OFIARY KSIĄŻĄT WIEKU EWANGELJI
4 Moj. 7:78-83
Dokończenie z Num. 84 Ter. Pr.
(13) Już pokazaliśmy w artykule o Grzesznikach Wieku Ewangielji (T.P. 1929 r. str. 13, parag. 2) czego pozafigurą jest starcie Serwetusa z Kalwinem, z punktu zapatrywania się na doświadczenie podejrzanej niewiasty. Przez to starcie, Zreformowany Kościół - Presbyterjański - okazał się być niewierny niebiańskiemu Oblubieńcowi, przez pozafiguralny spuchnięty brzuch - błąd - i skurczone łono - złe postępowanie. Błędy o trójcy u Kalwina i jego współpracowników, jako przedstawicieli tego Kościoła, były objawione w jego debacie z Serwetusem, i były tym pozafiguralnym spuchniętym brzuchem ; i jego i ich zaprowadzenie Serwetusa do słupa i uznanie tego było tem złem pozafig. postąpieniem przedstaw, w skurczonem łonie. Połączenie się Kościoła z Państwem w Genewie, itd., było tem niewiernym postępkiem Zreformowanego Kościoła. Zapewne gorliwość Kalwina ze swemi naukami była pobudką do prześladowania Serwetusa; lecz on sam się przyznał, że gdyby Serwetus mówił z nim z większym respektem, on nie byłby nalegał tak wytrwale na ukaranie go najgorszą karą. Więc religijna nietolerancja i osobista złość pobudzała Kalwina, i okazała jego część w skurczonem łonie kościoła tej denominacji. Jej usprawiedliwienie jego czynów dowodzi, że jej łono skurczyło się. Kalwin, będąc tak długo przyzwyczajony otrzymywać posłuszeństwo i uszanowanie od wszystkich, z którymi się spotykał, nie mógł znieść bardzo jasnego scharakteryzowania siebie przez Serwetusa i odmówienia mu uległości. Gdy przypominamy sobie figurę, to jesteśmy pewni, że nasz Pan nie chciał okazać takiej uległości Kalwinowi, utracjuszowi korony, przez Serwetusa, nie-utracjusza korony, gdyż ten poprzedni stał i działał, jako główny przedstawiciel kogoś, co był zaślubiony Panu i winien niewierności. Możliwie, prześladujący duch tego wieku, od którego Kalwin nie mógł zupełnie się uwolnić, - zmniejsza jego winę za takie postępowanie; ale musimy nie zapomnieć, że on długie lata potępiał prześladującego ducha papieskiego, i odezwał się do szlachetnego pisma w obronie religijnej tolerancji, do króla Francuskiego. Niestety z ludzką niestatecznością! Proponent tolerancji, gdy prześladowany, a mający władzę i próbowany w tej kwestji, zapomniał swoje wymowne i logiczne prośby i oczernił swój charakter i reputację jednym największym indywidualnym przykładem nietolerancji i okrutności w historji protestanckiej. Kończymy ten smutny temat z radością w Panu, z wierności Serwetusa, a ze łzami w oczach, z upadku Kalwina.
POZAFIGURALNA MISA
(14) Podaliśmy dosyć o Serwetusie, aby pokazać jego miejsce w zarządzeniu Pańskiem. Teraz przystępujemy do przedstawienia jak, na podstawie jego nauki, Bóg jest tylko jedną osobą, którego centralnym przymiotem jest miłość. Pozafiguralny Ahira ofiarował swoją misę, czaszę i łyżkę Jego misa była naprawieniem wszystkiego postępowania przeciw tej nauce. Ona przeto strofowała i naprawiała postępowanie wszystkich, którzy czynią jakąkolwiek inną istotę, lub rzecz równą Ojcu, co wszyscy trynitaryjanie czynią z Synem i z Duchem Św. On nazwał to gwałceniem pierwszego przykazania. A ponieważ w praktyce nominalnego kościoła nasz Pan jest aktualnie miłowany więcej niż Ojciec, przeto on strofował i naprawiał tę praktykę. Ta misa składała się z strofowań ubóstwiania Marji, co w praktyce, chociaż nie w teorji, wywyższa Marję w miłości ponad Syna i Ojca. On naprawiał zniewagę uczynioną Ojcu przez tych, którzy z trynitaryjańskiego poglądu poniżyli Ojca do równości z niższą rzeczą - co było jednym z celów Szatana w wynalezieniu doktryny o trójcy. On naprawiał postępowanie tych, co przez krętackie metody pobałamucili głowy i poranili serca ich zwolenników, przez nauczanie ich mistyfikacji trynitarjanizmu. On także strofował i naprawiał takich nauczycieli, którzy czynili ludzi łatwo wiernych w naukach niedających się wytłumaczyć, udowodnić i które są sprzeczne same z sobą. To doprowadziło go do naprawienia zabobon i rozwijających zabobonnych skłonności do uwierzenia w taką doktrynę. Przy tej samej okazji on naprawiał postępowanie tych, którzy uczyli, że dusza jest nieśmiertelna, jako gwałcenie miłości Bożej. On oskarżał ich o bluźnierstwo w przedstawianiu tej nauki. On również naprawiał postępowanie tych, co nauczali o wiecznych mękach, oskarżając ich o jawne bluźnierstwo przeciw temu jednemu Bogu doskonałej miłości. On dalej naprawiał to ich bluźnierstwo twierdząc, że ich teorja czyni tego jednego Boga miłości okrutniejszym niż samego djabła. Tym sposobem one silnie zbiły i naprawiły oczernienia, bluźnierstwa, przekręcania i karykatury charakteru Bożego za które trynitarjanizm jest odpowiedzialny.
(15) Nie tylko to, ale on naprawiał każde postępowanie w człowieku, które nie naśladowało, ale gwałciło tę miłość, według której Ojciec postępuje i w której się kocha. Boska miłość bezinteresowna jest rozkoszowaniem się w dobrych zasadach, rozkoszą i sympatyjną jednością z tymi, których charaktery są w jedności z dobremi zasadami, lito-waniem się z wszystkimi, których charaktery nie są w jedności z dobremi zasadami i postępowaniem w duchu ofiarniczym, w celu krzewienia dobrych zasad. Tak więc miłość jest połączona z szafarską doktryną unitarjanizmu. Przeto misa Pozafiguralnego Ahiry naprawia każde postępowanie ludzkie, przekraczające taką miłość bezinteresowną, jako odrębną od miłości obowiązkowej. Z tego powodu on naprawił każdy zarys samolubstwa i światowości, który wykazaliśmy w naszym lipcowym wydaniu, co Pozafiguralny Pagijel naprawił, jakoteż każdy zarys grzechu, co ten ostatni wykazał. Przez takie uczynienie on pokazał, że jego miejsce słusznie jest na północnej stronie pozafiguralnego Przybytku. Nie będzie potrzeba dawać szczegółów o jego naprawieniach różnych zarysów samolubstwa, światowości i grzechu; po-nieważ to byłoby tylko powtarzaniem tego cośmy już przedstawili o misach trzech poprzednich książąt. Ale ta czynność powinna, jako część misy Pozafiguralnego Ahiry, być nadmieniona tu w ogólny sposób, ażebyśmy mogli właściwie widzieć jak obszerną była jego misa.
(16) Pozafiguralny Ahira ofiarował swoją czaszę - nauki zbijające przeciwko przeczącym naukom użytym w atakowaniu jego nauk. On najpierw wykazał, że nauka o trójcy jest w sprzeczności sama z sobą, co do jedności Bożej, ponieważ trzy nie może być jeden! Potem on wykazał, że nauka o Chrystusie, że On jest Bogiem i człowiekiem jest również sprzeczna sama z sobą. I on wykazał, że żadna z tych nauk nie jest wyraźnie nauczana w Piśmie Św., ale jest oparta na domysłach przeciwnych jasnym ustępom Pisma Św. On potem udowodnił z Pisma Św., że Chrystus nie jest Bogiem (1) z ustępów których "ortodoksy" zacytowali na dowód, że On jest (Ew. Jana 17:15; 1:1, 2; Fil. 2:5-8; Do Żyd. 1:l-4, 8, 9) ; (2) z ustępów, gdzie Jezus zaprzecza, że On jest Bogiem (Jana 8:28, 29, 54; 5:19, 26, 36; 6:58; 12:49, 50; 14:24, 10; 10:37); (3) z całej osnowy Pisma Św., która stawia Boga ponad Niego, a Jego niżej od Boga; (4) ze źródła tej nauki-że Pismo Św. nie jest źródłem, ale filozofja Platoniczna. Na twierdzenie "ortodoksów'' że modlitwa, zasyłana do Chrystusa dowodzi że On jest Bogiem, unitarjanie odpowiedzieli przez pokazanie, że Jego wywyższenie do prawej ręki Bożej, jako Jego Vicegerent (Zastępca Rządcy) usprawiedliwia nasze modlenie się do Niego, jako przedstawiciela Bożego. Na "ortodoksów'' twierdzenie, że Jego istnienie przedtem zanim stał się człowiekiem dowodzi, że Chrystus był Bogiem, tych kilku unitarjanów, którzy wierzyli w osobiste przedludzkie istnienie Chrystusa odpowiedziało przez wykazanie, że on był podwładny Bogu zanim stał się człowiekiem Chrystusem Jezusem. "Ortodoksi" odwołują się na ustępy, które odnoszą się do Jego autorytetu, władzy, przymiotów i dzieł, jako dowody, że On jest Bogiem. Pozafiguralny Ahira dowiódł, że były Jego, jako Vicegerenta Bożego i przeto nie dowodzą, że On jest Bogiem. On potem wziął ustępy, użyte na udowodnienie trójcy i pokazał, że one nie udowodniły jej: (1) Niektóre były fałszywemi dopiskami, lub przekręconemi ustępami (Dz. Ap. 20:28; 1 Tym. 3:16: 1 Jana 5:7) ; (2) Niektóre były błędnie przetłumaczone (Filip. 2:5; Jana 1:1, 2) ; (3) Niektóre odnoszą się do Boga, a są błędnie zastosowane do Chrystusa (Rzym. 9:5; 1 Jana 5:20) ; (4) Chociaż niektóre odnoszą się w tej samej łączności do Ojca, Syna i Ducha, to one nie mówią o nich, jako o trójcy. (Mat. 28:19; 1 Kor. 12:4-6; 2 Kor. 13:13.) Tym sposobem Pozafiguralny Ahira odpowiadał nań i zbijał argumenty cytowane na dowód, że Chrystus jest Bogiem, a Bóg jest trójcą. Nie będzie potrzeba tu podawać jego argumentów, któremi zbił naukę o nieśmiertelności duszy i wiecznych mękach, które to argumenty nasi czytelnicy dobrze znają. W czynieniu tych rzeczy on ofiarował swoją czaszę-nauki zbijające, i skutecznie obronił swoją szafarską doktrynę.
(17) On w podobny sposób ofiarował swoją łyżkę - ćwiczenia w sprawiedliwości - nauki etyczne. Jego szafarska doktryna bardzo nadawała się do ćwiczeń (instrukcji) w sprawiedliwości, ponieważ miłość Boża jest tym wielkim przykładem wystawionym przez lud Boży, aby ją naśladował. To umożliwiło Pozafiguralnemu Ahirze kłaść nacisk na miłość Boga, Chrystusa, braci, świata i nieprzyjaciół. Wielka miłość Boża ku świętym i grzesznikom stała się podstawą jego napomnień, aby miłować braci, świat i nieprzyjaciół. To również zdaje nam sprawę z wielkich wysiłków, jakie uni-tarjanie uczynili, aby praktycznie wyrazić, swoją miłość do swych bliźnich. Przeto, że przedstawiliśmy szczegóły w tej łączności z łyżką dwóch poprzednich książąt, nie będziemy tutaj dalej o tem opisywać, gdyż to byłoby po większej części powtórzeniem tych rzeczy, podanych w ostatnich dwóch artykułach.
PYTANIA BEREAŃSKIE
(13) Czego pozafigurą było starcie się Serwetusa z Kalwinem i jego Kościołami? Co ca dwa motywy pobudzały Kalwina? Co one dowodzą o nim osobiście i jako o przedstawicielu swego kościoła? Co za szkoda była wyrządzona charakterowi Kalwina przez okazywanie mu podległości? Co Serwetus nie okazywał mu? Dlaczego Pan tego nie chciał? Co zmniejsza winę Kalwina w jego postępowaniu? Co musimy trzymać przeciwko niemu? Jak jego teorja i praktyka zgadzała się odno-śnie prześladowania? Jak jego niestateczność poskutkowała na jego charakterze i jego reputacji? Jak my powinniśmy czuć się z tego?
(14) Od czego i do czego powinniśmy przystąpić? Co było misą pozafiguralnego Ahira? Co wszyscy trynitarjanie czynią? Co jego misa uczyniła temu? Czem on to nazwał? Co za praktykę trynitarjanizmu on naprawiał? Co on uczynił z ubóstwianiem Marji? Dlaczego? Co za zniewagę, uczynioną Ojcu, on naprawiał? Czyim celem była ta zniewaga? Co za bałamuctwo on naprawiał w trynitarjanizmie? Jakie jeszcze zło obejmuje nauczanie o trynitarjanizmie? Co on z tem uczynił? Co za trzecie zło obejmuje nauczanie trynitarjanizmu? Co on z tem uczynił? Za nauczanie jakich jeszcze błędów on ich strofował? O co on ich oskarżał za takie nauki? Okrutniejszym niż kogo oni przedstawili Boga tym sposobem? Co jest zsumowaniem misy pozafiguralnego Ahira odnośnie trynitarjanizmu?
(15) Co jeszcze pozafiguralny Ahira naprawił? Co jest bezinte-resowną miłością Bożą? Z czem jest ta miłość połączona? Jakie więc postępowanie jego misa naprawia? Co za trzy sposoby postępowania on naprawiał? Kto czynił tak samo pod tym względem? Co on pokazał? Dlaczego tutaj nie badamy szczegółów tych trojakich form naprawień? Co trzeba tu nadmienić?
(16) Co jeszcze ofiarował pozafiguralny Ahira? Co on wykazał odnośnie nauki o trójcy? Odnośnie nauki, że Chrystus był Bogiem i człowiekiem? Co on jeszcze wykazał negatywnie i pozytywnie? Którymi ustępami z Pisma św. on udowodnił, że Jezus nie jest Bogiem? Jak te ustępy, które "ortodoksi" używali na dowód boskości Jezusa, dowodzą przeciwnie? Jak słowa Jezusa dowodzą o tem? Jak osnowa Pisma św. wskazuje, że Bóg jest ponad Chrystusem? Jak źródło, z którego ta nauka wychodzi, dowodzi o tej nauce? Jak ten argument był obalony, który twierdzi, że Jezus musi być Bogiem, ponieważ modlitwy są zasyłane do Niego? Jak ten argument uzasadniony na Jego poprzedniem istnieniu był obalony? Jak argument "ortodoksów" uzasadniony na Jego władzy, autorytecie, przymiotach i dziełach był obalony? Co pozafiguralny Ahira uczynił w odpowiedzi na argumenty "Ortodoksów", uzasadnione na różnych tekstach Pisma Św., rzekomo dowodzących naukę trójcy? Jakimi czterema sposobami on odpowiedział na te argumenty? Co nie będzie koniecznem tu podawać?
(17) Co jeszcze ofiarował pozafiguralny Ahira? Co ona przedstawia? Do czego naturalnie jego szafarska doktryna się nadawała? Dlaczego? Co ona umożliwiła go uczynić? Czem stała się wielka miłość Boża do świętego i do grzesznika? Z czego jeszcze to nam zdaje sprawę? Dlaczego szczegóły tu nie są podane?
TP ’36, 83-84.