NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA
2 Moj. 1:6-7:13; 10:24-15:21; P 1932, 192-196. (Ciąg dalszy)
PAN po daniu rozkazu Izraelitom aby obchodzili Wielkanoc w Egipcie, rozkazuje im teraz (2 Moj. 12:14), ażeby na pamiątkę pierwotnej Wielkanocy obchodzonej w Egipcie, obchodzili co roku Wielkanoc jako nadzwyczajne święto podczas całego Wieku żydowskiego - ustawą wieczną - literalnie: ustawą, trwającą cały wiek. Jak pierwotny baranek w Egipcie przedstawia naszego Fana, a noc obchodzenia pierwotnej Wielkanocy przedstawia Wiek Ewangelii, tak też coroczna Wielkanoc, ogólnie mówiąc, wyobraża Wieczerzę Pańską, a noc jej obchodzenia - 14 Nisan - wyobraża rocznicę, w którą jest obchodzona Wieczerza Pańska. Jak coroczna Wielkanoc miała być obchodzona podczas całego Wieku żydowskiego, tak coroczna Wieczerza Pańska ma być obchodzona podczas całego Wieku Ewangelii -"ażby przyszedł" (1 do Kor. 11:26), w znaczeniu jako Wyswobodziciel Swego ludu, aż do ostatniego członka Kościoła Pierworodnych; ponieważ jako nowe stworzenie mają ucztować na pozafiguralnym Baranku, tak długo jak długo będą na ziemi i rozumie się, iż tak długo mają obchodzić tan symbol w każdą rocznicę. To zastanowienie obala myśl tych, co twierdzą, że po nastaniu wtórej obecności naszego Pana, nie potrzeba już więcej obchodzić corocznej Wieczerzy Pańskiej. Jak coroczna Wielkanoc była świętem Pana, tak coroczna Wieczerza jest świętem Pana, tj. solennym religijnym zebraniem obchodzonym dla Pana. Lecz wiersz 16 pokazuje że nie tylko ten jeden dzień (święto Wielkanocy 14 Nisan) miał być obchodzony, ale cały tydzień miał być poświęcony na ucztę Wielkanocną. To święto Wielkanocne, składające się z siedmiu dni, przedstawia zupełność życia chrześcijańskiego z jego radością i pokojem jakie wypływają z odczucia wolności z niewoli grzechu, błędu, samolubstwa i światowości we wszystkich lub w którejkolwiek z ich form, i uczestnictwo w przywilejach Prawdy, sprawiedliwości, miłości i w niebiańskich rozmyślaniach (1 do Kor. 6:8; Rzym. 14:17, 18). Tym sposobem obchodzimy nasze wyswobodzenie z imperium Szatana, i jest to sprawą trwającą całe nasze życie.
(2) Chociaż karmienie jest barankiem, było główną rzeczą w figurze w dniu 14 Nisan, a karmienie się przaśnym chlebem i gorzkimi rzeczami było podrzędną rzeczą to jednak podczas święta całego tygodnia po 14 Nisan, przaśny chleb był główną rzeczą, jaką się karmiono i to jest jasno wykazane w wiersz. 15 - "Przez siedem dni przaśniki jeść będziecie". W poprzedniej części tego artykułu wykazaliśmy, że Izraelowe jedzenie przaśników przedstawia nasze przyswajanie Prawdy, sprawiedliwości, miłości i niebiańskich myśli. Przeto karmienie się przez cały tydzień przaśnikami przedstawia uczestniczenie w Prawdzie, sprawiedliwości, miłości i niebiańskich rozmyślaniach podczas całego naszego życia, jak to Św. Paweł uczy w 1 do Kor. 5:8. Rozkaz, aby usunąć kwas z domów, przedstawia rozkaz Boży, abyśmy usunęli z naszego człowieczeństwa grzech, samolubstwo i światowość, we wszystkich ich formach. Usunięcie kwasu pierwszego dnia, przedstawia nasze osobiste rozpoczęcie pozbywania się pozafiguralnego kwasu, na samym początku życia chrześcijańskiego; Kościół zaś, jako całość, zaczął czynić to na początku okresu Efezkiego. Żydzi jeszcze z przed czasów Chrystusa aż dotąd mają regularną ceremonię, przez którą kwas jest wyszukiwany, zbierany i niszczony i tym sposobem domy są uwolnione z kwasu. Ceremonia odbywa się w ten sposób, że kawałek płótna..., zwykle lnianego, kładzie się późno po południu 14-go Nisana na stół i kwas jest zbierany i kładziony na to płótno. Kwas jest zbierany jak następuje: Głowa domu zapala świecę, którą przez cały czas poszukiwania kwasu trzyma w lewej ręce, używając światła jej do oświecenia każdego zakątka domu. W drugiej ręce trzyma szczotkę, albo zwykle gęsie skrzydło, pełne pierza którym wymiata wszystkie zakątki w których kwas mógłby się znajdować, a który światło świecy wyjawi. Wtedy ostrożnie zbiera go i zanosi na płótno. Po dokładnym ukończeniu takiego poszukiwania kwasu w całym mieszkaniu, a co się odbywa nawet pod łóżkami, zawiązuje silnie wszystkie cztery rogi płótna, tak aby nic z niego wypaść nie mogło i spala go razem z płótnem w ogniu.
(3) Nie wiemy skąd ta ceremonia powstała czy powstała z rozporządzenia Boskiego, czy nie. Pismo św. nic nie wspomina o tej formie zbierania kwasu, chociaż rozkazuje wypróżnienia czyli oczyszczenia domów z kwasu, co wskazują następujące pisma: 2 Moj. 12:15, 19; 13:7. to jednak nie podaje sposobu w jaki to ma być czynione. Lecz ze względów symbolicznych, można by powiedzieć zgodnie z Prawdą i rozumem, że bardzo możliwie, iż Bóg tak pokierował, ażeby ta ceremonia była tak użyta, ponieważ każdy jej szczegół z punktu symboliki biblijnej, przedstawia rzeczy, które pozafiguralni Izraelici wciąż czynią, szczególnie w łączności z Wieczerzą Pańską.. W tym obrazie dom Izraelitów przedstawia człowieczeństwo duchowych Izraelitów. (2 do Kor. 4:16-5:10)- Poszukiwanie kwasu przedstawia, jak duchowy Izraelita egzaminuje siebie, czy posiada pozafiguralny kwas. (1 Kor. 11:28; 2 Kor. 13:6). świeca zapalona dobrze przedstawia Biblię, dającą światło, które objawia nasz pozafiguralny kwas. (Ps. 18:28; Przyp. 24:20; Jer. 25:10; Łuk. 16:8; Obj. 18:23; 22:5). Używanie szczotki przedstawia nasze umysły, którymi zgromadzamy nasz pozafiguralny kwas, jaki dostrzegamy w ich obrębie. Ręce ujmujące kwas przedstawiają naszą wolę, którą kontrolujemy zebrany pozafiguralny kwas. Zabezpieczenie zebranego kwasu, tak aby nic z niego nie zostało stracone, przedstawia nasze trzymanie kwasu, znalezionego w obrę-bie naszych umysłów, z silnym postanowieniem zniszczenia go. Niszczenie kwasu przedstawia nasze opanowanie, czyli zniszczenie pozafiguralnego kwasu. (1 Kor. 5:7; 2Kor. 7:1; Gal. 5:16-24; Efez. 4:22, 26-31; Kol. 3:5-9). Ogień, którym kwas był zniszczony, przedstawia Ducha świętego, przez który nasz pozafiguralny kwas jest zniszczony (Do Rzym. 8:13; Gal. 6:16, 17; 1 Piotra 1:22). Główną zaletą Ducha, przez którą to jest czynione, jest święta miłość. (1 Kor. 13:4-6; 1 Jana 4:18). Wiara i nadzieja także współdziałają w tym. (Do Efez. 6:15; 1 Tym. 6:12; 1 Jana 3:3). Z tego widzimy, że ta symbologia tej ceremonii jest zupełnie biblijna. Jeżeli ta ceremonia jest z rozporządzenia Bożego, to znaczy, że chociaż nie była zapisaną w Starym Testamencie, ta jednak zachowała się na podobieństwo Boskiego zachowania imion Jannesa i Jambresa, czarowników egipskich, którzy sprzeciwili się Mojżeszowi, lecz ich imiona nie są zanotowane w zapiskach Starego Testamentu. - 2 Tym. 3:8.
(4) Wiersz 15 podaje bardzo surową karę na Izraelitę, któryby jadł cokolwiek kwaszonego od pierwszego dnia do siódmego, mianowicie, śmierć - "wytracona będzie dusza ona z Izraela". Po pierwszym przeczytaniu tych słów, ta kara może się wydawać za surową; lecz słuszność tej kary staje się jasną, gdy zastanowimy się nad tym, że Izrael był już pod wyrokiem śmierci i nad zamiarem Boskim w pozafigurze. Prawda, że jeżeli ktoś żyje według uczynków ciała, do tego stopnia, że zniszczy nowe stworzenie, taki też i umiera jako nowe stworzenie, a tylko wtedy będzie żył, jeżeli umartwia uczynki ciała, t. j. pozafiguralny kwas. (Do Rzym. 8:13, 14). Bóg ukarał śmiercią tych, którzy jedli kwas podczas tych siedmiu dni, i którzy już byli pod wyrokiem śmierci, ażeby ostrzec nas przeciw uczestniczeniu w pozafiguralnym kwasie. Rozumie się, jedzenie kwasu podczas uczty Wielkanocnej nie przedstawia czyichś grzechów, błędów, samolubstwa i światowości, popełnianych w słabości, takich jak wszyscy nieunikalnie popełniamy; lecz przedstawia zupełne i rozmyślne uczestniczenie w tych rzeczach. (Do Żydów 10:26-29; 1 Jana 5:19). Tacy muszą umrzeć jako nowe stworzenia, albo jako Młodociani święci, albo jako usprawiedliwieni. I dane jest dla przestrogi nowym stworzeniom, by unikali grzechu na śmierć i ażeby zobrazować srogą karę dla zupełnie rozmyślnych grzeszników z nowych stworzeń, dlatego Bóg zarządził by ukarano śmiercią tych Izraelitów, którzy jedli rzeczy kwaszone podczas świąt Wielkanocnych. Z tego punktu zapatrywania kara nie była we figurze za surową, lecz umiarkowaną, szczególnie gdy pamiętamy, że taki Izraelita z powodu Okupu ma sposobność otrzymania żywota wiecznego w Tysiącleciu. Przeto kara śmierci za jedzenie kwasu podczas tych siedmiu dni nie była wtórą śmiercią. Kara, za takie przewinienie w figurze, bez względu na to kiedy grzech był popełniony podczas tych siedmiu dni, przedstawia, że bez względu kiedy podczas życia chrześcijańskiego popełniamy grzech na śmierć, czy na początku, czy później, wtóra śmierć będzie wymagana.
ZEBRANIE ŚWIĘTE
(5) Według figury miały być święte zgromadzenia, zebrania i uroczystości podczas pierwszego i siódmego dnia, bez wykonywania jakiejkolwiek pracy. Jedyna praca na jaką było zezwolone, była około przygotowania jedzenia. (W. 16). W tym rozkazie była podwójna pozafigura; jedna odnosi się do pozafiguralne go Izraela, jako całości, podczas całego Wieku Ewangelii, druga zaś, do całego życia każdego pozafiguralnego Izraelity. Z punktu zapatrywania się na pozafiguralnego Izraela, jako całości, te siedem dni równałyby się siedmiu okresom Kościoła. Z tego poglądu, pierwszy i siódmy dzień równałby się okresowi Efezkiemu, czyli żniwu żydowskiemu i okresowi Laodycejskiemu, czyli żniwu Wieku Ewangelii, w których odbywały się zebrania i zgromadzenia święte - prace żniwiarskie - ludu Bożego i specjalne uroczystości, jakie nie odznaczały żadne inne okresy Kościoła Wieku Ewangelii. W porównaniu z tymi dwoma okresami te drugie okresy Kościoła były raczej zwykłymi. To jest jednym ze świadectw Pisma Świętego, że o wiele więcej było pozyskanych do wysokiego powołania podczas żniw, aniżeli podczas innych okresów Kościoła, i to w okresach czasu o wiele krótszych. Spoglądając na te święta z punktu indywidualnego pozafiguralnego Izraelity, pierwszy i siódmy dzień świąt Wielkanocnych zdaje się przedstawiać jego początkowe i ostatnie lata we wysokim powołaniu, czas zasiewu i żniwa w życiu indywidualnego chrześcijanina. Nie ma żadnej wątpliwości, że podczas tych okresów najważniejsze zgromadzenia i uroczyste przywileje istniały w łasce, znajomości i służbie.
(6) Rozkaz, żeby nie wykonywać żadnej pracy w tych dwóch dniach, oprócz tego, co jest konieczne względem jedzenia, przedstawia napomnienie na Wiek Ewangelii, aby się nie wdawać w żadne niekonieczne rzeczy świeckie, oprócz dostarczania "uczciwych rzeczy przed wszystkimi ludźmi" (2 Kor. 8:21; Rzym. 12:17), o czym więcej nauczano w żniwach, niż w okresach między żniwami. Podobnie rzecz się ma w początkowych i końcowych latach chrześcijańskiego życia każdego z ludu Bożego. Zakaz wykonywania innej pracy w te drugie pięć dni nie jest wspomniany w tym wierszu, lecz bezpośredni zakaz czynienia tego w pierwszy i ostatni dzień jedynie był wspomniany i możliwie jest z powodu tego, że Bóg wiedział, iż w obydwóch zastosowaniach figury, zwykle będzie mniejsze wstrzymanie się od niepotrzebnych świeckich rzeczy w międzyczasie przez Jego lud, aniżeli w czasie wyraźnie wspomnianym na pozafigury. I rzeczywiście, z punktu zapatrywania na oba zastosowania było mniej świątobliwego życia, badania i służenia, a więcej mieszania się ze światem w okresach między żniwami, aniżeli w pozafiguralnym pierwszym i siódmym dniu. Na przykład jeżeli przyjrzymy się takim reformatorom, jak: Marsiglio, Wyklif, Huss, Wessel, Luter, Zwingli, Hubmaier, Kranmer, Wesley, i t. p., to zauważymy w ich życiu więcej mieszania się w rzeczy świeckie, aniżeli okazuje się to w życiu wybitniejszych sług w Prawdzie w obydwóch żniwach. A to dlatego tak było, bo nie czyniono odróżnienia w nauce i praktyce, pomiędzy używaniem, a nadużywaniem tego świata w owych czasach, jak czyniono w żniwach. W owym czasie nie czyniono różnicy pomiędzy prawdziwym a nominalnym ludem Bożym; prawdziwy lud Boży zwykle mieszał się z nominalnym ludem Bożym, jako członkami tych samych zgromadzeń, prawie W każdym wypadku i dlatego byli mniej więcej pobudzeni do używania czasu, siły i talentu, na niepotrzebne świeckie rzeczy. Tak samo większość ludu Bożego indywidualnie pozwalała sobie na mniejsze czuwanie i mniejszą wierność w czasie pomiędzy początkowymi a końcowymi latami ich życia chrześcijańskiego, że prawie w całości tak się dzieje, to dowodem tego jest Wielkie Grono, albowiem gdyby w tym międzyczasie byli wiernymi, to nie utraciliby koron. A że Wielkie Grono stanie się w swych jednostkach wierne, to jest również pokazane przez to święte zgromadzenie pozafiguralnego siódmego dnia.
(7) Powtórzenie napomnienia o przestrzeganiu przaśników, tak podczas Wielkiej nocy w Egipcie, jak i podczas następnych świętach wielkanocnych podczas całego Wieku (w. 17), przedstawia, że napomnienie będzie powtarzane, żeby obchodzić prawdziwe pozafiguralne święto i coroczną Wieczerzę Pamiątkową z pozafiguralnymi przaśnikami - szczerości, (czystym życiu) i Prawdy (1 Kor. 5:8). W pozafigurze było dość często napominane względem tej rzeczy. Powód dany na pozafiguralne święto przaśników w Egipcie i na coroczne, jest wyrażony w słowach: "albowiem w ten dzień wywiodłem wojska nasze z ziemi egipskiej", stosuje się do oryginalnego i corocznego obchodzenia tego święta; ponieważ wyswobodzenie zasługiwało na oryginalne i coroczne obchodzenie. To samo dzieje się z naszymi dwoma świętami, z prawdziwym i symbolicznym świętem. Wyswobodzenie nas z pozafiguralnego Egiptu zasługuje byśmy je poważali w naszym życiu chrześcijańskim, tak jak rocznica zabicia naszego Baranka zasługuje, ażebyśmy corocznie i w sposób symboliczny pamiętali o niej, oceniali ją i według niej prowadzili życie chrześcijańskie. A zatem powtórzone napomnienie w figurze, i w pozafigurze, ażeby zachowywać odnośne święta, odnosiło się tak do pierwotnego święta jak i do corocznej Wielkanocy w ciągu Wieku żydowskiego, jak również do rzeczywistych i symbolicznych świąt w ciągu Wieku Ewangelii (w narodziech waszych ustawą trwającą cały Wiek - w. 17). "Napominajcie jedni drugich na każdy dzień!"
(8) Wiersz 18 podaje kiedy Wielkanoc miała się zacząć, kiedy skończyć i jak długo miała trwać. Ażeby dobrze zrozumieć tę sprawę, musimy zauważyć, że 14-ty dzień miesiąca Nisan, w którym baranek wielkanocny był spożywany, był odrębnym od tych drugich siedmiu dni wielkanocnych, które następowały po nim od 15-go do 21-go włącznie. Na obchodzenie wszystkich świąt wielkanocnych było 8 dni. Chociaż podczas spożywania baranka wielkanocnego. jedzono tylko chleb przaśny, to jednak chleb kwaszony można było jeść w dziennej porze dnia, 14-go Nisan, lecz nie wolno go było jeść od zaczęcia się 15-go aż do końca 21-go dnia. Z tego widzimy, że kwaszony chleb zabroniono spożywać podczas siedmiu dni, lecz nie podczas ośmiu dni. To jest zgodne z pozafigurą. Tylko noc 14-ty Nisan, nie dzień, przedstawia Wiek Ewangelii. Przeto podczas dziennej pory dnia, 14-go Nisana kwaszony chleb mógł być jedzony, lecz przez siedem dni od zaczęcia się 15-go dnia. aż do końca 21-go dnia, chleb kwaszony nie miał być jedzony. Te siedem dni przedstawiają, z innego punktu cały Wiek Ewangelii, natomiast dzienna pora dnia 14-go Nisan nie przedstawia go. Wiersz 18-ty wskazuje, że przaśny chleb musiał być jedzony w nocy 14-go Nisan, a wiersze l5-ty i l9-ty wskazują, że podczas siedmiu dni nic kwaszonego nie miało być jedzone. Tym to sposobem pozafigura dopomaga nam uzgodnić osiem i siedem dni w łączności z przaśnym chlebem. Kwas był zatem usuwany późno po południu 14-go Nisan (w. 15). Dowiedzieliśmy się już jakie jest pozafiguralne znaczenie wierszów 18-20, które powtarzają napomnienia dane w wier. 8, 15 i 16. Tylko jedna rzecz nie wykazana w tych wierszach, znajduje się w wierszach 18-20, t. j. przychodzeń (obcy) i zrodzony w ziemi (z Izraela). Ziemia izraelska przedstawia sferę Prawdy i jej Ducha. Być urodzonym w ziemi wyobraża, że dana osoba jest ofiarowaną i spłodzoną z Ducha; ten zaś, co jest obrzezany i mieszka w ziemi, lecz nieurodzony tam - jako (obrzezany) przechodzeń - wyobraża osobę, która jest w Prawdzie i mieszka w jej duchu, czyli iż jest poświęconą, lecz nie spłodzoną z Ducha. Innymi słowy, Młodociani św. są tymi, do których się tu odnosi słowo przechodzeń z wier. 19, i którzy są w wierszach 48 i 49 przedstawieni przez tych, którzy poddali się obrzezaniu. Że Młodociani św. są przedstawieni przez przechodniów jest jasnym z tego, że przychodniowie byli obrzezani - w. 48, 49. (3 Moj. 16:29; 17:12, 15; 19:10, 33, 34; 22:10; 23:22; 24:16, 22; 25:6, 35; 4 Moj. 9:14; 15:14-16, 26, 29, 30; i t. d.) Przeto rozmyślny grzech sprowadza śmierć dla nowych stworzeń i Młodocianych świętych jako takich. Wiersz 20 powtarza to napomnienie negatywnie i pozytywnie i znaczy w pozafigurze to, co było wytłumaczone powyżej.
WIERNY WE WSZYSTKIM DOMU JEGO
(9) W 2 Księdze Mojżesza 12:1-20, zawierają się rozkazy, jakie Pan dał Mojżeszowi, a które miały być dane w Jego imieniu Izraelowi. Wiersze 21-25 podają w streszczeniu Mojżeszowe danie powyżej wspomnianych rozkazów starszym ludu. Tu są podane tylko ważniejsze sprawy z tych rozkazów, jakie Mojżesz mówił da starszych. Z tego nie mamy rozumieć, że Mojżesz. nie oznajmił wszystkich rozkazów; ale możemy być pewni, że ten, który był wierny we wszystkim domu jego jako sługa (Do Żydów 3:5) oznajmił wszystko. Ale dla oszczędzenia miejsca, tylko główne rzeczy są wspomniane w wierszach 21-25. że Mojżesz oznajmił wszystko, co mu było rozkazane, jest widoczne z faktu, że Izraelici postąpili tej nocy według wszystkiego, co Bóg rozkazał. Mojżeszowe mówienie do starszych ludu (w. 21), żeby odłączyli baranka i zabili go, przedstawia to, co już wykazaliśmy w poprzedniej części tego artykułu, t. j. kierunek w jakim nasz Pan postąpił, przez który wpłynął na wodzów żydowskich, żeby go odłączyli na śmierć 10-go, a zabili 14-go Nisan. Po szczegóły odsyłamy czytelników do wyjaśnień wierszów 3-6. Prawie wszystko w wier. 22 wytłumaczyliśmy w poprzednim numerze gdy tłumaczyliśmy wiersz 7. Lecz są trzy rzeczy w wier. 22, które są nowe. Te są, snopek hizopu, miednica i zabronienie żeby żaden nie wychodził z domu, aż do poranku. Według wyjaśnień naszego Pastora (Cienie Przybytku str. 124, par: 1), snopek czyli kilka gałązek hizopu związanych razem, przedstawia oczyszczenie. Miednica, przedstawia naukę o okupie. Umoczenie hizopu we krwi, przedstawiałoby połączenie oczyszczającej mocy Bożej z zasługą okupu dla celu, na który ma być użyta; gdy zaś, sam akt kropienia przedstawia, jak już było poprzednio wykazane, akt przypisania zasługi wzglądem Boga lub względem nas, zależnie od tego, jak kropienie było wykonane, na odrzwiach, czy na nadprożach.
(10) Ażeby ocenić zabronienie opuszczenia domu aż do rana, musimy zrozumieć ogólne przedstawienie pozafigur. Pamiętamy, według poprzedniego wyjaśnienia, że tak mieszkanie rodziny izraelskiej, jak również rodzina sama przedstawia rodzinę Bożą. Drzwi rozumie się, przedstawiają Chrystusa, jako sposoby przez które przystępujemy do rodziny Bożej. (Ew. Jana 10:1-7, 9). Figuralne drzwi stoją pomiędzy dwoma bocznymi słupami, zwanymi odrzwia i nadprożem. Tak Chrystus stoi pomiędzy nami i sprawiedliwością Bożą. Jego zasługa przypisana za nas Boskiej sprawiedliwości i nam przez miłość Bożą, trzyma nas w miejscu podtrzymywanych sprawiedliwością Bożą i przez Chrystusa, nasze drzwi. Cała więc sytuacja co do drzwi, ich słupów i nadproża. przedstawia nasze usprawiedliwienie z wiary w obietnicę Bożą, że Bóg przebaczy nasze grzechy i przypisze nam sprawiedliwość Chrystusową. To czyni wszystkich usprawiedliwionych z wiary, wszystkich w rodzinie Bożej bezpiecznymi, dopóki pozostają w tej rodzinie, tak, jak każdy Izraelita był bezpieczny dopóki pozostawał w domu, którego odrzwia i nadproża były pokropione krwią. Tym sposobem musimy pozostawać w rodzinie Bożej, do której wstępujemy przez Chrystusa, drzwi, przez poświęcenie, z powodu zadowolonej sprawiedliwości Bożej i naszego usprawiedliwienia.
(11) Lecz jeżeliby który Izraelita opuścił tej nocy dom tak zabezpieczony, to wyszedł by z pod ubezpieczenia krwi, a wskutek tego zginąłby; tak samo dzieje się pozafiguralnie, jeżeli kto z ludu Bożego teraz opuszcza rodzinę Bożą, przez zrzeczenie się swego ofiarowania i usprawiedliwienia, to także ginie: ci z pomiędzy nowych stworzeń giną jako tacy we wtórej śmierci; ci z pośród Młodocianych świętych giną jako tacy (odpadając z powrotem do nieusprawiedliwionych grzeszników świata), a ci z pośród usprawiedliwionych z wiary, giną jako tacy (odpadając do nieusprawiedliwionych grzeszników świata). Tacy depczą krew Syna Bożego, a Ci z pośród tych, co wstąpili w przymierze przez ofiarowanie uważają Jego krew za pospolitą. (Do Żydów 10:29). Do nas to napomnienie odnosi się z szczególną mocą: Nie opuszczajcie rodziny Bożej i nie wychodźcie z pod zabezpieczającej krwi Baranka Bożego, który poniósł grzech świata. Rozkaz, aby nie opuszczać domu aż do rana, znaczy nie opuszczać przez cały Wiek Ewangelii, aż ten Wiek się skończy, to jest tak długo, dopóki trwa usprawiedliwienie z wiary, lud Boży musi. pozostawać pod przypisaną zasługą; i nie prędzej aż ta zasługa przestanie działać odnośnie każdej jednostki i gdy dziedzictwo każdej jednostki zostanie zabezpieczone, dopiero wtedy może przestać ufać w przypisaną zasługę, jako protekcję, Obyśmy wszyscy, czy to z Maluczkiego Stadka, Wielkiego Grona, Młodocianych świętych, lub z usprawiedliwionych z wiary mogli pozostać w ożywionym lub tymczasowym usprawiedliwieniu, zależnie od stanowiska każdej klasy, pod tą drogocenną krwią, która jest jedynym zabezpieczeniem podczas nocy pozafiguralnego 14-go Nisana.
(12) W poprzedni numerze wytłumaczyliśmy myśli zawarte w wier. 23, gdy tłumaczyliśmy wiersze 12 i 13. Przeto nie będziemy tu powtarzali naszego wyjaśnienia. W obecnym numerze, gdy tłumaczyliśmy wiersz 14, to wytłumaczyliśmy myśl wierszu 24, chociaż możemy dodać, że przez wyraz "tego" w w. 24, rozumiemy wyzwolenie pierworodnych przez krew baranka i jedzenie jego mięsa, jak łączność w wierszu 23 pokazuje. To miało być obchodzone rocznie przez coroczne zabijanie i jedzenie baranka, tak jak coroczna Wieczerza Pańska jest roczną pamiątką naszego wyzwolenia przez śmierć naszego Baranka i nasze spożywanie go. (1 Kor. 11:26) Że wyraz "tego" nie odnosi się do wszystkiego, co było połączone z oryginalną Wielkanocą, jest jawne z kilku rzeczy w figuralnych i pozafiguralnych rocznych obchodzeniach Wielkanocy. W corocznych obchodzeniach baranek nie był wybierany dziesiątego dnia, podobnież my nie wybieramy chleba ani wina 10-go Nisana na naszą coroczną Pamiątkę. Także w późniejszych obchodzeniach nie było kropienia krwią baranka, i nic nie ma takiego, co by się równało z tym w Wieczerzy Pańskiej. Na koniec w corocznej Wielkanocy baranek nie był jedzony z pośpiechem i my też nie obchodzimy Wieczerzy Pańskiej w pośpiechu. Przeto rzeczą do której wyrażenie "tego" odnosiło się, było wybawienie pierworodnych przez zabitego baranka i spożywanie jego mięsa. Zatem śmierć baranka, karmienie się jego mięsem i wyswobodzenie pierworodnych, były rzeczami obchodzonymi corocznie przez figuralną ucztę, a pozafigury tych rzeczy przez pozafiguralną coroczną ucztę. Oprócz tego nasze uczestnictwo z naszym Panem i jeden z drugim w cierpieniu za grzech jest zobrazowane w Wieczerzy Pańskiej (1 Kor. 10:16, 17) - rzecz nie zobrazowana w corocznym baranku Wielkanocnym, lub w jedzeniu go, chociaż po części objęta w jedzeniu gorzkich rzeczy w pierwszej i w następnych Wielkanocach. To dowodzi, że baranek przedstawiał tylko Jezusa, a nie Jezusa i Kościół. On jedynie jest Barankiem Bożym. Nie tylko Izrael miał obchodzić Wielkanoc corocznie na puszczy (4 Moj. 9:1-15), ale miał ją także obchodzić po wejściu do ziemi Chananejskiej (w. 25). Oba obchodzenia połączone razem są figurą na dwa kierunki naszego stanu życia, jako podróżnicy z pozafiguralnego Egiptu do pozafiguralnej ziemi Chananejskiej, i jako cieszący się naszym obecnym dziedzictwem, jako nowe stworzenie, podczas walczenia i zwyciężania naszych nieprzyjaciół w przygotowaniu do osiągnięcia naszego przyszłego dziedzictwa. Te dwojakie właściwości naszego dziedzictwa nasz Pastor omawia w dwóch rozdziałach 6-go tomu nazywając je, nasze obecne i nasze przyszłe dziedzictwo. Te dwie formy naszego dziedzictwa, Bóg daje Swemu ludowi, który jest nowym stworzeniem (ziemia, którą wam da Pan). Wyrażenie "tych obrzędów" (w. 25), odnosi się do rocznego zabijania i jedzenia baranka wielkanocnego; a rozkaz, aby Izrael przestrzegał Wielkanoc, przedstawia rozkaz Boski obchodzenia Wieczerzy Pańskiej (Mat. 26:26, 27; Marek 14:22-24; Łuk. 22:19, 20; 1 Kor. 11:23-29), gdyż coroczna wieczerza wielkanocna przedstawia coroczną Wieczerzę Pańską.
(13) Ostatnie zdanie wierszu 26, brzmi: "Co to za obrzędy wasze?" To wyrażenie powinno być prze-tłumaczone: Co przedstawiają te obrzędy wasze? Ten tekst nasuwa myśl, że zapytujący dowiadywali się o wyjaśnienie symbolicznej ceremonii, że coroczna ceremonia wielkanocna, w łączności z ofiarą baranka i jedzeniem jego mięsa, było ceremonią symboliczną, jest widoczne z Pańskiego rozkazu danego Izraelitom, aby obchodzili corocznie oryginalnego baranka zabitego, jedzenie go i wyswobodzenie, dokonane przez niego dla pierworodnych z śmierci i wszystkich z niewoli Egiptu (w. 14, 24, 42). Bóg chciał by dzieci Izraelskie, gdy będą przestrzegały tej ceremonii i brały w niej udział, rozumiały jej symboliczne znaczenie, Przeto w wierszu 26 i 27, Bóg poucza ojców izraelskich, jak mają odpowiedzieć na pytanie dzieci, co do symbolicznego znaczenia tej ceremonii. W wyjaśnieniu symbolicznej ceremonii danej w wier. 27, słowa: "ofiara do przejścia Pańskiego", nie znaczą, że to aktualnie jest ofiarą, lecz że aktualnie przedstawiało ofiarę. We wszystkich angielskich tłumaczeniach Biblii to wyrażenie jest tak podane: "To jest ofiara przejścia Pańskiego". Wytłumaczyliśmy tę zasadę w Teraź. Prawdzie 1933, str. 15 i 28. Nie powinniśmy mówić, że słowo "jest" w tym zdaniu jest użyte figuralnie. Ono jest użyte literalnie w jednym z kilku jego znaczeń, ponieważ słowo jest może być użyte literalnie, jako orzeczenie aktualnego istnienia i aktualnej reprezentacji. Słowo jest, tak jak wiele innych słów, ma kilka literalnych znaczeń. Obrońcy symbolicznego znaczenia chleba i wina, będąc w sporze z tymi, którzy twierdzili o rzeczywistej obecności ciała i krwi w chlebie i winie podczas Wieczerzy Pańskiej, popełnili błąd swoim dowodzeniem że słowo jest, w zdaniu "to jest ciało moje, to jest krew moja", jest użyte figuralnie. Ono nie jest użyte figuralnie, ale jest literalnym orzeczeniem aktualnej reprezentacji. I tak zawsze bywa, gdy ono objaśnia znaczenie symbolicznej lub reprezentującej rzeczy. Zobacz przykłady tego w artykule przytoczonym powyżej.
(14) Dzieci izraelskie, pytające się swoich ojców, o wyjaśnienie znaczenia tej symbolicznej ceremonii zabicia i jedzenia baranka, przedstawiają niemowląt w Prawdzie, pytających się tych, którzy byli ich symbolicznymi ojcami - nauczycielami - co znaczy Wieczerza Pańska, co ona symbolizuje. Jeżeli jej figura jest ceremonią, symbolizującą coś innego, to przecież Wieczerza Pańska jako pozafigura figuralnej ceremonii musi także być ceremonią, symbolizującą coś innego. Ten fakt, że Wieczerza Pańska jest pozafigurą Przejścia Pańskiego, został powstrzymany w znacznej mierze, a to powstrzymanie było pierwszym krokiem do odłączenia Wieczerzy Pańskiej od 14 - go Nisan, tym to sposobem udało się Szatanowi usunąć Prawdę, a przedstawić błąd o przeistoczeniu i współistnieniu ciała i krwi Pańskiej w chlebie i winie. Niechaj Wieczerza Pańska pozostaje w związku z coroczną Wielkanocą Przejścia Pańskiego, jako pozafigura do figury tak jak nasz Baranek Wielkanocny ma związek z oryginalnym barankiem w Egipcie i nasze karmienie się Barankiem ma związek z Izraelowym spożywaniem oryginalnego baranka w Egipcie, jako pozafigura do figury, a wtedy nie będzie miejsca na transubstancję (naukę grecko i rzymsko katolicką o przemianie chleba i wina w ciało i krew Chrystusa), konsubstancję (naukę wschodnich sekt o współistnieniu, czyli zmieszaniu się chleba z ciałem, a wina z krwią i wytworzenie z tego trzeciej substancji w każdej z dwóch), lub instrumentalizację (naukę luterańską i wyższą - anglikańską o daniu ciała i krwi Chrystusa za pośrednictwem chleba i wina), aby uchodziły za nauki biblijne. Teraz zauważmy odpowiedź, jaką Bóg dał ojcom izraelskim, aby dawali pytającym dzieciom: "Jest to (znaczy przedstawia, ponieważ słowo jest orzeka tu o aktualnym znaczeniu symbolicznej ceremonii) ofiara przejścia (baranka w Egipcie) Pańskiego (Bóg zarządził na nią; więc była Jego), który pomijał domy synów izraelskich w Egipcie, gdy zabijał Egipcjan, a domy nasze uwalniał". W zdaniu wierszu 27 jest odwoływanie się do Boga, którego specjalny baranek wielkanocny był zabity, gdy On pomijał domy synów izraelskich w Egipcie i domy ich uwalniał, które utożsamia Przejście tego wierszu z barankiem zabitym w Egipcie, a nie z świętem Przejścia (jako rzeczą, która nie może być zabitą) jak twierdzą ci, którzy aby ujść przed tym argumentem, wierzą w prawdziwą obecność. Tym sposobem Bóg powiedział ojcom izraelskim, aby wytłumaczyli swoim dzieciom, że ich coroczna ceremonia zabijania i jedzenia baranka, przedstawia zabicie i jedzenie pierwszego baranka w Egipcie. Ma się rozumieć, że coroczne zabijanie baranka nie było aktualnym zabijaniem pierwszego baranka w Egipcie, lecz corocznym zabiciem baranka i aktualnie przedstawiało zabicie pierwszego baranka w Egipcie. Co było pozafigura Boskiego wyjaśnienia, że coroczne zabijanie baranka przedstawiało zabicie oryginalnego baranka? Najpierw, Jego wyjaśnienie przez Chrystusa i św. Pawła, że coroczna Wieczerza Pańska przedstawia naszego Baranka w Jego ciele i krwi (Mat. 26:26, 27; Marka 14:22-24; Łuk. 22:19, 20; 1 Kor. 11:23-29), potem Jego wyjaśnienie tej samej myśli przez Jego (nie natchnionych) specjalnych mówczych narzędzi wśród drugorzędnych proroków, takich jak: Berenger z Tours, Jan Wyklif, Huldreich, Zwingli, Pastor Russell, i t. d. Schylenie i pokłonienie się ludu (w. 27), przedstawia przyjęcie pozafiguralnych nauk i wynikające z tego oddanie czci przez pozafiguralnego Izraela; a ich uczynienie tego jak Pan przez Mojżesza i Aarona rozkazał im czynić (w. 28), przedstawia wykonanie przez pozafiguralnego Izraela pozafigur tego co Izrael uczynił w Egipcie i pozafiguralnego Izraela czyniącego to, co Jezus i Kościół, w jego nauczających częściach, rozkazał im uczynić względem pozafiguralnego Baranka i święta.
PYTANIA BERIAŃSKIE
NIEWOLA i WYZWOLENIE IZRAELA
(1) Jakie dwie rzeczy Bóg rozkazuje w 2 Moj. 12:14? Podczas którego okresu one miały być zachowane? Co pierwotny baranek i noc uczty przedstawia? Co przedstawia coroczna Wielkanoc i co przedstawia noc, w której było obchodzone to święto? Co przedstawia fakt, że coroczna Wielkanoc miała być obchodzona rocznie podczas Wieku Żydowskiego? Jak zacytowany ustęp udowadnia to pozafiguralnie ? Co nie znaczy wyrażenie, "ażby przyszedł"? Co ono znaczy? Co dowodzi, że to jest jego znaczeniem? Co to zastanowienie obala? Komu były te dwie coroczne Wielkanoce świętami ? Co to znaczy? Jak długo trwała uczta Wielkanocy? Święto Wielkanocy? Co te siedem dni święta przedstawiają? Jak długo obchodzimy nasze wyswobodzenie ?
(2) Co było główną rzeczą w uczcie 14-go Nisana? Co było podrzędną rzeczą? Co było główną rzeczą podczas siedmiodniowego święta ? Gdzie to jest wyjaśnione? Co przedstawia Izraelowe jedzenie przaśnego chleba 14-go Nisan? Co przedstawia Izraelowe jedzenie go podczas następnych siedmiu dni? Jak l list do Kor. 5:8 udowadnia to? Co przedstawia rozkaz usunięcia kwasu z domów? Że to było pierwszego dnia? Jaką ceremonię Żydzi używają od czasów przed Chrystusem na usunięcie kwasu z domów?
(3) Co nie jest pewne odnośnie powstania tej ceremonii? Jaki pogląd na tę ceremonię jest w zakresie Prawdy i rozumu? Dlaczego tak jest? Co dom tu przedstawia? Jak zacytowane ustępy udowadniają to? Co przedstawia Izraelitowe szukanie kwasu ? Jak zacytowane ustępy udowadniają to? Co ogień przedstawia? Podaj pisma na dowód. Co światło świecy przedstawia? Podaj wyjątki biblijne na dowód? Co ogień przedstawia? Jakie są na to dowody Pisma Świętego? Jaka zaleta głównie niszczy pozafiguralny kwas? Jakie są jeszcze drugie dwie główne zalety, które współdziałają w tem? Jak to jest udowodnione o tych trzech zaletach przez zacytowane ustępy? Co powyższe rzeczy udowodniły odnośnie symbologii ceremonii wyrzucania kwasu? Czy mogła być z rozporządzenia Bożego, chociaż nie podana w Biblii ? Na podobieństwo czego zachowała się ta ceremonia?
(4) Co w. 15 przepisuje, jako karę za pozostawienie kwasu w domu podczas Święta Wielkanocy (Przaśników)? Jaką ta kara zdaje się być po pierwszym przeczytaniu o niej? Jak można usprawiedliwić ją, jako rozumną? Co staje się z nowym stworzeniem, jeśli ktoś wciąż żyje według ciała? Jak nowe stworzenie może być zachowane? Dlaczego Bóg karał śmiercią za nieposłuszeństwo Jego rozkazowi względem kwasu podczas Święta Przaśników? Jakie przewinienia są zobrazowane? W streszczeniu, dlaczego figuralny zakaz i kara za przekroczenie go była wymagana? Co powiększa rozumność jej? Co jest zobrazowane przez wykonanie tej kary kiedykolwiek w tych siedmiu dniach?
(5) Co miało być pierwszego i siódmego dnia Święta Przaśników ? Co nie miało być czynione w te dnie? Jaki był wyjątek w tym względzie? Ile pozafigur nasuwa się przez to? Kogo się tyczy pierwsza? Kiedy? Druga? Co jest pierwszą pozafigurą? Drugą? Jakie fakty usprawiedliwiają pierwsze zastosowanie odnośnie pozafiguralnych zgromadzeń ? Drugie? Na co wskazuje znaczenie tych pozafiguralnych zgromadzeń pierwszego gatunku? Drugiego?
(6) Co jest zobrazowane przez rozkaz, żeby unikać wszystkiej niepotrzebnej pracy? W których okresach było to pozafiguralnie więcej ogólnie nauczane i praktykowane niż w innych, w obydwóch zastosowaniach? Co nie jest podane w tym wierszu odnośnie innej pracy w te drugie pięć dni? Dlaczego jest w połączeniu z zakazem wyrażonym odnośnie tych dwóch dni? Kiedy w obydwóch pozafigurach było więcej wierności? Kiedy mniej? Którzy to są, których można podać za przykład udowadniający to? W jakich faktach znajdujemy te rzeczy przedstawione w pierwszym z tych zastosowań? W drugim? Co wynikało z tego odnośnie członkostwa w Wielkim Gronie? Kiedy oni później reformują się i stają się wiernymi? Jak to jest zobrazowane?
(7) Co jest zobrazowane przez powtórzenie, żeby użyć chleb niekwaszony w pierwszej i corocznych Wielkanocach? Jak to się wypełniło pozafiguralnie? Dlaczego oryginalne i coroczne święta słusznie były wymagane? Jak te zastosowania stosują się do tych dwóch pozafiguralnych świąt? Co te zastanowienia udowadniają?
(8) Co podaje w. 15? Jakie odróżnienie musi być trzymane w umyśle, żeby zrozumieć tę sprawę? Aktualnie jak długo całe obchodzenie święta trwało? W której części 14-go Nisana mógł być niekwaszony chleb jedzony? Co można było czynić w resztę tego dnia? W którym jeszcze okresie mógł być niekwaszony chleb jedzony? W których czasach był kwaszony chleb zakazany? Jakim sposobem pozafigura wyświetla te sprawy odnośnie 14-go Nisan? Odnośnie 15-go do 21-go? Kiedy kwas był usunięty w figurze? Oprócz jednej rzeczy, co w. 18-20 czynią? Co to za jedna rzecz? Co ziemia Izraelska przedstawia? Izraelita urodzony w niej? Cudzoziemiec mieszkający w niej ? Co tacy cudzoziemcy, o których tu jest mowa, musieli uczynić, według w. 48, 49? Kogo oni przedstawiają? Które ustępy po pierwsze udowadniają to? Jak te drugie zacytowane ustępy udowadniają to? Co ten ustęp przedstawia odnośnie tych dwóch klas jedzących kwas w czasie wielkanocnym?
(9) Co zawiera się w 2 Moj. 12:1-20? Co wiersze 21-25 podają? Porównując te dwa ustępy, jak one się różnią? Co to nie znaczy odnośnie Mojżesza? Dlaczego nie ? Dla jakiego celu tylko główne rzeczy były podane w tych wierszach? Jak my wiemy, że on aktualnie oznajmił wszystkie rozkazy starszym? Co przedstawia Mojżeszowe mówienie starszym, żeby odłączyli baranka i zabili go? Gdzie są podane szczegóły tej pozafigury? Co już było dane prawie o wszystkim w w. 22? Ile rzeczy ono zawiera dotąd nie wyjaśnionych? Które to są? Co hizop przedstawia? Miednica? Co jest zobrazowane przez umoczenie hizopu we krwi? Co przedstawia kropienie krwią odrzwi i nadproża?
(10) Co jest koniecznym, ażeby ocenić znaczenie opuszczenia domu w nocy 14-go Nisana? Co dom Izraelski przedstawia? Drzwi? Co przedstawia to, że one stały pomiędzy dwoma bocznymi słupami i nadprożem? Jak jesteśmy trzymani w pokrewieństwie do sprawiedliwości Bożej i Chrystusa, jako naszych drzwi? Co ta cała sytuacja przedstawia? Co to czyni wszystkim członkom rodziny Bożej? Jak to było zobrazowane ? Co pozafigura obejmuje?
(11) Co stało się Izraelicie, który opuścił dom tej nocy? Co to przedstawia? Dla nowych stworzeń? Młodocianych Św.? Tymczasowo usprawiedliwionych? Co ci wszyscy czynią z krwią Chrystusową? Poświęceni z nich krwią przymierza ofiary? Jakie dotyczące napomnienia przychodzą do nas z szczególną mocą? Co przedstawia rozkaz, ażeby nie opuszczać domu aż do rana? Kiedy tylko możemy bezpiecznie przestać ufać w przypisaną zasługę? Co jest naszym życzeniem pod tym względem dla wszystkich, których to się tyczy?
(12) Gdzie i w łączności z którymi ustępami były myśli w. 23 wytłumaczone? Myśli w. 24? Co znaczy wyrażenie "tego", w w. 24? Co to udowadnia? Co udowadnia to o pozafigurze corocznej Wielka-nocy? Do czego wyraz "tego" nie odnosi się? Jakich trzech rzeczy brakuje w corocznej Wielkanocy, a które były obecne w oryginalnej. Jakie trzy braki w Wieczerzy Pańskiej równają się tym brakom, jako pozafigura corocznej Wielkanocy? Co jest widoczne z tych zastanowień co do wyrazu, "tego"? Jakie rzeczy miały być obchodzone w figurze corocznej Wielkanocy? W naszej corocznej Wielkanocy? Co jest także zobrazowane przez jedzenie chleba i picie wina, nie zobrazowane w jedzeniu baranka przez Izraela? Co to udowadnia odnośnie tożsamości pozafiguralnego baranka? W jakich dwóch warunkach miał Izrael obchodzić coroczną Wielkanoc? Co to przedstawia? Jakie są dwa dziedzictwa, które są pozafigurą odziedziczenia ziemi przez Izraela? Gdzie one są omawiane przez naszego Pastora? Co rozumiemy przez wyrażanie, "tych obrzędów", w w. 25? Co przedstawia rozkaz, żeby przestrzegać ją? Jak Pismo Św. to udowadnia ?
(13) Jak powinno być oddane ostatnie zdanie w. 26? Jaką myśl nasuwa ten tekst? Co dowodzi, że coroczne zabijanie i jedzenie baranka było symboliczną ceremonią? Jak zacytowane ustępy to udowadniają? Czego Bóg chciał dla dzieci Izraelskich przyglądających się corocznej ceremonii wielkanocnej i biorących udział w niej ? Co Bóg przeto czyni w wierszach 26, 27? Jak mamy rozumieć słowa wierszu 27 - Ofiara to przejścia Pańskiego? Jak jest to zdanie podane w angielskich tłumaczeniach Biblii? Gdzie ta rzecz została wyczerpująco wytłumaczona w Teraźniejszej Prawdzie? Jak słowo "jest" w tym zdaniu nie jest użyte? A jak jest użyte? Jaki błąd popełnili obrońcy symbolicznego znaczenia chleba i wina? Jeżeli słowo jest, nie jest użyte figuralne, to jak jest użyte? Co to znaczy, że jest literalnym orzeczeniem aktualnej reprezentacji? Podaj przykłady z przytoczonego artykułu.
(14). Kogo przedstawiały dzieci Izraelskie, pytające się o wyjaśnienie ceremonii Wielkanocnej? Jakie zastanowienie udowa-dnia, że Wieczerza Pańska jest ceremonią, przedstawiającą coś innego? Jak Szatan usunął Prawdę a nasunął błąd? Co to jest transubstancja? Jakie sekty trzymają się jej? Co to jest konsubstancja? Jakie sekty trzymają się jej? Co to jest instrumentalizacja? Jakie sekty trzymają się jej? Jak łatwo można zachować Prawdę odnośnie Wieczerzy Pańskiej i zbić pogląd tych, co wierzą w prawdziwą obecność? W jakim związku ma pozostawać Wieczerza Pańska, nasz Baranek Wielkanocny i nasze karmienie się Barankiem i co z tego wynika? Jaką odpowiedź Bóg podał ojcom Izraelskim na odnośne pytania ich dzieci? Dlaczego dajemy słowu jest znaczenie przedstawia w tej odpowiedzi? Dlaczego baranek zabity w Egipcie jest (w hebr.) nazwany Przejściem Pańskim? Co w. 27 czyni ze słowem: Przejście, w tym wierszu? Co ono nie znaczy? Jak ci, którzy wierzą w prawdziwą obecność tłumaczą słowo Przejście i dlaczego? Jakie wyjaśnienie Bóg dał ojcom Izraelskim dla ich dzieci? Jaki fakt udowadnia, że to wyjaśnienie jest prawdziwym? Co było pierwszą pozafigurą Boskiego dania tego wyjaśnienia? Co było drugą? Co przedstawia Izraelskie czynienie tego, co Mojżesz i Aaron mówił im?
TP ’46, 77-82.