ELEAZAR ŻNIWA WIEKU EWANGELII
4 Moj. 4:16; P. 1930, 179
ZNOWU przybliża się rocznica śmierci naszego Pana, a bracia i siostry oświeceni Prawdą Epifanii będą obchodzić tę rocznicę stosownym pamiątkowym zebraniem, nie w celu oddawania jemu czci, lecz w celu budowania samych siebie przez zastanawianie się nad dziełami Bożymi dokonanymi przez niego. Te same rady, jakie podawaliśmy dawniej na przeprowadzenie tych zebrań, mogą i dalej posłużyć braciom, przeto nie będą tu powtarzane, ale za to z przyjemnością, dostarczamy biblijnego wyjaśnienia na określenie pewnych zarysów jego pracy, w których jest nam dany pod uwagę jego nauczający i wykonawczy charakter jego oficjalnej pracy, jako kapłana. Zwracaliśmy już nieraz uwagę na ten fakt w tym piśmie, że Eleazar, syn Aarona, przedstawia dwunastu apostołów w Żniwie Żydowskim, a brata Russella w Żniwie Ewangelicznym. Tego dowodzi nasz tekst połączony z tym co Jezus mówił do Apostołów odnośnie do ich urzędowych władz (Mat. 18:18) i z tym co On mówił o naszym Pastorze odnośnie jego urzędowych władz (Mat. 24:45-47; Łuk. 12:43-46, a co przekonywa nas, że to co jest podane o Eleazarze w 4 Moj. 4:16 wyobraża władze przypisane apostołom w Ew. Mat. 18:18 i władze przypisane naszemu Pastorowi w Ew. Mat. 24:45-47 i Łuk. 12:43-46. Ten ostatni fakt będzie o wiele jaśniejszy, gdy zastosujemy figuralne zdanie z ks. Moj. 4:16 do czynności i władz naszego Pastora, jako wykonawcy i nauczyciela. W tym artykule nie będziemy wyjaśniali tego ustępu Pisma św. w zastosowaniu do dwunastu apostołów, jako Eleazara Żniwa Żydowskiego, gdyż to nie tyczy się naszego przedmiotu, ale damy wyjaśnienie, stosując ten ustęp do naszego Pastora, jako Eleazara Żniwa Wieku Ewangelii.
(2) W 4 ks. Moj. 4:16 mamy przedstawione siedem wykonawczych i nauczających funkcji naszego Pastora. Pierwsza z tych funkcji jest przedstawiona w Eleazarowym staraniu się o oliwie do świecznika. Ta oliwa przedstawia ducha wyrozumienia. (Mat. 25:3, 4, 8-10.) A rzecz, jaką mamy wyrozumieć, jest Prawda. A że Eleazar miał starania o tej oliwie, to przedstawiałoby następujące myśli: że będzie przywilejem naszego Pastora, jako nauczyciela, wyrozumienia Prawdy, nie tylko dla siebie samego, ale także dla braci, oświecających jeden drugiego i że on będzie przyświecać światłem o nauczaniu braci; a jako wykonawca, że on zarządzi, ażeby to wyrozumienie prawdy uczynić jasne dla braci, zajmujących się oświecaniem Kościoła, przez danie im podręczników przy pomocy których, mogliby się nauczyć Prawdy i uczyć Prawdy drugich. Tę pracę nauczania pełnił on przez ustne i piśmienne instrukcje i przez dostarczenie bereańskich pytań do literatury, pomocnych w nauczaniu tych prawd; tę pracę on wykonał przez wyda-wanie i rozpowszechnianie książek i pism, które objaśniały te prawdy i przez ustanowienie zebrań i przepisów zborowych, gdzie te prawdy miały być nauczane. On niezawodnie uczynił każdą z tych rzeczy, a czyniąc to, działał jako nauczyciel i wykonawca w pozafigurze Eleazarowego starania się o oliwę do świecznika.
(3) Drugą funkcją przypisaną w naszym wierszu Eleazarowi było staranie o wonnym kadzidle. Jak Cienie Przybytku pokazują (w tomie V, str. 63, par 1 i 70, par. 2), że niepalone wonne kadzidło przedstawia aktualnie doskonałe i wyborne ludzkie władze Jezusa i poczytalnie doskonałe i wyborne ludzkie władze Kościoła, składane w ofierze podczas Wieku Ewangelii. Kadzidło Jezusa było już dawno ofiarowane, więc nasz Pastor nie mógł mieć władzy nad Jego wybornymi ludzkimi władzami podczas ich ofiarowania od Jordanu do Kalwarii. Lecz było jego funkcja nauczać odnośnych prawd o ludzkiej doskonałości naszego Pana, jaką ofiarował na pozafiguralnym złotym ołtarzu. A że to czynił, to jego ustne i piśmienne nauki tego dowodzą. On, jako wykonawca, zarządził ażeby te nauki dosięgły żyjących braci, lecz nie działał, jako wykonawca pod względem ich ofiarowania się Panu. On również nauczał, ustnie i piśmiennie, o wszystkich dotyczących sprawach, odnoszących się do poczytalnie doskonałych władz ludzkich Kościoła ofiarowanych przed nim, i jako wykonawca poczynił starania, ażeby takie nauki dosięgły żyjących braci. Lecz co do kościoła za jego życia, to on działał bezpośrednio, jako nauczyciel i wykonawca względem wonnego kadzidła. Swoją funkcję nauczania on wypełnił w tym znaczeniu, że wyjaśnił usprawiedliwienie z wiary, jako poczytaną doskonałość naszemu człowieczeństwu przez przypisaną zasługę Jezusa, poświęcenie, jako nasz następny przywilej i rozumną służbę, oraz różne rzeczy, jakie zawierają się, odnoszą i wypływają z ofiarowania naszego człowieczeństwa aż do śmierci. Tym sposobem on wykonał swoją funkcję nauczania odnośnie pozafiguralnego wonnego kadzidła. Jako wykonawca on wypełnił swoją funkcję przez danie wskazówek co do pewnych form zebrań, przystosowanych do ćwiczeń wybornych władz ludzkich ludu Bożego, tj. ich różnych ludzkich zdolności, wpływu, stanowiska, czasu, siły, zdrowia, mienia itd. Tym sposobem te rozmaite formy służby, jak pielgrzymska, kolporterska, ochotnicza, strzelecka, służba posyłania odpowiednich gazetek tym, którzy stracili osoby przez śmierć, służba z fotodramą, w domu biblijnym itd., dały sposobność na użycie rozmaitych talentów braci, jak wpływu, stanowiska, reputacji, czasu, siły itd. Jego użycie pieniędzy, powierzonych pod jego zarząd na publikacje i cyrkulację literatury, na popieranie różnych czynników pracy, jak dostarczanie ogłoszeń o publicznych zebraniach i innych wydatków połączonych z zebraniami, zakupywanie miejsc w gazetach i czasopismach, pokrywanie kosztów korespondencji i innych zarysów pracy, jest jeszcze jedną ilustracją jego czynności jako wykonawcy, odnośnie do jego starania się o pozafiguralnym wonnym kadzidle. Tym to więc sposobem pozafiguralne wonne kadzidło braci było ofiarowane na złotym ołtarzu.
(4) Trzecie staranie Eleazara, według naszego tekstu, było o ofierze śniednej ustawicznej, lub według lepszego tłumaczenia, o ofierze jadalnej (według Am. Popraw. Przekładu Pisma Św.). Gdy o ofierze mokrej nie jest wspomniane, tak jak to się ma w naszym tekście, to należy rozumieć, że ta ofiara jest załączona w ofierze jadalnej. Ofiara śniedna czyli jadalna przedstawia ten zarys naszych ofiar, który pokazuje, czym te nasze ofiary są zajęte - a zajęte są przedstawieniem Prawdy, przez wykłady i mowy wygłaszane przez pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów, przez głoszenie i nauczanie Prawdy przez starszych i kolporterów, przez pożyczanie literatury Prawdy drugim, przez wykonywanie pracy strzeleckiej i ochotniczej, przez posyłanie odpowiednich gazetek tym, którzy stracili osoby przez śmierć, przez umieszczania artykułów Prawdy w gazetach i czasopismach, przez odpowiedzi na pytania i dawanie jednostkom ustnego świadectwa w rozmowie o Prawdzie, przez popieranie pracy z fotodramą, przez usługiwanie jako członkowie w Domu Biblijnym i Betel, przez wykonywanie pracy biurowej i domowej połączonej z krzewieniem Prawdy, i przez popieranie i zachęcanie drugich w powyższych formach krzewienia Prawdy. Ażeby nasz Pastor mógł spełnić funkcję nauczycielska w tej fazie swego urzędu, on musiał napisać literaturę Prawdy i nauczać ustnie Prawdy tych powyżej wspomnianych pracowników, jak również drukiem, wykładami, kazaniami, odpowiedziami na pytania i przez rozmowy i listy. Jako wykonawca on spełnił ten zarys swego urzędu przez poczynienie zarządzeń na te rozmaite formy służby, wspomniane powyżej, przez które Prawda była krzewiona, jak również przez naznaczenie rozmaitych osób do tych różnych form służby w krzewieniu Prawdy, czyniąc to w niektórych wypadkach bezpośrednio, np. pielgrzymów, kolporterów itd., w innych zaś pośrednio, przez drugich, jak np. starszych, ochotników, zarządców nad ochotnikami, przez usuwanie osób niezdolnych z pomiędzy pracowników i przez zarządzenie ażeby pracownicy mieli wszystkie potrzebne podręczniki literatury, pola służby, finanse, zachętę, poradę itd. Wypełnione fakty dowodzą, że on wykonał obie władze w tej fazie jego pracy.
(5) Czwartym obowiązkiem Eleazara, według określenia naszego tekstu, było staranie się o olejku pomazywania. Olejek pomazywania przedstawia Ducha świętego z punktu uzdalniania nas do służby Klasie Chrystusowej. Składniki tego pozafiguralnego olejku, jako kwalifikaty do służby, są w streszczeniu określone w księdze Izajasza 11:2. Zawartość tego określenia może być podana jak następuje: Zalety mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, każda wyrobiona indywidualnie, każda wyrobiona w równowadze z drugimi i w tej równowadze one wszystkie kontrolują wszystkie nasze inne zalety (2 Piotra 1:5-8), a tym sposobem uzdalniają nas do służby jako całego Chrystusa (Głowy i Ciała). Nasz Pastor, jako Eleazar Żniwa Wieku Ewangelii, miał staranie w tym względzie jako nauczyciel pouczenia Kościoła odnośnie natury pomazywania klasy pomazanej, o ich obowiązkach, przywilejach w znajomości, służbie, cierpieniach i o ich przyszłości. Tego obficie dokonał w tomach, a szczególnie we Watch Towers (Strażnicach), jak również ustnie. Wszystko, co on nauczał o wyrabianiu łask i ich użytku w służbie, należało do jego nauczycielskiego starania się o pozafiguralnym olejku pomazania. Jego nauki o ożywieniu, kształtowaniu, wzmacnianiu i zrównoważeniu Ducha, o ile tyczyło się kwalifikacji do służby, także należą do olejku pomazania. Jego obowiązek, jako wykonawcy, wymagał, żeby on doglądał pracy naznaczania osób, mających kwalifikacje do rozmaitych form służby. On to czynił bezpośrednio odnośnie pielgrzymów, kolporterów i pracowników przy fotodramie, w Domu Biblijnym i w Betel, kierowników w filiach zagranicznych i pracowników w łączności z gazetami; pośrednio odnośnie starszych, diakonów, zarządców nad ochotnikami, ochotników itd., oraz udzielał rad odnośnie ich kwalifikacji i przeciw przyjmowaniu niezdolnych osób do powyższych rodzajów służby. On również wykonywał tę funkcję swego urzędu jako wykonawca, w sposób bezpośredni i pośredni przez zatrzymanie, lub radzenie przeciw zatrzymaniu osób od takich rodzajów służby, do których nie mieli kwalifikacji i przez usuwanie lub radzenie usunięcia takich osób, które wykazały niezdolność do służby. Fakty dowodzą, że w tej jego czwartej oficjalnej funkcji on wypełnił figurę swojej pracy jako "ów sługa," w taki sam sposób jak to czynił pod innymi względami.
(6) Piątym staraniem Eleazara był sam przybytek, tj. cała struktura gdy stała w miejscu była pod jego nadzorem. Przybytek, składający się z świątnicy i świątnicy najświętszej przedstawia Kościół wojujący i triumfujący, jako nowe stworzenie, a jego dziedziniec przedstawia człowieczeństwo nowych stworzeń i domowników wiary. Co do Eleazara żniwa Ewangelii, to znaczyłoby, że nasz Pastor w sposób nauczający i wykonawczy doglądał, czyli miał staranie o nowych stworzeniach podczas żęcia i pokłosia, aż do 30 października 1916 r., kiedy to w scenie z togą usunął się od urzędu, jaki w całości wykonał. To także znaczyłoby, że on miał nauczający i wykonawczy obowiązek o ich usprawiedliwionym człowieczeństwie, podchodzącym pod proces ofiarowania, które jest przedstawione przez dziedziniec, jak również, iż on był właściwą osobą do nauczania i do wyznaczania pracy dla tymczasowo usprawiedliwionych podczas tego całego okresu. Swoje staranie o pozafiguralnej Świątnicy on wykonał przez nauczanie i kierowanie Kościołem, który w swoim pełnieniu misji jest mieszkaniem Boga. A jego staranie o pozafiguralnej Świątnicy Najświętszej podczas Parousii było nauczanie jej Prawdy z tej strony zasłony, i spełnianie z tej strony zasłony swego obowiązku, jako wykonawcza ręka Boga i Chrystusa poza zasłoną; lecz podczas Tysiąclecia ten obowiązek będzie obejmował jego nauczanie i kierowanie uwielbionym Kościołem jako specjalny przedstawiciel Jezusa w tysiącletniej pracy Kościoła. Każdy z dwunastu Apostołów, będący pod jego dyrekcją, będzie działał jako nauczyciel i dyrektor jednego z dwunastu pokoleń Duchowego Izraela, a przez nich zarządzać będzie dwunastoma pokoleniami Tysiącletniego Izraela, czyli całym światem. Przeto dwunastu braci, którzy byli Eleazarem Żniwa Żydowskiego, będą siedzieć na dwunastu stolicach, sądząc (kierując, rządząc) dwanaście pokoleń (Duchowego i Tysiącletniego) Izraela (Łuk. 22:30), a czynić to będą pod jego nadzorem, jako specjalnego przedstawiciela Jezusa. Zatem ta figura uczy, że nasz Pastor będzie tym, który siedzieć będzie po prawicy naszego Pana w królestwie. Z tego widzimy, że obaj pozafiguralni Eleazarowie będą mieli staranie o Świątnicy Najświętszej, każdy z Apostołów pod kierownictwem naszego Pana nad jednym pokoleniem jej, a Posłaniec Parousyjny, pod Nim, będzie postawiony nad całą Świątnicą Najświętszą, włączając i dwunastu Apostołów.
(7) Szóstym staraniem Eleazara było doglądanie świętych sprzętów. To zawiera się częściowo w wyrażeniu - "i wszystkiego, co w nim jest" - i w tym, co należy rozumieć przez wyrażenie przetłumaczone "i w świątnicy." Rozumiemy, że tłumaczenie powyższych dwóch zdań z naszego tekstu, jako wyjaśnienie pierwszego zdania "i wszystko co w nim jest," powinno być następujące: ze względu na (sprzęty) święte i ze względu na naczynie jego. Słowo hebrajskie kodesz nie może tu znaczyć świątnicę lub świątnicę najświętszą, bo one są załączone w słowie "przybytku" poprzednio użytym. Wyrażenie "naczynia jego" zawiera się po części, a również i jest częścią przydawki do wyrażenia "i wszystkiego co w nim jest." Pytanie zachodzi, co było tą reszta tego, co znajdowało się w zdaniu "wszystkiego co w nim" było? Rozumie się, święte sprzęty. Przeto widzimy, że ostatnie dwa zdania z wierszu 16 są przydawkowe do wyrażenia "wszystkiego co w nim jest," a przeto je wyjaśniają. A ponieważ naczynia sprzętów są. rozumiane przez ostatnie zdanie, dlatego sprzęty muszą być rozumiane przez przedostatnie zdanie. Przeto szóstym staraniem Eleazara były sprzęty święte - dwa ołtarze, umywalnia, świecznik, stół i arka. A staraniem pozafiguralnego Eleazara (naszego Pastora) były ich pozafigury. Pozafiguralnym miedzianym ołtarzem jest człowieczeństwo Chrystusa w Jego dziele pocieszania, zachęcania, wzmacniania, poprawiania i wstrzymywania według wymagań każdego wypadku i człowieczeństwo pomazanych braci, według tego jak ono mogło być ofiarowywane. Nasz Pastor jako nauczyciel miał staranie o tym ołtarzu przez pouczanie braci o ich przywilejach, odnoszących się do używania ich całego człowieczeństwa, w taki sposób, żeby ono pocieszało, zachęcało, naprawiało, ostrzegało i powstrzymywało człowieczeństwo jednych względem drugich, według wymagań każdego wypadku, przez cały czas ich zupełnego ofiarowania dla sprawy Pańskiej. On to często czynił, słowem i piórem, jak i swoim przykładem. A jako wykonawca on miał staranie o tym ołtarzu przez dozorowanie pracy pocieszania, wzmacniania, zachęcania, naprawiania, ostrzegania i powstrzymywania, i tym to sposobem on tę pracę wykonywał, zachęcając i wskazując braciom na sposób użycia ich całego człowieczeństwa i to wszystko, co ono posiada, dla sprawy Pańskiej, a powstrzymując ich od przeciwnego postępowania. Jego nauczycielskie doglądanie pozafiguralnego Złotego Ołtarza czyli nowych stworzeń pod względem ich zdolności pocieszania, wzmacniania, zachęcanie, naprawiania i ostrzegania przy poświęceniu i cierpieniu nowych stworzeń (Żyd. 10:32-39), było wykonywane przez jego wyjaśnienie, udowodnienie i przedstawianie braciom ich przywilei, które, jako władze nowych stworzeń, mogą używać do zachęcania, wzmacniania, poprawiania i ostrzegania swoich braci z nowych stworzeń wśród ich ofiarniczych cierpień; gdy zaś jego wykonawcze staranie około Złotego Ołtarza było wypełnione przez jego zachęcanie nowych stworzeń i kierowanie nimi w takiej pracy.
SZCZEGÓLNY OPIEKUN NATCHNIONEGO SŁOWA
(8) Umywalnia, jak wiemy, przedstawia Biblię - natchnione Słowo Boże. Jej podstawa i trzon przedstawiają Stary Testament, jako fundament Nowego Testamentu, a jej miednica, Nowy Testament, jako nadbudowa Starego Testamentu. Woda w miednicy przedstawia prawdy biblijne ze względu oczyszczającego. Nasz Pastor, mający wykonawcze staranie o pozafiguralnej umywalni, znaczy, że Biblia była mu daną pod opiekę, żeby ją zachował, zalecał i uczynił wpływową i starał się o to, by była używaną w Boskim zamierzonym celu, tzn. by dostarczała właściwych nauk doktrynalnych, zbijających, naprawiających i etycznych, i żeby tak nią kierował, by odnośne ustępy biblijne były używane w tym celu. Ten rozkaz znaczył, że pod kierownictwem naszego Pana, on był tym, który miał kierować czasem, okazją, pracą i narzędziami, które używały Biblię w powyżej wymienionych sposobach. Jego nauczycielskie doglądanie pozafiguralnej Umywalni zawierało w sobie to, że on miał ogłaszać doktryny Biblii, jak i jej różne nauki pod względem doktrynalnym, zbijającym, naprawiającym i etycznym. I ma się rozumieć, że jego prace, wykonawcza i nauczycielska, dowiodły iż on wykonał te dwie funkcje swego urzędu. Gdy jesteśmy na tym punkcie, chcemy jeszcze nadmienić i zastosować tę naukę do błędu, jaki obiega pomiędzy niektórymi z ludu Pana, że są jeszcze inne księgi, jak np. księga Enocha i apokryficzne księgi Starego Testamentu, które mają być również natchnionymi pismami i częścią Biblii. Gdyby tak było w istocie, to nasz Pastor, który miał staranie o pozafiguralnej Umywalni, byłby bezwątpienia przyjął te księgi i miał o nich wykonawcze i nauczycielskie staranie. Pan byłby mu niezawodnie dał je w tym celu, a on, jako ten mądry i wierny szafarz, byłby je mądrze i wiernie używał. Lecz Pan nie dał mu tych ksiąg, ani on je nie przyjął, ani żadnej ze swoich dwóch funkcji jako pozafiguralny Eleazar nie wykonywał względem nich. A to jest zupełnym dowodem dla ludu Pana w prawdzie, że one nie są częścią natchnionego Objawienia Bożego.
(9) Świecznik przedstawia nowe stworzenia oświecające jeden drugiego. Świecznik naucza ich Prawdy. Nasz Pastor pełnił swój urząd jako nauczyciel względem pozafiguralnego Świecznika w tym znaczeniu, że wyjaśnił naturę, charakter, przywilej, obowiązki itd. Kościoła, jako oświeciciela braci, a również nauczał Kościół, co i jak ma czynić w oświecaniu braci. Jako wykonawca on spełnił swój urząd odnośnie pozafiguralnego Świecznika przez zachęcanie nowych stworzeń do oświecania jeden drugiego, dając im do rąk środki, przez które oni wykonali tę oświecająca pracę, i przez kierowanie nimi w zastosowaniu tych środków, metod i sposobów do udzielanie takiego oświecania. Stół chlebów pokładnych przedstawia nowe stworzenia zdolne w wzmacnianiu jeden drugiego chlebem żywota pod względem każdego dobrego słowa i dzieła, tj. w łaskach Ducha i w usłudze Prawdy przez cały czas ich podróży do Świątnicy Najświętszej. Doglądanie tego stołu znaczyłoby, że nasz Pastor jako nauczyciel pouczał nowe stworzenia o tych przywilejach, duchu, sposobie, środkach i metodach, połączonych z ich wzmacnianiem jeden drugiego w każdym dobrym słowie i pracy. Jego pisma i ustne nauczania były przepełnione takimi instrukcjami i dowodzą, że on wypełnił tę funkcję swego nauczającego urzędu. Jako wykonawca on wypełnił swój obowiązek odnośnie pozafiguralnego stołu przez poczynienie zarządzeń, by jego słowne i piśmienne instrukcje mogły dosięgnąć braci, wzmacniających jeden drugiego każdym dobrym słowem i czynem, przez poczynienie takich zarządzeń względem pielgrzymów, starszych itd., przez których można było to wykonać i rozszerzać, i przez urządzanie zebrań, konwencji itd., na których można by to krzewić i przeprowadzać.
(10) Skrzynia arki przedstawia klasę Chrystusową poza zasłoną, a ubłagalnia, cheruby i światło szekina przedstawia cztery główne przymioty Boże, a samo światło szekina przedstawia Boga w Jego osobie. Nauczycielskie staranie naszego Pastora względem skrzyni arki było to spełnianie pracy wyjaśnień, dowodów i podawania potrzebnych ilustracji, które by mogły wyświetlić Kościołowi z tej strony zasłony całego Chrystusa poza zasłoną. A jego wykonawcze staranie względem niej było, ażeby wykonać rzeczy, które należały do jego stanowiska, jako specjalnego przedstawiciela Klasy Chrystusowej, szczególnie jej Głowy w sprawach z tej strony zasłony, tzn. ażeby być ręką z tej strony zasłony dla Klasy Chrystusowej, będącej poza zasłoną. Jego nauczycielskie staranie względem wieka arki odnosiło się do tego, co przedstawia Boga i Jego przymioty i miało wyjaśnić Boga i Jego przymioty zgodnymi dowodami i ilustracjami; co zaś do wykonawczych starań względem wieka arki, to on był ręką Bożą z tej strony zasłony w wykonaniu pracy jako Jego specjalny przedstawiciel.
WSZYSTKIE NAUKI BIBLII POD JEGO NADZOREM
(11) Siódmym i ostatnim staraniem Eleazarowym było o naczyniach przybytku. Szóste i siódme staranie dawało mu dozór nad Kaatami, mającymi służbę przy przybytku. Ich służbą było niesienie sprzętów i naczyń na ramionach, po uprzednim okryciu ich przez kapłanów. Przeto dozór nad Kaatami nie był jego ósmym dozorem, lecz był włączony w dozór szósty i siódmy. Z porównania 4 Moj. 3:32 z 4:28, 33 dowiadujemy się, że książętami Lewitów byli widocznie Kaatyci ("a książęciem nad książęty Lewitów"), którzy mieli zaszczytniejszą służbę aniżeli Meraryci i Gersonici, z czego wnioskujemy, że naszemu Pastorowi jest dany dozór nad pracą Kaatów w Parousji, Epifanii i Tysiącleciu. On spełniał tę pracę odnośnie Kaatów parousyjnych i epifanicznych, przez udzielenie nauk o pozafiguralnych Ołtarzach, Umywalni, Świeczniku, Stole, Arce i Naczyniach. Naczynia przybytku składały się z kadzielnic (wyobrażających ustępy biblijne), kubków (doktryny), czasz (nauki zbijające), mis (nauki naprawiające), i łyżek (nauki etyczne); a jako wykonawca zarządził, że te nauki dostały się do nich. Po części on wypełnił swój urząd odnośnie Kaatów Tysiąclecia, tj. Starożytnych świętych, a resztę dokona w Tysiącleciu. W artykule zatytułowanym Nakrywanie Świętych Naczyń i Sprzętów (T.P. Nr. 44) udowodniliśmy, że kadzielnice przedstawiają ustępy biblijne, misy nauki naprawiające, kubki nauki doktrynalne, czasze nauki zbijające, a łyżki nauki etyczne, które są używane przez usługujące kapłaństwo w pozafigurze. Urząd wykonawczy naszego Pastora, względem ustępów biblijnych używanych przez kapłaństwo, znaczył, że on był tym, przez którego Pan decydował, na które ustępy przyszedł czas na wyjaśnienie, a również dostarczał odpowiednich środków, jak artykułów, książek, wykładów itd., przez które możnaby je wyjaśniać i kierował w rozpowszechnianiu tych środków pomiędzy kapłaństwem. Jego pracą nauczania było wykładanie, udowadnianie i objaśnianie tekstów biblijnych dla ofiarującego kapłaństwa. Co się zaś tyczy jego nauczycielskiego dozorowania nauk naprawiających, doktrynalnych, zbijających i etycznych, to on miał je wyjaśniać, udowadniać i przedstawiać, gdy zaś wykonawcze dozorowanie tychże nauk, było to jego staranie się o sposoby, środki, metody, narzędzia i warunki, prowadzące do takiego nauczania, które miały być spełniane przez usługujące kapłaństwo. Jego piśmienne i ustne instrukcje i administracyjne czyny udowadniają, że on wiernie wykonał obie części siódmego nadzoru.
(12) Podaliśmy powyżej w streszczeniu siedem sposobów (zobrazowanych w 4 Moj. 4:16), w których dwie funkcje - nauczycielska i wykonawcza - jego urzędu, jako "onego sługi," jak opisane w Ewangeliach Łuk. 12:42-45 i Mat. 24:45-47, wypełniły się w jego służbie. On bez wszelkiego zaprzeczenia wykonał te siedem rzeczy w sposób nauczający i wykonawczy i dlatego jest Eleazarem Żniwa Wieku Ewangelii. Żadna inna osoba przy końcu Wieku nie wykonała tego i to tymi dwoma sposobami. Przeto on jedynie był tym "sługą" i pozafiguralnym Eleazarem w Żniwie Wieku Ewangelii. Tym "sługą" nie mogła być klasa, co również dowodzi figura szafarza, będącego nad czeladzią. Przeto ci bracia, którzy zaprzeczają, że on był wyłącznie "onym sługą," czynią to wbrew wypełnionemu proroctwu i dlatego muszą być ślepymi na ten przedmiot, i pozostają w tej ślepocie z powodu niewierności lub niedojrzałości (2 Piotra 1:9; Żyd. 5:11-14); a zaprzeczać temu, co się przedtem przyjmowało, jest widocznym znakiem niewierności i pozostawia takie sprzeciwiające się osoby na podmuchy każdego wiatru fałszywej nauki wystawione, co też fakty obficie tego dowodzą, iż tak się dzieje. Nasze uważanie go za Eleazara Żniwa Wieku Ewangelii, nie ma być rozumiane, jako wywyższanie go, ku poniżeniu naszego Pana, a raczej jest zgodne z wyższością naszego Pana, który ma specjalnego przedstawiciela. Bo gdy król przemawia i działa przez swego ministra, to to bynajmniej nie poniża króla, a raczej przynosi mu zaszczyt. I tak samo Pańskie użycie naszego Pastora jako swoje specjalne oko, usta i rękę, nie poniża Go, ale przynosi Mu zaszczyt. Nasz Pan, jako istota duchowa, niewidzialna od ludzi, potrzebował i było rzeczą praktyczną posiadanie takiego specjalnego przedstawiciela. Figura Eleazara przedstawiona w naszym tekście, niewątpliwie pokazuje, że ktoś inny od naszego Pana (pozafiguralnego Aarona) będzie posiadał te siedem różnych dozorowań pokazanych w tym cytacie. On zatem miał być przy końcu Wieku tą jednostką z tej strony zasłony; a gdy kiedykolwiek Eleazar lub Itamar są wyraźnie wymienieni w łączności z Wiekiem Ewangelii, oni zawsze przedstawiają dwie jednostki, a nie dwie klasy, a to nie może odnosić się do innych kapłanów.
(13) Bliska łączność myśli pomiędzy 4 Moj. 4:16 z jednej strony, a Ew. Mat. 24:45-47 i Łuk. 12:42-45 z drugiej, nasuwa interesującą konkluzję, że nasz Pan wiedząc, że oba Żniwa są równoległe, bardzo możliwe, że powziął myśl z 4 Moj. 4:16, że będzie "sługa" w Żniwie Wieku Ewangelii, mający odpowiednie władze i dlatego dał prorocze wyszczególnienie o nim w Ew. Mateusza i Łukasza. Rozumie się, że On mógł dostać tę myśl wprost z Boskiego natchnienia, lub z jakich innych figur, takich jak np. 2 Sam. 23:8; 4 Moj. 16:37-40 i 25:7-13, lub z proroctw takich jak Iz. 21:5-10 i Abakuk 2:1, 2. Lecz każde mu z tych ustępów, jak i wszystkim razem, brakuje zupełności myśli, jakie są wyrażone pod tym względem w 4 Moj. 4:16, podczas gdy ten tekst posiada myśli bardzo podobne do tych, jakie są podane w Ewangeliach Mateusza 24 i Łukasza 12, na ten przedmiot. I dlatego zdaje się być możliwym, że ten cytat był głównym jeżeli nie wyłącznym źródłem proroctw, z którego zostały zaczerpnięte myśli do Ewangelii Mateusza 24 i Łukasza 12.
(14) Z powyższego możemy wyciągnąć praktyczną lekcję, tj. iż mamy wyrabiać w sobie cichość względem nauk i zarządzeń danych przez "onego sługę," tzn. usposobienie serca i umysłu, dające się pouczyć i poprowadzić. To nie znaczy, że on był nieomylny, bo jak wiemy, że nie był, co nawet jego własne słowa i niektóre z jego nauk udowadniają; ani nie mamy przyjmować jego nauk bez stwierdzenia ich prawdziwości, bo to byłoby nie - kapłańskim usposobieniem; ale to znaczy, że powinniśmy przystępować do jego nauk jako do tych, które pochodzą z Boskiego upoważnionego oka i ust Pańskich posłanych Kościołowi w Parousji, a które są także podstawą dla Epifanii; powinniśmy również przystępować do jego zarządzeń jako do ustanowionych przez upoważnionego przez Boga wykonawcę Pańskiego na czas Parousji, a które są także podstawą na Epifanię. Takie usposobienie zachowa nas przed rewolucjonizmem, utrzyma nas w Prawdzie parousyjnej i dopomoże do przyjęcia Prawdy epifanicznej. Oprócz tego takie usposobienie pomogłoby nam przyjąć pogląd, że jego nauki tyczące się Prawd potrzebnych na rozwinięcie Kościoła, tak jak były pozostawione do 1914 r., były zupełnie prawdziwe. To jednak nie znaczy, że każdy szczegół jego nauk danych do 1914, odnoszący się do rozwoju Wielkiego Grona, był w całości prawdziwym, ponieważ prawdy kształcące Wielkie Grono nie mają być zupełnie wolne od błędu aż w 1954 r., co było pokazane w figurze, iż matka po urodzeniu córki nie była zupełnie czystą aż 80-go dnia. Lecz co się tyczy tej strony myśli, to musimy przyjąć, że w czasie jego śmierci, która nastąpiła 31 października 1916, wszystkie fundamentalne prawdy, odnoszące się do Wielkiego Grona, były dane, chociaż tu i ówdzie małe sprostowania w tych prawdach potrzeba było później poczynić. Gdy się właściwie zastosujemy do jego nauk i zarządzeń, to powstrzyma nas od błędów lewickich i innych błędów, jakie się szerzą w czasie Epifanii i utrzyma nas we właściwym usposobieniu odnośnie nauk i pracy kapłańskiej w tym okresie epifanicznym. Gdy spoglądniemy oczyma wyrozumienia wokoło siebie, to da nam przekonywujące świadectwo o prawdziwości tych twierdzeń. Przeto, drodzy Bracia i Siostry, trzymajmy się go we właściwy sposób, jako onego sługi, Eleazara Żniwa Wieku Ewangelii, który będzie także Eleazarem Tysiąclecia i tym po prawicy naszego Pana na wieki.
TP ’47, 59-64.