TRĄBY I MARSZE WIEKU EWANGELII
(4 Moj. roz. 10; E. tom 8, roz. 10)
DWIE TRĄBY WIEKU EWANGELII. ICH UŻYWANIE. UŻYWAJĄCY ICH. MARSZE WIEKU EWANGELII. PYTANIA BEREAŃSKIE.
MYŚLOWA łączność pomiędzy obecnym a poprzednim rozdziałem jest następująca: Zarówno pozafiguralny słup obłoku i ognia, jak i dwie trąby z 4 księgi Mojżesza 10:1-10 odnoszą się do Słowa Bożego, chociaż z odmiennych punktów zastosowania. Słup obłoku i ognia przedstawia Słowo i Ducha Bożego z punktu widzenia prowadzenia ludu Bożego, trąby zaś - z punktu obwieszczania tegoż Słowa pobudzającego ludzi do pewnych działalności. Obydwa jednak obrazy symbolizują dobre Słowo Boże. W symbolice Pisma Św., trąba jest użyta do przedstawienia Bożego poselstwa; trąbienie zaś symbolizuje ogłaszanie tego poselstwa. Że zaś te dwie trąby z 4 Moj. 10:1-10 są symboliczne, wynika z faktu, iż stanowią one część Zakonu i zarządzeń Przybytku, które także są symboliczne (Żyd. 9:1-28, 10:1). Wielka ilość tekstów Pisma Św. wskazuje na to, że trąba symbolizuje poselstwo, a trąbienie ogłaszanie poselstwa. I tak, trąba, której głos długo się rozlegał (2 Moj. 19:13, 16, 19) przy nadaniu Prawa Przymierza, przedstawia proklamację Prawdy siódmej trąby związanej z inauguracją Nowego Przymierza. Zatrąbienie w trąbę Jubileuszową (3 Moj. 25:9) ogłaszające wolność dla ziemi i jej mieszkańców, pięknie przedstawia proklamację poselstwa restytucji, dokonaną przez Kapłanów w latach od 1874 do 1914. Siedmiu kapłanów trąbiących w trąby przy obchodzeniu Jerycha (Jozue 6:4-9, 13, 16, 20) przedstawia to samo co siedmiu aniołów z trąbami z Obj. 8:2-6; zaś ich trąbienie przedstawia to samo, co trąbienie w trąby przez siedmiu aniołów, które jak wiemy, reprezentuje proklamację poselstwa siedmiu aniołów. Gedeon trąbiący w swą trąbę (Sędziów 6:34), przedstawia naszego Pana ogłaszającego poselstwo Ewangelii poprzez ten Wiek. Zaś on i jego 300 mężów trąbiących w trąby podczas pierwszej bitwy (Sędz. 7:16, 18-22), przedstawiają naszego Pana i wierne Małe Stadko ogłaszających poselstwo przeciwko Boskiemu prawu władców, duchowieństwa i arystokracji w latach 1914-1916. Następujące teksty są niektórymi z wielu wyrażających tę samą myś1: Ps. 47:5-7; 81:2-5; 150:3; Iz. 18:3 (por. z w. 2-7); 27:12, 13; Jer. 6:16, 17; 51:27; Ezech. 7:14; Ozeasz 8:1; Joela 2:1, 15; Sofoniasz 1:14-18; Zach. 9:14; Mat 24:31; 1 Kor. 15:52; Obj. 1:10; 4:1. Hymn nr 24 wypowiada tę symboliczną myśl, pięknie wyjaśniając symbol. Możemy ten hymn śpiewać tutaj, by tym lepiej wyryć tę myśl w naszych sercach i umysłach.
(2) Zauważmy (w. 2), że Mojżesz otrzymał polecenie wykonania dwóch trąb. Tu, jak i prawie w każdym innym tekście, Mojżesz reprezentuje naszego Pana, jako Wykonawcę woli Boga. Wykonanie przez niego dwóch trąb, symbolizuje rozwinięcie przez naszego Pana dwóch poselstw Wieku Ewangelii. Niewątpliwie Mojżesz wykonał te trąby przez Besaleela (w cieniu Boga) oraz Acholijaba (namiot jego ojca), którym pomagali w pracy ich towarzysze (2 Moj. 31:2-6). Besaleel symbolizuje naszego Pana w Jego charakterze twórcy Kościoła i wszystkich jego nauk. Acholijab zaś przedstawia członków siedmiu gwiazd używanych przez Pana dla rozwinięcia Kościoła i jego nauki, podczas gdy ich pomocnicy przedstawiają pisarzy pouczonych o Królestwie, którzy wynoszą ze skarbu swego rzeczy nowe i stare, będąc ogólnymi i specjalnymi pomocnikami członków siedmiu gwiazd (Mat. 13:52). Uczynienie trąb ze srebra symbolizuje fakt, że pozafiguralne poselstwa będą prawdziwe. Wykonanie ich z jednej tylko sztuki srebra przedstawia różne rzeczy: (1) że wzięte są one tylko z jednego źródła - z Pisma Św., będącego Słowem Bożym (Jana 17:17; 2 Tym. 3:15-17); i (2) że są one we wzajemnej zgodzie i harmonii, jako części jednej całości (Iz. 8:20; 2 Piotra 1:19-21). To doprowadza do pytania: jakie są te dwa poselstwa ogłoszone w czasie Wieku Ewangelii? Możemy z całą pewnością wywnioskować, że są one dwoma najważniejszymi poselstwami danymi w czasie Wieku Ewangelii z powodu wielkiego znaczenia przywiązanego do nich. Widać to z faktu, iż są one wzmiankowane w pierwszej części 4 księgi Mojżesza, która symbolicznie przedstawia najważniejsze sprawy dotyczące urządzeń Bożego nominalnego i prawdziwego duchowego Izraela podczas Wieku Ewangelii. Jakież są te dwa najważniejsze tematy Wieku Ewangelii? Można powiedzieć, iż są nimi: poselstwo o zbawieniu ludzkości, oraz poselstwo o Boskim zbawieniu. Można to też wyrazić inaczej, choć znaczenie będzie takie samo: restytucja (przypisana i aktualna), oraz Wysokie Powołanie. O tych to poselstwach mówi Pismo Św., jako o cudownych pieśniach - pieśni Mojżesza i pieśni Baranka (Obj. 15:3, 4).
(3) Jeżeli chodzi o ścisłość, to ludzkie zbawienie (restytucja aktualna lub przypisana), ogólnie rzecz biorąc, jest streszczeniem całego poselstwa Starego Testamentu, które - mówiąc ogólnie - jest pieśnią Mojżesza; bo w najszerszym słowa znaczeniu zawiera ono jako swoje postulaty, naturę i konsekwencje, większość tego co znajduje się w Starym Testamencie. Większa część tego, co zostało objawione w Starym Testamencie, mniej lub więcej bezpośrednio, jest związana z tym poselstwem. Poselstwo to bowiem głosi stworzenie człowieka na początku w stanie doskonałym, jego próbę życia, jego upadek w grzech i śmierć Ono również zawiera w sobie jego doświadczenie ze złem, a także eksperymentalny dowód, dostarczony przez Pogan pozostawionych samym sobie bez pomocy, oraz przez Żydów, wspomaganych przez Prawo Przymierza i przez sprzyjające opatrzności. To dowodzi, że upadły człowiek nie może zbawić sam siebie i dlatego jest zależny od Boskiej mocy zbawienia. Dalej poselstwo to głosi, że właściwą rzeczą dla człowieka jest okazywać skruchę i pokutować na dowód, że pragnie on z całego serca zbawienia, oraz czyni wszystko co może, by je uzyskać. Ono również głosi, że Boża łaska dała Zbawiciela, który może zaspokoić potrzeby Sprawiedliwości względem pokutującego i wierzącego grzesznika i uczynić go poczytalnie sprawiedliwym w Wieku Ewangelii a aktualnie sprawiedliwym w przyszłym Wieku. Poselstwo to również wykazuje, że w czasie Wieku Ewangelii człowiek może czynić poprawę względem Boga ze wszystkich swych sił i z najgłębszą wiarą, ufając obietnicy Bożej, ze względu na zasługę Jezusa, że grzechy będą mu przebaczone, że sprawiedliwość Chrystusowa będzie mu przypisana i ostatecznie, że będzie przyjęty jako przyjaciel do społeczności braci. W ten sposób człowiek otrzymuje poczytalne usprawiedliwienie, czyli poczytalną restytucję. Ostatecznie jednak, zbawienie ludzkie zawiera w sobie aktualne (rzeczywiste) usprawiedliwienie, czyli restytucję do tego, co zostało utracone w Adamie a przywrócone w Chrystusie. Rzeczy te - jak łatwo można się o tym przekonać - stanowią ogólne zsumowanie większości nauk Starego Testamentu. Zatem to poselstwo i jego treść jest symbolicznie przedstawione jako pierwsza z trąb z 4 Moj. roz 10.
(4) Podobnie i Boskie zbawienie, czyli Wysokie Powołanie jest - ogólnie mówiąc - podsumowaniem Nowego Testamentu, a biorąc znowu rzecz ogólnie, jest ono pieśnią Baranka. Tak jak i ludzkie zbawienie obejmuje ono wiele rzeczy i spraw łączących się z nim, które muszą być uważane jako należące do niego pośrednio. Ono głosi, że Chrystus jest mądrością dla wszystkich, którzy go przyjmują, ponieważ naucza On wszystkich, tego, co było jeszcze przedwczesne, co zawierało, należało i wypływało z Wysokiego Powołania. Boskie zbawienie oznacza, że On ożywia ich poczytane usprawiedliwienie aby uczynić ich godnymi kandydatami do Wysokiego Powołania. Koncentruje się ono na uświęceniu człowieczeństwa i Nowego Stworzenia tych, którzy są w Wysokim Powołaniu. W związku z tym, ono pokazuje i opracowuje podtrzymywanie stanu martwoty w stosunku do siebie i świata a ożywienia w stosunku do Boga, podczas kładzenia człowieczeństwa na śmierć ofiarniczą dla sprawy Bożej. Co się zaś tyczy Nowego Stworzenia, to poczyna się ono wraz ze spłodzeniem z Ducha i przechodzi przez ożywienie, wzrost, wzmocnienie, równoważenie, krystalizowanie się i urodzenie. Wtedy też uwalniając, ratuje On Nowe Stworzenie od grzechu, błędu, samolubstwa, światowości, Szatana i śmierci. Wysokie Powołanie zawiera w sobie dla Nowego Stworzenia: przeznaczenie, organizację, porządek, dyscyplinę, prawo, odpoczynek, próbę, chrzest, Wielkanoc, zobowiązania względem człowieka społecznie i względem braci, jego wrogów i pokus, a także jego obecne oraz przyszłe dziedzictwo. Te zaś rzeczy, które można także łatwo rozpoznać, są streszczeniem najważniejszych nauk Nowego Testamentu. Poselstwo to i to co ono zawiera w sobie, jest symbolicznie przedstawione pod symbolem drugiej trąby w 4 Moj. 10.
(5) Są także i inne myśli rozwinięte w Starym i Nowym Testamencie, które należą do każdego z tych poselstw, o ile odpowiednio je zastosujemy. Na przykład Królestwo, jeżeli jest rozpatrywane z punktu widzenia rządzenia ludzkością i błogosławienia jej, należy do pieśni Mojżesza; jeżeli zaś patrzymy na nie z punktu widzenia chwalebnych przywilejów Chrystusa (Głowy i Ciała) - należy do pieśni Baranka. Podobnie Wtóre Przyjście rozpatrywane w związku z obaleniem królestwa Szatana, błogosławieństwami dla ludzkości i restytucją, należy do pieśni Mojżesza; gdy zaś jednak jest ono rozważane w związku z żęciem świętych, ich wyzwoleniem i uwielbieniem - należy do pieśni Baranka. Również zmartwychwstanie. gdy jest zmartwychwstaniem do ludzkiej tylko doskonałości, należy do pieśni Mojżesza; gdy zaś jest mowa o zmartwychwstaniu do Boskiej natury - należy do pieśni Baranka. Wiele jest także figur i proroctw w Starym Testamencie odnoszących się do Chrystusa i Kościoła zarówno w stanie cielesnym jak i w stanie duchowym. Wszystkie one należą do pieśni Baranka (1 Kor. 10:1-14; Żyd. 3:10; 1 Piotra 1:10-13). Niektóre z nich są często przedstawione z punktu widzenia ich stosunku do ludzkiego zbawienia, choć wiele z nich nie jest tak przedstawionych. Podobnie, są niektóre sprawy w Nowym Testamencie, które dotyczą ludzkiego zbawienia pod dwoma jego aspektami - poczytanym jak i aktualnym - to znaczy nie tylko, jeśli chodzi o poczytaną restytucję (usprawiedliwienie przez wiarę), lecz także gdy chodzi o aktualną restytucję. Dzieje się tak dlatego, bo te dwie części Biblii, jeśli weźmiemy pod uwagę jej treść, zachodzą wzajemnie jedna na drugą, jak to już wspominaliśmy. Z tego też powodu, jak już wyżej było zaznaczone, Stary Testament, mówiąc ogólnie, jest pieśnią Mojżesza, a Nowy Testament, mówiąc ogólnie, jest pieśnią Baranka. Dwie trąby jednak nie pokrywają pod względem figuralnym tych wyjątków; one je wzajemnie wyłączają, Nie są więc one w absolutnym sensie synonimami Starego i Nowego Testamentu. Pozafiguralnie jednak, jedna z nich wyklucza sprawy Wysokiego Powołania nie stosujące się do kwestii restytucji, druga zaś wyłącza kwestię restytucji nie stosującą się do spraw Wysokiego Powołania. W ten sposób, podczas gdy Stary i Nowy Testament nie wyłączają rzeczy, które, ściśle mówiąc, nie należą specjalnie do ogólnych tematów Starego lub Nowego Testamentu, pozafiguralnie dwie trąby, ściśle mówiąc, takie rzeczy wyłączają. Te dwa poselstwa jednak, tak bardzo się łączą i splatają z sobą, że istnieje miedzy nimi zupełna harmonia. Są one bowiem w rzeczywistości dwiema największymi częściami urzeczywistnionymi w praktyce z Boskiego Planu. Właśnie ta wzajemna łączność między nimi dowodzi, że są one z jednej sztuki pozafiguralnego srebra.
(6) Wiersze 2-7 wykazują, do czego trąby były używane. Służyły one do dwóch celów: (1) do zwoływania ludu i (2) do wyruszania obozów, tzn., że zatrąbienie w trąby będzie wzywać lud lub książąt do Mojżesza ku drzwiom namiotu zgromadzenia (w. 3, 4) i że zatrąbienie będzie symbolizować wymarsz do czterech obozów Izraela. Co oznacza wezwanie ludu do drzwi namiotu zgromadzenia? Figuralnie oznaczało to zebranie ludu przed Boga w tym celu, by skupić uwagę na sprawach należących do Niego. Należy zauważyć, że lud był wzywany przez zatrąbienie obydwu trąb a nie jednej (w. 3), podczas gdy książęta przychodzili do Mojżesza przed drzwi namiotu zgromadzenia na zatrąbienie jednej tylko trąby. Lud oczywiście, symbolizuje lud Boży tylko z imienia, podczas gdy książęta przedstawiają przywódców, którzy utracili korony a przewodzili nominalnemu ludowi Bożemu. Myślimy, że różnica pomiędzy zatrąbieniem dwóch pozafiguralnych trąb a zatrąbieniem jednej pozafiguralnej trąby jest następująca: zatrąbienie w dwie trąby przedstawia danie nominalnemu ludowi Bożemu ogólnych tylko wiadomości dotyczących dwóch części Bożego Planu; podczas gdy zatrąbienie w jedną tylko trąbę, przedstawia danie szczegółów na odnośny zarys Planu Bożego. Powód dla którego myślimy, że to rozróżnienie jest prawdziwe jest ten, że fakty dotyczące warunków tych dwóch klas, wydają się tego wymagać. Lud Boży z imienia tylko w najlepszym razie bardzo mało wie o sprawach Bożych; dlatego ludzie ci potrzebują ogólnych prawd, jeśli mają mieć z tego pożytek, zaś w wypadku gdyby otrzymali szczegóły, nie byliby w stanie zrozumieć ich i potykaliby się. Wskazuje na to doświadczenie, np. na publicznych zebraniach nie podaje się publiczności szczegółów, a daje się za to ogólne rzeczy. To także występuje np. w Drugiej Walce Gedeona w pozafigurze.
(7) Jest to jeszcze więcej widoczne, gdy Kościół w okresie Parousji był głosicielem prawd względem świata. Dawaliśmy ludziom proste mowy, przy pomocy rysunku Planu Wieków i inne, przez które staraliśmy się uczynić jasnymi najogólniejsze zarysy Planu (o ludzkim i Boskim zbawieniu). Było to widoczne w pracach: ochotniczej, kolporterskiej, z fotodramą, dziennikarskiej i pasterskiej, jak również w naszych rozmowach z ludźmi tylko nominalnie należącymi do ludu Bożego. Wyłącznie wtedy, gdy niektórzy z nich zostali przyciągnięci przez Prawdę, wchodziliśmy w szczegóły wyjaśniające im poszczególne tematy. W figurze, książęta (w. 4) co oznacza dwunastu książąt pokoleń (jak w 7 roz. tej księgi) - i ich podwładni, którzy byli hetmanami wojsk Izraelskich (w polskiej Biblii dobrze określone) spotkali Mojżesza prywatnie, nie zaś w sposób publiczny. Przedstawiali oni wodzów z Nowych Stworzeń spośród nominalnego ludu Bożego, zgromadzonych przed naszym Panem dzięki bardziej wyspecjalizowanemu traktowaniu, to znaczy, że tylko jeden ogólny temat będzie poddany dyskusji, a wyraża się symbolicznie zatrąbieniem jednej tylko trąby. Doświadczenie wykazuje, że właśnie tak było w czasie naszych kontaktów jako głosicieli Bożych Prawd z tymi przywódcami. Ich umysłowość była tego rodzaju, iż wymagała wejścia w szczegóły, aby zaspokoić ich myślowe potrzeby i rozwiązać trudności w ich umysłach; podawanie zaś wielkiej ilości szczegółów uniemożliwia poruszanie wielu tematów, gdyż to wymaga raczej długich dyskusji dotyczących pewnych cech jednego tylko tematu. Jest to przedstawione przez zatrąbienie tylko jednej trąby. Niektórzy z nas podczas Parousji mieli dużo sposobności dyskutowania szczegółów pewnych cech Boskiego Planu z takimi wodzami spośród nominalnego ludu Bożego, będącymi Nowymi Stworzeniami, i wiedzą, że trzeba było się ograniczać w naszych dyskusjach do poszczególnych rzeczy, aby rozwikłać ich trudności.
(8) Te dwa rodzaje zgromadzeń służyły różnym celom. Zebrania z nominalnym ludem Bożym były w pierwszym rzędzie świadczeniem dla Królestwa co sprawiało, iż podkreślaliśmy ogólne prawdy dotyczące Wysokiego Powołania i restytucji (Mat. 24:14). Musieliśmy także strofować świat zarówno dla grzechu i sprawiedliwości, jak i dla Królestwa [sądu] (Jana 16:8-11). Oznaczało to pouczanie o pokucie i potępienie błędów nominalnego kościoła; ponieważ zaś błędy te były zarówno przeciwko Boskiemu jak i ludzkiemu zbawieniu, musieliśmy omawiać sprawy z tym związane. Te same sprawy, choć widziane z mniejszą jasnością były podobnie świadczone przez naszych drogich braci - Kapłanów, którzy żyli w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego, a także w czasie pomiędzy Żniwem Wieku Żydowskiego a Żniwem Wieku Ewangelii. Podobnie wzywanie ogólnych zgromadzeń miało miejsce w czasie Wieku Ewangelii. Ma ono również miejsce w naszej pracy jako rozmówców, ochotników, kolporterów, starszych, ewangelistów, pracowników w pracy pozamiejscowej i pielgrzymów, bo bierzemy udział w pozafiguralnej Wtórej Walce Gedeona w Strofowaniu Jana, w Liście Eliasza i w pracy Podwójnego Zwiastuna. I ostatecznie, jeśli chodzi o nominalny lud Boży, to dzieło gromadzenia ich przed Panem miało za cel przyciągnięcie tych spośród nich, którzy byli skłonni do pokuty i wiary, do usprawiedliwienia. W stosunku do nich był czyniony wysiłek, aby doprowadzić ich do poświęcenia. Takie różne cele były związane z prywatnymi zebraniami pozafiguralnych książąt. One prawie zawsze przybierały formę rozmów, czytania literatury i korespondencji, lecz specjalnie były rozmowami i czytaniem literatury. Jednym z tych celów było przyciągnięcie skłonnych do Prawdy, co też w niektórych wypadkach się zdarzało; innym zaś celem był cel wychowawczy, aby dopomóc im do wytworzenia jaśniejszych poglądów, które z kolei oddziaływały na innych. Przykładem tego jest fakt, że przed rokiem 1874 prawie wszyscy książęta z utratników koron byli zwolennikami nauki o przyjściu Chrystusa po Tysiącleciu. W czasie jednak okresu żęcia duża ich część stała się zwolennikami nauki o przedtysiącletnim przyjściu naszego Pana. Pomimo tego, prawie nikt z nich nie przyjął myśli, że Tysiąclecie przyniesie korzyści nie wybranym zmarłym. Dla nich, możliwości ofiarowane nie wybranym zmarłym, wydawały się "niebezpieczną doktryną". Jednak nawet tego rodzaju grupa zwolenników Tysiąclecia, jest lepsza niż grupa zwolenników nauki o potysiącletnim przyjściu gdyż pomogła ona wielu innym do przyjęcia z upragnieniem Wtórego Przyjścia, podczas gdy przedtem tylko się lękali.
(Ciąg dalszy nastąpi)
(T.P. 1953, 81)
TP ’61, 93-96.