OCZYSZCZENIE IPOŚWIĘCENIE LEWITÓW WIEKU EWANGELII
4 Ks. Moj. 8:5-26 (P '31, 52-58; '31, 69.)
NIEZAPRZECZONYM faktem jest, że podczas Wieku Ewangelii były trzy klasy wśród wyznającego ludu Bożego: (1) poświęceni, (2) usprawiedliwieni i (3) grzesznicy. Te trzy klasy równają się odpowiednio świątnicy, dziedzińcowi i obozowi, lub Kapłanom, Lewitom i Izraelitom (z dwunastu świeckich pokoleń). Fakt że lud Boży tych trzech klas znajdował się w Wieku Żydowskim wśród cielesnego Izraela, znaczy, że duchowy Izrael, jako pozafigura cielesnego Izraela, będzie stanowił trzy klasy, powyżej wymienione. (Iz. 8:14; Gal. 6:15; Mat. 21:43; Łuk. 13:33; Filip. 3:3; 1 Kor. 10:18.) W tych szpaltach wykazaliśmy rozmaite zarysy tych trzech części obydwóch Izraelów Bożych, zwłaszcza w naszym badaniu 4 Ks. Moj. W obecnym artykule wracamy się do naszego badania tej księgi i mamy nadzieję, że przez Boskie oświecenie będziemy mogli przedstawić w obecnym artykule biblijną dyskusję figury i pozafigury oczyszczenia i poświęcenia Lewitów Wieku Ewangelii, zgodnie z figurą przedstawioną w 4 Moj. 8:5-26. Niechaj Pan błogosławi wszystkim naszym drogim czytelnikom aby mogli zrozumieć obecne badanie, jako część postępującej Prawdy Epifanicznej, która jest jednym z przywilei świętych Epifanią oświeconych.
(2) Nasze ostatnie kolejne badanie rozdziałów 4 Ks. Moj. ustało z num. 85 i 86, w których skończyliśmy nasze tłumaczenie pozafigur 4 Moj. 7 O Ofiarach Książąt W. Ewang. i 4 Moj. 8:1-4, o Mojżeszu i Aaronie Jako Odbiorcy i Dawcy Prawdy, przeto teraz przystępujemy do obecnego badania. Pamiętajmy, że w tym artykule nie badamy o oczyszczeniu i poświęceniu Lewitów Epifanicznych i Tysiąclecia; ponieważ o ile się tyczy poprzednich, to nie skończyliśmy jeszcze z ich oczyszczeniem, a co się tyczy tych ostatnich, to nawet jeszcze nie przyszliśmy do ich czasu oczyszczenia; przeto nie rozumiemy dostatecznie ani jednego, ani drugiego, ażeby je przedstawić należycie, co dowodzi, że jeszcze nie są na czasie, ażeby je dostatecznie zrozumieć i dosyć jasno wytłumaczyć. Więc, jako nie będące na czasie, zostawiamy zastanowienie się nad tymi na później i ograniczamy w obecnym badaniu naszą uwagę do pozafigury 4 Moj. 8:5-26 tyczącej się Wieku Ewangelii; ponieważ teraz widocznie to jest na czasie co następująca dyskusja, mamy nadzieję, faktycznie udowodni. Ta dyskusja, ufamy zadowoli nas wszystkich odnośnie prawdziwości myśli naszego Pastora na usprawiedliwionych z wiary w Wieku Ewang., jako będących Lewitami Wieku Ewang., który pogląd jest podany przez niego w Cieniach Przybytku. Jego inne poglądy są podane w innych jego pismach i wierzymy, że wszystkie z nich są właściwe.
TYMCZASOWI LEWICI
(3) Powyżej był podany faktyczny i pozafiguralny dowód, że usprawiedliwieni z wiary byli Lewitami Wieku Ewang. Jako takowi, rozumie się, oni są tylko tymczasowymi Lewitami. Lewitami skończonego obrazu W. Ewang. są z Epifanii - W. Grono i Młodo. św. Lecz fakty tej sprawy obficie dowodzą, iż usprawiedliwieni z wiary są (tymczasowymi) Lewitami W. Ewang. W naszym badaniu zwrócimy naszą uwagę wpierw na ich oczyszczenie, a potem na ich poświęcenie. Oczyszczenie jako rzecz rozkazana jest omawiane od w. 6 do połowy w. 10 i w w. 12; a poświęcenie, jako rzecz rozkazana, jest omawiane w drugiej połowie w. 10 w w. 11 i od w. 13 do 19, a czynność ich oczyszczenia i poświęcenia, z ich służbą po nim jest omawiana od w. 20 do w. 26. Pilne badanie tych wierszy wykaże nadzwyczaj uderzającą zgodność pomiędzy oczyszczeniem i poświęceniem figuralnych Lewitów, a oczyszczeniem i poświęceniem ich pozafigur w W. Ewang. W. 5 pokazuje nam, że całe postępowanie z Lewitami, jak to jest podane w tym rozdziale powstało od Boga. Oryginatorem tej służby nie był Mojżesz, ani Aaron, ani żadna inna ludzka istota. Bóg sam był jej Oryginatorem. I to widocznie jest prawdą, ponieważ ten rozdział, tak jak te poprzednie dotąd badane, jest figuralny, a przeto proroczy; więc to zlecenie było dane z natchnienia, które dowodzi, iż ta sprawa miała swój początek u Boga, jako część Jego natchnionego objawienia, ponieważ w. 5 brzmi: "Rzekł Pan do Mojżesza mówiąc."
(4) W w. 6 są dwa zlecenia dane od Boga Mojżeszowi: (1) aby wziął niekapłańskich potomków Lewiego z pośród Izraela i (2) aby je oczyścił. W tej figurze, naturalnie, Bóg przedstawia Siebie Samego w Jego działalności w W. Ewang. względem tych, którzy mają stać się pozafiguralnymi Lewitami, rozkazując, żeby oni byli odróżnieni od pozafiguralnego Obozu i byli oczyszczeni jako tacy. W tej czynności Mojżesz, tak jak zwykle w 4 Ks. Moj., reprezentuje naszego Pana Jezusa jako Wykonawcę Jehowy w W. Ewang. w dotyczącej sprawie. Nasz Pan odłączył przewidzianych usprawiedliwionych z wiary od reszty pozafiguralnego Obozu przez serie opatrzności, które często obejmowały wpływy, działające przed ich urodzeniem, obdarzając ich dziedzicznie skłonnością, by stali się pozafiguralnymi Lewitami, które czasami znaczyły mniej lub więcej nieprzyjaznych doświadczeń z grzesznikami w pozafiguralnym Obozie, które zawsze znaczyły mniej lub więcej cierpień, danych w celu zrobienia wrażenia na nich odnośnie niezadowolenia, jakie grzech sprawia i pragnienie sprawiedliwości, a które często sprawiło na nich dobre wrażenie odnośnie Boga i sprawiedliwości. Wszystkie cztery serie tych doświadczeń są mniej więcej połączone z inną serią - doświadczenia z pewnymi religijnymi naukami, stosujące się do pozafiguralnego Obozu - tych, co szukali mniej więcej przyjaźni z Bogiem, lecz nie postępowali ze stanu Obozu, jako grzesznicy, do stanu pokuty, reprezentowanego przez otwartą przestrzeń pomiędzy obozem a przybytkiem. Było to przez te pięć serii doświadczeń - cztery opatrznościowe, a jedna kształcąca - którymi nasz Pan, jako odrębnie od ich oczyszczenia i poświęcenia, odłączył przewidzianych usprawiedliwionych z wiary od innych grzeszników. W najszerszym znaczeniu, nie tylko te pięć serii doświadczeń, lecz także ich oczyszczenie i poświęcenie, można by powiedzieć, że odłączają ich od pozafiguralnych Izraelitów. Lecz w w. 6 słowa, "Weźmij Lewity z pośród synów Izraelskich, " odnoszą się wyłącznie do tych pięciu serii odłączających doświadczeń podanych powyżej.
(5) Słowo, oczyszczenie, co się tyczy W. Ewang. jest użyte w Biblii w węższym i szerszym znaczeniu. W szerszym znaczeniu ono odnosi się do czyjegoś omycia się (1) z potępienia grzechu, co staje się przez krew Chrystusową, i (2) z pod mocy grzechu, co staje się przez Słowo poparte opatrznościami Bożymi. Lecz w w. 6 i 7 słowo oczyść nie jest użyte w szerokim, lecz w ścisłym znaczeniu oczyszczenie z mocy grzechu jak jest widoczne z w. 7, natomiast drugie węższe znaczenie oczyszczenia jest podane pod figura pojednania w w. 12. W w. 21 są podane obydwa węższe znaczenia razem, tj., to słowo jest użyte w jego szerokim znaczeniu - "aby byli czystymi." W w. 7 mamy wyraźnie powiedziane jakimi procesami figuralni Lewici byli oczyszczeni, jako figura pierwszego z powyżej wymienionych dwóch węższych znaczeń oczyszczenia z mocy grzechu - "A to uczynisz oczyszczając je." Spoglądając na te procesy podane w w. 7, znajdujemy, że są trzy: (1) pokropienie Lewitów wodą oczyszczenia, (2) ogolenie wszystkiego ich ciała i (3) upranie szat ich. Te trzy rzeczy kolejno uczynione im, lub dokonane przez Lewitów w figurze, ukończyły służbę oczyszczenia w pierwszym wąskim znaczeniu tego słowa. To były figuralne czynności, a zastanowienie się nad ich pozafigurami daje nam do wiadomości pewne bardzo zadziwiające rzeczy. Teraz przystąpimy do zastanowienia się nad nimi.
(6) Najpierw będziemy badali pozafigurę pokropienia Lewitów wodą oczyszczenia. Wody oczyszczenia w. 7 są te same co wody (liczba mnoga w hebr.) oczyszczenia w 4 Moj. 19:9, 17. W hebrajskim języku słowo chatath najpierw znaczy grzech, a potem znaczy ofiara za grzech (w. 8), tak jak greckie słowo hamartia także ma te dwa znaczenia, co było pokazane na tych łamach, a trzecie znaczenie jest, za grzech, t. j, na oczyszczenie z grzechu. (4 Moj. 19:9, 17.) Ono także znaczy kara za grzech (Zach. 14:9) i stan grzechu, tj., wina grzechu. (1 Moj. 18:20; 4 Moj. 16:26; 32:23; Ezech. 18:24.) Z tych pięciu znaczeń tylko trzecie nas obchodzi, jako to w którym w. 7 używa to słowo. Pozafigurę wód oczyszczenia nasz Pastor dał nam w Cieniach Przybytku, gdy wyjaśnił wody, z którymi popiół czerwonej jałowicy był zmieszany, tj., prawdy zebrane w historii zapisanej o cierpieniach Starożytnych Św. dla sprawiedliwości, jako pomocne w oczyszczaniu od mocy grzechu Adamowego, częściowo w wieku Ewang. a szczególnie w Tysiącleciu. W 4 Moj. 19:11-22 są przedstawione figuralne wody oczyszczenia i ich użytek w oczyszczaniu się od splugawienia się w obecności umarłego, lub dotknięcia się go. Umarli tutaj reprezentują Adama i jego potomków w grzechu pod wyrokiem śmierci. Znajdowanie się w obecności umarłych jest figurą na czyjeś posiadanie odziedziczonego skażenia grzechu Adamowego, a dotknąć się umarłego reprezentuje czyjeś czynne praktykowanie grzechów Adamowych wskutek odziedziczenia skażenia grzechu. Sam popiół czerwonej jałowicy reprezentuje pamięć - historię - Starożytnych Św., które są zawarte w Starym Testamencie. Żywa (bieżąca) woda (4 Moj. 19:17) reprezentuje prawdy postępowe w pozafigurach. Np., historia (pamięć, tj., to co teraz pozostaje z tych czynów tych dwóch proroków) ostatnich pokrewnych czynów Eliasza i Elizeusza jest trochę z tego pozafiguralnego popiołu, natomiast prawdziwe pozafiguralne nauczanie tej historii jest trochę z tych pozafiguralnych żywych wód; prawdziwe wyłożenie figury i pozafigury jest pozafigurą zmieszania nieco popiołu z wodą; a naczynie, które zawierało te wody oczyszczenia reprezentuje w tym wypadku pod rozwagą naukę o mówczym narzędziu do publiczności w pokrewieństwie do Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona. Te same ogólne zasady stosują się do tych innych figur i pozafigur. Takie nauki oczyszczają od mocy grzechu, a nie z potępienia sprowadzonego przez grzech (co krew Chrystusowa jedynie czyni), jako pozafigura wód oczyszczenia, oczyszczając tych, co ją użyli, od skażenia nabytego przez styczność z umarłym w Izraelu.
POKROPIENIE LEWITÓW
(7) Te zastanowienia przygotowują nas do zrozumienia, pozafigury pokropienia Lewitów wodami oczyszczenia, jako pierwszy krok w ich oczyszczeniu. Przeto rozumiemy, iż zlecenie od Boga Mojżeszowi, aby pokropił Lewitów wodami oczyszczenia, reprezentuje Boskie zlecenie naszemu Panu, aby dał baczenie na to, żeby prawdy połączone z historiami Starożytnych Św. były nauczane przewidzianym usprawiedliwionym z wiary. Te prawdy byłyby dwojakie: te w figurach (popiół) i te w pozafigurach (woda bieżąca). Figury same, prawidłowo zawierają trojakie prawdy: (1) historyczne (powieści, wspomnienia, jako takie, o Starożytnych Św.); (2) etyczne (lekcje do naśladowania zawarte w figurach); i (3) naprawiające (często te powieści zawierają przestrogi przeciw grzechowi, np., powieść o braciach Józefowych, o Dawidzie i Betsamie, itd.) A rozumie się, pozafigury, jako prawdy postępowe, zawierają nauki w tych trzech kierunkach. Tym sposobem figury i pozafigury służyłyby ku oczyszczeniu z mocy grzechu w pozafiguralnym kropieniu - nauczaniu. Z pewnością nasz Pan podczas Wieku Ewang., w posłuszeństwie zleceniu Ojcowskiemu, dawał baczenie, żeby historyczne, etyczne i naprawiające prawdy, połączone z niektórymi figurami i pozafigurami Starożytnych Św., były nauczane tym, na których starano się wpłynąć ku usprawiedliwieniu.
(8) Do tego końca powieści o upadku, o Kainie i Ablu, o potopie, o wieży Babel, Abrahamie, Izaaku, Jakubie, Józefie, jego braciach, Mojżeszu, Faraonie, Sędziach, Saulu, Dawidzie, Salomonie, tych drugich królach Izraela, prorokach, itd., i tyle o ich pozafigurach ile było wiadome, od czasu do czasu były opowiadane tym, np., o Ismaelu i Izaaku jako figury na Żydów i chrześcijan, o Józefie jako figurze na Chrystusa, walki Izraela z mieszkańcami ziemi Chananejskiej jako figury walk chrześcijan z grzechem i błędem, podróż do Chanaanu jako figura ludu Pańskiego, podróżującego do królestwa, itd., itd., itd. Przewidzianym usprawiedliwionym z wiary te nauki były udzielane w domu, w szkole, przez katechizm, w szkołach niedzielnych, przez kazania, rozmowy, gazety, czasopisma i książki. Nasz Pan więc używał jako Swoich agentów do kropienia takowych pozafiguralnymi wodami oczyszczenia, rodziców, nauczycieli, nauczycieli katechizmu, kaznodziei, pisarzy, itd. I z pewnością wskutek tego wiele nauk historycznych, etycznych i naprawiających, figura i pozafigura były im dane; i te posłużyły, jako dobry wzór, według którego wady mogły być widziane i naprawione, cnoty mogły być widziane i wprowadzone w życie i prawdy mogły być widziane i uwierzone. Wszystko to, rozumie się, służyło ku pomocy przewidzianym Lewitom do oczyszczenia samych siebie, jak również pomogły im nienawidzić i porzucić grzech i niesprawiedliwe postępowanie. To, rozumie się, pomogło im dokonać pozafiguralnego oczyszczenia ze skażenia od odziedziczonego i popełnianego grzechu Adamowego. Zatem widzimy, że kropienie pozafiguralnymi wodami oczyszczenia na przewidzianych Lewitów Wieku Ewang. pomogło im upamiętać się i żałować; ponieważ ono dało im znajomość grzechu i sprawiedliwości i pobudziło w nich nienawiść w pewnej mierze i pragnienie, aby być wolnymi od skażenia grzechu i częściowej miłości dla sprawiedliwości i pragnienie postępować według sprawiedliwości. Wszystko to stanowi część żalu, skruchy, co jest pierwszym krokiem zbliżenia się do Boga.
(9) Drugi proces oczyszczenia Lewitów jest podany następującymi słowami w. 7: "ciż ogolą brzytwą wszystko ciało swoje, " literalnie, jak pisze w marginesie, "niech pozwolą brzytwie przejść po wszystkim ciele ich". Rozumiemy, że ta brzytwa przedstawia ostre wyjawienie Prawa (Zakonu). Wyrażenie prawo (Zakon), tak jak ono jest objęte w pozafiguralnej brzytwie, znaczy dwie rzeczy: (1) Sprawiedliwość Boska (5 Moj. 4:13; 2 Moj. 34:28; Do Rzym. 2:14, 15, 27; 7:7-14); i (2) kontrakt pomiędzy Bogiem, a człowiekiem, w którym Bóg ofiarował żywot posłusznym, a wymagał śmierci nieposłusznych. (5 Moj. 30:15-20; Oz. 6:7; zob. ang. R.V.; Gal. 2:16; 3:10-12). Jego dwie formy dotąd są: naturalne prawo i prawo (Zakon) Mojżesza. W Tysiącleciu ono przybierze trzecią formę, nowe prawo, czyli przymierze. Pismo Św. uczy nas, że Prawo naucza tych, co dają się pouczyć, najpierw poznania grzechów (Rzym. 3:20.) To ono czyni najpierw przez pokazanie, co jest właściwe w pobudce, myśli, słowie i czynie, a co jest złe w pobudce, myśli, słowie i czynie, i drugie, przez pokazanie każdemu, że on częstokroć nie uczynił właściwie w pobudce, myśli, słowie i czynie, tym sposobem przekonywując go, że zgrzeszył opuszczeniem dobrego, i zawinieniem w złem. (Rzym. 3:19.) Pierwszą z tych dwóch funkcji prawa Zakonu Pismo Św. wykonuje przez podanie ogólnych zasad względem myśli, pobudek słów i czynów, np., dziesięć przykazań (2 Moj. 20:1-17) i różne wyjaśnienia tych (Mat. 23:27-39; Rzym. 7:1-25) i wyszczególnienie różnych myśli, pobudek, słów i czynów zgodnie z tymi i przeciwne tym. Drugą z tych dwóch funkcji ono czyni przez zastosowanie tej wiedzy do myśli, pobudek, słów i czynów tych osób, których uwagę ono przyciąga przez swoje nauki i oskarżenia. Tym sposobem ono poucza takich odnośnie wiedzy o sprawiedliwości i grzechu ogólnie i o ich własnym grzechu szczególnie; i przez udowodnienie im o zgrzeszeniu dobrowolnie i przez opuszczenie dobrego w pobudce, myśli, słowie i czynie; ono przekonuje ich, iż oni są grzesznikami. (Rzym. 7:1-25.) Nie tylko objawione Prawo Boże czyni te rzeczy, lecz także naturalne prawo, resztki, którego są napisane w umysłach i sercach ludzkich, z przyświadczeniem sumienia, sprawuje taką wiedzę i przekonanie. (Rzym. 2:14, 15.) Przez te funkcje Prawo Zakonu przekonywuje tych, co są rzetelnego serca, iż oni są słabi, upadli i mają dużo wad, więc nie mogą podobać się Bogu i dlatego są zupełnie niezdolni się usprawiedliwić. Rzym. 3:10; Gal. 2:16.
(10) Lecz Prawo Zakonu czyni więcej niż wyjawia grzechy ludzi; ono ściąga na nich przekleństwo Boże wykonywaniem się tegoż w rozmaitych kierunkach. (Rzym. 4:15; Gal. 3:10.) Zarazem ono przekonywa tych, co dają posłuch, iż oni są pod przekleństwem Boskim i przechodzą skutki tegoż. (Rzym. 7:1-24.) To wzbudza w sercach ich bojaźń względem Boga, którego oni uważają za Niezadowolonego z nich. (Rzym. 1:18.) Ono także wzbudza żal za, i nienawiść do grzechu w ich sercach i serdeczne pragnienie, aby być wolnymi od jego przekleństwa i mocy. (Rzym. 7:15-24; 2 Kor. 7:9, 10.) Przez wpływ takiej wiedzy, przekonania, żalu, nienawiści i pragnienia uwolnienia, Prawo Zakonu dalej sprawuje przekonanie, iż człowiek nie jest w stanie zasłużyć na wyzwolenie z pod potępienia Prawa Zakonu (Rzym. 3:20; Gal. 2:16) i, że mu brak siły, aby mógł siebie wybawić z mocy i panowania grzechu. (Rzym 7:14, 18, 23.) Wynikiem tego jest jego beznadziejność, żeby sam siebie mógł wybawić z pod potępienia Zakonu, i wzbudzenie w nim gorliwego pragnienia, aby osiągnąć wybawienie z pod jego potępienia i z pod mocy grzechu. Tutaj zakon ustaje; gdyż ono nie może dalej iść, jak tylko pokazać człowiekowi jego upadły stan i wzbudzić w nim pragnienie innego Zbawiciela niż siebie; lecz Zakon nie może mu dać tego Zbawiciela, gdyż danie tegoż jest funkcją nie Zakonu, lecz Ewangelii. (Gal. 3:24.) Dotąd symboliczna brzytwa - wyjawienia Prawa Zakonu - sprawowała, lecz nie mogła więcej uczynić.
CZYNNIKI WYJAWIEŃ PRAWA ZAKONU
(11) Zobaczymy teraz udział pozafiguralnego Mojżesza w użytku tej pozafiguralnej brzytwy. On, rozumie się, nie użył jej osobiście, ani też podał ją osobiście przewidzianym pozafiguralnym Lewitom. Do tego on użył czynników. Niektóre z nich były żywotne a niektóre nieżywotne. Te ostatnie jednak były przygotowane przez niektóre z poprzednich. Tymi żywotnymi czynnikami byli czasami urzędnicy z pomiędzy kapłanów - apostołowie, prorocy, ewangeliści, pastorowie, tj., nauczyciele, i diakoni - a czasami bracia z kapłaństwa, którzy nie mieli urzędu w prawdziwym Kościele. Czasami tymi żywotnymi czynnikami byli pozafiguralni Lewici, zwłaszcza pozafiguralni Lewici Gersona, i to z odłamu Libniego, działając, jako ewangeliści, jako nawołujący do odrodzenia religijnego, pastorzy, katechiści, miejscowi kaznodzieje, nauczyciele szkółek niedzielnych, rodzice, starsi bracia i inni "świeccy pracownicy." Czynnikami nieżywotnymi zwykle były książki, takie jak Biblia, Pilgrim's Progress (Postęp Pielgrzyma), katechizmy, stosowne hymny, ulotki, czasopisma, itd., omawiające przedmioty połączone z Prawem i żalem za grzechy. Ogólnie mówiąc, ci Lewici należeli do dwóch klas wyznań obrządkowych i nieobrządkowych. Między pierwszymi był grecki i rzymskokatolicki kościół, luterański i episkopalny. Między nieobrządkowymi były kalwinistyczne, baptyskie, unitariańskie, kongregacjonalne, kwakierskie, metodyskie, chrześcijańskie i adwentyskie kościoły. Ci pierwsi zwykle używali sposobu katechizmowego w zajęciu się symboliczną brzytwą względem przewidzianych usprawiedliwionych z wiary, a ci ostatni zwykle używali metody nawoływania do odrodzenia, lub ewangelicznego sposobu w tym celu, jednak kalwinistyczny kościół używał obydwóch tych sposobów. Nie jest naszą myślą, rozumie się, że wszyscy, którzy otrzymali naukę katechizmową przyjęli tę brzytwę i użyli jej dla celu zamierzonego; lub że wszyscy, którzy byli na zebraniach ewangelicznych, lub gdzie nawoływano do odrodzenia, uczynili to. Lecz bez wątpienia ci, co byli właściwie usposobieni przez te dwie metody używania pozafiguralnej brzytwy - wyjawień Prawa Zakonu - ku nim, uczynili właściwy użytek z niej. W innych wypadkach niektórzy otrzymali tę brzytwę więcej prywatnymi sposobami, tj., przez rozmowy i czytanie.
(12) To nasuwa interesujące pytanie: Jak te żywotne i nieżywotne czynniki podały tę brzytwę przewidzianym pozafiguralnym Lewitom? Przez nauczanie, głoszenie i określanie im Prawa Zakonu. To znaczy, że oni wyjaśnili im naturę, zasady, wymagania, obiecane nagrody i grożące kary Prawa Zakonu. Tym sposobem oni zapoznali ich z Prawem Zakonu i ich pokrewieństwem do niego. Oni uczynili to w taki sposób, aby ukazać im taki obraz samych siebie, odzwierciedlony przez Zakon, jako figuralne lustro. Przez to oni przyszli do zrozumienia, że oni są grzeszni, tak przez odziedziczenie, jak również w czynny sposób. Oni przez to widzieli swoje liczne wady, słabości i braki. Oni zobaczyli siebie skażonych przez niecnoty, bardzo słabych we wszystkich cnotach i, swoje braki do pewnego stopnia we wszystkich cnotach, a w niektórych zupełnie. Tym sposobem one dały im wiedzę i przekonanie o ich grzechach i grzeszności. Te czynniki przez podanie im brzytwy wyjawień Zakonu, także ogłosiły ich potępienie przez Zakon, które wielu z nich błędnie powiększyło na wyrok wiecznych mąk, ku szkodzie tych, którzy przyjęli ten błąd i jego wynikające skutki. Lecz Pan po cichu ignorował ten błąd i pomimo tego, właściwie usposobił wielu do ogolenia swych symbolicznych włosów. Te czynniki dalej podały przewidzianym usprawiedliwionym z wiary tę brzytwę przez odcięcie od nich każdej nadziei, że oni będą mogli przez użycie jej podobać się Bogu, usunąć Jego wyrok z siebie i sprawić swoje własne usprawiedliwienie. Więc ich podanie tej brzytwy tym dało im wiedzę dobrego i złego, ich grzechów, poznanie swej grzeszności, zasmuconą przytomność o ich potępieniu, przekonanie, iż nie są w stanie naprawić stanu pomiędzy sobą a Bogiem i ujść potępienia grzechu. Tak więc na kowadle Prawa Zakonu ich serca były figuralnie skruszone na kawałki, a to jest, co skrucha znaczy.
(13) Te czynniki nie dokonały golenia. Każdy z przewidzianych usprawiedliwionych z wiary musiał to sam uczynić. Przedwstępnie do tego golenia, on musiał przyjąć tę brzytwę z rąk tych, którzy mu ją przedstawiali. To znaczy, że każdy musiał patrzeć na tą brzytwę i widzieć ją w jej szczegółach i użytkach, tj., każdy musiał pilnie badać naturę, zasady, wymagania, obiecane nagrody i grożące kary Prawa Zakonu. Ponadto musiał wyciągnąć swoją figuralną rękę - wierzenie - i przyjąć tę brzytwę, co znaczy, że on musiał wierzyć w określenie go, przez Prawo Zakonu, tj., przyjąć wiedzę o grzechu, jaką Zakon sprawił, i wskutek tego stać się przekonanym, że on jest grzesznikiem. Ponadto, jego przyjęcie tej brzytwy znaczyło, iż on przyznał, że on jest sprawiedliwie potępiony przez wyjawienia Zakonu i, że był niezdolny swymi siłami ujść jego kar i pojednać się z Bogiem. A, ostatecznie, jego przyjęcie jej okazuje chęć przyjęcia jej w celu golenia się nią. Że włosy w symbolach biblijnych znaczą władzę, jest widoczne z włosów Samsona i z włosów, jako niewieście w Obj. 9:8 - władz takich, jako kościołów. Grzechy są władze pewnego rodzaju, tj., są wyrażonymi władzami grzesznika, iż ma prawo gwałcić sprawiedliwość. Lecz takie władze - grzechy - muszą być usunięte. Skrucha stawia człowieka w taki stan serca i umysłu, w którym on więcej nie pragnie mieć i używać takich władz, a są to wyjawienia Zakonu, tj., symboliczna brzytwa, którą żałujący grzesznik używa na sobie, jako środek, przez który odcina od siebie takie władze. Symboliczny akt golenia przeto znaczy, że grzesznik odcina od siebie swoje grzechy, jako władze poprzednio posiadane i używane. Ponieważ jednym z składników skruchy jest usunięcie miłości do grzechu, do nałogów i praktyk grzechu, jako władze grzesznika, przeto widzimy, że tak pozafiguralne wody oczyszczenia, jak i pozafiguralna brzytwa, użyta w ogoleniu wszystkiego ciała grzesznika, tj., każdej części jego serca i umysłu, w których były grzechy jako władze, połączyły się, aby sprawić skruchę, która składa się z poznania dobrego i złego ogólnie, a szczególnie z poznania swych własnych przewinień, z przekonania o swym własnym grzesznym stanie, ze zrozumienia, iż się jest potępionym i niezdolnym wybawić siebie, z nienawiści grzechu, z postanowienia odłączyć się od grzechu, z rzetelnego i do pewnego stopnia pomyślnego wysiłku w takim odłączeniu, i na ostatku, z miłości do i z rzetelnego i w pewnej mierze pomyślnego wysiłku w postępowaniu według sprawiedliwości. Pozafiguralne wody oczyszczenia i brzytwa dokonują wszystkich poprzednich zarysów skruchy, oprócz ostatnio wymienionego.
UPRANIE SZAT LEWITÓW
(14) Ta ostatnia cześć skruchy jest dokonana przez trzeci i ostatni proces oczyszczenia - upranie szat. W symbolach biblijnych szaty, czyli odzież jest użyta na pokrycie naszej nagości, tak też nasza symboliczna odzież jest noszona na pokrycie naszej symbolicznej nagości, która przedstawia nasze wady - niecnoty. (Obj. 16:15.) Św. Piotr pokazuje, że cnoty są zobrazowane przez szaty, gdy on napomina nas, abyśmy przyoblekli się w pokorę, (1 Piotra 5:5), a siostry mają się ozdabiać pokorą i cichym spokojnym duchem (1 Piotra 3:3, 4). Św. Paweł daje podobne napomnienie, (1 Tym. 2:9, 10.) On także mówi o naszym przyobleczeniu się w sympatię, uprzejmość, pokorę, cichość, cierpliwość, znoszenie i przebaczanie, które przeto są symbolicznymi szatami. Ale tak jak nasze literalne szaty stają się splamione i brudne, tak też nasze symboliczne szaty czasami stają się splamione i brudne. (Judy 23; 2 Kor. 7:1.) Gdy nasze wady - niecnoty - są usunięte, to jest mówione o nas, że jesteśmy bez plam. (PnP 4:7; Efez. 5:27; 1 Tym. 6:14; 2 Piotra 3:14.) Symboliczne szaty Chrystusa nigdy nie miały plam. (Żyd. 9:14; 1 Piotra 1:19) W symbolach biblijnych o Słowie Bożym, w jego oczyszczaniu od mocy grzechu, jest mowa, jako o symbolicznej wodzie. (Efez. 5:26; Żyd. 10:22; Jana 15:3; Tytus 3:5.) Te zastanowienia uzdalniają nas rozumieć, co jest zobrazowane przez upranie szat przewidzianych Lewitów. To przedstawia, że przewidziani pozafiguralni Lewici usuwają ze swoich zalet jakiekolwiek wady z ich upadłej natury, trzymające się ich, przez zastosowanie do nich stosownych oczyszczających części Słowa Bożego. Ci, co byli kandydatami na usprawiedliwionych z wiary, mieli naturalnie mniej więcej śladów podobieństwa Bożego w sobie, lecz one były mniej więcej skażone - splamione - upadłością - wadami. Te wady muszą być usunięte, ażeby zalety sprawiedliwości, które są splamione przez nie, mogły być oczyszczone z takich plam, a to staje się przez zastosowanie takich części oczyszczającego Słowa, które usuwają takie wady z tych zalet; a to zwykle jest uczynione przez te części Słowa, które wprowadzają te zalety w czynność przeciw tym wadom, które tym sposobem są usunięte. Taka czynność obejmuje miłość do, i postępowanie według zalet sprawiedliwości, przez które oczyszczającym Słowem przewidziani usprawiedliwieni z wiary oczyszczają swoje symboliczne szaty z plam i brudów grzechu, które się na nich nagromadziły. Gdy żałujący grzesznik uczyni co może, aby oczyścić swoje dobre zalety z wad, które lgną do nich, on kończy proces skruchy - pozafigurę oczyszczenia Lewitów W. Ewang., jak to jest podane w figurze w 4 Moj. 8:6, 7.
(15) Opuszczając figurę, byłoby dobrze, gdybyśmy wytłumaczyli literalną mową kroki, wzięte w żalu za grzechy, co w ogólnej figurze było przedstawione przez wyruszenie Lewitów z obozu ku drzwiom przybytku. W dotyczącej figurze, którą badamy, mamy to pokazane w tym, co nasz Pan i żałujący grzesznik czyni względem tych trzech procesów oczyszczenia w. 7 Grecki rzeczownik przetłumaczony skrucha lub żal (za grzechy) jest metanoia, a równający się temu grecki czasownik żałować jest metaneoin. Literalnie ten czasownik znaczy opamiętanie się, czyli zmiana usposobienia. Żal za grzechy czyli skrucha znaczy więc zmiana w umysłowym, moralnym i religijnym usposobieniu względem grzechu i sprawiedliwości, co się tyczy Boga i człowieka. Zmiana w umysłowym usposobieniu obejmuje w sobie porzucenie błędów odnośnie grzechu, a przyjęcie prawd na ich miejsce i porzucenie błędów odnośnie sprawiedliwości, a przyjęcie prawd o niej na ich miejsce. Zmiana w moralnym usposobieniu znaczy porzucenie miłości do grzechu, grzesznego postępowania i nienawiści, opuszczania się w sprawiedliwości i gwałcenia jej względem ludzi, a przyjęcie sprawiedliwości, nienawiści do grzechu i unikanie go i miłości do sprawiedliwości i postępowanie według niej względem ludzi. Zmiana w religijnym usposobieniu obejmuje zaniechanie miłości do grzechu, grzesznego postępowania względem Boga i nienawiści opuszczania się w sprawiedliwości i gwałcenia jej względem Boga, a przyjęcie nienawiści do grzechu i unikania go względem Boga i miłości do sprawiedliwości i postępowania według niej względem Boga. Żal za grzechy, skrucha zawiera się w takiej nienawiści do grzechu, a miłości do sprawiedliwości, ponieważ te dwa uczucia sprawiają, że miłował grzech i grzesznie postępował, i miał nienawiść do sprawiedliwości, unikał jej i gwałcił ją. Tak, najsroższym żalem doświadczonym przez człowieka jest zgryzota sumienia - prawdziwa skrucha za grzech. Z tej przyczyny prawdziwy żal jest pełen smutku, jak to jest pokazane, np., w Psalmach pokutnych: 6; 32; 38; 51; 102; 130; 143. Taki smutek jest biblijnie nazwany smutkiem "według Boga" i smutkiem "ku pokucie". - 2 Kor. 7:9-11.
(16) Co następuje jest analizą tych rzeczy, które stanowią biblijny żal za grzech: umysłowe przekonanie o grzechu (Jana 8:9); serdeczny żal za grzech (Mat. 11:21; 2 Kor. 7:9-11; Rzym 7:24); nienawiść do grzechu (5 Moj. 7:26; Rzym. 7:15); zaniechanie grzechu (Przyp. 28:13: Mat 3:8); wyznanie grzechu (Ezd. 10:1; Neh. 9:2; Przyp. 28:13; Mat. 3:6; Dz. Ap. 19:18); zadosyćuczynienie za grzech (3 Moj. 6:4, 5; Ezech. 33:15; Łuk. 19:8); opozycja do grzechu (List do Rzymian 7:15, 19, 23); Następujące idee stanowią biblijne elementy żalu czyli opamiętania się co do sprawiedliwości: (1) miłość do sprawiedliwości (Rzym. 12:9; 7:22; (2) postępowanie według sprawiedliwości (Rzym. 6:19-21; Dz. Ap. 26:20); i (3) bój o sprawiedliwość (2 Kor. 7:11; 10:5; Do Żyd. 12:4.) Przeto żal za grzechy ma dwa zarysy: jeden dotyczący grzechów, a drugi sprawiedliwości. W jego zarysie względem sprawiedliwości on ma trzy części. Przeto w obydwóch zarysach on ma dziesięć części. My wiemy to z Biblii i z naszego doświadczenia, jak również z doświadczenia drugich, którzy żałowali za grzechy. Można do tego dodać, że żal za grzechy jest pierwszym wielkim krokiem ku usprawiedliwieniu, a drugim krokiem ku usprawiedliwieniu jest wiara. (Marka 1:15; Dz. Ap. 20:21.) Gdy te dwa kroki są uczynione, wtedy dostępuje się usprawiedliwienia przez wiarę.
(17) Co następuje jest analizą ustępów Nowego Testamentu, w których trafia się czasownik metanoein (żałować) i rzeczownik metanoia (żal). Najpierw podamy ustępy, w których ten czasownik jest użyty: Ludzie mają pokutować, tj., żałować - (opamiętać się) ponieważ przybliżyło się królestwo (Mat. 3:2; 4:7; Marka 1:15); Piotr głosił, aby żałowali (Dz. Ap. 2:38; 17:30; nieżałowanie jest ganione, a żałowanie jest zalecane Mat. 11:20, 21; Łuk. 10:13; 17:30); kazanie ma doprowadzić do pokuty, żalu (opamiętania się) (Mat. 12:41; Marka 6:12); niektórzy nie pokutują, nie żałują (Łuk 13:3, 5; 16:30; 2 Kor. 12:21; Obj. 2:5, 21; 22; 9:20, 21; 16:9, 11); pokuta jest nakazana (Dz. Ap. 3:19; 8:22; 26:20; Obj. 2:5, 16; 3:3, 19); ona sprawia radość w niebie (Łuk. 15:7, 10); i my mamy przebaczyć żałującemu (Łuk. 17:3, 4). Teraz następują ustępy, w których rzeczownik metanoia jest użyty: Chrzest Jana był ku pokucie (Mat. 3:11, 13; Marka 1:4; 2:17; Łuk. 3:3; 5:32; Dz. Ap. 13:24; 19:4); dobroć Boga prowadzi do pokuty (Rzym. 2:4; 2 Piotra 3:9); pokuta ma być kazana (Łuk. 24:47; Żyd. 6:1); smutek jest częścią pokuty, (2 Kor. 7:9, 10; Żyd. 6:6); czasami smutek nie może jej sprowadzić w znaczeniu opamiętania się w drugich (Żyd. 12:17); jest darem Bożym (Dz. Ap. 5:31; 11:18; 2 Tym. 2:25); ci, co są bez grzechu nie potrzebują pokutować (Łuk. 15:7) owoce godne pokuty powinny nastąpić (Mat. 3:8; Łuk. 3:8; Dz. Ap. 26:20); i ona ma być czyniona ku Bogu (Dz. Ap. 20:21.) Według tej analizy biblijnego użytku tych dwóch słów, pokuta (żal, czyli opamiętanie się) jest bardzo ważną częścią przyjścia człowieka we właściwe pokrewieństwo z Bogiem i człowiekiem.
(18) Dotąd omawialiśmy pozafigurę 4 Ks. Moj. 8:5-7 na W. Ewangelii i zauważyliśmy w niej cudne figuralne określenie, w jaki sposób nasz Pan przez cały Wiek przyprowadzał grzeszników do opamiętania się, jako pierwszy krok w oczyszczeniu Lewitów W. Ewang., na który oni musieli być przygotowani przez pewne opatrznościowe i pouczające doświadczenia (w. 6). Dowiedzieliśmy się zgodnie z w. 7, że trzy odrębne procesy przyprowadzają grzeszników do opamiętania się: (1) zastosowanie do nich z figur i pozafigur Starożytnych Św.; (2) użycie Prawa Zakonu Bożego odnośnie ich grzechów i grzeszności; i (3) użycie oczyszczających części Słowa Bożego na ich naturalne dobre zalety. Usłużenie im tymi, przez stosowne czynniki i przez ich poddanie się wpływowi tych trzech rzeczy, skrucha ku Bogu sprawuje się w nich do skończenia. Ani też możemy pomyśleć o innych sposobach, które mogą być użyte do sprawienia tego skutku; ani też potrzebują one być wzmocnione przez jaką inną rzecz, aby osiągnąć ten skutek. Powyżej wymienione trzy procesy wystarczą, aby sprawić zupełną i prawdziwą skruchę we właściwie usposobionych sercach. To jest właśnie czego powinniśmy się spodziewać; ponieważ wszechmądry Bóg, który polecił naszemu Panu Jezusowi wykonać tę pracę, przypuszczamy, że wiedział akurat czym ta praca miała być dokonana. Na wszystkie Jego dzieła, a więc i na to, możemy właściwie powiedzieć: On uczynił wszystkie rzeczy dobrze!
(19) Lecz, umiłowani, skrucha nie jest dostateczna na więcej jak tylko na częściowe oczyszczenie z mocy grzechu. To może uczynić tylko krew Chrystusowa. Gdyby praca naszego oczyszczenia ustała że skruchą, to nigdy nie bylibyśmy zupełnie oczyszczeni tak, żeby być uważani za czystych od Boga. Te trzy procesy, powyżej nadmienione, mają swoją część w oczyszczeniu nas, lecz ich część jest tylko częścią tego oczyszczenia. Prawo Zakonu jest bezwładne, aby dokonać tego oczyszczenia, ponieważ w pracy oczyszczania ono nie idzie dalej jak tylko daje nam wolę, aby nie grzeszyć i wolę, aby czynić dobrze; i ono nie usprawiedliwia nas. Ono dochodzi do końca swego celu, gdy pouczyło nas, że nie możemy sami siebie zbawić, i z tego powodu jesteśmy w potrzebie Zbawcy innego niż samych siebie. Lecz błogosławiona niech będzie łaska i miłosierdzie naszego Boga, że jest Pomocnik, który jest zdolny doskonale zbawić tych, którzy przezeń przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi. Lecz Zakon nie ofiaruje Go nam. Zakon nie może sprawić takiej wiary w sercach naszych, która przyjmuje Go jako swego Zbawcę. W tym Zakon jest bezwładny, nie, iż on sam w sobie jest słaby, lecz z powodu naszej słabości. (Rzym 8:3.) Lecz co Zakon nie może, z powodu naszej słabości, Ewangelia może i dokonuje. (Rzym. 8:1-4.) Ta możność Ewangelii jest nam dana pod uwagę w 4 Moj. 8:8. Widzieliśmy też, iż zarys Zakonu Słowa Bożego jest czynny we wszystkich trzech procesach podanych w w. 7. On będąc nam kazany i zastosowany ku pokucie, następny zarys procesu oczyszczenia, tj., kazanie Ewangelii, powinno nam być dane pod uwagę i to jest czynione w w. 8, gdzie poselstwo, tj., Ewangelia pojednania z Bogiem, która sprawia usprawiedliwiającą wiarę, jest nam dana pod uwagę figuralnym sposobem, lecz tak ukryta, że jeżeli się nie rozumie tych trzech figuralnych ofiar tam podanych, to nie można widzieć łączności Zakonu z Ewangelią, podanej w w. 7 i 8, i jak sposobem kazanie Ew. jest podane w w. 8. (20) Trzy figuralne ofiary są nam dane pod uwagę w w. 8: (1) ofiara całopalenia; (2) ofiara śniedna z mąki pszennej, zagniecionej z oliwą; i (3) ofiara za grzech. Pierwszy cielec nie jest w tym wierszu nazwany ofiarą całopalenia; lecz jest takowy nazwany w w. 12. Zauważyć można też, że drugi cielec nie jest nazwany ofiarą za występek; ponieważ to znaczyłoby, że nasz Pan był grzesznikiem; lecz On jest nazwany ofiarą za grzech. Z tego widzimy, że ona odnosi się do naszego Pana w łączności z jego osobistą ofiarą wolną od grzechu, jako pierwszą ofiarą za grzech pozafiguralnego Dnia Pojednania. Pismo Św. niezawodnie zapewnia nas, że On jest tym pozafiguralnym Cielcem. (Żyd. 7:27; 10:5-9; 13:11, 12.) Przeto aluzja zawarta w cielcu na ofiarę za grzech w 4 Moj. 8:8 jest do śmierci naszego Pana, jako ofiary za grzech. (2 Kor. 5:21, 18, 19; Rzym. 5:6, 8; 8:3; Żyd. 2:9; 9:28.) To, jak wiemy, było nam bardzo umiejętnie przedstawione w pierwszej części 4 - go rozdziału Cieni Przybytku. Przeto widzimy, że aluzja do śmierci Chrystusowej, jako cielca na ofiarę za grzech, jest nam dana w w. 8. Trzymajmy tę myśl w pamięci, a po pewnych wyjaśnieniach udowodnimy, że tak jest.
(Ciąg dalszy nastąpi)
Bereańskie Pytania do Powyższego
(1) Z ilu klas składał się wyznający lud Boży podczas W. Ewang.? Które to były? Jakie dwie serie figur wyobrażały to w tych klasach? Co to znaczy że cielesny Izrael był figurą? Jak zacytowane ustępy udowodnią ją to? Przez co szczególnie było wykazane w tych kolumnach? Do jakiego badania wracamy się w obecnym artykule? Jaki jest temat obecnego artykułu? Na jakich ustępach jest to badanie uzasadnione? Jak powinniśmy przystąpić do niego? Dlaczego?
(2) W którym numerze było nasze ostatnie badanie w Księdze 4 Moj.? Jakie były tematy? Jak daleko w naszym badaniu 4 Ks. Moj. one nas doprowadziły? Jakich Lewitów nie badamy w tym artykule? Dlaczego nie? Do czego to nas pobudza, aby uczynić z nimi? Do których Lewitów ograniczymy nasze obecne badanie? Dlaczego mamy badać tych? O czem to badanie jest zamierzone zapewnić nas? Ile jest różnych pozafigur Lewickich?
(3) Jaki dowód był dany powyżej o Lewitach W. Ewang.? Jako tacy, jakiemi Lewitami oni są? Którzy w skończonym obrazie W. Ewang. są Lewitami? W międzyczasie co fakty dowodzą? Na ile części nasze badanie będzie podzielone? Które to są? W której części 4 Ks. Moj. 8 jest podany rozkaz o ich oczyszczeniu? O ich poświęceniu? O wypełnieniu tych rozkazów? Co ostrożne badanie 4 Moj. 8:5-26 wyjaśni? Co w. 5 pokazuje? Kto nie jest oryginatorem tej służby? Kto był jej jedynym oryginatorem? Jakie dwie rzeczy udowodniają to?
(4) Jakie dwa rozkazy Bóg dał Mojżeszowi w w. 6? Kogo Bóg i Mojżesz w tem reprezentuje? Kogo oni poszczególnie reprezentują w tych dotyczących czynościach? Naogół, przez co pozafiguralny Mojżesz odłączył pozafigury? Jakiemi pięcioma sposobami On to uczynił? Jakie osoby reprezentuje Obóz? Jakie trzy czyny zawierają się w najszerszym znaczeniu słowa odłącz? Do którego znaczenia tego słowa stosują się słowa w. 6?
(5) W jakich znaczeniach jest słowo oczyszczenie biblijnie użyte? Co ono włącza razem w jego szerokim znaczeniu? W jego ścisłem znaczeniu każde z osobna? W którem słowie w. 12 mamy drugie ścisłe znaczenie? Gdzie te znaczenia zawierają się razem w szerokim znaczeniu? Co w. 7 bezpośrednio określa? Z ilu części składa się proces oczyszczenia? Jaka jest pierwsza? Druga? Trzecia? Co te trzy uzupełniają? Jaki jest charakter tych trzech rzeczy?
(6) Jaka jest łączność wód oczyszczenia i odłączania? Jak to jest udowodnione Pismem Św.? Jakie hebrajskie słowo jest przetłumaczone oczyszczenie w w. 7? Jakie pięć znaczeń ono ma w hebrajskim? Które ustępy udowodniają to? Które z tych pięciu znaczeń stosują się w 4 Moj. 8:7; 19:9, 17? Gdzie nasz Pastor omawia te wody? Co one reprezentują? Do czego pozafigura jest użyteczna? Co 4 Moj. 19:11-22 uczy, że to było figuralnym użytkiem tych wód? Kogo umarli tych wierszy reprezentują? Co reprezentuje być w obecności ich? Dotknięcie się ich? Popiół z czerwonej jałowicy? Woda bieżąca? Co to ilustruje? Co reprezentuje zmieszanie popiołu z wodą? Naczynie, które je zawierało, gdy zastosowane do powyższego przykładu? Do czego jeszcze te definicje się stosują? z czego w grzechu takie nauki oczyszczają? Z czego zawarte w grzechu nie one, lecz coś innego oczyszcza?
(7) Do czego te zastosowania przygotowują nas? Co rozkaz Boski do Mojżesza odnośnie pokropienia Lewitów reprezentuje? Ile form prawd obejmuje pozafiguralne kropienie? Jakie to są? Ile jest gatunków tych figuralnych prawd? Które to są? Co każda z nich obejmuje? Jakie są niektóre przykłady tych dostarczających takich prawd? Ilorakie są pozafiguralne prawdy? Które to są? Co każda z nich obejmuje? Do czegoby te dwojakie służyły w pozafigurze? Co kropienie reprezentuje? Na co nasz Pan dał baczenie pod tym względem podczas całego W. Ewang.? Dlaczego?
(8) Jakie powieści zgodnie z tym były powiedziane przewidzianym usprawiedliwionym z wiary? Co było udzielane w łączności z nimi? Daj kilka ilustracyj tego. Gdzie te rzeczy były nauczane przewidzianym usprawiedliwionym z wiary? Jakie narzędzia nasz Pan użył do wykonania tej pracy? Jaki był rezultat tego? Ku jakim trzem celom te instrukcje służyły? Do czego te trzy cele służyły? Co wynikło z tego? Jaką ogólną pracę kropienie krzewiło? Dlaczego? Wymień części, stanowiące żal za grzechy? Jaka jest funkcja upamiętania się?
(9) Jakiem wyrażeniem w. 7 jest drugi oczyszczający proces podany? Jakie jest literalne oddanie tej części w. 7? Co brzytwa reprezentuje? W jakich dwóch znaczeniach obejmuje brzytwa Prawo Zakonu? Udowodnij to. Ile form miało Prawo Zakonu? Co jego inna forma będzie miała? Jaka jest biblijna funkcja Prawa? Udowodnij Pismem Św. Co Zakon najpierw czyni, ażeby tego dokonać? Co on potem czyni, ażeby tego dokonać? Jakiemi dwoma sposobami on dokonuje pierwszego z tych? Drugiego z tych? Co, oprócz objawionego Prawa Zakonu pomaga w sprawieniu tej wiedzy i przekonania? Co więc Prawo Zakonu czyni z rzetelnymi sercami?
(10) Co jeszcze Zakon czyni? Co on w tem czyni odpowiednim sercom? Co to najpierw wzbudza w ich sercach? Dlaczego? Co on następnie wzbudza w nich? Jakie dwie rzeczy on sprawuje w nich, jako skutek powyższych dokonań? Jaki jest skutek tego? Co to w nich wzbudza? Co Zakon potem czyni? Dlaczego? Co on nie może dać człowiekowi? Co musi to uczynić? Co przeto jest granicą Zak. w procesie przyprow. ludzi do Chrystusa?
(11) Co nie jest udziałem pozafiguralnego Mojżesza z brzytwą? Co On czyni z nią? Jakie są Jego dwojakie narzędzia? Które kapłańskie narzędzia były tak użyte? Które narzędzia z Lewitów były tak użyte? Co za nieżywotne czynniki były tak użyte? ŚJakie książki szczególnie pomogły w tym? Do którch dwojakich deneminacyj należeli ci poszczególni Lewici? Wymień kilka przykładów z każdej z tych dwojakich denominacyj? Jakim zwykle sposobem obrządkowe denominacje podały brzytwę? Nieobrządkowe? Jaki wniosek nie powinien być wyciągnięty z tych faktów? Kto uczyni właściwy użytek z jednego lub drugiego z tych sposobów? Pod jak. inn. okoliczn. niektórzy otrzymali brzytwę?
(12) Jak te narzędzia podały tę brzytwę przewidzianym usprawiedliwionym z wiary? Co to znaczy? Z czem oni zostali zapoznani w ten sposób? Co to im objawiło? Co było lustrem w tej czyności? Jakie dwie formy grzeszności im to objawiło? Co oni przez to widzieli? Kilku słowami, co to im dało? Co oni przez to ogłosili im? W czem niektórzy powiększyli karę za grzech? Z jakim skutkiem dla wielu? Co nasz Pan uczynił odnośnie tego błędu? Jakie dalsze skutki sprawiło podanie brzytwy? Więc jaki skutek był podania brzytwy? Jaki stan serca sprawiły te rzeczy?
(13) Czego te czynniki nie uczyniły? Kto to uczynił? Co musiało być uczynione przed ogoleniem? Co znaczy widzenie pozafiguralnej brzytwy? Co wyciągnięcie symbolicznej ręki i przyjęcie brzytwy reprezentuje? Co jeszcze przyjęcie jej reprezentowało? Co, ostatecznie to reprezentowało? Co włosy przedstawiają? Jak to jest udowodnione? Czem w tej łączności są grzechy? Co musi być uczynione z takiemi władzami? Co pod tym względem czyni skrucha? Jakim sposobem grzesznik odcina od siebie takie władze? Co golenie reprezentuje? Co jest przynależną częścią skruchy? Co reprezentuje wyrażenie, "wszystko ciało swoje"? Jaka kombinacja sprawuje skruchę? Jakie są składniki skruchy? Ile z tych części skruchy są dokonane przez pozafiguralne wody oczyszczenia i brzytwę?
(14) Przez co sprawuje się tą ostatnią część skruchy? Co szaty reprezentują? Na co szczególnie są naturalne i symboliczne szaty noszone? Daj dowód na te ostatnie? Wytłumacz myśli Św. Piotra w tej figurze? Św. Pawła? Co jest brudem i plamami na tych szatach? Udowodnij to. Jakimi jesteśmy, gdy te są usunięte z naszych symbolicznych szat? Wytłumacz dotyczące ustępy. Jakiemi były symboliczne szaty naszego Pana? Udowodnij to Pismem Św. Co jest symboliczną wodą na oczyszczenie symbolicznych szat? Daj dowód, że to jest biblijnem. Co te figury umożliwiają nas zrozumieć? Co jest zobrazowane w upraniu szat Lewitów? Jakie ślady mieli przewidziani Lewici W. Ewang.? Czem oni byli skażeni? Czem one muszą być usunięte? Jak to jest dokonane? Jakie części Słowa są zwykle użyte w tem? Co to znaczy? Co jest dokonane przez właściwe upranie tych symbolicznych szat?
(15) Z jakich dwóch figuralnych punktów zapatrywania jest żal za grzechy przedstawiony? Które greckie słowo znaczy skrucha, czyli żal, a które żałować? Jakie są ich literalne znaczenia? Co one literalnie znaczą? Co ta umysłowa zmiana znaczy? Ta moralna zmiana? Ta religijna zmiana? Co ona obejmuje w sobie? Dlaczego? Czem jest prawdziwy żal przepełniony? Jak Pismo Św. nazywa taki smutek?
(16) Wymień co stanowi żal za grzech? Daj dowód Pisma Św. na każde. Które to rzeczy stanowią żal, co się tyczy sprawiedliwości? Daj dowód Pisma Św. na każdą. Jakie są dwa zarysy żalu za grzechy? Z ilu części składa się jego zarys grzechu? Jego zarys sprawiedliwości? Z jakich dwóch źródeł wiemy to? Jak to jest spokrewnione z usprawiedliwieniem? Co musi być dodane do niego, żeby dostąpić usprawiedliwienia?
(17) Daj analizę ustępów Pisma Św., w których czasownik metanoein, żałować, znajdujemy. Daj analizę ustępów, w których rzeczownik metanoia, żal, się trafia.
(18) Co omawialiśmy dotąd z 4 Moj. 8? Co te trzy wiersze nam wykazały? Jaka specjalna praca była w nich określona? Przez co dotyczące osoby były przygotowane do żalu za grzechy? Ile procesów pokazuje w. 7 odnośnie przyprowadzenia grzeszników do upamiętania się? Które to są? Przez współdziałanie których dwojakich czynności skrucha sprawuje się do skończenia? Co jeszcze jest konieczne do sprawienia skruchy? Jakie osoby są potrzebne, aby te trzy procesy w. 7 sprawiły skruchę? Dlaczego powinniśmy się spodziewać, że te procesy wystarczą dla ich celu? Co możemy powiedzieć odnośnie wszystkich Jego dzieł?
(19) Jakie jest ograniczenie skruchy, co do oczyszczenia? Z czego ona nie może oczyścić? Co jedynie może to uczynić? Gdybyśmy nie postąpili dalej jak tylko żałowali za grzechy, czybyśmy oczyścili się dostatecznie? Co nie może sprawić zupełnego oczyszczenia nas? Dlaczego nie? Jak daleko Zakon może sprawić oczyszczenie? Co nam pomaga w tym bezradnym stanie? Co łaska i miłosierdzie dostarczyło? Czego Zakon nie ofiaruje nam? Co on nie może sprawić w nas? Dlaczego nie? Co może i dokonuje tego? Gdzie w 4 Moj. 8 jest jej możność dana nam pod uwagę? Gdzie zarys Zakonu Słowa Bożego jest czynny, według w. 7? Na co Bóg ma je głoszone i stosowane? Jakiej następnej rzeczy mamy się spodziewać głoszonej i stosowanej? Gdzie to jest uczynione? Jako co jest Ewangelia figuralnie nam dana pod uwagę w w. 8? Jakim sposobem ona jest podana w w. 8? Co koniecznem, by zrozumieć łączność między w. 7 a 8 i jak kazanie podane w w. 8?
(20) Ile figuralnych ofiar jest podanych w w. 8? Które to są? Gdzie pierwszy wymieniony cielec nie jest nazwany ofiarą całopalenia? Gdzie on jest nazwany? Jak to jest? Które ustępy dowodzą, że nasz Pan jest pozafiguralnym cielcem? Jak one to czynią? Jaki wniosek mamy wyciągnąć z tych dowodów? Pokaż, jak pewne inne ustępy potwierdzają ten dowód? Gdzie to było umiejętnie przedstawione? Jaki wniosek przeto możemy wyciągnąć z w. 8? Dlaczego powinniśmy z tej łączności pamiętać tę myśl?
(Ciąg dalszy nastąpi)
TP ’38, 58-64.