NASZ TEKST GODŁA NA ROK 1962
"TYLKO WIERZ" - "WIERNY JEST TEN, KTÓRY OBIECAŁ" (Mar. 5:36; Żyd. 10:23)
KAŻDEGO roku usiłujemy w modlitwie, starannie dobrać tekst i polecić go braciom, który, jak wierzymy, będzie im szczególnie pomocny w nadchodzącym biegu wypadków Nowego Roku i wynikających z niego potrzeb. Tym razem wybraliśmy na noworoczny tekst godła połączone części dwóch wierszy, które, wierzymy, wzmocnią i zachęcą nas wszystkich do posiadania "wiary w Boga" (Mar. 11:22) silnie ugruntowanej oraz do dalszego pilnego i gorliwego "bojowania onego dobrego boju wiary" i "uchwycenia się żywota wiecznego" (1 Tym. 6:12) wśród doświadczających warunków, w których widzimy królestwo Szatana szybko chylące się do wiecznego zniszczenia. Nowy Rok będzie także świadczył o jego zbli-żającym się upadku. Widzimy majestatyczne kroki naszego Pana przeprowadzającego dzieło Wtórego Przyjścia w sprawach dotyczących ludzkości, który wypełniając Swoją dobrą wolę w stosunku do ludzi sprawia, że nawet gniew ludzki chwali Go (Ps. 76:11), a niebiosa zwijają się jako księgi (Iz. 34:4, Obj. 6:14) i przemijają z wielkim trzaskiem, a żywioły rozpalone ogniem topnieją. W tej sytuacji ogólnego rozkładu, obecnego niesprawiedliwego i niezadowalającego porządku zorganizowanego przez Szatana, a będącego przygotowaniem do ustanowienia nowych niebios i ziemi, jakimi powinniśmy być my "w Świętych obcowaniach i pobożnościach?" (2 Piotra 3:9-14).
W Biblii słowo wiara użyte jest w trzech znaczeniach: 1) dla określenia tego w co się wierzy (przedmiot wiary), 2) jako zaleta, przez którą się wierzy i 3) jako zaleta, która przez posiadanie punktów 1 i 2 wytwarza wierność lub lojalność w stosunku do tego, w co się wierzy. Z powodu tych trzech znaczeń wiara jest najważniejszą i najniezbędniejszą łaską w dyspensacji wiary. Jest ona teraz najważniejszą i najniezbędniejszą nie z powodu wyższości (bowiem miłości należy przyznać miejsce najwyższej łaski - 1 Kor. 13:13), lecz z powodu jej obecnego urzędu i dlatego, że jest gruntem i główną ożywicielką wszystkich innych łask. O żadnej innej łasce, oprócz miłości, Biblia nie mówi tak dużo jak o wierze. A gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że żyjemy w dyspensacji wiary, kiedy niezbędnym jest: "przez wiarę chodzić, a nie przez widzenie" (2 Kor. 5:7), w której musimy walczyć z zasadzkami diabelskimi i wszystkimi innymi wpływami przeciwnymi, jakie są w świecie, gdy przewagę ma jeszcze grzech, to z łatwością zrozumiemy, dlaczego wiara zajmuje obecnie najważniejsze miejsce i dlaczego jest najniezbędniejszą. Jednakże wiara nie powinna działać w nas niezależnie od miłości. Te dwie łaski powinny współdziałać wzajemnie. Wiara obecnie pożyteczna to "wiara przez miłość skuteczna" (Gal. 5:6). Łaska o tak dominującym znaczeniu, jak obecna wiara, stosuje się do klasy wiary. Powinna być więc przez tę klasę jasno zrozumiana i koniecznie w wysokim stopniu zdobyta.
Pierwsza część naszego tekstu "tylko wierz" odnosi się oczywiście (jak na to wskazuje kontekst) do wiary w znaczeniu drugim tj. do zalety, przez którą się wierzy. Zastanówmy się przeto nad wiarą w tym znaczeniu, zarówno z punktu widzenia teoretycznego jak i praktycznego.
Wiara w powyższym znaczeniu jest pierwszą z siedmiu wyższych pierwszorzędnych łask, zapisaną w 2 Piotra 1:5. Wiarę można określić, jako umysłowe ocenienie pewnych rzeczy i poleganie na nich sercem. Definicja ta jest oparta na oświadczeniu Św. Pawła: "wiara jest gruntem [ufnością - zob. przekład Rotherhama] tych rzeczy, których się spodziewamy [poleganie sercem] i dowodem rzeczy niewidzialnych [umysłowe ocenienie]" (Żyd. 11:1). Apostoł przedstawia tu sprawę w odwrotnym porządku do jej rozwoju, jak to często ma miejsce w Piśmie Św. (zobacz: Ps. 50:1-5; Rzym. 8:30; 1 Piotra 5:10). Wiara składa się więc z dwóch części: 1) z umysłowego ocenienia, którego źródłem jest umysł i 2) z polegania serca, którego źródłem jest serce. Żadna z wymienionych części nie może być nieobecna w prawdziwej wierze. Obie muszą być obecne - umysłowe ocenienie, jako grunt oraz poleganie serca, jako nadbudowa domu prawdziwej wiary. Wiarę chrześcijańską można określić, jako umysłowe ocenienie Boga i Chrystusa oraz poleganie na Nich sercem w odniesieniu do Ich istot, charakterów, słów i czynów.
W wierze umysł będzie musiał rozwijać inteligentne ocenienie zawierające trzy elementy: znajomość, zrozumienie i wiarę. W prawdziwym umysłowym ocenieniu wszystkie te elementy są obecne. Znajomość jest zasadniczą. Nie możemy bowiem rozwijać wiary w osobę lub rzecz, o której istnieniu nic nie wiemy - "Jako uwierzą w tego, o którym nie słyszeli?" (Rzym. 10:14). Z formy pytania, w jakiej Apostoł przedstawia tę myśl, widoczne jest, że to twierdzenie jest zrozumiałe samo przez się. Z tego wynika, że aby posiąść wiarę w Boga i w rzeczy o Bogu, musimy mieć znajomość o Nim i o Jego sprawach.
Sama znajomość jednak nie jest wystarczająca. Niezbędne jest bowiem zrozumienie także osoby lub rzeczy, w którą się wierzy, ponieważ wiara musi posiadać rozsądną podstawę tego, na czym znajomość się opiera. Bóg przeto zaprasza nas do rozważania z Nim o rzeczach wiary mówiąc (Iz. 1:18): "Przyjdźcie teraz, a rozpierajmy się z sobą", a Św. Paweł mówi o zrozumieniu przez niego tajemnicy Chrystusowej (Efez. 3:3, 4) i o wyjaśnieniu jej wszystkim (w. 9), aby za pośrednictwem Kościoła inni mogli poznać "rozliczną mądrość Bożą" (w. 10), "według postanowienia Planu Wieków, który uczynił w Chrystusie Jezusie Panu naszym (w. 11 - zobacz poprawne tłumaczenie w przekładzie Diaglotta); dlatego on modli się (w. 14), aby lud Pański mógł, oprócz innych rzeczy "doścignąć [zrozumieć - Diaglott] ze wszystkimi Świętymi, która jest szerokość, i długość, i głębokość i wysokość (w.18); a Jezus zapewnia swoich wiernych, że ich przywilejem, a nie świata, jest zrozumieć tajemnice Boże (Mar. 4:11, 12; Łuk. 24:45; porównaj 1 Kor. 2:4-16).
Wierzyć w niezrozumiałe rzeczy - w rzeczy, które nie mają zrozumiałych znaczeń - nie jest wiarą, lecz łatwowiernością. Szatan chce żebyśmy byli łatwowiernymi. Bóg natomiast chce, żebyśmy byli wierzącymi. Szatan chciałby, abyśmy wierzyli, że taka łatwowierność jest szczytem wiary, podczas gdy Bóg ceni wiarę opartą na zrozumieniu rzeczy objawianych nam przez Niego. Pod tym względem Szatan działa, jako mąż pragnący posiąść zaufanie, zdobywając za swoje ofiary istoty łatwowierne, a zatem głupie. Bóg natomiast działa, jako mądry ojciec, starający się wychować nie głupie, lecz mądre dzieci.
Zrozumienie spraw wiary nie wystarcza, aby nam dać zupełną miarę umysłowego ocenienia, stanowiącego składnik wiary. Wielu bowiem spośród niewiernych, agnostyków, wyższych krytyków itd. posiada znajomość i rozumie niektóre sprawy biblijne, jednak brak im zupełnego ocenienia umysłowego, niezbędnego dla wiary. Do zdobycia tej zupełności wiara jest niezbędna - bowiem, umysł musi zgodzić się z prawdziwością rzeczy, o których ma znajomość i zrozumienie. To się zgadza z oświadczeniem zawartym w liście do Żyd. 11:6: "A bez wiary nie można podobać się Bogu; albowiem ten, co przystępuje do Boga, wierzyć musi, że jest Bóg, a że nagrodę daje tym, którzy go szukają". Tekst w 1 Tes. 2:13 zgodny jest z poprzednim: "Przetoż, my dziękujemy Bogu bez przestanku, iż przyjąwszy słowo Boże, któreście słyszeli od nas, przyjęliście, nie jako słowo ludzkie, ale (jako w prawdzie jest), jako słowo Boże, które też skuteczne jest w was, którzy wierzycie".
Widzimy przeto, że trzema elementami umysłowego ocenienia, jako części wiary, są: znajomość, zrozumienie i wiara. To jednak nie wystarcza, aby stanowić biblijną wiarę, jako zaletę, przez którą wierzymy, ponieważ diabli też mniej więcej posiadają te trzy elementy umysłowego ocenienia jak potwierdza Apostoł Jakub: "diabli także wierzą, wszakże drżą" (Jak. 2:19). Któż jednak twierdziłby, że to dorównuje zaletom wiary biblijnej? Nie posiadają oni dostatecznej wiary biblijnej, ponieważ nie rozwijają drugiej części tj. polegania sercem.
W prawdziwej wierze musi brać udział umysł i serce - poleganie sercem jest więc niezbędne. Rozumiemy, że poleganie sercem oznacza zupełne przekonanie o wiarygodności danej osoby lub rzeczy, przyswajanie jej sobie i wytwarzanie odpowiedniego postępowania w uprawiającym tego rodzaju ufność. Takie poleganie sercem czyni osobę lub rzecz, względem której się rozwija, rzeczywistością i posiadłością wierzącego oraz pobudza go do postępowania zgodnie z tą rzeczywistością i posiadłością. Widzimy więc, że oprócz trzech elementów ocenienia umysłowego, pierwszej części wiary, są też trzy następujące elementy polegania sercem tj. drugiej części wiary: a) ufność, zaufanie albo upewnienie, b) przyswojenie oraz c) odpowiedź i działalność.
Liczne ustępy Pisma Św. wykazują, że ufność, zaufanie albo upewnienie jest elementem polegania sercem (zobacz np. Rzym 4:20, 21; 2 Kor. 5:6-8; Efez. 3:12; Żyd. 10:22; 1 Jana 5:13-15). Ono sprawia, że przedmioty wiary stają się dla nas istotnymi i dlatego modlimy się słowami poety:
"Panie
Jezu! Bądź dla mnie miłością
I
żywą rzeczywistością!
Bardziej
widzialny dla oczu wiary,
Niż
wielkie morza, góry i skały".
To upewnienie jako zarys polegania sercem jest podstawą dla jego następnych elementów. Drugim z kolei jest przyswojenie, tzn., że prawdziwa wiara przyjmuje przedmioty wiary za swoją posiadłość. Według nauki Pisma Św. one powinny być przyswajane wiarą. W ten sposób żywa wiara opiera się na Bogu jako na Ojcu, na Jezusie, jako na Zbawicielu, na obietnicach, jako na Matce. Ten zarys wiary pokazany jest w liście do Żyd. 11:13 w wyrażeniu: "i witali je" tzn. przyswajali je, a w wierszu 17 w wyrażeniu "był wziął obietnicę".
Trzecim elementem polegania sercem jest odpowiedź i działalność, odpowiadająca wymaganiom wiary. Każdy przykład zapisany w 11 rozdziale listu do Żydów, rozdziale wiary, tego dowodzi. Wiara ta całkowicie napełnia swego właściciela tak, iż panuje nad nim, ożywia go i pozwala mu wyrażać jego postępowanie w różnych formach wiary. Taki naprawdę postępuje wiarą. Nie ma żywego polegania sercem, gdy stosowna odpowiedź i działalność nie są wytworzone. Gdy spoglądamy na listę bohaterów wiary, podaną w 11 rozdz. do Żydów, widzimy, że w każdym wypadku wiara czyniła ich energicznymi pobudzając do czynu w zależności od warunków. Dla nich osoby i rzeczy, na których ich wiara polegała, były prawdziwe i własne w takim znaczeniu, że odpowiadali i działali według wymagań sytuacji. Postępowali tak, a nie inaczej, bo byli całkowicie przekonani o prawdziwości obietnic danych im przez Boga a przez nich przyjętych (Rzym. 4:18-21; Żyd. 11:13). Tylko wtedy możemy być pewni, że posiadamy prawdziwą i całkowitą żywą wiarę, gdy ona wytwarza właściwą i stosowną działalność (Gal. 5:6; 1 Tes. 1:3; 2 Tes. 1:11; Jak. 2:14-26).
PRAKTYCZNY PUNKT WIDZENIA
Po rozważeniu niektórych myśli o wierze z punktu widzenia teoretycznego, zastanówmy się nad nią z punktu widzenia praktycznego. Bóg wynagradza nas stosownie do naszej wiary - "Według wiary waszej niechaj się wam stanie" (Mat. 9:29; Żyd. 11:6). Jak ważną więc jest rzeczą rozwijanie i uprawianie przez nas prawdziwej wiary?
Otrzymaliśmy niewątpliwie w pewnej mierze zaletę wiary przez dziedziczność, możemy ją jednak rozwinąć przez branie czynnego i celowego udziału w doświadczeniach i wpływach otaczających i wychowujących nas. Jednakże wiara, która zwycięża, wymaga czegoś więcej niż naturalnych i prostych przyczyn i czynników dla jej kształtowania. Wiara nie tylko jest naturalnym darem Bożym, lecz także darem łaski Bożej (Efez. 2:8) udzielonym nam przez Boga przy współpracy w łączności ze służbą Chrystusową, jaką wykonuje na naszą korzyść przez Ducha, Słowo i Opatrzności. Wynika z tego, że nie powinniśmy uważać siebie za źródło takiej wiary, ani za główne czynniki potrzebne do jej wytworzenia, ani za posiadających naturalne i niezbędne środki do jej wytworzenia, ale powinniśmy uznać Boga za źródło, Jezusa za główny czynnik, a Ducha, Słowo i Opatrzności Boże za środki, które ją wytwarzają i podtrzymują. Nasze pokrewieństwo w jej rozwijaniu, jako poświęconych dzieci Bożych, drugorzędnych czynników, współpracujących z Bogiem jako źródłem, z Jezusem jako głównym czynnikiem, z Duchem, Słowem i Opatrznością Bożą jako środkami wytwarzającymi i kontynuującymi ją, w miarę jak ona rozwija się w nas (Filip. 2:13; Efez. 2:10). Jako drugorzędne czynniki, mamy jednakże niezbędny udział w kształtowaniu i podtrzymywaniu wiary - udział tak ważny, że jeśli go nie wypełnimy, nie osiągniemy jej i odniesiemy całkowitą porażkę w naszym chrześcijańskim boju.
DOBRY BÓJ WIARY
Nasza Walka, w obecnych pełnych przeciwności warunkach, jest prawdziwym bojem wiary. (1) Jest to bój prowadzony przez niewidzialnego Wodza, przeciwko niewidzialnemu wrogowi. Za pośrednictwem oczu wiary rozpoznajemy wodza naszego zbawienia i za pośrednictwem Słowa Pańskiego rozpoznajemy Szatana, podstępnego wodza i jego sprzeciwiające się nam zastępy. (2) Grzech rozpoznajemy przy pomocy uczucia moralnego, czyli sumienia i sprawiedliwości. Wiarą przyjmujemy Słowo Boże, a przez nauki tego Słowa uczymy się, że niektóre myśli, słowa i czyny są sprawiedliwe w obliczu Boga, zgodnie z Jego wzorami a inne myśli, i słowa i czyny są złe. Te Wnioski przyjmujemy przez wiarę w Słowo objawione - dane nam przez Boga. (3) Walczymy o wolność i chwałę w zmartwychwstaniu, o prawdę, której nie znamy a przyjmujemy wiarą. (4) Bóg obiecał wielkie i kosztowne rzeczy miłującym Go - tym, którzy z miłości do Niego kładą swoje życie w Jego służbie. Widzimy oczyma wiary (a nie w inny sposób) naszą nagrodę w postaci żywota wiecznego, którą Pan nam da w zmartwychwstaniu. (5) Rzeczy, na które patrzymy naturalnym wzrokiem wpływają na nas w przeciwnym kierunku do naszego biegu, aby nie uprawiać ducha cichości, uprzejmości, cierpliwości, pokory i miłości, lecz, aby uprawiać ducha samolubstwa, bezbożnej ambicji, pychy, chciwości i ducha światowego. Tylko wtedy, gdy posiądziemy wiarę w dostatecznym stopniu, taką jaką Bóg udziela przez natchnienie i gdy będziemy spoglądać na rzeczy niewidzialne (2 Kor. 4:18), będziemy w stanie prowadzić dobry bój wiary aż do końca.
"TYLKO WIERZ"
Pierwsza część naszego tekstu podkreśla wiarę. Jak już wykazaliśmy, wiara jest jednym z trzech elementów umysłowego ocenienia, stanowiącego część wiary. Słowo to oprócz omówionego już ograniczonego znaczenia, może być używane w znaczeniu szerszym, ogólniejszym, tak jak poniższe teksty wskazują:
"Aby każdy, kto weń wierzy [grecki przyimek eis = w; w niego, w Jezusa - zobacz przekład Diaglotta] nie zginął, ale miał żywot wieczny" (Jana 3:16, porównaj z wierszem 36; 6:29, 47). "Wszystko jest możno wierzącemu" (Mar. 9:23). "Obietnica z wiary Jezusa Chrystusa" jest dana tylko "wierzącym" (Gal. 3:22). "Blisko ciebie jest słowo w ustach twoich i w sercu twojem. Toć jest słowo wiary, które opowiadamy: że jeślibyś usty wyznał Pana Jezusa, i uwierzyłbyś w sercu Twojem, że go Bóg z martwych rozbudził, zbawiony będziesz. Albowiem sercem wierzono bywa ku sprawiedliwości, ale się usty wyznanie dzieje ku zbawieniu" (Rzym. 10:8-10). "W którym i wy nadzieję macie, usłyszawszy słowo prawdy, to jest Ewangelię zbawienia waszego, przez którą też uwierzywszy, jesteście zapieczętowani Duchem onym Świętym obiecanym" (Efez. 1:12, 13). Kościół był od początku wybrany przez Boga "ku zbawieniu w poświęceniu Ducha i w wierze prawdy" (2 Tes. 2:13). Tylko przez wiarę w prawdę Jego słowa można być uświęconym w nim - "Poświęćże je w prawdzie twojej; słowo twoje jest prawdą" (Jana 17:17).
Te ustępy Pisma Św. wystarczą, by jasno wykazać, że słowa wiara i wierzyć są nieraz użyte w Biblii w szerszym, ogólniejszym znaczeniu, obejmując nie tylko umysłowe ocenienie tj. pierwszą część wiary, ale także poleganie sercem, jej drugą część. Brat Johnson mówi o niej w szerszym znaczeniu w komentarzu Manny (12 listopada) interpretując słowa Jezusa wypowiedziane do wątpiącego Tomasza: "Nie bądź niewierny, ale wierny" (Jana 20:27). Czytamy: "Wiernym (nasze podkreślenie) jest ten, kto ćwiczy się w umysłowym ocenianiu i poleganiu sercem na Bogu i Chrystusie pod względem ich osób, charakterów, słów i dzieł". Jasne więc jest, że w naszym tekście słowo "wierz" użyte jest w szerszym czyli ogólniejszym znaczeniu.
Otrzymywane błogosławieństwa są bezpośrednio zależne od naszej wiary i proporcjonalne do praktykowania jej. Gdy Jezus podczas Pierwszego Przyjścia cudownie uzdrowił pewne osoby, pokazał w ten sposób niektóre błogosławieństwa fizyczne, jakie zleje na świat w Okresie restytucji. Uzdrowienia dokonał jednak na warunkach wiary, rozwijanej przez te osoby (Mat. 9:22, 28, 29; Mar. 5:34; 10:52; Łuk. 8:48, 50; 17:19; 18:42; porównaj Dz. Ap. 14:9). Podobnie w kontekście, "w którym znajduje się pierwsza część naszego tekstu (Mar. 5:22, 23) czytamy, że Jairus, jeden z przełożonych bożnicy, rozwijał wiarę okazując ją przypadnięciem do nóg Mistrza, gorliwie błagając Go, aby przyszedł i położył ręce Swoje na chorą córkę i uzdrowił ją, aby żyła. Gdy jednak nadeszła wiadomość, że córka umarła i żeby z tego powodu Jairus nie trudził już więcej Mistrza, Jezus zachęcił go i wzmocnił jego wiarę ponownym zapewnieniem: "Nie bój się, tylko wierz" (w. 35 i 36)!
Tylko wierz! Jak wielkich pozbywamy się błogosławieństw, gdy nie przestrzegamy tych słów naszego Mistrza! Do jakiego stopnia rozwinęliśmy tę żywą wiarę, która zna, rozumie, wierzy, ufa, jest upewniona i sprawia, że właściwe przedmioty wiary stają się nasza własnością, która energicznie i żywo odpowiada i działa w łączności z nimi? Nie ulega wątpliwości, że każdy z nas może w dalszym ciągu wzrastać i rozwijać się pod tymi względami w nowym roku. Powinniśmy więc modlić się, tak jak to czynili uczniowie przed wiekami: "Panie, przymnóż nam wiary!" On odpowie na te modlitwę przez Słowo, Ducha i Opatrzności Boże - jeśli tylko Mu pozwolimy. Musimy czynnie, gorliwie i energicznie współpracować z Nim w rozwijaniu wiary w jej częściach i ich elementach, krocząc drogą wiary, prowadząc wiernie, aż do końca, dobry bój wiary. "Przez wiarę" jesteśmy "strzeżeni mocą Bożą ku zbawieniu", albowiem końcem wiary jest zbawienie dusz naszych (1 Piotra 1:5, 9). "Tylko wierz - boć wierny jest ten, który obiecał!"
BOSKA WIERNOŚĆ
Jeżeli będziemy "tylko wierzyć" w obietnice Boże (podanie mówi, że pewien Szkot naliczył ich w Piśmie Św. ponad 70.000) a szczególnie w Boską wielką obietnicę związaną przysięgą, w jej zarysy odnoszące się do nas, to nasza wiara uchwyci się ich z taką mocą, że staną się żywą rzeczywistością i natchną nas gorliwością i wiernością. Nietrudno jest rozwijać wiarę w Boga lub w jakąś jego obietnicę, czy też we wszystkie stosujące się do nas, gdy zapoznamy się z Jego charakterem. Musimy zrozumieć i odpowiednio ocenić fakt, że "wierny jest ten, który obiecał". Każdy z nas pragnący mieć to upewnienie musi "zapieczętować, że Bóg jest prawdziwy" (Jana 3:33). W związku z tym zalecamy ponowne staranne zbadanie Boskiej wierności przedstawionej w E. tomie 1, str. 320-333.
Z ufnością całkowicie pokładaną w Bogu, z wiarą silnie wkorzenioną i ugruntowaną na Jego cennych obietnicach oraz na Jego mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, że wiernie wypełni każdą daną obietnicę, jesteśmy wyposażeni w nieprzezwyciężoną moc i uzdolnieni do znoszenia trudów, tak jak byśmy widzieli Tego, który jest niewidzialny (Żyd. 11:27). Możemy nie mieć doświadczeń tak srogich pod niektórymi względami jak Abraham, Mojżesz i inni Starożytni Godni, musimy jednak pozostać wierni w tych doświadczeniach, jakie nasz drogi Ojciec Niebiański będzie uważał za stosowne sprowadzić na nas dla naszego najwyższego dobra. On nalewa nasz kielich i On "sprawuje w nas chcenie i skuteczne wykonanie według upodobania swego" (Jana 18:11; Filip. 2:13; Pieśń 87). W Jego rękach jesteśmy jako glina w rękach garncarza - "Izali lepianka rzecze lepiarzowi: Przeczżeś mię tak uczynił?" (Iz. 64:8; Efez. 2:10; Rzym. 9:20).
Nie wiemy jak Pan pokieruje naszymi krokami w nowym roku, w związku z Jego opatrznością w stosunku do nas (Ps. 37:23), chociaż wiemy jak nimi kieruje według Jego Słowa i Ducha Św. Jeśli będziemy "tylko wierzyć" i żyć zgodnie z Jego Słowem i Duchem to przekonamy się, że jakakolwiek by nie była to opatrzność w stosunku do nas "nie spotka sprawiedliwego żadne nieszczęście" (Przyp. 12:21; Psalm. 121:7; Rzym. 8:28; 2 Kor. 4:17, 18).
Nowy rok może być burzliwy i niewątpliwie sprowadzi na nas liczne doświadczenia, niektóre srogie, wszystkie jednak dla naszego wiecznego dobra, jeżeli będziemy się w nich właściwie rozwijać. Oby nasz roczny tekst wzmocnił nas wielce i pomagał odnosić zwycięstwa dla Boga we wszystkich naszych walkach i osiągnięciach! "Tylko wierz" - "wierny jest ten, który obiecał". Jako odpowiednią pieśń do naszego tekstu podajemy nr 328.
TP ’62, 2-6.