CZY WYSOKIE POWOŁANIE JEST OSTATECZNIE SKOŃCZONE?
(P `71, 66-75)
ZAISTE nic nie czyni Pan Jehowa, chyba żeby objawił tajemnicę swoją sługom swoim, prorokom (Am. 3:7, przekł. ARV). "Tajemnica Pańska objawiona jest tym, którzy się go boją [czczą], a przymierze swoje oznajmuje im" (Ps. 25:14). "Wam dano wiedzieć tajemnicę królestwa Bożego" (Łuk. 8:10; Mat. 13:11). Czy mamy więc przypuszczać, że nasz Ojciec Niebiański pozostawi Swoich "synów światłości" (Efez. 5:8; 1 Tes. 5:5) w ciemności na tak ważny przedmiot jak koniec żęcia Żniwa Małego Stadka - Oblubienicy Chrystusowej (najważniejszej klasy w Jego wielkim planie zbawienia) - i ostatecznego zakończenia się Wysokiego Powołania, skończenia się zakrytej tajemnicy, "tajemnicy Bożej" (Kol. 1:26, 27; Efez. 5:32; Obj. 10:7)? Oczywiście, że nie!
Tak jak było bardzo ważną rzeczą dla ludu Bożego wiedzieć na początku Wieku Ewangelii, kiedy zostało otwarte Wysokie Powołanie i kiedy można było do niego wejść (Mat. 10:7; Mar. 1:14, 15; Łuk. 16:16), a przy końcu Wieku Ewangelii wiedzieć o czasie powrotu i o obecności naszego Pana w Jego Wtórym Przyjściu oraz kiedy żęcie się zaczęło i miało posuwać się naprzód (Mat. 25:6; 24:14, 31; 13:30, 39-42; Obj. 3:20), jeżeli lud Boży chciał otrzymać od Boga Jego specjalne błogosławieństwa i służyć Mu rozumnie i przyjemnie, tak podobnie jest również bardzo ważną rzeczą dla ludu Bożego wiedzieć o czasie zakończenia się tej pracy żęcia pokrewnych czynności, kiedy inne prace są na czasie do rozpoczęcia i do posuwania ich naprzód (Iz. 30:21; 2 Tym. 2:15), jeżeli lud Boży chce również otrzymać od Boga Jego specjalne błogosławieństwa i chce służyć Mu rozumnie i przyjemnie. Jeżeli żęcie Małego Stadka - Oblubienicy Chrystusowej - i spokrewnione czynności z nim nadal trwają, to powinniśmy być w nich czynnie zaangażowani; ale jeżeli one skończyły się, to jakiekolwiek usiłowanie, by nadal je wykonywać, sprawiłoby Bogu przykrość, Prawdzie przyniosłoby szkodę, zburzyłoby obecną misję naszego Pana dla Jego poświęconego ludu, a przez podtrzymywanie fałszywych nadziei wyrządziłoby wielką niesprawiedliwość tym, którzy poświęcają się po skończeniu się tego żęcia. Jeżeli ktokolwiek będzie uporczywie obstawał przy takich usiłowaniach wbrew lepszemu światłu i znajomości, to ten w odpowiedniej mierze utraci łaskę Bożą i zasłuży sobie na Boską karę.
Niektórzy są obojętni na ten przedmiot. Bogu nie podoba się taka obojętność. Inni zaś czynią błąd zgadywania co do kwestii, czy drzwi do Wysokiego Powołania, są jeszcze otwarte lub nie - niektórzy czynią domysły w jednym kierunku, a inni w innym kierunku. Wyniki jednak wypływające z tego są tak bardzo ważne, iż możemy być pewni, że nasz miłujący Ojciec Niebiański przemówił przez Swoje Słowo na ten przedmiot w nieulegających wątpliwości słowach, tj. "aby się nasza wiara nie gruntowała na mądrości ludzkiej, ale na mocy Bożej" (1 Kor. 2:5). "Ścieżka sprawiedliwych jako światłość jasna, która im dalej tym bardziej świeci, aż do dnia doskonałego [zupełnego]" (Przyp. 4:18). Pastor Russell nauczał (np. w A str. 30-33, nowe wydanie), że więcej światła będzie na czasie po jego śmierci.
Żydzi, którzy z powodu niewiary i zaniedbania nie poznali zmiany w Boskim dyspensacyjnym postępowaniu za ich czasu, stracili wielkie błogosławieństwa od Boga i zostali srogo ukarani (Łuk. 19:44). Czy nie powinniśmy więc rozważyć i starannie zbadać dowody Pisma Św. odnoszące się do zmiany Boskiego dyspensacyjnego postępowania w naszych czasach? Jeżeli chcemy służyć Bogu przyjemnie w duchu i w prawdzie (Jana 4:23,24), to nie będziemy obojętni ani nie odrzucimy lekko to, co przychodzi do nas zbudowane na silnym fundamencie Słowa Bożego, rozumie i faktach, ale będziemy "doświadczać, która jest wola Boża dobra, przyjemna i doskonała" (Rzym. 12:2). Zbadajmy więc w świetle objawionej Prawdy i wypełnionych proroctw Słowo Boże co się tyczy końca żęcia Małego Stadka oraz końca innych czynności Żniwa wykonywanych względem Małego Stadka. Koniec żęcia Małego Stadka niewątpliwie wykaże również czas, kiedy drzwi wejścia do Wysokiego Powołania będą zamknięte. Ponieważ nie ulega wątpliwości, że nikt nie może wejść jako nowy członek do Ciała Chrystusowego, gdy Ciało to już jest zupełnie i ostatecznie zgromadzone - zżęte.
Powinniśmy mieć w pamięci, jak to wykazał Pastor Russell z Równoległych Dyspensacji (zob. np. B 262; C 225-248), że ogólne wezwanie do Wysokiego Powołania ustało w r. 1881 (90 lat temu!) i że tylko dostępne korony dla nowych poświęconych po tej dacie były te, które inni utracili. Stąd po tym czasie Pastor Russell oświadczył, że "poświęcenie któregoś nie mogłoby być zapewnione przez sposobność osiągnięcia nagrody, jako nowej natury i chwały, połączonej z nią, a nadto zaszczytów i nieśmiertelności" (F str. 185 u dołu). Zaś co do nagrody dla tych, dla których nie było dostępnych koron od r. 1881, to br. Russell oświadczył: "Możliwe, że zaliczeni będą oni do rzędu Świętych Starego Testamentu, którzy mieli skłonność poświęcenia, to jest podobania się Bogu, zanim zaczęło się wysokie powołanie" (F str. 187 u góry; zob. również Z 4836, par. 3-6, 10, 11; Z 5761, kol. 2 u góry; Ks. Pytań, str. 433, 434, 438, 439, 445, 446, 431-433; co do szczegółów i stosownych ustępów Pisma Św. odnoszących się do tej klasy, czyli Młodocianych Godnych ["młodzieńców" z Joela 2:28], prosimy zobaczyć artykuły o Rucie - Figura i Pozafigura, Młodociani Godni i Pytania o Młodocianych Godnych w T.P. oraz artykuł: "Święci Starożytni i Nowocześni" podany w T.P `28, 82 - egzemplarze tychże dostarczymy na żądanie).
Zauważymy więc tutaj pokrótce 80 dowodów ze Słowa Bożego, rozumu, faktów i potwierdzeń Piramidy, które jasno wykazują, że wszelkie wezwanie do Wysokiego Powołania dla nowych poświęconych, aby im wyznaczyć korony utracone przez innych, skończyło się i że żęcie Małego Stadka, Oblubienicy Chrystusowej, zupełnie skończyło się w r. 1914-1916. Niektóre z tych dowodów również wykazują, że inne czynności Żniwa względem Małego Stadka są obecnie skończone. Niektóre z tych dowodów były znane przynajmniej częściowo podczas życia br. Russella, a inne ukazały się potem, gdy więcej proroctw się wypełniło. Niektóre z tych dowodów same w sobie nie są rozstrzygające, ale kiedy są rozważane z innymi dowodami, to są niezbite. Podajemy myśl, aby bracia przejrzeli i starannie zbadali wszystkie podane odnośniki, ponieważ z powodu braku przestrzeni nie mogliśmy tu podać wszystkich szczegółów.
IZ. 66:7 I OBJ. 7:1-3
(1) Według Iz. 66:7 na każdym miejscu gdzie był Syjon (Nominalny Kościół; zob. Komentarz Bereański; por. Rzym. 11:26; `Z [Przedruki Strażnicy] 1649, par. 1), pierwej niż zaczął on tam pracować ku porodzeniu (wielki Czas Ucisku; 1 Tes. 5:3; Mat. 24:20-22), Chrystus, Głowa i Ciało ("mężczyzna"), cały opuścił go. Poród Syjonu, który doprowadzi go ostatecznie do śmierci (do zupełnego zniszczenia; 1 Sam. 4:19, 20; zob. E. tom 13, 62, 63), rozpoczął się z początkiem Wojny Światowej w r. 1914 (pierwsza faza wielkiego Czasu Ucisku - Z 5673, 5680, ostatni par., 5698 u góry, 5731 ostatni par.) i szybko rozszerzył się, tak iż na wiosnę 1916 r. był on powszechny w Chrześcijaństwie, a to dowodzi, że w tym czasie zarówno żęcie jak i pokłosie 144 000 członków Kościoła zostało skończone (Z 1648, 1649).
(2) Obj. 7:1-3 wykazuje, że Wybrańcy, Małe Stadko, pełne 144 000 członków, wszyscy mieli być popieczętowani na czołach (dostatecznie oświeceni przez Prawdę, aby umożliwić im opuszczenie Babilonu, czyli świata - tzn. mieli być zżęci) przed Wielkim Uciskiem, który rozpoczął się Wojną Światową ("wiatrem" z wiersza 1-go - por. 1 Król. 19:11, 12; zob. Komentarz Bereański; Z 5753). Nastąpiło to w każdym stosownym kraju zanim Wojna objęła ten kraj (T.P. `27, 75, szp. 2 i str. 76, szp. 1).
"Wiatr", czyli Wojna Światowa (włączając fazę I i II), jest pierwszym stadium wielkiego Czasu Ucisku. Wiatr nie należy mieszać z "wichrem", który dopiero wówczas następuje, gdy "cztery wiatry ziemi" (cztery grupy upadłych aniołów panujące nad czterema oddziałami społeczeństwa ludzkiego - T.P. `27, 75, szp. 2) będą zupełniej zwolnione niż były, kiedy spowodowały wojnę, kiedy zetrą się one w wielkich konfliktach między sobą i spowodują wśród rodzaju ludzkiego symboliczny wicher - stadia rewolucji i anarchii Czasu Ucisku (Jer. 25:29-31, szczególnie w. 32; 2 Król. 2:1, 11 itd.). Według 1 Król. 19:11, 12 "wiatr" (Wojna Światowa) poprzedza "trzęsienie ziemi" (Rewolucję Światową), które jest pierwszą częścią "wichru". Każdy kraj Chrześcijaństwa był objęty Wojną Światową i zgubnie nią dotknięty (chociaż niekoniecznie jako kraj wojujący) przed końcem wiosny 1916 r. Dlatego wszyscy Wybrańcy (144 000 członków spośród Żydów i pogan - Rzym. 11) byli popieczętowani na ich czołach (zżęci) przed skończeniem się wiosny 1916 r.
JANA 9:4 I AM. 9:13
(3) W Ew. Jana 9:4 czytamy: "Jać [my czytamy w manuskryptach watykańskim, synaickim i w najstarszym manuskrypcie greckim] muszę sprawować sprawy onego, który mię posłał, pokąd dzień jest; przychodzi noc, gdy żaden nie będzie mógł sprawować" (w Biblii ang. i w przekł. Diaglotta nie ma słowa nic - dopisek tłum.). Praca, którą wówczas Jezus i Apostołowie wykonywali, była pracą żęcia (Jana 4:34-38; 3:29, 30; Mat. 9:35-10:7; Mar. 3:13-15; Łuk. 9:1-6), a która to praca nie mogła już dłużej być wykonywana po skończeniu się 40-letniego dnia żęcia Żniwa Żydowskiego i nastąpienia nocy. Noc, o której Jezus mówił, nie był to "czas Jego śmierci", jak to wodzowie Brzasku (Brzask ang. z 1970 r., str. 45) i wodzowie w Babilonie nauczają, ale był to czas ucisku, którym zakończył się Wiek Żydowski (zob. Z 3519, par. 9).
Odpowiednio do tego mamy noc, czyli wielki Czas Ucisku, którą kończy się Wiek Ewangelii (Iz. 21:11, 12; Joela 2:2; Am. 5:20; Dan. 12:1; Mat. 24:21, 22; Z 1773, ostat. par.; 4926, par. 3). Noc ta składa się z trzech znamiennych stadiów - wojny, rewolucji i anarchii (1 Król. 19:11,12) - przeplatanych głodem i zarazą (Ezech. 14:21). Noc ta zaczęła się w jej pierwszym stadium w każdym kraju Chrześcijaństwa, gdy został on objęty Wojną Światową. Dlatego gdy wojna zgubnie dotknęła całe Chrześcijaństwo, to noc, w której nikt nie mógł sprawować pracy żęcia, zaskoczyła Chrześcijaństwo. Było to prawdą na wiosnę 1916 r. (chociaż każdy rząd nie wypowiedział wojny, to jednak każdy rząd był objęty wojną i nią dotknięty). Wynika z tego, że nie można było więcej zżąć (lub zebrać w pokłosiu) żadnego członka Małego Stadka po wiośnie 1916 r., gdy noc wielkiego Czasu Ucisku nastąpiła w całym Chrześcijaństwie.
Gdy wszyscy członkowie Kościoła zostali zżęci, to jeszcze inne zarysy pracy Żniwa trwały względem nich, mianowicie: wiązanie w snopy, suszenie, młócenie, przewiewanie, przesiewanie i gromadzenie do spichlerza. Jest rzeczą nie do pomyślenia, aby nastąpił czas, kiedy członkowie Małego Stadka w ciele nie będą mogli wcale wykonywać żadnego rodzaju pracy świadczenia, gdy wszyscy zostaną zżęci i nastąpi noc wielkiego Czasu Ucisku. Brat Russell powiedział pewnego razu, że gdyby nawet wrzucono go do więzienia trzymając go w osamotnionym uwięzieniu, to jeszcze mógłby powiedzieć dozorcy więziennemu, który przynosiłby mu żywność, że "Bóg jest dobry".
(4) Według Amosa 9:13, oracz (Czas Ucisku- zob. Komentarz Bereański; C 237, par. 3; Z 5761) i tłoczący winne jagody (Obj. 14:18-20), zajmą miejsce żeńcy (włączając pokłośnika) i rozsiewającego nasienie (Małe Stadko ganiące świat z powodu grzechu, sprawiedliwości i przyszłego sądu - Jana 16:8-11), czyniąc koniec pracy żeńcy i rozsiewającego nasienie (Z 5761; T.P. `70, 58-61; P `59, 61; `60, 70). To zajęcie żeńcy i rozsiewającego nasienie przez oracza i tłoczącego winne jagody rozpoczęło się, gdy Boskie sądy zaczęły się nad niektórymi narodami z wybuchem Wojny Światowej w r. 1914 i skończyło się ono, skoro tylko całe Chrześcijaństwo zostało objęte tą wojną, a co nastąpiło w każdym kraju przed końcem wiosny 1916 r. Zgodnie z tym, około tego czasu wszelkie żęcie i pokłosie Małego Stadka się zakończyło. Człowiek, który usiłowałby wykonywać pracę żęcia, gdy już literalny oracz zajął jego miejsce (a więc minął go i zorał ziemię przed nim), byłby naprawdę bardzo głupi. Drodzy bracia, nie bądźmy podobnie głupimi (ponieważ Pan oświecił nas) przez usiłowanie żęcia Małego Stadka obecnie, gdy już oracz (wielki Czas Ucisku) przez wiele lat wszędzie wykonuje pracę figuralnego orania i przygotowania ziemi pod przyszły urodzaj. Nadal zachęcajmy drugich do usprawiedliwienia z wiary i do poświęcenia (które jest zawsze właściwe - F 185, par. 3) oraz do wierności w nich. Nie przedstawiajmy jednak nowym poświęconym fałszywą nadzieję, że obecnie stają się oni spłodzeni z Ducha, ale raczej przedstawiajmy im zapewnienie Pisma Św., że będą oni przyjęci przez Boga i oświeceni Jego Duchem przez Chrystusa i że będą oni wielce wynagrodzeni, jeżeli pozostaną wierni.
PSALM 149:5-9; 1 KOR. 10:6-11; EZECH. 9; 44:1, 2
(5) Psalm 149:5-9 naucza, że wszyscy święci, cała liczba 144 000 członków Kościoła, otrzymają zaszczyt wykonywania (duchowej) pomsty nad narodami i (duchowego) karania ludzi, figuralnego wiązania królów i książąt oraz wykonywania nad nimi sądu zapisanego. Natura tej pracy, która była wykonywana od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 r., jest opisana w Z 5451, 5803. Rzecz oczywista, że wszyscy święci musieli być zżęci przed paźdz. 1916 r., aby mieć udział w tej pracy.
(6) Tylko pięć przesiewań w czasie żęcia Wieku Żydowskiego jest opisanych w 1 Kor. 10:6-11 jako pozafigury przykładów (greckie słowo tupoi, czyli typy - zob. przekł. Diaglotta) danych na puszczy, a które to rzeczy "napisane są dla napomnienia naszego, na których końce wieków [tak czytamy w greckim języku] przyszły". Dlatego tylko pięć równoległych przesiewań w czasie żęcia zachodzi podczas końca (Żniwa - Mat. 13:39) drugiego z dwu Wieków - Wieku Ewangelii (1 Kor. 10:11). Wynika więc z tego, że żęcie Żniwa musiało się skończyć przed jesienią 1916 r., kiedy szóste przesiewanie się zaczęło. To szóste przesiewanie zostało spowodowane przez posługiwanie się szóstą bronią ku zabijaniu czyli rewolucjonizmem (Ezech. 9:2; Psalm. 107:11) - szczególnie był to rewolucjonizm występujący przeciwko naukom i zarządzeniom danym przez "onego Sługę". W tym szóstym przesiewaniu (Mal. 3:3, drugie zdanie) utratnicy koron (wszyscy z nich utracili swoje korony do jesieni 1914 r.) zostali objawieni jako tacy. Chociaż bracia w r. 1914 nie znali, to jednak Bóg niewątpliwie znał każdego przyszłego członka Małego Stadka, który okaże się wiernym (Dz. Ap. 15:18) i On wiedział, że wszyscy ci, którym korony ostatecznie zostały przyznane do jesieni 1914 r. zwyciężą, a zatem nie będą żadne korony ponownie przyznawane innym po tym czasie.
(7) Jako wódz klasy (klasy "my" z Obj. 7:3) przedstawionej przez męża z kałamarzem pisarskim (Ezech. 9:2-5, 11), "on Sługa" w scenie z togą 30 paźdz. 1916 r. (Z 6005) rozpoczął - być może nieświadomie - dawać sprawozdanie tego symbolicznego męża, mianowicie, że jego praca została skończona ("Uczyniłem tak, jakoś mi rozkazał" w. 11, tzn. położyłem symboliczny atrament - Prawdę na czołach wszystkich, którzy wzdychali i narzekali nad wszystkimi obrzydliwościami popełnionymi w nominalnym Chrześcijaństwie). W ten sposób przynajmniej przez pantominę br. Russell, który znacząco poprosił nie o prześcieradło lub o koc, ale o "togę", zdał swoje sprawozdanie, że całe Małe Stadko zostało oznaczone lub popieczętowane na czołach. Dlatego żęcie i pokłosie 144 000 członków Kościoła skończyło się przed 30 paźdz. 1916 r. Nie należy to uważać za rzecz dziwną, że uzupełnienie tego oznaczania na czołach Małego Stadka i początek sprawozdania o jego uzupełnieniu było wypełnione w Boskim właściwym czasie, przed śmiercią br. Russella (Mat. 5:18; 24:35).
(8) U Ezech. 44:1,2, brama świątnicy zewnętrznej (odpowiadająca Pierwszej Zasłonie w Przybytku) przedstawia rzeczywiste usprawiedliwienie w wypadku Jezusa, a w wypadku wszystkich innych, którzy poświęcili się w ciągu Wieku Ewangelii pod wezwaniem Wysokiego Powołania ożywione usprawiedliwienie z wiary. Ożywionego usprawiedliwienia doznali tylko ci, którzy mieli być natychmiast spłodzeni z Ducha (Z 4901, 5208). Niejednokrotnie (Ezech. 40:6; 42:15; 43:1) "on Sługa" (mąż z laską do mierzenia) zbadał (wymierzył) przedmiot rzeczywistego usprawiedliwienia Jezusa i ożywionego usprawiedliwienia Kościoła (bramę wejścia do stanu spłodzenia z Ducha) ale obecnie po raz ostatni (Ezech. 44:1, 2 poza którym nie ma już więcej wzmianki o tej bramie) zwraca on uwagę ludu Pańskiego (Ezechiela) na przedmiot ożywionego usprawiedliwienia i całkiem jasno odróżnia go od tymczasowego usprawiedliwienia. Ostatni raz, gdy on ponownie poruszył ten przedmiot (przywiódł mię zaś drogą ku bramie świątnicy zewnętrznej), było to na początku 1916 r. aż do czasu tuż przed jego śmiercią (zob. F, Przedmowę, str. I, III). Przez słowa "a ta była zamkniona" Bóg zwraca szczególną uwagę na fakt, że ostateczny koniec ożywionego usprawiedliwienia i wskutek tego spłodzenia z Ducha dla celów Wysokiego Powołania już nastąpił. Dlatego jakiś czas przed początkiem 1916 r. brama wejścia do Wysokiego Powołania została na zawsze zamknięta.
Jak zauważono w par. 1, Bóg nie pozostawia Swoich "synów światłości" w ciemności. Jako Ten, "który odkrywa tajemnice" (Dan. 2:47) Bóg z zadowoleniem uczy Prawdy, gdy ona staje się na czasie, Swoje poświęcone dzieci, które Go czczą i Mu ufają, a nie spolegają na swoim wyrozumieniu (Psalm 32:8; Przyp. 3:5, 6; Iz. 54:13). Bóg więc wyjaśnia, dlaczego ta brama wejścia do Wysokiego Powołania została już zamknięta i to przed początkiem 1916 r.: "Ta brama zamkniona będzie, nie będzie otworzona [pomimo rozpaczliwych wysiłków ze strony niektórych, aby ją utrzymać otwartą], a żaden [dotąd] nie wnijdzie przez nią [dlaczego?]; bo Pan, Bóg Izraelski [w skompletowanym Chrystusie, Głowie i Ciele], przeszedł przez nią, przetoż będzie zamkniona" (Ezech. 44:2).
OBJ. 6:9-11; JER. 8:20 ITD.
(9) Według Obj. 6:9-11 wszyscy z Małego Stadka mieli być "pobici", "zabici" pod ołtarzem, tzn. poświęceni pod Chrystusem ich Głową, jako pozafiguralny Kozioł Pański, jako druga Ofiara za grzech (3 Moj. 16:15; T 68-76). To obejmuje nie tylko tych w taki sposób "pobitych" przed otwarciem piątej pieczęci i gdy ona została otwarta (począwszy od r. 1309), ale również "ich współsług, a [nawet] ich braci", którzy będą "pobici" (tzn. poświęceni) potem, w pozostałym okresie przed nastąpieniem na Chrześcijaństwo pomsty - zniszczenia - począwszy od jesieni 1914 r. Pomsta ta nie może odnosić się do odrzucenia Babilonu na początku czasu żęcia Żniwa, w 1878 r. Ona odnosi się do zniszczenia Babilonu w Dniu Pomsty. Zniszczenie to zaczęło się 21 września 1914 r. wojną w okopach (Z 5632, par. 9, 10; T.P. `28, 19, szp. 2 u góry). Dlatego przed tą datą wszyscy z klasy Chrystusowej byli poświęceni na śmierć i spłodzeni z Ducha; ich człowieczeństwo było zabite, pobite, tzn. ofiarowane na ofiarę (por. Psalm 50:5; Rzym. 6:11; 12:1).
(10) Ostatni członek Arcykapłana Świata został spłodzony z Ducha natychmiast po przypisaniu mu zasługi Chrystusowej (3 Moj. 16:16-19; T.P. `31, 21; Z 4901, 5208, par. 4), a to poprzedzało czynność z Kozłem Azazela, która rozpoczęła się 20 września 1914 r. (T.P. `32, 28, par. 8; E. tom 6, 142), a więc spłodzenie z Ducha musiało skończyć się przed 20 września 1914 r.
(11) Ostatni więc członek Nowego Stworzenia, który stracił swoją koronę, oczywiście stracił ją przed spłodzeniem z Ducha ostatniego członka. Dowodzi to również, że spłodzenie z Ducha musiało zakończyć się przed 20 września 1914 r., kiedy zaczęła się czynność z Wielkim Gronem jako klasą.
(12) Fakt, że zimowy czas ucisku zaczął się w 1914 r. i objął część Chrześcijaństwa, a w r. 1916 objął całe Chrześcijaństwo i zaznaczył, że wszystkie Nowe Stworzenia, które nie zostały popieczętowane na ich czołach, były utratnikami koron i nie mogły być zachowane w zbawieniu Wysokiego Powołania (Jer. 8:20; D 717, 718), dowodzi, że poprzednio całe Małe Stadko zostało wyzwolone z Babilonu, czyli świata, tzn. zostało zżęte.
(13) O czasie żęcia w szerszym znaczeniu tego słowa, obejmującym również pokłosie, jest mowa jako o "godzinie" (Obj. 14:15, przekł. Diaglotta; Mat. 24:36; 25:13; Mar. 13:32). Oczywiście, że "godzina" ta nie jest okresem o 60-ciu tylko minutach, ale jest to 1/24 część Tysiącletniego Dnia, czyli 41 lat i 8 miesięcy; ta więc godzina zaczęła się 12 września 1874 r., pierwszego dnia siódmego miesiąca księżycowego tego roku, a skończyła się 3 maja 1916 r. Zatem dowodzi to, że do 3 maja 1916 r. wszelkie żęcie włączając pokłosie skończyło się (T.P. `27, 79, par. 26).
(14) Podobnie "godzina pokuszenia" (doświadczenia, wg przekł. Diaglotta; Obj. 3:10), od której Kościół z okresu filadelfijskiego (który to okres skończył się w r. 1874) był zachowany, miała 41 2/3 lat. "Godzina" ta zaczęła się na wiosnę 1878 r. pierwszym przesiewaniem Żniwa (przeciwko Okupowi) i skończyła się w grudniu 1919 r. Wszystkie sześć przesiewań Żniwa (sześć broni ku zabijaniu - Ezech. 9:5-7) zaczęły się i osiągnęły swój szczyt w ciągu tej "godziny". "Godzina" ta skończywszy się w grudniu 1919 r. dowodzi, że żęcie i pokłosie zostały skończone jakiś czas przedtem, ponieważ wszystkie Nowe Stworzenia wówczas żyjące miały specjalne próby w ciągu tej "godziny".
1 MOJ. 15:7-21; OBJ. 16:17; 19:1-3 ITD.
(15) 1 Moj. 15:7-21 podaje dowód czasowy, który wskazuje na 17 kwietnia od godz. 6 wieczorem do 18 kwietnia do godz. 6 wieczorem, tj. na 15 dzień miesiąca Nisan, na pierwszy dzień święta Przejścia (3 Moj. 23:6; 4 Moj. 28:17; 33:3; F 580, par. 3; Z 5869; T.P. `48, 10, par. 4), jako na datę, kiedy ostatni członek klasy Chrystusowej został zapieczętowany na czole. Według Z 3957 (zob. Komentarz Bereański na w. 9) dnie lat ofiarniczych zwierząt i ptaków Abrahama wynosiły 3960 i one przedstawiają tyle właśnie lat. Przymierze było uczynione z Abrahamem 15 Nisan 2045 r. przed Chr., dokładnie 430 lat co do dnia przed Wyjściem Izraela z Egiptu (2 Moj. 12:41), a to znowu stało się w części nocy 15 Nisan 1615 r. przed Chr. (w. 42), ponieważ Izraelici nie mogli opuścić swoich domów podczas nocy 14 Nisan (w. 22). Data 15 Nisan 2045 r. przed Chr. daje 2044 lata i 8 1/2 miesięcy przed 1 stycznia 1 r. po Chr. Różnica więc między 3960 lat i 2044 lat i 8 1/2 miesięcy wynosi 1915 lat i 3 1/2 miesięcy, a która od 1 stycznia 1 r. po Chr. kończy się (wg czasu księżycowego) 17 kwietnia od godz. 6 wieczorem do 18 kwietnia godz. 6 wie-czorem, czyli 15 Nisan 1916 r. (a nie 1915 r., jak to podaje Clayton Woodworth w Komentarzu Bereańskim). Stąd pełne 3960 lat od 15 Nisan 2045 r. przed Chr. skończyły się 15 Nisan 1916 r.
W 1 Moj. 15:8 Abraham nie pyta się, kiedy odziedziczy ziemię, ale "po czymże poznam, iż ją odziedziczę?" - chciał on pewnego upewnienia. Bóg odpowiednio wskazał na Nasienie obietnicy. Kiedy ostatni członek klasy Chrystusowej będzie znaleziony i w jego człowieczeństwie położony na ołtarzu ofiary oraz okaże, że ofiara ta naprawdę została złożona przez opuszczenie symbolicznego Egiptu w symbolicznym czwartym pokoleniu (1 Moj. 15:13-16) - tzn. (1) Wiek Patriarchów, (2) Wiek Żydowski, (3) Wiek Ewangelii, (4) Wiek Tysiąclecia (w którym znajdujemy się już od r. 1874) - to wówczas podstawa zapewnienia będzie zupełna; ponieważ wówczas Nasienie, które da Abrahamowi i innym podobnym do niego dziedzictwo, będzie zupełnie popieczętowane (Dz. Ap. 7:5; Żyd. 11:39,40). Zgodnie z tym, 1 Moj. 15:7-21 dowodzi, że 15 Nisan 1916 r., który to dzień skończył się 18 kwietnia o godz. 6 wieczorem, ostatni członek klasy Chrystusowej dowiódł, że jego człowieczeństwo zostało ofiarowane przez opuszczenie symbolicznego Egiptu, tzn. przez jego zdobycie wystarczającej ilości Prawdy (otrzymał pieczęć na czole), aby odłączyć się od tego obecnego złego świata włączając Babilon.
(16) Oddział Wielkiego Grona na czele Strażnicy ogłosił 26 marca 1918 r., że Małe Stadko było w tym czasie skompletowane w swoich członkach. Był to "głos wielki z kościoła niebieskiego [raczej, ze świątyni Bożej, wg manuskryptu synajskiego; słowa "od stolicy" nie znajdują się w manuskrypcie synajskim.; one stosują się do Małego Stadka - Obj. 19:5 - ale nie do Wielkiego Grona; o Wielkim Gronie, podobnie jak o Małym Stadku, może być mowa jako o świątyni Bożej, gdy jeszcze znajduje się w ciele - 1 Kor. 3:16, 17; 6:19; 2 Kor. 6:16-18], mówiący: "Stało się" (Obj. 16:17; zob. Komentarz Bereański; T.P. `35, 96, par. 81 i str. 97, szp. 2; T.P. `27, 77, par. 20, 21). To więc z poprzednimi wydarzeniami dowodzi, że żęcie już przedtem się skończyło.
(17) Poselstwo Wielkiego Grona odnoszące się do osądzenia wielkiej wszetecznicy, które jest opisane w Obj. 19:1,2 i na które wyrażają zgodę 24 księgi Starego Testamentu oraz cztery wielkie przymioty charakteru Bożego (w. 4), zaczęto ogłaszać w r. 1917 przez tom 7 (wśród licznych złych zarysów ma ten tom niektóre dobre punkty) i przez różne ulotki, kazania itd. A to dowodzi, że jakiś czas przedtem całe Małe Stadko zostało zżęte.
(18) Fakt, że zwolennicy Towarzystwa w r. 1918 (po ograniczeniu ich przez jakiś czas w rozpowszechnianiu tomu 7 itd.) na nowo ogłaszali to samo poselstwo, a więc znowu mówili: "Halleluja!" (Obj. 19:3) i że do nich przyłączyły się inne grupy Wielkiego Grona, dowodzi, iż żęcie skończyło się jakiś czas przedtem.
(19) Objawienie "onego złego sługi", którego działalność jako takiego nastąpiła natychmiast po skończeniu się pracy "wiernego i roztropnego sługi" (Mat. 24:45-47, 48-51; zob. D, Appendix, str. 658-674; P `45, 24-29; `70, 68-73; T.P. `26, 6-12), jest innym dowodem, że żęcie Małego Stadka już poprzednio się skończyło.
WALKI GIEDEONA, PRZYPOWIEŚĆ O GROSZU ITD.
(20) Pierwsza Walka pozafiguralnego Giedeona, która nastąpiła po zupełnym wyborze i spłodzeniu z Ducha Jego pozafiguralnych 300 mężów (ostatnich członków Małego Stadka - Z 4083, 5607) i po wydaleniu ostatniego członka z Małego Stadka do Wielkiego Grona z powodu jego niepomyślnej próby (Sędz. 7:6,7), rozpoczęła się w r. 1914, przy końcu siedmiu pozafiguralnych lat (Sędz. 6:1), czyli przy końcu Czasów Pogan, a skończyła się ona na jesień 1916 r. (T.P. `47, 34). Wynika z tego, że całe Małe Stadko było spłodzone z Ducha do jesieni 1914 r., a przed jesienią 1916 r. otrzymało dosyć Prawdy, aby być zżęte i uzdolnione do wzięcia udziału w Pierwszej Walce pozafiguralnego Giedeona, która skończyła się w jesieni 1916 r.
(21) Trzy grupy pozafiguralnych Lewitów jako takie, przedstawione przez mężów z pokoleń Neftalim, Aser i Manases, weszły w walkę z pozafiguralnymi Madianitami - z pewnymi błądzicielami (Sędz. 7:23; T.P. `47, 50, 51, szp. 1), więc całe Małe Stadko musiało być już poprzednio zżęte; ponieważ wszyscy z niego mieli udział w pierwszej walce Giedeona, zanim trzy grupy Wielkiego Grona jako takie mogły wejść w ich bratnią walkę.
(22) Objawienie Młodocianych Godnych jako oddzielnej i odrębnej klasy już na początku 1917 r. (pozafiguralni mężowie efraimscy; Sędz. 7:24-8:3; T.P. `47, 51-53) dowodzi, że przed tym czasem żęcie i pokłosie Małego Stadka skończyło się; ponieważ Młodociani Godni nie mogliby być poznani, jako oddzielna i odrębna klasa, gdyby Małe Stadko było nadal żęte.
(23) Wtóra Pozafiguralna Walka Giedeona (Sędz. 8:4-26), która rozpoczęła się w 1920 r., jest innym dowodem, że żęcie Małego Stadka zostało skończone przed tym czasem; ponieważ wszyscy z Małego Stadka mieli udział w Pierwszej Walce Giedeona.
(24) To, że czynność z oddziałem Kozła Azazela w Kościele Nominalnym odbywała się podczas Wtórej Walki Giedeona i że potem zaczęła się czynność Najwyższego Kapłana z oddziałem Kozła Azazela w Prawdzie dowodzi, iż żęcie musiało się skończyć przedtem.
(25) To, że pozafiguralni Meraryci i Gersonici (4 Moj. 7:1-8; T.P. `27, 78, par. 24; E. tom 7, 47, 48) otrzymali sześć symbolicznych wozów (organizacji - E. tom 7, 137 u góry), które zaczęto rozdawać w 1917 r., dowodzi, że pozafiguralny Przybytek (Małe Stadko) musiał być poprzednio ukończony i pomazany (4 Moj. 7:1).
(26) Objawienie pozafiguralnych Lewitów w ośmiu grupach pod złym kierownictwem dowodzi o skończeniu się żęcia; ponieważ Małe Stadko musiało być uzupełnione, zanim te grupy mogły być objawione przez swój rewolucjonizm stojący w opozycji do Małego Stadka. (Gerson miał dwóch synów, Kaat czterech, a Merary dwóch; w ten sposób było osiem grup lewickich - 4 Moj. 3:17-20).
(27) W C, str. 245 br. Russell pokazuje, że "grosz" z przypowieści o Groszu (Mat. 20:1-16) przedstawia "zaszczyty Królestwa"; ale w czerwcu 1914 r. (zob. Z 5473, szp. 1 u dołu) odnosi się on do szemrania, które nastąpiło po otrzymaniu Grosza i zapytuje: "Jak więc możemy stosować tę przypowieść logicznie w zgodzie z naukami innych ustępów Pisma Św. odnoszących się do nagrody klasy królestwa?" I na to odpowiada: "Możemy myśleć o tej przypowieści tylko w jeden sposób, tj. stosując ją zupełnie do doświadczeń klasy królestwa w jej obecnym życiu, szczególnie do tych, którzy będą żyć przy końcu Wieku Ewangelii". W tak zrozumianej przypowieści Grosz okazuje się być specjalnym zarysem "stokrotności" otrzymanej w tym życiu (Mar. 10:29, 30). Pierwszym rozdaniem Grosza z rąk "onego Sługi" sprawcy przypowieści (Mat. 20:8, 9 - zob. T.P. `34, 18-28; 27, 76, par. 16), było udzielenie specjalnego zaszczytu Królestwa wszystkim świętym - zaszczyt brania udziału w szczególnej służbie od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 r. Ten specjalny zaszczyt jest również zobrazowany w użyciu przez wszystkich świętych symbolicznego miecza po obu stronach ostrego w wykonywaniu sądu, w ich braniu udziału w pozafiguralnej Pierwszej Walce Giedeona, w ich wyznawaniu grzechów Chrześcijaństwa nad Kozłem Azazela i w ich braniu udziału w pozafiguralnym Pierwszym Uderzeniu Jordanu.
Nie powinniśmy "mieszać wszystkie te figury" (C 217), ale powinniśmy uznać, że różne figury są często użyte celem pokazania tej samej rzeczy z różnych punktów widzenia. Jezus więc zilustrował Królestwo różnymi figurami (Mat. 13:3, 24, 31, 33, 44, 45, 47) i użył On dobrego nasienia, dobrych ryb, pszenicy, owiec, światła, soli, żołnierzy, dziewic, gałęzi, kamieni, klejnotów itd. celem przedstawienia członków Swego Ciała - "kościoła ciała swego" (Jana 2:21). Podobnie Słowo Boże przedstawia różne typy, pokazujące z różnych punktów widzenia specjalną pracę Małego Stadka, która miała miejsce od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 r. Przypowieść o Groszu jest jednym z nich i ona również dowodzi, że żęcie Małego Stadka skończyło się przed jesienią 1916 r., ponieważ żęcie musiało poprzedzić rozdanie Małemu Stadku Grosza, czyli jego przywileju zaangażowania się w tą specjalną pracę.
(28) "Wieczór" z przypowieści o Groszu zakończył 40-letni dzień żęcia, ponieważ z nastaniem "wieczora" sprawca ("on Sługa") zaczął rozdawać Grosz żeńcom jako zapłatę za ukończony dzień pracy. Grosz ten jednak był specjalnym zaszczytem Królestwa, odpowiadającym np. przywilejowi uderzenia Jordanu, które zaczęło się 20 września 1914 r. (T.P. `32, 28, par. 8; E. tom 6, 42). Dlatego żęcie (jako odrębne od pokłosia) skończyło się przed 20 września 1914 r.
RÓWNOLEGŁOŚCI ŻNIW DOWODZĄ KOŃCA ŻĘCIA
(29) Równoległości Żniw w ich 40-letnich okresach żęcia, od 29-69 r. i od 1874-1914 r. dowodzą, że żęcie skończyło się w 1914 r. Następujący szereg dowodów potwierdza daty Równoległości Żniw pokazując, że te 40-letnie okresy zaczęły się odpowiednio w r. 29 i w r. 1874.
I. Jezus jako pierwsze ziarno pszenicy został zżęty w jesieni 29 r. Aby przezwyciężyć siłę tego argumentu niektórzy zaprzeczają, że Jezus był ziarnem pszenicy twierdząc, iż ziarno pszenicy musi być członkiem upadłej rasy Adama. Jezus jednak nie zgadza się z tym twierdzeniem i tą definicją - bo nazywa Siebie samego ziarnem pszenicy (Jana 12:24). Dojrzałe ziarno pszenicy jest to charakter doskonały lub niedoskonały nadający się do Prawdy Żniwa w czasie żęcia. Takim właśnie ziarnem pszenicy Jezus był i Jehowa zżął Go w jesieni 29.
II. 12 Apostołów i 70 uczniów zostało zżętych, nim zostali wysłani żąć w r. 30 (Mat. 4:18-22; 9:9; Jana 1:35-51; Mar. 3:14; Mat. 9:37-10:7; Łuk. 10:1-9).
III. Wielu innych Izraelitów było zżętych podczas służby Jezusa, z których ponad 500 pozostało stojąc mocno pomimo przypadkowego srogiego przesiewania mającego związek z ostatnimi doświadczeniami ziemskimi Jezusa (1 Kor. 15:6).
IV. Oświadczenie Jezusa w Ew. Jana 4:34-38, wypowiedziane około siedem miesięcy po Jego chrzcie, wyraźnie stwierdza, iż nie tylko byli oni w czasie Żniwa, ale że uczniowie już dokonali pewnego żęcia - "Jam was posłał, żąć to, około czegoście wy nie pracowali; insić pracowali, a wyście weszli w pracę ich". Ten ustęp Pisma Św. również zbija pogląd niektórych twierdzących, że chociaż czas Żniwa rozpoczął się w r. 29, to jednak praca żęcia Żniwa rozpoczęła się dopiero na Zielone Świątki 33 r.
V. Inne wyraźne ustępy Pisma Św. pokazują w bardzo licznych słowach, że Jezus i Jego uczniowie wykonali pracę żęcia między rokiem 29 a 33 (Mat. 9:35-10:7; Mar. 3:13-19; Łuk. 9:1-6; 10:1-9).
VI. Jan Chrzciciel używając figury Oblubieńca, Oblubienicy i Przyjaciela Oblubieńca wykazuje, że Jezus po wejściu w Swoją służbę szukał i zdobył niektórych na Oblubienicę Jezusa, a więc wykonał pracę, która pod inną figurą jest nazwana pracą żęcia (Jana 3:29, 30).
VII. Przed Zielonymi Świątkami, kiedy gromadzenia do spichlerza się zaczęło (ostatnia czynność Żniwa), to sześć poprzednich czynności Żniwa, z których pierwszą jest żęcie, już było w toku działania. Poprzednio przytoczone ustępy Pisma Św. dowodzą, że praca żęcia, pierwsza z siedmiu procesów Żniwa, była wykonywana od samego początku służby Jezusa. Łuk. 22:31 pokazuje, że Piotr znajdował się w przesiewaniu, a ostatnie opisy życia Jezusa pokazują, że wszyscy Apostołowie i wielu innych znajdowało się w przesiewaniu przed Zielonymi Świątkami. Przesiewanie jest szóstym procesem Żniwa, dlatego poprzednie procesy już działały przed zdradzeniem Jezusa, gdy Judasz został przesiany. Fakt, że ostatni proces Żniwa, gromadzenie do spichlerza, zaczął działać w Zielone Świątki (Z `16, str. 264, szp. 2, par. 2; Z 5950, par. 10; jest to art. "Żniwo Jeszcze Nie Skończone") dowodzi, że inne procesy Żniwa działały już przed Zielonymi Świątkami i że pierwszy z tych procesów, tj. żęcie musiało się zacząć znaczny czas przed Zielonymi Świątkami - nawet - jak to już udowodniono - w roku 29 po Chr.
Zauważyliśmy już, że żęcie (włączając pokłosie) skończyło się na wiosnę 1916 r. i podaliśmy już argumenty, które częściowo dowodzą, iż żęcie zaczęło się w jesieni 1874 r. Obecnie udowodnimy przez niektóre inne rozważania, że żęcie rozpoczęło się w jesieni 1874 r., tak jak to drogi br. Russell nauczał do końca swego życia; bo choć w Z `16, str. 263-265 (art. "Żniwo Jeszcze Nie Skończone") nauczał on, że żęcie nie skończyło się i że mogłoby ono trwać jeszcze co najmniej przez trzy lata, to jednak w tym samym artykule jasno ponownie potwierdza swoją naukę przez długi czas utrzymywaną, że żęcie zaczęło się w r. 1874 (Z 5950, par. 8).
I. Praca żęcia odbywała się przez ponad 3 i 1/2 roku przed Zielonymi Świątkami 33 r., wynika więc z Równoległości, że praca żęcia również odbywała się od jesieni 1874 r. do wiosny 1878 r.
II. 1335 dni Daniela (Dan. 12:12), jak wiemy, skończyły się w paźdz. 1874 r. (C str. 83, 88, 89). Od tego czasu sierp Prawdy wg. tego ustępu Pisma Św. nader błogosławił Małe Stadko pocieszającym serce światłem, w miarę jak sierp ten zżynał ich. Poprzednio do roku 1874 br. Russell zaznajomił się z wyrozumieniem Okupu, Restytucji i Celu Powrotu naszego Pana. W jesieni zaś 1874 r. po raz pierwszy przyszedł on do wyrozumienia Sposobu Powrotu naszego Pana. Z tymi więc doktrynami i innymi jako sierpem rozpoczął on natychmiast pracę żęcia, a wśród innych sposobów wprawiających w obieg te myśli w r. 1875 ogłosił on w pierwszej publikacji Żniwa "Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana" (Z `16, 171, par. 1-3; Z 3821, par. 10, 11; 3822, par. 1; T.P. `34, 21, par. 16; P `50, 148, par. 4, 5). Dlatego 1335 dni Daniela i ich wypełnione fakty dowodzą, że żęcie zaczęło się w jesieni 1874 r.
III. Drugie obudzenie się i drugi posiłek Elijasza (1 Król. 19:5-8) również dowodzą, że żęcie zaczęło się w r. 1874. Pierwsze przebudzenie się i pierwszy posiłek pozafiguralnego Elijasza zaczął się w r. 1829; zaś drugie jego zaśnięcie zaczęło się tuż po doznanym rozczarowaniu w r. 1844; a jego drugie obudzenie się i drugi posiłek zaczęły się w r. 1874. Pierwsza część drugiego posiłku składała się częściowo z prawd wymienionych w poprzednim paragrafie. Natomiast 40 dni podróżowania przedstawia 40 lat żęcia (Z 4211 u dołu, 4212, par. 1), które skończyły się w r. 1914, kiedy pozaf. Elijasz przyszedł do zarodkowego Królestwa w jego zupełnym i ostatecznym członkostwie Nowego Stworzenia.
IV. Krzyk o północy (Mat. 25:6) jako pierwsza zbiorowa praca żęcia (poprzedzona przez 2 1/2 letnią pracę żęcia wykonywaną przez jednostki), która zaczęła się w r. 1877, dokładnie w środku nocy liczącej 155 lat (od r. 1799 do r. 1954), dowodzi, że żęcie zaczęło się przed kwietniem 1877 r. (C, Appendix, str. 382-387; T.P. `34, 59, szp. 1).
V. Fakty symbolizowane w dniu z przypowieści o Groszu nauczają tej samej myśli. Ponieważ one pokazują wśród innych rzeczy, że Jezus pobudził brata Russella do pracy w winnicy w jesieni 1874 r. (T.P. `34, 21, par. 16).
VI. Opis o Ukoronowanym Żeńcy i o Jego pracy (Obj. 14:14-16) dowodzi, że żęcie zaczęło się w r. 1874. Złota korona jako symbol przedstawia Boski Autorytet Króla (Z 1362, par. 3; T.P. `27, 82, par. 58). Ostry sierp jest to Prawda parousyjna. Powód dla którego powiedziano Temu, który był "podobny Synowi człowieczemu", aby żął jest ten, iż "przyszła godzina [pierwsza godzina z 1000-letniego dnia mająca 41 2/3 lat], abyś żął". W Boskich Żniwach czas żęcia oznacza wykonywanie pracy żęcia. Dlatego czas żęcia i praca żęcia rozwijają się równocześnie. Godzina ta, zaczynając się z 1000-letnim dniem, rozpoczęła się w jesieni 1874 r. Zgodnie z tym, żęcie zaczęło się w tym czasie, bo Bóg jest punktualny. Kiedy Jego czas nadchodzi, aby uczynić pewną rzecz, to On czyni ją, a nie zwleka (Abak 2:3). To zbija twierdzenie niektórych, że czas Żniwa ale nie praca Żniwa zaczęła się w r. 1874. Wołanie anioła: "Zapuść sierp twój a żnij" przedstawia modlitwy ludu Pańskiego, aby Pan posłał i uczynił owocnym to, co okazało się być prawdami parousyjnymi, a to zaczęło się przed pierwszym przedstawieniem tych prawd. Zapuszczenie sierpa nastąpiło - jak to powyżej wykazaliśmy - w jesieni 1874 r., dlatego żęcie rozpoczęło się tego roku. Należy tu podać słowo uwagi: Nie mieszajmy posiadania korony, czyli Boskiego autorytetu królewskiego, z wykonywaniem tego królewskiego autorytetu. Jezus otrzymał ten autorytet przed Swoim Wtórym Przyjściem (Ps. 45:4, 5; Łuk. 19:12, 15; E. tom 5, 451, 452; T.P. `30, 13, par. 12; P `57, 76) i choć był On w posiadaniu tego autorytetu i zaczął żąć w r. 1874, to jednak czynił On to przez 3 1/2 roku przedtem, nim jako równoległość pewnych czynności zachodzących w r. 33 zaczął wykonywać ten królewski autorytet w kwietniu 1878 r. odrzucając Babilon i wzbudzając z grobów śpiących świętych (Iz. 52:7).
VII. Fakty obficie dowodzą, że żęcie odbywało się od paźdz. 1874 r. do kwietnia 1878 r. Proces żęcia obejmuje dwie rzeczy: (1) że sierp Prawdy Żniwa będzie używany i (2) że on ścina figuralne łodygi ziarna, tzn. że oddziela on je od ich miejsca wzrostu. Następujące fakty dowodzą, że te dwie rzeczy zaczęły się w okresie od paźdz. 1874 do kwietnia 1878:
(a) W ciągu czasu, o którym jest mowa następujące prawdy Żniwa były ogłaszane, w rozmowach, wykładach, kazaniach i w badaniach Biblii: "Śmierć a nie wieczne męki jest karą za grzech"; "Śmiertelność ludzkiej duszy"; "Restytucja"; "Cel, sposób i czas Powrotu Naszego Pana"; "Wybór Kościoła"; "Tysiącletnie Panowanie Chrystusa"; "Przyszła Próba" i "Stałość Naszej Ziemi".
(b) W dodatku do ustnego ogłaszania powyższych prawd w ciągu tych lat, następujące wydania drukiem rozniosły te same prawdy wśród wielu ludzi: Broszury "Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana" wydane i rozpowszechnione przez br. Russella w r. 1875 i "Trzy Światy" rozpowszechnione przez br. Barboura począwszy od kwietnia 1877 r., a także miesięczne czasopismo "Zwiastun Poranku" wydawane przez braci Barboura, Russella i Patona, nauczające w styczniowym wydaniu z r. 1876, że Wtóre Przyjście Pana całkiem prawdopodobnie nastąpiło około 1874 r. (T.P. `37, 34, par. 2, 3).
(c) Jako wynik ogłaszania tych prawd setki braci zostało pozyskanych przez nie i odłączyło się od Babilonu. W ten sposób ziarna pszenicy zostały przez sierp Prawdy odłączone od łodyg, na których rosły, tzn. że żęcie było w toku działania począwszy od r. 1874.
(d) Tak samo fakt, że była pewna liczba zborów ludu Bożego utworzonych w ciągu tych lat dowodzi, że drugi proces pracy Żniwa, tj. wiązanie w snopy, był wówczas w toku działania. Taki zbór był w Allegheny, Pa., drugi w Rochester, N.Y., trzeci w Almont, Mich., czwarty w Danville, N.Y. i gdzie indziej były mniejsze grupy tych braci.
(e) Fakt, że pierwsze ogólne przesiewanie Żniwa Ewangelii (przeciwko Okupowi) zaczęło się na Wielkanoc 1878 r., będąc równoległością przesiewania związanego ze śmiercią Jezusa, dowodzi, że przed Zielonymi Świątkami 1878 r. sześć procesów Żniwa (z których przesiewanie jest szóstym procesem) było w toku działania. Dlatego Żniwo Ewangelii zaczęło się znaczny czas przed r. 1878.
(f) Co więcej, było mniejsze przesiewanie, które natychmiast poprzedziło i doprowadziło do przesiewania przeciwko Okupowi. Ono zaczęło się na Wielkanoc 1875 r. i odpowiadało pierwszemu oczyszczeniu świątyni przez Jezusa (Jana 2:13-17). Przesiewanie to przesiało niektóre niezadowolone jednostki spośród rozczarowanych braci, którzy spodziewali się, że Jezus ukaże się w ciele w 1874 r. To więc wskazuje na poprzedzające żęcie (T.P. `58, 108-111, par. 3-5).
(g) Rzym. 11:25 mówi, że "zaślepienie [a nie zatwardzenie, jak to jest podane w polskiej Biblii] z części przyszło na Izraela, pókiby nie weszła zupełność pogan". To "zaślepienie częściowe" zaczęło się rozpraszać na wiosnę 1878 r., kiedy "dwójnasób" niełaski dla Izraela się wypełnił (Iz. 40:2; Jer. 16:18; Zach. 9:12) i kiedy Delitzsch zaczął rozpowszechniać wśród Żydów swoje tłumaczenie hebrajskie Nowego Testamentu (T.P. `38,55) Zgodnie z tym, zupełność pogan (aby uzupełnić liczbę 144 000 członków Kościoła) weszła początkowo w tym czasie (B str. 235, 241, 242, 247, 248; T.P. `34, 6, par. 6; T.P. `34, 21, par. 18). To również potwierdza fakt, że żęcie Żniwa było w toku od r. 1874 do 1878.
40-LETNIE ŻĘCIE - NAUKĄ BIBLIJNĄ
Pod punktem (29) podaliśmy liczne dowody, które wykazują 40-letnie równoległe okresy Żniw, szczególnie co się tyczy ich początków w r. 29 i 1874. Wszystek lud w Prawdzie dawniej wierzył i to całkiem słusznie, że żęcie Żniwa Wieku Ewangelii zaczęło się w r. 1874 i że miało trwać 40 lat, ale obecnie wielu z ludu Prawdy zaprzecza iż żęcie wówczas zaczęło się, a jeszcze więcej zaprzecza temu, żeby ono miało w jakimkolwiek znaczeniu trwać tylko 40 lat twierdząc, że br. Russell tuż przed swoją śmiercią porzucił tę myśl jakoby była ona nauczana przez równoległości. Obecnie zauważymy jeden ustęp Pisma Św. odnoszący się do r. 69 po Chr., który wykazuje, że w równoległej dacie żęcie Małego Stadka skończyło się w jesieni 1914 r. a potem damy dowody z Biblii, rozumu i faktów, iż żęcie niezależnie od pokłosia trwało 40 lat, zaczynając się w jesieni 1874 r. i kończąc się w jesieni 1914 r.
(30) Ucieczka braci z Jerozolimy i Judei w r. 69 po Chr. widocznie jest znakiem zaznaczającym koniec Żniwa Żydowskiego (Łuk. 21:20-22). Były dwa oblężenia Jerozolimy: (1) z daleka, przez które Rzymianie zdobyli obszar około 30 mil do Jerozolimy ze wszystkich stron w jesieni 69 r. po Chr., a które pozostawiało dosyć luk dla chrześcijan, aby uciec do Pella poza Jordan i (2) na wiosnę 70 r. po Chr. w małej odległości od miasta i to tak szczelne, iż uniemożliwiało jakąkolwiek ucieczkę. Kiedy pierwsze oblężenie nastąpiło w jesieni 69 r. po Chr., to bracia posłuszni naukom Pańskim uciekli z Jerozolimy i Judei. Ta więc ucieczka zaznaczyła koniec żęcia Żniwa Żydowskiego i nastąpiła ona przed rozpoczęciem się "zupełnego zniszczenia Państwa Żydowskiego" (B str. 245-277; Appendix, str. 383). Równoległość 40-letniego żęcia Żniwa Wieku Ewangelii, która zaczęła się w jesieni 1874 r., zgodnie z tym skończyła się w jesieni 1914 r., przed zaczęciem się niszczenia Chrześcijaństwa w walkach okopowych Wojny Światowej (Z 5632, szp. 2, par. 4 i 5).
(31) Dzień z przypowieści o Groszu, czyli okres 40 lat, jest potwierdzony przez fakty, iż był okresem żęcia od r. 1874 do 1914 (T.P. `34, 19, par. 8, str. 26, par. 49 i 50; T.P. `38, 53, szp. 2). Dlatego żęcie nie-zależnie od pokłosia skończyło się w jesieni 1914 r.
(32) 40 dni podróżowania Eliasza do góry Bożej (1 Król. 19:5-8) po drugim przebudzeniu się i jedzeniu przedstawia 40 lat żęcia - jako odrębnego od pokłosia - dochodzące do czasu, w którym ostatni członek Kościoła został spłodzony z Ducha. W taki to sposób pozafig. Eliasz doszedł zupełnie w oznaczonym czasie, choć w sposób przypisany, do pozafig. góry Bożej, czyli do Królestwa Bożego w jego zupełnym i ostatecznym członkostwie Nowego Stworzenia, które zostało osiągnięte 40 lat po jego drugim przebudzeniu się (w jesieni 1874 r.), tj. w jesieni 1914 r. Co do dalszych szczegółów, zob. T.P. `31, 21, par. 10; `31, 69, szp. 1, par. 1; `38, 54, szp. 2 u góry.
(33) 40 dni szpiegowania ziemi (4 Moj. 13:1-25) przedstawia 40 lat od r. 1874 do 1914, w ciągu których wodzowie zatrzymujący korony w Prawdzie i poza Prawdą szukali swego dziedzictwa. Oni zostali zatrzymani w dalszym poszukiwaniu nowych rzeczy rychło po rozpoczęciu się Wojny, kiedy pierwsza praca oddziału tych wodzów w Prawdzie zaczęła się wyznawaniem grzechów nad Kozłem Azazela od 1914 do 1916 r. To więc dowodzi, że żęcie jako odrębne od pokłosia skończyło się w r. 1914.
(34) 40 dni leżenia Ezechiela na boku za Judę (Ezech. 4:6) symbolizuje obleganie przez 40 lat Protestantyzmu przez prawdziwy Kościół, tak jak 390 dni leżenia Ezechiela (Ezech. 4:4,5) na jego drugim boku za Izraela symbolizuje, że poprzednio prawdziwy Kościół oblegał Katolicyzm przez 390 lat. Te 40 dni ("dzień za rok") przedstawiają czas żęcia, w ciągu którego przez obleganie Protestantyzmu Pański lud w Prawdzie (Ezechiel) pozyskał z niego zżętych (a więc odrębnych od zebrania w pokłosiu) braci. To obleganie zaczęło się sprzeciwianiem Protestantyzmowi pierwszą prawdą Żniwa: Sposób Powrotu Naszego Pana, która to prawda stała się jasną bratu Russellowi w jesieni 1874 r. On więc natychmiast zaczął ją używać (jako części sierpa Żniwa) przeciwko doktrynie o Wtórym Przyjściu naszego Pana w ciele, którą nauczał Protestantyzm. To więc dowodzi, że te 40 lat oblegania, czyli żęcia, skończyły się w r. 1914.
(35) Poprzedni punkt obejmuje w sobie myśl, że br. Russell był pierwszym zżętym ziarnem pszenicy w Żniwie Ewangelii, a to stało się w jesieni 1874 r. To znowu dowodzi, że 40 lat żęcia skończyło się w r. 1914.
(36) Urąganie Goliata Izraelowi przez 40 dni (1 Sam. 17:8-10, 16) przedstawia ewolucję w ciągu całego czasu żęcia Żniwa, chełpiącą się i rzucającą wyzwanie do walki ludowi Bożemu. Wojna Światowa jednak uczyniła koniec jej chełpliwości o postępie nowoczesnej cywilizacji, jako stanowiącej istotny dowód o wiarogodności ewolucji, ponieważ Wojna ta dostarczyła br. Russellowi ostatniego skutecznego argumentu przeciwko ewolucji. Zatem 40 lat żęcia Żniwa skończyło się w r. 1914.
(37) Pierwszy pobyt 40 dni Mojżesza na górze (2 Moj. 24:18) przedstawia pierwsze 40 lat obecności Chrystusa w Jego autorytecie królewskim, który otrzymał przed Jego Wtórym Przyjściem (Psalm 45:4-7; Łuk. 19:12, 15). Zejście Mojżesza z góry przy końcu 40 dni przedstawia rozpoczęcie przez Chrystusa wojny okopowej jako początku gniewu, aby osłabić Chrześcijaństwo w celu jego zupełnego zniszczenia. Żęcie jednak (jako odrębne od pokłosia) miało się skończyć zanim rozpoczął się gniew. Przeto przed 21 września 1914 r., kiedy rozpoczęła się wojna okopowa, to żęcie było już skończone. (Co do więcej szczegółów o podwójnym pobycie Mojżesza na górze, zob. C, Appendix, str. 383; T.P. `59, 177, par. 17; P `71, 30).
(38) 40 lat służby Jeremiasza (Jer. 1:2, 3; por. z równoczesną długością panowania Jozyjasza, Joakima i Sedekiasza - B 51), tak jak to dowodzi równoległość (dwójnasób) 2520 lat, równoległości okresu od 1874 do 1914 r. i służba Jeremiasza jako figura i równoległość, przedstawia pewne zarysy służby żęcia "onego Sługi" od 1874 do 1914 r. Zgodnie więc z tym, 40 lat żęcia skończyło się w r. 1914.
(39) Fakt, że pokłosie było wykonywane przez Wielkie Grono ("ubogiego" - takim ono jest z powodu pozbawienia go bogactwa Wysokiego Powołania) i przez Młodocianych Godnych ("przychodnia" - takimi oni są, bo nie pochodzą z Duchowego Izraela - 3 Moj. 19:9, 10), podczas gdy Małe Stadko wykonywało sąd zapisany (tzn. ogłaszało wyrok zniszczenia Chrześcijaństwa); uderzało pozafiguralny Jordan w jego Pierwszym Uderzeniu, prowadziło Pierwszą Walkę pozafig. Giedeona i wyznawało grzechy nad Kozłem Azazela od jesieni 1914 do jesieni 1916 r., dowodzi, że żęcie jako odrębne od pokłosia trwało 40 lat i że pokłosie odbywało się jedynie w ciągu dwóch następnych lat od 1914 do 1916 r.
(40) 40-dniowa służba Jezusa przed niebowstąpieniem świadcząca o rzeczach Królestwa (Dz. Ap. 1:3) przedstawia 40-letnią służbę żęcia Jego członków Ciała występujących z poselstwem Królestwa. Ta służba skończyła się dla nich w r. 1914, ponieważ natychmiast potem Małe Stadko zamiast ogłaszać poselstwo o Królestwie jako poselstwo żęcia, zaczęło uderzać pozafig. Jordan, wyznawać grzechy Chrześcijaństwa nad Kozłem Azazela, wykonywać sąd zapisany i prowadzić Pierwszą Walkę Giedeona, pozostawiając ogłaszanie tego poselstwa Wielkiemu Gronu i Młodocianym Godnym w ich pracy pokłosia (3 Moj. 19:9, 10). Wynika więc z tego, że koniec 40-dniowej służby Jezusa przed wniebowstąpieniem przedstawia koniec służby żęcia Małego Stadka w r. 1914.
(41) Kuszenie Jezusa przez 40 dni na puszczy, gdy badał Słowo Boże, przedstawia 40-letnie pokuszenie członków Jego Ciała na pozafiguralnej puszczy od r. 1874 do 1914, gdy badali Słowo Boże. Okres ten odpowiada ich służbie żęcia, w ciągu którego byli oni szczególnie kuszeni (doświadczani w pięciu wielkich przesiewaniach czasu żęcia Żniwa).
(42) 40 dni oczyszczenia matki, któremu musiała się poddać po porodzie syna (3 Moj. 12:2-4), przedstawia 40 lat (od r. 1874 do 1914), w ciągu których Prawda rozwijająca Małe Stadko i słudzy, którzy stosowali ją do Małego Stadka byli oczyszczeni. To oczyszczenie zaczęło się w jesieni 1874 r. przez oczyszczenie pierwszej prawdy Żniwa i pierwszego ziarna pszenicy (br. Russella) od błędu o przyjściu Chrystusa w ciele, a to przez danie mu prawdy o sposobie Powrotu naszego Pana. To więc dowodzi, że żęcie zaczęło się w r. 1874 i skończyło się w r. 1914.
(43) Ogłaszanie Jonasza o karaniu Niniwczyków przedstawia mówcze narzędzia Kościoła Nominalnego głoszące, że nie będzie przyszłej próby dla rodzaju ludzkiego, ale wieczne męki jako nadchodzący gniew przy końcu 40-letniego okresu żęcia Żniwa ("Po czterdziestu dniach" - Jonasz 3:4; Z 3568, szp. 2, par. 7; 4786 u góry; P `38, 188, par. 1). Boskie obalenie tego głoszenia przez poselstwo Żniwa o przyszłej próbie - restytucji - od r. 1874 do 1914 jest przedstawione przez Boskie odrzucenie poselstwa Jonasza. W głębokiej pokorze przed Bogiem wielu odpowiedziało na Prawdę i przyszło do Prawdy - zostali zżęci - i szukali łaski Bożej w ciągu 40 lat żęcia Żniwa od r. 1874 do 1914. Tą więc ostatnią datą zakończyło się żęcie jako odrębne od pokłosia.
IZ. 52:8; ŁUK. 13:24-27; 1 MOJ. 19:30-38 ITD.
(44) Iz. 52:8 mówi nam, że gdy Pan będzie gromadził Małe Stadko z niewoli babilońskiej, a co było dokonywane przez pracę żęcia i pokłosia, to stróżowie (pielgrzymi, posiłkowi pielgrzymi, ewangeliści i starsi w ogólności) zgodnie będą podnosili swój głos, tzn. ogłaszali Prawdę na czasie - Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka. Wspólnie ogłaszali oni poselstwo żęcia w zupełnej zgodzie - widzieli oni "okiem w oko" (jasno - C str. 259, par. 1). Ale zauważmy, kiedy ta zgoda miała panować - "kiedy Pan zasię Syjon przywiedzie [Swoje Małe Stadko, 144 000 członków - Obj. 14:1]". Kiedy Pan "zasię" przywiódł Syjon? Syjon był w dwóch niewolach. Pierwsza niewola była w Żydostwie, w Rabinizmie, której doświadczyli prawdziwi cieleśni Izraelici; w Żniwie Żydowskim więc Bóg wywiódł Syjon z tej niewoli. Druga niewola była w symbolicznym Babilonie, z której Bóg wywiódł Syjon (Obj. 18:4) w czasie żęcia Żniwa i pokłosia - "zasię Pan Syjon przywiedzie". Jednak krótko przed śmiercią br. Russella nastąpiła wielka niezgoda wśród pielgrzymów, posiłkowych pielgrzymów, ewangelistów i starszych zarówno w Ameryce, jak i w Wielkiej Brytanii. Ona wyraziła się w sposób wzrastający w sporach na tematy doktryny i zarządzeń, aż doprowadziła do rozwoju 60 grup lewickich pod kierownictwem wzmiankowanych pielgrzymów, posiłkowych pielgrzymów, ewangelistów i starszych, nie zgadzających się ze sobą. Dlatego żęcie i pokłosie musiało się skończyć przed śmiercią br. Russella.
(45) Rozwój grup Prawdy na ich 60 przepowiedzianych podziałów lewickich nastąpił, a zaczął się on w jesieni 1916 r. To więc znowu dowodzi, że Małe Stadko zostało zżęte poprzednio.
(46) 60 oczyszczonych i częściowo oczyszczonych grup Prawdy - przedstawionych przez 60 słupów Dziedzińca Przybytku (2 Moj. 27:9-18), przez 60 opisanych wodzów rodzin lewickich (4 Moj. 3:17-21; 1 Kron. 23), przez 60 mocarzów Salomona (PnP. 3:7,8), przez 60 żon królewskich (PnP. 6:7) itd. (T.P. `37, 32; T.P. `25, 87, par. 24-29; T.P. `50, 70, szp. 2, par. 1 do str. 74) - było sklasyfikowanych wg. charakteru ich działalności (tak jak to miało miejsce z Lewitami Wieku Ewangelii - T.P. `28, 44, par. 2; T.P. `64, 29, szp. 1; T.P. `70, 25, szp. 1) i są one obecnie (w proporcji do ich stopnia oczyszczenia) zaangażowane w podtrzymywaniu pozafig. zasłony Dziedzińca (Chrystusa jako Zbawiciela i Króla - T.P. `31, 9, szp. 2). To więc dowodzi, że żęcie Małego Stadka było już dawno przedtem skończone.
(47) Rozwinięcie się Prawdy Epifanicznej zapoczątkowanej w r. 1916 dowodzi, że dawanie Prawdy Parousyjnej już poprzednio się skończyło i że ona dokonała pracy żęcia Małego Stadka.
(48) Proroctwo naszego Pana zawarte w Ew. Łuk. 13:24-27 wypełnia się począwszy od r. 1914 w tym, iż wielu poświęconych ale nie spłodzonych z Ducha usiłuje dostać się do Wysokiego Powołania na próżno (w. 24), ponieważ drzwi są zamknięte (w. 25). Pomimo ich usilnych twierdzeń, że są oni badaczami słów Jezusa i że Jego nauki są w zgodzie z ich drogami (ulicami, w. 26), Pan jednak mówi im, że nigdy ich nie uznał jako członków Swego Ciała (w. 25,27). A to Pan mówi im przez powyżej podane i inne dowody, że żęcie Małego Stadka skończyło się w jesieni 1914 r., a pokłosie na wiosnę 1916 r.
(49) Nauczanie, że Wysokie Powołanie jest jeszcze otwarte dla nowych aspirantów po rozpoczęciu się niszczenia pozafig. Sodomy (21 września 1914 r.) jest fałszywą doktryną (winem), którą dwie córki pozafig. Lota (niektórzy Młodociani Godni i tymczasowo usprawiedliwieni, którzy nalegają, że Wysokie Powołanie jest jeszcze dla nich otwarte) symbolicznie upiły Lota (zachwiały błędem niektórych nieczystych członków Wielkiego Grona; 1 Moj. 19:30-38). To rozważanie jest innym dowodem, że żęcie Małego Stadka skończyło się w jesieni 1914 r., a pokłosie na wiosnę 1916 r.
(50) Kazirodny związek pomiędzy Lotem i jego dwoma córkami przedstawia symbolicznie kazirodną współpracę odpowiednich członków Wielkiego Grona zaślepionych błędem z nalegającymi na Wysokie Powołanie twierdzeniami członków Młodocianych Godnych i z nalegającymi na Wysokie Powołanie twierdzeniami tymczasowo usprawiedliwionych począwszy od jesieni 1914 r. w usilnie czynionych wysiłkach, aby wytworzyć innych mających ambicje podobne do tych, którzy są przedstawieni przez dwie pozafig. córki Lota (T.P. `38, 55, szp. 2). To symboliczne kazirodztwo nie byłoby popełnione, gdyby Wysokie Powołanie było nadal otwarte dla nowych aspirantów.
(51) Konsekwentne niezmienne wytwarzanie pozafig. Moabitów i Ammonitów (symbolicznych bękartów, 4 Moj 23:2-6; D 715, par. 1), a nie pozafig. Izraelitów, z wszystkich takich wypadków pozafig. kazirodztwa, dowodzi, że żęcie skończyło się w jesieni 1914 r. (tuż przed zaczęciem się niszczenia pozafig. Sodomy), a pokłosie na Wielkanoc 1916 r.
(52) Fakt, że tacy nalegający członkowie Młodocianych Godnych i tymczasowo usprawiedliwieni biorący udział w kazirodztwie oraz ich kazirodne potomstwo tracą swoje stanowisko w Wieku Ewangelii przed Panem i że nie otrzymają oni wyższej nagrody w Wieku Tysiąclecia od klasy restytucyjnej (5 Moj. 23:2-6; T.P. `38, 56, par. 1; P `54, 26-28; `69, 26-28), dowodzi, że ich teoria o Wysokim Powołaniu, jakoby ono było jeszcze otwarte i to pomimo zaczęcia się niszczenia pozafig. Sodomy 21 września 1914 r., jest błędna. To również dowodzi, że żęcie skończyło się w jesieni 1914 r., a pokłosie na Wielkanoc 1916 r. Prosimy zauważyć, że utrzymujemy, iż Żniwo w szerszym znaczeniu, obejmujące procesy wiązania w snopy, suszenia, młócenia, przewiewania, przesiewania i gromadzenia do spichlerza nadal trwało po r. 1914-1916. Natomiast twierdzimy, że Żniwo w jego ograniczonym sensie żęcia i pokłosia skończyło się w tym czasie. Żęcie w jesieni 1914 r., a pokłosie na Wielkanoc 1916 r.
(53) Fakt, że Głupie Panny kupują olej w ich "doświadczeniach w wielkim czasie ucisku" (C 94, 95), a to zaczęło się w jesieni 1914 r., dowodzi, że żęcie Małego Stadka było już poprzednio skończone.
(54) Druga faza wielkiego Czasu Ucisku - Rewolucja Światowa, czyli trzęsienie ziemi z 1 Król. 19:11 - która obecnie stopniowo wybucha, dowodzi, że żęcie Małego Stadka już dawno temu się skończyło.
DOWODY Z POZAFIGURALNEGO ELIASZA
(55) Ostatnią pracą pozaf. Eliasza (zob. art. "Ostatnie Pokrewne Czynności Eliasza i Elizeusza" w T.P. `35, 83; T.P. `27, 55-56, 69-72, 85-88, 99-101; T.P. `61, 76; E. tom 3, 67-148) przed utraceniem jego płaszcza było uderzenie Jordanu (2 Król. 2:8), a to zostało dokonane od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 r. (Z 5846, 5772, par. 13). Aby stać się członkiem pozaf. Eliasza (Małego Stadka jako proroka Pańskiego dla świata, reformatora i mówczego narzędzia Wieku Ewangelii - Mal. 4:5; B 282) taki członek musiał posiadać wystarczającą znajomość Prawdy, by odłączyć się od Babilonu lub świata (musiał on być zżęty sierpem. Prawdy) na czas celem wzięcia udziału w ostatniej pracy Eliasza z płaszczem. Dlatego byli oni wszyscy zżęci przed jesienią 1916 r.
(56) Rozłączenie się pozaf. Eliasza od pozafig. Elizeusza, czyli Małego Stadka od Wielkiego Grona, a co rozpoczęło się w niektórych przedstawicielach każdej klasy 27 czerwca 1917 r., dowodzi, że przed tym czasem wszyscy członkowie klasy Chrystusowej w ciele posiadali Prawdę (byli zżęci). Ponieważ przed tym czasem mieli oni skończyć swoją pracę z płaszczem (określoną w Z 5846; T.P. `35, 83, par. 8-12) wobec nominalnego duchowego Izraela, przed utraceniem go na rzecz klasy Elizeusza.
(57) Dzień z 2 Król. 2:3 (40-letni dzień od 1878 do 1918 r. - zob. T.P. `32, 20, szp. 2; `26, 38, szp. 1) wypełniwszy się i skończywszy się dopiero - jak przepowiedziano - gdy pozaf. Eliasz odłączył się od pozaf. Elizeusza, dowodzi, że żęcie Małego Stadka skończyło się jakiś czas przed r. 1918; ponieważ wszyscy mieli być zżęci przed tymczasowym zniknięciem ze sceny pozafig. Eliasza, pozostawiającego swój płaszcz pozafig. Elizeuszowi.
(58) Krzyk Elizeusza: "[1] Ojcze mój, ojcze mój! [2] Wozie Izraelski i [3] jazdo (jezdni wg Biblii ang.) jego" (2 Król. 2:12; T.P. `35, 92, par. 60--63) wypełniwszy się pozafiguralnie przez zwolenników Towarzystwa Strażnicy (w ich postawie i działalności [1] wobec "Opozycji", [2] wobec organizacji Towarzystwa jako "Przewodu" i [3] wobec kontrolujących przewodem) po rozdzieleniu się, a co zaczęło się 27 czerwca 1917 r. dowodzi, że przed tym czasem klasa Eliasza była skompletowana w swoich członkach.
(59) Pozafiguralne wypełnienie nieuznawania więcej Eliasza przez Elizeusza (zwolenników Towarzystwa) (2 Król. 2:12; T.P. `35, 96, par. 62-64; `33, 35, par. 8-10) jest innym tego dowodem.
(60) Tak samo następne bezowocne szukanie synów prorockich (przedstawiających pewnych sympatyków Prawdy) za Eliaszem (2 Król. 2:16-18) będąc wypełnione pozafiguralnie w ciągu trzech miesięcy od 7 paźdz. 1917 do 7 stycznia 1918 r. (T.P. `35, 93, par. 63-64; `27, 71, szp. 2; `33, 20, szp. 2), dowodzi, że żęcie Małego Stadka było skończone przedtem.
(61) Bardzo znamienny podział społeczeństwa ludzkiego na dwie klasy - konserwatystów i radykałów - krótko po zakończeniu się I Fazy Wojny Światowej (T.P. `28, 19, szp. 2, str. 20; `26, 37, szp. 1) dowodzi, że uderzenia Jordanu tak przez pozafig. Eliasza jak i przez pozafig. Elizeusza skończyły się poprzednio, a zatem dowodzi to, że żęcie Małego Stadka już przedtem się skończyło.
(62) Wieloletnia działalność pozafig. Jehu (pracy konserwatywnej) i Hazaela (pracy radykalnej - syndykalizmu) następująca w okresie po r. 1914 dowodzi, że znajdujemy się daleko poza czasem utracenia płaszcza przez pozafig. Eliasza, ponieważ pozafig. Elizeusz posiadając płaszcz dopilnował ich pomazania (2 Król. 8:9; T.P. `35, 97, par. 85); dlatego znajdujemy się już wiele lat po skończeniu się żęcia Małego Stadka.
(63) Pozafig. ponowne ukazanie się Eliasza (które nastąpiło po jego tymczasowym zniknięciu) zaczęło się 18 lipca 1920 r. (T.P. `26, 97, par. 2, str. 98, par. 9, str. 102, par. 18), a to znowu dowodzi, że żęcie Małego Stadka musiało skończyć się kilka lat przedtem.
(64) Świadectwo Piramidy, że pozafig. Elizeusz jako taki będzie objawiony oddzielnie od pozafig. Eliasza 27 czerwca 1917 r. (T.P. `32, 20, 21, szp. 2, par. 1, str. 22, szp. 1; `26, 38, szp. 2; `29, 42, szp. 1, par. 1) i że to wydarzenie wypełniło się w tym właśnie czasie, dowodzi, że żęcie Małego Stadka skończyło się przed tą datą.
(65) Świadectwo Piramidy, że ponowne ukazanie się pozafig. Eliasza nastąpi 18 lipca 1920 r. (T.P. `26, 102, szp. 1) i wypełnienie się tego wydarzenia w tym czasie, jest potwierdzającym dowodem, że żęcie Małego Stadka już poprzednio się skończyło.
(66) Kilka lat po tymczasowym zniknięciu Eliasza, napisał on list do króla Jorama Judzkiego (2 Kron. 21:12-15). Wypełniło się to w pozafigurze w r. 1923, kilka lat po nastąpieniu rozłączenia się pozafig. Eliasza i Elizeusza (T.P. `31, 73, par. 32, 33), a to znowu dowodzi, że żęcie Małego Stadka skończyło się kilka lat przedtem.
(67) Wniebowzięcie pozafig. Eliasza skończyło się wiele lat później wśród warunków bezprawia i ogólnego zamieszania oraz wśród ludzi "chwiejących się i unoszących się każdym wiatrem nauki" (Efez. 4:14), w zaczynającym się stadium planowania wichru (rewolucji i anarchii - Jer. 25:29-33, szczególnie w. 32; 2 Król. 2:1, 11). Dlatego żęcie Małego Stadka i inne pokrewne prace Żniwa wobec niego musiały się już dawno skończyć przed tym czasem.
(68) Jan Chrzciciel, który był figuralnie wypracowaniem figury Eliasza (B 283-293; T.P. `27, 69, szp. 1), dał naganę podobną do nagany Eliasza (Łuk. 3:19); w pozafigurze zaczęło się to we wrześniu 1922 r. Ta spokrewniona nagana następująca kilka lat po rozłączeniu się pozafig. Eliasza i pozafig. Elizeusza jest dalszym dowodem, że żęcie Małego Stadka skończyło się kilka lat przedtem (T.P. `35, 99, par. 96; `31, 72, par. 26; `26, 97, par. 3).
(69) Pozafiguralne obrazowe uwięzienie Jana Chrzciciela, które zaczęło się 3 sierpnia 1927 r. jest dalszym dowodem, że żęcie Małego Stadka już poprzednio się skończyło (T.P. `35, 98, par. 89; `26, 97, par. 3).
(70) Innym dowodem jest to, że pozafiguralne obrazowe ścięcie Jana Chrzciciela odbyło się (Mat. 14:10; P `51, 115-119).
(71) Tak samo jego obrazowe pogrzebanie odbyło się i zostało oznajmione (Mat. 14:12; P `51, 119).
"ON SŁUGA", SKOŃCZONA OFIARA ZA GRZECH ITD.
(72) "On Sługa" osobiście miał pieczę nad całą czeladzią (Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42-44). Dlatego wszyscy członkowie Małego Stadka byli zżęci i służyli pod jego osobistym kierownictwem przed 31 paźdz. 1916 r., tzn. przed datą jego śmierci. Według oświadczenia Jezusa powyżej podanego jest oczywiście rzeczą niemożliwą, aby wprowadzić kogokolwiek do Małego Stadka od tego czasu.
(73) 3 Moj. 16:20-23 pokazuje, że ostatnią ogólną zewnętrzną pracą Arcykapłana Świata z niektórymi jeszcze członkami po tej stronie zasłony, będzie czynność z Kozłem Azazela: wyznawanie grzechów Chrześcijaństwa nad nim, wyprowadzenie go do bramy, oddanie go w ręce obranego człowieka i oddanie go w ręce Azazela. Zgodnie z tym, zanim pierwsza z tych czynności - wyznawanie grzechów - mogła być ukończona, wszyscy członkowie Arcykapłana Świata musieli posiadać dosyć Prawdy, aby wziąć udział w tej czynności, ponieważ jako w części Jego ostatniej zewnętrznej pracy, wszyscy członkowie Arcykapłana mieli w niej brać udział. To wyznawanie grzechów, podobnie do pozafig. pierwszego uderzenia Jordanu, zaczęło się w jesieni 1914 r. (po wybuchnięciu Wojny Światowej) i skończyło się w jesieni 1916 r. Dlatego ostatni członek Kapłaństwa posiadał Prawdę - był zżęty - przed jesienią 1916 r. (co do szczegółów, zob. T.P. `31, 19-31).
(74) Następne czynności Najwyższego Kapłana z Kozłem Azazela wykonywane z niektórymi członkami Kapłaństwa pozostającymi jeszcze w ciele były wszystkie dokonane, a zatem każda czynność świadczy o poprzednim skończeniu żęcia wszystkich członków Kapłaństwa. (Ten więc dowód mógłby być zestawiony w szeregu kilku dowodów).
(75) Fakt, że Wielkie Grono wychodziło (i nadal) wychodzi "z tego [tak podaje język grecki] ucisku wielkiego", omywa swoje szaty i wybiela je we krwi Barankowej (Obj. 7:14; D 718; T.P. `31, 4, par. 5), dowodzi, że żęcie i pokłosie Małego Stadka jest skończone.
(76) Słudzy Wielkiego Grona, którzy stosowali Prawdę rozwijającą Wielkie Grono dla jego rozwoju (pozafig. córka - 3 Moj. 12; T.P. `32, 26-29) zaangażowali się od zakończenia się pozafig. 80 dni (od 1874 do 1954 r.) w pozafig. poświadczającą służbę matki (T.P. `31, 9-10; `62, 85-93), tzn. w budowanie Obozu Epifanicznego składającego się z żydów i pogan (w czym wielu innych przez głoszenie poselstwa o Chrystusie jako Zbawicielu i Królu dopomaga im - E. tom 10, 672, par. 2). To więc dowodzi, że żęcie Małego Stadka i spokrewnione prace wobec niego już dawno się skończyły.
(77) Wielkie Grono w jego oświeconych członkach ogłasza przez wiele lat na podstawie Pisma Św. poselstwo z Obj. 19:6-9 jako wypełniony fakt (że "przyszło wesele Barankowe, a małżonka jego nagotowała się" itd.), a to również dowodzi, że Wysokie Powołanie jest ostatecznie i zupełnie skończone.
(78) Brat Russell nauczał (Z `13, 181, szp. 2, par. 1; Z 5256, szp. 2, par. 3), że krew wszystkich proroków, która była wylana od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a kościołem, przedstawia "ofiarowane życie kościoła". "Wszystka krew sprawiedliwa wylana" (Mat. 23:35, 36; Łuk. 11:50, 51) włącza "krew wszystkich proroków", od pierwszego proroka, Abla (przedstawiającego naszego Pana Jezusa, Głowę i pierwszego członka klasy Chrystusowej - Żyd. 11:4; 12:24) aż do ostatniego proroka zapisanego w Starym Testamencie według układu ksiąg jak one ukazują się w Biblii Hebrajskiej, Zachariasza (2 Kron. 24:20-22) przedstawiającego Posłannika Epifanii, ostatniego członka klasy Chrystusowej wziętego do nieba (co do dowodów tego, zob. T.P. `50, 27, szp. 1, par. 1; `51, 46, 47; P `51, 41-43, 108, 142; P `57, 77, 78; `64, 77, 78). Ponieważ wszystka pozafiguralna "krew sprawiedliwa", cała Ofiara za grzech, została przelana, zupełnie ofiarowana, więc rzecz jasna, że Wysokie Powołanie zupełnie i ostatecznie się skończyło.
POTWIERDZENIA PIRAMIDY
(79) W C 396, par. 1, brat Russell mówi: "Patrząc w górę "Wielkiej Galerii" można zauważyć, że posiada ona koniec, tak jak i początek. Tym sposobem mamy powiedziane, że wielkie i drogocenne przywileje udzielane podczas Wieku Ewangelii z czasem skończą się, to jest, że wysokie powołanie do spółdziedzictwa z Chrystusem - by stać się Jego "Oblubienicą" - skończy się, gdy dostateczna liczba, która ma stanowić "Maluczkie Stadko", przyjmie to powołanie ... Jak południowy koniec "Wielkiej Galerii" stanowi granicę, czyli koniec powołania do duchowej Boskiej natury, tak północny koniec reprezentuje początek tej wielkiej łaski". Mierząc w górę "wzdłuż Wielkiej Galerii" wg. pomiarów używanych przez br. Edgara znajdujemy, że biegnąca linia podłogi Wielkiej Galerii spotyka się w masywnej budowie Stopnia z linią pionową południowej ściany Wielkiej Galerii w punkcie, który pokazuje datę 16 września 1914 r. (co do szczegółów, zob. dzieło Edgara "Przejścia Wielkiej Piramidy", tom 2, str. 63; T.P. `32, 20-22; `26, 100, par. 16, 17). W zgodzie z oświadczeniem br. Russella powyżej podanym wnosimy, że "powołanie do Boskiej natury" skończyło się 16 września 1914 r. Piramida więc potwierdza nauki Pisma Św. na ten przedmiot.
(80) Wielki Świadek Kamienny (Iz. 19:19, 20) również wskazuje na paźdz. 1950 r. jako na czas dokonanego wesela Jezusa z Jego Oblubienicą. Świadek ten pokazuje to w liczne sposoby, lecz tutaj zauważymy tylko jeden z nich: Badacze Piramidy uznają liczbę 36 jako specjalną liczbę kluczową Wielkiej Galerii. Liczba ta jest pokazana siedmioma różnymi sposobami: (1) pionowa wysokość frontu Stopnia wynosi 36 cali (zob. 2 tom Edgara o Piramidzie, str. 76; T.P. `51, 37); (2) kubiczna zawartość Wielkiej Galerii (obliczenie br. Petersena) wynosi 36 milionów kubicznych cali; (3) sufit Wielkiej Galerii jest zrobiony z 36 pochylonych kamieni; (4) ma on 36 zachodzeń kamieni jeden na drugi (P `47, 163, par. 12); (5) 36 pochylonych odwróconych ostrych krawędzi sufitu na zachodniej ścianie; (6) 36 pochylonych odwróconych ostrych krawędzi sufitu na wschodniej ścianie (P `47, 163, szp. 2, par. 24, 25); (7) 36 całkowitych pionowych odwróconych ostrych krawędzi w północnej i południowej ścianie ku rowkom i ku wschodniej i zachodniej ścianie (P `47, 164, par. 8). Liczba 36 jest więc zupełnie ustalona jako specjalna liczba kluczowa do używania w obliczeniach Wielkiej Galerii.
Od stworzenia Adama aż do początku Potopu Noego jest 1656+1/12 lat (B, Appendix, str. 380; T.P. `71, 34, szp. 1 i 2), co daje 1656,096 lat. Wymiar podłogi od Pionowej Linii Potopu, który wskazuje na początek Potopu Noego (zob. tom 2 Edgara o Piramidzie, str. 137-139), wzdłuż dolnego Przejścia Głównego aż do Punktu Skrzyżowania wynosi 961, 904 cali; od tego zaś punktu wzdłuż Pierwszego Przejścia Górnego aż do Wielkiej Galerii wymiar wynosi 1543, 464 cali (tom 2 Edgara o Piramidzie, str. 166). Dodanie tego do długości Wielkiej Galerii (1881, 598 cali - tom 2 Edgara o Piramidzie, str. 63) oraz do jej specjalnej liczby kluczowej (36), doprowadza nas do samego roku i miesiąca, w którym Drugi Adam i Druga Ewa zostali zupełnie połączeni na weselu w przygotowaniu się do odrodzenia świata pod Nowym Porządkiem (Mat. 19:28). Ponieważ: 1656, 096 plus 961, 904 plus 1543, 464 plus 1881, 598 plus 36 = 6079, 062, więc pokazuje to rok 6079 A.M. (Anno Mundi - "w roku świata"; zob. ang. T.P. z paźdz. 1950 r., str. 146, w Spisie Rzeczy - w polskiej T.P. z listopada 1950 r., str. 67 - gdzie ta data ukazała się po raz pierwszy). 62 tysiączne roku wynosi 22,63 dni, to więc wskazywałoby na popołudnie 22 paźdz. 1950 r., kiedy pozafig. Zachariasz jako ostatni członek Oblubienicy Chrystusowej połączył się z Oblubieńcom, a zatem wesele jest skończone (T.P. `50, 80). Co za wspaniałe potwierdzenie daje w ten sposób Boski Wielki Świadek Kamienny o świadectwie Pisma Św., że Posłannik Epifanii, ostatni członek gwiezdny jest również ostatnim członkiem Małego Stadka do wzięcia do nieba jako Oblubienica Chrystusowa (1 Tes. 4:17)!
Wiele innych jeszcze dowodów można by podać, że Wysokie Powołanie zupełnie i ostatecznie skończyło się pod każdym względem, takie jak pozafigury Dawida i Salomona w Żniwie Wieku Ewangelii, ich działalność w budowaniu świątyni itd., skończenie świątyni (1 Król. 6:14, 21, 22; P `51, 132-138), liczne potwierdzenia Piramidy (P `51, 99-105) itd. One powiększyłyby ogólną liczbę ponad 100 dowodów, że Wysokie Powołanie ostatecznie się skończyło. Same rozważania, że było tylko 144 000 koron dostępnych w ciągu długiego okresu Wieku Ewangelii, że ogólne wezwanie do Wysokiego Powołania skończyło się w r. 1881 (90 lat temu!) i że tylko kilka straconych koron potem było dostępnych, powinny pobudzić pokornych i szczerych braci do zrozumienia, że prawdopodobieństwo, by oni zostali kiedykolwiek przyjęci jako przyszli członkowie Małego Stadka jest istotnie bardzo nikłe. Powyżej podanych 80 dowodów powinno być wystarczające, aby umożliwić komukolwiek z takich braci przez badanie Słowa Bożego w zgodzie z rozumem i faktami dojście do jasnego zrozumienia, iż Wysokie Powołanie ostatecznie się skończyło, utwierdzając w ten sposób wiarę nie na mądrości ludzkiej, ale na mocy Bożej (1 Kor. 2:5). Przeto "chwalmy naszego Boga" i przyłączmy się do drugich Jego sług w ogłaszaniu chwalebnego poselstwa z Obj. 19:5-9. "Weselmy się i radujmy się" ... "bo przyszło wesele Barankowe, a małżonka jego nagotowała się". "Te słowa Boże są prawdziwe".
TP ’72, 66-79.