Dwanaście Szpiegów - Figura i Pozafigura

4 Moj. roz. 13 i 14; 5 Moj. 1:19-46; P. 1937. 167; tom. IX, 179-250.

BADANIE Czwartej Księgi Mojżesza, które teraz podejmujemy, przyprowadza nas do rozdziałów 13 i 14, a w łączności z tymi rozdziałami będziemy równocześnie badali świadectwa zawarte w 5 księdze Mojżesza 1:19-46. Te rozdziały traktują o dwunastu szpiegach pod względem jedynostek, zlecenia, badania ziemi, raportu, rekomendacyj, ich skutku na lud, na Mojżesza, Aarona, Jozuego, Kaleba i Boga. Boskie skazanie ludu na czterdziestoletnie podróżowanie po puszczy i ich nieszczęsne usiłowanie nieposłusznego wejścia do ziemi. Nasz Pastor podaje (zob. przedruk Strażnic 3064, par. 5), że cielesny Izrael w czasie pierwszego przyjścia naszego Pana i podczas Wieku Ewangelii wypełnił w znacznej mierze pozafigurę. Przeto utrzymywał on sługa, że była również pewna miara pozafigury, którą cielesny Izrael nie wypełnił, a to dlatego, że podczas ich podróżowania po puszczy do Chanaanu, oni wyobrażali duchowego Izraela podróżującego do Królestwa. Taką myśl on sługa często podawał (zob. przedruk Strażnic 3060, par. 9), opierając się na rozdziałach 3 i 4 z Listu do Żydów. - Równocześnie była jeszcze mała i wielka pozafigura tych rozdziałów. Wielka pozafigura odnosi się do duchowego Izraela w czasie pierwszego przyjścia Pana. A ponieważ Żniwa są równoległe, przeto widzimy, że w dodatku do stosowania tej historii do cielesnego i duchowego Izraela przy pierwszym przyjściu Pana, stosuje się ona również do cielesnego i duchowego Izraela w Żniwie Ewangelicznym. Łącznik znajdujący się pomiędzy zastosowaniami do cielesnego i duchowego Izraela w Żniwie Żydowskim jest taki: Z każdego z dwunastu pokoleń cielesnego Izraela Pan wybierał prawdziwych Izraelitów i czynił ich częściami dwunastu pokoleń duchowego Izraela, których usprawiedliwieni towarzysze stawali się Lewitami Wieku Ewangelii, a nieusprawiedliwieni towarzysze członkami takiego pokolenia z nominalnych duchowych pokoleń z jakim zaprzyjaźnili się, aż do czasu, gdy przedstawiciele tych klas zostali pogrążeni podczas Wieku Ewangelii w odnośne denominacje pomiędzy dwunastoma denominacjami, jako pozafiguralne nominalne dwanaście pokoleń Wieku Ewangelii, jak to już było wykazane.

Duchowy Izrael w Żniwie Żydowskim.

    (2) Spoglądając na tę sprawę z figuralnego zastosowania tej historii do pozafiguralnego duchowego Izraela w Żniwie Żydowskim, musimy zbudować pozafigurę na Żniwo Żydowskie w sposób następujący: Dwanaście cielesnych pokoleń reprezentuje wszystkich, którzy wyznawali wiarę w Chrystusa podczas Żniwa Żydowskiego - poświęconych, usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych. Na ogół biorąc, byli to przeważnie Żydzi i niektórzy pobożni poganie mający mniej więcej zainteresowania w Judaizmie. Ci wszyscy stanowili dwanaście pokoleń Izraela, podróżujących do Chanaanu Wieku Ewangelicznego, tj. do sfery Prawdy i jej Ducha, do którego wejście zaczęło się rychło w Żniwie Żydowskim. Z pośród tych dwunastu pokoleń Pan wybrał podczas Żniwa Żydowskiego dwanaście pozafiguralnych szpiegów, którzy w czasie ich wyboru i aż do czasu zdawania raportu byli członkami Małego Stadka, a szczególnie z pośród takich członków, którzy byli "nauczonymi w Piśmie i wyćwiczonymi w królestwie niebieskim." (Mat. 13;52.) Ci, z rozkazu Jezusa, szpiegowali sferę Prawdy i Ducha jej podczas Żniwna Żydowskiego i od czasu do czasu, podczas tych 40-tu lat, zdawali raport ze swych szpiegowań. Czterdzieści dni szpiego-wania reprezentuje tutaj 40 lat Żniwa Żydowskiego. Nie mamy przez to rozumieć, że nie zdawano raportów ze swych odkryć aż w roku 69 po Chr., gdyż fakta dowodzą, że raporty były zdawane przez całe 40 lat. Ale raczej trzeba rozumieć, że koniec 40-tu dni reprezentuje granicę czasu zdawania raportów, tak jak np. w figurze Goliata, urągającego wojskom Izraelskim przez 40 dni - gdzie Goliat wyobraża ewolucję, a 40 dni Parousję - nie rozumiemy tu, że nie było żadnego ataku na ewolucję ze strony pozafiguralnego Dawida, br. Russella, aż dopiero w r. 1914, ale że wtenczas on sługa ataki zakończył. Wobec tego fakta dowodzą, że Apostołowie, prorocy drugorzędni i zdolniejsi nauczyciele zdawali od czasu do czasu raporty podczas całego Żniwa Żydowskiego. Np. pisma Nowego Testamentu, oprócz pism Ap. Jana, które pisał co najmniej 20 lat po roku 69, były raportami Apostołów i proroków z ich szpiegowań.

    (3) Po złożeniu raportów zaszła zmiana w stanowisku dziesięciu pozafiguralnych szpiegów (4 Moj. 14:37). Wszyscy zdawali raporty zgodne ze sobą (4 Moj. 13:27-30), aż przyszła kolej na pozafiguralnego Kaleba, Maluczkie Stadko, nawołujące lud do natychmiastowego poświęcenia i wypełnienia poświęceń, kiedy dziesięć grup między szpiegami podało oszczerczy raport, fałszywie przedstawiając sferę Prawdy i jej Ducha i przesadzając siłę duchowych nieprzyjaciół i trudności pokonania ich (w. 32-34), a przez to zniechęcali lud do wnijścia i odebrania nieprzyjaciołom, którzy w niej zamieszkiwali, dziedzictwa chrześcijańskiego (prospektywną Prawdę i jej Ducha). Dlatego potracili swoje korony, a dowodem tego, że byli dotknięci plagą błędu. Jozue i Kaleb, zachęcający lud do wyruszenia w mocy Pańskiej przeciwko mieszkańcom Chanaanu, reprezentują naszego Pana i Kościół prawdziwy, a szczególnie ich wodzów podczas Żniwa Żydowskiego, zachęcających lud do poświęcenia i wypełnienia poświęceń, tj. do wkroczenia i podboju tego, co miało się stać sferą Prawdy i jej Duchem. Izraelici w ogólności reprezentują drugich z utratników koron, a także usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych z owego czasu, którzy zniechęcali się, szemrali i występowali przeciw naszemu Panu (Mojżeszowi) i wiernemu Kapłaństwu (Aaronowi), oraz domagali się, ażeby doktryny przeciwne tym, jakie prawdziwi szpiedzy przedstawiali, były użyte jako symboliczne kamienie w pobijaniu szpiegów prawdziwych ("aby je ukamienowano" - Jozuego i Kaleba - 4 Moj. 14:10). Bóg, przez prawdy jakie dał prawdziwemu Kościołowi ("chwała Pańska okazała się nad namiotem zgromadzenia"), zatrzymał postępek niegodnych, następnie skazał ich osobiście i tych, którzy postępowali za nimi, na błąkanie się po symbolicznej puszczy Wieku Ewangelicznego aż do roku 1874, nie mogąc wejść do pozafiguralnego Chanaanu, sfery Prawdy żniwa Wieku Ewangelicznego i Ducha Prawdy. Ich usiłowania, aby wejść do tej sfery zanim owe błądzenie po puszczy skończyło się, były pełne nieszczęsnych porażek, czego Wiek Ewangelii, w którym błąd i zło tryumfowały, jest tego przykładem. Tylko w krótkości podaliśmy pozafigury z tych dwóch rozdziałów (4 Moj. 13 i 14), odnoszące się do duchowego Izraela w Żniwie Żydowskim, ponieważ nie jest naszym zamiarem podawania szczegółów do tamtego Żniwa, ale raczej mamy zamiar podać szczegółowe wyjaśnienie tych rozdziałów w zastosowaniu do Żniwa Ewangelicznego, ponieważ to są pozafigury, które nas najbardziej dotyczą.

    (4) Czterdziestoletnie podróżowania Izraela po puszczy wyobrażają podróżowania Kościoła chrześcijańskiego do Żniwa Ewangelicznego według wyjaśnień Ap. Pawła, z Listu do Żydów z rozdziałów 3 i 4, chociaż one również wyobrażają wędrówki cielesnego Izraela przez okres Wieku Ewangelii do roku 1874. Bo według równoległości, jest tam jeszcze drugie zastosowanie dla Izraela: ich pozafiguralne dwanaście klas szpiegowskich z tego Żniwa przyniosły im raport o przywróceniu łaski Boskiej Izraelowi i o jego powrocie do Palestyny; dwie z nich zdały raport przychylnie, a dziesięć nieprzychylnie, poczem nastąpiło pozafiguralne szemranie i skazanie ich na ponowne błąkanie się po puszczy Epifanicznej, a dopiero potemu wejdą i zdobędą ich pozafiguralny Chanaan - sferę Prawdy i jej Ducha w Tysiącleciu. Nie będziemy dalej omawiali ani tej fazy pozafigury w zastosowaniu do cielesnego Izraela, ponieważ zamiarem naszym jest, by przedstawić niektóre szczegóły z tych dwóch rozdziałów do duchowego Izraela ze Żniwa Ewangelicznego. Powtarzamy jeszcze raz, że z powodu tego faktu, iż rozdziały 13 i 14 z Czwartej Księgi Mojżesza stosują się, według rozdziałów 3 i 4 z listu do Żydów, do duchowego. Izraela w Żniwie Żydowskim, co dowodzi według równoległości Żniw, iż one również stosują się do duchowego Izraela w Żniwie Ewangelicznym i to głównie pobudza nas do śledzenia pozafigury w drugim zastosowaniu tych rozdziałów do duchowego Izraela w Żniwie Ewangelicznym. Nasi czytelnicy pamiętają, że często nadmienialiśmy, że w Epifanii żyjemy we Wieku Ewangelii na małą skalę, który nazywamy miniaturowym Wiekiem Ewangelii. Gdyśmy to mówili, nie podaliśmy żadnego tekstu biblijnego na poparcie tej naszej myśli. Głównym wyjątkiem Pisma św., na którym opieramy tę naszą myśl, jest zastosowanie z 4 księgi Mojżesza rozdziałów 13 i 14 z wynikłymi wędrówkami do duchowego Izraela ze Żniwa Ewangelicznego; bo jak zostanie tu wykazane, że według drugiego zastosowania. Żniwo Ewangeliczne jest drugą pozafigurą historii tych dwóch rozdziałów; a wędrówki izraelskie po puszczy znajdują swoją drugą pozafigurę w drugim zastosowaniu w wędrówkach duchowego Izraela w Epifanii. Bo jak wędrówki duchowego Izraela, następujące po Żniwie Żydowskim, odbywały się we Wieku Ewangelii, tak też wędrówki Epifaniczne następujące po Żniwie Ewangelicznym, jako równoległości Żniwa Żydowskiego odnośnie duchowego Izraela, są równoległością wędrówek we Wieku Ewangelii na małą skalę. A zatem w Epifanii żyjemy we Wieku Ewangelicznym pa małą skalę, a który nazywamy miniaturowym Wiekiem Ewangelii, w którym znajduje się mały Babilon, mały kościół protestancki, mały kościół katolicki, mały papież itd. (Zob. T.P. 1931, str. 5; 1937 str. 5.).

Dwanaście Mężów Wysłanych Jako Szpiedzy.

    (5) Mając na uwadze, że badanie tekstu z Czwartej i Piątej księgi Mojżesza ograniczamy do duchowego Izraela ze Żniwa Wieku Ewangelii, rozumiemy, że prośba ludu przedstawiona Mojżeszowi, by wysłał mężów na przeszpiegowanie ziemi (5 Moj. 1:22), odnosi się do duchowego Izraela, proszącego Pana, za pomocą słów i potrzeb, ażeby wzbudził studentów Słowa Swego, którzyby przestudiowali sferę Prawdy i jej Ducha (Chanaan), a tym sposobem by im ułatwili poznanie i działanie zgodne z Prawdą i jej Duchem. Ta prośba widocznie poprzedziła rozkaz Boży dany Mojżeszowi (4 Moj. 13:2) w sprawie wysłania dwunastu szpiegów, tak też odczute potrzeby i słowa duchowego Izraela, pragnącego pozafiguralnej informacji w czasie przybliżania się do Parousji, były prośbami do Boga o pozafiguralną informację, zanim Bóg dał rozkaz na wysłanie pozafiguralnych szpiegów. Widzimy zatem Boską odpowiedź w danym rozkazie (w. 2), jak i to, że naszemu Panu podobała się prośba i rozkaz (5 Moj. 1;23). Jak już dowiedzieliśmy się, Chanaan wyobraża sferę Prawdy i Ducha Prawdy, Pierwotnie jest tym Biblia, ale gdy prawdy biblijne i ich Duch wzrastają w umysłach ludu Bożego, ich umysła stopniowo stają się sferą Prawdy i jej Duchem. Jak przed wejściem Izraela do ziemi chananejskiej nieprzyjaciele i wrogie miasta obsadzili się w niej, tak też zanim duchowy Izrael wszedł do pozafiguralnego Chanaanu, który, jako prospektywna Prawda i jej Duch, był napełniony wszelkiego rodzaju złem, innemi słowy, zło miało w posiadaniu cielesne umysła ludu Bożego, a które stały się polem walki Prawdy i jej Ducha przeciw ich nieprzyjaciołom, tak jak izraelska inwazja Chanaanu w figurze stała się polem walki jego mieszkańców i miast, walczących przeciw Izraelowi. Nowe stworzenie dokonywa najazdu na cielesny umysł i stopniowo przenika poddające się serce i umysł. Jak Mojżesz wysłał dwunastu szpiegów (w. 4-17; 5 Moj. 1:23), tak nasz Pan wysłał pozafiguralnych szpiegów w Parousji. Rozkaz był dany w sposób literalny: "Poślij męże" (w. 3), w którym zawiera się myśl, że szpiedzy mieli być pomocnymi figuralnemu i pozafiguralnemu Mojżeszowi w rzeczy, do której byli posłani.

    (6) Wybór po jednym mężu z każdego pokolenia wyobraża, że pewne grono studentów biblijnych z nowych stworzeń, z każdej z dwunastu denominacji Chrześcijaństwa, które już były dostatecznie wymienione i określone w tym piśmie, zostało wybranych jako szpiedzy. Że nie wszyscy Izraelici byli przyjęci na szpiegów, ale tylko dwanaście jedynostek stało się szpiegami i że każdy z dwunastu musiał być książęciem danego pokolenia, przedstawia, że nie wszyscy z nowych stworzeń mieli być pozafiguralnymi szpiegami, ale tylko niektórzy wybrani mieli być takimi i że ci wybrani musieli być członkami Małego Stadka i grupą wodzów będących w każdej denominacji. Fakt, że dziesięciu fałszywie podało zeznanie o ziemi, pomarło od plagi przed Panem, wyobraża, iż ich pozafigury przestały być członkami Małego Stadka, widocznie stając się przesiewkami ("pomarli srogą plagą". 14:37.) Dlatego należy rozumieć, że w czasie wysyłania pozafiguralnych szpiegów wszyscy posiadali swoje korony jako członkowie Małego Stadka. To jest jeszcze poparte i tym faktem, że żaden z figuralnych szpiegów nie był z pośród książąt przynoszących ofiary (4 Moj. roz. 7) i prowadzących pokolenia (4 Moj. roz. 10), a którzy, jak wiemy, wyobrażają dwanaście grup wodzów utratników koron, jedna grupa z każdej denominacji. A zatem wybór tych dwunastu książąt na szpiegów nie był z powodu wymarcia książąt przynoszących ofiary i aby owi pierwsi byli ich następcami; ponieważ wysłanie szpiegów odbyło się około dwóch, miesięcy po opuszczeniu góry Synaj przez Izraela (4 Moj. 10:11; 13:21), zatem możemy być pewni, że dwunastu ofiarujących książąt nie mogło pomrzeć w tak krótkim czasie. I dlatego w czasie wysyłania pozafiguralnych szpiegów, każdy członek z każdej z dwunastu grup Chrześcijaństwa był członkiem Małego Stadka; i oni stanowili wszystkich "nauczonych" z Małego Stadka (Mat. 13:52) w każdej z dwunastu denominacji Chrześcijaństwa. Lecz po zdawaniu raportu zaszła zmiana. Wtedy tylko Jozue wyobrażał naszego Pana, a to było przedstawione w zmianie imienia Jozuego (w. 17). W tym samem czasie Kaleb przedstawiał całe Małe Stadko, a szczególnie jego wodzów w Prawdzie parousyjnej. Reszta pozafiguralnych szpiegów stała się utratnikami koron.

    (7) Mojżesz, wysyłając szpiegów z rozkazania Pańskiego (w. 4), wyobraża naszego Pana, wysyłającego ''nauczonych" Małego Stadka, wybranych z pośród wszystkich denominacji jako pozafiguralnych szpiegów, według Słowa Bożego, czyli według Biblii. Tą częścią Biblii jest nasze badanie 4 Moj. roz. 13 i 14; 5 Moj. 1:19-45. Nasz Pan po otrzymaniu od Ojca wyjaśnienia tej figury, zauważył, iż to było słowo Boże dane Mu, aby wysłał ich na przeszpiegowanie sfery Prawdy i jej Ducha. Możebne, iż Bóg mówił mu bezpośrednio, by to uczynił. W każdym razie lub w obu razach było to rozkazanie Pańskie. Jak figuralni szpiedzy zostali wysłani z puszczy Faran (w heb. Paran - jaskiniowy; w. 4), w której Kades Bame (święta pustynia wędrówki; 5 Moj. 1:19), było oznaczonym miejscem, z którego udali się w podróż, tak pozafiguralni szpiedzy zostali wysłani z Parousji, części Tysiąclecia, będącej czasem pustynnego stanu poświęcenia. Kades Barne jest również nazwane En Myspat (fontanna sądu; 1 Moj. 14:7), co wskazuje na próby w łączności z naukami o okupie i o ofierze za grzech, które miały miejsce w pozafiguralnym Kades (4 Moj. 20:1-13), a które oznacza główne próby doktrynalne w Parousji. Jak było dobitnie powtórzone, że dwunastu szpiegów było wodzami w swych odnośnych pokoleniach ( "a oni mężowie wszyscy byli co przedniejsi z synów Izraelskich," w. 4), tak też było dobitnie wyszczególnione w pozafigurze, iż pozafiguralni szpiedzy byli głównymi studentami Biblii w swych odnośnych denominacjach, którzy byli w tym samym czasie członkami Małego Stadka. Jest godnym uwagi, że ani pokolenie Lewiego, ani nikt z rodziny Aarona nie jest tu załączony. To pokazuje, że członkowie Małego Stadka są przedstawieni przez szpiegów. Jak Mojżesz wysłał dwanaście szpiegów do przeszpiegowania figuralnej ziemi Chananejskiej, tak nasz Pan wysłał z dwunastu denominacji "nauczonych'' Małego Stadka do przeszpiegowania sfery Prawdy i Ducha Prawdy. Niektórzy członkowie z każdej z dwunastu grup pozafiguralnych szpiegów, szpiegując przyszli do ruchu Prawdy, podczas gdy drudzy pozostali w swych odnośnych denominacjach, stając się nieprzyjaciółmi Prawdy.

    (8) Zatrzymajmy się na chwilę i zastanówmy się nad sfera Prawdy i jej Duchem - czyli pozafiguralnym Chanaanem. To obejmuje Biblię i pewną wiedzę biblijną, a także jej Ducha we wszystkich rozgałęzieniach. W Teraź. Prawdzie w Nrze 34, w art. Lewici Wieku Ewangelii, str. 40-42, były pokazane główne formy takiej wiedzy, gdzie jest opisana praca Kaatów Wieku Ewangelii. Lecz Kaatyci Wieku Ewangelii nie przenikali tak głęboko w sprawy wiedzy biblijnej i Ducha jak dwanaście szpiegów parousyjnych, a to z kilku powodów; Kaatyci nie byli nowymi stworzeniami tak jak byli pozafiguralni szpiedzy; wiele szczegółów takiej wiedzy nie było na czasie aż w Parousji; pozafiguralni szpiedzy mogli zrozumieć takie szczegóły Prawdy i jej Ducha, jakich niepoświęcony i cielesny człowiek nie może zrozumieć. W Nrze 34, tam gdzie jest podane o Kaatach Wieku Ewangelii, było wspomniane o niektórych osobach, że są Kaatami z Wieku Ewangelicznego, podczas gdy późniejsze światło wykazało, że nie byli oni Kaatami, lecz nowymi stworzeniami, niektórzy z nich usługiwali przed Parousją, a niektórzy podczas Parousji. Poniżej wspominamy między innymi o głównych członkach szpiegów z nowych stworzeń, których przez pomyłkę zaliczyliśmy do Kaatów z Wieku Ewangelicznego. Gdy mówimy o tym przedmiocie to chcemy jeszcze zaznaczyć, że chociaż Kaatyci Wieku Ewangelii dokonywali takich prac, jakie podchodziły pod tytuły dzieł naukowych w zakresie językowym, objaśniającym, historycznym i systematycznym w rzeczach Biblii, to jednak nie byli oni jedynymi osobami jakie pisały takie dzieła, ponieważ wodzowie utratników koron, jak również i niektórzy nie będący wodzami z pośród utratników zajmowali się pisaniem takich dzieł, jak: Chrysostom, Augustyn, Chemnitz, Kalwin, Socyniusz, Meno Simon, Jeremiasz Taylor, Aleksander Campbell itd. Oni bowiem pisali komentarze, a także dzieła apologetyczne (broniące prawd wiary chrześcijańskiej), doktrynalne i etyczne (moralne), jak również pisali na przedmioty historyczno-religijne. A nawet prawie wszyscy wodzowie Małego Stadka pracowali nad takimi dziełami, jak np.: Luter, Melanchton, Tyndal, Ulfiliasz i Alfred Wielki dokonali tłumaczeń Biblii; dwaj pierwsi wydali jeszcze wiele objaśnień biblijnych, a także pisali dzieła apologetyczne, doktrynalne i etyczne. Dlatego nie należy mniemać, że tylko Kaatyci z Wieku Ewangelicznego wyłącznie pisali te różne dzieła, wchodzące w zakres biblijny. Co się tyczy większości tych przedmiotów wiedzy biblijnej, to kapłani dokonali najlepszej pracy ze wszystkich, jak np. nasz Pastor.

Parousja Najczynniejszym Okresem Szpiegowania.

    (9) Że Parousja była czasem największych badań i najobfitszych rezultatów w sferze wiedzy biblijnej i Ducha biblijnego, to można zauważyć z egzaminacji produktów pióra, tak z tego jak i z poprzednich okresów. Nigdy nie było tak znamiennego czasu jak w Parousji, gdzie wielka liczba zdolnych nowych stworzeń pracowała w tych kierunkach myśli; nigdy nie było takiego czasu, w którym wytworzono tak wielką ilość dzieł w tych kierunkach; i nigdy nie było takiego czasu gdzie rezultaty takich badań były tak bogate i wyborne. Nowe stworzenia pracowały w każdej fazie czterech gałęzi wiedzy biblijnej - językowym, egzegetycznym, historycznym i systematycznym. Następnie podamy szczegóły tegóż: Najlepsze hebrajskie wydania Pisma św. zostały wyprodukowane w tym okresie. Najlepszym z nich jest hebrajski Stary Testament Ginsberga, a następnie hebrajski Stary Testament Kittela. Pierwszy jest specjalistą w wariancie (odmiance) wyrazów i zdań hebrajskich, a drugi w wariancie wyrazów i zdań starożytnych przekładów. Tak samo najlepsze recenzje greckiego Nowego Testamentu, jakie kiedykolwiek wydano, wyszły w Parousji. Możemy tu wymienić autorów pięciu recenzyj: Westcott i Hort; Weiss, Souter, Nestle i Von Soden. Pierwsi dwaj (Westcott i Hort) pracowali 28 lat nad recenzją Nowego Testamentu, a Von Soden pracował 18 lat w tym dziale wiedzy biblijnej przy współudziale od pięćdziesięciu do stu specjalistów, w skutek czego wyprodukował on bez porównania największą recenzję Nowego Testamentu. Również Grzegorz i Ezra Abbott dokonali dobrej pracy w tym przedmiocie. (Od tłumacza: Recenzja znaczy, (a) rewizja tekstu starożytnego autora przez wydawcę; szczególnie krytyczna rewizja z zamiarem ustalenia akuratnego tekstu; (b) wynik takiej pracy; tekst tak ustalony.)

    (10) W tym czasie odbywała się największa czynność w wydawaniu hebraj. i greckich leksykonów 1) [1. Leksykon, czyli słownik, podający nie tylko znaczenie, ale i pochodzenie wyrazów starożytnego języka. - Przyp. tłum.] do Biblii, a wskutek czego zostały wydane wspaniałe leksykony hebrajskie przez następujących autorów: Browna, Buhla, Daviesa, Siegfried-Stada i Koeniga; a także bardzo dobre leksykony do greckiego Nowego Testamentu wydali następujący autorzy: Thayer, Preuschen, Kremer i Abbott-Smith. W tym samym czasie słownik ilustrowany do greckiego Nowego Testamentu został przygotowany przez Moultona i Milligana i częściowo ukazał się. W Parousji również ukazały się wspaniałe wydania gramatyk hebrajskich, jak np. różne wydania gramatyki Kautzscha, które zostały wydane ze starej i poprawionej gramatyki Gesetiiusza, jak również wydania gramatyki Stada i Koeniga, a także różne wydania gramatyk greckich do Nowego Testamentu: Winera, Blassa, Moultona i Robertsona. W owym czasie Ginsberg przygotował swą Massora 2) [2. Massora jest to nazwa dana zbiorowi przypisków i znaków nagromadzonych przez żydowskich uczonych (massoratyków), w celu zatrzymania tekstu hebrajskiego Starego Testamentu w czystości i w akuratnym wymawianiu słów hebrajskich. Ci komentatorzy ustanowili reguły, którymi mieli się kierować ci. co zajmowali się przepisywaniem tekstu: wydali przytem opracowane statystyki wierszy, słów i liter; podali uwagi do poszczególnych form i do różniących się wyrażeń itd. A najcenniejsza częścią ich pracy było wydanie systemu punktacji (samogłosek i akcentów), który to system zaczął już być wprowadzany w 17-ym stuleciu. Ginsberga Massora jest zatem najlepszym i podstawowym dziełem w tym zakresie. - Przyp. tłum.], które to dzieło jest również konkordancją czyli skorowidzem do hebrajskiego Starego Testamentu. A także rabin Mandelkern przygotował najlepszą konkordancję hebrajską któremu pomagała znaczna większość uczonych chrześcijańskich; dlatego jego dzieło jest uważane za produkt pracy chrześcijańskiej, ponieważ ono jest uzasadnione na dwóch konkordancjach hebrajskich wydanych przez dwóch żydowskich uczonych Fuersta i Davidsona, którzy przeszli na wiarę chrześcijańską, a których dzieło zostało poprawione w czasie Parousji przez uczonych chrześcijańskich. W tym samym czasie ukazała się konkordancja Hatcha i Redpetha do Septuaginty 3) [3. Septuaginta jest to przekład grecki Starego Testamentu, dokonany przez 70 (raczej 72) uczonych żydowskich w Aleksandrii z rozkazu Ptolemeusza II, króla Grecji, na dwieście lat przed narodzeniem Chrystusa. - Przyp. tłum.], najlepsza ze wszystkich takich dzieł. Wtedy ukazały się również trzy najlepsze konkordancję do greckiego Nowego Testamentu, tj. Brudera, Moultona i Gedeona-Shmollera. W języku angielskim zostały wydane w tym czasie dwie konkordancję Younga i Stronga, a także ukazała się konkordancja Walkera. W Parousji wydano także najlepsze angielskie przekłady Pisma św., tzw. Przekład Poprawiony i Amerykański Przekład Poprawiony, a także przekłady Younga, Rotherhama, Moffatta itd. Wspaniałe przekłady Biblii ukazały się także i w innych językach. Z powyższego można zauważyć, że najlepsza i największa" liczba dzieł lingwistycznych (językowych) do Biblii ukazała się w Parousji, jako część pozafiguralnej pracy szpiegowskiej dla naszego Pana.

    (11) To samo stosuje się do drugiej gałęzi wiedzy biblijnej, to jest egzegetyki 4) [4. Egzegetyka, nauka wyłożenia, objaśnienie.], składającej się z trzech części: introdukcji 5) [5. Introdukcja, wstępna część jakiego dzieła; w tym wypadku pisanie wstępów do Biblii.], interpretacji 6) [6. Interpretacja, objaśnienie tekstu biblijnego.] i harmonetyki 7) [7. Harmonetyka, zgodność tekstu biblijnego.]. W dziale introdukcyjnym, który traktuje o kanonie, tekście, ksiągach i cyrkulacji Biblii, głównie z punktu historycznego tych części, są wielkie dzieła Greena i Buhla, traktujące o kanonie i tekście Starego Testamentu; Zahn, Charteris, Lightfoot, Sanday, Abbott i Westcott pisali o kanonie Nowego Testamentu w częściach i w całości; Zahn i Westcott o księgach Nowego Testamentu, Weiss o kanonie, tekście, księgach i cyrkulacji Nowego Testamentu, Salmon o kanonie i księgach Nowego Testamentu, i Harmoti o kanonie, tekście, księgach i cyrkulacji całej Biblii. Powyższe dzieła są największymi dziełami za wszystkich prac introdukcyjnych czyli wstępnych. Pomijamy tu dzieła pisane przez wyższych krytyków jako nie należące do dzieł pozafiguralnych szpiegów, jak również ich dzieła wydane w innych gałęziach wiedzy biblijnej. W dziedzinie interpretacji, czyli objaśnienia jako drugiej części wiedzy egzegetycznej ukazały się w Parousji największe dzieła, będące produktami odnośnych szpiegów. W tym to czasie Keil i Delitzsh wydali komentarze do Starego Testamentu, których ostatnie wydanie jest najlepiej opracowanym dziełem w tym zakresie; a Weiss i jego współpracownicy wydali najlepsze komentarze do Nowego Testamentu.

    Różni uczeni pracowali nad przygotowaniem komentarzy dla wykładowców biblijnych (które to dzieło ukazało się pod tytułem The Expositors Commentary) podczas gdy Geikie sam napisał komentarz do całej Biblii. Większość tomów komentarza dla mówców (The Speaker's Commentary) została napisana w tym okresie. Komentarze do greckiego Nowego Testamentu, p. t. The Expositor's Greek Testament zostały napisane przez grono uczonych, gdy zaś Weiss sam napisał krótszy komentarz (Weiss' Shorter Commentary) do Nowego Testamentu. Dzieła te stanowiły dobrą pracę pozafiguralnych szpiegów. Następnie pozafiguralni szpiedzy przynieśli cenne informacje w zakresie interpretacyjnym, jak np.: Green napisał objaśnienia do księgi Genesis; Douglas, do Izajasza; Spurgeon, do Psalmów; Westcott, do Ewang. Jana, Żydów i do 1, 2 i 3 Listu Jana; Lightfoot, do Galatów, Filipensów, Kolosensów, Filemona, jak również objaśnienia do innych listów Ap. Pawła, które ukazały się w jego pośmiertnych niedokończonych dziełach; Ramsey dał objaśnienia do Galatów; Godel, do Ew. Jana, Rzymian i obu Koryntian; Luthardt, do Ew. Jana; Philipi, do Rzymian. W tym czasie Schaff dokonał przejrzenia komentarza Langa do całej Biblii, który był przygotowany przez wielu uczonych nie-mieckich i przetłumaczony na język angielski, a który jest bardzo cennym dobytkiem z przeszpiegowania pozafiguralnego Chanaanu. Niektóre z dzieł powyżej wspomnianych zostały wyprodukowane przed rokiem 1874, lecz ich późniejsze przejrzenia były dokonane w Parousji, dlatego zaliczamy je do dzieł pozafiguralnych szpiegów.

    (12) Pozafiguralni szpiedzy dokonali dobrej pracy w harmonizacji czyli uzgodnieniu tekstu Pisma św., która to praca jest nazwana harmonetyką i jest trzecią częścią wiedzy egzegetycznej. Harmonetyka zawiera w sobie uzgodnienia historii Starego i Nowego Testamentu, równolegle cytaty biblijne i alfabetyczne spisy przedmiotów biblijnych. Little i Crockett wydali dobre dzieła o harmonizowaniu historyj Starego Testamentu. Riddle, Broadus, Clark, Robertson, Stevens i Burton dokonali takiej samej pracy w zakresie historyj Nowego Testamentu. Little wydał dzieło przeplatane zapiskami równoległych historyj Starego Testamentu, a Pittinger takie same dzieło do Nowego Testamentu, podczas gdy Burton wydał dzieło o harmonijnych porównaniach Dziej. Apostolskich i Listów. Następnie Riddle, Kramer i Huck wydali harmonijne porównania 4ch Ewangelij w greckim. Wiele wydań Biblii ukazało się w Parousji, zawierających wielką ilość odnośników. Johns wydał Nowy Testament z odnośnikami, które były cytowane w całości i w którym Ewangelie ustawione w równoległych kolumnach stanowiły równocześnie harmonię Ewangelii. Wydawcy Baxters (w Londynie) wydali podobne dzieło do całej Biblii, pod tytułem: A Commentary Wholly Biblical, lecz nie podali daty jego wydania; zdaje się że było wydane przed rokiem 1874, lecz nie jesteśmy tego pewni. Największym zbiorem odnośników lub równoległych ustępów biblijnych jest książka zatytułowana Skarbiec Wiedzy Biblijnej (The Treasury of Scriptural Knowledge), który zawiera w sobie 5:00,000 równoległych cytatów. Dzieło to jest kompilacją, wielu kolekcji ustępów biblijnych poprzeplatanych wieloma notatkami. Oprócz powyższych ukazało się w tym samym czasie kilka bardzo dobrych spisów przedmiotów biblijnych, z których najlepiej opracowanymi jest spis Butlera i spis Monsera, któremu pomagało jedenastu zdolnych uczonych znawców Pisma św. Prawie wszystkie większe Biblie angielskie posiadają, przy końcu pomoce nauczycielskie, spisy przedmiotów i konkordancje opracowane na mniejszą skalę. Dwa towarzystwa biblijne, jedno pod nazwą The American Tract Society, a drugie Thomas Nelson wydały nadzwyczaj opracowane spisy do swych Biblij. Tym to więc sposobem pozafiguralni szpiedzy przynieśli z badania pozafiguralnego Chanaanu wiele harmonizującej i wielce pożytecznej wiedzy biblijnej, jak i jej Ducha.

Historyczne Dzieła Pozafiguralnych Szpiegów.

    (13) Trzecią główną gałęzią wiedzy biblijnej są dzieła historyczne, w której bardzo ożywioną czynność brali w badaniu pozafiguralni szpiedzy podczas Parousji. W pierwszej części tej gałęzi wiedzy zawiera się historia i biografia biblijna i historia i biografia kościelna (historię i biografię kościelną zaliczamy do wiedzy biblijnej, ponieważ w głównych zarysach podają one pozafigury z większości historii i biografii biblijnej). W historii biblijnej przodują tacy pisarze jak: Kurtz, Edersheim, Blaikie, Ramsey, Smith, Schuerer itd., którzy ze swoich badań pozafiguralnego Chanaanu wynieśli wiele cennej wiedzy. Pod głównym nadzorem redaktorskim J. S. Exella wyszła z druku biografia biblijna pod tytułem; "Mężowie Biblii (Men of the Bibie), składająca się z 17 tomów, ułożona przez zdolnych autorów i zawierająca wiele pożytecznych wiadomości. Szczególnie w biografii (życiorysach) Nowego Testamentu poczynili pozafig. szpiedzy cudowne odkrycia. Conajmniej 150 żywotów Chrystusa ukazało się podczas Parousji, a pomiędzy ich główniejszych pisarzy wchodzą następujące osoby:, Weiss, Edersheim, Farrar, Geikie, Andrews, Smith i Salmond. Żywoty św. Pawła zostały w tym czasie napisane przez następujących pisarzy: Conybeare i Howson, Farrar, Ramsey, Levin, Pfleiderer i Smith. Dobry Żywot Św. Jana Ewangelisty napisał McDonald. Raynoldowie zaś napisali dobry Żywot Jana Chrzciciela. Shaff i Farrar dali doskonałe opisy znakomitych osób Nowego Testamentu, a Ramsey, Lechler i Weizsaecker opisy o głównych aktorach i wydarzeniach z Dziejów Apostolskich. W historii kościelnej wiele dobrego materiału wykryli pozafiguralni szpiedzy, z których główniejszymi są: Kurtz, Moeller, Hase, Geyer, Hurst, Trench, Ayer, Sheldon, Newman, Dwyer, Fisher, Lea, Nippold, Schaff (ojciec i syn), oraz książki wychodzące w seriach pisane na różne epoki historii Kościoła przez Kruegera, Fultona, Briggsa i Salmona, a także Creightona. Podobnież w biografii Kościoła wiele cennej informacji zdobyto o różnych sługach Bożych. Tu nadmienimy tylko niektórych autorów, którzy podali życiorysy członków gwiezdnych, i tak: McCabe dał życiorys Abelarda; Hausrath, Arnolda z Brześcia; Emerton, Marsiliusza; Lechler, Wycliffa; Dawid Shaff. Husa; Miller, Wessela; Vilari. Savonaroli; Koestlin; Lutra; Jackson, Zwingliego; Vedder, Hubmaiera; Willis, Severtusa; Rolland, Kranmera; Dexter, Browne'a; Penney, Foxa; Curnock, Wesleya; White, Millera. Oprócz tego inne bardzo dobre biografie ukazały się w tym czasie.

    (14) Drugą częścią historycznej wiedzy biblijnej jest chronologia. Z powodu iż była poprawna chronologia w rękach ludu Bożego podczas ruchu Millera, to znaczy przed Parousją, dlatego jedyny użytek jaki pozafiguralny Mojżesz mógł uczynić z pozafiguralnych szpiegów odnośnie chronologii, to pobudzić ich by starały się odnaleźć świadectwa na stosowne i mające z nią łączność, rzeczy. Różne takie świadectwa zostały wyprowadzone na światło dzienne przez szpiegów, którzy byli w Prawdzie, jak np. brata Russella i pięciu braci, którzy stanowili pozaobrazowego Ga-bryela z dziewiątego rozdziału Daniela. Oprócz nich byli jeszcze inni, którzy chociaż nie byli w Prawdzie, pisali jednak na ten przedmiot, a mianowicie: Piazzi Smyth, Rawlinson, Beecher, Hippisley i inni. Archeologia jest trzecią częścią historycznej wiedzy biblijnej. O wiele owocniejsze i pożyteczniejsze były archeologiczne odkrycia szpiegów pozafiguralnych, którzy wyprowadzili na światło dzienne wiele antyków biblijnych i kościelnych, odsłaniających biblijne kraje, zwyczaje, warunki, zatrudnienia, handel i urządzenia socjalne, religijne, cywilne i polityczne. Bardzo wiele z tych informacyj otrzymano z wykopalisk jakie były dokonywane w tych miejscach, gdzie były zagrzebane miasta i miasteczka. Głównymi pracownikami w archeologi biblijnej podczas Parousji byli następujący: Lenormant, Naville, Maspero, Schrader, (George) Smith, Sayce, Petrie, Deissmann, Hommel, Pinches, Cobern, Cheetham, Smith, Stubbs, Plumptre, Wace, Schaff, Besant, Riehm, Van Lennep, Barton, Hilprecht, Clay, Nowak, Benzenger, Bisseli, Keil, Kyle, Ramsey, Jeremias, Edersheim, Conder, Harper i wiele innych. Czwartą częścią historycznej wiedzy biblijnej jest geografia krajów biblijnych i chrześcijańskich która była pilnie przeszpiegowana przez pozafiguralnych szpiegów, z których głównymi byli następujący: Conder, Ramsey, Bliss, Dawson, Stewart. Hoskins, Merrill, Trumbell, Thompson, Bovet, Schumacher, McAllister i wielu innych, którzy pracowali głównie w Palestynie. Niektórzy z wymienionych w dziale archeologicznym, również dokonali dobrej pracy geograficznej w innych krajach biblijnych, chociaż nie w Palestynie. Z powyższego można zauważyć, że pozafiguralni szpiedzy dokonali obszernych badań nad historią Biblii i Kościoła, używając tu słowa historia w najszerszym jego znaczeniu, tj. włączając w to słowo wydarzenia, instytucje, ruchy, osoby, chronologię, zabytki starożytne, oraz geografię biblijną i krajów Chrześcijaństwa.

    (15) Czwarta gałąź sfery Prawdy i jej Ducha, w której dokonywali poszukiwań pozafiguralni szpiedzy, jest systematyczna wiedza Biblii i jej Ducha, składająca się z następujących działów; apologetyka (nauka bronienia prawd wiary chrześcijańskiej), dogmatyka (doktryny) i etyka (moralność). Był czas na specjalne czynności apologetyczne z powodu ataków dokonywanych na sferę Prawdy i jej Ducha ze strony - ateistów. agnostyków, materialistów, panteistów, deistów, ewolucjonistów, wyższych krytyków i odszczepieńców. Apologetami, czyli pisarzami broniącymi wiary chrześcijańskiej, byli następujący: Bruce, Dean, Harrison, Luthardt, Fisher, Rishell, Shield, Redford i wielu innych pisarzy, którzy zbadali pole apologetyczne i przynieśli bardzo wiele dobrych argumentów na obronę sfery Prawdy i jej Ducha, pobijając nimi teorie przeciwników Biblii. Tacy apologeci jak Dawson, O'Neil, Calderwood Maccoll, Hall, Wright, De Pressense, McCosh, Romaines, Bateson, Mendel itd. bronili Biblii odnośnie stworzenia w przeciwności do ewolucji, a do swoich badań odnośnych przedmiotów przygotowali wiele cennych argumentów. Tacy apologeci, jak Green, Bartlett, Bissel, Cook, McGarvey, Reich, Finn, Robertson, Orr, Cave, Douglas, Sayce, Rawlinson i 14stu autorów książki Prawo Mojżesza (The Law of Moses), do których wchodzą poprzednio wymienieni tj. Wiener, Moeller, Koenig, Zahn, Sanday i Westcott jak i wielu innych wydobyło na jaw wiele dobrych myśli w pobijaniu wyższego krytycyzmu.

    (16) W zakresie dogmatyki tylko ci z pozafiguralnych szpiegów dokonali dobrej pracy, którzy, pozostając w danej denominacji, bronili swej denominacyjnej szafarskiej doktryny. Lecz wysiłki ich skierowane na inne przedmioty doktrynalne były zwykle błędne. Głównymi przedstawicielami takich szpiegów są następujący: Philipi, Hodge, Miley, Pope, Shedd, Strong, Edersheim, Riehm, Koenig, Weiss, Pfleiderer i Oehler; dwaj ostatni pisali o teologii biblijnej, pod tytułem Analiza Myśli Biblijnych, a Weiss, Koenig, Zahn i Westcott, często wspominani powyżej, pisali tak o doktrynach jak i na wiele innych przedmiotów biblijnych i byli prawdopodobnie najbardziej owocnymi szpiegami pozafiguralnymi, nie będącymi w Prawdzie. W etyce chrześcijańskiej były dokonywane wielkie czynności w Parousji, podczas której tacy etycy jak np.: Martinsen, Janet, Porter, Harless, Weidener, Smyth, Henderson, Peabody i wielu innych dokonało dobrej pracy. Apologetycy i etycy jako szpiedzy pozafiguralni z Kościoła nominalnego używali daleko więcej prawdy a mniej błędu, aniżeli szpiedzy doktrynami. Pomiędzy wielką liczbą współpracowników, przyczyniających się do wydania słowników i encyklopedyj biblijnych i teologicznych wyprodukowanych w czasie Parousji, było wielu członków pozafiguralnych szpiegów, faktycznie były ich setki, którzy pisali na różne przedmioty do tych dzieł, to jest prawie na każdą gałąź sfery Prawdy i jej Ducha. Lecz największym i najbardziej owocnym członkiem z pomiędzy tych szpiegów był ów sługa, który dostarczył nadzwyczaj wybornych rzeczy prawie na każdą gałąź sfery Prawdy i jej Ducha. On przewyższał ich wszystkich w wynajdywaniach inter-pretacyjnych, chronologicznych, apologetycznych, doktrynalnych i etycznych. Chociaż nie znał greckiego ani hebrajskiego, jednak jego określenie niektórych wyrazów z tych języków były lepsze, aniżeli największych leksykografów. Bardzo dobrze określił takie wyrazy jak np.: Jahweh, elohim, adon, shaphat, mishpat, ruach, nephesh, pneuma, psuehe, anastasis, krisis, krima, gennao, parousia, epiphania, apokalupsis i t. d. Również dobre były jego sprostowania złych tłumaczeń. Faktycznie wszyscy bracia znajdujący się w Prawdzie, którzy byli z pomiędzy "nauczonych w Piśmie" z Mat. 13:52, byli częściami pozafiguralnego Kaleba przy zdawaniu raportu. W krótkości zostało określone w paragrafach 8-16 w jaki sposób pozaobrazowi szpiedzy dokonali badań pozafiguralnego Chanaanu.

Szpiedzy z Pośród Rzymskiego Kościoła

    (17) W wykazywaniu powyższej pracy pozafiguralnych szpiegów, czyniliśmy to z punktu zapatrywania na różne gałęzie wiedzy należącej do sfery Prawdy i jej Ducha. Nie czyniliśmy tego z punktu zapatrywania na denominacje, do których pozaobrazowi szpiedzy należeli, tj. wskazaliśmy na głównych szpiegów, którzy dokonali pracy w odnośnych gałęziach wiedzy chrześcijańskiej, bez względu na ich przynależności denominacyjne. Lecz tu należy rozumieć, że zdolniejsi z pośród nowych stworzeń, które zatrzymały swoje korony w każdej denominacji, uczestniczyli w tej pracy, tak, jak na to wskazuje 4 Moj. 13:4-15. Oprócz czterech specjalnych członków Kościoła rzymsko-katolickiego i jednego Kwakra, nazwiskiem Penney, nie wspominaliśmy nazwisk żadnego z przedstawicieli Kościoła rzymsko i grecko katolickiego, ani żadnego z sekt fanatycznych. Wszakże to nie znaczy, że członkowie tych kościołów nie uczestniczyli w pisaniu takich dzieł, lecz że w większości wypadków nie odznaczali się tak znamienitym wyborem myśli, jak ci, którzy byli podani powyżej. Najlepsza praca wykonana w tym kierunku przez zwolenników rzymskiego kościoła została dokonana we Francji, szczególnie gdy się bierze pod uwagę wielką encyklopedię teologiczną, wydaną w języku francuskim. Szczególnie (następujące części tej encyklopedii należą do naszego przedmiotu: Słownik Biblijny (4 tomy), Słownik grecki, hebrajski i innych języków biblijnych (4 tomy), Słowniki do historii Biblii i Kościoła, w najszerszym znaczeniu tego słowa (48 tomów), Słowniki do systematycznej teologii (27 tomów). Oprócz powyższych jest jeszcze 85 innych tomów, które należą do tego ogromnego dzieła, składającego się ze 168 tomów, z których każdy ma przeszło 1000 stronic druku, stronice zaś rozmiaru in quarto (23x30 cm.). Większość materiału w wymienionych 83 tomach jest dobrą pracą szpiegowską. Niektórzy z niemieckich członków Kościoła rzymskiego dali również dobrą pracę szpie-gowską, szczególnie w dziale encyklopedycznym apologetycznym i archeologicznym. Szpiedzy z kościoła grecko katolickiego dali najmniej pracy szpiegowskiej ze wszystkich denominacyjnych szpiegów, chociaż niektórzy, jak np. Byrennios, dali dobrą pracę. Szpiedzy z kościołów luterańskiego, kalwińskiego i episkopalnego, według porządku wymienionego, dali jak najlepsze prace w tym zakresie, z wyjątkiem pracy pozafiguralnego Kaleba, która jest najlepszą ze wszystkich prac, nie z punktu zapatrywania na uczoność, lecz ze względu Prawdy i jej Ducha.

    (18) Po przedstawieniu ogólnych wyjaśnień z wierszów 4-17. teraz przystępujemy do wyjaśnienia pozostałej części tego rozdziału. Zmiana imienia (w. 17) z Ozeasza (wyzwolenie) na Jozue (które znaczy: Jehowa jest zbawieniem, lub zbawia), przedstawia, że Jozue, z figury przedstawiającej szpiegów Małego Stadka z Kośc. luterań., został przeniesiony na figurę przedstawiającą naszego Pana. Nasz Pan był tym, który wysłał pozafiguralnych szpiegów (a posyłając je Mojżesz, w. 3-8); i On to przez Słowo Boże, Ducha i opatrzność Boską pobudził ich do odnośnego badania (szpiegowania). Pan im polecił by przezwyciężyli wszystkie przeszkody, jakie obecne królestwo (góra, w. 18, niedaleko na północ od Kades Barne, 5 Moj. 1:24) pod władzą szatana stawia im na drodze do wejścia do Prawdy i jej Ducha przez dokładne badanie. Wyrażenie "ku południowi" (w. 18 i 23 jest błędne, ponieważ hebrajski wyraz Negeb znaczy kraj południowy i taka nazwę nadano połud-niowej części Chanaanu. Położenie góry na północ od Kades Barne, jak również ich wejście z południa wspomniane w wier. 22. a także kierunek ich podroży podanej w wier. 21. dowodzą, że szli z południa na północ i dlatego wyrażenie ''idźcie w stronę ku południowi" jest błędne. Wejście do Chanaanu od strony południowej znaczyłoby, że w Chrześcijaństwie najbliższym poglądowi pozafiguralnych szpiegów, należących do nominalnych kościołów, odbywało się badanie sfery Prawdy i jej Ducha odnośnie przekleństwa w Chrześcijaństwie, które w pozafigurze oznaczałoby różne gałęzie badania. Oni mieli zbadać sferę Prawdy i jej Ducha, by dowiedzieć się czym one są (oglądajcie ziemie, itd. w. 19). Mieli zbadać zło, jakie wypływa z grzechu, błędu, samolubstwa i które niepokoi serca i umysły Indu Bożego (i lud, który mieszka w niej). Mieli szczególnie zauważyć czy zło, jakie zagnieździło się w naturalnym sercu i umyśle jest mocne czy słabe, czy jest go mało czy wiele (czy mocny ... czy wiele) i zdać z tego raport.

    (19) Pan im również polecił by zbadali sferę Prawdy jej Ducha z punktu jej duchowych zalet (czy ziemia dobra czy zła, w. 20), a o której dowiedzieli się że była dobra. On im również polecił do zbadania fortec złego (co są za miasta; 2 Kor. 10:4, 5) i mieli także zauważyć czy fortece zła były słabe (mieszkają w namiotach), czy mocne (czy w obronnych miejscach). Mieli badać sferę Prawdy i jej Ducha z tym zamiarem by dowiedzieć się czy jest żyzna czy pusta (urodzajna czy niepłodna, w. 21) odnośnie do wyrabiania owoców Ducha, jak również czy miała w sobie wielkich ludzi za swoich wodzów (czy są w niej drzewa - które reprezentują wielkich łudzi z pośród ludu Bożego lub świata). Nasz Pan zachęcał pozafiguralnych szpiegów do odwagi w razie gdyby im zagrażało niebezpieczeństwo z powodu ich czynności szpiegowskich. On im również polecił by przynieśli owoce rozwinięte w sferze Prawdy i jej Duchu. Co to znaczy, zostanie wykazane przy objaśnieniu wiersza 26. Czas rozpoczęcia wysyłania pozafiguralnych szpiegów przypadał na początek żęcia (a było to w ten czas gdy się wina dostawały). Tę pozafigurę zbudowaliśmy po części z tego faktu, że 40-letnie okresy 29-69 i 1874-1914 są przedstawione z punktu różnych figur, tj. żniwa, połowu (Mat. 13:24-30, 37-43, 47-50) zbioru dojrzałych winogron (Pieśni Sal. 2:13; 7:12; Izaj. 24:13; 5 Moj. 24:19-21) itd. A także zbudowana i z tego faktu, że to wydarzyło się natychmiast po chrzcie naszego Pana (paź-dziernik rok 29), gdy On jako pierwszy członek Kaleba ze Żniwa Żydowskiego, a później jako Jozue z owego okresu widział duchowe rzeczy (Mat. 3:16), i ze względu na fakt, iż w październiku 1874 nasz Pastor rozpoczął szpiegowanie pierwszych prawd Żniwa Ewangelicznego, tj. niewidzialność wtórego przyjścia naszego Pana. Te punkty dowodzą, że nasze poglądy co do rozpoczęcia pozafiguralnego szpiegowania są prawdziwe.

Dokładne Badania Szpiegów

    (20) Przy wykonywaniu tego rozkazu naszego Pana, szpiedzy Parousyjni badali każdą fazę sfery Prawdy, jaka była wtedy na czasie i jej Ducha, na podobieństwo przeszukiwań przez szpiegów figuralnych całego Chanaanu, a mianowicie od miejsca najdalej wysuniętego na południe, które graniczyło z puszczą Syn (w hebr. Zin znaczy cień, stan przekleństwa w chrześcijaństwie) aż do miejsca gdzie jego część najdalej wysunięta na północ graniczyła przy Rochob (w hebr. Rechob znaczy szerokość, wyobr. poganizm), którędy chodzą do Emat, raczej przy wejściu w dolinę górską czyli wąwóz, biegnący od morze Śródziemnego do Emat. (Emat w hebr. Hamat znaczy forteca, wyobraża niedowiarstwo Parousyjne, w. 21). Jak starannego pozafiguralnego przeszukiwania dokonali ci szpiedzy, można to widzieć po części z opisu podanego w paragrafach 8-17. Nie było jednego zakątka w sferze Prawdy d jej Duchu, jakie były wtedy na czasie, by nie był zbadany we wszystkich szczegółach. Ich badania obejmowały przedmioty od przekleństwa w Chrześcijaństwie aż do przekleństwa w poganiźmie i niedowiarstwie, oraz to wszystko, co leżało poza nimi, tj. Prawdę i jej Ducha, a również usadowienie się zła, łącznie z przymierzem (Hebron znaczy przyjaźń, w. 23) pomiędzy diabłem (Ahiman, brat podarunku - Szatan jako Lucyfer był bratem Logosa, którego Bóg nam dał jako naszego Zbawcę, największy Podarunek z podarunków), światem (Sesai, obleczony w biel lub białawy - świat czyni starania by uchodzić za sprawiedliwego; samo-usprawiedliwianie się jest głównym upadkiem w świecie, w jego zwodniczych apelach do ludu Bożego) i ciałem (Talmai pokrajany w bruzdy - ciało jest wielce pokrajane pługiem skażenia). Bardzo wiele zbadano szczególnie w kierunku egzegetycznym, historycznym, doktrynalnym i etycznym, względem diabła, ciała i świata, tak pojedyńczo, jako też w ich niecnym przymierzu. To przymierze zostało uformowane podczas "świata, który był" (w przedpotopowym porządku rzeczy), który był zupełnym okresem (siedem lat), zanim ''obecny zły świat" (Egipt, forteca) został zbudowany jako szatańskie królestwo (Soan, w hebr. Zoan, skład towarów, gdzie towary wszelkiego zła są do nabycia). Tych trzech olbrzymów - diabeł, świat i ciało; tak z osobna jak i w przymierzu - są dziećmi zła (Enak, olbrzym) i myśmy dowiedzieli się, iż rzeczywiście są takimi.

    (21) Szpiedzy w swoim szpiegowaniu posunęli się do studiowania prawdy o nowej woli, nowym stworzeniu (potoku Eschol, kiść lub grono, wiersz 24; 5 Moj. 1:24, 25), a studiując o tym przedmiocie (szpiegując urznęli tam), zgromadzili wielką ilość prawd o łaskach (gałąź z gronem jagód winnych, Jan 15:2, 4, 5, 8). Była to niewątpliwie najlepsza praca szpiegowska dokonana na ten przedmiot. Tutaj tacy pracownicy jak leksykografowie, wytwórcy skorowidzów, tłumacze, objaśniacze, układacze spisów, historycy biblijni, dogmatycy, a szczególnie etycy dokonali wiele dobrego szpiegowania. Szczególnie br. Russell i niektórzy pielgrzymi pracowali owocnie w zakresie etycznym. Oni, to jest część szpiegów w Prawdzie i część szpiegów nominalnego kościoła, zarządzali (nieśli ją) ich odnośną pracą przy pomocy Biblii (na drążku). Ta kolekcja łask składa się z wyższych i niższych pierwszorzędnych, drugorzędnych i. trzeciorzędnych łask, szczególnie ze składników miłości dobroczynnej: radości, pokoju, długiego znoszenia, łagodności, dobroci, wiary, cichości i samo kontroli, jak opisane w Liście do Galatów 5:22, 23, a w dodatku składa się z łask nie należących do miłości dobroczynnej: cierpliwości, powściągliwości, pobożności i braterskiej miłości, jak podane w 2 Liście Piotra 1:5-7. Pozafiguralni szpiedzy opisali, iż te łaski znajdują się szczególnie w Bogu, Chrystusie i nowych stworzeniach, chociaż ich ślady znajdują się i w naturalnym człowieku. Oni również zbadali i szczegółowo określili owoce Chrystusowego dzieła odkupienia (granatowe jabłka; 2 Moj. 39:24, 25; Pieśni Sal. 4:3, 13; 6:7, 11; 7:12; 8:2), które są nauka, usprawiedliwienie, poświęcenie i wyzwolenie dla czterech wybranych klas, restytucja dla upadłej ludzkości i powrót do doskonałości dla pokutujących upadłych aniołów, wieczne zniszczenie wszelkiego zła i wieczne ustanowienie sprawiedliwości i miłości po całym świecie. Oni również zbadali i opisali radość wszystkich klas zbawionych (figi, których słodycz tak jak miodu wyobraża tę radość - szczególnie radość z widoku zmartwychwstania, uwielbienia i restytucji). Te rzeczy zostały przyniesione szczególnie przez szpiegów Prawdy, jako najważniejsze osiągnięcia z ich pracy szpiegowskiej w sferze Prawdy i jej Duchu. Zauważmy powtórzenie tych rzeczy o Eschol i gronie winnym (w. 25), jako stwierdzenie faktu o górującej ważności łask. Jednak daje się słyszeć, że niektórzy ganią wyrabianie charakteru jako rzecz złą!

    (22) Po przeszpiegowaniu różnych części z całej sfery Prawdy i jej Ducha, na ile były na czasie podczas Parousji, szpiedzy powrócili przy końcu czterdziestu lat (po wyjściu czterdziestu dni, w. 26) od pracy szpiegowskiej, która obejmowała okres ad 1874 do 1914 tj. Parousję. Nasuwa się pytanie, jak wiemy, że szpiegowanie ustało w roku 1914? Nie tylko że był wtedy koniec Parousji, jak liczne pisma biblijne i fakty tego dowodzą, na co daliśmy 56 dowodów, że spłodzenie z Ducha ustało w 1914, a pieczętowanie w 1916 (zob. art. o Żęciu w T.P. 1927, 74 lub 1923, 34), ale i wojna światowa oderwała uwagę i położyła chwilowy koniec dalszym i nowym badaniom w sferze Prawdy i jej Ducha. Bo niech tylko ustanie badanie literatury teologicznej, a wnet kilkuletni brak takiego badania można będzie zauważyć. Jak mogły główne kraje Europy rozdarte wojną, jak Niemcy, Francja i Anglia, gdzie szpiegowanie było dokonywane, pozwolić sobie, by ich uczeni mieli czas wolny i swobodny na taką pracę? Uczeni, szczególnie ci w Niemczech i Francji, zostali pobrani do armii aż do wieku 72 lat, jak np. Gregory z Berlina, jeden z najzdolniejszych krytyków tekstu Nowego Testamentu, został zabity gdy stal na warcie w fortecy. Większość amerykańskich uczonych teologów, po wybuchu wojny, miała podobnież swoją uwagę oderwaną od dalszego badania, a to oderwanie powiększyło się gdy Ameryka skłaniała się, a w końcu przystąpiła do wojny. Bardzo mało takich dzieł można było wydawać drukiem z powodu braku drukarzy. Tym więc sposobem wielka czynność szpiegowania i raportowania, jaka znamionowała okres 40-letni, 1874-1914, ustała wkrótce po wybuchu wojny w Europie.

    (23) Ani nie należy rozumieć, że zdawanie raportu nie odbywało się w pozafigurze aż po październiku 1914, ponieważ fakty pobijają taką myśl, bo wszystkie dzieła jakie były wymienione w paragrafach 8-17 albo wyszły w pierwszych wydaniach, albo otrzymały ważne przejrzenie i dodatki, albo zostały przepisane i wyszły w nowych wydaniach w czasie Parousji. Chcemy tu jeszcze powtórzyć uwagę: że dzieła tu wspomniane są tylko ułamkiem, najważniejszym ułamkiem produktów, jakie wyszły z pod pióra szpiegów w owym okresie. Np. wszystkie pisma naszego Pastora ukazały się przed paździer. 1914, oprócz artykułów we Watch Tower (Strażnicy) i kazań, które po większej części nie były nowymi prawdami, lecz powtórzeniami i przedrukami, a te, które zawierały w sobie nowe myśli były podstawami do prawd epifanicznych i z tego powodu były to prawdy epifaniczne, a nie parousyjne, jak np.: o Eliaszu i Elizeuszu, o objawieniu członków Wielkiego Grona, itd. Lecz co fakty tej sprawy dowodzą odnośnie czasu zdawania raportu przez pozafiguralnych szpiegów? One dowodzą, że to zdawanie raportu było dokonywane przez dawanie wykładów i publikacyj, ukazujących się od czasu do czasu przez ten cały okres. Innymi słowy, zdawanie raportu odbywało się przez cały ciąg tych czterdziestu lat, tak jak równoległe zdawanie raportu w Żniwie Żydowskim odbywało się od czasu do czasu podczas owych czterdziestu lat. Widzieliśmy już równoległy fenomen w pozafigurze Goliatowego wzywania do walki w czasie Parousji, w którym pozafiguralny Dawid po bijał go przez całą Parousję, podczas gdy figura, przez umieszczenie walki na koniec czterdziestu dni, wskazuje na granicę, kiedy ostatni zarys pozafig. ataku miał być wykonany. Wedle tego należy rozumieć, że zdawanie raportu przez pozafiguralnych szpiegów odbywało się w różnych częściach przy końcu Parousji.

Raport Szpiegów.

    (24) Szpiedzy pozafiguralni zdawali raport przed Jezusem (Mojżeszem w. 27; 5 Moj. 1:25), przed Kapłaństwem (Aaronem) i przed resztą ludu Bożego, tak w nominalnym jak i poza nominalnym Kościołem (i wszystkim zgromadzeniem synów Izraelskich). Czynili to przez odpowiednie wykłady przed różną liczbą słuchaczy i przez publikacje książek, broszur, pism periodycznych, ulotek, gazet itd. To było czynione w pierwszej części Tysiąclecia (Faran), które rozpoczęło się z Parousja i w obecności przystępu do poświęcenia (Kades). Tym Masom oni przedstawili w powyższych formach dowody swoich odkryć (i dali im ... sprawę). Ich wykłady i pisma napewno zawierały odpowiedzi na pytania zawarte figuralnie w wierszach 19-21. Oni szczególnie wyjaśnili im o owocach Ducha, ich gatunkach, częściach i pokrewieństwie, o owocach Chrystusowego dzieła odkupienia i radościach ludu Bożego ze względu na ich dziedzictwo (ukazawszy im owoc). Powtórzenie oświadczenia ("a powiadali im", w. 28; w angielskim to zdanie brzmi: "a powiadali mu", tj. Mojżeszowi) podczas ich zdawania raportu przed Mojżeszem daje myśl, że on ich wysłał i że zdawali raport przed nim, co w pozafigurze wyobraża, iż Jezus wysłał pozafiguralnych szpiegów, oraz że oni szczególnie przed Nim zdawali raport. Udzielanie tych wykładów i wydawanie tych produktów pióra było tym oznajmianiem Panu o ich wykonaniu Jego rozkazu (przyszliśmy do ziemi, do którejś nas był wysłał). To co oni czynili w swoich badaniach dobitnie dowodzi, że sfera Prawdy i jej Duch dawały bogatą obfitość duchownego pożywienia (która wprawdzie opływa mlekiem) i bogatą obfitość radości tak na czas obecny jak i przyszły (i miodem; dobra jest ziemia, którą nam daje Pan Bóg nasz; w, 28; 5 Moj. 1:25). W tych wykładach i pismach oni wykazali przed zdziwionym wzrokiem wszystkich wyznających chrześcijan cudowne owoce Ducha, owoce - Chrystusowego dzieła odkupienia i słodką nadzieję dla Kościoła i świata (a oto ten jest owoc jej.)

    (25) Wobec tego że wiersze 27 i 28 i 5 Moj. 1:25 zawierają w sobie figuralny raport o ziemi, a wiersze 29 i 30 figuralny raport o jej mieszkańcach i miastach, to nie zapominajmy o tym, że raport podany w tych wierszach (27-30) był najzupełniej prawdziwym. Dopiero później gdy Kaleb starał się zechęcić lud, by powstał i posiadł ziemię, że dziesięciu ze szpiegów zaczęło ją błędnie i zelżywie przedstawiać. Pozafiguralny raport z powyższych wierszy był również prawdziwy, a błędne i zelżywe ganienie ziemi i mieszkańców przyszło dopiero po ukończeniu zdawania raportu przez dwunastu szpiegów. Teraz postaramy się podać szczegóły przedstawione w wier. 29 i 30. Gdy przypomnimy sobie, że narody Chanaanu reprezentują rożne rodzaje zła jakie usadowiło się w upadłym cielesnym umyśle, wtedy jesteśmy przygotowani do lepszego wyrozumienia pozafigur tych dwóch wierszy. Zło we wszystkich szczegółach jest silne (mocny jest lud, który mieszka w onej ziemi, w. 29). I rzeczy-wiście, że jest silne; bo kto w walkach Ducha przeciwko temu złu, nie dowiedział się, że jest silne i że tylko przez post (samozaparcie) i modlitwę można je pokonać? Twierdze tego zła (miasta), szczególnie mocniejsze z nich są silnie ufortyfikowane przez odpowiednie instytucje, zwyczaje, nałogi itd. (obronne są i bardzo wielkie). Ta część tego raportu jest prawdziwa. Ale co pogarsza sprawę to właśnie ta część, która podaje, że diabeł, świat i ciało (syny Enakowe tameśmy widzieli) są tam obecne i gotowe toczyć walkę przeciwko wysiłkom nowego stworzenia, pragnącego podbić zło, szczególnie silniejsze i dobrze ufortyfikowane.

    (26) Grzech we wielu jego formach, takich jak bałwochwalstwo, brak wiary w Boga, niewierność, nieposłuszeńswo, nienawiść, wszeteczeństwo, kradzież krzywoprzysięstwo, łakomstwo itd. (Amalekici, mieszkańcy doliny, w. 30), jest gotów dać nam opór przy naszym wejściu do sfery Prawdy i jej Ducha (mieszka w ziemi na południe). Samolubstwo rządzące we formach działających na siebie (Hetejczyk, bojaźń), jak np. miłość dobrej opinii o sobie i drugich, miłość wygód. życia, samoobrony, bezpieczeństwa, ukrywania rzeczy niekorzystnych, zysku, zatrzymania, pokarmu, napoju itd.; i samolubstwo we formach działających na świat (Jebuzejczyk, deptany), jak np. miłość do przeciwnej płci, małżonka, małżonki, dzieci, rodziców, przyjaciół, domu, kraju rodzinnego, która sprzeciwia się osięgnięciu wysokości (mieszka na górach) charakteru chrześcijańskiego. Tak samo czyni to błąd Amorejczyk, góral) we wielu formach jak widzimy to w poganiźmie, niedowiarstwie, mahometaniźmie, judaizmie i kościelnictwie. Także światowość (chananejczyk, kupiec), duch tego świata, stara się przez wolę drugich kontrolować wolę naszą, stara się nagiąć nas do swego poziomu, która jest buntem przeciwko Bogu (mieszka nad morzem), lub nawet niższym, jak bunt przeciwko Bogu, tj. krańcową apostazją (nad brzegiem Jordanu - który od jeziora Merom obniża się stopniowo, dochodząc poniżej poziomu morza). Szpiedzy w swoim raporcie dobrze opisali grzech we wielu jego formach, samolubstwo we wielorakich dwu formach, błąd w jego różnych formach i światowość w rozmaitych formach. Możemy być pewni iż złożyli prawdziwy raport, gdy podawali, że walka chrześcijanina jest przeciw tym mieszkańcom, którzy usadawiają się w naszych cielesnych sercach i umysłach i muszą być stamtąd usunięci przez nowe stworzenie w jego ciągłym powiększaniu sfery Prawdy i jej Ducha w naszych umysłach.

    (27) Maluczkie Stadko, (które odtąd jest przedstawione przez Kaleba, będącego z pokolenia Judy, a który przed wypadkami z wierszu 31 wyobrażał szpiegów z Kościoła Prezbyteriańskiego podczas zdawania powyżej opisanego raportu), po zauważeniu mniej więcej niezadowolenia okazanego przeciwko naszemu Panu, starało się uspokoić lud pobudzony duchem bojaźni z powodu pozafiguralnego raportu, a którzy czuli żal niesłuszny przeciwko Panu. Ta bojaźń wstrzymywała lud od poświęcenia, jak wszyscy z pośród nas, którzy w Parousji byli tego świadkami, dobrze o tym wiedzą. Maluczkie Stadko, zwalczając tego ducha, nie starało się bagatelizować nieprzyjaciół usadowionych w pozafiguralnym Chanaanie, którzy w rzeczywistości byli takimi, jak szpiedzy ich przedstawili; lecz oni nie doceniali zdolności i siły wiernego ludu Bożego do zwyciężenia tych nieprzyjaciół, pomimo Boskiej obietnicy danej pod przysięgą iż On im to umożliwi. (1 Moj. 22:16, 17). Maluczkie Stadko nagliło do pośpiechu i decyzji w uczynieniu i przeprowadzeniu poświęcenia ("pójdźmy," w. 31 w angielskim podane; "pójdźmy natychmiast"). To pokazuje, że wierni poświęceni byli zdolni pokonać wszystkich nieprzyjaciół jacy usadowili się w naszym Chanaanie (bo ją pewnie sobie podbijemy). Ażeby to wyrazić jaśniej to Maluczkie Stadko podawało myśli, że w Słowie Bożym zawiera się wszelkie oświecenie, energia i broń do podboju, że w Duchu Bożym są wszelkie zdolności i władze do umożliwienia podboju, a w Opatrzności Bożej są wszelkie plany, strategie, wzmocnienia i wszelka potrzebna pomoc by uskutecznić podbój. Tym to więc sposobem przez uczynienie i przeprowadzenie poświęcenia nasz Chanaan może być wolnym od jego obecnych mieszkańców, a zajęty jako miejsce wiecznego przebywania wiernego ludu Bożego. Maluczkie Stadko z Parousji tak niewątpliwie głosiło o poświęceniu i jego pewnym zwycięstwie dla wiernych tak nominalnych, jak i prawdziwych chrześcijan. A czyniąc to byli oni pozafigurą Kaleba z wier. 31.

    (28) Teraz dziesięciu szpiegów, którzy odtąd z powodu czynienia przeszkód Maluczkiemu Stadku w zachęcaniu ludu, stają się utratnikami koron, a później zostają objawieni jako pobici od plagi. Ci pozafiguralni szpiedzy dowodzili, że lud Boży nie posiada dosyć siły, by mógł pokonać wrodzone zło, gdyż ono jest daleko silniejsze od niego. (Nie będziemy mogli ciągnąć ... bo mocniejszy jest od nas, w. 32). Oni zostali wprowadzeni w błąd w tej sprawie z powodu pomieszania i niezrozumienia usprawiedliwienia przez wiarę, a uświęcenia przez uczynki, lecz co więcej, z powodu nieumiejętności odróżniania pomiędzy usprawiedliwieniem przez wiarę, a otrzymaniem wysokiego powołania przez uczynki i wiarę - i co każde daje tym, którzy je otrzymują. Dla nich usprawiedliwienie przez wiarę znaczyło paszport do nieba, gwarantujący natychmiastowe wejście tam po śmierci, podczas gdy usprawiedliwienie przywraca poczytalnie to co Adam utracił - tj. ziemski raj i warunki bezgrzesznej spra-wiedliwości i doskonałości całego człowieka - i liczy go doskonałym przy końcu Tysiąclecia. Lecz wysokie powołanie oparte na wierze usprawiedliwiającej i podtrzymywane przez nią przez cały ciąg naszej walki chrześcijańskiej, bywa osiągane przez dobre uczynki poświęcenia wiernie wykonanego, a bez takich rozwiniętych w skrystalizowane podobieństwo Chrystusowe nikt nie może wnijść do Królestwa (Żyd. 12:4; Mat. 16:24). Ci, którzy w Kościele nominalnym posiadają taki błędny pogląd o usprawiedliwieniu z wiary jak podany powyżej, posiadają zwykle błędną doktrynę o zupełnym skażeniu i rozumie się, iż do takich, odnosi się pozafigura słów wypowiedzianych przez dziesięciu szpiegów: ''Nie będziemy mogli ciągnąć przeciw temu ludowi, bo mocniejszy jest od nas"; a z powodu, że podstawa o zupełnym skażeniu jest fałszywa, dlatego i konkluzja, na której ją opierają, jest fałszywa - to jest, że przez wiarę usprawiedliwiającą można odziedziczyć Królestwo podczas gdy tego osiągnąć nie można.

    (29) Z powodu naszego odziedziczonego skażenia, które chociaż ma zły skutek na nasze zdolności i zalety, jednakowoż nie jest ono zupełne, my jednak, rozumi się, nie możemy się sami usprawiedliwić. Jesteśmy zatem usprawiedliwieni z łaski Bożej przez zasługę Chrystusową, uznającą nas za doskonałych i przyjętych przez wiarę. Lecz potem, gdy już zostaliśmy usprawiedliwieni, a później spłodzeni z Ducha podtrzymani przez łaskę Bożą, przez usługę arcykapłaństwa Chrystusowego i operację Ducha świętego, możemy przez nasze wierne poświęcenie nadawać się przez uczynki i wiarę do Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem w Królestwie. To wymaga porażenia naszych nieprzyjaciół, którzy usadowili się w naszym Chanaanie, a jeżeli nie pokonamy ich nie będziemy mogli osiągnąć Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem w Królestwie.

    Tych pozafiguralnych dziesięciu szpiegów trzymało się zwykle swoich fałszywych doktryn o całkowitym skażeniu i o usprawiedliwiającej wierze, które, według ich poglądu, dają swoim nabywcom zaszczyty w Królestwie i współdziedzictwo z Chrystusem; ci szpiedzy sprzeciwiali się nauce Maluczkiego Stadka w Parousji które nauczało, że tylko ci, którzy poświęcają się i wytrwają w poświęceniu otrzymają współdziedzictwo z Chrystusem w niebie, lecz szpiedzy dowodzili, że to doktryna sprzeciwia się ich rzekomej Prawdzie o całkowitym skażeniu i o usprawiedliwiającej wierze. Wobec tego oni silnie występowali przeciw możliwości naszego pokonywania różnych form grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, dowodząc iż z powodu zupełnego skażenia nie jesteśmy w stanie tego czynić gdyż te rzeczy mają daleko większą siłę aniżeli my posiadamy z powodu naszego całkowitego skażenia. Ich walka poprowadziła ich do wielkiego fałszu i przesad - jednym słowem zelżyli sferę Prawdy i jej Ducha (zganili onę ziemię, w. 33). Ich pierwszym fałszerstwem było iż sfera Prawdy i jej Duch. jeżeli patrzymy na nią z punktu naszego widzenia, że jest w stanie poświęconym był to stan chudy, głodujący lub nawiedzony głodem (jest ziemią pożerająca obywateli swoich). I dlatego w swoich spornych kazaniach, rozmowach i pismach nazywali nauki parousyjne "Naukami Tysiącletnich Brzaskowców" (Millenial Dawnism). Odosobnienie, ubóstwo, małostkowość w widzeniu ludzkim, mała liczba, doświadczenia, prześladowania i przesiewania pomiędzy ludem Prawdy były brane jako dowody, że sfera Prawdy i jej Duch. była krainą symbolicznego głodu.

    (30) Drugie fałszerstwo jakie oni przedstawiali przeciwko sferze Prawdy i jej Duchowi było, że wszystkie formy grzechu, błędu, samolubstwa i światowości były silniejsze, większe i odważniejsze, aniżeli wiemy lud Boży, (a lud wszystek ... jest ludem wysokiego wzrostu). To fałszerstwo było oparte na ich błędzie o zupełnym ludzkim skażeniu, żadna z tych form zła nie była taką, jak podawano, pomimo, że niektóre były silne, wielkie i śmiałe, niektóre okazały się słabe, małe i delikatne w różnym stopniu. Że fakty były fałszywie przedstawiane w tym przedmiocie, to można widzieć z tego, że wielu było zwycięzców w Parousji, będącej znamienną częścią Wieku Ewangelicznego, w której odbywało się pozafiguralne podbijanie Chanaanu przez Jozuego. Trzecie fałszerstwo podane w figurze było, że syny Enakowe (w. 34) byli z tego sa-mego rodzaju olbrzymów co potomstwo upadłych aniołów (1 Moj. 6:4). to znaczy, że byli potomkami pochodzącymi od tych olbrzymów (nefilimów). Słowo nefilim znaczy istota upadła i znajduje się tylko w 1 Moj. 6:4 i 4 Moj. 13:34, i w obu miejscach jest przetłumaczone olbrzymy. Inne słowa hebrajskie są również przetłumaczone na olbrzymy, lecz nie odnoszą się do potomstwa aniołów i córek ludzkich, które jedynie jest pod nazwą nefilim. Z powodu, że ci olbrzymowie, którzy zostali zniszczeni w potopie wyobrażają rozmaite kombinacje rządów, kapitału, kościoła i pracy, uciskających lud (D 451:1; 458:2; 465:2), ten fałsz zdaje się stać w związku z fałszem, że diabeł, świat i ciało są mniej więcej równoznaczne z tymi kombinacjami. Wtedy wielce przesadzili moc tych trzech (diabła, świata i ciała) i słabość ludu Bożego (i zdaliśmy się sobie przy nich jako szarańcza, takimiż zdalimy się i onym). Raczej powinni byli powiedzieć, że przez łaskę Boską, pomoc Chrystusową i dary Ducha świętego my jesteśmy silni, a oni słabi, my wielcy, a oni mali i takimiż zdaliśmy się tak w ich jak i w naszym widzeniu. A że nie mówili tak, ale przeciwnie, dlatego zelżyli sferę Prawdy i jej Ducha. My, którzyśmy żyli w Parousji i mieli udział w przywilejach Prawdy, wiemy, że nasi przeciwnicy z kościoła nominalnego z pomiędzy nowych stworzeń fałszywie przedstawiali i przesadzali warunki. Pomiędzy takich fałszerzy mogą być zaliczeni; Moorehead, Eaton, White, Blackstone, Biederwolf, Torrey, Grey, Sunday, Gaeblein, Haldsman. Hillis i wielu innych z Parousji. Faktycznie wszyscy członkowie dziesięciu pozafiguralnych szpiegów byli mniej więcej winnymi fałszywego przedstawienia i przesadzenia rzeczy; a ich niecny postępek i jego następstwa powinny być dla nas przestrogą przed takowymi osobami jak również przed ich pobratyńcami, obecnie nieczystymi Lewitami Epifanii; albowiem ich wielkie fałszywe przedstawienia i przesadzania wypowiadane przeciwko Prawdzie Epifanii, jej pracy i jej pracownikom są podobne do wypowiadań pozafiguralnych dziesięciu szpiegów.

PYTANIA BERIAŃSKIE

(1) Jakie części Biblii będziemy studiowali w tym artykule? O czym one traktują? W jakich względach? Jakie było jedno z pozafig. zastosowań tego wydarzenia jakie podał nasz Pastor? Jakie było jego drugie zastosowanie? Na jakim piśmie oparł on drugie zastosowanie? Jak można przeciwstawić te dwie pozafigury ze żniwa Żydowskiego? Jakie rozważanie biblijne dozwala na takie przeciwstawienie pozafigur w Żniwie Ewangelicznym? Jaki jest łącznik w podwójnym zastosowaniu Żniwa żydowskiego? Co Pan wybierał z każdego z dwunastu pokoleń? Kim stawali się usprawiedliwieni i nieusprawiedliwieni uczestnicy? W co zostali pogrążeni przedstawiciele tych klas z biegiem Wieku Ewangelii?

(2) Jak moglibyśmy zbudować większą pozafigurę na Żniwo Żydowskie? Kiedy podróżowanie do pozafig. Chanaanu miało swój początek? Co jest pozafigura Chanaanu? Kogo Pan wybrał z tych dwunastu pozafig. pokoleń? Kiedy? Do jakiej klasy oni należeli? Jacy członkowie Malucz. Stadka byli wybrani na szpiegów? Jak to dowodzi wyjątek z Mat. 13:52? Co oni mieli czynić z rozkazu Jezusowego? Co wyobrażają 40 dni szpiegowania? Co nie należy rozumieć odnośnie zdawania raportu z tych 40 dni? Dlaczego nie? Jak mamy to rozumieć? Do czego możemy to przyrównać? Co fakty ze Żniwa Żydowskiego dowodzą względem tego punktu? Jaki przykład dowodzi tego?

(3) Co się stało po złożeniu pozafig. raportów? Jak raporty były podawane? Co się potemu stało? Jaki skutek to pociągnęło za sobą w Żniwie Żydowskim? Co przedstawia zachęcanie ludu przez Jozuego i Kaleba, ażeby wyruszyli przeciwko mieszkańcom Chanaanu? Kogo Izraelici reprezentują na owe Żniwo? Co przedstawia ich zniechęcenie? Szemranie? Bunt? Chęć ukamienowania Jozuego i Kaleba? Ukazanie Chwały Pańskiej? Jej skutek? Boska decyzja? Co przedstawiają Izraelskie usiłowania wejścia do ziemi przed zakończeniem się 40 lat? Jak nie były a jak były przedstawione powyższe rzeczy? Dlaczego podajemy szczegóły z tych dwóch rozdziałów (13 i 14). odnoszących się do pozafigur Żniwa Ewangelicznego?

(4) Jaka jest główna pozafigura 40-letniego podróżowania Izraela po puszczy? Drugorzędna pozafigura jego podróżowania? Drugorzędna pozafigura drugiego gatunku szpiegów? Ich raport? Ich szemranie? Ich drugie tułanie się po puszczy? Dlaczego nie będziemy dalej omawiali tej pozafigury w zastosowaniu do cielesnego Izraela? Dlaczego nie? Co upoważnia nas. aby drugie stosowanie pozafigury z tych dwóch rozdziałów (13 i 14) zastosowywać do duchownego Izraela ze żniwa Ewangelicznego? Co często było wspominane na lamach tego pisma? Co nie było podane na poparcie tej myśli? Na jakim wyjątku Pisma św. między innymi była ta myśl oparta? Jaka wyciągamy konkluzję oparta na tym zastosowaniu? Jakie jest rozumowanie, które do tego naprowadza? Jaka wypływa z tego konkluzja? Co znajdujemy w miniaturowym wieku Ewangelii?

(5) O czym musimy pamiętać podczas tego badania? Co przedstawia prośba ludu skierowana do Mojżesza by wysłał mężów do przeszpiegowania ziemi? Dlaczego podano pozafig. prośbę? Co poprzedzała pozafig. prośba? Co to wyobraże? Jaka była Boska i Jezusowa odpowiedź na prośbę? Co wyobraża Chanaan? Co wyobraża pierwotnie, a co drugorzędnie? Co to wyobraża, że ziemia Chananejska była obsadzona mieszkańcami i miastami wrogimi Izraelitom? Co wypływa z tego? Jak to jest przedstawione? Co przedstawiało Mojżeszowe wysianie dwunastu szpiegów? Co wyobraża rozkaz wyrażony w sposób literalny: "poślij męże," w. 3?

(6) Co reprezentuje wybór po Jednym mężu z każdego pokolenia? Co to przedstawia, że nie wszyscy Izraelici, ale tylko dwanaście jednostek jako książęta z dwunastu pokoleń zostało przyjętych na szpiegów? Co to wyobraża, że dziesięciu z nich fałszywe podało zeznanie o ziemi i pomarło od plagi? Co to dowodzi? Co dalej potwierdza tę myśl? Dlaczego? Jaki wniosek możemy wyciągnąć z tych faktów? Co zaszło natychmiast po zdaniu raportu? Jaka zaszła zmiana odnośnie Jozuego, Kaleba i dziesięciu szpiegów?

(7) Co to wyobraża, że Mojżesz wysłał dwunastu szpiegów "z rozkazu Pańskiego"? Co Jest ta częścią Biblii? Jak to było oznajmione naszemu Panu? Jak mógł być ten rozkaz dodatkowo wykonany? Co wyobraża iż szpiedzy zostali wysłani z Kades Barny, z puszczy Faran? Jak Jeszcze jest nazwaną Kades Barna? Dlaczego? Co to dowodzi? Co to znaczy w pozafigurze iż w figurze znajdowało się powtórzenie o szpiegach, że byli wodzami? Co to wyobraża, że niema wzmianki o szpiegach, iżby pochodzili z pokolenia Lewiego lub z domu Aaronowego? Jakie jest zsumowanie nauki tego paragrafu? Do czego przyszli niektórzy członkowie dwunastu pozafig. szpiegów? Gdzie drudzy pozostali?

(8) Co jest właściwym by uczynić w tym miejscu? Co należy rozumieć pod wyrażeniem sfera prawdy i jej duch? Gdzie i pod jaką figurą były główne formy tej wiedzy przedstawione? Jaka jest różnica między pozafig. szpiegami, a pozafig. Kaatami i ich wglądania do takiej wiedzy? Dlaczego ta różnica? Co było podane przez pomyłkę w T. P. w Nrze 34? Co może posłużyć do skorektowania tej pomyłki? Kto jeszcze pisał dzieła naukowe w zakresie biblijnym? Wymień niektórych z nich. Co prawie wszyscy wodzowie Malucz. Stadka czynili w tym względzie? Wymień niektórych z nich i jakiej pracy oni dokonali? Co nie należy mniemać, że tylko Kaatyci z Wieku Ewangelicznego wyłącznie czynili? Która klasa dokonała najlepszej pracy w tych czterest kierunkach wchodzących w zakres dzieł biblijnych? Kto np. był tym co dokonał najlepszej pracy?

(9) Co dowodzi, że Parousja była czasem największych badań i najobfitszych rezultatów odnośnie sfery Prawdy i Ducha jej? W jakich trzech sposobach to się okazało? W ilu i w jakich gałęziach wiedzy biblijnej oni pracowali? Co np. zostało wyprodukowane w tym okresie? W czem się różnią recenzje Starego Testamentu Ginsberga i Kittela? Co wyszło w Parousji? Wymień autorów pięciu recenzyj greckiego Nowego Testamentu? Jak długo Westcott i Hort pracowali nad swą recenzją? Jak długo von Soden? Jaki jest charakter jego recenzji? Kto jeszcze dokonał dobrej pracy w tym przedmiocie? Co znaczy wyraz recenzja?

(10) Jaki jest następny rodzaj dzieł, jakie wydano w tym czasie? Wymień niektórych autorów, którzy wydali hebrajskie leksyksykony do Starego Testamentu. Wymień autorów, którzy wydali greckie leksykony do Nowego Testamentu. Autorów gramatyki hebrajskich i greckich. Kto był autorem wielkiego dzieła pod nazwą Massora i czym to dzieło jest również? Kto przygotował następną konkordancję? Dlaczego to dzieło jest uważane za produkt pracy chrześcijańskiej? Jaka następnie konkordancja ukazała się w tym czasie? Jakie jeszcze inne konkordancje ukazały się? Podaj autorów trzech konkordancyj angielskich. Podaj nazwy angielskich przekładów Pisma św. Co z powyższego opisu można zauważyć?

(11) O jakiej innej gałęzi wiedzy biblijnej można robić podobne uwagi? Jakie są jej trzy działy? O jakich przedmiotach traktuje introdukcja? Wymień autorów najlepszych dzieł, które traktują o kanonach i tekście Starego Testamentu. Autorów dzieł traktujących o księgach Nowego Testamentu. Autorów dziel traktujących o kanonie, tekście, księgach i cyrkulacji Nowego Testamentu. Autora dzieła traktującego o kanonie, tekście, księgach i cyrkulacji całej Biblii. Co czynimy tu z dziełami pisanymi przez wyższych krytyków? Jaki jest drugi dział wiedzy egzegetycznej? Jaki jest charakter komentarzy wydanych w Parousji? Podaj autorów, którzy wydali najlepiej opracowane komentarze do Starego Testamentu. Do Nowego Testamentu. O ilu komentarzach do całej Biblii jest nadmienione? Podaj pisarzy, którzy przygotowali komentarze do osobnych ksiąg Biblii? Czego dokonał Schaff odnośnie komentarza Langa do całej Biblii?

(12) Jaka jest trzecia część wiedzy egzegetycznej? Co zawiera w sobie harmonetyka? Co wydali Little i Krockett? Podaj autorów, którzy dokonali dobrej pracy w zakresie harmonizowania historyj Nowego Testamentu? Kto wydał dzieło o harmonizowaniu Dziejów Apost. i Listów? Co wydali następni autorzy? Jaki rodzaj Biblii ukazał się w Parousji? Co wydał Johns? Co wydali wydawcy Baxters w Londynie? Jaka jest nazwa dzieła, posiadającego największą ilość odnośników biblijnych? Co jeszcze ukazało się w tym czasie i które są najlepiej opracowane dzieła w tym zakresie? Jakie dodatki pomocnicze posiadają prawie wszystkie większe Biblie angielskie? Co opracowały dwa towarzystwa biblijne? Jak możemy zsumować powyższy paragraf?

(13) Jaka jest trzecia główna gałąź wiedzy biblijnej? Jaka jest pierwsza część tej wiedzy? Dlaczego historię i biografię kościelną zaliczamy do wiedzy biblijnej? Wymień pisarzy przodujących w historii biblijnej. Co ukazało się pod głównym nadzorem redaktorskim J.S. Exella? W jakiej części Biblii szpiedzy pozafiguralni dokonali najlepszej pracy? Ile żywotów Chrystusa ukazało się podczas Parousji? Wymień ich główniejszych pisarzy. Wymień autorów opisujących żywot św. Pawła. Kto dobrze opisał żywot św. Jana? Żywot Jana Chrzciciela? Jakie jeszcze inne biagrafie (życiorysy)) mamy z Nowego Testamentu? Co można powiedzieć o licznych pisarzach historii kościelnej? O pisarzach opisujących o różnych epokach historii kościoła? O biografacch z historii kościoła, podających życiorysy członków gwiazd?

(14) Co jest drugą częścią historycznej wiedzy biblijnej? Do czego zostali pobudzeni pozafig. szpiedzy z powodu posiadania poprawionej chronologii biblijnej przez lud Boży? Jakiego skutecznego szpiegowania dokonano w owym czasie? Kto jeszcze pisał na ten przedmiot? Co jest trzecią częścią historycznej wiedzy biblijnej? Jakie odkrycia szpiegów pozafiguralnych były owocniejsze i pożyteczniejsze? Z czego otrzymywano wiele pożytecznych informacyj? Którzy byli główniejszymy pracownikami w archeologii biblijnej w czasie Parousji? Jak się nazywa czwarta część historycznej wiedzy biblijnej? Wymień głównych szpiegów z tej części. Co daje się zauważyć z ostatnich dwóch paragrafów? W jakim znaczeniu używamy tu tego słowa historia w tej łączności?

(15) Co jest czwartą gałęzią sfery Prawdy i jej Ducha? Z jakich działów składa się wiedza systematyczna? Dlaczego był ten okres jednym z specjalnych czynności apolegetycznych (apolegetyka - nauka bronienia prawd wiary chrześcijańskiej)? Którzy to są główni badacze na ogólnym polu apolegetycznym? Którzy oponentami ewolucji? Oponentami wyższego krytycyzmu?

(16) Którzy ze szpiegów denominacyjnych dokonali dobrej pracy? W czym ich praca była zwykle błędna? Którzy to są główni przedstawiciele szpiegów doktrynalnych? Co jest powiedziane o czterech szpiegach: Weis, Koenig, Zahn i Westcott? Którzy byli głównymi przedstawicielami szpiegów w etyce chrześcijańskiej? Jak możnaby ich porównać z szpiegami w zakresie doktrynalnym odnośnie Prawdy i błędu? Jakie książki będące jednym dziełem, składającym się z wielu gałęzi wiedzy biblijnej potrzebowały wielu współpracowników? Kto był największym i najwięcej owocnych ze wszystkich pozafig. szpiegów? W jakich sześciu gałęziach przewyższał on wszystkich? Jakie były jego skreślenia co do wyrazów greckich i hebrajskich i względem sprostowań złych tłumaczeń? Kto jeszcze należał do pozafig. szpiegów? Co zostało określone w parag. od 8 do 16?

(17) Z jakiego punktu zapatrywania wykazaliśmy pracę pozafig. szpiegów? Z jakiego punktu nie czyniliśmy tego? Pomimo tego co należy rozumieć względem udziału w pracy szpiegowskiej? Oprócz pięciu wyjątków, jakich nazwisk nie wspominaliśmy? Co to jednak nie ma znaczyć? Dlaczego nie podaliśmy ich powyżej? Jakie dzieło i gdzie było najlepiej wykonane z dzieł Koś rzym. kat.? Określ nieco tę wielką encyklopedię. W jakim jeszcze innym języku zwolennicy Rzymu dali dobrą pracę szpiegowską? Co możemy powiedzieć o szpiegach z Koś. grec. kat.? Którzy ze szpiegów denominacyjnych i w jakim porządku dali najlepszą pracę szpiegowską? Z jakim wyjątkiem? Pod jakim względem jest najlepszą pracą?

(18) Jakie wyjaśnienie podaliśmy w wier. od 4 do 17? Co wyobraża zmiana imienia Jozuego? Kto wysłał pozafig. szpiegów? Jan Pan to uczynił? Co wyobraża przezwyciężanie góry na północ od Kades Barny? Dlaczego wyrażenie "ku południowi" (w. 18 i 23) jest błędne? Co znaczy nazwa hebrajska Negeb? Jakie trzy rzeczy dowodzą, że szpiedzy szli z południa na północ? Co wyobraża, że szpiedzy weszli do ziemi chananejskiej od strony południowej? Co znaczy, że mieli oglądać ziemię jaka jest? Że mieli oglądać lud, jaki w niej mieszkał? Że mieli zauważyć czy lud jest mocny czy słaby, czy jest go mało czy wiele?

(19) Z jakich szczególnie punktów widzenia mieli oni zbadać sferę Prawdy i jej Ducha? Co jeszcze Pan im kazał zbadać? Jakie szczegóły mieli zbadać odnośnie miast i fortec? Pod jakim jeszcze względem mieli badać sferę Prawdy i jej Ducha? Co przedstawiają drzewa ziemi chananejskiej? Do czego Pan nasz zachęcał pozafig. szpiegów? Co On im również polecił by przynieśli ze sobą? Co to przedstawia, że szpiedzy wyszli na przeszpiegowanie ziemi gdy winogrona dojrzewały? Jak przyszliśmy do tego wniosku? Jak fakty początków Żniw, Żydowskiego Ewangelicznego, to potwierdzają?

(20) W jaki sposób szpiedzy parousyjni wykonywali rozkaz naszego Pana? Co jest przedstawione przy szpiegowaniu ziemi od puszczy Syn aż do Rochob przy wejściu do Emat? Z czego możemy poznać jak starannego szpiegowania dokonali pozafig. szpiedzy? Gdzie oni rozpoczęli swoje badanie? Co znaczą i wyobrażają słowa: Hebron, Ahiman, Sesai, Talmai i Enak - i przez trzech pierwszych "olbrzymów mieszkających w Hebron? Co znaczy zdanie, że Hebron siedem, lat było zbudowane przed Soan Egipskim?

(21) Do czego posunęli się szpiedzy przy swoim studiowaniu? Jak to jest przedstawione? Co oni zgromadzili przez to studiowanie? Jaką zaletę miała ta praca? Którzy pracownicy dokonali dobrej pracy szpiegowskiej? Kto szczególnie brał w niej udział? Co to wyobraża, że dwóch niosło gałąź winogrona na drążku? Co było pozafig gałęzią winogrona? I czym ta gałąź była według Gal. 5:22, 23 i 2 Piotra 1:5-7? Jak szpiedzy opisywali, że w kim te łaski znajdują się? Co to przedstawia, że szpiedzy przynieśli granatowe jabłka i figi? Kto szczególnie przyniósł pozafig. winogrona, granatowe jabłka i figi? Co przedstawia powtórzenie tych rzeczy o potoku Eschol i gronie winnym? Z kim to stoi w sprzeczności?

(22) Po przeszpiegowaniu pozaobrazowym, co uczynili pozaf. szpiedzy? Jak długo trwała ta praca? Z jakich dwu głównych dowodów my to wiemy? Jak wojna światowa położyła koniec dalszej pracy szpiegowania i raportowania? Co możemy wywnioskować z tych faktów?

(23) Przeciw jakiej naturalnej omyłce musimy się mieć na ostrożności? Dlaczego jest to omyłką? W jakim okresie pisano dzieła wspomniane w parag. 8-17? Jaką uwagę można tu podać? Kiedy główne dzieła naszego Pastora były pisane i ukazywały się? Co można powiedzieć o jego Strażnicach i kazaniach pisanych po roku 1914? Z czego składały się jego nowe myśli i do czego one należą? Co fakty dowodzą względem czasu zdawania pozafig raportów? Zdawanie raportu z czym jest równoległe? Jak mamy rozumieć, że zdawanie raportu nastąpiło w figurze przy końcu 40-tu dni?

(24) Przed kim zdawali raport pozafig. szpiedzy? Jak oni to czynili? Jak to jest przedstawione? Co dowodzi, że oni to czynili w te dwa sposoby? Co zawierały w sobie ich wykłady i pisma? Co przedstawia powtórzenie oświadczenia, że szpiedzy zdawali raport przed Mojżeszem? Co było tym zdawaniem raportu? Co jest dostatecznym dowodem odnośnie sfery Prawdy i jej Ducha? Jak to jest przedstawione? Co wykazały ich pisma i wykłady?

(25) O czym nie należy zapominać w tych przestawieniach raportów? Kiedy dziesięciu szpiegów zaczęło przedstawiać błędny i zelżywy raport o ziemi? Jak te rzeczy stoją względem pozafig. szpiegów? Co reprezentują narody chananejskie? Co dopomoże nam do lepszego wyrozumienia pozafigur tych dwóch wierszy? Jak było zaraportowane zło? Jak to jest podane w figurze? Ca nasze doświadczenia dowodzą pod tym względem? Co przedstawiają obronne miasta? Jaką jest ta część tego raportu? Co pogarsza sprawę? Jak to jest przedstawione w figurze?

(26) Co przedstawiają Amalekici. tak oni sami jak i miejsce nasze doświadczenia dowodzą pod tym względem? Co przedstawiają Hetejczycy i miejsce ich zamieszkania? Jakie są niektóre formy samolubstwa? Co przedstawiają Jebuzejczycy i miejsce ich zamieszkania? Jakie są niektóre formy samolubstwa oddziałującego na świat? Co przedstawiają Amorejczycy i miejsce ich zamieszkania? Jakie są niektóre formy błędu? Co przedstawiają Chananejczycy i miejsce ich zamieszkania? Pod jakimi względami pozafig. szpiedzy podali dobry raport? Prawdziwy raport?

(27) Od wierszu 31 kogo wyobrażał Kaleb? Kogo przedtem? Co Malucz. Stadko zauważyło pomiędzy ludem podczas zdawania raportu? Co starało się uczynić? Przez co to jest przedstawione? Od czego bojaźń. powstrzymywała lud? Malucz. Stadko zwalczając tego ducha, co nie starało się czynić? Dlaczego nie? Jak to jest przedstawione? Do czego Malucz. Stadko nagliło? Jak te rzeczy są przedstawione w figurze? Co przedstawia wyrażenie: "bo ją pewnie sobie podbijemy"? Jakie trzy główne myśli podawało Malucz. Stadko dla ludu odnośnie podboju pozafig. Chanaanu? Wobec tego jakim sposobem nasz Chanaan może być wolny od nieprzyjaciół, a zajęty przez nas? Co Malucz. Stadko napewno czyniło w tym względzie? Jak to było przedstawione przez Kaleba?

(28) Co czynili szpiedzy w figurze i pozafig. i jaki okazał się wynik dla nich? Co oni dowodzili? Z jakiego powodu zostali szpiedzy wprowadzeni w błąd? Czego oni nie umieli odróżnić? Co dla nich znaczyło usprawiedliwienie przez wiarę, a co ono daje rzeczywiście człowiekowi? Na czym jest oparte i podtrzymane wysokie powołanie? Do kogo odnosi się figura słów wypowiedzianych przez dziesięciu szpiegów: "Nie będziemy mogli ciągnąć przeciw temu ludowi, bo mocniejszy jest od nas"?

(29) Czego nie możemy sami uczynić z powodu naszego naturalnego skażenia? Jak bywamy usprawiedliwionymi? Do czego nadaje się usprawiedliwiony i z Ducha spłodzony lud Boży? Czego trzymało się tych 10-ciu szpiegów? Jakiej nauce oni sprzeciwili się? Co oni dowodzili? Przeciw czemu występowali? Do czego walka ich doprowadziła i co zelżyli? Co znaczy ich wyrażenie: "jest ziemią pożerającą obywateli swoich"? Jak nazywano nauki parousyjne? Z jakiego powodu sfera Prawdy i jej Duch były uważane za symboliczną krainę głodu?

(30) Jakie było ich drugie fałszerstwo? I jak było przedstawione w figurze? Na czym było oparte to fałszerstwo? Jak można to fałszerstwo odeprzeć? Jakie fakty dowodzą, że to, co oni podawali, było fałszem? Jakie jest trzecie figuralne fałszerstwo? Co przedstawiali przedpotopowi olbrzymi? Co zawierało się w trzecim pozafiguralnym fałszerstwie? Co oni bardzo przesadzili? Jak to było wyrażone w figurze? Go oni raczej powinni byli powiedzieć? Co oni uczynili dla pozafig. ziemi z powodu swego sprzeciwu? Co jest wiadome tym co żyli w Parousji i mieli udział w przywilejach Prawdy? Wymień niektórych z tych fałszerzy? Co można jeszcze powiedzieć o członkach tych dziesięciu pozafig. szpiegów? Co ma być dla nas przestrogą? I przed kim jeszcze? Dlaczego?

(Ciąg dalszy nastąpi)

TP ’49, 50-61.

Wróć do Archiwum