PYTANIA I ODPOWIEDZI
TRZY RODZAJE GRZECHU
PYTANIE: Ile jest rodzajów grzechu?
Odpowiedź: Mówiąc ogólnie, są trzy rodzaje grzechu:
(1) Grzechy wynikające ze słabości lub z ignorancji, albo z obydwóch rzeczy nazywane czasami grzechami powszednimi: "który nie znał, a czynił rzeczy godne karania, mniej plag odniesie" (Łuk. 12:48); "Wiem, żeście to z nieświadomości uczynili, jako i książęta wasi" (Dzieje Ap. 3:17); "śmierć królowała ... nad tymi, którzy nie grzeszyli, na podobieństwo przestępstwa Adamowego" (Rzym. 5:14); "Bo nie czynię dobrego, które chcę; ale złe, którego nie chcę, to czynię. A jeśli ja to czynię, czego nie chcę, już ja więcej nie czynię tego, ale grzech, który we mnie mieszka" (Rzym. 7:19, 20); "bom to z nieświadomości czynił, będąc w niewierze" (1 Tym. 1:13); "jest grzech nie na śmierć" (1 Jana 5:17).
(2) Grzechy, które są zupełnie samowolne, nazywane czasem grzechami śmiertelnymi: "Albowiem niemożebne jest, aby ci, którzy są raz oświeceni, i skosztowali daru niebieskiego, i uczestnikami się stali Ducha Świętego ... Gdyby odpadli, aby się zaś odnowili ku pokucie, jako ci, którzy sobie znowu krzyżują Syna Bożego i jawnie go sromocą" (Żyd. 6:4, 6); "Albowiem jeślibyśmy dobrowolnie grzeszyli po wzięciu znajomości prawdy, nie zostawałaby już ofiara za grzech" (Żyd. 10:26); "Jestci grzech na śmierć" (1 Jana 5:16).
(3) Grzechy częściowo dobrowolne a częściowo wynikające ze słabości lub ignorancji, albo też z ignorancji i słabości nazywane czasami grzechami mieszanymi: "Ten zasię sługa, któryby znał wolę pana swego, a nie był gotowym ani czynił według woli jego, wielce będzie karany" (Łuk. 12:47). "Tedy się począł przeklinać i przysięgać mówiąc: Nie znam tego człowieka ... I wspomniał Piotr na słowa Jezusowe ... a wyszedłszy precz, gorzko płakał" (Mat. 26:74, 75). B.S. `62, 70.
W JAKI SPOSÓB POPEŁNIA SIĘ GRZECH
Pytanie: W jaki sposób może być popełniony grzech?
Odpowiedź: Biorąc ogólnie są cztery sposoby popełnienia grzechu:
(1) Myślą: "A widząc Pan, że wielka była złość ludzka na ziemi, a wszystko zmyślanie myśli serca ich tylko złe było po wszystkie dni" (1 Moj. 6:5); "jeżeliś źle myślał, połóżże rękę na usta" (Przyp. 30:32); "Myśli ich są myśli nieprawości" (Iz. 59:7).
(2) Pragnieniem: "Każdy, który patrzy na niewiastę, aby jej pożądał, już z nią cudzołóstwo popełnił w sercu swoim" (Mat. 5:28).
(3) Mową: "Jeśli kto nie upada w słowie, ten jest doskonałym mężem, który też może na wodzy trzymać i wszystko ciało" (Jak. 3:2).
(4) Uczynkiem: "Były złe uczynki ich" (Ew. Jana 3:19). B.S. `62, 70.
BLUŹNIERSTWO PRZECIWKO DUCHOWI ŚWIĘTEMU
Pytanie: Co jest bluźnierstwem przeciwko Duchowi Świętemu?
Odpowiedź: Słowo bluźnić znaczy mówić źle. Bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu Boga, mocy lub Jego usposobieniu, byłoby aktem mówienia źle o jakiejkolwiek nauce, dziele, przymiocie lub planie Bożym, wbrew przekonaniu mówiącego. Nasz Pan przestrzegał przed tym grzechem w Ew. Mat. 12:31, 32. Z kontekstu widzimy, że Jezus właśnie użył tej Boskiej mocy lub Ducha Świętego, danego mu przez Boga, aby wypędził diabła. Faryzeusze, którzy widzieli ten cud, nie będąc w stanie temu zaprzeczyć, starali się odwrócić jego siłę twierdzeniem, że było to uczynione mocą szatańską. W odpowiedzi na to, Jezus wyraźnie zaznaczył, że moc, której użył, nie była Jego własną. Zapewnił On, że to była Boska moc lub wpływ, mówiąc: "ja duchem Bożym wyganiam diabły". Następnie Jezus zganił ich za złośliwe przypisywanie złemu źródłu tego, co było dobrym uczynkiem, któremu oni nie mogli zaprzeczyć nie dając żadnego dowodu o grzechu, samolubstwie, ambicji lub jakiejkolwiek rzeczy przeciwnej Boskim zarządzeniom danym Jego sprzymierzonemu ludowi w owym czasie.
Jezus wykazał im, że w swojej ignorancji i ślepocie mogli mylnie interpretować Jego Samego, jak i Jego słowa i uczynki i że w podobnej ślepocie mogli też mylnie tłumaczyć i mówić źle o wielu sprawach Bożych; ale, gdy raz moc Boża była przez nich tak jasno widziana w bezpośrednim kontraście z mocą diabelską, to fakt, że mówili o niej źle, wskazywał Jezusowi wyraźnie (On znał ich myśli - w. 35), iż ich serca były w jak najbardziej bezbożnym stanie. Bluźnierstwo przeciwko Bogu (takie jak ignoranckie twierdzenie, że będzie Bóg męczył wiecznie większą część rodzaju ludzkiego) lub przeciwko Jezusowi (takie jak nieświadome twierdzenie, że Jezus narodził się z cudzołóstwa lub z ziemskiego ojca, jak to niektórzy utrzymują, lub też, że Jezus oszukiwał, gdy mówił o swej przedludzkiej egzystencji) może być odpuszczone ludziom - ono będzie im odpuszczone po odpowiedniej skrusze - ponieważ nieświadomość nastąpiła z powodu upadku a Okup został złożony za wszystkich, którzy mają udział w upadku i jego przekleństwie. Lecz grzechy przeciwko wyraźnym objawom łaski nie mogą być przypisane nieświadomości i słabości ciała, czy też dziedziczności, lecz muszą być przypisane świadomej upartości i przewrotności serca, a to jest niewybaczalne.
Jeśli grzech nie jest zupełnie świadomy, np. gdy jest to grzech mieszany, w którym jest tylko pewna doza samowoli lub gdy jest to samowola przeciwko pewnej ilości światła, to niechybnie nastąpią "chłosty". Jeśli grzech będzie świadomy w większym stopniu lub przeciwko większej mierze światła i większej łasce połączonej ze świętą mocą Bożą, to musi być zastosowana sroższa chłosta. Lecz, jeśli przestępstwo pociąga za sobą zupełne, jasne pojęcie dobrego i złego oraz zupełnie świadomą opozycję przeciwko świętej mocy Bożej, to oznaczałoby to wieczne zniszczenie, Wtórą Śmierć, zupełną zapłatę za grzech (Psalm 37:38; 145:20; Iz. 1:28; 2 Tes. 1:8, 9; 2 Piotra 2:1, 12; Dzieje Ap. 3:23; Obj. 21:8).
Przebaczenie grzechów zapewnione przez Okup przykrywa grzechy wypływające z nieświadomości lub słabości, albo z obydwóch rzeczy będących wynikiem upadku, lecz nie osobiste, dobrowolne i rozmyślne grzechy popełnione przeciwko światłości. Jednak nie zapominajmy, że liczne grzechy zawierające pewną miarę samowoli są także połączone z pewną miarą słabości lub ignorancji prawdziwych zasad, lub też z pewną miarą słabości i ignorancji tychże zasad. Odpowiednio do jego nieświadomości i słabości każdy grzech jest przebaczalny przez łaskę Bożą w Chrystusie - przez wiarę w Chrystusa i przyjęcie Jego pojednania; tak samo w tym stopniu, w jakim każdy grzech jest samowolny i celowo popełniony nie ma wybaczenia - musi on być zmazany "chłostami", dopóki w nim tkwi jakaś wybaczalna cecha. Śmierć, czyli zniszczenie jest karą, gdy w danym grzechu nie można dopatrzeć się żadnej wybaczalnej cechy. W ten sposób widziany wszelki dobrowolny grzech jest grzechem przeciwko światłości, grzechem przeciwko Duchowi Świętemu prawdy. Taki więc grzech nie będzie nigdy przebaczony "ani w tym wieku [teraźniejszym wieku złym - Gal. 1:4], ani w przyszłym wieku [w Wieku Tysiąclecia, w dniu sądu świata]".
Z faktów, mających łączność z bluźnierstwem Faryzeuszów przeciwko Duchowi Świętemu wnioskujemy, że kiedy jest popełniony tego rodzaju grzech, to muszą być w nim obecne następujące zasadnicze cechy: (1) że Boskie sprawy, przeciwko którym się bluźni, muszą być przez mówcę znane jako takie; (2) że rozważanie poprzedza jego mowę; (3) że złośliwość pobudza go do mowy; (4) że opozycja do Pana znamionuje jego postępowanie; (5) że jakaś samolubna pobudka pobudza go do mówienia i wreszcie (6) że jest to wypowiedziane świadomie. Formą, w jakiej ten szczególny grzech występuje, jest mowa. Nie jest on popełniony myślą ani czynem, ale tylko mową. Wyrażenie grzech przeciwko Duchowi Świętemu ma szersze znaczenie niż wyrażenie bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu; ponieważ taki grzech może być popełniony przez pobudkę, myśl, słowo lub czyn, podczas gdy bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu jest popełnione tylko przez słowa. Bluźnierstwo więc przeciwko Duchowi Świętemu, jest tylko jedną z czterech form grzechu przeciwko Duchowi Świętemu. Grzech przeciwko Duchowi Świętemu może być także popełniony w trzech pozostałych formach, w których bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie może być popełnione. Jeśli więc w tych sześciu zasadniczych cechach wymienionych powyżej mówiłoby się przeciwko jakiejkolwiek z Boskich rzeczy, takich jak: Boska Osoba, charakter, prawda, dzieła, przedstawiciele itd., to taka mowa stanowiłaby bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu, który to grzech ogranicza się w swojej formie do popełniania mową. B.S. `62, 70.
WŁAŚCIWY KIERUNEK DLA GRZESZNIKÓW
Pytanie: Co ma czynić osoba, która popełniła grzech lub grzechy, uważane przez nią za mniej lub więcej świadome?
Odpowiedź: Przede wszystkim niech nie ulega pokusie Szatana, który chciałby ją nakłonić do wierzenia, że popełniła grzech na śmierć, że nie ma już więcej nadziei dla niej i że przeto jest rzeczą zbyteczną próbować przyjść z powrotem do harmonii z Bogiem, prawdą i sprawiedliwością. Zamiast tego należy pamiętać, że "sprawiedliwy siedemkroć upada, przecie zaś powstaje" (Przyp. 24:16). Udaj się w modlitwie do Boga w imieniu naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa i zapewnij Go o twojej szczerej pokucie (2 Kor. 7:9-11; Psalm 32; 51; 130), o twoim pragnieniu jego przebaczenia i o twoim postanowieniu postępowania w przyszłości po właściwej drodze. Niech taka osoba prosi Boga o przebaczenie grzechów w imieniu i przez zasługę Jezusa (Łuk. 11:4; 15; Dzieje Ap, 13:38, 39; Rzym. 3:24-26; Kol. 1:14, 20-22; 1 Jana 1:9; 2:1, 2,12; Iz. 1:18) i niech będzie pewna, że w ten sposób postępując zarówno Bóg jak i nasz Pan Jezus są gotowi przebaczyć i przyjąć ją z powrotem (Psalm 34:19; Iz. 57:15; Ew. Jana 6:37; Mat. 11:28, 29; 18:21, 22). Niech zostawi to Bogu, jakie "chłosty" On uzna za stosowne jej wymierzyć z powodu samowoli w jej popełnionych grzechach, godząc się znosić te "chłosty" bez szemrania jako karanie, które On na nią ześle w miłości (Żyd. 12:1-13). Fakt, że ktoś popełnił grzech w mniejszym lub większym stopniu świadomy, a jednak jest skruszony i szuka przebaczenia, jest dobrym dowodem, że nie popełnił on grzechu na śmierć, grzechu niewybaczalnego. Ponieważ w wypadku tych, którzy popełnili grzech na śmierć, jest niemożliwe, "aby się zaś odnowili ku pokucie" (Żyd. 6:4-6). B.S.`62, 71.
TP ’68, 62-64.