NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA
2 Moj. 1:6-7:13; 10:24-15:21; P. '33, 150
(Dokończenie)
W DRUGIEJ Księdze Mojżesza 15:1-21 jest figuralnie przedstawiona chóralna pieśń Alleluja, śpiewana przez symboliczne niebiosa i ziemię. Ta pieśń rozpoczyna się po zniszczeniu upadłych aniołów i odstępczych ludzi przy końcu Małego Okresu. Ta sama pieśń jest wyrażona w skróceniu w księdze Objawienia 5:13. Różnica pomiędzy tymi dwiema pieśniami jest nie tylko w tym, że w pierwszej zawiera się więcej szczegółów, ale i w tym, że pieśń o Wyjściu w pozafigurze ogranicza się do opisu doświadczeń w Małym Okresie, podczas gdy pieśń z Objawienia 5:13 jest pieśnią o Wyzwoleniu z obu wieków - Ewangelii i Tysiąclecia. Oprócz tego pieśń o Wyjściu jest śpiewana Jehowie, podczas gdy pieśń z Objawienia jest śpiewana Jehowie i Barankowi. Jednak w ogólności obie są tą samą pieśnią. Ażeby zrozumieć właściwość zastosowania pieśni z 2 Moj. 15:1-21, musimy wziąć pod uwagę ten fakt, że jak wojujący władca, który na wojnie o niepodległość odniósł zwycięstwo z pod opresyjnego i możnego wroga, jest wychwalany w pieśni, tańcu i paradzie przez jego uwolnionych i wdzięcznych poddanych, tak samo w drugiej księdze Mojżesza 15:1-21, Jehowa jest wychwalany w pieśni, tańcu i paradzie za Jego zwycięstwo w wojnie, jaką prowadził o wyzwolenie Izraela, którego Faraon chciał ponownie podbić i ujarzmić w niewolę. W znaczeniu pozafiguralnym Jehowa będzie wysławiany za wyzwolenie Jego ludu od ostatecznych wysiłków Szatana, jego upadłych aniołów i odstępczych ludzi, którzy będą chcieli ponownie ujarzmić wierną klasę restytucyjną, jak również Starożytnych i Młodocianych Świętych. W ten sposób zapatrując się widzimy, że pieśń triumfu izraelskiego, śpiewana Bogu jako wielkiemu Oswobodzicielowi, stała się proroctwem triumfalnego śpiewu wszystkich odkupionych Bogu, Największemu ze wszystkich oswobodzicieli i Jego Głównodowodzącemu, naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi i jest w krótkości opisana w Objawieniu 5:13. Podając tę krótką przedmowę o ogólnych uwagach, odnoszących się do drugiej księgi Mojżesza 15:1-21, przystępujemy teraz do szczegółów podanych w tych wierszach Pisma Świętego, którymi kończymy nasze obecne badanie.
(2) Mojżesz, śpiewając tę pieśń (wiersz 1), jako jej natchniony kompozytor, wyobraża Jezusa i Kościół, którzy będą tym Boskim natchnionym kompozytorem ostatniego hymnu Alleluja, jaki niebiosa i ziemia śpiewać będą Jehowie, jako najwyższemu Bogu, a Który jest i najwyższym w zwycięstwie. Synowie Izraelscy, przyłączający się do tej pieśni, wyobrażają Starożytnych i Młodocianych Świętych jak i Wielkie Grono, i prawdopodobnie pokutujących i przywróconych do pierwotnego stanu aniołów; te klasy połączą się w cudownym hymnie zbawienia. Dlatego ograniczamy pozafigury Mojżesza i synów Izraelskich do tych czterech, a prawdopodobnie pięciu klas duchowych, ponieważ rozumiemy, że Maria i inne niewiasty Izraelskie wspomniane w wierszach 20 i 21, reprezentują wierną klasę restytucyjną. Rozumiemy również, że aniołowie pokutujący i przywróceni do pierwotnego stanu są z tego powodu zaliczeni do synów Izraelskich, bo oni prawdopodobnie wchodzą w pozafiguralny "lud pospolity" wspomniany w 2 Moj. 12:38, a także i dlatego, że mieli w Parousji swoją próbę i sąd. a w Epifanii przechodzili swoje oddzielenie od niepokutujących i upadłych aniołów (2 Tym. 4:1; Z. '07, 296-300, albo "Sąd Dnia Wielkiego" S. '26-IX-131), a w Tysiącleciu będą na próbie życia. Próba, na jaką byli wystawieni upadli aniołowie w Wieku Ewangelii, miała wykazać, czy oni będą lub nie będą pokutowali. Próba ta nie była próbą życia, która dopiero w Tysiącleciu będzie daną pokutującym upadłym aniołom, ale nie niepokutującym, którzy jako niepoprawni, będą, tak jak szatan, podczas całego Tysiąclecia w przepaści.
(3) Ponieważ Biblia (Ef. 1:10, i t.d.) upewnia nas, że Bóg będzie jeszcze Głową rzeczy, jakie są na niebie (pokutujących upadłych aniołów) przy końcu przyszłego Wieku, dlatego rozumiemy, że ci aniołowie będą w Tysiącleciu na próbie życia i dlatego jakimś sposobem, niejasnym nam jeszcze, będą objęci próbami Małego Okresu, na podobieństwo Starożytnych i Młodocianych świętych, którzy chociaż byli w tym życiu na próbie zdatności na Lewitów i Książąt, będą jeszcze w przyszłym Wieku na próbie życia, a których ostateczna próba odbędzie się w Małym Okresie. Że i pokutujący aniołowie będą mieli ostateczną próbę w Małym Okresie, to jest jasne z tego faktu, że Szatan ma być rozwiązany zanim oni mogą być wystawieni na próbę jego pokus. Szatan i jego niepoprawni aniołowie albo będą starali się o wciągnięcie pokutujących aniołów do współudziału ze sobą w zwodzeniu klasy restytucyjnej, albo będą usiłowali usunąć ich od pewnych im nadanych przywilejów (na podobieństwo jak będą chcieli uczynić w sprawie książąt Tysiąclecia), albowiem pokutujący aniołowie będą prawdopodobnie mieli pewną służbę opiekuńczą nad klasą restytucyjną w Tysiącleciu, która będzie różniła się od dzieła spełnianego przez Chrystusa [Głowę i Ciało], i Wielkie Grono, tak jak różni się służba, opiekuńcza dobrych aniołów, jaka teraz spełniają względem Kościoła w ciele (Żyd: 1:14), i od tej służby Szatan będzie możliwie starał się im odradzać lub usunąć. Próba, jakiej podlegać będą pokutujący aniołowie, będzie ciężką do zniesienia i prawdopo-dobnie będzie podchodziła pod pięć punktów próby, pod j akie podlegać będą Starożytni i Młodociani święci, a która będzie odmienna od próby klasy restytucyjnej. Biblia nie daje informacji czy niektórzy z nich upadną lub nie. tak jak nie daje informacji w tej sprawie odnośnie książąt Tysiąclecia. Wierność tych trzech klas w próbach przedwstępnych, przed próbą życia, będzie możliwie powodem, że będą wiernymi w próbie ostatniej, chociaż nie jest absolutna gwarancją, ponieważ próba zawiera w sobie możliwość upadku. Ufamy, że ta rzecz będzie nam lepiej znana, aniżeli ją, teraz znamy, chociaż pełna jej znajomość będzie prawdopodobnie zakryta przed nami dopóki jesteśmy w ciele, gdyż nie byłaby korzystną dla tych trzech klas, którzy gdyby byli zapewnieni o swoim powodzeniu w ostatniej próbie, to możliwe, że niektóre jednostki nie czyniłyby tak dobrych postępków, jak wtedy, gdy będą pozostawieni w niepewności co do wyniku tej próby.
Symboliczna Pieśń
(4) Pieśń (w. 1), jaką będą te duchowe klasy śpiewały, nie będzie pieśnią literalną, tak jak pieśń 144,000 (Obj. 14:3) śpiewana w Parousji nie była pieśnią literalną. Pieśń ta będzie deklaracją w duchu triumfalnym o potężnym dziele wyzwolenia, jakie sprawił Jehowa dla sprawiedliwych i o Jego potężnym dziele zniszczenia dla niepoprawnych grzeszników. Jednakowoż nie przeczymy, że niektóre z tych deklaracyj zostaną ułożone w pieśniach i muzyce literalnej, tak jak pieśń Mojżesza i Baranka była śpiewaną w literalnych hymnach i muzyce; lecz czyniąc tę uwagę chcemy tu zaznaczyć, że hymn ułożony do literalnej muzyki i śpiewu nie jest pozafigurą pieśni jaką Mojżesz, mężczyźni i kobiety śpiewali, która była hymnem lub psalmem śpiewanym przy literalnej muzyce. Ale w pozafigurze mamy raczej rozumieć, że podczas solennych obchodów triumfalnych będą wyrażane wychwalania Jehowy za Jego wielkie dzieła jakie dokonał w Małym Okresie. Niektóre ze zebrań klasy restytucyjnej będą duże, a niektóre małe; jedne będą na podobieństwo naszych zebrań wykładowych, drugie zaś na podobieństwo świadectw, a jeszcze inne prowadzone mniej więcej w sposób prywatny, na których będą rozmowy o wielkich dziełach Bożych. Bez względu jakie będą te zebrania, małe czy duże, publiczne czy prywatne, czy będą to wykłady, świadectwa lub rozmowy, wszystkie będą przedmiotem wypowiadania o wielkich dziełach Jehowy, jakie dokonał w Małym Okresie i zawsze na ustach Symbolicznych niebios i ziemi; i to będzie pozafigura pieśni, jaką Mojżesz, mężowie Izraelscy i niewiasty śpiewali w bezpieczeństwie po przejściu przez Morze Czerwone, po zatopieniu Egipcjan w wielkich wodach morza. Serdeczny i duchowny sposób wypowiadania tych deklaracyj jest figuralnie pokazany w sposobie dobitnym, w którym słowa pieśni figuralnej są wprowadzone, jak literalne tłumaczenie hebrajskie pokazuje przez wyrażenie: "a rzekli mówiąc," tzn. dobitnie wypowiadali. Teraz przystępujemy do wykładu samej pieśni.
(5) Zauważmy, że śpiewacy użyli do swojej pieśni pierwszej osoby, liczby pojedynczej: ''śpiewać będę Panu." To pokazuje, że tak w figurze jak i w pozafigurze do obchodu przystępowały osoby pojedynczo. Jak wszyscy byli w figurze pojedynczo wybawieni, tak też będzie w pozafigurze; a chociaż każdy śpiewał jednogłośnie z wszystkimi, jednakowoż pieśń jego była jego własną pieśnią, tak też będzie w pozafigurze. Ażeby wziąć udział w pieśni, potrzeba tak w figurze jak i w pozafigurze osobistego zdecydowania, co jest pokazane w słowach "śpiewać będę." Oprócz tego harmonia i zgodność zawiera się (w fig. i pozafig.) w słowach "śpiewać będę." Ponadto najwznioślejsza ze wszystkich chwalb Jehowy jest wyrażona w figurze i pozafigurze w słowach: ''Śpiewać będę Panu." Te słowa znaczą w pozafigurze, iż każdy na niebie i na ziemi odda wieczną chwałę naszemu Bogu i Królowi! Takim będzie dla Boga chwalebny wynik Jego cudownego Planu Wieków. Triumf Jehowy w obu wypadkach jest powodem nieśni: ''iż wielmożnie (triumfalnie) wywyższon jest." Rzeczywiście iż Bóg był pozafiguralnie zajęty w największej ze wszystkich wojen, przeciwko największemu ze wszystkich nieprzyjaciół, który był uzbrojony w największą biegłość opozycyjną i odpowiednie zaopatrzenie; z tej wojny Bóg wyszedł z jak największym chwalebnym triumfem, ponieważ wszelkie błędy (konia) i wszyscy błądzący wodzowie (jezdnego) zostali w tej wojnie duchowej obaleni we wiecznym zniszczeniu (wrzucił w morze - w. 1). Ten wiersz jest częścią zasadniczą całej pieśni, albowiem to, co dalej następuje w tej pieśni, jest tylko elaboratem słów zawartych w 1 wierszu.
(6) Jezus i Kościół będą mogli właściwie powiedzieć: "Moc moja ... Pan" (w. 2), ponieważ Jehowa wzmocnił ich do dzieła wyzwolenia w Parousji i w Epifanii i jeszcze ich wzmocni do tegoż dzieła w Tysiącleciu i w Małym Okresie. Myśl zatem jest, iż jest to moc Jehowy, która dokonywa wyzwolenia. Inne klasy duchowe (synowie Izraelscy) również uznają Jehowę jako źródło mocy ich wyzwolenia, jak również ich współdziałanie w wyzwalaniu drugich. Następna część tego cytatu, podająca "chwałą moją Pan" (w. 2), ma odmienne wyrażenie w przekładzie angielskim, a mianowicie ''pieśnią moją jest Jah [Pan]." Wszystkie klasy na poziomie duchowym będą mogły powiedzieć "pieśnią moją jest Jah [Pan]." albowiem On będzie tematem ich rozmów, świadectw i objawień. Wyraz Jah, znajdujący się w Biblii hebrajskiej w 2 wierszu jest skrótem z wyrazu Jahweh, zdarzającym się tylko w 47 miejscach, podczas gdy wyraz Jahweh zdarza się przeszło 5,000 razy. Wszyscy będą mogli powiedzieć, że Jehowa stał się ich zbawieniem, a nawet nasz Pan będzie mógł to powiedzieć (Żyd. 5:7); albowiem Bóg ich wszystkich wybawił z mocy kusiciela kiedy byli na próbie. Każda jednostka będzie mogła powiedzieć: "Ten jest Bogiem moim" (w. 2), z powodu że Jehowa był i będzie dla nich potężnym Mocarzem, który miał i mieć będzie do czynienia z nimi w przymierzu. Zdanie podające w 2 wierszu "przetoż przybytek wystawię mu." jest błędnie przełożone. We wszystkich lepszych przekładach angielskich, takich jak np. Poprawiony Przekład Angielski. Poprawiony Przekład Amerykański, Rotherham, Young, itd. jest podane, "chwalić Go będę." Chwalenie Boga znaczy oznajmianie Jego charakteru, Słowa i dzieł, bo takie oznajmianie przynosi Bogu chwałę. Wyrażenie "Bóg ojca mego" zdaje się odnosić do Adama, który był ojcem ludzi przemienionych na istoty duchowe; on miał również Jehowę za Boga. Niektórzy mogliby z tego wnosić, że aniołowie przy-wróceni do doskonałości byliby wyłączeni z poza figuralnych synów Izraelskich; lecz ta sprawa niekoniecznie musi się tak przedstawiać, ponieważ tych aniołów jest stosunkowo mała liczba, a nawet wszystkich upadłych aniołów nie było wiele, i dlatego duża większość duchów odkupionych pochodzić będzie z rodu Adamowego. Zdarza się dość często w Biblii jak i w zwykłej mowie, że o części, szczególnie o dużej części, mówi się jako o całości. Np. o sześćdziesięciu ośmiu starszych (4 Moj. 11:24, 26) jest powiedziane jako o siedemdziesięciu; a o dziesięciu Apostołach jest powiedziane w 1 Kor. 15:5 i w Ew. Jana 20:19, 24 jako o dwunastu. Wywyższanie Boga nie należy rozumieć by Go czynić wyższym jak On jest, gdyż to byłoby niemożebnym, ale podniesienie Go wyżej w swoim własnym i drugich ocenieniu. To będą mogli uczynić gdy zaczną rozmyślać w swych sercach i wpływać na drugich by rozmyślali o wielkich cudach Bożych, o postępujących objawieniach i o Jego dziełach, które będą się zawsze powiększały i tym sposobem coraz więcej objawiały Boga, jako chwalebnego w osobie, świętego w charakterze, cudnego w Słowach i wielkiego w dziełach.
(7) Wyrażenie hebrajskie ''Pan [Jahweh], mąż waleczny" (w. 3) nie znaczy, że Jehowa jest istotą ludzką. Ale znaczy, iż On jest wojownikiem, bo gdy w hebrajskim ktoś jest nazwany wojownikiem, to takie wyrażenie jest podobne temu, jakie jest używane w języku angielskim, gdy na okręt wojenny mówi się "man of war," co w dosłownym przekładzie znaczy "mąż wojny." Z wiersza 3-go nie należy wnosić, że Jahweh bierze udział w wojnie literalnej czyli ludzkiej, ale odnosi się do Niego, jako do wojownika Prawdy, Mocy, Sprawiedliwości i Miłości i takie były wszystkie wojny Boże. Albowiem Boska broń nie jest cielesna, ale duchowa, mocna ku zburzeniu miejsc obronnych i my według tego wzoru mamy być wojownikami. (2 Kor. 10:4.) Wojny Jehowy są święte i podniosłe, tak jako i Jego wojna prowadzona przeciwko Szatanowi i jego zwolennikom w Małym Okresie, o czym traktuje w szczególności w. 3. Wyrażenie "Pan [Jahweh] imię Jego" (w. 3) odnosi się do Boskich przymiotów istoty i charakteru. Jak już było podane w Ter. Pr. z maja 1939, str. 36 par. 7 i str. 37, że imię Jahweh odnosi się do przymiotów Boga (1) do Jego istoty, (2) do Jego charakteru. W tej łączności obie te myśli tutaj się stosują; albowiem te przymioty Boże, które należą do Jego istoty, a które są nazywane wszechmoc, wszechwiedza i wszechobecność będą czynne w Jego wyzwoleniu zbawionych klas i w Jego zniszczeniu potępionych klas; gdy zaś przymioty Boskiego charakteru nazywane mądrością, mocą, sprawiedliwością i miłością, będą operowały w tych samych dwu czynnościach. Z powodu że wyrażenie: "Pan [Jahweh], imię Jego" następuje zaraz po wyrażeniu: ''Pan [Jahweh] mąż waleczny," dlatego rozumiemy, że ten cytat "Pan [Jahweh] imię Jego" odnosi się do obu gatunków Boskich przymiotów. To jest dalej wykazane przez następujące słowa podane w wier. 4, "Wozy Faraonowe i wojsko jego wrzucił w morze." To znaczy, że Bóg zniszczy wszystkie organizacje (wozy) utworzone przez Szatana i jego zwolenników (wojsko). ''A wybrani (raczej, wyborni) wodzowie jego (główni wodzowie z ludzkich i duchowych stronników Szatana) zostali potopieni." [Pomimo że Egipcjanie zostali potopieni, to jednak wyraz hebrajski tawa tu użyty nie znaczy potopienie, ale raczej oni są tu przedstawieni jako pogrzebani w wodzie, a nie unoszący na wodach, tym sposobem wyraz ten przedstawia kompletność wiecznego unicestwienia głównych wodzów Szatana..] Reszta pieśni również pokazuje, że wyraz imię w wierszu 3 przedstawia Boskie przymioty, należące do Jego istoty i charakteru.
Bóg Zwycięski w Bitwie
(8) Wodzowie Szatana, jak ich figury dowodzą, będą podnieceni ze swego spodziewanego zwycięstwa, ale przepaści wód okryją ich (w. 5); znikną na zawsze z widoku. Pójdą w głębie, będąc zupełnie zniszczeni; jak kamień literalny wrzucony w literalną wodę prędko dostaje się na dno, tak ten obraz pokazuje, że nic nie potrafi ich zatrzymać od czynników i procesów dokonywujących zniszczenia wtórą śmiercią i utrzymać ich od jej warunku. Ten fakt, że wyborni wodzowie z ludzi i duchów, jak i cały zastęp, jaki Szatan będzie używał, zostanie zniszczony, pobudzi pięć klas duchowych do radości i pochwały wyrażonych w wierszu 6: "Prawica twoja (główna moc wykonywana przez Chrystusa - Głowę i Ciało), Panie, uwielbiona jest w mocy (objawia świetność Twej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości i silnie podziałała na zbawionych i potępionych w Małym Okresie). Prawica twoja, Panie, potarła nieprzyjaciela." Pozafiguralnym nieprzyjacielem tu wspomnianym jest Szatan, który dotąd odważa się i będzie się odważał w Małym Okresie podjąć walkę z Jehową. Z tego konfliktu wyjdzie on zupełnie potartym, na wieki zniszczonym. Bóg dokona tego nie przez pogwałcenie, ale przez właściwe skierowanie Swoich przymiotów istoty i charakteru na wykonanie aktu wszechmocy przeciwko złu jako zasadzie i przeciwko wszystkim, którzy postępują według tej zasady, a na korzyść dobra jako zasadzie i tych wszystkich, którzy postępować będą zgodnie z tą zasadą. Wtedy to prawica Boża będzie użyta w mocy chwalebnej. ''A w wielkości majestatu Twego podwróciłeś przeciwniki Twoje." (w. 7.) Boski majestat, czyli oznaka powagi i władzy Bożej, wypływa z Jego przymiotów, odnoszących się do Jego istoty i charakteru. W tych przymiotach Bóg przewyższa wszystkich, a nawet Jezusa. Te przymioty w swojej wielkości i wyższości ściągną wszystkich z wysokich miejsc i wielkich dzieł, którzy w Małym Okresie stawią Bogu opór w Jego zamiarach, odnoszących się do dobra i jego sympatyków i zła i jego sympatyków.
(9) Oponenci Boga muszą być ostatecznie ściągnięci ze swoich wysokości w głębiny srogiej porażki, ruiny i zniszczenia. Gdy Biblia podaje o gniewie Bożym (w. 7), to nie znaczy, że Bóg traci cierpliwość lub równowagę w wybuchach złości, gdyż On zawsze zachowuje samokontrolę, ale to znaczy okazanie Swego niezadowolenia w formie karania. (Rzy. 2:5; 4:15; 5:9; 13:4; Ef. 2:3.) Zgodnie z tym wiersz 7 podaje, "puściłeś gniew twój, który je pożarł jako słomę" (w przekładach angielskich podane "ściernie"). Bóg puszczając gniew Swój, znaczy, iż On daje zlecenie Chrystusowi [Głowie i Ciału] by wykonał moc Jego w formie kary. Następstwem tego karania jest zniszczenie, które pożera niepoprawnych grzeszników jako ściernie. Figura ścierni podlegających zniszczeniu jest wiele znaczącą. Ściernie w krajach wschodnich muszą być bardzo suche zanim bywają palone. A gdy już są dostatecznie suche, wrzucają je w ogień, który je prędko pali. To pokazuje jak złe uczynki grzeszników przy końcu Tysiąclecia symbolicznie osuszą ich, czyli przygotują na zniszczenie; a gdy zło, dochodzące w nich do najwyższego stopnia, przygotuje ich na zniszczenie, które gdy będzie im wymierzone, szybko ich zniszczy jako symboliczne ściernie. W języku symbolicznym jest opisane dęcie wiatru wschodniego i jego skutków. (w. 8.) Wiatr ten w wyrażeniu "tchnienie nozdrzy" przedstawia wiatr gniewu Bożego, chociaż wyraz hebrajski użyty w tym miejscu ma te oba znaczenia. Wiatr to uczynił gdy podniósł wody jako fale odpływowe i rzucił je daleko na ląd, które stojąc tam zgromadzone odkryły rafę, po której Izraelici podróżowali do wolności i bezpieczeństwa. Ostatnie zdanie w wierszu 8 jest podane w polskim "zsiadły się otchłanie w pośród morza." W przekładach angielskich to zdanie jest podane nieco odmiennie, a mianowicie: "zamroziły się głębiny w sercu morza" [the depths were congealed in the heart of the sea]. To zdanie jest widocznie przenośne, ponieważ średnio tropikalny klimat okolic Morza Czerwonego jest za ciepły na marznięcie. To przenośne wyrażenie znaczy, że tam, gdzie morze było, tam nastąpiło przenośne zamrożenie. Marznięcie zamienia wodę na ciało stałe, a przez odkrycie dna morskiego jest powiedziane, że stwardniały (zsiadły się) głębiny morskie. Innymi słowy, jest tu użyta tzw. motonimia czyli mowa przenośna, polegająca na zastępowaniu wyrazów właściwych przez inne, mające z nimi związek myślowy (np. czytać Mojżesza - zamiast księgi Mojżesza; wychodziło do niego Jeruzalem - zamiast jeruzalemczycy; 2 Kor. 3:15; Mat. 3:5). Obnażenie dna mor-skiego jest tu przedstawione jako zamarznięcie jego powierzchni. W mowie literalnej co do pozafigury, jest takie znaczenie: Moc Boża w gniewie na narzędzia, procesy i warunki wtórej śmierci zagrażające wiernym, otwarła drogę posłuszeństwa dla Jego ludu jako warunku, przez który Bóg miał ich wybawić. To spowodowało, że narzędzia i procesy wtórej śmierci miały być zgromadzone daleko od nich, aby im nie szkodziły; tym sposobem posłuszeństwo było tą gruntowną ścieżką dla wiernego ludu Bożego w czasie gdy byli na próbie życia wśród niebezpieczeństw wtórej śmierci.
(10) Określiwszy dotąd Boskie czynności, pieśń teraz przedstawia czynności nieprzyjaciół: "Mówił nieprzyjaciel (Faraon w figurze - Szatan w pozafigurze), będę gonił, dogonię, będę dzielił łupy, nasyci się ich dusza moja; dobędę miecza mego; wygładzi je ręka moja" - w. 9. To ostatnie zdanie w przekładach angielskich jest podane: "posiędzie je znowu ręka moja." W pozafigurze Szatan wypowiada chełpliwie te krótkie zdania raczej przez czyny jak przez słowa. "Będę gonił" - będę kusił do grzechu klasę restytucyjną. "Dogonię" - pociągnę Ich znowu do grzechu. "Będę dzielił łupy" - rodzaj ludzki ponownie w moim posiadaniu podzielę na poddanych i niewolników pomiędzy moich sprzymierzeńców i założę inne królestwo podobne mojemu poprzedniemu królestwu. "Nasyci się ich dusza moja" - stanę się znowu zadowolonym władcą nad nimi. "Dobędę miecza" - przedstawię moje nauki w taki sposób, że pobiją wszystkie wysiłki zwalczenia ich. "Posiędzie je znowu ręka moja" (według angielskiego przekładu) -- ja znowu stanę się ich panem i właścicielem. Tak Szatan będzie postanawiał, ale Bóg inaczej pokieruje, jak wskazuje wiersz 10: "Wionąłeś wiatrem twym" - Tyś Panie użył Twojej mocy przeciwko Szatanowi i jego wojsku. "Okryło je morze" - moc Twoja podziałała, że narzędzia i procesy wtórej śmierci zostały obrócone przeciwko nim, grzebiąc ich w stan wtórej śmierci. "Połknieni są jako ołów w wodach gwałtownych" - jako ołów tonie prędko, tak prędko narzędzia i procesy gdy ich pochwycą, pogrążą ich w stan wtórej śmierci. Wielka moc narzędzi i procesów wtórej śmierci jest pokazana w wyrażeniu w wodach gwałtownych, a prędkość umierania od tych narzędzi i procesów w wyrażeniu połknieni jako ołów.
(11) Następnie zbawione klasy duchowe zwracają się do chwalenia Boga (w. 11): "Któż podobny Tobie między bogami, Panie?" - Która potężna istota duchowa może się równać z Tobą? Żadna! pomimo wysiłków Szatana by się stać równym Bogu. (Izaj. 14:14.) Bóg jest najwyższym, a Jego zwierzchność zostanie uznaną i dowiedzioną, jak zapewnia nas o tym pierwsze zdanie 11-go wiersza. Boskie zwierzchnictwo jest pokazane w trzech szczegółach: (1) "wielmożny w świątobliwości," tzn. doskonały w mądrości, władzy, sprawiedliwości i miłości, każdy przymiot doskonały sam w sobie, doskonały w stosunku do drugich przymiotów i wszystkie przymioty w doskonałej. zgodzie, doskonale dominują nad Jego innymi łaskami; (2) "straszliwy w chwale" raczej ''godzien wszelkiej czci," tzn., że wszystkie Boskie zalety charakteru są czcigodne; i (3) "czyniący cuda," t. j. spełniający cudowne dzieło w wybawieniu sprawiedliwych, a wytraceniu niesprawiedliwych. Prawica Bożą, którą Bóg wyciągnie (w. 12), jest Chrystus [Jezus i Kościół], któremu jako pośrednikowi i najwyższemu zastępcy Jehowy, dana jest wszelka władza na niebie i na ziemi. Wyciągnięcie tej prawicy znaczy użycie Chrystusa do wykonania mocy Bożej. Wyraz "ziemia" (w. 12) w tej figurze jest użyty w szerszym znaczeniu, tj. w znaczeniu obejmującym całą naszą planetę, zawierającą lądy i morza. Z tego punktu zapatrywania tak ląd jak i woda na naszej planecie stanowią ziemię. I dlatego o Faraonie i jea;o wojsku, których pożarło Morze Czerwone, jest powiedziane "pożarła je ziemia." W pozafigurze rozumiemy, że pożarła ich wtóra śmierć. Czy ten wiersz uczy, że tak jak w wypadku Korego, Datana. Marona itd., literalna ziemia otworzy usta i pożre niewierną klasę restytucji, jest więcej jak wątpliwym, ponieważ w figuralnym pożarciu byli objęci wszyscy Egipcjanie od Faraona aż do najniższych jego żołnierzy i rozumie się, że pozafiguralnie Szatan i jego upadli aniołowie nie mogli być jako istoty duchowe pożarci przez literalną ziemię. Dlatego wyjaśnienie dane powyżej odnośnie wyrazu ziemia, podanego w tym wierszu i oznaczającego planetę, której częścią jest Morze Czerwone, jest stosowniejsze tak dla figury jak i dla celów pozafigury.
Pięć Klas Przesiewających i Przesianych
(12) Teraz w pieśni jest zrobione przejście do Boskiego dzieła wybawienia (w. 13): "Prowadzisz (w przekładach angielskich jest podane w czasie przeszłym "prowadziłeś") w miłosierdziu Twoim ten lud, któryś odkupił. Wybraną część ludu Bożego Wieku Ewangelii wyprowadził Bóg z pozafiguralnego Egiptu w Parousji i Epifanii; a w Tysiącleciu i w Małym Okresie reszta Jego ludu, włączając Starożytnych i Młodocianych Świętych, zostanie wyprowadzona z związków grzechu i poza niebezpieczeństwa wtórej śmierci do Wieków przyszłych, następujących po Małym Okresie, przedstawionych przez wschodni brzeg Morza Czerwonego. Rzeczywiście iż Boskie prowadzenie ich będzie najbardziej miłosiernym czynem miłej dobroci. "Poprowadzisz w możności ("w mocy przekład ang), twej do mieszkania świętobliwości twojej." Bóg, w przyprowadzeniu ich do tych po-Tysiącletnich Wieków, nie tylko wyprowadzi ich od służenia grzechowi i od niebezpieczeństw wtórej śmierci, ale także poprowadzi ich Swoją mocą do mieszkania świątobliwości Jego. Mieszkaniem świątobliwości, które już nigdy nie będzie zmazane grzechem, błędem i ich skutkami, będzie niebo dla zbawionych klas duchowych, a ziemia dla zbawionej ludzkości. W 14 wierszu pieśń zwraca się do grzesznej klasy odstępców. Wyraz ''narodowie" odnosi się do pięciu klas przesiewaczy i przesiewek po-Tysiącletnich. Wyraz "usłyszą" odnosi się do ich zrozumienia, że zbłądzili; a oświadczenie że ''zadrżą" odnosi się do przerażenia, jakie ich owładnie gdy spostrzegą, że zostali usidleni. Gdy wiersz 14 nadmienia o obywatelach Filistyńskich, to wskazuje tu na pierwsze i piąte po-Tysiącletnie przesianie i na jego przesiewaczy i przesiewki, co wykaże następujące wyjaśnienie: Wyraz Filistyni znaczy wieśniacy i przedstawia sekciarzy, szczególnie sekciarzy jako przesiewaczy i przesiewki, którzy odrzucają okup i udział Kościoła w ofierze za grzech. Dwukrotne porażenie Filistynów przez Dawida (2 Sam. 5:17-25; 8:1) jest figurą na dwie miażdżące porażki, jakie Pastor Russell zadał sekciarstwu, składającemu się z przesiewaczy i przesiewek, odrzucających okup i udział Kościoła w ofierze za grzech, tak jak dwukrotne uderzenie skały przez Mojżesza i Aarona przedstawia tych, co zaprzeczają tym dwom doktrynom. Zgodnie z powyższym rozumiemy, że mieszkańcy czyli "obywatele" ziemi Filistyńskiej przedstawiają te dwie klasy przesiewaczy i przesiewek. Wyraz "boleść" czyli żałość, smutek - znaczy, że gdy przy końcu Małego Okresu zauważą odstępcy swój przykry stan, wtedy zostaną ogarnięci smutkiem, gdyż zrozumieją, że zgrzeszyli i że będą musieli umrzeć wtórą śmiercią.
(13) Książęta czyli wodzowie Edomscy (w. 15) są to niewierzący przesiewacze, jacy zjawią się po tysiącleciu w Małym Okresie. Ich lekiem będzie przerażenie jakie odczują, gdy dowiedzą się, że zostali zwiedzeni i że zwodzili drugich, a przez to zostali skazani na wtóra śmierć. Mocarze Moabscy są to wodzowie przesiewania kombinacji, którzy nastaną po Tysiącleciu. Strach zejmie ich, czyli ubezwładni. gdy dowiedzą się o naturze swych czynów i o następstwach. Chananejczycy wyobrażają przesiewaczy i ich przesiewki. jacy powstaną z ruchu reformy. Struchlenie wszystkich obywateli chananejskich wyobraża, że zginą w zatraceniu przesiewacze i przesiewki starający się o wprowadzenie reformy, czyli ulepszeń, według ich błędnych poglądów. Znaczeniowy nacisk przerażenia, jakiego wszyscy z nich doświadczą, jest pokazany przy powtórzeniu myśli za-wartej w słowach "strach i lękanie." (w. 16.) Ta kombinacja tych dwóch charakterystycznych wyrazów pokazuje jak wielkie będzie ich przerażenie. Przerażenie ich będzie słuszne, ponieważ poczuwać się będą do winy w najwyższym stopniu, a w na-stępstwie tego zgryzoty sumienia i rozpacz owładną nimi na myśl, co oni uczynili i co utracą - żywot w doskonałości. Od wielkości ramienia Jehowy - mocy Chrystusa (Głowy i Ciała) - jakie będzie użyte dla dobra wiernych, ale przeciwko niewiernym, którzy umilkną i staną się nieczynnymi (wyraz hebrajski dum zawiera w sobie te obie myśli) jako kamień. To będzie trwało do czasu rozpoczęcia się tego stanu oniemienia i bezczynności niewiernych [tj. gdzieś pomiędzy czerwcem 2911, a paździer. 2914], aż cała próba ludu Bożego zakończy się (w paździer. 2914) - "aż przejdzie lud Twój Panie, aż przejdzie lud ten. któregoś sobie nabył." Potemu nastąpi egzekucja niepoprawnych grzeszników... "To widząc sprawiedliwi rozweselą się, a wszelka nieprawość zatka usta swe." (Ps. 107:42.) Jak można zauważyć, iż żaden z tych narodów nie odgrywał tu żadnej roli w tej figurze. Narody te zostały włączone do tej pieśni, jedynie w celu wyjaśnienia pozafigury.
(14) Potem następuje określenie błogosławionego losu zbawionych (w. 17). ''Wprowadzisz je i wszczepisz na górze (królestwie) dziedzictwa Twego." tj. w królestwie, które Bóg przygotował dla świętych (Jana 14:2, 3) i świata (Mat. 25:34) jako dwa departamenty królestwa, które Bóg dał Chrystusowi w dziedzictwo, ponieważ Bóg jest cząstką dziedzictwa świętych. (Ps. 16:5; Rzym. 8:17.) Tym sposobem królowie ziemscy (wierna klasa restytucyjna) chwałę swoją przyniosą do niebiańskiego miasta czyli królestwa. (Obj. 21:24, 26.) A trzy podrzędne klasy wybrane przyjdą do swej niebiańskiej części tego królestwa. Królestwo Chrystusowe stojące na wieki jest gwarancją, że ziemski departament tegoż królestwa będzie wiecznym. Tym więc sposobem klasa restytucyjna będzie wprowadzoną i wszczepioną w królestwo Chrystusowe. Królestwo niebieskie jest dalej opisane jako miejsce, jakie Bóg przygotował na Swoje mieszkanie (w. 17), albowiem w Chrystusie [tj. Jezusie i Kościele] Bóg będzie wiecznie mieszkał jako miejscu Swego odpocznienia i błogosławienia. Do tego Chrystusa klasa restytucyjna będzie wprowadzona. (Efez. 1:10.) A w końcu to królestwo jest określone jako świątnicą (w. 17), którą ręka Pańska przygotowała i umocniła. Z tego widzimy, że klasy duchowe i klasa restytucyjna będą przez dziedzictwo w królestwie - w Chrystusie jako dziedzictwie Bożym, w Chrystusie jako miejscu mieszkania Bożego i w Chrystusie jako miejscu działalności Bożej. Co za błogosławiony los będzie wszystkich klas zbawionych, albowiem wiersz ten zawiera w sobie daleko więcej, aniżeli przywileje i błogosławieństwa dla klasy restytucyjnej! W daleko wyższym znaczeniu będą wprowadzeni i wszczepieni do tego królestwa - Chrystusa [Głowy i Ciała] jako dziedzica Bożego - Starożytni i Młodociani Święci, Wielkie Grono i nawróceni aniołowie, a także aniołowie, którzy nigdy nie upadli, pomimo że niema tu o nich wzmianki (Iza. 65:9); albowiem te klasy na zawsze pod Chrystusem, jako królestwie Bożym, będą użyci w rozwijaniu Boskich dalszych czynności twórczych po całym wszechświecie. W Nim oni na zawsze pozostaną jako miejscu Boskiego mieszkania i działalności, jakie Bóg Sam przygotował. Jak szczęśliwymi będą zbawieni z tych wszystkich siedmiu zbawionych klas: Klasa Chrystusowa, Starożytni i święci, Wielkie Grono, Młodociani Święci, nawróceni aniołowie, klasa restytucyjna z żydów i klasa restytucyjna z pogan.
Jehowa Wiecznie Królować Będzie
(15) W wierszu 18 mamy powiedziane, że Jehowa królować będzie na wieki wieczne. Poprzedni wiersz podaje, iż to będzie dokonane przez Chrystusa, w którym zgromadzane wtedy będą wszystkie rzeczy na niebie i na ziemi. Tedy w Małym Okresie wypełni się to, co podaje Apostoł w liście do Efezów 1:10, że Bóg znowu będzie Głową wszystkich rzeczy w Chrystusie, tych, które są na niebiesiech i tych, które są na ziemi. Podczas królowania Jehowy, które wykonywane będzie przez Jego Namiestnika, Chrystusa, nigdy już więcej grzech, błąd i śmierć nie powstaną. Jedna lekcja ze złym ograniczona do tej ziemi wystarczy na zawsze dla wszystkich stworzeń, jakie Bóg będzie przez Chrystusa w przyszłości rozwijał. Będzie to królowanie, w którym oblicze łaski Bożej będzie na zawsze uśmiechnięte do Swego stworzenia. Bóg będzie ich zawsze błogosławił, a oni zawsze Mu służyć i chwalić Go będą. Niebo i ziemia - nieustannie rozwijający się wszechświat - zostaną wiecznie połączone w jeden symboliczny węzeł małżeński (jedność; Izaj. 62:4, 5) z Bogiem. Gdy jedna planeta po drugiej we wszystkich systemach słonecznych wszechświata zostanie zamieszkałą przez święte rodzaje nowych istot, tam wielkie wychwalania Boga będą stopniowo wszędzie poznawane, ożywiane i wypowiadane. O jak szczęśliwym będzie wszechświat, w którym Jehowa przez Swego Wicekróla, Chrystusa, królować będzie! Hymn chóralny Alleluja, ożywiany, wypowiadany i śpiewany, będzie przenoszony z jednej planety na drugą, z jednego systemu słonecznego do drugiego, w bezkońcowym ruchu wiecznego postępu w jak najcudniejszej i najpodnioślejszej melodii przyjdzie z przyjęciem przed tron jedynego i mądrego Króla, wiecznego, nieśmiertelnego i niewidzialnego. A gdy Jehowa, Król panujący, zobaczy jak Jego poddani czują, myślą i czynią, wtedy serce Jego rozraduje się w dziełach rąk jego (Obj. 4:11), które wyleją nowe i świeże zasoby łaski i błogosławieństwa. Alleluja, Jehowa królować będzie na wieki wieczne! Amen, amen, odpowiedzą niebiosa i ziemia!
(16) Wiersz 19 określa to, co będzie poprzedzało takie królowanie, a mianowicie, wieczne zniszczenie wszystkich złych rzeczy i osób, a zachowanie dobrych rzeczy i osób: "Bo weszły konie [doktryny] Faraonowe [Szatana] z wozami [organizacjami] i z jezdnymi jego [duchowymi i ludzkimi wodzami w złym] w morze [niebezpieczeństwa wiecznego unicestwienia], a Pan [Jahweh] obrócił na nie wody morskie [wieczne zniszczenie]." Jak długo źli żyć będą, tak długo królowanie Boga [jako zwierzchnika] nie będzie rozciągało się nad wszystkimi. Dlatego źli muszą być wygładzeni, ponieważ nie przyjmą zwierzchnictwa Bożego; a z ich wygładzeniem wszyscy oponenci Boskiego zwierzchnictwa przestaną istnieć. Innym poprzednikiem Boskiego królowania jest pomyślna próba dobrych, która jest wyrażona w słowach następujących: "ale synowie Izraelscy szli [wierni zachowywali się posłusznie] po suszy [nieuszkodzeni w sposobie posłuszeństwa] środkiem morza [wśród niebezpieczeństw wtórej śmierci]." Ci, będąc w sercu i w umyśle dobrze usposobieni i chętni, przyjmą wieczne królowanie nad sobą i dlatego wejdą do przyszłych Wieków chwały, jakie nastąpią po Małym Okresie. Będą to prawdziwie radosne wyniki, o które gorąco i z wiara modlimy się: "Bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi." Te błogie rzeczy na które prorocy i świeci oczekiwali, przyjdą w swoim czasie, albowiem gorliwość Pana zastępów to uczyni.
(17) Pieśń opisana w wierszach. 1-19 była śpiewana przez mężczyzn Izraelskich, przedstawiających zbawione klasy duchowe, a pieśń w wierszach 20 i 21 była śpiewana przez niewiasty pod przewodnictwem Marii. Maria jest tu nazwana siostrą Aaronową, a nie siostrą Mojżeszową. Jak wszystko inne, co natchnione od Boga, tak i to jest znamiennym. Jak już dowiedzieliśmy się, że Mojżesz na Parousję i Epifanię wyobraża po pierwsze naszego Pana, a po drugie naszego Pana i zmartwychwstałych świętych; Aaron zaś wyobraża w tych okresach najpierw Kościół w ciele, jako Jezusowe narzędzie mówcze, a później Kościół w ciele jako Chrystusowe (Jezusa i Kościoła zmartwychwstałego) narzędzie mówcze. Aaron jest podany za typ wyrazicielstwa Chrystusowego (Jezusa i Kościoła) w tym przedmiocie Niewola i Wyzwolenie Izraela. Zgodnie z tym Aaron na Tysiąclecie i Mały Okres przedstawia Starożytnych i Młodocianych Świętych jako ustnych wyrazicieli do Chrystusa między ludźmi. Zdanie podające w wierszu 20, że prorokini Maria jest siostrą Aaronową, nasuwa na myśl. że niższe narzędzia mówcze podległe Starożytnym i Młodocianym Świętym są wyobrażane przez Marię. Jak nam wiadomo, iż ci wierzący Żydzi w dawnych czasach Starego Testamentu, którzy nie byli na tyle wiernymi by mogli być zaliczeni do klasy Starożytnych Świętych, ani ci, którzy w Wieku Ewangelii nie byli na tyle wiernymi by mogli być przeniesieni z Mojżesza do Chrystusa, jak również wierzący poganie w Wieku Ewangelii, którzy chociaż byli wiernymi do śmierci w usprawiedliwieniu, to jednak nie poświęcili się, a więc tak jedni jak i drudzy będą stanowić zbawioną klasę ludzi, odrębną od tej wiernej klasy restytucyjnej, która była niewierzącymi Żydami i poganami z przed-Tysiąclecia. Tacy z przed-Tysiąclecia wierzący Żydzi i poganie będą zaliczeni w Tysiącleciu do klasy synów według Joela 2:28, i Izaj. 60:4, podczas gdy z przed-Tysiąclecia Żydzi i poganie będą stanowili klasę córek według tych pism. Rozumiemy, że pierwsza klasa jest wyobrażona przez Marię prorokinię; i że oni, jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych świętych, będą ich symboliczną siostrą. Oni zatem będą jako najniższy przed-Tysiącletni porządek nasienia Abrahamowego, specjalnie użyci w Tysiącleciu ponad resztą klasy restytucyjnej na błogosławienie narodów i rodzajów ziemi według Przymierza.
(18) Gdy już wiemy kogo przedstawia Maria, chcielibyśmy się teraz dowiedzieć kogo przedstawiła ją niewiasty Izraelskie w wierszu 20? Odpowiadamy, iż jest jeszcze jedna zbawiona klasa ludzi, oprócz tych, które już były opisane, a są nimi tak zwane córki Jezusa i Kościoła, o których mamy wspomniane w proroctwach Joela 2:28 i Izaj. 60:4. Tymi córkami jest wierna klasa restytucyjna, która była w tym życiu niewierzącymi Żydami i poganami. Instrumenty muzyczne w typach i symbolach biblijnych przedstawiają literaturę Prawdy, np. harfą Bożą jest Biblia, a harfa Dawidowa reprezentuje pewne pisma Pastora Russella, szczególnie jego sześć tomów. Bębny, a raczej tamburyna (w przekładach angielskich timbrels znaczy tamburyna; tamburyno licz. poj. jest to mały ręczny bębenek z dzwonkami) zdają się reprezentować utwory literackie mniej ważnych prawd, takie jak np. artykuły Pastora Russella podawane w Strażnicach, gazetkach i kazaniach, a także artykuły ukazujące się w pismach epifanicznych. W następnym Wieku i w Małym Okresie będą pisane artykuły na głębsze prawdy przez Starożytnych Świętych i artykuły na mniej głębokie prawdy przez Młodocianych Świętych. Prawdopodobnie tego rodzaju utwory literackie produkowane przez książąt Tysiąclecia podczas Małego Okresu, szczególnie przy jego końcu i prawdopodobnie utwory literackie przez klasę Marii i przez niższą klasę restytucji produkowane po Małym Okresie są pozafigurą tamburyn, jakie wzięła Maria i inne niewiasty. Tamburyno Marii jest podane w hebrajskim z naciskiem (emfazą) i dlatego reprezentuje najważniejszy utwór literacki, jaki będzie użyty na ziemi w pozafiguralnym obchodzie; utwór ten będzie o wiele ważniejszy od utworów, jakie będą wyprodukowane przez innych z klasy restytucyjnej, ponieważ tamburyna innych niewiast nie są podane w hebrajskim z naciskiem. Oprócz tego usługa Marii jest również ważniejszą od innych niewiast, ponieważ o niej jest wyraźnie powiedziane, że wzięła tamburyno (bęben) w rękę swoją, podczas gdy inne niewiasty to uczyniły jedynie ze względu na jej czyn. Ponadto jej większa wybitność jest wykazana przez to, iż przewodniczyła niewiastom i że one poszły za nią. Wszystko to ma swoje figuralne znaczenie i jest "cieniem przyszłych dóbr."
(19) Maria, wychodząc z tamburynem w ręce swojej (w. 20), reprezentuje wyżej opisaną klasę synów Jezusa i Kościoła, usługującą pewnym specjalnym utworem literackim, przez który, obchód uroczysty Boskiego zwycięstwa nad grzechem, błędem i ich rezultatami, uczyni ważniejszym, poważniejszym i więcej wpływowym - i to wiecznie. Niewiasty, naśladujące ją we wzięciu tamburyn, wyobrażają wyżej opisaną klasę córek Jezusa i Kościoła, która będzie czyniła to co klasa synów czynić będzie, tylko że utwory literackie klasy córek będą produktem mniej ważnym: klasa ta wiecznie celebrować będzie Boskie zwycięstwo nad grzechem, błędem i ich rezultatami, lecz w sposób mniej wyraźny, poważny i wpływowy. Taniec jest rytmicznym ruchem ciała, przystosowanym do muzyki: a gdy muzyka wyobraża harmonijną Prawdę, w takim razie tańczenie przedstawiałoby prowadzenie się zgodne z harmonijną Prawdą. Śpiew reprezentowałby oznajmianie Boskich czynów zwycięstwa w pokonaniu grzechu, błędu i ich skutków. Cały ten obraz przedstawia wieczny obchód chwalebnego triumfu Jehowy nad złymi rzeczami i osobami przez obie klasy restytucyjne. które usłużą pewnymi utworami literackimi, oratorstwem, rozmowami, oświadczeniami i odpowiednim zachowaniem się.
(20) Ten cudowny obchód tego wydarzenia zostanie wszędzie zaprowadzony na ziemi - to na wieki Wieczne. Wdzięczne i oceniające serca i umysły nastrojone do Ducha Bożego i ludzkiej zgody i społeczności będą radośnie obchodziły to najwięcej upamiętnione ze zwycięstw odniesionych dla ludzkości. Żaden grzech ani zło nie zakłóci tej uroczystości. Ludzkość obchodząca to święto będzie w jak największym uradowaniu, ocenieniu i świętym usposobieniu, a ich uwielbienie Boga wstąpi z przyjęciem przed tron Boga i Chrystusa. Pierwsze zdanie w wierszu 21 jest podane w hebrajskim w ten sposób: "I odpowiedziała im Maria." To znaczy, że niewiasty przyłączyły się do śpiewu mężczyzn (ponieważ zaimek im jest podany w hebrajskim w rodzaju męskim). To pokazuje, że klasy restytucyjne przyłączą się do klas duchowych w wysławianiu Boga. To tak wygląda. że klasy duchowe najpierw same zaczną śpiewać, a później klasy ludzkie połączą się z nimi w chórze. Jest powiedziane, że Maria była tą, która przyłączyła się do śpiewu mężczyzn. To jednak nie ma być rozumiane aby przedstawiało, że drugorzędne klasy ludzkie nie będą brały udziału w śpiewie, a tylko pierwszorzędna klasa restytucyjna wyłącznie to uczyni. Raczej należy rozumieć, że gdy Maria przewodniczyła niewiastom, one w refrenie śpiewały po niej tak też będzie w pozaobrazie, że gdy pierwszorzędna klasa restytucyjna odprawi śnie w na ziemi, wtedy inne klasy zaczną śpiewać po niej. Trzeba tu również zaznaczyć, że Maria wołając na mężczyzn, "Śpiewajcie Panu," wyobraża jak wierni synowie Chrystusa wołać będą na zbawione klasy duchowe, ażeby dalej prowadziły śpiew. Trzeba tu jeszcze nadmienić, iż Maria użyła tych samych słów, jakie użył Mojżesz i mężczyźni Izraelscy przy rozpoczęciu ich pieśni, a to przedstawia, że to będzie ta sama pieśń Alleluja zaintonowana w niebie, która będzie nieco później śpiewana na ziemi. Chociaż nie podano ponownie tej całej pieśni w zapiskach figuralnych, to jednak możemy być pewni, że cała ta pieśń była śpiewaną przez Marię i niewiasty (przy akompaniamencie tamburyn i tańca) i jak dowiedzieliśmy się, iż tak będzie w pozafigurze. My, którzy już naprzód wiemy o chwalebnym triumfie Jehowy nad grzechem, błędem i ich wynikami, śpiewajmy w przewidywaniu: "Śpiewajcie Panu, albowiem możnie wywyższon jest; konia i jezdnego jego wrzucił do morza!". Chwalcie Pana! Alleluja! Pan, Bóg Wszechmocny, króluje! I królować będzie wiecznie! Amen! Niech się tak stanie! Amen! Niech się tak stanie!
(21) Z tą czternastą częścią przychodzimy do końca naszego artykułu Niewola i Wyzwolenie Izraela. Wszyscy nasi czytelnicy, którzy uważnie badali ten przedmiot, zgodzą się, iż jest on jednym z najważniejszych przedmiotów w Biblii. Te części tego przedmiotu, które zostały opuszczone, ufamy, że wyłożymy je, gdy będziemy wyjaśniali 16 rozdział Objawienia. Niektórzy z nas mieli dość duży przywilej brania udziału w tych częściach tej pozafigury - Niewoli i Wyzwolenia Izraela - jakie dotąd wypełniły się. Ufajmy, iż będziemy brali udział w dalszym wypełnianiu się tej pozafigury. Badanie tego przedmiotu wielce wzbogaciło w łasce, znajomości i owocności tych, którzy wiernie starali się wyrozumieć ten przedmiot. Niechaj Pan udziela Swego błogosławieństwa tym wszystkim drogim braciom i siostrom, którzy będą czytali lub studiowali ten artykuł.
Pytania Beriańskie
(1) Co jest przedstawione w 2 Moj. 15:1-21? Gdzie jeszcze znajdujemy podobną pieśń? Jakie są główne różnice pomiędzy tymi dwiema pieśniami? Co potrzeba wziąć pod uwagę, ażeby dopomogło nam do właściwego zrozumienia tej pieśni?.. Kto jest wychwalany w 2 Moj. 15:1-21 w figurze i pozafigurze? Jaki jest charakter tej pieśni?
(2) Jak Mojżesz śpiewał tę pieśń? Kogo on w tym wyobraża? Komu ta pieśń śpiewana będzie? Kogo wyobrażają tu synowie Izraelscy? Dlaczego te cztery, a prawdopodobnie pięć zbawionych klas duchowych, są tu przedstawione przez synów Izraelskich? Jakie są dwa prawdopodobne powody, że pokutujący aniołowie są zaliczeni pomiędzy pozafig, synów Izraelskich? Kiedy ci aniołowie byli na próbie pokuty? Jaką ta próba nie była do obecnego czasu? Kiedy oni będą wystawieni na próbę życia? Kto nie będzie wystawiony na próbę Życia? Dlaczego nie? Gdzie i z kim będą niepokutujący aniołowie podczas całego Tysiąclecia?
(3) Czego uczy nas cytat z listu do Efezów 1:10? Co z tego wyjątku Pisma św. wypływa dla pokutujących upadłych aniołów podczas Tysiąclecia? Podczas Małego Okresu? Jaki fakt dowodzi, że ostateczna próba pokutujących aniołów odbędzie się w Małym Okresie? Jakie dwie rzeczy Szatan i niepoprawni aniołowie będą starali się zastosować względem pokutujących aniołów? Jaki będzie prawdopodobny charakter ich pracy, jaka spełniać będą w Tysiącleciu i w Małym Okresie? Pod jakie pięć punktów próby będą podlegali ci aniołowie? Czy Biblia informuje nas o wyniku próby względem tych trzech klas? Dlaczego wszyscy z tych trzech klas wyjdą prawdopodobnie z próby zwycięsko? Czy jest absolutna gwarancja ich powodzenia w próbie? Dlaczego nie? Kiedy otrzymamy więcej znajomości w tej sprawie? Dokąd będzie pełna znajomość prawdopodobnie zakryta przed nami - i dlaczego?
(4) Jaką nie będzie ta pozafig, pieśń z 2 Moj. 15:1-21? Czym ta pieśń będzie? Czemu jednak nie możemy zaprzeczyć? Według czyjego przykładu? Jaką była pieśń z 2 Moj. 15:1-21? Jaką będzie pozafigura tej pieśni? W jakich różnych formach będą te obchody pomiędzy klasą restytucyjną podejmowane? Te wszystkie wspólne zebrania będą przedmiotem czego?.. I pozafigura czego? W czym jest pokazany serdeczny i duchowy sposób wypowiadania tych deklaracyj w figurze i pozafigurze?
(5) Jakiej osoby i liczby użyli śpiewacy do swojej pieśni? Co to pokazuje? Jak jest pokazana osobista decyzja do wzięcia udziału w pieśni? W czym jest wykazana najwznioślejsza, ze wszystkich chwalb Jehowy? Co znaczą słowa "śpiewać będę Panu w figurze i pozafigurze? Jaki będzie dla Boga wyniki Jego planu? Jaki jest powód obu pieśni? Jaki będzie charakter wojny Małego Okresu? Jak Bóg z tej wojny wyjdzie? Dlaczego? Czym jest ten pierwszy wiersz względem wszystkich następnych wierszy tej pieśni?
(6) Dlaczego Jezus i Kościół będą mogli powiedzieć: "Moc moja Pan"? Czyja jest w tym moc wybawcza? Co również uznają inne wybawione klasy duchowe? Co wszystkie klasy na poziomie duchowym będą mogły powiedzieć? Dlaczego? Od jakiego wyrazu jest wyraz Jah skrótem? Ile fazy zdarza się wyraz Jah, a ile razy Jahweh w Biblii hebrajskiej? Kto z pięciu zbawionych klas duchowych będzie mógł powiedzieć: Jehowa stał się mi zbawieniem? Dlaczego? Kto będzie mógł powiedzieć: ten jest Bogiem moim? Dlaczego? Jak brzmi błędnie przetłumaczone zdanie w 2 wierszu, a jaki jest jego właściwy przekład? Co znaczy chwalić Boga? Do kogo odnosi się wyrażanie "Bóg ojca mego? Dlaczego? Co niektórzy mogliby z tego wnosić? Dlaczego takie rozumowanie nie byłoby właściwe? Jakie przykłady mogą być podane za ilustrację tej zasady? co nie należy rozumieć przez wywyższanie Boga. a co należy rozumieć? Jak to można uczynić? Jak będą się powiększały Boskie objawienia i dzieła po Tysiącleciu?
(7) Co nie należy rozumieć przez hebrajski zwyczaj wyrażenia: Pan [Jahweh], mąż waleczny? Co to wyraźnie znaczy? W jakich wojnach Bóg nie bierze udziału? A w jakich bierze udział? Jaka nie jest, a jaka jest broń Boża? Według Boskiego wzoru kto jeszcze prowadzi wojnę? Jakie były i jakie będą wszystkie wojny Jehowy? Do czego odnosi się imię Boże Jahweh w wyrażeniu: "Pan [Jahweh] imię Jego? Jakie czyny będą wymagały obu gatunków Boskich przymiotów? Dlaczego tak jest? Co jeszcze podtrzymuje tę odpowiedź? Co dwa zdania z wiersza 4 w częściach i w całości oznaczają?
(8) Odczytaj i wyjaśnij wiersz 5? Na widok zniszczenia zastępów i wodzów Szatana, do czego zostanie pobudzonych pięć klas duchowych? Co ich doprowadzi do wyrażenia się według 6 wiersza? Kto jest nieprzyjacielem wspomnianym w tym wierszu? Jaki będzie skutek jego śmiałości? Jak Bóg tego. nie dokona, a jak dokona? Na czyją niekorzyść a na czyją Korzyść? Zacytuj i wytłumacz pierwsze zdanie 7 wierszu? Co znaczy Boski majestat i z czego wypływa? W tych przymiotach kogo Bóg przewyższa? Co Boskie przymioty uczynią ze swymi oponentami przy końcu Małego Okresu?
(9) Co musi być ostatecznie uczynione z Boskimi oponentami? Jakie jest biblijne znaczenie gniewu Bożego? Co znaczy że Bóg puścił gniew Swój? Co jest następstwem karania? Jaka figura jest podana za ilustrację tego karania w 7 wierszu? Jak figura ścierni ilustruje to? Co jest symbolicznie podane w 8 wierszu? Co wiatr w wyrażeniu "tchnienie nozdrzy" pokazuje w figurze i pozafig.? Jak jest podane ostatnie zdanie w 8 wierszu w tłumaczeniu polskim i angielskim? jak należy rozumieć to przenośne wyrażenie? Jaka jest w tym myśl w pozafigurze?
(10) Czyje czynności są podane w 9 wierszy? Jak jest podane ostatnie zdanie tego wiersza w lepszych przekładach angielskich? Kto jest tym nieprzyjacielem, wypowiadającym te chełpliwe zdania? W jaki sposób on je wypowiada? Co znaczą następujące wyrażenia: będę gonił ? "dogonię"? "będę dzielił łupy"? "nasyci się ich dusza moja"? "posiędzie je znowu ręka moja." Jak Bóg sprzeciwi się tym pysznym zamiarom według 10 wiersza? Zacytuj i wytłumacz każde zdanie z tego wiersza? Jakie wyrażenie 10 wiersza pokazuje wielką moc i szybkie wykonanie narzędzi i procesów wtórej śmierci?
(11) Kto zwraca się do Boga w 11 wierszu? Zacytuj i wyjaśnij każde zdanie z tego wiersza? Co to jest prawica Boża w wier. 12? Co znaczy wyciągnięcie prawicy Bożej? W jakim znaczeniu wyraz "ziemia" jest w tej figurze użyty? Co znaczy w pozafigurze "pożarła je ziemia? Co to rozważanie dowodzi?
(12) Do czego odnosi się wiersz 13? Jakie jest pierwsze zdanie 13 wiersza? Kiedy wybraną część Wieku Ewangelii Bóg wyprowadza? Kiedy nie-wybraną i wybraną część Tysiąclecia Bóg wyprowadzi? Jak Bóg to uczyni? Z czego i do czego On ich wyprowadzi? I przez co? Co będzie tymi dwoma mieszkaniami dla wybranych i nie-wybranych klas zbawionych? Jaki będzie charakter tych mieszkań? Do kogo zwraca się pieśń w 14 wierszu? Do kogo odnosi się wyraz narody (w. 14)? Co należy rozumieć przez słowa "usłyszą" i "zadrżą"? Kto są pozafiguralni obywatele Filistyńscy? Jak znaczenia biblijne to wykazują? Co znaczy, iż boleść ich obejmie? Dlaczego to będzie?
(13) Kogo przedstawiają książęta Edomscy? Dlaczego polękają się? Kogo przedstawiają mocarze Moabscy? Dlaczego strach ich zejmie? Co znaczy, że struchleją wszyscy obywatele chananejscy? W jaki sposób jest pokazany znaczeniowy nacisk ich przerażenia? Co pokazuje ta kombinacja tych dwóch wyrazów? Dlaczego ich przerażenie będzie słuszne? Co znaczy wyrażenie "od wielkości ramienia Twego" w. 16? W jakich dwu kierunkach zostanie to ramię użyte? Jak ono dotknie niewiernych? Jak długo to będzie trwało? Co tedy nastąpi? Czy narody nieprzyjacielskie wspomniane w wier. 14-16 odgrywały jaką rolę w tej figurze? Dlaczego zostały włączone do pieśni?
(14) Co następuje w 17 wierszu? Jakie jest pierwsze zdanie tego wiersza? Co znaczy wyrażenie "góra dziedzictwa Twego"? Co znaczy wszczepienie zbawionych klas w tę górę? Jak te klasy przyjdą do tej góry? Co jest gwarancją, że ziemski departament tegoż królestwa będzie wiecznym? Zacytuj drugą część 17 wiersza? Co będzie mieszkaniem Bożym? Co Bóg będzie czynił? Czym Chrystus [Jezus i Kościół] będzie dla Boga i ludzkości? W jakich trzech znaczeniach klasy duchowe i klasa restytucyjna będą przez dziedzictwo w Chrystusie czyli w Królestwie? Co ten wyjątek Pisma św. uczy odnośnie czterech klas duchowych i klasy restytucyjnej względem Chrystusa? Które klasy będą w daleko wyższym znaczeniu wprowadzone i wszczepione do tego Królestwa? Do czego będą użyte te klasy? Co można powiedzieć o wszystkich zbawionych klasach? Ile będzie klas zbawionych?
(15) Co mamy powiedziane w 12 wierszu? Przez kogo będzie to dokonane? Jakie pismo wtedy się wypełni? Co już więcej nie powstanie? Do czego jedna lekcja wystarczy na zawsze? Jak Bóg będzie postępował względem Swego stworzenia, a stworzenie względem Boga? W jakim pokrewieństwie do Boga będzie połączony, zawsze rozwijający się świat? Co nowo stworzone istoty czyniły po wszystkie wieki? Jakim będzie wszechświat w owym czasie? Jakiego rodzaju Alleluja będzie wtedy wypowiadane? Jak Bóg czuć się będzie na widok doskonałości Swoich stworzeń? Co Bóg uczyni dla Swoich poddanych? Do czego to nas powinno pobudzić?
(16) Co będzie poprzedzało to królowanie według 19 wiersza? Co jest powodem, że Bóg nie może mieć zwierzchnictwa nad wszystkimi? Co musi się najpierw stać, aby to mogło nastąpić? Co będzie innym poprzednikiem Boskiego królowania? Jakie słowa z 19 wiersza to pokazują? Co te słowa znaczą? Jak będą wierni usposobieni względem królowania Bożego? Jakie to będą wyniki? Co my teraz czynimy względem tych wyników? Kto na nie oczekiwał i kto to uczyni, że przyjdą?
(17) Przez kogo była śpiewana pieśń opisana w wierszach 1-19. w figurze i pozafigurze? A przez kogo była śpiewana w wier. 20 i 21? Czyją siostrą Maria jest tu nazwaną? Kogo wyobraża Mojżesz na Parousję i Epifanię - po pierwsze i po drugie? A kogo Aaron w tych okresach? Kogoby w takim razie Aaron przedstawiał w historii Niewola i Wyzwolenie Izraela? Kogo on wyobraża na Tysięclecie i Mały Okres? Zgodnie z tym. kogo wyobrażała prorokini Maria, podana, że jest siostrą Aaronową? Jakie dwie klasy Tysiąclecia będą odrębne od obecnie nie wierzących żydów i pogan? Do jakiej klasy oni będą w Tysiącleciu zaliczeni według Joela 2:28 i Izajasza 60:4? Jak są obecnie nie wierzący Żydzi i poganie określeni według tych dwóch powyższych pism? Jakie dwie klasy Maria przedstawia? Dlaczego one są siostrą pozafig. Aarona? Jakiego porządku nasienia Abrahamowego oni są obecnie? Jaki będzie ich specjalny przy-wilej w Tysiącleciu i w Małym Okresie?
(18) Kogo wyobrażały niewiasty Izraelskie w 20 wierszu? Jak one mogą być pokrewne z Jezusem i Kościołem? Co przedstawiają w typach i symbolach biblijnych instrumenty muzyczne? Co moglibyśmy podać za ilustrację tychże w obecnym czasie? Jaki inny polski wyraz byłby stosowniejszy do użycia w 15:20 zamiast wyrazu bębny i dlaczego? Co zdają się reprezentować tamburyna Marii i innych niewiast? Jak jest podane tamburyno Marii w hebrajskim? Co ono przedstawia? Jak inne pozafiguralne tamburyna będą porównane z tamburynem Marii? Dlaczego tak jest?
(19) Co to przedstawia, że Maria wyszła z tomburynem w ręce swojej? Co przedstawia, że inne niewiasty wyszły ze swymi tamburynami? Co jest symbolem muzyki i tańca? Co przedstawia śpiew niewiast? Co przedstawia cały ten obraz?
(20) Gdzie i na jak długo zostanie zaprowadzony ten cudny obchód? Jaki będzie duch tego obchodu? Co nie zakłóci tej uroczystości? Jak ludzkość obchodząca to święto będzie się czuła? Co to przedstawia, że niewiasty przyłączyły się do śpiewu mężczyzn? Jak ten śpiew będzie prowadzony przez pozafig. mężczyzn i niewiasty? Co jest a co nie jest przedstawione przez zdanie, że Maria przyłączyła się do śpiewu mężczyzn? Co to wyobraża, że Maria mówiła: "śpiewajcie Panu"? Co przedstawia, że Maria użyła tych samych słów, jakie użyli mężczyźni Izraelscy przy rozpoczęciu pieśni? Pomimo że nie jest zapisane powtórzenie tej pieśni, to jednak czego możemy być pewni? wiedząc już naprzód o chwalebnym triumfie Jehowy, co mamy czynić w przewidywaniu?
(21) Do czego przychodzimy z ta czternasta częścią tego artykułu? Z czym mogą się zgodzić nasi czytelnicy? Z czym zostaną wyłożone opuszczone części tego przedmiotu? Jakie przywileje niektórzy z nas mieli? Ufamy, iż w czym jeszcze będziemy brali udział? Co to badanie uczyniło dla nas? O co powinniśmy prosić Pana jedni za drugimi? KONIEC
TP ’49, 34-41.