NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA
(2 Moj. 1:6-7:16; 10:24-15:22; P '32, 20)
Trzy początkowe części tego artykułu znajdują się w numerach: 99, 100 i 101, tj. z marca, maja i lipca 1939 r.
PONIEWAŻ pozafiguralny Izrael nie słuchał poselstwa Mojżeszowego, to było powodem zwiększenia pozafiguralnej opresji, będącej przeszkodą do przyjęcia Prawdy, tak jak o zwiększonej opresji mamy pokazane w 2 Moj. w roz. 5. To poselstwo było powtórzeniem tego jakie znajdujemy w 6:1-8, i które Mojżesz dał natychmiast Izraelowi (6:9). Gdy spoglądamy na to pozafiguralne zwiększenie opresji, szczególnie z punktu zapatrywania się na błąd, to ono staje się widocznym. Na wiosnę w 1878 roku, nie tylko, że bracia spodziewali się powrotu łaski do Izraela (B 245, paragraf. 2), i że święci, którzy byli zasnęli, będą przemienieni 16-go Nisan, 1878, roku, ale także spodziewali się przemiany żyjących świętych, jako równoległość zmartwychwstania Pańskiego, (Z '16, 38, 4). O tym głoszono nie tylko prywatnie, ale także publicznie, i gdy przemiana żyjących świętych nie nastąpiła, jak przepowiadano, to spowodowało (1) że wielu z publiczności odwróciło się od ruchu Prawdy, jako od fałszywego proroka; i (2) doprowadziło do tego, że Barbour w celu zachowania swego wpływu i odwrócenia uwagi od swojej pomyłki (który wówczas radykalnie i dogmatycznie głosił o przemianie, podczas gdy brat Russell, chociaż spodziewał się przemiany, to jednak mówił braciom, żeby nie byli zanadto pewni tej rzeczy), zaprzeczył doktrynie Okupu, a tym sposobem wprowadził i powiększył pierwsze przesiewanie żniwa, które w całości rozwinęło się około października, 1880 roku. Pozafiguralni Izraelici, tak spłodzeni, jak i nie spłodzeni z Ducha, poza ruchem Prawdy, przypatrując się tym doświadczeniom fałszywej przepowiedni z powodu jej niewypełnienia i sporowi na tle Okupu wśród ludu w Prawdzie, naturalnie trzymali się zdała od ich poselstwa. Ponadto wiele pozafiguralnych Izraelitów, nie wiedząc o tych dwóch powyżej wspomnianych nieprzyjaznych warunkach, było jednakowoż tak zaślepionych przez babilońskie błędy o Kościele w planie Bożym, o teraźniejszym życiu, kończącym wszystkie sposobności zbawienia, o wiecznych mękach, o dniu sądnym, o sprawiedliwości Bożej, o dniu gniewu, itd., że myślało, iż poselstwo o restytucji jest za dobre, żeby mogło być prawdą, a wysokie powołanie jest za wielkie, żeby się można o nie ubiegać. Przeto nie usłuchali poselstwa, jakie Jezus dał pomiędzy kwietniem 1878, a październikiem 1880. Wzmaganie się opresji w formie grzechu, w jego różnych kierunkach, jak było pokazane w ostatnim wydaniu, spowodowało, że niektórzy ulegli słabościom, co było powodem ich częstych upadków i co zniechęcało ich do postępowania według zasad Prawdy; opresja to samo czyniła z innymi, powiększając ich trudności w zwyciężaniu jej, co powstrzymało ich od poznania Prawdy, gdyż nakładało trudniejsze wymagania na ich władze zwyciężające. A więc przez ten cały czas około 2 1/2 lat, z powodu ściśnionego ducha i ciężkiej niewoli, pozafiguralni Izraelici nie słuchali głosu Jezusa, mówiącego do nich przez poselstwo Prawdy, zobrazowane w zdaniu wierszu 9, i w łączności z myślą zawartą w wierszu 1-8. Nie-zmiernie smutniejszy był stan wynikający z pozafig-ralnej opresji niż stan z figuralnej, wspomniany w wier. 9, ponieważ pozafiguralna opresja była gorsza.
(7) W tym samym okresie, od kwietnia 1878 do około października 1880, Bóg zachęcał naszego Pana, żeby zaczął jeszcze jeden publiczny wysiłek w kierunku podobnym do wysiłków od kwietnia 1877 do kwietnia 1878, co jest pozafigurą drugiego zlecenia Mojżeszowi, aby poszedł do Faraona i prosił go, o wypuszczenie Izraela z jego ziemi (w. 10, 11) ; ponieważ trzeba pamiętać, że prywatna praca, wykonana wśród pozafiguralnego Izraela, była pozafigurą pracy, wykonanej w figurze wśród figuralnego Izraela, natomiast publiczna praca czasu żniwa była pozafigurą przemówień próśb i żądań czynionych do Faraona. I takie publiczne wysiłki, chociaż bardzo słabe i małe, jednak były próbowane podczas tych około 2 1/2 lat, słabe i małe było powodzenie z powodu niesprzyjających warunków ruchu Prawdy i nieposłuszeństwa ze strony uciemiężonych pozafiguralnych Izraelitów nie będących w Prawdzie. A tak, jak wskazane powyżej, prawie żadnych nowych członków nie pozyskano do Prawdy i bardzo mało zwracano uwagę na poselstwo w publicznych zebraniach, w pracy strzeleckiej i ochotniczej, w korespondencji, lub rozmowie. Te warunki sprawiały, iż te 2 1/2 lat były najbardziej bezowocnymi latami z całego okresu żęcia. Odpowiedź Mojżesza odnośnie zlecenia Pańskiego w w. 10 i 11, jest bardzo znacząca, i zdawała się być silnym argumentem i trudną do odparcia, jeżeli pozyskanie natychmiastowych skutków byłoby jedyną rzeczą, pobudzającą kogoś do wykonania zlecenia Pańskiego; ponieważ Izraelici nie słuchali Mojżesza, to nie można było się spodziewać, żeby Faraon to uczynił. Zauważmy różnicę w wyrażeniach: Rzekł tedy Jehowa do Mojżesza; rzekł Mojżesz przed Panem. Widocznie Mojżesz nie powiedział myśli w wierszu 12 wprost do Boga, lecz do drugich, szczególnie do Aarona (w. 13), ale z konieczności tak, iż Jehowa słyszał rozmowę o sprawach tyczących się Boga, więc mówił to w objęciu słuchu Jehowy. To, myślimy, jest znaczeniem różnicy w tych dwóch wyrażeniach.
(8) Wierzymy, iż to odnosi się w pozafigurze do usposobienia naszego Pana, odnośnie prawie bezskutecznej publicznej pracy w czasie tych 2 1/2 lat, które jakby wyrażało: daremnie jest tracić energię na tak bezskuteczną pracę. Jego usposobienie, bez wątpienia, odbijało się w usposobieniu pozafiguralnego Aarona, odnośnie prawie bezowocnej publicznej pracy wykonanej w owym czasie. Tym to sposobem usposobienie naszego Pana, względem prawie bezowocnej publicznej pracy było pozafigurą mowy przed Jehową. Wiadomym jest, że usposobienia, jak również czyny, głośniej mówią niż słowa, szczególnie do Jehowy! Jest zatem prawda, że jeżeli pozafiguralni Izraelici nie usłuchali poselstwa Żniwa w owym czasie, że i szatan, zwiększając opresję by nie dopuścić do uwolnienia pozafiguralnego Izraela, wcale nie myślał zgodzić się na to żądanie. Gdy Mojżesz mówił, że jest nie obrzezanych warg, to możliwie miał na myśli, że w jego mowie i propagandzie, jako w przedstawicielu, nie było dosyć szacunku, według pojęcia i pragnienia Faraonowego, aby on, przed nim, jako królem, mógł sprawę przedstawiać; przeto dał wrażenie Faraonowi, że brakowało mu właściwej cichości względem niego jako króla Egiptu - przenośnie nieobrzezany stan warg w oczach Faraonowych, a tym sposobem nie mógł otrzymać tego, o co się starał przez swoje przedstawicielstwo, gdyż mowa i propaganda jego nie była przyjemną królowi. To przedstawia ten fakt, że poselstwo żniwa, które Jezus dał w owym czasie i w stopniu rozwoju tegoż, zdawało się szatanowi jako nie będące od poświęconych (obrzezanych). Szatan miał swoje pojęcie o poświęceniu i jego towarzyszących naukach, i ogłaszał je szczególnie przez swoje klerykalne mówcze narzędzie. Poselstwo Jezusowe w nierozwiniętej jeszcze formie w owym czasie, zdawało się szatanowi niepoddające się, nie dosyć uniżone i nie dość zgodne z jego pojęciem o takich przedmiotach ; ponieważ były tam fundamentalne sprzeczności pomiędzy tymi dwoma kierunkami poglądów i dlatego cel, o który Jezus starał się przez Swoje przedstawicielstwo od cesarza obecnego złego świata, nie był osiągnięty, co faktycznie trwało tak długo jak długo starano się o niego jedynie przez moralne przekonywanie. Przeto siła musiała być dodaną tak w figurze jak i w pozafigurze. Godnym uwagi jest podwójna forma słowa hebrajskiego, wargi, nie liczba mnoga shephatim, ale podwójna shephataim, (w. 9), tj., dwie wargi; to słowo wierzymy, odnosi się w pozafigurze do nauk obydwóch zbawień, dolna jest głównym tematem Starego Testamentu, - a górna Nowego. - Wierzymy, że wiersze 29, 30 odnoszą się, jako powtórzenie do tej samej rozmowy i słów, jakie znajdują się w wier. 10-12, ale że są powtórzone, ponieważ Bóg chciał utożsamić czas tej rozmowy z jej dalszym ciągiem w pierwszej części rozdziału 7-go, i dlatego 2Moj. 6:14-27 jest podane jakoby w nawiasie, co w pozafigurze daje nam możność zauważenia, że okres pozafiguralnych wysiłków i powodzenie w uwolnieniu pokrywa Parousję i Epifanię, co wiersze 14-27 udowadniają. Dlatego wiersze 10-13 i 28-30 mają być połączone z rozmową Jehowy i Mojżesza w 2 Moj. 7:1-5.
(9) Boskie danie (w. 13) rozkazania Mojżeszowi i Aaronowi odnośnie Izraela i Faraona, aby wywiedli Izraela z Egiptu jest figurą na Boskie rozkazanie Jezusowi i Kościołowi, aby pracowali prywatnie (z Izraelem) z pozafiguralnymi Izraelitami i publicznie (z Faraonem) z szatanem, ażeby wyswobodzić pozafiguralnego Izraela z królestwa szatańskiego. Ten rozkaz był dany około października 1880 do października 1881. Ażeby uwolnienie mogło być przygotowane i wykonane, o ile się tyczy Jezusowego działania przez onego wiernego sługę, to Jezus i on sługa zajęli się przygotowaniem dwóch broszur. Pierwsza, "Pokarm Dla Myślących Chrześcijan", czyli, Dlaczego Zło Było Dozwolone? i druga, "Cienie Przybytku", które przygotowano od października 1880 do około czerwca, 1881, a wyszła z druku w lecie 1881, i były gotowe do dystrybucji we wrześniu. Publiczne rozpowszechnienie pierwszej z tych broszur było jednym z najważniejszych zarysów całego żniwa. Druga z nich była wysyłana, nie do publiczności ogólnie, co byłoby przemówieniem do szatana, żądając wyzwolenia pozafiguralnego Izraela, gdyż pierwsza to uczyniła, lecz była wysłaną tylko do tych, co byli zainteresowani przez pierwszą do tego stopnia, że pytali się o więcej pomocy (tj. do pozafiguralnych Izraelitów).Tym sposobem oba zarysy rozkazu Jehowy w wier. 13 zaczęły się wypełniać jesienią roku 1881. Pierwsze z tych dzieł, jako jasno rozkazane i potem wykonane, jest obrazowo określone w 2 Ks. Moj. 7:8-13. Gdy będziemy zastanawiać się nad tym rozdziałem to damy dotyczące szczegóły. Z powodu wielkiego poruszenia się naprzód pracy żniwiarskiej, które zostało spowodowane przez rozpowszechnienie broszurki "Pokarm Dla Myślących Chrześcijan," i z powodu natychmiast poprzedzających i towarzyszących przesiewań, jak również przesiewań, jakie nastąpiły potemu, że te rodowody, jako figury grupowań, są podane jakoby w nawiasie, pomiędzy rozkazaniem, aby wykonać odnośną publiczną i prywatną pracę i pewne towarzyszące instrukcje i zachęcenia, a wykonaniem tejże pracy. Chociaż figura, zdaje się nie wskazywać dlaczego ten nawias o pewnych rodowodach (2 Moj. 6:14-27) jest tutaj podany, to jednak pozafigura zupełnie wyświetla obecność tego nawiasu.
(10) Jeżeli będziemy pamiętali, że ta część Pisma św., którą badamy, od przyjścia Mojżesza i Aarona do Egiptu i wyjścia Izraela z Egiptu, odnosi się do warunków podczas pierwszego i drugiego okresu Wtórej Obecności naszego Pana, to będziemy wiedzieli, że ta część figury odnosi się nie tylko do Parousji, ale także do Epifanii. Już zwróciliśmy uwagę na ten fakt,, wykazany w figurach poprzednio omawianych; i w badaniu 2 Moj. 6:14-27 znajdziemy inne bardzo silne świadectwa, dowodzące prawdziwości tego samego faktu. Zauważmy, po daniu dowodów i wymienieniu Mojżesza i Aarona między nimi, tę część w wierszach 26 i 27, która brzmi jak następuje: "Tenci jest Aaron i Mojżesz, do których mówił Pan; Wywiedźcie (prywatnym usłużeniem) syny Izraelskie... według hufców ich (grup wojowników Pańskich - tj., parouzyjnych i epifanicznych Kapłanów, Lewitów i dwanaście świeckich pokoleń). Cić (Mojżesz i Aaron, działając pozafiguralnie w urzędzie jako Boski Specjalny Ambasador i tegoż Ambasadora specjalne mówcze narzędzie podczas Parousji i Epifanii), mówili (przez swą publiczną usługę) do Faraona, króla egipskiego, aby wyprowadzili syny Izraelskie z Egiptu. Toć jest ten Mojżesza (nie pozafiguralny Mojżesz i Aaron, którzy przeszli przez puszczę i przez Morze Czerwone, nie ten pozafiguralny Mojżesz i Aaron, co podróżowali po puszczy od Synaj i nadal, nie ten pozafiguralny Mojżesz i Aaron, co uderzyli w skałę i zostali wykluczeni z ziemi Chananejskiej). Te określające i ograniczające wyrażenia są tu umieszczone, ażeby nam dopomóc w pozafigurze do poznania akuratnego zarysu pozafigur Mojżesza i Aarona, na których jest tutaj zwrócona nasza uwaga. Te wyrażenia dowodzą, że ich usługiwanie z punktu figury, od ich przybycia do Egiptu do ich wyjścia z niego, jest figurą na wyzwalające czynności Jezusa i Kościoła podczas Parousji i Epifanii. Ten fakt ułatwia nam zrozumienie pierwotnych pozafigur tych rodowodów podanych 2 Moj. 6:14-25, jako należących do Parousji i Epifanii, chociaż tymczasowe i poczytalne wyswobodzenie, jakie dało usprawiedliwienie z wiary z symbolicznego Egiptu przez cały Wiek dozwolą, jako drugorzędne pozafigury, na nasze zastosowanie zarysów lewickich tego rodowodu do Lewitów Wieku Ewangelii, jak uczyniliśmy to, np. w 4 Mojżesza rozdziały 34 i 36. Z tymi wstępnymi uwagami jesteśmy teraz gotowi do zastanowienia się nad szczegółami figury i pozafigury 2 Moj. 6:14-27, szczególnie nad tymi w wierszach 14:25, ponieważ powyżej daliśmy szczegóły do w. 26, 27.
RODOWÓD NA EPIFANIĘ
(11) Najpierw trzeba zauważyć, że wiersze 14 - 25 nie podają całkowitego rodowodu Izraelitów i Lewitów. Tylko trzy pokolenia są wspomniane, z których jedno jest Lewiego. Subdywizje Amramickich i Hebronickich Lewitów nie są tu podane. Te opuszczenia nie ma się uważać jako przypadkowe. One są specjalnie zamierzone, ponieważ tylko te rodowody są podane, które są zamierzone, aby określały tylko specjalnie czynne oddziały Lewitów i pokoleń Izraela, jako skończony obraz, po zaczęciu się Parousji naszego Pana aż do wyjścia z symbolicznego Egiptu odnośnych grup z końcem Epifanii. Najpierw dwa z świeckich pokoleń w ich głowach rodzin są podane: Ruben w jego czterech grupach, pochodzących z czterech synów Rubenowych, i Symeon w jego sześciu grupach, pochodzących z sześciu synów Symeonowych. Rozumiemy, że stronnicy epifanicznego Obozu, Lewitów epifanicznych, którzy starali się o kontrolę, lecz nie otrzymali jej nad trzema korporacjami, które nasz Pastor zostawił, a nie ci sami Lewici, są tutaj zobrazowani przez Rubena i jego potomków: i że stronnicy Obozu epifanicznego Lewitów epifanicznych, którzy starali się i otrzymali kontrolę tych trzech korporacyj, a nie sami Lewici są tutaj obrazowani przez Symeona i jego potomstwo. Zapatrujemy się na tę sprawę w ten sposób z następującej przyczyny: Wodzowie (książęta utracjusze koron z Epifanii, nie ci z Wieku Ewangelii), tych dwóch epifanicznych pokoleń (Rubena i Symeona), będąc częścią Obozu epifanicznego, są epifanicznymi Lewitami gersonickimi i epifanicznymi Lewitami meraryckimi.
DWA POKOLENIA EPIFANICZNE
(12) Meraryccy Lewici epifaniczni w swych stronnikach Towarzystwa zbudowali już dosyć dużą część epifanicznego pokolenia Symeonowego. I oni po swoim oczyszczeniu, które możliwie nastąpi po Armagedonie, chociaż może nastąpić podczas Armagedonu, wielce powiększą swoją liczbę stronników Obozu epifanicznego. Przychodzimy do tego wniosku, między innymi rzeczami, z faktu, że Joas czyli Joahaz, wnuk Jehu, jako trzeci członek dynastii Jehu, panujący po rewolucji Jehu, w swym urzędzie jako król, uważał Elizeusza za specjalne ustne narzędzie Pańskie do Izraela i postępował zgodnie z tą myślą. (2 Król. 13:14-25.) To znaczy, że Elizeusz będzie miał wielkie wpływy w tym czasie i przedstawia wielki wpływ braci Towarzystwa po Armagedonie nad Obozem epifanicznym. Z drugiej strony epifaniczni Gersonici po swym oczyszczeniu, jako świeccy kaznodzieje, misjonarze, ewangeliści, wodzowie zgromadzeń pracowników pastoralnych i pastorzy tego czasu nawrócą wielu do prawd tomu I - go, i załączą do epifanicznego pokolenia Rubenowego w Obozie epifanicznym. Wierzymy, że oddziały tych dwóch pokoleń, jak pokazują wiersze 14 i 15, są pod względem językowym tak jak były te dwa pokolenia: Rubenowe i Symeonowe we Wieku Ewangelii (zob. Ter. Pr. nr. 26, str. 11, par. 15 i 16). Przeto dzielimy ich na klasy jak następuje: syn Rubena Henoch, albo Enoch (zn. nauczający lub poświęcony) przedstawia Obóz angielski, będący zwolennikami Lewitów epifaniczno gersonickich. Jego syn Falu (w ang. Pallu - znaczy słynny) przedstawia Obóz germański, będący zwolennikami Lewitów epifaniczno - gersonickich. Jego syn Hesron (zn. kwitnący) przedstawia Obóz słowiański, będący zwolennikami Lewitów epifaniczno gersonickich. A jego syn Charmi (zn. oczyszczający winorośl) przedstawia Obóz skandynawski, będący zwolennikami Lewitów epifaniczno gersonickich. Gersonickie czynności są teraz w krajach tych czterech grup językowych prawie wyłącznie wykonywane między ludem w Prawdzie, oprócz Polski, gdzie pracują w kierunku do publiczności (pisane w 1932) ; lecz dotąd, oni jako całość, czynią bardzo mało w kierunku budowania Obozu między ludźmi tych czterech grup językowych. Syn Symeona, Jamuel (zn. dzień Boży) przedstawia Obóz angielskich zwolenników epifanicznych, Merarytów. Jego syn Jamyn (prawa ręka) przedstawia Obóz germańskich zwolenników epifanicznych Merarytów. Jego syn Ohod (zn. moc) przedstawia Obóz romański (francuski, hiszpański i włoski), będący zwolennikami epifanicznych Merarytów. Jego syn Jachyn (zn. założony) przedstawia Obóz słowiańskich zwolenników epifanicznych Merarytów. Jego syn Sochar (zn. jasność) przedstawia Obóz skandynawskich zwolenników epifanicznych Merarytów. I syn jego Saul (zn. proszony, pragniony), przedstawia Obóz zwolenników epifanicznych Mararytów, mówiących po grecku. Saul, będąc synem niewiasty Chananejskiej, możliwie przedstawia, że zwolennicy z tej grupy Obozu epifanicznych Mararytów, będą z tego pokolenia grupą najwięcej rozwiniętą w błędzie, będąc pod wpływem Kościoła greckokatolickiego.
(13) Następnie w wier. 16, Lewici są podani w tym rodowodzie, jako ostatni z trzech pokoleń. Ze względu, że dość często podawaliśmy pozafigury o Lewitach epifanicznych, dlatego podamy je tutaj tylko w skróceniu. Gersonici epifaniczni przedstawiają tych ludzi w Prawdzie, którzy w Epifanii usiłowali, ale nie zdołali osiągnąć kontroli nad korporacjami br. Russella i potem sformowali dwie własne organizacje. Epifaniczni Mararyci przedstawiają tych ludzi w Prawdzie, którzy w Epifanii usiłowali i zdobyli kontrolę nad korporacjami br. Russell'a a tylko jedna z ich grup sformowała inną korporację. Epifaniczni Kaatyci przedstawiają tych ludzi w Prawdzie, którzy w Epifanii nie używają żadnych korporacji lub stowarzyszeń do wykonywania swej pracy. Ich praca, chociaż przeważnie wykonywana indywidualnie, jest mniej więcej kierowana przez niektórych z ich wodzów. Wszystkie trzy klasy z tych epifanicznych Lewitów są tak, jak te trzy grupy Lewitów w tych drugich okresach, przedstawione, z punktu ich zwolennictwa, lub nie - zwolennictwa do korporacji lub stowarzyszeń, w 4 Moj. 8:1-9. Lewi sam przedstawia Lewitów jako całość. Epifaniczni Gersonici (w. 17) są podzieleni na dwie grupy: Epifaniczni Lobnicy (zn. wolni, czyli samowolni lub rozmyślni) są zwolennikami brytyjskiego Komitetu Biblijnych Studentów (w skróceniu K.B.S.). Epifaniczni Symeici (zn. słynni) są zwolennikami Pastoralnej Biblijnej Instytucji (P. B. L). Epifanicznymi Amramitami (w 18) są HirshoKittengerici. Epifanicznymi Izaarytami (w. 18) są to samozwańczy przywłaszczyciele wykładania Biblii. Epifaniczniymi Hebronitami (w. 18) są zwolennicy Ritchiego, którzy jednak oglądają się teraz za innym wodzem, gdyż brat Ritchie odmawia służby jako wódz. Epifanicznymi Husyjelitami (w. 18) są zwolennicy Sturgeona, którzy już od wielu lat utracili go jako wodza i ruch ich zanikł, co także się dzieje i ze zwolennikami Ritgo. Inni teraz usiłują być ich wodzami. Kaat sam przedstawia grupę Lewitów, nienawidzących i nienależących do organizacji lub stowarzyszeń. Epifanicznymi Mahelitami Meraryckimi (w. 19) są zwolennicy Towarzystwa; a epifanicznymi Muzytami Merraryckimi są zwolennicy grupy "Standfast" (zn. stójcie mocno), której obecną najczynniejszą grupą jest Stowarzyszenie Głosu Eliaszowego, która zdaje się mieć i kontrolować czwarty pozafiguralny wóz merarycki.
(14) W wierszu 20, Amram nie przedstawia to samo co Epifaniczni Amramici, chociaż przedstawia to samo w 4 Księdze Mojżeszowej. Jednak należy pamiętać, że w wierszu 20 synowie Amrama przedstawiają Jezusa i Kościół w Parousji i Epifanii, jak to już było wykazane powyżej. Ponadto na czele Lewitów Amramickich stali dwaj synowie Mojżesza, Gersom i Eliezer, lecz nie Amram, ani Aaron ani Mojżesz, gdyż tych dwóch ostatnich Bóg uważa jako Swoich kapłanów (1 Kron. 23:14-17; Ps. 99:6). Jak już było wykazane w pierwszej części obecnego artykułu, Amram (zn. wysoki lud), zdaje się przedstawiać Boga, jako Ojca naszego Pana i Kościoła, a Jochabeda (zn. uwielbiona) zdaje się przedstawiać Prawdę i jej sług, Przymierze Sary. Przekłady Biblii według Septuaginty i Wulgaty, a także przekład Syryjski, podają tę część tego wierszu jak następuje: "I pojął Amram Jochabedę, córkę siostry ojca swego za żonę". Więc możliwie, że z 20go wierszu zaginęło słowo córkę (bath), z tego powodu opuszczono słowo "córkę" przed słowami "ciotkę swoje w polskiej Biblii. Podajemy tę uwagę, ponieważ pojęcie siostry ojca swego za żonę, byłoby pogwałceniem moralnego prawa Zakonu (3 Moj. 20:19), lecz pojęcie pierwszej kuzynki za żonę, nie sprzeciwiało się temuż prawu. Gdyby Amram pogwałcił to prawo, Bóg byłby mu nie pobłogosławił takimi dziećmi, jak Mojżesz, Aaron i Maria. (4 Moj. 26:59). Można zauważyć, że imię Maria jest opuszczone w 2 Moj. 6:20. Lecz jeden z, hebrajskich rękopisów, tzw. Samarytański Pięcioksiąg, a także Septuaginta i Przekład Syryjski, wymieniają i Marię w tym wierszu. Dlatego zdaje się, że wyrażenie, "i Marię, siostrę ich", należy do tego wiersza. Jeżeli tak, to powinno się ją uważać w tym ustępie, tak jak jest w niektórych (lecz nie we wszystkich) ustępach, uważana za figurę na Wielkie Grono. Jak już było wykazane, że Izaar (2 Moj. 6:21) przedstawia na Epifanię samozwańczych przywłaszczycieli wykładania Biblii, którzy są podzieleni na tych, co byli przesiani, na tle ofiar za grzech w Parousji i Epifanii (4 Moj. 26:1; 16:1); 2 Moj. 6:24). (Kore znaczy łysość - napomknięcie do ich wielkiego pozbawienia się Prawdy), na zwolenników br. Olsona (Nefeg zn. korzeń) i na zwolenników br. Guntera (Zuchny - zn. pamiętany). Jak już wykazaliśmy, że Husyjelici (2 Moj. 6:22) wyobrażają zwolenników Sturgeona. Milton Riemer, który maskuje się pod nazwą Zbór w St. Joseph, Missouri (St. Zj.), a w którego ruchu znajduje się wiele z poglądów, jak i ducha i praktyk Sturgeona, prowadzi ruch Riemerytów, zobrazowany przez Myzaela (zn. którego Bóg ratuje). Inni przyjęli nieco z ducha, poglądów i praktyk Sturgeona, widocznie nie spodziewając się tego faktu, że uformowali dwie grupy: zwolenników Bolgera (Elisafan - zn. Bóg czuwa) i zwolenników Lardenta (Setry - zn. pod opieką).
(15) Aaron (oświecony, nauczyciel; w. 23) przedstawia tu Kościół Parousyjny i Epifaniczny, jako mówcze narzędzie Chrystusa do braci i publiczności. Elizabeta (Boska przysięga) przedstawia Przymierze dane pod przysięgą, z którą Kościół, jako mówcze narzędzie Chrystusowe przez połączenie, rozwinął: (1) pewnych wodzów w Prawdzie w Parousji, którzy później stali się wodzami w parousyjnych przesiewaniach, nauczając fałszywych nauk (Nadab - samowolny; 3 Moj. 10:1, 2) ; (2) pewnych wodzów w Prawdzie w Epifanii (Abiu - zn. On jest moim ojcem), którzy później stali się wodzami w przesłaniach epifanicznych, nauczając fałszywych nauk, (3 Moj. 10:1, 2) (3) posłańca parousyjnego (Eleazar - zn. Bóg jest pomocą), któremu był dany nadzór (a) nad Kościołem, (b) nad jego doktrynalnymi, naprawiającymi, zbijającymi i etycznymi naukami; (c) nad jego pracą (4 Moj. 4:16; Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42-44); (d) nad Kaatami (4 Moj. 3:32); (e) szczególnie było mu dane właściwe wyjaśnienie Pisma Św. odnośnie Okupu, Pojednania, ofiar za grzech, pośrednika i Przymierza (4 Moj. 16:37-41) ; (4) brata w Epifanii (Itamara - ziemia, czyli wyspa palm - sprawy Wielkiego Grona i Młodocianych Św.), którego dziełem jest (a) tłumaczyć Kościołowi, Wielkiemu Gronu i Młodocianym Św. resztę pism biblijnych, nie tłumaczonych przez posłańca Parousyjnego (Obj. 19:9, 10;) (b) poprawnie tłumaczyć i bronić tego wszystkiego co jest połączone z pozafiguralnym Przybytkiem, bez względu, czy już było tłumaczone przez onego Sługę, czy nie (2 Moj. 38:21); (c) dozorować pracą, mającą do czynienia z Wielkim Gronem i Młodocianymi Św.: (d;) kierować pracą epifanicznych Gersonitów i Merarytów, tak Wielkiego Grona, jak i Młodocianych Św. (4 Moj. 4:28, 33); (e) uporządkować ich korporacje i stowarzyszenia (4 Moj. 7:7, 8. Trzej synowie Korego (w. 29) przedstawiają trzy grupy przesianych na tle ofiary za grzech: (1) zwolennicy Williamsona (Asyr) zn. więzień) ; (2) zwolennicy Henningesa (Elkana - zn. dostarczony od Boga) ; i (3) zwolennicy McPhaila (Abyjazaf - zn. mój ojciec zgromadza). Eleazar (w. 25) przedstawia naszego Pastora jako onego sługę, w łączności z nadzorowaniem i nauczaniem Kościoła i Lewitów Kaatowych z Wielkiego Grona i z Młodocianych świętych, będących w Prawdzie; ale Finees (mosiężna twarz), syn Eleazara, przedstawia naszego Pastora w jego stosunku do Kościoła nominalnego - Obozu (4 Moj. 25:1-18). Pastor Russell cierpiał wielkie utrapienie (Putyjel - zn. utrapiony dla Boga) w jego gorliwości dla Boga, gdy był fałszywie przedstawiony, bluźniony i znieważony przez fałszywe nauki i błędne praktyki Obozu, które czyniły jego twarz silną - "przedstawiał śmiały front" - (rozwinął się w Fineesa, mosiężnej twarzy) przeciw takim naukom i praktykom. Przeto Finees przedstawia go, jako kapłana w jego stosunku do błędu i złych praktyk nominalnego Kościoła. Możemy być pewni, że postawa twarzy jego była silną jak mosiądz przeciw błędom i złym praktykom. Imię żony Eleazara nie jest nigdzie wspomniane w Biblii o ile mogliśmy to stwierdzić. To może przedstawiać ten fakt, że pozaobrazowy Eleazar nie wykonywał innych zalet i nauk, jak tylko swoje zwykłe zalety i nauki spełniane jako kapłan między prawdziwym ludem Bożym gdy rozwijał się w zakresie służby Fineesa, do wykonywania pracy dla nominalnego ludu Bożego. Powyższe grupy i jednostki (w. 25) dane nam są pod uwagę, jako przeważnie czynne w czasie wyzwolenia tj., w Parousji i w Epifanii.
(16) Powyżej podaliśmy dostateczne komentarze do wierszy 26-30, które są powtórzeniem wierszy 10-13, a od których był odcięty rodowód nawiasowy zawierający się w wier. 14-25. Zatem ukończyliśmy nasze badanie 6-go rozdziału 2 Księgi Mojżeszowej i przystępujemy teraz do 7-go rozdziału, który będzie tłumaczony tylko od wier. 1:13. Wszystkie zatem wierze od 2 Moj. 7:14 do 10:24 zostaną opuszczone. Powód opuszczenia jest ten, że te wiersze omawiają pierwsze dziewięć plag, których szczegółowe omawiania pozostawiamy do czasy kiedy będziemy tłumaczyć trzy biady i siedem ostatnich plag z Objawienia. Nie możemy jednak pozostawić tłumaczenie dziesiątej plagi na później, ponieważ ona jest ważna i pośrednio spokrewniona z wyzwoleniem Izraela; a ponieważ jej ogólna myśl już była dana przez naszego Pastora, natomiast on bardzo mało pisał o pierwszych dziewięciu plagach. Chcemy tu tylko tyle nadmienić o pierwszej pladze, że nie jest ona w figurze ani w pozafigurze trzecim znakiem danym na przekonanie Izraela; ponieważ ten znak był użyty przez Aarona prawie natychmiast po jego i Mojżeszowym przybyciu do Egiptu, i to prywatnie tylko przed Izraelem (2 Moj. 4:30), gdy zaś pierwsza plaga była dokonana na wszystkich Egipcjan i to w publiczny sposób. Czynimy tę uwagę, ponieważ mniejsze lub większe podobieństwo pomiędzy trzecim znakiem, a pierwszą plagą nie powinno nas doprowadzać do utożsamienia ich, tak jak nie powinniśmy utożsamiać pierwszego znaku obrócenia laski w węża z Aaronową potyczką z egipskimi magikami gdzie również było obrócenia laski w węża; a zatem pierwszy, drugi i trzeci znak był dany tylko na przekonanie Izraelitów, natomiast zejście się z egipskimi czarownikami (2 Moj. 7:8-13) było w celu sprzeciwienia się Faraonowi. Czynimy powyższą uwagę, ażeby nasi czytelnicy nie brali tych dwóch rzeczy za jedno i to samo biorąc te myśl z tłumaczenia o trzecim znaku przez naszego Pastora, że znak ten stosował się do Prawdy rozpowszechniana w gazetkach rozdawanych przez ochotników, która stała się krwawa i wstrętna Egipcjanom i przez twierdzenie, że pierwsza figuralna plaga wypełniła się przez zbijającą Prawdę daną w drugim tomie, jakoby on sługa utożsamiał te oba tłumaczenia.(Obj. 16:3). Ta ostatnia uwaga wskazuje, że liczbowy porządek biad i plag podany w Objawieniu, nie jest taki sam jak w dziesięciu plagach podanych w 2 Księdze Mojżesza.
WŁADZA JEZUSA I KOŚCIOŁA POWIĘKSZONA
(17) W 2 Moj. 7:1-7, Jehowa daje dalsze władze, zachętę i pouczenie Mojżeszowi i Aaronowi, ażeby przez to uzdolnić ich do dalszej zwiększonej pracy, co jest figurą na Jego danie Jezusowi i Kościołowi dalszych władz, zachęt i pouczeń do powiększonej pracy, w którą mieli wstąpić we wrześniu, 1881 r., i w której mieli trwać podczas Parousji i Epifanii. Dotąd Mojżeszowi nie była dana większa władza niż Faraonowi, a nawet miał dotąd mniej władzy niż Faraon. Ale, gdy on został upełnomocniony być bogiem Faraonowi, (w. 1), to otrzymał większą moc od Faraona i władzę nad Faraonem. Aaron miał mieć udział w tej powiększonej władzy, ponieważ on miał być mówczyni narzędziem (w. 1) tego, który otrzymał wielkie powiększenie władzy. Tak też było w pozafigurze, od paźdz. 1874 do września 1881 r., nasz Pan w Swoich czynnościach nie używał więcej władzy niż Szatan. Do tego czasu, tak jak Jego figura Mojżesz, Jego użycie władzy przeciw szatanowi odnośnie niewoli i wyswobodzenia ludzkości, było ograniczone prawie wyłącznie do moralnego przekonywania - rzecz, która była prawie w porównaniu bez wpływu, o ile się tyczyło postępowania Faraonego i szatanowego, którzy odepchnęli i pogardzili nią. Lecz Jehowa zmienił tę sprawę od r. 1881; ponieważ w tym roku On zaczął używać naszego Pana w posługiwania się władzą wyższą od szatana. Już w r. 1880, Pan otrzymał powiększenie władzy, chociaż się nią zaraz nie posługiwał odnośnie szatana. (Moj. 6:10-13, 28-30). Bóg już dał wzmiankę o tym w 1878, widząc, że Chrystus jest ramieniem Boskim (Iz. 53:1; 2 Moj. 6:1, 6). Lecz tą dodatkową władzę Pan nieprędzej zaczął używać przeciw Szatanowi aż dopiero we wrześniu 1881. Rozkaz (w, 2) dany Mojżeszowi, ażeby mówił wszystko co mu Jehowa rozkazał, znaczy, iż On oznajmił Aaronowi, jako jego mówczemu narzędziu, a który następnie miał oznajmić Faraonowi i Izraelowi według wymagania sprawy, (wier. 2). To co Aaron miał powiedzieć było rozkazem, tj., że miał wypuścić lud Izraelski z Egiptu, i już nie więcej prośbą odrzuconą przez kaprys Faraona. Tak też było i w pozafigurze, iż rozkaz był dany Jezusowi, że miał oznajmić wszystko co Ojciec objawił Mu w sprawie wyswobodzenia Kościoła i świata z pod tyranii i królestwa szatana; lecz to wszystko miał oznajmić prywatnie Kościołowi, a następnie przez publiczną pracę szatanowi. O to co Kościół miał powiedzieć, nie miało być już więcej prośbą pokornie przedstawioną szatanowi i spolegającą na jego kaprysie, czy się on zgodzi, lub nie, lecz żądaniem popartym takim stopniem Boskiej mocy, która miała go zmusić do zgodzenia się na takież żądanie. A żądanie było, żeby uwolnił lud Boży z opresji i tyranii przekleństwa.
ZATWARDZENIE SERCA FARAONA
(18) Boskie oznajmienie Mojżeszowi (w. 3), że On zatwardzi serce Faraonowe, a wskutek dobroci Swej usuwa jedną plagę po drugiej na prośbę Faraonową popartą obietnicą, że wypuści Izraela, już było tłumaczone. Powód zatwardzenia jest podany: "I rozmnożę znaki Moje i cuda Moje w ziemi Egipskiej." Tak też dzieje się pozafiguralnie, Jehowa w r. 1880 zapewnił Jezusa, że z powodu dobroci Swojej w usuwaniu jednej plagi po drugiej, na prośbę szatana popartą obietnicami, że wypuści pozafiguralnego Izraela, On zatwardzi serce szatana. Jehowa zapewnił Jezusa, że nieuczciwe i hańbiące postępowanie szatana będzie powodem coraz ostrzejszych plag, zsyłanych na niego i na jego sług. Jehowa oznajmia Mojżeszowi, że Faraon nie usłucha żądania, i, że On wyciągnie rękę Swą na Egipt, i wyprowadzi lud Swój, syny Izraelskie z Egiptu w karaniach wielkich, przedstawia oznajmienie Jehowy dane naszemu Panu, iż szatan nie usłucha żądania, a wskutek tego Jehowa użyje Chrystusa za Swoją moc, która tak silnie podziała na Egipt w karzących sądach, że sprawi wybawienie pozafiguralnemu Izraelowi z królestwa szatańskiego. Boskie zapewnienie Mojżesza (w. 5), że Jego użycie władzy w takich sądach nauczy Egipcjan uznania Go za Jehowę, samego przez się istniejącego Boga doskonałego charakteru, przestawia zapewnienie Jehowy dane naszemu Panu w r. 1880, że moc Boża użyta przez Chrystusa w takich karach, jakie Jehowa zamierzył posłać na sług szatana, zmusi ich uznać, Jehowę za samego przez się istniejącego Boga, doskonałego w mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości. Mojżesz i Aaron, wykonując wszystko co im Pan rozkazał (w. 6), przedstawia jak Jezus i Kościół wykonali pozafiguralny rozkaz Boży w publicznej pracy połączonej z rozpo-wszechnieniem pisma: "Pokarm dla Myślących Chrześcijan, z którego 1,400,000 kopii było rozdanych, w formach Strażnicy i broszurki, wśród ludzi mówiących językiem angielskim. To pismo zwykle rozdawano ludziom, przez chłopców roznoszących telegramy, przy drzwiach kościołów protestanckich, gdy wychodzili z kościołów w niedzielę po rannym nabożeństwie. (Strażnica ang. 1916, 174 par. 14). Dwóch braci dostarczyło $40,000.00 potrzebnych na wydanie i rozpowszechnienie tego pisma. Ów Sługa dał $35,000.00, o czym, gdy się jeden z ofiarodawców dowiedział, że Brat Russell był więcej szczodrym od niego, było tak przykro, że wkrótce opuścił ruch Prawdy. Rozumie się, wykłady pielgrzymów i starszych, korespondencje i rozmowy były dalej prowadzone w tej publicznej pracy. Bracia prywatnie rozpowszechniali "Pokarm dla Myślących Chrześcijan" i "Cienie Przybytku", których praca była popartą metodami powyżej wspomnianymi. Chronologiczne zdania wierszu 7 są zamierzone ażeby wskazywały pozafiguralnie, że Jezus był zupełnie dojrzałym do swej pracy od roku 1881, a że Aaron był takim tylko w postępowym, a nie kompletnym znaczeniu, tzn. tylko poczytalnie; 80 lat, podwójna liczba 40-tu lat, wyobraża okres doskonałej próby i aprobacji Wiernych, a 83 lata, nie będące akuratną podwójną liczbą 40 lat, nasuwają te drugie dwa kierunki myśli.
(19) Wiersze 8 i 9 zawierają dalsze Boże rozkazania dane Mojżeszowi i Aaronowi odnośnie tego, co oni mają czynić, gdy staną przed Faraonem, a on będzie wymagał znaku jako dowodu, że są ambasadorami Jehowy. Mojżesz miał powiedzieć Aaronowi, żeby rzucił laskę swą przed Faraonem a obróci się w tanina nie nachasha. Nachash znaczy wąż i jest słowem użytym w, 2 Mojżesz 4:3. To przemienienie laski w węża było dokonane przez Aarona podczas pierwszego z trzech znaków uczynionych przed Izraelem (2 Mojżesz 4:30), według rozkazu Jehowy w 2 Mojżesz 4:15. Lecz w wierszu 9, laska została przemieniona w tanina. Liczba mnoga tego słowa (taninim) jest błędnie przetłumaczona na wieloryby w 1 Mojżesza 1:21. - Rotherham tłumaczy słowo Tanin na wąż - morski; a Young tłumaczy je potwór. Ono jest słowem biblijnym, użytym na określenie całego zbioru potwornych zwierząt ziemskich, jakie już istniały przed stworzeniem człowieka, takich jak dinozaur, diploducus, stegosaurus, megantisaurus, gigantisaurus i ogromne lądowe i wodne jaszczury, krokodyle, węże i inne ziemno - wodne zwierzęta. Najogólniejszy wyraz stosujący się do nich jest płaz, chociaż w polskim tłumaczeniu jest podane smok w angielskim dragon). Racjonaliści około sto pięćdziesiąt lat temu wyśmiewali się z tego, że Biblia wspomina o smokach. Oni, uważając się za posiadaczy wyższej mądrości, twierdzili, że to były bajeczne zwierzęta, zmyślone przez dziecinną wyobraźnię pierwotnego człowieka, z której oni, bohaterzy okresu iluminacyjnego, wyrośli. Lecz teraz wykopaliska geologów i archeologów odkryły wiele z tych potworów z warstw ziemi i jeden z nich (gigantosaurus, pokazany w Fotodramie Stworzenia) jest około 165 stóp (48 metrów) długim. Smok lub płaz możliwie w znaczeniu krokodyla jest prawdopodobnie właściwym tłumaczeniem w 2 Moj. 7:9, 10, 12. Lecz jeżeli tu mamy rozumieć węża, to on nie był małym ale bardzo dużym, większym od węża indyjskiego boa - dusiciela, bo tylko tego rodzaju węże są załączone w wyrazie taninim z przed istnienia człowieka. Słowo tanin znajduje się jeszcze w następujących miejscach Pisma św.: 1 Moj. 1:21; Ezech. 29:3; 32:2; 5 Moj. 32:33; Ps. 91:13; Jer. 51:34; Neh. 2:13; Ijoba 7:12; Ps. 74:13; 148:7; Iz. 27:1; 51:9. W kilku podanych odnośnikach to słowo stosuje się figuralnie do szatana; tak samo rzecz się ma z równoległym słowem greckim drachon w księdze Objawienia, które jest tam użyte odnośnie władzy cywilnej, szczególnie rzymskiej. W Psalmie 91:13 to słowo także odnosi się do władzy cywilnej. Użycie tego słowa w tym znaczeniu jest prawdziwe, ponieważ władze cywilne, do których się te ustępy odnoszą były diabelskie jako narzędzia szatana. Słowo tanin w wierszach 9, 10, 12 odnosi się prawdopodobnie do krokodyla, ponieważ on był uważany za świętość dla Egipcjan, a zatem boskim, ale w rzeczywistości szatańskim, podobnym szatanowi, grzechowi i złu. Z tego powodu, co sprawiałoby większe zamieszanie i było bardziej przekonywujące dla Faraona, jak nie Aaronowa laska zamieniona w krokodyla?
(20) To znaczy w pozafigurze, że Jezus i klasa Aaronowa, gdy domagano się od nich prze-konywujących dowodów, że oni są Boskimi posłańcami, mieli przedstawić Prawdę o dozwoleniu zła (które przyszło od szatana - smoka - i jest mu podobne). To wymagało, żeby Kościół użył swej władzy, jako nauczyciel (laski), która będąc w ten sposób użyta, dałaby prawdziwe wyjaśnienie. Wyjaśnienie odnośnie zła wśród ludzkości ogólnie wykazało, że zło jest dozwolone w celu wykształcenia rodzaju ludzkiego przez doświadczenie odnośnie wielkości grzechu i okropnych skutków jego, i ażeby przeciwne doświad-czenie z dobrem nauczyło przeciwnej lekcji, co do sprawiedliwości. Te oba doświadczenia mają być dozwolone w celu odwrócenia ludzkości od grzechu, a zwrócenia jej w stronę sprawiedliwości. Zło dozwolone na Kościół było w celu (1) ofiarniczym; (2) zniszczenia wad; (3) wyrobienia dobrych zalet. Rozkaz ten wypełnił się pozafiguralnie (w. 10) przez publiczne rozpowszechnianie broszurki "Pokarm dla Myślących Chrześcijan i odnośne wykłady, korespondencje i rozmowy. Prywatnie lud Boży otrzymał korzyść rozmowy. Prywatnie lub Boży otrzymał korzyść tego tak przez powyższą broszurę jak i broszurę "Cienie Przybytku", jak również przez wykłady pielgrzymów, badania prowadzone przez starszych, listy i rozmowy. Zawołanie mędrców i czarowników przez Faraona (w. 11) przedstawia jak szatan gromadzi swoich uczonych i wodzów nauczających błędu, jako jego mówczych narzędzi, aby przedstawili zbijające zdania na ten sam przedmiot. Magicy, Jannes i Jambres, rzucający swoje laski, przedstawiają uczonych i błąd nauczających wodzów ofiarujących fałszywe lub niedostateczne wyjaśnienia na ten przedmiot. Aaronowy Tanin, pożerający ich taninimy, przedstawia jak wyjaśnienie, dane przez Kościół na ten przedmiot zupełnie pobiło te, które dali pozafiguralni magowie. Jedyna rzecz, jaka było dokonana, w figurze i pozafigurze przez tę scenę, o ile się tyczyło figuralnego i pozafiguralnego Faraona, było zatwardzenie ich serc, co jest dowodem, że Prawda i błąd sprawuje zatwardzenie bezbożnym i samolubnym sercom i umysłom. W figurze i w pozafigurze, Bóg przepowiedział ten skutek.
(21) Mojżesz nie wspomina imion tych Izraelitów, którzy starali się przypodobać się Faraonowi, ażeby mieć u niego łaskę, a którzy byli przeciwni Mojżeszowi i Aaronowi, podczas tej okazji, ani też nie mówi o ich narodowości, że byli Izraelitami. Ale św. Paweł dostarcza tych dwóch braków przez nazwanie ich hebrajskimi imionami, co daje myśl o ich narodowości Izraelskiej, ponieważ wpływowi Egipcjanie nie usuwali imion z języka niewolników. (2 Tym. 3:8, 9). Ten opis jest jeszcze jednym, dowodem, że opis o niewoli i wyzwoleniu Izraela ma parouzyjne i epifaniczne wypełnienie: Słowo Jannes (on zwodzi), jest użyte na przedstawienie duchownych Izraelitów, którzy stali się odpadłymi błądzicielami w Parousji, a którzy starają się przypodobać takim rzeczom, które są w rzeczywistości przedmiotem szatana; zaś słowo Jambres (on rewolucjonizuje się), jest użyte na przedstawienie duchownych Izraelitów, którzy stali się odpadłymi błądzicielami w Epifanii, a którzy starają się przypodobać takim rzeczom, które są w rzeczywistości przedmiotem szatana. Nasz Pastor zastosował tych, dwóch czarowników, jako figury na odstępczych wodzów nauczających w Prawdzie i na odstępczych wodzów nauczających w Kościele nominalnym. Za jego życia nie można było zauważyć wiele szczegółów Epifanicznych i dlatego on nie zwracał wiele uwagi na ten przedmiot. Lecz św. Paweł, przez wyrażenie "ostateczne dni", tj. Dzień Parousji i Dzień Epifanii, wskazuje na oba dni, i wypełnienia to samo udowadniają. Widzimy, iż to samo objawia się po części w ofiarowaniu obcego ognia przez Nadaba i Abiju i w Mojżeszowym i Aaronowym uderzeniu skały. Nadab przedstawia wodzów w Prawdzie w żniwie żydowskim i w Parousji, którzy w późniejszym czasie przyszli z błędem przed Pana, tj. wnieśli błąd do Kościoła. Abiju jest figurą na wodzów w Prawdzie w okresie między żniwami i w Epifanii, którzy w późniejszym czasie ofiarowali błąd przed Panem to jest wnieśli błąd do Kościoła. Mojżesz, uderzający w skałę pierwszy raz, przedstawia wodzów z nowych stworzeń, którzy odrzucili okup w żniwie żydowskim i w Parousji; a jego uderzenie w skałę drugi raz przedstawia wodzów z nowych stworzeń, odrzucających uczestnictwo Kościoła w ofierze za grzech w żniwie żydowskim i w Parousji; natomiast Aaron przedstawia podobne osoby odrzucające te obie rzeczy w okresie między żniwami i w Epifanii. Obraz Jannesa i Jambresa, więcej ograniczony w czasie, ponieważ spełnia się wyłącznie w Parousji i w Epifanii, ma on jednak szersze zastosowanie aniżeli załączony obraz Mojżesza i Aarona, ponieważ nauki tych dwóch ostatnich odnosiły się tylko do pytania: dlaczego Bóg dozwala cierpienia na Głowę i Ciało przez cały Wiek Ewangeliczny, przecząc charakterowi ich ofiarniczej śmierci położonej za grzech; podczas gdy obraz Jannesa i Jambresa nie tylko zawiera w sobie te oba błędy przy końcu Wieku, ale także błędy odnośnie pytania, dlaczego zło jest dopuszczone na wszystkie inne klasy połączone z Planem Bożym. Obraz Nadaba i Abiju przedstawia, co do osób, tylko wodzów w Prawdzie, którzy później stali się fałszywymi nauczycielami w Kościele, a więc przed Jehową; a co się tyczy rozmiaru tych błędów, to one obejmują daleko szersze pole aniżeli tych drugich dwóch grup, gdyż błędy zawierają w sobie pytanie z obrazu Mojżesza i Aarona, dlatego zło dotyka Chrystusa (Głowy i Ciała), i pytanie z obrazu Jannesa i Jambresa, dlaczego zło dotyka wszystkie klasy; lecz w obrazie Nadaba i Abiju zawierają się nie tylko powyższe fazy pytania o dozwoleniu zła, ale również wszystkie inne błędy nauczane między ludem Bożym, jak to jest zobrazowane w 3 Moj. 10:1-7 na cały Wiek, a w 2 Moj. 6:25 na Parousję i Epifanię.
PYTANIE BERIAŃSKIE
(6) Co pozafiguralnie spowodowało bezowocność poselstwa Mojżeszowego do Izraela? Czego powtórzeniem było to poselstwo? Czego powtórzeniem było to poselstwo? Czego spodziewali się bracia na dzień 16-go Nisana, 1878 r.? Dokąd to było właściwym? W czem było mylne? Jak zacytowania udowadniają, że bracia się tych rzeczy spodziewali? Jak ogłoszono te spodziewania? Co wynikło z tej mylnej przepowiedni? Jak br. Barbour i br. Rusell różnili się w ich stanowisku odnośnie tego spodziewania? Co p. Barbour wtedy zaczął i poprowadził? Jaki skutek te dwie rzeczy miały na pozafiguralnych Izraelitów, spłodzonych i niespłodzonych z Ducha, w Prawdzie i tych w Kościele nominalnym? Jakie błędy powstrzymały innych pozafiguralnych Izraelitów ad przyjęcia Prawdy? Jak oni się zachowali odnośnie poselstwa Jezusowego w tym okresie? Jak powiększona opresja w formie grzechu podziałała na słabych i upadających? Jaką figurę to wypełnia? W porównaniu, który stan, figuralny, czy pozafiguralny, był smutniejszy? Dlaczego?
(7) Co Bóg czynił w tym dotyczącym okresie? Dlaczego przytaczamy to zlecenie jako odnoszące się pozafiguralnie do publicznej pracy Żniwiarskiej? Jak Jezus i Kościół postąpił względem tego zlecenia? Z jakim skutkiem? Jaki charakter te skutki dały temu okresowi żniwa? Jakie dwie charakterystyki miało zdanie Mojżesza przed Panem? Z jakiego punktu ono zdawało się być nie do odpowiedzenia? Dlaczego? Jaka jest różnica w wyrażeniu, "Rzekł tedy Jehowa do Mojżesza", a "Rzekł Mojżesz przed Panem".
(8) Co znaczy ta różnica pozafiguralnie ? W kim odbijało się usposobienie naszego Pana ? Co było pozafigurą mowy przed Jehową? Na jakiej zasadzie? Zwłaszcza do kogo ? Dlaczego, jeżeli pozafiguralny Izrael nie usłuchał, powinniśmy się spodzie-wać, ze szatan usłucha? Co znaczyło mówienie Mojżeszowe, ze on jest nieobrzezanych warg? Jakie ambasadorstwo Mojżesz miał do wykonania względem Faraona? Co te rzeczy przedstawiają? Jaki był skutek usiłowań, o ile się tyczy moralnego przekonywania? Co musiało być dodane w figurze i w pozafigurze, żeby zapewnić uwolnienie ? Co pozafiguralnie obejmuje podwójna forma hebrajskiego słowa wargi? Jak są spokrewnione w. 10-12 i 29 i 30 ? Dlaczego jest to powtórzenie? Jak ma być uważany ustęp 2 Moj. 6:14-27? Co to daje nam możność zauważenia? Z czym ma być połączona 2 Ks. Moj. 6:10-13 i 28-30?
(9) Co przedstawia Boskie danie rozkazu Mojżeszowi i Aaronowi odnośnie Izraela i Faraona, aby wywiedli Izraela? Kiedy ten rozkaz był dany? Co Jezus uczynił przez onego Sługę, jako przygotowanie do wypełnienia tego rozkazu ? Kiedy one były przygotowane, wydrukowane i gotowe do rozpowszechnienia ? Czem było rozpowszechnienie pierwszej broszurki podczas Żniwa ? Jaki porządek i plan był użyty w rozpowszechnianiu ich? Dlaczego nie inny, a dlaczego ten porządek ? Jak te dwa dzieła byly spokrewnione z rozkazem Jehowy w w. 13 ? Gdzie jest podana figura na pierwsze z tych dzieł ? Co jest odłożone do zastanowienia się nad 2 Moj. 7:8-13? Dlaczego rodowody 2 Moj. 6:13-27 są umieszczone nawiasowo pomiędzy rozkazami i ich wykonaniem odnośnych instrukcji ? Co wyjaśnia, a co nie wyjaśnia umieszczenie rodowodów ?
(10) Co pomoże nam zrozumieć kiedy pozafigury tych rodowodów przypadają? Co bylo uczynione na tym punkcie poprzednio? Gdzie w tej części jest to specjalnie podane, jako świadectwo odnośnie tego punktu? Jak ta cześć to przedstawia? Zacytuj i wytłumacz w. 26, 27 na tym punkcie ? Jak ich wyrażenia stoją w porównaniu z Mojżeszem i Aaronem w innych częściach ich 40-letniego doświadczenia od opuszczenia Egiptu do wejścia do ziemi chananejskiej Dlaczego te dotyczące, wyraźnie i ograniczające wyrażenia są tu umieszczone? Co one udowadniają o pozafigurach tych dotyczących figur? Co ten fakt umożliwia nam czynić? Jakie drugie zastosowanie nie jest przez to wykluczone ? Dlaczego nie ? Gdzie i jak to drugie zastosowanie było uczynione ? Do czego powyższe uwagi przygotowują nas?
(11) Jaki fakt trzeba najpierw zauważyć w tym rodowodzie? Ile pokoleń Izraela jest tu omawianych w tym rodowodzie ? Jaka druga uderzająca rzecz podaje ten rodowód? Jaki jest, a jaki nie jest charakter tych opuszczeń? Dlaczego tylko te rodowody są podane, które są w w. 14-25 ? Które pokolenia są najpierw podane w tych rodowodach ? W jaki sposób ? Kto jest tu przedstawiony przez Rubena ? Symeona ? Dlaczego tak twierdzimy?
(12) Co epifaniczni Meraryci uczynili dla epifanicznego Obozu? Kiedy oni więcej uczynią? Po jakiem doświadczeniu? Jaka figura to pokazuje? Jak? Czem staną się i co uczynią epifaniczni Gersonici po ich oczyszczeniu? Jak dzielimy epifanicznych Lewitów Rubenowych i Symeonowych? Dla celów epifanicznych, kogo przedstawia Henoch, czyli Enoch ? Falu ? Herson? Charmi? Gdzie i między kim są epifaniczni Gerisonici czynni? Czego oni jeszcze nie czynią? Dla celów epifanicznych, kogo Jamuel przedstawia? Jamin, Ahod? Jachyn? Sochar? Saul? Co to możliwie przedstawia, ze Saul był synem niewiasty Chananejskiej ?
(13) Którego pokolenia rodowód jest nastepnie podany? Dlaczego nasze określenie tych Lewitów będzie krótkie? Kogo przedstawiają epifaniczni Gersonici? Meraryci? Kaatyci? Gdzie oni, jak również te trzy grupy Lewitów innych okresów, są określani? Kogo Lewi przedstawia? Jak się nazywają dwie grupy epi-fanicznych Gersonitów? Kto ich przedstawia? Kogo przedstawiają i Amramici? Izaaryci? Hebronici? Husyjelici? Kogo przedstawia Kaat? Meraryci Mahelego? Meraryci Muzego? Która grupa z ostatnio wymienionych jest teraz najczynniejsza ? Co oni mają i kontrolują?
(14) Kogo nie przedstawia Amram w w. 20? Dlaczego nie? Kto był, a kto nie był na czele Amramitów? Kogo Amram przedstawia w w. 20? W jakiej czynności i z jakiej przyczyny ? Co znaczy Jochabeda i kogo przedstawia? Jakie przekłady Biblii i w jaki sposób podają te cześć 20-go wiersza, inaczej jak w polskiej Biblii? Co z tego wynika, że jest inaczej podane? Jaki byłby dowód na to? Co byłoby gdyby Amram pogwałcił to prawo? Czyje imię jest opuszczone w tym rodowodzie? Jaki rękopis i jakie przekłady wymieniają Marię w tym wierszu? Kogo w tej łączności mogłaby przedstawiać? Na jakie trzy podziały sformowali sie pozafiguralni Izaaryci? Co jest figura na to? Jakie podziały sformowali Sturgeonici ? Co jest figurą na to? Jak ta rzecz była z tymi, co nigdy nie byli zwolennikami Menta Sturgeona?
(15) Co znaczy Aaron i kogo przedstawia? Co znaczy Elizabeta i kogo przedstawia ? Kogo przedstawia jej syn Nadab ? Dlaczego ? Abiu ? Dlaczego ? Eleazar ? Dlaczego ? Jakie usługi i władze miały jego pozafigury? Itamar? Jego władze i usługi? Jak się nazywają trzej synowie Korego, co oznaczają, i kogo przedstawiają? W jakiej łączności Eleazar przedstawia naszego Pastora? Jak jego syn Fineas przedstawia naszego Pastora ? Jak on się wyrobił w pozafiguralnego Finesa? Co Fineas znaczy? Jak to imię pasowało naszemu Pastorowi pozafiguralnie? Co nie jest wiadome o żonie Eleazara? Co możliwie to przedstawia? Co jest streszczeniem 2 Moj. 6:14-25?
(16) Co uczyniliśmy dostatecznie z w. 26-30? Przy jakiej okazji? Dokąd ukończyliśmy nasze badanie i do czego teraz przystępujemy? Co uczynimy z częścią od 2 Mojżesz 7:14 do 10:24? Dlaczego tak? Dlaczego będziemy tu omawiali dziesiątą plagę? Co jednak powinno się powiedzieć o pierwszej pladze ? Jak ona się różni od trzeciego znaku? Dlaczego uwaga powinna nam być zwrócona na to? Jakie inne odrębne czyny, chociaż bardzo podobne sobie, nie powinniśmy utożsamiać ? Dlaczego nie ? Dlaczego powyższe uwagi są uczynione? Jeżeli się ich nie trzyma w umyśle, jaka sprzeczność wyłoniłaby się pomiędzy dwiema myślami naszego Pastora ? Jak w liczbowym porządku te trzy biady i te siedem ostatnich plag Objawienia nie stoją odnośnie dziesięciu plag egipskich?
(17) Co Bóg czyni w 2 Moj. 7:1-7? Czego to jest obrazem ? Co dotąd nie było udzielone Mojżeszowi ? W porównaniu, jaka była dotąd jego władza? Co to znaczy, ze on był uczyniony za boga Faraonowi ? Jak to poskutkowało na władzę Aarona ? Dlaczego tak ? Co władza Mojżeszowa, słabsza od Faraonowej, przedstawia? Jaka władza, w figurze i pozafigurze, była poprzednio używana? Jak to poskutkowało na Faraona i Szatana ? Od kiedy w pazafigurze Bóg zmienił ten stan ? Co ta zmiana znaczyła w Boskim użyciu Jezusa ? Kiedy Jezus otrzymał to powiększenie władzy? Jak on się zachował względem niej przez czas około roku ? Kiedy Bóg zaczął czynić napomknięcia odnośnie tego? Które wyrażenie podaje to napomkniecie? Co nasz Pan zaczął we wrześniu, 1881 r.? Co znaczyło rozkazanie, ze Mojżesz ma oznajmić wszystko, co Bóg mu powiedział? Co Aaron miał wtedy uczynić? Jaki był a jaki nie był charakter, tego, co Aaron miał mówić do Faraona? Co było pozafigurą rozkazania danego Mojżeszowi ? Pozafigura znaczenia tego rozkazania odnośnie Aarona ? Pozafigura rozkazania Aaronowego, nie prośby, danej Faranowi? Co było pozafiguralnym zadaniem ?
(18) Jakie zapewnienie dal Bóg w tej łączności Mojżeszowi? Jakim sposobem Bóg zatwardził serce Faraonowe? Jaki był wynik dla Boga z takiego zatwardzenia? Co jest pozafigurami tych trzech rzeczy? Co Jehowa powiedział Mojżeszowi odnośnie Swego postąpienia względem nieposłuszeństwa Faraonowego? Co to przedstawiało ? Co Jehowa powiedział Mojżeszowi, że będzie skutkiem tych sadów na Egipt? Co jest pozafigurą tego ? Co przedstawia Mojżeszowe i Aaronowe czynienie tego co Bóg im rozkazał? Ile braci finansowało tę pracę ? W jakiej proporcji ? Co jej mniejszy dawca odczuł i co uczynił, gdy się dowiedział o sumie, ofiarowanej przez większego dawcę? Jaka praca towarzyszyła publicznemu rozdawaniu broszurki: Pokarm Dla Myślących Chrześcijan? Jak ta praca była wykonywana prywatnie pomiędzy braćmi ? Co to przedstawia, ze Mojżesz miał 80 lat, a Aaron 83, gdy oni użyli władzy nad Faraonem?
(19) Jakie rozkazanie daje Bóg Mojżeszowi i Aaronowi w w. 8 i 9 ? Jakie hebrajskie słowo jest, a jakie nie jest użyte na nazwanie tego, w co się obróciła laska Aaronowa, gdy była rzucona przed Faraona? Co nachash znaczy i w jakich pokrewnych ustępach jest to słowo użyte ? Jak taninim (liczba mnoga słowa tanin) jest błędnie oddane w l Ks. Moj. 1:21? Jak Rotherham i Young tłumaczą je? Jak to słowo jest biblijnie użyte w l Moj. 1:21? Podaj niektóre ilustracje tych biblijnych taninimów? Jak racjonalisci zapatrywali się na nich? Jak biblijne odnoszenia się od nich zostały usprawiedliwione ? Jak się nazywa i jak dugi jest największy potwór dotąd znaleziony ? Co zdaje się być właściwym oddaniem 2Moj. 7:9, 10, 12? Jak inne napotkane słowa tanin są w Biblii przetłumaczone ? Jak one są zastosowane ? Kto szczególnie jest przez słowo tanin oznaczony w Starym Testamencie? Co jeszcze jest tam tak oznaczone? Co Ks. Objawienia mówi o tem ? Dlaczego słowo tanin w 2 Moj. 7:9, 10, 12, prawdopodobnie odnosi się do krokodyla? Dlaczego on byłby najskuteczniejszy w uczynieniu wrażenia na Faraona?
(20) Co rozkaz w. 8 i 9 przedstawiał? Co pozafigura Aaronowego przemienienia laski w tanina wymagała, żeby Kościół uczynił? Jakie wyjaśnienie dal Kościołowi odnośnie dozwolenia złego ? Jak ten rozkaz był wypełniony pozafiguralnie ? Prywatnie, pomiędzy braćmi? Co przedstawia rozkaz Faraona do jego mędr-ców, magików i czarowników? Co jest zobrazowane przez Jannesa i Jambresa rzucenie lasek? Przez Aaronowego tanina połykającego ich taninimy ? Jaki był skutek tej całej sceny na Faraona i Szatana? Jaki fakt z doświadczenia jest udowodniony przez ten skutek? Co Bóg uczynił w figurze i w pozafigurze odnośnie tego skutku ?
(21) Kto nie podaje, a kto podaje imiona i narodowość tych dwóch magików Faraonowych? Co nasuwa ich narodowość? Co słowa Jannes i Jambres znaczą? Co ten opis o Jannesie i Jambresie udowadnia odnośnie czasów pozafigury ? Kogo przedstawia Jannes ? Jambres ? Jakie dwa zastosowania dal nasz Pastor odnośnie tych dwóch magików? Jakiego zastosowania on nie uczynił ? Dlaczego nie ? Kto je dał ? Jak ? Jakie jeszcze dwie podwójne figury daja takie same ogólne zjawisko ? Kogo Nadab przedstawia ? Abiu ? Uderzenie skały dwa razy przez Mojżesza i Aarona? Jak dotyczące pozafigury Mojżesza i Aarona równają się z pozafigurami Jannesa i Jambresa ? Jak one równają się z pozafigurami Nadaba i Abiu?
(c.d.n.)
TP ’46, 12-20.