POSŁANIEC EPIFANII - OKRESY EPIFANICZNE

ROZDZIAŁ I.

OKRESY EPIFANICZNE

Równoległości Rocznych Dni. Miniaturowe Wieki Ewangelii - Mały, średni i Wielki. Małe Miniaturowe Tysiąclecie. Osiem Małych Cudownych Dni. Osiem Wielkich Cudownych Dni. Dni Oczekiwania Za Ofiarą Chlebów Na Obracanie. Równoległość Parousii i Epifanii.

ROZDZIAŁ II.

KRÓTSZE PRZEPOWIEDNIE

Jeden i Dwaj z Piątej Księgi Moj. 32:30. Anioł z Obj. 19:9, 10; 22:10, 11. Osiem Książąt z Micheasza 5:5. Medad, Jonatan, Eleazar, Jedajasz, Jakub, Aaron, Itamar, Zachariasz.

ROZDZIAŁ III.

NEHEMIASZ - FIGURA I MAŁA POZAFIGURA

Wielka Pozafigura. Żal Nad Zniszczeniem Jeruzalemu. Zlecenie Nehemiaszowe. Inspekcja. Budowa Muru. Opozycja. Opresja. Intrygi. Dozorowanie Pracy. Różne Kazania. Doświadczenia i Usługi w Przybytku. Doświadczenia i Wydarzenia w Betel.

ROZDZIAŁ IV.

ZOROBABEL I EZDRASZ - FIGURA I HALA POZAFIGURA

Zlecenie. Sześćdziesiąt Grup Wielkiej Kompanii. Ołtarz i Fundament. Powstrzymanie Budowy. Wznowienie i Dokończenie Budowy. Obsługi świątyni. Zlecenie Ezdraszowe. Jego Współpodróżnicy i Podróż... Jego Stanowisko i Działalność Względem Grzeszących.

ROZDZIAŁ V.

MARDOCHEUSZ I ESTERA - FIGURA I POZAFIGURA

Dwie Publiczne Uczty. Dwa Powołania. Niegodziwy Plan. Zapobiegawcze Wysiłki. Dwie Prywatne Uczty. Obalenie Konspiracji. Ostateczna Walka. Po Walce.

ROZDZIAŁ VI.

MAŁE RÓWNOLEGŁOŚCI KRÓLÓW JUDY I IZRAELA

Uwagi Ogólne. Wcześniejsi Królowie Izraela. Wcześniejsi Królowie Judy. Późniejsi Królowie Judy. Ostatni Królowie Izraela. Ostatni Królowie Judy. Mały Jeremiasz.

ROZDZIAŁ VII.

SĘDZIOWIE WIELCY I MALI

Uwagi Ogólne. Otonijel. Aod. Samgar. Debora i Barak. Giedeon. Abimelech. Jefte. Samson. Michas. Lewici i Danici.

ROZDZIAŁ VIII.

JOB - FIGURA I FOZAFIGURA

Preludium. Dwanaście Mów Jobowyh. Trzy Mowy Elifasowe. Trzy Mowy Bildadowe. Dwie Mowy Sofarowe. Mowa Elihu. Trzy Mowy Jehowy. Epilog.

ROZDZIAŁ IX.

JÓZEF - FIGURA I NAJMNIEJSZA POZAFIGURA

Uwaga Wstępna. Józefowe Upokorzenie. Józefowe Wywyższenie Przed Głodem. Józefowe Postępowanie ze Swoimi Braćmi i Ojcem w Czasie Głodu. Józefowe Ostateczne Postępowanie ze Swoim Ojcem, Włącznie z Ojcowskim Pożegnaniem Swoich Synów. Ostatnie Sceny.

ROZDZIAŁ X.

MYŚLI NA ZAKOŃCZENIE

Uwagi Ogólne o Innych Figurach. Właściwy Pogląd z Grzesznych Uczynków Przeszłości. Napomnienia Na Przyszłość. Chwalebny Widok.

SKRÓCENIA

STB&B - Strażnica Towarzystwo Biblii i Broszur - Watch Tower Bibie and Tract Society.
MSSB - Międzynarodowe Stowarzyszenie Studentów Biblijnych - International Bibie Student Association.
TKL - Towarzystwo Kazalnicy Ludowej - Peoples Pulpit Ass'n.
PBI - Pasterski Biblijny Instytutu - Pastorał Bibie Institute.
BBI - Berianski Biblijny Instytut (w Australii) - Berean Bibie Institute.
KSB - Komitet Studentów Biblijnych (w Brytanii; - Bibie Students Committee.
A.H.M. - A. H. McMillan J. - Johnson
A.I.R. - A. I. Bitchie J.F.R. - J. F. Rutherford
H.C.R. - H. C. Rockwell J.H. - J. Hemery
H.J.S. - H. J. Shearn R.H.H. - R. H. Hirsh
I.F.H. - I. F. Hoskins W. C. - W. Crawford
I.I.M. - I. I. Margeson W.E.V. - W. E. Van Amburgh

ROZDZIAŁ I.

OKRESY EPIFANICZNE.

Równoległość Rocznych Dni. Miniaturowe Wieki Ewangelii - Mały, Średni i Wielki. Małe Miniaturowe Tysiąclecie. Osiem Małych Cudownych Dni. Osiem Wielkich Cudownych Dni. Dni Oczekiwania za Ofiarą Chlebów na Obracanie. Równoległość Parousji i Epifanii.

APOSTOŁ PAWEŁ w pierwszym liście do Tymoteusza 6:14, 15 wskazuje, że Epifania jako okres jest podzielona na różne mniejsze okresy, gdy mówi: "Abyś zachował to przykazanie, będąc bez zmazy, bez nagany aż do objawienia (Epifanii) Pana naszego Jezusa Chrystusa, które czasów (okresów) swoich okaże, On błogosławiony i sam możny Król królujących i Pan panujących." Że Epifania jest okresem czasu, jest jasne nie tylko z podanego powyżej cytatu Pisma św., zawierającego w sobie słowo "czasy" (okresy), lecz również jasno jest pokazane w 2 Liście Tym. 4:1 - "Ja tedy oświadczam się przed Bogiem i Panem Jezusem Chrystusem, który ma sadzić żywych (upadłych aniołów i nowe stworzenie) i umarłych (upadły rodzaj Adama) w sławnym przyjściu (Epifanii) swoim i w królestwie (Bazylei)." Według tego wyjątku Pisma św. upadły rodzaj ludzki będzie sądzony podczas Tysiąclecia, Królestwa, a upadli aniołowie i nowe stworzenie podczas Epifanii. W czterech innych miejscach w Nowym Testamencie, gdzie słowo greckie "epifaneia" zdarza się, jest ono użyte, w znaczeniu czynności jasnego świecenia, tzn. objawienia osób, zasad i rzeczy przez jasne przyświecanie Prawdy. Taka czynność może mieć miejsce w każdym czasie, np. w żniwie Żydowskim (2 Tym. 1:10), podczas Epifanii jako okresie (2 Tesal. 2:8), lub podczas całego okresu wtórej obecności Pańskiej tj. podczas Parousii, Epifanii i Bazylei (2 Tym. 4:8; Tyt. 2:13). Pismo św. wskazuje, że co się tyczy świata, to Epifania dzieli się na cztery różne okresy: (1) Wojnę i jej następstwa; (2) Rewolucję, lub Armagedon i jej następstwa; (3) Anarchię i jej następstwa; (4) Ucisk Jakuba i jego następstwa. Lecz co się tyczy ludu Bożego, to Epifania dzieli się na dwa okresy: (1) Czas, w którym Kapłaństwo ma do czynienia z Kozłem Azazela, i (2) czas, w którym Kapłaństwo ma do czynienia w oczyszczeniu Lewitów. Z punktu zapatrywania na ich stosunek do ludu Bożego, traktować będziemy naprzód tylko te dwa okresy w tym rozdziale. Biblia i wypełnione fakty dowodzą, że w tym pierwszym okresie znajduje się, co najmniej siedem mniejszych okresów, które mniej więcej zachodzą albo stykają się, według danej sprawy, jeden z drugim.

    Pierwszy z tych okresów, nad którym możemy się zastanowić, może być dobrze nazwany równoległością rocznych dni. Autor zauważył ten okres gdy się zastanawiał nad pewnymi wypełnionymi faktami. Mając do czynienia z różnymi lewickimi wodzami, zauważył, że gdy jaki wódz lewicki w jednej z trzech grup Lewitów - pozafiguralnych Gersonitów, Merarytów i Kaatów - popełni jaki czyn rewolucyjny, to wódz lewicki z drugiej grupy lewickiej popełnił podobny czyn rewolucyjny akurat jeden rok co do dnia później. Np. gdy pewne czyny rewolucyjne popełnili H.J. Shearn i W. Crawford (wodzowie Lewitów Lobni - Gersonitów), akurat rok później J.F. Rutherford i J. Hemery (wodzowie Lewitów Maheli - Merarytów) popełnili podobne czyny rewolucyjne. Tedy akurat rok po popełnieniu przez tych ostatnich pewnych czynów rewolucyjnych, I.P. Hoskins i I.I. Margeson (wodzowie Lewitów Semei - Gersomitów) popełnili podobne czyny rewolucyjne. I tak samo rok później C.E. Heard i W.M. Wisdom (wodzowie Lewitów Muzy - Merarytów) popełnili podobne czyny rewolucyjne. Zauważmy, że pierwszego roku (w częściach 1915 i 1916), gdy wodzowie Lewitów Lobni Gersonitów popełnili rewolucyjne czyny, to akurat dwa lata później (w częściach roku 1917 i 1918) wodzowie Lewitów Semei - Gersonitów popełnili podobne czyny rewolucyjne. Zauważmy w dalszym ciągu, że drugiego roku od rozpoczęcia się tych cyklów (w częściach roku 1916 i 1917), gdy wodzowie Lewitów Maheli Merarytów popełnili pewne czyny rewolucyjne, to akurat dwa lata później (1918, 1919) wodzowie Lewitów Muzy Merarytów popełnili podobne czyny rewolucyjne. Widzimy z tego, że pomiędzy dwoma starszymi subdywizjami (Lobnitami i Mahelitami) z pozafiguralnych Gersonitów i Merarytów ich równoległe czyny rewolucyjne były akurat jeden rok od siebie odległe; lecz pomiędzy starszymi i młodszymi subdywizjami, tj. Lobnitami i Semeitami z Gersonitów, jako jedną partią, a Mahelitami i Muzytami z Merarytów jako drugą partią, równoległe czyny rewolucyjne były co dwa lata odległe od siebie.

    Ponieważ są dwie subdywizje pomiędzy Gersonitami i również dwie pomiędzy Merarytami, czyli razem cztery subdywizje w obu grupach, tak samo są cztery subdywizje między Kaatami. Pierwszym czynnym wodzem z grupy Kaatów był Menta Sturgeon (w częściach roku 1916 i 1917), którego ruch odpowiada Husyjelitom; następnym wodzem był A.I. Ritchie (w częściach roku 1917 i 1918), którego ruch odpowiada Hebronitom. Te dwa ruchy wymarły, o czym będzie dany dowód biblijny w rozdziale X, chociaż na miejsce tych dwóch ruchów powstały dziedziczne ruchy. Wodzem trzeciej subdywizji - Izaarytów - jest Karol Olson, którego pierwsze czynności odbywały się w częściach roku 1918 i 1919. Wodzem czwartej subdywizji - Amranitów - jest R.H. Hirsh, którego działalność zaczęła się w częściach roku 1919 i 1920. Z powyższego można zauważyć, że Husyjelici Kaatowie zaczęli swoje czynności przez Menta Sturgeona rok po rozpoczęciu ruchu Lobni Gersonitów przez H.J. Shearna. Z tego wynika, że równoległe czynności Menta Sturgeona odbywały się w tym samym czasie, co i czynności J.F. Rutherforda. Zgodnie z tym pierwsze czynności Amramitów Kaatów, przez R.H. Hirsha przyszły akurat w rok po równoległych czynnościach Muzytów Merarytów przez C.E. Hearda. Po zauważeniu tych rocznych równoległości w roku 1918, zaczęliśmy zwracać baczną uwagę na różne jednostki, które występowały w charakterze wodzów rewolucyjnych i zawsze tak bywało, że podobne czyny rewolucyjne przypadały na rocznice. Tylko w sprawie C.B. Hearda i Karola Olsona nie możemy tego sprawdzić z akuratnością, z powodu że posiadamy tylko kilka z ich czynów rewolucyjnych i dat. Lecz w sprawie H.J. Shearna, J. F. Rutherforda, I.F. Hoskinsa, Menta Sturgeona, A.J. Ritchiego i R.H. Hirsha, z którymi mieliśmy zażyłe i osobiste poczynania możemy sprawdzić z akuratnością. W siódmym tomie epifanicznym w roz. III, pod dwunastym kompletem zła tam wyjawionego, jest podane wiele z tych rzeczy i tamże odsyłamy naszych czytelników po sprawdzenie tego, co tu jest podane w tym i w poprzednim paragrafie. Te fakty są dowodem, że roczne równoległości, zawierające w sobie czyny rewolucyjne wodzów w ośmiu subdywizjach lewickich znajdujących się w grupach Gersonitów, Merarytów i Kaatów, dostarczają nam jednego z okresów epifanicznych.

    W tomie IX, w roz. III dane są dowody biblijne, że podczas Epifanii żyjemy w Wieku Ewangelii na małą skalę i tamże wykazaliśmy, że niewiara nominalnego duchownego Izraela w latach od 1874 do 1914, co do wejścia i zwyciężenia pozafiguralnego Chanaanu, sfery Prawdy i jej Ducha, jako drugie zastosowanie figury z 4 Moj. z rozdziałów XIII i XIV, była powodem drugiego podróżowania po puszczy - podróżowania podczas Epifanii - tak jak niewiara w Żniwie Żydowskim 29-69 nominalnego ludu Bożego, w pierwszym zastosowaniu 4 Moj. z rozdziałów XIII i XIV, była powodem pierwszego podróżowania po puszczy - podróżowania ludu Bożego po puszczy Wieku Ewangelii. Wobec tego znajdujemy, że w Epifanii żyjemy we Wieku Ewangelii na małą skałę. Ażeby odróżnić jeden okres od drugiego nazwiemy te okresy jak następuje: Wielki Wiek Ewangelii i Miniaturowy Wiek Ewangelii. Ale fakty dowodzą, że mamy aż trzy Miniaturowe Wieki Ewangelii w Epifanii. A to się dzieje z tego powodu, że prawdziwe Małe Stadko duchowego Izraela ma do czynienia z nominalnym Małym Stadkiem duchowego Izraela czyli z Wielkim Gronem, będącym w trzech różnych grupach: (1) Nieczyści Lewici w Prawdzie objawieni pod złym dowództwem lewickim; (2) dobrzy Lewici w Prawdzie objawieni pod dobrym dowództwem lewickim; i (3) Lewici w nominalnym Kościele objawieni pod dowództwem Głupich Panien. Największym miniaturowym Wiekiem Ewangelii, który zajmuje całą Epifanię, 1914-1954, jest okres objawienia trzeciej wspomnianej powyżej klasy i może być nazwany Wielkim Miniaturowym Wiekiem Ewangelii; następny mniejszy miniaturowy Wiek Ewangelii, który zajmuje okres od lata 1918 r. do późna 1937 r. jest okresem objawienia drugiej wspomnianej powyżej klasy, i może być nazwany średnim Miniaturowym Wiekiem Ewangelii; a najmniejszy miniaturowy Wiek Ewangelii, zajmujący okres od wiosny 1915 do lata 1920 r. może być nazwany Małym Miniaturowym Wiekiem Ewangelii.

    Czas Małego Miniaturowego Wieku Ewangelii równa się z Wielkim Wiekiem Ewangelii jako dzień do roku, t. zn. że Bóg wyznaczył ażeby wypadki, czynności i osoby, jakie miały miejsce w jednym roku we Wielkim Wieku Ewangelii odpowiadały wypadkom, czynnościom i osobom w dniu Małego Miniaturowego Wieku Ewangelii. Innymi słowy tyle jest dni w Małym Miniaturowym Wieku Ewangelii, ile jest lat w Wielkim Wieku Ewangelii. Czas Średniego Miniaturowego Wieku Ewangelii równa się z Wielkim Wiekiem Ewangelii jako rok do stulecia, czyli że Bóg wyznaczył, ażeby wypadki, czynności i osoby jednego stulecia w Wielkim Wieku Ewangelii występowały na scenie w średnim Miniaturowym Wieku Ewangelii w jednym roku. Innymi słowy ile było stuleci z ułamkiem we Wielkim Wieku Ewangelii, tyle jest lat z ułamkiem w Średnim Miniaturowym Wieku Ewangelii. Czas Wielkiego Miniaturowego Wieku Ewangelii równa się z Wielkim Wiekiem Ewangelii jako 25 miesięcy do stulecia, tj. że Bóg wyznaczył, ażeby wypadki, czynności i osoby jednego stulecia we Wielkim Wieku Ewangelii występowały na scenie Wielkiego Miniaturowego Wieku Ewangelii w 25-ciu miesiącach. Innymi słowy tyle jest 25-cio miesięcznych okresów we Wielkim Miniaturowym Wieku Ewangelii, 1914-1954, ile było stuleci we Wielkim Wieku Ewangelii. To jednak nie znaczy, że każdy wypadek, czynności lub osoba we Wieku Ewangelii ma swoje równoległości w tych trzech miniaturach. Ale znaczy to raczej, że tylko takie wypadki, czynności i osoby, które były połączone z wytworzeniem Planu Bożego na Wiek Ewangelii i miały pokrewieństwo z ludem Bożym tegoż Planu i tacy tylko co mieli oceniający wpływ na wytworzenie tegoż Planu i ludu Bożego mającego pokrewieństwo z nim, mają równoległości w tych miniaturach. Z tych trzech miniatur zauważyliśmy najpierw małą, następnie wielką, a na koniec średnią miniaturę i w taki sam sposób stawały się one dla nas jasne.

    Wieczorem dnia 16 lutego 1918 r., w rocznicę urodzin Pastora Russella daliśmy w zborze we Philadelphi wykład na temat Wierny i Roztropny Sługa. Przy końcu tego zebrania podaliśmy myśl, że możemy dać wykład o Złym Słudze w następny wieczór, gdyby zbór sobie tego życzył. Myśl dana pod głosy została jednogłośnie przyjęta, że możemy dać wykład. Zaraz po opuszczeniu miejsca tego zebrania brat R. G. Jolly przystąpiwszy do nas powiedział nam, że A.J. Ritchie miał się wyrazić, że tyle było dni od dnia śmierci brata Russella, do dnia wyrzucenia czterech dyrektorów przez J.F. Rutherforda, ile było lat od 539 do 799 r. naszej ery. Nikt nie podał wtedy żadnej wzmianki, ażeby Wiek Ewangelii odnawiał się na małą skalę. Ta myśl Ritchiego wielce nas zastanowiła. Lecz po zbadaniu jej, zauważyliśmy, że w rachubie jego brakowało jednego dnia. Wobec tego nie od dnia śmierci, ale od dnia sceny z togą, tj. od 30 października 1916, kiedy to brat Russell zdawał przedśmiertny raport, że jego udział w pracy człowieka z kałamarzem pisarskim jest skończony i usunął się z urzędu jako "ów sługa," do dnia wyrzucenia czterech dyrektorów, było akurat tyle dni, ile było lat od 539 r., gdy papiestwo rozpoczęło wykonywanie władzy świeckiej, różniącej się od władzy kościelnej, aż do roku 799 rozpoczęcia się papieskiego tysiąclecia. Już wtedy uznawaliśmy, że Towarzystwo było Małym Babilonem; a studiując tę rzecz i porównując ją z historią Kościoła (Kurtza tom I str. 487), dowiedzieliśmy się, że Papież Leon III (795-816) z powodu zagrabienia władzy miał w r. 799 z partią opozycyjną rzymską wielką walkę, w której o mało co nie stracił życia, skąd uciekł do Francji do Karola Wielkiego po protekcję. Wskutek interwencji Karola stanowisko papieża zostało zabezpieczone (799 r.) i odtąd rozpoczyna się papieskie tysiącletnie panowanie. Wielkie podobieństwo tych wypadków było, gdy sześciu braci podniosło protest przeciw Rutherfordowi, za jego zagrabienie władzy i usiłowanie wyrzucenia czterech dyrektorów, i pobiło go słownie w jadalni w Betel 17 lipca 1917 r., wskutek czego uciekł on do swego nowego zarządu po protekcję i w dniu tym został zabezpieczony we władzy. Z powodu tych wypadków powstało pytanie w naszym umyśle: czy nie mamy małego Babilonu w małym kościele rzymsko-katolickim z małym papieżem Rutherfordem, jako głową?

    Postanowiliśmy zrobić porównanie z Historii Kościoła względem osób, wypadków i czynności od 539 do 799, z osobami, wypadkami i czynnościami, jakie następowały między ludem Bożym od 30 października 1916, do 17 lipca 1917 i znaleźliśmy znamienne podobieństwo w tych porównaniach, gdzie lata w pierwszym porównaniu odpowiadają dniom drugiego porównania. Następnie ustawiliśmy tabelę odnośnych lat w tył aż do 2-go roku przed nasza erą, czyli do narodzenia naszego Pana i w ten sam sposób postąpiliśmy z dniami, cofając się od 30 października 1916 do dnia odpowiadającego czasowi 2-go roku przed naszą erą, starając się tak ją ustawić, ażeby każdy dzień odpowiadał danemu roku, z punktu zapatrywania na dzień w małym okresie, stojący za rok w dużym okresie i znaleźliśmy, że data 9 maja 1915 odpowiada czasowi 2-go roku przed naszą erą. Tedy ustawiliśmy te dwa okresy wprzód, stosując dzień do roku i znaleźliśmy, że rok (1918), w którym to porównanie było zrobione, odpowiadał dacie 9 sierpnia 1920. Potem te dwa porównania chronologiczne umieściliśmy w dużym notesie o luźnych kartkach, lata Wieku Ewangelii na stronicach po lewej stronie notesu, a dni Małego Miniaturowego Wieku Ewangelii po prawej stronie, w ten sposób odpowiadające lata i dni znajdowały się na równoległych liniach stronic. Następnie wpisaliśmy historyczne wypadki, czynności i osoby z Historii Kościelnej z odnośnych lat, równolegle z wypadkami, czynnościami i osobami z odnośnych dni w Małej Miniaturze, według zapisków w naszych pamiętnikach i iż innych źródeł informacji. Porównując te rzeczy zauważyliśmy, tak jak należało się spodziewać według Boskiego sposobu liczenia czasu, że dni w Małej Miniaturze rozpoczynają się o 6-tej godzinie wieczorem. Było to około godziny 10 - tej wieczorem 16 lutego, 1918 r., gdy brat Jolly powiedział nam o uwadze Ritchiego, że było tyle dni od 31 października 1916 (raczej od 30 paździer. 1916) do 17 lipca 1917, ile było lat od 539 do 799 r. Zgodnie z tym z Boskiego punktu widzenia, usłyszeliśmy o tej rzeczy po raz pierwszy w dniu 17 lutego 1918, a ta data w Małej Miniaturze równa się z rokiem 1014 naszej ery.

    Ta data umożliwiła nam poddać te równoległości pod ścisłą próbę: Jeżeliby one były prawdziwe, to prawie od samego początku roku 1918, powinniśmy wiedzieć, co się miało ogólnie, nie szczegółowo, zdarzyć między ludem Bożym, aż do 9 sierpnia 1920, oraz daty, na które odnośne wydarzenia przypadną. Ile razy poddawaliśmy tę datę takiej próbie, zawsze wytrzymywała próbę. Tym więc sposobem przewidzieliśmy wypadki połączone z komitetem z Fort Pitt i z P.B.I., podczas wiosny, lata i jesieni 1918 r. Między innymi, możemy podać następującą rzecz za przykład: Na początku maja 1918, powiedzieliśmy braciom R.H. Hirshowi i R.G. Jolly'mu i dwom innym braciom ze zboru we Philadelphii, że ci dwaj bracia i autor odniosą porażkę ze strony czterech innych członków komitetu z Fort Pitt w dniu 27 lipca 1918, lecz że w dniu 29 lipca (który rozpoczął się o godz. 6-tej wieczorem 28 lipca) my im zadamy miażdżącą porażkę. Ma się rozumieć, że nie wiedzieliśmy naprzód szczegółów, a tylko ogólności. A więc z czego dowiedzieliśmy się że tak będzie przeszło dwa miesiące czasu naprzód? Otóż z pewnych wypadków jakie wydarzyły się w latach 1174 i 1176. Przepowiedziane wypadki zdarzyły się na Konwencji w Asbury Park, która odbyła się w dniach 26-29 lipca 1918 i w datach przepowiedzianych przeszło dwa miesiące naprzód. Okoliczności były następujące: Ludność Lombardii we Włoszech była w ciągłej walce, trwającej przez wiele wieków, ze Świętym Państwem Rzymskim, które starało się ich ujarzmić. W czasie o którym jest mowa, Fryderyk Barbarossa był cesarzem tegoż państwa, który postanowił zgnieść wolność miłujących Lombardów. W roku 1174 najechał on Lombardy z wielką armią, zadając im wielką klęskę; po pobiciu ich udał się do Rzymu i do innych części Włoch, pozostając przez dwa lata poza granicami Lombardii. W tym samym czasie wódz Lombardów zorganizował swoje siły, a po powrocie Fryderyka wojna wybuchła ponownie, której wynikiem było kompletne i miażdżące pobicie cesarza w roku 1176.

    Dniami odpowiadającymi w Malej Miniaturze są daty 27 i 29 lipca 1918. W dniu 27 lipca grupa przez H.C. Rockwella zaczęła atakować innych trzech członków z komitetu Fort Pitt, a najwięcej autora. Że atak Rockwella był dzikim, to ogólnie przyznano przez braci i siostry, a między innymi atak ten wzbudził sympatię dla nas przez jednego członka z ich grupy imieniem F.H. McGee. Pomimo ich przyrzeczenia (18 lipca), że nie wniosą przed Konwencję sprawy o niezgodzie komitetu, I.F. Hoskins i I.I Margeson zwołali w dniu 27 lipca po południowe zebranie ze starszych i diakonów, na którym wiele innych braci było obecnych i błędnie przedstawili sprawę o czynnościach komitetu Fort Pitt, oskarżając trzech braci, a najwięcej autora o przeszkadzanie w pracy Pańskiej. Zażądali rozwiązania komitetu i wybrania nowego komitetu wolnego od tych rzekomych zawadiaków. Z powodu ich fałszywego przedstawienia rzeczy, większość uczestników konwencji poparła ich wniosek rozwiązania komitetu tego samego dnia, po południu. Wieczorem, tegoż dnia, wybrano czterech członków z grupy i trzech innych braci, jako nowy komitet. W niedzielę rano, gdy nowy komitet miał swoje zebranie w celu zorganizowania się, autor miał dać wykład konwencyjny. A będąc wiernym ostrzeżeniu, jakie dał grupie, że jeśli przedstawi przed konwencję kłopot w komitecie z Fort Pitt, to on wyjawi postępki grupy przez cały czas egzystencji tegoż komitetu, i właśnie dlatego autor objawił całą prawdziwą sytuację w komitecie. Uczynił to nie tylko w tym celu, ażeby odpowiedzieć na ich fałszywe przedstawienie rzeczy z dnia poprzedniego, przez co uzyskali obalenie komitetu z Fort Pitt, ale również i dlatego, ażeby uzbroić swoich sympatyków w potrzebne fakty, którymi by mogli zaatakować grupę i nowy komitet w dniu 29 lipca.

    Postanowił zatem przypuścić kontratak przeciw planom grupy, chcącej utworzyć korporację do kontrolowania ogólnej pracy Kościoła, co też było głównym powodem sporu w komitecie z Fort Pitt i co doprowadziło do stanu bez wyjścia. Nasze wypowiedzenie się przeciw celowi grupy, starającej się o uformowanie korporacji do kontrolowania ogólnej pracy Kościoła, było powodem iż wielu pragnęło usłyszeć debaty nad tą sprawą i ostatecznie konwencja naznaczyła I.F. Hoskinsa jako obrońcę tego poglądu, a autora jako oponenta do debat nad pytaniem: czy do zarządzania pracą Kościoła Powszechnego musi być utworzona korporacja? - Naznaczono ażeby autor pierwszy przemówił, który też omówił tę kwestię według punktów przedstawionych we Wykładach Pisma św. w tomie VI w roz. II, o kompletnej organizacji Kościoła. Następnie przemawiał I.F. Hoskins, lecz obrona jego stanowiska była tak słabą, iż w wielu punktach ośmieszała go. Zapytany później dlaczego on i jego współkoledzy z komitetu nie przybyli i nie przedstawili spraw komitetu z Fort Pitt na konwencjach we Philadelphii z września i grudnia 1918 r., odpowiedział, że tylko dwa razy prowadził debaty z J., ale za każdym razem wyszedł z nich pobity. Po debatach (wieczorem 28 lipca, a 29 lipca według Boskiego czasu) było ogólne odrzucenie poglądu grupy przez uczestników konwencji, a przyjęcie poglądu autora.

    Całe rano w dniu 29 lipca było przeznaczone na sprawy ogólne. Nowy komitet przyniósł swoje uchwały do zatwierdzenia konwencji, które były następujące: wydawanie regularnego pisma, wychodzącego co pół miesiąca, do którego mieli już naznaczony komitet redakcyjny z pięciu i uformowanie korporacji. Obie te ich uchwały zostały odrzucone prawie jednogłośnie. Autor nie pamięta dobrze, ale zdaje mu się, że ich komitet redakcyjny został rozwiązany. Konwencja zezwoliła na wydawanie miesięcznego biuletynu przez komitet P.B.I., w którym miały być umieszczane tylko wiadomości o ogólnych sprawach Kościoła, a który później przeciw rozporządzeniom konwencji został użyty dla celów propagandy, zalecającej utworzenie korporacji. Oprócz tego posunęli się jeszcze dalej poza im daną instrukcję, dozwalając na umieszczenie kilka ataków na nas, ze strony F.H. McGee i J.D. Wrighta, na które odpowiedzieliśmy w pierwszym wydaniu Present Truth. Grupa ta opuściła konwencję zupełnie pobita i wielce upokorzona. A ich wódz I.F. Hoskins został bardzo poniżony przez F.H. McGee za swój postępek względem autora na konwencji w Astoury Park, tak jak Fryderyk Barbarossa był wielce poniżony przez papieża Aleksandra III. F H. McGee był tak bardzo poruszony niegodziwym atakowaniem autora ze strony Hoskinsa, Margesona i Rockwella, że iż wielkim trudem zdołano go nakłonić do wycofania rezygnacji w zarządzie P.B.I. Zatem przepowiednie, jakie wypowiedzieliśmy dwa miesiące przedtem odnośnie dat 27 i 29 lipca 1918, wypełniły się, a wodzowie P.B.I. nadali kierunek odnośnym wypadkom.

    Należy tu zrobić niektóre ogólne uwagi odnośnie Małego Miniaturowego Wieku Ewangelii w celu lepszego jego zrozumienia. Jak już przedtem podaliśmy, że ta miniatura rozpoczęła się 9 maja 1915, który to dzień odpowiada 2 - go roku przed naszą erą, czyli roku narodzenia się naszego Pana. Sposób, w jaki wypadki rozwijały się, wygląda, że po śmierci naszego Pastora (której data równa się z rokiem 540 po Chr.) byliśmy uprzywilejowani odgrywać w małej miniaturze dwojaką rolę (faktycznie mieliśmy przywilej odgrywania tych samych dwóch ról w tych dwóch drugich miniaturach). W dniach następujących po 31 październiku 1916 i odpowiadających do lat w Wieku Ewangelii mieliśmy przywilej: (1) w rzeczach nauczania podawać nauki, które odpowiadają doktrynom jakie były przedstawiane przez Pańskie mówcze narzędzia, członków gwiazd, w odnośnych latach; i (2) w rzeczach rozporządzających pracą Pańską (w rzeczach wykonawczych) obstawać za rzeczami, (które odpowiadały rzeczom o które chodziło władcom cywilnym, będącym w opozycji do błędnej polityki greckiego katolicyzmu, papiestwa i protestantyzmu) za którymi obstawał br. Russell, sprzeciwiając się polityce przesiewaczy w żniwie. Z drugiej strony Lobni Gersonici (zwolennicy Shearna i Crawforda) odpowiadają gracko-katolikom szczególnie od drugiego do dziewiątego stulecia, a ich urząd wykonawczy odpowiada rzymskiemu cesarzowi. Zwolennicy Towarzystwa aż do ich wyborów w styczniu 1918 odpowiadają rzymsko-katolikom, tj. blisko do końca dziesiątego stulecia, J.F. Rutheford odpowiada papieżowi, a Zarząd odpowiada zmianie władców Zachodnich. Tedy rozpoczynając przed funkcjonowaniem komitetu z Fort Pitt, Seimei Gersonici odpowiadają głównie rzymsko katolikom w przybliżeniu od końca dziesiątego stulecia aż do około czasu Reformacji, F.H. McGee odpowiada papieżowi, a komitet P.B.I. cesarzowi Świętego Państwa Rzymskiego. Lecz przez cały ten czas Zwolennicy Tow., J.F.R. i Zarząd odgrywali podrzędnie swą poprzednią rolę jako małe papiści i.t.d. Krótko przed konwencją Towarzystwa, trwającą od 29 maja do l czerwca 1919, zwolennicy Towarzystwa przybrali główną rolę małego rzymsko katolickiego kościoła, z J.F.R. jako małym papieżem i z Zarządem odpowiadającym cesarzowi Świętego Państwa Rzymskiego, aż do czasu gdy go Obezwładniono jako kontrolera. To w ogólności trwało aż do końca Małej Miniatury.

    Z tego widzimy, że większe role z Małej Miniatury odpowiadają większym rolom odgrywanym podczas właściwego Wieku Ewangelii. Części, w których H.J. Shearn i jego zwolennicy odgrywali aż do lata 1917 r., odpowiadały tej części, w której odgrywał Kościół grecko katolicki i jego wodzowie, którym się zawsze sprzeciwiała partia papieska. Część, którą J.F.R i jego zwolennicy odgrywali od 1916 r. do późna 1917, odpowiada głównej części, w której papież i jego poplecznicy odgrywali od około 250 roku do końca dziesiątego stulecia. Część zaś, którą F.H. McGee i jego zwolennicy odgrywali, od około l grudnia 1917 do około l maja 1919, odpowiada głównej części, w której partia papieska odgrywała od końca dziesiątego stulecia aż do piętnastego stulecia, podczas gdy zwolennicy Towarzystwa podczas tego okresu ogrywali podrzędną część jako małe papieskie partie; a od tego czasu aż do około sierpnia 1920, część, jaką J.F.R. i jego zwolennicy odgrywali, odpowiada głównej części jaką partia papieska odgrywała od około połowy piętnastego stulecia aż do końca Małej Miniatury. Podczas tych wszystkich czasów, począwszy od Konstantyna Wielkiego, władcy popierali odstępstwo jakie odpowiadało urzędnikom wykonawczym jako wysłannikom wspomnianych powyżej grup.

    Podczas tych wszystkich ruchów pomiędzy ludem Prawdy mniejsze ruchy były prowadzone przez różnych wodzów Kaatowych, którzy chociaż sprzeciwiali się, mniej więcej, głównym wodzom Merarytów i Gersonitów, byli jednak poniekąd z nimi połączeni. Tym więc sposobem Menta Sturgeon sprzeciwiał się mniej więcej małym partiom papieskim i był mniej więcej duchem spokrewniony z formą opozycji, jaką ruch Lobni reprezentował. Dlatego odpowiada on mniej więcej pewnym poselskim wykonawcom i wodzom między Grekami. Zaś A.I. Ritchie sprzeciwiał się mniej więcej małym partiom papieskim, był on jednak mniej więcej w połączeniu z ruchem Maheli Merarytów i z ruchem Semei Gersonitów. Dlatego rozumiemy, że on odpowiada jako poselski wykonawca pewnym władcom z pośród Ostrogotów i Franków. Dalej rozumiemy, że Karol Olson jako nauczyciel zdaje się odpowiadać pewnym protestującym rzymskim teologom w Angin; R.H. Hirsh jako nauczyciel odpowiada wodzom utracjuszy koron w sektach protestanckich, podczas gdy C.E. Heard jako nauczyciel odpowiada rzymskim teologom nie bardzo lojalnym papiestwu, lecz w przybliżeniu tak jak ci protestujący rzymscy teolodzy, którzy odpowiadają Karolowi Olsonowi. Te główne punkty dopomogą nam do lepszego zrozumienia szczegółów, jakie będą podane później. Szczegóły te podamy w równoległych kolumnach, zestawiając każdy szczegół jeden przeciw drugiemu. Musimy wiele z tych szczegółów pominąć, bo w przeciwnym razie rozdział ten zająłby całą objętość książki. Dlatego podamy tylko główne punkty połączone z ważniejszymi epokami w tych dwóch odnośnych okresach. Podamy datę każdego kompletu wypadków, rozpoczynając z wypadkami w okresie Smyrneńskim pod koniec życia Św. Jana. W kilku wypadkach byliśmy zmuszeni odbudować datę we Wieku Ewangelii według odpowiadającej daty w Małej Miniaturze, a niekiedy na odwrót, a to z powodu niepewności, co do akuratności daty w jednym lub drugim wypadku. Podajemy wypadki we Wieku Ewangelii w pierwszej kolumnie, a wypadki w Małej Miniaturze w drugiej kolumnie. Przypominamy jeszcze raz, że dni w Małej Miniaturze rozpoczynają się o godzinie 6 - tej wieczorem, a nie o północy, co potrzeba zachować w pamięci w następujących zestawieniach. zainteresowani dowódcy zdołali ograniczyć ich zamiary.

      Po Chr.                 ----         1915

90 Pierwszy list Jana skłania niektórych braci do udzielenia jemu nieco ulgi w jego uciążliwej służbie ---- 8/VIII Stosowny list brata Russella pobudza Przybytek londyński do udzielenia mu ulgi w niektórych ciężarach finansowych w pracy Pańskiej, przez przejęcie bieżącego procentu hipotecznego i innych bieżących wydatków.

95 Trzeci list Jana i Objawienie napisane w znaczeniu antyklerykalnym, ukróca nieco klerykalizm. ---- 13/VIII List brata Russella pisany do zarządców londynskich ukróca klerykalizm J. Hemery'ego przez zamianowanie dwóch innych zarządców do wygłaszania kazań raz na miesiąc, także i innych starszych według zapotrzebowania w Przybytku londyńskim.

103 Postawa klerykalistów zaczyna przedstawiać myśl, że są dostatecznie rozwinięci do podtrzymania Kościoła bez nadzoru Apostołów i członków gwiezdnych. ---- 21/VIII Kiedy zarządcy londyńscy zawiadomili brata Russella, że Przybytek już przejął wszystkie bieżące wydatki, było to pierwsze zawiadomienie, że Przybytek mógł się obejść bez jego nadzoru.

165 Król Longobardów sprzymierzony z Markomanami (oba narody germańskie) ponosi porażkę w walce na Dunaju. ---- 22/X Brat Johnson, jego gospodarz i gospodyni z New Berlin, Ohio, doznają porażki ze strony większości uzurpatorów, kiedy starali się połączyć rozdzielony zbór w tym mieście.

166 Pierwszy synod azjatycki jest zwołany, który pozwala sobie ustanawiać prawa dla kościołów w Azji. ---- 23/X Starsi Przybytku londyńskiego dyskutują nad przejęciem całkowitej kontroli nad wszystkimi sprawami Przybytku.

173 Wielki synod azjatycki jest zwołany, który usiłuje wziąć kontrolę nad Kościołem z Azji, lecz zainteresowani dowódcy zdołali ograniczyć ich zamiary. ---- 30/X Wspólnie zebrani starsi i diakoni w Przybytku londynskim omawiają środki i sposoby, przez które mogliby wziąć kontrolę nad sprawami Przybytku. J. Hemery i sympatycy ograniczają ten zamiar.

202 Śmierć Pantaniusza (wodza Kościoła Aleksandryjskiego) i Ireneusza jest okazją posunięcia się naprzód klerykalizmu. ---- 28/XI Klerykalizm w Przybytku londyńskim robi postępy z powodu wysiłków H.J. Shearna i W. Crawforda, ażeby kaznodziejstwo było otwarte dla wszystkich starszych w tym Kościele.

205 Tertulian podaje myśl o wyższości Ojca, że Syn jest Jego stworzeniem i podległym Ojcu i że Duch św. jest przewodem dzieła Ojca. ---- 1/XII Brat Russell w Strażnicy (ang.) na str. 359, par. 7-17, podaje myśl, że korporacja STB&B ma absolutną kontrolę nad korporacjami MSSB i TKL, i że przez te dwie ostatnie wykonuje swą pracę.

208 Epigoniusz (noecjan czyli wyznawca abstrakcyjnego czyli wyznawca abstrakcyjnego rozumowania) wykazuje tożsamość Ojca i Syna. którzy objawiają się w dwa odrębne sposoby. ---- 4/XII Rezolucja H.J. Shearna ażeby uformować osobne zebrania wieczorowe w każdą niedzielę na pół-wsch. stronie Londynu oparta na myśli że korporacje STB&B i MSSB są jednym i tym samym, tylko że pracują w innych kierunkach, zostaje przeprowadzona jednogłośnie przez starszych Przybytku.

208-243 Spór o Modaliźmie (nauka, według której trzy osoby trójcy różnią się tylko sposobem objawienia się) kończy się porażką Modalizmu. ---- 4/XII-8/I, 1916 Spór, o zebrania wieczorne na pół-wsch. stronie Londynu, oparty na myśli, że STB&B, TKL, i MSSB są identyczne, kończy się porażką tej idei przez większość starszych Przybytku, dowodząca, że sposób prowadzenia tych zebrań nie zgadza się z tożsamością trzech korporacji.

238 Beryliusz z Bostry, w Arabii szerzy naukę podobną do Modalizmu, zwalczany przez zwolenników trójcy (krańcowości błędu zwalczającego się wzajemnie.) ---- 3/I, 1916 Pierwsze oddzielne zebranie braci na pół-wsch. stronie Londynu, ich pozostawanie w zależności od Przybytku londyńskiego jest zwalczane przez starszych z Crouch End, a popierane przez H.J. Shearna i W. Crawforda. Zebranie to było pierwszym krokiem w kierunku rozdzielenia identyczności tych trzech korporacji, chociaż dowodzono, że stanowią one jedność.

243 Anty-beryliuszowe poglądy szeroko obiegają kler, kończą się odrzuceniem tych poglądów. ---- 8/I Na pierwszym zebraniu na pół-wsch. stronie Londynu starsi Przybytku omawiają o stosunkach korporacyjnych, wskutek czego zarządzono na dalsze zbieranie się tam.

244 Pod wpływem nauk Orygenesa synod arabski odrzuca poglądy Beryliusza, który odwołuje swój błąd; synod przyjmuje pogląd o odrębności osób Ojca i Syna, ale że Syn był bez początku. ---- 9/I Niektórzy starsi Przybytku, będący pod wpływem Crawforda, z powodu wniosków omawianych na zebraniach w pół.-wsch Londynie, przyjmują pogląd, że te dwie korporacje są odrębne i różne od siebie, ale że MSSB zawsze zawierało się w STB&B.

251 Cyprian, biskup kartagiński, i Korneliusz z Rzymu silnie zalecają doktrynę następstwa apostolskiego biskupów i podległości starszych i laików ---- 16/I H. J. Shearn i W. Crawford silnie zalecają, ażeby wszyscy starsi Przybytku mieli prawidłowy przystęp do kazalnicy jako przedstawiciele pastora Russella i że diakoni i zgromadzenie nie powinni się temu opierać.

254 Śmierć Originesa. ---- 19/I W. Crawford zmienia swój pogląd, zalecając więcej niezależności MSSB od STB&B.

258 Śmierć Cypriana ---- 23/I H.J. Shearn wzmacnia swój pogląd prawa starszych do kazalnicy w Przybytku londyńskim.

262 Dionizjusz z Rzymu naucza, że istnienie Logosa w stosunku do Ojca jest osobne, wieczne i współistotne (odnośnie do tożsamości istoty). Pogląd ten zostaje przyjęty przez Dionizjusza z Aleksandrii ---- 27/I J.F. Rutherford dowodzi, że korporacje STB&B i MSSB posiadają istotną tożsamość, a H.J. Shearn podaje o stosunkach korporacyjnych z osobnego i nie upoważnionego istnienia zebrań w Crouch End, że MSSB, posiadające osobne i równe istnienie, zawsze zawierało się w STB&B.

262-325 Spór, że Syn z Ojcem jest istotą współistniejącą, chwilowo uspokaja się, poczym wybucha ponownie w 262, i dalej ciągnie się i wzrasta aż na koniec załatwia go oficjalnie sobór nicejski 325. ---- 27/I-30/III Spór powstały odnośnie stosunków korporacyjnych, na zebraniach braci z pół.-wsch. Londynu i Crouch End chwilowo uspokaja się, poczym wybucha z wielką siłą 27/I, wzmaga się i kończy urzędowo 30/III na korzyść istotnej jedności STB&B i MSSB, przez decyzję mniejszego komitetu starszych Przybytku, omawiających pokrewieństwo zebrań w przybytku i Crouch End, która z ograniczeniem zostaje przyjęta przez starszych.

264 Synod w Antiochii prowadzi debaty w sensie trynitarskiego rozwoju z Pawłem z Samosaty, trzymającym się poglądu, że nasz Pan nie istniał poprzednio. Paweł w słowach ostrych i dwuznacznych wprowadza swoich przeciwników na kilka lat w zakłopotanie ---- 29/I Niektórzy starsi Przybytku pod przewodnictwem H.J. Shearna i W. Crawforda prowadzą debaty wzdględem swoich poglądów, odnoszących się do stosunków korporacyjnych z grupą będącą pod przewodnictwem J. Hemery'ego na zebraniach w Crouch End, gdzie J. Hemery wprowadza pierwszych w chwilowe zakłopotanie.

269 Paweł z Samosaty, starożytny unitariusz, zostaje potępiony przez członków synodu, rozwijających doktrynę o trójcy. powodu wniosków omawianych na zebraniach w pół.-wsch Londynie, przyjmują pogląd, że te dwie korporacje są odrębne i różne od siebie, ale że MSSB zawsze zawierało się w STB&B. ---- 3/II Zwolennicy Shearna i Crawforda potępiają poglądy zwolenników Hemery'ego jako krańcowe

271 Zwolennicy zapatrywań, rozwijających naukę o trójcy potępiają pogląd odrębności Ojca i Syna jako osób nie mających jedności ich istoty. ---- 5/II Na zebraniu starszych zwolennicy stosunków korporacyjnych z osobnych zebrań w pół.-wsch. Londynie potępiają pogląd tych, którzy twierdzą, że STB&B i MSSB są odrębnymi korporacjami, i że nie są w rzeczywistości jedną i tą samą rzeczą.

272 Grupy rozwijające naukę o trójcy wyrzucają z urzędu Pawła z Samosaty, starożytnego unitariusza. ---- 6/II J. Hemery i jego zwolennicy są chwilowo zachwiani w swoim obronnym stanowisku przez starszych, zwolenników Shearna i Crawforda, otrzymujących upoważnienie na zebraniach w Crouch End do wprowadzenia stosunków korporacyjnych przez dowodzenie, że powyższe zebrania odbywały się z powodu tymczasowego upoważnienia od starszych.

275 Porfiriusz, najzdolniejszy niedowiarek z czasów starożytnych, rozpoczyna pisanie swego dzieła, składającego się z piętnastu ksiąg przeciwko chrześcijaństwu. ---- 9/II Brat Eddington, starszy Przybytku, rozpoczyna pisanie listu do starszych Przybytku, w którym zaleca używanie Biblii za podręcznik, a nie tomów.

276 Porfiriusz kończy powyżej wspomniane dzieło ---- 10/II Brat Eddington kończy swój list do starszych Przybytku, zalecający używanie Biblii za podręcznik.

278 Przewlekłe dyskusje co do pokrewieństwa Ojca i Syna, tyczące się mniemanej współwieczności, współistoty i równości tego Ostatniego do Ojca, przybierają więcej wątpliwy wygląd. ---- 12/II Po długiej dyskusji połowa starszych Przybytku była przychylną rozkładowi wszystkich zebrań w Crouch End. Także zgodzono się zamianować komitet, któryby zbadał ten przedmiot i dał sprawozdanie najmniej tydzień przed głosowaniem starszych; ten cały sposób postępowania pokazuje niepewność starszych co do wywodów z zebrań w Crouch End względem kwestii pokrewieństwa STB&B i MSSB, jakoby istnienie, zasadnicza jedność i równość tej ostatniej korporacji zawsze były objęte w poprzedniej.

299 Biskupi chrześcijańscy prowadzą dyskusję nad dziełem Porfiriusza pisanym przeciw chrześcijaństwu; niektórzy z nich decydują się odpowiedzieć, tj. Metodiusz z Tyru, Euzebiusz z Cezarii i Appolinariusz z Laodycji. ---- 4/III List Eddingtona, sprzeciwiający się badaniu tomów itd., jest odczytany starszym Przybytku, którzy w większości nie chcą go omawiać, lecz dają znać, że niektórzy starsi dadzą mu osobistą odpowiedź na jego krańcowe odrzucanie podręczników.

318 Początek sporu ariańskiego; przeciwnicy arianizmu dowodzą, że Ojciec i Syn jest to jedna istota w dwóch osobach; większość jest przeciwna Ariuszowi. ---- 23/III Spór w komitecie starszych Przybytku toczy się o istotną jedność i oddzielność zgromadzenia Przybytku w Crouch End, o czym zaraportowano starszym Przybytku z których większość jest przychylną temu poglądowi - a to obejmuje w sobie istotną jedność, oddzielność, spółistność i równość STB&B i MSSB.

325 Sobór nicejski zatwierdza pogląd, że dwie osoby, Ojciec i Syn, są współwieczne, współistotne i równe. ---- 30/III Komitet starszych Przybytku zgadza się warunkowo na pokrewieństwo, jakie zachodzi między zgromadzeniem Przybytku a zgromadzeniem w Crouch End, dowodząc, że oba te zgromadzenia są istotnie jednym i tym samym, a także iż są one odrębne i równe sobie - dając do zrozumienia, że MSSB zawiera w sobie istotną jedność, aktualną oddzielnośc, współistność i równość z STB&B.

334 Ulfilas (wyznawca zasad Ariusza) przygotowuje się do pracy misjonarskiej pomiędzy Wizygotami. ---- 8/IV J. jako obrońca metod Br. Russella umawia się z Siostrą Wilson, ażeby w Louisville, Ky., gdzie on miał mieć wykłady, podjęła pracę kolporterską.

339 Julian Apostata (cesarz rzymski), z powodu, że trzej synowie Konstantyna pomordowali jego krewnych, zaczyna nienawidzieć chrześcijaństwo. ---- 13/IV Brat Eddington, z powodu odsunięcia jego stronników przez głównych stronników J. Hemery'ego, zaczyna pisać gazetkę, w której wyrzeka się MSSB, będącego pod kierownictwem Br. Russell`a.

340 Ulfilas dalej przygotowuje się do nawrócenia Wizygotów do arianizmu. ---- 14/IV J. stara się o pozyskanie siostry Wilson, ażeby stale udawała się za nim w pracy kolporterskiej.

341 Ulfilas poświęca się na biskupa misjonarskiego dla Wizygotów, by ich nawrócić do arianizmu. ---- 15/IV J. dostaje przywilej pouczenia kolporterów jak należy postępować zgodnie z metodami Br. Russella. Siostra Wilson przyjmuje kolporterską ofertę J.

348 Ulfilas zaczyna pracę pomiędzy Wizygotami. ---- 22/IV J. zapewnia siostrę Wilson, że Br. Russell zgodził się na jej udawanie się za J. w pracy kolporterskiej.

355 Pogańscy Wizygoci gwałtownie prześladują, Ulfilasa i nawróconych przez niego chrześcijan. ---- 29/IV Gwałtowne opozycje powstają w niektórych miejscowościach przeciwko udawaniu się kolporterów za J.

359 Ulfilas zaczyna tłumaczenie Biblii na język gotycki, wynajdując alfabet gotycki. ---- 3/V J. udziela siostrze Wilson odpowiednich instrukcyj w związku z pracą kolporterską, jaką miała po raz pierwszy podjąć dla niego, po zamianowaniu jej kolporterką przez br. Russella.

362 Teologowie chrześcijańscy debatują nad poglądami Juliana Apostaty, którzy o mało nie zostali pobici w debatach publicznych. ---- 6/V Starsi Przybytku prowadzą dysputę nad poglądami br. Eddingtona o podręcznictwie i badaniach beriańskich i tylko o włos wygrywają przez argumenty i głosy.

378 Pokonanie cesarza Walensa przez Gotów po ich nawróceniu do arianizmu. ---- 22/V Menta Sturgeon, przewodniczący pracy pielgrzymów w Brooklynie, ponosi porażkę ze strony kolporterów J. z powodu jego mieszania się do zebrań publicznych.

379 Teodozjusz, zostając cesarzem, obiera inny sposób obchodzenia się z Gotami, gdy ci usiłują zwiększyć swoją pracę nawracania pomimo cesarskiego sprzeciwu. ---- 23/V Menta Sturgeon zmienia sposób obchodzenia się z kolporterami, których czynności w nawracaniu, J. usiłował zwiększyć, dodając siostrę C. White do pomocy siostrze Wilson, pomimo sprzeciwu Sturgeona.

381 Sobór w Konstantynopolu ogłasza dekret o bóstwie Ducha świętego, przez co uzupełnia doktrynę trójcy. na o podręcznictwie i badaniach beriańskich i tylko o włos wygrywają przez argumenty i głosy. ---- 25/V J.F. Rutherford, trzej zarządcy brytyjscy i inni dowodzą, że trzy korporacje STB&B, MSSB i TKL zawierają w sobie współistnienie, współistotność i równość.

    Ażeby lepiej zrozumieć poprzednie szczegóły, nadmienimy jeszcze kilka dodatkowych uwag do tych zrobionych poprzednio przy wprowadzeniu równoległości Wieków Ewangelii. Kluczem do otworzenia równoległości jakie dotąd porównywaliśmy jedne z drugimi, jest myśl o odpadaniu, (1) we formie organizacji kościelnej: biskupi wyróżniają się od prezbitrów, a kler wyróżnia się od ludzi świeckich; (2) we formie doktryny, szczególnie odnośnie trójcy; i (3) we formie praktyki, szczególnie w egzekutywie. Główną formą z tych trzech jest odstępstwo, dążące do trynitaryzmu. W małej miniaturze STB&B odpowiada Ojcu, MSSB Synowi, a TKL Duchowi św. Z kilkoma wyjątkami, gdzie czyny J.F.R. równoleżą z czynami biskupa rzymskiego, a czyny, odpowiadające odstępczym czynom rozwijającym trynitaryzm, zostały wytworzone przez to, co nazwaliśmy ruchem Hemery-Sherno-Krafordzkim (od trzech nazwisk: Hemery, Shearn i Crawford), który to ruch stopniowo rozwijał teorię, że te dwie korporacje, MSSB i STB&B zawsze istniały od początku ich założenia (współwieczność Ojca z Synem), że były jedną i tą samą korporacją (współjestestwo Ojca i Syna) i że były sobie równe (równość Ojca i Syna). Taktyka działalności ruchu Hemery - Szerno - Krafordzkiego z podzieleniem Przybytku w Londynie i stosunkami tych zborów do dwóch korporacji przybrała taki zwrot, który stopniowo oznaczał, że MSSB zawsze egzystowało z STB&B, starszej z dwóch korporacji, że MSSB było istotnie taką samą korporacją jak STB&B, oraz że było równą w stanowisku, władzy i godności. Z tym poglądem Hemery się zgadzał. Ten pogląd był podstawą ich rewolucjonizmu, tak w londyńskim Betel, jak i w sprawach Przybytku. Później przyjęto te same poglądy do stosunku TKL z tymi dwoma korporacjami, pogląd jaki J.F.R. najpierw rozwinął.

    Kiedy rozpoznamy, że źródłem tych rewolucyjnych czynności są ich fałszywe teorie względem pokrewieństwa tych trzech korporacji, to rozwój tych fałszywych teorii będzie łatwo zauważony, że równoleży akuratnie co do czynności i czasu z rozwojem trynitaryzmu; ponieważ różnorodny rozwój tych fałszywych teorii o pokrewieństwie tych korporacji udowodnił, że one są główną przyczyną podzielenia członków Przybytku na trzy zbory. Gdyby Hemery, Shearn i Crawford pozostali lojalnymi tej prawdzie. że STB&B jest pierwszą, osobną i wyższą korporacją od MSSB, to trzymaliby się dawnej zasady (zasady brata Russella) i zachowaliby Przybytek londyński nienaruszony jako jeden Kościół Prawdy w Londynie, dominujący nad sytuacją i nie wprowadzaliby teorii które sprzeciwiały się pierwszeństwu, istotnej odrębności i wyższości pierwszej korporacji nad tą drugą, tak jak nigdy by się nie rozwinął trynitaryzm gdyby zachowano uznawanie Ojca, że jest sam wiecznym, sam istotnym i sam najwyższym bóstwem. Ich fałszywe teorie o pokrewieństwie tych dwóch (a później trzech) korporacji są punktem łączącym, który pokazuje równoległości trynitaryzmu we Wieku Ewangelii i w jego Małej Miniaturze, tj. od 205 do 381 r. po Chr. w pierwszym okresie, a od 1 grudnia 1915 do 25 maja 1916 w drugim okresie, gdy zaś klerykalizm powstał w czasie od 96 do 202 r. po Chr. w pierwszym okresie, a od 13 sierpnia do 28 listopada 1915 w drugim okresie. Niewierność, w jaką popadli zarządcy itd., była powodem, że zostali użyci za równoległość do tych wypadków, jakie szatan dokonał z odstępcami w pierwszych czterech stuleciach Wieku Ewangelicznego. Duszo moja, krocz ostrożnie!

381 Ulfilas, misjonarz, który nawrócił Wizytotów, choruje i umiera w Konstantynopolu. ---- 25/V J., będąc zamianowanym do wstępnej pracy pasterskiej, zmienia stosunek do kolporterów.

382 Teodozjusz pozyskuje Gotów, werbując wielu z nich do swojej armii i awansując ich wodzów. ---- 26/V Menta Sturgeon oziębia gorliwość kolporterów, kierując ich ku swym własnym interesom.

385 Wizygoci wahają się w swej lojalności Teodozjuszowi. ---- 29/V Siostry Wilson i White wahają się mniej więcej w swej lojalności Sturgeonowi, łączą się z J. w kolporterskiej pracy w Baltimore.

386 Ostrogoci usiłują najechać ziemie Teodozjusza, lecz są powstrzymani. ---- 30/V Pierwszy pasterski wykład J. (w Baltimore) nie jest skuteczny.

388 Wandalowie, niektórzy Wizygoci i Alanowie zawierają przyjazne stosunki ze sobą, które z czasem dojrzewają do planu najazdu na Galię. Jowinian głosi i pisze przeciw powstawaniu w Kościele formalizmu, ascetyzmu i poleganiu na dobrych uczynkach. ---- 1/VI Po wysłaniu do Philadelphii zawiadomienia o przyjeździe kolporterów i Siostry Sanford, ta ostatnia do pracy pasterskiej, J. poświęca odtąd swój wolny czas pracy pasterskiej. Brat Russell głosi i pisze przeciw formalizmowi, samotorturze i zewnętrznym dobrym uczynkom jako posiadającym, zasługę.

395 Arkadiusz, pierwszy cesarz wschodnio-rzymski, obniża żołd Gotom; Wizygoci buntują się o to. ---- 8/VI Menta Sturgeon utrudnia pracę kolporterom J., po ich niepowodzeniu we Philadelphii, co ich nie zadawala.

400 Wizygoci pod dowództwem Alaryka napadają na Włochy. ---- 13/VI Kolporterzy zawiadamiają główną kwaterę o niezadawalającej pracy, z powodu trudności nałożonych na nich.

400-415 Tychoniusz, w czasie sporu o naturze prawdziwego Kościoła, jaki powstał pomiędzy katolikami (pod przewodnictwem Augustyna), a donatystami pod przewodnictwem Petyliana, przedstawia prawdę, która leży pomiędzy tymi dwoma krańcowościami, tj. różnicę pomiędzy prawdziwym a nominalnym Kościołem. ---- 13/VI-28/VI Brat Russell wiele pisze o różnicy pomiędzy Maluczkim Stadkiem a Wielką Kompanią, co można zobaczyć w Strażnicy (Watch Tower) z lipca i sierpnia (1916), i w kazaniach wykazał to samo, przeciwko tym, którzy mieli krańcowe poglądy o naturze prawdziwego Kościoła.

402 Stilicho, wódz rzymski pobija Wizygotów we Włoszech. ---- 15/VI Główna kwatera odrzuca sugestię kolporterów.

406 Wandalowie (ta nazwa oznacza podróżujący pielgrzymi) napadają na Galię ze sprzymieńcami trzech germańskich szczepów - Alanami, Swewami i Burgundami ---- 19/VI Z Brooklyna J. rozpoczyna objazd pielgrzymski z regularnymi, specjalnymi i prospektywnymi pracownikami pasterskimi.

    Kilka uwag o pokrewieństwie narodów germańskich ze światem rzymskim rozjaśni niektóre punkty podane powyżej jak i następne. Narody germańskie przed najazdem na państwo rzymskie były niemal wszystkie chrześcijanami ariańskimi, pogańscy Frankowie byli wyjątkiem w czasie najazdu na Galię. Narody ariańskie są paralelą czyli równoległością pracownikom Żniwa w różnych gałęziach pracy, lojalnym zarządzeniom Pańskim, podczas gdy różne narody rzymskie reprezentowały pracowników Żniwa w różnych gałęziach pracy, mniej więcej, nielojalnych tym zarządzeniom.

    Nawrócenie narodów ariańskich do katolicyzmu jest równoległe tym, którzy byli po stronie zarządzeń Pańskich, lecz przeszli, poddając się pod zarządzenia rewolucyjne. Na przykład, Wizygoci są równolegli kolporterom; Ostrogoci równolegli tym, którzy w sprawach wykonawczych byli wiernymi zarządzeniom Pańskim; Frankowie równolegli zarządowi Towarzystwa; władcy w Konstantynopolu i ich specjalni reprezentanci w państwie i wojsku są równolegli tym, którzy w przedstawicielstwie wykonawczym byli mniej więcej niewiernymi zarządzeniom Pańskim; Wandalowie równolegli wiernym pielgrzymom; Longobardowie równolegli obrońcom zarządzeń Br. Russella, prawdziwym oponentom J.F. Rutherforda w jego nieprawnym przywłaszczeniu sobie władzy w sprawach Towarzystwa. Królowie tych narodów ariańskich, z wyjątkiem Wizygotów, są równolegli bratu Russellowi, do jego śmierci. Zgodnie z powyższym, terytoria tych narodów odpowiadają sferze pracowników odnośnej gałęzi pracy; ich najazdy na państwo Rzymskie równoleżą z pracownikami w różnych gałęziach, którzy zwalczali ruchy odprowadzające od zarządzeń Pańskich. Grecja jest równoległą mniej więcej niewierności przedstawicielstwa wykonawczego; Włochy równoległością właściwej sferze wykonawczej; Francja, sferze zarządu; Hiszpania, po napadzie Wizygotów, sferze kolporterów; Północna Afryka, sferze konwencji; Brytania później stała się równoległą sferze czynności pielgrzymów. Te i inne zarysy staną się jasne przy dalszym czytaniu. Daty historyczne są podane tutaj z Historii Kościelnej Kurtza, trzy tomy wydane w języku angielskim. Mając to dzieło pod ręką można więcej skorzystać z tych równoległości. Teraz przystępujemy do dalszego przedstawienia tych równoległości:

408 Wizygoci po raz drugi wyruszają na Włochy. ---- 21/VI Kolporterzy raportują do głównej kwatery o niepomyślności pracy w Cromwell, Connecticut.

409 Wandalowie wyruszają na Hiszpanię. ---- 22/VI Brat Russell, będąc w St. Louis, Missouri, krytykuje brak zapału u kolporterów, zachęcając ich tym sposobem do większej gorliwości.

410 Alaryk, król Wizygotów, umiera. Ataulf zostaje jego następcą. ---- 23/VI Siostra White zniechęca się z małej pomyślności kartek pozostawionych na zebraniach J.; w Brockton zabiera z sobą również kartki z zapytaniami o Foto-dramie.

411-421 W zatargu pomiędzy Augustynem a Pelagiuszem, w którym pierwszy dowodzi, że człowiek jest całkowicie skażony, a drugi zaś, że człowiek nie ma grzechu pierworodnego, a tylko grzech osobisty, Tychoniusz podaje prawdę w tym przedmiocie, że nikt nie jest całkowicie skażony i że rodzaj ludzki z natury składa się z dwóch klas ludzi skażonych (nie całkowicie skażonych), tj. z wiernych i niewiernych; pierwsi przychodzą do stosunku z Bogiem przez współdziałanie ich woli i łaski Bożej. ---- 24/VI-4/VII Brat Russell potępia naukę o całkowitym skażeniu całej ludzkości, oprócz tych, co idą na wtórą śmierć i podaje prawdę o dwóch z natury skażonych klasach, wiernych i niewiernych, przez co sprzeciwia się dwom krańcowym poglądom utrzymywanym przez J.F. Rutherforda i H.C. Rockwella.

415 Ataulf, król Wizygotów, zostaje zamordowany; Wallia jego następcą; Wizygoci niezadowoleni w Hiszpanii. ---- 28/VI Siostra Wilson otrzymuje wiadomość żeby nie udawała się do Portland, Maine, kolporterować; ona i siostra White stają się nie-zadowolone z pracy kolporterskiej.

418 Wandalowie w Hiszpanii stają się poddanymi królowi Wizygotów, Wallowi, który przyjmuje podległość Cesarstwu Zachodniemu. ---- 1/VII Siostra White zgadza się na plan kolportorowania dla J.F.R. na Zachodzie za zgodą J.

426 Początek sporu nestoriańskiego. Arianie popierają Nestoriusza, biskupa konstantynopolskiego, w sporze ze zwolennikami trójcy. ---- 9/VII J. daje pierwszy wykład w Newport, w którym broni jedności Boga, a atakuje zwolenników Boga-człowieka.

427 Spór nestoriański trwa w dalszym ciągu i wzmacnia się. ---- 10/VII H.C. Rockwell, C.J. Woodworth i R.H.Barber dają kilka wykładów o trzech naturach Chrystusa, a F.C. Detweiler o pokrewieństwie ludzkiej i boskiej natury w Chrystusie, lecz ten ostatni nie określa dobrze przedmiotu.

428 Bonifacjusz, rzymski gubernator Afryki, udaje się do Wandalów o pomoc. ---- 11/VII F.C. Detweiler, przewodniczący konwencji, prosi J., by zastąpił w wykładzie nieobecnego R.J. Martina, na temat Duch Zdrowego Rozsądku.

429 Genzeryk, król Wandalów, udaje się do Afryki ze swoim wojskiem. ---- 12/VII Brat Russell wyjeżdża na konwencję do Newport i wygłasza kazanie przeciw nauce o Bogu-człowieku.

431 Na soborze w Efezie niektórzy Arianie omawiają wtrącanie się zakonników do generalnej pracy Kościoła. ---- 14/VII W tym czasie, kiedy na konwencji w Newport R.E. Streeter i H.C.Rockwell dają wykłady, o Powołaniu, a R.G. Jolly i C.J. Woodworth o Usprawiedliwieniu, brat Russell i J. omawiają wtrącanie się redakcji pisma St. Paul Enterprise do generalnej pracy.

432 Patrycy rozpoczyna nawracanie Irlandii i prowadzi swą pracę z wielkim powodzeniem aż do śmierci, która nastąpiła około 465 roku. ---- 15/VII J. wygłasza wykład o Chrzcie na konwencji w Newport, i odtąd rozpoczyna się jego owocny okres pracy pielgrzymskiej, kończący się około 17 sierpnia.

451 Na soborze zwołanym do Chalcedonu, stronnictwo anty-papieskie dowodzi, że papież i patryarcha w Konstantynopolu są sobie równymi i głównymi pa-tryarchami. Sobór określa naukę, że w Chrystusie Panu są dwie natury, boska i ludzka, bez pomieszania w jednej osobie połączone. ---- 3/VIII Br. Russell proponuje, by uczynić A.H. McMillana swoim specjalnym reprezentantem i postawić go na równi z J.F.R., a razem z ostanim uczynić go głównym nad wszystkimi innymi pomocnikami. MSSB jako korporacja i religijna organizacja w Anglii ma być bez pomieszania nierozdzielną.

455 Genzeryk, król Wandalów, zdobywa Rzym i, pomimo sprzeciwu papieża Leona I, ograbia miasto. ---- 7/VIII Brat Russell jako wódz pielgrzymów bierze moc i przywileje J.F.R. w swoje ręce i, pomimo sprzeciwu tego ostatniego, ukróca je.

462 Ostrogoci podejmują na nowo przyjacielskie stosunki z cesarzem. ---- 14/VIII Br. Russell jako wykonawca i jego zastępcy stają się więcej życzliwi A.H. McMillanowi, po nieco naprężonych stosunkach pomiędzy nimi.

465 Swewowie stają się arianami. Śmierć Patrycego, misjonarza Irlandii. ---- 17/VIII J., będąc w Matoon, Illinois, zamierza zaprowadzić pracę pasterską według kierunków więcej konserwatywnych i pomocnych szczególnie na konwencjach i tym kończy fazę swej pracy pielgrzymskiej.

474 Teodoryk zostaje królem Ostrogotów; Zenon cesarzem wschodnim. ---- 26/VIII Brat Russell wchodzi w ostatni okres swej pracy wykonawczej. H.J. Shearn występuje jako obrońca zmian zarządzeń w Przybytku londyńskim.

475 Wizygoci podbijają większa część Hiszpanii. Longo-bardowie szukają nowych terytoriów dla swych czynności. ---- 27/VIII Siostra White kończy swoją pracę kolorterską na Zachodzie. J. na Konwencji w Nashville zgłasza swą chęć odbycia podróży do Anglii.

476 Odoaker, wódz Herulów, obala Cesarstwo Zachodnie i ujarzmia papieża. ---- 28/VIII Brat Russell jako projektodawca finansowy jest powodem, że Menta Sturgeon doznaje zawodu w sposobie postępowania z projektem kopalni sody, a J.F.R. poddaje się br. Russellowi po swoim powrocie na Wschód.

477 Genzeryk, król Wandalów, umiera. ---- 29/VIII Brat Russell powraca do Betel, z podróży pielgrzymskiej do Nashville.

481 Klerykalizm i dwie natury w Chrystusie są szeroko omawiane. ---- 2/IX Za doradą H.J Shearna, br. Tackaway przedstawia rezolucje, ażeby zacząć omawianie zarządzeń Przybytku londyńskiego i jego stosunku do MSSB.

482 Cesarz Zenon załatwia polubownie sprawę dwóch natur, gdy stanowiły temat sporny pomiędzy biskupstwami w Konstantynopolu i Aleksandrii. ---- 3/IX H. J. Shearn załatwia sprawę stanowisk J. Hemerego i W. Crawforda względem stosunków Przybytku do MSSB.

484 Papież ustanawia zasady przeciwne zasadom ces. Zenona i patryarchom w Konstantynopolu i Aleksandrii odnośnie dwóch natur w Chrystusie. ---- 5/IX J.F.R. ustanawia zasady przeciwne zarządcom brytyjskim co do pokrewieństwa Przybytku i MSSB.

487 Rugijczycy, germańscy arianie, zostają podbici i wynarodowieni przez Odoakra, króla Herulów. ---- 8/IX Poplecznicy Kuehna, oponenci finansowania kopalni sody, zostają odsunięci przez br. Russella.

487-493 Longobardowie osiedlają się na terytoriach Rugijczyków. ---- 8/IX-14/IX Prawdziwi obrońcy sposobów br. Russella zajmują stanowisko jakie zajmowali poplecznicy Kuehna, przeciwnicy przedsiębiorstwa kopalni sody.

491 Teodoryk, król Ostrogotów, pokonuje Odoakra, króla Herulów. ---- 12/IX Brat Russell, podczas podróży z Menta Sturgeonem i J.F.R. do kopalni sody, zaczyna powątpiewać w swój niedawno przyjęty pogląd przeciwników teorii Kuehna, co do kopalni sody.

493 Teodoryk pokonuje Herulów we Włoszech, morduje Odoakra i do pewnego stopnia uwalnia papieża. ---- 14/IX Brat Russell zmienia pogląd grupy przeciwnej Kuehnowi, poprawia sam siebie w sprawie swego odrzucenia poglądu grupy Kuehna i do pewnego stopnia uwalnia J.F.R. od wpływu grupy przeciwnej Kuehnowi.

493-508 Longobardowie w Niemczech wojują z Herulami i w końcu całkowicie ich przezwyciężają. ---- 14/IX-29/IX Prawdziwi obrońcy sposobów brata Russella stają w opozycji i pobijają grupę finansującą przedsiębiorstwo sody.

496 Pogański król Franków, Klodwig, doznając niepowodzenia w walce z nieprzyjacielem, modli się do Boga chrześcijańskiego i odnosi zupełne zwycięstwo nad Alamanami, szczepem germańskim. ---- 17/IX A.H. MacMillan, po doznaniu niepowodzenia w debatach, prosi Pana o pomoc, która zostaje mu udzieloną na konwencji w Milwaukee, Wis., przez J., i wychodzi zwycięsko z debat, jakie prowadził z braćmi względem publikacji artykułów Prawdy w piśmie St. Paul Enterprise.

505 Teodoryk, król ostrogocki, pokonywa cesarza Anastazjusza. Narodziny Belizariusza, sławnego generała Justyniana. ---- 26/IX Brat Russell daje naganę H.J. Shearnowi za jego zarządcze ambicje; M. Sturgeon występuje w sposób wojowniczy przeciw niektórym zarządzeniom wykonawczym br. Russella.

507 Klodwig odnosi zwycięstwo nad Wizygotami, którego od dalszych podbojów powstrzymuje Teodoryk. ---- 28/IX A. H. McMillan odsuwa siostrę White z kolporterstwa, którego powstrzymuje br. Russell.

512 Wachon zostaje królem Longobardów. ---- 3/X Br. Russell czyni odpowiednie zarządzenia w celu wysłania J. do Europy.

525 Starania są czynione, ażeby pogodzić papieża z cesarzem i patriarchą konstantynopolskim. ---- 11/X Starania są czynione, ażeby pogodzić J.F. Rutherforda z A.H. McMillanem i H.C. Rockwellem.

526 Teodoryk umiera, a Atalaryk zostaje królem Ostrogotów. ---- 17/X Brat Russell, opuszczając Betel po raz ostatni (nocy 16-go października), jest powodem, że wchodzi w zmniejszoną pracę wykonawczą swego urzędu.

527 Justynian zostaje cesarzem. ---- 18/X A.H. MacMillan staje się wybitniejszym przedstawicielem br. Russella w Betel.

533 Belizariusz zaczyna wojnę z Wandalami w Afryce, pokonując ich w dwóch walkach. ---- 24/X Menta Sturgeon triumfuje nad bratem Russellem przez otrzymanie od niego dwóch wykładów pielgrzymskich w zborze w San Antonio, Tex.

534 Belizariusz dokonuje zaboru Wandalów przez podbicie Sardynii, Korsyki i Wysp Balearyckich i wjeżdża triumfalnie do Konstantynopola. Cesarstwo burgundzkie przestaje istnieć. ---- 25/X Menta Sturgeon triumfuje nad br. Russellem z powodu trzykrotnego zajęcia jego miejsca podczas publicznego wykładu w San Antonio, (nocy 24-go) otrzymując owację przy końcu wykładu. J. przestaje być przedstawicielem pracy pasterskiej.

535 Belizariusz wraca do Włoch, gdzie podbija 0strogotów i zajmuje Sycylię. ---- 26/X Sturgeon bierze przewagę nad umierającym br. Russellem jako wykonawcą i wywyższa ją aż do jego urzędu pielgrzyma.

536 Belizariusz podbija niższe Włochy. Witeges zostaje królem Ostrogotów. ---- 27/X Sturgeon w dalszym ciągu zwiększa swa przewagę nad br. Russellem, który jako wykonawca przygotowuje się na konferencję w sprawach kopalni sody.

537 Belizariusz oblężony przez Ostrogotów w Rzymie przez cały rok. ---- 28/X Brat Russell udaremnia przewagę Sturgeonowi nad sobą w sprawach wykonawczych.

538 Ostrogoci znoszą oblężenie Rzymu przeciw Belizariuszowi. ---- 29/X Osłabienie br. Russella powoduje, że dozwala Sturgeonowi na spełnianie czynności wykonawczych.

539 Belizariusz bierze Witegesa do niewoli i pokonuje Ostrogotów. Papież ma wolną rękę w Rzymie. ---- 30/X Sturgeon zabiera całkowita kontrolę wykonawczą, z powodu usunięcia się br. Russella z urzędu podczas sceny z togą, co daje także wolną rękę J.F. Rutherfordowi.

540 Witeges jako więzień Belizariusza jest zabrany do Konstantynopola i oddany w ręce Justyniana. ---- 31/X Śmierć br. Russella jest powodem, że jego władza przechodzi na Menta Sturgeona, który oddaje ją A.H. MacMillanowi.

542 Papież domaga się władzy od Ostrogotów; młodzieniec Waltary zostaje królem Longobardów. ---- 2/XI J.F.R. zapytuje się J. czy br. Russell miał mieć następcę. Zarząd Towarzystwa naznacza komitet do omówienia sprawy wysłania J. do Europy. List naznaczający go do takiej podróży, jest podyktowany.

543 Papież powiększa swoje aspiracje do władzy cywilnej. ---- 3/XI J.F.R. po dowiedzeniu się od J., że br. Russell miał mieć następcę, robi starania o uzyskanie jego władzy wykonawczej.

544 Ostrogoci pod Totilą odbijają części Włoch, od Rzymian. ---- 4/XI A.I. Ritchie sprzeciwia się wysiłkom J.F.R. zajęcia władzy wykonawczej; A.H. MacMillan namawia Sturgeona do sprzeciwiania się jemu.

545 Totila ma tylko częściowe powodzenie z powodu poróżnienia pomiędzy Ostrogotami, niektórzy stawiają inne osoby na króla zamiast Totili, plan ten zostaje odrzucony. ---- 5/XI A.I. Ritchie ma tylko częściowe powodzenie z powodu braku poparcia. H.C. Rockwell zwraca się do J. z propozycją przyjęcia urzędu prezesa Towarzystwa. J. nie zgadza się na plan.

548 Belizariusz powraca z Włoch do Konstantynopola, odnosząc tylko częściowe zwycięstwo nad Totilą. ---- 8/XI M. Sturgeon zaprzestaje czynienia starań na odsunięcie A.I. Ritchiego na korzyść A.H. MacMillana.

549 Audoin zostaje królem Longobardów; Totila oblega Rzym. ---- 9/XI J. po przeczytaniu korespondencji obu stron sporu Przybytku londyńskiego, przybiera stanowisko przeciwne stronie Shearna i Crawforda. Czynności A.I. Ritchiego powzięte z tej korespondencji ograniczają J.F.R.

550 Starania są czynione na obalenie Totili. Audoin daje poparcie Rzymianom przeciwko Totili. Obie strony starają się o poparcie Audoina przez okazywanie mu przychylności. ---- 10/XI J.F.R. i W.E. Van Amburgh starają się o unieważnienie A.I. Ritchiego w komitecie wykonawczym. J. popiera pierwszych. Wszyscy trzej członkowie komitetu upoważniają list J., naznaczający go do odbycia podróży do Europy; listy wierzytelne są podyktowane w dobrej wierze.

551 Narses zostaje następcą Belizariusza we Włoszech jako przeciwnik Totili. Audoin za zgodą cesarstwa opuszcza swój kraj, ażeby rządzić i mieszkać w Noricum i Panonii. ---- 11/XI J.F.R. zajmuje miejsce M. Sturgeona jako przeciwnik A.I. Ritchiego. Listy wierzytelne J. podpisują A.J. Ritchie i W.E. Van Amburgh w dobrej wierze. J. odjeżdża do Europy z władzą pełnomocnika.

552 Narses odnosi zwycięstwo nad Totilą we Włoszech. ---- 12/XI J.F.R. częściowo pozbawia wpływu A.I. Ritchiego odnośnie spraw wykonawczych, a także co do kandydatury na prezesa Towarzystwa.

553 Narses z pomocą Audoina po raz drugi odnosi zwycięstwo nad Totilą. ---- 13/XI J.F.R. przy pomocy J., który dał swoje głosy za nim, znowu pozbawia wpływu Ritchiego odnośnie spraw wykonawczych, a także co do kandydatury na prezesa Towarzystwa.

554 Narses odnosi zupełne zwycięstwo nad Totilą, Ostrogoci opuszczają Włochy i przestają istnieć jako naród. ---- 14/XI J.F.R. zupełnie usuwa Ritchiego od spraw wykonawczych i ostatni przestaje działać jako wykonawca w sprawach Towarzystwa.

561 Audoin i syn jego Alboin wojują z Gepidami (lud germański, pokrewny Gotom). ---- 21/XI J. po odczytaniu swoich papierów wierzytelnych trzem zarządcom brytyjskim omawia sposoby pracy pielgrzymskiej, z czego Shearn i Crawford obrażają się.

562 Audoin i syn jego Alboin wojują w dalszym ciągu z Gepidami. ---- 22/XI J. dowiaduje się od W. Crawforda o korespondencji Przybytku i taktycznie wydobywa więcej informacyj od niego, co jest powodem gniewu ostatniego.

563 Alboin zwycięża Gepidów. 0pat irlandzki Kolumba przybywa do Brytanii i rozpoczyna nawracanie Szkotów, umiera 597 r. ---- 23/XI J. otrzymuje kopie korespondencji zarządców przybytku, przez co zostają zwyciężeni Shearn i Crawford. J. przygotowuje pierwszy pocieszający wykład dla braci brytyjskich w Liverpoolu (19/XI) i ranny wykład w Londynie (26/XI), które były raportem o ostatnich dniach br. Russella, jego śmierci i pogrzebu.

565 Śmierć Justyniana; Alboin zostaje następcą Audoina, króla Longobardów. ---- 25/XI A.H. MacMillan zaprzestaje dalszej opozycji przeciw pretensjom J.F.R. do przedstawicielstwa zamiast zarządu. J. wypytuje się trzech zarządców brytyjskich o stanie Przybytku, i sympatyzuje z J. Hemerym, gdy dwaj zarządcy mu ubliżają.

567 Pamiętając na dawne zaproszenie Narsesa, Longobardowie wtargnęli w regiony alpejskie w północno-wschodnich Włoszech, zamierzając wkrótce podbić Włochy właściwe. ---- 27/XI Na podstawie papierów wierzytelnych, a szczególnie według rady J.F.R., ażeby występował w Brytanii jako wykonawca, J. planuje okazać czynności wykonawcze w sprawach brytyjskich.

568 Ariańscy Lombardowie opanowali Włochy północne i zaczęli się stąd rozpościerać ku południowi, po 21 latach zdobywając prawie cały kraj, z wyjątkiem Rzymu, który zawsze im się opierał i Rawenny, która dopiero przy końcu im się poddała. ---- 28/XI J. wykonuje czyny wykonawcze w sprawach brytyjskich, tj. stawia J. Hemerego nad pracą pasterską, czyni trzech zarządców komitetem V.D.M., ogłasza w dalszym ciągu kazania br. Russella w gazetach, zmienia program konwencyjny w Manchester - biuro brooklyńskie, będące pod wpływem J.F.R. nigdy nie poddało się pod wykonawcze władze J., a biuro londyńskie przez swoich zarządców długi czas opierało się im, ale ostatecznie poddało się pod wszystkie jego zarządzenia.

570 Alboin zadaje straszną klęskę opierającym się Rzymianom. ---- 30/XI J. zadaje porażkę jedenastu starszym, opierającym się zarządzeniom Przybytku.

573 Zamordowanie Alboina. ---- 3/XII H.J. Shearn, W.Crawford i F.G. Guard występują przeciw J., okazując to przy jego wizycie w Forest Gate.

574 Autary (długowłosy), młodszy wnuk Alboina, następuje na królestwo longobardzkie pod regentem, po Klefie, następcy Alboina. ---- 4/XII List nadeszły z Brooklyna potwierdza stanowisko J., że zarządzenia Przybytku należą do zgromadzenia wiernych.

584 Autary dochodzi do pełnoletności, stając się królem Longobardów w całej pełni. ---- 14/XII J. zaczyna odczuwać niezadowolenie z opozycji H.J. Shearna i W. Crawforda, wyrażonej w liście pierwszego, pisany 12/XII, że nie zmieni programu konwencyjnego według jego rady.

589 Arianizm Wizygotów zostaje obalony, w Hiszpanii przez manipulacje papieża. Longobardowie pod Autarym decydują powiększyć swoja włoską posiadłość. ---- 19 XII Namawianie kolporterów, ażeby zaniechali metody br. Russella, a przyjęli metody. J.F.R. Brat J. decyduje się zastosować swoją kontrolę w sprawach wykonawczych w Brytanii szczególnie co do programu konwencyjnego w Manchester, czynność, którą zarządcy chcieli unieważnić.

590 Autary powiększa swoją posiadłość włoską. Grzegorz Wielki zostaje papieżem. ---- 20/XII J. gromi zarządców za nie przyjęcie jego zmian w programie konwencyjnym, nalegając, że ma być dany do druku z jego zmianami, mianując J. Hemerego przewodniczącym programu. J.F.R. coraz więcej bierze w swoje ręce pracę komitetu wykonawczego.

591 Autary, będąc w opozycji katolikom, stara się o zajęcie Rawenny. Autary umiera. ---- 21/XII J. chce zdobyć poparcie Hemerego.

592 Agilulf zostaje następcą Autarego i chociaż się trzyma arianizmu, stara się o pojednanie z katolikami. ---- 22/XII J. odmawia przyjęcia dorady młodszego F.G. Guarda, którego namówili Shearn i Crawford, ażeby mu radził trzymania się zdala od spraw wykonawczych w Brytanii, a ograniczył się do pracy pielgrzymskiej, by nalegał na trzymanie się zarządzeń br. Russella, lecz przyjął pojednawcze stanowisko względem H.J. Shearna i W. Crawforda.

593 Papież Grzegorz Wielki usiłuje zromanizować Longobardów przy pomocy ich królowej. ---- 23/XII J.F.R, wysyła list do zarządców, w którym pochwala urząd brytyjski brata J. i naznacza J. Hemerego na specjalnego przedstawiciela Towarzystwa w Brytanii i Irlandji, obie rzeczy są obliczone na to, ażeby zrutherfordyzować pracę i zwolenników brata J.

597 Grzegorz I posyła Augustyna do Anglii ażeby nawrócił Anglo-Saksonów; jako rezultat pracy zaczętej tego roku wielka liczba Anglo-Saksonów staje się wyznawcami Rzymu. Kolumba umiera po owocnej pracy misjonarskiej w Brytanii. - 26/XII J.F.R. nakłania A.H. McMillana do pracy publicznej, a w rezultacie tego wielu nowych członków z publiczności zostaje zdobytych dla Rutherforddyzmu. Br. J. kończy pierwszą fazę pracy pielgrzymskiej dla braci brytyjskich i rozpoczyna drugą fazę.

601 Augustyn z niepowodzeniem próbuje zjednać walijskich biskupów dla Rzymu. ---- 31/XII A.H. McMillan z niepowodzeniem próbuje zjednać pielgrzymów dla Rutherfordyzmu.

1917

606 Cesarz Fokas i jego poplecznicy uznają prymat papieski. ---- 5/I W Brytanii H.J.S. i W.C. piszą pokorny list do J.F.R. W Ameryce A.H.M. i W.E.V. przyjeżdżają do Pittsburgha na zebranie akcjonariuszy zdecydowani, za doradą J.F.R., oddać jemu władzę zarządcy i jedynego wykonawcy.

615 Agilulf umiera, następcą jego zostaje Adawaldus jako król Longobardów. ---- 14/I J. zaprzestaje taktyk pojednawczych, przybiera stanowisko opozycyjne przeciw H.J.S. i W.C. jako starszym Przybytku i aktualnie chociaż nieświadomie wycofuje kapłańską społeczność od nich.

625 Adawaldus umiera. Ariowaldus zostaje królem Longobardów. ---- 24/I E. Housden na zaproszenie J. odwiedza go w Leeds, gdzie J. obiecuje mu miejsce W. Crawforda jako pomocnika zarządcy.

    Tutaj potrzeba uczynić kilka uwag odnośnie walk prowadzonych pomiędzy mahometanami i chrześcijanami (?) we Wieku Ewangelii, które mają pokrewieństwo z naszym tematem. Mahometanie w równoległościach odpowiadają władzom cywilnym w Małej Miniaturze; chrześcijanie (?) odpowiadają ludowi Prawdy w Małej Miniaturze. Ich walki odpowiadają sporom, jakie toczono między władzami cywilnymi, a ludem Prawdy odnośnie militaryzmu i sumiennemu sprzeciwianiu się poborowi wojskowemu. Wcześniejsze walki prowadzone między nimi odpowiadają tym fazom sporów, jakie były prowadzone między braćmi brytyjskimi, a cywilnymi władzami w Anglii. Z mahometańskim podbojem Francji rozpoczynają się odnośne walki, które odpowiadają sporom, jakie toczono między amerykańskimi władzami cywilnymi, a braćmi w Ameryce. Ich następne walki we Francji równoleżą ze sporami, jakie obejmowały zarząd Towarzystwa; walki w Hiszpanii równoleżą ze sporami kolporterów; walki we Włoszech równoleżą ze sporami, jakie objęte były w wydziale wykonawczym Towarzystwa: w Palestynie (wojny krzyżowe) równoleżą ze sporami, obejmującymi braci w sprawach sądowych; fazy konfliktu, obejmującego Turków i chrześcijan (?) równoważą z tymi sporami, którym towarzyszy stopniowe zwycięstwo z chwilowymi odporami, jakie prowadzili zwolennicy Towarzystwa przeciw władzom cywilnym w ich sądowych potyczkach. Równoległości są tak liczne, że nie mamy miejsca na wszystkie, więc podajemy tylko niektóre, tj. najważniejsze.

630 Pierwsza walka między mahometanami a chrześcijanami (?) koło Muty, w Syrii, ma zakończenie niezdecydowane; zwycięstwo skłania się raczej w stronę mahometan niż chrześcijan (?) ---- 29/I W przytoczonych argumentach między rządem brytyjskim a adwokatami Towarzystwa w wyższym sądzie podczas pierwszej rozprawy o uwolnienie starszych od poboru wojskowego, adwokaci rządowi biorą nieco przewagi w dyskusji.

633 Początek sporu monoteletów (których nauka streszczała się w zdaniu, że w Chrystusie jest jedna tylko wola); papież Honoriusz i patriarchowie konstantynopolski i aleksandryjski popierają monoteletyzm, a mnich Sofroniusz, później patriarcha jerozolimski, odrzuca ten pogląd. ---- 1/II Spór, że pomiędzy korporacją MSSB a Przybytkiem istnieje jedność zamiarów, zaczyna się. J.F.R., Hemery i E.Housden zgadzają się na tę jedność, a Shearn i Crawford opierają się temu.

635 Oswald nie bedąc Rzymianinem, zostaje chrześcijańskim królem Northumbrii i głównym królem Anglosasów ---- 3/II. J. wydala ze służby Shearna i Crawforda, zarządców brytyjskich, po ich usiłowaniu użycia przeciw niemu Mat. 18:15-18; chcieli bowiem użyć kroków wtórych przed powzięciem kroków pierwszych.

636 Rotaris, arianin, zostaje królem Longobardów, i panuje do roku 652. ---- 4/II J. zaczyna pierwszy raz wyrozumiewać, iż on jest małą pozafigurą Nehemiasza; Jan Hus był wielką pozafigurą Nehemiasza.

637 Saraceni zdobywają Jeruzalem i udaremniają opozycję Sofroniusza patriarchy jeruzalemskiego, i jego kleru co do poglądu monoteletów. ---- 5/II Wyższy sad brytyjski wydaje wyrok, że starsi podlegają pod pobór wojskowy w Brytanii; który tymczasem hamuje H.J. Shearna i jego zwolenników w sprzeciwianiu się jedności zamiarów MSSB i Przybytku.

638 Cesarz Herakliusz wydaje tezę popierająca monoteletyzm. ---- 6/II J. Hemery, jako przedstawiciel prezesa Towarzystwa, obstaje za jednością zamiaru Przybytku i MSSB jako brytyjski przedstawiciel Towarzystwa.

642 Oswald umiera. Oswin zostaje jego następcą. ---- 10/II J. zastanawia się nad ustawieniem spisu oskarżeń przeciw.

643 Rotaris, król Longobardów, ustanawia kodyfikację prawa longobardzkiego w języku łacińskim. ---- 11/II J. zaczyna spisywać oskarżenia przeciw H.J.S. i W.C. w Edinburghu (Anglii) na podstawie Prawdy.

648 Cesarz Konstans II wydaje tak zwany "typos" zakazujący sporów, a nawołujący do powrotu do poprzedniego stanu przed zaczęciem się sporu monoteletańskiego, tj. ażeby nie nauczano ani o jednej woli Chrystusa, ani o dwóch, tym sposobem chce zignorować cały przedmiot. ---- 16/II J. Hemery radzi, ażeby zaniechać sporu o jedności lub oddzielności MSSB i Przybytku, chcąc przez to zignorować cały przedmiot.

652 Rotaris umiera. Rodoald zostaje jego następcą. ---- 20/II J. widzi się w obrazie Mardocheusza; wyjeżdża z Londynu, gdzie skończyła się jego ostatnia praca pielgrzymska w Anglii w 1917 r.

653 Rodoald umiera, a jego następcy do Liutpranda (712-744) zabiegają o pokój z papieżem, niekiedy doznają jego niełaski. ---- 21/II J. rozpoczyna wygłaszanie kazań przeciw używaniu Biblii za podręcznik i klerykalizmowi i do 21 kwietnia zabiega o pokój pomiędzy sobą a J.F.R., niekiedy będąc w jego niełasce.

655 Papież Marcin umiera na wygnaniu. ---- 23/II Brat McCloy otrzymuje wiadomość o zamianowaniu komisji śledczej, która jest początkiem klęski J.F.R. w Brytanii.

660 Aribert, król longobardzki, umiera, Gundibert zostaje jego następcą. ---- 28/II J. otrzymuje od J.F.R. nieupoważnione odwołanie z przestawicielstwa Towarzystwa i tymczasowo przyjmuje odwołanie jako upoważnione.

662 Mnich Maximus, wódz tych, którzy byli zwolennikami dwoistej woli Chrystusa, jest z powodu różnych kar niezdolny do pracy publicznej. Gundibert umiera, Grimoald panuje. ---- 2/III W. Crawford otrzymuje odmowę przywrócenia go na poprzednie stanowisko skarbnika w londyńskim Betel, zostaje wykluczony z wyborów na starszego i brat Houston odmawia mu wydania kluczów skarbnika. Brat J. wierzy, że jego odwołanie jest ważne, odmawia na zaproszenie J. Hemerego zajęcia głównego miejsca przy stole w jadalni i przyjmuje poślednie miejsce.

664 Oswin usuwa metody starego brytyjskiego Kościoła, a przyjmuje rzymskie. ---- 4/III J. oddaje zupełnie swą urzędową pracę brytyjską przywłaszczoną przez J.F.R.

667 Grimoald umacnia siebie przeciw nieprzyjaciołom jego władzy, przez zamianowanie wiernych jemu dowódców wojsk. ---- 7/III J. ponownie dowodzi o danej mu władzy przez Zarząd Towarzystwa z powodu protestów J. Hemerego i otrzymuje poparcie od głównych braci w londyńskim Betel.

671 Grimoald, król Longobardów, umiera. Perktarit zostaje jego następcą, pod którego panowaniem Longobardowie przechodzą z arianizmu na katolicyzm. ---- 11/III J. poznaje, że J.F.R. i J.H. przez obalenie zarządzeń br. Russella błędnie poinformowali tych braci, którzy popierali brata J. w Brooklynie i Londynie.

680 Zwołanie soboru do Konstantynopola (tzw. pierwszego soboru Trul-Pańskiego) w celu obalenia monoteletyzmu. ---- 20/III Hemery, Shearn i Crawford naradzają się nad obaleniem sposobów postępowania brata J. i że zamiary MSSB jako korporacji i Przybytku londyńskiego są, jedne i te same.

686 Perktarit umiera, Kunibert zostaje królem Longobardów. ---- 26/III J. po poradzeniu się swego adwokata decyduje się zaniechania dalszych prób zatrzymania kontroli nad Betelem londyńskim i postanawia powrócić do Ameryki.

692 Zwołanie drugiego soboru truliańskiego; pierwsze kroki są poczynione w celu wywołania schizmy pomiędzy Wschodnim i Zachodnim Kościołem. ---- 1/IV J. Hemery naradza się ze starszymi Przybytku, a potem denuncjuje J. przed starszymi Przybytku londyńskiego, co powoduje rozerwanie pomiędzy dwoma grupami członków Wielkiego Grona w Brytanii. Brat J. odjeżdża z Liverpoolu do Ameryki.

700 Kunibert umiera. ---- 9/IV J. przyjeżdża do New Yorku, gdzie W.E.Van Amburgh wychodzi na jego spotkanie, obiecując mu, że nikt nie będzie rewidował jego osobistych rzeczy jak to było czynione w londyńskim Betel, kiedy to J. odmówił udania się do Betel, aż otrzymał to zapewnienie.

701 Aribert II zostaje królem Longobardów, którego jedenastoletnie sprawiedliwe panowanie nie podobało się książętom longobardzkim, buntującym się często przeciw niemu. ---- 10/IV J. spotyka się po raz pierwszy z J.F.R. 9 kwietnia wieczorem i mówi o swoim urzędzie jako posłaniec Epifaniczny, pod błędnym wrażeniem, że szafarstwo grosza było jego urzędem i trzyma się tego poglądu przez jedenaście dni; wodzowie w brooklyńskim Betel, przeciwnicy Rutherforda, potępiają ten pogląd.

711 Saraceni urządzają wyprawę do Hiszpanii, zapowiadając, wiele kłopotu Hiszpanom i innym chrześcijanom (?). ---- 20/IV Pochwalanie wypowiedzeń siódmego tomu przeciw patriotyzmowi, staje się zapowiedzią na wiele kłopotu dla kolporterów i innych zwolenników Towarzystwa.

712 Aribert II tonie w Tybrze pod wagą złota, które niósł z sobą. Liutprand, największy z królów longobardzkich, wstępuje na tron i pomimo niepomyślności stara się do roku 744 rozciągnąć swoją władzę nad całymi Włochami. ---- 21/IV J. jest w niełasce u J.F.R. za swoje poglądy, lecz trzyma się swego urzędu Epifanicznego, czyniąc bezowocne starania o jego uznanie.

721 Saraceni po raz pierwszy napadają na Francję. ---- 20/IV Pochwalanie wypowiedzeń siódmego tomu przeciw patriotyzmowi, staje się zapowiedzią na wiele kłopotu dla kolporterów i innych zwolenników Towarzystwa.

732 Karol Martel, wódz Franków, z pomocą Liutpranda i innych, odnosi decydujące zwycięstwo nad Arabami pomiędzy Tours i Poitiers, a tak wstrzymuje ich dalszy postęp we Francji. ---- 11/V J.F.R., w przemówieniu za Zarząd, odczytuje członkom rodziny Betel oświadczenie o sumiennym sprzeciwianiu się poborowi i otrzymują dodatkowe rady od innych członków w Betel, między którymi J. podaje myśl, ażeby wstrzymać kapłańskie poparcie od władz wojskowych, a tym sposobem odeprzeć wszelkie argumenty militarystów.

737 Karol Martel z pomocą Liutpranda kończy, pobicie Arabów we Francji, wypędzając ich nazad do Hiszpanii. ---- 16/V J.F.R. z ramienia Zarządu ogłasza powyższe oświadczenie w Strażnicy z dodatkowymi argumentami, jakie poradził J. i inni członkowie Betel, a tym sposobem pobija argumenty militarystów, przeciwne Zarządowi, starającemu się o uwolnienie braci od poboru wojskowego ze względów sumienia.

(Ciąg dalszy nastąpi.)

TP ’48, 35-48.

Wróć do Archiwum