PARAGRAFY OPUSZCZONE Z ARTYKUŁU O OŚMIU MAŁYCH CUDOWNYCH DNIACH
(z ang. P. '22, str. 136.)
JAKIMŚ nie do wytłumaczenia sposobem dwa paragrafy zostały opuszczone z naszego artykułu o Ośmiu Małych Cudownych Dniach w Majowej Prawdzie T. 1930 r., tj. num. 46. Te paragrafy powinny być umieszczone przed trzecim paragrafem w pierwszej szpalcie na str. 40. Uprzejmie prosimy naszych czytelników, aby naznaczyli sobie w num. 46, na str. 40, w 1-ej szpalcie, tam gdzie trzeci paragraf się zaczyna, że przed tym paragrafem poniżej podane figury miały być podane jako część tego artykułu, lecz były opuszczone.
Nie uważamy, żeby to było wolą Bożą, abyśmy przedstawili szczegóły, tyczące się małego szóstego, siódmego i ósmego dnia, ponieważ szósty pozafiguralny dzień dopiero co się zaczął, trwając od lipca 1922 r. do lipca 1923 r. Wskutek tego czas tych dni jest prawie zupełnie w przyszłości; a będąc połączony z ciężkimi próbami, doświadczenia tych dni nie mogą być zrozumiałe szczegółowo; ponieważ nasz Pan nigdy nie pozwala nam zrozumieć szczegółów przyszłych wypadków połączonych z próbami; gdyż one zawsze przychodzą w niespodziewany sposób. To byłoby więc szkodliwym spekulowaniem, gdyby się chciało zaglądać w takie szczegóły. Z tego powodu podajemy tylko pewne ogólności. Wieczorna uczta paschalna tego czwartku zdaje się reprezentować przywileje z Prawdą i jej usługami, które teraz mamy i które w dalszym ciągu mamy mieć. Jedenastu uczni reprezentuje dobrych Lewitów, po części biorących udział w tych przywilejach. Judasz opuszczając ucztę reprezentuje, Lewitów w Prawdzie chwytających za władzę i możliwie Lewitów Nominalnego Kościoła, chwytających za władzę, zaczynających wykonywać swoje ostatnie zdradzieckie czyny. Jeżeli mamy właściwie zastosowaną tę pozafigurę, to czas śmierci Jezusa równałby się (w małym obrazie) okresowi pomiędzy 1 - 15 majem, 1923 r. Około tego czasu zdaje się, że święci oświeceni Epifanią zupełnie wejdą w stan symbolicznej śmierci - będą odcięci od wszelkiej epifanicznej czynności względem Lewitów w Prawdzie i w nominalnym kościele i względem nominalnego ludu Bożego, jako bluźniercy i buntownicy, i tym sposobem będą zupełnie nieczynni pod względami epifanicznymi odnośnie nich, jakoby całkowicie i kompletnie pokonani, lecz żałowani, czczeni i bronieni przez kilku nieśmiałych przyjacieli. (Ew. Mat. 27:54-61; Marka 15:39-47; 16:1; Łuk. 23:47-56; Jana 19:31-42.)
Tak jak w czasie od soboty rana aż do wczesnego rana niedzieli (Mat. 27:62-66) kapłani usiłowali uwiecznić swój triumf przez swoją straż przy grobie, tak też od około stycznia, 1924 r. do około stycznia, 1925 r. wodzowie Lewiccy będą chcieli uwiecznić zapomnienie o świętych Epifanii specjalnie ograniczającymi czynami i czynnikami; lecz tak jak w figurze, tak też w pozafigurze ich wysiłek w swoim czasie będzie daremny; ponieważ tak jak nasz Pan powrócił dnia trzeciego figuralnego ósmego dnia z większą władzą niż On kiedykolwiek przedtem miał, i tak jak On, zanim ten dzień się skończył, przekonał większość uczni o Jego chwalebnej przemianie i wielkiej władzy, tak też pomiędzy lipcem, 1924 r. a lipcem, 1925 r. święci Epifanią oświeceni powrócą z o wiele większą władzą niż mieliśmy do tego czasu i krótko po temu przekonamy co raz to większe liczby dobrych Lewitów o Prawdzie i pracy Epifanicznej, i tym sposobem doprowadzimy ich, aby się oczyścili. Uzbrójmy się, umiłowani święci oświeceni Epifanią, na pozafiguralne doświadczenia przed nami tak jak Chrystus uzbroił Siebie na figuralne dotyczące doświadczenia odnoszące się do Niego, które Go miały spotkać, i tak jak on, otrzymamy siłę od Pana na nasze doświadczenia Getsemańskie, przed Sanhedrynem, Piłatem, Praetorium, na drodze do Kalwarii, na Kalwarii i przy grobie Józefa całkiem zapewnieni, że trzeciego pozafiguralnego dnia powrócimy w mocy niemogącej być pokonanej z pozornie niecnie przegranej porażki do pewnego chwalebnego zwycięstwa.
TP ’38, 46-47.