ŻNIWO WIEKU EWANGELII WE FIGURZE I POZAFIGURZE
(4 Ks. Moj. 31:1-54) (P '35, 143-150)
PRZYBLIŻAMY się znów do rocznicy przejścia naszego Pastora poza zasłonę, 31-go października. Nadchodząca rocz-nica będzie dwudziestą pierwszą i tak, jak dotąd przyjaciele Epifaniczni będą ją obchodzić 31-go października specjalnymi zebraniami, oprócz brania udziału w specjalnym wysiłku, tyczącym się pozafiguralnej Wtórej Walki Gedeonowej, przez wykłady, kolportowanie, pracę strzelecką i ochotniczą, od 16 października do 7 listopada, okres czasu pomiędzy ostatnim opuszczeniem Domu Betel przez naszego Pastora, a dniem jego pogrzebu, który się odbył zaraz po 6-tej wieczorem, 6 listopada, tj., według rachuby Boskiej, 7 listopada. Obecna część tego artykułu posłuży nam za pamiątkowy rocznicowy artykuł dla niego. Iż on jako taki będzie stosowny, jest widoczne z dwóch faktów: (1) Pewien zarys jego udziału w pracy żęcia jest przedstawiony pod figurą Fineesa, niosącego dwie trąby którymi trąbił alarm w woj-nie określonej we w. 1-24; i (2) pod przewodnictwem Pań-skim dozorował wojnę określoną w tych wierszach. Przeto nasi przyjaciele mogą uważać tę część obecnego artykułu, jako pamiątkowy rocznicowy artykuł dla naszego Pastora. Ufamy, iż wszyscy nasi czytelnicy wezmą gorliwy udział w naszym corocznym specjalnym wysiłku w pozafiguralnej Wtórej Walce Gedeona, dla której daliśmy ponownie nadrukować naszą książkę angielską, Life-Death-Hereafter (Życie-Śmierć-Pozatem), nasze broszury o Piekle i o Spirytyzmie i nasze pięciorakie gazetki gedeońskie. Przy tej okazji nadmieniamy, iż daliśmy także nadrukować więcej kopii Listu Eliaszowego i Strofowania Janowego.
(2) W 4 Ks. Moj. 3, 1 mamy figuralną historię Parousji i Epifanii, przedstawioną w podobieństwie wojny, w jej poprzednikach, charakterze i skutkach. We w. 1-24, 48-54, praca Parousyjna jest określona pod figurą wojenną, w której wybrani wojownicy Izraela odnieśli najosobliwsze zwycięstwo, zabijając każdego z przeciwnych żołnierzy bez utracenia nawet jednego żołnierza Izraelskiego, biorąc wiele ludzi w niewolę i wielką ilość łupu, przynosząc z tej wojny wszystko ze sobą do domu. W. 2547 dają nam figuralne określenie pracy Epifanicznej, o podziale ludu Bożego na Maluczkie Stadko i Wielkie Grono, pod figurą wojenną, w której zabrani w niewolę i zdobycz była podzielona na dwie części, wyznaczona równą ilością walczącym i zgromadzeniu Izraela. Nawet przesiewania Parousyjne i oczyszczania z nieczystości ciała i ducha są określone, jak również czynności pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów. Pierwszy i drugi z tych zarysów jest określony we w. 13-24, a trzeci we w. 48-54. Z faktu, że ta powieść zdarza się w Zakonie, bez względu na to, czy bierzemy ten wyraz w znaczeniu pięciu ksiąg Mojżeszowych (Do Gal. 4:21), czy w znaczeniu zarządzeń Zakonu Przymierza (Do Żyd. 10:1), z faktu, że pewne zarządzenia Prawa Zakonu wchodzą w tę powieść (w. 6, 19-24) i z faktu, że ta powieść jest połączona z podróżą Izraela z Egiptu do ziemi Chananejskiej, mamy dowód, iż ona jest figuralną. Że ona jest figurą na coś przy końcu Wieku Ewangelii jest widoczne z jej powierzchni z trzech faktów: (1) wzmianka (w. 2) że po tej wojnie Mojżesz umrze; (2) wzmianka odnośnie Fineesa (w. 6) najstarszego syna arcykapłana; i (3) fakt, że Izrael wówczas przebywał obozem podczas ostatniego przestanku swej podróży po puszczy, tj., zaraz przed wejściem do ziemi Chananejskiej.
(3) Te trzy fakty, jako dowodzące, że czas na pozafigurę przypada przy końcu Wieku Ewangelii, zasługują na głębsze badanie. W jaki sposób śmierć Mojżesza, (w. 2) przepowiedziana, jako następująca wkrótce po tej wojnie, dowodzi, że ten rozdział jest figurą na rzeczy przy końcu obecnego Wieku? Dowodzi następująco: W tej powieści i w ogóle w całej 4 Ks. Moj., oprócz opisu o dwukrotnym uderzeniu skały (4 Moj. 20:7-13), gdzie on reprezentuje przeczących okupowi i uczestnictwu Kościoła w ofierze za grzech podczas Parousji, Mojżesz reprezentuje naszego Pana, jako od Boga naznaczonego Wodza, Wykonawcę i Mówcze Narzędzie Boże do pozafiguralnego Izraela. Śmierć Mojżesza przy końcu podróży Izraela po puszczy nie może reprezentować naszego Pana, umierającego przy końcu obecnego Wieku, gdyż od Jego zmartwychwstania jest On nieśmiertelnym. (Rzym. 6:9; 1 Tym. 6:16). Pozafigura śmierci arcykapłana daje nam wątek myśli do pozafigury śmierci Mojżesza. Śmierć arcykapłana jest figurą na Arcykapłana Kościoła, na przestanie funkcji naszego Pana w Jego urzędzie Wieku Ewangelii, jako Arcykapłana Kościoła, wkrótce przed jego zaczęciem swych działalności Tysiąclecia, jako Głowa Arcykapłana Świata. Przeto śmierć Mojżesza reprezentuje przestanie działalności naszego Pana w Jego urzędzie Wieku Ewangelii, jako od Boga naznaczonego Wodza, Wykonawcę i Mówcze Narzędzie Boskie do Izraela Wieku Ewangelii, krótko przed Jego działalnością, jako takiego do Izraela Tysiąclecia. Lecz w pierwszym z tych dwóch zarysów działalności nasz Pan przestaje wykonywać przy samym końcu Wieku Ewangelii; a Jego ostatnią ogólną pracą tego rodzaju względem Izraela Wieku Ewangelii jest Żniwo, rozumie się, jako obejmujące Parousję i Epifanię, tj., w szerokim znaczeniu tego słowa a nie w węższym znaczeniu, żęcia. Przeto śmierć Mojżesza, następująca niebawem po wojnie, 4 Ks. Moj. 31 dowodzi, że czas tej wojny jest figurą na czas Żniwa - Parousję i Epifanię. Opis czynności Fineesa (w. 6), jako głównego podkapłana, w takim czasie i wypadku dowodziłby figuralnie odpowiadającej czynności naszego Pastora, jako głównego podkapłana na ziemi, co również dowodzi, że pozafigura 4 Ks. Moj. 31 należy do Żniwa Wieku Ewangelii. Ostatni przestanek obozowy Izraela podczas podróży po puszczy w tym czasie i to że był blisko Jordanu i prawie przed Izraelowym przejściem do ziemi Chananejskiej stosownie reprezentuje zupełny koniec Wieku, tj. Żniwo. (Ew. Mat. 13:39). Więc te trzy zastanowienia dowodzą, że pozafigura 4 Ks. Moj. 31 należy do końca Wieku Ewangelii.
USPRAWIEDLIWIENIE PRZYJEMNE BOGU
(4) Teraz jesteśmy gotowi tłumaczyć ten rozdział figurę i pozafigurę. Ponieważ Mojżesz jest figurą na naszego Pana, jako od Boga naznaczonego Wodza, Wykonawcę i Mówcze Narzędzie Boże dla Izraela Wieku Ewangelii, i ponieważ we w. 1 Bóg mówi do Mojżesza, jako do Swego naznaczonego wodza, wykonawcy i mówczego narzędzia do Izraela Wieku Żydowskiego, Bóg we w. 1 musi być figurą na Ojca Niebieskiego, dającego wskazówki, itd. Jezusowi przy końcu obecnego Wieku. Rozkaz w. 2 tak, jak on brzmi w powszechnym tłumaczeniu ("Pomścij się krzywdy synów Izraelskich nad Madianitami") widocznie jest nieszczęsnym tłumaczeniem, ponieważ w pozafigurze ten rozkaz kazałby Jezusowi rozkazać nam uczynić to, czego Bóg nam zabrania czynić, tj., aby się mścić. (Do Rzym. 12:19-21) Chociaż hebrajskie słowo nakam ma, jako jedno ze swoich znaczeń, pomścić się, to inne jego znaczenia, tj. obronić lub okazać słuszność, usprawiedliwić, widocznie tu lepiej pasują. Tutaj pozafiguralnie rozkaz był dany od Boga naszemu Panu, ażeby postarał się, aby okazać słuszność (usprawiedliwienie) Duchowego Izraela podczas Żniwa. Stosowność tego jest widoczna z faktu, że podczas Ciemnych Wieków i nawet w okresie reformacyjnym wierny lud Pański był bardzo kłamliwie przedstawiany i oskarżany, jako bluźnierczy przeciw Panu, Jego Słowu i Jego Kościołowi i jako buntownicy przeciw cywilnym władzom, gdy tymczasem oni stali za tą odrobiną Prawdy, jaka wtedy była na czasie, a przeciw błędom, złej organizacji i praktykom Nominalnego Kościoła, szczególnie przeciw jego bezbożnemu sprzymierzaniu się z Państwem. Wielkim teologom Ciemnych Wieków, takim jak Albertus Magnus, Tomasz Akwinas, Bonawentura, Duns Skotus itd., i wielkim mężom stanu z ich prawnikami w tym okresie, zdawało się, że udowodnili, iż Wierni są bluźnierczymi heretykami i dobrowolnymi buntownikami. To stało się (powodem napiętnowania Wiernych heretykami z wykluczeniem ich z Kościoła, nazywając ich buntownikami przez wyrok królestw Świętego Państwa Rzymskiego. Tym sposobem byli oni jakoby zwyciężeni przez tych teologów i adwokatów w dyskusji i byli prawie przez każdego za takich uważani i traktowani. Z tej przyczyny byli bardzo przewrotnie przedstawiani i oczerniani. Jest to przeciwko tym przewrotnościom i oczernieniom, że Bóg życzył Sobie aby Jego Lud był obroniony, i dlatego we w. 2 pozafiguralnie rozkazuje naszemu Panu, aby dopilnował tego wykonania.
(5) Mojżesz (w. 3) mówiąc ludowi o tym rozkazie, reprezentuje naszego Pana, mówiącego w pozafiguralnym rozkazie do pozaf. Izraela Wieku Ewangelii przy końcu Wieku przez Kościół, jako Jego mówcze narzędzie. Tak jak we figurze nie wszystkim z cielesnego Izraela rozkazano uzbroić się do zamierzonej wojny, lecz tylko pewnym wybranym wojownikom z (pomiędzy nich, aby uzbroili się do tej wojny ("Wyprawcie z pomiędzy siebie", w. 3), tak też nie wszystkim pozafiguralnym Izraelitom rozkazano uzbroić się do tej pozafiguralnej wojny, lecz tylko pewnym wybranym wojownikom (Maluczkiemu Stadku) z pomiędzy nich rozkazano to uczynić. Ten pozafiguralny rozkaz był wykonany w kilku aktach: (1) w kandydatach na wojnę, przychodzących do Prawdy Parousji i jej ducha i (2) w ich wyćwiczeniu się aby używać Prawdy i jej ducha do obronnego i zaczepnego boju przeciw polemistom, którzy byli za błędem, a przeciwko Prawdzie. (Madjan znaczy spór). Ten rozkaz był przeto wykonany w pantomimie (czynami); i był dany od naszego Pana przez takich sług Prawdy, którzy przyprowadzili przez swoje nauki i napomnienia właściwe osoby do Prawdy i jej ducha i zachęcili ich (potem, ażeby włożyli na się zupełną zbroję Bożą. (Efez. 6:10-18; 2 Kor. 6:7; 10:3-5; Rzym. 13:12; 1 Tes. 5:8.) Z powyższego widzimy, iż Madjańscy wojownicy reprezentują polemistów, którzy bronią błędu, a atakują Prawdę. Ci, o których badamy (w. 2, 3, 7-11) byli głównie, lecz nie wyłącznie polemistami Nominalnego Kościoła; gdyż do nich są zaliczeni wszyscy przesiewacze (męże z bronią ku zabijaniu) Parousji, ci między ludem w Prawdzie i nominalnym ludem Bożym, jak również ci, co nie byli z tych, jak np. niewierzący, spirytystyczni, itp., polemicy. Maluczkie Stadko tak uzbrojone i wyćwiczone miało w Parousii wyjść na wojnę i walczyć za Prawdą i sprawiedliwością przeciw pozafiguralnym wojownikom Madyjańskim ("aby szli przeciw Madyjanitom.")
(6) Cel tej figuralnej wojny jest podany jak następuje: "aby... wykonali pomstę Pańską nad nimi. (W. 3.) Ta sama uwaga, co była uczyniona powyżej odnośnie hebrajskiego słowa nukam (w. 2) stosuje się tu także do słowa przetłumaczonego pomstę, oprócz tego, że tu rzeczownik nikmat, obrona, usprawiedliwienie (wykazanie słuszności) jest użyty, pochodzący od nakam. We figurze wykazanie słuszności Pańskiej za zło było uczynione Bogu przy Baalu Fegora. (4 Ks. Moj. 25:1-18; 31:16.) Nie mamy rozumieć, że sprzeczność znajduje się pomiędzy w. 2 i 3 w rozkazaniu, aby wykazać słuszność Izraela i w rozkazaniu, aby wykazać słuszność Pańską; ponieważ zgodność pomiędzy tymi dwoma orzeczeniami znajduje się w pokrewieństwie Boga i Jego ludu, bo Madyjanici, zgrzeszyli przeciwko Bogu i Izraelowi w sprawie Baala Fegor; przeto Bóg i Izrael powinni być obronieni. Te same zastanowienia stosują się do Boga i pozafiguralnego Izraela. Pozafiguralni Madyjanici zgrzeszyli przeciwko obydwom. Powyżej widzieliśmy jak to było dokonane przeciwko pozafiguralnemu Izraelowi. Teraz wskażemy jak to było uczynione przeciwko Bogu. Obrońcy wyznań i ci, co atakowali Prawdę w Nominalnym Kościele zniesławiali, bluźnili, hańbili, obmawiali, znieważali i fałszywie przedstawiali Boga, co się tyczy Jego osoby, charakteru, planu i dzieł, ich fałszywymi naukami, organizacjami i praktykami. Polemicy Nominalnego Kościoła wielce zniesławili, zbluźnili, zhańbili, zbezcześcili, oczernili i fałszywie przedstawili istotę Boską, charakter, plan i dzieła. Naukami Nominalnego Kościoła o trójcy, ludzkiej nieśmiertelności, wiecznych mękach, przytomności umarłych, szczęśliwości sprawiedliwych umarłych, nieszczęśliwości umarłych niesprawiedliwych, że nie będzie przyszłej próby, Chrystus przyjdzie po Tysiącleciu, o celu i sposobie Jego Wtórego Przyjścia, o zmartwychwstaniu, dniu sądnym i o wiecznym stanie zbawionych i nie zbawionych, unii kościoła z państwem, organizacji różnych denominacji i wieloma ich użytkami i praktykami. Przesiewacze między ludem w Prawdzie dopuścili się mniej więcej tych rzeczy przez ich formy zaparcia się okupu, niewiary, kombinacjonizmu, reformizmu i kontradykcjonizmu. Tak też napastliwi ateiści, materialiści, ewolucjoniści, agnostycy, panteiści, wolnomyśliciele, racjonaliści, deiści, wyżsi krytycy, politeiści, dopuścili się mniej więcej tych rzeczy względem Boga. A wszyscy tacy pozafiguralni Madyjanici popełnili te rzeczy wbrew stanowiska, jakie lud Boży zajmował w tych sprawach tłumaczenia i bronienia istoty Bożej, charakteru, planu i dzieł, w mierze, jaka była na czasie dla nich je widzieć, a przez popełnienie tych rzeczy ci pozafiguralni Madyjani zniesławili, zhańbili, zbluźnili, oczernili, zbezcześcili i fałszywie przedstawili Boga i Jego lud.
(7) Rzeczywiście czas Parousji był to czas, w którym Bóg i Jego lud był słusznie obroniony. Szeroko rozpostarte ataki na błędy tych trzech klas polemików, daleko sięgające skuteczne tłumaczenie i obrona Słowa Bożego i odpieranie ataków na nie, ze wszystkich źródeł po całym świecie, uskuteczniły podczas Parousji te dwie słuszne obrony. Tym sposobem lud Boży z całego Wieku, tak, jak on stał przy tym, co było Prawdą na czasie podczas jego życia, był słusznie broniony, jako wykładnik Prawdy, natomiast wykładnicy i obrońcy błędu, a atakujący Prawdę byli zbici w swoich błędach i wykazani jako błądziciele. Wspaniałe przedstawienie Prawdy w czasie Parousji o istocie Boskiej, charakterze, planie i dziełach było świetną obroną Boga pod tymi czterema względami. Ta obrona była, rozumie się, duchową, duchową, co do jej broni, stanu metod i sposobu. Tym sposobem była słuszna obrona, nadająca się Bogu i Jego ludowi. Towarzystwo w naśladowaniu za swoim prezesem teraz wykonuje obronę, jaka nie godzi się Bogu i Jego ludowi, ponieważ po części jest ona czyniona fałszywą bronią, złem duchem, niewłaściwymi metodami i w niesto-sowny sposób. Jest to także złą obroną, ponieważ wymaga rozlewu krwi, tj., zabicia prawie całego rodzaju ludzkiego w Armagedonie, jako akt windykacji czyli obrony, podczas gdy windykacją ludu Bożego jest twierdzona, że on umierał nie będzie w Armagedonie! Taka jest fałszywa windykacja, jakiej mały papież małego Babilonu naucza zamiast prawdziwej, która była dokonana w Parousji. W porównaniu, ta fałszywa jest jako ciemność bieguna północnego, natomiast prawdziwa windykacja jest jako jasność łagodnego dnia w maju, w strefie umiarkowanej.
PRACA WYBORU
(8) Wysłanie po tysiącu (w. 4, 5) na wojnę z każdego z tych dwunastu pokoleń świeckich (poświęcone pokolenie Lewiego było uwzględnione od udziału we wojnach Izraela), uczyniło wybrane wojsko z 12, 000, podczas gdy według obliczenia podanego w 4 Ks. Moj. 26 było tam w Izraelu naonczas 600, 000 mężów wojowniczych. To nasuwa myśl, że te 12, 000 wojowników reprezentuje wierne Maluczkie Stadko w ciele podczas Parousji. Ta myśl jest poparta kilkoma rozwagami: (1) Według w. 49 ani jeden z tych nie zginął w tej wojnie z Madyjanitami, co zgadza się z myślą, że nikt z Wiernych nie ginie w tej pozafiguralnej wojnie. (Ps. 91:7; Mal. 3:2) (2) Według w. 7 oni pozabijali wszystkich wojowników Madyjańskich, którzy możliwie przewyższali ich liczbą, co zgadza się z myślą, że wierni zwyciężyli Parousyjnych nieprzyjaciel! Prawdy, którzy są liczniejsi niż oni. (Iz. 54:17; Łuk. 21:15.) (3) Liczba 12 i jej wielokrotność reprezentują w symbolicznych ustępach wierne Maluczkie Stadko i sprawy Maluczkiego Stadka, np., 12 pozafiguralnych pokoleń, 12, 000 w każdym pokoleniu (Obj. 7:4-8), 144, 000 (Obj. 7:4; 14:1), 12, 000 stajań i 144 łokci (Obj. 21:16), 12 bram, 12 aniołów, 12 apostołów, 12 kamieni, 12 pereł i 12 owoców, wydawanych na każdy z 2 miesięcy. (Obj. 21:12, 14, 19, 20, 21; 22:2.) I (4) fakty pozafigury, które później będą przedstawione zupełnie potwierdzają te myśl. Fakt, że tam było 12, 000 żołnierzy wybranych do tej figuralnej wojny, a nie 144, 000, zgadza, się z myślą, iż Parousja nie wydała wszystkich, lecz część Maluczkiego Stadka. Nie wydaje się to być rozumnym, aby brać te 12, 000 figuralnych wojowników jako figurę na akuratnie tylko tyle pozafiguralnych wojowników, jako stanowiących taką liczbę Parousyjnego Maluczkiego Stadka. Bardzo możliwe, iż więcej niż 12, 000 z Maluczkiego Stadka zostało wyćwiczonych podczas Parousji. Raczej wierzymy, że 12, 000 figuralnych wojowników było użyte, ponieważ ta liczba, jako wielokrotna liczby 12, służy dobrze od wskazania, iż to odnosi się w pozafigurze do wiernych z Parousyjnego Maluczkiego Stadka. Jezus dał rozkaz w. 4 w pantomimie, tj., przez wywołanie Maluczkiego Stadka z dwunastu denominacji pracą Żniwiarską. Ci, co przyszli do Maluczkiego Stadka z pola, świata, będąc w porównaniu małą liczbą, nie są zaliczeni do obecnej figury. W. 5 wypełnił się pozafiguralnie wyjściem członków Maluczkiego Stadka z Nominalnego Kościoła, którzy potem byli przygotowani, aby stać się jego wojownikami.
(9) W. 6 mówi nam o wysłaniu przez Mojżesza na wojnę przeciwko Madyjanitom 12, 000 wojowników i Fineesa, który był najstarszym synem arcykapłana Eleazara i który niósł w ręce naczynia święte, tj., dwie srebrne trąby. (4 Moj. 10:1-10.) Słowo ve przetłumaczone na i w ostatniej części zdania w. 6 powinno było być przetłumaczone na czyli, które jest jednym z trzech znaczeń tego słowa, ponieważ jedyne naczynia przybytku, przeznaczone na wojnę, były te dwie srebrne trąby, którymi trąbili tylko kapłani. (4 Moj. 10:9.) Pamiętajmy, iż praca Parousyjna jest przedstawiona nie tylko w literalnych zdaniach, lecz także z punktu rozmaitych figur, np., żniwa (Mat. 13:24-33, 37-43; Obj. 14:14-17), rybołówstwa (Mat. 4:19; 13:47-50), wojny (Obj. 19:11-21), itd. Każda jedna z tych figur podaje pracę Parousyjna z innego punktu zapatrywania. Nasze obecne badanie przedstawia tę sprawę z punktu figury wojennej. Wysłanie tych 12, 000 przez Mojżesza reprezentuje wysłanie wiernych Pańskich przez Pana na wojnę, walcząc dla Prawdy i sprawiedliwości, a przeciw błędowi i niesprawiedliwości pozafiguralnych Madjanitów. Mojżeszowe wysłanie Fineesa, głównego podkapłana z żołnierzami na wojnę, uczyniło go jako głównego dowódcę, z powodu jego posiadania trąb, (ang. P '32, 160-163) i jest figurą na naszego Pana, wysyłającego brata Russella, głównego podkapłana w ciele, z resztą Wiernych okresu Parousji, jako głównego dowódcę, jakim uczyniło go jego posiadanie pozafiguralnych trąb. Przedstawiliśmy już z 4 Moj. 10:1-10, że te dwa wielkie poselstwa Wieku Ewangelii: (1) poczytalne i aktualne zbawienie dla ludzi, i (2) Boskie zbawienie dla Kościoła są tymi dwiema pozafiguralnymi trąbami, (ang. P. '34, 84-91.) Także było przedstawione, że 4 Moj. 10:8 dowodzi, iż trąbienie należało szczególnie do kapłanów, którzy byli mówczymi narzędziami i że mieli trąbić na alarm w czasie wojny. (4 Moj. 10:9; P '34, 88, par. 1 do str. 89, par. 1.) Te myśli umożliwiają nam do lepszego zrozumienia, że Fineesowe niesienie tych trąb w jego rękach jest figurą na służenie naszego Pastora tymi dwoma poselstwami o tych dwóch wielkich zbawieniach. Wzięcie tych trąb przez Fineesa na wojnę, połączone z rozkazem, że kapłani mają trąbić niemi w czasach wojennych (4 Moj. 10:9), i fakt, że hebrajskie słowo przetłumaczone do trąbienia we w. 6 znaczy trąbić na alarm, dowodzi, że nasz Pastor jest tu zobrazowany z punktu zapatrywania na jego kontrowersyjne czynności podczas wojny Parousyjnej.
(10) Symboliczna wojna jest prowadzona w trojaki sposób: (1) przedstawianie Prawdy, konstrukcyjnie, w przeciwstawieniu do błędu; (2) obrona Prawdy przeciw atakom błędu; i (3) atak na błąd. Gdy egzaminujemy pisma naszego Pastora, lub przypominamy sobie jego kazania, wykłady, rozmowy, debaty i odpowiedzi na pytania, to znajdujemy, że obfitują one w trojakie sposoby wojowania. On nigdy nie naruszył przedmiotu, na który specjalnie błąd był nauczany bez dostania się w końcu w spór odnośnie tegoż w jednej, dwóch, lub trzech formach walczenia z błędem, podanych w pierwszym zdaniu tego paragrafu. Czasami element kontrowersyjny był więcej, czasami mniej znaczny w jego pismach i mowie; lecz był zawsze obecny kiedykolwiek przedmiot kontrowersyjny był dyskutowany. To można zauważyć w jego Tomach, Strażnicach, kazaniach, gazetkach, w jego artykułach, podawanych do czasopism i gazet, broszurach i listach. I ci, co rozmawiali z nim na przedmioty kontrowersyjne, lub, którzy go słyszeli o takich przedmiotach w kazaniach, wykładach, debatach, rozmowach i zebraniach odpowiedzi na pytania, (przypomną sobie, iż to zdanie jest faktem. Przeto wielka część jego usługiwania była poświęcona na kontrowersje z trojakimi pozafiguralnymi Madyjanitami, wymienionymi powyżej trojakimi sposobami. Jest to ten zarys wojowniczości w jego usługiwaniu, który jest zobrazowany przez Fineesowe niesienie tych dwóch srebrnych trąb w swoich rękach w celu trąbienia na alarm. Chociaż to, co następuje nie jest bezpośrednio zobrazowane we figurze, to jednak jest faktem, że po największej części nasza broń kontrowersyjna podczas wojny Parousyjnej była otrzymana prawie wyłącznie z tego, cośmy wydobyli z jego pism i ustnych nauk. Jest to z powodu jego wielkiej wybitności, jako kontrowersjonalisty i z powodu prowadzenia Wiernych w ich sporach przeciw pozafiguralnym Madianitom, że on jest zobrazowany, jako jednostka przez Fineesa w powieści 4 Moj. 31. Ten fakt staje się okazją naszego użycia tej części obecnego artykułu, jako rocznego artykułu na jego pamiątkę. Niechaj Bóg błogosławi jego pamięć, pomiędzy innymi rzeczami, jak ona się objawia we walkach za Prawdą i sprawiedliwością, które on toczył i pomagał drugim toczyć, jak również prowadził ich w takowych.
BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO
(1) Czyja rocznica śmierci przypada 31 października? Która to będzie? Co uczynimy z nią? Co jeszcze uczynimy w łączności z nią? Podczas którego okresu? Dlaczego podczas tego okresu? Do czego posłuży nam ten artykuł? Dlaczego? Jak można uważać tę część obecnego artykułu? Co jest życzeniem odnośnie corocznego specjalnego wysiłku? Jakie drukowane dzieła były ponownie nadrukowane w tym celu? Co jest nadmienione przy tej okazji?
(2) Co zawiera 4 Moj. 31? Pod jakiem podobieństwem? Pod jakiemi względami jest to podane? Co jest określone w 4 Moj. 31:1-24, 48-54? Pod jaką figurą? Jakie zarysy tej wojny są tam podane? Co jest podane we w. 25-47? W jakich jej zarysach? Pod jaką figurą? Co jeszcze z Parousji jest podane we w. 13-24? We w. 48-54? Co wychodzi z tego, że ta powieść jest zapisana w Prawach Zakonu? Bez względu na jakie znaczenia, które można dać słowu Zakon? Jak to dowodzi Do Gal. 4:21 i Do 2yd. 10:1? Jaki drugi fakt, podany we w. 6, 19, 24, dowodzi, że ta powieść jest figuralną? Jaki trzeci fakt? Jaki pierwszy fakt dowodzi, że ta powieść jest figurą na rzeczy przy końcu Wieku? Jaki drugi fakt? Jaki trzeci fakt?
(3) Na co te trzy fakty zasługują? W jaki sposób śmierć Mojżesza, następująca wkrótce po tej wojnie, dowodzi, że ten rozdział jest figurą na rzeczy zdarzające się przy końcu Wieku? Jaki fakt staje się poprzednikiem tej myśli? Co za jedyny wyjątek tego faktu znajduje się w 4 Ks. Moj.? Co Mojżesz w tym wyjątku reprezentuje? Czego nie może reprezentować śmierć Mojżesza przy końcu podróży Izraela po puszczy? Dlaczego nie? Jak to dowodzą ustępy przytoczone? Co daje nam wątek myśli do tego? Co reprezentuje dla Arcykapłana Kościoła śmierć arcykapłana Izraela? Co to nasuwałoby nam odnośnie pozafigury śmierci Mojżesza, jako od Boga naznaczonego wodza, wykonawcy i mówczego narzędzia? Kiedy nasz Pan przestaje te działalności? Co jest ostatnim ogólnym zarysem Jego pracy Wieku Ewangelji? Jakie dwa okresy obejmuje Żniwo? W jakiem znaczeniu tego słowa? W jakiem znaczeniu to tak nie jest? Co można wywnioskować z powyższego? Co dowodzą względne czynności Fineesa w takim czasie? Dlaczego? Co dowodziłoby ostatni przestanek izraelskiej podróży po puszczy sam przez się w takim czasie i miejscu? Dlaczego? Co więc te trzy fakty dowodzą?
(4) Co za dwa fakty dowodzą, że rozkazy Jehowy dane Jezusowi są zobrazowane w rozkazaniu Bożem danem Mojżeszowi we w. 1? Jako komu było Mojżeszowi dane to figuralne zlecenie? Jako komu było Jezusowi dane pozafiguralne zlecenie? Dlaczego w każdym wypadku? Jakie nieszczęsne tłumaczenie jest we w. 2? Co udowodnią, że ono jest nieszczęsnem? Pomiędzy innemi, jakie jeszcze ma znaczenie hebrajskie słowo nakam? Które lepiej pasują we w. 2? Jaki rozkaz jest w nim dany pozafiguralnie naszemu Panu? Dlaczego taki rozkaz był stosowny? Jako kto byli oni tak kłamliwie i fałszywie przedstawiani? Co te złośliwe oskarżenia sprowadziły na nich? Szczególnie co? Wymień głównych teologów Ciemnych Wieków. Co oni i niektórzy mężowie stanu i niektórzy prawnicy myśleli, że oni udowodnili przeciwko Wiernym? Do czego to doprowadziło? Jakimi oni okazali się w rękach teologów i adwokatów? Jaki był skutek tego? Dlaczego Bóg dał rozkaz w 2?
(5) Co reprezentuje powiedzenie tego rozkazu ludziom przez Mojżesza? Przez kogo Jezus dał ten odpowiedni rozkaz? Jak wielu nie otrzymało rozkazu, aby uzbroić się do wojny? Komu był dany ten rozkaz? Co dowodzą te odpowiedzi? Co to dowodzi odnośnie pozafigury? Jakiemi dwoma sposobami był ten pozafiguralny rozkaz wykonany? W jakiej formie on był wykonany? Przez kogo go dał nasz Pan? Jakie rzeczy oni uczynili w daniu jego? Kogo Madyjańscy wojownicy reprezentują? Z kogo przeważnie oni się składali? Z kogo podrzędnie? Z jakich dwóch klas oni się składali? Co wierni mieli uczynić?
(6) Co we w. 3 jest podane, jako cel tej wojny? Jaka uwaga odnośnie słowa nakam tu także należy? Oprócz czego? Jak więc to zdanie powinno być przetłumaczone? Dlaczego we figurze słuszność taka miała być wykazana? Jak zacytowane ustępy to dowodzą? Co nie mamy rozumieć, że istnieje pomiędzy dwojakiemi sposobami dania rozkazów w. 2 i 3? Jak one mają być zharmonizowane? Kogo jeszcze te zastanowienia obejmują? Dlaczego w pozafigurze Bóg miał być broniony? Jak Bóg był traktowany, co się tyczy Jego osoby, charakteru. Słowa, i dzieł przez obrońców wyznań i tych, co atakowali Prawdę? Jakiemi doktrynami to było uczynione? Jakiemi innemi rzeczami było to uczynione? Kto te rzeczy czynił w Nominalnym Kościele? Jaka druga klasa czyniła to mniej więcej? Przez co? Co za trzecia, klasa czyniła to mniej więcej? Przeciwko komu te trzy klasy polemistów to czyniły? W obronie czego Wierni stali? Co ci polemiści uczynili Bogu i Jego ludowi przez swoje spory?
(7) Co, pomiędzy innemi rzeczami, było uczynione w czasie Parousji? Jakiemi trzema sposobami było to uczynione? Kto, po pierwsze, był przez to obroniony? Kto jeszcze był w Parousji obroniony? Czynienie których rzeczy było obronieniem Go? Jakiem obronieniem to było? Pod jakiemi względami ono było takiem? Jaki charakter dał ten przymiot temu obronieniu? Kogo jest niegodna ta obrona, którą prezes Towarzystwa prowadzi i zaleca swoim zwolennikom wykonywać? Pod jakiemi względami? Dlaczego oprócz tego jest to złą obroną? W jakich dwóch sposobach jej niedomaga w porównaniu z prawdziwą obroną czasu Parousji?
(8) Które pokolenie było uwzględnione od noszenia broni w Izraelu? Jak wielu każde pokolenie dostarczyło na tę wojnę? Jak wielkie było to wojsko? Z kogo ono się składało? Z ilu żołnierzy oni byli wybrani? Co takie wybranie sugestjonuje? Przez ile rozwag jest to potwierdzone? Co jest pierwszą? Drugą? Trzecią? Co za szczegóły są podane pod trzecią rozwagą? Jak zacytowane ustępy to dowodzą? Co nam nasuwa na myśl fakt, że 12,000, a nie 144,000. żołnierzy było wybranych? Co obejmuje, a co nie obejmuje liczba 12,000 odnośnie Parousji? Jak Jezus dał rozkaz w. 4? Przez co On to uczynił? Jak w. 5 wypełnił się?
(9) O czem mówi nam w. 6? Czem były te instrumenty święte? Jakie tłumaczenie to dowodzi? Jakie fakty udowodnią ją to? W jakich sposobach jest praca Parousji symbolicznie przedstawiona? Ile ich jest? Czem one są? Jak zacytowane ustępy Pisma Św. to dowodzą? Co każda z tych figur pokazuje? Na którą z tych figur nasze badanie zwraca nam uwagę? Co reprezentuje wysłanie tych 12,000 przez Mojżesza? Jego wysłanie Fineesa, głównego podkapłana. jako dowódcę? Co było pokazane z 4 Moj. 10:1-10? Co było pokazane z 4 Moj. 10:8? Z 4 Moj. 10:9? Do czego te myśli będą pomocne w tej łączności? Co za figury dowodzą, że nasz Pastor jest przez nie przedstawiony w jego działalności jako polemik podczas Parousji?
(10) Przez ile sposobów jest symboliczna wojna prowadzona? Które to są? Jak to jest pokazane przez pisma i mowy naszego Pastora? Co było jego zwyczajem pod tym względem? Jak on zmieniał ten element sporu? Kiedy on zawsze był obecny? W jakiem z jego pism jest to widoczne? W jakich jego ustnych wyrażeniach jest to widoczne? Co to dowodzi o części jego czynności? Jak ten wojujący zarys był zobrazowany w naszem badaniu? Czego on dostarczył tym pozafiguralnym 12,000, co nie jest pokazane we figurze? Dlaczego go Finees reprezentuje w tych czynnościach? Do czego ten fakt jest okazją odnośnie obecnego artykułu? Co jeszcze obejmuje modlitwa "Niechaj Bóg błogosławi jego pamięć?"
(Ciąg dalszy nastąpi)
TP ’37, 77-80.