GŁÓWNE CELE POWROTU NASZEGO PANA
(E. tom 17, rozdz. 1 - dokończenie)
USŁUGUJE SPOSOBNOŚCIAMI RESTYTUCYJNYMI
(6) Szóstym celem powrotu naszego Pana jest błogosławienie całego rodzaju ludzkiego - żywych i umarłych - dające sposobność uzyskania Restytucji. Restytucja oznacza powrót do pierwotnego stanu. Pierwotny stan rodzaju ludzkiego był obrazem i podobieństwem Boga, jak to było udowodnione na Ojcu Adamie i Matce Ewie. Przez obraz Boży rozumiemy doskonałość istnienia, stan w którym jest się bardzo dobrym (1 Moj. 1:26, 27,31; Żyd. 2:6-8; Kol. 3:10; Efez. 4:23, 24), a przez podobieństwo Boże - przywilej władania człowieka nad ziemią tak jak Bóg włada Wszechświatem (1 Moj. 1:26, 28, 29; Mat. 25:34). Obraz Boży oznacza doskonałość we władzach fizycznych, umysłowych, moralnych i religijnych. Adam i Ewa przed upadkiem, oraz Jezus, gdy był na ziemi, są przykładami tej doskonałości (1 Moj. 2:6-9). Podobieństwo Boże oznacza doskonałą ziemię z doskonałymi władcami nad nią. Lecz, jak wynika ze słów Św. Pawła (Żyd. 2:8), zarówno obraz jak i podobieństwo Boże (pierwotna doskonałość istnienia i władzy) zostały stracone. Na miejsce podobieństwa Bożego przyszła fizyczna, umysłowa, moralna i religijna degradacja, przyszła tyrania przeklętej ziemi (1 Moj. 3:17-19) nad człowiekiem, aby go ciemiężyć aż do końca życia. Wszystko to - jak zapewnia nas Biblia - przyszło na człowieka z powodu grzechu Adama, przykładu człowieka w pierwotnej próbie (1 Moj. 3:1-24; Rzym. 5:12-21; 1 Kor. 15:21-22). Teraz rodzina ludzka jest tylko szczątkiem tego, czym była w Adamie i Ewie. To smutne położenie naszego rodzaju zaapelowało do współczucia Stwórcy, który wydając wyrok niezadowolenia (śmierć - a nie żywot wieczny w mękach), wspomniał na Swoją litość wobec upadłego i potępionego człowieka, posyłając Swego umiłowanego Syna na świat, jako cenę odkupienia człowieka od śmierci (Mat. 20:28; 1 Tym. 2:4-6; Jana 3:17; Rzym. 5:7, 8, 16-19). Tak jak pierwsze przyjście Jezusa miało na celu złożenie ceny okupu (Wiek Ewangelii miał stanowić okres wyboru Jego Oblubienicy między Jego dwoma przyjściami. W tym czasie błogosławieństwa miały być dostępne tylko dla wybranych, Jego Kościoła), tak Jego Wtóre Przyjście ma uczynić cenę okupu dostępną dla uzdrowienia nie wybranych w Restytucji. A więc, ma na celu przywrócić ich do pierwotnego stanu, z ruin utraconego obrazu i podobieństwa Boga sprowadzonych dziedzicznie na wszystkich przez grzech Adama.
W ten sposób śmierć bezgrzesznego Jezusa stanowi zasługę wystarczającą do uwolnienia wszystkich ludzi od nieprawości grzechu Adamowego i gwarantuje sposobność uzyskania pełnego wyzwolenia od jego skutków, dając sposobność powrotu do pierwotnej Adamowej doskonałości. Chrystus powraca na ziemię, aby dokonać przywrócenia rodzaju ludzkiego do chwalebnego obrazu Boga, dać mu doskonałe ciała, umysły i serca oraz przywrócić w nim wspaniałe podobieństwo Boże (tj. dać rodzajowi ludzkiemu doskonałą władzę nad rajską ziemią). Wszyscy, którzy będą posłuszni rozsądnym wymogom tysiącletniego Królestwa Chrystusowego, uzyskają wszystkie te błogosławieństwa. W tym celu, aby uzyskać w nich udział, wszyscy umarli, którzy byli wykluczeni ze sposobności stania się Oblubienicą Chrystusa (do czego została zaproszona tylko klasa wiary - ci, którzy chodzą wiarą a nie widzeniem) zostaną obudzeni i będą ponownie żyć na ziemi. Bo z jakiego powodu ta część klasy niewierzącej, która przypadkowo żyje w czasie powrotu Chrystusa miałaby mieć sposobności restytucyjne, a ta druga część, która zmarła przed tym czasem, miałaby być wykluczona od tych błogosławieństw, jeżeli drogi Boże są jednakowe i bezstronne (Ezech. 18:29-32), i gdy śmierć sama od siebie nie ustala charakteru?
Przytoczymy teraz i wyjaśnimy niektóre Pisma, uczące o tym, co było wyżej podane. Dz.Ap. 3:19-21: „Czasy ochłody” [w ang. Biblii podane: „czasy odświeżenia” - times of refreshing. Słowo odświeżenie jest tutaj użyte na oznaczenie ponownego rozpalenia życia i pobudzenia wzrostu dokonanego przez deszcz padający na skoszoną i spaloną trawę, z którą porównany jest upadły rodzaj ludzki (Iz. 40:5, 6). To odświeżenie jest wyraźnie stwierdzone jako skutek panowania Chrystusa nad naszym rodzajem, skoszonym przekleństwem i spalonym srogimi promieniami grzechu (Psalm 72:6, 16)] „gdyby przyszły od obliczności [w ang. obecności – presence] Pańskiej” [w języku greckim wyrazem oznaczającym obecność jest oblicze czyli twarz, tzn. łaska (4 Moj. 6:24-26). Biblia pokazuje, że podczas panowania grzechu Boski tył a nie twarz, jest ukazany człowiekowi (Jer. 18:17). Lecz w czasie Tysiąclecia jak wskazuje ten ustęp zwróci On Swą twarz ku człowiekowi, twarz promieniejącą łaską, litością i prawdą dla naprawienia człowieka. Proszę zauważyć, że to jest przedstawione w następnym wierszu, jako mającym łączność z powrotem Chrystusa]; „a posłałby onego, który wam opowiedziany jest [podczas Wieku Ewangelii] Jezusa Chrystusa, który zaiste niebiosa ma objąć [niebiosa mają Go objąć, zatrzymać - jak długo?] AŻ DO CZASU NAPRAWIENIA [RESTYTUCJI] WSZYSTKICH RZECZY [każda cecha obrazu i podobieństwa Bożego będzie przywrócona chętnym i posłusznym w Tysiącleciu],co był przepowiedział [obiecał] Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków”. Ten ustęp wyraźnie uczy, że Chrystus nie wróci aż do czasów Restytucji, czasów ochłody, czy odświeżenia. Dlatego wraca On aby przywrócić rodzaj ludzki do pierwotnego stanu i odświeżyć go. Św. Piotr mówi nam, że dają o tym świadectwo wszyscy święci prorocy, jak tego cytaty wyżej podane dowodzą.
Dz.Ap. 15:14-17 są dalszym ustępem w tym kierunku: „Szymon [Piotr] powiedział jako Bóg najpierw [począwszy w domu Korneliusza - Dz.Ap. rozdz. 10] wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud [Kościół - Ciało Chrystusa] imieniowi swemu”. (Żydzi spodziewając się tylko jednego przyjścia Mesjasza, mieli trudność w pogodzeniu swych nadziei Jego chwalebnego panowania z wysłaniem Ewangelii do pogan. Św. Jakub godzi pozorną sprzeczność, wykazując, że są dwa przyjścia; że okres czasu między nimi jest wypełniony przez wybór Oblubienicy dla Chrystusa spośród żydów i pogan, że potem przyjdzie chwalebne panowanie Mesjasza, oraz że ten pogląd na rzeczy godzi fakty z Pismem). Z tym zgadzają się słowa proroków (nie ma sprzeczności między nauczaniem o wyborze Oblubienicy Chrystusa i Jego błogosławieniem ludzkości całego świata. Jest wszystko czego trzeba, aby je utrzymać oddzielnie i wyraźnie co do czasu ich działania. Wpierw wybierana jest Oblubienica, potem następuje Wtóre Przyjścia i panowanie błogosławieństwa), jak jest napisane: „Potem [po nawiedzeniu pogan celem wyboru Oblubienicy] się wrócę [nastąpi Wtóre Przyjście] a pobuduję [wzniosę w królewskości] zasię przybytek Dawidowy [dom, rodzinę Dawida, w większym synu wielkiego Dawida – Jezusie] upadły [w czasie zdetronizowania Sedekiasza w 607 roku przed Chr., w tym to roku upadł królewski dom Dawida, tj. przestał panować]; a obaliny jego zasię pobuduję [od czasu upadku królewskiego domu Dawida, Izrael jako królestwo był w ruinach, lecz to królestwo ma być odbudowane przy powrocie Pana, gdy będzie dane świadectwo w całym świecie tyczące wyboru Oblubienicy Chrystusowej - Dz.Ap. 1:6-8], i znowu go wystawię [Królestwo - dlaczego Chrystus powraca i ustanawia Królestwo?], aby ci, co pozostali z ludzi [co pozostali - to co pozostało, gdy część została zabrana, oznacza więc wszystkich pozostałych nie mających sposobności stania się Oblubienicą, tj. cały nie wybrany świat składający się z żywych i umarłych], szukali Pana i wszyscy narodowie [z pogan], nad którymi wzywano imienia mojego...” Jest różnica w wyrażeniu „lud imieniowi Swemu”, w odniesieniu do wyrażenia „wszyscy narodowie, nad którymi wzywano imienia mojego”. Jest to ta sama różnica, która istnieje w sposobie nazywania żony imieniem jej męża i w sposobie nazywania jakiejś własności w akcie urzędowym, imieniem właściciela. Ten ustęp jasno wykazuje, że nasz Pan po dokonanym wyborze Oblubienicy wróci aby ustanowić Królestwo Boże i błogosławić tych wszystkich, którzy zostali pominięci i pozostali bezwładni w czasie Jej wyboru. Stąd oznacza to błogosławieństwa dla żywych i umarłych.
2 Tes. 1:10 wykazuje, że nasz Pan wraca nie tylko po to, aby był uwielbiony w świętych Swoich, ale także aby był podziwiany, czczony przez tych, którzy wierzyć będą w on dzień - dzień Tysiąclecia. Rzym. 8:17-21 wykazuje, że całe stworzenie ludzkie pod następstwami przekleństwa oczekuje na objawienie się synów Bożych - Chrystusa i Kościoła w chwale, którzy mają zająć się ich wyzwoleniem (patrz także Kol. 3:4).
Podobna myśl oparta na obrazie Izraelitów czekających na Arcykapłana wychodzącego z Przybytku pod koniec ofiar Dnia Pojednania aby ich błogosławić, dana jest w Liście do Żydów 9:28. Tak Chrystus przedstawiony jest jako przychodzący znowu, aby błogosławić tych, którzy na Niego czekają, co według Rzym. 8:19, 21 włącza cały rodzaj ludzki. Psalm 22:28-30 jest wspaniałym świadectwem tej myśli. Wiersz 28 wykazuje, że będzie ogólne pouczenie i nawrócenie rodzaju ludzkiego z ogólnym uwielbieniem Boga. Wiersz 29 mówi, że te trzy błogosławieństwa należeć się będą królestwom tego świata stającym się Królestwem naszego Boga i Chrystusa w Jego działaniu jako Rządcy nad narodami (Obj. 11:15). Wiersz 30 wskazuje, że wszyscy ludzie dobrzy pod nazwą „wszyscy bogaci” (w ang. przekładzie ARV – „wszyscy tłuści”), przywłaszczą sobie błogosławieństwa Królestwa i przyjdą z pomocą w służbie Bożej, zaś umarli – „zstępujący w proch”, tj. ci z umarłych, którzy nie mogli w dalszym ciągu żyć ponieważ wyrok Adamowy zmusił ich do śmierci, będą podwładnymi Pana. Ustęp ten podkreśla fakt, że ci z których w tym życiu Bóg nie zdjął wyroku Adamowego i którzy z tego powodu nie mogli przeszkodzić swej własnej śmierci („i którzy duszy swej żywo zachować nie mogą”) będą w Królestwie służyć Panu w rezultacie błogosławieństw Królestwa.
Psalm 86:10 wykazuje, że wszystkie narody, które zostały stworzone („Wszystkie narody któreś Ty stworzył, przychodząc kłaniać się będą przed obliczem Twoim Panie! i wielbić będą imię Twoje” - Bóg stworzył wszystkie narody, lecz ogromna ich większość zmarła nie wielbiąc Go), przyjdą do Pana kłaniając się przed Jego obliczem (patrz Obj. 15:4). Ten ustęp oznacza, że muszą wrócić z martwych, aby mogli otrzymać to błogosławieństwo służenia Bogu i czczenia Go. Tych rzeczy, ogromna większość narodów nie czyniła w tym życiu. Cytaty z Daniela 7:13, 14 i Izajasza 35:4-10 wykazują to samo chwalebne błogosławieństwo będące rezultatem Wtórego Przyjścia Chrystusa. Błogosławieństwa, których Pan po powrocie udzieli rodzajowi ludzkiemu w jego żywych i umarłych członkach, są podane najwymowniej, najpiękniej i w najbardziej pocieszający sposób w Psalmie 72:1-9. Następnie Izajasz 25:6-9 jest dalszym pięknym zestawieniem działalności Królestwa po powrocie naszego Pana. Wspaniałe uczty nieskażonej i odżywczej Prawdy opisane są w wierszu 7 (zob. 1 Kor. 15:56, 55 gdzie pytanie: „Gdzież jest o śmierci! bodziec twój?” zawiera ukrytą odpowiedź – „Nigdzie”, bo bodziec, którym jest grzech przestanie istnieć). Wiersz 8 wykazuje, że zarówno proces umierania, jak i stan śmierci, będzie zupełnie wymazany wraz ze wszystkimi łzami i prześladowaniami sprawiedliwych dzięki chwalebnemu Królestwu Boga dla ustanowienia którego powraca Chrystus. Objaśnienie Św. Pawła dot. wiersza 8, zobacz w 1 Kor. 15:55-57 oraz w 1 Kor. 15:21-26. Proszę także porównać wiersz 9 z Rzym. 8:19, 21.
Wyjątek z Listu do Rzymian 14:9 wyraźnie mówi nam, że Chrystus umarł (dał Siebie jako okup za nas) aby mógł stać się Panem i Władcą zarówno żywych jak i umarłych. Stąd też Jego śmierć, będzie błogosławić w Królestwie cały nieżyjący rodzaj Adamowy. W Liście do Filipensów 2:6-8 opisana jest Jego ofiarna śmierć; zaś wiersze 9-11 wykazują Jego następne wywyższenie na Władcę; 1) całego nieba, co nastąpiło przy Jego wniebowstąpieniu; 2) całej ziemi, co jeszcze nie nastąpiło, lecz nastąpi po Jego powrocie w Królestwie; i 3) wszystkich pod ziemią (umarłych), co także jeszcze nie nastąpiło, lecz nastąpi w Jego Wtórym Przyjściu i Królestwie, gdy - jak to się już stało w niebie - każdy język na ziemi i pod ziemią uzna Go jako Pana, oddając przez to chwałę Bogu.
Proszę także zauważyć Bożą przysięgę w tej właśnie sprawie daną w Ks. Iz. 45:22, 23, pamiętając, że przysięga ta jest oparta na Przymierzu Związanym Przysięgą i wyjaśnia tamtą przysięgę (1 Moj. 22:16, 18), przez którą Bóg zobowiązał się wobec Chrystusa i Kościoła - Nasienia (Gal. 3:8, 16, 28, 29), że użyje ich do błogosławienia wszystkich narodów ziemi. To w rezultacie sprawi, że cała ziemia zostanie napełniona Jego Chwałą (4 Moj. 14:22; Ps. 72:19; Iz. 11:9; Abak. 2:14; Mat. 6:10). A ponieważ ogromna większość ludzkości umarła bez błogosławieństwa - ustęp ten oznacza jej wzbudzenie do tego błogosławieństwa. W ten sposób widzimy, że szóstym celem powrotu Chrystusa jest błogosławienie całej ludzkości - żywych i umarłych - ze sposobnością Restytucji.
DOŚWIADCZA I NAGRADZA WIERNYCH RESTYTUCJONISTÓW
(7) Siódmym celem powrotu naszego Pana jest wypróbowanie rodzaju ludzkiego, czy będzie on godny lub nie żywota wiecznego, oraz wydanie ostatecznej decyzji - żywota wiecznego na ziemi dla wiernych restytucjonistów, a wiecznego zniszczenia dla złych - w każdym wypadku. „Albowiem Syn człowieczy przyjdzie w chwale Ojca Swego z Anioły Swoimi, a tedy odda każdemu według uczynków jego” (Mat. 16:27). Nie należy mniemać, że wszyscy, którym dana będzie sposobność, dostąpią Restytucji - powrócą do pierwotnego stanu ludzkiej doskonałości uczynionej na obraz i podobieństwo Boże, będąc nagrodzeni żywotem wiecznym w wyniku tego. Tylko tym, którzy wiernie użyją sposobności restytucyjnych, dana będzie udoskonalona ziemia (odzyskany Raj - Iz. 35; 51:3; 66:22; Ezech. 36:35) na wieczne mieszkanie i królestwo. Jest to również pokazane w Ew. Mat. 25:31-46. A że tylko sprawiedliwym będzie dany żywot wieczny wynika wyraźnie z wiersza 46. Wiersz 34 pokazuje nam, że oni odziedziczą ziemię, a nie niebo – „Pójdźcie błogosławieni Ojca mego! odziedziczcie królestwo wam zgotowane od założenia świata”. Te „owce” są „drugimi owcami”, o których nasz Pan wspomina w Ew. Jana 10:16 i nie należy ich mieszać z owcami Wieku Ewangelii, czyli z Kościołem. Ci będą tymi „drugimi owcami”, owcami restytucyjnymi, którzy przy końcu Tysiąclecia będą mieli na swoich sercach napisane złote prawo miłości (Mat. 25:35-40). Oni zatem odziedziczą Królestwo i zaszczyty przygotowane dla ludzkości „od założenia świata”; albowiem Bóg stworzył ludzkość by „panowała nad rybami morskimi, nad ptactwem niebieskim i nad wszelkim zwierzem poruszającym się na ziemi” (1 Moj. 1:28; Ps. 8:6-9).
Nasz Pan powie Swoim restytucyjnym owcom, że to ziemskie panowanie, czyli królestwo, które przy końcu Tysiąclecia On im da, było dla nich zgotowane („wam zgotowane”) od założenia świata. Słowo „wam” odnosi się nie do Kościoła wybranego ze świata (Jana 15:19; 17:16), ale do doświadczonego i wypróbowanego świata ludzkości (Iz. 45:18). To królestwo i zaszczyty przygotowane dla człowieka, są zupełnie inne od Królestwa Niebieskiego, o którym wspomina Św. Piotr gdy mówi: (1 Piotra 1:4): „Ku dziedzictwu nieskazitelnemu, i niepokalanemu, i niezwiędłemu, w niebiesiech dla was zachowanemu”. Ponieważ Kościół podczas Wieku Ewangelii, będąc doświadczany, okazał się wiernym, dlatego dziedziczy i ma udział ze Swoim Panem (Obj. 17:14; 1 Piotra 4:17; Jana 14:2, 3; Rzym. 8:17; 2 Kor. 5:1, 2; 1 Tes. 4:17). Królestwo i zaszczyty były przeznaczone dla Kościoła „przed wieki ku chwale naszej” (1 Kor. 2:7), gdyż był on wybrany i przeznaczony w Chrystusie „przed założeniem świata” (Efez. 1:4). Podobnie jak Kościół przez cały Wiek Ewangelii był całkowicie pouczony, dokładnie wypróbowany, miłościwie karany i sprawiedliwie sądzony – „co jest jawnym dowodem sprawiedliwego sądu Bożego, abyście [Kościół] godnymi byli poczytani królestwa Bożego, dla którego też cierpicie” (2 Tes. 1:5) - tak też Bóg „postanowił dzień [Tysiąclecie], w którym będzie sądził wszystek świat w sprawiedliwości [podczas tysiącletniego Dnia Sądu, kiedy Szatan będzie związany, aby nie zwodził więcej narodów, aż do czasu ostatecznej próby w Małym Okresie przy końcu Tysiąclecia - Obj. 20:3] przez męża [Chrystusa, Głowę i Ciało - 1 Kor. 6:2; Mat. 19:28], którego na to naznaczył” (Dz.Ap. 17:31). Nikt, ani z Kościoła, ani ze świata, nie otrzyma żywota wiecznego lub udziału w nowych niebiosach lub nowej ziemi (2 Piotra 3:13; Obj. 21:1), aż wpierw zostanie pouczony odnośnie drogi po której ma postępować (Ps. 32:8; 25:8, 9; Iz. 42:1-4; 1 Tym. 2:3-6), dobrze wypróbowany (Ps. 139:23, 24; Jer. 11:20; 2 Tes. 1:4, 5; Jak. 1:12) i ćwiczony lub karany (Żyd. 12:8, 11; 1 Kor. 11:31, 32; Iz. 26:9) w celu naprawy i rozwoju charakteru dostosowanego do żywota wiecznego.
Restytucjoniści, którzy na skutek światła Prawdy danej w tysiącletnim Dniu Sądu będą się odpowiednio ćwiczyć przez karcenia zamierzone dla ich naprawy i udoskonalenia (jedni otrzymując więcej, a drudzy mniej cięgów - Łuk. 12:47, 48), oraz wiernie ostoją się w próbach jakim będą poddani (5 Moj. 13:3), okazując zupełną lojalność względem zasad Prawdy i sprawiedliwości, otrzymają ziemię, na której mieszkać będą na wieki jako wieczne dziedzictwdziedzictwo (Ps. 37:9, 11, 29, 34). Lecz wszyscy ci spośród ludzkości, którzy odmówią naprawy pod przyjaznymi warunkami tysiącletniego Dnia Sądu, zostaną zniszczeni we Wtórej Śmierci; tacy umrą powtórnie i przestaną egzystować na wieki (Dz.Ap. 3:22, 23; Ps. 37:9, 10, 20, 28, 34-36; Obj. 20:14, 15; 21:8). Wszyscy przedstawieni przez „kozły” z przypowieści naszego Pana, którzy tylko powierzchownie zreformują się podczas Tysiąclecia, ale nie będą mieć miłości do Boga napisanej na swych sercach, ani nie okażą jej względem bliźnich, będą wrzuceni w ogień wieczny (wieczne zniszczenie - Ps. 145:20; Abdyjasz w.16) zgotowany diabłu i aniołom jego (Żyd. 2:14; Obj. 20:9); a tak „pójdą na wieczne zatracenie” (po grecku kolasin znaczy literalnie - odcięcie, zob. dopisek w broszurze „O piekle” - wydanie warszawskie str. 66), „pomstę odniosą, wieczne zatracenie od obliczności Pańskiej” (2 Tes. 1:9), ale „sprawiedliwi [pójdą] do żywota wiecznego” (Mat. 25:41, 46). „Albowiem zapłata za grzech jest śmierć, ale dar z łaski Bożej jest żywot wieczny” (Rzym. 6:23). Jezus dokona więc tego siódmego celu Swego powrotu na ziemię, tzn. wypróbowania każdej jednostki rodzaju ludzkiego, czy jest godna, lub nie, żywota wiecznego, i wyda w każdym wypadku ostateczną decyzję - żywota wiecznego dla sprawiedliwych, a wiecznego zniszczenia dla złych.
TP ’59, 157-165.