DRZWI DO SPŁODZENIA Z DUCHA ZAMKNIĘTE PRZED PAŹDZIERNIKIEM, 1914-GO ROKU
PONIEWAŻ C. Kasprz. naucza, że Młodociani święci jedzą z pozafiguralnych chlebów pokładnych w Świątnicy i są krzyżowani z Chrystusem, tj. ubiegają się o współdziedzictwo z Chrystusem, przeto poniżej podajemy 56 dowodów biblijnych, że wszyscy wybrani byli popieczętowani na swych czołach do Wielkanocy, 1916 roku, i że spładzanie ustało przed październikiem, 1914 roku, tj., że potem żaden z później ofiarowanych nie wszedł do Świątnicy, która przedstawia stan spłodzenia z ducha. Według tej prawdy, tacy ofiarowani nie mogą spożywać z chlebów pokładnych w pozafiguralnej Świątnicy, nie mogą być krzyżowani z Chrystusem i przeto nie mogą ubiegać się o współdziedzictwo z Chrystusem. Taki Młodociany święty, który pozwala C. Kasprz., albo komu innemu zwieść się takimi błędami, staje się prawdziwie symbolicznym bękartem, spłodzonym w symbolicznym kazirodztwie i zrodzonym jako pozafiguralny Moabita; a taki, który jest usprawiedliwionym z wiary (próbnie - jeszcze nie poświęcony), i daje się tak zwieść do poświęcenia, staje się symbolicznym bękartem spłodzonym w symbolicznym kazirodztwie i zrodzonym, jako pozafiguralny Ammonita i tacy utracą dlatego swoje stanowisko zupełnie w klasie Młodocianych świętych, a powrócą dopiero ze światem w Tysiącleciu (5 Ks. Moj. 23:3). Ażeby zachować Młodocianych świętych od takiego nieszczęścia, dlatego mile ostrzegamy braci przed takimi przesiewaczami.
W tym artykule chcemy udowodnić, że pogląd podany w III Tomie, 134-139, iż żęcie zaczęło się w 1874 roku, a skończyło się w 1914 jest zupełną prawdą. Chociaż przed skończeniem tegoż nie było nam wiadome jak długo praca pokłosia trwać będzie, to później stało się jasnym, że skończyła się na Wielkanoc, 16-go kwietnia, 1916 roku. Z powodu, że były sprzeczki odnośnie tych dat, podamy długą listę argumentów dowodzących takowe, numerując każdy jeden dowód, a potem damy inne potwierdzające rzeczy. Niestety nasz Pastor porzucił datę 1914 r., jako koniec żęcia, w artykule w. Strażnicy ang. z 1916 r., 263-265 i to samo uczynił w Przedmowie do III-go Tomu, półtora miesiąca później.
(1) W Ew. Jana 9:4, według Poprawionego Tłumaczenia, znajdujemy pierwszy z tych dowodów, w słowach: "Musimy sprawować sprawy onego, który mię posłał, pokąd dzień jest; przychodzi noc, gdy żaden nie będzie mógł sprawować". Praca, jaką Jezus i Apostołowie wtedy wykonywali była pracą żęcia. Przeto praca, do której ten tekst się odnosi, jest pracą żęcia, która nie mogła być wykonywaną, gdy noc przyszła. A nocą jest Czas Ucisku (Iz. 21:11, 12), który zaczął się w każdym kraju Chrześcijaństwa, gdy takowy został wplątany w wojnę światową. A więc, gdy wojna dała się zgubnie odczuć, po calem Chrześcijaństwie, noc zaskoczyła całe Chrześcijaństwo. To było prawdą przed jesienią 1916 roku. Przeto nie można było więcej żąć potem. Dlatego praca żęcia i pokłosia skończyła się przed jesienią 1916 roku. (2) Wszyscy wybrani w każdym kraju mieli być popieczętowani na czołach, zżęci, zanim Ucisk, rozpoczęty wojną światową zaczął się w takowym kraju (Obj. 7:1-3). Każdy kraj w Chrześcijaństwie był wplątany (nie koniecznie jako wojujący) w tę wojnę przed jesienią 1916 roku. Przeto wszyscy Wybrani byli popieczętowani na czołach ich i zżęci przed jesienią 1916 roku. (3) Według Iz. 66:7, w każdym miejscu, gdzie był Nominalny Syon, zanim zaczął tam pracować ku porodzeniu, Maluczkie Stadko tam go opuściło. To pracowanie ku porodzeniu zaczęło się od wojny światowej i się tak prędko rozszerzyło, że wczesną wiosną 1916 roku było powszechnym w Chrześcijaństwie, co dowodzi, że do tego czasu żęcie i pokłosie było skończone. (4) Według Obj. 6:9-11, wszyscy święci mieli być zabici pod Ołtarzem (ofiarowani pod Chrystusem, ich głową) zanim pomsta miała przyjść na Chrześcijaństwo. Ta pomsta zaczęła się wojną w okopach, 21-go sierpnia, 1914 roku. Przeto przed 21 sierpniem 1914 roku cała klasa Chrystusa była ofiarowana i spłodzona z ducha, co zakończyło żęcie, jako odrębne od pokłosia. (5) Według Amosa 9:13, oracz i ten, co tłoczy winne jagody dogonili żeńcę i rozsiewającego i położyli koniec ich pracy. Oracz dogonił (przeto umożliwił jego dalszą pracę), żeńcę (włączając pracowników w pokłosiu), a tłoczyciel winnych jagód dogonił rozsiewacza nasienia wszędzie tak, że wkrótce całe Chrześcijaństwo było wplątane w wojnę światową, a to było na wiosnę 1916 roku. Przeto na wiosnę 1916 całe żęcie i pokłosie było skończone.
(6) Wszyscy święci mieli mieć udział w sławie wykonywania (duchowej) pomsty i karania narodów i ludzi i w wiązaniu ich królów i szlachty (Ps. 149:5-9). To było wykonane od jesieni 1914 roku do jesieni 1916 roku. Ażeby uczestniczyć w tej pracy wszyscy święci musieli być zżęci przed zakończeniem się tego okresu, (7) Ostatnią pracą pozafiguralnego Eliasza przed utraceniem swego płaszcza było uderzenie Jordanu (2 Król. 2:8), co było uczynione od jesieni 1914 roku do jesieni 1916 roku. Ażeby być członkiem pozafiguralnego Eliasza, ktoś musiałby mieć Prawdę i być zżęty w czas, ażeby uczestniczyć w jego ostatniej pracy z płaszczem. Przeto ci wszyscy byli zżęci przed jesienią 1916 roku. (8) Biblia uczy (3 Moj. 16:20, 21), że ostatnia ogólna praca Arcykapłana świata odnośnie Chrześcijaństwa będzie miała do czynienia z Kozłem Azazela w wyznawaniu nad nim grzechów Chrześcijaństwa, zaprowadzając go do bramy i oddając go człowiekowi na to obranemu, aby go zaniedbał dla Azazela. Przeto zanim pierwsze z tych czynności mogły być skończone, wszyscy członkowie Arcykapłana świata musieli mieć Prawdę, ażeby uczestniczyć w tej pracy, gdyż to była jego ostatnia praca i wszyscy jego członkowie musieli brać udział w niej. Pierwsza z tych prac była zaczęta jesienią 1914 roku, a skończona jesienią 1916 roku. Dlatego ostatni członek tego Kapłana miał Prawdę, był zżęty przed jesienią 1916. (9) Rozłączenie pozafiguralnego Eliasza i Elizeusza, które zaczęło się 27-go czerwca. 1917 r., dowodzi, że przed tym czasem wszyscy "Wybrani" mieli Prawdę; ponieważ przed tym czasem oni musieli skończyć swoją pracę z swoim płaszczem względem Nominalnego Duchowego Izraela, zanim go utracili na ten Wiek. (10) Pierwsze rozdanie po Groszu (Mat. 20:8, 9), udzielenie przywileju uczestniczenia w pierwszym uderzeniu Jordanu musiało być skończone przed jesienią 1916 roku, gdy ta praca się skończyła. Przeto wszyscy musieli być zżęci przed tym czasem, ponieważ ich zżęcie poprzedziło ich otrzymanie po Groszu. (11) Wieczór Przypowieści o Groszu zakończył żęcie, ponieważ, gdy wieczór przyszedł, to szafarz zaczął dawać po groszu żeńcom, jako zapłatę za skończoną pracę tego dnia. Tym groszem był przywilej uderzenia Jordanu, który zaczął się 20-go września, 1914; przeto żęcie skończyło się przed 20 wrześniem 1914 roku. (12) Tylko te pięć przesiewań czasu żęcia przychodzących podczas końca (czasu żęcia) drugiego z tych dwóch Wieków (1 Kor. 10:11 - na które końce wieków przyszły poprawione tłumaczenie), Żniwo musiało się skończyć, zanim szóste przesiewanie nastąpiło, które zaczęło się jesienią 1916 roku w Anglii, a latem 1917 roku w Ameryce. Dlatego koniec Wieku (żęcia) musiał nastąpić przed jesienią 1916 roku.
(13) "On Sługa" miał powierzoną pracę nad całą czeladzią (Mat. 24:45-47); więc wszyscy byli zżęci i pracowali pod jego kierownictwem przed 31 październikiem 1916, dniem jego śmierci. (14) Jako wódz klasy reprezentowanej przez męża z kałamarzem pisarskim (Ezech. 9:2-5, 11) nasz Pastor, przyodziany w togę, 30 października, 1916 roku zaczął dawać sprawozdanie tego symbolicznego męża, że jego praca jest skończona, tj. kładzenie atramentu na wszystkich w mieście, co wzdychali i narzekali pieczętując Wybranych, żąć ich wszystkich. Przeto przed 30 październikiem, 1916 roku żęcie było skończone. (15) Ogłoszenie Wielkiego Grona o skończeniu się żęcia (Obj. 16:17) 27 marca, 1918 roku, z jego poprzedzającymi wypadkami, dowodzi, że żęcie było skończone przed jesienią 1916 roku. (16) Ich praca określona w Obj. 19:1, 2, która zaczęła się jesienią, 1917 roku, dowodzi, że na pewien czas przed jesie-nią 1916 roku Maluczkie Stadko było całe zżęte. (17) Pierwsza walka pozafiguralnego Gedeona zaczęła się 1914 roku, jak to figura pokazuje, przy końcu pozafiguralnych Siedmiu Lat (Sędz. 6:1), Czasów Pogan i kończąc się jesienią 1916, dowodzi, że wszyscy Wybrani byli już poprzednio zżęci; ponieważ oni wszyscy mieli udział w tej walce, a więc mu-sieli mieć Prawdę zanim mogli uczestniczyć w takowej. (18) Jeżeli pozafiguralni Meraryci i Gersonici (4 Moj. 7:1-8) otrzymali ich sześć wozów (organizacji) które zaczęto im dawać w 1916 roku, to pozafiguralny Przybytek musiał być skompletowany i pomazany przedtem co znaczy, że żęcie skończyło się przed tym czasem. (19) Ponieważ on "wierny Sługa" zaczął znów od 1915 roku aż do czasu krótko przed jego zgonem traktować przedmiot o ożywionym usprawiedliwieniu, to kiedyś poprzednio sposobność spłodzenia z ducha, którego koniec zakończył żęcie i które jest poprzedzone przez ożywione usprawiedliwienie, ustało, tj., gdy brama symbolizująca wejście do ożywionego usprawiedliwienia zamknęła się (Ezech. 44:1, 2). To pokazuje, że żęcie, jako odrębne od pokłosia, ustało kiedyś przed 1915 rokiem. (20) "Godzina, abyś żął" (żęcie w szerszym znaczeniu tego słowa, które włącza także pracę pokłosia (Obj. 14:15; Mat. 24:36; 25:13) 1/24 część 1000-letniego dnia, tj. 41 lat i 8 miesięcy dowodzi, że do 2-go maja, 1916 roku wszystko żęcie było skończone. (21) 1 Ks. Moj. 15:7-21 dowodzi przez lata tych zwierząt i ptaków, że żęcie i pokłosie było skończone do 16 kwietnia, 1916 roku.
Teraz przedstawimy w streszczeniu inne biblijne przyczyny, dowodzące, że żęcie i pokłosie skończyło się. (22) Dzień 2 Król. 2:3 - dzień z 40 lat, od 1878 roku do 1918 - wypełnił się, lecz nie skończył się, jak przepowiedziano, aż pozafiguralny Eliasz i Elizeusz byli rozdzieleni i to dowodzi, że żęcie skończyło się kiedyś przed 1918 rokiem; dlatego wszyscy musieli być zżęci zanim pozafiguralny Eliasz tymczasowo znikł ze sceny, pozostawiając swój płaszcz pozafiguralnemu Elizeuszowi. (23) Godzina pokuszenia - 41 lat i 8 miesięcy (czas księżycowy) od Wielkanocy 1878 roku do 6 grudnia, 1919 roku, zakończyła się co jest dowodem, że żęcie, włącznie z pokłosiem, już wtedy na pewien czas było skończone; gdyż wszyscy musieli być zżęci kilka lat rychlej, ażeby mieć specjalne próby w tym okresie czasu. (24) Bardzo znaczny podział zorganizowanego społeczeństwa na dwie klasy, Konserwatystów i Radykalistów, dowodzi, że oba uderzenia Jordanu musiały być skończone, a to dowodzi, że żęcie musiało być poprzednio zakończone. (25) Czynność pozafiguralnego Jehu i Hazaela również dowodzi, że jesteśmy poza czasem utracenia płaszcza przez pozafiguralnego Eliasza, gdyż pozafiguralny Elizeusz, który otrzymał ten płaszcz zajął się pomazaniem tych dwóch i dlatego już od lat wielu jesteśmy poza czasem żęcia. (26) Tak wiele lat objawienia się złego sługi, co nastąpiło po skończonej pracy onego wiernego sługi (Mat. 24:45-47, 48-51) wypełniły się i dlatego jesteśmy wiele lat poza czasem żęcia (Ezech. 9:11). (27) Fakt, że zwolennicy Towarzystwa przeszło 17 lat temu zawołali po wtóre "Alleluja" (Obj. 19:3) i że inne grupy Wielkiego Grona przyłączyły się do tego dowodzi, że jesteśmy więcej niż 17 lat poza czasem żęcia. (28) Trzy grupy pozafiguralnych Lewitów zobrazowanych w mężach z pokoleń Neftali, Aser i Manases, wstąpiły do wojny przeciw pozafiguralnym Madianitom 19 lat temu, co dowodzi, że żęcie było wtedy skończone; ponieważ żęcie było skończone zanim Pierwsza pozafiguralna Walka Gedeonowa się skończyła; gdy zaś te trzy grupy przystąpiły do wojny później, zaczynając swą walkę w 1917 roku.
(29) Objawienie się Młodocianych świętych, tj. pozafigu-ralnych mężów z Efraim, nawet w 1917 roku (Sędz. 7:24-8:3), jest dalszym dowodem, że żęcie skończyło się 19 lat temu; ponieważ jako klasa, oni nie mogli być znani, dopóki żęcie i pokłosie się nie skończyło. (30) Objawienie się Lewitów w ośmiu grupach pod złem przewodnictwem dowodzi skończenie się żęcia; ponieważ Maluczkie Stadko musiało być ukompletowane zanim ci mogli być objawieni przez ich bunty i opozycje do Maluczkiego Stadka. (31) Druga walka pozafiguralnego Gedeona jest teraz w toku od 1920 roku, żęcie skończyło się zanim Jego Pierwsza Walka się skończyła, więc musiało najmniej 20 lat przedtem być skończone. (32) Działalności względem tej części Kozła Azazela, która jest w Nominalnym Kościele, odbywają się teraz przez 16 lat i następują po działalności Arcykapłana z tą częścią Kozła Azazela, w Prawdzie, która jest pod przewodnictwem złych wodzów i z tego wnioskujemy, że żęcie, które było skończone zanim wyłączna działalność zaczęła się z tą częścią Kozła Azazela, która jest w Prawdzie i musiało być skończone już kilka lat przedtem. (33) Ostatni członek Arcykapłana świata był spłodzonym z ducha zaraz po zastosowaniu zasługi za niego (3 Ks. Moj. 16:16-19), a to poprzedziło działalność z Kozłem Azazela, która jak to wykazaliśmy, zaczęła się 20 września, 1914 roku, więc żęcie w szerszem znaczeniu tego słowa nie pokłosie było już wtedy skończone. (34) Ostatnie nowe stworzenie, które straciło swoją koronę, straciło ją zanim ostatni członek był spłodzony z Ducha, dlatego praca żęcia w węższym znaczeniu tego słowa była ukończona kilka lat przedtem. (35) Ponowne okazanie się Pozafiguralnego Eliasza po tymczasowym zniknięciu nastąpiło około 16 lat temu, więc żęcie musiało być skończone kilka lat przedtem. (36) Świadectwo Piramidy, że pozafiguralny Elizeusz jako taki będzie objawiony 27-go czerwca, 1917-go i ten wypadek spełnił się w ten dzień, żęcie było skończone przed tą datą. (37) Świadectwo Piramidy, że ponowne ukazanie się pozafiguralnego Eliasza nastąpi 18 lipca, 1920 roku i ten wypadek spełnił się w ten dzień, z tego wynika, że żęcie było skończone kilka lat przedtem.
CZTERDZIEŚCI LAT ŻĘCIA - BIBLIJNA NAUKA
Zanim podamy resztę dowodów na ten punkt chcemy zwrócić uwagę na fakt, że dawniej wszystek lud w Prawdzie wierzył, że żęcie zaczęło się 1874 roku, lecz teraz niektórzy z nich zaprzeczają temu, aby w jakimkolwiek znaczeniu miało ono trwać czterdzieści lat, twierdząc, że nasz Pastor krótko przed swoją śmiercią zaniechał myśl, jaką nauczał odnośnie równoległości dyspensacji. Co się tyczy równoległych okresów trzeba przyznać, że nie wiemy napewno jaki akuratnie wypadek zakończył żęcie żniwa Żydowskiego w roku 69. Chociaż nie możemy napewno wiedzieć jaki to był wypadek, to jednak był on oznaczony ucieczką braci (Łuk. 21:21) z Judei i Jeruzalemu w paźdz 69 r.; ponieważ były dwa oblężenia Jeruzalem, jedne z daleka od miasta, podczas którego Rzymianie zabrali ziemię; około 30 mil ze wszystkich stron od Jeruzalemu jesienią 69 roku, to oblężenie pozostawiło jednak dosyć otworów przez które Chrześcijanie mogli uciec do Pella za Jordan. Drugie oblężenie było na wiosnę 70 roku, które było blisko miasta i które było tak ścisłe, że nie można było uciec. Jesteśmy w posiadaniu wielu faktów dowodzących, że równoległe wypadki żniwa odnośnie prawdziwego Kościoła trwały do roku 66 i 69 R.P., a równoległe wypadki dyspensacji odnośnie Żydowskiego Kościoła Państwowego trwały do 73 R. P.
Jednak nie jesteśmy ograniczeni do równoległych okresów dla dowodu, że żęcie, które poprzedzało pokłosie, trwało czterdzieści lat; ponieważ Pismo św. i Piramida dają nam inne dowody z punktu zapatrywania na czterdziestoletnie żniwo, że żęcie, wyłącznie od pokłosia skończyło się 1914 roku i wszystkie z nich są zgodne z myślą, że żęcie jest teraz skończone. Podamy je według porządku liczbowego, następując po ostatniej liczbie podanej powyżej. Prowadzimy naszą dyskusję dalej o dowodach pod numerem 38: (38) Dzień przypowieści o Groszu, okres czterdziestu lat i fakty dowodzą, że jest okresem żęcia od 1874 roku do 1914 roku; przeto żęcie, wyłącznie od pokłosia, kończącego się 16 kwietnia, 1916 roku, skończyło się do jesieni 1914 roku. (39) Czterdziestodniowa podróż Eliaszowa do Góry Bożej (1 Król. 19:5-8), po drugim przebudzeniu się i jedzeniu, reprezentuje czterdzieści lat żęcia, jako odrębne od pokłosia, sięgając do czasu, kiedy ostatni był spłodzony i tym sposobem pozafiguralny Eliasz całkowicie i niezmiennie, chociaż próbnie, doszedł do pozafiguralnej Góry Bożej, Królestwa Bożego, co znamionuje koniec żęcia, jako odrębne od pokłosia. (40) Czterdzieści dni szpiegowania ziemi z 4 Ks. Moj. 13:1-25, reprezentuje czas od 1874 roku do 1914 roku, podczas którego nieutracjusze i wodzowie utracjuszy koron, w prawdzie i ci, co nie byli w prawdzie, śledzili za swym dziedzictwem i byli zatrzymani od dalszego śledzenia nowych rzeczy Parousyjnych krótko po zaczęciu się wojny. Pierwsza praca względem nich, jako odrębnych grup, zaczęła się z wyznawaniem grzechów nad Kozłem Azazela, 1914-1916 r. To dowodzi, że żęcie, jako odrębne od pokłosia, skończyło się 1914 roku.
(41) Czterdzieści dni leżenia Ezechiela na swym boku za Jeruzalem (Ezech. 4:6) reprezentuje 40 lat oblężenia Protestantyzmu przez prawdziwy Kościół, gdy zaś jego leżenie 390 dni na jego drugiej stronie reprezentuje 390 lat oblężenia Rzymianizmu (Papizmu) przez prawdziwy Kościół. Te 40 dni reprezentują czas żęcia, w którym przez oblężenie Protestantyzmu, prawdziwy Kościół pozyskał z niego zżętych (jako odrębne od pozyskanych w pokłosiu) braci. To oblężenie zaczęło się sprzeciwnością do Protestantyzmu pierwszą żniwiarską Prawdą. Sposób Powrotu Naszego Pana, który stał się jasny naszemu Pastorowi przy końcu września 1874 roku i którą natychmiast zaczął przedstawiać w opozycji do Wtórego Przyjścia naszego Pana w ciele, jako wywijanie sierpem żniwiarskim, co dowodzi, że to oblężenie, żęcie, skończyło się w 1914 roku. (42) Poprzedni punkt obejmuje myśl, że nasz Pastor był pierwszym ziarnem pszenicy, zżętym w żniwie wieku Ewangelii i to przed październikiem 1874 roku, co również dowodzi, że 40 lat żęcia skończyły się w 1914 r. (43) 40 dni odgrażania Izraelowi przez Goliata ( Sam. 17:16) reprezentuje ewolucję podczas całego okresu żniwa, występującą w zuchwałości przeciw ludowi Bożemu; lecz Wojna, jako symboliczny wiatr (Obj. 7:1) położyła koniec chełpieniu się postępem nowoczesnej cywilizacji, jako niezbitego dowodu na prawdziwość ewolucji, gdyż wojna dostarczyła naszemu Pastorowi ostatniego skutecznego argumentu przeciw ewolucji. Dlatego te 40 lat żniwa (żęcia) skończyły się w 1914 roku. (44) Pierwszy 40-dniowy pobyt Mojżeszowy na górze reprezentuje pierwsze 40 lat, w których Chrystus posiadał Swój autorytet, który otrzymał zaraz przed Swoim Wtórem Powrotem (Ps. 45:3-6). Zejście Mojżesza z góry przy końcu tych 40 dni reprezentuje zaczęcie wojny w okopach przez Chrystusa, początek gniewu na osłabienie Chrześcijaństwa w celu zupełnego obalenia go. Żęcie (odrębne od pokłosia) miało się skończyć zanim gniew się miał zacząć. Dlatego przed 21 wrześniem 1914 roku, kiedy zaczęła się wojna w okopach, żęcie było skończone. (45) 40 lat służby Jeremiaszowej (Jer. 1:2, 3; por. z równoczesnymi długościami panowań Jozjasza, Joakima i Sedekiasza. Tom II, str. 51), jak to jest udowodnione przez równoległość 2520 lat (dwójnasób), jest równoległością okresu od 1874 do 1914; i jego służba, jako1 figura i jako równoległość, reprezentuje służbę żęcia wykonywaną przez Kościół od 1874 roku do 1914 roku. Przeto te 40 lat żęcia skończyły się w 1914 roku.
(46) 40-dniowa misja naszego Pana przed wniebowstąpieniem, świadcząc o sprawach Królestwa (Dz. Ap. 1:3), reprezentuje 40-letnią misję żęcia Kościoła z poselstwem o Królestwie, które skończyło się dla Kościoła 1914 roku, ponieważ zaraz potem, zamiast głosić poselstwo o Królestwie, jako poselstwo żęcia, wierni, pozostawiając to poselstwo Wielkiemu Gronu i Młodocianym świętym, jako ich prace pokłosia, zaczęli uderzać Jordan, wyznawać grzechy Chrześci-jaństwa nad Kozłem Azazela, wykonywać sąd zapisany, tj. dowiedli, że Chrześcijaństwo było winne wiele rozmyślnego grzechu i wydali na nie wyrok zniszczenia, walcząc w Pierwszej Walce Pozafiguralnego Gedeona. Dlatego koniec 40-dniowej misji naszego Pana przed wniebowstąpieniem reprezentuje zakończenie misji żęcia przez Kościół w 1914 roku. (47) Jezus, będąc kuszony przez 40 dni na puszczy podczas badania Słowa Bożego, reprezentuje 40-letnie pokuszenie Kościoła w pozafiguralnej puszczy od 1874 roku do 1914 roku, podczas badania Słowa Bożego. Ten okres równa się misji żęcia Kościoła, kiedy Kościół był szczególnie kuszony. (48) 40 dni oczyszczenia, które matka musiała przechodzić po porodzeniu syna (3 Ks. Moj. 12:2-4) reprezentują 40 lat (1874 do 1914), podczas których Prawda, ćwicząca Maluczkie Stadko i słudzy, którzy ją zastosowali do Maluczkiego Stadka, zostali oczyszczeni. To oczyszczenie zaczęło się w październiku, 1874 roku przez oczyszczenie pierwszej Prawdy żniwiarskiej i pierwszego ziarna pszenicy od błędu, jakoby Wtóre Przyjście Chrystusa miało być w ciele, przez danie mu Prawdy o Sposobie Powrotu naszego Pana. Więc to zastanowienie dowodzi, że żęcie zaczęło się 1874-go, a skończyło się 1914-go. (49) Ogłaszanie kary na mieszkańców Niniwy przez Jonasza reprezentuje głoszenie mówczych narzędzi Nominalnego Kościoła, że nie będzie próby w przyszłości, lecz wieczne męki, jako gniew przychodzący przy końcu Żniwa ("40 dni"). Boskie zmienianie tego głoszenia na poselstwo żniwa o przyszłej próbie - restytucji - od 1874-go do 1914-go roku jest zobrazowane w Boskim odrzuceniu poselstwa Jonaszowego, które dowodzi, że poselstwo żniwa o restytucji pozyskało zwolenników - zżętych w 40 latach, od 1874 do 1914 roku i z tą ostatnią datą żęcie, jako odrębne od pokłosia, skończyło się.
(50) Natychmiast po przypisaniu zasługi ostatniemu, który miał być spłodzony z Ducha, (3 Ks. Moj. 16:16-19), Arcykapłan zaczynając wyznawać grzechy nad Kozłem Azazela, które to wyznawanie zaczęło się jesienią, 1914 roku, żęcie, jako odrębne od pokłosia, skończyło się czterdzieści lat od czasu zaczęcia się. (51) Natomiast fakt, że symboliczny czas zimy (ucisku), który zaskoczył pewną część w 1914 roku, a w 1916 roku całe Chrześcijaństwo - znamionował, że wtedy tylko utracjusze koron jeszcze nie byli uratowani od błędu i to dowodzi, że poprzednio wszyscy wierni byli wybawieni z Babilonu jak to Jeremiasz świadczy (Jer. 8:20). (52) Dalej, fakt, że pokłosie było wykonane przez Wielkie Grono ("ubogich", którzy są takimi, ponieważ pozbawieni bogactw wysokiego powołania) i przez Młodocianych świętych ("przychodzień", którzy są takimi, ponieważ nie są z Duchowego Izraela) (3 Ks. Moj. 19:9, 10), kiedy Maluczkie Stadko wykonywało sąd według prawa zapisanego, uderzało Jordan w pierwszym uderzeniu, toczyło Pierwszą Walkę pozafiguralnego Gedeona i wyznawało grzechy nad Kozłem Azazela od jesieni 1914 do jesieni 1916, dowodzi, że żęcie, jako odrębne od pokłosia, trwało czterdzieści lat i że samo pokłosie trwało nie całe dwa lata. (53) Godzina pokuszenia zaczęła się 18 kwietnia, 1878 roku, a skończyła się 6 grudnia 1919 roku, w porównaniu z godziną żęcia, dowodzi, że pokłosie było skończone na wiosnę 1916 roku; i to jest zgodne z myślą, że żęcie, jako odrębne od pokłosia, skończyło się czterdzieści lat po zaczęciu się. (54) Piramida przez wskazanie daty 16-go września, 1914 roku, jako czas ostatniego spłodzenia z Ducha, potwierdza dowód Pisma św., że żęcie, jako odrębne od pokłosia trwało czterdzieści lat i skończyło się do października 1914 roku. (55) Ciągły postęp grup Lewickich do ich 60 przepowiedzianych podziałów, których teraz jest przeszło 50, zaczynając jesienią 1916 roku, dowodzi, że Maluczkie Stadko było przedtem zżęte. (56) Rozwijanie się Prawdy Epifanji począwszy od 1916 roku dowodzi, że przedtem Prawda Parousji była skończona, a przeto dokonała swej pracy zżęcia Kościoła.
DAREMNE WYSIŁKI DO ODPOWIEDZENIA
W jaki sposób starają się niektórzy odpowiedzieć na większość powyższych argumentów? Przez zaparcie się wyjaśnień naszego Pastora, na których one są uzasadnione, a przedstawienie "nowych poglądów" zamiast takowych. Lecz 56 powyżej podanych powodów, jako dowód, że żęcie i pokłosie skończyło się względnie w 1914 i 1916 roku, wierzymy, że się ostoją. Sofisterie i nagromadzenie deklamacyjnych słów i nieodpowiednich idei i "nowe poglądy" sprzeciwiające się poglądom naszego Pastora, jak to jest zwyczajem wielu, mogą być przedstawione przeciwko nim; lecz one się nie ostoją, przeto że głupstwo ich wnet będzie poznane (2 Tym. 3:9); gdyż Pan obiecał Swym mówczym narzędziom niezbite argumenty (Iz. 54:17; Łuk. 21:15) przeciw ich wszystkim przeciwnikom. I tak jak w Parousji Pan wypełnił tę obietnicę naszemu Pastorowi; tak w Epifanji On łaskawie wypełnia ją nam, co dowodzi każdy spór, do którego byliśmy wciągnięci. Pozafiguralny Janes i Jambres bardzo długo nie byli i nie będą zdolni oprzeć się mówczym narzędziom pozafiguralnego Mojżesza.
Ci, ażeby usprawiedliwić swój pogląd na żęcie zaczynające się 1878 roku, a kończące się 1918 roku, ciągle cytują artykuł naszego Pastora ze Strażnicy 1 września, 1916 roku, zatytułowany "Żniwo (Żęcie) Nie Jest Skończone." Lecz ten artykuł nie podaje daty 1878 roku na zaczęcie się, ani 1918 roku na zakończenie się żęcia, ani się też trzyma 40-letniej długości żęcia. W dwóch miejscach w tym artykule nasz Pastor nadmienia 1918 rok, lecz dlatego, aby wskazać na równoległości gniewu odnośnie nominalnego Kościoła Żydowskiego i odnośnie nominalnego Kościoła Chrześcijańskiego i słusznie przeczy, że ta równoległość tej dyspensacji oddziałała na prawdziwym Cielesnym i Duchowym Izraelu w ostatnich 36 1/2 latach ich żniw i dlatego słusznie przeczy, że one wskazują na koniec żęcia w 40 latach od jego zaczęcia się. Punkt, który omawia, nie jest żęciem świętych, lecz karaniem tych dwóch domów nominalnych. Te odnośniki znajdują się w angielskiej Strażnicy z 1916 roku, str. 264, szpalta 2, par. 2 i 6 (W polskiej Strażnicy byłoby ze dwa miesiące później). Nigdzie indziej w tym artykule on nie wzmiankuje 1918 roku i ktokolwiek pomiesza zarys gniewu w tych równoległościach z zarysem łaski, takim jak jest żęcie, taki jest, albo nieświadomym, albo pomieszanym, albo nieuczciwym na ten przedmiot. Nasz Pastor mówi wyraźnie w tym artykule, że on nie wie, kiedy żniwo Wieku Ewangelii, żęcie, się skończy - "My nie wiemy dokąd tu czas jest ograniczony. Na str. 263, w par. 2, tego artykułu, on podaje dwa powody, dlaczego on zmienił swoją myśl o żniwie, kończącym się w 1914 roku. Pierwszy z tych był tym, że za wiele nowych stworzeń przychodziło do Prawdy i dlatego wątpił, ażeby to miało być pokłosiem. Nasz Pan z bardzo dobrych powodów wstrzymał mu wyrozumienie tego, że większość tych nowych stworzeń była pozafiguralnym Lotem uciekającym z pozafiguralnej Sodomy w Ameryce, zanim pozafiguralna Sodoma w Ameryce zaczęła obracać się w niwecz i dlatego była mała liczba tych, pozyskanych w pokłosiu.
Drugi z tych powodów, także podany w tym paragrafie, jest ten, że on myślał, iż podczas uderzenia Jordanu, o którym on wyraźnie mówił w następnym paragrafie, że potrwa prawdopodobnie najmniej trzy lata, ziarna pszenicy będą pozyskane. Dlatego wnioskował, że żęcie może potrwa przynajmniej do jesieni 1919 roku., jeżeli nie dłużej. Lecz w ostatnim paragrafie tego artykułu on ostrzega braci, żeby pamiętali, iż on stanowczo wstrzymuje się od dania daty na koniec uderzenia Jordanu i na to, co on spodziewał się miało być jego pracą żęcia, że on nie zna żadnego zarysu czasowego dla Kościoła poza datą jego pisania i podał postępowanie drogą Eliasza i Elizeusza do niewyznaczonego miejsca jako dowód na to. On więc w tym artykule nie ustala kw. 1918 r., ani żadnej innej daty jako koniec żęcia. Kwiecień 1918 jako koniec żęcia, jest tylko zgadnięciem, sprzecznym z jego wyraźną nauką. Lecz te zgadnięcia mówią proponenci żęcia jako kończącego się w 1918 roku, musimy wyczytać między liniami i wyciągnąć ostateczny wniosek, że nasz Pastor miał na myśli 1918 rok jako koniec żęcia. Na to odpowiadamy, że kto twierdzi, iż wyczytuje myśl między linjami, która sprzeciwia się temu, co jest napisane w liniach nie czyta między liniami, ale wtrąca swą własną myśl - widocznie sprzecznie z tym, co jest w liniach i pomiędzy liniami. Gdy nasz Pastor mówi (S. ang. 1916, 264, szpalta 2, par. 2), że "te 3 1/2 lata misji Jezusa były więcej czasem przygotowania apostołów na narzędzia do żniwa i przygotowaniem na naostrzenie sierpa Prawdy do późniejszej pracy, która zaczęła się w dzień zesłania Ducha św." on rzeczywiście mówi prawdę; ale te same wyrazy, które on używa, dowodzą, że chociaż ta praca przed zesłaniem Ducha św. była przeważnie "więcej" taką, to ona nie była taką wyłącznie, ale była na mniejszą skalę inną pracą, tj. pracą żęcia, jak to Pismo św. i fakty, które on podaje, dowodzą, że taką była.
W artykule, o którym tu jest mowa (S. 1916, 264, par. 5) Br. Russell wyraźnie mówi, że rok 1874 był początkiem czasu i pracy żniwa: "od tego czasu (1874) nowa pieśń (poselstwo żniwa) była na ustach ludu Pańskiego (praca żniwa), gdy dowiedzieli się o Jego dobroci przez Boski Plan Wieków." To zdanie pokazuje, że lud Boży wykonywał pracę żniwiarską od 1874 roku. Lecz zauważcie, jaka sofisteria jest użyta, aby usunąć się od wyraźnej nauki naszego Pastora w tym miejscu i gdzie indziej w tym artykule, że poselstwo żniwa zaczęło być głoszone od samego końca 1335 dni, 1874 r. Twierdzone jest, że rok 1874 był datą na zaczęcie czasu żniwa, lecz rok 1878 był datą na zaczęcie pracy żniwa. Fakt, że od tego czasu, 1874 r., nowa pieśń była na ustach ludu Pańskiego, tj. od 1874 roku oni głosili poselstwo żniwa, co dowodzi, że od samego 1874 roku oni wykonywali pracę żniwiarską; w takim razie, co było pracą żniwiarską, jeżeli nie śpiewanie nowej pieśni (Obj. 15:2-4), głoszenie poselstwa żniwa? To odróżnienie, uczynione tutaj, jest sofisterią, przeczącą dacie, danej przez naszego Pastora i temu, co było dokonane do 1914 roku od tej daty. Gdy czas przyjdzie, ażeby Bóg coś wykonał, to On wykonuje zaraz na czas, tak jak w tym wypadku ono jest wyraźnie pokazane w Obj. 14:15: "Zapuść sierp Twój, a żnij; gdyż Tobie przyszła godzina, abyś żął (czas żniwa), ponieważ się dostało żniwo ziemi." Jeżeli ktoś twierdzi, że zdanie naszego Pastora o zmartwychwstaniu Jezusa: "zanim żniwo Kościoła się zaczęło" jest dowodem, że żęcie zaczęło się na Wielkanoc, albo w dzień zesłania Ducha św. 33 R. P., i że przeto nasza praca żniwiarska zaczęła się 1878 roku, to odpowiadamy na dwie rzeczy: (1) Ponieważ artykuł, który omawiamy zaprzecza istnieniu okresów równoległych dyspensacji pomiędzy pracą ku prawdziwym Izraelitom w żniwie Żydowskim, a pracą ku Duchowym Izraelitom w żniwie Wieku Ewangelii, nasz Pastor nie mógł mieć na myśli tego wyrażenia w celu udowodnienia, że żniwo Wieku Ewangelii zaczęło się na Wielkanoc albo Zielone Świątki 1878 roku (2) Rozumie się, żęcie Kościoła w żniwie nie mogło się zacząć przed Zielonymi Świątkami, ponieważ to samo wyrażenie odnosi się do zgromadzenia nowych stworzeń, jako Kościół, a z nich nie było żadnych przed Zesłaniem Ducha Św.. Żęcie prawdziwych Izraelitów zaczęło się od naszego Pana, pierwszego ziarna pszenicznego (Jana 12:24) i wykonywało się dalej na apostołach, 70 uczniach i innych, aż przynajmniej 500 uczni było zgromadzonych (1 Kor. 15:6) i trwało od października 29 R. P., do Zesłania Ducha św. bez nowych stworzeń, oprócz naszego Pana Jezusa Chrystusa. Nasz Pastor słusznie przeczył, że równoległe okresy dyspensacyjne oddziaływały na prawdziwym cielesnym Izraelu po 33 roku i na prawdziwym Duchowym Izraelu po 1878 roku. Chociaż te nie działały wtedy, to równoległości żniwa były w toku od 29 do 69 r. i 1874 do 1914 r. Niezauważenie różnicy pomiędzy tymi dwoma szeregami równoległych wypadków spowodowało zamieszanie odnośnie niektórych myśli naszego Pastora w artykule "Żniwo Nie Jest Skończone", w Strażnicy z września 1916 roku.
Artykuł br. Russella, który omawiamy, nie porzuca 1874 roku jako daty, od której żęcie się rozpoczęło. On podaje ją jako datę na zaczęcie się żęcia. Ani też nie zaprzecza, że październik 29 R. P. jest datą na zaczęcie się żęcia w żniwie Żydowskim. Co ten artykuł przeczy jest to, że żniwo Żydowskie skończyło się 69 R. P., a żniwo Wieku Ewangelii 1914 r. On twierdzi, że w obu wypadkach żęcie odbywało się nadal bez nieograniczenia poza tymi względnymi datami. Innymi słowy ten artykuł odrzuca czas żęcia, jako okres 40 letni. W tym odrzuceniu nasz Pastor, gdy był chorym, osłabionym i umierającym człowiekiem, zaniechał prawdę, którą, gdy był przy lepszym zdrowiu, a przeto w lepszej sile umysłowej, Pismem św. i faktami udowodnił być prawdziwą, co też i bracia Edgar uczynili. Fakt, że to odrzucenie stało się po 1914 roku, w którym to czasie Prawda ćwicząca Maluczkie Stadko była zupełnie oczyszczona od błędu, dowodzi, że ono było pomyłką, ponieważ te dwie względne prawdy są to prawdy, które ćwiczyły Maluczkie Stadko. Przeto trzymamy się tych nauk naszego Pastora, które on wiernie głosił przez wiele lat przed i blisko przez dwa lata po październiku 1914 roku. Teraz podamy serię argumentów, które dowodzą, że żęcie żniwa Żydowskiego zaczęło się 29 R. P. i trwało nadal po Zesłaniu Ducha świętego.
ŻĘCIE ZACZĘŁO SIĘ W 29 I 1874 R. P.
(1) Jezus, jako pierwsze ziarno pszenicy, był zżęty jesienią 29 R. P. Ażeby zbić siłę tego argumentu, to przeczono, że Jezus był ziarnem pszenicy i twierdzono, że ziar-nem pszenicy musi być upadły członek rodzaju ludzkiego. Jezus nie zgadza się z tym twierdzeniem i określeniem tego punktu; ponieważ On nazwał siebie ziarnem pszenicy (Jana 12:24). Dojrzałem ziarnem pszenicy jest charakter, czy to doskonały, czy niedoskonały, zdatny do prawdy żniwiarskiej w czasie żęcia. Takim Jezus był i Jehowa zżął Go w październiku R. P. 29.
(2) Tych 12 i 70 było zżętych dosyć długo zanim byli wysłani, jako posłańcy Ewangelii, aby żąć drugich. - Mat. 4:18-22; 9:9; Jana 1:35-51; Mat. 9:37-10; Łukasz 10:1-9.
(3) Wiele innych Izraelitów było zżętych podczas misji naszego Pana, z których przeszło 500 pozostało wiernych, pomimo srogiego przesiania w łączności z ostatnimi ziemskimi doświadczeniami naszego Pana. Łuk. 6:13; 1 Kor. 15:6.
(4) Zdanie Jezusa w Ew. Jana 4:34-38, wypowiedziane około siedem miesięcy po Jego chrzcie, wyraźnie mówi, że oni nie tylko byli w czasie żniwa, ale że uczniowie już cośkolwiek żęcia dokonali: "Jako was posłał żąć to około czegoście wy nie pracowali; insić pracowali, a wyście weszli w pracę ich." Ten ustęp także zbija pogląd, który mówi, że chociaż czas żniwa zaczął się 29 R. P., to praca żniwa, żęcie nie zaczęło się, aż w Dzień Zesłania Ducha św., 33 R. P.
(5) Inne wyraźne ustępy pokazują w tylu słowach, że Jezus i Jego uczniowie sprawowali pracę żęcia między 29, a 33 R. P. Mat. 9:35-10:7; Łuk. 9:1-6; 10:1-9; Marek 3:13-19.
(6) Jan Chrzciciel, używając figury Oblubieńca, Oblubienicy i Przyjaciela Oblubienicy i pokazując, po wystąpieniu Jezusa z Jego misją, że on (Jan) starał się i pozyskiwał niektórych dla Oblubienicy Jezusa, wykonywał pracę, która pod inną figurą jest nazwana pracą żęcia, - Jana 3:29, 30.
(7) Przed dniem Zesłania Ducha św., kiedy zgromadzanie do gumna, ostatnia czynność żniwa, zaczęła się, sześć poprzednich czynności, z których pierwszą jest żęcie, były w toku. Te drugie pięć są: wiązanie czyli zgromadzanie kłosów (przyprowadzenie do zgromadzeń) suszenie (ćwiczenie w łasce, znajomości i w służbie) młócenie, próbowanie, a to w celu wzmocnienia charakteru), odwiewanie (odłączanie od niepoświęconych). i przesiewanie, (odłączanie od tych, co idą na Wtórą śmierć i od Wielkiego Grona). Poprzednio zacytowane ustępy dowodzą, że praca żęcia, pierwsza z siedmiu czynności żniwa, była wykonywaną od początku misji naszego Pana; i Ew. Łuk. 22:31 pokazuje nam, że Piotr był przesiany; a ostatnie opisy kariery naszego Pana dają nam do zrozumienia, że wszyscy apostołowie i wielu innych było przesianych przed dniem Zesłania Ducha św. Przesiewanie jest szóstą czynnością żniwa; dlatego poprzednie czynności były w toku przed wydaniem naszego Pana. Fakt, że ostatnia czynność żniwiarska, zgromadzanie do gumna, zaczęła się w Dzień Zesłania Ducha św. (S. ang. 1916 r., 264, szp. 2, par. 2) dowodzi, że te drugie czynności były w toku przed tym dniem i że pierwsza z tych, żęcie, musiała się zacząć znaczny czas przed Dniem Zesłania Ducha św., tj. w 29 R.P. jak to już dowiedliśmy. Widzieliśmy już, że żęcie, włącznie z pokłosiem, skończyło się na wiosnę 1916 r., i daliśmy już argumenty, które po części dowodzą, że żęcie zaczęło się w 1874 roku, przeto teraz postaramy się dowieść z innych punktów o rozpoczęciu się żęcia w październiku 1874 r., jak to nasz drogi Pastor nauczał do samego końca; ponieważ, chociaż w S. 1916 r. 263-265, on nauczał, że żęcie jeszcze nie było skończone i może potrwać trzy lata, to jednak nauczał w tym artykule (str. 264, szpalta 1, ost. paragraf), że żęcie zaczęło się 1874 roku.
(1) Żęcie było w toku przez więcej jak 3 1/2 lata przed Dniem Zesłania Ducha świętego, 33 R. P., przeto z równoległych żniw wnioskujemy, że żęcie było w toku od paźdz. 1874 roku, a nie od kwietnia 1878 roku.
(2) 1335 dni Danielowych (Dan. 12:12) jak to wiemy, skończyły się w październiku 1874 r. Od tego czasu i nadal sierp prawdy, według tego ustępu, gdy ich zżął błogosławił Wiernych oświeceniem, które najwięcej rozwesela serce. Przed tym czasem nasz Pastor nauczył się zrozumieć Okup, Restytucję i Cel Powrotu naszego Pana. Tego samego roku późno w wrześniu on zrozumiał Sposób Powrotu naszego Pana i z tymi doktrynami i innymi, jako sierp, on zaczął natychmiast czynną działalność na te tematy, między innymi sposobami była cyrkulacja tych myśli w 1875 r. w pierwszej publikacji żniwiarskiej, na temat "Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana". (S. ang. 1916, 171, szp. 1, par. 1-3). Dlatego te 1335 dni Danielowych i ich wypełnione fakty dowodzą, że żęcie zaczęło się w październiku, 1874 roku.
(3) Drugie przebudzenie Eliasza i jego drugie jedzenie (1 Król 19:5-8) również dowodzą, że żęcie zaczęło się 1874 roku. Pierwsze przebudzenie i jedzenie pozafiguralnego Eliasza zaczęło się 1829 roku; jego drugie zaśniecie zaczęło się zaraz po zawiedzeniu 1844 r.; a jego drugie przebudzenie i jedzenie zaczęło się 1874 roku (Mat. 25:1-6). Pierwsza część drugiego jedzenia składała się z prawd nadmienionych w poprzednim paragrafie. Te 40 dni podróżowania reprezentują 40 lat żęcia (S. ang. 1908 r., u góry na str. 223), które skończyły się 1914 roku, a po których nastąpiło 19-miesięczne pokłosie. Fakty wzmiankowane w poprzednim paragrafie udowadniają datę 1874 r., jako początek pracy żęcia z punktu drugiego przebudzenia i jedzenia pozafiguralnego Eliasza.
(4) Krzyk północny (Mat. 25:6), jako pierwsza wspólna praca żęcia, poprzedzona przez 2 1/2 letnią indywidualną pracę żęcia, a zaczynająca się w kwietniu 1877 r., akurat w połowie 155-letniej nocy -1799 do 1954 - dowodzi, że praca żęcia zaczęła się przed kwietniem 1877 roku.
(5) Fakty symbolizowane w dniu Przypowieści o Groszu nauczają tej samej myśli; ponieważ one pokazują między innymi rzeczami, że Jezus zaczął używać naszego Pastora w pracy w winnicy w październiku 1874 roku.
(6) Opis o Ukoronowanym Żniwiarzu i Jego pracy (Obj. 14:14-16) dowodzi, że żęcie zaczęło się 1874 roku. Złota korona, jako symbol reprezentuje Zwierzchność Boską, jako Król. (S. ang. 1911, 120, szp. 1, par. 3) Jezus otrzymał tę zwierzchność zaraz przed Jego Wtórem Przyjściem. (Ps. 45:3, 4). Tym ostrym sierpem jest Prawda Parousji. Dlatego mówiono "Podobnemu Synowi człowieczemu" aby żął, "Gdyż Tobie przyszła godzina (pierwsze 41 2/3 lat z 1,000 lat), abyś żął". W żniwach Boskich czas żęcia znaczy wykonywanie pracy żęcia. Przeto czas żęcia i praca żęcia są jednoczesnymi. Ta godzina zaczynając się 1000 letnim dniem nastąpiła w październiku 1874 roku; więc żęcie zaczęło się wtedy; ponieważ Bóg jest punktualnym. Gdy Jego czas przyjdzie ażeby coś wykonać Bóg działa, a nie odkłada (Abak. 2:3). To jest odpowiedź na twierdzenie, że czas żęcia a nie praca żęcia zaczęła się 1874 roku. Zawołanie anioła - "Zapuść sierp twój a żnij" - reprezentuje modlitwy ludu Pań-skiego, aby Bóg przysłał je, co okazały się być prawdami Parouzji i poszczęścił im i to zaczęło się przed pierwszymi przedstawieniami tych prawd. Zapuszczenie sierpa zaczęło się, jak pokazano powyżej, jesienią 1874 roku; przeto żęcie zaczęło się tego roku. Tu powinna być dana przestroga: nie mieszajmy posiadania korony, zwierzchności Boskiej, jako Król, z użyciem takiej królewskiej zwierzchności. Jezus posiadał tę zwierzchność przed Jego Wtórem Przyjściem (Ps. 45:3, 4) i podczas posiadania tej zwierzchności, zaczął w 1874 roku żąć, trzy i pół lata, zanim zaczął używać tej zwierzchności królewskiej, gdy odrzucił Babilon i obudził świętych, którzy zasnęli, w kwietniu 1878 roku. - Iz. 52:7.
(7) Fakty obficie dowodzą, że żęcie było w toku od października 1874 roku do kwietnia 1878 roku. Proces żęcia włącza dwie rzeczy: (1) że sierp prawdy żniwiarskiej musi być zapuszczony; (2) że kłosy ziarna muszą być ścięte, tj. odłączone z miejsca, na którym wyrosły. Następujące fakty dowodną, że te dwie rzeczy odbywały się od października 1874 roku i nada1: (a) w czasie, o którym tu jest mowa następujące prawdy żniwiarskie były głoszone w rozmowach, wykładach i badaniach biblijnych: "Śmiertelność Duszy"; "Śmierć, nie Wieczne Męki jest Karą za Grzech;" '"Okup"; "Restytucja"; "Czas, Sposób i Cel Powrotu naszego Pana"; "Wybranie Kościoła"; "Tysiącletnie Panowanie Chrystusa"; "Próba w Przyszłości;" "Ziemia nie na darmo stworzona" itd., itd. (b) Oprócz ustnej proklamacji tych prawd podczas tych lat, następujące wydania w tym czasie nosiły do wielu te same prawdy przez drukowane stronice: Broszurki, "Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana, " wydana przez naszego Pastora i rozpowszechniana w 1875 roku; "Trzy światy", przez p. Barboura, rozpowszechniana od kwietnia 1877 roku i nadal; i miesięczne czasopismo "Herald of the Morning - Zwiastun Poranku", redagowany przez braci Barbour, Russell i Paton. Między innymi rzeczami nauczano w styczniowym wydaniu z 1876 roku, że Wtóra Obecność Pańska bardzo możliwie nastąpiła około października 1874 roku (c) Jako skutek tej propagandy setki braci było pozyskanych przez te prawdy i odłączonych od Babilonu. Tak więc przez sierp Prawdy ziarna pszenicy były oddzielone od kłosa, na którym wyrosły, tj. żęcie było w toku od 1874 roku i nadal, (d) znów fakt, że kilka zgromadzeń ludu w Prawdzie było sformowanych podczas tych lat dowodzi, że drugi proces żniwiarskiej pracy był w toku, tj. zgromadzenie w snopy. Jedno zgromadzenie było w Allegheny, Pa., drugie w Rochester, N. Y., i trzecie w Almont, Mich., a czwarte w Danyille, N. Y. i w innych miejscach były mniejsze grupy braci, (e) Fakt, że było przesiewanie między niezadowolonymi jednostkami, zaczynające się od Wielkanocy, 1875 roku (równa się oczyszczeniu świątyni po raz pierwszy przez Chrystusa, Ew. Jana 2:13-17), między zawiedzonymi braćmi, którzy spodziewali się, że Chrystus okaże się w ciele 1874 roku udowodnią tą samą rzecz. Przesiewanie następuje po żęciu. (f) Ponadto, fakt, że jako szósta czynność żniwiarska, pierwsze ogólne przesiewanie Wieku Ewangelii, równoległe przesiewaniu połączonemu ze śmiercią naszego Pana, zaczęło się na Wielkanoc, 1878 roku i to dowodzi, że przed Zielonymi Świątkami 1878 roku sześć czynności żniwiarskich było w toku i że dlatego żniwo Wieku Ewangelii zaczęło się już od pewnego czasu przed 1878 rokiem. Tak więc fakty dowodzą, że żęcie zaczęło się 1874 roku. (g) Fakty te są potwierdzone przez Piramidę, np. miarę długości podłogi Wielkiej Galerii we Wielkiej Piramidzie, kończącej się 1914 roku, jako symbolizującej koniec spłodzenia z Ducha św., tj. koniec wezwań do wysokiego powołania, dowodzi, że 40-letnia praca żniwa zaczęła się 1874 roku. Te argumenty są wystarczającymi na dowód, iż fakty pokazują, że żęcie zaczęło się 1874 r.
W powyższej dyskusji nadmieniliśmy kilka razy o równoległych okresach żniwa i dyspensacyjnych okresach równoległych, jako osobne i odrębne. Teraz podamy niektóre szczegóły o nich, które okażą się pomocne w wyjaśnieniu pewnych zawiłych rzeczy, powstających przez dodanie w czytaniu artykułu "Żniwo Nie Jest Skończone" (S. 1916, 263-265) i Przedmowy Tomu III, rzeczy nie nadmienione i nie zawierające się tam. Nasz Pastor słusznie podał śmierć naszego Pana na 33 R. P., jako początek drugiej równoległej dyspensacji, nawet tak jak śmierć Jakuba, akurat 1845 lat przedtem, była początkiem pierwszej z równoległych dyspensacji. Przeto pierwsza część równoległych dyspensacji była jedynie w toku do śmierci naszego Pana, 10-14 Nisana, 33 R. P. zanim ona zaczęła, jako taka zachodzić na Wiek Ewangelii przez 40 lat; a druga część tej równoległości była jedynie w toku do 10-14 Nisana, 1878 roku, zanim ona zaczęła jako taka zachodzić na Wiek Tysiąclecia przez 40 lat. Chociaż Izrael był doświadczany przez 3 1/2 lata, od października 29 R. P. do kwietnia 33 R. P. (to będąc łaską), to gniew nie zaczął się na nich, aż 10 Nisana, 33 R. P., gdy łaska była odjęta od Izraela, jako nominalnego domu, jednak przez 3 1/2 lata dłużej ona była ograniczona do jednostek w Izraelu. Tak też łaska była okazana Nominalnemu domowi Chrześcijańskiemu do miesiąca kwietnia 1878 r., chociaż od października 1874 r. do kwietnia 1878 roku (3 lata) on był doświadczony, lecz jako łaska i pomimo tego, iż łaska była ograniczona do jednostek z członków kościoła przez 3 1/2 lata. Przeto te części równoległych dyspensacji, które odnoszą się do gniewu, są od 10-14 Nisana, 33 R. P. do 10-14, 73 R. P. i od 10-14 Nisana 1878 roku do 10-14 Nisana 1918 roku. Dlatego tak jak nasz Pastor słusznie pokazuje w powyższych cytatach, nie mamy szukać za równoległymi wypełnieniami się pójścia domu Izraelskiego na zniszczenie od 33 do 73 R. P., w łaskach okazanych prawdziwemu kościołowi chrześcijańskiemu od 1878 r. nadal. Ponadto, objawy gniewu i objawy łaski nigdy nie mają być postawione, jako równoległe sobie, gdyż one nie są równoległymi czynami, ponieważ gniew jest równoległy z gniewem, a łaska równoległa z łaską. Przeto okres gniewu Nominalnego domu Żydowskiego, od 33 do 73 R. P., ma być postawiony, jako równoległy z okresem gniewu Nominalnego domu Chrześcijańskiego, od 1878 do 1918 r. Zatem, o ile się tyczy równoległych czynów dyspensacji do 33 R. P., konstruktywne czyny łaski, naprawiające czyny łaski i czyny gniewu mają stosunkowo być postawione, jako równoległe z konstruktywnymi czynami łaski i naprawiającymi czynami łaski i czynami gniewu 1845 lat później, aż do 1878 r. Te więc są równoległymi okresami dyspensacji bez ich nastąpienia po 40 letnich okresach z wyjątkiem okresu gniewu. Jeżeli równoległe okresy dyspensacji są tak rozumiane i ograniczone, to mamy właściwą myśl naszego Pastora na nią. Nasz Pastor nie dał nam nigdy tych równoległych czynów i ich okresów gniewu.
Lecz oprócz równoległych dyspensacji mamy wiele innych równoległych okresów w Biblii, np. równoległość 2520 lat, a także inne, jak to jest pokazane w rysunkach chronologicznych braci Edgar na str. 12 w ang. Berean Manual. Do tych wielu innych równoległych okresów należą także równoległe okresy żniw, stosunkowo od 29 do 69 R. P. i od 1874 od 1914 r. Że te czasy żęcia są równoległe, Św. Paweł wskazuje w 1 Kr. 10:1-14. W tym miejscu on odnosi się do konstruktywnych i naprawiających, lub oczyszczających czynów łaski i do czynów gniewu, jako równoległe wypadki podczas ich względnych 40 lat, "Końców Wieków". Konstruktywne czyny łaski dla obu żniw są określone w w. 1-4, a naprawiające i oczyszczające czyny łaski są podane w w. 5-10. W. 6 pokazuje nam, że obydwie serie czynów łaski są przedstawione w figurach Kościoła; i w. 11 stosuje je jako figury Kościoła w końcach Wieków obu żniw, czasów żęcia. Konstruktywne czyny łaski szczególnie stosują się do przywilejów, sposobności i doświadczeń, połączonych z pięcioma powoływaniami żniwa, a pod pewnymi względami z pięcioma przesiewaniami żniwa. Fakty, podane w Ewangeliach i Dziejach Apostolskich pokazują, że te dwie serie łaski są w swych pięciu podziałach oddzielone 1845 latami, co dowodzi, że równoległe okresy żniwa, jak również równoległe okresy dyspensacji, także oddzielone są 1845 latami.
Następujące tabele wykazują to z obydwóch serii czynów:
Powołanie Żniwa Żydowskiego - Powołanie Żniwa Wieku Ewangelii
Jezus, Apostołowie, itd., w pierwszym wezwaniu powołują samych Izraelczyków, od paź. 29 R. P. do czerwca 36 R. P. - Jezus, br. Russell, itd. w pierwszym wezwaniu powołują wyłącznie członków kościoła, od paź. 1874 do czerwca 1881 r.
Jezus, Apostołowie, itd., w drugim wezwaniu powołują Żydów i Pogan, od paź. 36 R. P. do paź. 39 R. P., zaczynając od Korneliusza - Jezus, Br. Russell, itd., w drugim wezwaniu powołują ludzi z poza Nominalnego Kościoła i tych, co są w nim, od paź. 1881 r. do paź. 1884 r.
Jezus, Apostołowie, itd., zwłaszcza przez pierwszą i drugą podróż misjonarską Św. Pawła, od paź. 46 do paź. 49 R. P., trzecim wezwaniem zapraszają Żydów i Pogan. [Historia świecka wskazuje, że Herod Agrypa umarł 44 R. P. (Dz. Ap. 12:23.) Koniec pierwszej misjonarskiej podróży Pawłowej nastąpił w mniej niż 14 latach po jego nawróceniu, które stało się jesienią 34 R. P. (Gal. 2:1-10; Dz. Ap. 15:1-4); przeto narada w Jeruzalemie odbyła się w paź. 38 R. P. (Dz. Ap. 15:40-18:22).] - Jezus, Br. Russell, itd., zaczęli trzecie wezwanie od paź. 1891 do paź 1894 R. P.
Jezus, Apostołowie itd., zwłaszcza przez Pawłową trzecią podróż misjonarską, uczynili czwarte wezwanie od paź. 56 do paź. 59 R. P. (Dz. Ap. 20:1-27:1 Porównane z 28:11, 12.) [Historia rzymska (Badania Ramsego o Pawle, ang. str. 352-360) pokazuje, że od czerwca 57 do czerwca 59 R. P. były ostatnie dwa lata Feliksa, jako prokuratora - Dz. Ap. 24:27. - Jezus, br. Russell, itd., wydają czwarte wezwanie od paź. 1901, do paź. 1904 R. P.
Jezus, Apostołowie, itd., wydają piąte wezwanie mniej niż rok po uwolnieniu Pawła z jego pierwszego uwięzienia w Rzymie, od lutego 63 do czerwca 66 R. P. Daty na piąte wezwanie żniwa Żydowskiego są mniej, lub więcej domyślne; lecz pierwsze cztery będąc 1845 lat stosownie przed onymi w żniwie Wieku Ewangelii, są dowiedzione, więc jesteśmy zadowoleni, że i piąte było 1845 lat przed jego równoległością żniwa Wieku Ewangelii. To jednak spoczywa na wierze. - Jezus, br. Russell, itd., wydają piąte wezwanie, od lutego 1908, do czerwca, 1911 R. P.
Przesiewanie Żniwa Żydowskiego - Przesiewanie Żniwa Wieku Ewangelii
Pierwsze przesiewanie zaczęło się 9-14 Nisana, 33 R. P. (Jana 12:1-8; Mat. 26:6-16; Łuk. 22:31) i trwało do czerwca 36 R. P., w zaparciu się Okupu przez Judasza, Żydowskiej hierarchii, itd. - Postępowanie P. Barboura, 9-14 Nisana, 1878 r. w nauczaniu, ze nie ma okupu wprowadziło przesiewanie, które trwało do czerwca 1881 r.
Drugie przesiewanie, Niedowiarstwo, zaczęło się 36 R. P. (Dz. Ap. 9:23-26; porównaj w 20-22 z listem do Gal. 1:17, 18; także Dz. Ap. 11:2), a skończyło się w paź. 39 R. P. - Drugie przesiewanie, Niedowiarstwa, zaczęło się w paź. 1881, a skończyło się w paź. 1884 r.
Trzecie przesiewanie, Kombinacjonizmu, połączenie się Chrześcijaństwa z Zakonem Żydowskim (Dz. Ap. 15:1; Gal. 3:1-13; 4:8-5:12) było od około paź. 46 do paź. 49 R. P. - Trzecie przesiewanie, Kombinacjonizmu, było od paź. 1891, do paź. 1894 r.
Czwarte przesiewanie, Reformizm, było od około paź. 56 do paź. 59, wspomniane w opisie Pawła do starszych w Efezie (Dz. Ap. 20:17-38) i środkujące się w jego doświadczeniach w Judei. Dz. Ap. 21:15-27:1. - Czwarte przesiewanie, Reformizm, było od paź. 1901 do paź. 1904, ześrodkowane na pewnej skardze o rozwód, symbolicznie pojmali (powstrzymali) onego Sługę.
Piąte przesiewanie, Kontradykcjonizmu, było od lutego 63 do czerwca 66 R. P., głównym dziełem prawdy w tym czasie był List do Żydów, o Przymierzach, Ofierze za grzech i Pośredniku, pisany w 64 R. P. (Do Żyd. 13:23, 24), po uwolnieniu Pawła z więzienia w Rzymie na wiosnę, lub latem 62 R. P. Dz. AD. 28:11.30. - Piąte przesiewanie, Kontradykcjonizmu, było od lutego 1908 r. do czerwca, 1911 r. na tle Pośrednika, Przymierzy i Ofiary za grzech, potem gdy apelacji br. Russella od wyroku niższego sądu nie powiodło się, wskutek czego on stał się rzeczywiście uwolnionym od względnego powstrzymania.
Powyżej mówiliśmy, że daty na piąte wezwanie żniwa Żydowskiego były po części przypuszczalne; i ta sama uwaga odnosi się w mniejszej mierze do piątego przesiewania. Księga Dziejów Apostolskich nie daje nam informacji o piątem wezwaniu i przesiewaniu, ponieważ według równoległości żniwa Wieku Ewangelii, te nie miały się zacząć aż około osiem miesięcy po skończeniu Księgi Dz. Ap. Ale List do Żyd, 13:23, 24, dowodzi, że Paweł był uwolniony od swego pierwszego rzymskiego pojmania, zanim on napisał ten list; bo inaczej, widząc, że on pisał z Włoch, gdzie pozostał na pewien czas po uwolnieniu, on nie mógłby obiecać braciom palestyńskim, że ich odwiedzi po przyjściu Tymoteusza do niego. Przeto ten list, który był głównym utworem Prawdy podczas przesiewania Kontradykcjonizmu w żniwie Żydowskim, nie mógłby być pisany przed letnią porą 62 R. P. Data, jaka jest często wyznaczona na napisanie tego listu, jest 64 R. P., a to jest akuratnie 1845 lat przed głównymi utworami Prawdy podczas przesiewania Kontradykcjonizmu w żniwie Wieku Ewangelii. Są to te fakty, co zmuszają nas do mówienia, że daty na piąte wezwanie i przesiewanie żniwa Żydowskiego są po części przypuszczalne więcej, na pierwsze, niż na to ostatnie.
Powyżej, w pierwszej tabeli, da się zauważyć gdzie jest mowa o trzecim wezwaniu, że mówiliśmy, iż Paweł był nawrócony 34 R. P. Ten fakt jest uzasadniamy na tym że br., Russell był uczyniony onym Sługą w 1879 r., a tym sposobem był uczyniony mężem, pod którego dozorem były niektóre jego największe prawdy, np. na figurę w 3 Ks. Moj. 16. Rozumując wstecz, mówimy, że uczynienie Pawła apostołem uczyniło go jednym z Dwunastu, któremu od tego czasu były powierzone największe i najważniejsze części Prawdy. To postawiło br. Russella w 1879 r., jako Eleazara żniwa Wieku Ewangelii, na to samo stosunkowe stanowisko odnośnie spichlerza, co tych Dwunastu, (Eleazara żniwa Żydowskiego), względem spichlerza w 34 R. P., kiedy pole ich władz, jako pozafiguralnego Eleazara, powiększyło się przez dodanie Pawła do ich liczby; ponieważ zauważmy, że zanim br. Russell w 1878 r. stał się onym Sługą, to już miał cały wykonawczy nadzór nad pracą, tj., od Zielonych Świąt, 1878 roku, kiedy zerwanie z p. Barbourem skończyło się i nadal, chociaż miał on wykonawczy dozór rychlej niż od Zielonych świąt, 1878 r. - od października 1876 a nawet i rychlej. Te równoległe władze, które dostały się br. Russellowi późno 1879 roku i które dostały się Apostołom przez dołączenie Pawła do ich liczby, zmuszają nas do wywnioskowania z równoległych żniw, że Paweł był nawrócony późno w 34 R. P. Mamy nadzieję, jeśli to będzie wolą Bożą podać w przyszłości szczegółowo równoległe okresy między Dwunastoma Apostołami, a naszym Pastorem (równoległymi pozafiguralnymi Eleazarami), jak one objawiają się przez równoległe żniwa, w pracy Apostolskiej, zapisanej w Dz. Ap. i w pracy br. Russella podczas Parousji.
Nasz Pastor nigdy nie zaniechał równoległych okresów żniw od października 29 do kwietnia 33 R. P., i od października 1874 r. do kw. 1878 roku. Co on uczynił w artykule, "Żniwo Nie Jest Skończone", jest to, że milczał o tych drugich równoległych czynach żniwa, jako odnoszących się do Prawdziwego Kościoła od kwietnia 33 R. P., do października 69 R. P., i od kwietnia 1878 do października 1914 (ponieważ nie odrzucił ich, chociaż przeczył pewnym przekręceniem takowych); lecz odrzucił żniwo (żęcie), jako 40 lat długie. Powyższe fakty, podane w tabelach, dowodzą, że równoległe okresy żniwa trwały nadal po 33 R. P. i 1878 r. w II tomie, str. 262, nasz Pastor podaje równoległość wezwania Korneliusza, itd., ze specjalnymi wezwaniami od 1881 roku do niektórych w polu, tj. nie w nominalnym kościele, tak jak Korneliusz nie był z Żydowskiego kościoła. A te fakty z pewnością odnoszą się do równoległych okresów żniw, a nie do równoległych okresów dyspensacji. Następujące fakty dowodzą, że chociaż dyspensacja Żydowska zachodziła na Wiek Ewangelii od 33 do 73 R. P. to Wiek Ewangelii zachodził wstecz na Wiek Żydowski od kwietnia 33 do października 29 R. P., obejmując spłodzenie Chrystusa z Ducha, Jego duchowe kształtowanie i narodzenie z ducha. Te nie mogą należeć do Wieku żydowskiego, który był cielesny, pod Prawem Zakonu, pod którym nasz Pan nie był, jako nowe stworzenie. Jezus, jako nowe stworzenie należy do Wieku Ewangelii. Gdy zaś przywilej uczestniczenia w królestwie pomiędzy październikiem 29, a kwietniem 33 R. P., niezawodnie należał do równoległych objawów dyspensacji, i także do równoległych objawów żniw, a zaś przyjęcie tej łaski, co było pokazane przez zżęcie osoby, nie należy do równoległych objawów dyspensacji, ale do równoległych objawów żniw. To jest bardzo widoczne z faktu, że nie tylko Jezus był na próbie do życia, jako nowe stworzenie, w tych trzy i pół latach, ale tych 12 i tych 70-ciu (Ew. Jana 17:20; Łuk. 10:20) przez posiadanie przygotowawczego pomazania (Mat. 10:1; Mar. 3:14, 15; Łuk. 10:1, 6, 17, 19) było postawionych na próbę do życia, chociaż jeszcze nie byli nowymi stworzeniami, co jest widoczne z Judasza, jednego z 82 z jego pójścia na wtórą śmierć bez spłodzenia z ducha. Gdy zaś reszta z przeszło 500 zżętych ziaren pszenicy przed Zesłaniem Ducha św. (1 Kor. 15:6), nie mając przygotowawczego pomazania, nie była na próbie do życia, oni, jako ziarna pszenicy z powodu ich zżęcia, należeli do Wieku Ewangelii w równoległych okresach żniw; ponieważ te dwie serje równoległych czynów są osobne i odrębne. Rozumie się, że równoległe dyspensacje nie mogą nam dać doświadczeń prawdziwego Kościoła żniwa żydowskiego, w równoległości z doświadczeniami prawdziwego Kościoła w żniwie Wieku Ewangelii; ponieważ to byłoby mieszaniem równoległych czynów żniw i dyspensacji. Lecz równoległe zestawienia wypadków żniw dają nam doświadczenia prawdziwego Kościoła w żniwie Żydowskim i w żniwie Wieku Ewangelii, jako równoległe.
TP ’36, 68-76.