Ofiary Książąt Wieku Ewangelji
(4 Ks. Mojż. 7:66-71; P. 1929, 55-61)
(Ciąg dalszy)
(127) Pokolenie Danowe było pierwszem pokoleniem z trzech na północnej stronie przybytku. Wszystkie trzy pokolenia znajdujące się po tej stronie były potomkami Jakóba przez służebnice Racheli i Liji; Dan i Naftali byli potomkami Jakóba przez Balę, służebnicę Racheli; zaś Aser był potomkiem Jakóba przez Zelfę, służebnicę Liji. Godłem na chorągwi obozu będącego na północ od przybytku była przypuszczalnie twarz ludzka, reprezentująca miłość jako zaletę, przedstawioną przez północną stronę przybytku. (Obj. 4:7). Chronologiczny porządek urodzenia synów Jakóbowych dowodzi że pokolenie Danowe reprezentuje denominacje Baptystów, jak to już było wykazane ( w Ter. Pr. 1927, str. 8-13) ; ponieważ tak jak Dan urodził się względnie co do czasu następny po Judzie, tak więc ruch który był zamieniony na Kościół baptyski był następnym jaki się sformował po ruchu Zwingli'ego. Słowo Dan znaczy sądź (zob. Ps. 35:24; 43:1) i jest użyte aby pokazać, że owoc lepszych prawd (pozafiguralnej Bali) niżeli pozafiguralnej Liji i Zelfy był usprawiedliwieniem lub obroną pozafiguralnej Racheli, duchowych prawd o wyborze. (1 Moj. 30:6.) Przeto baptyści są bliżej duchem i naukami do ruchów Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona niżeli te osiem denominacji z pozafiguralnej Liji i Zelfy. Nasz Pastor często wyrażał się jak np. w artykułach o chrzcie, podanym w miesięczniku B.S.M. - że Kościół baptyski był bliższym prawdy niżeli którakolwiek inna denominacja, tak jak nam to wykazuje ta figura.
(128) Książeciem nad pokoleniem Danowem był Achyjezer syn Amisajadów. Achyjezer znaczy brat (ahy) pomocy (jezer) i jest użyty na scharakteryzowanie braterskiego i pomocnego usposobienia wodzów utracjuszy koron Kościoła baptyskiego. Wodzowie baptystów mieli bardzo mało klerykalnego uczucia w sobie. Nie byli zatem uważani za klasę kleru, lecz jako starsi drugich braci. Wobec tego byli oni w ścisłym związku braterskim z nieoficjalnymi członkami kościoła baptyskiego. Ten dobry związek był również pomocnym ze względu na fakt, że baptyści mają kongregacjonalny porządek w swoim zarządzie kościelnym zamiast presbiterjalnego, episkopalnego lub papieskiego. Z tego więc powodu byli oni dla swych braci pomocnikami wiary, a nie panującymi nad dziedzictwem Bożem. (1 Piotr 5:3) Imię Ammisadaj również pasuje do nich w związku z wyrażeniem: Baptist people co znaczy lud baptystki, tak zwykle ich nazywają w Ameryce. Imię Ammisadaj właściwie pisze się Ammishaddai. (Ammi) znaczy lud (shaddai) Wszechmocnego. Od samego początku ruchu, który później został zamieniony na kościół baptystki, bracia będący w nim mówili o sobie jako o ludzie Bożym. Otóż więc wodzowie utracjuszy koron z kościoła baptyskiego byli pomocnymi braćmi dla swych braci jako ludu Bożego we wielu dobrych uczynkach.
(129) Najgłówniejszym wodzem utracjuszy koron baptystów mówiących językiem niemieckim (ponieważ ruch Maluczkiego Stadka, który został zamieniony na sektę baptyską, powstał najpierw pomiędzy narodem niemieckim) był Menno Simonis. I prawie przez cały wiek praca tej denominacji ograniczała się wyłącznie do ludu niemieckiego. Jan Smith, który ze swoim kościołem rychło w siedemnastem stuleciu musiał opuścić Anglję i udać się do Holandji w celu znalezienia religijnej wolności, zapoczątkował baptyską denominację między ludźmi mówiącymi po angielsku, choć on to uczynił w Holandji. Nieco później jeden z członków jego kościoła, Thomas Helwys wróciwszy do Anglji założył Generalny Kościół baptyski (arminiański* [* Arminjanie lub remonstranci wyznawcy nauki Jakóba Arminiusa. Arninius (nazwisko zlatynizowane z Harmensen) reformator nauki o przeznaczeniu pochodził z Niderlandów ur. 1560 um. 1609. - Przyp. tłum.]), a około połowy siedemnastego stulecia brat Spilsbury zaczął Partykularny Kościół baptyski (kalwiński). Roger William założył kościół baptyski w Ameryce. W osiemnastem stuleciu generalni baptyści w Anglji stali się prawie całkowicie Unitarianami, a Dan Taylor zreorganizował tych kilku pozostałych nie-unitarjańskich baptystów w Generalny Kościół baptyski. W dodatku do powyżej wymienionych wodzów utracjuszy koron baptyskiego kościoła możemy wymienić Karola H. Spurgeon, londyńskiego kaznodzieję i pisarza, jako przedniejszego wodza utracjuszy koron partykularnych (kalwinistycznych) baptystów.
SZAFARSKA DOKTRYNA BAPTYSTÓW
(130) Chrzest dla dorosłych nie jest, jak to wielu sądzi, szafarską doktryną Kościoła baptyskiego. Ani nie jest nią zanurzenie w wodzie. Chociaż te dwie doktryny są nieco spokrewnione z szafarską doktryną baptystów i są z powodu tej doktryny lepiej zrozumiane, pomimo tego nie są szafarską doktryną tegoż kościoła. Szafarska doktryna baptystów jest o wiele więcej zbliżoną do wiary i życia chrześcijańskiego, niżeli te dwie doktryny. A więc szafarską doktryną Kościoła baptyskiego jest: Lud Boży składa się z tych tylko, którzy odłączyli się od grzechu, błędu, siebie i świata i którzy przyjęli Chrystusa samego jako ich Zbawiciela i Pana. Wobec tego nie wierzyli, aby ci mieli być chrześcijanami, którzy tylko pokutowali za grzechy i wierzyli że Jezus za nich umarł. Uważali zatem, że potrzeba coś więcej jak te dwie rzeczy, aby się ktoś mógł stać członkiem ludu Bożego. Do tych dwóch rzeczy dodali oni to, co było w rzeczywistości ofiarowaniem. A ich pierwsi przeciwnicy - zwolennicy Lutra i Zwinglego - mocno obstawali przy tem, że członkostwo w Kościele państwowym i samo usprawiedliwienie z wiary czyniło daną osobę chrześcijaninem, wskutek tego baptyści udali się do skrajności, zaprzeczając by przez samą wiarę dostępowało się usprawiedliwienia, a uczyli tak z powodu ich przeciwników błędnie utrzymujących, że usprawiedliwienie upoważnia do niebieskiego zbawienia. 1 z tego punktu baptyści mieli rację w swojej opozycji - ponieważ usprawiedliwienie nie upoważnia do nieba, lecz przypisuje restytucję dla tego, który je posiada. Jaka jest w rzeczywistości szafarska doktryna baptystów, możemy określić w ten sposób: Prawdziwy lud Boży składa się tylko z takich osób, które są usprawiedliwione i ofiarowane. To niezawodnie jest prawdą. Usprawiedliwienie przez wiarę czyni człowieka tylko nominalnym chrześcijaninem. Baptyści mają zatem rację, gdy zaprzeczają nauczaniu, że usprawiedliwienie z wiary upoważnia kogoś do nieba, chociaż w tem błądzą, że zaprzeczają usprawiedliwieniu jako prawdzie, lecz nie widząc dwóch zbawień czyli dwóch stopni zbawienia w Wieku Ewangelii, nie mogli właściwie nauczać o usprawiedliwieniu i przywiązywać do niego tego, co ich oponenci przywiązywali i zarazem trzymać się swojej szafarskiej doktryny. Rozumie się, jeszcze nie był czas na sharmonizowanie tych dwóch doktryn. Ten punkt był sprawą żniwiarską i wtedy mógł być tylko właściwie sharmonizowanym.
(131) Nasi bracia baptyści nie mówią, że ich szafarska doktryną jest tylko samo ofiarowanie się, ani też nie chcemy ażeby nas rozumiano, że nauczamy że oni tak twierdzą. Oni raczej podają myśl że ich główną - szafarską - doktryną jest nawrócenie się. Lecz przez nawrócenie się oni nie rozumieją tylko to, co jest popularnie uważane za nawrócenie się np. nauką jaką Kościół metodyski przyjmuje za nawrócenie, jest pokuta za grzechy i przyjęcie Chrystusa jako Zbawiciela. Do pokuty za grzechy i przyjęcia Chrystusa jako Zbawiciela, baptyści dołączają jeszcze coś więcej a mianowicie, odwrócenie od siebie i świata a przyjęcie Jezusa jako swego Pana, a to oznacza poświęcenie. Ale nawrócenie według nauki biblijnej ma nawet obszerniejsze znaczenie aniżeli oni to pojmują. Albowiem w dodatku do tego co oni przyjmują za nawrócenie, są dołączone wszystkie części życia chrześcijanina, do którego wchodzi wyrobienie swego charakteru na podobieństwo naszego Pana. Innemi słowy biblijne znaczenie nawrócenia się oznacza to wszystko, co człowiek czyni gdy się odwróci od grzechu, błędu, siebie i świata a nawróci się do Boga i trwa w tem tak długo, aż charakter jego zostanie skrystalizowany na podobieństwo Boże. Z tego możemy widzieć, że pogląd baptystki na nawrócenie, chociaż niezupełny jest więcej prawdziwy aniżeli pogląd metodyskiego Kościoła. Z ich poglądu widzimy, że bezinteresowna miłość jak również wiara, wchodziła w ich szafarską doktrynę; ponieważ dwoma zaletami, które pobudzają człowieka do ofiarowania się, są wiara, która ufa chociaż nie dostrzega Boga i bezinteresowna miłość do Boga. Dlatego baptyści są właściwie reprezentowani przez pokolenie stojące na północ od przybytku - reprezentujące Miłość jako czwarty przymiot Boski. I oni są właściwie pierwszą denominacją na północy pozafiguralnego Przybytku, ponieważ miłość jest ześrodkowana w ofiarowaniu a ofiarowanie jest podstawą do przyszłego wzrostu w miłości. Podobnie presbyterjanie są pierwszymi na wschodniej stronie pozafiguralnego Przybytku, ponieważ ich szafarska doktryna - śmierć Chrystusowa za nas i nasze przyswajanie jej przez wiarę, jak to jest symbolizowane w Wieczerzy Pańskiej - jest głównie nauką pokoleń stojących na pozafiguralnym wschodzie, mocą Bożą za nas - głosimy "Chrystusa ukrzyżowanego,…który jest mocą Bożą." (1 Kor. 1:23, 24.) Tak i doktryna o urzędzie naszego Pana jako Boskiego specjalnego Reprezentanta - zanim stał się człowiekiem, gdy był człowiekiem, i po jego istnieniu jako człowiek - t. j. szafarska doktryna Kościoła grecko-katolickiego jest główną doktryną tych, co for-mują tajemnicę jako główne wyrażenie mądrości Bożej a przeto daje grecko-katolickiemu Kościołowi pierwsze miejsce między denominacjami ku wschodowi pozafiguralnego Przybytku. Na ostatek doktryna usprawiedliwienia z wiary, która jest szafarską doktryną luterańskiego Kościoła, jest główną doktryną tych pokoleń, które stoją na pozafiguralnym zachodzie Przybytku, które przedstawiają sprawiedliwość Bożą, i daje Kościołowi luterańskiemu pierwsze miejsce między denominacjami na zachodzie pozafiguralnego Przybytku. I w tem się okazuje Boska harmonijność!
(132) Jasne zrozumienie szafarskiej doktryny baptystów daje nam możność natychmiastowego zauważenia, dlaczego oni przywiązują tak wielkie znaczenie do chrztu tylko dla dorosłych, i dlaczego oni w późniejszych latach zaczęli nalegać na zanurzenie jako właściwą formę chrztu z wody. Jest samo przez się widoczne, że niemowlę nie mogłoby doświadczyć nawrócenia w baptyskiem znaczeniu tego słowa; ponieważ tego rodzaju nawrócenie, jak oni rozumieją, wymagało dojrzałego wieku w którym jest rozwinięty umysł i serce, czego niemowlę nie posiada. Przeto widocznem jest, że tylko ten, co doświadczył nawrócenia w ich znaczeniu tego słowa, mógł rzeczywiście symbolizować je. Oni zatem nauczali, że tylko nawróceni mają przyjmować chrzest z wody, a ta zasada wyklucza chrzest niemowląt. Przeto od samego początku ruchu Maluczkiego Stadka, który został później zamieniony na denominację baptyską, uważano chrzest niemowląt za nieważny. Odmawiano chrztu niemowlętom już w r. 1520 przez tak zwanych "Zwikan proroków" którzy poprzedzali ruch Maluczkiego Stadka rozpoczęty w marcu 1523 r. Bracia w tym ruchu nie nalegali na zanurzenie w wodzie jako właściwy symbol, lecz pozostawili wybór każdej jednostce, czy woli być pokropiona, zlana, czy zanurzona. Zanurzenie jako jedyny symbol zaczęło być wymagane po raz pierwszy w Anglji od około r. 1642. t. j. wtedy gdy ruch Maluczkiego Stadka był już od przeszło stu lat zamieniony w sektę. Prócz tego dwie wielkie rzeczy zostały zaprowadzone przez baptyską denominację i dane w darze chrześcijaństwu a które wypłynęły z szafarskiej doktryny tegoż Kościoła t. j. religijna wolność i zagraniczne misje. Bo gdy nawrócenie jest sprawą serca, nie spowodowane zewnętrzną siłą, nie powinno się o nie starać przy pomocy zewnętrznej siły jak prześladowanie, lecz przy pomocy głoszenia Słowa Bożego; a ponieważ nawracanie drugich jest wielkiem posłannictwem Kościoła,, zagraniczne misje i domowa praca ewangelistyczna powinny być podejmowane. Roger Williams przywiózł do Ameryki zasadę religijnej wolności a William Carem, szewc i kaznodzieja baptyski z Moulton Anglii, zaprowadził pozagraniczną misjonarską pracę i sam zaczął pracować jako misjonarz w Indjach. Praca ta była połączona ze znakiem, który poprzedził powrót naszego Pana - opowiadaniem Ewangelji ustnie i przez tłumaczenie Biblji po całym świecie na świadectwo wszystkim narodom. (Mat. 24:14.) Ruch Maluczkiego Stadka, nad którym się zastanawiamy, jak i powstała z tegoż ruchu denominacja były o wiele srożej prześladowane, aniżeli którykolwiek inny ruch protestancki Maluczkiego Stadka, lub protestancka denominacja, przyczyna tego faktu leży bezwątpienia w tem, że broniono religijnej wolności bez używania do tego prześladowania, ich zasada nawracania uczyniła jej obronę doktrynalną, tak jak ich prześladowania uczyniły ją praktyczną koniecznością.
Pytania Beryańskie Do Powyższego Przedmiotu
(127) Gdzie znajdowało się pokolenie Danowe w stosunku do przybytku? Jaka była szczególność tycząca się przodków trzech pokoleń stojących na północ od przybytku? Kto byli przodkami Dana i Naftalego? Co było godłem na chorągwi obozu Danowego? Dlaczego? Co to dowodzi, że Dan jest figurą na baptystów? Co znaczy słowo Dan? Dlaczego ono było dane, figura i pozafigura? Jak w porównaniu z innemi denominacjami stoją baptyści względem Maluczkiego Stadka? Jak to jest przedstawione we figurze?
(128) Kto był książęciem Danowym? Co jego imię znaczy? Jak to się stosuje pozafiguralnie? Co przyczyniło się do uczynienia pozafiguralnego Achyjezera braterskim pomocnikiem? Jakie miał imię ojciec Achyjezera? Co to imię znaczyło? Jak ono stosowało się pozafiguralnie do wodzów utracjuszy koron kościoła baptyskiego ?
(129) Między jakim narodem ten ruch Maluczkiego Stadka rozpoczął się i został zamieniony na sektę ? Kto był tego ruchu głównym wodzem utracjuszy koron? Jak długo trwał ten ruch między tem ludem? Kto był jego pierwszym wodzem mówiącym po angielsku? Na jakie partje rozdzielił się ten angielski ruch? Wymień poszczególniejszych wodzów jego i kto był reorganizatorem jednej z tych partji? Kto był jego organizatorem amerykańskim? Kto był jednym z późniejszych wodzów utracjuszy koron brytyjskich baptystów?
(130) Jakie dwie doktryny nie są szafarską doktryną kościoła baptyskiego ? Dlaczego one czasem są tak uważane ? Jaką wyższość miała szafarska doktryna ponad którąkolwiek z tych dwóch doktryn? Jak brzmi szafarska doktryna? Co oni nie myślą, że pokuta i wiara czynią? Co oni twierdzili, było koniecznem do członkostwa między ludem Bożym ? Przeciw jakim dwom doktrynom oni protestowali jako pokrewnionym do ich szafarskiej doktryny? Dokąd oni mieli rację? Dlaczego? Co było w rzeczywistości ich szafarską doktryną? Co było charakterystyką tej doktryny? Czem usprawiedliwienie z wiary czyni kogoś? Co za pomyłkę baptyści czynią względem niej? Co było powodem tej pomyłki? Kiedy tylko mógł ten cały przedmiot być właściwie rozumiany i zupełnie wyjaśniony?
(131) Co nie jest szafarską doktryną baptystów? Co oni podają za ich główną - szafarską - doktrynę? Jaką definicję nawrócenia oni odrzucają jako niekompletną? Co oni uważają za kompletną definicję? Co rzeczywiście jest jej kompletną definicją? Jakie dwie zalety są włączone w pogląd baptyskiego nawrócenia? Która jest główną z tych zalet? Co to ma wspólnego z północą pozafiguralnego Przybytku? Dlaczego oni są pierwszą denominacją po tej stronie? Dlaczego presbyterjańskie. grecko-katolickie i luterańskie kościoły są głównemi denominacjami na ich względ-nych stronach pozafiguralnego Przybytku?
(132) Dlaczego szafarska doktryna baptyskiego kościoła jest tą przyczyną, że baptyści przywiązują tak wielkie znaczenie do chrztu przez zanurzenie w wodzie i tylko dla dorosłych? Kto tylko ma przyjmować symbol chrztu? Jaki skutek to wywarło na chrzest niemowląt? Od jakiego czasu zaczęto uważać chrzest niemowląt za nieważny? Na co na początku nie nalegano jako wyłączny symbol ? Kiedy i gdzie to naleganie się zaczęło? Jak długo po zorganizowaniu baptyskiej sekty zaczęło się to wymaganie? Jakie dwie wielkie zasady kościół baptyski dał w darze chrześcijaństwu? Jak to było dowodzone? Kto przyniósł pierwszą z tych zasad do Ameryki? Kto zasadę drugą? Kiedy? Jakie proroctwo i znak wypełniła ta praca? Co jeszcze doprowadziło do proponowania pierwszej z tych zasad?
TP ’35, 77-78.