Dodatek Poslannika Epifanii do II tomu parousyjnego

DODATEK POSŁANNIKA EPIFANII DO II TOMU PAROUSYJNEGO

Liczni czytelnicy Teraźniejszej Prawdy wyrażali wielokrotnie zadowolenie z wydrukowania w T. P'69, str. 69-78 dodatku Posłannika Epifanii do I tomu parousyjnego. Niewątpliwie dodatek do II tomu parousyjnego, zamieszczony poniżej, spełni także swoją misję błogosławienia poświęconych umysłów i serc. Niechaj wpływ Ducha Świętego pogłębia procesy myślowe Czytelników w toku przyswajania treści niniejszego dodatku.

Wydawca

UWAGA I - do stron 35-63

Poniższy list został napisany przez Wydawcę [br. P.S.L. Johnsona] w Chicago, 7 czerwca 1914 r., do naszego Pastora i zacytowany tutaj celem zbicia pewnych krytyk dowodzących, że chronologia naszego Pastora, szczególnie w odniesieniu do czasów pogan, jest błędna:

Serdecznie umiłowany Bracie i Pastorze! Jak o tym wiesz, jest znaczna różnica w poglądzie, czy październik 1914 r. jest końcem czasów pogan, czy nie. Kiedy zauważyłem, że wyznaczając datę narodzenia Jezusa i długość dyspensacyjnych paraleli, wliczałeś części odnośnych lat, przed i po R.P., tzn. trzy miesiące przed i dziewięć miesięcy po styczniu l R.P. traktując je jako jeden rok a nie dwa lata, jak to czyniłeś w innych przypadkach - zwróciłem wówczas, w styczniu 1904 r., Twoją uwagę na fakt, że okres czasu od października 606 r. przed Chr. do października 1914 r. wynosi 2519 a nie 2520 lat. Tak więc w październiku 606 r. przed Chr. byłoby 605 i 1/4 roku, licząc od l stycznia R.P. a w październiku 1914 r. byłoby 1913 i 3/4 roku, licząc od l stycznia R.P. Od tego czasu, aż do bardzo niedawna wydawało mi się, że październik 1915 r. będzie końcem czasów pogan i to w rok po zakończeniu żniwa w 1914 roku. Niedawno jednak zrozumiałem (licząc części odnośnych lat, jako części, a nie pełne lata), że październik 1914 r. jest właściwą datą dla oznaczenia końca czasów pogan, a wierząc, że pogląd ten Ciebie zainteresuje, przedstawiam go Tobie. Fakt, że siedem wymiarów, podanych w 2 tomie książki "Przejścia Wielkiej Piramidy", wskazuje na 607 rok przed Chr., jako początek a październik 1914 r., jako koniec czasów pogan, pobudził mnie do przestudiowania zagadnienia w celu zharmonizowania chronologii związanej z październikiem 607 r. przed Chr. jako początku czasów pogan. Studia te zakończyłem poglądami przedstawionymi w niniejszym liście. Sposób traktowania części odnośnych lat jako takich, a nie pełnych lat, jest przez Ciebie stosowany - i to słusznie - do obliczania 1845 lat równoległości dyspensacyjnych i daty narodzenia Jezusa (B 61, 62, 63, 258, 259).

Najpierw chciałbym bardzo krótko przedstawić, a następnie podać dowody dla poszczególnych punktów. Ze względu na naszych zakłopotanych braci, w związku z dokonaniem licznych zmian w zakresie dat i częściowych zmian w przedstawionych okresach, pozwól mi prosić Ciebie o nie rezygnowanie z przeanalizowania tych dowodów do końca. Na ile, ja rozumiem dowody te są dobrze uzasadnione, a jeżeli metoda jest właściwa umożliwi nam dokładną obronę naszego całego poglądu o okresach proroczych, przeciwko atakom tych, którzy twierdzą, że części odnośnych lat wymagają jeszcze jednego roku więcej do zakończenia czasów pogan, oraz ataków tych, którzy przyjmują 587 lub 586 r., jako datę początku czasów pogan.

GŁÓWNE OKRESY CHRONOLOGICZNE

Zmiany są następujące:

I. Powrót Izraela do Palestyny w październiku 537 r., a nie w 536 r. przed Chr.

II. Początek czasów pogan w październiku 607 r., a nie w 606 r. przed Chr.

III. Długość okresu królów wynosi 512 i 1/2 roku, a nie 513 lat.

IV. Długość okresu sędziów wynosi 449 i 1/2 roku, a nie 450 lat.

V. Od Wyjścia do podziału kraju upłynęło 46 i 1/2 roku, a nie 46 lat.

VI. Od zakończenia Potopu do Przymierza z Abrahamem minęło około 426 5/12 roku, a nie 427 lat.

VII. Od stworzenia Adama do końca potopu minęło 1657 2/12 roku, a nie 1656 lat.

VIII. Dekret Artakserksesa o odbudowaniu Jerozolimy i jej murów był wydany w rzeczywistości w październiku 455 r., a nie w 454 r. przed Chr.

Poszczególne punkty będą rozważane w wyżej podanej kolejności:

I. Dowód, że pierwszy rok panowania Cyrusa trwał od października 538 r. przed Chr. do października 537 r. przed Chr. i że powrót Izraela do Palestyny nastąpił w październiku 537 r.

A. Dowód biblijny: Dan. 1:18-21 por. z Dan. 10:1. (1) Dan. 1:21 stwierdza: "I był tam Daniel aż do roku pierwszego króla Cyrusa". Stosownie do Dan. 10:1 nie może to oznaczać, że Daniel umarł w tym roku, w którym Cyrus został królem Babilonii, ponieważ Dan. 10:1 mówi nam, że w trzecim roku panowania Cyrusa, jako króla Babilonii, Daniel otrzymał objawienie zapisane w księdze Daniela w rozdziałach 10-12. Powiązanie z Dan. 1:17-21 raczej dowodzi, że Daniel pozostawał głównym doradcą monarchy babilońskiego w sprawach mądrości, zrozumienia, wizji i snów, aż do pierwszego roku Cyrusa, króla Babilonii. Dlatego koniec imperium babilońskiego i rozpoczęcie pierwszego roku panowania Cyrusa miały miejsce w tym samym roku.

B. U Daniela 11:1.2 występuje połączony dowód historyczny i biblijny. Oprócz panującego wówczas króla perskiego miało być jeszcze dodatkowo czterech królów perskich (ostatnim był Kserkses), zanim Persja miała zaatakować Grecję. Kserkses był tym, który zaatakował. Idąc wstecz śladami tych królów widzimy, że są nimi: Kserkses 485-474 r. przed Chr., Dariusz Hystaspes 521-485 r. przed Chr., Fałszywy Smerdis 522-521 r. przed Chr., Kambyzes 529-522 r. przed Chr. Cyrus według Kanonu Ptolemeusza, panował 9 lat jako król Babilonii, umarł w 529 r. przed Chr. Stosownie do tego, pierwszy rok jego panowania, jako króla Babilonii przypada na 538 r. przed Chr. Ptolemeusz podaje ten właśnie rok, jako rok upadku Babilonii i stwierdza, że Cyrus był zdobywcą Babilonii, co również potwierdza Izajasz. Daniel 5:30, 31 wykazuje, że Dariusz Med wziął (dosłownie osiągnął) królestwo tej samej nocy, podczas której Balsazar został zabity. Tak więc pierwszy rok panowania Dariusza i pierwszy rok panowania Cyrusa rozpoczął się w tym samym 538 r. przed Chr. Jednakże Dariusz rozpoczął panowanie około czterech miesięcy przed Cyrusem. Sprawdziłem tuzin encyklopedii i wszystkie, z wyjątkiem trzech, wymieniają 538 r. przed Chr., jako tę datę. Encyklopedia "Britannica" w swym nowym wydaniu podaje 539 r. jako datę upadku Babilonii i ten pogląd został przepisany w Encyklopedii Nelsona oraz w Nowej Międzynarodowej Encyklopedii. Myślę, że "539" w "Britannica" jest błędem drukarskim zamiast "538", ponieważ w tej samej encyklopedii hasła: "Cyrus" i "Biblia" - chociaż napisane przez wyższych krytyków - podtrzymują dokładność Kanonu Ptolemeusza i stwierdzają, że 538 r. jest pierwszym rokiem panowania Cyrusa jako króla Babilonii. Konsultowałem się z wieloma historykami i wszyscy oni podawali 538 r. przed Chr., jako datę obalenia przez Cyrusa imperium Babilońskiego. Wszyscy autorzy nie będący wyższymi krytykami przyznają, że 538 r. jest datą upadku Babilonii. Natomiast śledząc domysł Józefusa, który rozumuje, że jeżeli jest wymieniony pierwszy rok panowania Dariusza Meda to musiał on panować co najmniej i drugi rok, wyznaczyli 536 r. przed Chr., jako pierwszy rok panowania Cyrusa. W 1880 r. kiedy odkryto, a później i przetłumaczono tablice Nabonidusa, ostatniego władcy Babilonii i tablice Cyrusa upamiętniające jego zwycięstwa nad Nabonidusem i Balsazarem, uzyskano potrzebną datę, dzięki której ta trudność została pokonana a szczególnie odkąd zrewidowano te tłumaczenia w 1891 r.

To co wprowadziło w błąd pisarzy starożytności było domysłem Józefusa (który był, jak to zostało wykazane, płodnym autorem wielu historycznych błędów), jakoby Dariusz był prawdziwym królem a Cyrus jego generałem i że Dariusz to drugie imię niejakiego Synakseresa II, który według przypuszczenia Józefusa panował od 550 r. przed Chr. nad Medo-Persją, dwa lata jako król Babilonii, a dopiero po jego śmierci Cyrus objął panowanie w 536 r. przed Chr. Dalej Józefus domyśla się, że ten Synakseres, podczas całego okresu swego panowania, szukał odosobnienia, pozostawiając sprawy królestwa w rękach Cyrusa. Tym domysłom można przeciwstawić fakt, że żaden ze starożytnych historyków nie wymienia takiego króla. Od 550 r. przed Chr. Cyrus jest przedstawiony, jako jedyny król Medo-Persji. Annały Nabonidusa, obejmujące lata 554-538, wymieniają Cyrusa jako wyłącznego władcę Medo-Persji po obaleniu Astyagesa w 550 r. przed Chr. To także potwierdzają tablice Cyrusa. Ani annały, ani tablice nie wymieniają żadnego Synakseresa. Tak annały jak i tablice pozostają w harmonii z oświadczeniem Daniela i proroctwem Izajasza. Zgodnie z wymienionymi annałami i tablicami Cyrus najechał Babilonię od południa na początku 538 r. przed Chr. Jego wojska zostały podzielone na dwie armie, jedną dowodził Cyrus osobiście, zaś drugą jego główny generał Gobriasz, grecka forma dla Gabru w annałach. Na kilka lat przedtem Nabonidus swego syna Balsazara mianował wicekrólem i umieścił w Babilonie, podczas gdy Sippare uczynił swoją stolicą. To nie zaprzecza Dan. 5:2, 11, 18 gdzie Balsazar jest nazwany synem Nabuchodonozora, ponieważ w Piśmie Świętym potomkowie wielu generacji są nazywani synami swoich dalekich przodków ("Jezusie, synu Dawida"). Przeciwnie, zgodnie z Jer. 27:7 Nabuchodonozor miał mieć syna i wnuka, którzy jak on mieli panować i być niezwyciężonymi. Następnie Babilon miał upaść. Synem i wnukiem byli: Evil Merodach, wymieniony w annałach oraz Biblii i Tigla Pilesar. Synem ostatniego był Nabonidus, w czasie panowania którego upadł Babilon.

Wracając do Cyrusa i Gobriasza, annały i tablice stwierdzają, że Cyrus zaatakował Nabonidusa w Sipparze, zwyciężył go i zajął jego stolicę 14 lipca 538 r. przed Chr. Dwa dni później Gobriasz, którego armia walczyła z Balsazarem w Babilonie, zajął miasto bez walki, jak o tym mówią annały i tablice. Jest to w zgodzie z Dan. 5:30, 31 i obejmuje symboliczne stwierdzenie z Obj. 16:12 o zmianie koryta Eufratu. Dalej tablice mówią, że Gobriasz przystąpił od razu do wykonywania królewskiej władzy jako wicekról Cyrusa i mianował wielu starostów w prowincjach (zob. Dan. 6:1-3). Jeżeli Balsazar, jako wicekról swego ojca jest, nazywany królem Babilonii, to Gobriasz może też być nazwanym wicekrólem Cyrusa. Fakty te więc wskazują, że pierwszym rokiem panowania Cyrusa jako króla Babilonii, był 538 r. W październiku Cyrus wkroczył do stolicy Babilonii i rozpoczął panowanie.

Tak jak pierwszy i trzeci rok panowania Balsazara (Dan. 7:1, 8:1) nie oznaczają, że Nabonidus nie był najwyższym, jako król, lecz według annałów obaj panowali jednocześnie przez pewien okres królowania Nabonidusa, tak też wyrażenie: "roku pierwszego Dariusza" nie oznacza, że Cyrus nie był najwyższym królem Babilonii. W rzeczywistości było przeciwnie, ponieważ prawie cztery miesiące po upadku Babilonu, tj. w październiku 538 r. przed Chr. gdy Cyrus, zgodnie z annałami i tablicami, przybył do Babilonu to wówczas Dariusz czyli Gobriasz wyposażony w pełnomocnictwa sprawował jeszcze urząd króla, tj. wicekróla Cyrusa. Natomiast autorytet Cyrusa we wszystkich sprawach był najwyższy. Dalej tablice stwierdzają, że Cyrus krótko po tym wydał edykty w językach różnych narodów, tak zmienione, aby stosowały się do każdego przypadku, popierające religie wszystkich jego poddanych w ich odnośnych krajach. Między innymi, zgodnie z Biblią, Żydom wolno było powracać do Palestyny i tam uprawiać ich religie. Okres między październikiem 538 r. i październikiem 537 r. przed Chr. jest więc czasem dekretów Cyrusa. Kiedy II tom był pisany wymienione annały i tablice były jeszcze mało znane. To, iż z nich nie korzystałeś wskazuje, że prawdopodobnie nie wiedziałeś o nich. Przeto nie można było spodziewać się, że włączysz ich odkrycia do II tomu i zupełnie naturalnie przyjąłeś pogląd prawie wszystkich pisarzy chronologii Biblijnej, podających 536 r. przed Chr., jako datę powrotu Izraela. Wyżej przytoczone fakty można znaleźć w Larned's History For Ready Reference, tom 4, 2577 [pierwsze wydanie; więcej szczegółów można znaleźć w drugim wydaniu cytowanej historii, tom 1, 796, 797; tom 8, 6629, 6630].

C. Dowód z równoległych dyspensacji: Równoległe dyspensacje pozwalają nam ustalić miesiąc i rok dekretu na mocy którego Cyrus udzielił Izraelitom zezwolenia i pomocy do powrotu do kraju. Równoległym wydarzeniem, które zaznaczyłeś nawiasami podczas korygowania w Z'05, 183, par. 5 pewnego wywodu w artykule naszego drogiego br. Johna Edgara, było przeniesienie papiestwa do Avignon. Miało to miejsce w marcu 1309 r. (zobacz artykuł w Encyklopedii Britannica o Klemensie V). W marcu 1309 r. mijało 1308 i 1/4 lat od R.P. a w marcu 537 r. przed Chr. było 536 i 3/4 lat przed R.P. Sumą tego jest 1845 lat równoległości. To ustala datę wydania dekretu w marcu 537 roku. "Wypełnienie" 70 lat spustoszenia ziemi wymagało powrotu ludu do niej w październiku, ponieważ w październiku miało miejsce spustoszenie. Było to więc w siódmym miesiącu roku, w którym dekret był wydany (Ezdrasz 3:1). Następujące rozważania wyjaśnią nam sprawę tych siedmiu miesięcy. Zgodnie z księgą Ezdrasza 7:8, 9 Ezdraszowi i jego towarzyszom sama podróż zajęła cztery miesiące; przypuszczalnie Zorobabelowi i jego towarzyszom taką samą ilość czasu. Pozostałe trzy miesiące były bez wątpienia użyte na: rozważanie spraw związanych z powrotem, uregulowanie spraw powracających Izraelitów, zebranie naczyń świątyni i zaopatrzenie się na podróż oraz zgromadzenie się do podróżowania w jednej grupie. Te fakty oraz Pismo Św. zdają się potwierdzać myśl, że październik 537 r. przed Chr., a nie 536 r. przed Chr. jest datą powrotu Izraela do ich ziemi, kończąc tym samym okres 70 lat jej spustoszenia.

II. Dowód, że "czasy pogan" rozpoczęły się w 607 r. przed Chr.

A. Pierwszy dowód wynika z podanego już powyżej; bo jeżeli październik 537 r. przed Chr. jest datą powrotu Izraela, kończącą spustoszenie kraju, to 70 lat spustoszenia i czasy pogan rozpoczynają się jednocześnie. Czasy pogan zaczęły się 70 lat przed październikiem 537 r., a więc w październiku 607 r. przed Chr.

B. Długość okresu czasów pogan. Przyjmując 1914 r. jako datę końca czasów pogan, otrzymamy w październiku 607 r. przed Chr. 2520 pełnych lat. Stąd w październiku 1914 R.P. mija 1913 3/4 lat licząc od stycznia R.P.l; a w październiku 607 r. przed Chr. mija 606 1/4 lat licząc od stycznia R.P.l, co razem stanowi 2520.

C. Pierwszy okres, obejmujący siedem czasów, który rozpoczął się z końcem pierwszego Adamowego dnia i zakończył w październiku 607 r. przed Chr., także tego dowodzi. Podczas gdy wykresy Edgarów nie wykazują tych dat, cyfry i wymiary Piramidy, które oni podają w 2 tomie ich dzieła czynią to wielokrotnie. W podawanych przez nich wymiarach niejednokrotnie wykazują, w przeciwieństwie do cyfr występujących w ich wykresach, że pierwszy dzień Adamowy zaczął się 4126 i 1/4 lat przed R.P. To naturalnie daje nam datę października 4127 r. przed Chr. Licząc okres czasu od końca pierwszego Adamowego dnia (3126 1/4) aż do końca pierwszego cyklu obejmującego 7 czasów, dochodzimy do 606 i 1 lat przed R.P. l. To oczywiście stanowi październik 607 r. przed Chr. Następujące rozważania wykazują datę początku pierwszego Adamowego dnia: Jeżeli październik 1874 r. jest końcem 6000 lat panowania złego, to październik 4127 r. przed Chr. jest jego początkiem (1873 3/4 + 4126 i 1/4 = 6000 lat). Poza tym w swoim wykresie wykazują oni, że od końca pierwszego Adamowego dnia aż do rozpoczęcia się potopu, było 654 lata i podają właściwie 2472 rok przed Chr. jako koniec potopu, a 654 lata przed jego rozpoczęciem się koniec Adamowego dnia, który obliczają na 3126 r. przed Chr. Powinno być 3127 r. przed Chr., bo 2473 r. i 654 lata = 3127 r. W tym ustępie nie popełnili błędu wyznaczając dwa lata, zamiast jednego roku dla stanu niewinności, dzięki zastosowaniu ułamków i 3/4 i 1/4 roku, jako dwóch lat, od października 1 roku przed Chr. do października 1 R.P. Liczne pomiary jakie podają w 2 tomie ich dzieła wskazują, że upadek występuje wtedy kiedy go wykazują, np. 4126 i 1/4 lat przed R.P. stanowi październik 4127 r. przed Chr. Chronologia także wskazuje, że pierwszy dzień Adamowy rozpoczął się w październiku 4127 r. przed Chr., ponieważ 6000 lat od października 4127 r. przed Chr. doprowadza nas do października 1874 r., bo 1873 3/4 + 4126 1/4 = 6000. Stąd 6000 lat zła rozpoczęło się w październiku 4127 r. przed Chr. W tych naprawdę wspaniałych i pomocnych wykresach znajduje się kilka innych drobnych błędów. Data 4127 r. przed Chr. wypadająca jesienią jest początkiem pierwszego Adamowego dnia a 3127 r. przed Chr. końcem tego dnia. Siedem czasów rozpoczynających się wówczas zakończyłoby się w październiku 607 r. przed Chr., tak więc październik 3127 r. - 2520 = październik 607 r.

D. Sześć z siedmiu wymiarów jakie oni podają, aby udowodnić, że październik 1914 r. jest końcem czasów pogan, rozpoczynają się wcześniej niż w październiku 607 r.; one dowodzą, że październik 607 r. jest końcem pierwszego i początkiem drugiego okresu 2520 lat. Jeden wymiar występujący w ich dziele, a pokrywający oba cykle "siedmiu czasów", tj. 5040 lat zaczyna się od północnego końca płyty podstawowej, jako końca Adamowego dnia i osiąga koniec wielkiej galerii, jako koniec Wysokiego Powołania. To dowodzi bardzo przekonywająco, że pierwszy cykl tych siedmiu czasów kończy się, a drugi zaczyna w październiku 607 r. przed Chr.

OKRES KRÓLÓW

III. Długość okresu królów, 512 i 1/2 roku. Komentując w II tomie fakt (Jer. 52:6-8), że Sedekiasz w rzeczywistości panował 10 lat i sześć miesięcy stwierdziłeś, iż ignorując występujący tam ułamek roku, obliczyłeś ten okres jako wynoszący 11 pełnych lat wierząc, że ułamki w chronologii neutralizują się wzajemnie. W świetle faktu, iż wskutek domysłu Józefusa wszyscy uczeni biblijni, z wyjątkiem wyższych krytyków, uznali 536 r. przed Chr., jako datę powrotu Izraela i późniejszego faktu, iż na podstawie wielu wypełnionych proroctw 1874 r. był datą powrotu naszego Pana- taki sposób obliczania części lat był z pewnością duchem prawdziwej wiary, którą ufa tam, gdzie nie może doświadczyć. Odkąd jednak, dzięki opatrzności Pańskiej, fakty historyczne przez odkrycie annałów Nabonidusa i tablic Cyrusa podały nam w łączności z Pismem Świętym 537 r. przed Chr. jako właściwa datę, uważamy za konieczne stosowanie dokładnego obliczania tych ułamków. Fakty więc wymagają, ażebyśmy okres panowania Sedekiasza obliczyli na 10 1/2 roku. Jego detronizacja i pustoszenie ziemi przebiegały jednocześnie tj. w siódmym miesiącu.

W dwa tygodnie (zobacz poprawione tłumaczenie Jer. 52:30 w P '21, 88. par. 2, blisko środka drugiej kolumny) po dziesiątym dniu piątego miesiąca, gdy świątynia zaczęła płonąć i mury zostały rozwalone (Jer. 52:13, 14) - co trwało około dwóch tygodni - zaczęto 23 dnia piątego miesiąca wyprowadzać jeńców do Ryblaty (Jer. 52:15, 24-27). Marsz ten, w oparciu o okres czasu podróży Ezdrasza, jako podstawy wyliczenia, trwał około pięciu miesięcy: ponieważ odległość wynosiła prawie 500 mil (ca 750 km) drogą lądową, a około 320 mil (ca 480 km) drogą powietrzną. Po przybyciu tam Sedekiasz, który panował, jako wasal Nabuchodonozora, został zdetronizowany w wyniku sądu króla (Jer. 52:9-11, 24-27). Tak wiec panowanie Sedekiasza rzeczywiście trwało 10 1/2 roku. W konsekwencji okres królów trwał 512 1/2 lat, co jest wykazane przez dokładne obliczanie ułamków.

IV. Od wyjścia do podziału ziemi upłynęło 46 1/2 roku. Omawiając ten okres słusznie powiedziałeś, że minął rok i ułamek roku od Wyjścia do powrotu szpiegów i obietnicy Pana udzielenia Kalebowi jego części, o którą Kaleb upomniał się i którą otrzymał dokładnie 45 lat po daniu obietnicy. Tym ułamkiem jest dokładnie pół roku. Zgodnie z 4 Moj. 13:20 szpiedzy wyszli w czasie, gdy dojrzewały pierwsze winogrona, tj. mniej więcej na początku sierpnia. Czterdzieści dni później, gdy wracali, było około siódmego miesiąca. Przyniesienie przez nich nie tylko dojrzałych winogron, lecz także innych owoców (4 Moj. 13:23-25) dowodzi, że ich powrót nastąpił jesienią. Tak więc skoro Izrael opuścił Egipt na wiosnę, to półtora roku po tym następowała jesień. Zgodnie z tym od Wyjścia aż do podziału ziemi upłynęło 46 1 roku.

OKRES SĘDZIÓW

V. Okres sędziów, 449 1/2 roku.

Aby przygotować sposób udowodnienia tego punktu muszę udać się do pewnego stwierdzenia zawartego w 2 tomie "Przejść Wielkiej Piramidy" gdzie jest powiedziane, że niezależnie od czasu w jakim król izraelski umierał, królowanie jego następcy zaczynano liczyć od pierwszego dnia, pierwszego miesiąca roku następnego, być może dlatego, że wprowadzenie króla na urząd było odkładane do tego czasu. Z tego powodu lata panowania różnych królów, jak podają księgi Królewskie i Kroniki wynoszą pełne lata z wyjątkiem, gdy Biblia mówi, że było inaczej. Tylko dzięki temu możemy mieć pewność w chronologii, która w czasie końca, jako część "widzenia" "wypowie... a nie skłamie". Wynika to także z dowodu już podanego dla czasów pogan: spustoszenie ziemi i zdetronizowanie Sedekiasza. To także jest widoczne z faktu iż długość panowania każdego króla, z wyjątkiem jednego przypadku, jest podana w liczebnikach głównych, a nie w porządkowych, a korekta była dokonana tam gdzie zachodziła potrzeba, jak w przypadku Sedekiasza. Tak więc Saul, Dawid i Salomon królowali "40 lat" każdy. Nie jest powiedziane, że oni umarli w czterdziestym roku ich panowania. Wyjątek zachodzi w przypadku Azy (2 Kron. 16:13), o którym jest powiedziane, że, umarł w czterdziestym pierwszym roku swego królowania. Ten wyjątek, razem z korektą dotyczącą Sedekiasza, potwierdza tę zasadę. Ty dobrze policzyłeś czterdziesty pierwszy rok jego panowania jako 41 pełnych lat, ponieważ jego następca wypełniał, ten czas, przed rozpoczęciem liczenia lat jego królowania, w przeciwnym razie musielibyśmy odrzucić ten okres. Wiele chronologicznych paraleli oraz pomiarów Piramidy dowodzi, że te lata były dokładnymi latami; na podstawie przypadku Sedekiasza widzimy, że czas panowania królów rozpoczynał się zawsze pierwszego miesiąca roku, tj. wiosną w miesiącu Nisan.

To jest prawdą, ponieważ Kaleb, razem z pozostałymi Izraelitami, otrzymał swoją część ziemi jesienią, a tym samym okres sędziów nie wynosił pełnej liczby lat. Z pewnością trwał pewną liczbę lat plus pół roku. To bez wątpienia manifestuje pewne rozważanie z 1 Król. 6:1 i 2 Kron. 3:2. Te teksty stwierdzają, że Salomon rozpoczął budować świątynię drugiego dnia, drugiego miesiąca w czwartym roku swego panowania, tj. w miesiącu Zif. 1 Król. 6:1 stwierdza też, że to miało miejsce w 580 roku po Wyjściu, tzn. wynosiło 579 pełnych lat i ułamek. Wyjście miało miejsce na wiosnę 14 dnia, pierwszego miesiąca, a w drugim dniu 580 roku od Wyjścia minęło dokładnie 579 lat i 16 dni. Poniższe wyszczególnienie wskazuje, że okres sędziów wynosił 449 1/2 roku:

Od Wyjścia do podziału ziemi ... 46 1/2 roku
Czas panowania Saula .... 40 lat
Czas panowania Dawida . . . 40 lat
Panowanie Salomona do rozpoczęcia
budowy świątyni wynosiło okres
jednego miesiąca więcej niż 3 lata

---------------

129 1/2 roku

Pozostałe z 579 lat były okresem sędziów. Stosownie do tego było 449 1/2 roku. Ten pogląd wymaga, ażeby "hos [greckie, około] 450 lat" w Dz. Ap. 13:20 przetłumaczyć jako "około 450 lat". To także wydaje się być zrozumiałe.

VI. Od zakończenia Potopu do Abrahamowego Przymierza około 426 5/12 roku.

Potop rozpoczął się w jesiennej porze roku, siedemnastego dnia drugiego miesiąca i zakończył następnej jesieni, dwudziestego siódmego dnia drugiego miesiąca. Data potopu była podana zgodnie z rokiem świeckim a nie religijnym, ponieważ dopiero począwszy od Wyjścia Izrael rozpoczynał rok na wiosnę, tzn. rok religijny (2 Moj. 12:2). Przymierze z Abrahamem zostało zawarte dnia 14 Nisan, a w jego 430 rocznicę Izrael został wyzwolony (2 Moj. 12:40-51). W konsekwencji okres od końca potopu do Abrahamowego Przymierza nie stanowił liczby pełnych lat. Był to okres pewnej liczby lat plus pięć miesięcy. Tymczasem przez szereg lat wierzyłem, że temu okresowi brakuje około 6 miesięcy do pełnych 427 lat, rozumiejąc w tym samym czasie, że okres od Wyjścia do podziału wynosił 46 1/2 roku. Myślałem sobie: ułamki znoszą się nawzajem i z tego powodu, z chronologicznego punktu widzenia, nigdy nie przywiązywałem do nich większej uwagi. Później jednak, kiedy studiowałem to zagadnienie zauważyłem, że w 2 tomie "Przejść Wielkiej Piramidy" na str. 249 w uwadze jest powiedziane, że ten okres jest pokazany, jako długi miedzy 426 a 426 1/2 roku. Starannie więc rozważyłem tę sprawę i zauważyłem, że o Abramie jest powiedziane, iż opuszczając Haran miał 75 lat, co miało miejsce około 4 miesięcy przed wejściem do Chanaanu. To, z punktu widzenia chronologii, wg 2 tomu, wynosi około 427 1/2 roku.

Wierzę, że znalazłem sposób, zgodny z chronologią, aby udowodnić, że ten okres wynosi 426 5/12 roku, tj. wytłumaczenie słów: "Sem, gdy miał sto lat, spłodził Arfachsada we dwa lata po potopie" w znaczeniu nie dwa lata po zakończeniu potopu ale dwa lata po rozpoczęciu potopu. Dla kogoś, kto zna tylko język angielski taka interpretacja w pierwszej chwili wydaje się nienaturalna, lecz Ty jesteś dobrze uświadomiony odnośnie faktu, że tak w Starym jak i w Nowym Testamencie często, kiedy jest mowa jak długo po pewnym okresie zachodzi jakieś wydarzenie, okres ten jest włączony, jako część tego czasu, lecz to jest niekiedy ignorowane. Jako przykład każdego przypadku zauważ Mat. 17:1 i Łuk. 9:28. Ta interpretacja więc zgadza się z biblijnym zastosowaniem chronologicznych paraleli, pierwszym cyklem siedmiu czasów, czasem chrztu potopowego i chrztu Chrystusowego i wymiarami Piramidy, wymagającymi tutaj 426 5/12 roku. Dalej, tę interpretację popiera fakt, że o Abrahamie nie jest powiedziane iż miał 75 lat, gdy wszedł do Chanaanu, lecz że w tym czasie on opuścił Haran (1 Moj. 12:4). Pomoże nam tutaj długość okresu podróżowania Ezdrasza z Babilonu do Jerozolimy, wynoszącego 4 miesiące. Podróż Ezdrasza, prawie dwa razy tak długa nie była hamowana przez stada i trzody, jak w przypadku Abrahama, ponieważ Ezdrasz otrzymał pieniądze na zakup w Palestynie owiec i bydła na ofiarę (Ezdrasz 7:16, 17, 22). Podróż Abrahama, hamowana przez bydło i z pewnością rozpoczęta natychmiast po trwających miesiąc uroczystościach żałobnych, związanych ze śmiercią jego ojca, wydaje się, że trwała około czterech miesięcy. Tak wiec miesięczne uroczystości żałobne i około 4 miesiące trwająca podróż w sumie daje około 5 miesięcy. Interpretując te dwa lata po potopie tzn. dwa lata od rozpoczęcia potopu, rozumiem, że od jego końca do śmierci Tarego byłoby 426 lat, stąd około 426 5/12 roku od końca potopu do wejścia Abrahama do ziemi, tj. aż do zawarcia przymierza z Abrahamem.

Natomiast nie tłumaczyć wyrażenia "2 lata po potopie" jak wyżej, znaczy określić ten czas, jako wynoszący 427 5/12 roku, co wprowadziłoby zamieszanie w chronologii, paralelach, wymiarach Piramidy itd. Ten punkt widzenia na tę sprawę wynika z nie dodawania czasu do naszej chronologii, ale przez zmianę datowania pewnych wydarzeń i dokładne liczenie ułamków w ich rzeczywistej długości, co uzdalnia nas do podtrzymywania każdej chronologicznej równoległości i każdego okresu prorockiego, kończącego się dokładnie jak to podają tomy 2 i 3. Skrócenie omawianego okresu o 8 miesięcy dokonało się jak następuje: dodano w przybliżeniu 2 miesiące do okresu od stworzenia Adama do końca potopu (ziemia wyschła 27 dnia drugiego miesiąca, tzn. o dwa dni krócej niż dwa miesiące) i sześć miesięcy do okresu od Wyjścia do podziału ziemi. Tak więc data wejścia do ziemi, przypadająca w październiku 1576 r. przed Chr., jest dowiedziona tak jak data Potopu w listopadzie 2473 r. przed Chr. Rok dodany do czasu wydania przez Cyrusa dekretu, powrotu do ziemi i początku czasów pogan jest neutralizowany przez odejmowanie po 1/2 roku od okresów królów i sędziów. To przesunie w chronologii wszystkie daty o sześć miesięcy wcześniej, od Sedekiasza do wstąpienia na tron Saula, czego w każdym przypadku wymagają paralele. Od lat dziwiłem się dlaczego niektóre równoległości dane przez braci Edgarów w niektórych przypadkach wymagają dodawania ułamków a w innych nie. To rozwiązuje każdą trudność, gdzie paralele zostały właściwie skonstruowane. W licznych przypadkach, gdzie to nie wydawało się słuszne stwierdziłem, że nie miały równoległych wydarzeń. Na przykład wielka Wielkanoc Ozeasza, która jak mówią przedstawia zmartwychwstanie śpiących świętych. Datą równoległą jest kwiecień 1879 r. i bez wątpienia odnosi się do chwalebnej uczty na temat okupu (chrześcijańska Wielkanoc, 1 Kor. 5:7), danej wówczas braciom a trochę później w Tower (Strażnicy), wydanej w lipcu 1879 r. w celu obrony prawdy o okupie przeciwko p. Barbourowi i innym atakującym.

Jest jeden punkt, który mógłby ktoś pomyśleć, jest narażony na niebezpieczeństwo przez ten punkt widzenia, tj. wielki cykl doprowadzający do pozaobrazowego Jubileuszu, ponieważ przez tę metodę datowania, ostatni Jubileusz występuje o jeden rok wcześniej. Będzie to od 627 r. przed Chr. do października 626 r. przed Chr.., zamiast od października 626 r. przed Chr. do 625 r. przed Chr. Lecz nawet to jest w pełni zabezpieczone przed zaatakowaniem w następujący sposób: Izrael wszedł w październiku 1576 r. przed Chr. do ziemi leżącej na wschód od Jordanu, która stanowiła część danej im ziemi (3 Moj. 25:2). Dlatego rok jubileuszowy powinien był rozpocząć się w październiku 1576 r. Przez doliczenie 6 miesięcy, należących także do pierwszego roku wejścia do ziemi, wszystko staje się proste i jest logiczne to co uczynili licząc pięćdziesiąty rok od wejścia do ziemi i wówczas rozpoczynając Jubileusz dziesiątego dnia, siódmego miesiąca. Musieli więc, albo 6 miesięcy doliczyć do pięćdziesięciu lat, albo nie mogliby rozpocząć liczenia od ich wejścia do ziemi, i rozpocząć Jubileusz w październiku. Z tego powodu rok, który byłby liczony jako pierwszy rok cyklu jubileuszowego rozpocząłby się w październiku 1576 r. przed Chr. a 950 lat później ostatni Jubileusz byłby zakończony, tj. w październiku 626 r. przed Chr. Z tego wynika, że wielki cykl, wówczas rozpoczęty, skończyłby się w październiku 1875 R.P., ponieważ 625 1/4 + 1874 3/4 = 2500 lat i jak wykazałeś w II tomie to stanowiłoby koniec typowego Jubileuszu, gdyby trwał; a ponieważ czas pozafigury zajmuje miejsce figury w momencie, kiedy ona by się zakończyła, gdyby trwała, pozaobrazowy Jubileusz rozpoczął się w październiku 1874 R.P.

[VII. Od stworzenia Adama do końca potopu około 1657 2/12 roku, a nie 1656 lat].

[Jak wskazują nasze nawiasy, powyższe zdanie oraz poniższe stwierdzenia nie są częścią oryginalnego listu tutaj zacytowanego, lecz zostały dodane w celu skompletowania całości zagadnienia. Zauważmy, iż Biblia nie mówi, że Noe miał 600 lat, gdy potop się skończył, tj. kiedy było sucho. On miał 600 lat, gdy potop się zaczął, jak porównanie 1 Moj. 7:6 i 11 wskazuje. Stosowna cześć wiersza 11 literalnie przetłumaczona brzmi następująco: "Roku sześćsetnego wieku Noego ..." Noe miał 600 lat w sześćsetnym roku swego życia. Wyrażenie w. 11 oznacza, że w czasie trwania jego sześćsetlecia rozpoczął się potop, nie w tym roku, w którym on skończył 599 lat. Stwierdzenie to porównane z w. 6, który mówi: "A Noemu było sześćset lat, gdy przyszedł potop wód na ziemię", a nie gdy wysechł, tzn. gdy już nie było na ziemi, wskazuje, iż on miał 600 lat, gdy potop się zaczął. Z tego wynika, że potop zaczął się 1656 1/12 r. po stworzeniu Adama i skończył się dokładnie o rok słoneczny później, trwający około 10 dni dłużej aniżeli rok księżycowy. Dlatego od stworzenia Adama do końca potopu było 1657 1/12 roku. Poniższe wyliczenie pomoże w prześledzeniu głównych dat do l R.P.:]

Lata przed R.P = Data przed Chr.

[Od R.P. do odbudowania Jerozolimy 454 3/12 = październik 455 r.

Od R.P. do. powrotu Izraela z Babilonu 536 3/12 = październik 537 r.

Spustoszenie 70 / 606 3/12 = październik 607 r.

Okres królów 512 6/12 / 1118 9/12 = kwiecień 1119 r.

Okres sędziów 449 6/12 / 1568 3/12 = październik 1569 r.

Od podziału ziemi do Wyjścia 46 6/12 / 1614 9/12 = kwiecień 1615 r.

Od Wyjścia do przymierza z Abrahamem 430 / 2044 9/12 = kwiecień 2045 r.

Od przymierza z Abrahamem do końca potopu 426 5/12 / 2471 2/12 = listopad 2472 r.

Od końca potopu do jego początku 1 / 2472 2/12 = listopad 2473 r.

Od początku potopu do upadku Adama 1654 1/12 / 4126 3/12 = październik 4127 r.

Od upadku Adama do jego stworzenia 2 / 4128 3/12 = październik 4129 r.

VIII. Data odbudowy murów Jerozolimy na rozkaz Artakserksesa przypadała około października 455 roku. Ponieważ rozkaz był wydany w miesiącu Nisan, kwietniu (Neh. 2:1-8), a chronologia wskazuje, że pomazanie naszego Pana miało miejsce w październiku, dlatego wyrażenie "od wyjścia słowa..." u Dan. 9:25 nie może oznaczać jego wydania, lecz bez wątpienia oznacza jego wykonanie. Mur został skończony 25 Elul, tj. na 5 dni przed pierwszym dniem siódmego miesiąca, w przybliżeniu około l października (Neh. 6:15). Miało to miejsce w 20-tym roku panowania Artakserksesa (Neh. 2:1). Artakserkses rozpoczął panowanie w 474 r. przed Chr. Dowód tego proszę zobaczyć w książce "Przejścia Wielkiej Piramidy", tom 2, str. 315-327 (pierwsze wydanie; 295-306, drugie wydanie). Wobec tego 20-ty rok Artakserksesa, tj. 19 pełnych lat i część roku, przypadła w 455 r. przed Chr. To wyliczenie jest oczywiście poprawne, ponieważ pomazanie naszego Pana przypadało w październiku 29 r. tj. 28 i 3/4 r. po styczniu l R.P. 454 i 1/4 + 28 i 3/4 = 483 = lata symbolicznych 69 tygodni (69x7 = 483) od ukończenia murów Jerozolimskich do pomazania Jezusa (Dan. 9:25). Przez udowodnienie tego punktu zostało udowodnionych siedem uprzednio wymienionych w tym liście.

Rozumie się samo przez się mój Drogi Bracie, że powyższe nie jest nieuprzejmym krytykowaniem Twoich poglądów dotyczących chronologii. Miłuję Cię za bardzo, ażeby myśleć o takim krytykowaniu Ciebie. Jest to raczej próba - wierzę, że pomyślna - obrony Twoich wyników z zakresu chronologii, ażeby je uczynić odpornymi z pewnych punktów widzenia, które nieprzyjaźni krytycy, wymagający zupełnej dokładności w szczegółach, mogliby podjąć przeciwko tym drobnym niedokładnościom, gdyby je znali. Ty wyraźnie stwierdzasz, że w pewnych przypadkach ignorowałeś zawikłane ułamki (chociaż w dwóch w.w. przypadkach użyłeś je ściśle) wierząc, że neutralizują się nawzajem. Powyższe wskazuje, że istotnie neutralizują się wzajemnie. Twoje więc wyniki są poprawne, pomimo kilku nieznacznych nieścisłości, co jest jeszcze jednym dowodem, wśród wielu, że Pan Jezus używa Twój umysł jako przewód do przekazywania właściwej Prawdy w tym czasie żęcia. Byłbym rad, gdybyś podał Twoje myśli w związku z powyższym, niezależnie od tego kiedy znajdziesz na to wolną chwilę.

Z chrześcijańską miłością i zapewnieniem modlitw pozostaje,

Twój brat w Panu
Paul S.L. Johnson

Autor powyższego listu, po około trzech tygodniach od wysłania listu, spotkał się z naszym Pastorem, który go zapewnił, że zagadnienia przedstawione w liście były dobrze opracowane. Podkreślił on także z zadowoleniem, że dane przedstawione w omawianym liście zabezpieczyły datę 1914 roku, jako datę końca czasów pogan, która musi być podtrzymywana. Wybuch wojny w miesiąc później przyłożył Boską pieczęć na tę datę. Bez wątpienia wielu zmian, jakich wymagałyby te korekty na płytach drukarskich, nie można było przeprowadzić ze względów technicznych.

UWAGA II - do stron 276, 277

Powodem napisania niniejszego artykułu jest fakt odrzucania dyspensacyjnych paraleli. Ażeby pomóc w wyjaśnieniu tego przedmiotu musimy pamiętać, że w dyspensacyjnych paralelach dwa zarysy muszą być zgodne: (1) czas i (2) czynności, tzn. równoległe czynności muszą występować w równoległych czasach. Błędem jaki niekiedy występuje w związku z tym zagadnieniem, są równoległe nie korespondujące ze sobą czynności i nie korespondujące ze sobą okresy. Najbardziej znamiennym przykładem tego jest porównywanie równoległości żęcia w 1914 r., przy końcu Wieku Ewangelii - zarys łaski, ze zburzeniem Jerozolimy w 70 r. - zarys gniewu. Oczywiście ani zarysy łaski i gniewu nie korespondują z sobą, ani 1914 r. nie koresponduje z 70 r.; pierwszy miał miejsce 40 lat po rozpoczęciu się Żniwa Wieku Ewangelii w 1874 r., a drugi 41 lat później po rozpoczęciu się Żniwa Żydowskiego w 29 roku. Błąd ten został odkryty w 1903 r. i skorygowany w 1904 r. w następujący sposób: W związku z licznymi zmianami, jakich wymagały te zarysy, a które były dokonywane na kliszach drukarskich - gdzie wiele zmian nie można było przeprowadzić - jeden paragraf (drugi na str. 245, II Tom - wyd. ang. z 1914 r.) był wstawką w druku, który podawał datę 69 r. jako koniec 40 lat Żniwa Żydowskiego przeciwna dacie 70 r. Ucieczka braci w 69 r. z Jerozolimy do Judei wydaje się być dowodem podkreślającym koniec Żniwa Żydowskiego (Łuk. 21:20, 21). Wówczas były dwa otoczenia Jerozolimy, jedno z daleka, które zakończyło się jesienią 69 r., drugie z bliska, zakończone wiosną 70 r. Ostatnie wykluczało możliwość ucieczki, ponieważ było związane z hermetycznym oblężeniem. Pierwsze było widocznie tym, o którym mówił Jezus w zacytowanym tekście, tym bardziej, że otoczenie wynosiło różnie od 20 do 40 mil i nie było hermetyczne. Umożliwiało to braciom bezpieczną ucieczkę do Pella poza Jordanem, blisko góry Hermon.

Inny błąd, w związku z równoległościami, polega na biegu wydarzeń w żydostwie, doznającym gniewu od 33 r. do 73 r., równoległych do wydarzeń prawdziwego Kościoła Chrześcijańskiego, tak w celu jak i w duchu, od 1878 r. do 1918 r. Prawdziwa równoległość w tym przypadku, w jej drugim członie, stanowi bieg wydarzeń w chrześcijaństwie doświadczającym gniewu od 1878 r. do 1918 r. Innym jeszcze częstym błędem, w związku z paralelami, jest niepowodzenie w podtrzymywaniu równoległości Żniw, od 29 r. do 69 r. i od 1874 r. do 1914 r., jako oddzielnych i różnych od paraleli dyspensacyjnych. Podczas gdy te paralele od października 29 r. do kwietnia 33 r. i od października 1874 r. do kwietnia 1878 są równoległościami, to paralele od kwietnia 33 r. do października 69 r. (gdy równoległości Żniwa kończyły się, dyspensacyjne równoległości trwały jeszcze prawie cztery lata dłużej) i od kwietnia 1878 r. do października 1914 r. (gdy równoległości Żniwa kończyły się, dyspensacyjne równoległości trwały jeszcze prawie cztery lata) nie są równoległościami. W równoległościach Żniwa przez cały czas akty łaski muszą być porównywane z aktami łaski, a akty gniewu z aktami gniewu, tylko w odniesieniu do prawdziwego Chrześcijańskiego Kościoła. Podczas gdy w żydostwie akty gniewu muszą być porównywane z aktami gniewu od kwietnia 33 r. do lipca 73 r., a w chrześcijaństwie od kwietnia 1878 r. do lipca 1918 r., nie będąc wcale aktami łaski w stosunku do nich w równoległych dyspensacjach, w granicach stosownych serii lat. Z faktu, że pierwsze przyjście Chrystusa w 29 r. odpowiada Jego drugiemu przyjściu w 1874, a Jego zmartwychwstanie w 33 r. odpowiada zmartwychwstaniu w 1878 r. śpiących świętych, wnioskujemy, że to co nasz Pan czynił w Żniwie Żydowskim od 33 r. i dalej w stosunku do prawdziwego Kościoła i żydostwa, odpowiada temu co czynili Jezus i Kościół poza zasłoną w Żniwie Ewangelii w stosunku do prawdziwego Kościoła w ciele i w stosunku do chrześcijaństwa. Nie powinniśmy jednak porównywać czynności dotyczących żydostwa od 33 r. do 69 r. z czynnościami dotyczącymi prawdziwego Kościoła tak w duchu jak i w ciele od 1878 r. do 1914 r. Powyższe rozważania, jeśli będą przestrzegane, będą powstrzymywać przed zasadniczymi nadużyciami, którym te równoległości były poddane.

Wiele paraleli branych pod uwagę przez braci Jana i Mortona Edgarów, prócz paraleli żniw i dyspensacji rozważanych w ich książce, z pewnością zasługuje na staranne zbadanie. Wydawca podczas lata 1914 r. prześledził wypełnienie paraleli 2520 lat, której główne zarysy właśnie przedstawił czytelnikom. W latach od 1915 r. do 1918 r., a szczególnie wiosną i latem 1915 r. i wiosną 1918 r. starannie obserwował wydarzenia Wojny Światowej i stwierdził, że zarysy gniewu dyspensacyjnych równoległości, wypełniały się zawsze według czasu księżycowego Jerozolimy w latach od 70 r. do 73 r., w datach podanych przez Józefusa. Te obserwacje wykazały, że alianci korespondują z Żydami, a siły państw centralnych z Rzymianami w wojnie rzymsko-żydowskiej, prowadzonej w latach od 70 do 73 r. Z tego powodu daty (wg czasu księżycowego w Jerozolimie) działalności, przewagi lub na odwrót cierpień Żydów, przedstawiały o 1845 lat później w tych dniach (wg czasu księżycowego w Jerozolimie) działalność, przewagę lub odwrotnie cierpienia aliantów. Także daty działalności, przewagi lub też cierpień Rzymian przedstawiały o 1845 lat później w tych dniach (wg czasu księżycowego w Jerozolimie) działalność, przewagę lub cierpienia sił państw centralnych. Tuż po wypełnieniu prawie wszystkich równoległości 1915 r. Wydawca na konwencji od 5 do 12 września w Hershey przedstawił naszemu Pastorowi niektóre równoległości dotyczące lat 70 i 1915, podkreślając fakt, że prawdopodobnie równoległość będzie postępować do lata 1918 r. Pastor był zadowolony z poparcia dalszymi dowodami jego poglądu dotyczącego równoległości dyspensacyjnych.

Daty i wydarzenia od wczesnej wiosny 70 r. do wczesnego lata 73 r. zaczerpnęliśmy z "Wojny Żydowskiej" Józefusa a odpowiednie daty i wydarzenia od wczesnej wiosny 1915 r. do wczesnego lata 1918 r. zaczerpnęliśmy z 12-ej edycji Encyclopedia Britannica, tomy 30-32, z haseł zatytułowanych: Karpaty, bitwy; Caporetto, bitwa; Dunajec-San, bitwy; Kampanie frontu wschodnio-europejskiego; Narew, bitwy; Niemen, bitwy; Brześć Litewski, bitwy; Serbskie kampanie; Kampanie frontu zachodniego. Wykorzystaliśmy także następujące hasła o wojnie europejskiej, podane w Encyclopedia Americana, tom 28: "Militarne operacje frontu zachodniego" i "Kampanie włoskie". Datowanie dla obu paraleli było zgodne z czasem księżycowym w Jerozolimie, jaki miał miejsce w latach 70-73. Natura tego przypadku, dla wydarzeń w latach 1915-1918, wymagała tego samego czasu. Tylko w jednym miesiącu Nisan w 1918 r. żydowski kalendarz różnił się od opartego na nowiu księżyca w Jerozolimie i wówczas data nowiu księżyca w Jerozolimie wprowadziła korektę zgodnie z wydarzeniami w 1918 r., polegającą na przesunięciu o jeden dzień wcześniej dni tego miesiąca w kalendarzu żydowskim. Tak więc jak już było wykazane poprzednio w przypadku równoległości 2520 lat, równoległości 1845 lat wskazują, że Bóg teraz oblicza miesiące księżycowe według nowiu księżyca rozpoczynającego się w Jerozolimie. W równoległościach jest to widoczne, że odkąd w obu paralelach, 2520 lat i 1845 lat, czas w Jerozolimie był czasem pierwszych członów obu paraleli tj. Jerozolimy w 607 przed Chr. i w latach 70-73 R.P. Dla jasności sprawy i lepszej pomocy dla czytelników przedstawiamy równoległości w równoległych kolumnach:

70 R.P. = 1015 R.P.

14 Nisan - Tytus przybywa do Jerozolimy i rozpoczyna rozkładać swój obóz przed miastem. = 29 marca - Von Hinden- burg rozpoczyna gromadzić wojsko, w celu uderzenia z całej siły na Rosjan w Galicji. W tym samym czasie dążenie Rosjan do przedarcia się przez Karpaty na Węgry przeciwko armii państw centralnych, jest odparte i Rosjanie zostają oskrzydleni.

24 Nisan - Rozpoczyna się oblężenie Jerozolimy. = 8 kwietnia - Rosjanie są pokonani i powstrzymani w ich długiej walce w Karpatach z trzecią armią państw centralnych, w wyniku której rozpoczyna się otaczanie Rosjan.

8 Iyar (2-gi miesiąc) - Pierwszy mur Jerozolimy zostaje przerwany przez Rzymian. = 21 kwietnia - Dalsze posunięcia Rosjan w Karpa-tach zostają ostatecznie wstrzymane przez trzecią armię państw centralnych, która między innymi po-wodując wyczerpanie zapasów amunicji Rosjan, przedziera się przez pierwszy mur ich obrony, osłabiając jednocześnie ich front w Galicji.

12 Iyar - Drugi mur Je-rozolimy zostaje przerwany przez Rzymian. = 25 kwietnia - Niemcy przedzierają się przez linie rosyjskie, zdobywając Litwę i Kurlandię w północnym sektorze frontu wschodniego.

12 Iyar - Rzymianie na przeciwko górnego miasta i wieży Antonii wznoszą wały. = 25 kwietnia - Państwa centralne kompletują gro-madzenie swoich armii w celu wielkiego uderzenia nad Dunajcem

16 Iyar - Rzymianie czynią postęp w posuwaniu się naprzód przeciwko Żydom w Jerozolimie. = 29 kwietnia - Armie państw centralnych zajmują swoje pozycje w związku ze zbliżającą się bitwą nad Dunajcem w Galicji.

29 Iyar - Rzymianie kończą wznoszenie wałów naprze-ciwko wieży Antonii. = 12 maja - Zwycięstwo państw centralnych (1-12 maja) w bitwie nad Dunajcem i Sanem daje im korzystniejszą pozycję, przeciwko różnym częściom linii rosyjskiej w Galicji, szczególnie przeciwko rosyjskiej twierdzy w Przemyślu.

1 (?) Sivan (3-ci miesiąc) - (Józefus niezupełnie jasno podaje tę datę, lecz równoległość wskazuje na 1 Sivan jako właściwą. Uwaga ta odnosi się także do dwóch poniższych dat). Żydzi przez podkopanie się, powodują częściowe zawalenie się wału naprzeciwko wieży Antonii. = 14 maja - Armia państw centralnych dowodzona przez gen. Pflanzera ustępuje pod naciskiem Rosjan w południowo-wschodnim sektorze frontu galicyjskiego i ucieka przez Prut w pobliżu Kołomyi.

3 (?) Sivan - Dwa dni później inna część rzymskich wałów zostaje zniszczona. = 16 maja - Niemiecka armia, zupełnie na południu od krańcowego północnego odcinka linii walki, jest powstrzymana przez Rosjan, zmuszona do złożenia broni i odwrotu na jej poprzednie pozycje.

4-6 Sivan - W ciągu 3 dni Rzymianie wybudowali pierścień okopów wokoło całej Jerozolimy. = 17-19 maja - Państwa centralne czynią przygo-towania do bitwy pod Przemyślem, którą pier-wotnie zamierzały rozpocząć 20 maja lecz odłożyły do 24 maja.

1-29 Sivan - Rzymianie odbudowali ich wszystkie wały naprzeciwko wieży Antonii. = 14 maja do 12 czerwca - Mające powodzenie w Galicji państwa centralne wznoszą serię silnych umocnień przeciwko przeciwstawiającym się Rosjanom w Galicji.

14 Nisan do 1 Tamuz (4-ty miesiąc) - Straty Żydów w Jerozolimie na skutek walki, klęski głodu i zarazy są tak wielkie, że przez jedną tylko bramę wyniesiono 115 380 ciał, nie licząc wielu innych wyniesionych przez inne bramy. = 29 marca do 13 czerwca - Rosjanie w Galicji tracą 391 000 żołnierzy wziętych do niewoli, wiele zabitych i rannych, 304 armaty, 763 karabiny maszynowe i wielką ilość innego sprzętu wojennego.

1 Tamuz - Rozpaczliwe ataki Żydów, na wały naprzeciwko wieży Antonii, zostają odparte z ogromnymi stratami. = 13 czerwca - Rozpaczliwe ataki Rosjan, aby przedrzeć się przez linię państw centralnych w po bliżu Stryja, w celu zdobycia Lwowa zostają odparte z wielkimi stratami.

2 Tamuz - Część rzymskiego obwałowania, w pobliżu wieży Antonii, runęła wskutek podkopu. = 14 czerwca - Korpus państw centralnych południowej armii w Galicji, który przedarł się przez front rosyjski i 12 czerwca przekroczył rosyjską granicę, napotkał zaciekły opór.

3 Tamuz - Różne grupy rzymskich żołnierzy wspięły się na mur Antonii i weszły do świątyni, lecz zostały zmuszone do odwrotu. = 15 czerwca - Po zaciekłym oporze korpus ten został zmuszony do powrotu do Galicji.

4, 5 Tamuz - Rzymianie nie mogąc zdobyć świątyni zdobywają wieżę Antonii. = 16, 17 czerwca - Bitwy tych dwóch dni pozwalają państwom centralnym zacieśnić pozycje Rosjan pod Lwowem, który zostaje zdobyty pięć dni później.

17 Tamuz - Rzymianie rozpoczynają podkopywanie fundamentów Antonii. = 29 czerwca - Uderzenia państw centralnych, zadawane w kierunku północnym przez armie Von Mackensena cofającym się Rosjanom, po upadku Lwowa zaczynają przełamywać rosyjskie linie obrony Warszawy w Polsce w ich południowo-zachodnim i południowym łuku w kierunku wschodnim.

22 Tamuz - Żydzi spalili 35 stóp północno-wschodniego krużganka, przylegającego do świątyni, ponieważ on umożliwiał Rzymianom okrężną drogą przedostawać się do świątyni. = 4 lipca - Państwa centralne manewrem okrążającym Kraśnik w Polsce powodują, iż Rosjanie, nie mogąc utrzymać swoich pozycji, z miejsca poddają się.

23 Tamuz - Rzymianie kończą podkopywanie fundamentów wieży Antonii. = 5 lipca - Atak na wysunięty punkt obronny Warszawy rozpoczyna się natarciem przez Von Mackensena na Rosjan, na wschód od Kraśnika, w celu opanowania linii kolejowej z południa do Warszawy.

24 Tamuz - Rzymianie palą 22 1/2 stopy więcej krużganka świątyni. = 6 lipca - Państwa centralne na skutek przeciwuderzenia Rosjan na czwartą armię Von Mackensena pozostają w dalszym ciągu odcięte od drogi żelaznej z południa w kierunku Warszawy.

27 Tamuz - Żydzi zwabiają wielu Rzymian do pułapki ogniowej na jeden z krużganków świątyni, przez co wielu tych ostatnich zostaje spalonych. = 9 lipca - Atak sił państw centralnych na punkt obronny Warszawy na wschód od Kraśnika, jest powstrzymany straszliwym odparciem.

28 Tamuz - Rzymianie palą cały północny krużganek świątyni. = 10 lipca - Czwarta armia państw centralnych zwycięskim przeciwatakiem odpędza Rosjan od Kraśnika.

8 Ab (5-ty miesiąc) - Rzymianie kończą obwa-łowanie naprzeciw świątyni. = 19 lipca - Postępy i zwycięstwa sił państw centralnych, pod dowództwem Von Mackensena, w bitwach pod Sokalem i Krasnymstawem są powodem rozpoczęcia ewakuacji Warszawy (zakończonej 5 sierpnia).

8, 9 Ab - Rzymianie palą resztę krużganka świątyni, kierując Żydów na wewnętrzny dziedziniec świątyni. = 19, 20 lipca - Zwycięskie wojska państw centralnych, dowodzone przez Von Mackensena, w czasie walk pod Sokalem i Krasnymstawem niszczą pozycje Rosjan na wielkim odcinku frontu zmuszając ich na wielkim obszarze do odwrotu.

9 Ab - Żydzi wypadają z wewnętrznego dziedzińca i atakują Rzymian, znajdujących się na zewnętrznym dziedzińcu, lecz zostają dotkliwie odparci. = 20 lipca - Rosjanie podejmują ciężkie przeciwnatarcie na armie państw centralnych w bitwach pod Sokalem i Krasnymstawem, lecz zostają całkowicie odparci.

10 Ab - Świątynia jest podpalona przez Rzymian w 676 rocznicę spalenia jej przez Nabuchodonozora, przez co wielka liczba Żydów w Jerozolimie zostaje wykluczona z walki. = 21 lipca - Armie Von Mackensena straszliwie biją Rosjan na wielkim obszarze frontu, (przez co upadek Warszawy staje się nieunikniony. Coraz bardziej konieczny staje się odwrót Rosjan na wschód w kierunku bagien Prypeci. Pociąga to za sobą wielkie straty w ludziach i amunicji, wskutek czego wielka liczba Rosjan zostaje wyeliminowana z działań wojennych.

20 Ab- Rzymianie rozpoczynają wznoszenie wałów naprzeciwko górnego miasta. = 31 lipca - Ludendorff jako szef sztabu Von Hindenburga rozpoczyna organizowanie próby okrążenia na północy cofających się Rosjan.

7 Elul (6-ty miesiąc) - Ukończono wały naprzeciwko górnego miasta, którego mury zostały przez Rzymian zdobyte. = 17 sierpnia - Ludendorff rozpoczyna pierwszy etap tej próby zabezpieczeniem w tym celu linii, przez umocnienie linii od Rygi do punktu położonego tuż na północ od Kowna, którego oblężenie rozpoczął 8 sierpnia.

7, 8 Elul - Rozpoczyna się straszliwa masakra Żydów i burzenie górnego miasta. = 17, 18 sierpnia - Ostatecznemu szturmowi na Kowno 17 sierpnia towarzyszą straszliwe straty Rosjan i zniszczenie ich sił, co prowadzi do okrą-żenia ich 18 sierpnia.

9 Elul do 1 Heshvan (8-my miesiąc) - (Ta druga data jest niepewna, lecz została wyprowadzona z paraleli). Rzymianie systematycznie niszczą budynki, mury i wieże Jerozolimy, pozostawiając z tych ostatnich tylko trzy. Spędzają także Żydów, którzy ukryli się w podziemnych jaskiniach, przejściach, grobowcach, cysternach itd. Jerozolimy. = 19 sierpnia do 7 października - Wojska państw central-nych zdobywają I niszczą wszystkie rosyjskie fortece w Polsce, pędzą w wielu bitwach rosyjskie armie na wschód aż linia frontu biegnie niemal prosto na południe: z okolic Rygi na północy do okolic Czerniowca na południu, przecinając błota Prypeci jako odcinek centralny; biorą do niewoli ogromne ilości uciekających Rosjan, których straty tylko w jeńcach wynoszą od wiosny ponad 2 000 000.

29 Tishri (7-my miesiąc) do 30 Kislev (9-ty miesiąc) - Rzymianie w karnej ekspedycji oblegają i zdobywają twierdzę Herodion, masakrują żołnierzy i obywateli, niszczą miasto i fortecę. (Józefus nie określa czasu tego wydarzenia, z wyjątkiem, że miało miejsce tuż po zdobyciu Jerozolimy. Dokładny czas wynika z paraleli). = 5 października do 4 grudnia - Wojska państw centralnych wyruszają w karnej ekspedycji przeciwko Serbii, pokonują armię serbską i kierują ją oraz większość ludności serbskiej do Albanii wśród wielkiego zniszczenia żołnierzy, ludności i mienia.

71 lub 72 R.P. - Rzymianie oblegają i zdobywają fortecę Macheront (gdzie Jan Chrzciciel został ścięty). (Józefus nie podaje roku tego wydarzenia, który wynika z równoległości). = 1916 r. i 1917 r. - Wojska państw centralnych dowodzone przez Von Mackensena całkowicie miażdżą Rumunię, tracącą prawie całe swoje terytorium, większość armii oraz wielką liczbę ludności i bogactw.

Październik i listopad 72 r. - (Daty nie podane przez Józefusa, lecz wyprowadzone z paraleli). Rzymianie pod Bassusem podejmują ekspe-dycję przeciwko tysiącom uciekających z Jerozolimy i Macherontu do lasów Jarden na wschód od Morza Martwego, gdzie całkowicie pokonują i niszczą uciekinierów. = Październik i listopad 1917 r. - Wojska państw centralnych zadają Włochom fatalną klęskę, zmuszając ich do cofnięcia się na szeroką linię frontu od Caporetto w Alpach do i wzdłuż rzeki Piave od Pederobba do morza.

9-15 Nisan 73 R.P. - Masada oblężona i zdobyta przez Rzymian (Józefus nie podaje daty rozpoczęcia oblężenia, którą wyprowadzono z paraleli). = 9-16 kwietnia 1918 r. - Niemcy zadają okrutną klęskę Brytyjczykom i Portugalczykom wzdłuż frontu belgijskiego.

Wiosna 73 r. - Masakra Żydów w Aleksandrii w Egipcie (Józefus nie podaje daty, lecz wprowadza jej opis natychmiast po przed-stawieniu upadku Masady). = 21-27 marca 1918 r. - Rozpoczęła się pierwsza faza wielkiej bitwy w Pikardii, która spowodowała klęskę prawie całej jednej i wielkiej części drugiej armii brytyjskiej zadaną przez Niemców.

73 R.P. - Pierwsza masakra Żydów w Cyrenajce, którzy udali się za nieodpowiedzialnym Jonatanem na pustynię Cyrenajki (Rzymska prowincja zachodnia w północnym Egipcie). (Józefus nie podaje daty dla tego i następnego wydarzenia, lecz opowiada o tych dwóch masakrach natychmiast po wydarzeniach w Aleksandrii, jako ostatnich wydarzeniach wojny rzymsko-żydowskiej). = 17 maja do 15 czerwca 1918 r. - Na rozrzuconej linii walki, na której Rheims stanowi punkt niemal centralny, Niemcy zadają straszną klęskę Francuzom.

73 R.P. - Druga masakra Żydów w Cyrenajce ma miejsce w Cyrenie, stolicy. Jest to ostatnia akcja w wojnie rzymsko-żydowskiej i z nią kończy się Wiek Żydowski w jego członie 1845 lat równoległości. = 10 do 17 lipca - Po raz ostatni Niemcy zadają klęskę Francuzom nad Marną, jako centrum walki. Z tą walką kończy się "Wiek Ewangelii w jego członie 1845 lat równoległości.

Fakty, w tym przypadku dowodzące, że równoległości Rzymian od 70 do 73 r. i państw centralnych od 1915 do 1918 r. oraz Żydów od 70 do 73 r. i aliantów od 1915 do 1918 r. są równoległościami, skłoniły Autora do spodziewania się, iż w wojnie zwyciężą państwa centralne, tak jak na to wskazywały ich równoległości w wojnie rzymsko-żydowskiej. Wyciągnięcie takiego wniosku, opartego na tych przesłankach wydawało się naturalne a jednak było błędne, ponieważ paralela skończyła się około połowy lipca 1918 r. o czym Autor wówczas nie wiedział. Krótko po tym czasie na zachodnim froncie wojny, który pierwotnie, jako całość był pomyślny dla państw centralnych, nastąpił zwrot w kierunku aliantów, a to głównie z powodu zmniejszania się siły ludzkiej, amunicji i aprowizacji w zaopatrzeniu państw centralnych oraz przybycia i uczestniczenia Amerykanów, z wielkim zasileniem zasobów ludzkich i materialnych, co zakończyło wojnę wbrew jego oczekiwaniom. Można zauważyć jak to wynika z niektórych powyższych danych, że wydarzenia występujące w paraleli przy końcu Wieku Ewangelii były o wiele dłuższe w działaniu, aniżeli wydarzenia równoległe przy końcu Żniwa Żydowskiego, na przykład czas oblężenia i upadek Herodionu, jako porównywane z pokonaniem Serbii oraz czas oblężenia i upadek Macherontu, jako porównywane z pokonaniem Rumunii, w rzeczywistości więc w każdym przypadku, gdzie dokładne daty lub lata nie były podane dla wydarzeń w żydowskiej części równoległości. Powinniśmy zdawać sobie sprawę, że w zasadzie w niektórych przypadkach początki, a w innych zakończenia równoległości żydowskich są pokazane przez początki równoległości Wieku Ewangelii, przedstawione powyżej uwadze czytelników. Powyższe równoległości z pewnością wzmacniają zaufanie w prawdziwość dyspensacyjnych równoległości, trwających 1845 lat, wraz z następującymi równoległościami okresu gniewu a ich wypełnienie się z dokładnością do jednego dnia, objawia Boską dokładność w przestrzeganiu czasu. Powyższe fakty, podobnie jak te związane z równoległościami 2520 lat, wskazują, że Bóg liczy według miesięcy księżycowych (a w konsekwencji lat księżycowych) rozpoczynających się w stosownych dniach, w których nów księżyca występuje w Jerozolimie, a który to fakt umożliwia nam obliczać właściwy czas dla ustalenia daty Wielkanocy.

UWAGA III - do stron 276, 277

W Bereańskim podręczniku Biblii (w jęz. ang. część IV, str. 15 tuż przed konkordancją), w oparciu o fakt, że czasy pogan rozpoczęły się od zdetronizowania Sedekiasza w 607 r. przed Chr., podana jest pewna liczba paraleli występujących w 2520 latach równoległości. Są one szczególnie interesujące właśnie teraz z punktu widzenia odrzucania przez niektórych 607 r. przed Chr. jako roku zdetronizowania Sedekiasza. Są one oczywiście uderzającym zbijaniem tych odrzuceń. Sugerujemy, ażeby te równoległości ponownie przeczytać. Pragniemy dodać do nich kilka innych, które zauważyliśmy podczas stycznia 1915 r., a które są związane z oblężeniem Jerozolimy przez Nabuchodonozora i znajdują swoje paralele dokładnie po 2520 latach w 1912 i 1914 roku. Ażeby po porządku zrozumieć te równoległości pamiętajmy, że Nabuchodonozor w tym typie przedstawia Szatana, boga obecnego złego świata, że Jerozolima przedstawia chrześcijaństwo, a Sedekiasz przedstawia cywilne władze chrześcijaństwa. Szatan wytworzył warunki prowadzące do wybuchu Wojny Światowej w rozmyślnym wysiłku odwrócenia uwagi radykałów od ich celu zmienienia jego porządku rzeczy. Do tego planu specjalnie użył państw centralnych, ażeby spełniły jego cel, bez wątpienia rozumując, że lepiej będzie mieć osłabione królestwo w jego duchu, aniżeli silne w innym duchu.

Przypomina się, że w typie Nabuchodonozor dziesiątego dnia dziesiątego miesiąca, w dziewiątym roku panowania Sedekiasza prowadził oblężenie Jerozolimy (Jer. 52:4). W dziewiątym dniu czwartego miesiąca, jedenastego roku panowania Sedekiasza, padły mury miasta, rycerze uciekli (Jer. 52:6, 7), lecz zostali dogonieni i rozproszeni przez Babilończyków. W siódmym dniu piątego miesiąca Nabuzardan, generał Nabuchodonozora, powrócił do miasta (2 Król. 25:8), do którego wszedł dziesiątego dnia i rozpoczął niszczenie miasta oraz świątyni (Jer. 52:12-14). Dwudziestego trzeciego tegoż miesiąca (Jer. 52:15, 26, 27, 30; zobacz poprawione tłumaczenie wiersza 30 w P. '21, 88, par. 2, blisko środka w drugiej kolumnie) wyprowadził niewolników pozostawiając niektórych Izraelitów w kraju pod Godoliaszem, jako zarządcą (Jer. 52:16). Morderstwo Godoliasza, dokonane pierwszego dnia siódmego miesiąca, spowodowało drugiego dnia tego miesiąca (Jer. 41:1-4) opuszczenie domów i rozproszenie ludu (Jer. 4l:l-18), tzn. uniemożliwiło im zamieszkiwanie w tym kraju. Zaraz potem oni udali się do Egiptu. Skoro zdetronizowanie Sedekiasza i spustoszenie ziemi były równoczesne (Present Truth '21, 92, par. l), w drugim dniu siódmego miesiąca miały miejsce oba wydarzenia. Sedekiasz został zdetronizowany w Ryblacie (Jer. 52:9, 10, 27), co prawdopodobnie było spowodowane pięciotygodniową podróżą z Jerozolimy, skąd on wyszedł dwudziestego trzeciego dnia piątego miesiąca (Jer. 52:30). Przybycie do Ryblaty przypuszczalnie miało miejsce pierwszego dnia siódmego miesiąca, w dniu śmierci Godoliasza (Jer. 41:1, 4). Z dwóch powodów rozumiemy, że wyrażenie "a dnia wtórego" (Jer. 41:1, 4) odnosi się do drugiego dnia siódmego miesiąca, jako następnego dnia po morderstwie Godoliasza: (1) Ponieważ zdetronizowanie Sedekiasza i spustoszenie kraju były zsynchronizowane i ponieważ te dwa wydarzenia były najważniejsze z całej serii wydarzeń, którym towarzyszyło trzykrotne wyjmowanie miecza z pochwy przez Nabuchodonozora, powinniśmy znaleźć ich konkretne daty podane w Biblii. Ten ustęp, jeśli jest zrozumiany tak jak powyżej przedstawiono, stanowi jedyne miejsce, gdzie konkretna data jest podana. (2) Równoległość tych dwóch wydarzeń występuje 21 września 1914 r. dokładnie 2520 lat później. To potwierdza, że zrozumienie przez nas daty z Jer. 41:1, 4 jest właściwe. Wszystkie te wydarzenia mają swoje równoległości dokładnie co do dnia po 2520 latach, dnia liczonego według czasu księżycowego przy końcu tego wieku. Te obliczenia księżycowe nie są oparte na obecnym niedokładnym kalendarzu żydowskim, lecz na dniu rozpoczynającym się nowiem księżyca w Jerozolimie. Dane dotyczące nowiu księżyca w 1912 r. i 1914 r. zostały zaczerpnięte z Almanachu Whitakera, klasycznego autorytetu brytyjskiego. Jerozolima znajduje się na 35°, 13', 30" długości wschodniej stąd o 2 godziny 20 minut, 54 sekundy wcześniej od czasu Greenwich.

Jakie daty i wydarzenia miały miejsce 2520 lat po dziesiątym dniu dziesiątego miesiąca w dziewiątym roku panowania Sedekiasza? Data ta rozpoczęła się o godz. 18-ej 17 grudnia i trwała do godz. 18-ej 18 grudnia 1912 r., ponieważ nów księżyca ukazał się dziewiątego miesiąca w Jerozolimie, tj. 8 grudnia 1912 r. o godz.1928.Wydarzenie to było związane z pierwszym spotkaniem na konferencji ambasadorów sześciu wielkich potęg europejskich, która została zwołana przez te państwa w celu rozwiązania sytuacji wojennej na Bałkanach. Konferencja ta po raz pierwszy odbyła się 17 grudnia 1912 r. w Londynie, w Brytyjskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Tego wieczoru zachłanny cel Austrii (dyplomaci Ententy nazwali go "Świńską polityką Austrii"), oznajmiony przez jej ambasadora, dążący poprzez powiększenie własnego terytorium do udaremnienia Serbii jej aspiracji dotyczących portu nad Adriatykiem, położył fundamenty pod Wojnę Światową, która rozpoczęła burzenie chrześcijaństwa, dokładnie w 2520 lat po założeniu przez Nabuchodonozora fundamentów pod zburzenie Jerozolimy na dzień przed rozpoczęciem oblężenia. "Świńska polityka" Austrii wznieciła w Serbii urazę, która ostatecznie doprowadziła do morderstwa Arcyksięcia Austrii, bezpośredniej przyczyny Wojny Światowej. Wskutek stanowiska Austrii podtrzymywanego przez Niemcy i Włochy, Szatan, jako pozaobrazowy Nabuchodonozor rozpoczął oblężenie chrześcijaństwa dokładnie 2520 lat, co do dnia po rozpoczęciu się typu stanowiącego początek oblężenia Jerozolimy, figury chrześcijaństwa.

Następnym wydarzeniem, wymagającym naszej uwagi jest przedarcie się przez mury Jerozolimy dziewiątego dnia czwartego miesiąca w jedenastym roku panowania Sedekiasza. Jaka data i jakie wydarzenie temu odpowiada? Datą tą jest 30 czerwca od godz. 18-ej do l lipca godz. 18-ej 1914 r., ponieważ nów księżyca ukazał się nad Jerozolimą w czwartym miesiącu, tj. 23 czerwca o godz. 1754. Następujące wydarzenie jest związane z pogrzebem Arcyksięcia: Według dokumentów, jakie alianci od czasów wojny otrzymali z niemieckich archiwów, za pośrednictwem niemieckich rewolucjonistów, w nocy z 30 czerwca do dnia 2 lipca 1914 r., miały spotkanie sztaby generalne Niemiec i Austrii, na którym postanowiono, że nadszedł stosowny czas dla wielkiej wojny, "ten dzień", którego się bali i oczekiwali europejscy mężowie stanu. Oba sztaby generalne wówczas i tam właśnie, zadecydowały ją przeforsować. Było to przedarciem się przez mury zarządzeń i sił chrześcijaństwa reprezentowanych między innymi w Trybunale Haskim, mającym zabezpieczać ich pokój i bezpieczeństwo. Równoległe wydarzenie przypadało dokładnie 2520 lat wcześniej, kiedy przez zburzenie murów upadły zarządzenia i siły zabezpieczające pokój i bezpieczeństwo Jerozolimy. W konsekwencji, jak przez wyłom w murach armia izraelska uciekła i została rozproszona, tak obrońcy chrześcijańskiego bezpieczeństwa i pokoju, wielkie potęgi, uciekli przed aniołami spuszczonymi przez Szatana, który spowodował wydanie tej decyzji przez sztaby generalne Niemiec i Austrii (Obj. 7:1, 2). Ci obrońcy zostali rozproszeni w ich radach i wysiłkach, a wodzowie obu stron w różny sposób usidleni przez Szatana, tak jak wodzowie Izraela w figurze byli uwięzieni przez Nabuchodonozora.

Następnym wydarzeniem wymagającym uwagi jest powrót Nabuzardana do Jerozolimy siódmego dnia piątego miesiąca, w jedenastym roku panowania Sedekiasza. Jaka data i jakie wydarzenie temu odpowiada? Data wypadała od godz. 18-ej 28 lipca do godz. 18-ej 29 lipca 1914 r., ponieważ nów księżyca ukazał się nad Jerozolimą dla piątego miesiąca 23 lipca o godz. 459. Co wówczas się wydarzyło? 28 lipca 1914 r. o godz. 2030 Austria wypowiedziała wojnę Serbii. Europejscy mężowie stanu rozproszyli się podzieleni w ich planach i metodach mających odsunąć niebezpieczeństwo wojny wywołanej ultimatum Austrii w stosunku do Serbii, lecz wysiłek się nie powiódł. Deklaracją wojny, która okazała się prekursorem zniszczenia chrześcijaństwa, było wypowiedzenie przez Niemcy wojny Rosji, dokładnie w tym czasie, kiedy 2520 lat wcześniej wypełnił się jej typ. W przypadku Austrii upadli aniołowie zwyciężyli występując przeciwko chrześcijaństwu, jak Nabuzardan zwyciężył występując przeciwko Jerozolimie, dokładnie 2520 lat wcześniej

ZNISZCZENIE ŚWIĄTYNI

Jedna z najsmutniejszych ze wszystkich dat i wydarzeń tej całej równoległości wymaga teraz naszej uwagi - ta, która miała miejsce dziesiątego dnia piątego miesiąca. W typie Babilończycy rozpoczęli niszczenie miasta i świątyni w dniu, w którym dziwnym zbiegiem okoliczności w 70 R.P. Rzymianie zniszczyli świątynię w Jerozolimie. Dokładnie 2520 lat po dniu, w którym Babilończycy rozpoczęli niszczenie miasta i świątyni, przypadał dzień 31 lipca od godz. 18-ej do l sierpnia godz. 18-ej 1914 r. W tym dniu Kaizer, działając pod kontrola Szatana, wypowiedział wojnę Rosji zmieniając tym samym lokalną wojnę między Austrią i Serbią w Wojnę Światową, która rozpoczęła niszczenie pozafiguralnej Jerozolimy, chrześcijaństwa. Rozpoczęcie niszczenia świątyni odpowiada rozpoczęciu niszczenia nominalnego Kościoła, który tak jak władze cywilne w liczbie, prestiżu i wpływie został osłabiony przez Wojnę Światową i dalej bywa osłabiany.

Następnym wydarzeniem podanym w typie Jer. 52:15, 26, 27, 30) było wyprowadzenie więźniów dwudziestego trzeciego dnia piątego miesiąca, właśnie w dwa tygodnie po rozpoczęciu palenia miasta i świątyni. Jaka data temu odpowiada? Datą tą dokładnie po 2520 latach był dzień 13 sierpnia od godz. 18-ej do 14 sierpnia godz. 18-ej 1914 roku. Jakie wydarzenie tego dnia odpowiada, wyprowadzeniu Izraelitów do niewoli? Odpowiadamy: ostateczna decyzja cara ponownego połączenia trzech podzielonych części Polski i udzielenia jej autonomii była w tym dniu ograniczona do napisania i podpisania, a następnego dnia uroczyście ogłoszona całemu polskiemu narodowi. Poniższe rozważanie wyjaśnia tę sprawę. Chrześcijaństwo zawsze preferowało autokrację w swoim imperium a do demokracji i własnych ograniczeń skłaniało się tylko pod przymusem. Rosja posiadała najbardziej autokratyczny rząd w chrześcijaństwie i zmuszenie jej przez okoliczności do udzielenia autonomii jakiejkolwiek części jej imperium oznaczało popadniecie w wielkie ograniczenie, symboliczną niewolę. I od tego czasu obie strony stale udzielały swoim poddanym więcej wolności celem zdobycia ich poparcia. Tak więc autokratyczne chrześcijaństwo mniej lub więcej popadało w ograniczenie, symboliczną niewolę. W łączności z tym pamiętajmy, że wszystkie te równoległe czasy i wydarzenia przedstawiają początki a nie zakończenie pozaobrazów.

Przedostatnia data rozważana w tej łączności dotyczy pierwszego dnia siódmego miesiąca, jedenastego roku panowania Sedekiasza. Wydarzeniami, które miały miejsce w pierwszym dniu siódmego miesiąca były: przybycie Sedekiasza do Ryblaty i zabicie Godoliasza w Masfie. Jaka data po 2520 latach odpowiadała dokładnie pierwszemu dniu siódmego miesiąca? Był to 19 wrzesień od godz. 18-ej do 20 września godz. 18-ej 1914 r. ponieważ nów księżyca nad Jerozolimą ukazał się dla siódmego miesiąca 19 września o godz. 2354. Dzień ten był ósmym dniem walki nad rzeką Aisne. Podczas tych ośmiu dni alianci na froncie zachodnim atakowali fortyfikacje niemieckie z większą gwałtownością i większymi stratami. Po ośmiodniowym ataku uważali możliwość wyparcia Niemców za niemal beznadziejną i postanowili walczyć tylko jeszcze jeden dzień. Na wypadek niepowodzenia w tym dniu postanowili wznieść okopy naprzeciwko niemieckich okopów. Decyzja ta doprowadziła chrześcijaństwo do miejsca poza obrazowej Ryblaty, gdzie miał się odbyć ostateczny sąd, przeciwko jego dzierżawie mocy, ponieważ z tym dniem ona wygasła. Przypadkowo ono też zamordowało partię (Godoliasza), która domagała się prowadzenia wojny poprzednimi metodami. Pamiętajmy, że przez wojnę w okopach definitywnie zadecydowana i wchodząca w następny dzień, chrześcijaństwo, którego dzierżawa władzy wówczas skończyła się, zostało wprowadzone w początek "procesu eksmisji", który będzie trwał czterdzieści lat.

Ostatnia data dotyczy drugiego dnia siódmego miesiąca, jedenastego roku panowania Sedekiasza. W tym dniu Sedekiasz został zdetronizowany, jego synowie, szlachta i oficerowie zostali zabici w jego oczach, potem jemu oczy wyłupiono. Tymczasem Żydzi, którzy pozostali w Palestynie zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów, co przygotowało ich do ucieczki do Egiptu. Było to dokładnie 2520 lat później od godz. 18-ej 20 września do godz. 18-ej 21 września 1914 roku. W tym dniu załamał się atak aliantów w bitwie rad Aisne i wojna pozycyjna, warunkowo zadecydowana poprzedniego dnia, wkroczyła w stadium realizacji jako jedynie dostępna metoda odpowiadająca panującym wówczas warunkom. Decyzja ta w toku działania spowodowała w wysokim stopniu osłabienie chrześcijaństwa odejmując mu prawo do dalszego panowania w ramach Boskiej dzierżawy, niszcząc wielką reputację najwybitniejszych osobistości chrześcijaństwa i zaślepiając cywilne władze chrześcijaństwa na to co się działo w związku z wygaśnięciem jego dzierżawy władzy, stanowiącej początek jego eksmisji. Z pewnością wojna pozycyjna była postępującą eksmisją, której ostatecznym wynikiem będzie całkowite spustoszenie społecznej ziemi, ponieważ wojna pozycyjna z pewnością zapoczątkowała to spustoszenie. Albowiem przez nią narody wyczerpywały się wzajemnie słabnąc w ten sposób przygotowawczo do armagedonu, przez który chrześcijaństwo w obecnym stanie organizacyjnym stanie się "spustoszone bez mieszkańca". Jednakże wojna pozycyjna była początkiem a nie zakończeniem pozaobrazowego spustoszenia.

PARALELE KLUCZEM DAT KSIĘŻYCOWYCH

Powinna tu być zamieszczona uwaga w pewnej mierze związana z naszym przedmiotem. Teraźniejsza Prawda podtrzymuje myśl, że w celu znalezienia pierwszego dnia księżycowego miesiąca powinniśmy liczyć miesiąc, jako rozpoczynający się w dniu nowiu księżyca w Jerozolimie, bez względu na to czy to się zgadza, czy nie, z obecnym (mniej czy więcej nieprawidłowym) kalendarzem żydowskim. Śledząc powyższe równoległe daty w 1912 i 1914 r. zauważyliśmy, że żadna z tych dat nie przypadnie w odpowiednich datach podanych przez kalendarz żydowski. Wszystkie one natomiast przypadły akurat dokładnie na moment rozpoczynania się miesięcy księżycowych związanych z dniem, w którym następuje nów księżyca w Jerozolimie, np. l sierpnia 1914 r. był według kalendarza żydowskiego, dziewiątym dniem piątego miesiąca. Brakowało więc jednego dnia do czasu wymaganego przez paralelę. (Patrz Kalendarz Żydowski na 100 lat). Ale sposób liczenia podany w Teraźniejszej Prawdzie wyznacza bardzo dobrze l sierpnia 1914 r., jako dziesiąty dzień piątego miesiąca. Kalendarz Żydowski wyprzedził o jeden dzień wydarzenia pierwszego i drugiego dnia siódmego miesiąca w jedenastym roku Sedekiasza, podobnie błędnie podawał inne rozważane dni. Fakty te dowodzą, że Bóg obecnie, jak również w Biblii, liczy miesiące księżycowe jako rozpoczynające się z dniem nowiu w Jerozolimie a obecny kalendarz żydowski jest przez Boga pokazany jako mniej lub więcej niezasługujący na zaufanie.

Podane powyżej paralele poznaliśmy od stycznia 1915 r. W tym czasie mało zdawaliśmy sobie sprawę, że one mogłyby być użyte do udowodnienia ludowi w Prawdzie, iż zdetronizowanie Sedekiasza rozpoczęło czasy pogan, ponieważ wówczas nie wyobrażaliśmy sobie, aby bracia wątpili w taką myśl mając pod ręką wszelkie widoczne dowody na tę datę. Jednakże fakty naszych dni pokazują jak łatwo jest nieoświeconym i nieustalonym odpaść od nauk biblijnych. Trzymajmy się dlatego, drodzy bracia, tym mocniej wiernego słowa wiedząc od Kogo nauczyliśmy się go, tj. od Pana przez Jego "wiernego i roztropnego sługę".

TP ’71, 28-43.

Wróć do Archiwum