NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA
2 Moj. 1:6-7:13; 10:24-16:21; P. 1933, 19 (Ciąg dalszy).
(Paragrafy od 1-3. należące do tej części tego artykułu, znajdują się w poprzednim wydaniu T.P., tj. za wrzesień-listopad 1947).
(4) Zdanie, "czasu.... którego mieszkali w Egipcie" (w. 40), nie należy rozumieć, by było sprzeczne z tym co pisze Ap. Paweł w Liście do Galatów 3:17, gdzie jest podane, że Zakon nastał po 430 latach od zatwierdzenia Przymierza Abrahamowego, które Bóg potwierdził Abrahamowi, gdy tenże wypełnił ostatni warunek tego Przymierza, wchodząc do ziemi, (1 Moj. 12:1). Lecz to zdanie pokazuje, że żaden Izraelita, mieszkający po izraelskim mieszkaniu w Egipcie, nie miał udziału w mieszkaniu tu wymienionym. Część tych 430 lat, izraelskiego zamieszkiwania, była gdy oni byli jeszcze w biodrach (Żyd. 7:4,5), mieszkających tam chwilowo Abrahama, Izaaka i Jakuba (Żyd. 11:9), a więc zanim byli zrodzeni i zanim zaczęli mieszkać w Egipcie. Te 430 lat zamieszkiwania przedstawiają ostateczne zakończenie całego okresu, rozpoczynającego się od 2045 r. przed Chr., który to rok jest datą na Abrahamowe wejście do ziemi, aż do pewnego czasu po listopadzie 1956 r., kiedy ostatni członek klasy Młodocianych świętych dokona swego biegu w śmierci. Te 430 lat zamieszkiwania przedstawiają, na ogół cały okres rozwoju czterech klas wiary, od czasu kiedy to oczekiwanie w wierze za wypełnieniem obietnic zaczęło się, aż do czasu zakończenia się oczekiwania. Według wierszu 41, w rocznicę wejścia Abrahama do ziemi, Izraelici opuścili Egipt, udając się na miejsce ich zgromadzenia do Rameses, Abraham wszedł zatem do ziemi dnia 14 Nisan 2045 r. przed Chr. Według wier. 42, Izraelici krótko po północy, z powodu nalegania Faraonowego i ludu, zaczęli pakować swoje rzeczy, ażeby zaraz z pierwszym dnia brzaskiem mogli być gotowymi do podróży, gdyż nie mieli opuszczać swoich domów tej nocy. A ich zaczęcie pakowania (w nocy - w. 42) jest liczone jako początek ich wyjścia i to jest przyczyną, że o tej nocy ich wyswobodzenia jest mowa, jako o nocy, która ma być obchodzoną. Wyrażenie w. 41, że wszystkie wojska izraelskie opuściły Egipt 14 Nisan, tzn. zaczęły opuszczać, przedstawia, że wszystkie cztery klasy wiary, jak i osoby, które staną się w przyszłości klasą restytucyjną, opuszczą pozafiguralny Egipt z końcem dyspensacji wiary. Wiersz 41 pokazuje jeszcze w jego chronologicznych aluzjach, jak akuratnym zachowawcą czasu był i jest nasz Bóg.
(5) Wiersz 42 podaje rozkaz, ażeby wyswobodzony z Egiptu naród Izraelski i ich potomstwo, pamiętał na noc 14-go Nisan. To literalnie oznacza (według marginesowej notatki podanej w ang. biblii), iż ta noc ma być obchodzona corocznie na pamiątkę w narodzie izraelskim; i, jak wiemy, jest jeszcze obchodzona szczególnie przez ich pierworodnych, chociaż rabini są powodem, że wywierany jest daleko mniejszy nacisk na tę noc, jak na noce 15, 16, 20 i 21 Nisan. To jest jeszcze jednym dowodem, jak ich tradycje usuwają przykazania Boże. (Mat. 16:2-6; Mar. 7:3-13.) Pozafiguralnie ta wielka noc, cały Wiek Ewangelii i ta mała noc, noc porousyjno-epifaniczna są w rzeczywistości jeszcze pamiętniejsze i będą obchodzone wiecznie na pamiątkę wyswobodzenia ludu izraelskiego, obecnego i następnego Wieku, z królestwa szatana. I jak Izrael obchodził figuralne wyswobodzenie ku chwale Boga (w. 42), tak i pozafiguralny Izrael w duchowych - niebiańskich - klasach i ludzkich - ziemskich - klasach, i nawróceni żydzi i poganie przywróceni do doskonałości, będą wiecznie obchodzili to wyswobodzenie Panu. (Obj. 5:13.) Jak Mojżesz i Aaron dali przepisy cielesnemu Izraelowi, nakazujące kto ma a kto nie ma jeść z corocznego baranka (w. 43-49), tak Jezus i Maluczkie Stadko z okresu Parousji i Epifanii nauczali, kto może a kto nie może brać udział w corocznej Wieczerzy Pańskiej. Ogólna ustawa dla niebiorących udziału jest podana w wier. 43, gdzie słowo "obcy", w hebrajskim ben nekar, znaczy cudzoziemiec. Przeto żaden cudzoziemiec nie mógł brać udziału w corocznym baranku. Ustawa dla uczestników podana w w. 47, jest wyrażona - "wszystko zgromadzenie izraelskie". Wiersz 45 podaje szczegóły względem tych, którzy nie mieli jeść z corocznego baranka - "przychodzeń," raczej powinno być (obcy) osadnik (w hebrajskim toszaw, znaczy (obcy) osadnik lub kolonista, nie ben nekar, ani nie ger) i "najemnik". Wiersze 44, 48 i 49 podają szczegóły względem tych, którzy mogli brać udział w corocznym baranku (1) obrzezany kupiony sługa, (2) przychodzeń, który jest gościem (w hebrajskim ger, znaczy obcy, który nie jest cudzoziemcem) i (3) urodzony Izraelita.
(6) Wiersz 48 podaje ujemny opis, kogo należy rozumieć pod nazwą obcy osadnik i najęty sługa (w. 45), a mianowicie iż to są nieobrzezańcy, czyli cudzoziemcy. Ponieważ obrzezanie przedstawia poświęcenie (Do Rzym. 2:29; Kol. 2:11-13), to obrzezani przedstawiają wszystkich poświęconych, którzy w wier. 44, 48 i 49 są podani w trzech klasach. Zgodnie z tym rozumiemy, że obrzezany kupiony sługa przedstawia oczyszczonych członków Wielkiego Grona, gdyż ich oczyszczenie jest ponownym poświęceniem, czyli symboliczną obrzezką (Epifaniczne zastosowanie 4Moj. 8:5-22); obrzezany przychodzeń (ger, w. 48,49) reprezentuje Młodocianych świętych, a urodzeni w ziemi, tj. naturalni Izraelici przedstawiają Maluczkie Stadko. Wyrażenie w wier. 44 przetłu-maczono: "sługę za pieniądze kupionego," stosuje się w pozafigurze do Wielkiego Grona, które oczyściło swoje poplamione szaty przez okupową zasługę Chrystusa. (Judy 23; Obj. 7:14; Moj. 8:12, 21 - Lewityzm Epifaniczny), Cudzoziemcy, jak wykazano powyżej, należą do dwóch klas: do cudzoziemskich osadników i najętych sług. Ci znów są określeni jako nie obrzezani (w. 48). Łatwo można zauważyć, którzy to są, co stanowią te dwie nie ooświecone klasy mieszkające między pozafiguralnym Izraelem - usprawiedliwieni (najemnik) i nie usprawiedliwieni, znajdujący się między chrześcijaństwem z imienia (osadnik, z obcego kraju). Innymi słowy te dwie klasy są przedstawione na rysunku w Planie Wieków, w tych częściach piramidy, które spoczywają (1) na poziomie usprawiedliwienia, i (2) poniżej poziomu usprawiedliwienia. Tym sposobem mamy tu podaną ogólną zasadę. Lecz tam są jeszcze inne rzeczy połączone z myślą, że Wielkie Grono po swym oczyszczeniu jest przedstawione przez sługę kupionego za pieniądze. To znaczy, że póki ono jest w stanie nie oczyszczonym - nie żałujące - ono nie powinno obchodzić corocznej Wieczerzy Pańskiej; i z tej to przyczyny lud Boży oświecony Epifanią nie powinien obchodzić z nimi Wieczerzy Pańskiej, ani zapraszać ich na swoje obchodzenie tej Pamiątki. To również znaczy, że ci, z którymi zerwano społeczność z powodu ich złych postępów, nie powinni obchodzić tej Pamiątki dopóki nie naprawią złego; ani ci, którzy zerwali społeczność z nimi, nie powinni zezwalać by nieoczyszczeni Lewici obchodzili z nimi Pamiątkę, dopóki nie pojednają się ze zborem. W końcu to znaczy, że klasa wtórej śmierci i wszyscy inni, zapierający się okupu i ofiar za grzech nie powinni obchodzić Pamiątki, ani wierni nie powinni obchodzić z nimi.
(7) Rozkaz był dany (w. 46), ażeby każda rodzina izraelska, albo dwie małe rodziny, działające jako jedna (w. 4), spożywały baranka w jednym domu, to wyobraża, że pozafiguralny Izrael jest jedną rodziną Bożą (każdy dom w figurze przedstawia całą rodzinę Bożą) jako taka ma uczestniczyć w Chrystusie, naszym Baranku. Zakaz wychodzenia z domu (w. 46), przedstawia, że nie mamy opuszczać klasy krwią pokropionej, tj. rodziny Bożej, jak to czynią ci, co zapierają się okupu i odszczepieńcy, którzy przez to opuszczają rodzinę Bożą. Wynoszenie mięsa baranka z domu, przedstawiałoby przyjmowanie innego poglądu, aniżeli poglądu Prawdy o okupie. Złamanie kości baranka byłoby pogwałceniem rozporządzenia Pańskiego, a to byłoby figurą na ponowne krzyżowanie Syna Bożego. (Żyd. 6:4-8). Wiersz 47 daje rozkaz, iż całe zgromadzenie izraelskie miało obchodzić coroczną wieczerzę, a to nasuwa myśl, że cały pozafiguralny Izrael - Maluczkie Stadko, oczyszczone Wielkie Grono i Młodociani święci mają uczestniczyć w corocznej Pamiątce. Rozkaz, że jeśliby kto z przychodniów (raczej obcych - ger) chciał obchodzić święto przejścia Panu, pierwej musi być obrzezany każdy mężczyzna jego, to przedstawia, że każdy członek z Młodocianych świętych, jako (poczytalna) rodzina Boża, musi być poświęcony. Tak jak każdy obrzezany obcy miał te same przywileje odnośnie jedzenia baranka, jakie urodzeni Izraelici mieli (w. 49), tak i Młodociani święci mają te same przywileje, jakie ma Maluczkie Stadko w przyswajaniu naszego Baranka; gdyż oni też przyswajają sobie przebaczenie, sprawiedliwość Chrystusową ł społeczność z Bogiem. Figura nie pokazuje tu różnicy względem tego jak Bóg i Chrystus działają w tej sprawie - tymczasowo i dożywotnie - tylko określa przywileje uczestników, a nie Działaczy w usprawiedliwieniu. Wiersz 50 nie odnosi się do corocznych świąt przejścia, lecz tylko do pierwotnego święta i przedstawia nasze wykonanie tylko rzeczywistej, a nie symbolicznej uczty naszego Baranka. Wiersz 51 podaje tę samą myśl jaka zawiera się w wier. 41, tj. że ich pierwotna uczta odbyła się tego samego dnia, co ich wyswobodzenie, co w pozafigurze już wytłumaczyliśmy. Tym kończymy nasze badanie rozdziału 12.
(8) Teraz przystępujemy do badania trzynastego rozdziału z 2Księgi Mojżesza. Wiele rzeczy zawartych w tym rozdziale już było wyjaśnionych w poprzednim badaniu tego przedmiotu i dlatego gdy przyjdziemy do nich, poruszymy je tylko w krótkości, podczas gdy na nowe rzeczy, zwrócimy większą uwagę. Bóg, dając rozkaz Mojżeszowi, ażeby poświęcił czyli odłączył Panu wszystkie pierworodne z ludzi i bydła (w. 2), wyobraża Boski rozkaz dany Jezusowi podczas Wieku Ewangelii, ażeby poświęcił nowe stworzenia (pierworodne z ludzi) i człowieczeństwo (pierworodne z bydła) Kościoła pierworodnych. (Żyd. 12:23). Wyrażenie, "bo moje jest," pokazuje, że pierworodni z ludzi i bydła stali się odtąd Bożymi z tego względu, iż On wyprowadził ich z Egiptu, podczas gdy egipscy pierworodni z ludzi i bydła zostali wytraceni (w. 15). I dlatego pozafiguralni pierworodni Izraela z ludzi i bydła stali się Pańskimi, ponieważ On wybawił ich od śmierci, podczas gdy niszczył pozaobrazowych egipskich pierworodnych z ludzi i bydła. W figurze ten rozkaz obejmował wszystkich pierworodnych jakie się narodziły z ludzkich lub bydlęcych matek ("cokolwiek otwiera żywot... tak z ludzi jako bydła" - w. 2), to pokazuje, że bez wyjątku każdy pozafiguralny pierworodny Izraelita, tak w duchu jak i w ciele, jest Pańskim. W wypełnieniu rozkazu pozafigury wierszu 2, Pan nasz Jezus Chrystus wypełnił Swój urząd jako Poświęciciel Kościoła. (1 do Kor. 1:30; Żyd. 2:11). To wypełnienie zawiera w sobie potrójną pracę: (1) uczynił ich pierworodnymi przez przyprowadzenie ich do poświęcenia i spłodzenia z ducha; (2) przez Jego ofiarowanie ich człowieczeństwa na śmierć; i (3) przez Jego rozwijanie ich nowych stworzeń do doskonałości. On to wszystko uczynił przez użycie na nich Ducha Pańskiego, Jego Słowa i Opatrzności. Ich udział w tej potrójnej działalności nie jest podany w wierszu 2.
(9) Rozkaz Mojżeszów dany Izraelitom, by pamiętali na dzień 14 Nisan (w. 3), jako na dzień, w którym wyszli z Egiptu, z domu niewoli ("z domu sług" - według notatki marginesowej w ang. tłum.), wyobraża rozkaz dany przez naszego Pana Kościołowi Ewangelicznemu w ogólności, a Kościołowi Parousyjnemu i Epifanicznemu w szczególności, ażeby pamiętali na pozafiguralny dzień 14 Nisan, jako na dzień wyzwolenia ich z domu sług grzechu, błędu, samolubstwa i światowości. To znaczy, ażebyśmy pamiętali na nasze usprawiedliwienie, uświęcenie i wybawienie, a również na nasze pouczenie, czyli zapoznanie nas z Prawdą, (1 Kor. 1:30; Rzym. 8:29, 30). Jak Izraelici w ogólności zawsze pamiętali na figuralne wyswobodzenie ich, a szczególnie podczas Wielkanocy, tak i my, jako pozafiguralni Izraelici, mamy zawsze pamiętać o naszym wyzwoleniu nas, a szczególnie przy naszym obchodzeniu Wieczerzy Pańskiej. To pozafiguralne pamiętanie nie ma się odbywać tylko w naszym umyśle, ale także przez przykładne życie, tj. życie według zasad, jakie zawierają się w naszym pouczeniu, usprawiedliwieniu, uświęceniu i wybawieniu. Jak Boska potężna moc wyzwolenia ("w możnej ręce"), użyta na korzyść Izraelitów, zasługiwała, ażeby pamiętali na ich dzień wyzwolenia, tak moc Boża okazana w wyzwoleniu nas od naszych przystawów grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, przez nasze pouczenie, usprawiedliwienie, uświęcenie i wybawienie, a równocześnie i przez nasze wyjście z królestwa szatana, jest godna naszej pamięci w myśli, słowie i czynie. Jeden sposób, w jaki Izraelici mieli pamiętać na swoje figuralne wyzwolenie, był wstrzymaniem się od kwasu ("a tak nie będziecie jedli kwaszonego" - w. 3). Zgodnie z tym figuralnym rozkazem, mamy obchodzić nasze wyzwolenie, między innymi sposobami, przez wstrzymywanie się od pozafiguralnego kwasu - grzechu, błędu, samolubstwa i światowości W wierszu 4 jest uczyniona ponowna wzmianka o dniu, na który należy pamiętać - dzień waszego wyjścia w miesiącu Abib - 14 dzień pierwszego miesiąca; ta figuralna wzmianka odnosi się do Wieku Ewangelii i do czasu Parousji i Epifanii. W hebrajskim pierwszy miesiąc roku ma dwie nazwy. Nazwą wcześniejszą jest Abib (znaczy, kiełek lub kłos; był to czas dojrzewania kłosów). Nazwa późniejszą jest Nisan (znaczy, kwiecie; był to czas kwitnięcia). Obie te nazwy pasują pierwszemu miesiącowi, tak w naturze, jak i pozafiguralnie w łasce, we Wieku Ewangelii; to już było przedstawione w T.P. 1946, str. 57, par.3 przy komentowaniu 2 Moj. 12:2. Uważamy, że nie ma nic figuralnego w zmianie nazwy pierwszego miesiąca, ponieważ jest to tylko zmiana językowa, nie mająca żadnego figuralnego znaczenia.
(10) W Teraź. Prawdzie z roku 1939, str. 36, par. 6, wyjaśniliśmy tam figurę i pozafigurę obietnicy Pańskiej (2 Moj. 3:7), że wprowadzi Izraela do ziemi chananejskiej (w. 5), przeto nie będziemy tu powtarzali tych wyjaśnień. Tylko pięć z siedmiu narodów chananejskich jest tu wymienionych, Ferezejczyk i Gersonejczyk (2 Moj. 3:8; 1 Moj. 15:21) są opuszczeni. Możliwie że dlatego jest tylko pięć narodów tu wymienionych, bo pięć jest połową liczby dziesięć, przedstawiającej ludzką kompletność, przedstawia, że pozafiguralny Chanaan Wieku Ewangelii jest usprawiedliwiony z wiary, a nie aktualnie i że pozafiguralny Chanaan w Wieku Tysiąclecia także nie będzie w aktualnie doskonałym stanie. Rozkaz, żeby obchodzili dzień 14 Nisan, czyli Abib, gdy będą w ziemi chananejskiej, przedstawiałby rozkaz, ażebyśmy obchodzili Pamiątkę Wieczerzy Pańskiej podczas Wieku Ewangelii, przedstawiającą nasze wyzwalanie nas podczas tego Wieku i żeby świat czynił to samo w Tysiącleciu i prawdopodobnie po Tysiącleciu, przedstawiające wyzwolenie świata w Wieku Tysiąclecia. Wiersze 6 i 7 były już wyjaśnione w T.P. 1946, str. 78, par. 4 i 5 przy wyjaśnianiu 2 Moj. 12:15, 16 i nie będziemy je tu powtarzali, chcemy tylko dodać, że opuszczenie wzmianki o pierwszym dniu święta, a nadmienienie o siódmym dniu jako święcie, wyobraza, że Żniwo Ewangeliczne (Parousja i Epifania) jest ważniejsze, niż Żniwo Żydowskie. Ojcowie izraelscy, tłumaczący synom swoim, (w. 8) dlaczego jest obchodzone corocznie Święto Przejścia, przedstawia naszego Pana tłumaczącego Swoim synom duchowym, dlaczego ma być obchodzona corocznie Wieczerza Pańska. Tym to sposobem coroczne Święto Przejścia i coroczna Wieczerza Pamiątkowa nasuwają na myśl ich symboliczną i pamiątkową łączność z ich oryginałami: pierwsza figuralnie, druga pozafiguralnie.
(11) A to, co jest figuralnie napomknięte w wierszu 8, jest wyraźnie powiedziane figuralnie w wier. 9; ponieważ zdanie, "będziesz to miał za znak (symbol) na ręce (w czynie) twojej," pokazuje symboliczną łączność obchodzenia corocznego baranka, itd., z obchodzeniem oryginalnego baranka, itd. w Egipcie. Tym sposobem symboliczne pokrewieństwo, pomiędzy corocznym świętem Przejścia a pierwszym świętem Przejścia, jest tu udowodnione. A to jest dowodem symbolicznego pokrewieństwa Wieczerzy Pańskiej do pozafiguralnego Baranka i naszego karmienia się Nim, i jest dowodem, że słowa "to jest ciało moje to jest krew moja" znaczą to przedstawia ciało Moje krew Moją. A także słowa "i na pamiętne przed oczyma twemi", zawarte w wier. 9, dowodzą myśli pamiątkowej, uczącej nas o corocznej Wielkanocy. Nie tylko słowo pamiętne to udowadnia, ale także słowo oczy (zmysł spostrzegawczy, wyrozumienie, wiedza) dowodzi to samo, pokazując, iż ono znaczy czynność umysłu. To zatem udowadnia myśl o corocznej Wielkanocy, a stąd wypływa myśl, że pozafigura corocznego święta Przejścia - Wieczerza Pańska - jest pamiątką pozafiguralnego Baranka. To jest dalszym dowodem, który pobija transubstancję, konsubstancję i instrumentalizację (co do znaczenia tych trzech słów zob. T.P. wrzesień-listopad 1946, str. 81), a podtrzymuje pogląd Prawdy o Wieczerzy Pańskiej. W wierszu 9, jak i w wierszach 3, 14 i 16, jest powiedziane z naciskiem, że Bóg użył mocy ("możnej ręki") do wyprowadzenia Izraela z Egiptu, pozafiguralnie Bóg, w taki sam sposób, używa siły przez Chrystusa, który jest Jego Ręką, do wyprowadzenia nas z symbolicznego Egiptu. A więc Bogu należy się chwała, a nie nam, za to wielkie wybawienie. W wier. 10 jest wyraźnie podana myśl, że Izrael ma przestrzegać pamiątkę Przejścia co roku, podobnież Bóg częstokroć dawał rozkazy, szczególnie podczas obu Żniw, o corocznym przestrzeganiu Wieczerzy Pańskiej, tzn. iż każdego roku były podawane specjalne zawiadomienia i artykuły w Strażnicach "onego sługi" i w Teraź. Prawdzie, przedstawiające ważność tejże pamiątki, a co również było czynione przez tom VI, i przez pielgrzymów i starszych.
(12) W wierszach 11-16 Pan powraca do przedmiotu poświęcenia Jemu pierworodnych z ludzi i bydła, omawiane w wier. 2. Jak już było podane powyżej, że przy omawianiu wierszu 5 wytłumaczyliśmy myśl wierszu 11, i dlatego nie będziemy więcej o niej mówić, ale w wier. 5 mamy napomknienie do corocznego święta Przejścia, podczas gdy w wier. 11 myśl odnosi się do pierworodnych, gdy będą w ziemi chananejskiej, jak pokazuje wiersz 12. Przeto wiersz 12 omawia tę samą myśl co wiersz 2, tj. poświęcenie pierworodnych z ludzi i bydła, lecz robi wyszczególnienie, które nie jest wyraźnie podane, chociaż załączone w wierszu 2, tj. że tylko pierworodni rodzaju męskiego i samce mieli być poświęceni Panu. To jednak nie jest sprzeczne z wierszem 2, bo wiersz 2 nie obejmował wszystkich pierworodnych obu płci z ludzi i bydła, ponieważ rzeczownik "pierworodne" podany w hebrajskim w wier. 2, jest bechor i jest w rodzaju męskim, to znaczy pierworodne z rodzaju męskiego i samców, a nie z żeńskiego i samic. Zdanie w wierszu 12 kładzie tylko nacisk na myśl o samcach. A pozafigura pokazuje dlaczego tak jest: otóż dlatego, że pozafiguralni pierworodni przez spłodzenie z Ducha są wszyscy rodzaju męskiego i samcami. To nie należy rozumieć jako sprzeczność pomiędzy faktem, (1) że utracjusze koron są z pierworodnych (Do Żydów 12:23), i (2) że nazwani córkami w 2 Kor. 6:18 i służebnicami w proroctwie Joela 2:29. Raczej figura jest tu inna. W 2 do Kor. 6:18 nie jest podane przeciwieństwo pierworodnych, ale jest mowa o dzieciach Bożych z ogólnego punktu zapatrywania, a to jest pokazane przez synów i córki naturalnej rodziny, albowiem z punktu zapatrywania na 2 Kor. 6:18 tylko sam Jezus jest pierworodnym (Rzym. 8:29), a zaś z punktu Listu do Żydów 12:23, gdzie figura jest podana według historii wyjścia z Egiptu, wszystkie nowe stworzenia są pierworodnymi, ci zaś, którzy nie będą nowymi stworzeniami w Planie Bożym, tj. klasa, restytucyjna, po zakończeniu się Małego Okresu, narodzi się po pierworodnych, ponieważ wtedy narodzeni z Ducha Starożytni i Młodociani święci będą również pierworodnymi. Innymi słowy, pierworodni z historii wyjścia, z punktu pozafiguralnego zapatrywania się, są najważniejszymi istotami z pośród rodzaju ludzkiego, którzy osiągną zbawienie, a nie z punktu zapatrywania na dzieci rodziny Bożej. Pod pokrewną figurą pierwiastków, Ap. Jakub przytacza tę myśl odnośnie pierworodnych. - Jakub 1:18.
(13) Pierworodne z bydła były ofiarowane na ołtarzu (w. 13), jeżeli były ze zwierząt ofiarnych, np. ze stad lub trzód; lecz pierworodne z osłów, jako przykład pierworodnych każdego nieczystego bydlęcia, nie należały do zwierząt ofiarnych, ponieważ osioł był zwierzęciem nieczystym. Takie zwierzę musiało być okupione (w. 13) przez położenie baranka zamiast niego na ołtarz, jeżeli miało pozostać żywe. Taki okupiony osioł przedstawia człowieczeństwo Wielkiego Grona, którego miejsce na ołtarzu, jako część ofiary za grzech, jest stracone, a człowieczeństwo innego ofiarnika musi być położone na miejsce członka Wielkiego Grona, którego człowieczeństwo jest zdjęte z ołtarza. Gdy miejsce na ołtarzu było stracone, w tym samem czasie tracona była i jego korona, która dostawała się nowemu członkowi z nowych stworzeń, którego człowieczeństwo było kładzione na ołtarz w miejsce członka Wielkiego Grona. To są właśnie te rzeczy jakie zawierają się w wyrażeniu "pierworodne oślę odkupisz (raczej, okupisz) barankiem," ponieważ ofiarowanie baranka było na wykupienie pierworodnego osła. Z tego powodu że pierworodny osioł był wykupywany, dlatego przedstawia on człowieczeństwo członka Wielkiego Grona, a to z tego punktu zapatrywania, że takie człowieczeństwo nie ma udziału w ofierze za grzech, przedstawionej przez ofiarę położoną na ołtarzu; podczas gdy baranek dawany za zastępstwo przedstawia człowieczeństwo nowego stworzenia, które otrzymuje koronę straconą przez drugiego, a jego ofiara na ołtarzu przedstawia, iż członek Maluczkiego Stadka, który otrzymał daną koronę, ma uczestnictwo w ofierze za grzech. W razie gdyby osioł nie był wykupiony przez baranka, to musiał być zabijany przez złamanie mu karku. To przedstawiałoby pozbycie się utracjusza korony, za którego Bóg nie życzył sobie uczynić zachowawczego zarządzenia dla uratowania go od śmierci, zobrazowane przez takiego Izraelitę, który nie życzył sobie zachować życia pierworodnego osła, przez dawanie za niego baranka na zastępstwo. Kogożby to przedstawiało? Członka klasy wtórej śmierci. Przeto rozumiemy, że pierworodny osioł, który nie był policzony między tych, których życie było zachowane od śmierci przez wykupienie barankiem, przedstawia człowieczeństwo pierworodnego, który nie był godnym, by się stać członkiem Wielkiego Grona, tj. iż reprezentuje człowieczeństwo członka klasy wtórej śmierci.
(14) Trzeba zauważyć, że w poprzednim paragrafie nie użyliśmy słowa odkupić w znaczeniu kupna, lecz w znaczeniu wybawienia. I dlatego podaliśmy słowo okupić albo wykupić. Gdybyśmy byli podali słowo odkupić, w takim razie trzebaby tłumaczyć, że baranek reprezentował człowieczeństwo naszego Pana, a zastąpienie osła, że jest figura na Jego odkupienie Wielkiego Grona. A nie zastąpienie osła barankiem, że jest figurą na ofiarę naszego Pana jako więcej nie skuteczną za klasę wtórej śmierci. (Do Żydów 10:26). Więc dlaczego nie podaliśmy tych myśli jako pozafiguralną naukę? Odpowiadamy, że takie znaczenie dane słowu odkupić nie pasowałoby aktowi odkupienia pierworodnych Izraelitów (w. 13), ponieważ ci są figurą na nowe stworzenia, a nie na człowieczeństwo. A nasze nowe stworzenia nie są kupione, lecz nasze człowieczeństwo jest kupione przez okup naszego Pana. Zgodnie z tym, baranek ofiarowany na ołtarzu za pierworodnego Izraelitę nie jest figurą na ofiarę okupu naszego Pana, który nie był złożony za nasze nowe stworzenia, chociaż był za nasze człowieczeństwo. Baranek ofiarowany za pierworodnego Izraelitę przedstawia tego ostatniego na ołtarzu, tak jak cielec przedstawiał Aarona na ołtarzu (3 Moj. 16:6; Cienie Przybytku (brosz.) str. 54, par. 1, a to dowodzi, że nowe stworzenie jest przedstawione na ołtarzu przez jego człowieczeństwo, bo nie ofiarowywamy nowego stworzenia, ani jego przywilejów, ale nasze człowieczeństwo i jego przywileje. (Do Rzymian 12:1; 1 Piotra 2:5, gdzie słowo duchowych, przed słowem ofiar, jest opuszczone w najlepszych manuskryptach greckich). Dlatego, że myśl słowa okupić lub wykupić w sprawie pierworodnego Izraelity nie ma znaczenia kupna, dlatego dajemy temu słowu myśl stosowną w związku z wykupieniem lub nie wykupieniem pierworodnego osła w pozafigurze.
(15) Syn Izraelity, zapytujący się swego ojca o wyjaśnienie tego obrządku (w. 14), odnoszącego się do wykupywania pierworodnego, ofiarowania pierworodnych z czystych zwierząt, zastępowania barankiem pierworodnego osła i łamanie karku osłowi nie wykupionemu, miał mieć powiedziane, że te obrządki symbolizowały ("były za znak" - w. 16) i prowadziły dalej ("i za naczelniki") ocalenie pierworodnych Izraela z ludzi i bydła, a niszczenie pierworodnych Egiptu. To dawało podwójne znaczenie temu obrządkowi. Bo ten obrządek symbolizował to, co było uczynione w Egipcie i co trwało w dalszym ciągu. Łatwo da się zauważyć, że sposób obchodzenia się z pierworodnymi w ziemi Chananejskiej (opisane w wier. 11-13) miał symbolizować rzeczy uczynione w Egipcie z pierworodnymi Izraela i Egiptu. Lecz jakie znaczenie ma dalszy ciąg tych nadzwyczajnych wypadków? Trzeba zauważyć, że w wier. 16 nie znajdujemy wyrażenia - "i na pamiętne przed oczyma twemi" - z wierszu 9, ale jest użyte wyraźnie - "i za naczelniki między oczyma twemi." "Naczelniki" była to piękna ozdoba zwisająca od turbanu na czoło Izraelity, a kończąca się między oczyma. Powyższe zdanie z wierszu 16 jest przenośnym wyrażeniem, które wskazuje, że wierzenie jest zbadane i że postępuje się według niego, a jako takie ma być ustawicznie wystawione przed wzrokiem umysłu, przeto naczelniki były figurą na dobre czyny w pozafiguralnym pierworodnym. (Przyp. 1:9; 4:9; 3:3; 6:20-22.) Przeto rozumiemy, że to wyrażenie znaczy kontynuowanie zachowania pierworodnych Izraela, a niszczenie pierworodnych Egiptu. Synowie pytający się o znaczenie tej symbolicznej części tego obrządku, przedstawialiby lud Boży dopytujący się Jehowy, ich Ojca, przez sług Prawdy, dlaczego godne uczestniczenie w Wieczerzy Pańskiej, symbolizuje zachowanie pozaliguralnych pierworodnych Izraela, a niegodne uczestniczenie w tejże Pamiątce symbolizuje złych pierworodnych, zapierających się naszego Baranka i wynikającą z tego śmierć takich pierworodnych; co się zaś tyczy figuralnego pytania o naczelnikach, przedstawia ono pytanie o prawdziwych zachowaniach i uśmierceniach w pozafigurze. Odpowiedź, wyjaśniająca dalsze pominięcie pierworodnych Izraela, a uśmiercanie pierworodnych Egiptu, przedstawia wyjaśnianie o wyswobodzeniu pozafiguralnych pierworodnych Izraela z ludzi i bydła i uśmiercanie pozafiguralnych pierworodnych Egiptu z ludzi i bydła.
(16) Zauważmy, że w tym rozdziale mamy cztery razy (w. 3, 9, 14 i 16) zwróconą uwagę na moc Bożą, która sprawiła wybawienie. To pokazuje, że w pozafigurze jest kładziony nacisk na ten fakt, iż nasze wybawienie od przystawów szatana i jego królestwa, w którym raz byliśmy w domu niewoli (w. 3 i 14), było spowodowane przez moc Bożą. (1 Piotra 1:5). Jak Faraon zatwardziwszy serce swoje nie chcąc wypuścić Izraela, sprowadził śmierć pierworodnych Egiptu, tak z ludzi jak i bydła (w. 15), tak i szatan przez zatwardzenie swego serca nie dozwala na wyswobodzenie pozafiguralnego Izraela, a to spowoduje śmierć pierworodnych pozafiguralnego Egiptu, tak nowych stworzeń jak i człowieczeństwa. Pierworodni Izraela stali się Pańskimi z powodu że byli zachowani przez krew baranka podczas zabijania pierworodnych Egiptu - i dlatego pierworodne z czystych zwierząt były ofiarowane na ołtarzu, a pierworodni z ludzi wykupywani (w. 15), to uzmysławia jak pierworodni pozafiguralnego Izraela stają się Pańskimi, a mianowicie, że ich człowieczeństwo bywa ofiarowane na ołtarzu, a ich nowe stworzenie uwolnione od ofiarowania.
HISTORYCZNE ZARYSY
(17) Przepisy ustawowe o wyzwoleniu Izraela, jak podane w 2 Moj. w rozdziałach 12 i 13, były tu w całości przedstawione aż do wiersza 16, przeplatane historycznymi zarysami. W wierszu 17 jest podjęta dalsza historia wyzwolenia, która została przerwana w 2 Moj. 12:37-42, począwszy od Suchota, a która na nowo rozpoczyna się z wierszem 17 i kończy w 15:21. W wierszu 17 widzimy miłosierdzie Boże okazane Izraelitom, uwalniające ich od przykrych doświadczeń. Bóg, mając w pamięci, iż oni długi czas byli niewolnikami i dlatego bojaźliwymi, uważając się za niższych od drugich, dlatego nie wystawiał ich na trudności wojenne z narodem wojowniczym, jakim byli Filistynowie, ażeby się nie zlękli i nie powrócili do Egiptu, pomimo że droga do Chanaanu, prowadząca przez ziemię filistyńską, byłaby o wiele krótszą od drogi, jaką mieli być prowadzeni. Czterdzieści lat przebywania na puszczy przeistoczyło ten bojaźliwy naród, w naród śmiałych wojowników zdolnych do zawojowania Palestyny. To znaczy w pozafigurze, że gdy Bóg wyswobadza nas z pozafiguralnego Egiptu, On, na początku, nie zezwala nam na branie udziału w trudnym boju, ażeby nas nie zniechęcić i ażebyśmy nie odpadli, ale prowadzi nas drogą okrężną, w celu uniknięcia trudności walki, aż zdobędziemy wymaganą siłę i odwagę. Gdy każdy z nas spoglądnie wstecz na swoje przeszłe doświadczenia, od czasu wyłamywania się z pozafiguralnego Egiptu, aż do obecnej chwili, to pozna działalność tej zasady, jak i Apostoł o tem mówi w 1 liście do Koryntów 10:13. Przeto tu przy końcu Wieku, przy wybawianiu nas z pozafiguralnego Egiptu, nie mieliśmy podejmować trudnych walk przez jakie nasi bracia przechodzili na początku Wieku Ewangelii aż do żniwa Ewangelicznego. Co najwyżej to mamy tu doświadczenia w Małym Wieku Ewangelii, jakie mamy przechodzić, które, rozumie się, nie są tak trudne, jak te przez jakie przechodzili nasi bracia przed Żniwem, a szczególnie przed rokiem 1799. Bóg poprowadził nas w stronę puszczy, nad pozafiguralnym morzem Czerwonym, (w. 18) w stronę warunków tysiącletnich, które są łatwiejsze do zniesienia, aniżeli te, jakie znosili nasi bracia od 69 do 1799. Sama myśl, że jesteśmy w bliskości Królestwa wywiera na nas dobry skutek i ułatwia naszą podróż. Izraelici, wychodząc z Egiptu, byli w szyku bojowym (w. 18), pokazuje, że oni byli jednak przygotowani do wojny. Słowo hebrajkie chamushim (szyk bojowy) pochodzi od słowa chameshim, znaczy pięćdziesiąt i daje myśl, że wojownicy w szyku bojowym byli podzieleni na kompanie, składające się z 50-ciu żołnierzy. Przeto wychodzić "uszykowani" czyli w szyku bojowym, znaczy maszerować po pięćdziesiąt. To przedstawia, że lud Boży szczególnie w Epifanii posuwa się naprzód do warunków Tysiąclecia, podzielony na kompanie lub grupy wojowników.
(18) Mojżesz zabierający kości Józefowe ze sobą w 19, było to wypełnieniem żądania, jakie Józef zobowiązał pod przysięgą Izraelitów, (1 Moj 50:25). Józef jest używany figuralnie w kilku znaczeniach. Naprzód on przedstawia naszego Pana; potem Kościół; dalej siedem posłańców do siedmiu Kościołów w obrazie na Wiek Ewangelii. Podczas gdy w obrazie tysiącletnim przedstawia on Chrystusa, Głowę i Ciało, jako zastępcę Bożego. Ze względu, że tu badamy obraz na Wiek Ewangelii, właściwym jest dla nas użyć tu wszystkich trzech zastosowań na Wiek Ewangelii. Kości są to czyjeś pozostałości - które ktoś pozostawia za sobą, gdy opuszcza to życie. One więc przedstawiają to, co z innego punktu jest przedstawione przez popiół zwierzęcia ofiarnego. Np. popiół czerwonej jałowicy przedstawia to co pozostało po Starożytnych świętych - ich czyny, historię - tak też i kości Józefowe reprezentują historię Jezusa, Kościoła i siedmiu aniołów. Księga Objawienia zawiera w sobie tę historię w symbolach. Część tej historii była już wyjaśniona Kościołowi. Reszta zostanie wyjaśniona w obiecanej książce. To wyjaśnienie będzie nie tylko dla nauki wtedy żyjących braci, ale będzie również na wieczną pamiątkę w Wiekach przyszłych. Jak Józef przepowiedział wyswobodzenie Izraela (w. 19), tak pozafiguralny Józef przepowiada zupełne wyswobodzenie pozafiguralnego Izraela z królestwa szatana. Wynośmy, drodzy bracia, tę historię z symbolicznego Egiptu - przez nauczenie się jej, rozszerzanie i naśladowanie - dla naszego orzeźwienia i dla orzeźwienia Izraela Bożego w Tysiącleciu i po Tysiącleciu. W celu zakończenia omawiania przestanków podróży Izraela do morza Czerwonego, wiersz 20 był już wyjaśniony w poprzednim numerze (str. 63 par. 1), dlatego nie będzie tu ponownie omawiany.
(19) W wierszu 21 mamy podane, że Pan szedł przed Izraelem w słupie obłoku i w słupie ognia. A w 2 Ks. Moj. 14:19 mamy napisane, że Bóg nie szedł z nimi osobiście, ale przez swego reprezentanta Logosa, Anioła Bożego. Zgodnie z tem, tym aniołem był Logos, zanim stał się człowiekiem, który wyprowadził Izraela z Egiptu, jako agent czyli pośrednik Boski w tym dziele. To przedstawia Boskie wyprowadzenie nas z pozafiguralnego Egiptu przez naszego uwielbionego Pana, który jest w tym razie pozafigurą Logosa. Rozumie się, Logos swą osobą był niewidzialny, dawał tylko w słupie obłoku i ognia swoją widzialną reprezentację jako wódz Izraela. Tak samo w pozafigurze nasz Pan, jako nasz pozafiguralny wódz, wyprowadzający nas z pozafiguralnego Egiptu, jest niewidzialny, ale daje nam reprezentację Swojej osoby, jako nasz obecny wódz przez pozafiguralny słup obłoku i ognia. Rozumiemy, że ten słup przedstawia Prawdę na czasie, która wskazuje nam drogę, którędy mamy iść. Słup obłoku przedstawia Prawdę Nowego Testamentu, z którego Prawda na czasie była szczególnie podawana podczas Parousji, we dnie (Ps. 91:5, 6); słup ognia reprezentuje Prawdę Starego Testamentu, z którego Prawda na czasie jest szczególnie podawana podczas Epifanii, w nocy (Ps. 91:5, 6). Pozafiguralny Izrael ma trzy symboliczne dnie i trzy symboliczne noce. Trzema symbolicznymi dniami są okresy: Żniwo Żydowskie, Żniwo Ewangeliczne i Tysiąclecie. Trzema symbolicznymi nocami są okresy: Okres między dwoma Żniwami, Epifania i Mały Okres przy końcu Tysiąclecia. Jak słup obłoku dawał światło - instrukcję - odnośnie dziennej podróży Izraela, tak Prawda na czasie Nowego Testamentu w szczególności wskazywała pozafiguralnemu Izraelowi, w którym kierunku miał iść podczas jego dziennych podróży. Jak słup ognia oświecał drogę Izraelowi podczas jego nocnych podróży, tak Prawda na czasie Starego Testamentu w szczególności oświecała kierunek drogi pozafiguralnego Izraela podczas jego nocnych podróży. Jak te słupy prowadziły Izraela przez całą drogę aż do Chanaanu, tak te prawdy wiodły i wiodą lud Boży przez całą drogę aż do pozafiguralnego Chanaanu. I jak figuralne słupy nie były usunięte aż figuralny Izrael wszedł do Chanaanu, tak też pozafiguralne słupy nie będą usunięte, aż pozafiguralny Izrael wejdzie do pozafiguralnego Chanaanu. Szczegółowe wyjaśnienie o tych dwóch słupach będzie podane w Teraź. Prawdzie przy wykładaniu 4 ks. Moj. rozdziału 9, gdy zostanie ukończone badanie obecnego artykułu.
---------------------
Pytania Beriańskie
UWAGA: Pierwsze trzy paragrafy pytań należą do trzech. paragrafów artykułu, Niewola i Wyzwolenie Izraela, jakie byty podane w ostatnim wydaniu Teraz. Prawdy, tj. w wydaniu wrzesień-listopad 1947.
(1) Jak wyjście Izraela było dokonane? Jakie były trzy przestanki tej podróży zanim oni zupełnie wyszli z Egiptu? Gdzie oni się zgromadzili? Jakie było to wyjście? Do którego miejsca wtedy podróżowali? Dokąd udali się stamtąd? Jakie są dwa opuszczenia pozafiguralnego Egiptu? Jak one się różnią? Kiedy drugie wychodzenie nastąpiło w Brytanii a kiedy w Ameryce? Co znaczy słowo Rameses? Co ono przedstawia? Co przedstawia ich zgromadzenie się w Rameses? Skąd pozafiguralni Izraelici zgromadzili się w pozafiguralnym Rameses? Szczególnie co jest zobrazowane przez podróż Izraela do Rameses? Za co posłużył figuralny i pozafiguralny Rameses?
(2) Co znaczy słowo Suchot? Co ono przedstawia? Kiedy zaczęła się podróż z pozafiguralnego Rameses do pozafiguralnego Suchotu? Kiedy ta podróż skończyła się dla tylnej straży? Jakie dwa znaczne wypadki oznaczają te dwa krańcowe miejsca? Kiedy tylna straż doszła do pozafiguralnego Rameses? Co jest zobrazowane przez podróż do Rameses? Do Suchotu? Co jest pozafiguralnym pobytem w Rameses? W Suchocie? Jakie szczególne próby są połączone z każdym pozafiguralnym miejscem? Jak długo musi trwać pazafiguralne opuszczenie Suchotu? Jaki wypadek nie nastąpi dopóki pozafiguralny Suchot nie będzie zupełnie opuszczony? Którego dnia zaczęto go opuszczać? Gdzie nie jest, a gdzie jest dane określanie podróży z Suchotu do Etamu? Co ta podróż przedstawia? Co znaczy słowo Etam? W jaki sposób to znaczenie daje myśl, ze pozafiguralny Etam będzie osiągnięty do czasu walki Armageddonu? Co Etam przedstawia? Co przedstawia pobyt w Etamie? Jak długo lud Boży pozostanie; w pozafiguralnym Etamie? Co jest zobrazowane w tym, że Etam znajdował się na granicy puszczy? Co ta puszcza przedstawia? Podróż przez nią? Co przedstawia przyjście Izraela do Morza Czerwonego?
(3) Co jest zobrazowane przez wielka liczbę dorosłych mężów izraelskich? Dzieci izraelskich? Kto był ludem pospolitym? Kogo oni przedstawiają? Co przedstawiają trzody i bydło izraelskie? Co trzody i bydło ludu pospolitego? Jaka jest różnica pomiędzy mieszanym ludem, a ich bydłem? Co jest zobrazowane przez wielka liczbę uwolnionych z Egiptu w skończonym obrazie? Co przedstawia upieczenie placków przaśnych i ciasta zarobionego w Egipcie? Co jest zobrazowane przez to, że placki były niekwaszone? Z jakiego powodu przyszły na Izraelitów te powyższe sceny? Co one przedstawiają? Jaki byłby skutek gdyby nas dobrze traktowano? Co jest zobrazowane przez to, że Izraelici nie przygotowali żywności do podróży?
Odtąd rozpoczynają się pytania do artykułu w niniejszym wydaniu.
(4) Czy zdanie w wier. 40 jest sprzeczne z tym, co pisze Ap. Paweł do Gal. 3:17? Jak wykonało się izraelskie zamieszkiwanie w pierwszej części tych 430 lat? Jak w drugiej? Co jest pozafigura czterech set trzydziestu lat Izraelowego zamieszkiwania? Kiedy Abraham wszedł do ziemi? Po której dacie pozafiguralne zamieszkiwanie skończy się? Z jakim wypadkiem? Co na ogół te 430 lat zamieszkiwania, przedstawiają? Według wierszu 41, czym było wyjście izraelskie z ziemi? Kiedy Izrael popakował swoje rzeczy w przygotowaniu do wyjścia? Kiedy zaczęli oni podróżować? Kiedy niewolno im było opuszczać domów? Jak jest liczone zaczęcie ich pakowania i czego jest przyczyną? Co jest zobrazowanie przez to że wszystkie wojska Pańskie opuściły Egipt onegoż dnia.
(5) Na co zwraca uwagę w. 42? Co to literalnie oznacza? Jak długo ta noc była obchodzona? Przez kogo szczególnie? Jak rabini przekręcili to obchodzenie? Co czynią ich tradycje? Jak się nazywają te dwie pozafiguralne noce? Jak one się równają z figuralną nocą? Jak długo będą ona obchodzone? Przez kogo? Jako co? Ku czyjej chwale była pozafiguralna noc i będą pozafiguralne noce obchodzone? W jakich dwóch sferach i przez jakie dwie klasy będą pozafiguralne noce obchodzone? Kto dał figuralny rozkaz na obchodzenie święta przejścia? Kto dał pozafiguralny rozkaz? Jaka jest ogólna ustawa i gdzie jest podana odnośnie tych, którzy nie mają brać udziału w corocznym Jedzeniu baranka? Jakie słowa hebrajskie są użyte na ich wymienienie? Jakie jest prawdziwe znaczenie tych słów hebrajskich? Komu było zabronione spożywanie z corocznego baranka? Kto według w. 47 może spożywać z niego? Jakie dwie klasy, według w 46, nie miały spożywać z niego? Jakie słowo hebrajskie jest użyte w miejscu przychodzeń (w. 45) i co ono właściwie oznacza? Jakie trzy klasy mogły spożywać z corocznego baranka, według w. 44, 48 i 49? Jakie słowo hebrajskie jest użyte w miejscu przychodzeń (w. 48 i 49) i co ono właściwie oznacza?
(6) Jaki jest podany opis w figurze w wier. 48 odnośnie nie uczestniczących osób w spożywaniu baranka? Co stało im na przeszkodzie? Co obrzezka przedstawia? Gdzie to jest przedstawione w Nowym Testamencie i w jaki sposób? Na jakie trzy klasy są obrzezani podzieleni według wierszów 44, 48, 49? Kogo przedstawia kupiony sługa? Kogo przedstawia obrzezany przechodzień (ger)? Kogo przedstawiają urodzeni w ziemi? Jakie zastosowanie z 4 Ks. Mojżeszowej 8:5-2.2 udowadnia to o pierwszej klasie? W jakim znaczeniu mamy pozafiguralnle rozumieć wyrażenie, "sługę za pieniądze kupionego"? Jak to udowodniaja zacytowane ustępy Pisma św.? Z ilu klas składali się obcokrajowcy czyli cudzoziemcy? Jak oni są określeni w wier. 48? Którzy są pozafigurami tych dwóch klas? Pod jakimi symbolami są te klasy przedstawione na rysunku Planu Wieków? Jakie trzy klasy mają być wyłączone od udziału w Wieczerzy Pańskiej? Jaką myśl to obejmuje? W jaki sposób jest to objęte?
(7) Gdzie każda rodzina izraelska, lub dwie małe rodziny miały spożywać baranka? Na co to jest figurą? Co było zabronione w tej łączności? Co przedstawia opuszczenie domu? Co jest przedstawione przez wyniesienie mięsa baranka z domu? Co przedstawia złamanie kości baranka? Jaka myśl nasuwa tę pozafigurę? Co znaczy w pozafigurze w. 47, że cały Izrael ma jeść z tego baranka? Go znaczy w pozafigurze, że obrzezany cudzoziemiec miał takie same wielkanocne przywileje, jak urodzeni w ziemi? Jak mamy rozumieć te równość tych przywilejów? Chociaż figura nie pokazuje różnicy, jednak w czym jest różnica? Dlaczego? Do czego wiersz 50 nie odnosi się? Do czego odnosi się? Do czego jego pozafigura nie odnosi się? Do czego odnosi się? W którym wierszu jest podana, ta sama myśl co w wierszu 51? Co te dwa wiersze podają? Co ukończyliśmy w naszym badaniu?
(8) Co teraz zaczynamy badać? Co było czynione z wieloma rzeczami zawartymi w tym rozdziale? Jak postąpimy sobie z nimi? Co znaczy słowo poświęcić? Co przedstawia Boski rozkaz dany Mojżeszowi, żeby poświęcił pierworodnych? Jak w figurze pierworodni stali się Bożymi? Jak w pozafigurze? Ilu pierworodnych obejmuje ten rozkaz w figurze? Ilu w pozafigurze? Jak nasz Pan wypełnił pozafigurę Mojżeszowego poświecenia pierworodnych? Jaka potrójną pracę zawiera w sobie to wypełnienie? W jaki sposób On to wszystko uczynił? Co nie jest podane w wierszu 2?
(9) Co wyobraża rozkaz Mojżeszowy dany Izraelitom, by pamiętali na dzień 14 Nisan, jako na dzień ich wyzwolenia? Jakie znaczenie ma to pamiętanie w pozafigurze? Jak Izraelici pamiętali na swoje figuralne wyswobodzenie, a jak my mamy pamiętać o naszym w pozafigurze? W jaki sposób ma się odbywać to nasze pozafiguralne pamiętanie? Co było dla Izraelitów i co jest dla nas, co zasługuje i jest godnym naszej pamięci? Podaj jeden sposób, w jaki Izraelici pamiętali na swoje figuralne wyzwolenie? Od czego mamy się powstrzymywać przy naszym obchodzeniu wyzwolenia? O czym wspomina wiersz 4? Do czego odnosi się ta figuralna wzmianka? Jaka jest rychlejsza, a jaka późniejsza nazwa na pierwszy miesiąc? Co te nazwy znaczą? Dlaczego pasują pierwszemu miesiącowi? Czy ta zmiana ma jakie figuralne znaczenie?
(10) Dlaczego nie podajemy tu pozafigury wierszu 5? W jakim szczególe różni się wiersz 5 od 2 .Moj. 3:7? Jaka jest możliwość wymienienia tylko pięć z siedmiu narodów Chananejskich w wierszu 5? Co przedstawia rozkaz obchodzenia pamiątki Wielkanocy gdy będą w ziemi chananejskiej? Dlaczego opuszczamy wyjaśnienie wierszów 6 i 7? Jaka różnica zawiera się w tych wierszach odnośnie świąt i co to wyobraża? Co przedstawia pouczenie synów przez ojców izraelskich o znaczeniu obchodzenia Wielkanocy? Co nasuwa na myśl wiersz 8?
(11) Co jest wyraźnie powiedziane w wier. 9? Jaka symboliczna łączność pokazuje zdanie z wier. 9? Co to udowadnia względem pozafigury? Co jest dowodem, że takie znaczenie mają słowa - "to jest ciało moje.... to jest krew moja...."? Jaka jeszcze inna myśl odnośnie corocznej Wielkanocy jest udowodniona przez w. 9? Jaka wypływa myśl z tego dowodu? Co jest dalszym dowodem, który pobija transubstancję, konsubstancje i inatrumentalizację, a podtrzymuje pogląd Prawdy? Co w w. 9 jest podane, co znajdujemy w wier. 16? Dlaczego są podane te powtarzania odnośnie figury i pozafigury? W wierszu 10 na co jest podana wyraźnie myśl, co do figury i pozafigury? Jaki mamy dowód, że robiono nacisk na tę myśl w pozafigurze?
(12) O czym wiersze 11-16 traktują? Co uczynimy w w. 11? Jak różnią się myśli w w. 5 i 11? Jakie są podobieństwa i różnice w wierszach 2 i 12? Jakie wyszczególnienie podaje wiersz 12, które nie znajduje się w w. 2? Z czego poznajemy, że w. 12 nie jest sprzeczny z w. 2? Jaki rzeczownik na pierworodne jest podany w hebrajskim w w. 2 i jakiego jest rodzaju? W jaki sposób pozafigura pokazuje dlaczego tak jest? Dlaczego nie należy rozumieć, że to jest sprzeczność, pomimo faktu, że utracjusze koron, jako pierworodni są nazwani "córkami" i "służebnicami"? Z punktu zapatrywania na 2 do Kor. 6:18, kto jest tylko pierworodnym (odczytaj Rzym. 8:29)? A kto jest pierworodnym z punktu Listu do Żydów 12:23, i dlaczego? Kto będzie klasą pierworodnych w Planie Bożym? Jakie jeszcze dwie klasy będą pierworodnymi i kiedy? Którzy pozafiguralni pierworodni z pośród rodzaju ludzkiego będą najważniejszymi istotami? Jak pokrewna figura pierwiastów z listu Jakóba 1:18 potwierdza tę różnice odnośnie pierworodnych?
(13) Co czyniono z pierworodnymi z czystego bydła? Co nie można było czynić z pierworodnym osłem i dlaczego? Jeżeli życie takiego osła miało być zachowane to co potrzeba było uczynić? Co taki okupiony osieł przedstawiał? Co przedstawiał baranek dany na zastępstwo? Go stało się z koroną utracjusza? Co zawiera się w wyrażeniu "pierworodne oślę odkupisz barankiem"? Kto ma, a kto nie ma uczestnictwa w ofierze za grzech Co się stało jeżeli pierworodny osieł nie był wykupiony? Co to przedstawia? Coby to przedstawiało, że Izraelita nie życzy sobie zachować życia pierworodnego osła? Kogożby to przedstawiało? Co przedstawia nie wykupiony osieł?
(14) W jakim znaczeniu użyliśmy słowa odkupić w poprzednim paragrafie? I dlatego jakie słowo było użyte? Gdyby było podane słowo odkupić, to jak należałoby je tłumaczyć? A jak musiałoby być tłumaczone nie zastąpienie osła barankiem? Dlaczego nie podaliśmy tego, jako pozafiguralną naukę wierszu 13-go? Jak pozafigura pierworodnego Izraelity udowodnia tę odpowiedź? Jakiego znaczenia nie ma, a jakie ma myśl słowa okupić lub wykupić?
(15) Jaka odpowiedź miała być dana synowi izraelskiemu, dopytującemu się o wyjaśnienie względem pierworodnych, po wprowadzeniu do ziemi chananejskiej? Z ilu części składała się odpowiedź? Co było pierwszą częścią i jej pozafiguralna ważnością? Co było drugą częścią i jej pozafiguralna ważnością? Co to są "naczelniki"? Jakim jest wyrażenie "i za naczelniki"? Co one symbolizowały? Jak zacytowane ustępy to udowadniają? Co to wyrażenie znaczy w figurze? Co przedstawiają, dopytywania się synów o znaczeniu obrządku pierworodnych w ziemi chananejskiej i pierwsza na nich odpowiedź? Druga na nich odpowiedź?
(16) Ile razy mamy zwróconą uwagę na moc Bożą, w tym rozdziale? Co to pokazuje pozafiguralnie? Co było powodem śmierci figuralnych i pozafoguralnych pierworodnych Egiptu? Co było okazją dania tej ustawy do użytku w ziemi chananejskiej? Co jest pozafigurą tej ustawy?
(17) O czym było omawiane w 2 Księdze Moj. w raz. 12 do 13:16 i czym przeplatane? Gdzie była przerwana historia wyzwolenia, gdzie będzie podjęta i gdzie się skończy? Na co zwraca naszą uwagę wiersz 17? Co pobudziło Boga do takiego postąpienia sobie z Izraelem? W czym okazywało się Boskie miłosierdzie? Jak poskutkowało czterdziestoletnie doświadczenie Izralitów na puszczy? Jakie pozafiguralne znaczenie mają te rzeczy? Jak to jest pokazanie w l do Kor. 10:13? Jak to jest widoczne z obecnych doświadczeń? Jakiego charakteru były doświadczenia naszych braci, szczególnie od 69 r. do 1799? Przez jakie doświadczenia, więcej ograniczone chociaż podobne, my teraz przechodzimy? Co jest tym, co wywiera dobry skutek na charakter naszej podróży? Jak Izraelici wychodzili z Egiptu? Co znaczą słowa hebrajskie chamushim i chameshim? Jaka jest łączność pomiędzy pierwszym a drugim słowem? Co ta łączność nasuwa odnośnie szyku bojowego Izraela? Na co to jest figurą?
(18) Dlaczego Mojżesz wziął ze sobą kości Józefowe? W ilu i w jakich figuralnych znaczeniach. Józef jest użyty? Które z tych znaczeń należą do obrazu Wieku Ewangelii? Co kości przedstawiają? Jaka równoległa figura nasuwa te myśl? Co kości Józefowe reprezentują na Wiek Ewangelii? Gdzie ta historia znajduje się? Czy ta historia było już w całości wyjaśniona Kościołowi? Jeżeli nie, to kiedy będzie? Co przedstawia Józefowie przepowiadanie wyswobodzenia Izraela z Egiptu? Co powinniśmy uczynić z kośćmi pozafiguralnego Józefa i dlaczego?
(19) Jak Bóg, mówiąc ogólnikowo, szedł przed Izraelem podczas ich podroży po puszczy? Jak Bóg to czynił, mówiąc w szczegółowym znaczeniu? Kto był jego przedstawicielem w tym dziele? Co to przedstawia? Czy Logos był widzialny czy niewidzialny? Co jest tego pozafigurą? Co oba słupy w ogólności przedstawiają? Co przedstawia słup obłoku? Co przedstawia słup ognia? Jak te myśli nasuwa Psalm 91:5, 6? Ile symbolicznych dni i symbolicznych nocy ma pozafig. Izrael i jak się nazywają? Co przeważnie przyświecało i przyświeca w tych pozafig. dniach i nocach na podobieństwo literalnych dni i nocy Izraela? Jak długo te słupy towarzyszyły i towarzyszyć będą Izraelowi Bożemu w figurze i pozafigurze? Kiedy będzie podane szczegółowe wyjaśnienie o tych dwóch słupach?
(Ciąg dalszy nastąpi.)
TP ’48, 10-16.