ŻNIWO WIEKU EWANGELII WE FIGURZE l POZAFIGURZE
4 Moj. 31:1-54 (Ciąg dalszy z ostatniego numeru Ang. 1936, 68)
WOJNA PAROUSYJNA O PRAWDĘ
(11) W. 7 w streszczeniu określa bojowanie w tej wojnie. Była to możliwie najdziwniejsza wojna, jaka kiedykolwiek była stoczona; ponieważ w niej każdy wojownik na jednej stronie był zabity ("pobili wszystkie mężczyzny") a na drugiej stronie, ani jeden żołnierz nie zginął (w. 49). Iż Madjanici byli licznym narodem jest widoczne z faktu, że pomimo strat tej wojny przez zabicie i wzięcie do niewoli, to mniej niż 100 lat potem ich wojownicy stanowili większość wojska, 135 000, które wkroczyło do ziemi Chananejskiej za dni Gedeona (Ks. Sędz. 6:1-7; 8:10). Z ostatniego faktu możemy widzieć, że wszyscy mężczyźni w. 7 znaczy wszyscy wojownicy Madyjańscy, a nie ci drudzy mężczyźni z tego narodu, którego inna część, tj., chłopcy, byli zabici później (w. 17). Lecz ci wojownicy musieli być o wiele liczniejszymi od tych 12 000 Izraelitów. Pozafigura nasuwa tę samą myśl; ponieważ te trzy klasy przeciwników Prawdy i wykładowców błędu w czasie Parousii były o wiele liczniejsze niż Parousyjne Maluczkie Stadko. Jedyny sposób w jaki możemy sobie zdać sprawę z pobicia każdego żołnierza po stronie liczniejszej, a nie zginięcia żadnego po stronie mniejszej jest ten, że Bóg uczynił cud w tej wojnie, niezawodnie używając aniołów do sparaliżowania Madjanitów bojaźnią i słabością w celu dostarczenia figury, któraby przedstawiała uplanowaną pozafigurę. Co jest zobrazowane w tej wojnie? Kontrowersje pomiędzy Maluczkim Stadkiem (przeto nie pomiędzy wszystkimi ludźmi w Prawdzie; ponieważ niektórzy z nich polegli w Parousji, tymczasem żaden z pozafiguralnych 12 000 nie poległ) z jednej strony i pomiędzy tymi trzema klasami błądzących Parousyjnych polemistów z drugiej strony. Zabicie Madjanitów reprezentuje odparcie błądzących Parousyjnych polemistów. Rozumie się nie było to literalnym zabijaniem, gdyż taka rzecz nie stała się po żadnej stronie podczas Parousii. Iż wszyscy żołnierze Madyjańscy zostali zabici reprezentuje fakt, że w każdej walce, do której wierni Parousyjni bracia wstąpili, to zbili swoich przeciwników, co Sam Bóg obiecał im, iż to miało być cząstką (Iz. 54:17; Łuk. 21:15). Wojowanie Izraelitów, według tego jako rozkazał Pan Mojżeszowi, zawiera w sobie dwie rzeczy we figurze i pozafigurze: (1) Odbycie się wojny w posłuszeństwie Panu; i (2) odbycie się jej w Jego duchu. Te dwa fakty są jeszcze jednym dowodem, że w tym obrazie Parousyjne Maluczkie Stadko jest zobrazowane w tych 12 000.
(12) Gdy popatrzymy wstecz na kontrowersje Parousyjne, to widzimy, iż powyżej podane pozafigury są prawdziwe. Rzeczywiście, Parousja była czasem kontrowersji z wszystkich czasów Wieku Ewangelii. Nie tylko jest to widziane z ataków czynionych na Prawdę i Biblię w tym czasie przez te trzy klasy pozafiguralnych wojowników Madyjańskich; i nie tylko jest to widziane w udziale naszego Pastora w tych kontrowersjach tego czasu; ale to jest także widziane z udziału wziętego w tych kontrowersjach przez innych członków Maluczkiego Stadka, szczególnie przez pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów, zobrazowanych przez hetmanów, czyli pułkowników i rotmistrzów nad tysiącami i nad setkami (w. 14, 48-54). Pielgrzymi i posiłkowi pielgrzymi w swoich wykładach, kazaniach, w odpowiedziach na pytania, w rozmowach, sprawozdaniach z wykładów w gazetach, w debatach i listach, dali świadectwo, iż kontrowersyjny element jest obecny w ich usługiwaniu. Starsi w swoich lekcjach, odpowiedziach na pytania, listach i rozmowach, objawiali, iż kontrowersja była częścią ich usługiwania. Nieurzędowe członki wiernego Maluczkiego Stadka okazywali w swoich rozmowach i listach ten sam zarys w swoich usługach. Kolporterzy czynili to samo mniej więcej w swoich staraniach o obstalunki i w dotyczących rozmowach, i widocznie w swojem sprzedawaniu książek i broszur. Ochotnicy w swej pracy rozdawali kontrowersyjną literaturę. To samo czynili wierni bracia, którzy brali udział w innych rozgałęzieniach pracy, tacy jak wierni pracownicy w Domu Biblijnym, rozszerzający pracę, pracownicy przedstawiający fotodramę, pracownicy przy gazetach, strzelcy, itp. Po wszystkich stronach kontrowersje się odbywały. Gorliwość obydwóch stron w tej wojnie stała się okazją tego, szczególnie gorliwość wiernego Maluczkiego Stadka. Wszyscy Parousyjni członkowie Maluczkiego Stadka mogą sobie mniej więcej przypomnieć argumenty na tle Prawdy i błędu, w które oni byli wciągnięci z atakującymi Prawdę, lub obrońcami błędu w Parousii. Tak, to był czas symbolicznej wojny, w której obrońcy błędu i atakownicy na Prawdę ulegli porażce, a w której każdy członek Maluczkiego Stadka odniósł zwycięstwo.
SZEŚĆ KLAS POBITYCH PRAWDĄ
(13) Oprócz tych wszystkich zabitych, te 12 000 zabiło też pięć królów Madyjańskich (w. 8): Ewiego (pożądliwiec), Rechema (wieloformny; upstrzony), Sura (kombinacja), Hur (szlachetny) i Rebaha (czteroboczny), i Balaama (pożerca ludu, lub obżerca) syna Beorowego (pochodnia). Rozumiemy, że tych pięciu królów Madyjańskich jest figurą na to samo, co pięciu Parousyjnych mężów z bronią ku zabijaniu. Ci widocznie byli głównymi nauczycielami i obrońcami błędu w Parousii. Nie tylko fakty tej sprawy zgadzają się z myślą, lecz znaczenia ich imion także nasuwają nam to na myśl. Ewi, znacząc pożądliwiec, jest zgodne z tym, co św. Paweł (1 Kor. 10:6) i Mojżesz (4 Moj. 11:4,34) o nich mówią. Rechem, znaczy wieloformny, lub upstrzony, sugestionuje nam tak wiele tych sub-dywizji, czyli grup w każdej z trzech grup niedowiarskich przesiewaczy (tych w świątnicy, tych w dziedzińcach i tych w mieście, lub obozie), np. ci w mieście lub obozie składają się z ateistów, agnostyków, materialistów, ewolucjonistów, panteistów, sekularystów, racjonalistów, deistów, wyższych krytyków i politeistów. Rzeczywiście przesiewacze niedowiarstwa w ich trzeciej subdywizji byli wieloformnymi, upstrzonymi. Było więcej partii w tej klasie niż w której innej z przesiewających klas. Sur, znacząc kombinacja, tj. rzeczy ściśnione razem w jedną całość, od razu nasuwa nam na myśl przesiewaczy, którzy bronili kombinacjonizmu. Hur, znacząc szlachetny, sugestionuje nam szlachetność celu reformatorów w dążeniu do usunięcia złych warunków, a ustanowienia dobrych wśród ludzkości. Reba, znacząc czworoboczny, nasuwa nam na myśl czworo-stronny atak, jakiego uczynili na Prawdę; ponieważ atakowali różne zarysy Prawdy na te cztery przedmioty: Pośrednik, Przymierza, Ofiary za grzech i Okup. A Balaam (pożerca ludu, obżerca) syn Beora (pochodnia), jest figurą na kler, jako będący mniej więcej nauczycielami Prawdy (pochodnią), którzy w ich panowaniu pożarli lud, a w ich chciwości połknęli (przyswoili sobie) wszystkie nagrody sprawiedliwości, takie jak bogactwa, honory, władze, wpływ i rozkosz, jak tylko mogli je dostać (2 Piotra 2:15; Judy 11). Pozafiguralne 12 000 zabiło ich w tem znaczeniu, że Prawdą (mieczem, w. 8) odparli ich błędy i potępili ich za czynienie złego. Wszyscy wierni członkowie Parousyjnego Maluczkiego Stadka, którzy jeszcze pozostają przypomną sobie, że to wypełniło się wtenczas z nimi w wielu ich kontrowersjach.
(14) We w. 9 (w ang. tłumaczeniu) jest podane słowo wszystkie przed słowem żony. Lecz słowo to jest podane w ukośnym druku, co znaczy, że jest wtrącone. To wtrącone słowo jest nieszczęsnym. Jeżeliby to zdanie było prawdą, i myśl jaką to tłumaczenie nasuwa we w. 7 o wszystkich mężczyznach było prawdą, to cały naród jako taki byłby wyginął, ponieważ wszyscy chłopcy, zabrani do niewoli, byli pozabijani (w. 17, 18) a wszystkie niewiasty, nie zabite, były przyłączone do Izraela. Z tak wieloma Madjanitami z którymi Gedeon miał do czynienia dowodzi, że ten cały naród jako taki nie wyginął. Literalne tłumaczenie w. 9 jest: "Synowie Izraelscy pobrali w niewolę żony i dzieci Madyjańczyków i pozabierali, jako łup, wszystko bydło ich, wszystkie owce ich i wszystkie majętności ich". Innymi słowy, chociaż oni pozabijali wszystkich żołnierzy Madyjańskich i zabrali wszystką ruchomą własność ich, jako łup, i zabrali w niewolę wiele z ich żon i dzieci, to jednak cywilni mężczyźni i niektóre niewiasty i dzieci uciekły, czego dowodem jest fakt, że wielkie wojsko Madjanitów wkroczyło do ziemi Chananejskiej później za czasów Gedeona. Którzy to byli tymi pozafiguralnymi Madyjańskimi żonami i dziećmi, zabranymi do niewoli? Madyjańskimi niewiastami byli to mniej więcej rozwinięci błądziciele, którzy przestali wojować, lub nigdy nie wojowali z błędami czasów Parousyjnych; a zaś dziećmi Madyjańskimi byli nierozwinięci błądziciele, którzy doznali takiego samego doświadczenia. Jak były w pozafigurze Madyjańskie niewiasty i dzieci uczynione niewolnikami? Przez przekonanie ich Prawdą, przedstawioną im przez Maluczkie Stadko, że ona jest prawdziwie oparta na Piśmie Św. Innymi słowy, przez uwolnienie od błędu i przyprowadzenie takich pozafiguralnych Madjanitek do Prawdy przez przedstawienie im Prawdy, przez Maluczkie Stadko, oni byli uczynieni niewolnikami tych pozafiguralnych 12 000.
(15) Pozafiguralne Madyjańskie niewiasty i dzieci zabrane w niewolę były mieszanym tłumem. Niektóre były nowymi stworzeniami, co jest prawdą o wszystkich pozafigurach dziewic w pośród nich, a co było prawdą o pewnej części reszty pozafiguralnych niewolniczych niewiast, a zaś reszta z nich nigdy nie była nowemi stworzeniami. Pozafiguralni chłopcy Madyjańscy, wzięci w niewolę, także byli mieszani, niektórzy byli nowymi stworzeniami, a niektórzy nie. Przez owce, rozumiemy, człowieczeństwo nowych stworzeń jest zobrazowane, a przez bydło, był zobrazowany fakt, że ich człowieczeństwo było usprawiedliwione nawet tak jak zwierzęta w łączności z przybytkiem były użyte na przedstawienie tych rzeczy. W symbolach biblijnych osły są na ogół użyte, aby przedstawiały nauki Prawdy, co można widzieć z osła na którym Balaam jechał, przedstawiając nauki Prawdy, które niosły jego pozafigurę (4 Moj. 21:21-33; 2 Piotra 2:16), co można widzieć z faktu, że wierność naszego Pana Prawdzie jest symbolizowana przez Szylowe uwiązanie oślęcia swego u wybornej winnej macicy (1 Moj. 49:11), i z wjechania naszego Pana do Jeruzalemu na oślicy i jej oślątku (Mat. 21:5, 7; Jana 12:15), jako reprezentujące jego przyjście we władzy królewskiej do Chrześcijaństwa, wjeżdżając na doktrynach o Okupie i Wtórej Obecności, w r. 1878, szczególnie jak one były przedstawione w gazetce pod tytułem Sposób i Cel Powrotu Naszego Pana, i w książce Trzy Światy. Wiele innych ustępów we figurach i symbolach potwierdza tę myśl. Te 12 000 zabierając te osły, byłyby figurą na Maluczkie Stadko Parousyjne, przyswajające sobie Prawdy, które są we wyznaniach Babilonu, np. 12 szafarskich doktryn, itp. Osły tu byłyby również figurą na Prawdy, które Maluczkie Stadko podczas Parousji przyswoiło z pism Nominalnego Kościoła. A inne majętności, które te 12 000 zabrało, byłyby figurą na rozmaite Lewickie pisma, które te 12 000 sobie przyswoiło i z których dostali rozmaite językowe, tłumaczące, historyczne i systematyczne pomoce w sprawach biblijnych. Nieżywotne rzeczy, "majętności", które te 12 000 i ich oficerowie zdobyli, zdają się być figurą na jeszcze dwie inne rzeczy: cnoty, np. jak to się okazuje z pozafigur klejnotów i odzieży, jakie Izraelici na zapytanie dostali od Egipcjan, i pewne przedstawienia Prawdy takie, jak wykłady, pisma, lekcje i materiał do rozmowy, jak to zobaczymy, gdy będziemy rozbierali w. 50-54. Wysiłki tych pozafiguralnych 12 000 podczas ich starania się by okazywać ducha Pańskiego w ich kontrowersjach z pozafiguralnymi Madjanitami dały im te zalety, tj. cnoty Prawdy, jako łupy z walki. Napewno we wojnie, toczonej podczas Parousji, Maluczkie Stadko zabrało powyżej określonych niewolników, plony i łupy; i przez zabranie takiej zdobyczy pozostawili pozafiguralnych Madjanitów, którzy uszli śmierci i niewoli, w mniejszej liczbie, ogołoconych z bogactw nauk i z cnót.
(16) W. 10 mówi nam, że Izrael spalił wszystkie ich miasta i zamki. Tym sposobem spustoszyli ziemię Madiańską, co stało się przyczyną jeszcze większego zubożenia niepojmanych z ich narodu. W symbolach biblijnych miasto reprezentuje religijny rząd, co może być widziane z wypadków Babilonu (Obj. 17:5, 18), Nowego Jeruzalemu (Obj. 21:2, 10-22:3) i tych pięciu miast symbolicznego Egiptu, tj. pięciu denominacji, które w Europie są połączone z Państwem (Iz. 19:18). Popalić te symboliczne miasta ogniem znaczyłoby zniszczyć je Prawdą jako rzekome, od Boga upoważnione rządy religijne, tj. kompletnie wyjawić ich oszukańcze przywłaszczenie praw Kościoła Bożego. Zamki lub pałace, jako fortece, w symbolach biblijnych reprezentują główne nauki, jako mocne miejsca mieszkalne dla wierzących w te nauki (Ps. 48:3,13; 78:69; 122:7). Zamki pozafiguralnego Madjanu były jego rozmaite główne błędne nauki. W tej części Nominalnego Kościoła, tego pozafiguralnego Madjanu, takimi zamkami lub fortecami były doktryny o trójcy, ludzkiej nieśmiertelności, przytomności umarłych, o umarłych będących w szczęśliwości, lub mękach, o wiecznych mękach, o próbie ograniczonej do obecnego życia, o przyjściu Pańskim po Tysiącleciu, o sądnym dniu, itd. Błędy innych, takie jak pięć błędów przesiewań, są innymi z tych zamków. Popalenie zamków figuralnych Madyjańczyków ogniem przez 12 000 Izraela, byłoby figurą na doszczętne spalenie przez Parousyjne Maluczkie Stadko utrzymywanych nauk Słowem Bożem, jako symbolicznym ogniem, czym ono jest odnośnie błędów (2 Król. 1:10-14), powyżej wymienione i inne błędy, w których, jako we fortecach i zamkach, pozafiguralni Madjanici przebywali. Niektórzy z nas wiemy przez uczestniczenie, niektórzy z nas z obserwacji, a niektórzy z nas przez informację, że takie symboliczne spustoszenie miało swoje miejsce podczas wojny, toczonej przez Parousyjne Maluczkie Stadko. Tym sposobem Bóg i Izrael Boski Wieku Ewangelii był broniony przez wojnę toczoną przez Parousyjne Maluczkie Stadko przeciwko błądzicielom, i tą wojną zakończyło się Parousyjne wojowanie przeciwko błędom i błądzicielom, tak jak nawet te figuralne 12 000 swoim wojowaniem przeciwko Madjanitom obroniło Boga i Izraela, a wykazali Madjanitom, że są winnymi i zakończyli swoją wojnę.
ŁUPY I PLONY
(17) We w. 11, 12, jest podane, co było uczynione z więźniami i z rzeczami zdobytymi. Plony zdają się odnosić do żyjących rzeczy zdobytych (w. 11, 12, 26, 27) we w. 12 wyrażenie "i łupy", po słowie "więźnie", powinno być przetłumaczone, nawet, (lub czyli) "plony"; a łupy zdają się odnosić do nieżywotnych rzeczy zdobytych (w. 11, 12, 53). Pobranie tych, podane we w. 11, zdaje się odnosić, nie do pierwotnego aktu zdobycia, o czym mówi w. 9, lecz odnosi się do lepszego zabezpieczenia i przygotowania ich do przyprowadzenia ich do obozu Izraelskiego. W pozafigurze to odnosiłoby się do lepszego uchwycenia tych symbolicznych łupów i plonów przez Maluczkie Stadko. To było uczynione przez ich gruntowniejsze, doktrynalne pouczanie symbolicznych więźniów, odnośnie ich przywilejów ludzkich i nowych stworzeń, przez ich lepsze uchwycenie Prawd, które wzięli od pozafiguralnych Madjanitów, i przez ich otrzymanie silniejszego rozwoju zdobytych zalet i specjalnych zarysów nauczania, jakie im dało ich wzięcie udziału w tej wojnie. Przyprowadzenie łupu i plonów (w. 12) przez figuralne wojsko Izraelskie do Mojżesza reprezentuje przyprowadzenie osób które Parousyjne Maluczkie Stadko pozyskało do Prawdy, przyprowadzenie Prawdy, które zabrali z wyznań i Lewickich pism, przyprowadzenie Lewickich dzieł i zalet i ich wykładów, pism lekcji i materiału użytecznego w rozmowach, do Jezusa, jako zdobycz pozyskana szczególnie dla Niego, jako od Boga naznaczonego Wodza, Wykonawcy, Mówczego Narzędzia Bożego do pozafiguralnego Izraela.
(18) Izraelici przyprowadzając je do Eleazara reprezentują Parousyjne Maluczkie Stadko, przyprowadzając te rzeczy do Jezusa, jako swego Arcykapłana. Przyprowadzenie łupu i plonów przez te 12 000 Izraelitów przed zgromadzenie reprezentuje Parousyjne Maluczkie Stadko przyprowadzając te same rzeczy przed Parousyjny lud Boży, np. gdy kiedykolwiek który z nas pozyskał kogoś do Prawdy, to przyprowadziliśmy go pomiędzy braci skoro tylko mogliśmy; i prawdziwie byliśmy uradowani z tego, że byliśmy uprzywilejowani to uczynić. Przyniesienie łupów i przyprowadzenie plonów do obozu na pola Moabskie reprezentuje fakt, że pozafigura została wykonana wtenczas, gdy lud Boży w Wieku Ewangelii był na ostatnim swoim przestanku podróży po puszczy. Ten przestanek był terytorium, czyli sferą Prawdy i jej ducha i był własnością rzymsko-katolickiego kościoła, którego zwykle reprezentuje Moabja, natomiast ziemia Ammonitów zwykle reprezentuje protestantyzm. Powodem rozłożenia ostatniego obozu Parousyjnego w poprzednim rzymsko-katolickim terytorium jest to, że rzymsko-katolicyzm jest zupełnym sfałszowaniem Prawdy i jej ducha, lecz protestantyzm nie jest; przeto w otrzymaniu Prawdy i jej ducha jako obozu Parousyjnego i Epifanicznego dla siebie, Maluczkie Stadko wydarło te sfery z rąk rzymsko-katolicyzmu tj. obróciło je w prawdzie, przez konieczne zmiany fałszowanych na prawdziwe. Wyrażenie, "które są nad Jordanem przeciw Jerychu", reprezentuje fakt, że ostatnia stacja Kościoła Wieku Ewangelii była na zewnątrz, lecz blisko nominalnego Kościoła (Jerycho), gdy prawie miał opuszczać ziemię do Królestwa przez śmierć (Jordan) rzecz, która nie była prawdą o żadnej przedżniwnej stacji Kościoła.
(19) Mojżesz, Eleazar i wszyscy książęta zgromadzenia wychodząc przeciwko wracającemu się wojsku reprezentuje przywitanie Maluczkiego Stadka przez naszego Pana Jezusa, jako od Boga naznaczonego Wodza, Wykonawcę i Mówcze Narzędzie Boskie do pozafiguralnego Izraela, przez Eleazara tj. naszego Pana jako Arcykapłana Kościoła, i przez wszystkich książąt, czyli wodzów między ludem Bożym, gdy z każdej bitwy tej wojny indywidualni członkowie Maluczkiego Stadka wracali ze swoim łupem i plonem. Chociaż we figurze taki powrót był uczyniony raz na zawsze, to jednak w pozafigurze z każdym razem, kiedy zdobyto trochę łupu, lub plonu, to przyniesiono je pomiędzy lud Boży. Wszyscy z nas wiedzą, czy to z doświadczenia, obserwacji, lub informacji, że takie przyjęcie odbywało się, gdy po jednym, od czasu do czasu, bracia Maluczkiego Stadka przywiedli łupy i plony, pozyskane w ich wojnie z pozafiguralnymi Madjanitami. Przywitanie tych 12 000 przed obozem reprezentuje, że pozafigura wykonała się, gdy ci zwycięzcy byli jeszcze w ciele, a przeto mniej więcej w nieharmonii i niepopularności ze stanem obozowym. Udział Mojżesza i Eleazara w takim przywitaniu pokazuje cośkolwiek podobny czyn z takim samem ogólnym pozafiguralnym znaczeniem we wyjściu Melchizedeka na spotkanie Abrahama, wracającego się z pobicia czterech (nie pięciu) królów (1 Moj. 14:18; Do Żyd. 7:1, 2). Tych tu czterech królów reprezentuje przesiewaczy z trzeciego, czwartego, piątego i szóstego przesiewania, gdyż przesiewacze zapierający się okupu i przesiewacze szerzący niedowiarstwo nie są przedstawieni w tym obrazie, ponieważ pozafiguralny Lot (Wielkie Grono) nie był jeszcze pojmany przez żadną fazę tych ostatnio wymienionych przesiewań, lecz był pojmany przez mniej więcej zmniejszone fazy tych innych czterech przesiewających błędów, np. synowie pozafiguralnego Korego, którzy są figurą na pewnych Lewitów Kaata (4 Moj. 26:9-11), byli pojmani przez piątą grupę przesiewaczy. Lecz według w. 14 Mojżesz gniewał się na hetmanów, pułkowników i rotmistrzów, a natomiast nie gniew, lecz przyjemność zdaje się być okazana w usposobieniu Melchizedeka. Lecz to nie znaczy, że w pozafigurze jest sprzeczność. Obie pozafigury były faktyczne. Jedna wykazuje przyjemność Jezusa w zwycięzcach za dobro, które oni uczynili, a druga wskazuje, że On miał nieprzyjemność z powodu pewnych złych rzeczy, które oni uczynili, jak to będzie udowodnione w dalszym badaniu figur i pozafigur. To jest tylko jeszcze jedna ilustracja faktu, że nie wszystko odnośnie jednego przedmiotu jest dane w jednym z wierszy Pisma Św., lecz że Pismo Św. daje swoje myśli na każdy z swoich przedmiotów, "trochę tu, trochę ówdzie".
(20) Chociaż to nie jest zapisane (w. 14), to Mojżesz bardzo możliwie wyraził przyjemność, jako patriotyczny Izraelita, jaką czuł z chwalebnego zwycięstwa i ze zdobytego łupu i plonu. Lecz Bóg nie zamierzył, aby wyrazić ten zarys uczucia Mojżeszowego, ponieważ On zamierzył przez Mojżesza w tym miejscu pokazać, że nasz Pan, jako Wódz i Wykonawca, był niezadowolony z rzeczy niewłaściwie wykonanych we wojnie Parousyjnej. Ten gniew był skierowany przeciwko oficerom wojska, hetmanom lub pułkownikom nad tysiącami, i rotmistrzom lub setnikom nad setkami. Ci oficerowie reprezentują pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów. Te dwanaście pielgrzymów, którzy byli najczynniejsi i najzdolniejsi odnośnie publiczności, tj. w publicznych zebraniach, są pozafigurą tych dwunastu hetmanów nad tysiącami. Obecnie nie jesteśmy w stanie zupełnie sprawdzić tożsamości wszystkich tych dwunastu, lecz możemy, z hetmanów, których Dawid naznaczał, co miesiąc nad miesięcznymi 24 000, z pewnością utożsamić siedmiu z nich (1 Kron. 27:1-15). Joroboam (1 Kron. 27:2; 11:11) reprezentuje naszego Pastora, który był kapitanem, czyli hetmanem nad pierwszym tysiącem; Eleazar Dodonejczyk (1 Kron. 27:4; 11:12) reprezentuje innego brata, który był kapitanem nad drugim tysiącem; Banajas (1 Kron. 27:5, 6; 11:22) reprezentuje J. F. Rutherforda, który był kapitanem nad trzecim tysiącem. Można zauważyć, że Semma (2 Sam. 23:11), który reprezentuje brata Barton, nie był pomiędzy kapitanami miesięcznych 24 000. To niezawodnie było z powodu tego, że on nie był specjalnie wybitnym w publicznej pracy. Abisaj, figurą na br. Jana Edgara, który nie wykonał dużo publicznej pracy, również nie był wymieniony pomiędzy kapitanami miesięcznych 24 000. Chociaż jeszcze nie jesteśmy w stanie utożsamić ich z figuralnymi walecznymi mężami według listy walecznych mężów Dawidowych (2 Sam. 23:8-31; 1 Kron. 11:11-47), to jednak wnioskujemy z użytku, jaki brat Russell czynił z nich w pracy publicznej, że bracia Hemery, Sturgeon i Raymond są dosyć pewnie, a bracia Sexton, Bundy i Rockwell są mniej pewnie pozafigurami siedmiu innych kapitanów miesięcznych 24 000. w 1 Kron. 27:1-15, jak również pozafigurami tych drugich siedmiu tysięcy tyczących się naszej lekcji. Jeszcze mniej pewni jesteśmy odnośnie tych ostatnich dwóch kapitanów nad ostatnimi dwoma tysiącami. Możliwie, iż to byli bracia Lundborg ze Szwecji i Koetitz z Niemczech. Reszta tych 132 kapitanów (hetmanów), tj. 120 z nich reprezentuje resztę pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów. Pan gniewał się na tych, gdy oni wracali z wojny; ponieważ pozostawili żywymi nie tylko niektóre, ale wszystkie niewiasty, które zabrali (w. 14, 15). Mojżesz osądził, że te, co za pośrednictwem rady Balaamowej skusiły Izraelczyków do grzechu przy Baalu Fegora i przeto sprowadziły plagę na Izraela, powinny być zabite z rozkazu hetmanów zanim powrócą. - w. 16: zob. ang. P '32, 160-163.
(21) Następujące fakty wyjaśnią nam to wydarzenie w pozafigurze: Te 12 000, zabierając do niewoli i zachowując żywych niewiast i chłopców (w. 17), przywiedli, jako pojmanych, do obozu takich, co nie zasłużyli sobie, aby być tam przyprowadzeni. W tym oni reprezentują, jak te pozafiguralne 12 000 pozyskało dla Prawdy więcej ludzi niż byli powinni pozyskać, niektórych, co nie zasłużyli na to, aby być w łączności z ludem w Prawdzie - niektórych, co nigdy nie byli ofiarowani. Wszyscy wiemy, iż niektórzy nie żyli wiernie według swego poświęcenia, tj. nie-dziewice, i niektórzy (chłopcy), którzy, przyjmując cośkolwiek z Prawdy, walczyli za niektórymi błędami pozafiguralnych Madyjańczyków. Pozafiguralni żołnierze za bardzo troszczyli się o pozyskanie liczb, jak to nam sugestionuje figura, i przeto nie byli dosyć ostrożnymi, aby dostatecznie pouczyć w doktrynach o poświęceniu tych, których pozyskali Prawdę i nie wymagali od nich, żeby postępowali według tego wysokiego ideału, a jeżeli nie chcieli zgodzić się na niego, to żołnierze powinni ich trzymać zdała od łączenia się z ludem w Prawdzie. Nasz Pan Jezus trzymał wodzów szczególnie odpowiedzialnych za opuszczenie się pod tym względem, ponieważ oni powinni byli wpłynąć na tych drugich, ażeby nie "brali w niewolę" takich niezdatnych i nie przyprowadzali ich pomiędzy lud Boży w Prawdzie. Dlatego On był specjalnie niezadowolony z wodzów za ich nadmierną troskliwość, aby pozyskać liczby i za ich opuszczenie się w powstrzymywaniu drugich od czynienia tego samego. Zabijanie (w. 17) nie-panien i chłopców reprezentuje odcinanie ich pozafigur z pomiędzy ludu Bożego, co zwykle działo się przez zbijające nauki i czyny wodzów i innych podczas przesiewań wielkich i małych, chociaż często to się zdarzało z jednostkami gdy nie było przesiewań. Rozkaz, aby zachować żywo (w. 18) panny, które są figurą na prawdziwie poświęconych (Obj. 14:1-5; Mat. 25:1-12; Ps. 45:14, 15; PnP. 6:8, 9; Przyp. 31:29), jak również rozkaz, aby pozabijać nie-panny i chłopców, był dany przez naszego Pana w obydwóch wypadkach przez dotyczące nauki Prawdy i opatrzności. Pozafiguralne panny były zachowane żywo dla ludu Bożego przez miłą opiekę i dokładne nauki, jakie one otrzymały od braci. W odcinaniach jak i w zachowaniach byli to wodzowie, co byli najczynniejsi, a których postępowanie względem obydwóch urzeczywistniło zamiar Boży względem nich.
WYTŁUMACZYWSZY dotąd 4 Ks. Moj. 31:1-18 postąpimy teraz dalej z naszym badaniem tego rozdziału, zaczynając od w. 19. Od w. 15 do w. 20 Mojżesz przemawia, i przedstawia tu naszego Pana, jako Wykonawcę, Mówcze Narzędzie i Wodza, od Boga naznaczonego dla pozafiguralnego Izraela podczas Żniwa Wieku Ewangelii. Tak jak we w. 19 i 20 Mojżesz rozporządził odnośnie oczyszczenia figuralnych wojowników i pojmanych, tak nasz Pan w czasie Żęcia dał pozafiguralne instrukcje odnośnie oczyszczenia pozafiguralnych wojowników i ich pojmanych. Rozkaz (w. 19), żeby ci zostali poza obozem Izraela, wskazuje, że ci byli nieczystymi i, że ich pozafigury będą nieczyste. Pozostanie poza obozem przez siedem dni jest figurą na pozostanie pozafigur za pozafiguralnym obozem (tutaj, królestwem) do czasu ich zupełnego oczyszczenia. Obóz tu widocznie nie znaczy zgromadzenie ludu Bożego jeszcze w ciele; ponieważ pozafiguralni kapitani i pojmani byli w czasie żęcia w nim i byli częściami tego zgromadzenia. Zabicie duszy (tak brzmi w hebrajskim) reprezentuje odziedziczone po Adamie słabości czynne przeciw naszemu poświęceniu, tj. samolubstwo i światowość, a dotknięcie zabitego reprezentuje zaraźliwość odziedziczonej upadłości Adamowej. W tych obydwóch znaczeniach musimy się oczyścić z pod mocy usposobienia Adamowego, jeżeli mamy wnijść do królestwa, jako zwycięzcy. Oczyszczenie się dnia trzeciego reprezentuje oczyszczenie, jakie otrzymujemy w usprawiedliwieniu, tj. od grzechu, co jest dokonane przez nasze przytłumienie go, o ile jesteśmy w stanie to uczynić. Ten bój zaczął się od naszego tymczasowego usprawiedliwienia i będzie trwał aż do śmierci.
(23) Oczyszczenie trzeciego dnia nasuwa nam na myśl to, co należy do usprawiedliwienia, jak następuje: Abraham był pierwszy, któremu tymczasowe usprawiedliwienie, wymagające życia sprawiedliwego do stopnia zdolności, było ofiarowane dlatego, iż przewidziano, że on przyjdzie w pokrewieństwo z Bogiem przez Przymierze Abrahamowe. Abraham otrzymał swoje oczyszczenie podczas trzeciego 1000-letniego dnia historii ludzkiej. Przeto oczyszczenie trzeciego dnia jest to, które tyczy się stanu usprawiedliwienia. Rozumie się, oczyszczenie tutaj nie znaczy z pod wyroku za grzech Adamowy, które staje się tylko przez zasługę Jezusa przez wiarę; lecz jest to oczyszczenie z pod mocy grzechu Adamowego, co jest dokonane przez współdziałanie Jezusa i wierzącego przez uczynki. Oczyszczenie siódmego dnia jest figurą na zwyciężenie samolubstwa i światowości, tyczących się stanu poświęcenia. Wiemy z doświadczenia, że my przechodzimy obie te formy oczyszczenia. Czy Jezus, jako pozafigura Mojżeszowego dania rozkazów na figuralne oczyszczenia, dał rozkazy na pozafiguralne oczyszczenia? Odpowiadamy, tak. Podczas całego okresu żęcia wychodziły od Niego strofowania do wszystkich ludzi w Prawdzie, wodzów i prowadzonych przez nich, aby się oczyścili z wszelkiej nieczystości ciała i ducha i ze wszystkich form samolubstwa i światowości. On wypowiadał je przez Tomy, przeważnie 1-szy, 5-ty i 6-ty, a szczególnie ten ostatni, przez Cienie Przybytku, Strażnice, Hymny i Poezje Brzasku, Kazania, wykłady pielgrzymów, lekcje starszych i stosowne rozmowy ludu Bożego. Przeto dotyczące fakty dowodzą, że pozafigury w. 19 wypełniły się za dni usługiwania naszego Pastora, tj. w Parousji.
(24) Szczegóły odnośnie tego, co miało być oczyszczone są podane we w. 20 - szaty, rzeczy ze skóry, wyroby z koziej sierści i każdą rzecz drewnianą, jak również osoby. Szaty są figurą na przymioty serca i urzędowe władze nowych stworzeń (Do Kol. 3:12; 2 Moj. 28:2, 40). Wodzowie i prowadzeni mieli oczyścić swoje przymioty serca i urzędowe władze, jako nowe stworzenia, od wszelakiej nieczystości z natury, jako odrębnej od grzesznej, samolubstwa i światowości. Aluzja do rzeczy skórzanych, zawiera w sobie te same myśli, co te zobrazowane w oponach przybytku ze skór baranich na czerwono farbowanych i skór borsukowych. Te pierwsze opony reprezentują nasze przykrycie zasługi Chrystusowej, a te ostatnie nasz wygląd, jako pogardliwy dla świata. Przeto oczyścić rzeczy skórzane jest figurą na dwie rzeczy: oczyścić wszelkie plamy z naszych szat i usunąć na bok wady, które dałyby ludowi Bożemu zły wygląd przed światem. Opona z koziej sierści, nakrywająca przybytek, reprezentuje nasze usprawiedliwione człowieczeństwo. Oczyścić każdy wyrób z koziej sierści przedstawiałoby zatem nasze oczyszczanie naszych ludzkich zalet, które są pokryte sprawiedliwością Pańską, od ludzkich wad które trzymają się ich. Drzewo w przybytku reprezentuje zniszczalne człowieczeństwo. My mamy wady w naszym człowieczeństwie, które nie są przyczepione do naszych naturalnych dobrych przymiotów lecz są im przeciwne. Te są reprezentowane w rzeczach z drzewa we w. 20. Przeto oczyścić rzeczy z drzewa reprezentuje nasze pozbywanie się takich wad. Rozkazanie, aby się oczyścili, reprezentuje rozkazanie Jezusa do nowych stworzeń, ażeby zwyciężyli swoje braki przez wyćwiczenie się w tych zaletach. Nowe stworzenie jest zobrazowane przez lnianą oponę. Przeto te pięć rzeczy, które były oczyszczone reprezentują pięć odrębnych rzeczy, które bywają oczyszczane w pozafigurze.
(25) We w. 21-24 Eleazar, jako arcykapłan, daje pewne instrukcje odnośnie pracy oczyszczenia. Różnica pomiędzy Mojżeszowym, a Eleazarowym daniem tych instrukcji jest jak następuje: Mojżesz dał je jako wykonawca naznaczony od Boga, mówcze narzędzie i wódz Izraela, natomiast Eleazar dał je, jako arcykapłan, pojednający wojowników i ich pojmanych z dobrą wolą Bożą, czyniąc ich zadowolonymi z wolą Bożą. W pozafigurze cztery funkcje pracy naszego Pana w łączności z naszym oczyszczeniem siebie są reprezentowane przez względne czynności Mojżeszowe i Eleazarowe. Jako Wykonawca Jezus daje nam doświadczenia potrzebne dla naszego oczyszczenia; jako Mówcze Narzędzie, daje nam nauki potrzebne dla naszego oczyszczenia; jako Wódz, daje nam wskazówki odnośnie naszego postępowania, które są potrzebne dla naszego oczyszczenia, natomiast, jako Arcykapłan, On sprawuje pojednanie w nas, czyni nas zadowolonymi z dobrą wolą Bożą. Doświadczenie dowodzi, że w czasie żęcia, według wymagania tej figury, Jezus oficjalnie urzędował względem wodzów i prowadzonych w te cztery sposoby. Eleazarowe mówienie (w. 21) żołnierzom, że tłumaczy im rzeczy, które Bóg rozkazał przez Mojżesza, reprezentuje fakt, że nasz Pan, jako Arcykapłan, w czasie żęcia mówił nam, że On tłumaczy pozafiguralnym żołnierzom rzeczy, które, jako Wykonawca naznaczony od Boga, Mówcze Narzędzie i Wódz pozafiguralnego Izraela, On otrzymał od Boga, jako Jego wolę odnośnie oczyszczenia powyżej określonego. Wyrażenie, ustawa zakonna, reprezentuje myśl o naukach Słowa Bożego (Ps. 1:2; 119:18, 97, 113, 142, 163, 165). Doświadczenie dowodzi, że w Jego pracy czynienia nas zadowolonymi z dobrą wolą Bożą, Jego drugi zarys pojednawczej (Arcykapłańskiej) pracy, Jezus jako Arcykapłan podczas Parousji, wyjaśnił dotyczące nauki Słowa Bożego, jako będące Mu dane, jako Wykonawcy naznaczonemu od Boga, Mówczemu Narzędziu i Wodzowi pozafiguralnego Izraela w tym czasie.
(26) Można zauważyć, że dwojaki sposób oczyszczania jest podany we w. 22, 23. Metale, ponieważ one mogły wytrzymać ogień, miały być oczyszczone innym sposobem niż rzeczy, które nie mogły znieść ognia. Złoto, srebro, miedź, żelazo, cyna i ołów miały być oczyszczone wyprawieniem przez ogień i przez pokropienie wodą oczyszczenia. Różnica we figuralnym procesie oczyszczania tych dwojakich narzędzi była, rozumie się, w celu wskazania ważnej różnicy w rzeczach, które muszą przechodzić pozafiguralne oczyszczenie. Tak Pismo Św. jak i doświadczenie pokazuje, że my bywamy oczyszczeni z niektórych naszych wad przez samo poddanie się wpływowi Słowa Bożego (Ps. 119:9; Jana 15:3; Iz. 4:4; 1 Kor. 5:7; 6:11; Efez. 5:26). A to jest zobrazowane przez oczyszczenie omyciem wodą i pokropieniem wodą oczyszczenia. Pismo Św. i doświadczenie także dowodzi, że my bywamy oczyszczeni z innych wad przez poddanie się wpływom Słowa i opatrzności i karnościom Pańskim (Ps. 94:12; 119; 67; Ozeasz 5:15, Do Rzym. 5:3; 1 Kor. 3:12-15; 2 Kor. 4:17; Do Żyd. 12:4-14; Jakuba 1:4, 12; 1 Piotra 1:7; 4:14). Ta forma oczyszczenia jest przedstawiona w sposobie oczyszczania metali. Różnica pomiędzy pozafiguralnym omyciem wodą, a pokropieniem wodą oczyszczenia jest ta: Poprzednie jest oczyszczeniem, dokonanym którą bądź częścią Słowa bez pozafigur doświadczeń Starożytnych Św., zaś to ostatnie oczyszczenie jest dokonane przez pozafigury doświadczeń Starożytnych Św. Gdy oczyszczenie bywa dokonane przez same Słowo, to ono jest skutkiem tak wiernego przyjęcia odnośnych prawd przez nową wolę i posłusznego zastosowania ich ściśle do wad, że te ostatnie bywają wypchnięte zupełnie. To dzieje się, naturalnie, tylko w takich wypadkach, gdzie te wady są mniej więcej powierzchowne, nie głęboko zakorzenione. Gdzie głęboko zakorzenione wady istnieją, to oczyszczenie nie bywa dokonane tylko takim sposobem, chociaż ten proces musi współdziałać z tym drugim. W takich wypadkach karne doświadczenia muszą być dodane do pierwszego sposobu i wśród takich karnych doświadczeń trzeba się poddać posłusznie wpływowi odnośnych części Słowa. Takie postąpienie wśród takich karnych doświadczeń sprawi oczyszczenie. W niektórych wypadkach ten drugi sposób sprawia stosunkowo szybkie rezultaty, w innych powolne rezultaty. To zależy częściowo od stopnia wierności wyćwiczonej, a częściowo od tego, jak bardzo te wady przyczepiły się do nas. W niektórych wypadkach trwa to wiele lat, a we wielu do końca życia. Znamy z Biblii i z doświadczenia powyżej określone metody pozafiguralnego oczyszczenia. Wiemy również, iż tak jak pozafiguralny Eleazar wykazał te rzeczy we figurze, tak też nasz Pan podczas Parousji, czasu żęcia, wykazał ich pozafigury przez pisma naszego Pastora, wykłady pielgrzymów, ustne, drukowane i skrócone w notatkach, wykłady i lekcje starszych i rozmowy, napomnienia i świadectwa braci.
BEREAŃSKIE PYTANIA
(11) Co w. 7 określa? Jaką wyłączną charakterystykę miała ta wojna? Z jakich dwóch powodów to tak było? Jakim narodem, co się tyczy ludności, byli Madyjanici? Jaki fakt udowodnią to? Co ten fakt zmusza nas wywnioskować odnośnie kogo tyczą się wszyscy mężczyźni w. 7? Jaki jeszcze fakt zgadza się z tem? Jak wojownicy Madyjańscy równali się liczbowo z wojownikami Izraelskimi? Jak pozafigura sugestjonuje to? Dlaczego? Na jakiej zasadzie jedynie możemy zdać sprawę z pobicia wszystkich po jednej stronie, a nikogo po drugiej stronie? Za czyjem pośrednictwem to było uczynione? Jakim sposobem to możliwie było uczynione? Dlaczego to było uczynione? Co ta wojna reprezentuje? Czyj udział jedynie jest zobrazowany przez udział tych 12,000? Co jest dowodem tego? Co reprezentuje zabicie Madyjanitów? A co nie? Co reprezentuje zabicie wszystkich wojowników Madyjańskich? Co Bóg obiecał pod tym względem? Jak zacytowa-ne ustępy udowodniają to? Jakie dwie rzeczy zawiera w sobie figura i pozafigura w tem, że Izraelici wojowali jako im Pan rozkazał? Co te dwie rzeczy w pozafigurze dowodzą?
(12) Co popatrzenie się wstecz na kontrowersje Parousyjne pokazuje odnośnie podanych pozafigur? Jakim czasem była Parousja w porównaniu z innemi częściami Wieku Ewangelji odnośnie sporów.? Jak to jest widoczne z czynności czworakich osób? Które osoby były figurą na ostatnie z tych czworakich osób? Jak pielgrzymi i posiłkowi pielgrzymi brali udział w tej wojnie? Starsi? Nieurzędowi członkowie Maluczkiego Stadka? Kolporterzy? Ochotnicy? Rodzina Domu Biblijnego? Rozszerzający pracę? Pracownicy przy Fotodramie? Przy gazetach? Strzelcy? Gdzie te spory się odbywały? Co ożywiało obie strony do tej wojny, szczególnie Maluczkie Stadko? Co mogą sobie wszyscy przypomnieć? Jakim czasem była Parousja z punktu naszego badania? Jaki był rezultat tych sporów dla uczestników w nich?
(13) Jakich sześć osób zabili Izraelici dodatkowo w tej Madyjańskiej wojnie? Do znaczą ich imiona? Co Beor znaczy? Kogo reprezentują tych pięć królów? Jakie dwie rzeczy udowodniają tę odpowiedź? Jak w każdym wypadku znaczenie ich imienia sugestjonuje to? W jakiem znaczeniu te pozafiguralne 12,000 zabiło tych? Kto przypomni sobie wypełnienia w. 8?
(14) Co trzeba zauważyć odnośnie słowa wszystkie we w. 9? Co znaczy ukośny druk w A. V., czyli w powszechnem angielskiem tłumaczeniu? Jakie dwa sposoby udowodniają, że to tłumaczenie tutaj jest nieszczęsnem? Jakie jest literalne przetłumaczenie w. 9? Co to znaczy odnośnie wojowników i ruchomości i niektórych niewiast i dzieci i odnośnie cywilnych mężczyzn i innych niewiast i dzieci? Jak ta myśl jest udowodniona prawdziwą? Kto był temi pozafiguralnemi Madyjańskiemi niewiastami i dziećmi pojmanemi? Jak pojmani w pozafigurze byli ci? Jakie dwie rzeczy to obejmuje?
(15) Z kogo się składały pozafiguralne Madyjańskie niewiasty? Chłopcy? Co zdobyte owce reprezentują? Bydło? Co naogół osły symbolizują? Jakie przykłady to dowodzą? Jak zacytowane ustępy to dowodzą Co potwierdza tę myśl? Co osły naszego badania reprezentują na pierwszem miejscu? Co na drugiem? Co na pierwszem miejscu reprezentowałyby zdobyte nieżywotne rzeczy? Jakie czworakie pomoce dostało z nich te 12,000? Jakie dwojakie inne pozafiguralne rzeczy dostały się tym 12,000? Co jest prawdą o łupie i plonie Parousyjnego Maluczkiego Stadka? W jakim stanie to pozostawiło niepojmanych Madyjanitów?
(16) Co wiersz 10 mówi nam? Co to znaczy, co się tyczy ziemi i niepojmanych Madyjanitów? Co reprezentuje miasto w symbolach biblijnych? Jakie trzy przykłady udowodniają to? Jak zacytowane ustępy to dowodzą? Co reprezentuje spalenie miast Madyjańskich ogniem? Co reprezentują zamki, lub pałace w symbolach biblijnych? Jak zacytowane ustępy to dowodzą? Co naogół było zanikami pozafiguralnego Madyjanu? Czem one były szczegółowo w Nominalnym Kościele, jako części pozafiguralnego Madyjanu? Czyje jeszcze błędy były częścią takich zamków? Co reprezentuje popalenie zamków Madyjanu ogniem przez te 12,000? Czem jest prawda w stosunku do błędu? Jak zacytowany ustęp to dowodzi? Jakiemi trzema sposobami my wiemy, że to się stało? Jaki był skutek tej figuralnej i pozafiguralnej wojny odnośnie Boga i Izraela?
(17) Co jest podane we w. 11, 12? Czem są plony? Jak to Jest udowodnione przez zacytowane ustępy? Czem są łupy? Jak to jest udowodnione zacytowanemi ustępami? Co nie jest, a co jest znaczeniem zabrania tych we w. 11? Co naogół to reprezentuje? Jakiemi trzema sposobami to było uczynione? Co reprezentuje przyprowadzenie łupu i plonów do Mojżesza przez te 12,000?
(18) Co reprezentuje ich przyprowadzenie tych do Eleazara? Do zgromadzenia? Jaki przykład jest ilustracją takiego przyprowadzenia do zgromadzenia? Jakie dwie rzeczy są zobrazowane w przyprowadzeniu tych do obozu na polach Moabskich przez te 12,000? Co Moab i Ammon zwykle reprezentuje? Dlaczego ostatni przestanek obozowy pozafiguralnego Izraela był w terytorjum poprzednio rzymsko-katolickim, a nie w protestanckim? Co reprezentuje to, że obóz był blisko Jerycha nad Jordanem?
(19) Co reprezentuje to, że Mojżesz wyszedł na spotkanie wracającego się wojska? Że Eleazar wyszedł? Wszyscy książęta? Co wypełniło się, a nie jest wskazane we figurze? Przez co wszyscy wiemy, że takie przyjęcie się stało? Co reprezentuje przywitanie ich poza obozem? Jaki czyn jest podobny przywitaniu temu, które Mojżesz i Eleazar uczynił? Jak te pozafiguralne przywitania są spokrewnione jedno z drugiem? Jaka jest różnica w liczbie figuralnych królów porażonych w każdym wypadku? Dlaczego jest ta różnica? Jaki figuralny przykład udowodnią to? Jaka różnica jest wskazana w usposobieniach tych witających we figurze i pozafigurze? Co to nie znaczyłoby? Dlaczego nie? Co za zasada biblijna jest nam wskazana przez te dwa odmienne usposobienia?
(20) Dlaczego, pomimo iż to nie jest zapisane, Mojżesz niezawodnie wyraził przyjemność ze zwycięstwa? Dlaczego to nie było zapisane o Mojżeszu? Co raczej było zapisane? Dlaczego? Przeciwko komu był ten gniew skierowany? Kto był ich pozafigurami? Kogo tych dwunastu najczynniejszych i najskuteczniejszych reprezentuje? Których z tych pozafiguralnych dwunastu nie jesteśmy w stanie zupełnie utożsamić? Co umożliwia nas utożsamić trzech z nich z pewnością? Trzech innych z dosyć pewnością? Pozostałych dwóch z mniej pewnością? Kogo reprezentuje te 120 innych oficerów? Z czem nie jesteśmy w stanie utożsamić dziewięciu z nich? Dlaczego Jezus był niezadowolony z kapitanów?
(21) Na co nie zasłużyły nie-dziewice i chłopcy? Kto był winien za przyprowadzenie ich do obozu? Co to reprezentuje? Kogo nie-panny reprezentują? Chłopcy? Jakie złe pragnienie było w pozafiguralnych żołnierzach? Przez co to było sugestjonowane? W czem pozafiguralni żołnierze opuścili się z powodu złego pragnienia? Co oni byli powinni uczynić z temi, co nie chcieli się zgodzić na te warunki? Kogo Pan Jezus przeważnie uważał odpowiedzialnym za to opuszczenie? Dlaczego to było sprawiedliwe? Przeciw komu te fakty przeważnie wzbudziły Jego gniew? Co reprezentuje zabicie nie-panien i chłopców? Przez kogo to się zwykle stało? W jakich okolicznościach to się zwykle działo? Wyjątkowo? Kogo panny reprezentują? Jak zacytowane ustępy udowodniają to? Przez kogo był rozkaz dany, żeby zachować te, a zabić nie-panny i chłopcy? Jak? Jak ten rozkaz był wykonany odnośnie panien? Kto wykonał te rozkazy? Co było urzeczywistnione przez to?
(22) Gdzie była tłumaczona 4 Ks. Moj. 31:1-18? Które wiersze tego rozdziału podają mowę Mojżesza? W daniu takiej mowy, co on reprezentuje odnośnie naszego Pana? Co reprezentują jego rozkazy we w. 19, 20? Co znaczy rozkaz w. 19, aby pozostać za obozem? Co to reprezentuje? Co reprezentuje ich przebywanie za obozem przez siedem dni? Czego obóz tu nie reprezentuje? Dlaczego? Co reprezentuje zabicie duszy? Dotknięcie się umarłego? Co trzeba uczynić odnośnie tego, jeśli chcemy wnijść do królestwa? Co reprezentuje oczyszczenie trzeciego dnia? Kiedy ta walka się zaczęła? Kiedy ona się skończy?
(23) Jaka myśl łączy oczyszczenie trzeciego dnia z usprawiedliwieniem? Z czego to nas nie oczyszcza? Dlaczego nie? Z czego to nas oczyszcza? Jak to bywa dokonane? Na co jest figurą oczyszczenie siódmego dnia? Co my wiemy z doświadczenia pod tymi względami? Jak Jezus wypełnił pozafigurę dania rozkazów odnośnie oczyszczenia? Jakim sposobem on wypowiadał te napomnienia? Co dowodzą dotyczące fakty?
(24) Co jest podane we w. 20? Co szaty symbolizują? Co reprezentuje rozkaz odnośnie oczyszczenia szat? Aluzje do rzeczy skórzanych zawierają takie same myśli, jakie są zobrazowane w których oponach figuralnych? Co reprezentują opony przybytku ze skór baranich na czerwono farbowane? Ze skór borsukowych? Co reprezentuje oczyszczenie rzeczy ze skór? Co reprezentuje opona przybytku z sierści koziej? Co reprezentuje oczyszczenie każdej rzeczy, zrobionej z koziej sierści? Co przedstawia drzewo w przybytku? Co reprezentuje rozkaz Mojżesza do żołnierzy, aby się oczyścili? Co na ogół reprezentuje rozkaz, aby oczyścić te pięć rzeczy wymienionych we w. 20?
(25) Co Eleazar daje we w. 21-24? Jaka jest różnica pomiędzy Mojżeszowym, a Eleazarowym daniem dotyczących instrukcyj? Pozafiguralnie, jakie cztery funkcje pracy naszego Pana są tym sposobem przedstawione? Jak Jezus wykonuje pierwszą z tych? Drugą? Trzecią? Czwartą? Co doświadczenie dowodzi odnośnie tych czterech działalności Jezusa? Co reprezentuje to, co Eleazar mówił we w. 21? Co reprezentuje wyrażenie, ustawa zakonna, w. 21? Jak to dowodzą zacytowane ustępy? Co uczy nas doświadczenie pod tym względem?
(26) Ile metod oczyszczenia jest podanych we w. 22, 23? Czem one są? Do jakich rzeczy miała być każda jedna zastosowana? Dlaczego taka różnica była uczyniona we figurze? Co Pismo św. i doświadczenie poucza nas odnośnie pozafiguralnych sposobów oczyszczenia? Jak to udowodniają przytoczone ustępy? Jaki sposób jest figurą na to? Jaki jeszcze inny sposób Pismo Św. i doświadczenie dowodzi że jest użyty? Jak to udowodniają zacytowane ustępy? Co jest figurą na ten sposób? Jaka jest różnica pomiędzy pozafiguralnym omyciem wodą, a pokropieniem wodą oczyszczenia? Jak jest dokonane oczyszczenie samą pozafiguralną wodą? W jakich tylko wypadkach jest ten sposób wystarczający? W jakich on sam nie jest wystarczający? Co jest koniecznem, aby te wykorzenić? Co trzeba uczynić, ażeby je wykorzenić? Jaka różnica istnieje odnośnie czasu w osiągnięciu żądanych skutków? Dlaczego tak jest? Jak długo to trwa w niektórych wypadkach? W niektórych nawet dokąd? Z czego my znamy te rzeczy? Co wiemy pozafiguralnie o Eleazarowym wykazaniu tych rzeczy we figurze? Przez co On to uczynił?
(Ciąg dalszy nastąpi)
TP ’37, 85-91.