TRĄBY I MARSZE WIEKU EWANGELII
(Ciąg dalszy z T.P. 1962, 48)
JEGO metody przyciągnięcia ludzi do takiego życia spowodowały, że duchowieństwo zamykało drzwi kościołów przed nim; a kiedy - dla osiągnięcia swojego celu - zaczął on kazać w polu, zwalczano go jako człowieka stojącego poza obrębem kościelnym. Nie zrażony tym trąbił on dalej na alarm, ogłaszając swoje poselstwo po całej Wielkiej Brytanii i Irlandii zarówno słowem jak i piórem, czego rezultatem był żywy kapłański ruch jaki powstał w owym czasie. Wesley był niestrudzony. Przez prawie 53 lata, od 36 aż do 89 roku życia dokonywał dzieła jak mało kto, służąc swej szafarskiej doktrynie - usprawiedliwieniu i uświęceniu - jako stopniom do osiągnięcia Bożej Miłości. Jedynymi dłużej służącymi członkami spośród siedmiu gwiazd byli, jak się wydaje, Święty Jan i Polikarp, z których pierwszy służył około 70 lat, a drugi około 65 lat jako członkowie gwiazdy. Wesley był zarówno miłującym jak i wzbudzającym miłość człowie-kiem. Spory, jeśli chodzi o jego szafarską doktrynę, nie zniszczyły jego świętego ducha dobroci, w czym niewątpliwie wspomagał go sam charakter jego doktryny, która w naturalny sposób przyczyniała się do uszlachetnienia charakteru.
(55) Niebawem do Jana Wesleya w jego trąbieniu na alarm przyłączył się jego brat Karol. Jak nam wiadomo, chociaż były trzy pary braci (rodzonych) wśród grupy Apostołów (Piotr i Andrzej, Jakub i Jan, oraz Jakub i Juda) Jan Wesley i Karol Wesley byli jedynymi rodzonymi braćmi, którzy stali się jedną z par należących do 70 głównych starszych, następnie proroków wysłanych jako 35 par w okresie pomiędzy dwoma Żniwami. Karol poza tym iż był pomocnikiem i towarzyszem Jana, stał się jednym z największych i najbardziej płodnych pisarzy hymnów wszystkich czasów. Dał on swojemu i następnym pokoleniom około 6000 hymnów, a niektóre z nich jak np. "Jezu, tyś ucieczką mą" nr 137, są najlepszymi hymnami jakie w ogóle istnieją. W świętej jedności ze swym bratem Karol uchwycił energicznie za symboliczną trąbę i trąbił na alarm przez całe swe życie. Do nich przyłączyła się wierna i piękna grupa Kapłanów jaką trudno znaleźć w którymkolwiek z ruchów Małego Stadka w okresie pomiędzy dwoma Żniwami. Ruch Wesleya był raczej najwięcej uduchowionym ruchem jaki powstał w tym okresie czasu. Ci oddani Kapłani również wiernie trąbili na alarm. Wkrótce jednak przyłączyli się do nich tacy utratnicy koron jak: Whitefield, Coke, Clark itd.; a następnie znowu tacy jak: Watson, Whedon, Simpson, Hurst, Buckley itd. Oni przyłączyli się do metodystów w ofiarowaniu pozafiguralnej czaszy, misy i łyżki. Czyniąc to w pozaobrazie Pagijela wyruszyli w drogę, jako książę pozaobrazowego Asera z wiersza 26. Z nimi łączyły się wielkie liczby sekciarskich metodystów, którzy niebyli spłodzeni z Ducha. Dzielnie przystąpili oni do walki tocząc spory o swą szafarską doktrynę: Miłość Boża osiągana przez usprawiedliwienie i uświęcenie jest Bożym ideałem dla Jego ludu. Posługiwali się oni tą doktryną zarówno w sposób zbijający oraz naprawiający przeciwko martwemu formalizmowi i światowości, jak również przedstawiali ją doktrynalnie i z punktu widzenia etyki, przy czym w przedstawieniu doktrynalnym doktrynę tę mieszali z błędami wprowadzonymi przez utratników koron. Rozpoczynając tę działalność byli oni pozaobrazem Asera wyruszającego w swą wędrówkę (w. 26). Gdy zaś postępowali w tej działalności, to byli przedstawieni przez Asera, kontynuującego swą trzydniową podróż. Kiedy zaś w swych przedstawicielach w obozie Epifanii wejdą w warunki Królestwa, będą oni w tym przedstawieni przez Asera wchodzącego do Faran. Czyniąc to wszystko w efekcie popierali oni i obronili Miłość Bożą. Więcej szczegółów dotyczących pozaobrazowego Asera podaliśmy w rozdziale VII.
(56) Wiersz 27 omawia wędrówkę pokolenia Neftali (mocujący się) ostatniego pokolenia czwartego obozu. Księciem tego pokolenia był Ahira (mój brat jest wielki), syn Enana (podobny do źródła). Pozaobrazem pokolenia Neftali jest Kościół Unitario-Uniwersalistyczny. Szafarska doktryna tego Kościoła jest następująca: Jest tylko jeden Bóg, którego najważniejszy przymiot to Miłość. Na początku Kościół ten zawierał w sobie dużą dozę prawdy, jak np. podkreślanie jedności Boga w przeciwieństwie do trójcy, śmiertelności człowieka w przeciwieństwie do nieśmiertelności duszy jako wynikającej z jej istoty, śmierci jako ceny za grzech w przeciwieństwie do wiecznych mąk, oraz podkreślanie przyszłej próby w przeciwieństwie do koncepcji, że z tym życiem kończy się wszelka próba. Fakt iż Neftali był synem służebnicy Racheli tłumaczy posiadanie przez jego pozaobraz tak dużej ilości prawdy, mówiąc przez to o jego bliskim związku z Małym Stadkiem. Niestety, smutno to powiedzieć, Unitario-Uniwersaliści w dużym stopniu odpadli od swej wczesnej kapłańskiej nauki. Oni nawet zaprzeczają, że okup był odpowiednią ceną, a w swych daleko posuniętych krytykach stanowią obecnie czoło infidelistycznego ruchu jako wyznanie. Dla większości z nich Biblia jest nie natchnionym zbiorem ksiąg zawierającym w dużym stopniu błędy. Większość z nich zaprzecza niepokalanemu poczęciu naszego Pana. W swej części uniwersalistycznej wierzą oni w zbawienie wszystkich ludzi i diabłów włączając w to Szatana. Jako wyznanie są oni teraz może dalej od prawdy niż jakiekolwiek inne wyznanie protestanckie. Michał Servetus był bratem z Małego Stadka, który zatrąbił na alarm jedności jedynego Boga Miłości w przeciwieństwie do trójcy. Choć był on Hiszpanem, większą część swego dojrzałego okresu życia spędził we Francji. Należał on do świty Karola V w czasie Sejmu w Augsburgu w roku 1530, w tym samym czasie, gdy Luteranie przedstawili swe wyznanie wiary (Augsburskie). Servetus, jako cesarski dworzanin musiał w dużym stopniu posługiwać się dyplomacją w swych kontaktach z protestantami oraz zwolennikami papieża. Interesował się on bardzo sporami religijnymi owego czasu, ale poza rozmowami na ten temat z najbliższymi przyjaciółmi poglądy swe zachowywał dla siebie, ponieważ były one w tak samo wielkim przeciwieństwie do poglądów protestantów jak i katolików. Jego cztery podstawowe tezy tak jak są podane wyżej, były antytezami czterech doktryn, które są "podobieństwem po całej ziemi" (wyjątek z angielskiej Biblii - Zach. 5:6) - trójcy, nieśmiertelności, wiecznych mąk i okresu próby ograniczonego do tego życia. W tych czterech wielkich błędach większość protestantów i wszyscy grecko oraz rzymsko-katolicy podobni są jedni do drugich - są "podobieństwem po całej ziemi". W roku 1531 kiedy miał on lat 20, ogłosił swe dzieło "O Błędach Trójcy". Następnego zaś roku wydał poprawione wydanie tej książki, odpowiadając na zarzuty z którymi spotkała się pierwsza edycja. Wtedy, ponieważ nikt nie odpowiedział na jego poglądy, Servetus porzucił świtę cesarską i wyjechał do Francji. Zachowywał on tam raczej milczenie na temat swej nauki dotyczącej czterech wyżej wspomnianych błędów, z powodu wielkiego niebezpieczeństwa jakie groziło w tym papieskim kraju. Nie przybył on na debatę z Kalwinem, która miała się odbyć w roku 1536 w Paryżu na temat trójcy z uwagi na dobrze usprawiedliwiony lęk, że ten ostatni mógł go zdradzić propapieskim elementom. Prawie z nikim innym też nie dyskutował on na ten temat przez 10 lat. Wreszcie w roku 1546 podjął na ten temat spór w liście do Kalwina. W roku 1553 wysłał on Kalwinowi kopię swej ostatniej książki "O Przywrócenie Prawdziwego Chrześcijaństwa", która oczywiście była przeciw trójcy i która ostatecznie doprowadziła do spalenia go na stosie z instygacji Kalwina w Genewie, kiedy Kalwin poruszył francuską inkwizycję namawiając do spalenia Servetusa w Lyonie we Francji. W argumentacji Servetus był równie silny, walcząc za jednością Boga Miłości, jak i w swym zwalczaniu poglądów o trójcy. W ten więc sposób zatrąbił on na alarm na swej trąbie, czego bardzo lękali się trynitarze.
(57) Podobnie jak było z Tomaszem Campbellem w stosunku do Bartona Stone jego towarzysza i pomocnika, oraz z J. Wolfem w stosunku do Williama Millera jego towarzysza i pomocnika, tak było i w tym wypadku. Choć Laelius Socinus nigdy nie wszedł w bezpośredni, osobisty kontakt z Servetusem, pomagał mu nieświadomie i z odległości. Laelius Socinus zaczął trąbić na alarm we Włoszech, ale zamachy inkwizycji na jego życie zmusiły go do ucieczki do Szwajcarii, gdzie pracował w spokoju, prywatnie wydając różne publikacje. Tak trudnym uczyniły życie pozaobrazowe dzieci Lii dla drugiego syna pozaobrazowej służebnicy Racheli. Pomimo to, on dobrze zasłużył się sprawie. Servetus i Socinus znaleźli kapłańskich pomocników tu i ówdzie, którzy byli jak głosy wołające w ciemnej nocy trynitaryzmu, ludzkiej nieśmiertelności, wiecznych mąk i braku przyszłej próby. W ten sposób kapłański ruch wprawdzie mały i nie należący do jednego regionu, był tu i tam reprezentowany przez samotnego Kapłana, trąbiącego na alarm na swej symbolicznej trąbie. Jednym z uczniów Laeliusa Socinusa był jego siostrzeniec Faustus Socinus, który jako pierwszy z wodzów utratników koron związanych z tym kapłańskim ruchem, wziął czynny udział w odpowiedniej kontrowersji najpierw we Włoszech, następnie w Szwajcarii, a wreszcie w Polsce. Inni wodzowie z utratników koron przyłączyli się do tego ruchu i zamienili go w sektę. Byli to np.: Davidis, a w późniejszych stuleciach Priestley, Coleridge, Channing, Norton, Abbott itd. Oni ofiarowali czaszę, misę i łyżkę a jako pozaobrazowy Aser w ten sposób wyruszyli w pozafiguralny marsz z wiersza 27. Do nich przyłączyli się nie poświęceni zwolennicy i sekciarze, z którymi owi wodzowie z utratników koron uformowali wyznanie Unitario-Uniwersalistyczne. Ci przyłączali się, tocząc spory i dyskutując nad szafarską doktryną tego powstającego wyznania; doktryną tą była jedność Boga doskonałego w Miłości, będącej Jego najważniejszym przymiotem. Oni przedstawiali swe poglądy w sposób zbijający i naprawiający, przy czym były one skierowane przeciw trójcy, nieśmiertelności duszy, brakowi przyszłej próby i wiecznym mękom. Przedstawiali je także doktrynalnie i z punktu widzenia etyki. Czyniąc to byli pozaobrazem wędrówki pokolenia Neftali opisanej w wierszu 27. Kontynuacja ich działalności przedstawiała kontynuację tej wędrówki. Zakończenie tej ich działalności w ich objawie epifanicznym jest pozaobrazem przybycia Neftaliego do Faran. Czyniąc to wszystko popierali oni i obronili Bożą Miłość. Więcej szczegółów na ten temat można znaleźć w rozdziale VII. Należy przy tym zauważyć, że wiersz 28 podaje sumarycznie szczegóły podane w w. 11-27 podobnie jak 4 Moj. 7:84-88 podaje w streszczeniu ofiary książąt dwunastu pokoleń podane w szczegółach uprzednio.
(58) Wiersze 29-32 podają epizod, który miał miejsce przed samym wyruszeniem z Synaju. Że wydarzył się on właśnie przed samym wyruszeniem z Synaju, widoczne jest z następujących faktów: (1) Z umieszczenia tego epizodu pomiędzy dwiema częściami będącymi opisem wędrówki (w. 11-28, oraz w. 33-36); (2) z samego powiedzenia Mojżesza ("My ciągniemy do miejsca, o którym rzekł Pan: Dam je wam. Pójdź z nami"); (3) z odpowiedzi Hobaba (w. 30) i (4) z namowy Mojżesza ("Proszę, nie opuszczaj nas... a jeśli pójdziesz z nami... i my dobrze uczynimy tobie".) Ponieważ wyjście z pozaobrazowego Synaju wydarzyło się w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego, a puszcza Synaj przedstawia Żydostwo, więc ten epizod wyobraża coś, co zdarzyło się w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego. Rozumiemy więc, że wyobraża to prośby naszego Pana skierowane do ziemskiego Izraela, by towarzyszył duchowemu Izraelowi w jego wędrówce podczas Wieku Ewangelii, oraz odmowę ze strony ziemskiego Izraela. Szczegóły potwierdzają słuszność tego poglądu co do antytypu. Hobab (miły - Rzym. 11:28) był szwagrem Mojżesza (Sędziów 1:16; 4:11; odnośnie słowa "Ceni" w w. 16 zob. uwagę podaną u dołu w nr 129, 19. kol.1 pt. "Kenejczycy") ponieważ był synem teścia Mojżesza (w. 29). Błędne nazywanie go teściem Mojżesza (świekrem - Sędziów 1:16; 4:11) wynika z faktu, że słowo chodhen, oznacza zarówno teścia (świekra), jak zięcia i pana młodego. Porównanie w. 29 z 2 Moj. 18:1-12 identyfikuje Jetra i Raguela lub Reuela (2 Moj. 2:18). Nawiasowo należy zaznaczyć, że chociaż Hobab nie towarzyszył Mojżeszowi i Izraelowi, niektórzy z jego potomków jako Kenejczycy albo im towarzyszyli, albo później przyszli do Palestyny (Sędziów 1:16; 4:11). Mojżesz proszący w tym obrazie Hobaba by towarzyszył Izraelowi, przedstawia naszego Pana, gdy starał się on bezpośrednio o nawrócenie ziemskiego Izraela kiedy był on jeszcze w ciele; lub też gdy starał się o to nawrócenie poprzez Apostołów i innych braci jak: Szczepana, Barnabę, Appollosa, Tymoteusza itd.. kiedy stał się już duchową istotą w chwale. Izrael jako syn Boga - Raguela - (Ozeasz 11:1) był więc szwagrem naszego Pana jako Nowego Stworzenia, gdy nasz Pan jako taki był Oblubieńcem (panem młodym) córki Jehowy (Ps. 45:11, 14). Naturalnie, nie powinniśmy przez to rozumieć, że Jezus nie był bezpośrednio Synem Bożym. Punkt widzenia przedstawiony u Ozeasza 11:1 i w Psalmie 45:11, 14 jest raczej punktem widzenia od strony klasy, a nie jednostki. Jezus zaś nie będąc klasą, w typie klasy jest przedstawiony, jako zięć Boga z punktu widzenia Jetro (Raguela, Reuela) i jego rodziny (2 Moj. 2:16-23). Proszę to porównać z P. 1931, 169, 170 (T.P. 1939, 28). To, że nasz Pan, gdy jeszcze był w ciele bezpośrednio starał się o nawrócenie Izraela, jest widoczne z całego Jego nauczania i pracy, którą ze łzami w oczach i wzruszeniem streścił w następujących słowach: "ilekroć chciałem zgromadzić dzieci twoje tak jako zgromadza kokosz kurczęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście" (Mat. 23:37-39: Łuk. 19:41-44). Pragnąc tego nawrócenia i nawołując do niego ("pójdź z nami") On przedkładał im ofertę wysokiego Powołania do Boskiej natury i dziedzictwa Bożego - (..my ciągniemy do miejsca, o którym rzekł Pan: "Dam je wam"). Starając się zebrać Nasienie i wiedząc, że błogosławieństwo miało najpierw być ofiarowane Izraelowi (Jana 1:11-13: Rzym. 1:16), Jezus ograniczył swą pracę i naukę do Izraela, chcąc uratować jego ulubione owce (Mat. 15:24). Często też nasz Pan wprost obiecywał Izraelowi wielkie błogosławieństwa ("my dobrze uczynimy tobie"; Mat. 22:1-4; Jana 6:26-58 itd.). Podobnie starał się On pozyskać ich przez Apostołów i innych; za ich pośrednictwem także ofiarowywał im wielkie błogosławieństwa (Mat. 10:6; Łuk. 10:1-16; Dz.Ap. 1:8; 2:14-40; 3:12-26; 13:16-49). Przedstawienie przez Niego i przez nich pełnych chwały spraw Wysokiego Powołania przed Izraelem, jest figuralnie podane w słowach: "Ponieważ Pan obiecał wiele dobrego Izraelowi".
(59) Odmówienie przez Hobaba przyjęcia zaproszenia Mojżesza do towarzyszenia jemu i Izraelowi w wędrówce z Synaju do ziemi Chanaan (w. 30) jest typem na odmowę Izraela wejścia w sferę Prawdy i Ducha Prawdy oraz do Królestwa włącznie. Tę odmowę Izrael uczynił zarówno w czynie jak i w słowie. Odmowa Żydów w słowie polegała na zaprzeczaniu wszystkiego co Jezus i Jego uczniowie głosili w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego. Ich odrzucenie w czynie okazało się w tym, że prześladowali i ukrzyżowali Jezusa, oraz prześladowali Jego wyznawców, podając ich do więzień, torturując i zabijając niektórych z nich (Mat. 22:5, 6). Św. Paweł opisuje to szczegółowo w swym liście do Rzymian w roz. 9, 10 i 11. Fakty te są więc w zupełnej zgodzie z wyrażonym tutaj poglądem na typ. Powiedzenie zaś Hobaba, że on odejdzie do swojej ziemi i rodziny, wyobraża oświadczenie Żydów w słowie i czynie, że będą się oni trzymać sfery Zakonu i jego ducha, oraz ludzi, którzy trzymają się tychże. Fakty z okresu Żniwa Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii pokazują, że Izrael jako naród w ten właśnie sposób postępował. W tym doświadczali oni niełaski i udręczeń przedstawionych w typie doświadczeniami Agary i Ismaela, wypędzonych z domu Abrahama.
(60) Nie było jednak dozwolone im tak po-stępować po błędnej i niekorzystnej drodze bez napomnień i nawoływania naszego Pana do postępowania w kierunku przeciwnym, czynionych przez Niego bezpośrednio gdy był jeszcze w ciele, oraz pośrednio - gdy był już duchową istotą przez głosicieli Jego Prawdy. Te napomnienia i nawoływania są w typie wyrażone w w. 31 i 32. Zwróćmy uwagę na napomnienie i nawoływanie wyrażone w słowach: "Proszę, nie opuszczaj nas!". Jak te słowa przypomninają pełne miłości wezwania Jezusa do Żydów, a specjalnie te, które znajdujemy u Jana w roz. 6-8 i 10! Jakże przypominają nam one napomnienia i nawoływania Piotra i Pawła przedstawione w Dziejach Apostolskich. Propozycja Mojżesza by Hobab szedł za nim, gdyż może stać się odpowiednim przewodnikiem (w. 31), zamieniająca zachętę w zaszczyt, została uczyniona w celu namówienia go aby szedł z Izraelem. To zaś wyobraża, że Jezus i głosiciele Jego Prawdy zaszczycili Izraela, proponując mu pierwsze miejsce jako przywódcy innych, gdyby zgodził się pójść razem z duchowym Izraelem. Ponieważ Hobab znał dobrze miejsca postoju na puszczy ("ty wiesz, gdziebyśmy na puszczy obóz stanowić mieli"), więc odpowiednio wyobraża on Izraela, którego znajomość Prawa i Proroków dała mu wiele Prawdy. Żydzi także mieli inne pomoce dla poznania Prawdy, podobne do tych, których dostarczają Kapłaństwu pozaobrazowi Kaatyci w swych lingwistycznych, egzegetycznych, historycznych i systematycznych pracach ("ty możesz być dla nas tym czym są oczy"). To wysoce sugestywne zaproszenie zostało zaofiarowane Izraelowi jako bardzo zaszczytna zachęta dla niego mająca wielkie szanse uzyskania przychylnej odpowiedzi; ponieważ taki apel pełen serca powinien zwyciężyć nawet wtedy, gdy wszelki inny apel zawodzi. Apel ten jest jeszcze bardziej silny w w. 32. Zwróćmy uwagę: "A jeźliż pójdziesz z nami... my dobrze uczynimy tobie"; apel ten przez swój ton gorącej namowy wskazuje na gorącość pragnienia Mojżesza, by Hobab towarzyszył Izraelowi. To zaś wyobraża specjalnie gorące wezwanie, które Jezus i Jego głosiciele skierowali do Izraela, by go nakłonić do przejścia na stronę Prawdy, gdy skłaniał się on do odrzucenia częstych i pełnych łaski darów Wysokiego Powołania. Dlatego, by Izrael uniknął tej straty i wynikających z niej nieszczęść Jezus i głosiciele Jego Prawdy wielokrotnie ofiarowywali z wielką miłością dar błogosławieństw Wieku Ewangelii i przywilejów Izraela. Mojżesz do swej obietnicy dodał "czynienie dobrze" Hobabowi ze wszystkiego co Bóg da Izraelowi, pomimo że ten odrzucił pierwszą propozycję. Jest to figura na fakt, że Jezus i głosiciele Jego Prawdy obiecali ziemskiemu Izraelowi, że jeżeli Żydzi zmienią cele swego postępowania, zostaną wcieleni w Duchowego Izraela ze wszystkimi jego błogosławieństwami i przywilejami (Rzym. 11:23, 24) z tym, że ich poprzednie odrzucenie łask nie przyniesie im szkody. Z wszelką więc pewnością w powtarzanym ofiarowywaniu błogosławieństw i przywilejów Wieku Ewangelii dla Izraela po pierwszym odrzuceniu przez niego tych darów, Jezus i głosiciele Jego Prawdy w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego byli pozafigurą wyrażeń obietnicy z w. 32. Hobab jednak trzymał się swojej odmowy zasmucając Mojżesza. Podobnie i Izrael trzymał się swej pierwszej odmowy, a my wiemy, że to spowodowało głęboki smutek Jezusa i Jego głosicieli (Mat. 23:37-39; Łuk. 19:41-44; Rzym. 9:2,3). Choć potykali się oni w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego (Rzym. 11:7-12), dziękujemy Bogu, że teraz powstają więcej i więcej do łaski, która niedługo będzie im okazana w pełni (Rzym. 11:25-36). Epizod dotyczący Hobaba jest jeszcze jednym potwierdzeniem, iż zrozumieliśmy we właściwy sposób wędrówkę Izraela od góry Synaj do Faranu w jej pozafigurze.
(61) Powyżej podaliśmy pozafigurę w. 33, a jednocześnie przytoczyliśmy dowody, że wędrówka od góry Synaj do Faranu przedstawiają wędrówkę Bożego prawdziwego i nominalnego Duchowego Izraela w czasie Wieku Ewangelii. To i inne odwoływania się do tego tekstu w niniejszym artykule sprawiają, że zupełne wyjaśnienie całkowicie rozjaśnia tę pozafigurę. Z tego też względu nie będziemy tutaj powtarzać tych wyjaśnień. Te same uwagi odnoszą się do w. 34, którego określenie, że obłok a nie słup ognisty był nad Izraelem w dniu wyruszenia obozów od góry Synaj dowodzi, że podróż zaczęła się nie pomiędzy Żniwami, gdy była noc, ale w czasie jednego ze Żniw, które były dniami w odróżnieniu od nocy pomiędzy nimi i nocy Epifanii po dniu Parousji. Pora dnia ich wyruszenia w połączeniu z faktami podanymi w tym rozdziale dowodzi, iż w pozafigurze podróż ta rozpoczęła się w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego. Modlitwy Mojżesza, o których mówią wiersze 35 i 36 są w zgodzie z myślą, że postęp, który jest łaską, wiedzą i służbą w życiu chrześcijanina jest przedstawiony przez marsz (gdy arka szła naprzód), podczas gdy obozowania wyobrażają przechodzenie prób, cierpień i prześladowań w życiu chrześcijanina (gdy arka spoczywała). Jak widzieliśmy, postęp w wiedzy, łasce i służbie jest dokonywany głównie poprzez spory. Dlatego też powodu nasz Pan jako pozaobrazowy Mojżesz modli się za nas, gdy walczymy z błędem, grzechem, egoizmem i światowością, przy czym ci nasi nieprzyjaciele są również nieprzyjaciółmi naszego Ojca. Jezus modli się także o pokonanie nieprzyjaciół Boga i ludu Bożego: "Powstań [w bitwie przeciw Twoim i Twego ludu nieprzyjaciołom] Panie i spraw, by nieprzyjaciele Twoi [spraw, by grzech, błąd, egoizm i światowość wraz z ich przywódcami: Szatanem, światem i ciałem] zostali rozproszeni [zupełnie rozbici] i spraw, by ci, co Cię nienawidzą, uciekli przed Tobą". Jezus w pozafigurze ofiarowuje tę modlitwę jako wstawiennictwo za nami i jako akt własny, który - jak On tego bardzo chce (i modli się o to) - ma być urzeczywistniony przez walkę Duchowego Izraela o jego wypełnienie. W ten więc sposób wędrówka Izraela jest figurą na ofensywną część chrześcijańskiego wojowania, które jest wzrastaniem w łasce, wiedzy i służbie wśród walki. Defensywną częścią chrześcijańskiego wojowania jest wytrzymywanie ataków wśród prób, cierpień i prześladowań. Choć czasowo w wyniku tego nie ma nowego postępu, jednak próby te są wypróbowaniem poprzednich osiągnięć (kiedy arka odpoczywała). Pan Jezus modli się o to, by Jehowa od ofensywnej walki zwrócił się do obrony swojego ludu: "Nawróć się Panie [od ścigania rozproszonych nieprzyjaciół] do [bronienia] licznych tysięcy Izraela. W związku z tym, gdy podróż Izraela jest specjalnie opisana, specjalnie łączy się odpowiedzialność tej modlitwy, gdyż powrotem tym będzie powrót do warunków Tysiąclecia (Faran), w których Bóg będzie bronił specjalnie od duchowych nieprzyjaciół, liczne tysiące - cały świat ludzkości - Izraela Tysiąclecia. Będzie to powrót, który okaże się jednocześnie restytucją (Ps. 90:3). Na tym kończymy nasze badanie 10 rozdziału z 4 Księgi Mojżesza oraz dużą część tej Księgi (roz. 1-10); podczas naszego badania rozdziału 1 i 2 studiowaliśmy także rozdział 26. W ten więc sposób szczegółowo studiowaliśmy prawie trzecią część wszystkich rozdziałów tej Księgi. Ponieważ zaś typy dotychczas studiowane ukazują organizowanie się Izraela w naród osiadły, również i pozafigury ukazują organizowanie się nominalnego i duchowego Izraela w symbolicznie osiadły naród. Chwalmy Boga i dziękujmy Mu za światło, które nam dał dotychczas w tej księdze i prośmy Go by zechciał nam dać dalsze pozafiguralne Prawdy na czasie.
PYTANIA BEREAŃSKIE
(45) W jakim względnym porządku czasowym pozaobrazowi Lewici w każdym wyznaniu wykonują swą pracę? Pozaobrazowi Gersonici? Pozaobrazowi Meraryci? Pozaobrazowi Kaatyci? Jakie stosunki czasowe ich pracy nie miały być ukazane w tym typie? Co jest celem tego typu i pod jakimi względami? W odróżnieniu od czego? Co jest pominięte w tym typie? Dlaczego, jeśli chodzi o pozaobrazowych Kapłanów? Pozaobrazowych Lewitów? Jaki więc zgodnie z tym jest porządek dotyczący pozaobrazowych Lewitów? Do jakiego porządku raczej ciąży ten obraz? Co nie jest całkowicie pominięte? Pod jakimi względami?
(46) Na co zwraca naszą uwagę w. 22? Jaki Boży przymiot jest przedstawiony w obozie Efraima? Gdzie jest to ukazane w związku z obozem jako całością i trzema szafarskimi doktrynami? Co teraz należy uczynić? Przez co było poprzedzone wyruszenie Kościoła Luterańskiego? Jakie były cztery zasadnicze doktryny Reformacji? Kto trąbił o szafarskiej doktrynie Kościoła Luterańskiego? O jakich trzech innych doktrynach on trąbił? Która z tych doktryn była przez niego przede wszystkim podkreślana? Przeciwko czemu on występował z tymi doktrynami, a w szczególności z doktryną, na którą kładł główny nacisk? Dlaczego on głównie tę doktrynę podkreślał? Jaka była tego ostateczna przyczyna? Jak to było otrąbiane? Jakie miejsce zajmuje Luter jeśli chodzi o skuteczność w sporze? Jaki to miało wpływ na ocenę jego osoby przez Rzym? Co dowodzi, że trąbienie to było na czasie? Dlaczego on tak miłował tę doktrynę o usprawiedliwieniu tylko przez wiarę? Co jest najlepszym i najszczegółowszym jego wykładem tej doktryny? Za co to jest uważane?
(47) Jaki był skutek przybicia przez Lutra 95 tez na drzwiach kościoła w Wittenberdze? W wypadku jakich czterech zasad okazał się Luter wojownikiem nie do zwalczenia? Jakie metody on odrzucił? Kim on był w walce? Za co on był kochany? Jakie miejsce zajmuje Luter jako geniusz? Kto był jego najzdolniejszym przeciwnikiem? Kto był jego głównym pomocnikiem? W czym różnił się jego charakter od charakteru Lutra? Co przejawia się w ich wzajemnym dopełnianiu się? Kto wkrótce się do nich przyłączył? Na czym polegało ich specjalne poselstwo? Kto później przyłączył się do nich? Czego oni dokonali? Co jest pozafigurą ich ofiarowania? Kto przyłączył się do tych wodzów utratników koron? Co oni czynili? Jak są ich odpowiednie działalności przedstawione? Jak jest przedstawione kontynuowanie przez nich działalności? Jak będzie przedstawione zakończenie ich działalności? Co te działalności popierały i obroniły?
(48) Jakie pokolenie maszerowało następne w typie? Kto był jego księciem? Co znaczą słowa: Manases, Gamalijel i Pedasur? Co wyobraża to pokolenie? Jaka jest jego szafarska doktryna? Przeciwko czemu powstała ta forma? Jaki Boski przymiot podkreślała ta doktryna? Przeciwko "panowaniu" jakiego Kościoła ona walczyła? W czym się przejawiało to "panowanie"? Kto się przeciw niemu zbuntował? Czego zepsuciem i zniekształceniem jest episkopalna forma rządzenia kościołem ? Jakimi poglądami Robert Browne walczył z tym? W co go to wprowadziło? Pod jakim warunkiem został on z powrotem przyjęty do Kościoła Anglikańskiego? Co było jego pozaobrazowym alarmem?
(49) Kto, jak się wydaje, był jego towarzyszem i pomocnikiem? Co oni razem zdziałali? Jakie były główne własne działania Harrisona? Czego pozafigurą była ich wspólna działalność? Kto wkrótce przyłączył się do nich? Kto uczynił to później? Czego oni dokonali? Co rozpoczęło ofiarowanie przez nich czaszy, misy i łyżki? Jakie były tego skutki? Co czynili ci kongregacjoniści? Co oni przyciągnęli do siebie? Przez co oni byli wyobrażeni na początku swych kontrowersji? Jaka figura przedstawiała ich kontynuację tej działalności? Jak jest pokazane w figurze zakończenie przez nich tych kontrowersji? Czego ich działalność dokonała jeśli chodzi o sprawiedliwość? Gdzie znajduje się więcej szczegółów na temat odpowiedniej działalności kapłańskiej i działalności wodzów utratników koron?
(50) Jakie było ostatnie pokolenie trzeciego obozu? Kto był jego księciem? Co znaczą słowa: Benjamin, Abidan, Giedeon? Gdzie są podane szczegóły dotyczące figuralnego i pozafiguralnego Benjamina? Kogo przedstawiał Benjamin jako pokolenie koło namiotu zgromadzenia? Jaka jest ich szafarska doktryna? Czego ona jest streszczeniem? Co jest jej istotą? Jak ona odnosi się do obozu na pozafiguralny zachód od przybytku? Jakie złe strony Kościoła Anglikańskiego spowodowały ruch Małego Stadka zniekształcony później w sektę Kwakrów? Kto z Małego Stadka rozpoczął trąbienie na odpowiedni alarm? Z kim nie należy go mieszać? Jaką pozycję wśród angielskich dzieł mają "Dzieje i Pomniki Męczenników"? Gdzie Jerzy Fox nie mógł znaleźć zaspokojenia głodu religijnego? Gdzie on tego zaspokojenia szukał przez wiele lat? W czym je znalazł? Co wtedy zaczął czynić?
(51) Kto był jego towarzyszem pomocnikiem? Jakie są dwa najsławniejsze dzieła Kwakrów? W jaki sposób Fox i Barclay wzajemnie uzupełniali się jako drugorzędni prorocy? Kto niebawem przyłączył się do nich w trąbieniu na alarm? Jakie były pola ich pracy? Wymień najważniejszych wodzów z utratników koron, którzy przyłączyli się do tych Kapłanów wśród Kwakrów! Wśród innych fanatycznych sekt! W czym oni łączyli się? Czego dokonali? Jaką oni byli pozafigurą czyniąc swe ofiarowanie? Kto przyłączył się do nich? Co oni czynili? W czym przejawiał się duch ich szafarskiej doktryny? Z jakimi skutkami? Jak było przedstawione w figurze rozpoczęcie przez nich tej działalności? Jej kontynuacja? Jej zakończenie? Co oni popierali i obronili przez to? Jaka uwaga w związku z tym o rodzinach pokolenia stosuje się do wszystkich pokoleń?
(52) Co wprowadza wiersz 25? Co znaczą imiona: Dan, Achyjezer, Ammisadd? Jaka jest wspólna myśl trzech pozaobrazowych pokoleń na północ od pozafiguralnego namiotu zgromadzenia? Czyimi synami byli przodkowie trzech pokoleń na północ od namiotu zgromadzenia? Jak te trzy pozaobrazowe pokolenia przedstawiają się w stosunku do Małego Stadka w porównaniu z innymi dziewięcioma pokoleniami? Jak ten fakt łączy się z ich szafarskimi doktrynami? Do czego ta uwaga specjalnie odnosi się: Dlaczego nie odnosi się do późniejszej fazy wędrówki Unitario-Uniwersalistów? Jak to się łączyło z ich wcześniejszą wędrówką? Kto trąbił na alarm to, co stało się szafarską doktryną Baptystów? Jaka to była doktryna? Członkiem jakiej gwiazdy był Hubmayer? Jakie były jego zdolności i prace? Z kim znalazł się on w sporze jako członek gwiazdy? Jaki był rezultat jego pracy?
(53) Kto był jego towarzyszem pomocnikiem? Dlaczego go tak nazywamy? W jakim kraju najpierw ruch Hubmayera ogniskował się? Co przyczyniło się do jego rozproszenia? Kto spowodował jego prześladowanie? Dokąd głównie wtedy ruch się przeniósł? Gdzie Blaurock potem pracował? W jakich okolicznościach? Kto przyłączył się do tych dwóch trąbiących na alarm? Przeciw jakiemu błędowi oni walczyli? Dlaczego? Jak Szatan starał się skompromitować ten ruch? Kto się wtedy wśród nich zjawił? Kto był ich przywódcą? Co oni ofiarowali i dokonali? Jaką byli przez to pozafigurą? W jaki sposób szafarska doktryna Baptystów może być uważana jako wyraz bezinteresownej miłości? Kto przyłączył się do tych wodzów utratników koron? W jaki sposób brali oni udział w odpowiednim sporze? Co oni jeszcze czynili z tą szafarską doktryną? Jak było pokazane w figurze rozpoczęcie przez nich tej działalności? Jej kontynuacja? Jej zakończenie? Jaka jest zależność ich działalności od Bożego atrybutu Miłości? Jak były przedstawione ich prześladowania przez innych sekciarzy? Gdzie są te sprawy przedstawione szczegółowo?
(54) O czym mówi wiersz 26? Kto był księciem pokolenia Aser? Co znaczą słowa: Aser, Pagijel, Ochran? Co wyobraża Aser? Jak był spokrewniony Aser z Liją? Co jest przez to oznaczone pozafiguralnie? Jakie dwie rzeczy wynikły z tego? Jakie ostrzeżenie przed możliwym błędem jest tu podane? Jaka jest szafarska doktryna Kościoła Metodystów? Jak oni ją czasami nazywają? Jak ich pogląd był często przekręcany przez przeciwników? Jakie dwie przyczyny częściowo spowodowały to? Który z członków Małego Stadka zaczął trąbić na alarm prawdziwej doktryny? Jakie dwie sprawy spowodowały, że trąbił na ten alarm? Co on podkreślał aby uzyskać takie warunki i życie? Jaki był rezultat jego wcześniejszych wysiłków, jeśli chodzi o duchowieństwo i o ludzi świeckich? Co było polem jego pracy? Jakie rezultaty dała jego niestrudzona działalność? Jak długo i jakimi metodami pracował on jako członek gwiazdy? Kto z członków gwiazdy dłużej pełnił służbę jako taki (tacy)? Jak długo trwała ich służba? Jak pasował charakter Wesleya do jego szafarskiej doktryny?
(55) Kto był jego towarzyszem i pomocnikiem? Jak często spotykamy się z rodzonymi braćmi, którzy byli członkami gwiazdy? W jakim gronie byli wyjątkiem Jan i Karol Wesley jako bracia? Jak jest ceniony Karol jako twórca hymnów? Ile on napisał hymnów? Który z nich jest najlepszy? Co on uczynił w związku z trąbieniem na alarm? Kto w tym przyłączył się do Jana i Karola? Jakimi oni są w porównaniu z Kapłanami z innych ruchów Małego Stadka? Z czego to wynika? Kto najpierw do nich się przyłączył? Później? W czym oni się przyłączyli? Jak oni byli przedstawieni w figurze? Jacy ludzie byli przyciągnięci przez nich? Co czynili? W jaki sposób posługiwali się oni swą szafarską doktryną? Czyim pozaobrazem byli na początku? W kontynuacji? W zakończeniu? Czego oni przez to dokonali? Gdzie znajdują się bliższe szczegóły na ten przedmiot?
(56) O czym mówi wiersz 27? Kto był księciem tego pokolenia? Co oznaczają słowa: Neftali, Ahira, Enan? Co jest pozaobrazem Neftaliego? Jaka była ich szafarska doktryna? Jakie prawdy oni głosili przeciwko czterem największym błędom nominalnych kościołów? Jaka zależność w typie tłumaczy fakt, że pozaobrazowy Neftali miał tak dużo Prawdy? Co trzeba powiedzieć o jego późniejszej pozycji doktrynalnej? Jakie cztery wielkie błędy oni teraz głoszą? Jakiego rodzaju złą sławę zyskali oni obecnie jako wyznanie? Który członek Małego Stadka trąbił na alarm, gdy chodzi o wzmiankowaną wyżej szafarską doktrynę? Jakie były najważniejsze wydarzenia z jego życia zanim stał się on członkiem gwiazdy? Dlaczego on musiał zachować milczenie w związku ze swą szafarską doktryną? Co on zrobił w roku 1531? W roku 1532? Jakiego przyjęcia doznała Jego książka? Co on w związku z tym uczynił? Jakie były najważniejsze wydarzenia z jego życia we Francji? Jaką postawę musiał on przyjąć? Kiedy odnowił on swą kontrowersję z Kalwinem? Co uczynił w stosunku do Kalwina w roku 1553? Do czego to ostatecznie doprowadziło? Co można powiedzieć o użytku jaki zrobił Servetus ze swej szafarskiej doktryny?
(57) Kto był jego towarzyszem i pomocnikiem? Na czym polegała jego pomoc i stosunek względem Servetusa, oraz podobieństwo tego stosunku do stosunku Tomasza Campbella i Bartona Stone a także J.Wolfa i Williama Millera? Gdzie zaczął on trąbić na alarm? Co zmusiło go do przeniesienia pola swej pracy do Szwajcarii? Jak on tam pracował? Czym było w pozaobrazie ciężkie życie Servetusa i jego towarzyszy Kapłanów? Jaki rodzaj ruchu kapłańskiego był tego rezultatem? Kim był Faustus Socinus? Jakie były jego najważniejsze działania? Gdzie? Kto współczesny przyłączył się do niego? Jacy byli najwięksi z tych przywódców w ostatnich dwóch stuleciach? Co to wszystko sprawiło? Co oni wyobrażali przez czynienie tego? Kogo oni pociągnęli jako zwolenników? W czym oni łączyli się? Co czynili potem? Jak byli oni przedstawieni w figurze przez rozpoczęcie swej działalności? Przez jej kontynuację? Zakończenie? Czego oni dokonali, jeśli chodzi o Bożą Miłość? Gdzie można znaleźć więcej szczegółów o tym? Czym jest wiersz 28 w stosunku do wierszy 11-27? Gdzie zachodzi podobne streszczenie?
(58) Kiedy miał miejsce epizod opisany w wierszach 29-32? Jakie cztery powody wskazują, że takie umieszczenie tego epizodu w czasie jest słuszne? Kiedy nastąpiło wyruszenie z pozaobrazowego Synaju? Co jest przedstawione przez wyruszenie z Synaju? Kiedy zgodnie z tym musiała mieć miejsce pozafigura epizodu z w. 29-32? Co się zgadza z takim poglądem? Co znaczy słowo Hobab? Co ono reprezentuje? Jakie było jego pokrewieństwo z Mojżeszem? Jak na to wskazują cytowane teksty? W jaki sposób nieakuratność tłumaczenia przyczyniła się do nieporozumienia na ten temat? W jaki sposób Jetro, Reuel i Raguel są zidentyfikowani? Jaką uwagę w związku z tym należy uczynić? Co wyobraża Mojżesz przez proszenie Hobaba, by towarzyszył Izraelowi? Jakimi dwoma sposobami została uczyniona pozafiguralna prośba? W jaki sposób pozafiguralny Izrael jest szwagrem naszego Pana? W jaki sposób Kościół jako córka Jehowy (klasa) ma udział w tej figurze? Gdzie to jest częściowo powiedziane? Czego pragnął dokonać w stosunku do Izraela nasz Pan gdy był jeszcze w ciele, poprzez swą pracę i naukę? W jakich słowach odpowiednio streścił On swą naukę i pracę? Jak tego dowodzą cytowane teksty? Przez co starał się On o nawrócenie Żydów? Dlaczego On ograniczył Swą pracę do Izraela? Jakie dobro ukazał im wprost? Jak cytowane teksty tego dowodzą? W jaki jeszcze inny sposób starał się On o nawrócenie Izraela? Jak tego dowodzą cytowane teksty Pisma Świętego? Co wyobraża przedstawienie przez Niego i przez nich Wysokiego Powołania Izraelowi?
(59) Co wyobraża odmowa Hobaba? Jakimi dwoma sposobami pozaobrazowa odmowa wyraziła się? Jak ta odmowa przejawiła się w czynie? Jak w słowie? Gdzie są podane szczegóły na ten temat przez Apostoła Pawła? W jakim stosunku są te fakty do typu? Co jest przedstawione przez powiedzenie Hobaba, że chce on odejść do swej ziemi i do rodziny swojej? Jakie fakty dowodzą, że tak właśnie się stało? Czego Żydzi doświadczali w czasie takiego postępowania?
(60) Bez czego nie było dozwolone Żydom postępowanie po niekorzystnej drodze? Jakimi dwoma sposobami były czynione te napomnienia i nawoływania? W jakich dwóch okresach? Gdzie są one wyrażone w typie? Jak były one najpierw wyrażone w typie? Jakie słowa przypominają nam to typowe wyrażenie? Jakie specjalnie? Jakie inne? Gdzie były one wyrażone? Dlaczego Mojżesz zaofiarował Hobabowi zaszczytną rolę przewodnika? Co to wyobraża? Co przedstawia Hobab przez swą znajomość puszczy? Do jakich pomocy dla Kościoła były podobne pomoce, które Izrael mógł ofiarować Duchowemu Izraelowi? Dlaczego tego rodzaju zaproszenie zostało ofiarowane? Czego dowodzi odpowiedź? Gdzie jest typowy sugestywny apel? Po czym można poznać intensywność tego apelu? Co to wyobraża? Dlaczego Jezus i głosiciele Jego Prawdy czynili takie apele? Co jest przedstawione przez ofiarowanie Hobabowi tego samego traktowania, jakie otrzyma Izrael, po odmowie Hobaba? Co jest z wszelką pewnością pozaobrazem obietnicy z wiersza 32? Co jest wyobrażone przez smutek Mojżesza spowodowany odmową Hobaba? Z czego powinniśmy się cieszyć pomimo upadku? Czego jeszcze potwierdzeniem jest epizod z Hobabem?
(61) Co zrobiliśmy już w związku z wierszem 33? Pod jakimi względami? Czego to jest gwarancją? W jaki sposób uwagi te odnoszą się do w. 34? Czego dowodzi fakt, że nie słup ognisty ale obłok był nad Izraelem w momencie wyruszenia z puszczy Synaj? Jakie inne jeszcze rozważania tego dowodzą? Jakie poglądy na poza-obrazowe marsze i obozowania są potwierdzone przez modlitwy Mojżesza z w. 35 i 36? Wśród czego jest głównie dokonywany postęp? Jak to się łączy pozafiguralnie z modlitwą Mojżesza z w. 35? Jakich dwóch rzeczy ta modlitwa dotyczy w pozaobrazie? O jakie dwie rzeczy modli się Jezus w pozaobrazowej modlitwie z w. 35? Co jest defensywną częścią wojowania chrześcijańskiego? Co czasowo nie jest czynione podczas doświadczania prób? O co więc modli się Jezus? Dlaczego ta modlitwa jest specjalnie właściwa przy pozafiguralnym Faran? Jaki to będzie rodzaj powrotu? Jakie dwie rzeczy zakańczamy w tych studiach? Jaki inny rozdział z 4 księgi Mojżesza badaliśmy w czasie tych studiów? W związku z czym? Czego przez nasze studia dokonaliśmy? Co powinniśmy czynić wzglę-dem Boga w związku z naszymi studiami?
T.P. 1955, 41; TP ’62, 50-57.