POŚWIĘCENIE ŚWIĄTYNI SALOMONA - FIGURA I POZAFIGURA
(1 Król. 8:1-53; 2 Kron. 5:2-6; 42 - 1953, 69, 83)
(CIĄG DALSZY)
Objawienie Boskiej doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy tak jak są objawione w (epifanicznej) Prawdzie będącej na czasie i jej Duchu, stało się tak nieodparcie jasne, tak obfite i tak głębokie oraz niezgłębione, że nawet z początku główni wodzowie ludu Bożego nie byli w stanie ją zrozumieć w zupełności, a zatem nie mogli służyć nią braciom (nie mogli Kapłani ostać i Służyć dla onego obłoku; albowiem napełniła była chwała Pańska dom, 11; 14 - podobny myśl można widzieć w łączności z lśniącą twarzą Mojżesza, gdy schodził z góry 2 Moj. 34:29, albowiem ona wskazuje w pozafigurze jak nadmierna jasność Prawdy, gdy po raz pierwszy była przedstawiona braciom, szczególnie wśród przesiewaczy, oślepiła ich swym blaskiem, włączając nawet posłanników, którzy ją udzielali). To objawienie Boskiego chwalebnego charakteru tak jak jest wyjawione w epifanicznej Prawdzie, którą z początku nawet główni wodzowie nie mogli całkowicie zrozumieć, zaczęło być czynione przez takie podstawowe rozwinięcia Prawdy w wykładach i naukach J. jak: "Ostatnie Pokrewne Czynności Elijasza i Elizeusza"; "Sądzenie Przed Czasem a Po Czasie"; "klasa Młodociano Godna"; "Epifania"; "Wezwania-Przesiewania-Broń ku Zabijaniu"; "Czas Żęcia"; "Kozioł Azazela"; "Giedeon - figura i Pozafigura"; "Popieczętowanie Wybranych Na Czołach"; itd.
(Ciąg dalszy nastąpi)
TP ’58, 30.