NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA
2 Moj. 1:6-7:13; 10:24-15:21 (Z ang. P. 31, 165-172)
NINIEJSZYM artykułem, którego ciąg dalszy ukaże się w kilku następnych numerach, chcemy poprzedzić wyjaśnienie 4 Ks. Moj. 9. W obecnym artykule będziemy omawiali figurę i pozafigurę historii niewolnictwa i wyzwolenia Izraela z Egiptu. Dobrze, że nasz Pastor, używając wyjaśniających aluzji do tej historii w Starym i Nowym Testamencie, dał nam bardzo wiele głównych pozafiguralnych myśli odnośnie niej, które ułatwiają nam widzieć szczegóły, których on nie wyjaśnił. W wielkiej części 2 Ks. Moj., która będzie omawiana w tym artykule, Bóg dostarczył nam figury niewoli aktualnego i przewidzianego ludu Bożego podczas drugiego złego świata i figury ich wyzwolenia podczas Wieku Ewangelii i Tysiąclecia. Ten obraz jest tak znamienity, jako przepowiednia o pozafigurze, że daje nam serię najpiękniejszych hist. figur, nauk, jakie się znajdują w Biblii. Z pewnością ostrożne i pobożne badanie figury i pozafigury, według przytoczonych ustępów pod nagłówkiem tego artykułu, sprawi bardzo obfite błogosławieństwo dla umysłu i serca; i z modlitwą, ażeby Pan w ten sposób użył tej lekcji, z chętnym sercem przystępujemy do tłumaczenia jej dla drogich dzieci Bożych; i radujemy się w spodziewaniu się przewidzianego błogosławieństwa dla nich z tegoż. Z powodu braku czasu i miejsca nasze objaśnienia nie mogą być tak szczegółowe jak np. te dane odnośnie 4 Ks. Moj. 7 i 8 rozdziału; lecz ufamy, że one wystarczą, ażeby wyjaśnić każdą część figur jako przepowiednie pozafigur. Gdyby jednak czas i miejsce pozwalało, to moglibyśmy dać o wiele więcej szczegółów odnośnie pozafigur. Mówimy to w celu wyjaśnienia, dlaczego nasze objaśnienia będą krótsze niż je zwykle robimy na figuralne tematy.
(2) Zanim zaczniemy wykładać jeden wiersz po drugim chcemy dać kilka objaśnień, odnośnie ogólnej figuralnej i pozafiguralnej sceny, omawianej w dotyczących wierszach, jako grunt, na którym szczegóły będą stawiane, gdy się w nich okażą. Czas, jaki obejmuje pozafigura, jest od końca potopu do Wieku, następującego po małym okresie przy końcu Tysiąclecia. Większość historii (2 Moj. 1:6-13:22) jest figurą na stosunki podczas drugiego złego świata, tj., od końca potopu do ustanowienia ziemskiej fazy Królestwa. 14 rozdział 2 Ks. Moj. do 15:21 jest figurą na stosunki Tysiąclecia i po Tysiącleciu. Egipt, jako ziemia, nie jako naród, jest figurą na drugi zły świat - porządek spraw od potopu do Tysiąclecia. (Iz. 10: 24 - 27; 19: 1 - 25; 27: 12, 13; 30: 2, 3, 31; Obj. 11: 8). Faraon, król Egiptu, reprezentuje Szatana, jako boga, czyli księcia tego świata, (Iz. 19:11; 30:2, 3; Jana 12:31; 14:30; 15:1; Efez. 2:2.) Izraelici reprezentują tych, którzy byli w Wieku Patriarchów i Wieku Żydowskim, lub którzy byli w tym Wieku, lub którzy w następnej dyspensacji staną się ludem Bożym. (Iz. 8:14; Gal. 6:16; Jer. 31:31-33; Ozeasz 11:1; Mat. 19:28). Ciemiężenie Izraela reprezentuje ciemiężenie rodzaju ludzkiego pod przekleństwem; ich wzdychania i narzekania reprezentują te, które rodzaj ludzki doświadcza pod jego surowością. (Mat. 11: 28; Rzym. 8: 20 - 22). Egipcjanie reprezentują sług Szatana, ich szlachta jego upadłych aniołów i jego wodzów między ludźmi, a zaś reszta Egipcjan reprezentuje ogół sług Szatańskich. (Iz. 19:2, 4, 11-18; 20:4; 30:4-7; 31:3). Dozorcy, postawieni przez Faraona nad Izraelem, którzy ciemiężyli ich, reprezentują grzech, błąd i śmierć, które gnębiły ludzkość pod przekleństwem, (1 Kor. 15:24-26; Obj. 21:4). Te ogólne uwagi pomogą nam lepiej zrozumieć scenę całej pozafigury. Teraz jesteśmy gotowi badać szczegóły. Ażeby zaoszczędzić miejsca, nie będziemy cytowali wierszy w całości, lecz podamy ich numer i damy takie aluzje do nich, przez które ten, co ma otwartą Biblię przed sobą, będzie mógł połączyć nasze objaśnienia z dotyczącymi wierszami. Zaczynamy od 2 Moj. 1:6.
(3) Wzmianka o śmierci Józefa i jego rodzaju (w. 6) jest znakiem zmiany w pozafigurze następującego opisu, od tego, połączonego z Józefem i jego braćmi. Wielkie rozmnożenie się Izraelitów (w. 7) reprezentuje wielkie rozmnożenie się ludu Bożego w liczbie, wiedzy, łasce i służbie podczas drugiego złego świata. Podczas Wieku Patriarchów było mało ludu Bożego. Ich rozmnożenie się pozafiguralnie zaczęło się od czasu figuralnego rozmnożenia się Izraelitów w Egipcie (w. 7) i trwało podczas Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii. Było to szczególnie podczas Wieku Ewangelii, kiedy oni napełnili pozafiguralną ziemię ( Chrześcijaństwo). Nowy Faraon Egiptu (w. 8), nie znając Józefa, reprezentuje Szatana w jego nieokazywaniu przyjaźni i dobroci sługom Bożym, nawet ich najwybitniejszym. Jego powstanie reprezentuje Szatańskie zaczęcie większego ciemiężenia ludu Bożego niż poprzednio; i to nowe postanowienie większego ciemiężenia w pozafigurze zaczęło się od ciemiężenia cielesnego Izraela w Egipcie, a skończyło się zaraz przed zaczęciem wężowego puszczenia wody jako rzeki z jego gęby, ażeby zalać protestujący Kościół, zwłaszcza w Francji podczas 18-go stulecia, przez tak zwaną iluminację. Z zaczęciem się tej tak zw. iluminacji Szatan przestał (zobrazowane przez śmierć Faraona czasu niewoli 2 Moj. 2:23) używać dotąd zwyczajnych wielce ciemiężących metod i zmienił swoje metody wielkich zabobonów i gwałtu na takie, które były więcej podobne metodom aniołów światłości, co było jego sposobem postępowania coraz to więcej od 1748 r. (zob. Ter. Pr. z r. 1923, str. 88, par. 5, str. 89, paragraf 1; albo z r. 1928, str. 55, par. 5 i str. 56 par. 1.) Gdyż trzeba zauważyć, że Faraon czasu niewoli był innym Faraonem od tego, który panował w czasie wyzwolenia. W. 9 powinien brzmieć: Oto lud synów Izraelskich staje się wielkim i możniejszym nad nas. Faraonowe powiedzenie Egipcjanom o niebezpieczeństwie powiększania się liczby Izraelitów reprezentuje Szatanowe wzbudzenie obawy w Egipcjanach, mieszkańcach ziemi Chananejskiej, i narodach mieszkających około Izraela w Palestynie, przeciw prawdziwym Izraelitom i tym, co z nimi współczuwali, w narodach pogańskich przeciw pierwotnym chrześcijanom i tym, którzy współczuwali z nimi, w sekciarskich papistach przeciw świętym i tym, którzy z nimi współpracowali w Ciemnych Wiekach, w sekciarskich katolikach przeciw ruchom reformacyjnym, prowadzonym przez jednostki i przeciw tym, co współczuwali z nimi, i w sekciarskich protestantach przeciw sługom Bożym wśród nich. Tak, jak Faraon starał się powiększyć zazdrosną obawę w Egipcjanach przeciw Izraelitom przez przesadę o ich liczbie i mocy, tak też Szatan uczynił w wszystkich ilustracjach pozafigury, podanych w poprzednim zdaniu; chociaż, co się tyczy duchowej mocy, jego zdanie jest prawdą, co jednak nie było myślą Szatana.
SZATAN STARA SIĘ ZMNIEJSZYĆ LUD BOŻY
(4) Faraonowe radzenie Egipcjanom (w. 10) aby wzięli się na sposób i zmniejszyli liczbę i moc Izraela reprezentuje Szatanowe radzenie jego sługom aby używali metod, którymi liczba i wpływ ludu Bożego mógłby być zmniejszony. To zaczęło się pozafiguralnie przez Szatanowe sugestionowanie śmierci synów (niemowląt) Izraelskich, i ciągło się dalej przez jego nasuwanie myśli, ażeby odwieść Izraela od wierności Bogu gdy byli na puszczy, a potem pod sędziami, królami, starszymi, faryzeuszami, saduceuszami, itd., zwłaszcza celując do wodzów w Izraelu przez te zwodzenia. On użył tej samej zasady na naszego Pana, na Dwunastu, Siedemdziesięciu i późniejszych wodzów między ludem Bożym, jak również na każdego chrześcijanina. Tak jak w figurze ta sugestia była dana w intencji zmniejszenia liczby Izraela, uczynienia go słabszym, poddanym i zniewolonym w Egipcie, a tym sposobem wstrzymać ich od pomagania, lub radzenia nieprzyjacielowi, tak też w pozafigurze, intencją sugestii Szatana było, żeby zmniejszyć, osłabić, uczynić poddanym i zniewolić lud Boży obydwóch Wieków tak, ażeby nie mogli być pomocą Bogu w Jego zamachach na Królestwo Szatana i tym sposobem być uwolnieni z pod tego Królestwa.
(5) Pierwszym krokiem Faraona w podbiciu Izraelitów w niewolę było naznaczenie poborców (ciemięzców) nad nimi, którzy mieli ich dręczyć ciężką pracą. To reprezentuje jak Szatan powiększył władzę grzechu, błędu i śmierci, jako proces umierania, w jej ciemiężących skutkach na ludu Bożym. Nie może być wątpliwości, że powiększenie się władzy śmierci, jako procesu umierania, w jej skutkach na ludu Bożym Szatan zaczął przez Faraona czasu niewoli. Plagi doświadczone na puszczy i rozkrzewienie się chorób, głodu, klęsk i wojen podczas Wieku Żydowskiego, powiększyły surowość procesu umierania. Wielce rozmnożone wojny, rewolucje, głody, mory, klęski, itd., podczas Wieku Ewangelii, świadczą o ciemiężącym charakterze poborcy tj., śmierci, odnośnie ludu Bożego. Grzech zaczął ciemiężyć lud Boży szczególnie podczas podróży po puszczy i czynił to dalej podczas całego Wieku Żydowskiego, ich własne i innych grzechy dokuczając im. Rozmnożone grzechy Wieku Ewangelii, obejmując całą kategorię moralnego i religijnego zła, z pewnością powiększyły dręczenie ludu Bożego przez poborcę, grzech. Potem błąd, jako ciemiężyciel, dręczył ich fizycznie, umysłowo, moralnie i religijnie. Szatanowi już na puszczy udało się zarazie Izraela błędami pogan, co też wypadki z cielcem złotym i Baalem Fegora dowodzą.. To zwiększyło się podczas okresu sędziów i podczas panowania niektórych królów Izraelskich i Judzkich. Chociaż bałwochwalstwo ustało w Izraelu, z wyjątkiem podczas pewnych czasów, poddaństwa za panowania Antiochusa Epiphanesa, błędy formalizmu, faryzeizmu i sadyceizmu powstały. Błędy coraz to więcej powiększającego się odszczepieństwa ciemiężyły lud Boży podczas Wieku Ewangelii, a te były wzmocnione błędami protestanckich sekt. Jak bardzo byli ciemiężeni przez błędy sześciu przesiewań Żniwa! Prawie jest niemożliwym przesadnie ocenić ciemiężenie serca i umysłu wśród ludu Bożego dokonane przez te trzy wielkie błędy, tj. trójcę wyznaniową, naukę ludzkiej nieśmiertelności i wiecznych mękach, nie mówiąc nic o mszy, o pokucie, celibacie księży, zakonników i zakonnicach, i nauce, że kler ma prawo od Boga, jak również królowie i arystokraci, dodając do tego dla dobrej miary kalwinistyczne przeznaczenie. Rzeczywiście powyższe fakty udowadniają, że ciemięzcami rodzaju ludzkiego był grzech, błąd i śmierć.
(6) Izraelskie zbudowanie Pytomu (miasto, czyli dom zachodu słońca) i Rameses (zrodzone z słońca) reprezentuje względnie lud Boży Wieku Żydowskiego, budujący Nominalny Kościół Żydowski, który miał spowodować upadek Baala, boga słonecznego (Szatana), i lud Boży Wieku Ewangelii, budujący Nominalny Kościół Chrześcijański, który w rzeczywistości pochodzi od Szatana, boga słonecznego. Te figuralne miasta, będąc nazwane miastami skarbu, lub składu, reprezentują fakt, że Nominalny Kościół Żydowski był miastem składu, czyli skarbu wyznaniowych nauk Żydowskich i że Nominalny Kościół Chrześcijański był miastem składu, czyli skarbu wyznaniowych nauk Chrześcijańskich. Tak jak Izrael rozmnażał się (w. 12) tym więcej czym więcej go ciemiężyli, tak też ciągłe wysiłki Szatana, ażeby wywrócić lud Boży obydwóch Wieków, sprawiły rozmnożenie się ich w liczbie i wzrost w wiedzy, łasce i służbie, co jest widoczne z reformacji, które wzmocniły obydwóch Izraelów po surowych doświadczeniach, lub opuszczeniach się, i np., z faktu wyrażonego słowami, "krew męczenników jest nasieniem Kościoła". (Rzym. 8:28; 2 Kor. 4:16-18.) Tak jak taki fig. wzrost martwił Egipcjan, zwłaszcza Faraona, tak też pozafiguralny wzrost martwił Szatana i jego sług. Tak jak wzrost Izraelitów sprawił, że Egipcjanie zwiększali brzemiona ich (w. 13), podobnie też w obydwóch Wiekach wzrost ludu Bożego, jak to wskazano powyżej, pobudził Szatana i jego sług do większego ciemiężenia i prześladowania, co jest widoczne z coraz to więcej wzmagających się ciężarów wyroku przekleństwa w postępowaniu w obydwóch Wiekach. Z pewnością lud Boży miał bardzo trudne doświadczenia w obydwóch Wiekach (w. 14) z pozafiguralną gliną (grzechem), cegłami (błędem), i robotą na polu (śmiercią). Te trudne doświadczenia wypróbowały ich czasami do ostateczności.
(7) Zefora (piękność; w. 15) reprezentuje Nominalny Kościół Żydowski, a Fua (wspaniałość) reprezentuje Nominalny Kościół Chrześcijański. Tak jak akuszerki pomagają matkom podczas i po porodzie dziecka, tak też pozafiguralna Zefora, jako pozafiguralna akuszerka, pomogła Prawdzie Starego Testamentu i jej sługom, tj., pozafiguralnej matce wśród ludu Bożego w Wieku Żydowskim, rozwinąć wodzów (synów) cielesnego Izraela i tych co, nie byli wodzami (córki); tak też pozafiguralna Fua, jako pozafiguralna akuszerka, pomogła Prawdzie Wieku Ewangelii i jej sługom, tj., pozafiguralnej matce ludu Bożego w Wieku Ewangelii, rozwinąć wodzów (synów) duchowego Izraela i tych, co nie byli wodzami (córki). Tak jak Faraon przemówił do Zefory i Fuy w celu wciągnięcia ich do popierania jego złych zamiarów, tak też Szatan uczynił Nominalnymu Żydowskiemu i Chrześcijańskiemu Kościołowi. Rozkaz Faraona do nich (w. 16), ażeby zabiły syny, gdy będą sprawowały swoje akuszerskie obowiązki, reprezentuje rozkaz Szatana do Nominalnego Żydowskiego i Chrześcijańskiego Kościoła, ażeby odciął od społeczności i służby nowo rozwijających się wodzów przy zaczęciu się ich czynności. Godnym pochwały jest to dla obydwóch Nominalnych Kościołów (w. 17) że to nie było uczynione, chociaż one często czyniły to z dobrze rozwiniętymi wodzami wśród obydwóch Izraelów Bożych, np., z Saulem, z Dawidem, Joachynem, Sedekiaszem, z Jeremiaszem, papiestwo z Berengarem z Tours, Piotrem Abelardem itd. Ich zachowywanie takowych żywo jest pięknie przedstawione, np., przez Eliego opiekowanie się chłopczykiem Samuelem, przez poparcie wielu Izraelitów, dane Dawidowi w jego kłopotach z Saulem, i t. d., i przez zachętę, jaką wodzowie, jak Luter, Kranmer, Wesley, i t. p. znaleźli w Nominalnym Kościele wtedy, gdy oni zaczęli rozwijać się, jako wodzowie. Wezwanie onych bab przez Faraona (w. 18) ponieważ zachowywały żywo chłopiątka reprezentuje zarzucanie Szatana przez Jego sług, członkom obydwóch Izraelitów, którzy pomagali rozwijającym się wodzom. Szatanowe wzbudzenie nieprzyjemności w Saulu do niewiast, dawających okrzyki, Dawidowi więcej niż jemu, do Jonatana, do kapłanów Noba i żołnierzy Dawida za popieranie go, jest przykładem pozafigury Faraonowego zarzucania Zeforze. Gniew papiestwa i odwetowania królom Chrześcijańskim i obywatelom za "dawanie schronienia heretykom", np., przeciw Fryderykowi Mądremu i Saksonom za ich początki chronienia Lutra, przeciw radzie miejskiej i obywatelom Zurychu za ich początki chronienia Zwingliego, itp., są pozafigurą Faraonowego zarzucania Fuy. I wielu z nas mniej więcej wie z doświadczenia, jak byliśmy zachęceni iść naprzód w służbie Chrześcijańskiej przez ludzi z Nominalnego Kościoła, gdyśmy okazywali pierwsze znaki specjalnej czynności.
(8) Odpowiedź akuszerek (w. 19) nie była fałszywym wykrętem. Nawet do dzisiejszego dnia łatwość i szybkość rodzenia odznacza Żydowskie matki. Pozafiguralnie to wskazuje, jak nagle Prawda i słudzy Starego Testamentu przyprowadzili wodzów do wybitności, co można widzieć z nagłości, z jaką prorocy byli wzięci na urząd proroków. Samuel, Jeremiasz, Ezechiel, Daniel, Ozeasz, Eliasz, Jan Chrzciciel, itd., są dobrymi przykładami tego z cielesnego Izraela. Jezus, apostołowie, członkowie sześciu gwiazd po apostołach, są dalszymi przykładami. Możemy przytoczyć Lutra, jako świetny przykład nagłego powstania, jako reformator w zupełnym tego słowa znaczeniu. Nasz Pastor jest drugim przykładem do punktu, nagle stając się, jako młody człowiek, bez wykształcenia gimnazjalnego, kolegialnego, lub seminaryjnego, wodzem w całym tego słowa znaczeniu. Wyznaniowe teorie i praktyki i sługi tych są pozafiguralnymi matkami egipskimi. Egipskie matki, mając długie i ciężkie porody, reprezentują długie lata ćwiczenia się na wodzów wśród sług Szatana. Oni muszą długo się kształcić w wyższych zakładach naukowych, potem służyć długo, jako pomocnicy, zanim staną się wodzami. Natomiast Nom. Żyd. i Nom. Chrześć. Kościół stał się świadomy rozwinięcia się wodza w obydwóch Izraelach, to powstał jako wódz w Prawdzie, w zupełnym tego słowa znaczeniu, co było zobrazowane przez matek Izraelskich rodzenie bez pomocy, lub wiedzy Zefory i Fuy. Bóg, czyniąc dobrze onym babom (w. 20), reprezentuje, jak Bóg poszczęścił i pobłogosławił nominalnemu cielesnemu i duchowemu Izraelowi, jako Kościołom, za takie pozafiguralne staranie się o rozwijających wodzów obydwóch Izraelów. (Ps. 45:9). To dobre postąpienie ze strony Boga z tymi akuszerkami, sprawiając większe rozmnożenie się Izraela, reprezentuje, jak Jego czynność w błogosławieniu obydwom pozafiguralnym nominalnym Kościołom sprawiło powiększony wzrost w liczbie ludu Bożego obydwóch Wieków. Ta pobożność względem Boga, okazana przez te dwa nominalne Kościoły, sprawiając ich przyjście po opieką Bożą i inne błogosławieństwa, jest pozafigurą bogobojności tych dwóch akuszerek, otrzymujących dom od Boga.
SZATAN USIŁUJE ZATAPIAĆ W ŚWIATOWOŚCI
(9) Rozkaz Faraona (w. 22) żeby hebrajscy chłopcy byli wrzucani w rzekę reprezentuje rozkaz Szatana, żeby zatopić tych, którzy zaczynają się rozwijać na wodzów w cielesnym i duchowym Izraelu, w pogaństwie i światowości. Ta rzeką tutaj jest Nil w tym miejscu reprezentuje ludność, zgodną z obecnym złym światem. Ponieważ pierwszy wysiłek Szatana, ażeby Nominalny Żydowski i Chrześcijański Kościół odciąć od społeczności i służby rozwijających się wodzów ludu Bożego obydwóch Wieków, nie udał się dlatego, on się wziął za inny chytry sposób niszczenia ich, tj., usiłował zatopić ich w świeckich i fałszywych religijnych dążeniach. Podczas Wieku Żydowskiego on starał się czynić to przez wprowadzanie pogańskiej światowości i religii w Izraelu. Stąd też ten wysiłek podczas okresu sędziów i królów, ażeby wprowadzić czczenie Baala, Asterota, Molocha itp. w Izraelu; stąd takie wysiłki, ażeby zawojować i zwyciężyć Izraela przez narody z bliska i z daleka podczas tych okresów; stąd takie wysiłki, ażeby wprowadzić zwyczaje, systemy i mody sąsiednich krajów, z wszystkimi ich upadlającymi i poniżającymi zabobonami i niemoralnościami. Nie udając mu się w tym po wielu stuleciach wysiłku, zmienił swoją taktykę; i podczas panowania Grecji i Rzymu starał się ich zgreczyć i zrzymianizować. Jeden z najwyraźniejszych takich wysiłków był za panowania Antiochusa Epiphanesa, który przez torturę i śmierć starał się zmienić Żydów i zniszczyć służbę w Żydowskiej świątyni i przerobić ją na bałwochwalczą, nawet ofiarowując krew wieprzową na miedzianym ołtarzu i postawiając posąg Zeusa w świątnicy najświętszej, co spowodowało bunt Machabeuszowy, przez który Grecy byli wypędzeni i potem wielu Żydów, włączając jednego arcykapłana, stało się Greckimi w wierze i postępowaniu. Lecz w tym Szatan był zawiedziony. Ci nowo rozwijający się wodzowie nie byli zatopieni w światowości; ponieważ jakikolwiek był charakter formalności Żydowskiej, ona skutecznie pokonała wysiłki, żeby zpoganizować Izraela.
(10) Lecz mistrzowski wysiłek Szatana około tej linii był zostawiony do Wieku Ewangelii. Wnet przez odpadanie, zaczęte już za czasów Św. Pawła (2 Tes. 2:7), Szatan usiłował uczynić Kościół światowym i stopniowo wprowadzał takie zmienione nauki, praktyki i uczucia, że do około 315 r. P. było uważane za właściwą rzecz połączyć Państwo Rzymskie z Kościołem, po którym to złączeniu się nastąpił upadlający i światowy duch, nauki i praktyki, zawierając się w takiej unii. W Obj. 17, 18 i 19 ta unia Kościoła z Państwem - symboliczne wszeteczeństwo - jest obwiniona za wszystkie fałszywe doktryny, światowe praktyki i ducha światowego, które, jako plugawa powódź, zalały nominalny Kościół. To umożliwiło wprowadzić wszystkie ważne teoretyczne i praktyczne elementy pogańskich religii pod nazwami Chrześcijańskimi do nominalnego Kościoła i wprowadzić papiestwo na tron, tj., człowieka grzechu do Kościoła. I nie ma wątpliwości, że to stało się powodem uczynienia Babilonu z Nominalnego Kościoła. Lecz to nie dopięło celu Szatanowego, żeby pozatapiać w światowości nowo rozwijających się wodzów ludu Bożego. Pogańskie prześladowania pierwszych czterech stuleci naszej ery miały ten sam cel na widoku. Tak, nawet pomimo tych, i z powodu nich, wierni wodzowie powstali i poprowadzili takie ruchy, jakie Bóg zamierzył. Tak jak Faraon rozkazał swemu ludowi, a nie już więcej akuszerkom Żydowskim, ażeby wprowadził w czyn ten okrutny rozkaz w figurze, tak Szatan przez ducha, którego on pobudził w prześladującym państwie Rzymskim i w nominalnym Kościele, przez zła towarzyszące i wynikające z unii Kościoła z Państwem, rozkazał wszystkim swoim sługom zatopić nowopowstałych wodzów ludu Bożego wśród ludu w znaczeniu uczynienia ich światowymi, a tym sposobem częścią ludu, zgadzającego się z obecnym złym światem. Podczas całego Wieku Ewangelii to było czynione, nie tylko w greckich i rzymsko katolickich kościołach, ale także w protestanckich kościołach. I nawet za naszych dni ten sam duch jest widoczny w przesiewaniu kombinacjonizmu i reformizmu. Rozkaz dany wszystkiemu ludowi Faraona, a nie Zeforze i Fuy, co reprezentuje fakt, że nie przez Żydowski i Chrześcijański Kościół nominalny, jako taki, usiłował Szatan zatopić rozwijających sług Bożych miedzy ludem w światowości, lecz przez wszystkie jednostki, które były jego sługami, przez ich przykłady, nauki i wpływ. On niedbał bardzo co się stało z nie-wodzami, tj., z niemowlętami żeńskiej płci, gdyż wiedział, że, jeżeli rozwijający wodzowie są zatopieni w światowości, to nie miał się czego obawiać, odnośnie swego Państwa od nie-wodzów. Podobnież w figurze Faraonowi rozchodziło się nie o córki z niemowląt Izraela, lecz o synów. Tym kończymy nasze badanie 2 Ks. Moj. 1:6-22.
(11) Teraz przystąpimy do naszego badania 2 Moj. 2, które prowadzi więcej interesujących rzeczy na jaw. Ponieważ klucz od tego rozdziału znajduje się w figuralnym znaczeniu Mojżesza, przeto zwrócimy naszą uwagę na to najpierw. Mojżesz zwykle jest figurą na naszego Pana. Tak jest zupełnie z sprawą w historii Wyzwolenia (2 Moj.) co następujące zastanowienia udowodnią: Tak jak Izrael był ochrzczony z Mojżesza, tak my jesteśmy z Chrystusa, (1 Kor. 10:1, 2; Do Rzym. 6:3-5). Tak jak Mojżesz zaprowadził Izraela do ziemi Chananejskiej, tak też Chrystus prowadzi nas do niebieskiego Chanaanu. (Żyd. 3:14). Tak jak Mojżesz był wypróbowany przez cielesnego Izraela, podobnież Chrystus był próbowany przez duchowego Izraela, (1 Kor. 10:9). Mojżeszowe odrzucenie egipcjanizmu, a przyjęcie izraelizmu reprezentuje Chrystusowe odrzucenie światowości, a przyjęcie duchowego izraelizmu. Mojżeszowe ustanowienie figuralnego Święta Przejścia reprezentuje ustanowienie pozafiguralnego Święta Przejścia przez naszego Pana. (Żyd. 11:24-28). Zgodnie z tym Mojżesz w historii Wyzwolenia reprezentuje naszego Pana. Ten fakt jest kluczem do pozafigury historii, danej w 2 Moj. 1 do 15; i tym kluczem możemy z łaski Bożej otworzyć tę całą część, figurę i pozafigurę, a tym sposobem przystąpić do najpiękniej zbudowanego i umeblowanego pozafiguralnego domu. Jeżeli Mojżesz (wyjęty, tj., z wód) reprezentuje Chrystusa, to jego ojciec Amram (wysoki lud; w. 1, porównaj z 2 Moj. 6:20) reprezentuje Boga, jako Ojca naszego Pana w Jego człowieczeństwie, o ile się tyczy obecnej figury. Jochabeda (uwielbiona), matka Mojżesza (2 Moj. 6:20), co się tyczy spłodzenia i urodzenia Mojżesza, reprezentuje (1) obietnicę, że Jezus stanie się członkiem Izraela w pełnym tego słowa znaczeniu, (2) sług, którzy służyli tymi obietnicami. Te obietnice włączałyby te o nasieniu niewiasty (1 Moj. 3:15), te do Abrahama (1 Moj. 22:16-18), do Izaaka (1 Moj. 21:12), do Jakuba (1 Moj. 28:14), do Judy (1 Moj. 49:10), do Dawida (Dz. Ap. 2:30), itd., jak również te, które mówią o Jego narodzeniu. (Iz. 7:14-16; 9:6; Mich. 5:2; itd.) Do sług którzy usługiwali tymi obietnicami można zaliczyć osoby, wymienione w poprzednim zdaniu, także Mojżesza i proroków, którzy przepowiadali o przyjściu Jezusa do Izraela, jako członka tego narodu, jak również Marię, Józefa, pasterzy, mędrców, Symeona i Annę. Ktoś może się dziwić dlaczego włączamy w matkę Józefa, pasterzy, mędrców, Symeona i Annę. Odpowiadamy, że przy urodzeniu nowonarodzony nie był uważany za zupełnego członka Izraela, ani też przy obrzezaniu, aż dopiero od przedstawienia go 40-go dnia w świątyni Pańskiej, a wszyscy ci usługiwali w łączności z dotyczącymi czynami i wypadkami.
(12) Z tego będzie widocznym, że my nie uważamy narodzenia Mojżesza (w. 2) zupełnie wypełnionego pozafiguralnie przez narodzenie Jezusa; raczej uważamy, że narodzenie Mojżesza reprezentuje następujące czyny: poczęcie Jezusa, rozwijanie, jako zarodka, narodzenie, obrzezanie i przedstawienie Go w świątyni. Józef i ci drudzy, usługując w tych czynnościach byliby przeto częścią pozafiguralnej matki. Zgodnie z tym spłodzenie Mojżesza przez Amrama reprezentuje Boskie danie obietnic odnośnie Jezusowego stania się zupełnym członkiem Izraela. Jochabedy (uwielbiona, tj., zaszczycona przez użycie jej w ten sposób) zajście w brzemienność i rozwijanie się Mojżesza reprezentuje przyjęcie obietnic przez sług obietnic i rozwijanie ich do skończenia w celu przedstawienia Jezusa, jako zupełnego członka Izraela. Piękne rysy Mojżesza i jego przedwczesna roztropność od urodzenia do czasu trzech miesięcy, reprezentuje świetne przymioty ciała, serca i umysłu od czasu przedstawienia Jezusa w świątyni do 12-go roku życia. Jako doskonałe niemowlę, dziecię i chłopiec, nasz Pan, rozumie się, objawiał zupełnie nadzwyczaj piękne fizyczne, umysłowe, moralne i religijne zalety wzrastająco podczas tych dwunastu lat, co było pozafigurą ukrywania Mojżesza. Ukrywanie Mojżesza reprezentuje opiekę, jaką Józef, Maria i mędrcy dali dziecięciu Jezus przeciw złości Heroda i jego syna, co włączało odejście mędrców do ich domów inną drogą, niż przez Jeruzalem, ucieczkę Józefa i Marii do Egiptu z Dzieciątkiem, ich pozostawania tam do śmierci Heroda, ich odwrócenie się od Betlejemu w Judei do Nazaretu w Galilei, ażeby tam zamieszkać, aby nie być blisko jurysdykcji Archelausza, syna Herodowego, i ich trzymanie Go blisko Nazaretu do 12 lat. Że Jochabeda nie mogła dłużej ukryć Mojżesza, możliwie z powodu jego przedwczesnego rozwinięcia się, reprezentuje fakt, że tak, jak od 12 roku spodziewano się, że Izraelski chłopiec, gdy zbliża się do swego wieku bierzmowania (13 lat), okaże zainteresowanie i gorliwość dla Boga i religii Bożej, tak Jezus, gdy miał lat dwanaście miał się przedstawić Panu podczas trzech wielkich świąt żydowskich, Wielkanocy, Zielonych świąt i Kuczek, gdzie Jego religijne postępowanie, chodzenie i rozmawianie miało się zacząć. Plecionka z sitowia uczyniona nieprzemakalną, reprezentuje ostrożną religijną naukę i wychowanie, co do charakteru, jaki Maria, Józef, rabin w Nazarecie, Lewici, itd. dali Jezusowi, jako chłopcu, szczególnie, gdy zbliżał się do Swego 12-go roku, przygotowując Go do mieszania się z ludźmi (wodami Nilu) bez zarażenia, lub niebezpieczeństwa dla Jego charakteru i wiedzy. Włożenie Mojżesza w plecionkę reprezentuje oddanie Jezusa pod takie wychowanie i naukę. Włożenie dziecka przez Jochabedę między rogóż na brzegu rzeki reprezentuje przyprowadzenie Jezusa przez Marię, Józefa i innych krewnych do świątyni pomiędzy więcej religijnych, a więc dla Jezusa mniej niebezpiecznych ludzi. Pilnowanie wyniku przez Marię (w. 4) reprezentuje zainteresowanie się Marii i Józefa wynikiem pierwszej wizyty Jezusa do świątyni i Jego mieszaniem się z Żydami tam zgromadzonymi.
CÓRKA FARAONA - FIGURA I POZAFIGURĄ
(13) Sekciarstwo żydowskie, tak jak wszystkie sekciarstwa wśród obydwóch Izraelów Bożych, jest z pochodzenia Szatańskiego, i jako takie, jest pozafigurą córki Faraona (w. 5). Jej panny reprezentują sług żydowskiego sekciarstwa: faryzeuszy, jako grupę, uczonych w Piśmie, jako grupę, saduceuszów, jako grupę, esenejczyków, jako grupę, herodianów, jako grupę, itd. Jej przybycie aby się kąpać w rzece reprezentuje sekciarstwo żydowskie, starające się oczyścić przed ludźmi i wśród ludu, szczególnie w Jeruzalemie, stolicy, zbiegowisku wielu ludzi; ponieważ sekciarstwo żydowskie starało się usprawiedliwić - umyć - się przed ludźmi i wśród ludu wtedy, gdy Jezus miał dwanaście lat. Powyżej wymienieni słudzy żydowskiego sekciarstwa współdziałali w tej pracy, zobrazowanej przez księżną w towarzystwie swoich pań przy brzegu rzeki. Sekciarstwo żydowskie spostrzegło charakterystyki umysłu i serca chłopczyka Jezus w świątyni, pomiędzy innymi Żydami w Jeruzalemie, przez pewnych z ich przedstawicieli, co jest zobrazowane w księżnej widzeniu plecionki, pływającej w rzece między rogożem, która będąc w płytkiej wodzie, reprezentuje Żydów, jako będących na brzegu ówczesnego ludu obecnego złego świata. Służebnica, którą księżna posłała, aby przyniosła plecionkę, reprezentuje starszych, jako ciało, tych z ich liczby, z którymi Jezus rozmawiał przez te trzy dni w świątyni. Sekciarstwo starszych izraelskich, jako ciała, jest dobrze znane; i ich sekciarskie zasady, dotyczące nauki sekciarstwa Żydowskiego, stawiły ich na baczności akuratnie za takimi nadającymi się chłopcami, jakim był Jezus; i tylko trochę czasu wzięło, ażeby rozpalić ich sekciarskie pragnienia, aby starać się dostać Go do szkoły ich nauk i praktyk. Księżna, otwierając plecionkę, reprezentuje sekciarstwo żydowskie w tych nauczonych w Piśmie, pytając się Jezusa odnośnie Jego wierzeń i życia, które dało im sposobność zauważyć Jego wychowanie pod tymi dwoma szczegółami ("ujrzała dziecię"). Ponieważ 95% płaczu dziecka jest za jego pokarmem, tak też płakanie dzieciątka Mojżesz reprezentuje wielki głód naszego Pana za Prawdą, pokarmem dla Jego świętego serca i umysłu, co jest widoczne z Jego pilnego słuchania starszych i stawiania im pytań, jak również odpowiadania im. Tak jak płacz Mojżesza wzbudził żal w sercu księżnej, tak głód Jezusa za Prawdą, okazany w Jego pytaniach, odpowiedziach i uwadze, dotknął serc sekciarstwa, przedstawionego w nauczonych w Piśmie, z którymi Jezus studiował przez te trzy dni. Księżna, zauważając, że on był z dziatek Hebrajskich, reprezentuje fakt, że sekciarstwo żydowskie, reprezentowane w tych nauczonych w Piśmie, uznało Jezusa, jako wzorowego chłopca, który był, jako taki, prawdziwym Izraelitą.
(14) Tak jak Maria (w. 7) wtedy przystąpiła do księżnej i ofiarowała jej poszukać hebrajskiej mamki dla Mojżesza, tak też po trzech dniach nauki, Maria i Józef przyszli do Jezusa, szukając Go. Nauczeni w Piśmie, którzy zapewnię postarali się o pokarm i nocleg dla Jezusa przez te trzy dni, byliby radzi to czynić dalej. Ale, zgodnie z sugestią Marii (siostry Mojżeszowej), że ona postara się o mamkę dla Mojżesza, Maria i Józef podali sugestię, żeby dalsze wychowanie Jezusa postępowało tak, jak poprzednio i to nadal dla Żydowskiego sekciarstwa, przedstawionego w jego nauczonych w Piśmie. Zgodzenie się nauczonych w Piśmie z tym jest pozafigurą zgodzenia się księżnej na sugestię Marii (w. 8). Zapytanie się Jochabedy, czyby była mamką reprezentuje powołanie opatrznościowo powyżej wymienionych osób, żeby dalej ćwiczyli Jezusa. Zlecenie księżnej matce Mojżesza (w. 9), żeby chowała to dziecko dla niej, reprezentuje Żydowskie sekciarstwo, oddające Jezusa powyżej określonej pozafiguralnej matce do wychowania w bojaźni i napomnieniach Pańskich na korzyść tego sekciarstwa. Zapłata, ofiarowana matce Mojżesza, reprezentuje korzyści, jakie sekciarstwo Żydowskie udzieliło pozafiguralnej matce. Nie ma wątpliwości, że księżna, w swoim zainteresowaniu się dzieckiem, odwiedzała Mojżesza podczas jego wychowywania się i dawała zapłatę jego matce, jak również nie ma wątpliwości, że w późniejszych odwiedzinach (nie zapisanych) świątyni, Maria, Józef i Jezus, gdzie, ażeby wypełnić Zakon, oni mieli się okazać trzy razy na rok (w Wielkanoc, Pięćdziesiątnicę i święto Kuczek), Żydowskie sekciarstwo okazało swoje zainteresowanie w wychowaniu Jezusa i dawało honory (zapłatę) wychowawcom takiego nadobnego chłopca i młodzieńca. Maria, Józef i inni, biorąc Jezusa do Nazaretu, gdzie On mógłby być wychowywany dalej, jako prawdziwy Izraelita, przez pozafiguralną matkę (Marię, Józefa, Jego nauczycieli, rabina i innych) i gdzie, tak jak w innych miejscach w Galilei, sekciarstwo Judzkie i Jeruzalemskie nie było obecne w pewnej mierze, reprezentuje zgodzenie się matki Mojżesza stać się jego mamką. Wzrastanie Mojżesza (w. 10) reprezentuje wzrost naszego Pana, jako chłopca, w mądrości i w łasce u Boga i u ludzi. Łuk. 2:52.
(15) Tak jak wykazaliśmy w wypadku z Izaakiem (ang. P '24, 142, par. 4), który był karmiony piersiami do pięciu lat, tak też napewno ten zwyczaj krajów wschodnich karmienia jedynego syna, lub najmłodszego syna przez pięć lat, był wykonany względem Mojżesza; gdyż religijne wychowanie Mojżesza od jego matki i ojca, które utrzymało go wśród bałwochwalstwa Egiptu w wierze Izraela, nie mogłoby być krótsze niż to, żeby wszczepić religię Izraela w jego serce i umysł w takiej mierze, któraby go uczyniła podczas jego pobytu na dworze Faraona do jego 40 roku życia nieprzełomnym wpływom bałwochwalstwa powszechnie praktykowanego w jego otoczeniu. Bez wątpienia podczas tych 35 lat jego matka od czasu do czasu odwiedzała go i przypominała mu o wierze jego praojców. Wychowywanie Jezusa, jako pozafigurą karmienia piersiami Mojżesza, było od jego 12 roku do 20 roku, kiedy wstąpił w wiek mężczyzny z punktu Jego pochodzenia nie z pokolenia Lewiego, lecz z świeckiego pokolenia Judy. Jego osiągnięcie 20 roku życia uczyniło Go głosującym członkiem synagogi z wszystkimi odpowiedzialnościami tego członkostwa. Wtenczas, jako pozafigurą przyniesienia Mojżesza do księżnej po odstawieniu go od piersi, Jezus był przyprowadzony do Żydowskiego sekciarstwa; a przyjęcie Go za syna tego sekciarstwa równa się przyjęciu Mojżesza przez księżnę. Znaczenie imienia Mojżesz (wyciągnięty) nie tylko jest mu stosowne, jako wyciągniętemu z wody przez księżnę, lecz jest figurą na odciągnięcie Pana naszego od ludzi przez Żydowskie sekciarstwo; ponieważ Żydowskie sekciarstwo starało się utrzymać Izraelitów w oddaleniu od pogańskich narodów.
PRZYSZEDŁ DO SWOICH
(16) Gdy Mojżesz miał 40 lat, odwiedził swój lud (w. 11) i obronił jednego z swych braci. Św. Paweł (Żyd. 11:24-26) odnosi się do tego, jako do jego zrzeknięcia się księżnej, jako jego matki, a przyjęcia urągania Chrystusowego (figuralnego) i cierpienia ludu Bożego raczej, niż mieć rozkosze Egipskie, grzechy i bogactwa. To więc łączy figuralnie dotyczące doświadczenia Mojżeszowe z misją naszego Pana, w której Jezus odmówił posłuszeństwa Żydowskiemu sekciarstwu, zrzekł się go, jako Swej symbolicznej matki. Zupełna dorosłość Mojżeszowa wówczas reprezentuje zupełną doskonałość męską naszego Pana, gdy zaczął Swoją misję. Tak jak Mojżesz przyszedł do swych braci w ich cierpieniach, tak Jezus Swoją misją odwiedził ludzkość z pomocą w jej cierpieniach. Tak jak Mojżesz litościwie patrzał na brzemiona Izraela, tak też Jezus litościwie patrzał na ciężkie brzemiona ludzkości, pod jakimi Szatan zmusił ludzkość pracować fizycznie, umysłowo, moralnie i religijnie. Mojżeszowe spostrzeżenie Egipcjanina, bijącego Izraelitę, reprezentuje naszego Pana przez poznanie, że grzech jest najgorszym z pozafiguralnych ciemięzców Egipskich, który dokucza ludzkości. Zabicie tego ciemięzcy (w. 12) przez Mojżesza reprezentuje zabicie grzechu przez naszego Pana w Swoim własnym życiu i zabicie go ofiarniczo za ludzkość. Uczynienie tego sekretnie przez Mojżesza, o ile się tyczyło Egipcjan, reprezentuje wykonanie dotyczących dwóch rzeczy przez naszego Pana bez wiedzy sług Szatanowych o tym w tym czasie. Zagrzebanie ciała ciemięzcy w piasek przez Mojżesza reprezentuje usuniecie grzechu przez naszego Pana zgładzeniem mocy grzechu w potępianiu nas przed Bogiem. Tym sposobem w figurze (w. 11, 12) uwaga jest nam zwrócona na te zarysy misji naszego Pana, które odnoszą się do Jego współczucia z ludzkością z powodu ciężarów przekleństwa, i na kroki, jakie On powziął za ludzkość przeciw grzechowi, jako najgłówniejszemu łupieżcy człowieka.
(17) Inny zarys Jego misji jest zobrazowany w w. 13 i 14, w słowach "A wyszedłszy zaś dnia wtórego". Dwaj mężowie Hebrejscy (w. 13) reprezentują dwie klasy w Izraelu za dni misji naszego Pana: z jednej strony partie kleru - saduceuszy, faryzeuszy i nauczonych w Piśmie, a z drugiej strony lud świecki, szczególnie celników i grzeszników. Te dwie klasy są poszczególnie reprezentowane przez starszego syna i młodszego syna Przypowieści o Marnotrawnym Synu. Ich wspólne kłócenie się reprezentuje spór tych dwóch klas, jednej z drugą. Hebrejczyk, który skrzywdził swego brata reprezentuje partię kleru, która bardzo niesprawiedliwie krzywdziła lud, szczególnie celników i grzeszników w Izraelu. Mojżeszowe strofowanie krzywdzącego Hebrejczyka reprezentuje strofowanie Saduceuszy, uczonych w Piśmie i Faryzeuszy przez naszego Pana za ich krzywdzenie ludu, szczególnie celników i grzeszników w Izraelu. Takie strofowania Jezusowe przeciw Saduceuszom, Uczonym w Piśmie i Faryzeuszom można zauważyć w przypowieściach o Marnotrawnym Synie i o faryzeuszu i celniku, modlącymi się w świątyni, w Jezusowym winowaniu Szymona za obwinienie grzesznicy, która umyła Jezusowi nogi swoimi łzami i obtarła je swoimi włosami, a zwłaszcza w Jego potępieniu ich w Ew. Mat. 23. Odrzucenie Mojżesza przez krzywdzącego Izraelczyka reprezentuje odrzucenie naszego Pana aż na śmierć przez partię kleru, jak to Szczepan nadmienia (Dz. Ap. 7:25); ponieważ ci uważali, że Jezus stara się, jako klasy ich zniszczyć. ("Albo mię ty myślisz zabić", itd., w. 14), co oni mniemali z Jego pozyskania wielu naśladowców ku ich ujmie, jak również z Jego opozycji ku ich postępowaniu. Obawa Mojżesza, że jego zabicie Egipcjanina zostało rozgłoszone reprezentuje obawę naszego Pana wśród Jego pokus (na puszczy i w Getsemane), iż opozycja Szatana i jego sług do Jego czynności, gładzącej grzech, rozgłaszała (wbrew Jego wysiłkom, żeby temu zapobiec) Jego pracę Mesjaniczną, jako zgładziciela grzechu, ku Jego wielkiej zgubie, że drżał na myśl wynikającej powiększonej opozycji, jako będącej za wielką dla Niego do zniesienia, jak np., Jego doświadczenie Getsemańskie pokazuje. Usłyszenie Faraona o tym zabiciu (w. 15) reprezentuje dowiedzenie się Szatana przez nie udanie mu się skusić Jezusa do grzechu lub namówienia Go, żeby się nie poświęcał, że Jezus uśmiercał grzech w Jego osobistej styczności z nim i w Jego ofierze zań. Staranie się Faraona, żeby zabić Mojżesza za ten czyn reprezentuje wysiłki Szatana, kończące się ukrzyżowaniem, przeciw naszemu Panu, ażeby Go zmusić do grzechu i tym sposobem, żeby umarł jako grzesznik. Ucieczka Mojżesza reprezentuje triumf naszego Pana, jako nowego stworzenia, do śmierci Jego człowieczeństwa, a zmartwychwstania Jego boskości. Pójście Mojżesza do ziemi Madyjańskiej reprezentuje wstąpienie naszego Pana do nieba. Studnia, przy której Mojżesz siedział, reprezentuje Stary Testament, jako ówczesną krynicę Prawdy - wody żywota. Jego siedzenie przy niej reprezentuje zajęcie się naszego Pana naukami Starego Testamentu przez usługiwanie Apostołów i innych sług Prawdy od dn. Zesłania Ducha św. do końca Wieku Żydowskiego. - 33 do 69 r. P.
(18) Kapłan Madyjański (w. 16) Raguel w ang., Reuel (przyjaciel Boga), i Jetro (ekscelencja) reprezentuje Boga: Jetro, jako Boga mądrości i sprawiedliwości, a Raguel, czyli Reuel, jako Boga miłości i mocy. Jego siedem (liczba Boskiej kompletności) córek, jako pasterek, reprezentuje całość prawdziwych sług Boga w Izraelu, zanim jeszcze przyjęli chrześcijaństwo. Ich pasienie trzód Reula reprezentuje, jak tacy prawdziwi słudzy Boga w niechrześcijańskim stanie starali się dać tyle prawdy ze Starego Testamentu, ile tylko tacy Izraelici chcieli przyjąć od nich. Ich czerpanie wody ze studni reprezentuje badanie i uczenie się spraw Starego Testamentu przez takich Izraelskich sług Prawdy i uczynienie je swoimi. Ich nalewanie do koryta reprezentuje kompletne przygotowywanie swoich lekcji w naukach Starego Testamentu przez takowych w celu udzielenia ich tym, których paśli. Pasterze, (w. 17) którzy ich odganiali, byli nauczeni w Piśmie, faryzeusze i saduceusze - kler Żydowski, który sekciarstwo sprzeciwiał się prawdziwym Izraelskim sługom Prawdy Starego Testamentu wtedy na czasie dla nienawróconych prawdziwych Izraelitów. Jednym sposobem, jakiego ci źli pasterze używali, było wszczepienie ludzkich tradycji; drugim było oczernianie; innym była opozycyjna propaganda. Mojżesz, sprzeciwiając się pasterzom, reprezentuje naszego Pana, przez apostołów i innych sług Prawdy, zbijającego i naprawiającego tyraniczny kler w Izraelu. Mojżeszowe pomaganie córkom Reuela reprezentuje Jezusowe dawanie początków chrześcijanizmu przez apostołów, itd., takim Izraelskim sługom Prawdy w opozycji do kleru Żydowskiego. Napojenie ich trzód przez Mojżesza reprezentuje dawanie elementarnych nauk chrześcijanizmu przez Jezusa naśladowcom takich Izraelskich sług Prawdy ze Starego Testamentu. Ta pozafigura odbyła się, jako pierwszy zarys propagandy chrześcijańskiej, ku prawdziwym Izraelitom od dnia Zesłania Ducha Św. do końca Żniwa Żydowskiego i wówczas zostawiła odbiorców takich usług nienawróconych. Ich nawrócenie i poświecenie jest zobrazowane w w. 18-20.
BÓG INTERESUJE SIĘ PRAWDZIWYMI IZRAELITAMI
(19) Pytanie Reuela (w. 18) nasuwające myśl, że jego córki zwykle były powolne w dokonywaniu swej pasterskiej pracy, reprezentuje fakt, że Żydowscy słudzy Starego Testamentu robili bardzo powolny postęp ze swoimi zwolennikami. Ich prędkie skończenie tego dnia reprezentuje fakt, że z pomocą Prawdy chrześcijańskiej oni zróbili prędki postęp w swej pracy. Reuelowe zapytanie się ich tego pytania reprezentuje Boskie wzbudzenie pytania w umysłach prawdziwych Izraelitów, dlaczego oni osiągają takie prędkie i owocne rezultaty swej pracy. Odpowiedź córek Reuela (w. 19) reprezentuje fakt, że tacy Izraelici uznawali przed Bogiem pomoc, otrzymaną od Jezusa przez Apostołów, itd. Reuelowe stawienie tego pytania (w. 20) swoim córkom reprezentuje Boskie wzbudzenie w umysłach prawdziwych Izraelitów, jako sług Prawdy Starego Testamentu, myśli, zmierzających ku nawróceniu i poświęceniu takowych. Pierwsze pytanie (Gdzież ten jest?) nasunęło takim Izraelitom zastanowienie nad urzędem Chrystusowym. Drugie pytanie (Czemuście opuściły człowieka tego (bez zaproszenia go?) figuralnie nasuwa takim Izraelitom niewłaściwość nieprzyjęcia Chrystusa i poświęcenia się Jemu. To staje się widocznym ze zdania, "Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeźliby kto usłyszał głos Mój i otworzył drzwi, wnijdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną." Rozkaz (Zawołajcie go, aby jadł chleb) reprezentuje Boskie napomnienie takich Izraelitów, ażeby się nawrócili i poświęcili. (Dz. Ap. 3:19; Do Rzym. 12:1). Ich zawołanie i zaproszenie Go do siebie reprezentuje nawrócenie, a ich przyjęcie go reprezentuje poświęcenie się takich Izraelitów. Jego jedzenie z nimi reprezentuje społeczność Jezusa z takimi poświęconymi w Duchu, Słowie i opatrzności Bożej. Mojżeszowe upodobanie sobie mieszkać z Reuelem (w. 21) reprezentuje zadowolenie naszego Pana z Jego połączenia się w niebie z Ojcem. Reuelowe danie Zefory (ptak) Mojżeszowi za żonę reprezentuje Boskie danie Kościoła Jezusowi za Oblubienicę Jemu. (Ps. 45:10, 11). Gerson (obcy tam, czyli szukający schronienia; w. 22) reprezentuje wiernych usprawiedliwionych, którzy trzymali się Kościoła. Jego urodzenie się ze Zefory Mojżeszowi w ziemi Madyjańskiej reprezentuje fakt, że przez współdziałalność Jezusa z Kościołem klasa wiernych usprawiedliwionych się wyłoniła podczas, gdy Jezus był precz z ziemi, tj., miejsca zamieszkania usprawiedliwionych, a był w niebie, kraju obcym dla ludzkiego Jezusa. To jest ta kombinacja faktów, co czyni imię Gerson typowym, jak właśnie określiliśmy.
(20) W. 23 udowodnią, że Faraon czasu niewoli jest inny od Faraona czasu wyjścia Izraela z Egiptu. Rozumie się śmierć poprzedniego nie jest figurą na śmierć Szatana; ani też powstanie późniejszego nie udowodnia, że są dwa Szatany. Rozumiemy, że śmierć poprzedniego Faraona jest figurą na Szatanowe przestanie grania pewnej roli, wymaganej przez poprzedni sposób jego postępowania w rządzeniu jego królestwa, a powstanie tego ostatniego jest figurą na jego przedstawienie się w zupełnie innej roli w takim rządzeniu. Do 1748 r. P., kiedy okres tak zw. iluminacji się zaczął, Szatan panował nad swoim królestwem, o ile się tyczy trzymania rodzaju ludzkiego w niewoli, szczególnie przez następne trzy nauki: (1) że królowie rządzą z upoważnienia Bożego (tj., że królowie są Boskimi przedstawicielami, którzy czynią akurat to, co Bóg chce; dlatego Bóg sankcjonuje wszystkie ich czyny, np., ich przysłowiem jest, "król nie może czynić nic złego"); (2) że kler ma prawo z upoważnienia Bożego (tj., kler jest mówczym narzędziem Bożym, przez których Bóg przemawia do ludu; przeto lud ma wierzyć i czynić, bez pytania, co kler ich naucza); i (3) że arystokracja ma prawo z upoważnienia Bożego (tj., że jest przyjemnością Bożą, aby większość ziemskiego dobrobytu i bogactw były w rękach kilku arystokratów - i żeby reszta ludzkości była poddana im, jako niewolnicy, poddani, lub robotnicy, zadowoleni z tego, co ich panowie im dadzą z ziemskich rzeczy). Te trzy nauki dały Szatanowi chwyt śmiertelny na rodzaj ludzki, ponieważ przez skutki tych trzech twierdzeń na rodzaju ludzkim on uczynił to na korzyść króli, kleru i arystokracji, gdy będą obstawać przy tym co on chce. Więc przez te trzy klasy on kontrolował większość rodzaju ludzkiego i kontrolował te trzy klasy przez uczynienie tego dla nich korzystnym aby przeprowadzić te sposoby, które on chciał mieć wykonane. Szatanowe granie roli ciemięzcy nad oszukanym rodzajem ludzkim przez te trzy błędy jest zobrazowane przez tyranizowanie Faraona czasu niewoli nad Izraelem. Lecz od zaczęcia się okresu iluminacji, 1748 r., Szatan przestał grać tę rolę, a jak jest zobrazowane przez wężowe wylanie z gęby jego wody, jako rzeki, żeby pokonać protestującą niewiastę (protestujący Kościół), on zaczął grać inną rolę - tj. światłodawcy, prawdodawcy, szczególnie srogich prawd przeciwko tym trzem naukom o prawie władzy z upoważnienia Bożego. Gdy on tak działał, to wypełniał pozafigurę Faraona czasu wyjścia z Egiptu. Nasi czytelnicy mogą przeczytać szczegóły oparte na tym tle w C 62-65, i P '23, str. 88, 2-ga kom., par. 1 i str. 89, par. 1, albo P '28, str. 55, 2-ga kol. par. 1, str. 56, par. 1. Zapewnię, tak jak do 1748 r. Szatan odgrywał część ciemięzcy nad rodzajem ludzkim przez te trzy nauki powyżej wspomniane, tak też zmienił swoje postępowanie, jak powyżej określono, od 1748 r. nadal. Zaniechanie poprzedniego postępowania jest zobrazowane przez śmierć Faraona, a nowe postępowanie przez powstanie następnego Faraona.
(21) Ale, tak jak Izraelici ucierpieli pod obiema Faraonami (w. 23), tak też ludzkość ucierpiała pod obiema względami dotyczącego postępowania Szatana. Rzeczywiście, pod drugim oni z większym oświeceniem odczuli uciemiężenie od Szatana coraz to większe; stąd tak bardzo wzmagające się wołania od 1748 r. o wolność od tego zła, pochodzącego z przekleństwa. Wołanie Izraelitów, wstępujące przed Boga, reprezentuje wzdychanie i cierpienie wznoszące się o współczucie do Boga i o Jego zwrócenie Swej uwagi, aby ulżyć cierpieniom ludzkości pod przekleństwem i żeby ją wyrwać z nich. Pierwsze początki czynności Boskiej, przynoszącej ulgę, przyszły podczas reformacji przez jednostki podczas więcej niż 150 lat od 1309 r. nadal. To jest zobrazowane przez szyb Studni w Piramidzie, sięgający do Przejścia Dolnego. Następne ulgę sprawujące czynności przyszły przez reformacje przez sekty, zaczynające się po wyczerpaniu się poprzedniej ulgi, zobrazowanej przez Przejście Dolne, będące poziome w jego ostatniej części. Reformacja przemocą przez amerykańską i francuską rewolucję dała jeszcze więcej ulgi, zobrazowanej przez rozszerzenie danej części tego poziomego Przejścia Dolnego. To wszystko jest połączone w pozafigurze z Izraelowym przyjściem do Boga i Boskim usłyszeniem ich wzdychań (w. 23, 24), i ten zarys ulgi doszedł do swego szczytu w upokorzeniu papiestwa przez Napoleona. Wspomnienie Boże na przymierze Swoje w figurze (w. 24) równa się w pozafigurze z Boskim wprowadzeniem w ruch 1799 r. powiększenia wiedzy i wynalazków, cechujących dzień Jego przygotowania; ponieważ przez skutki tych dwóch rzeczy On nie tylko zniszczy Królestwo Szatana i tym sposobem wyzwoli cierpiący, ciemiężony świat z jego szponów, lecz przez nie On także sprawuje potrzebne przygotowania dla Królestwa. Wejrzenie Boga na Izraela i nachylenie się współczująco ku nim (w. 25) reprezentuje Boskie dawanie Swej specjalnej uwagi cierpiącej, zgnębionej ludzkości od 1799 r. nadal i obrócenie się ze współczuciem do nich w ich cierpieniach z rąk Szatana, ku ich wyswobodzeniu.
BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO PRZEDMIOTU
(1) Jaki jest przedmiot obecnego badania? Dlaczego on poprzedza nasze badanie 4 Ks. Moj. 9? Co ułatwia nam w naszym badaniu tej części Pisma Św.? Co nam Bóg dostarczył w 2 Ks. Moj. 1-15? Jaki jest charakter tej figury? W jakim duchu powinniśmy badać obecną lekcję? W porównaniu z niektóremi poprzedniemi badaniami, jakie będą objaśnienia tego badania? Na co one wystarczą? Co jeszcze mogłoby być dane, gdyby czas i miejsce pozwoliło?
(2) Co poprzedzi nasze wykładanie dotyczących wierszy jednego po drugim według ich porządku? Dlaczego to? Jakie okresy czasu wchodzą w objętość pozafigur.? W której części Pisma Św. znajduje się większość tej powieści? Warunki którego okresu są omawiane w jej pozafigurze? W której części Pisma Św. znajduje się reszta tej powieści? Które okresy wchodzą w jej pozafigurę? Na co jest Egipt, jako ziemia, figurą? Jak to dowodzą zacytowane ustępy? Kogo reprezentuje Faraon, jako król Egiptu? Jak ustępy udowodnią ją? Co reprez. ciemiężenie, wzdychania i narzekania Izraela? Jak to udowadniają zacytowane ustępy? Kogo reprezentują Egipcjanie? Jak zacytowane ustępy to udowadniają? Kogo ciemiężcy reprezentują? Jak to jest Pismem św. udowodnione? Do czego są te ogólne zastanowienia pomocne? Do czego one nas przygotowują? Jakim sposobem będzie można nasze skrócone objaśnienia korzystnie badać?
(3) Co jest wskazane w pozafigurze przez wspomnienie w figurze o śmierci Józefa i jego braci? Co reprezentuje wielkie rozmnożenie się Izraela? Co się tyczy ilości, jak było z ludem Bożym podczas Wieku Patryarchów? Kiedy ich rozmnożenie zaczęło się pozafiguralnie? Przez które okresy ono trwało? Podczas którego Wieku oni napełnili pozafiguralny Egipt? Co to reprezentuje, że nowy Faraon nie znal Józefa? Co jego powstanie reprezentuje? Kiedy to się pozafiguralnie zaczęło i skończyło? Co Szatan przestał, a co zaczął z okresami iluminacji? Kiedy ten okres się zaczął? Jaka jest różnica pomiędzy tymi dwoma Faraonami 2 Moj. 1-15? Jaka zmiana jest podana odnośnie w. 9? Dlaczego? Co reprezentuje Faraonowe powiedzenie Egipcjanom o niebezpieczeństwie powiększenia się liczby Izraelitów? Co reprezentuje jego staranie się aby wzbudzić zazdrosną obawę w Egipcjanach? Przez co w figurze i pozafigurze on starał się ich przesadnie przedstawić?
(4) Co reprezentują metody radzenia Faraonowego odnośnie zmniejszenia liczby Izraelitów? Kiedy to się zaczęło? Kiedy ciągło się dalej za czasów Starego Testamentu? Za czasów Nowego Testamentu? Co było celem tej rady w figurze i pozafigurze?
(5) Jaki był pierwszy ciemiężący krok w figurze i pozafigurze? Czem zaczęło się powiększenie się śmierci ludu Bożego przez Szatana? Ciągło się dalej? W których czasach się bardzo powiększyło? Kiedy powiększenie się grzechu, ciemiężyciela, zaczęło się między ludem Bożym? Kiedy trwało dalej? Przyszło do końca? Jak ciemiężca, grzech, oddziałał na nich? Kiedy on to zaczął? Kiedy to się działo w Wieku żydowskim? Skończyło się w W. Ewangelii? Które trzy błędy byty specjalnie ciemiężące? Jak? Jakie jeszcze współdziałały? Co powyższe fakty udowodniają?
(6) Co Izraelowe zbudowanie Pytomu i Ramesesu odpowiednio reprezentuje? Co to reprezentuje, że one były nazwane miastami składu? Co reprezentuje rozmnażanie się Izraela pomimo ciemiężenia? Co reprezentuje martwienie się Egipcjan z powodu wzrostu Izraela? Jaki był skutek tego martwienia się w figurze i pozafigurze? Co reprezentuje glina, cegły i robota na polu? Co te uczyniły figuralnymu i pozafiguralnymu Izraelowi?
(7) Co słowa ZEFORA i FUA znaczą? Co te niewiasty reprezentują? Jak pozafiguralna Zefora i Fua wypełniły swoje przynależne obowiązki? CO jest pozafigurą Faraonowego usiłowania namówić te niewiasty, ażeby zabijały chłopców przy porodzie? Jak one postąpiły w figurze i pozafigurze? Co te dwa Nominalne Kościoły często czyniły z dobrze wyćwiczonymi wodzami w pozafigurze? Przytocz niektóre przykłady tego. Co reprezentuje Faraonowe zarzucanie Zeforze? Jakie były nasze dotyczące doświadczenia?
(8) Co można powiedzieć o prawdomówności akuszerek w ich odpowiedzi? Co reprezentuje fakt, który one powiedziały? Jakie przykłady udowodniają to na Wiek Żydowski, na Wiek Ewangelii? Kto jest pozafiguralnymi matkami egipskimi? Co to reprezentuje, że egipskie matki miały długie i ciężkie porody? Co natomiast reprezentuje, że Bóg uczynił doświadczenie matek Izraelskich pod tym względem? Co to reprezentuje, że Bóg uczynił dobrze Zeforze i Fuy? Co reprezentuje skutek na Izraela z tego, że Bóg czynił dobrze tym akuszerkom? Że Bóg im pobudował domy?
(9) Co reprezentuje rozkaz Faraona, żeby hebrajskich chłopców wrzucać do rzeki? Co tu przedstawia rzeka Nil? Jaka jest różnica w pozafigurze pomiędzy zabiciem tych niemowląt przez akuszerki, a zatopieniem ich przez Egipcjan? Jak ta druga pozafiguralna metoda była użyta w Wieku żydowskim? podaj niektóre ilustracje tego. Jakiego charakteru był uczyniony wysiłek przez Antiochusa Epiphanesa? Jaki był wynik tego? Jaki był ogólny wynik około tej linii podczas Wieku Żydowskiego?
(10) Na który okres był zostawiony mistrzowski wysiłek Szatana pod tym względem? Kiedy on to zaczął? Jak on dalej postąpił? Czem najpierw, a czem później to się zakończyło? Jaką jeszcze formę to nabrało w pierwszych czterech stuleciach naszej ery? Co się temu nie udało? Czego to rzeczywiście dokonało? Co reprezentuje Faraonowe rozkazanie, nie akuszerkom, lecz Egipcjanom, żeby topili chłopców Izraelskich? Jak długo takie postępowanie w pozafigurze trwało? Gdzie? W których dwóch przesiewaniach Żniwa jest to uwidocznione? Które jest więcej szczegółowe określenie tego rozkazu do wszystkich Egipcjan? Co to reprezentuje, że Faraon zachowywał niemowlęta żeńskiej płci?
(11) W czem znajduje się klucz do drugiego rozdziału? Kogo Mojżesz zwykle przedstawia? Gdzie on zawsze przedstawia naszego Pana? Które cztery fakty udowodniają to? Czem okazuje się być ten fakt? Co on umożliwia nam uczynić z historią 2 Ks. Moj.? Co udowodnią, że Amram w tej figurze reprezentuje Boga? Że Jochabeda reprezentuje obietnice Jezusowego stania się zupełnym Izraelitą i sług takich obietnic? Co te obietnice włączałyby? Kto byłby włączony do sług, którzy służyli temi obietnicami? Dlaczego także Józef, pasterze, mędrcy, Symeon i Anna są włączeni w tę matkę?
(12) Czego narodzenie Jezusa nie jest zupełnie pozafigurą? Co jest zupełną pozafigurą narodzenia Mojżesza? Jak mógł Józef, itd., być częścią tej matki? Co reprezentuje Amramowe spłodzenie Mojżesza? Zajście w ciążę Jochabedy i kształtowanie zarodkowego Mojżesza? Co reprezentują piękne rysy Mojżesza i jego roztropność w jego pierwszych trzech miesiącach? Co reprezentuje ukrywanie go przez trzy miesiące? Dlaczego Jochabeda nie mogła ukryć Mojżesza dłużej niż trzy miesiące? Co to reprezentuje? Co plecionka z sitowia reprezentuje? Co reprezentuje kładzenie Mojżesza do plecionki? Co reprezentuje kładzenie plecionki między rogóż na brzegu rzeki? Co reprezentuje pilnowanie przez Marię, jaki będzie wynik?
(13) Kto zaczął Żydowskie sekciarstwo? Czego ono jest pozafigurą? Dlaczego? Co jej panny reprezentują? Co przedstawia przyjście księżnej do rzeki, aby się kąpać? Co to przedstawia, że jej panny towarzyszyły jej? Co przedstawia jej zauważenie plecionki? Co przedstawia rogóż na brzegu rzeki? Co przedstawia panna, która była posłana, żeby przynieść plecionkę księżnej? Co reprezentuje pragnienie księżnej, aby posłać po tę plecionkę? Co przedstawia jej otworzenie plecionki? Jej ujrzenie dziecka? Za czem płacze około 95% niemowląt? Co płacz Mojżesza reprezentował? Co to reprezentuje, że płacz Mojżesza wzbudził żal w sercu księżnej? Co reprezentuje poznanie księżnej, że on był z dziatek Hebrajskich?
(14) Co reprezentuje ukazanie się Marii na scenie i ofiarowanie poszukania Hebrajskiej mamki dla Mojżesza? Przyjęcie tej sugestii przez księżnę? Udanie się Marii po jego matkę, jako mamkę? Rozkaz księżnej do Jochabedy? Zapłata dana jej? Przyjęcie tego zlecenia przez Jochabedę? Wzrastanie Mojżesza?
(15) Jaki był zwyczaj w krajach wschodnich odnośnie karmienia piersiami jedynego, lub ostatnio-narodzonego syna? Jak to jest udowodnione? Jak długo się pociągło bezwątpienia odchowanie Mojżesza? Dlaczego powinniśmy tak myśleć? Kto możliwie odwiedzał Mojżesza podczas jego 35 lat przebywania na dworze Faraona? Jak długo trwał pozafiguralny czas odchowania Jezusa? Dlaczego tak jest? Co reprezentuje przyprowadzenie Mojżesza do księżnej i jej przyjęcie go za syna? Co znaczy słowo Mojżesz? Dlaczego ono było jemu dane? Co jest pozafiguralnym znaczeniem tegoż?
(16) Jaka jest myśl św. Pawła (Do Żyd. 11:24-26) odnośnie pozafigury Mojżeszowego odwiedzenia swego ludu i obronienie jednego przed ciemiężcą? Co reprezentuje zupełna dorosłość Mojżesza w tym czasie? Co reprezentuje Mojżeszowe odwiedzenie swoich braci w ich utrapieniu? Co reprezentuje Mojżeszowe litościwe patrzenie na brzemiona jego braci? Co reprezentuje Mojżeszowe spostrzeżenie ciemiężcy, bijącego Izraelitę? Co reprezentuje Mojżeszowe zabicie tego ciemiężcy? Że to było potajemnie uczynione o ile się tyczyło Egipcjan? Co reprezentuje Mojżeszowe zagrzebanie Egipcjana? Jak można podać w streszczeniu pozafigurę w. 11 i 12?
(17) Co jest zobrazowane w w. 13 i 14? Jakie dwie klasy w Izraelu są zobrazowane przez tych dwóch kłócących się Hebrajczyków? W której przypowieści są one także przedstawione? Co ich kłócenie się reprezentuje? Co reprezentuje Izraelczyka krzywdzenie swego brata? Co reprezentuje Mojżeszowe strofowanie krzywdziciela? Które ustępy zawierają pozafiguralne strofowanie? Co reprezentuje, według Św. Szczepana, odrzucenie Mojżesza przez krzywdzącego Hebrajczyka? Co reprezentuje pytanie, "albo mię ty myślisz zabić?" itd.? Co reprezentuje bojaźń Mojżeszowa, że jego zabicie Egipcjanina zostało rozgłoszone? Co to reprezentuje, że Faraon usłyszał o jego czynie? że Faraon chciał go zabić? Ucieczka Mojżesza? Jego pójście do Madyjanu? Studnia? Jego siedzenie przy niej?
(18) Co imiona Raguel [Reuel] i Jetro znaczą? Kogo Jetro reprezentuje? Reuel? Kogo reprezentują Reuelowie siedem córek, jako pasterek? Ich pasenie trzód Reuela? Ich czerpanie wody ze studni? Ich nalewanie do koryta? Kto jest przedstawiony w złych pasterzach? Co przedstawia ich odegnanie córek Reuela i owiec od koryta i studni? Jakie to były dotyczące pozafiguralne metody? Co reprezentuje Mojżeszowe sprzeciwianie się tym pasterzom? Pomaganie pasterkom? Napojenie ich trzód? Jak ta pozafigura się wykonała? Jak ona pozostawiła prawdziwych Izraelitów? Gdzie ich nawrócenie i poświęcenie jest określone?
(19) Co nasuwa pytanie Reuela (w. 18)? Co to reprezentuje? Co to reprezentuje, że córki skończyły rychło tego dnia? Co reprezentuje Reuelowe stawienie im tego pytania? Co reprezentuje odpowiedź córek? Reuelowe pytania, podane w w. 20? Co było nasunięte pozafiguralnie przez pierwsze z tych pytań? Przez drugie? Jak to się wyjaśnia przez Obj. 3:20? Co reprezentuje rozkaz Reuela do swoich córek? Co to reprezentuje, że one zawołały Mojżesza do siebie? Ich przyjęcie go? Ich jedzenie z nim? Mojżeszowe upodobanie sobie mieszkać z Reuelem? Reuelowe danie mu Zefory za żonę? Kogo Gerson reprezentuje? Co to przedstawia, że on się urodził z Zefory Mojżeszowi w ziemi Madyjańskiej? Co czyni imię Gersona figuralnym?
(20) Co w w. 23 udowodnią odnośnie Faraonów? Co nie jest zobrazowane przez śmierć Faraona czasu niewoli? Co nie udowodnia powstanie Faraona czasu Wyjścia? Co reprezentuje śmierć poprzedniego i powstanie późniejszego? Do kiedy i jaką rolę poprzedni grał? Jak Szatan poprzednio rządził swoim królestwem? Jakimi trzema błędami szczególnie? Co rozumiemy przez rządzenie króli z upoważnienia Bożego; kleru i arystokracji? Jakim sposobem te trzy nauki dały Szatanowi śmiertelny chwyt za rodzaj ludzki? Jak on kontrolował te trzy poniżej wspomniane klasy? W jakiej roli jest Szatan zobrazowany przez Faraona czasu niewoli? Jak w Obj. 12 jest Szatan przedstawiony, jako przestający odgrywać tę rolę, a grający inną? Jaka była druga rola? Dlaczego on ją powziął? Przez co ona jest zobrazowana? Gdzie są szczegóły o tym podane? Podaj w streszczeniu, co jest pozafigurą dotyczącej figury?
(21) Jakim było doświadczenie obydwóch Izraelów, figura i pozafigura, pod obiema Faraonami? Pod którym ciemiężenie było najwięcej odczuwane? Dlaczego? Jaki nastąpił skutek tego? Co jest zobrazowane przez wołania, wstępujące do Boga? Kiedy Bóg zaczął wprowadzać w czyn ulgę - przynoszące wpływy? Jak to jest zobrazowane w Piramidzie? Przez co? Kiedy i przez co On zaczął wprowadzać w czyn więcej ulgę przynoszące wpływy? Jak to jest zobrazowane w Piramidzie? Przez co było dane jeszcze więcej ulgi? W czem ta ulga doszła do najwyższego szczytu? Jak Bóg okazał pozafiguralnie Swoje pamiętanie o przymierzu z Abrahamem, danym pod przysięgą? Z czego to jest widoczne? Co reprezentuje wejrzenie Boga na Izraela i współczucie z nim?
(Ciąg dalszy nastąpi)
TP ’39, 23-31.