KOŚCIÓŁ KOMPLETNIE ZORGANIZOWANY
(Poprawiony i uzupełniony wg E. tomu 6, roz. 2 przedruk z T.P. 1931, 50)
Kol. 1:18; Rzym. 12:4-8; 1 Kor. 12:28; Efez.4:11-13.
BEZ ORGANIZACJI nie można przeprowa-dzić żadnego wielkiego przedsięwzięcia. Dlatego organizacja pod rozmaitymi postaciami przejawia się w urządzeniach ludzkich. Rządy świeckie, sojusze państwowe, wyznania i federacje religijne, kombinacje kapitalistyczne, związki arystokratyczne, grupy robotnicze, zakłady oświatowe i dobroczynne, towarzystwa bratnie i wzajemnej pomocy, kluby i stowarzyszenia obywatelskie, reformatorskie i kulturalne, a nawet naturalne rodziny dostarczają dowodów istnienia organizacji i korzyści stąd wypływających. Każda organizacja aby spełnić zadania dla jakich została założona, musi posiadać w sobie ograniczoną maszynerię, przy pomocy której kierunek dążeń stanowiących jej posłannictwo może być z powodzeniem ujęty i uskuteczniony; w przeciwnym razie nie jest ona należycie urządzona do swojej misji. Wszystko co znajduje się w organizacji a nie jest potrzebne lub nadające się do osiągnięcia jej celów, to bezużyteczny ciężar i przeszkoda, którą mądrzy organizatorzy i wykonawcy usuną ze swych stowarzyszeń cokolwiek zaś jest potrzebne i nadaje się do ich celów, zostanie przez nich wprowadzone i użyte.
(2) W harmonii z tymi zasadami nasz Ojciec Niebiański przez Jezusa i Jego Apostołów uczynił Kościół w jego konstytucji i organizacji, a organizacja ta jest tak kompletna, że może być nazwana organizmem, którego części stanowią "Ciało PRZYSTOJNIE ZŁOŻONE i spojone we wszystkich stawach, przez które jeden członek drugiemu posiłku dodaje przez moc, która jest w każdym członku" (Efez. 4:16). Organizacja ta jest kompletna sama przez się w Bogu dla celów jej egzystencji i nie potrzebuje nic organizacyjnego z zewnątrz niej w celu pomyślnego wykonywania jej misji. Dowiedzione to jest z wielką pracowitością w tomie VI "Wykładów Pisma Świętego" roz. V i VI, do których odsyłamy naszych czytelników po uzyskanie potwierdzenia kierunku myśli, podsuniętego w niniejszym artykule. Pod tym względem Kościół podobny jest nieco do innych organizacji i szczepienie na nim czegokolwiek według odmiennych lub dodatkowych do jego pierwotnej konstytucji planów organizacyjnych, byłoby nakładaniem nań martwego ciężaru i przeszkody, podobnie jak byłoby to z każdym innym ciałem, którego organizacja jest doskonała. Mądrzy pracownicy dla tej przyczyny wstrzymują się od takiego niekorzystnego zaszczepienia.
POSŁANNICTWO KOŚCIOŁA
(3) Dlatego założyciele instytucji starają się budować maszynerię organizacyjną swoich Stowarzyszeń w taki sposób, aby nadawała się do skutecznego prowadzenia celów danej organizacji, przeprowadzają staranne studia w tym kierunku i ich wyniki ciągle używają jako miarę, którą mogą mierzyć każdą część maszynerii oraz czynników organizacji po to, aby mogli odrzucić nieodpowiednie a wprowadzić i stosować użyteczne pierwiastki organizacyjne. Jehowa, gdy planował organizację Kościoła, miał oczywiście tę zasadę w pamięci, odrzucając z jego konstytucji bezużyteczne i szkodliwe elementy a wprowadzając tylko te, które są praktyczne i korzystne. Jakie są te cele, objawił On Swemu Kościołowi w Piśmie Św., by - oprócz innych przyczyn - Kościół znając je mógł współpracować z Panem w osiągnięciu celów jego organizacji; przez odrzucenie wszystkich obcych materialnych pierwiastków i używanie wszystkiego, co jest spokrewnione z jego posłannictwem. Dlatego w Biblii Kościół znajduje kompletny opis jego organizacji i posłannictwa, do których wiernie ogranicza swe siły i działania, opierając się odważnie wszelkim próbom czynionym w celu skorumpowania ich, i podobnie jak naturalne ciało opiera się wprowadzeniu pierwiastków chemicznych obcych tym, z których ono się składa czując instynktownie, że są one trucizną.
(4) Jakie jest posłannictwo albo misja Kościoła? Aby dać właściwą odpowiedź na to pytanie, trzeba wyjaśnić kilka rzeczy: Przede wszystkim ma on posłannictwo względem Boga i Chrystusa, to jest aby wielbić Ich we wszystkich rzeczach (1 Kor. 10:31). Po drugie, ma on trojakie posłannictwo względem samego siebie i po trzecie, dwojakie posłannictwo względem rodzaju ludzkiego. Pierwszą częścią posłannictwa Kościoła względem samego siebie, jest doskonalenie się w każdym dobrym słowie i pracy (Efez. 4:11-13; 2; Obj. 19:7, 8). Obejmuje to trzy rzeczy: (1) aby Kościół w swych członkach jako Boży przedstawiciel, gromadził te osoby ze świata, które odpowiedzą na Jego zaproszenie aby stać się Jego własnością, a jako takie - członkami Kościoła (Ps. 45:10, 11; Dz. Ap. 15:14); (2) aby oczyszczał się z wszelkiej nieczystości ciała i ducha (Efez. 5:25-27; Kol. 3:5-9); i (3) aby stał się podobny w charakterze do Chrystusa (Rzym. 8:29; Kol. 3:10-17; Efez. 4:23, 24; 5:9). Drugą częścią tego posłannictwa względem siebie jest odłączanie się od takich członków, którzy wpadają w grzech i w ciężkie błędy, a nie chcą pokutować. Kościół czynił to niekiedy przez akcję kongregacyjną (1 Kor. 5:1-5, 13), niekiedy przez akcję osobistą (1 Kor. 5:9-11) lub ogólną (2 Jana 7-11). Takie odłączanie odbywało się przez cały wiek osobliwie podczas Żniw, obejmując przede wszystkim tych, którzy stali się członkami klasy Wtórej Śmierci, a następnie tych, którzy należeć będą do Wielkiego Grona (1 Kor. 5:5). Teraz w Epifanii obejmuje ono obie klasy jako takie. Obejmowało również niektórych członków, którzy utracili swoje stanowiska przed Panem, jako członkowie Ciała Chrystusowego. Podobnie odłączenie to obejmowało także tylko usprawiedliwionych i obłudników mniej lub więcej złączonych z Kościołem. Trzecią częścią jego posłannictwa względem siebie, jest rozpoczynanie i przeprowadzanie takich spraw interesowych jakie konieczne są do wykonywania jego misji. Zakres i formy tych interesowych spraw są opisane w Biblii, jak np.: Wybór sług lokalnego kościoła i wyznaczenie ich do służby (Dz. Ap. 6:1-6; 13:1-3; 14:23; Tytus 1:5); utrzymywanie czystości doktryny i życia (Dz.:Ap. 15:1-31; 1 Kor. 5:1-13); utrzymywanie sług Prawdy i pomaganie potrzebującym świętym (Gal. 6:6; 1 Kor. 9:14; Filip. 4:15-18; 2 Kor. 8:18-24), i załatwianie spraw odnoszących się do zebrań i karności (Mat. 18:15-17, 19, 20; Żyd. 10:25). Te trzy rzeczy - własny rozwój, odłączenie się od obcych i przeprowadzenie wskazanych przez Boga spraw interesowych - wyczerpują wewnętrzne posłannictwo Kościoła.
(5) Następnie Kościół ma posłannictwo względem świata. Obejmuje ono dwojaką działalność: (1) Dawanie światu świadectwa odnośnie grzechu, sprawiedliwości i mającego nastąpić sądu, tj. zbliżającego się Królestwa (Mat. 5:13-16; 24:14); (2) karcenie świata za grzech a także dla sprawiedliwości i mającego nastąpić sądu (Jana 16:8-11). Te dwie rzeczy wyczerpują jego posłannictwo względem świata. W przyszłym Wieku Kościół mieć będzie posłannictwo całkiem odmienne od tego, jakie ma obecnie względem samego siebie i względem świata. Nie ma jednak potrzeby omawiać obecnie tej kwestii, ponieważ ono nie wchodzi w zakres niniejszego artykułu. Aby zrozumieć jasno organizację Kościoła Wieku Ewangelii, trzeba mieć w pamięci jego trojakie posłannictwo, tak jak jest ono powyżej opisane. Nie zwracanie uwagi na te cele stało się powodem Wielkiej Apostazji przez cały Wiek, podobnie jak uważanie ich sprowadziło przypieczętowanie Wybranych. Katastrofalną rzeczą jest zaniedbywać, a pożyteczną zachowywać Boże urządzenie względem posłannictwa Kościoła i pod wszystkimi innymi względami.
BIBLIJNA ORGANIZACJA KOŚCIOŁA
(6) Gdy zobaczyliśmy już, jakie jest posłannictwo Kościoła, znajdujemy się w lepszym położeniu chcąc badać jego organizację i zrozumieć, czy jest ona odpowiednia do realizacji tego posłannictwa. W tekstach takich jak: Kol. 1:18; 1 Kor. 12:12-30; Efez. 4:4-16, Rzym. 12:4-8 organizacja Kościoła opisana jest pod figurą ludzkiego ciała, organizmu, a nie luźno, dowolnie rozwiniętego Towarzystwa lub Klubu. Powyższe ustępy Pisma Św., zapewniają nas, że jest tylko jedno Ciało, jeden Organizm - Chrystus, mający wiele członków z Jezusem jako Członkiem - Głową. Znajdujemy, że w naturalnym ciele członki różnią się jeden od drugiego w swych funkcjach, przy czym jedne sprawują ważniejsze a inne mniej ważne funkcje i mimo tej rozmaitości, są one harmonijnie połączone między sobą we wzajemnej zależności, pomocności, ocenianiu oraz sympatii. Tak samo jest z Ciałem Chrystusa. gdzie "całe Ciało [jest] przystojnie złożone i spojone we wszystkich stawach, przez które jeden członek drugiemu posiłku dodaje przez moc, która jest w każdym członku".
(7) Ciało to - podobnie jak naturalne - mając wiele członków jest tylko jedną całością, ponieważ ma jednego ducha, jedną nadzieję, jedną pracę, jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest i jednego Boga (Efez. 4:4-6). Jego jedna Głowa zależną od Boga zajmuje się myśleniem, planowaniem, czuciem, pragnieniem i kierowaniem, a ponieważ podobało się Bogu umiejscowić te rozmaite członki, każdy we właściwym miejscu Ciała, Głowa kieruje nimi używając ich zgodnie z poszczególnymi funkcjami w Ciele. Podobnie jak w naturalnym normalnym ciele, które ma tylko jedną głowę, żaden członek nie ma odrębnej i osobnej głowy od innych członków, tak i w tym Ciele, Jezus, którego głową jest Bóg (1 Kor. 11:3), sprawuje funkcje Głowy dla każdego członka, a wszyscy członkowie utrzymują swoje miejsca w Ciele przez dotrzymywanie warunku na jakim do niego weszły, tj. przyjęcia Chrystusa jako swojej Głowy. Pod figurą jednego Ciała, posiadającego wyłącznie jedną Głowę i wiele rozmaicie funkcjonujących, lecz wzajemnie z sobą zespolonych członków, przedstawiona jest najkompletniejsza organizacja jaka kiedykolwiek została utworzona, chociaż nie ma ona wielu rzeczy, które ludzie uważają za konieczne dla organizacji, z którego to powodu wielu nie rozumie, że jest to organizacja duchowa uważając, iż nie jest to zupełnie jakakolwiek organizacja.
(8) Organizacja ta ujawnia się: (1) w sposób szczególny, tj. jako duchowe niewidzialne i wewnętrzne obcowanie świętych pomiędzy lokalnymi, zewnętrznymi i widzialnymi zborami z ich miejscowymi sługami, pracami, urządzeniami i zebraniami oraz (2) w sposób ogólny, tj. jako duchowe niewidzialne i wewnętrzne obcowanie bez żadnego uzewnętrznienia lub widzialności (a) oddzielenie od jego sług ogólnych - Jezusa i Apostołów, teraz niewidzialnych - i "drugorzędnych proroków", którzy służą i współpracują z Kościołem ogólnym w poszczególnych zborach, lub w kilkunastu z nich, na konwencjach słowem i pracą, czy też mniej albo więcej w swoich osobistych przedstawicielach przez pracę, rozmowy, listy i słowo drukowane, jak również (b) osobno od jego sług lokalnych służących świętym w każdym zborze. Całe Ciało wyobrażone jest w każdym poszczególnym zborze z tego powodu, że posiada świętych między swymi członkami. Wewnętrznym węzłem czyli związkiem pomiędzy świętymi w danej miejscowości i pomiędzy nimi a wszystkimi innymi jest duchowa przyjaźń w jednym duchu, jednej nadziei, jednej pracy, jednym Panu, jednej wierze, jednym chrzcie i jednym Bogu. Węzłem zewnętrznym, tj. punktem styczności pomiędzy lokalnym zgromadzeniem i członkami Ciała w tym zborze, są jego prace, jego zebrania i jego urzędnicy, tzn. pastorzy, nauczyciele (słudzy budujący), pomocnicy (diakoni i diakonki) i zarządy (przewodniczący, komitety urządzeń układające porządek spraw itd.), a także okazyjne usługi i współpraca sług Kościoła ogólnego (Rzym. 12:4-8, por. z końcowymi wierszami 1 Kor. 12:28; Efez. 4:11). Również zewnętrznym węzłem lub punktem styczności pomiędzy świętymi w każdym zborze i świętymi wszędzie, są ich konwencje i prace ze sługami Kościoła ogólnego.
(9) Widzimy więc, że prawdziwy Kościół jest niewidzialny, tak lokalnie jak i ogólnie, chociaż objawia się przez swoje prace, urządzenia, zebrania, oraz widzialnych sług niezależnie od tego, czy jest to w jednym miejscu czy wszędzie. Innymi słowami, nie ma ogólnej widzialnej organizacji Kościoła Boga Żywego, która rozmaite zbory lub jednostki czyni organicznie częściami ogólnego widzialnego Ciała, lecz istnieje odkrycie lokalnej części widzialnego Kościoła w postaci lokalnych zborów zewnętrznie zorganizowanych, jak to jest wyżej opisane i używających dla swych celów duchowych sług Kościoła w ogóle, Jezusa i Apostołów oraz "drugorzędnych proroków". Cały zaś Kościół, który jest niewidzialny, znajduje swoje widzialne uzewnętrznienie się w pracach, urządzeniach, zebraniach i sługach Kościoła w ogóle: Jezusie, Apostołach, "drugorzędnych prorokach" zarówno ogólnie jak i lokalnie; w ewangelistach - niekiedy ogólnie, niekiedy lokalnie oraz tylko lokalnie w pastorach i nauczycielach (starszych), pomocnikach (diakonach i diakonkach) oraz zarządach (przewodniczący, komitety urządzeń itd., które kierują sprawami interesowymi).
(Ciąg dalszy nastąpi)
TP ’64, 42-45.