NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA
(2 Moj. 1:6; 10:24-15:21, P 1932, 142) Ciąg Dalszy
Przypominamy, iż było mówione, że nie będziemy omawiali w tym artykule ustępów z 2 Księgi Mojżeszowej od 7:14 do 10:23, w których zawiera się historia o pierwszych dziewięciu plagach, ponieważ wierzymy, iż jest wolą Bożą, ażebyśmy pozostawili zastanawianie się nad tymi ustępami, aż przyjdziemy do omawiania pierwszych dwóch biad i siedem ostatnich plag z Objawienia, i dopiero wtedy będziemy je badali jako należące do tego samego przedmiotu. Mamy jednak zamiar omówić dziesiątą plagę, a to z dwóch przyczyn: (1) nasz Pastor dał nam znaczną ilość wyjaśnień o dziesiątej pladze, czego jednak nie uczynił z pierwszymi dziewięcioma i z tymi równającymi się im z Księgi Objawienia; i (2) chociaż Księga Objawienia ogłasza trzecią biadę, która jest tym samym co dziesiąta plaga, jako przychodząca krótko po zakończeniu się drugiej biady (Obj. 11:14), to jednak nie podaje wyraźnego określenia jej nazwą, jak tylko podaje wypadki jakie ją sprowadzają, bez nazwania ich trzecią biada; i odnośnie tej części Księgi Objawienia nasz Pastor dał nam wiele myśli. Te zastanowienie pobudzają nas do pominięcia, w obecnym artykule, badanie nad wyjątkami z 2 Moj. 7:14 do 10:23, a rozpoczęcia dalszego badania o niewoli i wyzwoleniu Izraela, począwszy od 24 wiersza, gdzie zaczynają się wypadki jakie następują po dziewiątej pladze.
(2) Ciemność (2 Moj. 10:21-23) była dziewiątą plagą, która równa się piątej z siedmiu ostatnich plag Objawienia, jak odnośnik do ciemności dowodzi tego w każdym wypadku (Obj. 16:10, 11). Tak z tego jak i z kilku innych wypadków można zauważyć, że porządek czasowy, przedstawienia tych dziesięciu plag; trzech biad i siedmiu ostatnich plag nie jest w większości wypadków ten sam. Wierzymy, że przyczyna różnicy, jaka zachodzi w porządku czasowym siedmiu ostatnich plag, i ich równoważników pomiędzy dziesięcioma plagami, jest ta: Siedem ostatnich plag daje porządek czasowy, w którym siedem tomów miały być wydane drukiem, których zawartości stanowiły myśli zadające plagi, natomiast liczbowy porządek, odpowiadający plagom w Egipcie, daje porządek czasowy, w którym myśli zadające plagę zaczęły być odczuwane, czy to wyrażone w siedmiu tomach, czy osobno. Tym sposobem antytrynitarianizm, który jest głównym przedmiotem V-go tomu, zaczął być odczuwany późno w żniwie (jak jest zobrazowane w dziewiątej pladze egipskiej), kiedy po raz pierwszy Brat Russell przedstawił publiczności w Miesięczniku Studentów Biblijnych (Bible Students Monthly - kwiecień 1914), w artykule, "Cesarz Konstantyn Przyczynił się do Ustanowienia Dogmatu o Trójcy." W tomie VII uczyniono pomyłkę, przedstawiając, że większość siedem plag z Objawienia równały się w czasie ich wylewania w liczbowych porządku z niektórymi z pomiędzy dziesięć plag w Egipcie; lecz w niektórych razach nie uczyniono równoległości pomiędzy tymi dwoma gatunkami plag, co jednak powinno być uczynione.
POMOCNA RADA
(3) Pewne doświadczenie, wyświetlające przyczynę tej różnicy, między porządkiem większości dziesięciu plag w Egipcie, a porządkiem siedmiu ostatnich plag, jak są podane w Objawieniu w roz. 16, jest następujące: Rychło wiosną 1904, w czasie naszego pobytu w domu biblijnym w Alleghany, gdzie spędziliśmy miesiąc czasu w przygotowaniu się do pracy pielgrzymskiej, mieliśmy wiele rozmów z naszym Pastorem. Między innymi, on dał nam niektóre rady, jako przestrogę, przeciw błędnym sposobom przedstawienia Prawdy przeciw błędowi. Mówił nam, że on nigdy nie używał przed publicznością wyrażeń, trójca i nieśmiertelność duszy, przy zbijaniu tych doktryn; ponieważ gdyby tak czynił, to był pewny, że wzbudziłby uprzedzenie do siebie w członkach różnych kościołów i nie mógłby im dopomóc do poznania Prawdy. Mówił dalej, iż wolał wykazywać egzystencję jednego Boga przeciw egzystencji więcej bóstw, że Bóg nie mógł być Swoim własnym Ojcem, a w tym samym czasie i Swoim własnym Synem, i że ojciec i syn nie mogą być tego samego wieku, itd. Co zaś do tej drogiej doktryny, to bez wyraźnego nazwania i zaprzeczenia doktrynie o nieśmiertelności duszy, on wolał pobijać myśl, że umarli żyją i są przytomni, i wykazywać, że nie żyją i są nieprzytomni. W końcu dodał, że takimi to metodami, bez wzbudzenia antagonizmu w prawowiernych słuchaczach, zapoznawał ich z Prawdą, która w swoim czasie zastąpiła błędy, maskujące się pod nazwą trójca i nieśmiertelność duszy. Skorzystaliśmy z tej rady i nigdy wyraźnie nie używaliśmy tych nazw w pracy pielgrzymskiej przy publicznym zbijaniu błędów połączonych z tymi nazwami. Ta rada była pobudką, że przy pozafiguralnej Wtórej Walce Giedeona radziliśmy braciom, by nie starali się zbijać wyrażenia - nieśmiertelność duszy - a raczej zbijali doktrynę o przytomności umarłych; zrozumienie typu także pokazało nam to samo, co do jednej z dwóch rzeczy, które miały być atakowane: Salman (w hebr. Zalmunna, Sędz. VIII) - znaczy cień, lub zaprzeczony odpoczynek. A zatem nasz Pastor unikał tych wyrażeń trójca i nieśmiertelność duszy, a dopiero przy końcu żniwa zaczął używać tych nazw w otwarty sposób przy atakowaniu tych przedmiotów. Jego późniejsze otwarte użycie tych wyrażeń przy publicznym pobijaniu tych błędów, było z powodu zesłania dziewiątej plagi na pozafiguralnych Egipcjan. Ta plaga przyszła przy otwartym zbijaniu błędu o nieśmiertelności duszy w roku 1911, w Miesięczniku Studentów Biblijnych (Bible Students Monthly, Rok 3, No. 4) i o trójcy w 1914, (w M.S.B., Rok 6, No. 4); chociaż piąta czasza została wylana w 1899. Uwagi pana Edisona o nieśmiertelności duszy były powodem wydania pierwszej wspomnianej powyżej gazetki, w drugiej zaś znajdował się artykuł, p.t. "Cesarz Konstanty Przyczynił się do Utworzenia Dogmatu o Trójcy." Z powyższych przykładów można zauważyć jak to dziesięć plag w Egipcie dają porządek czasowy, w którym plagi dają się odczuć, gdy zaś porządek czasowy siedmiu ostatnich plag równa się czasowi porządkowemu, w którym one były wylewane, bez względu na to, kiedy zaczęto je odczuwać. Te wyjaśnienia podajemy jako myśli przechodnie z 2 Ks. Moj. 10: 21-23 do 2 Ks. Moj. 10:24, od którego to miejsca będziemy dalej się zastanawiali nad naszym przedmiotem.
(4) Uparty Faraon pod naporem pierwszych dziewięciu plag, chciał w końcu ugodowo załatwić sprawę z Mojżeszem (2 Moj. 10:24). To przedstawia pokonanie Szatana do tego stopnia, że starał się o kompromisowe załatwienie sprawy z Panem. Tak jak Faraon chciał wypuścić wszystkich Izraelitów, żeby służyli Panu ("Idźcie . . . i dzieci wasze"), ale chciał zatrzymać dla siebie wszystko co oni potrzebowali (bydło i trzody) na ofiarę; tak też i Szatan zaraz po kwietniu 1911, zgadzał się na wypuszczenie na wolność wszystkie nowe stworzenia, nawet najwięcej niedorosłych ("i dzieci wasze"), ale chciał, żeby ich człowieczeństwo pozostawało pod jego kontrolą. Tak figuralny jak i pozafiguralny Faraon starał się o kompromisowe załatwienie sprawy o jaką toczył się spór, tj. o pozwolenie Izraelowi wyjść z niewoli na wolność i służenia Panu, ale żeby pozostawił pod kontrolą obu Faraonów rzeczy niezbędne do złożenia ofiary. Taki kompromis (kompromis zn. ugoda, umowa, porozumienie, polubowne załatwienie sporu) był nieuczciwym wykrętem, gdyż w figurze i w pozafigurze unieważniał zamiar służenia Jehowie, ponieważ w figurze pewna część bydła i trzód była potrzebna na ofiarę, a w pozafigurze człowieczeństwo nowych stworzeń; albowiem ani człowieczeństwo cielesnego Izraela, ani nowe stworzenia duchowego Izraela, nie mogły być przyjemnie ofiarowane Jehowie, gdyby pozostawały pod czyjąś kontrolą. Wobec tego prawdziwa wolność nie była ofiarowana w figurze ani w pozafigurze. Te propozycje są zatem objawem nieuczciwości obydwóch Faraonów. Z tego powinniśmy mieć naukę, że w każdej propozycji jaką Szatan czyni jest coś oszukańczego, a jego oferta kompromisu zawsze jest obliczona na to, ażeby pozostawać w końcu pod jego zupełną kontrolą, chociaż z początku jego kompromisy wyglądają powierzchownie dosyć dobrze, żaden z tych Faraonów nie miał prawa robić takiej propozycji, ponieważ bydło i trzody należały do Izraelitów, nie do Faraona i człowieczeństwo nowych stworzeń, pod Boskim nadzorem, należało do nowych stworzeń, a nie do Szatana, ciemiężyciela.
(5) Tak jak rozmowy między Faraonem i Mojżeszem nie przedstawiały rozmów między Szatanem i Chrystusem, tak też w pozafigurach w wier. 24-26 nie było rozmów między Szatanem i naszym Panem. Tutaj również może stosować się przysłowie, że uczynki głośniej mówią niż słowa. Wskutek tego rozmowa Faraona i Mojżesza podana w wier. 24-26 wypełniła się pozafiguralnie przez pewne czynności Szatana i przeciwnemu czynności naszego Pana. Dziewiąta plaga w pozafigurze zaczęła swoją działalność na krótko przed kwietniem 1911 r., kiedy zaczęła wzmagać się praca do publiczności, przeważnie przeciw wiecznym mękom i nieśmiertelności duszy, a później powiększyła swoje ataki na naukę o trójcy. Ataki na nieśmiertelność duszy i trójcę były głównymi przedmiotami plagowymi tomu V-go, poparte poselstwem o restytucji. Szatan odpowiedział na tę dziewiątą pozafiguralną plagę, wytwarzając warunki, które sprzyjały do opuszczania się w poświęceniu i sprzeciwiały się nowym poświęceniom. Tymi warunkami było chwilowe zaprzestanie kładzenia specjalnych przeszkód na drodze poświęcenia i przez dostarczenia wielu rozrywek od życia poświęconego. To sprzyjało pobłażliwości ciału. Potem z powodu coraz większych liczb przychodzących do Prawdy przeważnie z klas Lota i jego dwóch córek zaczął się szerzyć duch towarzyski pomiędzy braćmi, jako odrębny od ducha poświęcenia, a co było szatańską manipulacją obliczoną na to, by się sprzeciwić dalszej pracy poświęcenia. Później wytworzył on światowe warunki powiększył sposobność szybkiego zbogacenia się, uprzyjemnienia życia, swobody itd: a to dalej zmierzało do powstrzymywania ducha poświęcenia. Wprowadzenie takich rzeczy było szatańskim kompromisem zaofiarowanym naszemu Panu i było pozafigurą Faraonowego zaofiarowania kompromisu Mojżeszowi, jak wyrażone w w. 24.
(6) Nie był to pierwszy kompromis jaki Szatan przedstawił, ale jest to jego ulubiony sposób działania, jaki używa od dawnych czasów, by dopiąć swoich celów. Można to zauważyć, np. ze sposobu w jaki on dał wielką władzę papiestwu. Władza ta wzrastała stopniowo najpierw w zakresie kościelnym; a później w politycznym, przez ciągłe wkraczanie w cudze władze, oraz przez nieustanną serię ugod opartych na ustawicznym targowaniu i frymarczeniu. Nowoczesna dyplomacja ma bardzo dużo do czynienia z takim targowaniem i frymarczeniem, a papiestwo było tym co wprowadziło dyplomację. W dawnych czasach nie było zwyczajem państw by mieć stałe ambasady w stolicach innych państw. Starożytni ambasadorzy Grecji i Rzymu byli wysyłani na krótkie misje w celu omawiania pewnych spraw politycznych, a po ich załatwieniu wracali do swego kraju; a gdy inne interesujące kwestie powstawały, posyłano drugiego ambasadora, żeby je załatwił. Z papiestwem było inaczej. Ażeby coraz więcej zagrabić władzy kościelnej i świeckiej, wysyłano nuncjuszy do różnych krajów, gdzie często przebywali przez wiele lat, szpiegując tam warunki i uży-wając wszystkich sposobności, aby powiększyć ciągle wzrastającą władzę papieża. Papiestwo w sposób prze-biegły nie próbowało zagrabić wszystką władzą za jednym razem, ale stopniowo, przeważnie dyplomatycznymi kompromisami powiększało swoją władzę, nigdy nie oddając tego co raz pozyskało, ponieważ każde pozyskanie było pomocą do coraz większych pozyskiwań, aż stopniowo otrzymało zwierzchnictwo w zakresie kościelnym i świeckim. Takim to postępowaniem papiestwo najpierw wynalazło, a później zaszczepiło sztukę dyplomacji w każdym kraju. I teraz przez doświadczenie nabyte w okresie około 17 stuleci, papiestwo ma poparcie najprzebieglejszych dyplomatów całego świata. Tym to sposobem wypełnia się po części wyjątek z księgi Daniela 8:26, gdzie jest podane: "a przemysłem (przebiegłością) jego poszczęści mu się zdrada."
STANOWCZOŚĆ W ODRZUCENIU ZŁEGO
(7) Mojżeszowe odrzucenie propozycji Faraona (2 Moj. 10:25, 26), przedstawia jak Chrystus przez odnośne czyny odrzucił ofertę Szatana, nie zgadzając się na kompromis w sprawie poświęcenia. "Stanowczość Mojżeszowa, nie zgadzająca się na kompromis Faraona ("owszem ty dasz do rąk naszych ofiary i całopalenia .... dobytek nasz pójdzie z nami, a nie zostanie i kopyto" w. 25, 26), przedstawia stanowczość naszego Pana, odmawiającego wszelkiej ugody z Szatanem w tej sprawie. Jeśli Szatan był przebiegły w ofiarowaniu kompromisu, w którym wziąłby jedną ręką to, co ofiarowałby drugą, to nasz Pan był w mądrości Swej daleko przebieglejszym i nie mógł się zgodzić na kompromis nawet w najmniejszym stopniu w tej sprawie, ponieważ zamysł jego był Mu znany. Zauważmy jak Mojżeszowe odrzucenie kompromisu stawało się więcej stanowczym gdy wypowiadał słowa: "owszem ty dasz do rąk naszych ofiary i całopalenia . . . dobytek nasz pójdzie z nami, a nie zostanie i kopyto:" To przedstawia wzrastającą stanowczość naszego Pana, gdy czynami Swymi odrzucił ofertę Szatana, nie zgadzając się na żaden kompromis. Bydło było potrzebne Izraelowi, gdyż z nich brane były cielce, przedstawiające ofiarę naszego Pana. W Szatanowym ofiarowaniu kompromisu, odnośnie pozafigur tych celów, zawiera się myśl, że nauki o Okupie i dziele Chrystusowym, wypływającym z Okupu dla naszej korzyści i nasze pokrewieństwo do tejże ofiary, miały być pozostawione w mocy Szatana. Trzody były potrzebne Izraelowi na ofiary, przedstawiające ofiarę Kościoła. Szatan, w ofiarowaniu kompromisu co do ich pozafigur, daje myśl, że poświęcenie byłoby pod jego kontrolą, jak i wypływające z niego ofiarne czyny Kościoła. Zgodzenie się na taką propozycję, uczyniłoby tak Okup, jak i uczestnictwo Kościoła w ofierze za grzech, bezpożytecznym. I, rozumie się, iż taki kompromis unieważniłby całą pracę Chrystusową podczas wtórej obecności. Przeto Pan nasz odrzucił go z całą stanowczością, nie pozostawiając miejsca Szatanowi do dalszych argumentów w tej sprawie. Lecz szczególna rzecz jaką Szatan miał na widoku w dawaniu oferty było zniszczenie obu zarysów Boskiego planu, tj. wybór i wolną łaskę. Bo gdyby wybór, jako jeden zarys planu, ześrodkowany w Chrystusie, został unieważniony, przez usunięcie Okupu i ofiar za grzech, wtedy i wolna łaska jako drugi zarys tegoż planu, byłaby również unieważniona. Mojżesz, nie dozwalając by on lub Izrael miał się pozbawiać ofiarowania Panu, wyrażone słowami "albowiem z tego weźmiemy do służby Panu Bogu naszemu; bo my nie wiemy, czym służyć mamy Panu, aż tam przyjdziemy" przedstawia Pańskie niedozwalanie by On, lub duchowy Izrael, miał się pozbawiać sposobności służenia Panu ich poświęconym człowieczeństwem.
(8) Zauważmy czynność i warunki przez jakie Szatan chciał kompromisowo załatwić sprawę odnośnie wyzwolenia duchowego Izraela, a teraz chcemy przedstawić czynności i warunki przez jakie nasz Pan dał odpowiedź Rozumie się, jak powyżej wykazano, Jego odpowiedź nie była dana słowami, mówionymi wprost do Szatana, .lecz czynami przeciwdziałającymi. To było czynione przez Jago kładzenie okazyjnego i dodatkowego nacisku na wymagania i naturę poświęcenia tak Chrystusa jak i Kościoła przez nauczycieli Prawdy - lud Boży, a szczególnie przez naszego Pastora pielgrzymów i starszych. Np. kazania jakie nasz Pastor wygłaszał w owym czasie w latach 1911-1914, a które były umieszczone w Miesięczniku Studentów Biblijnych (Bible Students Month'ly), pokazują iż kładziono nacisk na naturę i wymaganie całkowitego poświęcenia, jak wykażą następujące przedmioty, jakie były tam umieszczane: Naród święty (poświęcony) Zobrazowany (Tom 3, No. 6, czerwiec, 1911); Rozumna Służba Wasza (Tom 3, No. 7); Ignorowanie Ofiary Chrystusowej (Tom 3. No. 8); Nie Miłujcie świata (Tom 3, No. 10); Charakter Miłości Wymagany od Ubiegających się o Niebo i Okup a Pojednanie (Tom 3, No. 12); Zdrowe Poglądy o Chrzcie (Tom 3, No. 13); Największa Rzecz we Wszechświecie i Zawarcie Przymierza z Panem (Tom 4 No. 2); Większymi Miłośnikami Przyjemności niż Miłośnikami Boga i Wierność Wielką Próbą Charakteru (Tom 4, No. 6); Niezdatni do Królestwa (Tom 4, No. 6); Obliczenie Kosztu (Tom 4, No. 8); Upadek Wiary i Pobożności (Tom 4, No. 9); Chrystus Umarł za Grzeszników - i Ogniste Doświadczenia Konieczne (Tom:4, No. 11); Wiara, Zbawienie i Uczynki (Tom 4, No. 12); Jeden Odkupiciel za Grzech świata (Tom 5, No. 6); Najlepsza z Koron i Co Kosztuje (Tom .5, No. 7); Co To Jest Chrzest? Tom. 6, No. 9); . Tak Bieżcie Abyście Dobiegli i Pracujący Razem z Bogiem (Tom 5; No.. 12); Nasz Obowiązek Względem Prawdy (Tom 6, No. 1); Dlaczego Jezus Umarł za Grzeszników - i Dobre, Nasienie w Dobrą Ziemię (Tom 6, No. 3); Pozyskując Chrystusa a Tracąc Wszystko Inne (Tom 6, No. 4); Ofiara za Grzech (Tom 6, No. 6). Powyższymi przedmiotami zawartymi w M.S.B. nasz Pan przez naszego Pastora dał Szatanowi odpowiedź na jego kompromisową ofertę.
(9) Wykłady pielgrzymów w tym czasie, dowodzą to samo. Przytoczymy tu serię czterech wykładów, danych przez siedem grup, każda składająca się z czterech pielgrzymów, w 1913 roku: Te: grupy objechały prawie cały kraj. Pierwszy mówca z każdej grupy rozpoczął serię mową, Poza Grobem. Tydzień później drugi mówca mówił o Zmartwychwstaniu Umarłych: Trzeci mówca w następnym tygodniu mówił na temat Przyjdź Królestwo Twoje. A czwarty mówca, w czwartym tygodniu zakończył serię mową, o Niesieniu Krzyża, czyli o poświęceniu przyrzeczonym i wykonywanym. Trzeba pamiętać, że te wykłady nie odbywały się na zebraniach domowych lecz publicznych, i że przed tym okresem pielgrzymi bardzo mało mówili o poświęceniu podczas zebrań publicznych. Rozumie się, że tak pielgrzymi jak i starsi mówili dość często o poświęceniu do braci, nie tylko w tym okresie, ale podczas całego żniwa. Przeto fakty, przedstawione tak w tym jak i w poprzednim. paragrafie, dowodzą, że w okresie od 1911 do 1914, kładziono specjalny nacisk na poświęcenie w wykładach przed publicznością; i to jest sposób, w jaki nasz Pan dał Swoją stanowczą odpowiedź Szatanowi, odmawiając wszelkiego kompromisu z nim w sprawie ofiary i ofiarowania, poświęcenia i wykonywania poświęceń. Czyniąc te rzeczy nasz Pan wykonał pozafigurę 2 Moj. 10:25, 26.
(10) Bóg w dobroci Swojej, usuwając dziewiątą plagę, zatwardził serce Faraona (w. 27), tak jak Jego dobroć, na prośby Faraona połączone z obietnicą, że wypuści Izraela stała się okazją zatwardzenia jego serca przy końcu każdej z pierwszych ośmiu plag. Lecz w dodatku do dobroci Bożej w usuwaniu dziewiątej plagi, powodującej zatwardzenie serca Faraonowego, wierzymy, że Mojżeszowe odmówienie kompromisu z Faraonem, w sprawie pozostawienia izraelskiej trzody i bydła w Egipcie za wypuszczenie ludu, byłoby również powodem zatwardzenia jego serca po dziewiątej pladze. Serce samolubne i uparte jakie miał Faraon, było tym więcej upornym, gdy samolubny i celowy kompromis, jaki on dawał pod naporem kar, został odrzucony, jak to się stało w obecnym wypadku. Pańskie odmówienie przyjęcia kompromisu w pozafigurze było powodem; iż Szatan tym więcej stał się upartym i domagającym wypełnienia jego woli. Przeto od czasu gdy pierwsze odmowne czyny naszego Pana rozpoczęły się i postępowały aż do ich zakończenia, i gdy dziesiąta plaga zaczęła być odczuwana na chwilę, on tym bardziej starał się trzymać duchowego Izraela w swojej kontroli przez pomnożenie pokus, grzechów i cierpień ludowi Bożemu.
PYCHA POPRZEDZA UPADEK
(11) Nie mogąc osiągnąć kompromisu, Faraon posługuje się groźbami (w. 18). To co następuje jest literalnym tłumaczeniem groźby Faraona i odpowiedzi Mojżesza: "I rzekł Faraon do Mojżesza: Idź ode mnie, a strzeż się, abyś więcej nie był przyczyną widzenia oblicza mego; bo dnia, którego ujrzysz oblicze moje, umrzesz. I odpowiedział Mojżesz: Dobrześ powiedział, nie będę więcej przyczyną widzenia oblicza twego." Trzeba zauważyć, że Mojżesz nie mówił, że już więcej nie ujrzy Faraona, ponieważ on go później znowu widział. Nasza uwaga nie odnosi się do rozmowy Mojżesza z Faraonem; jaka jest zanotowana w rozdziale 11; ponieważ ten rozdział jest dalszym ciągiem opisu rozmowy, jaką prowadzili między sobą, a której opis zaczyna się w 2 Moj. 10:24, lecz odnosi się do ich ostatniego spotkania, o które starał się Faraon, nie Mojżesz i które jest zapisane w 2 Moj. 12:31, 32. Mojżesz powiedział, według formy gramatycznej użytej przez niego, że nie będzie się więcej starał (nie będę przyczyną) o jeszcze jedno spotkanie z Faraonem. I dotrzymał słowa. Dziesiąta plaga zmusiła Faraona do wezwania Mojżesza przed siebie; pomimo groźby, że go zabije, gdy ten jeszcze raz spojrzy na niego. Mojżesz, nie starając się o to spotkanie, poszedł już nie z prośbą, lecz jako przedstawiciel Boży, by przyjąć Faraonowe bezwarunko-we poddanie się Boskiemu: wymaganiu ulżenia Izraelowi. Przy ich ostatnim spotkaniu Mojżesz nie mówił ani słowa, ale przyjął poddanie się Faraona w milczeniu. Zauważmy różnicę pomiędzy śmiałym znieważeniem i chełpieniem się Faraona w pierwszej odpowiedzi Mojżeszowi (2 Moj. 5:2) a uniżoną służalczością i upokorzeniem w jego ostatnich uwagach wyrzeczonych do Mojżesza (2 Moj: 12:31, 32). Taki musi być wynik z wszystkimi, co mocno się sprzeciwiają woli i radzie Bożej. Tak niechaj będą wszyscy Twoi uparci nieprzyjaciele poniżeni, o Panie!
(12) Co jest pozafigurą groźby Faraona? Rozumie się; że groźba w pozafigurze nie była słowną. Rozmowy pomiędzy Faraonem a Mojżeszem, wypełniły się, w każdym wypadku, czynami a nie słowami. Szatan musiał zatem dokonać pewnych czynów groźby odcięcia od dalszej publicznej służby, wkrótce po jej rozpoczęciu się, gdyby nasz Pan znowu zaczął takąż pracę przy pomocy ludu Swego. Dziewiątą plagę zaczęto odczuwać krótko przed kwietniem, 1911 r., ponieważ kazanie o nieśmiertelności duszy które było początkiem tej plagi, a które ukazało się w kwietniu 1911 r., w Miesięczniku Studentów Biblijnych, było krótko przed tą datą wygłoszone ustnie i ogłoszone drukiem w gazetach, a następnie wydane (w kwietniu 1911) w M.S.B. W tymże czasie Szatan zaczął nasuwać swój kompromis. Jezus zaczął go odrzucać kazaniem - Naród Święty Zobrazowany - w M.S.B., z czerwca 1911, jak powyżej wykazano. Ażeby tę myśl wyjaśnić, chcemy przypomnieć naszym czytelnikom o różnicy pomiędzy czasem porządkowym w ustanowieniu serii figur, a ustanowieniu ich pozafigur. W figurze, która ukazuje się w serii czynności, każda czynność w serii musi być skończoną. zanim się zacznie następna czynność. Np. Eliasz i Elizeusz musieli przejść przez Jordan, zanim mogli rozmawiać ze sobą poza Jordanem, podobnież, Eliasz musiał uderzyć Jordan, zanim go przeszli. Ale w pozafigurze te odnośne czynności pokrywają różne czasy w danym okresie, czasem pozafiguralny Eliasz w danym okresie mógł uderzać, a w innym czasie podczas tego samego okresu on i pozafiguralny Elizeusz mogli przechodzić Jordan, a jeszcze w innym czasie podczas owego okresu mogli chodzić i rozmawiać poza Jordanem, jak to było pokazane w Ter. Pr. w No. 79, str. 86, par. 23. Początki pozafiguralnych czynności zwykle przychodzą w tym samym porządku, jaki jest podany w figuralnych czynnościach.
(13) W tej pozafigurze ciemność zaczęła się krótko przed kwietniem, 1911 r., a jej ostatni zarys zaczął się wygłaszaniem i wydawaniem (w gazetach) kazania p. t. "Cesarz Konstanty Przyczynił się do Ustanowienia Dogmatu o Trójcy", które później zostało wydane w M. S. B., z kwietnia, 1914, akurat całe trzy lata później od zaczęcia się ciemności, pozafigury całych trzech dni ciemności. (W. 22). Kiedyś podczas tych trzech dni Faraon przedstawił swój kompromis Mojżeszowi, przedstawiający kompromis ofiarowany przez szatana. Ten ostatni kompromis zaczął się wkrótce po wydaniu drukiem kazania o nieśmiertelności duszy, ponieważ dwa miesiące później Jezus zaczął odrzucanie kompromisu kazaniem: Naród święty Zobrazowany. Wkrótce około połowy września 1911, Szatan zaczął swą groźbę przy pomocy brooklyńskiego dziennika "The Brooklyn Daily Eagle" w którym ukazywały się od czasu do czasu napaści i oszczerstwa na Brata Russella, które doszły do najwyższego szczytu 23 września 1911 r., gdy podano satyryczny rysunek w tym piśmie. Wyjaśnienie sprawy z powyżej wymienionym dziennikiem Brat Russell podał w M. S. B., Rok 3, No. 11. Ta groźba trwała pozafiguralnie do listopada 1916. Przeto wszystkie prześladowania, opozycje, fałszywe przedstawienia i oczernienia, wydawane przeciw ludowi Bożemu, pomiędzy 1911 i 1916, obliczone były na to, że przeszkodzą im w dalszych fazach pracy publicznej, jakie mieli zamiar wykonać, są pozafigurami Faraonowej groźby, że zabije Mojżesza, jeżeli będzie się starał o jeszcze jedną rozmowę z nim: Te cztery pozafigury (trzy letnia ciemność, Szatanowe zaofiarowanie kompromisu, Jezusowe odrzucenie tegoż i groźba Szatana) dowodzą, iż pozafigury w serii nie potrzebują, tak jak figury, czekać, ażeby się poprzednie pozafigury skończyły, zanim się następne, mogą zacząć. Jest ważnym by na ogół pamiętać na tę zasadę z pozafigurami, a szczególnie na te, jakie obecnie studiujemy, jeżeli chcemy jasno widzieć w serii ich pokrewieństwo jednej do drugiej.
(14) Odpowiedź Mojżesza: "Tyś tak powiedział" (w: 29), równa się wyrażeniu: Tak, ja się zgadzam. Dowodem tego jest to, co on dodał: "Nie będę więcej przyczyną widzenia oblicza twego." Powyżej wykazana jest prawdziwość tego zdania, szczególnie w harmonizowaniu go z ostatnią rozmową Faraona z Mojżeszem, jeżeli Faraonowe mówienie, a Mojżeszowe nie odpowiadanie można nazwać rozmową (2 Moj. 12:31, 32). Pozostaje nam jeszcze do wykazania pozafiguralnej odpowiedzi, jaką nasz Pan dał na groźbę Szatana. Nasz Pan nie dał odpowiedzi słowami, lecz przez niezakładanie publicznych zebrań z nowymi poglądami myśli, po ukończeniu tych rzeczy jakie są zobrazowane przez resztę tego samego spotkania się z Faraonem, a która to reszta tegoż spotkania jest podaną w 2 Moj. 11:4-8. W krótkości chcemy jeszcze nadmienić, że to co Mojżesz powiedział w 2 Moj. 11:4-8 jest dalszym ciągiem rozmowy z Faraonem, zaczętej w 2 Moj. 10:24, podczas gdy 2 Moj. 11:1-3 jest nawiasowym powtórzeniem poprzednich uwag i przedstawia naganę, jaką Pan dał przeciw królestwu Szatana, trwającą do roku 1916. Nie było zatem żadnego nowego publicznego poselstwa, t. zn. któreby zawierało nowe nauki nie dane publiczności aktualnie lub pośrednio przed listopadem 1916, bo bez względu jak wiele głoszono przeciw królestwu Szatana, to takie głoszenie było częścią poselstwa Jezusowego do pozaobrazowego Faraona. Literatura pozafiguralnej Wtórej Walki Gedeona, Strofowanie Janowe, i List Eliasza, składa się z nauk często wyraźnie wygłoszonych lub danych w połączeniu z innymi do roku 1916. To dowodzi, że wiele nauk zawartych w siódmym tomie, propaganda o milionach i reszta "nowych poglądów" danych publiczności przez ruchy Lewitów, zwłaszcza przez Towarzystwo, nie jest więcej częścią poselstwa pozafiguralnego Mojżesza. Te rzeczy wcale nie są poselstwem Jehowy do publiczności, lecz szatańskim sfałszowaniem - naukami azazelowymi Małego Babilonu. Rozumie się, iż to co oni teraz dają publiczności, z tego co było dane do listopada 1916, jest poselstwem Jehowy do publiczności. W świetle tego, jak wiele niebiańskiej mądrości zawiera się w zdaniu naszego Pastora, gdy powiedział, że Towarzystwo ma tylko to wydawać dla publiczności, co on napisał! I jak wiele błędu dostało się do publiczności z powodu, iż Towarzystwo nie usłuchało tej mądrej rady. Lewici mogli uniknąć wiele zła, gdyby się byli trzymali tego, co było zaznaczone w testamencie wiernego sługi.
PYTANIA BERIAŃSKIE
(1) Co było mówione odnośnie 2 Moj. 7:14-10:23? Co jest określone w tym ustępie? Dlaczego zastanowienie nad nimi jest tu opuszczone? Kiedy to będzie uczynione? Co jest pierwszym powodem, że będziemy zastanawiali się tutaj nad dziesiątą plagą? Co jest drugim powodem? Jaka właściwość odnośnie wykonania trzeciej biady znajduje się w Ks. Objawienia? Od czego wypadki następujące po dziewiątej pladze zaczynają się?
(2) Która z plag Objawienia równa się dziewiątej pladze egipskiej? Co jest dowodem tego? Jaką różnicę w porządku znajdujemy w plagach egipskich i w plagach i biadach Objawienia? Co decyduje porządek plag w Objawieniu? Co w 2 Ks. Moj.? Daj przykład udowadniający to. Jaka pomyłka pod tym względem jest podana w 7-ym Tomie? Co w niektórych wypadkach jest tam opuszczone?
(3) Jakie doświadczenie pokazuje dlaczego jest różnica w czasie porządkowym niektórych z dziesięciu plag egipskich, a siedmiu ostatnich plag Obj. rozdziału 16? Jaka była nauka z tego doświadczenia? Jaki pogląd onego Sługi powstrzymał go od wyraźnego publicznego atakowania doktryn o trójcy i nieśmiertelności duszy? W którym roku nastąpiła zmiana w głoszeniu o nieśmiertelności duszy? Zmiana o trójcy? W jakim miesięczniku i w których artykułach były te przedmioty jaśniej przedstawione publiczności? Jak te fakty wyjaśniają różnicę w czasie porządkowym plag z punktu 2 Ks. Moj. i Objawienia?
(4) Jaki był skutek od naporu pierwszych dziewięciu plag na Faraona? Co to przedstawia? Kiedy pozafigura się zaczęła? Co stanowiło kompromis w figurze i pozafigurze? Co było pierwszą złą charakterystyką kompromisu? Dlaczego? Dlaczego to także było niesprawiedliwe? Co w rzeczywistości ten kompromis ofiarował? Jakiej lekcji możemy nauczyć się z tej oferty odnośnie wszystkiego co Szatan ofiaruje? Kto nie miał, a kto miał prawo w tej sprawię, odnośnie której kompromis był ofiarowany?
(5) Co nie przedstawiały rozmowy pomiędzy Faraonem i Mojżeszem? Jak te rozmowy się wypełniły pozafiguralnie? Co, w streszczeniu, było pozafiguralną dziewiąta plagą? Kiedy ona zaczęła działać? Przez krzewienie jakich dwóch nauk ona działała? Jak Szatan odpowiedział na tę pozafiguralną dziewiątą plagę? Jakie warunki on sprowadził, które były nieprzyjazne poświęceniu? Czemu to sprzyjało? Jakie klasy przychodzące do Prawdy w tym czasie były powodem zabiegów Szatana, by umożliwić kompromis w poświęceniu? Co zaczęło się szerzyć w owym czasie? Jakie jeszcze warunki on wytworzył, żeby umożliwić kompromis w poświęceniu?
(6) Jaki jest jeden z ulubionych sposobów Szatana, aby osiągnąć swoje cele? W jakiej instytucji Szatana można to zauważyć? Jak władza papieska wzrastała? Jaka jest specjalna charakterystyka nowoczesnej dyplomacji? Kto wprowadził targowanie i frymarczenie? Jaki był zwyczaj starożytnych państw względem pobytu ambasadorów na dworze innych państw? Jaki zwyczaj papiestwo wprowadziło w tej sprawie? Dlaczego? Jaki jest główny cel wysyłania nuncjuszy do różnych krajów W jaki sposób papiestwo stara się zagrabić wszystką władze? Jaką sztukę papiestwo wynalazło i zaszczepiło w świecie? Co ono przez nią wyrobiło? Które proroctwo papiestwo po części wypełniło?
(7) Co Mojżesz uczynił z propozycją Faraonową? Co to przedstawiało? Co Mojżesz w swej odmownej stanowczości przedstawiał? Jaki był wynik starcia się przebiegłości Szatana z przebiegłością naszego Pana w tej sprawie? Dlaczego nasz Pan odrzucił ofertę Szatana? Jaka charakterystyka odpowiedzi Mojżeszowej wzrastała w sile, gdy dawał swoją odpowiedź? Jak to było pokazane? Co to przedstawia? Dlaczego Izrael chciał zabrać swoją trzodę? Co się zawierało w tem, że Szatan chciał pozafiguralną trzodę dla siebie zachować? Dlaczego Izrael chciał bydło? Co się zawierało w tym, że Szatan chciał pozafiguralne bydło dla siebie zachować? Jaki był pierwszy wynik przystania na wymagania Szatana? Drugi? laki był skutek odpowiedzi Chrystusa? Jaką była szczególna rzecz, jaką Szatan miał na widoku w dawaniu oferty kompromisowej? Dlaczego taki byłby wynik z przystania na jego żądanie? Co przedstawia Mojżeszowe niedopuszczenie, aby on i Izrael mieli się znaleźć w sytuacji, w której nie mogliby ofiarowywać?
(8) Co Jezus uczynił odnośnie kompromisu ofiarowanego przez Szatana? Czem On nie odpowiedział? Czem odpowiedział? Jaką dał odpowiedź? Przez kogo to uczynił? W czem ukazała się część odpowiedzi danej przez naszego Pastora? Wymień niektóre z dotyczących przedmiotów, jakie się ukazały w B. S. M. z 1911 r., (Tom 3)? Z 1912 r.? Z 1913 r.? Z 1914 r.? Co te fakty udowadniają?
(9) Przez jakich jeszcze sług Prawdy Pan odpowiedział Szatanowi? W jakiej specjalnej serii wykładów to się stało? Co to znaczy seria wykładów? Ile grup wykładowców brało udział w każdej serii? W którym roku to było uczynione? Jakie były tematy tych serii wykładów? Przez jaki przedmiot szczególnie Jezus dał stosowną odpowiedź Szatanowi? Gdzie te wykłady nie były wygłoszone? Gdzie były? Na jakich jeszcze zebraniach mówiono często o poświęceniu? Przez kogo? Co fakty przytoczone w tym i poprzednim paragrafie udowadniają? Jaką pozafigurę nasz Pan tym sposobem wypełnił?
(10) Co było pierwotnym powodem, że Bóg zatwardził serce Faraona tak w tym jak i w innych wypadkach? Co było jeszcze dodatkowym powodem takiegoż zatwardzenia? Dlaczego to było naturalnym skutkiem? Jak pozafigura tego wypełniła się? Jak Szatan postąpił w tym zatwardzeniu swego serca? Jak długo to trwało?
(11) Do czego Faraon wtedy się posunął? Co jest literalnym tłumaczeniem groźby Faraona i odpowiedzi Mojżesza? Czego Mojżesz nie mówił? Co jest tego dowodem? Jak uwagi Mojżeszowe w 2 Moj. 11 stoją w stosunku do okazji odnośnie wypadków 2 Moj. 10:24-29? Jak fakty potwierdzają rzeczywiste zdanie Mojżesza? Jak to było, że Mojżesz poszedł do Faraona przy ich ostatnim spotkaniu? Jaka jest różnica w odnoszeniu się Faraona przy jego pierwszej i ostatniej rozmowie z Mojżeszem? Jak Mojżesz przyjął Faraonowe poddanie się? Czego powinno się spodziewać, jako wyniku każdego silnego opierania się celowi Bożemu? Jak możemy się modlić odnośnie takiego wypadku?
(12) Jaką nie była pozafiguralna groźba Faraona? A jaką była w każdym wypadku? Jakiego charakteru musiały być te czyny? Kiedy dziewiąta plaga zaczęła być odczuwana? Co to udowadnia? Jak długo było po tej pladze, gdy Szatan zaczął wysuwać swój kompromis? Co to udowadnia? Którem kazaniem Jezus zaczął Swoje odrzucenie oferty Szatana? Jak musi być wykonana seria aktów, które stanowią seryjną figurę? Jak się wypełnia seryjna pozafigura? Dlaczego te dwie odpowiedzi są właściwe? Daj przykład przez ilustrację tych dwóch myśli. Gdzie najpierw wykazaliśmy tę różnicę w wykonaniu figur i pozafigur?
(13) Kiedy zaczęła się pozafiguralna ciemność? Kiedy zaczął się jej ostatni wyraźny zarys? Jak te dwa zarysy w czasie wypełniły czasowe zarysy figury? Kiedy Faraon podał w figurze ofertę kompromisu? Kiedy zaczęło się pozafiguralne przedstawianie kompromisu? Co to nasuwa? Kiedy zaczęło się pozafiguralne odmówienie kompromisu? Przez co zaczęła się pozafiguralna groźba? Kiedy początek jej dosięgnął najwyższego szczytu? Jak długo groźba trwała? Co te cztery pozafigury w. 21-28 udowadniają odnośnie pozafigur w serii? Dlaczego powinniśmy pamiętać na tę podstawową zasadę tego zarysu i pozafigur w serii?
(14) Jakiemu wyrażeniu równa się Mojżeszowa pierwsza odpowiedź? Co jest dowodem tej myśli? Jak prawdę w zdaniu Mojżeszowym możemy zharmonizować z jego ponownym widzeniem się z Faraonem? W jaki sposób nasz Pan dał pozafiguralna odpowiedź na groźbę Szatana? Przez jakie czynności dał tę odpowiedź? Gdzie jest ciąg dalszy rozmowy Mojżesza z Faraonem? W jaki sposób 2 Mój. 11:1-3 ma łączność z tą rozmową? Co przedstawiają słowa Mojżesza w 2 Moj. 11:4-8? Jaką konkluzję mamy wyciągnąć z tego faktu? Jaka literatura nie podpada pod to potępienie? Dlaczego nie? Jakie zarysy propagandy podpadają pod to potępienie? Czego one nie są częścią? Czem one są? Jaki jest charakter poselstwa, jakie Lewici dają publiczności i tego które było dawane do roku 1916? W świetle tych faktów, co ma być mówione o zdaniu w testamencie naszego Pastora, zabraniającym Towarzystwu wydawania innych dzieł dla publiczności niż te, które on wydał? Jakie zło wynikło z niezważania na tą przestrogę? Jak tego uniknąć? (C. d. n.)
TP ’46, 31-36.