ? - (2) Na kogo jest4. Moj. 5:1-4 typem? Daj dowód na każdą klasę. Co wyobrażało wyrzucenie nieczystych z obozu? Dlaczego ma to być tak uczynione ? Na co było typem przestrzeganie tej ustawy przez Izraela? (3) Na kogo są wiersze 5-10 typem ? Jakie 4 rzeczy były uczynione w typie za zło ? Na co była każda z tych czterech rzeczy typem? W jakich wypadkach nie potrzeba było wyznawać przestępstwa przed ludźmi? (4) Na co było typem odszkodowanie do Boga i Kapłana? Co czyni nasza reformacya dla Boga i Chrystusa? Co wyobrażało przyniesienie barana do Kapłana i jego ofiarowanie za ubłaganie? (5) Ile jest rzeczy w dziewiątym wierszu należących do Kapłana? Co wyobrażało siedm różnych ofiar? Czem była ofiara podnoszenia, w figurze i pozafigurze? Co jeszcze było nazwane ofiarą podnoszenia? Na co były one typem? (6) Co jest pokazane przez wiersze 11-31? W jakich względach? Co jest próba sądu? Opisz próby pogan i ciemnych wieków chrześcijaństwa. Opisz w kontraście do owych, jedyną Biblijną próbę sądu. Co daje nam pozafigura tego do zauważenia? (7) Jak będziemy badać wiersze 11-31 ? Na co były typem mąż i żona, Kapłan i próba sądu w 4. Moj. 5:11-31? Opisz i zbij trzy zarzuty względem tego. (8) Co jest podane w wierszach 12-14, w figurze i pozafigurze? Jakie były okoliczności? Co jest pokazane przez winną i niewinną niewiastę? Gdzie i jak są pozafigury opisane? Co nie było a było figurowane przez nieświadomość (niepewność) męża, i przez jego wysiłki, aby upewnić się o prawdziwym charakterze żony? (9) Co jest pokazane przez męża przyprowadzenie niewiasty do Kapłana ? Dlaczego do Kapłana, w obrazie i pozaobrazie? Co jest pokazane przez od męża przygotowaną ofiarę, i że była dziesiątą częścią efy mąki? Co było pozaobrazową śniedną (pokarmową) ofiarą Kościołów Greckiego, Rzymskiego, Luterańskiego, Reformacyjnego i Baptyskiego, i prawdziwego Kościoła? (10) Na co między innemi rzeczami były olej i wonność (kadzidło) typem ? Daj dowód na to. Dlaczego w figurze i pozafigurze nie wolno było oleju i wonności kłaść w ofiarę pokarmową? Wyjaśnij rozumności i właściwości pozafigury. Daj ilustrację. Do jakich dwojakich celów służyła ofiara śniedna? (11) Co znaczy w typie przyprowadzenie żony przed Pana? Daj trzy szczególne przykłady z historyi Kościelnej gdzie można widzieć pozafigurę tego. Daj trzy ogólne wypadki w pozafigurze tego. (12) Śkąd była święta woda? Daj dowód. Na co jest typem? Daj dowód. Na co jest gliniane naczynie typem ? Daj nazwę niektórych takich naczyń. Co wyobraża proch z podłogi przybytku? Co wyobraża mieszanie wody i prochu w naczyniu? (13) Dlaczego po drugi raz jest podany fakt przyprowadzenia niewiasty przed Panem? Co jest symbolizowane przez odkrytą i przykrytą głowę? Daj dowód. Co znaczyło odkrycie głowy niewiasty? Co by było wynikiem w wypadku pozaobrazowej winnej i niewinnej niewiasty? Dlaczego? Co wzmacnia (popiera) to wyrozumienie? (14) W jakich dwóch zdolnościach była ofiara śniedna (pokarmu) ? Co jest wyobrażone przez Kapłana włożenie tych ofiar w ręce niewiasty przed próbą ? Daj cztery ilustrację na to. Dlaczego musiało tak być z jednej i drugiej strony? (15) Co jest wyobrażone że Kapłan trzymał w ręce swojej gliniane naczynie? Daj i wyjaśnij z Pisma Św. co to wyjaśnia między innemi rzeczami. Jaki użytek z siedmiu gwiazd uczynił Pan oprócz tego? (16) Co było uczynione z niewiastą jak pokazane w wierszach 19-22? Jaka jest różnica między wierszami 19 a 22? Na co zgodziła się niewiasta przy przysiężeniu ? Daj niektóre ilustracye tych pozaobrazowych rzeczy w przysiędze, jak były wykonane w Kościołach i Kościele. (17) Jaki skutek miało picie wody na niewinną i na winną niewiastę ? Jak się różniły pierwsze i drugie czynności przekleństwa? Z jakich dwóch części składało się pierwsze przekleństwo? Co znaczyło że żadna szkoda lub boleść nie przyszła do niewinnej niewiasty ? Pokaż to z doświadczeń w Parousyi i Epifanji. Co będzie można widzieć gdy szóste przesiewanie się skończy? (18) Co rozumiemy przez "Królów ziemi"? Co jest symbolicznem wszeteczeństwem ? Jak są winne nazwane w Objawieniu? Co było pokazane (na pozafigurę) przez spuchnięcie brzucha? Wyjaśnij z Biblii właściwość tego obrazu. Dla czego brzuch symbolizuje nauki? Jaki skutek symbolicznego spuchnięcia? (19) Jak działo się to w wypadkach Katolickiego, Luterańskiego i Episkopalnego Kościoła jako ilustracjach takich upuchniętych brzuchów? (20) Jaki był drugi zarys pierwszego przekleństwa w typie? Co to czyniło niemożebnem? Co symbolizuje chodzenie, proste i kulawe? Daj dowód na to z Biblii. Na co było typem skurczone łono? Kto miał takowe ? Pokaż pozaobrazowe spuchnięcie brzucha z historyi Hussa i Katolickiego Kościoła, i traktowania ostatniego przeciwko Hussowi, Jerome z Pragi i naśladowców Hussa przez cesarza. (21) Pokaż to z historyi Serwetusa i Reformacyjnego Kościoła. Ile razy działał Serwetus literacko przeciw wyznaniowcom trójcy? Jacy Reformacyjni Wodzowie sprzeciwiali mu się? Jakie dwa wysiłki uczynił Kalwin aby zniszczyć Serwetusa? Jak udało mu się w drugim wysiłku? Co pokazała ta czynność - poparta przez jego współwodzów - co objawiła? (22) W jaką księgę wpisał Kapłan? Co napisał i co uczynił z atramentem ? Co wskazywało dla niewiasty takie wpisanie w księgi ? Na co było typem księgi, pisanie i omycie atramentu w wodzie? Gdzie możemy szczególnie znaleźć takie przekleństwa? Co zauważyliśmy około tej linji w Parousyi i Epifanji? (23) Co jest pokazane przez Kapłana danie picia wody niewieście i przez to że woda stała się gorzką? (24) Co uczynił najprzód Kapłan z ofiarą pokarmową przed piciem wody ? Na co to jest typem ? Co nieprzeszkadzało naszemu Panu w czynieniu tego? Daj na to dowód z Pisma Św. Jak czyni to nasz Pan od długiego czasu i w jaki właściwy sposób? Co potem uczynił Kapłan z ofiarą pokarmu? Na co to było typem? Kiedy zostały uczynione dwie poza-obrazowe transakcye w pokrewieństwie do próby? (25) Co wyobraża garść ofiary? Co wyobraża Kapłana wzięcie i ofiarowanie ofiary na ołtarzu? Na co była typem wonność? Kto współdziałał z Nim w służbie? (26) Na co było typem picie wody niewinnej niewiasty? Powtórz pozafigury spuchniętego brzucha i skurczonego łona (ud). Jakie było drugie przekleństwo w dwóch częściach, w figurze i pozafi-gurze ? Na kogo byli typem krewni ? Daj ilustracye w pozafigurze względem ludu i krewnych Kościołów Katolickiego, Episkopalnego i Presbyteryańskiego. (27) Od jakiego zła bronił Pan niewinną niewiastę w figurze i pozafigurze? Jakie błogosławieństwo dał jej, w figurze i pozafigurze? Daj przykład Parousyi i Epifanji na tę pozafigurę. Co widzimy w setkach Wielkiego Grona? (28) Dla kogo były czynności w próbie obowiązkiem, w obrazie i pozaobrazie? Jak był uznany posłuszny ustawom mąż, w figurze i pozafigurze? Co musiała uczynić winna niewiasta, w figurze i pozafigurze? Co mówi Pismo Św. i historya Kościoła względem wypełnienia pozaobrazowej ustawy przez naszego Pana? Jakim Oblubieńcem i Kapłanem jest nasz Pan z tej przyczyny? Co mówi Pismo Św. i historya Kościelna względem Kościoła wypełnienia tej ustawy? Na jaką Oblubienicę daje to dowód? Co mówi Pismo Święte i historya względem wykonania tej ustawy, ze strony nominalnych Kościołów (sekt) i sekt Wielkiego Grona? Na jaką oblubienicę dają ci dowód? (29) Jakie wzmocnienie myśli otrzymujemy przez badanie 4. Moj. 1:1-46; 2; i 26? Jakie przez badanie 4. Moj. 1:47-54; 3; i 4? Jakie przez badanie 4. Moj. 5? Co możemy wnioskować, badając te rozdziały i Żydów 3 i 4, z reszty 4. Księgi Mojżeszowej ? Jaki jest charakter powyższego przedstawienia? W porównaniu i opozycyi naszych Prawd, co pokazują przedstawienia i czynności lewickie?

TP ’29, 8-15.

Wróć do Archiwum