BOSKI WZORZEC. Obietnice - 2 Kor. 7:1
To rozważanie jest oparte na prośbie Boga Jehowy skierowanej do Abrahama w Pierwszej Mojżeszowej rozdział 17 werset 1: „Chodź przed obliczem Moim, a bądź doskonały". Prawdziwie poświęceni również otrzymali to samo napomnienie od Jezusa w Ewangelii Mateusza rozdział 5 werset 48: „Bądźcież doskonałymi, tak jak i Ojciec wasz, który jest w niebie, doskonały jest". Moglibyśmy zapytać, jak to jest możliwe. Aby znaleźć od powiedź rozpoczynamy naszą lekcję dokładnym rozważaniem na temat oczyszczania i udoskonalania przez obietnice.
„Zatem mając te obietnice, umiłowani, oczyszczajmy samych siebie od wszelkiej nieczystości ciała i ducha, doskonaląc święte usposobienie w bojaźni przed Bogiem” - 2 Kor. rozdział 7 werset 1.
Nie powinniśmy rozumieć, że Apostoł ma tutaj na myśli, iż mamy oczyszczać się od potępienia z powodu pierwotnego grzechu. Apostoł Paweł i wszyscy pisarze Nowego Testamentu wielokrotnie i w różnych formach powtarzają oświadczenie, że przez uczynki zakonu żadne ciało nie może być usprawiedliwione przed Bogiem. To znaczy, że nie może my zrobić nic, co uzdolniłoby nas do życia w doskonały sposób, nawet gdyby pierwotny grzech został z nas zdjęty. Jeszcze większą niemożnością byłoby dla nas nie tylko doskonałe życie obecnie, lecz także zgromadzenie takiej zasługi, która anulowałaby nasz udział w pierwotnym przestępstwie. Wprost przeciwnie, Pismo Święte jednoznacznie oświadcza, że tylko przez przelanie krwi mogło nastąpić od puszczenie pierwotnego grzechu - że jedynie „przez Jego rany jesteśmy uleczeni", że „PAN włożył na Niego [na Jezusa] nieprawość wszystkich nas", „On umarł, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przyprowadzić do Boga" i dzięki wartości Jego ofiary za nasze grzechy, stajemy się godni przyjęcia przez Boga i zostaje z nas zdjęty wyrok, ciążący na nas, jako członkach rodu Adama, abyśmy mogli rozpocząć nowy start (Żydów rozdział 9 werset 22-gi; Izajasza rozdział 53 werset 5 i 6; Pierwszy Piotra rozdział 3 werset 18). Nie tylko to, lecz wiedząc, że w naszym upadłym ciele nie mieszka doskonałość, PAN łaskawie zaplanował przykrycie naszych wad, tych niezamierzonych, niewynikających z naszej woli, lecz z dziedziczności. Posiadamy to, co w Biblii jest znane jako usprawiedliwienie z lub przez wiarę w wielkie pojednanie, którego Bóg dokonał przez śmierć Swe go Syna.
Do tej klasy, już usprawiedliwionych „przez wiarę w Jego krew" (Rzymian rozdział 3 werset 25-ty), Apostoł kieruje słowa naszego wersetu - zachęcając ich do oczyszczania samych siebie od wszelkiej nieczystości ciała i ducha. Co on ma na myśli? Jeśli zostaliśmy oczyszczeni przez wiarę w Chrystusa, dlaczego Apostoł zwraca uwagę na nasze uczynki w celu oczyszczenia nas. Odpowiadamy, że nasze usprawiedliwienie przez wiarę zostało nam udzielone jako podstawa dla naszego poświęcenia się Bogu jako uczniowie Jezusa, jako „naśladowcy Baranka". Nikt nie został przyjęty, zanim w sercu nie odwrócił się od grzechu, pragnąc być w harmonii z Bogiem i Jego sprawiedliwością. Ich poświęcenie się Bogu na podstawie ich usprawiedliwienia oznaczało, że oni nie tylko odwrócili się od grzechu, lecz także pojednali swe serca i życie z Jezusem - że oni zostali powołani przez Niego, jako Wodza ich Zbawienia, do bojowania dobrego boju, przeciwko grzechowi we wszystkich jego formach, wewnątrz i wokół siebie, pod Jego przewodnictwem i nadzorem. Dostrzegamy zatem, że Boską wolą w odniesieniu do nas jest, abyśmy coraz bardziej wyrzekali się grzechu w naszych umysłach - abyśmy oddawali nasze serca PANU, pragnąc społeczności z Nim: powinniśmy być napełnieni Jego duchem w opozycji do grzechu. Takie są warunki naszego powołania, warunki, na mocy których zostaliśmy przyjęci przez PANA i musimy prowadzić ten bój wiary, jak mówi Apostoł, jeśli uchwyciliśmy się życia wiecznego.
BOSKIE WZORCE
Boga się bój i przykazań Jego przestrzegaj - Kaznodzieja Salomonowy 12:13
Czcijcie innych wyżej niż siebie - Rzymian 12:10, KJV.
Wszystko czyńcie dla Pana - Kolosan 3:23, 24
Czyńcie wszystko bez narzekania i sporów - Filip. 2:14, 15
OPOZYCJA DO GRZECHU WYMAGANA
PAN wymaga takiej manifestacji z naszej strony - aktywności przeciwko działaniom grzechu w naszych ciałach, w naszych umysłach, w celu okazania, że Nowe Serce, Umysł i Wola jest świadome odpowiedzialności za swe postępowanie jako żołnierz krzyża, a dodatkowo dlatego, że On za rządził, by jedynie poświęceni wierzący, napełnieni lojalnością dla Ojca, dla sprawiedliwości oraz opozycją do grzechu, okazali podobieństwo swego serca do Jezusa. Ktokolwiek odmawia lub zaniedbuje rozwoju takiego podobieństwa charakteru lub naśladowania umysłu, usposobienia Chrystusa, odmawia lub zaniedbuje spełnienia podstawowych warunków i zasad, na podstawie których może mieć nadzieję zapewnienia swego powołania i wyboru. Przez wzgląd na to, jakże gorliwie powinniśmy dążyć do wy pełnienia tego usilnego napomnienia Apostoła - okazania oraz wzrostu aż do żarliwości, naszej miłości do sprawiedliwości, do prawdy oraz do wszystkich dróg PANA, przez opozycję do grzechu, szczególnie w naszych własnych ciałach, oczyszczając samych siebie ze wszelkiej nieczystości ciała i ducha (umysłu). Oczyszczanie naszych umysłów jest o wiele ważniejsze niż oczyszczanie naszego ciała, ponieważ możemy uczynić wymierny postęp w oczyszczaniu ciała, podczas gdy umysł wciąż może być nieczysty.
To głównie dlatego, podczas tego długiego Wieku Ewangelii, PAN przez Swoje Słowo apeluje głównie do naszych umysłów. On zaprasza nas przede wszystkim do wyregulowania naszych serc, naszej woli, a gdy to zostanie dokonane, pozwoli, by nowa wola rządziła naszymi umysłami. Nowa wola przez oczyszczony umysł wprowadza prawo i porządek oraz oczyszcza ciało. Gdybyśmy byli w pełni doskonali, nie byłoby dużej trudności w rządzeniu naszymi umysłami i ciałami, gdyby tylko wola została utwierdzona w sprawiedliwości; lecz sześć tysięcy lat upadku od obrazu i podobieństwa Bożego dokonało w nas wielkiego spustoszenia. Tak jak Apostoł oświadcza: „W ciele moim nie mieszka doskonałość”; i „nie możemy czynić te go, co chcemy"; oraz „duch [Nowe Serce, Umysł i Wola] naprawdę jest ochoczy, lecz ciało [stara natura, umysłowa i fizyczna] słabe" (Rzymian rozdział 7 werset 18; Galatów rozdział 5 werset 17; Mat. rozdział 26 werset 41). Ta rozbieżność pomiędzy nową wolą, nowym umysłem a umysłem cielesnym i samym ciałem, które są uznawane za martwe, lecz w rzeczywistości są dość żywe, wymaga czujności, by je powstrzymywać i zachowywać w ryzach.
Chociaż, jak sugerują słowa naszego PANA, zewnętrzne oczyszczanie ciała i czyszczenie zewnętrznej strony kubka, nie dowodzi czystości wewnątrz umysłu i serca, to prawdziwe jest twierdzenie w odwrotną stronę, że zewnętrzna nieczystość wskazuje na nieczystość umysłu, ponieważ umysł sprawuje kontrolę i gdyby on był czysty, to rezultatem tego byłaby czystość zewnętrzna. Rzeczywiście, może my być prawie pewni, że za miłowanie do aprobaty ze strony innych, prowadzi niemalże każdego do dbania o swoją powierzchowność, widzianą przez ludzi, dokładnie na poziomie jego umysłu, jeśli nie wyżej. Łatwiej jest oczyścić ciało niż oczyścić ducha, umysł. Usilnym napomnieniem Apostoła jest, aby wszyscy, którzy są PAŃSKIM ludem, oczyszczali samych siebie ze wszelkiej nieczystości ciała i ducha.
OCZYSZCZAJĄCA MOC
Zupełnie poświęceni będą mieć silny charakter, a to z powodu jego rozwoju w obecnym czasie w walkach ze swym ciałem. Ktoś może sugerować, że z powodu zabiegów ciała, zwycięstwo nad nim jest niemożliwe. Odpowiadamy, że słowa Apostoła nie wskazują, że ciało stanie się absolutnie czyste i doskonałe. On sugeruje, że ciało może być oczyszczone ze swej nieczystości - tak, aby wszystko, co jest ordynarne, niegrzeczne, nieprzyzwoite, nieczyste w myśli lub czynie, w umyśle lub w osobie, byłoby dla nas naganne i odrażające. Ponadto tego wspaniałego i upragnionego stanu nie osiągamy momentalnie, lecz stopniowo. Proces oczyszczania musi rozpocząć się od razu, lecz on będzie trwał aż do naszego ostatniego oddechu, bo chociaż możemy i dość szybko stajemy się czyści w sercu, czyści w intencjach, czyści w naszej woli, to dokonanie oczyszczenia w umyśle i w ciele oczywiście wymaga czasu. Mocą, która inicjuje to oczyszczanie i która kontynuuje je w sposób akceptowany przez PANA, jest nowa wola; i ten prawdziwy bój przeciw grzechowi i nieczystości wzmacnia wolę do tego stopnia, że każde zwycięstwo czyni ją bardziej gotową i bardziej zdolną do następnej walki. Przez praktykę nasza wola staje się silniejsza. Nie tylko istnieje potrzeba zupełnego poświęcenia na początku, lecz także potrzeba zachowywania go w pamięci, tak aby wola zawsze mogła być stanowcza, szybka i niewzruszona w odniesieniu do lojalności wobec Boga, sprawiedliwości, prawdy, świętości i miłości.
W innym miejscu Apostoł oświadcza podobnie: „Z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie, ponieważ to Bóg sprawuje w was chęć i wykonanie według upodobania Swego" (Filipensów rozdział 2 wersety 12 i 13). Rozważyliśmy właśnie, jak powinniśmy pracować nad naszym zbawieniem, aby nowa wola zachowywała dominujący wpływ nad cielesnym umysłem i ciałem (uznawanym za martwe), w celu osiągnięcia naszego ostatecznego zwycięstwa. Lecz teraz pytamy, jak Bóg sprawuje w nas pragnienie i wykonanie go zgodnie ze Swym dobrym upodobaniem? Odpowiadamy, że On wzmacnia nasze nowe umysły, naszą poświęconą wolę przez coraz wyraźniejsze objawianie nam znaczenia niezmiernie wielkich i cennych obietnic Jego Słowa. Jest to moc Boża przejawiana w stosunku do wszystkich, którzy są Jego, przez Jego Słowo i Jego opatrzności! Bóg powiedział: „Będę mieszkał w nich i będę działał w nich; i będę Bogiem ich, a oni będą ludem Moim. Zatem wyjdźcie spośród nich [niewiernych, niewierzących, nieczystych] i odłączcie się, mówi PAN, a nieczystych rzeczy nie dotykajcie się, a Ja was przyjmę i będę dla was Ojcem, a wy będziecie Moimi synami i córkami, mówi PAN Wszechmogący" (Drugi Koryntów rozdział 6 wersety od 16 do 18, K J V).
Chociaż my, jako poświęcone dzieci, zostaliśmy uznani przez PANA za doskonałych, za świętych od chwili, gdy zostaliśmy przyjęci za członków Jego rodziny, przykrytych drogocenną szatą Chrystusowej sprawiedliwości, to, jak zauważyliśmy powyżej, Pan oczekuje od nas okazania energii w przezwyciężaniu wysiłków grzechu w ciele i udoskonalaniu uświęcenia w naszym życiu. Bóg posiada jeden wzorzec, a tym wzorcem jest doskonałość świętości. Jego wskazówką dla nas jest: „Doskonałymi bądźcie, tak jak Ojciec wasz w niebie doskonały jest" (Mat. rozdział 5 werset 48).
Doskonałość jest cechą, której obecnie nie mamy nadziei znaleźć w żadnym członku ludzkiego rodu. Pismo Święte mówi wyraźnie w tej sprawie (Rzymian rozdział 3 werset 10); gdy przyszedł Jezus, Mesjasz, zostało szczególnie wskazane, że On wyraźnie różnił się od upadłego ludzkiego rodu - że Jego życie nie pochodziło od Adama, lecz od Niebiańskiego Ojca i że dlatego On był „święty, niewinny, nieskalany, odłączony od grzeszników", odpowiedni, by być Odkupicielem Adama i jego rodu - zdolny, by dać Bogu cenę okupu.
Chociaż Bóg wystawia przed nami wzór doskonałości, mówiąc: „Chodź przed obliczem Moim i bądź doskonały" (1 Mojżeszowa rozdział 17 werset 1), to nigdzie nie jest wspomniane, że jest możliwe, abyśmy oczyścili ciało do takiej doskonałości. Jednakże Pismo Święte wyraźnie przedstawia coś przeciwnego, że doskonałość, która jest możliwa do osiągnięcia dla nas, jest doskonałością serca, umysłu, woli, intencji, które będą zabezpieczać postępowanie śmiertelnej istoty tak blisko tego wzorca, jak tylko jest możliwe. To prawda, że wystawiony przed nami wzorzec nie może być niedoskonały; Bóg nie mógłby wystawić niedoskonałego wzorca: gdyby Bóg tak uczynił, oznaczałoby to Jego częściową zgodę na grzech.
Jednakże powinniśmy pamiętać, że to nie nasze upadłe ciało jest na próbie, lecz raczej Nowy Umysł, Serce i Wola niespłodzonych z Ducha jednostek. Czytamy: „Ze wszelką pilnością strzeż twego serca, bo z niego pochodzi życie" (Przypowieści Salomonowe rozdział 4 werset 23, K J V). „Człowiek patrzy na to, co jest przed oczyma, ale PAN patrzy na serce" (Pierwsza Samuelowa rozdział 16 werset 7). Serce reprezentuje uczucia i wolę (intencje). Wola musi być utrzymywana w wierności i skupiona na Bogu: ona jest siłą zarządzającą całą osobą. „Błogosławieni czystego serca [ci o nieskażonych intencjach oraz utwierdzonym, nieugiętym celu wielbienia Boga]: ponieważ oni Boga oglądać będą (Mat. rozdział 5 werset 8, K J V); „bo nie powołał nas Bóg do nieczystości, lecz do świętości" - „bez której żaden człowiek nie ogląda Pana" (1 Tesaloniczan rozdział 4 werset 7; Żydów rozdział 12 werset 14). Zupełnie poświęceni, o uczciwych intencjach, ujrzą Boga oczyma zrozumienia (umysłowym wzrokiem).
Nasz werset oświadcza, że to doskonalenie świętości ma być osiągane przez cześć dla Pana - przez ocenę Jego wielkości, Jego doskonałości. Chrześcijanin, któremu w naturalnym usposobieniu brakuje czci, będzie mieć większą trudność w doskonaleniu świętości niż ten, który naturalnie przejawia bardziej nabożny szacunek. Wielka miara czci dla Boga i świętych rzeczy jest na pewno wielką pomocą w naszej ocenie wspaniałej wielkości oraz mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości Pana; a im większa jest nasza ocena dla Pana, tym wyższa nasza ocena wystawionego przed nami wzoru i niewątpliwie tym większe będzie nasze powodzenie w naśladowaniu go.
Rozkoszując się czynieniem Boskiej woli (Psalm 40 werset 8), „Jezus [nasz wzór] wyrzekł się Samego Siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom: a postawą okazując się człowiekiem [trochę niższym niż aniołowie], Sam się poniżył i stał się posłuszny aż do śmierci i to śmierci na krzyżu. Dlatego Bóg wielce Go wywyższył i dał Mu imię [naturę, urząd i zaszczyt], które jest ponad wszelkie imię" (Filipensów rozdział 2 wersety od 7 do 9, K J V). Z pewnością, „wszyscy ludzie powinni czcić Syna, tak jak czczą Ojca" (Ewangelia Jana rozdział 5 werset 23, K J V). Pan zostawił im wspaniały przykład do naśladowania i oni są nakłaniani do posłuszeństwa Jego głosowi i podążania Jego śladami (Mat. rozdział 11 werset od 28 do 30; Ewangelia Jana rozdział 10 werset 4).
Oczyma zrozumienia dostrzegamy piękno w słowach: „To jest Syn Mój miły, w którym Mi się upodobało" (Mat. rozdział 3 wersety 16 i 17). Od tamtej chwili Jezus nie realizował Swej własnej ludzkiej woli, lecz był „prowadzony przez Ducha". Jego działania były teraz kierowane przez Boga, jak Jezus oświadczył: „Słowo, które słyszycie nie jest Moje, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca" (Ewangelia Jana rozdział 14 wersety 10 i 24).
Podobnie, kiedy poświęcamy nasze życie Bogu, wyrzekając się swej własnej woli i przyjmując Jego wolę, by rządziła nami we wszystkich sprawach, niezależnie od tego, co się stanie, Bóg jest również zadowolony z nas i chętnie przykrywa nas szatą Chrystusowej sprawiedliwości oraz przyjmuje nas z powodu zasługi okupu Chrystusa przypisanej na naszą korzyść. On przyjmuje nas jak Swoich umiłowanych synów (Ewangelia Jana rozdział 1 werset 12; Rzymian rozdział 8 werset 15; 1 Jana rozdział 3 werset 1; Izajasza rozdział 60 werset 4) czy to aktualnie, jak w przypadku Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii, czy też próbnie i z wyprzedzeniem, jak w przypadku Młodocianych Godnych i Poświęconych Obozowców Epifanii. Bóg udziela nam Swego Świętego Ducha i objawia nam Swoje tajemnice, Swój Plan Wieków (Psalm 25 werset 14; Przypowieści Salomonowe rozdział 3 werset 32; Amosa rozdział 3 werset 7). On prowadzi nas przez Swoje Słowo, Swego Ducha i opatrzności. „Którzy są prowadzeni Duchem Bożym, ci są synami Bożymi" (Rzymian rozdział 8 werset 14). Jeśli będziecie wierni w podążaniu za przewodnictwem Ojca, On uczyni dla was to, co uczynił dla Jezusa: „Ponieważ to Bóg sprawuje w was zarówno chęć, jak i wykonanie Swego dobrego upodobania" (Filipensów rozdział 2 werset 13, K J V). „Prawi będą mieszkać na ziemi, a doskonali pozostaną na niej" (Przypowieści Salomonowe rozdział 2 werset 21, K J V). My jesteśmy dziełem Jego rąk. Mat. rozdział 5 werset 48: „Bądźcie doskonałymi, tak jak Ojciec wasz, który jest w niebie, doskonały jest".
Pismo Święte wyraźnie oświadcza, że nasz wielki Stwórca uczynił człowieka na Swój własny obraz oraz podobieństwo i stwierdził, że Je go stworzenie było bardzo dobre. Lecz kiedy grzech wszedł na świat, przez nieposłuszeństwo ojca Adama, człowiek został odcięty od społeczności ze Swym Stwórcą - jako część kary za grzech. To odłączenie od Boga z pewnością było i nadal jest jednym z najbardziej dotkliwych cierpień człowieka. Poświęceni są spragnieni i chętni, by ponownie przybliżyć się do Boga, by mieć Boską ochronę, Boską miłość, bez których człowiek nie mógłby zostać stworzony na doskonały obraz Boga.
Lecz gdy wieki mijały, potomstwo Adama stawało się coraz bardziej zdeprawowane i zdemoralizowane; pierwotne podobieństwo charakteru do Boga zacierało się, stawało się mgliste i słabe. Lecz choć pragnienie społeczności z Bogiem wciąż pozostaje, to w niektórych jest ono bardziej wyraźne niż w innych. W niektórych jest ono tak nikłe, że oni niewiele zważają na swego Stwórcę i szybko zadowalają się przyjemnościami tego świata.
Wielu jest odłączonych od Boga przez ignorancję, przesądy i doktryny diabelskie, o czym mówi Pismo Święte. Błędne zrozumienie naszego łaskawego Stwórcy oddala niepoświęconych od Niego. Niezależnie od tego, jakie były ich naturalne skłonności, przeciwnik stara się je usunąć. Jak oświadcza Święty Paweł: „Bóg świata tego zaślepił umysły tych, którzy nie wierzą, aby światło wspaniałej Ewangelii Chrystusa, który jest obrazem Boga, nie świeciło im" (2 Koryntów rozdział 4 werset 4). Przez studiowanie prawdziwy charakter Boga jest poznawany przez tych, którzy mogą być do Nie go pociągnięci. Dla prawdziwie poświęconych z ludzkości, pragnienie Boga i sprawiedliwości przewyższa otępiający wpływ świata, ciała i diabła. Ta klasa jest przyciągana przez naturalne skłonności ich umysłów do Boga, pragnąc być w harmonii ze swym Stwórcą. Tylko poświęceni, którzy posiadają pewną miarę usprawiedliwienia i społeczności z Bogiem jako Jego dzieci, mogą być wierzącymi. Ta klasa jest w korzystnym stanie, by została pociągnięta przez Boga i usłyszała Jego głos mówiący im o pokoju i wskazujący im na Jezusa Chrystusa jako Drogę, Prawdę i Życie (Ewangelia Jana rozdział 6 werset 44; rozdział 14 werset 6; Żydów rozdział 10 wersety 19-22).
W miarę jak ci poświęceni zaczynają oceniać piękny charakter naszego Pana i Jego lojalność wobec Ojca oraz rozumieją, że On przy szedł na świat, aby umrzeć za grzech Adama, ich serca ze wzrastającą wdzięcznością reagują na Odkupiciela i Niebiańskiego Ojca, którego Plan jest realizowany przez naszego Pana. Coraz więcej pragną, by jeszcze bardziej przybliżyć się do Boga i zostać przez Niego uznani za Jego lud. Przez Słowo Boże Mistrz poucza ich, że każdy, kto będzie postępował Jego śladami, ostatecznie ujrzy Boga [oczyma zrozumienia]. Dalsze badanie Pisma Świętego informuje tę klasę, że pierwszym krokiem, jaki ma być podjęty, jest wiara. „Wierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony" (Dzieje Apostolskie rozdział 16 werset 31). Ci, którzy podejmują ten krok, muszą uznać, że są grzesznikami, pod Adamowym wyrokiem, od którego nikt nie może zostać uwolniony, prócz sposobu wyznaczonego przez Boga, Jezusa. Następnie przez wiarę muszą przyjąć Jezusa jako Odkupiciela Adama i jego potomstwa. Muszą uświadomić sobie, że Jego śmierć na Kalwarii miała charakter ofiarniczy i że wspaniałym rezultatem tej ofiary Okupu będzie ustanowienie Królestwa Bożego na ziemi, w celu podniesienia ludzkości z grzechu i śmierci z powrotem do pełnego obrazu Boga w ciele, który osiągną jedynie wierni.
Ci, którzy podejmują ten pierwszy krok, powinni wiedzieć, jaki jest następny krok; i jeśli mają wystarczającą wiarę do podjęcia tego kroku, ich grzechy będą im przebaczone i zostanie im udzielone nowe usposobienie. Tym drugim krokiem jest przyjęcie Boskiego zaproszenia do „przedstawienia ich ciał ofiarą żywą, świętą, nadającą się do przyjęcia przez Boga, w rozsądnej służbie". Ci, którzy przyjmują to zaproszenie, mają przywilej ofiarowania całego swego ziemskiego czasu, talentów, bogactwa itp. Gdy tak uczynią, nasz PAN przyjmuje ich indywidualnie. Oni mają nowe umysły - „stare rzeczy przeminęły i wszystko stało się nowe". Są teraz uznawani za członków Jego domu wiary. Wówczas zostają oczyszczeni ze swych przeszłych grzechów, a ich usprawiedliwionemu człowieczeństwu nie jest przypisywana nieczystość. Lecz z ciałem są związane pewne niedoskonałości, które od czasu do czasu się pojawiają. Oni mają szybko je rozpoznawać; ponieważ ich nowy umysł jest nową wolą, która kieruje ich śmiertelnym ciałem (Rzymian rozdział 12 werset 1; 2 Koryntów rozdział 5 werset 17).
Mamy dowody na to, że niektórzy z drogiego ludu Bożego nie uświadamiają sobie, jaki kontrakt zawarli. Niektórzy mają skłonności do zaniedbywania się odnośnie czuwania w tych rzeczach, co do których zobowiązali się czuwać. Wszyscy poświęceni powinni pamiętać, że ich pierwszy obowiązek dotyczy ich własnego ciała, a nie innych osób. My może my udzielać innym cennych sugestii, lecz odpowiedzialność za własne ciało spoczywa w nowym umyśle każdej jednostki. I na tym polega zadanie naszego życia; ponieważ w naszym ciele, jak mówi Apostoł, nie mieszka doskonałość. Niektórzy mają taki stopień niedoskonałości, a niektórzy inny; niektórzy są bardziej niedoskonali i upadli niż inni. Lecz jak Pismo Święte nieustannie nas zapewnia, nie ma sprawiedliwego, nie ma doskonałego (w ciele) ani jednego. My wszyscy błądzimy i musimy uświadamiać sobie nasze wady, a następnie toczyć przeciwko nim dobry bój.
SZKOŁA CHRYSTUSA
Te poświęcone dzieci, które zostały powołane przez Boga, z konieczności muszą być rozwijane; ponieważ wszyscy, którzy zostali powołani przez Boga i przyjęci jako Jego dzieci, znajdują się w Szkole Chrystusa. Tam zaczynają się lekcje, których oni muszą się nauczyć - muszą wzrastać w łasce, w wiedzy i w miłości. Jak wyjaśnia Apostoł, muszą być przemieniani - przekształcani. Jeśli oni nie są przekształcani, nie będą gotowi do ziemskiej fazy Królestwa, do której są powołani. To przekształcanie nie jest dziełem ciała, chociaż ono w pewnym stopniu dotyczy ciała. Jest to odnowienie umysłu - ich umysły muszą stać się nowe - 1 Mojżeszowa rozdział 17 werset 1: „Chodź przed obliczem Moim, a bądź doskonały". Następnie, oni podejmują decyzje w różnych kwestiach, nie według swych upodobań, lecz zgodnie z pewnymi zasadami - zgodnie ze sprawiedliwością i miłością. Oni mają cały zbiór nowych reguł, zupełnie różnych od tych, które posiadali przed poświęceniem.
Świat nie posiada takich zasad i przepisów, które są właściwe dla Jego ludu. Wszystko, co czynią ci znajdujący się w Szkole Chrystusa, musi być regulowane Zasadą Sprawiedliwości. Oni nie ośmielają się czynić czegokolwiek, co byłoby niesprawiedliwe wobec sąsiada, brata lub kogokolwiek innego. O tyle, o ile są w stanie, muszą okazywać sprawiedliwość. Wielu z ludu PANA najwidoczniej nie uświadamia sobie w pełni tego faktu - ich posłuszeństwo zasadom rządzącym ich nowymi umysłami, dokładnie oznacza z ich strony Złotą Regułę wobec wszystkich innych. Nie wolno im czynić drugim tego, czego nie chcieliby, aby im czyniono (Mat. rozdział 7 werset 12). Z powodu zaniedbań w uznawaniu tej zasady, tej drogi PANA, czasami mówi się o nich źle. Jeśli poświęcony naśladowca Chrystusa nierozważnie postępuje w swoim życiu, dzieje się tak dlatego, że ta zasada sprawiedliwości nie jest wystarczająco wyraźnie wyeksponowana przed jego umysłem. Być może ma on zwyczaj ignorowania reguł sprawiedliwości i zaniedbywania się w tym, co byłby w stanie uczynić. To nie znaczy, że on jest stracony; ponieważ on podlega pod cały szereg nowych zasad i niezależnie od tego, jak bardzo stare usposobienie może starać się uchylać, obowiązkiem jego nowego umysłu jest podporządkowanie ciała i dopilnowanie, by zasady sprawiedliwości rządziły każdym czynem, słowem, myślą i motywem.
Do jakiego stopnia zasady sprawiedliwości panują w naszych umysłach, do takiego stopnia mamy podobieństwo charakteru do Boga. Rozwijanie tych zasad we wszystkich naszych działaniach i kontaktach, we wszystkich naszych słowach i myślach, musi być naszą codzienną troską; jednak zupełna prawość w naszych słowach i myślach nie należy do łatwych rzeczy. Nowy umysł powinien stać na straży każdego słowa wypowiadanego przez usta. Nic dziwnego, iż Święty Jakub mówi, że jeśli jakiś człowiek nie grzeszy językiem, ten jest doskonały. Nowy umysł powinien stać na straży, aby jednostka mogła rozwijać się pod względem sprawiedliwości i musi dokładnie okazać PANU, że nie ma żadnej sympatii dla niesprawiedliwości. Poświęcone dziecko Boże musi być prawe w swoich myślach, zanim może być prawe w swym postępowaniu. Człowiek, który myśli niesprawiedliwie, będzie postępować niesprawiedliwie, wbrew sobie; dlatego nowy umysł musi być zdyscyplinowany także w panowaniu nad jego myślami. Nigdy nie powinien myśleć o kimkolwiek inaczej niż tylko z nieuprzedzonym umysłem, ze spokojnym osądem, starając się uwierzyć drugim na słowo, niezależnie od tego, czy istnieją co do tego jakieś wątpliwości.
Jak uczy Biblia, poświęceni są w Szkole Chrystusa, będąc nauczani przez Boga - są dziełem Jego rąk. Przez Swoją opatrzność i Swoje Słowo, On oddziaływa na nas, przez nasze doświadczenia, które dla nas kształtuje oraz przez sposobności, których nam udziela. Wszystkie te rzeczy są zamierzone przez PANA, by błogosławić nam i rozwijać nas na podobieństwo Jego własnego charakteru, abyśmy, jak powiedział Jezus, mogli być podobni do naszego Ojca w niebie, abyśmy mogli być święci, tak jak On jest święty - aby nasze intencje, cele, pragnienia mogły być dokładnie takie, jak w Jego charakterze.
Nasz Pan wystawił przed nami doskonały wzór, gdy powiedział: „Bądźcie doskonałymi, tak jak Ojciec wasz, który jest w niebie, doskonały jest" (Mat. rozdział 5 werset 48). Kto jest doskonały w takim znaczeniu, w jakim doskonały jest Bóg? „Ja jestem Bogiem, a nie ma żadnego więcej, Jam Bóg, a nie ma podobnego do Mnie" (Izajasza rozdział 46 werset 9, K J V). Mistrz wyraźnie dał do zrozumienia, że nie powinniśmy mierzyć samych siebie niższym wzorcem, niż doskonały, abyśmy mogli pomóc sobie w osiągnięciu najbardziej wzniosłych ideałów w naszym życiu i charakterze.
1 Mojżeszowa rozdział 17 werset 1: „Chodź przed obliczem Moim, a bądź doskonały". Niech Bóg błogosławi nas w osiągnięciu tego celu!
BS’ 14, 24-30