NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA

2Moj. 1:6-7:13; 10:24-15:22. (Ciąg dalszy z ostatniego numeru)

Z ang. P '31, 187-190; '32, 6-12, 18-21.

KOŚCIÓŁ MÓWCZYM NARZĘDZIEM JEZUSA

BOSKIE mówienie (w. 15) Mojżeszowi, aby mówił do Aarona i włożył w usta jego słowa, które ma oznajmić Izraelowi i Faraonowi, reprezentuje Boskie mówienie Jezusowi, żeby nauczył Kościół poselstwa Parousji i Epifanii i żeby nauczał poselstwa na czasie, które Kościół, jako usta Jezusa, ma dawać pozafiguralnemu Izraelowi i Faraonowi. Boskie przyrzeczenie Mojżeszowi, że go poprze, jako Boskie mówcze narzędzie i Aarona, jako Mojżeszowe mówcze narzędzie, przedstawia Boskie przyrzeczenie Jezusowi, że będzie Go popierał, jako Boskie mówcze narzędzie i Kościół, jako Jezusowe mówcze narzędzie. Boskie przyrzeczenie, że pokieruje pracą Mojżesza i Aarona, przedstawia Jego przyrzeczenie, że pokieruje pracą Jezusa i Kościoła w Parousji i Epifanii. Tak jak w w. 15 Bóg pokazuje, jak Aaron, w figurze i pozafigurze, miał być poszczególnie mówczym narzędziem Mojżesza i Jezusa, tak w w. 16 jest powiedziane, że figuralny Aaron będzie mówił za Mojżesza do ludu, jako jego mówcze narzędzie. Podobnież Kościół będzie mówił za Chrystusa do ludu, jako Jego mówcze narzędzie w pozafigurze. Mówienie Mojżeszowi, żeby był bogiem (potężnym zwierzchnikiem) Aaronowi, co znaczy, że Mojżesz miał kierować mowami i czynami Aarona, przedstawia zlecenie dane Jezusowi, żeby był bogiem Kościołowi, co znaczy, że Jezus miał kierować wyrażeniami i pracą Kościoła. Mówienie Mojżeszowi (w. 17) żeby wziął w rękę laskę, jako rzecz, przez którą on miał czynić cuda (w. 2-9) przedstawia zlecenie, dane Jezusowi, żeby wziął w Swoją moc zupełne upoważnienie Jehowy, konieczne do wykonania pozafiguralnych znaków i cudów. Więc tak jak przez Boskie instrukcje, upoważnienie i upełnomocnienie Mojżesz był zupełnie wykwalifikowany podjąć pracę wyswobodzenia Izraela z Egiptu i przyprowadzenia go aż do ziemi Chananejskiej, tak Jezus przez instrukcje, upoważnienie i upełnomocnienie Jehowy był wykwalifikowany podjąć pracę wyswobodzenia pozafiguralnego Izraela z teraźniejszego złego świata i przyprowadzenia go do Królestwa.

    (2) Powrócenie Mojżesza do Jetra (nie Reuela!), i pytanie się o pozwoleństwo powrócić do braci swych, ażeby dowiedzieć się o ich powodzeniu, przedstawia wrócenie się naszego Pana do Boga, jako działającego szczególnie w Jego mądrości i sprawiedliwości, po pozwoleństwo wrócić się na ziemię, ażeby wykonać cel i pracę Jehowy i żeby powrócić do Swych braci, pozafiguralnego Izraela, i zainteresować się ich powodzeniem. Jetrowe zgodzenie się na to i życzenie mu powodzenia przedstawia Boskie zgadzanie się na to w Jego mądrości i sprawiedliwości, i życzenie Chrystusowi powodzenia. (Ps. 45:3, 4). Mówienie Jehowy Mojżeszowi w ziemi Madyjańskiej, żeby powrócił do Egiptu, zapewniając go, że jego nieprzyjaciele nie żyją, przedstawia Boskie mówienie Jezusowi, żeby powrócił w Wtórym Przyjściu, zapewniając Go, że Szatan i jego słudzy nie są więcej w stanie szkodzić Mu w Jego pracy, z powodu zmienionych warunków. Mojżeszowe (w. 20) wzięcie swej żony i dwóch synów z sobą przedstawia naszego Pana w późniejszych zarysach ruchu Millera. tj.. pomiędzy 1844 i 1846 r., oddzielającego w duchu Kościół i obie usprawiedliwione klasy wierniejszą i mniej wierną klasę tych od nominalnego ludu Bożego, ale jeszcze nie biorąc ich "z pośrodku" niego.

    (3) Mojżeszowe posadzenie ich na osła, aby zawieść ich do Egiptu przedstawia posadzenie tych trzech klas przez naszego Pana na naukę o bliskości Wtórego Przyjścia, jako nauka, która poniesie ich do obecnego złego świata na czas Wtórego Przyjścia, dla jego warunków i dzieł. Ich zaczęcie powracania do Egiptu przedstawia lud Boży od 1844 do 1846 r., czyniący znaczny postęp ku warunkom Wtórego Przyjścia w symbolicznym Egipcie i coraz to większe odłączenie swego serca od naśmiewców z powrotu Pańskiego. Mojżeszowe wzięcie laski Bożej w rękę przedstawia naszego Pana, otrzymującego dla celów Wtórego Przyjścia moc i upoważnienie Boże, aby wykonać program Jehowy w Wtórej Obecności. Boskie ponowne mówienie (w. 21) Mojżeszowi, aby patrzał, żeby wykonał przed Faraonem wszystkie cuda Boże, dane mu pod moc, przedstawia Boskie powtórzenie Swego zlecenia naszemu Panu, żeby patrzał, aby wykonał przed Szatanem wszystkie cuda Boże, dane mu pod moc. Boskie mówienie Mojżeszowi, że On zatwardzi serce Faraona, co było uczynione przez dobroć Bożą, okazaną niewdzięcznemu i samolubnemu sercu, żeby tym ostrzec i przygotować Mojżesza do wytrwałości pomimo Faraonowego częstego łamania swego słowa danego, przedstawia Boskie mówienie Jezusowi, że On Swoją dobrocią, nadużytą przez niewdzięczne i samolubne serce, zatwardzi serce Szatana, żeby nasz Pan tak ostrzeżony i przygotowany mógł wytrwać pomimo Szatanowego częstego łamania przyrzekniętego słowa. Tak w figurze, jak i w pozafigurze ten przebieg odwlekł wyswobodzenie, lecz w końcu poskutkował w pierwszym wypadku i poskutkuje w drugim wypadku na większą chwałę Bogu i potężniejsze wyswobodzenie Jego ludu, co wszyscy jeszcze poznają.

USPRAWIEDLIWIONA I OCZYSZCZONA ŚWIĄTNICA

    (4) Boskie mówienie (w. 22) Mojżeszowi, żeby powiedział Faraonowi, że Izrael jest Jego pierworodnym, najstarszym i najgłówniejszym synem, reprezentuje Boskie mówienie Jezusowi, żeby oznajmił Szatanowi, że Bóg ceni Swój lud, jako Swego najstarszego i głównego na ziemi, nawet jako Swego pierworodnego. Boskie przewidujące danie przez Mojżesza tego, jako powód żądania od Faraona uwolnienia Izraela, żeby Izrael mógł służyć Bogu, reprezentuje Boskie przewidziane żądanie od Szatana przez Jezusa uwolnienia Jego ludu z królestwa i niewoli Szatana, żeby mógł Jemu służyć. Boskie mówienie Mojżeszowi, żeby powiedział Faraonowi, że, jeżeli on odmówi to żądanie, to On zabije jego pierworodnego, reprezentuje Boskie zlecenie Chrystusowi, żeby zawiadomił Szatana, że, jeżeli on odmówi to żądanie, to On zabije rzymską hierarchię, która, jako antychryst, jest pierworodnym Szatana. Ten fakt nasuwa myśl, że rzymska hierarchia od dawna składa się prawie wyłącznie, jeżeli nie wyłącznie, z odpadłych nowych stworzeń, potępionych na Wtórą Śmierć. Rozkazanie w. 21-23 było dane Mojżeszowi, gdy podróżował do Egiptu, co przedstawia naszego Pana od 1846 do 1874 r. otrzymującego pozafiguralne zlecenie w przygotowaniu się na Jego Wtóre Przyjście. Na pierwsze spojrzenie otrzymujemy z w. 24-26 wrażenie, że był to Mojżesz, którego Bóg chciał zabić, lecz pozafigura dowodzi, że tak nie było; bo to znaczyłoby, że Bóg pomiędzy 1846 i 1874 r. chciał symbolicznie zabić Jezusa. Ten wypadek pokazuje, że grożące niebezpieczeństwo było zapobiegnięte przez obrzezanie syna Zefory, nie synów. To nasuwa myśl, że Gersom, pierworodny Mojżesza, był ten, któremu życie było zagrożone możliwie przez ciężką chorobę, i był uratowany przez obrzezanie. Z tym fakty w pozafigurze się zgadzają, co teraz wykażemy.

    (5) Syn Mojżesza, Gersom, jako pierworodny, reprezentował wierniejszą klasę usprawiedliwionych, a ten drugi, Eliezer, młodszy syn, reprezentował mniej wierną klasę. Następujące pozafiguralne fakty sprzyjają tej myśli. Wielu usprawiedliwionych było zainteresowanych ruchem Millera, których zainteresowanie wytrzymało zawiedzenie roku 1844. Obydwie te klasy, razem z całym wiernym Maluczkim Stadkiem pozostały w Babilonie od 1844 do 1846 r., trzymając się jednak nauki o bliskości Wtórego Przyjścia. Ale w 1846 r., kiedy zarodek klasy świątnicy odłączył się od Babilonu, jako oczyszczona świątnica, tylko wierniejsi z tych usprawiedliwionych (pozafiguralny Gersom) opuścili Babilon z tym zarodkiem, mniej wierni z usprawiedliwionych, chociaż nadal pozostając sympatykami nauki o Wtórym Przyjściu (Eliezer także jadąc na tym ośle w. 20), nie byli dosyć wierni, żeby opuścić Babilon z tymi drugimi. Od 1846 do 1874 r. powstało wiele wierzeń i wiele przesiewań wśród tych, co opuścili Babilon, wskutek czego adwentyści stali się denominacją i podzielili się na około pół tuzina sekt. Te przesiewania były bardzo przykre dla oczyszczonej świątnicy i stały się powodem mniejszej, lub większej choroby serca i umysłu pomiędzy wierną klasą usprawiedliwionych (pozafig. Gersom), która trzymała się jej. Ta symboliczna plaga groziła odcięciem pozafiguralnego Gersoma od oczyszczonej świątnicy, ale to było zapobiegnięte przez ofiarowanie się tej klasy, przez co zwyciężyli symboliczną plagę. Gospoda w. 24 przedstawia stan bezpieczności, zagwarantowany ludowi Bożemu pomiędzy 1846 i 1874 r. Mojżesz, itd., będąc w drodze przedstawia, że nasz Pan, Kościół i te dwie klasy usprawiedliwionych postępowały naprzód ku 1874 r., czasu Wtórego Przyjścia.

    (6) Boskie zabieżenie Gersomowi przedstawia Boską manipulację doświadczeń względem życia pozafiguralnego Gersoma. Że Bóg chciał zabić Gersoma przedstawia Jego posłanie silnych błędów tych przesiewań pozafiguralnemu Gersomowi, który wskutek nich był nieco zarażony. Obrzezanie Gersoma przez Zeforę ostrym nożem (krzemieniem, literalnie) przedstawia Kościołowe używanie ostrej Prawdy o poświęceniu, jako rzeczy przez którą wpłynął na dotyczącą klasę, żeby się poświeciła. Gersomowe poddanie się obrzezce z ręki Zefory przedstawia poświęcenie się "dotyczącej klasy na napomnienie od Kościoła. (Do Rzym. 12:1). Gersomowe wyzdrowienie i pozostawanie nadal z Mojżeszem i Zeforą reprezentuje wyzdrowienie dotyczącej klasy z symbolicznej plagi przesiewania adwentystów i pozostawanie z Chrystusem i oczyszczoną świątnicą. Ten opis nie włączając Eliezera reprezentuje nieobecność pewnych sympatyków Wtórego Przyjścia, jako usprawiedliwionych, w oczyszczonej świątnicy, ponieważ oni zostali w Babilonie. Rzucenie przez Zeforę obrzezanej skórki przed nogi Mojżeszowi mówiąc: "Zaprawdę, oblubieńcem krwi (krwawym) jesteś mi" z powodu obrzezki, przedstawia Kościół, ogłaszający Panu ofiarowanie się dotyczącej klasy i oznajmiający naszemu Panu, że tylko przez ofiarowanie się na śmierć (krwawy) pozyskuje się i zachowuje się Chrystusa, jako oblubieńca. Powtórzenie tej myśli w w. 26 reprezentuje powtórzony nacisk, dany tym faktom przez Kościół.

    (7) Boskie mówienie (w. 27) do Aarona, żeby podszedł spotkać Mojżesza reprezentuje rozkaz Boży od 1829 do 1844 r. dany Kościołowi przez Ruch Millera, żeby wyszedł na spotkanie Chrystusa w Wtórym Przyjściu. Ten rozkaz, o ile nadmienił myśl o puszczy, reprezentuje poselstwo, dane przez br. Millera i innych, poczęści od 1844 do 1846, a przeważnie od 1846 r. i nadal, żeby odłączyli się od tego symbolicznego miasta, Babilonu, a udali się w stan odosobniony, oczyszczonej świątnicy i w tym stanie czynili postęp do coraz to więcej zbliżającego się Wtórego Przyjścia. Aaronowe usłuchanie reprezentuje dwie fazy wspomnianego ruchu Wtórego Przyjścia, jako akty posłuszeństwa ze strony Kościoła, pierwsza od 1829 do 1844 r. a druga od 1844 do 1846 r. i od 1846 do 1874 r. Mojżeszowe spotkanie się z Aaronem na górze Bożej, Synaj, reprezentuje spotkanie się Chrystusa z Kościołem na początku Królestwa, w paź. 1874 r. i nadal do Wielkanocy, 1916 r., kiedy ostatni z klasy Aarona spotkał naszego Pana w Jego Wtórym Przyjściu. Całowanie jest miłosnym spotkaniem się warg dwóch ludzi. Wargami Chrystusa są nauki Prawdy. Mojżeszowe i Aaronowe pocałowanie jeden drugiego przedstawia, jak Chrystus i Kościół, gdy się spotkali podczas Wtórego Przyjścia, mile zamieniali myśli biblijne jeden z drugim. (PnP 1:2; 8:1). Na prawdę, drogo umiłowani, my wiemy z doświadczenia o niewyczerpanej radości takich miłosnych przywitań, jakie doznaliśmy z naszym Panem, gdy poznaliśmy Go, przeto spotkaliśmy Go, jako obecnego w Jego zamienianiu myśli z nami! Mojżeszowe (w. 28) oznajmienie Aaronowi wszystkich słów Jehowy, Który go posłał, i wszystkie znaki, które mu był rozkazał, reprezentuje naszego Pana, jako Posłańca Bożego, nauczającego Kościół wszystkich prawd Parousyjnych i Epifanicznych i ich towarzyszących dzieł, o ile one były z pozafiguralnych znaków na czas Wtórego Przyjścia.

    (8) Mojżeszowe i Aaronowe (w. 29) zgromadzenie starszych Izraela, jako ich pierwsze dzieło po przybyciu do Egiptu, reprezentuje Jezusowe objawienie Prawdy Parousyjnej i Epifanicznej najpierw wodzom, zgromadzonym w Prawdzie, co można widzieć, np., z pracy, wykonanej od 1874 do 1878 r. Potem, gdy oni przyszli jeden po drugim, każdy z nich tym sposobem otrzymując Prawdę, jako część pozafiguralnego Aarona i niosąc ją drugim, co jest przedstawione w Aaronowym mówieniu (w. 30) starszym i ludowi wszystkich słów, które Jehowa oznajmił Mojżeszowi. Aaronowe (nie Mojżeszowe tak brzmi w Hebr.) czynienie znaków przed oczyma ludzi reprezentuje w pierwszym znaku, jak Maluczkie Stadko w swojej czynności, jako usta i ręka Pańska, tłumaczyło, dlaczego Bóg dopuścił zło, i krzewiło tę myśl, jak to było podane w Strażnicy, szczególnie w numerze zatyt., "Pokarm Dla Myślących Chrześcijan"; w drugim znaku, jak Chrystus w Jego ofierze, sprawującej usprawiedliwienie był ręką Bożą, okazaną w doskonałości, jak Kościół w poświęceniu i ofiarowaniu jest ręką (trędowatą) Bożą, okazaną w niedoskonałości i, jak Chrystus uwielbiony będzie ręką Bożą, objawioną w doskonałości, co było ogłoszone przez zawartość Sześciu Tomów samych w sobie i przez tłumaczenie tej zawartości przez pielgrzymów, starszych, itd.; i w trzecim znaku, jak Prawda, szczególnie gdy rozpowszechniana przez gazetki, będzie wstrętną pozafiguralnym Egipcjanom.

    (9) Zauważmy, że te znaki najpierw były dokonane przed oczyma Izraela, a nie Egipcjanami. Tak też te trzy pozafiguralne znaki były wpierw dokonane przed oczyma wyrozumienia ludu Bożego, a potem przed Szatanem i jego sługami. Zgodnie z tym, pierwsza praca Parousji i Epifanii była prywatną pracą względem braci, potem publiczną pracą do publiczności i Szatana. Że lud (w. 31) uwierzył, gdy usłyszał te słowa i zobaczył znaki, przedstawia, jak parousyjne i epifaniczne poselstwo było i jest przyjmowane przez lud Boży, a to przy pomocy Strażnicy, Tomów, broszurek, gazetek, kazań, TERAŹNIEJSZEJ PRAWDY, popartej przez pielgrzymów, starszych, itd. Tak jak Izrael, gdy usłyszał, że Bóg nawiedził ich i sympatycznie wejrzał na ich utrapienie, pokłonił się i oddał cześć, tak duchowy Izrael, gdy zrozumiał, że Bóg nawiedził ich i sympatycznie wejrzał na ich utrapienie, oddał się Panu w Prawdzie i był zgodny z nią. Tym sposobem Boska przepowiednia (2 Moj. 3:18) wypełniła się w figurze, i od 1874 r. z taką samą pewnością wypełniała się w pozafigurze.

    (10) Dotąd w naszym badaniu 2 Ks. Mojżeszowej przeszliśmy pierwsze cztery rozdziały. Teraz zaczniemy od piątego rozdziału. W tym rozdziale postąpienie Faraonowe w przeciwieństwie do pierwszych dzieł, dokonanych przez Mojżesza i Aarona, w celu wyzwolenia Izraela, jest podane, i ono przedstawia kierunek Szatana, działający przeciw pierwszym dziełom Jezusa Kościoła podczas Parousji odnośnie wyzwolenia Kościoła i świata. Pierwsze pójście Mojżesza i Aarona do Faraona po ich pierwszym zajęciu się z Izraelem przedstawia Jezusowe i Kościołowe pierwsze publiczne wysiłki po ich pierwszych prywatnych czynnościach z duchowym Izraelem. (2 Moj. 5:1). Nie mamy rozumieć, że Mojżeszowe i Aaronowe mówienie z Faraonem (w. 1) reprezentuje Jezusowe i Kościołowe mówienie wprost do Szatana, jako do tego do którego jest ta mowa; ponieważ fakty czasu żęcia wykazują, że Kościół, jako mówcze narzędzie Jezusa, nie przemówił wprost do Szatana. Jak więc to było uczynione? Przez rozpowszechnianie czasopisma, The Herald of the Morning (Zwiastun Poranku), przez sprzedawanie książki, Trzy Światy, przez dawanie wykładów, przez wydawanie gazetek i przez mówienie, pisanie listów i rozmawianie z publicznością, jako z obywatelami królestwa Szatańskiego, Kościół jako mówcze narzędzie Chrystusa przemawiał do Szatana, który był pilnym słuchaczem poselstwa, danego jego poddanym; przeto w rzeczywistości on był osobą, do której to poselstwo przeważnie wychodziło.

    (11) W cytowaniu i wyjaśnianiu dotyczących ustępów Pisma św. na dowód ich posłannictwa od Boga Wiernych i na dowód ich poselstwa, Chrystus i Kościół wykonał w pozafigurze Mojżeszowe i Aaronowe mówienie, "Tak mówi Pan, Bóg Izraelski." (w. 1). W sprawowaniu ich poselstwa zbawienia dla wybranych i niewybranych, z gorącym pragnieniem, żeby ono się ziściło, oni wypełnili figurę Mojżesza i Aarona, gdy mówili, "Puść lud mój." W głoszeniu o otrzymaniu błogosławionej radości zbawienia w wysokim powołaniu i zbawienia restytucyjnego (święto w. 1) jako będących zamiarem Bożym w uczynieniu tego żądania puszczenia pozafiguralnego Izraela, Jezus i Kościół wypełnili pozafigurę Mojżeszowego i Aaronowego oznajmienia celu ich żądania, żeby puścić Izrael, "aby mi obchodzili święto na puszczy." W wykazywaniu, że zbawienia w wysokim powołaniu i restytucyjne będą chwalebnymi, radosnymi doświadczeniami, oni wypełnili pozafiguralnie tę część Mojżeszowego i Aaronowego wyjaśnienia, która mówi o celu tej prośby, dla której ma ich puścić na obchodzenie święta. W głoszeniu, że te zbawienia będą na chwałę Bogu na wysokości, oni wypełnili pozafiguralnie zdanie Mojżesza i Aarona, że to święto (uczta) ma być dla Pana. A w głoszeniu, że to święto miało być obchodzone całkowicie na osobności i w seperacji od Szatana i jego królestwa, oni wypełnili pozafiguralnie Mojżeszowe i Aaronowe mówienie, że ta uczta ma być obchodzona na puszczy. To, że żądanie w figurze było czynione w imieniu Pana, Boga Izraelskiego, miało nasunąć myśl Faraonowi, że chociaż on ciemiężył niby słaby i cichy naród, to jednak w rzeczywistości ciemiężył ulubiony lud Wszechmogącego, który to fakt był zamierzony, aby pobudzić rzetelnego człowieka do udzielenia danej prośby. Te same myśli uzasadniają formę, wprowadzającą pozafiguralną prośbę tj., cytowanie i wyjaśnianie odpowiednich ustępów Pisma Św. dowodzących, że Jehowa jest Bogiem przymierza pozafiguralnego Izraela.

    (12) Widzimy, że w. 1-5 omawiają pierwsze z wielu przedstawień się Mojżesza i Aarona przed Faraonem. Ten fakt pomaga nam poznać czas, do którego to się odnosi w pozafigurze. Pamiętając, że przybycie Mojżesza do Egiptu reprezentuje zaczęcie się Jezusowej Wtórej Obecności, a przybycie Aarona tam reprezentuje w czasie Wtórej Obecności wstąpienie Kościoła na stanowisko, jako mówcze narzędzie Jezusa i że ich pierwsza praca przed starszymi i Izraelitami reprezentuje pierwszą pracę Jezusa i Kościoła podczas Wtórej Obecności względem przedniejszych i innych braci, to możemy widzieć, że ich pierwsze przedstawienie się Szatanowi było w pierwszej publicznej pracy wykonanej w Parousji, tj., w krzyku, "Oto Oblubieniec", od wiosny 1877 do wiosny 1878 r. (Mat. 25:6). W literacki sposób ta publiczna praca była wykonana (1) przez czasopismo pod tyt. The Herald Of The Morning, które było finansowane i kierowane przeważnie przez br. Russella i redagowane przez br. Russella i Patona, (2) przez książeczkę p. t. Trzy Światy, napisaną przez br. Barboura, a finansowaną przez br. Russella, i (3) przez gazetkę br. Russella, Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana. Ta publiczna praca była także wykonywana przez wykłady, dawane przez pielgrzymów, głównymi z których byli br. Russell, Barbour, Paton, Keith, Mann, Rice, Jones i Adams. Książka, Trzy Światy, była sprzedawana przez pielgrzymów i strzelców, a gazetka, Cel I Sposób, itd., była rozpowszechniana przez pielgrzymów i ochotników. Więc na małej skali prowadzono pracę ochotniczą i strzelecką; a praca pielgrzymska była w pełni zaczęta w tym pierwszym publicznym wysiłku Żniwa. Jest to ta praca, która jest zobrazowana w zdaniach w. 1.

SZATAN STAWIA SIĘ ZUCHWALE JEHOWIE

    (13) Zuchwała odpowiedź Faraona (w. 2) była (1) zaprzeczeniem, że przymioty Boże są dostateczne do upoważnienia Jego żądania aby Faraon puścił Izraela; (2) odmówieniem, aby uznać Go jako Boga; (3) odmówieniem, aby usłuchać Go w Jego żądaniu. W tym on przedstawia (1) zaprzeczenie Szatanowe, że przymioty Boskie są dostateczne na upoważnienie Jego żądania aby wypuścić lud Jego z pod jego królestwa i niewoli; (2) jego odmówienie, aby uznać Go jako Boga; i (3) odmówienie żeby Mu być posłusznym w Jego żądaniu. Nie mamy rozumieć, że Szatan dał te odpowiedzi Jezusowi i Kościołowi w tylu słowach bezpośrednio i ustnie. On raczej uczynił to swoimi uczynkami, tj., przez użycie ludzkich mówczych narzędzi, szczególnie kleru, a także politykierów i arystokratów, żeby wyrazili te myśli w przeciwieństwie do publicznego poselstwa, danego przez Boskie mówcze narzędzia od 1877 do 1878 r. Wierny lud Boży w swej publicznej pracy głosił o okupie, celu, sposobie i czasie powrotu naszego Pana, wyborze Kościoła, restytucji i przyszłej próbie dla świata, obaleniu królestwa Szatanowego, a to wszystko wypływało z Boskiej doskonałej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości; i przy tej okazji oni zbili przeczące błędy, że człowiek może się sam pojednać z Bogiem, że Chrystus powróci jako ludzka istota, ażeby zniszczyć wszechświat, zbawić tylko świętobliwych, potępić bezbożnych, duszę i ciało, kiedyś daleko w przyszłości w datę nieznaną, zbili kalwinistyczne przeznaczenie, wieczne męki, przytomność umarłych, że święci otrzymują swoją nagrodę zaraz po śmierci, zbili mniemanie, że dzień sądny jest dniem tylko wyroku, zbili naukę o prawie kleru, królów i arystokracji z upoważnienia Bożego. Było to takie głoszenie z gorliwym pragnieniem dla jego wypełnienia się, co stanowiło prośbę, "Wypuść lud mój." Kler, politykierzy i arystokraci i ich popierający stronnicy przez wystąpienie przeciwko tym prawdom i przez przedstawianie dotyczących błędów przeciwko tym prawdom (1) zaprzeczali, że przymioty Boskie były takie, dla których trzeba by zmienić pogląd i postępowanie, na takie, jakie było głoszone i pragnione przez Wiernych. Ich przeciwny kierunek był (2) odmówieniem aby uznać Jehowę, jako Boga doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. Ich przeciwny kierunek był (3) odmówieniem, aby uwolnić lud Boży od błędów, opresji i gwałtu, w których on był trzymany. Do tego przeciwnego kierunku oni dodali takie przeszkadzające czyny, jakie mogli, aby przeszkodzić wolności ludu Bożego. Lecz w tym wszystkim oni nie działali samodzielnie, jakoby z ich własnej inicjatywy. Szatan natchnął ich myśli, pobudzał ich do ich przeciwieństw i uczynił to korzystnym, jak również obroną przed stratą dla nich, żeby postępowali w tym sprzeciwiającym kierunku, jaki powzięli. Przeto w rzeczywistości był to Szatan (1) który zaprzeczył, że przymioty Boskie są wystarczające na upoważnienie Jego żądania odnośnie wypuszczenia pozafiguralnego Izraela; (2) który nie chciał uznać Go jako Boga i (3) który nie chciał usłuchać Go w Jego żądaniu. W takim czynieniu Szatan wypełnił pozafigurę odpowiedzi Faraona.

    (14) Te szatańskie sprzeciwiania i przeszkody nastąpiły zaraz po temu, kiedy mówcze narzędzia Szatana dowiedziały się o pierwszym publicznym poselstwie czasu Parousji; i Szatan zaraz postarał się dać im szybkie znaczenie ważności tego poselstwa; ponieważ to nie było nową rzeczą dla niego, gdyż on najpierw słyszał o tym z ust Jezusa, Apostołów i Apostolskiego Kościoła; i chociaż on przytłumił i fałszywie przedstawił je przez stulecia w między czasie, on by zmuszony pomiędzy 1872 i 1877 r. słyszeć je znowu rozwijające się, gdy to było prywatnie dawane ludowi Bożemu, najpierw, jako nowa praca od 1872 do 1874 r., potem, jako rozwinięta praca od paź. 1874 r. do kw. 1877 r. Lecz takie sprzeciwiające i przeszkadzające taktyki nie zatrzymały tych posłańców. One raczej pobudzały ich do nowych wysiłków i te nowe wysiłki są zobrazowane przez powtórzoną i rozszerzoną prośbę w. 3. Słowo zabieżał (2 Moj. 5:3) w takich łącznościach ma znaczenie objawienia siebie. (2 Moj. 4:24; 4Moj. 23:3, 4, 15, 16). Słowa, "Bóg Hebrejczyków zabieżał nam, " pozafiguralnie nie znaczą, że Kościół jest natchniony przez Jehowę, lecz że oni byli oświeceni względem Jego myśli, wyrażonej w Biblii i wyjaśnionej im. Kościół wypełnił pozafigurę tego zdania przez udowodnienie swoich poglądów, jako opartych na Piśmie Św., i jako rozumne i faktyczne. Grzeczność, z jaką ta prośba była uczyniona w figurze, przedstawia uprzejmość ducha Kościoła w publicznym głoszeniu wesołych wieści o prawdziwej ewangelii. Zdanie Mojżeszowe i Aaronowe w żądaniu w. 3 jest wypełnieniem zlecenia Pańskiego (2 Moj. 3:18); a ponieważ pozafigury tego były dane przy omawianiu tego wierszu, przeto nie potrzebujemy ich tu powtarzać. Przyczyna, dana przez Mojżesza i Aarona na tę prośbę, "by snać nie przepuścił na nas moru, albo miecza, " jest nową rzeczą. W figurze ta myśl jest jasna. Ona przedstawia jak uprzejmie i z przeproszeniem zachowanie samych siebie było podane, jako powód na pozafiguralne żądanie; ponieważ, gdyby pozafiguralny Izrael nie podjął i zachował w dotyczącej duchowej podróży poświęcenia, uczynionego i wykonanego, to z pewnością Pan posłałby im silne złudzenie-symboliczny mór (2 Tes. 2:9-12) tak jak On uczynił i czyni niewiernym od 1878 r. i dalej w tych sześciu przesiewaniach żniwa. Pozafiguralny miecz w. 3 reprezentuje kontrowersyjne prawdy, zbijające błędy niewiernych. To także było uczynione od 1878 r. względem niewiernych pozafiguralnych Izraelitów. Te nie są wspomniane w figurze, gdzie jest mowa tylko o prawdziwych Izraelitach.

    (15) Faraonowe strofowanie Mojżesza i Aarona za wzbudzenie pragnienia wolności w sercach Izraelitów (w. 4) przedstawia Szatanowe strofowanie Jezusa i Kościoła za wzbudzanie w sercach pozafiguralnych Izraelitów pragnienia wolności od grzechu, błędu, samolubstwa, światowości i śmierci. Takie pragnienie w Izraelu, przyczyniające się do mniejszego ich pracowania, przedstawia pragnienie pozafiguralnego Izraela, uwalniające ich nieco od opresji grzechu, błędu, samolubstwa, światowości i śmierci. W pozafigurze to jest dokonane przez żal za grzechy i opamiętanie się, przez wiarę, usprawiedliwienie, poświecenie i wierne wykonanie tychże. To, rozumie się, powstrzymało postęp przekleństwa w nich, tak jak Izraelowe częściowe zwolnienie z ich pracy uwolniło ich od ciemiężącej pracy. A ponieważ te skutki były owocami pracy obydwóch Mojżeszów i Aaronów, przeto Faraon i Szatan gniewali się też i strofowali danych Mojżeszów i Aaronów. Faraonowe rozkazanie Mojżeszowi i Aaronowi, żeby poszli wykonywać pracę niewolników (w. 4) przedstawia wysiłki Szatanowe, aby uczynić Jezusa i Kościół poddanymi grzechowi, błędom, samolubstwu, światowości i śmierci, co on usiłował czynić podczas całego żniwa, szczególnie w tych sześciu przesiewaniach. Tak jak Faraon winował Mojżesza i Aarona (w. 5) za wstrzymywanie wielu od pracy, z których niektórzy, co byli ciemiężeni byli Egipcjanami, a inni z innych narodów, którzy przejęli się duchem wolności, głoszonym przez Mojżesza i Aarona, i którzy później aktualnie opuścili Egipt z Izraelitami (2 Moj. 12:38; 4 Moj. 11:4); tak Szatan winował Jezusa i Kościół za odrywanie z wielu skutków przekleństwa pozafiguralnych Izraelitów i niektórych, co nie byli pozafiguralnymi Izraelitami, lecz którzy pragnęli wolności od opresji i obcowali z ludem Bożym. To strofowanie przyszło od Szatana przez jego specjalnych sług w kościele, państwie i od sług bogaczy, którzy z bojaźnią obserwując ducha wolności od przekleństwa, głoszonego po całym świecie i przyjmowanego przez wielu, strofowali przez swoje przeciwne nauki i wstrzymujące taktyki Kościoła, a przeto Jezusa, za wprowadzanie takiego ducha przez ich publiczne poselstwo "wolności dla ziemi i dla mieszkańców jej, " jak również dla Kościoła przed rodzajem ludzkim.

ZAPOBIEGAWCZE KROKI SZATANA

    (16) W. 6-9 pokazują zapobiegawcze kroki, uczynione przez Faraona, żeby powstrzymać Izraela od otrzymania wolności. On chciał naprawić tę sytuację z jego punktu zapatrywania przez powiększenie im brzemion i tym sposobem zmusić ich do wykonywania więcej pracy, żeby przez cięższą pracę wygnać z nich rzekome głupstwo ubiegania się o wolność i ażeby odczuli, że takie nadzieje i ubiegania się powiększają tylko ich ciężary. Tak Szatan, podczas protestowania przez jego klerykalne, polityczne i arystokratyczne mówcze narzędzia przeciw poselstwu Chrystusowemu i Kościoła, danemu od kw. 1877 do kw. 1878 r., o uwolnieniu z przekleństwa przez dwa zbawienia, również puścił w bieg zapobiegawcze czynności w celu wykorzenienia pragnienie wolności od przekleństwa w tych, którzy byli mniej więcej ożywieni samolubstwem, którym Szatan przypuszczał, że wszyscy się kierują, a tym sposobem chciał powstrzymać ich od starania się o uwolnienie od opresji grzechu, błędu, samolubstwa, światowości i śmierci, w pragnieniu tylko ulgi od ich powiększonych ciężarów. Jest napisane, "Jordan wzbiera i wylewa na wszystkie brzegi swoje, na każdy czas żniwa, " (Joz. 3:15), tj., podczas całych żniw Wieku Żydowskiego, Ewangelii i Tysiąclecia, przekleństwo grzechu, błędu i śmierci zalewa ponad inne czasy. Historia żniwa Żydowskiego udowodnią to. Jesteśmy naocznymi świadkami tego faktu, jako wypełniający się od 1874 r. i z Pisma Św. wiemy, że nadal będziemy świadkami tego do 1954-1956. Tym więcej jest to prawdą podczas obecnego żniwa, z którym figura, którą badamy, ma do czynienia. W krótkości damy niektóre szczegóły o tym.

    (17) Pozafiguralnymi przystawami (literalnie ciemiężycielami) w. 6 są grzech, błąd, samolubstwo, światowość i śmierć; a urzędnikami ludu jest klasa reformacyjna między nominalnym ludem Bożym, która podczas starania się aby powstrzymać pewne zarysy przekleństwa, mniej więcej zmuszała do innych. (Zol), w. 10-21). Jako przykłady takich reformatorów możemy przytoczyć w politycznym świecie: Gladstona, Liebknechta, Mussoliniego, Tołstoja, Lenina, Debsa, Briana, (Ramsego) MacDonalda; w moralnym świecie: Komstoka, (Franciszka) Murphy, (Franiiszka) Willardowa; w religijnym świecie: Doellingera, Moodygo, Sundayego, (Cygana) Smitha, (Sama) Jonesa, Farrara, (Arthura) Pearsona; w kapitalistycznym świecie: (Idą) Tarbella, (Tomasza) Lawsona i innych. Chociaż ci wszyscy starali się w swych różnych kierunkach powstrzymać pewne skutki przekleństwa, to bez wątpienia wprowadzili lud w inne zarysy tegoż i tym sposobem byli użyci przez Szatana do ciemiężenia ludu. Szatanowe zapobiegawcze kroki zaczęły się w 1877, jak to zdanie w figurze (w. 6 - "onegoż dnia") i fakty w pozafigurze udowadniają; lecz nie mamy rozumieć, że takie ciemiężenie ustało, gdy następna publiczna praca się zaczęła. Raczej podczas całego żniwa Szatan postępował w ten sposób. Ten zarys, jako znajdujący się w dalszych pozafigurach i symbolach, do końca możemy widzieć dobrze przedstawiony w Eliaszowym uderzeniu Jordanu, jego i Elizeuszowym przejściu przez niego, ich chodzeniu i rozmawianiu po jego drugiej stronie, w wylaniu siedmiu czasz, itd., itd. Nie mamy rozumieć, że każda czasza przestała być więcej wylewana po zaczęciu wylewania się następnej; ponieważ fakty pokazują, że każdy tom przez swoje zbijania nadal trapił tych, których nauki zbito, pomimo przyłączenia się nowych do zbijającej pracy. Ta cecha, rozumie się, nie okazuje się w figuralnych plagach, ani też w symbolizacji ich pozafigur w Obj. 16, ani też w figurach na ogół. Jednak w ten sposób wypełniają się prawie wszystkie kolejne figury i symbole. Przeto nie będziemy potrzebowali w naszym badaniu wspominać tego faktu każdy raz co się okaże, a to jest często.

    (18) Faraonowe (w. 7-9) rozkazanie przystawom ciemięzcom i urzędnikom ludu, żeby zmusili lud do oddania tej samej liczby cegieł i postarania się o swoją własną słomę dla siebie, co poprzednio nie potrzebowali czynić, i żeby tym sposobem wielce powiększyć ich ciężary, przedstawia Szatanowe manipulowanie form przekleństwa i reformatorów w takie sposoby, żeby powiększyć przekleństwo. W politycznym, przemysłowym i finansowym świecie on zaczął to przez ciemiężenie ludzi uważaniem jedynie złota, jako podstawę wartości obiegowych pieniędzy, szczególnie w Ameryce i powiększył to ciemiężenie przez wprowadzenie reform, takich jak Akt Blanda Allisona w r. 1878 i Kupiecki Akt Shermana w r. 1890, i przez wepchnięcie narodom dłużnym Brytanii zasady liczenia pieniędzy według wartości złota, a niektórym niedłużnym państwom kupującym od Anglii zasadę liczenia pieniędzy według wartości srebra. Ciemiężący wynik tego na rolnikach po całym świecie i po krajach rządzących się srebrną zasadą jest znany każdemu. Rolnicy w Indii i Chinach teraz wzdychają z tego i innych powodów. Jako odwet Brytania teraz cierpi wskutek tego. Wojna rosyjsko turecka w 1877 i 1878 r., sprzymierzenia europejskie, mury taryfowe w Europie i Ameryce są wzorami tego powiększonego ciemiężenia w świecie politycznym wówczas, a reformatorzy swoimi wysiłkami tylko pogarszają sytuację, jak doświadczenie Ameryki z prohibicją napojów alkoholowych i doświadczenie Europy z republikanizmem, socjalizmem, komunizmem, anarchizmem i syndykalizmem udowadnia. W świecie religijnym ta opresja wykonywała się szczególnie od r. 1878 w tych sześciu wielkich przesiewaniach wśród poświęconych, usprawiedliwionych i tylko wyznawców, a wysiłki reformatorów nad rewizją wyznań, są wynikiem dodawania więcej opału religijnym ogniom.

    (19) Rzeczywiście fakty dowodzą, że "Jordan wzbiera i wylewa na wszystkie brzegi swoje, na każdy czas żniwa," o ile się tyczy obecnego żniwa. Zło nigdy nie było tak powszechne, jak od 1877 r. w formie handlowania żywymi duszami, cudzołóstwa, wszeteczeństwa, nienaturalnych grzechów, pijaństwa, obżarstwa, przemytnictwa wódki i bezprawia band. Nigdy ubóstwo nie przygnębiało tyle, co od 1877 r., szczególnie od 1914. Nigdy nie było wykształcenie więcej nadużyte, skażone i pozbawione swej powagi, jak od 1877 r. W zarządzaniu państwowym następujące rzeczy są niektórymi powiększeniami się przekleństwa od 1877 r.: chciwość zdobycia ziemi i miejsc na odbyt produktów, schlebianie bogatym, a przeciw biednym, sądownicze, wykonawcze i prawodawcze skażenie w urzędzie i wyborach, system wydawania urzędów zwolennikom swej partii, a wydalania z urzędów zwolenników przeciwnej partii, rządzenie przywódcy partii politycznej, łapownictwo, oszukaństwo w zakupnie i sprzedaży ziemi, marnowanie funduszów publicznych, używanie urzędu na osobistą korzyść, militaryzm, oszukańcza dyplomacja, niedotrzymanie solennie zawartych traktatów, rządzenie przemocy zamiast sprawiedliwości, ciemiężenie słabych narodów, niesprawiedliwe wojny, nakładanie rujnujących odszkodowań na zwyciężonych, zagrabianie ludzi i ziemi, wyrzekanie się długów, pobudzanie do wojen i rewolucji, znieważanie praw i porządku, klasowe prawodawstwo, ciężkie podatkowanie, itd., itd., itd. W finansowym i przemysłowym świecie następujące zła, albo przyszły w istnienie, albo wielce się powiększyły od 1877 r.: szulerowanie giełdą, inflacja weksli, manipulowanie i defraudowanie, legalne techniczności, zaginienia i opóźnienia, manipulacja cen, wyzyskiwanie, monopolizowanie naturalnych produktów przez kilku w celu wyzyskania wielu, niszczenie konkurencji i konkurentów, dawanie lichszych materiałów za lepsze, używanie fałszywych wag i miar, podrabianie pokarmów, materiałów, itd., kontrolowanie pracy i przeznaczanie pieniędzy gazetom, właścicielstwo dóbr, tak zwane metody sprawujące lepsze skutki, oszukaństwo urzędników bankowych, nieuczciwe buchalterstwo, łapownictwo za specjalne przywileje, unikanie zapłacenia podatku, ujście przed karą, lub przed wielką karą bogaczy, a wielkie i niemiłosierne wyroki na biednych i małych kryminalistów, nieupoważnione użycie i spekulowanie powierzonymi funduszami, różne defraudacje kompanii asekuracyjnych, oszukaństwo kompanii kolejowych, rozkoszne życie pomimo wielkiej nędzy w około, wojny finansistów, marnowanie majątków, przekupywanie wyborów, fabrykowanie paniki i wojen w celu spieniężenia, itd., itd., itd. W świecie robotniczym dzieją się następujące rzeczy: klasowa nienawiść, dyktatura unii robotniczej do kapitalistów i robotników, nieusprawiedliwione strajki, niesprawiedliwe bojkotowania, bunty, zacięte walki pomiędzy najemnikami kapitału, łamaczami strajków a strajkującymi, terroryzm, podpalanie, sabotaż, itp. Następujący paragraf z pod pióra p. F. Simondsa. historyka, określa pewne złe warunki obecnych czasów:

    "Siedemnaście lat (od 1914 r.) prawie nieustannego konfliktu, przerwanego tylko niekompletnym zawieszeniem broni, zredukowały całą Europę do stanu ekonomicznego i społecznego nieładu niezrównanego od czasu Trzydziesto letniej Wojny. Narody są zbankrutowane, obrót handlowy zredukowano na handel zamienny, pieniądze straciły swoją wartość, nawet funt szterlinga upadł. Bezrobotne miljony są nędznie karmione za publiczne fundusze, których zawsze jest za mało pomimo nadmiernych podatków. Nędza tak zwanego pokoju dzisiejszego, nędza dotykająca każdą istotę w państwie jest nie do opisania. Jasnym jest, że to, co się dzieje od 1914 r. nie może tak iść dalej."

    Z pewnością te fakty pokazują, że przekleństwo się powiększyło w świecie politycznym, przemysłowym i robotniczym od 1877 r.

    (20) To samo jest prawdą w życiu rodzinnym, co następujące rzeczy wykażą: brak namysłu w małżeństwach, samolubstwo, opresja, nieposłuszeństwo, niepoważanie, brak wesołości, niewierność, spory, nienawiść, itd., zło wynikające z rozwodu, rodzice nie wypełniając obowiązku względem dzieci, opuszczając je, nie dbając o nie, lub źle wychowując je, brak poważania od dzieci, brak miłości, nieposłuszeństwo, rozbijanie życia domowego rodzinom, pozostawianie starych rodziców bez pomocy, itd. W świecie religijnym przekleństwo błędnych doktryn i praktyk wielce się powiększyło od 1877 r., co następujące fakty udowodnią: rozszerzenie się nauk bezpośrednio przeczących okupowi, nauk, że człowiek sam sprawuje swoje pojednanie, dokonuje usprawiedliwienia, "Christian Science" - Wiedza Chrześcijańska, spirytyzm, ewolucjonizm, rozszerzenie się niedowiarstwa w formach uniwersalnego samopojednania, racjonalizmu, wyższej krytyki, materializmu, ateizmu, agnostycyzmu, panteizmu, deizmu, politeizmu, powiększonego fanatycznego sekciarstwa, rozszerzenie się kombinacjonizmu w sekciarstwie, w protestantyzmie, w katolicyzmie i protestantyzmie, w Kościelnictwie z pogańszczyzną i zreformowanym judaizmem, materializmem, maniactwem, uzdrawianiem wiarą, okultyzmem, tak zw. wiedzą, sekularyzmem, powiększeniem się reformizmu w formie zabronienia trunków, tabaki, narkotyków, w rodzinnym pokrewieństwie, polityce, przemyśle, kapitale, społecznych warunkach, itd., rozszerzenie się kontradykcjonizmu przeciw naukom kapłaństwa Bożego, szczególnie w sprawie wszystkich sprawach, połączonych z obiema zbawieniami, i ostatecznie rozszerzenie się rewolucjonizmu przeciw naukom i zarządzeniom Bożym wśród poświęconych, usprawiedliwionych i tylko wyznawców. W tym, co się nazywa "socjety" (klasa uważająca się za lepszą klasę społeczeństwa) uczucie kastowe, ostentacyjność, luksus, pycha, formalność, rywalstwo, zazdrość, złość, niezważanie na ubogich, próżność, bezczelność, nikczemność, samolubstwo i lenistwo tego wszystkiego wciąż powiększające się, objawiają szatańskie ciemięstwo. Wszystkie te fakty udowadniają, że Szatan wielce powiększył opresje przekleństwa od 1877 r., żeby przeciw działać pracy Jezusa i Kościoła w Wtórej Obecności w jej pokrewieństwie do wybawienia świata ze szponu Szatana. On zaczął te wszystkie rzeczy, według figury, (w. 6-12) w 1877 r. i powiększył ich siłę od tego czasu. On dokonywał tej opresji przez odzywanie się do samolubstwa pewnych osób, których osobiste interesy przynosiły im korzyść w czynieniu tych złych rzeczy. Tym sposobem przynosi korzyść niektórym - pozafiguralnym Egipcjanom, jego sługom - żeby ciemiężyli drugich. On sprawił warunki między ludźmi, żeby sprzyjały takim złom. Przeto on jest tym prawdziwym ciemięzcą, bez względu na ile agenci działają.

    (21) Twierdzenie Faraona (w. 8), że Izraelici są leniwi przedstawia twierdzenie Szatana, że ludzie chcą mieć za łatwy czas, pragną czasu uwolnienia z jego niewoli i pragną wolności, jaką służba Boża daje. Faraonowa nielitościwa okrutność w rozkazaniu ciemięzcom (przystawom) i urzędnikom ludu przycisnąć Izraelitów więcej gnębiącą pracą (w. 9) przedstawia rozkaz Szatana, ażeby powiększyć biady, które grzech, błąd, samolubstwo, światowość, proces umierania i liczba idących do śmierci, przynosi na lud. Pozafiguralni ciemięzcy (przystawowie) otrzymali rozkaz tak czynić przez bezpośrednie wciągnięcie ich w tę diabelską pracę (Żyd. 2:15); a reformatorzy (urzędnicy ludu) otrzymali rozkaz to czynić przez okoliczności, które Szatan sprawił w ich życiu, w kilku sposobach: (1) przez celowe nakłonienie ich, żeby głosili to, co dla konserwatystów zdawało się być radykalnym i bardzo samolubnym, a potem przez odzywanie się do ich własnego interesu, że konserwatyści unicestwią ich wysiłki reformacyjne, np. głoszenie p. Briana, żeby używać dwa metale, jako podstawy liczenia wartości pieniędzy, itd.; (2) przez sprawienie, żeby oni mniej, lub więcej kompromisowali ich zasady reformacyjne i praktyki dla praktycznej konieczności - pomyślna okazja - co także powiększyło biady przekleństwa; (3) przez przyniesienie mniej, lub więcej korzyści dla niektórych, żeby zaniechali swoją agitację reformy; (3, ) przez stawienie ich w takie pozycje, które ich prowadziły przez mniej więcej samolubne pobudki, żeby się różnić jeden od drugiego; (5) przez danie im nieco powodzenia, gdy było potrzeba to uczynić; (6) szczególnie przez ciągłe sugestie. wewnętrzne i zewnętrzne, odzywając się do ich pragnień, żeby udali się kierunkiem, którym on chciał, żeby poszli. Rozkaz Faraona (w. 9), żeby ciemięzcy i urzędnicy odmawiali ludziom słuchania kłamliwych słów, dając tymże do zrozumienia, że on uważał je za propagandę Mojżeszową i Aaronową, przedstawia rozkaz Szatana, że te trzy specjalne zarysy przekleństwa (grzech, błąd i śmierć) i wodzowie reformatorscy ludu przez czyny i nauki mają starać się zbić, jako błędne, niepraktyczne, niefaktyczne, nierozumne i niezgodne z Pismem św., nauki parousyjne i epifaniczne Jezusa i Kościoła o uwolnieniu ludu Bożego na zawsze z pod władzy i opresji Szatana.

SZATAN POWIĘKSZA SWOJĄ OPRESJĘ

    (22) Wyjście ciemięzców i urzędników ludu (w. 10) przedstawia sposób postępowania Szatana, przez który on zaczął pierwszy początek dodatniej opresji. Ich mówienie do ludu przedstawia, nie słowa, lecz ciemiężące czyny - ("czyny mówią głośniej niż słowa"), przez które dodatnie gnębienie było dane pod uwagę pozafiguralnemu Izraelowi, np., jedynie złota waluta w r. 1877, najpierw dająca się odczuć gnębiąco, była przemówieniem, dodatkowym ciemiężeniem przez te pięć form przekleństwa, jako pozafiguralnych ciemiężycieli, natomiast reformatorzy zaczęli agitować za ulgę przynoszącymi sposobami, zaczynając w 1877 r., zaraz po zaczęciu się opresji i odczuciu jej. Ci reformatorzy wyrazili się legalnie w 1877 r. w Blanda Allisonowym Akcie. Przykładem tego w religijnym świecie jest pozafiguralny ciemiężyciel, błąd, wprowadzając ruchy, nauczające przeciw nauce Wtórego Przyjścia przed Tysiącleciem i ruchy, nauczające o Wtórym Przyjściu po Tysiącleciu w więcej konserwatywnych nominalnych kościołach, a w więcej liberalnych nominalnych kościołach, wprowadzając ruch, głoszący o powrocie Chrystusa w ciele przed Tysiącleciem w celu założenia królestwa dla błogosławienia tylko żyjących. W podobnej intencji prawa były prowadzone odnośnie zła, społeczeństwa, państwa, nominalnego kościoła, rodziny, itd. Przystawowie (t. j. ciemięzcy) i urzędnicy (ludu), mówiąc, "Tak mówi Farao" (w. 10), przedstawia, że zarysy przekleństwa i reformatorzy przez swoje czyny pokazali, że prawdziwym źródłem ich wysiłków był Szatan i wykonanie zasad Szatana. Zdanie (w. 10) "Ja nie będę wam dawał plew", przedstawia jak dotyczące czyny oznajmiły, że poprzednie stosunkowe wyrozumienie przekleństwa dłużej nie będzie dozwolone. Ich rozkaz do ludu (w. 11), "Sami idźcie, zbierajcie sobie plewy, gdzie znajdziecie", przedstawia ich czyny, które przycisły lud w głębszą i cięższą opresję. Wyrażenie (w. 11), "Bo się najmniej nie umniejszy z roboty waszej", przedstawia czyny, przez które ci pokazali, że żaden z przeszłych zarysów wyroku przekleństwa - grzech, błąd, samolubstwo, światowość ani śmierć nie będą odjęte. Więc celem Szatana było nadal czynić, jako ten, który ma władzę śmierci w zastosowaniu poprzednich metod wykonywania przekleństwa i dodawania innych.

PRZYŚPIESZANIE PRZEKLEŃSTWA

    (23) Rozbieżenie się ludu po wszystkiej ziemi Egipskiej dla zbierania ścierniska (w. 12) przedstawia rozszerzanie się po całym teraźniejszym złym świecie powiększonego rygoru przekleństwa podczas Parousji i Epifanii, dotyczącego wszystkich z ludu Bożego tymi dodatnimi cierpieniami. Lud szukając ścierniska (w. 12) zamiast słomy, której właściciele odmówili dostarczyć, przedstawia, jak co raz to więcej ciemiężeni ludzie chwytali się ulgę sprawujących sposobów, które podczas powiększania wyroku zła przekleństwa ponad te, co były przed żniwem, obiecały pewną miarę ulgi z gorszego grożącego zła gnębiącego ze wszystkich stron. Przynaglanie ludu przez przystawów (w. 13) przedstawia przyśpieszanie przekleństwa, co z pewnością od 1877 r. powiększające się wykonuje. To jest widoczne w powiększającym się wielkim pędzie zła w państwie, kościele (nominalnym), rodzinie, finansie. przemyśle, handlu, społeczeństwie, kryminalistach społeczeństwa, transportacji, rolnictwie, pracy, radykalizmie, w kształceniu, wiedzy, militaryzmie, zaprowadzaniu stosunków pokojowych, metodach sprawujących lepsze skutki, itp., itp., itp. Okropne i nieustannie przemagające samolubstwo po wszystkich stronach, mówiące głośniej niż słowa, wymaga od ludu, żeby przechodził do ostateczności ("Wykonywajcie roboty wasze, zamiar każdodzienny. itd." - w. 13), powiększają się formy i rygory przekleństwa w dodatku do tych form istniejących przed żniwem i do 1877 r. I w tych dodanych formach powiększonego przekleństwa jedna pogorsza drugą. Tym sposobem błąd i śmierć powiększa jedno drugie i każde z osobna powiększa się. Bicie urzędników z synów Izraelskich (w. 14) przedstawia zadawanie cierpień reformatorom przez samolubstwo, światowość, grzech, błąd i śmierć. Wyzywanie i sprzeciwianie się takim reformatorom jak Lawson, Brian, La Folette, Willard, Comstock, Wheeler i McBride, w finansowym, politycznym i moralnym świecie; jak Mitchell, Gompers i Green, w świecie związków rzemieślników; jak Debs, MacDonald, Liebknecht, Tolstoy itd., w socjalistycznym świecie, pokazuje, jak grzech w drugich bił reformatorów. Ich własne błędy wprowadziły ich w szkodzące pomyłki i zagnały ich w większości wypadków do przedwczesnych grobów. Tym sposobem byli pobici pozafiguralni przystawowie. Szatanowe zdradzieckie obrócenie środka przeciw końcom daje się zauważyć w tych wypadkach - on sam będąc przedstawiony przez te pięć form przekleństwa, jako pozafiguralny ciemięzca, bijąc przystawów, tj. urzędników (z ludu), których on postawił nad ludem, żeby ich ciemiężyli do ostateczności.

    (24) Ciemięzcy (urzędnicy Faraona) (w. 14), domagając się od dozorców przyczyny, dlaczego oni nie dostarczyli jak pierwej, ani wczoraj ani dziś, wymaganej liczby cegieł, przedstawia, jak uczynki przekleństwa strofowały reformatorów za to, że sami dosyć nie ucierpieli opresji, jak również za to, że nie uciemiężyli dosyć lud Boży, co było skutkiem ich reformacyjnych wysiłków, zmierzających, aby ulżyć ludowi w pewnej mierze od przekleństwa. To wczoraj odnosi się do czasu, od kiedy Izraelici przestali pracować tak ciężko po wyjściu pierwszego poselstwa, zaczynającego się od 1874 roku, a trwającego do kw. 1877 r. To dzisiaj odnosi się do czasu po kw. 1877 r.; ponieważ trzeba pamiętać, że ten obraz trwa dalej do skończenia, aż do końca Epifanii. Cierpienia reformatorów posuwały ich do więcej wytężonych i skupionych publicznych wysiłków, żeby usunąć zło z przekleństwa, każda grupa zwalczając to zło przeciw któremu sama sobie obrała walczyć. Te więcej wytężone i skupione publiczne wysiłki są przedstawione przez urzędników z ludu (t. j. z przełożonych z synów Izraelskich) narzekających do Faraona (w. 15-18) o ich złym traktowaniu, o złym powodzeniu, jakie mieli i o cierpieniach, zadanych im przez złych przeciwników, których grzechy, samolubstwo, światowość i błędy, jak również reformatorów własne niedomagania, dokuczały tym ostatnim, przyciskając ich w procesie umierania. Ich cierpienia pod pogorszonymi formami przekleństwa przemawiają, jako czyny w pozafigurze narzekania przełożonych, że podczas gdy słoma nie była im dana ani ludowi ich (w. 16) to wymagano od nich i od ludu żeby dostarczyli tyle cegieł, ile przedtem robili gdy im dostarczano słomę.

    (25) Z oskarżeń ciemięzców (urzędników Faraonowych w. 14) i zdań przełożonych w w. 15, wnioskujemy, że przystawowie Izraelscy nad niewolnikami z Izraela musieli, oprócz doglądania niewolników, sami robić cegły; i to przecież jest widoczne w pozafigurze; bo wodzowie reformacyjni nie tylko mieli pracę doglądania Boskiego ludu ciemiężonego samolubstwem, światowością, grzechem, błędem i śmiercią, ale sami musieli przechodzić ciemiężenie od pozafiguralnych ciemięzców. Te protesty, okazane w czynach, często połączone z słowami, przeciw tym pozafiguralnym ciemiężeniem są pozafigurą pytania, stawionego przez przełożonych (przystawów) Faraonowi, "Czemuż tak czynisz sługom twoim?" Zdanie, "Sługi twe biją", przedstawia faktyczne i słowne protesty przeciw opresji, jaką innych i ich własne grzechy, błędy i proces umierania przyniósł na reformatorów. Słowny i faktyczny protest P. Briana przeciw opresji przychodzącej do złego traktowania, jakie grzeszność i błędy p. Darrowa przyniosły na niego podczas debat na tle ewolucji w Dayton, Tenn. w 1925 r., kończących się jego aktualną śmiercią, jest przykładem takich pozafiguralnych protestów. Przystawowie Izraelscy, kładąc winę tego na próg ludu Faraona, szczególnie jego urzędników (ciemięzców) (w. 16), przedstawia reformatorów kładzenie winy przez publiczne słowa i czyny na pozafiguralnych Egipcjan, szczególnie na grzech, błąd i śmierć, gdyż one działały przez pozafiguralnych Egipcjan. Są to te wysiłki przełożonych, aby dostać ulgę dla Izraela, które umożliwiły nas widzieć, że oni przedstawiają reformatorów.

    (26) Odpowiedź Faraona (w. 17, 18) znaczy, w figurze i w pozafigurze, to samo, cośmy widzieli powyżej, gdy zastanawialiśmy się nad w. 7 i 8, które on tu powtarza, oprócz powtórzenia słowa "próżnujecie", które służy do dania większej siły tej myśli w figurze i pozafigurze. Przeto nie potrzeba dalszego wyjaśnienia tych wierszy. Rozumie się, tak jak w w. 7, 8, on dał tę odpowiedź w czynach, nie słowach. Przełożeni widząc (w. 19), że źle z nimi, przedstawia, że reformatorzy po wielu gorzkich zawodzących doświadczeniach zauważyli bezskuteczność swych wysiłków reformacyjnych, tak, nawet więcej niż daremność ich, gdyż ich najlepsze wysiłki tylko doprowadzały do gorszych nadużyć. To jest jasno widziane w światowej finansowej sytuacji i prohibicji w północnej części Stanów Zjed., gdzie przemytnictwo wódki sprawia wielu ludziom, zwłaszcza młodzieży gorsze zło niż szynk. Druga połowa w. 19 jest powtórzeniem drugiej połowy w. 11, więc nie będziemy tutaj powtarzać wyjaśnienia, lecz odsyłamy drogich braci do wyjaśnienia, danego powyżej na w. 11. Tak jak po ich rozmowie z Faraonem przełożeni spotkali się z oczekującym Mojżeszem i Aaronem, tak po każdym ogólnym wysiłku reformacyjnym i jego niepowodzeniu (jako pozafigura rozmowy z Faraonem) reformatorzy przyszli w kontakt z oczekującym Jezusem i Kościołem, tj., nastąpiło zamienienie idei pomiędzy reformatorami, a Jezusem i Kościołem, Jezus przemawiając przez Kościół. Mamy świetną ilustrację tego z r. 1897, po przegraniu p. Briana w jego wysiłkach reformacyjnych w łączności z agitacją za nieograniczonym kuciem srebrnych pieniędzy w jego ubieganiu się o stanowisko prezydenta, Jezus i Kościół spotkali go rozdziałem "Wołania Żeńców" z 4-go tomu, który ukazał się w r. 1897. Ten rozdział ukazał się w Strażnicy (1-go paź., 1896 r.; Nr. 19, Strażnica Dodatkowa) i był rozpowszechniony w liczbie 100, 000 kopii przez Narodowy Komitet Demokratyczny, jako część ich literatury propagandowej na poparcie stanowiska p. Briana. Lecz przepowiednie tej Strażnicy z Listu Jakuba 5:1-8 o niepowodzeniu się jego wysiłków dało się jemu i innym odczuć tak, że poszkodziło jego sprawie; i ich zawód zmusił ich uczynkami do obwinienia naszego Pana i prawdziwego Kościoła (w. 21) za powiększenie zła.

    (27) Życzenie przełożonych (w. 21), żeby Jehowa raczył wejrzeć i rozsądzić Mojżesza i Aarona za pobudzenie Faraona i jego sług przeciw nim, przedstawia reformatorów w ich uważaniu Kościoła, podczas jego działania w rzeczywistości, jako mówcze narzędzie Jezusa, zaszkodzącego sprawie reformacyjnej, przez pobudzenie złych przeciwników i warunków przeciw ich pracy reformacyjnej, pragnąc i modląc się, żeby Bóg raczył ich rozsądzić przeciw tym, co byli w rzeczywistości Chrystusem Bożym. Ci reformatorzy, będąc bardzo pewni, że mają rację, mogli uważać tych, co rzeczywiście byli Chrystusem Bożym, za nieprzyjaciół sprawiedliwości, przeciw komu czuli się być usprawiedliwieni w modleniu się i pragnieniu czynami przekleństwa Bożego! Co za ostrzegający przykład przeciw zbytniej pewności i zarozumiałości! Jak jawnie widocznymi reformatorzy stoją tutaj objawieni, jako pragnący popularności ("żeście nas ochydzili"), nawet przed bezbożnymi; Niepopularność u bezbożnych właściwie powinna być uważana, jako udekorowanie za zasłużoną służbę, udzieloną przez pochwalającego Jehowę tym, co są wierni Jego sprawie. Wielu się dziwiło dlaczego ci reformatorzy nie przyszli do znajomości Prawdy. W. 21, pokazując, że oni schlebiali dwom partiom, wzdychali za popularnością, nawet u bezbożnych, dowodzi, że im było brak potrzebnej pokory, głodu, cichości, rzetelności i świętobliwości. Z pewnością tu znów widzimy, że nie wszystko jest diamentem co się iskrzy. Mówienie przełożonych, że Mojżesz i Aaron dali miecz w rękę Faraona i jego sług, aby ich zabili, przedstawia głoszenie reformatorów słowem i czynem, że ci co byli rzeczywiście Chrystusem i Kościołem, stawiali swoim ciemięzcom argumenty, zbijające ich pozycje. Sprawa p. Briana, powyżej podana, jest do punktu. Nasze omówienie zajęcia się naprawianiem zaułków, nawracaniem, prohibicją, pracą podnoszenia społeczeństwa, dobrego obywatelstwa, itp., połączone z naszym wskazaniem na różnicę w naszej misji, na proporcjonalną daremność pracy reformacyjnej teraz i na królestwo, jako jedyne lekarstwo na obecne zło i dawanie naszego czasu i siły dla pracy Pańskiej, reformatorzy uważali, jako dawanie argumentów przeciw nim w ręce diabła i złych ludzi, aby ich zbili.

    (28) Wrócenie się Mojżesza (w. 22) do Pana ze sprawozdaniem z pozornego niepowodzenia się przedstawia powtórzenie faktu przez naszego Pana przed Bogiem, że publiczne wysiłki zdawały się być nieowocne. Żal Mojżesza w tej sytuacji, która jakoby się pogorszyła dla ludu Bożego, przez jego, od Boga mu poleconą pracę, żeby pozyskać ich uwolnienie, sprawując dotąd przeciwne skutki od tych, co były pragnione i zamierzone, przedstawia współczujące serce naszego Pana, smucące się nad tym tymczasowo gorszącym stanem ludu Bożego, spowodowanym przez Jego pracę od Boga mu powierzoną, aby starał się pozyskać ich uwolnienie, lecz jakoby pogorszył sytuację zamiast sprawić pragniony i zamierzony lepszy stan. Sympatyczny smutek przemówił do Jehowy a nie Jego słowa, co jest pozafigurą pytań Mojżeszowych i zdań w. 22 i 23. Pomimo faktu, że Mojżesz i Jezus byli ostrzeżeni na początku o niepowodzeniu z Faraonem (2 Moj. 3:19, 20; 4:21-23), to jednak ich głęboka miłość dla ludu Bożego i współczucie z nim uczyniły ich bardzo smutnymi w ich powiększonym ciemięstwie. W. 22 i 23 objawiają nam głęboką miłość dla i współczucie z figuralnym i pozafiguralnym ciemiężonym ludem Bożym, odczuwane stosownie przez figuralnego i pozafiguralnego Mojżesza. Dla nas samych znajduje się dużo pociechy w tej myśli, że mamy współczującego Arcykapłana i Wodza, który był dotknięty odczuciem naszych słabości. (Do Żyd. 2:17, 18; 4:14, 15.) Miłość i współczucie, którego nasz Pan się nauczył względem nas podczas Swoich dni w ciele jeszcze pozostają z Nim i kwalifikują Go na Arcykapłana stosownego dla nas w naszej potrzebie. (Do Żyd. 5:7-9.) Te zastanowienia powinny współdziałać z innymi, ażeby nas powstrzymać od omdlewania (Do Żyd. 12:3) i pobudzać nas zapewnieniem, żeby udawać się do tronu łaski, aby otrzymać miłosierdzie i znaleźć łaskę do pomocy w czasie potrzeby (Do Żyd. 4:16), widząc, że On zawsze żyje, "aby orędował za nami, " (Do Żyd. 7:25). jak to jest pokazane w figurze w w. 22, 23. Tak figuralny, jak i pozafiguralny Mojżesz pokazuje, jak trudno jest dla nawet najlepszych istot znieść bez smutku bardzo pożądaną nadzieję niewypełnioną "A przecieś nie wybawił ludu twego". Z w. 22 i 23 możemy dobrze nauczyć się lekcji współczucia, miłości, pragnienia praktycznych skutków z wysiłków wyłożonych, spodziewania się tymczasowych niepowodzeń, cierpliwości wśród nadziei niewypełnionej, modlitwy na pracę Pańską, ufności w powiedzeniu Bogu wszystkich świętych uczuć naszych serc i ufności naszemu Panu i Jego Arcykapłańskiej usłudze dla nas dla naszego wykształcenia.

    (29) Dotąd badaliśmy pierwsze pięć rozdziałów 2 Ks. Moj. i teraz przychodzimy do szóstego. W ostatnich dwóch wierszach 2 Ks. Moj. 5 rozdz. rozważaliśmy jak Mojżesz (i Chrystus) boleśnie odczuli powiększone ciemiężenie ludu wskutek ich pierwszych wysiłków uwolnienia; a 2Ks. Moj. 6:1-13 pokazuje, jak Bóg odpowiedział i zachęcił Swoich Posłańców - figuralnego i pozafiguralnego. Jeżeli Faraon myślał, że da sobie radę z Bogiem Izraela, to jeszcze czekała go nauka przez gorzkie doświadczenie, co jest figurą na myślenie Szatanowe, że on da sobie radę z Bogiem pozafiguralnego Izraela, Bogiem całego wszechświata, lecz przez doświadczenie dowiaduje się inaczej. Figuralna zachęta, jaką Bóg dał Mojżeszowi (w. 1) przedstawia zachęcenie, jakie Bóg dał naszemu Panu w Jego współczującej trosce nad powiększoną srogością przekleństwa, wprowadzoną przez Szatana, żeby zapobiec pierwszym wysiłkom naszego Pana w wybawieniu pozafiguralnego Izraela. Czy Faraon i Szatan puścili w bieg zapobiegawcze środki? Bóg puścił w bieg przeciwdziałające, o wiele skuteczniejsze, tak w figurze, jak również w pozafigurze. "(Teraz ujrzysz, co uczynię Faraonowi!") Tak jak Mojżesz nie wiedział naprzód wszystkich szczegółów Boskich środków mających być przedsięwziętych przeciwko Faraonowi ("Teraz ujrzysz"), tak naszemu Panu przed Jego Wtórym Przyjściem nie było dane wiedzieć wszystkich szczegółów, mających być przedsięwziętych przeciw Szatanowi podczas Parousji i Epifanii naszego Pana. Tyle ile z tych było pozostawionych do wyjaśnienia Mojżeszowi dopiero po jego wstąpieniu w aktualną pracę uskutecznienia wyzwolenia dla Izraela i to dopiero gdy był właściwy czas na jej zaczęcie się, tyle też szczegółów, jakie nasz Pan miał wykonać podczas Jego misji Wtórego Przyjścia, było powstrzymanych od Jego wiedzy, aż dopiero gdy był właściwy czas na wprowadzenie ich w czyn. Przeto Jego żal z powodu powiększonych cierpień z pogorszenia się przekleństwa nad pozafiguralnym Izraelem, sprowadzonego przez Szatana, był usunięty przez objawienie Jehowy naszemu Panu, jak zwycięży opozycyjne środki Szatana i zmusi go przez okazanie wielkiej mocy ("w ręce możnej"; w. 1) nie tylko, aby ich wypuścił, ale żeby to uczynił z takim naciskiem, że ich wypędzi z jego posiadłości w ciemności, tak jak w figurze nie tylko, że Faraon puścił Izraela, lecz w jego troskliwości żeby się pozbyć takich kłopot zadających niewolników, on ich wypędził w jego pragnieniu, aby siebie i lud swój uwolnić od takich, co mieli takiego zadającego plagi Boga, jakim Bóg Izraela okazał się być upartemu Faraonowi i jego ludowi.

    (30) Powtórzenie myśli w w. 2, w wyrażeniu, Nadto mówił Bóg do Mojżesza, i rzekł do niego, " jest zamierzone w celu dania nacisku i to, co było mówione, rzeczywiście zasługiwało na nacisk: "Ja Jestem Jehową". To przedstawia, jak Bóg po zapewnieniu Jezusa (w. 1), że on zmusi Szatana, aby przystał na wolę Jehowy w sprawie uwolnienia ludu Bożego, dał nacisk na tę myśl swoją mową, która była stosownie wyrażona z naciskiem z powodu tego, co ona miała przedstawiać. Boskie mówienie do Mojżesza, "Jam Jehowa", przedstawia, że Bóg zapewnił Jezusa Swoimi przymiotami istoty i charakteru; że On postara się o to, że wyswobodzenie nastąpi w swoim czasie; ponieważ On przy tym przysiągł na Samego Siebie w wszystkim czym był i jest i co On może uczynić, że On dokona Swego celu. Boskie przeciwstawienie objawienia Samego Siebie (w. 3) Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi tylko, jako Wszechmogący, z objawieniem Siebie Mojżeszowi, jako samoistniejącego Boga, doskonałego charakteru, przedstawia Boskie przeciwstawienie faktycznego objawienia Samego Siebie w Jego miłości do Jezusa i Kościoła w Żniwie Żydowskim, jako Wszechmogący z rzeczywistym objawieniem Samego Siebie, Samemu Sobie w Swej miłości, a Jezusowi i Kościołowi jako samoistniejącego Boga doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy podczas Parousji i Epifanii. Jest znaczna różnica w tych dwóch rzeczywistych objawieniach obydwóch Żniw. Podczas gdy w Żniwie Żydowskim moc Boża więcej objawiała się, jako działająca w Jego rzeczywistym objawieniu Samego Siebie, co na przykład pokazane jest w pierwszym żyjącym stworzeniu, które było mocą, wołającą "Chodź"', przy otwarciu pierwszej pieczęci (Obj. 6:1; porównaj z w. 3, 5, 7 i Obj. 4:6, 7); to w Żniwie Wieku Ewangelii wszystkie Boskie przymioty istoty i charakteru (Jehowy) są rzeczywiście objawione, jako działające współrzędnie ku triumfującej konkluzji Boskich zamiarów Wieku Ewangelii, z większym naciskiem, niż był dany w faktycznym objawieniu Żniwa Wieku Żydowskiego. O ile chwalebniej świeci Boska mądrość (i tym chwalebniej będzie nawet świecić, czym więcej Epifania się rozwinie) w większej ilości rzeczywistego światła obecnego Żniwa w porównaniu z jej świeceniem w Żniwie Żydowskim! To samo jest widoczne odnośnie Jego sprawiedliwości, mocy i miłości, ponieważ one świecą w większych dziełach w okresie Wtórego Przyjścia, w przeciwstawieniu do tych w okresie Pierwszego Przyjścia. Dlatego można mówić o faktycznych objawieniach, jakie Żniwo Żydowskie uczyniło o Bogu, jako okazujące się Bogu w Jego miłości, a Jezusowi i Kościołowi w niższym pojęciu zasadniczym wyrażeniu, Bóg Wszechmogący; natomiast rzeczywiste objawienia Parousji i Epifanii słusznie zmuszają Go okazać Się Samemu Sobie w Swej miłości, a Jezusowi i Kościołowi, jako Boga sam przez się istniejącego, Boga doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. Po szczegóły odnośnie imienia Jehowa, według znaczenia jego w tym wierszu, odsyłamy naszych czytelników do Ter. Pr. '39, str. 36-37.

NACISK ZNOWU DANY NA PRZYMIERZE Z ABRAHAMEM

    (31) Aluzje do Przymierza z Abrahamem w jego ziemskich i niebiańskich zarysach, figuralnie podane w w. 4, i aluzje do współczucia Boskiego z wzdychaniem Izraela i ponowna obietnica wypełnienia tego przymierza i wyprowadzenie Izraela z wielką mocą i przyprowadzenia go do ziemi Chananejskiej, podane w w. 5-8, były wyjaśnione w figurze i w pozafigurze, przy omawianiu 2 Moj. 2:23-25; 3:6-10, 16-19; przeto nie potrzebujemy tutaj powtarzać tych wyjaśnień. Wyjaśnimy, figurę i pozafigurę tylko takich zarysów w w. 4-8, których nie omawialiśmy pod zacytowanymi powyżej wierszami. Jeden z takich zarysów znajduje się w w. 6, w wyrażeniu, "w ramieniu wyciągnionym i w sądziech wielkich", (sądach wielkich). To wyrażenie znaczy: jawnie wyrażona i użyta moc i wielkie kary. Te były okazane w scenach z laskami w 2 Moj. 7, w dziesięciu plagach i w porażeniu Egipcjan w Morzu Czerwonym. Figuralne i pozafiguralne znaczenie tych mamy nadzieję dać w swoim czasie. Drugi taki zarys znajduje się w w. 7, w obietnicy Bożej wziąć Izraela za Swój lud i ofiarować się im za ich Boga, co przedstawia Boskie ofiarowanie pozafiguralnemu Izraelowi duchowych i ziemskich klas przywileju być Jego ludem i Jego ofiarowanie im być ich Bogiem, tym sposobem będąc w pokrewieństwie z sobą przez Przymierze z Abrahamem. Zapewnienie Izraelowi (w. 7), że oni poznają, iż to był Jehowa, który był ich Bogiem, przedstawia, że Bóg teoretycznie i rzeczywiście tak objawi Się pozafiguralnemu Izraelowi w Parousji i Epifanii i w Tysiącleciu, że oni poznają, iż Bóg ich jest samoistniejący, doskonały w mocy, mądrości, sprawiedliwości i miłości. To całe przemówienie (w. 1-8) przedstawia pociechę i zachętę, uzasadnioną na Przymierzu z Abrahamem i było dane przez Boga naszemu Panu wśród zawodzących doświadczeń, zaczętych w r. 1877 przez Szatanowe przyśpieszenie przekleństwa. Jest to godnym uwagi, że Bóg pociesza i zachęca nawet uwielbionego Jezusa przez obietnice Przymierza. Jeżeli kiedykolwiek jesteśmy strapieni, zawiedzeni, zniechęceni, lub w jakim innym zmartwieniu, to nauczmy się zastosowywać do siebie, jako do wiernych w poświęceniu, obietnice Przymierza (1 Moj. 22:16-18), dane nam od Samego Jehowy pod przysięgą; a znajdziemy w nich dostateczną pociechę, zachętę i moc. (Do Żyd. 6:13-20.) Jest także godnym uwagi, że po pocieszeniu i zachęceniu naszego Pana Bóg (w. 1-5), polecił Mu dać tę samą pociechę i zachętę pozafiguralnemu Izraelowi (w. 6-8), nawet tak, jak w tych wierszach On dał Mojżeszowi figuralną pociechę, itd., i potem polecił mu udzielić jej Izraelowi. Czyńmy to jeden drugiemu po Boskim udzieleniu nam Swej obfitej pociechy i zachęty. Prosimy tu znowu zauważyć, że Bóg kładzie nacisk na Przymierze z Abrahamem.

    (32) Bardzo stosownie powiedział Bóg, że Izrael (w. 7) pozna Go, jako Jehowę, Który ich wyprowadza z ciężarów egipskich; ponieważ tego trzeba było się spodziewać: że ów Bóg, Którego natura miała takie przymioty istoty i Którego charakter miał takie zalety, jak Jehowa, okaże Się być Przyjacielem i Wyswobodzicielem Swego ciemiężonego ludu z ich ciemięzców i w takich czynnościach będzie poznany przez nich, jako Jehowa, ich Bóg. Więc pozafiguralny Izrael, widząc i doświadczając pracę Bożą, sprzyjającą Kościołowi i wyswobadzającą go i świat, poznałby, że ich Bogiem przymierza jest w rzeczywistości Jehowa, Ten absolutnie doskonały w wszystkich Jego przymiotach istoty i charakteru, Którego wszystkie przymioty świadczą jawnie o Nim w Jego naturze i charakterze w Jego chwalebnej pracy budowania i wyswobodzenia Jego ludu, jako przeciwnej ich ciemięzcom teraz i przy końcu następnego Wieku. Rzeczywiście drogocenne są nam uciemiężonym zapewnienia, odnośnie obiecanego nam dziedzictwa niebieskiego Chanaanu; i uciemiężonemu światu są cenne zapewnienia odnośnie jego obiecanego dziedzictwa w rajskim Chanaanie, według tego, jak one są zobrazowane przez drogocenność zapewnień ciemiężonemu Izraelowi o jego obiecanym dziedzictwie w ziemskim Chanaanie (w. 8). Przysięga, uczyniona Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, przedstawia przysięgę, połączoną z Przymierzem (1 Moj. 22:16-18) według tego, jak ona stosuje się do Boga Abrahama, w Jego przymiocie miłości szczególnie, do Jezusa (Izaaka) i do Kościoła (Jakuba). Jak zapewniająca jest nam ta przysięga, zwłaszcza w tych wielkich i przykrych próbach, w których wszystko ziemskie układa się przeciwko nam; To, umiłowani, jest rzeczywiście kotwicą naszych dusz, pewną i bezpieczną i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę, gdzie Przewodnik wszedł dla nas, Jezus, stawszy się według porządku Melchisedekowego najwyższym kapłanem na ten wiek! (Do Żyd. 6:19, 20.) Boskie dodanie zdania, "Jam Jehowa, " (w. 8) do obietnicy było na zapewnienie figuralnemu i pozafiguralnemu Izraelowi o nieodmienności Jego obietnicy. On Sam, w Swych przymiotach osoby i charakteru, jest gwarancją dla obydwóch Izraelów o pewności, że ich obietnice się wypełnią. Chwała niech będzie naszemu Bogu, wielkiemu Jehowie, w niebie, na ziemi i pod ziemią! A niech Izrael Boży wszędzie powie, Amen i Amen!

    (33) Mojżeszowe mówienie (w. 9) rzeczy, podanych w w. 1-8, do Izraela przedstawia oznajmienie Prawdy, jakie Jezus uczynił do ludu Pańskiego od 1878 do późna 1880 r. Było to w tym czasie, że przez Niego braciom w ciele było dane zrozumieć jaśniej upadek królestwa Szatana i pierwsze zmartwychwstanie, jako zaczynające się w 1878 r. przez obudzenie świętych, którzy przedtem zasnęli i ciągnące się dalej przez dodanie do nich tych, co umarli od tego czasu. Dane im też było jaśniejsze wyrozumienie okupu, co się tyczy Kościoła, w związku z przesiewaniem zaparcia się okupu, które zaczęło się w czerwcu, 1878 r. i trwało przez następne trzy lata, tak, trwało przez lata później i jeszcze trwa. Było to szczególnie w tym okresie, w 1879 r., kiedy światło na przybytek ogólnie i na 3 Ks. Moj. 16 szczegółowo, było dane przez Jezusa, najpierw onemu Słudze, a potem Kościołowi, pokazując obydwie pozafiguralne ofiary za grzech, obydwa zbawienia w odrębnych naturach, trzy wielkie przymierza, po jednym wyłącznie do każdego z trzech Wieków - Żydowskiego. Ewangelii i Tysiąclecia - z Chrystusem, Głową i Ciałem, jako produktem Przymierza Sary i Pośrednika Nowego Przymierza. Tutaj też nauka o Arcykapłanie Świata została wyświetlona. Było to w dawaniu tych prawd, i innych mniej ważnych, od 1878 do 1880 r., kiedy Jezus wypełnił figurę Mojżeszowego mówienia (w. 9) do Izraelitów rzeczy, które Bóg mu rozkazał w w. 1-8. W dawaniu ich pozafig. Izraelowi Jezus mówił, nie jedynie, lecz szczególnie przez naszego Pastora, który był, krótko po zaczęciu się tego czasu, uczyniony onym Sługą - W 1879 r. Określiliśmy, jak to było uczynione w swoim historycznym umieszczeniu w Ter. Pr. '38, str. 82-85. Jak szczegółowo te prawdy i inne towarzyszące im wówczas były pozafigurą zdania w. 1-8, powiedziane przez Mojżesza Izraelitom (w. 9)! Lecz przyjęcie, jakie Izrael przy tej okazji dał Mojżeszowemu mówieniu, było dla niego wielkim zawodem - "Ale nie usłuchali Mojżesza dla ściśnionego ducha, i dla niewoli ciężkiej". Te słowa zasługują na specjalną uwagę. One wskazują, że powiększenie się ich ciemiężenia tak złamało ich ducha, że wytłoczyło z ich serc spodziewane uwolnienia i przeto oni nie usłuchali słów Mojżeszowych. W tym oni przedstawiali doświadczenie, jakie pozafiguralni Izraelici nie będący w Prawdzie, mieli pomiędzy kw. 1878 r., a paź. 1880. Ten szczególny okres był najbezowocniejszy z całego czasu żęcia, o ile się tyczy pozyskiwania nowych do Prawdy. Nie mówimy o nowych spłodzeniach, chociaż nie mało takich wydarzyło się w nominalnym Kościele, zwłaszcza pomiędzy kw. r. 1878, a paź. r. 1886; ponieważ trzeba nam pamiętać, że zupełność z Pogan weszła próbnie podczas okresu od Wielkanocy 1878 r. do około paź. 1880 roku. (Do Rzym. 11:25-29; porównaj z B 232, par. 1 z 245, par. 2); i że specjalne wezwania zaczęły się w paź. 1881 r., jako dowód ustania ogólnego powołania krótko przedtem. Naturalnie nie byłoby żadnych nowych spłodzeń pomiędzy czasem zaczęcia wchodzeń zupełności z pomiędzy Pogan w kw. 1878 r., a ustaniem ich wchodzenia około paź. 1880 r. z jednej strony, a zaczęciem się pierwszych specjalnych wezwań z drugiej strony, jako dowód skończenia się ogólnego powołania krótko przed paź. 1881, możliwie paź. 1880. To nie wchodzi tak bardzo do tego zarysu, co w. 9 odnosi się. Raczej odnosi się do faktu, że to poselstwo otrzymało rzadko uwagę od nowych stworzeń i innych, nie będących w prawdzie i, że bardzo mało nowych, nawet z spłodzonych, przyszło do Prawdy w tych 2 i pół latach.

BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO PRZEDMIOTU

(1) Co przedstawia Boskie mówienie Mojżeszowi, żeby mówił do Aarona i włożył w usta jego słowa, które on ma mówić do Izraela? Boskie przyrzeczenie, że będzie popierać Mojżesza jako Jego mówcze narzędzie i Aarona jako mówcze narzędzie Mojżeszowe? Że On pokieruje pracą tak Mojżeszową, jak i Aaronową? Jaka jest różnica w figurze i pozafigurze, względem mówczych narzędzi, o których jest mowa w w. 15 i 16? Co to znaczy, w figurze i pozafigurze, że Mojżesz był bogiem Aaronowi, a Aaron był jego prorokiem? Co przedstawia Mojżeszowe wzięcie do ręki cudotwórczej laski? Jak w figurze i w pozafigurze Mojżesz był wykwalifikowany podjąć i pokierować wyswobodzenia?

(2) Co przedstawia powrócenie Mojżesza do Jetra i pytanie o pozwoleństwo, ażeby iść do Egiptu i dowiedzieć się jak powodzi się jego braciom? Jetrowe zgodzenie się na to i życzenie szczęścia? Jehowy mówienie Mojżeszowi w ziemi Madyjańskiej, żeby powrócił, zapewniając go o bezpieczności? Mojżeszowe wzięcie swej żony i dwóch synów z sobą?

(3) Co przedstawia jego posadzenie ich na osła, żeby ich zawieść do Egiptu? Ich zaczęcie powrotu do Egiptu? Mojżeszowe wzięcie laski Bożej w rękę? Boskie powtórzenie Mojżeszowi, aby patrzał, żeby wykonał przed Faraonem wszystkie cuda? Co znaczy że Bóg zatwardził serce figuralnego i poza figuralnego Faraona? Dlaczego Bóg oznajmił o takiem zatwardzeniu serca w figurze i pozafigurze? Jakie są dwa skutki tego w figurze i pozafigurze?

(4) Co przedstawia Boskie mówienie Mojżeszowi, żeby powiedział Faraonowi, że Izrael jest pierworodnym Bożym? Boskie danie tego, jako powodu żądania wypuszczenia Izraela, aby służył Bogu? Boskie mówienie Mojżeszowi, żeby powiedział Faraonowi, jeżeli on odmówi, to żeby groził mu śmiercią jego pierworodnego? Jak to obejmuje wtóra śmierć większości członków Rzymskiej hierarchii? Co reprezentują rozkazania w. 21-23, dane Mojżeszowi w podróży do Egiptu? Kogo, na pierwsze spojrzenie zdaję się że Bóg chciał zabić, ale nie zabił, bo Gersom został obrzezany (w. 24-26)? Dlaczego takie naturalne wrażenie jest mylne? Co nasuwa myśl, że to był Gersom, który był w niebezpieczeństwie? Możliwie przez co? Dlaczego ta myśl jest właściwa?

(5) Jaki figuralny fakt dowodzi, że Gersom jest figurą na wierniejszą usprawiedliwioną klasę, niż Eliezer? Jaka pozafiguralna myśl sprzyja tej myśli? Jakie rzeczy były doświadczone wśród Adwentystów, którzy wyszli z Babilonu pomiędzy 1846 i 1874 r.? Jaki był skutek ich na Adwentystów? Na zarodek wiernych? Na towarzyszących wiernych usprawiedliwionych? Czem groził skutek tego tym ostatnim? Jak to było zapobiegnięte? Co przedstawia gospoda w. 24? Że Mojżesz, Zefora i ich dwaj synowie byli w drodze?

(6) Co przedstawia Boskie zabieżenie Gersomowi? Że Bóg chciał go zabić? Obrzezanie go przez Zeforę ostrym nożem? Gersomowe poddanie się mu? Gersomowe wyzdrowienie i mieszkanie nadal z Mojżeszem i Zeforą? że opis nie włącza Eliezera? Rzucenie obrzezanej skórki przed nogi Mojżeszowe przez Zeforę i mówienie: "Zaprawdę, oblubieńcem krawawym jesteś mi," z powodu obrzezki? Powtórzenie tego wyrażenia?

(7) Co reprezentuje Boskie mówienie Aaronowi, żeby poszedł spotkać Mojżesza? Żeby to uczynił na puszczy? Posłuszeństwo Aronowe? Spotkanie się Mojżesza z Aaronem? Czem jest całowanie? Czem są wargi Chrystusa? Co przedstawia Mojżeszowe Aaronowe pocałowanie jeden drugiego, gdy się spotkali? Jakie nasze doświadczenie w uczestnictwie tego spotkania? Co ostawia Mojżeszowe oznajmienie Aaronowi wszystkich rzeczy, które mu Bóg objawił i dzieła, które mu kazał uczynić?

(8) Co reprezentuje Mojżeszowe i Aaronowe pierwsze zgromadzenie starszych? Aaronowe powiedzenie starszym i ludowi wszystkich słów Boskich, objawionych Mojżeszowi, Jego dokonanie pierwszego znaku, Drugiego? Trzeciego? Że te znaki były wpierw dokonane przed Izraelem? Że były dokonane potem przed Egipcjanami i Faraonem?

(9) Co było pierwszą pracą Parousyjną i Epifaniczną? Drugą? Co to przedstawia, że ludzie uwierzyli przez te nauki? Że oni pokłonili swoje głowy i oddali cześć? Co się w ten sposób wypełniło figura i pozafigura?

10) Jak daleko przeszliśmy w naszym badaniu 2 Ks. Moj.? O czem jest mowa w 2 Ks. Moj. 5? Co to przedstawia? Co przedstawia Mojżeszowe i Aaronowe pójście do Faraona po zajęciu się najpierw Izraelem? Co nie mamy rozumieć, że ich mówienie z nim przedstawia? Dlaczego nie? Jak mamy rozumieć, że figura tego była wykonana? Jak to się zgadza z figurą?

11) Jak w pozafigurze wypełniło się Mojżeszowe i Aaronowe mówienie, "Tak mówi Pan, Bóg Izraelski"? Ich mówienie, "Puść lud mój"? Ich oznajmienie celu żądania? Że to było w radosnego obchodzenia święta? Że to było dla Boga? Że to na puszczy? Że to żądanie było uczynione w imieniu Pańskim? Co ten fakt nasunąłby rzetelnemu człowiekowi, w figurze i pozafigurze?

12) Co omawiają w. 1-5? W czem nam pomaga ten fakt? Co reprezentuje przybycie Mojżesza i Aarona do Egiptu? Ich pierwsza praca względem Izraela? Co te dwie figury pomagają widzieć? Przez które trzy pisma była pierwsza publiczna i żniwiarska wykonywana w literacki sposób? Jakie jeszcze formy usługiwania były użyte w publicznej pracy? Którzy byli pielgrzymami? Strzelcami? Jaka gazetka była rozpowszechniana? Które dwie z tych usług były na małej skali? Która była w całej pełni? Przez jakie zdania jest ta praca zobrazowana?

(13) Z jakich trzech rzeczy składała się zuchwała odpowiedź Faraona? Co te trzy rzeczy przedstawiają? W jaki sposób Szatan nie dał tych odpowiedzi? Jak on je dał? Które prawdy Chrystus i Kościół przedstawił od kw. 1877 do kw. 1878 r.? Które przeciwne błędy one zarazem zbili? Co takie głoszenie i dotyczące pragnienia stanowiły? Jakie były te trzy rzeczy co uczyniły przeciwne twierdzenia i postępowanie kleru, politykierów i arystokracji? Co oni dodali do tych trzech rzeczy? Jak oni nie działali w tym? Kto był ich podżegaczem? Jakimi trojakimi sposobami on się okazał takim? Jakie trzy rzeczy Szatan tym sposobem aktualnie uczynił? Co Szatan przez to uczynił?

(14) Kiedy te szatańskie sprzeciwiania i przeszkody nastąpiły? Kto ich udzielił? Dlaczego? Co on przez stulecia uczynił Prawdzie? Pomiędzy którymi latami on był znowu zmuszony je słyszeć, jako nowo postępującą rzecz? Jako rozwiniętą rzecz? Jakiego skutku nie miało jego postępowanie? Jaki miało? Jak i gdzie to jest zobrazowane? Co słowo zabieżał znaczy w takich łącznościach jak: 2 Moj. 5:3; 4:24; 4 Moj. 23:3, 4, 15, 16? Co nie znaczą, a co znaczą słowa, "Bóg Hebrejeżyków zabieżał nam"? Jak oni wypełnili te słowa w pozafigurze? Co przedstawia grzeczność figuralnego żądania? Czego wypełnieniem było to żądanie? Jaka nowa rzecz była oddana, jako dowód udzielenia tego żądania? Co ten dodatek przedstawiał? Co byłoby się stało w pozafigurze, gdyby nie podjęto symbolicznej podróży i gdyby się nie wytrwało w niej? Jakim sposobem 2 Tes. 2:9-12 i sześć przesiewań żniwa udowodnią ją to odnośnie pozafiguralnego moru? Co przedstawia miecz w. 3-go? Jak on działał odnośnie niewiernych?

(15) Co przedstawia Faraonowe strofowanie Mojżesza i Aarona za wzbudzenie pragnienia wolności w Izraelu? Jaki skutek w figurze i pozafigurze miało to wzbudzenie tego pragnienia? Jakim sposobem to było dokonane w pozafigurze? Jaki był wynik tego? Co było figurą na to? Jak to poskutkowało na Faraona w figurze, a na Szatana w pozafigurze? Co przedstawiało Faraonowe rozkazanie Mojżeszowi i Aaronowi, żeby wykonali pracę niewolników? Przez co on usiłował to uczynić? Co jest zobrazowane przez Faraonowe winowanie Mojżesza i Aarona za wstrzymywanie Izraelitów i innych od pracy? Oprócz w. 5-go, jakie inne ustępy udowodniają, że to odpoczywanie włączało także innych oprócz figuralnego i pozafiguralnego ludu Bożego? Przez kogo przyszło to strofowanie w pozafigurze?

(16) Co pokazują w. 6-9? Jak Faraon usiłował ze swej strony naprawić sytuację? Jak on myślał, że jego sposoby dokonają jego celu? Co pozafiguralnie Szatan najpierw daremnie usiłował uczynić? Co jeszcze on w tym czasie uczynił? Co on tym sposobem zamierzał uczynić? Przeciw komu on to uczynił? Na czem on spolegał odnośnie powodzenia? Co przedstawia wyrażenie "Jordan wzbiera i wylewa na wszystkie brzegi swoje, na każdy czas żniwa"? Co jest dowodem tego odnośnie żniwa żydowskiego? Jak my to wiemy dotąd o obecnym żniwie? O pozostałej części obecnego żniwa? Co pod tym względem charakteryzuje obecne żniwo ponad wszystkie inne?

(17) Kto jest pozafiguralnymi ciemiężycielami w. 6? Przystawami ludu? Jaką podwójną rzecz uczynili figuralni i pozafiguralni urzędnicy? Jak w. 10-21 udowodniają to? Jakie mamy przykłady takich reformatorów w politycznym, moralnym, religijnym i kapitalistycznym świecie? Co oni usiłowali uczynić i w jaki sposób? Jaką dotyczącą właściwość mają pozafigury, wypełnienia figur kolejnych i symboliczne czyny? Jakie ilustracje udowodniają to? Co to udowodnia? Kiedy zapobiegawcze kroki Szatana zaczęły się? Jakie dwie rzeczy udowodniają to? Co nie mamy rozumieć odnośnie Szatanowego postępowania w ten sposób? Jakie mamy dotyczące szczegóły w wylewaniu czasz? W czym ta właściwość się nie okazuje?

(18) Co przedstawia Faraonowe rozkazanie, żeby powiększyć pracę Izraela? Komu ten rozkaz był dany w figurze i w pozafigurze? Kiedy i przez co on zaczął to w politycznym, przemysłowym i finansowym świecie? Czym on powiększył biady wprowadzone przez zasadę liczenia obiegowych pieniędzy według wartości złota? Jak to było? Komu szczególnie? Jako odwet, który kraj teraz cierpi wskutek tego? Które inne rzeczy pokazują taką samą opresję politycznie? Czego reformatorzy dokonali? W jakich sprawach? Jak to ciemiężenie postępowało religijnie od 1878 r.? Wśród których trzech klas?

(19) Co fakty obecnego żniwa udowodniają odnośnie tego przedmiotu? Jak to się okazuje w świecie złych nałogów? Ubóstwa? Wykształcenia? W urzędach Państwowych? W świecie finansowym i przemysłowym? Robotniczym Jak historyk Simonds streszcza tę sytuację narodowo i finansowo?

(20) Które fakty wykazują tę opresję w życiu rodzinnym? W religijnym świecie? W jakich sześciu ogólnych formach? Jakie są niektóre szczegóły pod każdą z tych form? Wśród których trzech grup to sprawuje ciemiężenie? Jak to się objawia w świecie wyższej klasy społeczeństwa? Co wszystkie te fakty udowodniają? Kiedy Szatan według figury zaczął to ciemiężenie? Co on czyni z nim od tego czasu? Jak on to wykonuje przez ludzi i warunki? Kto przeto, pomimo działalności jego agentów jest tym prawdziwym ciemiężycielem?

(21) Co przedstawia twierdzenie Faraona, że Izraelici są leniwi? Co przedstawia okrutność Faraona w gnębieniu Izraela przez powiększenie ciężkiej pracy? Jakim sposobem pozafiguralni ciemiężcy byli wciągnięci w tę służbę? Reformatorzy? Jakimi sześciorakimi sposobami to było im uczynione? Co jest zobrazowane w Faraonowym rozkazaniu przystawom i urzędnikom ludu, żeby odmawiali Izraelitom słuchania rzekomych kłamliwych słów?

(22) Co jest zobrazowane przez pójście ciemiężców i urzędników ludu do swej pracy? Co ich mówienie do ludu nie przedstawia? Co ono przedstawia w figuralnych i pozafiguralnych ciemiężcach? Jak, np., to było uczynione przez konserwatywnych i liberalnych religijnych wodzów? Gdzie jeszcze opresje w podobnej intencji były wprowadzone? Co jest zobrazowane przez mówienie ciemiężców i urzędników z ludu? "Tak mówi Faraon"? Przez zdanie, "Ja nie będę wam dawał plew." Przez ich rozkaz, "sami idźcie, zbierajcie sobie plewy [słomę], gdzie znajdziecie"? Przez zdanie, "Bo się najmniej nie umniejszy z roboty waszej"? Jaki cel Szatana jest przez to wykazany?

(23) Co jest zobrazowane w rozbieżeniu się Izraelitów po Egipcie? Co jest zobrazowane w szukaniu przez lud ścierniska zamiast słomy, odmówione im? W śpieszeniu ludu przez ciemiężycieli? Jak to jest widoczne? W jakich sferach? Jaka to jest pędząca moc, która ciemięży do ostateczności? Jak formy przekleństwa działają indiwidualnie i wspólnie? Co przedstawia bicie przystawów Izraelskich, tj. urzędników z ludu? Jaką formę przybrało to ciemiężenie w świecie reformatorów? Jakie mamy przykłady tego w finansowym, politycznym, moralnym, rzemieślniczo-związkowym i socjalistycznym świecie? Co uczyniły im ich własne błędy? Jaki szatański sposób daje się zauważyć w tych wypadkach? Jakim sposobem to było zdradziecko objawione?

(24) Co jest zobrazowane przez domaganie się ciemiężców od dozorców przyczyny niedostarczenia wyznaczonej liczby cegieł? Przez słowo wczoraj? Dziś? Co trzeba w tej łączności pamiętać? Do czego pobudziły ich cierpienia reformatorów? Jak oni działali w grupach? Przez co są te publiczne czyny zobrazowane? Na jakie trzy rzeczy oni szczególnie narzekali? Co było tymi rzeczywistymi ciemiężcami? Jak oni uczynili swe narzekania? Czego pozafigurą były te narzekania?

(25) Jaki wniosek wyciągamy z oskarżenia ciemiężców i z wyliczania przystawów Izraelskich swoich własnych cierpień? Jak pozafigura pokazuje, że taki wniosek ma być wyciągnięty? Co przedstawiają słowa, "Czemuż tak czynisz sługom twoim"? Słowa, "Sługi twe biją"? Co jest znanym przykładem takiego ciemiężenia? Co jest zobrazowane przez położenie przełożonych Izraelskich winy na Egipcjan? Co pomaga nam widzieć, że urzędnicy [przełożeni] Izraelscy przedstawiają reformatorów?

(26) Jakie jest figuralne i pozafiguralne pokrewieństwo w. 17, 18 do w. 7, 8? Jak, w pozafigurze w. 17, 18, Szatan dał odpowiedź? Co jest zobrazowane w widzeniu przełożonych, że źle z nimi? W jakich dwóch sferach i gdzie ta bezskuteczność jest widziana? Jakie jest pokrewieństwo drugiej połowy w. 19 do drugiej połowy w. 11? Co jest zobrazowane przez urzędników Izraelskich, spotykających Mojżesza i Aarona po ich rozmowie z Faraonem? Co to świetnie ilustruje? Co było uczynione z 100,000 kopii dodatkowej Strażnicy z 1-go paź. r. 1896? Co ta Strażnica przepowiedziała odnośnie kwestji srebra? Do czego to pobudziło p. Bryana i innych? Czego pozafigurą po części to było?

(27) Co przedstawia życzenie przełożonych, żeby Bóg raczył wejrzeć i rozsądzić Mojżesza i Aarona za ich rzekome wyrządzenie im psoty? Co jest zobrazowane przez dotyczące myśli, nasunięte przez ich życzenie? W rzeczywistości, w jaką za wielką pewność popadli fig. i pozafig. reformatorzy? Przeciw czemu jest przestrogą ich postępowanie? Jakie wady objawia w. 21, jako będące w figuralnych i pozafiguralnych przełożonych? Jak powinno się uważać niepopularność u bezbożnych? Jakich zalet koniecznych do otrzymania Prawdy, w. 21 pokazuje, że reformatorom brakowało? Co jest zobrazowane przez mówienie przełożonych, że Mojżesz i Aaron dali miecz w ręce Egipcjan, aby ich zabili? Czyja sprawa ilustruje to? Które jeszcze rzeczy ilustrują wypełnienie się tej figury?

(28) Co przedstawia wrócenie się Mojżesza i raportowanie swego niepowodzenia Jehowie? Jego żal z powodu wyłonionej sytuacji? W jaki sposób nasz Pan wyraził pozafigurę postąpienia Mojżesza w w. 22 i 23? Pomimo ostrzeżeń, dlaczego Mojżesz jak również Jezus czuli się zawiedzeni z wyniku? Co w. 22 i 22 objawia nam? Przeważnie które rzeczy naszego Pana one nasuwają naszym umysłom i sercom? Jak zacytowane ustępy udowodniają to? Jakie doświadczenie, trudne do zniesienia, tutaj nasuwa się na myśl? Jakich lekcyj szczególnie możemy się nauczyć z w. 22 i 23?

(29) Ile dotąd przebadaliśmy z 2 Ks. Mojżeszowej? O czem zastanawialiśmy się w ostatnich dwóch wierszach 2 Ks. Moj. 5? Co pokazuje 2 Ks. Moj. 6:1-3? Co było pierwszym zarysem Boskiego zachęcania figuralnego i pozafiguralnego Mojżesza? Co to znaczyło dla Faraona i Szatana? Co przedstawia zachęcenie Mojżesza? Dlaczego Ojciec Niebieski zachęcił naszego Pana? Jak Bóg uczynił odnośnie zapobiegawczych środków Faraona i Szatana? Jaka mowa jest figurą na to? Jakiej wiedzy naprzód ta mowa wskazuje, że Mojżeszowi i naszemu Panu brakowało? Kiedy ona była im dana, jako wiedza naprzód? Co ta wiedza naprzód uczyniła Mojżeszowi i Jezusowi w ich żalu z powodu dotyczącej opresji Izraela? Czego mocna ręka Boska dokonałaby w figurze i pozafigurze? Jaka jest różnica w figurze i pozafigurze pomiędzy wypuszczeniem Izraela, a wypędzeniem go?

(30) Dlaczego w figurze i pozafigurze Bóg powtarzał to, co mówił? Dlaczego ten nacisk? Co to przedstawia? Co przedstawia Boskie mówienie, "Jam Jehowa"? Jak to tak było? Jak kontrast jest uczyniony w w. 3? Co to przedstawia? Jaka jest różnica pomiędzy faktycznymi objawieniami Boga w Żniwie Żydowskim, a obecnego żniwa? Który specjalny przymiot Boski był czynny w rzeczywistych objawieniach Żniwa Żydowskiego? Jak można to udowodnić Pismem Św.? Który specjalny przymiot Boski był czynny w rzeczywistych objawieniach Parousji i Epifanji? Jak one postępują? Jakie to były faktyczne objawienia żniwa żydowskiego, zobrazowane przez imię, Bóg Wszechmogący, a te obecnego Żniwa przez imię, Jehowa? Gdzie się znajdują szczegóły o tym?

(31) Jakie aluzje są podane w w. 4? W w. 5-8? W omawianiu których wierszy były one figuralnie i pozafiguralnie przedstawione? Co więc nie potrzebujemy tu czynić? Co tutaj będzie wyjaśnione? Który jest pierwszy z tych zarysów? Co te wyrażenie znaczy? W czym te rzeczy się wypełniły figuralnie? Jakie są pozafigury? Kiedy znaczenie tych będzie dane szczegółowo? Jaki jest drugi z takich zarysów? Co on przedstawia? Co przedstawia zapewnienie, że Izrael pozna, że ich Bogiem jest Jehowa? Co całe przemówienie w. 1-3 przedstawia? Co powinniśmy się nauczyć z niego? Jaki godzien uwagi fakt jest nam w ten sposób dany pod uwagę? W czym to jest zobrazowane?

(32) W czym Bóg powiedział, że Izrael Go pozna, jako Jehowę? W jakich dwóch zarysach On działał względem Izraela? Jakie przymioty się w tym objawiły? Co pozafiguralnie powinno być naszą odpowiedzią na poprzednie trzy pytania? Jaką charakterystykę mają dotyczące zapewnienia? O czym one zapewniają Kościół? Świat? Czego te są pozafigurą? Co jest zobrazowane przez przysięgę (1 Ks. Moj. 22:16-18), uczynioną Abrahamowi, Izaakowi i Jakóbowi? Co ta przysięga nam uczyniła? Zwłaszcza w jakich warunkach? Czym jest dla nas ta obietnica dana pod przysięgą? Co ma do czynienia w figurze i pozafigurze Boskie dodanie do obietnicy zdania, "Jam jest Jehowa"? Co rzeczywiście jest gwarancją? Co powinno za to być dane Bogu Przez kogo?

TP ’39, 52-63.

Wróć do Archiwum