NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA
2 Moj. 1:6-7:13; 10:24-15.21; P. 1933. (Ciąg dalszy.)
TERAZ następuje wyjście Izraela z Egiptu. (2 Moj. 12:37.) Zauważmy, że podróż Izraelitów z Egiptu jest podana według ich przestanków (w. 37; 2 Moj. 13:20), i że nie prędzej opuścili oni kraj, aż weszli w puszczę po opuszczeniu Etam. Zgromadzenie Izraela do Rameses było pierwszym miejscem opuszczenia kraju, a ich podróż stamtąd do Suchotu, a potem do Etam, należała do drugiego opuszczenia kraju. Przy-pominamy, że w poprzedniej części tego artykułu, w paragrafie 9, była podana różnica pomiędzy dwoma opuszczeniami pozafiguralnego Egiptu: (1) nasze opuszczenie kościoła nominalnego czyli świata i przyjście do Prawdy podczas Żęcia i w czasie Pokłosia; i (2) nasze opuszczenie wszelkiego śladu królestwa szatańskiego, które zaczęło się w Brytanii w 1915, a w Ameryce 1918, i zakończy się zaraz po ucisku Jakuba. Zgromadzenie się Izraelitów w Rameses (zrodzony od słońca: stan rozwijania się przez Parousję, tj. Prawdę rozwijającą Maluczkie Stadko), przedstawia nasze wyjście z kościoła nominalnego (miasta) podczas Parousii, lub świata (pola), a przyjście do Prawdy parousyjnej. Zgromadzenie się Izraelitów w Rameses wyobraża nasze parousyjne wyzwolenie z pewnych faz królestwa szatana, szczególnie z jego fazy religijnej i nasze przyjście do Prawdy Żęcia. Zgodnie z tym wyrozumieniem, jak Rameses było w figurze tylko punktem zbornym dla cielesnego Izraela, tak też przyjście do Prawdy parousyjnej było tylko punktem zbornym w naszym wyzwoleniu z królestwa szatańskiego, uwalniając nas od opresji błędu owego królestwa, lecz nie od jego innych opresji.
(2) Suchot (w heb. Sukot - namioty) przedstawia stan Towarzystwa (Sędziów 8:5-7, 13-16) do którego wszyscy podróżowaliśmy od Wielkanocy 1916, kiedy to po ostatnim członku zebranym w Pokłosiu doszliśmy do daty 16 października 1916, w którym to dniu nasz Pastor opuścił Betel po raz ostatni. Rozumie się, iż była to przednia straż, która dosięgła w ten dzień do pozafiguralnego Suchot, tak jak tylnia straż dosięgła pozafiguralny Rameses 18 kwietnia 1916. Inni dosięgali Suchotu później w różnych odstępach czasu. Podróż do Rameses przedstawia nasze rozwijanie się w znajomości, łasce i służbie, gdy przychodziliśmy pomiędzy lud Prawdy żniwiarskiej; a podróż do Suchotu przedstawia nasz wzrost w znajomości, łasce i służbie, podczas naszego zbliżania się do warunków Towarzystwa; podczas gdy nasze przebywanie w tych dwóch miejscach przedstawia próby jakich doświadczaliśmy, znajdując się w tych dwóch warunkach, jak np. próby połączone z pięcioma przesiewaniami, były cechą naszego pobytu w pozafiguralnym Rameses, a doświadczenia połączone ze śmiercią Brata Russell'a i następne kłopoty, będące powodem opuszczenia Towarzystwa, są pozafigurą pobytu w Suchot. To ujawnia, że niektórzy nie są z pozafi-guralnego Suchotu, jak np. Merarego Mahelici, tacy jeszcze tam pozostają i jeszcze nie zaczęli stamtąd swojej podróży. Lecz wszyscy odbędą tę podróż przed walką Armagedonu, oprócz zwolenników Towarzystwa, którzy pozostaną tam aż do śmierci pozafiguralnego Elizeusza, kiedy to spodziewamy się, że 60 grup Lewickich będą zupełnie ustalone; natomiast pierwszy, który opuścił pozafiguralny Rameses uczynił to 27 czerwca 1917. Podróż z Suchot do Etam nie jest podana w wier. 37, ale dla uzupełnienia całości tej myśli, omówimy ją tu tak jak jest podana w 2Moj. 13:20. Podróż z Suchot do Etam (granica morza) przedstawia postęp w łasce, znajomości i służbie, potrzebny dla każdego, kto chce znaleźć swoje miejsce w Epifanii. Pozafiguralny Etam, do którego wszyscy dojdą oprócz zwolenników Towarzystwa, gdy rodzaj ludzki będzie symbolicznym szumiącym morzeni - rewolucją - przedstawia stan zupełnego podzielenia ludu Bożego, jako jedna grupa kapłanów i 60 grup Lewitów, każda grupa ustalona w swoim miejscu, a tym sposobem podział będzie zupełny. Przebywanie w Etam przedstawia doświadczenia jakie każdy przechodzi, ażeby utrzymać się w swym odnośnym miejscu w kapłaństwie, lub w jednej z 60 grup Lewitów. I dlatego stan pozafiguralnego Etam będzie trwał aż do czasu kiedy Maluczkie Stadko, Wielkie Grono i Młodociani święci opuszczą świat. Etam, graniczące z puszczą, przedstawia, że pozafiguralny Etam poprzedza stan restytucyjny, będący okresem tysiącletnim, ten okres jest zobrazowany przez puszczę, przez którą Izrael podróżował aż przyszli nad Morze Czerwone. Izrael, podróżujący przez tę puszczę, wyobraża postęp ludzkości po drodze świątobliwości (Iz. 3:8), a ich przybycie do Morza Czerwonego przedstawia przyjście ludzkości do ostatniej próby w Małym Okresie. - Obj. 20:7-9.
(3) Wielka liczba dorosłych mężów izraelskich (600, 000; w. 37) wyobraża wielką liczbę wyćwiczonych członków Maluczkiego Stadka, Wielkiego Grona i Młodocianych świętych, która opuszcza i jeszcze opuści pozafiguralny Egipt, gdy zaś dzieci Izraelitów wyobrażają nie wyćwiczone osoby z pośród tych trzech klas. "Lud pospolity", o którym wspomina wiersz 38, był to w figurze lud mieszany, który składał się z nie - izraelskich jeńców, niewolników i niezadowolonych osób z Egiptu, którzy chcieli go opuścić dla wolności gdzie indziej. Oni wyobrażają tych, którzy doznali zmęczenia od opresji w królestwie szatana, a którzy towarzyszą lub towarzyszyć będą ludowi Bożemu pod względem ich wierzenia i postępowania mniej więcej zgodnie z Prawdą, lecz którzy nie poświęcają się. Trzody i stada izraelskie (w. 38) wyobrażają człowieczeństwo trzech klas poświęconych, podczas gdy trzody i stada ludu pospolitego przedstawiają upadłe cechy człowieczeństwa nie poświęconej klasy. Mnóstwo ludu pospolitego przedstawia bardzo wielu takich, którzy będą poświęconymi i nie poświęconymi ludźmi w rozwijającym się i skończonym obrazie, tj. od 1874-1956 r. Pieczenie placków przaśnych z ciasta jakie wynieśli Izraelici z Egiptu (w. 39) przedstawia używanie prawd, jakie wydostali z nauk pozafiguralnego Egiptu, ażeby rozwinęły w nich Prawdę i ducha Prawdy, (1 Kor. 5:7, 8). Że placki nie były z kwasem przedstawia czystość Prawdy i jej ducha, które są cząstką tych, którzy prawdziwie opuszczają symboliczny Egipt. Powyższe sceny przyszły na Izraelitów z powodu wygnania ich z Egiptu i nie pozwolenia im na dłuższe zatrzymanie się (w. 39), przedstawia, że prześladowanie ("wygnanie") i nie pozwalanie nam na pozostawanie w duchowej zgodzie z pozafiguralnymi Egipcjanami, dopomaga nam do zachowania czystości wiary i życia chrześcijańskiego; bo gdybyśmy byli dobrze traktowani i zaprzyjaźnieni z nimi (zatrzymani byli między nimi) to napewno splugawioną byłaby nasza wiara i życie. Nieprzygotowanie żywności przez Izraelitów przedstawia, że prawdziwi pozafiguralni Izraelici nie przygotowują żadnego innego duchowego pokarmu jak Prawdę i jej ducha.
PYTANIA BERIAŃSKIE w następnym wydaniu - c.d.n.
TP ’47, 63.