TRĄBY I MARSZE WIEKU EWANGELII

(Ciąg dalszy z T.P. 1961, 96)

Z POWODU tego przedmiotu o Tysiącleciu, oni także dopomagali niektórym zbliżyć się do Prawdy. Bez wątpienia też, trzeci cel tych prywatnych zgromadzeń przed Panem, to przygotowanie takich utratników koron do otwarcia im oczu po zniszczeniu ich cielesnych umysłów. Niewątpliwie zaś ostatecznym celem było ostrzeżenie dla tych, którzy stawali się coraz więcej wrogimi Prawdzie, ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem wynikającym z takiego postępowania. Takie ostrzeżenie wielu z nich wzięło do serca, podczas gdy inni odrzucili je z tragicznymi skutkami dla samych siebie.

    (9) Należy zauważyć również, że wiersze 5-7 pokazują, iż były dwa rodzaje trąbienia w trąby. Jedno z nich opisane jest w sposób negatywny, lecz nie jest określone. Drugie jest określone jako trąbienie na alarm (zob. par. 11). Trąbienie na alarm przedstawia proklamację spornego poselstwa. Że jest to prawdziwa interpretacja, świadczy o tym tekst, który był już przez nas pokrótce wyjaśniony (4 Moj. 31:6). Hebrajski rzeczownik przetłumaczony w tym miejscu jako alarm brzmi teruah zaś słowo hebrajskie oznaczające trąbić na alarm jest rua, z którego pochodzi słowo teruah. Podczas gdy hebrajski czasownik oznaczający trąbienie niezależnie od alarmu jest taka. Poza wierszami 3, 4 i 7 znajdujemy w Ps. 81:4 dobrą ilustrację użycia tego słowa w przeciwieństwie do słowa rua i pochodzącego od niego rzeczownika teruah. Jeden z najlepszych przykładów, że te dwa słowa oznaczają trąbienie na alarm symbolizując proklamację spornego poselstwa, znajduje się w w. 9, który będzie wyjaśniony później gdy dojdziemy do niego w tym rozdziale. Inny dobry przykład świadczący, że teruah oznacza alarm w sensie kontrowersji w figurze i w pozafigurze, można znaleźć w 4 Moj. 31:6, gdzie są przedstawione sporne poselstwa brata Russella, jakie były wystosowywane do błądzących członków nominalnego kościoła w czasie żęcia. Oto są teksty, w których czasownik rua jest użyty w typowym sensie ogłaszania spornego poselstwa: Jozue 6:10, 16, 20; Joela 2:1; 1 Sam. 4:5. W następujących zaś tekstach występuje rzeczownik teruah typowo w sensie proklamacji spornego poselstwa. Jozue 6:5, 20; 1 Sam. 4:5; Sof. 1:16; 2 Sam. 6:15; Amos 1:14; Jer. 4:19; 49:2. Nie tylko te teksty Pisma Św. dowodzą, że taka była myśl użycia tych słów o wojennym znaczeniu, lecz również dowodzą tego fakty odnoszące się do pozafiguralnego obozu wyruszającego do marszu. Studiując słup obłoku i ognia Wieku Ewangelii przekonaliśmy się, że marsz Izraela przedstawia pomiędzy wieloma innymi rzeczami postęp w znajomości, zaś posuwanie się słupa przedstawia stopniowe odkrywanie Prawdy. Normalnie jednak, w jakich warunkach Prawda się rozwija? Jak to wielokrotnie wskazał nam nasz Pastor, postęp Prawdy odbywa się pośród sporów.

    (10) Aby tego dowieść możemy wskazać na przykłady. Oto w czasie sporu o Okup stał się jasny naszemu Pastorowi 16 rozdział z 3 księgi Mojżesza, oraz prawie cały Namiot Zgromadzenia na puszczy. Co więcej, w czasie tej kontrowersji cała doktryna Okupu została przedziwnie wyjaśniona. Również wśród kontrowersji były wyjaśnione doktryny o Ofierze za Grzech, Przymierzach i Pośredniku. W czasie sporu dotyczącego niewiary, stał się jaśniejszym Okup w stosunku do Adama i Jezusa, i powszechne zbawienie od Adamowego potępienia w odróżnieniu od wiecznego powszechnego zbawienia. W czasie sporu dotyczącego Wtórego Przyjścia zarówno czas Wtórego Przyjścia jak i jego cel i sposób, stały się jasne. To wyjaśnienie Prawdy wśród sporów jest symbolicznie ukazane poza innymi miejscami, przez chwałę Pańską (Jego Mądrość, Sprawiedliwość, Miłość i Moc, tak jak są one objawione w Prawdzie - to Jego Pozafiguralna chwała) nagle jaśniejącą nad Namiotem Zgromadzenia (4 Moj. 11:25; 12:5, 10; 14:10; 16:19, itd.). Jest to także widoczne w rozwoju Prawdy Epifanii. Podczas sporów o rozdzieleniu z roku 1917, stały się jasne ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza. Jasne się też stało szóste przesiewanie, a także w tym czasie zostały wyjaśnione bronie ku zabijaniu, oraz Przypowieść o Groszu. W naszym dorocznym raporcie wskazywaliśmy, w jaki sposób okoliczności sporu w sprawie figury i pozafigury Ruty doprowadziły do tego, że rozdziały 3 i 4 księgi Ruty stały się nam jasne zarówno w swej całości jak i w szczegółach, a także, że rozdziały 1 i 2 Księgi Ruty stały się zrozumiałe w szczegółach (ich ogólne myśli były już nam zrozumiałe na wiele lat przedtem). W sporze z J. F. Rutherfordem stały się jasne dotychczas niezrozumiałe, obszerne części Pisma Św. Przykładowo możemy tu wspomnieć najważniejsze części 11 rozdziału proroctwa Zacharyjaszowego, oraz Ew. Mateusza 24:48-51, a także wiele innych tekstów. Nasz spór z Adamem Rutherfordem przyczynił się do tego, że północ z Przypowieści o Dziesięciu Pannach, a także wiele rzeczy o figurach pierwiastków stało się jasnych. Jakże szeroki zakres Prawdy Epifanii został wyjaśniony przez spór dotyczący Wielkiego Grona i klasy Młodocianych Godnych! Nie przypominamy sobie nawet jednego sporu w którym braliśmy udział i w którym nasza potrzeba większego światła była wyrażona, a który by takowego nie przyniósł. Takie też było doświadczenie ludu Bożego poprzez cały Wiek Ewangelii. Zaprawdę, Bóg to uczynił, że Biblia zawsze rozsiewa swe postępujące światło przez usługę naszego Pana, tak jak wymagają tego okoliczności, potrzeby i doświadczenia ludu Bożego.

    (11) Zgodnie z tym, trąbienia na alarmy rozlegały się, wzywając do wyruszania naprzód obozów. Pierwsze z tych trąbień na alarm (głosem przerywanym - w. 5 [W ang. Biblii w w. 5 i 6 jest w tym miejscu podane: "gdy zatrąbicie na alarm", zaś w polskiej Biblii: , gdyby zaś zatrąbiono głos przerywając". Te dwa wyrażenia mają jedno i to samo znaczenie, bo trąbienie na alarm jest dokonywane głosem przerywanym. Że takie jest znaczenie trąbienia na alarm, mamy dowód w ang. Biblii, zwanej Cross Reference Bible, gdzie jest podane marginesowe wyjaśnienie odnośnie tego wyrażenia - "alarm składa się z serii powtarzanych trąbień" - "the alarm consisting of a series of repeated blasts" - przyp. tłum.]) było sygnałem do ruszenia się obozów leżących na wschód od Namiotu Zgromadzenia; były to obozy Judy, Isaschara i Zabulona. To trąbienie przedstawia ogłaszanie spornego poselstwa dotyczącego Mocy Bożej, tak jak to poselstwo działało na nauki Kościołów: Kalwińskiego, Kampbellitów i Wtórych Adwentystów. Obozy te zaś będące w marszu przedstawiają, że te wyznania toczyły spory o pewne fazy Mocy, koncentrującej się często w ich szafarskich doktrynach. Na drugie zatrąbienie głosem przerywanym ruszyły się obozy leżące na południe od Namiotu Zgromadzenia, to znaczy obozy Rubena, Symeona i Gada. To trąbienie przedstawia proklamację spornego poselstwa koncentrującego się na Mądrości Bożej w związku z tym, jaki to miało wpływ na nauki Kościołów: Greckiego, Rzymskiego i Anglikańskiego. Wyruszanie zaś tych obozów przedstawia, że wyznania te toczyły spory, zwykle odnośnie pewnych faz Mądrości, będącej w ich szafarskich doktrynach. Choć 4 Moj. 10 nie mówi specjalnie o trąbieniu na trzeci i czwarty alarm poza ogólną wzmianką przy końcu w. 6, to nie znaczy to jednak, aby się one nie odbyły. Oznacza to tylko, że wspominanie o tych alarmach nie było konieczne, ponieważ samo przez się jest zrozumiałe, że te alarmy były trąbione. O wyjściu obozów trzeciego i czwartego, mówią wiersze 22-27. W ten sposób wiemy zarówno na podstawie tego tekstu jak i innych dotyczących wędrówki Izraela, że trąbiono w trąby na trzeci i czwarty alarm. Zgodnie z tym, trzeci alarm wezwał do marszu trzeci obóz, leżący na zachodzie, tj. Efraima, Manasesa i Beniamina. To trąbienie przedstawiało proklamację spornego poselstwa odnoszącego się do Sprawiedliwości Bożej - spory o specjalne fazy Sprawiedliwości, będącej w szafarskich doktrynach Kościołów: Luterańskiego, Kongregacyjnego i Kwakrów. Marsze odnośnych figuralnych pokoleń przedstawiały, że wyznania te wchodziły w spory odnośnie Sprawiedliwości, gdy one dotykały ich szafarskich doktryn. Ostatni zaś, czwarty alarm poruszył obozy leżące na północy, czyli obozy Dana, Asera i Neftali. Te trzy pokolenia przedstawiają Kościoły: Baptystów, Metodystów i Unitarianów. Czwarte trąbienie na alarm przedstawia proklamację spornego poselstwa często w kierunku Miłości Bożej na tyle, na ile to poselstwo miało wpływ na ich szafarskie doktryny. Zaś trzy maszerujące pokolenia przedstawiają, że te trzy wyznania wchodziły w spory w obronie swych szafarskich doktryn i zwalczały ataki przeciwko nim skierowane. Wymarsz zaś i posuwanie się naprzód wszystkich dwunastu pokoleń, przedstawia wzrastanie tych wyznań w Prawdy wynikające z ich szafarskich doktryn. Tak więc ich postęp w Prawdach związanych z ich szafarskimi doktrynami wśród sporów, jest przedstawiony w w. 5 i 6.

    (12) Wiersz 7 ukazuje kontrast istniejący pomiędzy wzrastaniem w Prawdzie, rozwijającej się poprzez kontrowersje czyli spory, a potęgowaniem się znajomości o Prawdzie znanej już z wcześniejszych faz rozwoju. Myśl o nietrąbieniu na alarm, lecz o trąbieniu zwyczajnym celem zwołania ludu, jest podkreślona sposobem kontrastu w w. 7. Wiersz ten figuralnie poucza, jakim sposobem Prawda winna być normalnie podawana nie walczącemu nominalnemu ludowi Bożemu. Możemy używać sporu tylko wtedy, gdy przeciwnicy walczą błędem przeciw Prawdzie, ale w zwykłych okolicznościach życiowych przedstawienie Prawdy za pomocą sporu, może przeszkodzić jej przyjęciu. Wywołuje ono kłótliwość (ducha sporu) w słuchaczu i może sprawić, że stanie się on raczej przeciwnikiem Prawdy niż jej przyjacielem. Jeśli nam zależy na tym, by zdobyć słuchaczy, powinniśmy unikać sporów, o ile to jest tylko możliwe. Jeżeli zaś chcemy zwalczyć błąd, to wtedy musimy używać spornej argumentacji. Pozytywne, nie w celu walki, przedstawienie Prawdy w normalnych okolicznościach jest najlepsze i okazało się najbardziej skuteczną metodą dla jej rozprzestrzenienia, jak to zostało ukazane w Przedmowie do Tomu I. Spór ma swoje miejsce w Chrześcijaństwie do odparcia ataków i do atakowania błędów podczas wojen teologicznych, lecz nie jest właściwy do zdobywania zwolenników dla Prawdy. Tutaj nie wojownicza metoda Tomu I, jest znacznie lepsza. "Więcej much się łapie na cukier, niż na ocet". Dlatego też, na zebraniach publicznych i domowych oraz w rozmowach, w których chodzi o pozyskanie słuchaczy, unikajmy trąbienia na alarm, lecz posługujmy się trąbą dla celów konstruktywnej nauki. W takich zaś publicznych i zborowych zebraniach, oraz w takich rozmowach jakich dostarczają: pozaobrazowa Wtóra Walka Gedeona, Strofowanie Janowe, List Eliasza i prowadzenie do Bramy tej części Kozła Azazela, która jest w Prawdzie, musimy trąbić w trąbę alarmową, ponieważ sam temat jest związany z kontrowersją (sporem).W ten sposób wiersze 5 i 6 ukazują potrzebę kontrowersji w naszej pracy, gdy chodzi o zwalczanie błędu; zaś wiersz 7 ukazuje pozytywną stronę naszej pracy, polegającą na rozpowszechnianiu Prawdy.

    (13) Wiersz 8 pokazuje czyim przywilejem było trąbienie. Synowie Aaronowi przedstawiają tu oczywiście Podkapłanów Wieku Ewangelii. Pozafiguralne trąbienie było zawsze, w każdej epoce Kościoła, rozpoczynane przez anioła danej epoki, to znaczy - z wyjątkiem Kościoła Efeskiego - przez głównego wodza w gwieździe wchodzącego w skład anioła danej epoki. Święty Paweł, główny wódz Kościoła Efeskiego, jest jedynym wyjątkiem. Ponieważ on jeszcze nie był w Kościele, Św. Piotr otrzymał przywilej zaczęcia trąbienia w trąbę jako pierwszy, co też uczynił, otwierając drzwi wstępu do Kościoła dla wierzących Żydów w czasie zesłania Ducha Św., oraz dla wierzących Pogan w 3 1/2 roku później. W każdym innym wypadku główny wódz ("książę z ludu" - Mich. 5:5) każdej gwiazdy, prowadził resztę członków gwiazdy. Jest to historycznie prawdziwe, jak to widać w wypadku Jana w Kościele Smyrneńskim, Ariusza w Kościele Pergamos, Klaudiusza z Turynu w Kościele Tyjatyra, Marsiglio w Kościele w Sardziech, Wessela w Kościele Filadelfijskim i Russella w Kościele Laodycejskim. W pięciu Kościołach pomiędzy dwoma Kościołami Żniw specjalny pomocnik każdego członka każdej gwiazdy, postępował z symbolicznym trąbieniem wspomagając swojego wodza towarzyszy (tych 70-ciu, którzy byli pozafigurą, 70-ciu ze Żniwa Wieku Żydowskiego; jako pozafigury wychodzili po dwóch). Potem reszta Kapłaństwa wówczas czynnego, zgodnie z Duchem, talentami i możliwościami, dołączała się w symbolicznym trąbieniu - ogłaszając poselstwo konieczne w owym czasie dla prawdziwego i nominalnego Kościoła.

    (14) Wyjaśnijmy to na przykładzie członków gwiazdy okresu Filadelfijskiego. Jan Wessel zaczął trąbić, czyli ogłaszać poselstwo reformacyjne w jego czterech zasadniczych zarysach: usprawiedliwienie przez wiarę, Biblia jako jedyne źródło i zasada wiary, Kapłaństwo wszystkich poświęconych i Chrystus jako jedyna władza w Kościele. Potem w ślad za nim postępował jego towarzysz, a następnie za nimi drudzy. Później powstał inny członek gwiazdy, ale nie jako główny wódz, Jakub Savonarola. Z kolei za nim postępował jego towarzysz Fra Domenico, a także inni członkowie Kapłaństwa przydani do towarzysza - naturalnie nie członkowie gwiazdy - rozgłaszając poselstwo. Dalej Luter jako członek tej gwiazdy, zaczął trąbić swoją część poselstwa, podkreślając cztery części poselstwa Wessela, a wkrótce Melanchthon, jego pomocnik (po dwóch), przyłączył się do niego a następnie inni z Kapłanów także się dołączyli. Weszli oni w szczegóły w sprawie usprawiedliwienia przez wiarę, Biblii jako jedynego źródła i zasady wiary, jedynego Kapłaństwa poświęconych i Chrystusa jako wyłącznej Głowy w Kościele. Tym sposobem trąbiąc o ludzkim i Boskim zbawieniu, wzywali przywódców, którzy stracili korony. Kiedy jednak członkowie gwiazdy w okresie Filadelfijskim ukazywali się przed publicznością, dawali ogólne wyjaśnienia dotyczące usprawiedliwienia przez wiarę (ludzkiego zbawienia), oraz kapłaństwa wszystkich poświęconych (Boskiego zbawienia), a także wyjaśnienia dotyczące jedynego źródła i zasady wiary i praktyki dla ludzi oraz wyłącznego zwierzchnictwa Jezusa w Kościele. Podobnie jak Wessel i Savonarola, ich najważniejsi pomocnicy i inni asystenci streszczali te cztery doktryny do dwóch, podając publiczności tylko rzeczy ogólne. Nieco później zjawił się Zwingli, stanowiąc część gwiazdy Filadelfii, wspomagany przez specjalnego pomocnika w osobie Oecolampadiusza, a potem przez innych Kapłanów wytrąbiających na srebrnej trąbie cechy usprawiedliwienia i Wysokiego Powołania w Wieczerzy Pańskiej, podając ogólne rzeczy ludowi, a szczegóły dotyczące jednego przedmiotu w danym czasie przywódcom bez korony. Oni także podkreślali cztery ogólne prawdy reformacji wzmiankowane wyżej tak, jak wymagała tego sytuacja przed publicznością lub przed przywódcami bez koron. Poprzez cały Wiek prawda albo prawdy, które miały nadejść, w ten sam ogólny sposób były traktowane ("iż będzie wam to za ustawą na ten Wiek w potomstwie waszem"). Widzieliśmy, że tak było w Parousii i Epifanii, i mamy wrażenie, że nie trzeba więcej przykładów aby wyjaśnić ten temat.

    (15) Wiersz 9 mówi o użyciu tych pozafiguralnych spornych trąb ("a gdy wyciągniecie na wojnę"). Chrześcijańskie wojowanie jest prowadzone przeciwko grzechowi, błędowi, samolubstwu i światowości, które walczą przeciw nam pod wodzą Szatana, świata i ciała. Przeciw tym wszystkim czterem elementom we wszystkich formach, w jakich one występują pod dowództwem Szatana, świata i ciała, chrześcijanin musi prowadzić nieustanną walkę. One bowiem w swych rozlicznych formach trapią ("nieprzyjaciel, który by was trapił") Nowe Stworzenie; liczne bowiem są formy grzechu, liczne formy błędu, wiele jest form samolubstwa i wiele form światowości. Każda zaś z tych form grzechu, błędu, samolubstwa i światowości trapi Nowe Stworzenie. Przeciwko wszystkim formom tych czterech elementów zła Nowe Stworzenie musi wojować. Nie potrzebujemy tu wyliczać wszystkich tych form, gdyż są one dobrze znane czytelnikowi. Ci wrogowie trapią nas w chanaańskim Wieku Ewangelii ("w waszej ziemi"), która jest sferą Prawdy i jej Ducha, z której musimy wyprzeć te formy zła. Mieszkańcy Chanaanu, których Izrael miał wywłaszczyć, wyobrażają różne formy tych czterech elementów zła. Serca nasze i umysły stanowią sferę działania Prawdy i jej Ducha. Ta część, która jest pod władzą Nowego Stworzenia odpowiada tej części Chanaanu, którą Izrael wydarł od mieszkańców; podczas gdy to co nie jest pod władzą Nowego Stworzenia odpowiada tej części Chanaanu, która jest w rękach mieszkańców. Stąd wynika, jak to było wykazane w V tomie, że serca i umysły ludu Bożego są polem bitwy Ducha Nowego Stworzenia. Szatan zaś, świat i ciało wciąż usiłują poprzez mieszkańców pozaobrazowego Chanaanu wyprzeć z powrotem z tej pozafiguralnej ziemi jej pozafiguralnych izraelickich mieszkańców, czyli różne formy Prawdy, Sprawied-liwości, Miłości, Mocy i Niebiańskości. Takie oto są armie w tym boju. Dowództwem pozafiguralnych armii izraelskich jest Jezus, Prawda i jej Duch. Rzeczą, o którą toczy się walka, jest pozafiguralna ziemia i to do kogo będzie ona należeć, czy do mieszkańców pozaobrazowego Chanaanu, czy też do pozafiguralnego Izraela. Zależeć zaś to będzie od tego, kto okaże się zwycięzcą w tym boju.

    (16) Należy zauważyć, że trąbienie na alarm (w. 9) było dane Izraelowi jako obietnica zwycięstwa od Boga (" z przerywaniem w trąby trąbić będziecie, a przyjdziecie na pamięć przed Panem"). W typowych bitwach Izraela było tak zawsze. Dobry tego przykład można znaleźć w walce Izraela z Madianitami (4 Moj. 31), bo Finees trąbił w trąby podczas gdy wojownicy walczyli (4 Moj. 31:6) i zostało osiągnięte wspaniałe zwycięstwo. 4 Moj. 31 przedstawia pracę Żniw, uważaną jako wojnę przeciw błędowi, a Finees w tym rozdziale przedstawia brata Russella. Finees trąbiący w trąbę na alarm, przedstawia brata Russella poprzez cały czas zbiorów, ogłaszającego sporne aspekty Prawdy obalające błędy. Dzięki tym pozaobrazowym dwunastu tysiącom (wiernych braci, biorących udział w sporach owego czasu) błędy i wyznający je błądziciele (pozaobrazowi Madyjanici) zostali kompletnie pobici bez strat po stronie wiernego ludu. Podając przykłady z działalności naszego drogiego Pastora możemy wyjaśnić poszczególne fazy tego tematu dotyczącego walki przeciw grzechowi, samolubstwu i światowości. Ogłaszał on Prawdę przeciwko różnym formom grzechu, jak również demaskował zło, które jest cechą charakterystyczną różnorodnych form grzechu. Czynił to specjalnie w artykułach Strażnicy pisząc o rozwoju charakteru jak również tych, które dotyczyły oczyszczenia z brudu ciała i ducha. Jak wiemy napisał On wiele o tych dwóch fazach walki Prawdy z grzechem. Dzięki przyswojeniu sobie tych Prawd wierni bracia staczali zwycięską walkę przeciw grzechowi wśród swoich członków i pomagali innym w odnoszeniu podobnych zwycięstw w ich walce z grzechem. On także ogłosił Prawdy skierowane przeciw przeróżnym formom samolubstwa, przez które ciało chce uratować się od pozostawania w stanie ofiarniczym. Te Prawdy specjalnie dotyczyły poświęcenia, rozwoju miłości ofiarniczej i nadziei zwycięstwa nad ciałem, a także odnosiły się one do utrzymania w martwocie ludzkiej woli i uśmiercenia ludzkiego ciała w walce z cielesnością. Wierni zaś bracia, przyswajając sobie te Prawdy, walczyli z całą swą siłą przeciw wysiłkom martwej woli, by znów nie stała się żywą i przeciw jej wysiłkom by ocalić ludzkie ciało od cierpień ofiarnej śmierci. Jeśli więc chodzi o to, Prawdy te, które były używane w sporach, były pozafiguralnym trąbieniem na alarm w walce przeciw ciału i cielesności. Ostatecznie, w walce przeciwko światu, którą wierni toczyli w rodzinie, w państwie, w nominalnym kościele, w przedsiębiorstwie, w pracy i zwykłych kontaktach z ludźmi, nasz drogi Pastor ogłaszał Prawdy dotyczące niebiańskiej rodziny, Królestwa, Kościoła i nauki, głoszenia oraz praktykowania Prawdy, które mają być naszym interesem i zajęciem wraz ze społecznością z braćmi, w przeciwieństwie do różnorodności i zmienności tego co może dać świat. Tym sposobem trąbił on na pozaobrazowej trąbie na alarm w wojnie, przeciwko światu i światowości. W miarę zaś jak wierni bracia przyswajali sobie te prawdy w swym rozwoju przeciwko światowości atakującej ich, toczyli oni wojnę przeciwko światu.

    (17) Należy zauważyć, iż Bóg obiecał (w. 9) pamiętać o Izraelu i dać mu zwycięstwo w jego wojnach o ile trąbiono w trąbę na alarm. Bóg też pamiętał o pozaobrazowym Izraelu, który w czasie wojen zwracał uwagę na alarmy trąbione na pozaobrazowej trąbie. Wyrażenie przetłumaczone tu "przed Panem" może być również oddane jako "w obliczu [w łasce] Pana". Słowo pamiętać może być użyte albo dla oznaczenia łaskawego albo niełaskawego pamiętania. Jednak słowa "w obliczu [w łasce] Pana" oznaczają, iż chodzi tu o pamiętanie pełne łaskawości. Dlatego też wolimy to tłumaczenie od tłumaczenia w przekładzie upoważnionym (Authorized Version). W ten sposób tłumacząc, znajdujemy w wierszu 9 obietnicę zwycięstwa. Obietnica ta może być uczyniona, gdyż duchowy Izrael wiedzie dobrą walkę, walkę o Pana, Prawdę i braci. Bóg więc walkę tę będzie traktował życzliwie, Jako rezultat daje on wiernym zwycięstwo ("zachowani będziecie od nieprzyjaciół waszych"). Sprawi On to przez wybawienie od grzechu, błędu, samolubstwa i światowości w jakichkolwiek formach one by nie występowały. Dowodzi tego fakt, że Małe Stadko składające się ze 144000 stało się więcej niż zwycięzcami. Historia Kościoła w walce przeciw błędowi jest bogata w tego rodzaju przykłady zwycięstw. Specjalnie widzimy to w bitwach przeciw błędowi podczas Parousii i Epifanii. Zależnie od stopnia wierności da też Pan w odpowiednim stopniu zwycięstwo, podobnie jak klęska zawsze następuje w walce w której zabrakło wierności. To też tłumaczy niektóre klęski członków Małego Stadka, jak np. kompromis Piotra w Antiochii, porzucenie Pawła i Barnaby przez Marka przy powrocie z Cypru, skompromitowanie się Jakuba, Pawła, etc, gdy chodziło o służbę przy świątyni w związku z czym Paweł został pojmany, itd. To też tłumaczy takie wciąż powtarzające się klęski Nowych Stworzeń, które sprawiły, że traciły one korony, stając się braćmi Wielkiego Grona. Późniejsze ich zastosowanie się do alarmów pozafiguralnej trąby spowodowało jednak, że zostali zwycięzcami. Te same zasady występują jeśli chodzi o przykłady z doświadczeń klasy Młodocianych Godnych. Dla takich, którzy dostali się do klasy Wtórej Śmierci i dla upadłych członków klasy Młodocianych Godnych alarmy pozafiguralnej trąby zostały zupełnie zlekceważone w czasie ich walk, czego rezultatem było spotkanie się z wielką klęską.

    (18) Na podstawie naszych poprzednich rozważań o dwóch pozafiguralnych trąbach z łatwością poznamy, że trąbienie w te trąby przedstawia Kapłaństwo ogłaszające Słowo Boże, czyli każące, pouczające i rozpowiadające Prawdę o ludzkim i Boskim zbawieniu, przy czym zwykłe trąbienie przedstawia konstruktywne proklamowanie Prawdy, podczas gdy alarmowe trąbienie przedstawia głoszenie Prawdy przez zbijanie błędu i poprawianie tego co błąd wytworzył. Stąd też wynika, że gdy śpiewamy hymn nr 24: "Brzmij głośno trąbo, brzmij radosną błogą pieśń. Niechaj lud się dowie, na krańcach świata wieść", to w ten sposób wzajemnie zachęcamy się, by głosić Słowo Boże o dwóch zbawieniach Staje się to tym więcej oczywiste, gdy zrozumiemy pozafigurę wiersza 10. W typie były trzy rodzaje okoliczności poza wojną, marszami i zgromadzeniami ludzi, kiedy trąby miały być używane do trąbienia zwykłego (nie na alarm), tj. w związku z ofiarami całopalonymi i ofiarami spokojnymi, a mianowicie: w dnie wesela (radości), w dnie uroczyste i gdy księżyc był w nowiu (w. 10). Święta uroczyste są wyliczone w 4 Moj. roz. 28 i 29, oraz w 3 Moj. 23. Nów księżyca wypadał oczywiście co miesiąc i tylko siódmy nów był świętem (3 Moj. 23:24; 4 Moj. 29:1). Dniami radości były wszelkie okresy specjalnego radowania się narodu takie jak: przeniesienie Arki Przymierza (1 Kroniki 15:24, 16: 6j, poświęcenie świątyni (2 Kroniki 5:12; 7:6), położenie fundamentów pod drugą świątynię (Ezdrasz 3:10), poświęcenie murów miejskich przy odbudowie Jerozolimy (Nehemiasz 12:35, 41) i ponowne wprowadzenie świętych obrzędów w świątyni (2 Kron. 29:27). Jak wiemy całopalenia wyobrażają Boski objaw przyjęcia ofiar za grzech, podczas gdy ofiary spokojne reprezentują nasze śluby poświęcenia, ich przyjęcie i dokonanie. Podczas Wieku Ewangelii Bóg okazuje przyjęcie Jezusowej ofiary za grzech, przez Jezusowe nauczanie, usprawiedliwienie, uświęcenie (tak w człowieczeństwie jak i w Nowym Stworzeniu) i wyzwolenie nas przez Niego.

    (19) Sabat jest typem na nasz odpoczynek w usprawiedliwieniu z wiary, jako że błogosławieństwa Tysiąclecia będą nam policzone dzięki wierze. Święto Przejścia obchodzone w dniu 14 Nisan reprezentuje śmierć Chrystusa i uzyskanie przez nas korzyści w usprawiedliwieniu i braniu udziału wraz z Nim w ofierze za grzech, natomiast siedem dni świąt przaśników, reprezentuje różne specjalnie radosne doświadczenia życia chrześcijańskiego w czasie siedmiu epok Wieku Ewangelii, podczas gdy pierwszy i ostatni dzień, które były świętami uroczystymi przedstawiają jego dwa okresy żęcia. Zielone Świątki przedstawiają nasz przywilej w Duchu Świętym podczas Wieku Ewangelii (spłodzenie, ożywienie, wzrost, wzmocnienie, zrównoważenie, skrystalizowanie i narodzenie). Dzień nowego księżyca siódmego miesiąca zdaje się przedstawiać na Wiek Ewangelii nasze przywileje dotyczące miłosierdzia, przywileje związane z braterską miłością, tj. siódmą łaską wymienioną w liście św. Piotra (2 Piotra 1:5-7) a także siódmą pod względem logicznym choć w nie pisanym porządku w dwunastu łaskach reprezentowanych przez drogie kamienie napierśnika arcykapłana, a także przez drogie kamienie murów Nowego Jeruzalemu. Dzień Pojednania przedstawia na Wiek Ewangelii doświadczenie związane z ofiarą za grzech całego Chrystusa Głowy i Ciała, a nie ich dzieło pojednania w czasie Tysiąclecia. Święto Kuczek przedstawia na Wiek Ewangelii różnych członków pozaobrazowego Izraela, przebywających każdy w swojej własnej klasie, podczas gdy uroczyste święta w pierwszy i ostatni dzień przedstawiają dwa okresy żęcia. Dwanaście nowiów księżyca przedstawia na Wiek Ewangelii dwanaście okresów poświęconych doświadczeniom związanym z rozwojem, etc. dwunastu głównych łask; podczas gdy obchodzenie czyli świętowanie ich, wyobraża doświadczenia związane z rozwojem, etc. tych dwunastu łask. Dni radości przedstawiają, jeśli chodzi o Wiek Ewangelii, wszelkie nasze doświadczenia, prace, przywileje i osiągnięcia, które dają nam radość w Panu.

    (20) Zgodnie z tym można powiedzieć, że te uroczyste dni, dni nowiów księżyca i dni radości, przedstawiają wszystkie strony chrześcijańskiego życia z jego podstawowymi założeniami, fundamentami, rozwinięciami, przywilejami, błogosławieństwami, środkami, pomocami, osiągnięciami, doświadczeniami, łaskami, obowiązkami, zaopatrzeniami i stadiami rozwoju, etc. Występuje to w związku z tym, że ofiara całopalna Jezusa jest przez Niego sprawowana za nas, jako najpełniejszy dowód, iż Bóg przyjął Jego ofiarę za nas, a także w związku z tym ofiarowuje On nasze ofiary spokojne, nasze śluby powzięte i dotrzymane względem Boga, które są przez Boga przyjmowane dzięki zasłudze Jezusa. Trąbienie w trąby przy tych dwóch formach ofiar w czasie pozafiguralnych dni uroczystych, dni nowiu i dni radości, wyobrażających proklamację poselstwa Prawdy o pozafiguralnych ofiarach całopalonych i ofiarach spokojnych w zastosowaniu do myśli tych pozafiguralnych dni uroczystych, dni nowiu i dni radości. W ten sposób podczas pozaobrazowego Sabatu w związku ze służbą Jezusa i objawionym przyjęciem przez Boga Jego ofiary i naszym poświęceniem postanowionym i dokonanym, pozaobrazowi Kapłani ogłaszają poselstwo o Boskiej łasce usprawiedliwiającej dzięki zasłudze Jezusa, przyjętej wiarą w Bożą obietnicę. Także w czasie pozaobrazowego Święta Przejścia, w związku z usługą Jezusa dostarczającą stosownych przywilei, wypływających z pozafiguralnej ofiary całopalenia i ofiary spokojnej, Kapłani mają ogłaszać łączące się z tym Prawdy, tj. Prawdy o śmierci Chrystusa, usprawiedliwieniu i poświęceniu aż do śmierci. Przy pozafiguralnym "święcie tygodni" (2 Moj. 34:22; 5 Moj. 16:10, 16; 2 Kron. 8:13), czyli "w dniu pięćdziesiątym" (Dz. Ap. 2:1), zwanym także Pięćdziesiątnicą albo Zielonymi Świętami, w związku z ofiarowaniem przez Jezusa wyżej wymienionych ofiar, różne szczegóły Ducha mają być ogłaszane przez Kapłanów jako poselstwo Prawdy, pochodzącej ze Słowa Bożego, zastosowanej do tej okoliczności.

    (21) W pozafiguralny roczny siódmy nów księżyca w związku z tymi samymi dwiema ofiarami ma być ogłaszane poselstwo bezinteresownej miłości w jej rozlicznych formach, jako poselstwo Prawdy. W pozafiguralny Dzień Pojednania w związku z powyższymi dwiema ofiarami Kapłani mają ogłaszać poselstwo pojednania przez dwie ofiary za grzech i służbę oczyszczonego Wielkiego Grona. W pozaobrazowe Święto Kuczek w związku z tymi samymi dwiema ofiarami, Kapłani mają rozgłaszać poselstwo Prawdy dotyczące różnych klas łączących się z Bożym Planem. W dwanaście pozaobrazowych nowiów księżyca łącznie z tymi samymi dwiema ofiarami, Kapłani mają ogłaszać poselstwa Prawdy o dwunastu najważniejszych łaskach, o każdej z nich w jej pozafiguralnym miesiącu, będącym okresem jej rozwoju. I we wszystkie dnie radości w związku z tymi samymi dwiema ofiarami odpowiednie Prawdy winny być głoszone jako poselstwo. Czynienie zaś tego wszystkiego zawsze w związku z dwiema pozaobrazowymi ofiarami ukazuje, jak nauka Jezusa i nasze poświęcenie, postanowione i wprowadzone w życie, są czynne poprzez cały Wiek Ewangelii i mają przenikać wszystkie ogłaszane przez nas Prawdy. Jednym słowem, wiersz 10 poucza, że mamy głosić Słowo Boże i tylko Słowo Boże, oraz wszystko ze Słowa Bożego, jako konieczne w każdym okresie odpowiednio do warunków każdej sposobności. Nauką z tego jest: Głoście Słowo Boże! "Brzmij trąbo, głośno brzmij, radosną błogą pieśń"! Śpiewajmy Hymn 24 i żyjmy według jego zasad!

    (22) Wędrówki dwunastu pokoleń, tak jak to jest opowiedziane w wierszach 11-36, łączą się z wielką ilością innych tekstów Pisma Św. Łączą się one z tym co jest opowiedziane w wierszach 2, 5-9, bo wiersze te ukazują jak poszczególne pokolenia rozpoczynały swe wędrówki i wojny, i jak w czasie tych wojen Kapłani towarzyszyli trąbiąc w trąby na alarm. Bliższy nawet związek myślowy istnieje pomiędzy wędrówkami z wierszy 11-28, a ofiarami książąt Wieku Ewangelii z 4 Moj. 7:10-88, jak to widać z zależności pomiędzy poszczególnym książęciem i jego ofiarą, a pokoleniem do którego należał. Jeżeli te dwa wyjątki Pisma Św. nie są zrozumiane w swym pozafiguralnym znaczeniu w ich związku z wędrówkami opisanymi w wierszach 11-36, wtedy wędrówki te nie mogą być zrozumiane w swych pozafiguralnych objawach. Tak samo podłoże pozafiguralnego znaczenia z 4 Moj. 10:2, 5-9 i 7:10-88, będąc fundamentem dla pozafigur z wierszy 11-36, czyni je więcej zrozumiałymi. Podobnie, tylko o ile ktoś zrozumie pozafigury dwóch poprzednich tekstów Pisma Św., będzie mógł ocenić, stosowność pozaobrazowych zastosowań przedstawionych przez nas w wierszach 11-28. Rozumiejąc te teksty, a w szczególności teksty z 4 Moj. 7:10-88, które z kolei stają się więcej zrozumiałe gdy tekst z 4 Moj. 10:1-10 jest pojęty pozafiguralnie, jest się dobrze przygotowanym do zrozumienia i ocenienia pozafiguralnych zastosowań, które są proponowane w tym rozdziale. Wskazywaliśmy bowiem przede wszystkim we wzajemnych stosunkach tych trzech tekstów to, co jest wspaniałym przykładem zasady tak często spotykanej w Parousii i Epifanii. Biblia nigdy nie podaje wszystkiego tego czego uczy na jeden temat w jednym tylko miejscu, wprost przeciwnie, rozsiewa ona swoje myśli na każdy temat w różnych tekstach i miejscach ("trochę tu, trochę ówdzie"). Powiedziane to jest wyraźnie u Izajasza 28:10, 13, podczas gdy wiersze 11 i 12 pokazują, że w swym świadczeniu o Prawdzie lud Boży będzie stosował tę samą zasadę.

    (23) Wiersz 11 podaje datę kiedy odejście od góry miało miejsce, a mianowicie: Synaj w dwunasty dzień drugiego miesiąca roku drugiego od wyjścia z Egiptu. Należy przy tym pamiętać, że to nie był cały miesiąc od zakończenia pierwszego obchodzenia Święta Przejścia na pustyni, które się zakończyło 21 dnia pierwszego miesiąca w drugim roku po wyjściu z Egiptu. Porównanie wiersza 11 z 4 Moj. 9:11 dowodzi, iż nakaz zachowania Święta Przejścia od 15 Nisan do 21 Nisan ze świętymi zebraniami zaznaczającymi pierwszy i siódmy dzień (3 Moj. 23:6-8) nie był dany tym, którzy będąc nieczystymi na 14 Nisan mieli ofiarowaną sposobność obchodzenia Wielkanocy 14 dnia drugiego miesiąca; było tak, ponieważ gdyby oni otrzymali ten nakaz, Bóg uczyniłby niemożliwym obchodzenie Święta Przejścia dla nich, żądając by podróżowali dnia 21. Pierwsza bowiem wędrówka z Synaju rozpoczęła się 20 dnia drugiego miesiąca i trwała do 22 dnia tegoż miesiąca włącznie, ponieważ była trzydniową wędrówką (w. 33), co sprawiło, że byli oni w podróży 21-ego, a więc niemożliwym było dla nich zwołanie świętego zebrania w owym dniu. Z tego też wydaje się wynikać, że albo dodane Święto Przejścia (od 15-ego do 21-ego drugiego miesiąca) nie wyobraża warunków Tysiąclecia, albo że Bóg nie zamierzył, by pierwsze roczne Święto Przejścia dla nieczystych było figurą na powyższe warunki. Bardzo możliwe, że ta pierwsza alternatywa jest błędna, ponieważ wiemy, że w Tysiącleciu będzie pięć okresów przesiewania i że będzie święte zgromadzenie w czasie Małego Okresu, co nasuwa myśl, że pierwsza faza Tysiąclecia, to jest sto lat sposobności zanim jakikolwiek człowiek w "wieku dziecinnym" umrze (Iz. 65:20), jest prawdopodobnie, świętym zgromadzeniem dnia 15-ego drugiego miesiąca Tysiąclecia, tak jak Mały Okres jest świętym zgromadzeniem 21-ego drugiego miesiąca w Tysiącleciu. Wyrażenie z wiersza 12, puszcza Synaj" rozumiemy jako przedstawiające sferę Judaizmu. Stamtąd też niesiona (w. 33) przez pozaobrazowych Kapłanów pozaobrazowa Arka prowadziła pozaobrazowego Izraela, który rozpoczął swoje wędrowanie Wieku Ewangelii w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego. Należy równocześnie zauważyć, że to właśnie Arka prowadziła zastępy w czasie tej określonej podróży. Ponieważ zaś Kaatytowie maszerowali pomiędzy drugim i trzecim obozem (w. 21), nie oni więc, jak to było zazwyczaj ich obowiązkiem, (4 Moj. 3:31: 4:15). ale Kapłani w tym specjalnym wypadku nieśli Arkę nad którą unosił się słup obłoku i ognia (w. 34), tak jak to zdarzało się przy niektórych specjalnych okazjach (Jozue 3:3-17: 4:5-18; 6:4-13; 8:33: 1 Król. 8:1-7). Niesienie Arki przez Kapłanów wyobraża pozafiguralne Kapłaństwo przyczyniające się do spełnienia postanowień Jehowy. Arka, przedstawiająca Boga i Jego przymioty oraz Chrystusa i Jego przymioty, funkcje itd., jest jakby skrótem całego Bożego planu. Wynika stad, że niesienie Arki przez Kapłanów wyobraża pozafigurę Bożego Planu albo Słowa wprowadzanego w życie.

    (24) Z faktu, że Wiek Ewangelii dotyka trzech tysiącletnich dni, a także z faktu, że było to w czasie części trzech tysiącletnich dni, gdy pozafiguralna podróż zaczęła się, to jest od rozpoczęcia przez Kapłanów wędrówki Wieku Ewangelicznego w ciągu Żniwa Wieku Żydowskiego aż do czasu gdy ruch Millera został całkowicie przekształcony w sektę Adwentystów zaraz po roku 1874 (stąd też wynika, że po roku 1874 ostatnia część ostatniego pozaobra-zowego pokolenia rozpoczęła wędrówkę), wnioskujemy, że trzy dni (w. 33) wędrówki opisanej w w. 11-35 wyobrażają trzy tysiącletnie okresy pokryte częściowo przez Wiek Ewangelii. Bowiem ta wędrówka Wieku Ewangelii zaczęła się w 158 lat po rozpoczęciu piątego tysiącletniego dnia, trwała zaś przez szósty tysiącletni dzień i ponad 80 lat trwa w czasie siódmego tysiącletniego dnia. To określenie czasu pozwała nam na ujęcie wędrówek wszystkich pozaobrazowych pokoleń w ramy okresu, w jakim zgodnie z faktami, te wędrówki się zaczęły. Innymi słowy, pierwsza wędrówka trwająca trzy dni wyobraża pozafigury Wieku Ewangelii dla historii pokrywającej cały Wiek Ewangelii. Nie dotyczy to wszystkich typów wędrówki z 4 Mojżeszowej, choć dotyczy niektórych z nich. Niektóre z nich dają szczegółowe obrazy, jak np. typy pięciu przesiewań, które odnoszą się figuralnie każde z nich z punktu widzenia obrazu Wieku Ewangelii, do odpowiedniej epoki z pięciu epok Kościoła pomiędzy Żniwami. Epizod 12 Szpiegów odnosi się pozaobrazowo do dwóch Żniw wyłącznie, podczas gdy następujące po nim wędrówki Izraela odnoszą się odpowiednio do wielkich wędrówek Wieku Ewangelii i do trzech małych wędrówek pozaobrazowego Izraela Wieku Ewangelii; historia zaś z 4 Mojżeszowej roz. 31 wyobraża bitwy przeciw błędowi podczas dwóch Żniw. Można by jeszcze dodać przykłady ilustrujące to samo, lecz podane wyżej są wystarczające, by ukazać różne zastosowania typów z 4 księgi Mojżeszowej. Rozważania wynikające z faktu przytoczonego w tym paragrafie pozwalają na ustalenie czasu tej pozafigury. Potwierdzeniem, ich jest również fakt, że obłok a nie słup ognisty (w. 11, 34) podniósł się nad przybytkiem na początku wędrówki, co dowodzi, że wędrówka zaczęła się w jednym z dni - jednym ze Żniw. Również i inne przytoczone wyżej fakty Wieku Żydowskiego. Jest to wyraźnie powiedziane o typowym rozpoczęciu wędrówki w wierszach 11 i 34. W związku z tym jasne jest ustalenie czasu pozafigury jako zaczynającej się w Żniwie Wieku Żydowskiego. Również fakt, że do marszu przyłączyła się ostatnia sekta Adwentystów w trzecim pozaobrazowym dniu, jak i łączący się z tym fakt, że zachowani przy życiu członkowie tej sekty i wszystkich innych sekt połączą się w odpowiednie sekty Epifaniczne przed zakończeniem Epifanii dowodzi, że zakończenie tego poszczególnego marszu przypadnie na koniec Wieku Ewangelii gdy wejdzie on w warunki Tysiąclecia.

    (25) W wierszu 12 jest przedstawiona podróż od jednego miejsca postoju do drugiego: od Synaj (cierniowy) do Puszczy Faran (jaskiniowy). Zgodnie z w. 33 wędrówka ta trwała trzy dni. Prostą drogą przestrzeń od Horebu albo Synaju do Puszczy Faran wynosi około 55 mil; podróż taka mogła być przez dobrych podróżników uskuteczniona w ciągu trzech dni. Rozumiemy więc, że czas trzech dni był to czas podróży awangardy (przedniej straży). Nie ma żadnej wzmianki o zatrzymaniu się na noc w tym opisie podróży. Takie postoje prawdopodobnie miały miejsce, ale ponieważ nie miały one żadnego znaczenia w pozafigurze, więc typ pomija je bez wzmianki. Słowo Synaj znaczy cierniowy, co dobrze opisuje trudne i swarliwe doświadczenia Kościoła, żyjącego wśród Żydów. Słowo Faran oznacza obfity w liście, albo w jaskinie. Przedstawia to warunki podczas Tysiąclecia, jako dające schronienie. W kraju tak ciepłym jak Faran bogactwo liści lub jaskiń (pieczara) daje schronienie przed palącym słońcem pustyni. Ten fakt przedstawia obfitość schronienia przed gorącem pokusy (Mat. 13:5, 6, 20, 21), które będzie dane rodzajowi ludzkiemu w czasie Tysiąclecia, w trzecim dniu od chwili, gdy rozpoczęła się wędrówka Wieku Ewangelicznego. Obłok Pański odpoczywający w Faran przedstawia Prawdę wciąż naprzód postępującą, aż staje się światłem oświecającym warunki Tysiąclecia. Stwierdzenie wiersza 13, że synowie Izraelscy ruszyli najpierw zgodnie z rozkazem [dosłownie - ustnym] Boga, wskazuje, iż Pan pochwalał te działania dwunastu wyznań, które są wyobrażone przez pokolenia izraelskie wyruszające w podróż. Staje się to oczywiste, gdy zdamy sobie sprawę z tego co wyobraża wyruszenie w drogę pokoleń izraelskich. Przedstawiają one dwanaście wyznań, które zaczynają używać swych szafarskich prawd wpośród sporów przeciw błędowi, grzechowi, samolubstwu i światowości, co też czyniły one posługując się tymi częściami nauk biblijnych, które dotyczyły strofowania (zbijania błędów) i naprawy (2 Tym. 3:15-17). Postępować naprzód w Prawdzie znaczy działać zgodnie ze Słowem Bożym (rozkazem, ustami). Właśnie z powodu tej dobrej aktywności, Ps. 45:10 mówiąc o tych dwunastu wyznaniach - córkach królewskich, mówi o nich jako będących wśród Pańskich zacnych niewiast, usługujących członkiń orszaku weselnego. Nazwane są one córkami królewskimi, gdyż pośrednio lub bezpośrednio rozwinęły się one z łączności kościoła i państwa. Końcowe zdanie wiersza 13 brzmi w Biblii angielskiej: "przez rękę Mojżesza". Wyrażenie to przedstawia, że ruszanie naprzód tych wyznań w pozafiguralnym stosunku do rozważanej tutaj podróży było rozpoczęte przez Syna ale od Ojca (z ust Pańskich).

    (26) Użytecznym jest w tym miejscu zatrzymać się dla wyjaśnienia koniecznego do dobrego zrozumienia wierszy 14-28. Gdy się czyta o porządku, w którym cztery obozy podróżowały, można by wysunąć naturalny wniosek, że jest przez to podany porządek w czasie podróży pozafiguralnych obozów. Gdy jednak zrozumiemy, że pokolenia przedstawiają wyznania, tak jak to przedstawiamy tutaj, to zdamy sobie sprawę, że myśl ta nie dotyczy porządku w czasie. Na przykład Juda przedstawia Kościół Kalwinistyczny, podczas gdy Ruben, Symeon i Efraim przedstawiają Kościoły: Grecko Katolicki, Rzymsko-Katolicki i Luterański. Wiemy jednak, że Kościoły Grecko i Rzymsko-Katolickie wyprzedziły co do czasu Kościół Kalwinistyczny o wiele stuleci, podczas gdy Kościół Luterański wyprzedził go o szereg lat, choć Juda - typ Kościoła Kalwinistycznego wyrusza w typie w podróż przed typami tych trzech innych Kościołów. Wynika z tego, że porządek czasowy pozafigur nie jest wskazany przez porządek w czasie, w którym cztery figuralne obozy rozpoczęły swa wędrówkę. Jest to prawdziwe tylko jeśli chodzi o wzajemny stosunek czterech obozów, bo w każdym pokoleniu każdego obozu porządek czasowy jest także porządkiem pozafiguralnych pokoleń. Pod tym względem nie jest prawdziwym, wyjątkiem Unitario-Uniwersalizm (Neftali), bo gdy Unitarianie rozwinęli się przed rozwojem Metodyzmu (Aser), to Uniwersalizm rozwinął się już po rozwinięciu się Metodyzmu, chodzi więc o przedstawienie całości obrazu; dlatego pozaobrazowy Neftali jest przedstawiony jako przychodzący ostatni i po pozafiguralnym Aserze. Jeżeli jednak porządek czasowy pozafigur nie jest podany przez porządek czasowy wyruszenia czterech obozów, to jaki przez to porządek jest podany? Na to odpowiadamy: logiczny porządek mocy, mądrości, sprawiedliwości i miłości. Musimy sobie przypomnieć to na co wcześniej wskazywaliśmy, że obóz Judy obejmujący trzy pokolenia na wschód od przybytku ma na swym sztandarze postać lwa, która jak wiemy, reprezentuje moc; oznacza to, że myślą centralną szafarskich doktryn obozu pozafiguralnego Judy jest moc. Przypominamy, że sztandar obozu Rubena, obejmującego trzy pokolenia na południe od przybytku miał postać orła, która, jak wiemy, symbolizuje mądrość; oznacza to, że główną myślą szafarskich doktryn obozu pozaobrazowego Rubena jest mądrość. Przypominamy dalej, że sztandar obozu Efraima obejmującego trzy pokolenia na zachód od przybytku ma postać wołu, który jak wiemy, symbolizuje sprawiedliwość (na podstawie faktu, że wół był używany jako symbol dla reprezentowania ludzkiej natury naszego Pana będącej zadośćuczynieniem Boskiej sprawiedliwości); ma to oznaczać, że centralną myślą szafarskich doktryn pozaobrazowego Efraima jest sprawiedliwość. Musimy wreszcie pamiętać, że obóz Dana obejmujący trzy pokolenia na północ od przybytku miał na swym sztandarze ludzką twarz z wyrazem pełnym miłości i jak wiemy, przedstawia miłość; oznacza to, że naczelną myślą szafarskich doktryn obozu pozaobrazowego Dana jest miłość.

    (27) Ponieważ rozumiemy, że te cztery obozy przedstawiały w swych sztandarach cztery wielkie przymioty Boga, łatwo pojmiemy w jakim porządku swych wędrówek obozy te przedstawiają myślowy albo logiczny porządek w odróżnieniu od porządku czasowego w wędrówkach czterech pozaobrazowych obozów. Stanie się to więcej widoczne po bliższym przyjrzeniu się pozafigurze. Juda przedstawia Kościół Kalwinistyczny, którego szafarską doktryną jest Wieczerza Pańska, przedstawiająca śmierć Chrystusa, usprawiedliwienie przyswojone przez wiarę i współudział wiernych w cierpieniu. Co jest główną myślą tej doktryny? Czyż nie jest nią Chrystus ukrzyżowany, moc Boża w usprawiedliwieniu i poświęceniu (1 Kor. 1:23, 25)? Tak jest rzeczywiście. Isaschar przedstawia Kościół Kampbellitów, którego doktryna szafarska jest następująca: Biblia jako wiara chrześcijańska jest ośrodkiem jedności ludu Bożego. Czymże jednak jest Słowo Boże jeśli nie mocą, wszak przecież "Słowo Boże jest żywe [energiczne] i skuteczne, itd." (Żyd. 4:12)? Zabulon przedstawia Adwentystów, których szafarska doktryna jest następująca: Chronologia wskazuje na czas Królestwa, które obali zło a ustanowi sprawiedliwość. Myślą jednak naczelną wyznaczonego w czasie i wszystko zwyciężającego Królestwa jest moc (2 Piotra 1:16). Widzimy więc, że moc jest centralną myślą szafarskich doktryn pozaobrazowego obozu położonego na pozaobrazowy wschód od przybytku. Zbadanie pozaobrazowego obozu położonego na pozaobrazowe południe od przybytku okaże nam, że główną myślą szafarskich doktryn trzech wyznań w tym obozie jest mądrość. Ruben przedstawia Kościół Grecko-Katolicki, którego szafarska doktryna jest następująca: Chrystus w Swym przedludzkim, ludzkim i poludzkim stanie jest specjalnym przedstawicielem Boga, Sprawcą wszystkich Jego planów i celów. Chrystus jednak w tych właśnie trzech stanach jest Bożą mądrością, wprowadzającą w życie Boże cele (1 Kor. 1:23, 24; Kol. 2:3). Symeon wyobraża Kościół Rzymsko-Katolicki, którego szafarska doktryna jest następująca: Jeden tylko Kościół jest dyspozytorem i administratorem Prawdy i jej Ducha. Kościół jest pod tym względem przez Boga naznaczonym strażnikiem i sprawcą Prawdy, która jest Bożą mądrością (1 Kor. 2:6-8). Gad reprezentuje Kościół Anglikański lub Episkopalny, którego doktryna szafarska głosi: Chrystus i Kościół gdy są w ciele podlegają władzy świeckiej, lecz nie vice versa. Czymże to jednak jest, jeśli nie częścią tajemnicy zakrytej od wielu wieków i pokoleń, którą jest "Chrystus w was", a która po raz pierwszy była objawiona iż ma On cierpieć z rąk świata (Kol. 1:27)? Tak więc myślą naczelną tych trzech szafarskich doktryn pozaobrazowego obozu Rubena jest ukryta mądrość Boża, znajdująca się w Chrystusie Głowie i Ciele.

    (28) Efraim wyobraża Kościół Luterański, którego szafarską doktryną jest usprawiedliwienie przez wiarę, przez co jest objawiona sprawiedliwość Boża w usprawiedliwieniu wierzących grzeszników (Rzym. 3:20-26). Manases przedstawia Kościół Kongregacyjny, którego szafarska doktryna głosi, że chrześcijanie jako bracia są wszyscy równi przed sądem sprawiedliwości Bożej i dlatego posiadają równe prawa w społeczności Kościoła. Tu występuje więc znowu idea sprawiedliwości nie tylko w stosunku do Boga, lecz i do człowieka, jako wyrażona w złotej regule (Mat. 22:35-40). Beniamin wyobraża fanatyczne sekty, które wzięły swój początek w sekcie Kwakrów, a których szafarska doktryna głosi następującą myśl: Prawdziwą religią jest miłość względem Boga i równa miłość względem bliźniego (Mat. 22:35-40). Tu również główną myślą jest sprawiedliwość. W związku z tym widzimy, że centralną myślą szafarskich doktryn pozaobrazowego obozu na pozaobrazowym zachodzie od namiotu zgromadzenia jest sprawiedliwość.

    Dan wyobraża Kościół Baptystów, którego szafarska doktryna jest następująca: Tylko prawdziwie usprawiedliwieni i poświęceni są prawdziwym ludem Bożym. Sercem poświęcenia jest jednak miłość (Kol. 3:14; 1 Kor. 13:1-3; 1 Tym. 1:5). Aser przedstawia Kościół Metodystów, którego szafarska doktryna głosi, iż Boska miłość jest ideałem Boga dla Jego ludu (1 Jana 3:16; 4:7, 12, 16, 21; 5:2, 3). Neftali przedstawia Kościół Umitariańsko-Uniwersalistyczny, którego szafarska doktryna mówi, że jest jeden tylko Bóg, którego najwyższym przymiotem jest miłość (Jana 17:3; 1 Kor. 8:6; 1 Tym. 2:5; 1 Jana 4:7, 8, 10, 11, 16, 17). Wobec tego widzimy, że centralną myślą obozu pozaobrazowego Dana, mającego trzy szafarskie doktryny trzech odnośnych wyznań, jest miłość. A więc nasze badanie wyruszeń obozów izraelskich dowodzi, że porządek czasowy wyruszania czterech pozaobrazowych obozów nie jest przedstawiony przez porządek czasowy wyruszania odpowiednich typowych obozów. Raczej dowodzi ono, iż logiczny lub myślowy porządek w stosunku do czterech wielkich przymiotów Boga jest porządkiem przestrzeganym w porządku wyruszania w wędrówkę czterech pozaobrazowych obozów. Badanie nasze dowodzi jednak również, że w każdym obozie trzy pozaobrazowe pokolenia wyruszyły w porządku czasowym według obrazowych pokoleń odnośnych obozów. Dla powyżej wykazanego powodu wyruszenie pozaobrazowego Neftali (Unitario-Uniwersalizm) nie jest wyjątkiem w tej zasadzie, jeśli się rozważa je z punktu widzenia czasu jego wędrówki i porównuje z wyruszeniem Kościoła Metodystów, jako pozaobrazowego Asera, którego urodziny w typie są późniejsze niż Neftali.

    (29) Wiersz 14 specjalnie zaznacza, że pierwszy wyruszył w podróż sztandar Judy. To przedstawia moc Bożą, objawiającą się w trzech doktrynach: (1) że ukrzyżowana Klasa Chrystusowa jest przedstawiona w Wieczerzy Pańskiej; (2) że Biblia jako jedyna wiara chrześcijańska jest centrum chrześcijanskiej jedności; i (3) że chronologia wskazująca na Królestwo, które ma obalić zło a ustanowić dobro, logicznie występuje jako pierwsza w wojowaniu chrześcijańskim. Bez wątpienia też Krzyż, Słowo i chronologicznie oznaczone Królestwo działające w mocy, w sensie logicznym są pierwsze w Chrześcijaństwie. Zarówno w logicznym porządku ich rozwoju, jak i w czasowym porządku ich rozwoju te trzy doktryny następują jedna po drugiej w wykazaniu mocy w porządku czasowym, w którym powstały szafarskie doktryny każdego z tych wyznań. Pierwszą z nich jest Chrystus (Głowa i Ciało) ukrzyżowany, przedstawiony w Wieczerzy Pańskiej. Ta doktryna ukazuje się jako pierwsza w logicznym porządku wszystkich doktryn chrześcijańskich, a także była pierwsza sformułowana w czasie spośród trzech szafarskich doktryn pozaobrazowego obozu na wschód. Nasze badanie ofiar Książąt Wieku Ewangelii (4 Moj. 7:10-89) oraz trąbienia na alarm przez Kapłanów dla maszerujących obozów (4 Moj. 10:5-8), pozwala nam widzieć stosunki czasowe pomiędzy tymi ofiarami, trąbieniem i wędrowaniem pokoleń. Wyjaśniając wędrówki pokoleń będziemy wskazywać na te trzy oddzielne grupy aktów, które pozwolą nam na pełniejsze poznanie pozaobrazu w jego trzech zasadniczych cechach, tak jak rozwijały się one podczas Wieku Ewangelii. Zaczniemy rozważaniami dotyczącymi obrazowego i pozaobrazowego Judy. Jak się przekonaliśmy, Juda (pochwalony) przedstawia Kościół Kalwinistyczny, który wśród narodów nie mówiących językiem angielskim nazywa się Kościołem Reformowanym, a wśród narodów mówiących językiem angielskim zwie się Prezbiteriańskim. Zwingli był tym, który w roku 1521 zaczai trąbić w srebrne trąby, tzn. ogłaszać poselstwo, że Wieczerza Pańska przedstawia: (1) śmierć Jezusa, (2) wiarę pozyskującą usprawiedliwienie z zasługi Jego ludzkiej natury i życia ofiarowanego aż do śmierci i (3) współuczestnictwo poświęconych w cierpieniu (choć nie zrozumiał on, że z tego wynika również udział Kościoła w ofierze za grzech, a udział taki istnieje). Ogłoszenie tego poselstwa przywiodło do niego Oecolampadiusza jako specjalnego jego pomocnika - towarzysza i innych, którzy połączyli się w rozgłaszaniu tego poselstwa. Rezultatem zaś tego było rozszerzenie się ruchu Małego Stadka, który doktrynę tę miał za swą zasadę. Przez wiele lat ruch ten pozostawał ruchem Małego Stadka.

    (30) Niebawem pod przywództwem Jana Kalwina rozpoczęło się zamienianie tego ruchu w sektę około roku 1538. Dołączyło się do niego wielu zdolnych ludzi takich jak: Beza, Bullinger, Farel oraz Knox i w kilka lat ruch Małego Stadka rozpoczęty przez Zwingliego zamienił się w wyznanie zwane Kościołem Reformowanym albo Prezbiteriańskim. Szczegóły tego są podane w E. tomie 8, roz, 4. Rezultatem pracy tych przywódców, utratników koron, była skupienie się wokół nich agresywnego wyznania, które po Kościele Luterańskim jest najliczniejszym wyznaniem wśród wyznań protestanckich. Od tego czasu ruch Małego Stadka zaczyna się zamieniać na sekciarstwo, którego wynikiem było gromadzenie się licznych zwolenników sekty, skupiających się wokół tych wodzów i pociągniętych do nich ofiarowaniem przez tych wodzów pozaobrazowej czaszy, misy i łyżki (w tej to chwili pozaobraz wędrowania dzieci Judy rozpoczyna się - w. 14). W ten sposób wodzowie, którzy potracili korony, wiedli awangardę pozaobrazowego Judy. Wędrówka Judy pod przywództwem Naasona (subtelny), syn Aminadaba (mój lud jest samowolny), przedstawia członków Kościoła Kalwinistycznego pod kierownictwem wyżej wymienionych utratników koron, walczących w kontrowersji dotyczącej Wieczerzy Pańskiej zarówno z punktu widzenia argumentacji (zbijania) jak i naprawy, chociaż przedstawiali oni tę naukę w mniej wyraźny sposób, jeśli chodzi o jej doktrynalną i etyczną stronę. Oni bronili w kontrowersji swej doktryny Wieczerzy Pańskiej przed atakami zwolenników Rzymu z punktu widzenia transsubstancjacji, oraz przeciw atakom Luterańskim z punktu widzenia instrumentalizacji. Wywalczyli oni pamiątkowy i reprezentatywny pogląd w tej sprawie. Nie tylko oni zwalczali w ten sposób ataki przychodzące od obrońców dwóch wymienionych powyżej błędów, lecz również atakowali te błędy z dużym rezultatem, wykazującym ich błędność. W toczeniu tej agresywnej i defensywnej walki przeciw tym dwom błędom, robili dobry użytek z Biblii dla karcenia i strofowania (2 Tym. 3:16), by oczyścić się przez nią z grzechu, a do tego celu doktryna ta, skłaniająca do egzaminacji samego siebie i oczyszczania starego kwasu, dobrze się nadawała. Oczywiście posługiwali się oni również tą doktryną w sposób konstruktywny, to znaczy by zaszczepić zrozumienie jej poszczególnych faz (doktryny) i by rozwinąć odpowiedni charakter (pouczenie sprawiedliwości). Wszystkie te cztery części toczonego przez nich sporu, lecz szczególnie pierwsza i druga z wyżej wymienionych, są przedstawione przez ich wędrówki. Zbrojni z pokolenia Judy, wyruszający na głos alarmu, przedstawiają specjalnie sporne strony tej sprawy, dotyczące grzechu i błędu, natomiast inni z tego pokolenia przedstawiają szczególnie ich naukę, jeśli chodzi o jej konstruktywne strony dotyczące doktryny samej i etycznego postępowania, Ogólnie mówiąc jednak, wszyscy z nich w swych wędrówkach, obrazują wszystkie cztery sposoby użycia Słowa Bożego na temat Wieczerzy Pańskiej. Będąc zajęci w tej czynności obronili oni moc Bożą działającą w obu zbawieniach i przedstawioną symbolicznie przez trzy części Wieczerzy Pańskiej.

    (31) Drugie pokolenie obozu Judy to Isaschar (wynająć), którego przywódcą był Nataniel (dar Boga), syn Suhara (mały, pokorny). Wodzem ruchu Małego Stadka, który rozpoczął ten ruch, z czasem przekształcony w sektę - Kościół Kampbellitów, był Barton Stone. On to w roku 1804 w Tennessee i Kentucky (St. Zjedn.) zaczął głosić doktrynę, że tylko Biblia, jako wiara ludu Bożego jest ośrodkiem jego jedności. W roku 1809 Tomasz Campbell, ojciec Aleksandra Campbella rozpoczął podobny ruch w południowo zachodniej Pensylwanii i w ten sposób stał się drugim z dwóch, z których Barton Stone jako członek gwiazdy był pierwszy. Do nich dołączyło się wielu innych Kapłanów trąbiących w dwie trąby, odnoszące się do nauki, że Biblia jako jedyna wiara chrześcijanina jest ośrodkiem jedności ludu Bożego. Rezultatem tego było, że bardzo żywy ruch Małego Stadka zaczął działać dzięki tym Kapłanom, pozostającym pod wodzą Bartona Stone i Tomasza Campbella. Niebawem Aleksander Campbell przyłączył się do tego ruchu i zaczął zamieniać go w sektę. W tej pracy przekształcania ruchu w sektę przyłączyli się do niego: Samuel Rogers, Jan Smith, Tomasz Allen, Walter Scott, Izaak Errett itd. Rezultatem ich wysiłków było powstanie wyznania Kampbellitów, zwanego też Wyznaniem Chrześcijańskim lub Wyznaniem Uczni. Bliższe szczegóły o tym wyznaniu można znaleźć w E. tomie 8, roz. 4. Od tego to punktu zamienienia się ruchu w sektę, pozaobrazowy Isaschar Kościół Kampbellicki, przywódcy bez korony w awangardzie), rozpoczął swą wędrówkę Wieku Ewangelicznego. Trąbienie przez Kapłanów pozafiguralnego alarmu o doktrynie, która stała się szafarską doktryną Kampbellitów, sprawiło, że wodzowie bez korony wyruszyli jako awangarda pozaobrazowego Isaschara, a marsz ten rozpoczęli przez ofiarowanie swej pozafiguralnej czaszy, misy i łyżki (w. 15). Wkrótce przyłączyli się do nich zwolennicy sekty, którzy nie byli poświęceni. Ci którzy nie byli przywódcami typowego Isaschara, rozpoczynając swą wędrówkę przedstawiają tych kampbellitów, którzy wchodzili spornie w stopniowe poznanie wyznaniowej doktryny szafarskiej, przez zwalczanie przeciwnych poglądów i używanie jej do oczyszczenia siebie i innych ze zła sekciarstwa, przeciwko któremu ta doktryna była protestem, jak również postępujących naprzód w sposób konstruktywny w poznaniu tej doktryny i zalet serca będących z nią w zgodzie. W ten sposób czyniąc, robili oni dobry użytek ze swej szafarskiej doktryny jako nie spłodzeni z Ducha Św. ludzie. Przez tego rodzaju postępowanie wstrząsnęli oni zaufaniem wielu w ich sekciarskich wierzeniach i przyspieszali ideał chrześcijańskiej jedności, pomimo swego sekciarskiego zaprzeczenia w działaniu. Przez swą działalność podtrzymali oni moc jako przymiot Boga, działający przez Biblię w celu zjednoczenia ludu Bożego.

PYTANIA BEREAŃSKIE

(1) Co było przedmiotem naszego studium w poprzednim rozdziale? Co mamy studiować w obecnym rozdziale? Jaka łączność myślowa istnieje między tymi dwoma rozdziałami? Na czym ona polega? W jaki sposób dwa symbole różnią się, jeśli chodzi o ich antytypy? Do czego one obydwa się odnoszą? Co jest symbolicznym biblijnym znaczeniem trąby? Jakie jest symboliczne znaczenie trąbienia? Dlaczego trąby z 4 Moj. 10:1-10 są typowe? W jaki sposób zacytowane teksty dowodzą tego? Jak dowodzą tego teksty Pisma Św. z: 2 Moj. 19:13, 16, 19? 3 Moj. 25:9? Jozuego 6:4-9, 13, 16, 20; Obj. 8:2-6? Sędziów 6:34? 7:16, 18-22? Jak inne cytowane teksty dowodzą tych myśli o trąbach i trąbieniu ? Jak Hymn nr 24 wyraża tę myśl? Hymn nr 24 śpiewamy przy końcu zebrania.

(2) Kto dostał polecenie zrobienia tych dwóch trąb? Kogo on tutaj przedstawia? W jakim znaczeniu? Przez kogo zrobił on te trąby? Kogo przedstawiają Besaleel, Acholijab i ich towarzysze? Pod jakim względem? Jakie jest symboliczne znaczenie zrobienia trąb ze srebra? Jakie jest znaczenie tego, że zostały one zrobione z jednej sztuki? Jak dowodzą tego zacytowane teksty? Jakiego rodzaju rzeczy są przedstawione przez te dwie trąby? Dlaczego to jest prawdziwe? Co one przedstawiają? W jakich różnych formach możemy wyrazić te myśl? Jak nazywa je Obj. 15:3?

(3) Streszczeniem jakiej części Biblii jest ludzkie zbawienie? Jakim streszczeniem? Ogólnie mówiąc, co to jest Stary Testament? Jak jest on nazwany w Obj. 15:3? Dlaczego? Dlaczego ten powód jest prawdziwy? Co jest pierwszą myślą zawartą w pieśni Mojżesza? Drugą? Trzecią? Czwartą? Piątą? Szóstą? Siódmą? Czego ogólnym podsumowaniem jest te siedem wątków myśli? W jakim związku zależności jedna z tych trąb znajduje się w stosunku do siedmiu wątków myśli?

4) Co innego jeszcze jest faktem w tym związku zależności? Jak to jest nazwane w Obj. 15:3? Czy to się odnosi podobnie jak ludzkie zbawienie do wielu różnych spraw? Jak należy się zapatrywać na nie w związku z tym? Jaka jest pierwsza implikacja (zależność) jeśli chodzi o Chrystusa? Druga? Trzecia? Czwarta? Jakie wątki myśli zawiera w sobie Wysokie Powołanie? Czego ogólnym podsumowaniem są te nauki? W jakim związku zależności znajduje się to poselstwo w stosunku do drugiej trąby z 4 Moj. 10:1-10?

(5) Jakie inne rodzaje myśli można znaleźć w Starym i Nowym Testamencie? Co decyduje do którego z tych dwóch poselstw one należą ? Jak to jest widoczne w poselstwie odnoszącym się do Królestwa? Do Wtórego Przyjścia? Do Zmartwychwstania? Jaki jest pod tym względem charakter wielu typów i przepowiedni Starego Testamentu? Jak tego dowodzą przytoczone teksty? Jak często niektóre z nich są przedstawione? Kiedy nie? Jakie jeszcze rodzaje myśli są przedstawione w Nowym Testamencie? Jaką uwagę spowodowało takie wzajemne przenikanie się tekstów? Czego nie przedstawiają trąby typowo pod tym względem? Czego one nie są absolutnymi synonimami? Jak one wpływają pozafiguralnie jedna na drugą? Na czym polega kontrast pomiędzy Starym i Nowym Testamentem i dwiema pozafiguralnymi trąbami pod tym względem? Jaki jest związek zależności pomiędzy tymi dwoma poselstwami? Czym one rzeczywiście są? Czego ten ich wzajemny związek dowodzi?

(6) Co ukazują wiersze 2-7? Jakie były dwa cele używania trąb? Co jest oznaczone przez wzywanie ludu do stawienia się przed drzwi namiotu zgromadzenia? Przez zatrąbienie ilu trąb był zwoływany lud? Przez zatrąbienie ilu trąb wzywani byli książęta? Co jest przedstawione przez zejście się ludu? Książąt? Jaka jest różnica pomiędzy zatrąbieniem w dwie pozafiguralne trąby, a w jedną? Dlaczego to jest prawdziwym rozróżnieniem? Dlaczego nieodpowiednim jest podawanie wielu szczegółów głębokich zagadnień nominalnemu ludowi Bożemu? Co wskazuje na to, że pogląd ten jest słuszny? Nawet w czym jest to prawdziwe?

(7) W jakim czasie i w jakich okolicznościach jest to specjalnie widoczne? .Jakie przykłady wskazują na to? W jakich innych gałęziach pracy przejawia się to? Kiedy zaczęliśmy podawać szczegóły dotyczące poszczególnego tematu? Jakie osoby są zawarte w wierszu 4 o książętach ? Co tego dowodzi? Jak oni schodzili się do Mojżesza? Co to przedstawia? Co dowodzi, że to jest prawdą? Dlaczego było to konieczne? Co wyklucza podawanie szczegółów? Czego ono wymagało? Kto miał tego rodzaju doświadczenia w czasie Parousji ? Co oni musieli robić w tych okolicznościach?

(8) Jakim celom służyły te dwa rodzaje zgromadzeń? Jakimi trzema rzeczami dzielili się oni z nominalnym ludem Bożym? Co łączyło się z drugą z tych spraw? Przez jakich jeszcze braci te same rzeczy były czynione? W związku z czym? Jakie rezultaty dała tego rodzaju działalność poprzez Wiek? Nawet kiedy jeszcze? Jakimi środkami? Jaki cel ostatecznie mają takie zgromadzenia ludu Bożego? Jaki był jeszcze inny rodzaj zgromadzeń? W jakich one odbywały się formach? Jakimi były pierwszy i drugi cel tej działalności? Jakie fakty są przykładem drugiego celu? Jaki był trzeci cel? Czwarty i ostatni?.

(9) Co ukazują wiersze 5-7? W jaki sposób jedno z nich jest opisane, lecz nie zdefiniowane? W jaki sposób drugie trąbienie jest zdefiniowane? Co to trąbienie przedstawia? Co znaczy hebrajskie słowo teruah? Co znaczy hebrajski czasownik rua, od którego pochodzi słowo teruah? Co znaczy hebrajskie słowo taka? Co ukazuje użycie tego ostatniego słowa w Psalmie 81:4 w przeciwieństwie do dwóch pierwszych słów? Jak jest ukazany kontrast między słowami w wierszach 3, 4, 7? Jakie znaczenie tych słów (rua i teruah) ukazuje wiersz 9? Na co wskazuje w związku z tym 4 Moj. 31:6? 0 czym pouczają w tej sprawie inne teksty, w których jest użyte słowo rua? W których jest użyte słowo teruah? Jakie jeszcze inne rozważanie dowodzi tej myśli?. W jaki zazwyczaj sposób odbywa się postęp Prawdy ? Jakie dwa rodzaje tekstów dowodzą tego?

(10) Podaj przykład tego w sprawie brata Russella w związku z 3 Moj. roz. 16 i Cieniami Przybytku! W związku z Okupem! W związku z ofiarą za grzech, Przymierzami i Pośrednikiem! Jakie są kontrasty między Adamem i Chrystusem? Podaj pojęcie odnośnie powszechnego zbawienia od potępienia i wiecznego zbawienia! Wyjaśnij to na przykładzie sporu dotyczącego Wtórego Przyjścia! Wytłumacz typy takich cytowanych rozwinięć Prawdy! W otwarciu jakiej innej formy Prawdy jest to widoczne? W jaki sposób okazuje się to, jeśli chodzi o ostatnie pokrewne czynności Elijasza i Elizeusza? W szóstym przesiewaniu? W broniach ku zabijaniu? W przypowieści o groszu? W figurze i pozafigurze Ruty? Jakie są przykłady tego odnośnie wielu tekstów Pisma Św. w sporze z J.F.R.? W sporze z Adamem Rutherfordem? W sporze na temat Wielkiego Grona i klasy Młodocianych Godnych? Co było szczególną oznaką wszystkich sporów w Epifanii? Dlaczego tak było?

(11) Dlaczego były trąbienia na alarmy ? Dlaczego trąbiono na pierwszy alarm? Jaki był tego rezultaty Co przedstawiają trzy pokolenia na wschód od przybytku? Co było pozafigurą pierwszego alarmu? Jaki to miało wpływ na łączące się z tym wyznania? Dlaczego trąbiono na drugi alarm? Co było tego rezultatem? Co przedstawiają trzy pokolenia na południe od przybytku? Co jest pozafigurą drugiego alarmu? Jaki wpływ miał on na odpowiednie trzy pokolenia? Dlaczego nie ma specjalnej wzmianki o trzecim i czwartym alarmie? Dlaczego to nie było zrobione? Co bezpośrednio oznacza ich trąbienie? Pośrednio? Dlaczego trąbiono na trzeci alarm? Co z niego wynikło? Co przedstawiają trzy pokolenia na zachód od przybytku? Co jest pozafigurą trzeciego alarmu? Jaki miał on wpływ na związane z tym pokolenia? Dlaczego został otrąbiony czwarty alarm? Co z tego wyniknęło? Co przedstawiają trzy pokolenia na północ od przybytku? Co jest pozafigurą czwartego alarmu? Jaki miał on wpływ na łączące się z tym pokolenia? Co jest zsumowaniem tych pozafigur dla owych pokoleń? Jaka jest pozafiguralna myśl wierszy 5 i 6?

(12) Jaki kontrast jest ukazany w wierszu 7? Co jest podkreślone w wierszu 7 w sposób pozytywny a co w negatywny? Co jest typowo przedstawione w wierszu 7? Kiedy można a kiedy nie można posługiwać się sporem? Dlaczego spór nie powinien być używany w zwykłych wypadkach? Czego powinniśmy unikać, gdy chcemy pozyskać innych? Czego powinniśmy unikać, jeżeli chcemy zwalczać błędy? Jakiej metody powinniśmy wtedy używać? Jaki jest zazwyczaj najlepszy sposób rozpowszechniania Prawdy? Gdzie to jest poświadczone przez naszego Pastora? Co jest właściwym używaniem kontrowersji? Do jakich celów kontrowersja nie jest właściwa? Jaka metoda jest wtedy najbardziej korzystna? Jakie przysłowie wyraża tę myśl? W jakich formach naszej służby powinniśmy unikać kontrowersji? Czego powinniśmy wtedy używać? W jakich formach służby powinniśmy użyć metody kontrowersji? Dlaczego? Jak mogliśmy streścić pozafiguralną naukę w. 7?

(13) Czyim przywilejem było trąbienie w trąby w figurze i pozafigurze? Przez kogo pozafiguralne trąbienie zaczynało się w każdej epoce Kościoła? Który członek każdej gwiazdy rozpoczynał je? Co stanowi wyjątek w tej zasadzie? Kto rozpoczął trąbienie w Kościele Efeskim? Dlaczego ten wyjątek był zrobiony? Jak św. Piotr dokonał tego? Wymień siedmiu głównych wodzów siedmiu Kościołów! Czym jest te siedem Kościołów? Co uczyniło sześciu pozostałych z tych głównych wodzów, jeśli chodzi o symboliczne trąbienie? Ilu było w gwiazdach pomiędzy Żniwami? Ilu oni mieli specjalnych pomocników? Ilu było z tych dwóch rodzajów sług? Jak możemy dowieść, że ta ich liczba jest prawdziwa? Kto postępował za każdą z tych par w trąbieniu?

(14) Jaka grupa braci jest tego przykładem? Jak to było z Janem Wesselem, jego specjalnym pomocnikiem i innymi? Z Savonarolą i innymi? Z Lutrem i innymi? Ze Zwinglim i innymi? Jakie były różnice w poselstwie każdego z nich? Co wszyscy oni wspólnie podkreślali? Jaką była ich odmienna praca w stosunku do przywódców bez korony i do ludu? Jak długo takie trąbienie trwało? Gdzie widzieliśmy tego rodzaju działanie i jego rezultaty?

(15) O czym mówi wiersz 9? Przeciwko czemu chrześcijanin ma bojować? Przeciwko czyjemu kierownictwu? W jakich formach? Co ci wrogowie czynią przeciwko Nowemu Stworzeniu? Jaka jest ich liczba? Co Nowe Stworzenie musi czynić z powodu tak licznych utrapień? Gdzie nas trapią ci wrogowie? Co jest Chanaanem Wieku Ewangelii? Jakie są pozafigury mieszkańców Chanaanu? Gdzie przebywa Prawda i jej Duch? Jaka część tych ziem jest zamieszkana przez pozaobrazowych Izraelitów? Przez pozaobrazowych mieszkańców Chanaanu? Co zgodnie z tym, jest polem walki Ducha? Co chce osiągnąć Szatan, świat i ciało przez pozafiguralnych mieszkańców Chanaanu? Jakie armie biorą udział w tym boju? Kto dowodzi pozaobrazowymi Izraelitami? Co jest przedmiotem walki? Od czego zależy jej wynik?

(16) Czego obietnicą było trąbienie alarmowe? Co jest tego dobrym przykładem? Na co jest figurą 4 Moj. roz. 31? Na kogo jest figurą Finees? Jego trąbienie na alarm? Co zdziałało pozafiguralne trąbienie na alarm przez Fineesa? Jakie były działalności naszego Pastora w innych fazach walki żęcia? Co on uczynił, jeśli chodzi o walkę z grzechem? W jaki sposób dokonał tego? Jak bracia osiągali dzięki temu zwycięstwo? Co uczynił on, gdy chodzi o walkę z samolubstwem? Jakimi środkami tego dokonywał? W jaki sposób bracia dzięki temu osiągali zwycięstwo? Jak były przedstawiane łączące się z tym Prawdy, by stały się pozafiguralnym trąbieniem alarmowym? Co nasz Pastor czynił, jeśli chodzi o walkę ze światowością? Jakimi środkami tego dokonywał? W jaki sposób bracia dzięki temu uzyskali zwycięstwo?

(17) Jaką obietnicę Bóg dał Izraelowi w wierszu 9? Pod jakim warunkiem? Co to wyobraża? W jaki sposób hebrajskie wyrażenie przetłumaczone "przed Panem" może być także przełożone? W jaka sposób poprzednie wyrażenie może być rozumiane? Następne? Dlaczego myśl z drugiego sposobu przełożenia może być urzeczywistniona? Jaki jest tego rezultat? W jakich aspektach walki? Jaki fakt tego dowodzi? Gdzie można znaleźć dużo przykładów tego? Specjalnie kiedy? Od czego zależy wielkość zwycięstwa? Klęsk? Jakie klęski członków Małego Stadka to tłumaczy? Czyje to jeszcze klęski tłumaczy? Jak potem będą się oni zachowywać względem Prawdy? Czyje jeszcze doświadczenia są tego przykładem? Czyją ostateczną klęskę tłumaczy ta zasada?

(18) Co można łatwo wywnioskować na podstawie naszych dotychczasowych rozważań? Co właściwie czynimy, gdy śpiewamy Hymn nr 24? Na podstawie czego jest to tym więcej zrozumiałe? Jakie były jeszcze okoliczności poza wojną, marszami i zgromadzeniami przy których trąbiono w trąby; ile ich było? W związku z takimi ofiarami to się odbywało? O jakich świętach uroczystych jest tutaj mowa (czym one były)? Ile było nowiów księżyca? Który z nich był świętem uroczystym? Jakie były dni radości ludu Izraelskiego? Podaj przykłady niektórych z nich! Co przedstawiały ofiary całopalenia? Ofiary spokojne? W jaki sposób Bóg zamanifestował przyjęcie ofiary Jezusa w Wieku Ewangelii?

(19) Co wyobraża Sabat? Co na Wiek Ewangelii przedstawia Święto Przejścia obchodzone w dniu 14 Nisan? Siedem dni świąt przaśników? Zielone świątki? Dzień nowiu księżyca siódmego miesiąca? Dzień pojednania? Święto kuczek? Nowie księżyca? Dni radości?

(20) W związku z powyższym, co przedstawiają figuralne dni uroczyste, dni nowiu księżyca i dni radości? Co dokonuje Jezus w związku z ich pozafigurami? Co wyobraża trąbienie w trąby ponad tymi dwoma rodzajami ofiary? Ponad całopalną i spokojną ofiarą Sabatu? Ponad tymi dwiema ofiarami w Święto Przejścia z 14 Nisan? Ponad tymi dwiema ofiarami z siedmiu dni świąt Wielkanocnych? Ponad tymi dwiema ofiarami z Zielonych Świątek?

(21) Ponad tymi dwiema ofiarami w roczny siódmy dzień nowiu? W dniu pojednania? W dniu kuczek? W dni nowiów księżyca? W dni radości? Co oznacza to trąbienie w pozafigurze, w związku z pozafiguralnymi ofiarami całopalenia i spokojnymi? Jak to może być określone innymi słowami? Jaka z tego wynika nauka? Co powinniśmy czynić w związku z uczuciami wyrażonymi w Hymnie nr 24?

(22) Co jest zapisane w 4 Moj. 10:11-36? Z jakimi innymi dwoma tekstami Pisma Św. to się specjalnie łączy? Na czym ta łączność polega? Co na to wskazuje? Co jest konieczne dla zrozumienia pozafigur z wierszy 11-36? Jaki będzie wynik zrozumienia tych tekstów? Czego dobrym przykładem są te trzy teksty Pisma Św.? W jaki sposób jest to powiedziane w Biblii u Izajasza 28:10, 13? Co w związku z tym jest powiedziane o ludzie Bożym u Izajasza 28:11, 12?

(23) Jaka jest data wyruszenia z góry Synaj? Kiedy to nastąpiło, jeśli chodzi o stosunek Pana do zakończenia Święta Przejścia? W którym dniu to święto się zakończyło? Czego dowodzi porównanie w. 11 z 4 Moj. 9:11? Dlaczego? Czego Bóg by żądał, gdyby tak nie było? Jak długo trwała pierwsza wędrówka z Synaj? Jakie dwie alternatywy są możliwe do przyjęcia w związku z faktem, że Izraelici byli w podróży 21- ego drugiego miesiąca? Która z tych alternatyw jest prawdopodobnie błędna? Dlaczego? Co jest przedstawione przez wyrażenie "puszcza Synaj"? Co wyprowadziło z niej Izraelitów? Kto przy tej okazji niósł skrzynię przymierza? Kto zazwyczaj ją nosił? Jak tego dowodzą zacytowane teksty? Co dowodzi, że oni nie mogli tego czynić w tym wypadku? W jakim stosunku były przybytek i obłok, jeżeli wiodły one wtedy poczet? Jak cytowane teksty dowodzą, że tylko w wypadkach wyjątkowych Kapłani nieśli arkę? Co oni wyobrażają przez czynienie tak? Co wyobraża niesienie arki przez Kapłanów?

(24) Ilu jednotysięcznych dni dotyka Wiek Ewangelii? Jakie fakty dowodzą tego, że trzy dni pierwszej wędrówki przedstawiają Wiek Ewangelii? Dlaczego? Na co nam pozwala to określenie czasu? Co innymi słowy przedstawia ta pierwsza wędrówka? Jak ten fakt łączy się pozytywnie i negatywnie z innymi pozafigurami Wieku Ewangelii z 4 księgi Mojżeszowej? Jakie są przykłady wyszczególnionych pozafigur Wieku Ewangelii? Ogólnych pozafigur Wieku Ewangelii? Co pozwalają nam uczynić fakty pokazane w tym paragrafie? Jakie dwie rzeczy potwierdzają to, jeśli chodzi o rozpoczęcie się pozafigury? W jaki sposób w. 34 określa to bezpośrednio mówiąc o typowym (początku) wyruszeniu? Jakie dwa fakty dowodzą tego, jeśli chodzi o zakończenie tej pozafiguralnej pierwszej wędrówki?

(25) Co jest podane w w. 12? Ile czasu trwała ta podróż? Jaka odległość dzieliła Synaj od Faramu? Jaką myśl nasuwa ta przestrzeń, jeśli chodzi o podróż trzydniową? Czego miarą są te trzy dni? Czego nie ma w tekście? Co należy wywnioskować z faktu, że nie ma mowy o postojach? Co oznacza słowo Synaj i co ono tutaj przedstawia? Co przedstawia Faran? Co jest przedstawione przez zatrzymanie się obłoku w trzecim dniu w Faran? W zgodzie z czym Izrael przedsięwziął tę podróż? Co to przedstawia? Dlaczego Bóg pochwalał wyruszenie tych dwunastu pozaobrazowych pokoleń w drogę? Jaki związek ma z tym Ps. 45:10 i jak łączy się z tą myślą? Co ten tekst oznacza? Dlaczego te wyznania są nazwane córkami królewskimi? Co jest przedstawione przez wyrażenie w ang. Biblii, że ruszyli się Izraelici według rozkazania Pańskiego przez rękę Mojżesza?

(26) Dlaczego musimy rozważać pewne rzeczy, nim przystąpimy do studiowania wierszy 14-28? Jaki naturalny wniosek nasuwa się, gdy się czyta o czasowym porządku wyruszania figuralnych pokoleń w podróż? Zrozumienie jakiego faktu nie pozwala na tego rodzaju przypuszczenie? Jak to jest okazane na przykładach Kościołów: Kalwinistycznego, Grecko-Katolickiego, Rzymsko-Katolickiego i Luterańskiego w związku z pokoleniami, które przedstawiają te Kościoły? Jaki rodzaj porządku nie jest więc wskazany w tym miejscu? W jakim zakresie jest to prawdziwe, a w jakim nie? Jakie pozaobrazowe pokolenie nie jest wyjątkiem względem tej drugiej zasady? Dlaczego nie? Jakiego rodzaju porządek jest utrzymany w pozafigurze? Jaka była postać na sztandarze obozu Judy? Co ta postać oznacza? Jaka była postać na sztandarze obozu Rubena? Co ona oznacza? Jaka była postać na sztandarze obozu Efraima? Co ona oznacza? Jaka była postać na sztandarze obozu Dana? Co ona oznacza? Dlaczego w każdym wypadku postać oznaczała odpowiedni przymiot?

(27) W związku z poprzednim, co wyobrażały postacie na sztandarach? Do zrozumienia czego nas to przygotowuje? Co na to wskazuje? Co przedstawiał Juda? Jaka jest jego doktryna szafarska? Jaka jest główna myśl tej doktryny? W jaki sposób tekst Pisma Św. na to wskazuje? Co wyobrażał Isaschar? Jaka jest jego szafarska doktryna? Jaka jest centralna myśl tej doktryny? W jaki sposób tekst Pisma Św. na to wskazuje? Co wyobrażał Isaschar? Jaka jest jego szafarska doktryna? Jaka jest centralna myśl tej doktryny? Jak cytowany tekst Pisma Św. na to wskazuje? Co więc jest naczelną myślą pozaobrazowego obozu na wschód? Na co wskaże pod tym względem zbadanie pozaobrazowego obozu na południe? Co przedstawia Ruben? Jaka jest doktryna szafarska tego Kościoła? Co jest jej główną myślą? Jak tego dowodzi cytowany tekst Pisma Św.? Co wyobraża Symeon? Jaka jest szafarska doktryna tego Kościoła? Co jest centralną myślą tej doktryny? Jak przytoczone wiersze dowodzą tego? Co wyobraża Gad? Jaka jest jego doktryna szafarska? Co jest jej centralną myślą? Jak tego dowodzi przytoczony tekst? Jaką konkluzję można wyciągnąć z dyskusji dotyczącej pozaobrazowego obozu na południe?

(28) Co wyobraża Efraim? Jaka jest szafarska doktryna tego Kościoła? Co jest centralną myślą tej doktryny? Jak tego dowodzi Pismo Św.? Co wyobraża Manases? Jaka jest szafarska doktryna tego Kościoła? Co jest jej centralną myślą? Jak tego dowodzi Pismo Św.? Co wyobraża Benjamin? Jaka jest jego szafarska nauka? Co jest centralną myślą tej doktryny? Jak tego dowodzi cytowany tekst Pisma Św.? Co z tego wynika, jeśli chodzi o główną myśl pozaobrazowego obozu na zachód? Co wyobraża Dan? Jaka jest jego szafarska nauka? Co jest jej centralną myślą? Jak tego dowodzą teksty Pisma Św.? Co wyobraża Aser? Jaka jest jego szafarska nauka? Co jest jej centralną myślą? Jak zacytowane wiersze tego dowodzą? Co przedstawia Neftali? Jaka jest jego szafarska doktryna? Co jest jej centralną myślą? Jak tego dowodzą cytowane wiersze? Co z tego wynika, jeśli chodzi o centralną myśl pozaobrazowego obozu na północ? Czego nasze badanie dowodzi w sposób pozytywny i negatywny? Czego ono dowodzi, jeśli chodzi o trzy pokolenia w każdym obozie i czas ich wyruszenia? Jakie pozaobrazowe pokolenie nie jest też wyjątkiem w tej zasadzie?

(29) Co zgodnie z wierszem 14 podróżowało najpierw? Co to wyobraża? W jaki sposób jest to prawdziwe? W jakim porządku, jeśli chodzi o ich rozwój, są powiązane trzy odpowiednie doktryny? Dlaczego doktryna o Wieczerzy Pańskiej ukazuje się pierwsza ze wszystkich trzech? W jakich dwóch znaczeniach przychodzi ona jako pierwsza? Co to pozwala nam widzieć w związku z wodzami, którzy utracili swe korony, członkami Małego Stadka i działalnością kościelną sekt, a pozaobrazowym marszem? Co będzie czynione w czasie tłumaczenia wędrówki każdego pokolenia? Dlaczego? Od jakiego pozaobrazowego pokolenia rozpoczyna się nasze studium? Co oznacza i co wyobraża Juda? Jakie są dwie nazwy Kościoła Kalwinistycznego? Kto zaczął ogłaszać prawdę Reformacji dotyczącą Wieczerzy Pańskiej? Na czym ta prawda polegała? Jakiego rodzaju niezrozumiana prawda łączyła się z trzecim zarysem Wieczerzy Pańskiej? Jaki był rezultat ogłoszenia prawdy Reformacji przez Zwingliego? Jak długo ruch ten pozostał ruchem Małego Stadka?

(30) Co stało się z tym ruchem? Pod czyim przewodnictwem? Kiedy? Jacy byli jego pomocnicy? Co oni stworzyli? Gdzie ta praca jest bardziej szczegółowo przedstawiona? Jaki jest porównawczo rozmiar Kościoła Kalwinistycznego? Kiedy rozpoczyna się wędrówka pozaobrazowego Judy? Co przedstawia wyruszenie Judy pod przewodnictwem Naasona? Przeciwko jakim dwom błędom w związku z Wieczerzą Pańską oni walczyli? Jaki był defensywny charakter tego sporu? Jaki ofensywny? Do jakich dwóch celów używali oni Biblii w tej kontrowersji? Jaki był tego rezultat? Jakie konstruktywne użytki czynili oni z Wieczerzy Pańskiej? W jaki sposób do każdego z osobna i w stosunku do innych używali oni Biblii dla tych czterech celów? Jak są one wyobrażone? W jaki sposób wojownicy z pokolenia Judy, oraz inni z pokolenia Judy, są w figuralnym stosunku do tych czterech użytków Biblii stosowanych przez członków Kościoła Kalwinistycznego? Co oni przez to swoje działanie wywalczyli?

(31) Jakie było drugie pokolenie obozu Judy? Co to imię oznacza? Kto był jego przywódcą? Co jego imię oznacza? Co oznacza imię jego ojca? Co było pozafigurą tego pokolenia? Który członek Małego Stadka rozpoczął ruch z czasem przemieniony w Kościół Kampbellitów? Jaka była jego nauka? Kiedy i gdzie on ją zapoczątkował? Czego był on członkiem? Kto był jego specjalnym towarzyszem - pomocnikiem? Gdzie i kiedy rozpoczął swą specjalną pracę? Kto dołączył się do nich w rozgłaszaniu poselstwa? Jaki był tego rezultat? Czego wypełnieniem była ta praca? Kto zaczął zamieniać ten ruch w sektę? Kto podtrzymywał go w tej sekciarskiej pracy? Jaki był rezultat ich pracy? Co sprawiło że przywódcy bez koron rozpoczęli swą pracę ofiarowania? Czym oni byli w marszu? Jak oni rozpoczęli pozafiguralny marsz Isaschara? Co nastąpiło po ich ofiarowaniu? Co jest przedstawione przez nieprzywódców Isaschara wyruszających w podróż? Jakie cztery sprawy są zawarte w marszu Isascharytów? W jakim stopniu uczynili oni użytek ze swej doktryny szafarskiej ? Jaki wpływ mieli oni na innych? Co oni przez to uczynili jeżeli chodzi o moc Bożą?

(Ciąg dalszy nastąpi)

    (T.P. 1953, 88; 1954, 84)

TP ’61, 105-119.

Wróć do Archiwum