RÓWNOLEGŁE ŻNIWA I RÓWNOLEGŁE DYSPENSACJE OSOBNE I ODRĘBNE
(P '33, str. 21-23.)
OTRZYMALIŚMY list od pewnego brata, który pokazuje, że nie zrozumiał nas właściwie. Zrozumiał iż nauczamy, że równoległe dyspensacje wymagają dla równoległych Żniw tylko równoległych czynów łaski, a nie równoległych czynów gniewu. Tym sposobem mniemał, iż my uważamy, że nasz Pastor najpierw w Z '16, 263, 265 nauczał, że równoległe wypadki dyspensacyjne od 33 r. P. do 1878 r. i nadal były ograniczone poszczególnie do Nominalnego domu Żydowskiego i do Nominalnego domu Chrześcijańskiego. Przytoczył on Przedruki Strażnic str. 189, szpalta 2, par. 2; i str. 4842, pytanie 2, jako przeczące, nie naszemu poglądowi, lecz temu, co on myślał, że było naszym poglądem. Br. Russell miał zupełnie rację w podaniu śmierci naszego Pana w 33 r. P. jako początek drugiej równoległej dyspensacji, tak jak śmierć Jakuba, akurat 1845 lat przedtem, była początkiem pierwszej z równoległych dyspensacji. Przeto pierwsza część równoległych dyspensacji była w toku do śmierci naszego Pana, 10-14, Nisan 33 r. P., zanim zaczęła jako taka zachodzić na Wiek Ewang. przez 40 lat; a druga część tych równoległych dyspensacji była w toku do 10-14 Nisan, r. 1878, zanim zaczęła jako taka zachodzić na Tysiąclecie przez 40 lat. Chociaż Izrael był doświadczany przez 3 1/2 lata, od paź. 29 r. P. do kwiet. 33 r. P. (to będąc łaską), gniew nie przyszedł na nich aż 10 Nisan, 33 r P., kiedy łaska była odjęta od Izraela jako nominalnego domu, chociaż przez 3 1/2 lata dłużej ona była ograniczona do jednostek Izraela. Więc łaska była okazana Nominalnemu Chrześcijańskiemu domowi do kwietnia, 1878 r., chociaż od paź. 1874 r. do kwiet. 1878 r. (3 1/2 lata) on był doświadczany, lecz jako łaską. Przeto akty gniewu równoległych dyspensacji są od 10-14 Nisan, 33 r. P. do 10-14 Nisan, 73 r. P.; i od 10-14 Nisan, r. 1878 do 10-14 Nisan, r. 1918. Więc tak jak nasz Pastor słusznie wskazuje w powyższych cytatach, nie mamy patrzeć za równoległymi wypadkami połączonymi z domem Izraela, idącym na zniszczenie od 33 do 73 r. P. w dziełach łaski, okazanych prawdziwemu chrześcijańskiemu kościołowi od 1878 r. i nadal. Akty gniewu i akty łaski nigdy nie mają być porównywane; ponieważ one nie są czynami równoległymi; gdyż gniew porównuje się z gniewem, a łaskę porównuje się z łaską. Przeto okres gniewu na Nominalny dom Żydowski, od 33 do 73 r. P., ma być porównywany z okresem gniewu na nominalny dom chrześcijański, od 1878 do 1918. Więc o ile się tyczy równoległych aktów dyspensacji do 33 r. P., konstruktywne czyny łaski i naprawiające czyny łaski mają być odpowiednio porównywane z konstruktywnymi czynami łaski i naprawiającymi czynami łaski 1845 lat później, aż do 1878 r. Te więc są równoległymi czynami dyspensacji bez ich, następujących po nich, 40 - letnich okresów gniewu. Jeżeli w ten sposób ograniczamy i spoglądamy na równoległe wypadki dyspensacji, pojmujemy to właściwie myśl naszego Pastora względem nich. Nasz Pastor nigdy nie porzucił swego poglądu na te równoległe dyspensacje i ich okresy gniewu.
Lecz oprócz równoległych dyspensacji mamy wiele innych równoległości w Biblii, np., równoległości 2520 lat, i także inne, jak to jest pokazane w chronologicznych rysunkach Edgarów w Bereańskim Komentarzu (ang.) str. 12. Do tych wielu równoległości należą także równoległości Żniw, od 29 do 69 r. P. i od 1874 do 1914 r. szczególnie. Wykazaliśmy różnicę pomiędzy równoległościami Żniw a równoległościami dyspensacji w ang. P '32, 86, u dołu pierwszej szpalty i wierzchu drugiej; i na str. 90, parag. 1. Św. Paweł wskazuje w 1 Kor. 10:1-14, że te czasy żęcia są równoległymi. W tym rozdziale on mówi o konstruktywnych i naprawiających, czyli oczyszczających aktach łaski i o aktach gniewu, jako równoległych podczas ich poszczególnych 40 lat, "końców wieków". Konstruktywne akty łaski dla obydwóch Żniw są określone w w. 1-4, a naprawiające i oczyszczające akty łaski i pewne akty gniewu są wskazane w w. 5-10. W. 6 wskazuje nam, że te dwojakie akty są zobrazowane w figurach Kościoła; a w. 11 stosuje je jako figury na Kościół w końcach wieków - obydwóch Żniw, czasów Żęcia. Konstruktywne akty łaski przeważnie, chociaż nie wyłącznie, stosują się do przywilei i sposobności połączonych z pięcioma wezwaniami obydwóch Żniw (Mat. 20:1-10); a naprawiające, czyli oczyszczające akty łaski przeważnie i pewne akty gniewu, chociaż nie wyłącznie, stosują się do przywilei, sposobności i doświadczeń połączonych z pięcioma przesiewaniami Żniw. Fakty, podane w Ewangeliach i Dziejach Apostolskich pokazują, że te dwojakie akty są w ich pięciu podziałach 1845 lat odległe od siebie, co dowodzi, że paralele Żniwa, jak również równoległości dyspensacji, są 1845 lat odległe od siebie.
Następujące tabele dowodzą to o obydwóch seriach aktów:
Wezwania Żniwa Wieku Żydowskiego - Wezwania Żniwa Wieku Ewangelii
Jezus, Apostołowie i inni w pierwszym wezwaniu zapraszają tylko Izraelitów, od paź. 29 r. P. do czerwca 36 r. P. - Jezus, br. Russell, i inni w pierwszym wezwaniu zapraszają wyłącznie członków kościoła, od paź. 1874 do czerwca 1881 r.
Jezus, Apostołowie i inni w drugim wezwaniu zapraszają Żydów i Pogan, od paź. 36 r. P. do paź. 39 r. P., zaczynając od Korneliusza. - Jezus, br. Russell i inni w drugim wezwaniu zapraszają ludzi z nominalnego i z poza nominalnego kościoła, od paź. 1881 do paź. 1884.
Jezus, Apostołowie i inni, zwłaszcza przez Pawłową pierwszą i drugą podróż misjonarską, od paź 46 do paź. 49 r. P., trzecim wezwaniem zapraszają Żydów i Pogan [Historia świecka pokazuje nam, że Herod Agrippa umarł w r. 44. (Dz. Ap. 12:23.) Koniec Pawłowej pierwszej podróży misjonarskiej nastąpił mniej niż 14 lat po jego nawróceniu się, które nastąpiło jesienią 34 r. P. (Gal. 2:1-9; Dz. Ap. 15:1-4); przeto narada w Jeruzalemie odbyła się w paź. 48 r. P. (Dz. Ap. 15:40-18:22.] - Jezus, br. Russell i inni uczynili trzecie zaproszenie od paź. 1891 do paź. 1894.
Jezus, Apostołowie i inni, zwłaszcza Pawłowa trzecia podróż misjonarska sprawuje czwarte wezwanie, od paź. 56 do paź. 59 r. P. (Dz. Ap. 20:1-27:1 porównane z 28:11, 12. [Historia rzymska (Ramse'go Badanie o Pawle, str. 352-360) pokazuje, że od czerwca 57 r. do czerwca 59 r. P. były ostatnie dwa lata prokuratorstwa Feliksa. Dz. Ap. 24:27.] - Jezus, br. Russell i inni sprawują czwarte wezwanie, od paź. 1901 do paź. 1904.
Jezus, Apostołowie i inni z nimi sprawują piąte wezwanie mniej niż rok po uwolnieniu Pawła, od lutego 63 do czerwca 66 r. P. - Jezus, br. Russell i inni sprawują piąte wezwanie od lutego 1908 do czerwca 1911.
Daty na piąte powołanie Żniwa W. Żydowskiego są mniej więcej domysłowe; lecz pierwsze cztery będąc 1845 lat przed równającymi się im w Żniwie W. Ewangelii, jesteśmy zadowoleni, że piąta przyszła 1845 lat przed jej równoległą w Żniwie W. Ewangelii.
Przesiewania Żniwa Żydowskiego - Przesiewania Żniwa Ewangelii
Pierwsze przesiewanie zaczęło się od 9-14 Nisan, 33 r. P. (Jana 12:1-8; Mat. 26:6-16; Łuk. 22:31) trwało do czerwca r. P. 36, w zaparciu się Okupu przez Judasza, żydowskiej hierarchii i innych. - Postąpienie Barboura, 9-14 Nisan, 1878 r. wprowadziło przesiewanie przeczące okupowi, które trwało do czerwca 1881 r.
Drugie przesiewanie Niewiara zaczęło się w paź. 36 r. P. (Dz. 9:23-26; porównaj w. 20:22 z Gal. 1:17, 18; także Dz. Ap. 11:2), a skończyło się w paź. 39 r. P. - Drugie przesiewanie Niewiara - zaczęło się w paź. 1881, a skończyło się w paź. 1884.
Trzecie przesiewanie Kombinacjonizm - (złączenie chrześcijaństwa z Zakonem Żydowskim Dz. Ap. 15:1; Gal. 3:1-13; 4:8-5:12) było około paź. 46 do paź. 49 r. P. - Trzecie przesiewanie - Kombinacjonizm - było od paź. 1891 do paź. 1894.
Czwarte przesiewanie - Reformizm - było od około paź. 56 do paź. 59 r. P., napomknięte przez mowę Pawłową do starszych w Efezie (Dz. Ap. 20:17-38) i ześrodkowane w jego doświadczeniach w Judei - Dz. 21:15-27:1. - Czwarte przesiewanie - Reformizm było od paź. 1901 do paź. 1904, środkując się w pewnej sprawie sądowej o rozwód, symbolicznie zabierając w niewolę (wstrzymując) onego Sługę.
Piąte przesiewanie - Sprzeciwianie - było od lutego 63 do czerwca 66 r. P.; jego główną produkcją Prawdy był List do Żydów o Przymierzach, Ofierze za grzech i Pośredniku, napisany w 64 (Do Żyd. 13:23, 24), po uwolnieniu Pawła z rzymskiego więzienia w wiosnę, lub lato 62 r. - Dz. Ap. 28:11, 30. - Piąte przesiewanie - Sprzeciwianie - było od lutego, 1909 do czerwca, 1911 r. odnośnie Pośrednika, Przymierzy i Ofiary za grzech, po nieudaniu się apelacji br. Russella z wyroku niższego sądu, akt, który rzeczywiście uwolnił go od względnego wstrzymania.
Powyżej mówiliśmy, że daty na piąte wezwanie Żniwa Żydowskiego są po części przypuszczalne; i ta sama uwaga w mniejszej mierze stosuje się do piątego przesiewania. Dzieje Apostolskie nie dają żadnej informacji o piątym wezwaniu i przesiewaniu, ponieważ, według paraleli Żniwa Wieku Ewangelii, te nie miały się zacząć aż około osiem miesięcy po skończeniu się czynności, podanych w Dziejach Apostolskich. Ale list do Żydów 13:23, 24 dowodzi, że Paweł był uwolniony z jego pierwszego rzymskiego uwięzienia zanim napisał ten list; gdyż inaczej, widząc, że on pisał z Włoch, gdzie przebywał na krótki czas po uwolnieniu, on nie mógłby obiecać palestyńskim braciom, że ich odwiedzi po przyjściu Tymoteusza do niego. Więc ten list, który był głównym dziełem Prawdy, wydanym w przesiewaniu "Sprzeciwiania" nie mógłby być pisany przed latem r. 62. Data często przypisana jemu jest 64 r. P., a to jest akurat 1845 lat przed wydaniem głównych dzieł Prawdy w przesiewaniu "Sprzeciwiania" Żniwa W. Ewangelii. Są to te fakty, które zmuszają nas powiedzieć, że daty na piąte wezwanie i przesiewanie Żniwa W. Żydowskiego są przypuszczalne, więcej na wezwanie niż na przesiewanie.
Da się zauważyć, że w pierwszej tabeli powyżej, pod trzecim wezwaniem, mówiliśmy, że Paweł nawrócił się 34 r. P. Ten fakt uzasadniamy na uczynieniu br. Russella "onym Sługą", szafarzem spichrza, a tym sposobem uczynieniu go dozorcą niektórych największych prawd, np., odnośnie znaczenia 3 Ks. Moj. 16, w 1879 r. Rozumując wstecz, mówimy, że uczynienie Pawła Apostołem uczyniło go jednym z Dwunastu, który od tedy stał się szafarzem największych i najważniejszych części Prawdy. To stawiło br. Russell w 1879 r., jako Eleazara W. Ewangelii, w takie same stosunkowe stanowisko wobec spichrza, jakie miało Dwunastu Apostołów, Eleazar Żniwa Żydowskiego, w 34 r. P., kiedy objętość ich władz, jako pozafiguralnego Eleazara, była powiększona przez przyjęcie Pawła do ich liczby; ponieważ trzeba zauważyć, że zanim br. Russell w 1879 r. stał się onym Sługą, on miał cały wykonawczy nadzór nad pracą, tj., od Zielonych Świąt, 1878 r., kiedy przyszło do zupełnego zerwania z p. Barbourem i nadal, chociaż on współdziałał w nadzorze wykonawczym przed Zielonymi Świątkami, 1878 r. Równoległe władze, jakie dostały się br. Russellowi w 1879 r., i jakie dostały się Apostołom przez dołączenie Pawła do ich liczby, zmuszają nas do wnioskowania z równoległości Żniwa, że Paweł był nawrócony 34 r. P. Mamy nadzieję podać kiedyś szczegółowo paralele pomiędzy Dwunastoma Apostołami, a naszym Pastorem, tj., pomiędzy równoległymi pozafiguralnymi Eleazarami, jak oni się objawiają z paraleli Żniw, w pracach apostolskich zapisanych w Dziejach Apostolskich i w pracy br. Russella.
Nasz Pastor nigdy nie zaniechał równoległości Żniw od paź. 29 do kwiet. 33 r. P. i od paź. 1874 do kwietnia 1878. Co on uczynił w tym artykule, Żniwo Nie Jest Skończone, było to: On porzucił myśl, odnośnie równoległości Żniw, jako mających do czynienia z Prawdziwym Kościołem od kw . 33 r. P. do paź. 69 r. P. i od kw. 1878 do paź. 1914 r. i porzucił Żniwo (żęcie), jako będące 40 lat długie. Powyższe fakty w tabelach dowodzą, że równoległości Żniw trwały dalej po 33 r. P. i po 1878 r. W II-gim tomie, str. 262, nasz Pastor porównał wezwanie, wychodzące do Korneliusza, itd., ze specjalnymi wezwaniami, wychodzącymi w 1881 r. do niektórych na roli, tj. do tych, nie będących w nominalnym kościele, tak jak Korneliusz nie był członkiem Żydowskiego kościoła. Te fakty, rzecz pewna, należą do równoległości Żniw, a nie równoległości dyspensacji. Następujące fakty dowodzą, że chociaż Żydowska dyspensacja zaszła na Wiek Ewangelii od 33 do 73 r. P., to Wiek Ewangelii zachodził wstecz w Wiek Żydowski od kw. 33 do paź. 29 r. P., tj. do czasu spłodzenia Chrystusa, kształtowania i narodzenia z Ducha. Te rzeczy nie mogą należeć do Wieku Żydowskiego, który był cielesnym, pod Zakonem, pod którym, jako nowe stworzenie, nasz Pan nie był. Jezus, jako nowe Stworzenie, należy dlatego do Wieku Ewangelii. Chociaż łaska, ofiarująca królestwo pomiędzy paź. 29 r., a kw. 33 r. P., niezawodnie należała do równoległości dyspensacji, a nie do równoległości Żniw, to jednak przyjęcie tej łaski, które było zżęciem każdej jednostki, nie należy do równoległości dyspensacji, ale do równoległości Żniw. To jest bardzo widoczne z faktu, że nie tylko Jezus był na próbie, jako nowe stworzenie, czy otrzyma życie w tych 3 1/2 latach, ale ci 12 i 70 (Jana 17:20; Łuk. 10:20) przez posiadanie, jakoby namaszczenia przed Zielonymi Świątkami (Mat. 10:1; Marka 3:14, 15; Łuk. 10:1, 6, 17, 19) byli stawieni na próbę, czy są godni życia, chociaż jeszcze nie byli nowymi stworzeniami, co jest widoczne z Judasza, jednego z tych 82, idącego na wtórą śmierć bez spłodzenia z Ducha. Chociaż reszta z tych przeszło 500 zżętych ziaren pszenicy przed Zesłaniem Ducha Ś w. (1 Kor. 15:6), nie mająca takiego przed Ziel. Św. namaszczenia, nie była na próbie życia, oni, jako ziarna pszenicy, faktem ich zżęcia należeli do Wieku Ewangelii w równoległościach Żniw przed śmiercią naszego Pana. Przeto, zależące od charakteru aktów, niektóre rzeczy uczynione w tych 3 1/2 latach, należą do równoległości dyspensacji, a niektóre z nich do równoległości Żniw. Ponieważ one są osobne i odrębne. Rozumie się, równoległe dyspensacje nie mogą nam dać doświadczeń prawdziwego Kościoła w Żniwie Żydowskim, jako równoległe z doświadczeniami Kościoła w Żniwie Wieku Ewangelii, ponieważ to byłoby mieszaniem równoległości Żniw z równoległościami dyspensacji. Lecz równoległości Żniw dają nam doświadczenia prawdziwego kościoła w Żniwie Żydowskim i w Żniwie Wieku Ewangelii, jako równoległych.
TP ’38, 56-58.