OKRESY POWROTU NASZEGO PANA
(Dokończenie z T.P. '73, 15)
Nasza krótka egzaminacja powyższych czterech ustępów Pisma Św. wykazuje, że słowo epiphaneia oznacza czynność objawienia osób, zasad i rzeczy przez Prawdę świecącą ze szczególną jasnością.
EPIFANIA JAKO OKRES CZASU
Słowo epiphaneia jest użyte w dwóch dalszych ustępach Pisma Św. w cośkolwiek innym znaczeniu, mianowicie jako okres czasu podczas Wtórej Obecności naszego Pana, w którym On będzie objawiał osoby, zasady i rzeczy przez Prawdę świecącą ze szczególną jasnością, tak jak to wykaże rozważanie tych dwóch wierszy:
(1) "Abyś zachował to przykazanie, będąc bez zmazy, bez nagany, aż do objawienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, które [to objawienie] czasów swoich [w jego własnych okresach] okaże on błogosławiony, i sam Możny Król królujących, i Pan panujących" (1 Tym. 6:14, 15). Św. Paweł nie mógł tutaj mieć na myśli dania tego nakazu Tymoteuszowi jako jednostce, ponieważ Tymoteusz umarł co najmniej 18 stuleci przed nastąpieniem Epifanii. Tak jak Jezus często zwracał się do Swoich naśladowców przez cały Wiek Ewangelii mówiąc do Apostołów, ich przedstawicieli, tak podobnie tutaj Św. Paweł zdaje się zwracać do ludu Pańskiego w ogólności mówiąc do Tymoteusza, szczególnie do sług Prawdy zachęcając ich do pozostania wiernymi aż do tego okresu czasu Powrotu naszego Pana, który on tutaj nazywa objawieniem Jezusa, Jego Epifanią (Kol. 3:4; 1 Jana 3:2), a które to objawienie - jak powyższy ustęp Pisma Św. pokazuje - On objawi w jego oddzielnych okresach czasu, kiedy jako Król królów i Pan panów obejmie wielką władzę i przygotuje się do panowania nad ziemią w tysiącletniej chwale (Obj. 11:15-18; 19:6-16; 20:4-6).
(2) "Ja tedy oświadczam się przed Bogiem (wg greck. tekstu: "Zaklinam cię w obliczu Boga", zob. Diaglott) i Panem Jezusem Chrystusem, który ma sądzić żywych i umarłych w [podczas] sławnym przyjściu swojem i w królestwie [basileia] swojem" (2 Tym. 4:1). Pismo Św. zapewnia nas, że Jezus ze Swoją wybraną Oblubienicą będzie sądził umarłych podczas tysiącletniego panowania. Przez umarłych z tego wiersza rozumiemy potępione dzieci Adama bez względu na to, czy są one w procesie umierania, czy też w stanie śmierci (Mat. 8:22; 2 Kor. 5:14). Oni więc mają podlegać sądowi - próbie do życia w czasie Królestwa w okresie basileia, tak jak to właśnie naucza 2 Tym. 4:1 (zob. również Ps. 72:1-19; 22:28-30; Rzym. 14:9; 1 Kor. 15:23-26; 6:2; Jana 5:25-29; Iz. 29:18, 24; 45:22, 23; Filip. 2:9-11; Obj. 1: 6; 5: 10; 20:4, 6; Mat. 19:28; 20:21; Łuk. 2:34; 22:29, 30; Abd. 17:21; Obj. 14:1). Natomiast żywi (czyli upadli aniołowie i nowe stworzenia, z których nikt jako takich nie był nigdy pod wyrokiem śmierci) będą sądzeni, według powyższego ustępu, podczas Jego objawienia się, czyli Jego Epifanii. Stąd jest to okres czasu związany z Wtórym Przyjściem naszego Pana, tak jak basileia (Bazyleja) jest również okresem czasu związanym z Wtórym Przyjściem naszego Pana.
Te dwa więc poprzednie ustępy Pisma Św. nauczają, że słowo epiphaneia, z którego pochodzi nasze polskie słowo epifania, oznacza również okres czasu związany z powrotem naszego Pana, któremu będzie towarzyszyła na ziemi powódź Jego wszystko objawiającej Prawdy, a która nastąpi po Jego powrocie i przed rozpoczęciem przez Niego i Jego Oblubienicę tysiącletniego panowania. Zgodnie z tym widzimy, że obie nasze definicje słowa epiphaneia są właściwe: (1) oznacza ono czynność objawienia osób, zasad i rzeczy przez Prawdę świecącą ze szczególną jasnością i (2) okres czasu związany z Powrotem naszego Pana, w którym nastąpi specjalne objawienie osób, zasad i rzeczy przez Prawdę świecącą ze szczególną jasnością.
Z powyższego badania słowa epiphaneia widzimy, że z jego sześciu przypadków pojawienia się w Nowym Testamencie tylko w jednym przypadku jest ono użyte w związku z Żniwem Wieku Żydowskiego pokazując, że ono odnosi się do działalności Jezusa podczas tego Żniwa; pozostałe zaś pięć odnoszą się do działalności i czasów związanych z Jego Wtórym Przyjściem. Te więc myśli o znaczeniu słowa epifania okażą się pożyteczne dla naszego lepszego zrozumienia innych faz Wtórego Przyjścia naszego Pana.
CHRYSTUSOWA APOKALIPSA LUB OBJAWIENIE
Grecki rzeczownik apokalupsis pochodzi ze złożonego czasownika apokalupto, który składa się z przyimka apo (oznaczającego z dala, przez, od) i czasownika kalupto (oznaczającego przykryć, stąd czasownik zakryć lub zataić, tak jak jest on użyty, np. u Jak. 5:20 i 1 Piotra 4:8 - "zakryje [przykryje] mnóstwo grzechów"). Apokalupto więc oznacza zdjąć przykrycie, tzn. wyjawić lub objawić, tak jak jest ten czasownik użyty, np. u Mat. 10:26; Łuk. 12:2 - "nic nie jest skrytego [grecki źródłosłów tutaj użyty jest kalupto], coby nie miało być objawione [odkryte, greckie słowo apokalupto jest tutaj użyte w formie przyszłej]". Dlatego rzeczownik apokalupsis znaczy odkrycie, wyjawienie, objawienie lub odsłonięcie (rzeczy poprzednio obecnej, lecz ukrytej). Nazwa ostatniej księgi Biblii jest "Apokalupsis" - my nazywamy ją "Apokalipsą" lub "Objawieniem".
Widzimy więc, że podstawowe znaczenie słowa apokalupsis (odkrycie, objawienie) jest bardzo podobne do znaczenia słowa epiphaneia (jasne świecenie, objawienie osób, zasad i rzeczy). Obydwa słowa oznaczają ujawnienie, objawienie tego, co pozostałoby inaczej ukryte lub zatajone. W ten sposób nasz Pan obecnie epifanizuje lub apokalipsuje Jehowę, Samego Siebie, Kościół, Wielkie Grono, Prawdę, ukryte rzeczy w ciemności, rady serc - czyli jednym słowem przyprowadza wszystkie stosowne osoby, zasady i rzeczy do jasnego światła i odkrywa lub objawia je w ich prawdziwym charakterze o tyle o ile to jest konieczne w obecnym stadium działania Boskiego Planu. Stąd Epifania, Apokalipsa naszego Pana nie oznacza, że Pan stanie się widzialnym dla naturalnych oczu ludzkich czy też po prostu, że On da się poznać, ale oznacza, (1) że On jasno objawił każdą inną osobę, każdą zasadę i każdą rzecz, aby jasno były one poznane szczególnie przy końcu tego Wieku. Słowo apokalupsis, podobnie jak słowo epiphaneia, odnosi się (2) również do drugiej fazy lub okresu Wtórego Przyjścia naszego Pana, do Czasu Ucisku, czyli Epifanii lub Apokalipsy, do szczególnego czasu takiego epifanizowania lub apokalipsowania.
Obecnie wymienimy wraz ze stosownymi komentarzami te ustępy Pisma Św., w których rzeczownik apokalupsis i jego czasownik apokalupto są użyte w odniesieniu do Wtórego Przyjścia naszego Pana, podkreślając polskie słowa, które tłumaczą je.
WYSTĘPOWANIE CZASOWNIKA APOKALUPTO
Najpierw podajemy te ustępy, które używają czasownika apokalupto: (1) Mat. 10:26: "Nic nie jest skrytego, coby nie miało być objawione, i nic tajemnego, czegoby się dowiedzieć nie miano" (zob. również Łuk. 12:2). Wyjawienie zła we wszelkich sprawach życia jest objawieniem pracy sądzenia Wtórego Przyjścia naszego Pana (por. 1 Kor. 4:5).
(2) Łuk. 17:29, 30: "Ale dnia tego, gdy wyszedł Lot z Sodomy spadł jako deszcz ogień z siarką z nieba, i wytracił wszystkie. Tak ci też będzie w on dzień, którego się Syn człowieczy objawi". Sodoma przedstawia symboliczny Babilon, a Lot przedstawia oddział Wielkiego Grona (Obj. 11:8; 2 Piotra 2:6-8). Zniszczenie Sodomy ogniem i siarką przedstawia zupełne zniszczenie Babilonu (Judy 7), co nastąpi w wielkim ucisku (Obj. 16:18-20; 19:20). Uwaga Jezusa w w. 30, że pozafiguralny deszcz ognia i siarki na Sodomę nastąpi w dniu, w którym Syn człowieczy się objawi, dowodzi, iż On będzie objawiony, tzn. zamanifestowany w Czasie Ucisku, czyli w okresie Epifanii lub Apokalipsy, który rozpoczął się w r. 1914.
(3) Rzym. 8:18: "Utrapienia teraźniejszego czasu nie są godne onej przyszłej chwały, która się ma objawić w nas".
(4) 1 Kor. 3:13: "Każdego robota jawna będzie; bo to dzień pokaże; gdyż przez ogień objawiona będzie, a każdego roboty, jaka jest ogień doświadczy". Tutaj jest mowa o doświadczeniach ludu Pańskiego podczas Jego Wtórego Przyjścia. A dniem tym jest dzień ucisku, czyli okres Epifanii lub Apokalipsy.
(5) 1 Piotra 1:4, 5: "Ku dziedzictwu nieskazitelnemu i niepokalanemu i niezwiędłemu, w niebiesiech dla was zachowanemu, którzy mocą Bożą strzeżeni bywacie przez wiarę ku zbawieniu, które zgotowane jest, aby było objawione czasu ostatecznego".
(6) 1 Piotra 5:1: "Uczestnik chwały, która ma być objawiona". Ten wiersz oraz (3) i (5) znajdują się wśród wierszy, które pokazują, że gdy Jezus objawi się w Swoim Wtórym Przyjściu w mocy i chwale - w miarę jak one będą poznawane, odkrywane lub objawiane światu - to Jego Kościół będzie z Nim i będzie objawiony lub okazany w tym samym czasie i w ten sam sposób.
WYSTĘPOWANIE RZECZOWNIKA APOKALUPSIS
Następujące teksty zawierają rzeczownik apokalupsis: (1) Rzym. 2:5: "Dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Bożego". To odnosi się do czasu Wtórego Przyjścia naszego Pana, kiedy - w Czasie Ucisku (w Swojej Epifanii lub Apokalipsie) - będzie On sądził "żywych", a podczas Swego Królestwa (Bazylei) będzie On sądził "umarłych" (2 Tym. 4:1), ponieważ wówczas dopiero "odda każdemu podług uczynków jego" (Rzym. 2:6; Mat. 16:27; Obj. 20:12; 22:12).
(2) Rzym. 8:19: "Bo troskliwe wyglądanie stworzenia [rodzaju ludzkiego] oczekuje objawienia synów Bożych [Kościoła]". Kontekst wykazuje, że to odnosi się do objawienia klasy Chrystusowej w chwale królestwa. Stąd w tym ustępie słowo apokalupsis stosuje się do Bazylei, czyli do fazy Królestwa Wtórego Przyjścia naszego Pana.
(3) 1 Kor. 1:7: "Tak iż wam na żadnym darze nie schodzi, którzy oczekujecie objawienia Pana naszego Jezusa Chrystusa". Lud Pański jest tutaj napominany do pozostania czynnym, czuwającym i oczekującym na wielkie błogosławieństwo aż do objawienia lub okazania się Pana, chociaż jako Stróżowie byli oni świadomi Jego obecności i pracy "żniwa" uprzednio i brali udział w tym objawieniu.
(4) 2 Tes. 1:7, 8: "Przy objawieniu Pana Jezusa z nieba z Aniołami mocy jego, w ogniu płomienistym, oddawając pomstę". Przez niezrównane utrapienia wielkiego Czasu Ucisku Jezus będzie objawiony światu jako obecny w Swoim Wtórym Przyjściu, jako niszczyciel królestwa Szatana i założyciel królestwa Bożego.
(5) 1 Piotra 1:7: "Aby doświadczenie wiary waszej daleko droższe niż złoto, które ginie, którego jednak przez ogień doświadczają, znalezione było wam ku chwale, i ku czci i ku sławie w objawieniu Jezusa Chrystusa". Gdy już apokalupsis lub epiphaneia, czyli drugi okres Wtórego Przyjścia naszego Pana się skończy, to całe Małe Stadko będzie poza zasłoną z Jezusem, tak jak o tym zapewnia nas Św. Paweł do Kol. 3:4. Wówczas ich oczyszczona i wypolerowana wiara będzie znaleziona ku chwale Bożej i Chrystusowej oraz ku ich własnej czci i sławie.
(6) 1 Piotra 1:13: "Miejcie nadzieję ku tej łasce, która wam dana będzie w objawienie Jezusa Chrystusa". Ustęp ten ma to samo znaczenie co 1 Piotra 1:7.
(7) 1 Piotra 4:13: "Ale radujcie się z tego, żeście uczestnikami ucierpienia Chrystusowego, abyście się i w objawieniu chwały jego z radością weselili". W czasie objawienia Jezusa, Jego Kościół znajduje się z Nim i jest w tym samym czasie i w ten sam sposób objawiony lub okazany.
Z tych ustępów Pisma Św. jest widoczne, że w związku z Wtórym Przyjściem naszego Pana słowo apokalupsis, podobnie jak słowo epiphaneia, ma dwa znaczenia: (1) czynność objawiania lub odkrywania, przez którą osoby, zasady i rzeczy poprzednio ukryte lub niejasne są objawione. W tym znaczeniu słowo apokalupsis, podobnie jak słowo epiphaneia, ma długi okres czasu zastosowania co się tyczy Wtórego Przyjścia naszego Pana rozciągając się od przybycia Pańskiego aż do końca Królestwa, tak jak to zauważyliśmy, że słowo parousia w zastosowaniu do Wtórego Przyjścia wskazuje na Jego obecność w każdej z jej trzech faz i we wszystkich z nich od Jego przybycia aż do końca Królestwa Bożego i Chrystusowego; (2) okres Wielkiego Ucisku, w którym niewątpliwie jest szczególne objawienie lub odkrycie osób, zasad i rzeczy poprzednio ukrytych lub niejasnych.
WYJAWIENIE BŁĘDÓW BRZASKU O EPIFANII
Powyżej przedstawione nauki biblijne o tych okresach Powrotu naszego Pana, szczególnie o Epifanii lub Apokalipsie jako o oddzielnym okresie następującym po okresie Parousji (czyli żęciu), były atakowane przez wodzów Brzasku i innych, przy czym czynili oni wysiłki aby je zbić. W ang. T.P. z grudnia 1937, w art. zatytułowanym "Przegląd Artykułu Brzasku "Powołani, Wybrani i Wierni"" było podane wyjawienie sofistycznego wysiłku uczynionego w czasopiśmie Brzasku z kwietnia 1935 i kwietnia 1937 r., usiłującego wykazać, że powyżej przedstawione nauki o Epifanii lub Apokalipsie nie są w zgodzie z naukami przedstawionymi z Pisma Św. przez Pastora Russella na ten sam przedmiot. Ponieważ to wyjawienie jest bardzo stosowne do naszego przedmiotu pod rozwagą i ponieważ tego samego rodzaju błędy, które były zbite w tym ang. artykule są nadal bronione, więc reprodukujemy go tutaj (cytaty z broszury "Powrót Naszego Pana" można również znaleźć w Przedrukach Strażnicy, str. 2972-2983; to samo w tomie IV wydanym w 1923 r. w dodatku):
Ponieważ ten przedmiot jest omawiany w czasopiśmie Brzasku z kwietnia 1935, więc wolimy cytować z niego: "Paweł powiedział, że Pan zniszczy antychrysta "jasnością (epiphaneia) Swojej parousji". To greckie słowo epiphaneia jest właściwie przetłumaczone na jasność albo jasne świecenie. Niektórzy [szczególnie brat Russell i my sami, nasze podkreślenie] błędnie przypuszczali, że to słowo odnosi się do wtórej fazy lub późniejszego okresu obecności naszego Pana - tak jak gdyby Jego Parousja (parousia) trwała do pewnego czasu, a potem rozpoczęła się Jego Epifania (epiphaneia). Jednak wierzymy, że jest rzeczą oczywistą, iż słowo parousia stosuje się do całego okresu tysiąca lat obecności Chrystusowej, chociaż słowo epiphaneia opisuje pewne rzeczy, które będą się wypełniać podczas Parousji. Na ten punkt cytujemy z uznaniem z broszury wydanej kilka lat temu, a zatytułowanej "Powrót Naszego Pana" co następuje: "Naszego Pana epiphaneia (zajaśnienie) i Jego apokalupsis (objawienie) rozpoczęła się wkrótce po Jego Parousji (parousia): Jasność Jego obecności jest widoczna teraz dla tych, którzy chodzą "w światłości" - dla tych, którzy "nie pozostają w ciemności ze światem". Jest to umysłowe oświecenie dla oczu naszego wyrozumienia, a nie dla naszych naturalnych oczu. Epifania (epiphaneia) naszego Pana także już oddziałuje na świat, chociaż nie przez oczy wyrozumienia, ponieważ nie ma on wzroku by ujrzeć rzeczy duchowe, to jednak jasne świecenie obecności Pańskiej wpływa i oddziałuje na cały bieg świata przez zwiększenie się znajomości". (Ten wyjątek zacytowany przez Brzask znajduje się również w Przedrukach Strażnicy, str. 2983, szp. l, par. 4; to samo znajdujemy w dodatku do tomu IV, str. 60, par. l - dopisek tłum.).
Na to jednostronne przedstawienie (Brzasku) niektórych myśli naszego Pastora co do tych dwóch słów odpowiadamy jak następuje: Biblia - tak jak to słusznie utrzymywał nasz Pastor - o ile chodzi o Wtóre Przyjście naszego Pana używa słowa parousia w trzech znaczeniach (1) w znaczeniu 40-tu lat żęcia, tzn. od r. 1874 do 1914, do Czasu Ucisku (Mat. 24:3, 27, 37, 39; 2 Tes. 2:1); (2) w znaczeniu 80-ciu lat od r. 1874 do 1954 (nasz Pastor jednak nie rozumiał, że Epifania będzie trwać 40 lat, ponieważ nie było to na czasie do zrozumienia) tzn. obejmując Parousję w jej pierwszym znaczeniu i Epifanię jako okres (1 Tes. 2:19; 3:13; 4:15; 5:23; 2 Tes. 2:8, 9; Jak. 5:7, 8; 2 Piotra 3:4, 12; 1 Jana 2:28); i (3) w znaczeniu całego 1000 lat Jego Wtórego Przyjścia (1 Kor. 15:23; 2 Piotra 1:16). Powyżej są podane wszystkie ustępy Pisma Św., które używają słowa Parousja (parousia) w związku z Wtórym Przyjściem naszego Pana. I one dowodzą, że Brzask stracił Prawdę parousyjną na pierwsze i drugie znaczenie tego słowa. Dlatego odrzuca on naukę biblijną o Epifanii jako o okresie czasu, tak jak to powyższe teksty wykazują i daje do zrozumienia, że Pastor Russell tak nie nauczał, ale że nauczał, iż słowo Epifania znaczy tylko jasne świecenie, objawienie, tzn. tylko działalność. Natomiast Biblia, br. Russell i my z nimi nauczamy o obydwóch znaczeniach tego słowa, chociaż br. Russell nie rozumiał, że Epifania jako okres będzie trwała 40 lat, ponieważ wyrozumienie jej długości nie było na czasie do zrozumienia aż dopiero w Epifanii. O tym, że słowo to oznacza okres czasu, naucza Biblia w 1 Tym. 6:14, 15 i 2 Tym. 4:1. Samo już zredagowanie tekstu w 2 Tym. 4:1 podane w przekł. A. V.; "będzie sądził... w [podczas] sławnym przyjściu [Epifanii] swojem i w królestwie [Bazylei] swojem" dowodzi, że Epifania, tak jak Królestwo, jest okresem czasu. Zaś Poprawiony Przekład pokazuje to bardzo jasno w 1 Tym. 6:14, 15: "Zachowaj to przykazanie bez zmazy, bez nagany aż do Epifanii Pana naszego Jezusa Chrystusa, którą [Epifanię] w jej własnych czasach okaże On" - Ten, który jest błogosławiony i sam Możny itd. Natomiast, że słowo to znaczy jasne świecenie, tzn. jasne objawienie osób, zasad i rzeczy i to w jakimkolwiek czasie, naucza Biblia w 2 Tes. 2:8 [podczas Parousji i Epifanii]; 2 Tym. 1:10 [podczas Żniwa Żydowskiego]; 2 Tym. 4:8; Tytus 2:13 [podczas Parousji, Epifanii i Bazylei]. Powód, dla którego okres pomiędzy Parousją a Bazyleją (królestwem) jest nazwany Epifanią jest ten, iż podczas tego okresu Pan zamierzył dokonać szczególnego objawienia osób, zasad i rzeczy. Taka niewątpliwie działalność szczególnie zaznacza okres począwszy od r. 1914. Powyższe sześć ustępów Pisma Św. są jedyne, w których słowo Epifania (epiphaneia) znajduje się w greckim Nowym Testamencie. One więc dowodzą, że nasz Pastor miał słuszność, gdy nauczał, iż słowo to oznacza okres następujący po okresie Parousji, czyli Żęcia i że ono również oznacza jasne świecenie, objawienie osób, zasad i rzeczy. Ustępy te dowodzą, że Brzask porzucił inną Prawdę parousyjną, jak również odrzuca on Prawdę epifaniczną, a to jest pracą przesiewawczą.
Brzask daje do zrozumienia, że broszura naszego Pastora o Powrocie Naszego Pana - Jego Parousia, Epifania i Apokalupsis - nie naucza, że jest okres 40 lat Parousji i że nie naucza ona o jakimkolwiek okresie Epifanii. Wodzowie Brzasku usiłowali przy pomocy zwykłego podstępu praktykowanego przez sofistów zakryć część objętych rzeczy, podkreślając je jednostronnie, aby doprowadzić ich czytelników do myślenia, że nasz Pastor nie nauczał, iż Epifania jest okresem czasu i że Parousja oznacza tylko 1000 lat wtórej obecności naszego Pana oraz że nie jest ona w żadnym sensie okresem 40-tu lat. Następujące cytaty z tej broszury dowodzą, że Brzask przekręca to, co mówi br. Russell na ten przedmiot: "Słowo Parousia odnosi się do wczesnej pory [nasze podkreślenie] wtórego przyjścia, zaś wyraz Apokalupsis odnosi się do tegoż samego przyjścia, lecz pory późniejszej: - Nie mamy rozumieć, aby wyrazy Apokalupsis i Epifania miały znaczyć inne jakieś trzecie przyjście, lecz jedynie późniejszy zarys" [nie zarysy, ponieważ te dwa słowa jako czynność i jako okres są bliskoznaczne, zob. broszurę "Powrót Naszego Pana" w tomie IV, str. 11, par. 1]. ... "Czuwający także zauważy, iż Pismo Św. wyraźnie pokazuje, że po [nasze podkreślenie] wykonaniu pewnych rzeczy przez Pana w czasie Jego obecności (parousia) nie poznanej przez świat, Pan później [nasze podkreślenie] objawi Swoją obecność. Objawienie, które będzie rozpoznane przez całą ludzkość i ta właśnie zewnętrzna manifestacja jest określona Jego epifanią" (zob. str. 12, par. l w tej samej broszurze). ... "W czasie okresu [nasze podkreślenie] parousia (obecność), która poprzedza [nasze podkreślenie] Jego epifanię (czyli zajaśnienie), pewne dzieło ma być dokonane, nieznane światu i kościołowi nominalnemu, ale jedynie wiadome Jego czuwającym sługom" (zob. str. 13, par. l w tej samej broszurze; odtąd będziemy podawali tylko stronę i par. tej broszury, która też znajduje się w tomie IV jako dodatek)…"Dni więc Syna Człowieczego są dniami [tzn. okresem] Jego parousia, czyli obecności niewidzialnej i nieznanej światu, znanej jedynie przez czuwających (Stróżów) i widzianej tylko przez nich oczyma wiary" (zob. str. 14, par. 2). ... "Lecz dlaczego taką ma być obecność Chrystusa? Co za zadanie miał spełnić podczas okresu [nasze podkreślenie] Swej obecności poprzedzającej Jego epifanię lub objawienie się światu?" (zob. koniec tego samego par. na str. 15). ... "Przypowieść o pszenicy i kąkolu wskazuje na okres [nasze podkreślenie] Parousji (obecności) poprzedzając [nasze podkreślenie] Epifanię (objawienie) i przedstawia go [Parousję] jako czas "żniwa" Wieku Ewangelii" (str. 15, par. 1). ... "Rozdzielenie pszenicy od kąkolu... poprzedzi pracę oczyszczenia roli pszenicznej z symbolicznego kąkolu przez symboliczny "ogień", a cała działalność żniwa będzie miała miejsce w czasie - parousia - [a więc w okresie poprzedzającym Epifanię] obecności naszego Pana i przed Jego epifanią (czyli objawieniem)" (str. 15, par. 2). ... "Prawda jako sierp miała być narzędziem separacyjnym. A gdy rozdzielanie [żęcie] się skończy... wtedy nastąpi "ogień", czas wielkiego ucisku [który - jak br. Russell nauczał - miał się zacząć i rozpoczął się Wojną Światową] przepowiedziany przez proroków i naszego Pana, a który jako symboliczny ogień spali i zniszczy wszystek kąkol" (str. 16, par. 1; w broszurze "Powrót Naszego Pana" podanej w tomie IV jako dodatek, brakuje nieraz niektórych słów w polskim tekście i stąd biorą się drobne nieścisłości, które czasem zmieniają znaczenie myśli podanej w oryginalnym tekście ang. - dopisek tłum.). ..."Przeto, to sądzenie [w Parousji] kościoła... poprzedzi [nasze podkreślenie] Epifanię lub Apokalipsę naszego Pana" (str. 200, wiersz 5, ang. broszura; w polskiej broszurze, str. 17). ..."Ręka wszystkich przeciwko swemu bliźniemu będzie dozwolona, aby ludzie zebrali wicher własnego samolubstwa w anarchii. Epifania nowego Władcy i sprawiedliwa odpłata Jego panowania będą wówczas [podczas okresu] stopniowo rozpoznane. Zupełne objawienie lub apokalipsa nastąpi przy końcu burzy [w ten sposób epifania albo apokalipsa w znaczeniu tutaj użytym jako czynność rozciąga się na okres czasu, który jest Epifanią], kiedy wszystkie serca będą upokorzone" (str. 21, wiersz 2, ang. broszura). ... "Aby nie popaść w błędne wyrozumienie co do sprawy wyrozumienia obecności (Parousji) Pańskiej, dobrze uczynimy, gdy zwrócimy uwagę na przypowieść o dziesięciu pannach, która zapewne była dana w tym celu, aby rzuciła szczególne światło na ten punkt" (str. 21, par. l, pol. broszura). ... "Czas parousia, czyli obecność Chrystusowa miała się rozpocząć w październiku 1874 r. i obydwa (dowody) pokazują cechę działalności, której się mamy spodziewać, że będzie postępować podczas czasu [okresu] Jego obecności [parousia] poprzedzającej [nasze podkreślenie] Jego publiczne objawienie się światu, czyli Jego Epifanię, Jego Apokalupsis" (str. 32 u góry). ... "Otóż, jeżeli z cicha mówimy: "Oto Oblubieniec!", to nie w tej myśli, aby ludzi światowych pobudzić do wiary w obecność Pańską itd. ... lecz powoli we właściwym czasie o tym się dowiedzą, to jest w OKRESIE [nasze wersaliki] Epifanii i Apokalupsis Syna Człowieczego. Oni będą przebudzeni trzaskiem dnia wielkiego ucisku" (str. 35, par. 1).
Następujący cytat na ten przedmiot podajemy ze Strażnicy: "Biblia jasno odróżnia pomiędzy Parousją Chrystusową a jego Epifanią przy jego Wtórym Przyjściu. Słowo Parousia znaczy obecność. ... Słowo zaś Epiphaneia znaczy objawienie tego, który jest już obecny. ... Z zakończeniem pracy oddzielania mądrych panien [z Babilonu w Parousji, czyli w czasie Żęcia], ... potem [nasze podkreślenie] przyjdzie Epifania Emanuela, objawienie, okazanie się. Innymi słowy objawienie się Chrystusa światu nastąpi [nasze podkreślenie] po Jego objawieniu się klasie mądrych panien" (Z '14, 252, par. 6 i 7).
Poniższy cytat podajemy z czasopisma "The Bibie Students Monthly" z r. 1914, nr l, str. l dwa ostatnie par. i str. 2, par. 1: "Nasze angielskie słowo przyjście (to samo jest ze słowem polskim) jest zazwyczaj tłumaczeniem kilku całkiem odrębnych słów greckich. Jedno z nich to słowo Parousia, które oznacza obecność i jest używane w odniesieniu do pierwszego okresu [nasze podkreślenie] Wtórego Przyjścia naszego Pana. Potem, później [nasze podkreślenie] nastąpi Epifania, tzn. objawienie lub okazanie się Tego, który jest obecny. Nie będzie to okazaniem się w ciele, ale w wielkim Czasie Ucisku [w okresie, nasze podkreślenie] symbolicznie przedstawionym jako w ogniu, "oddawając pomstę" (2 Tes. 1:7-10). Według mego wyrozumienia Biblia naucza, że Jezus jest już obecny na ziemi od r. 1874; ... że Epifania, czyli objawienie się światu, nastąpi za czterdzieści lat od czasu rozpoczęcia się Obecności [nasze podkreślenie]. Z tego to powodu oni [Badacze Pisma Św.] wyglądają z wielkim zainteresowaniem, by zobaczyć, co obecny rok [1914] przyniesie. Czy nie widzimy wszędzie znaków niepokoju, grożący czas ucisku? Wygląda na to, jak gdyby ten rok [1914] zaznaczył początek "ognia płomienistego" sądu [Epifania i Czas Ucisku są identyczne] nad światem, który znaczy koniec tego Wieku i inaugurację Nowej Dyspensacji Królestwa Mesjaszowego, kiedy [nasze podkreślenie] "sąd wykona się według sznuru, a sprawiedliwość według wagi" i kiedy [nasze podkreślenie] ignorancja, zabobony i ciemnota, które tak długo nam przeszkadzały, zaczną być usuwane. Zmiana ta [która następuje podczas Epifanii] może być bolesna, jednak ona okaże się błogosławieństwem, zaznaczając obalenie królestwa Szatana i panowania grzechu i śmierci oraz inaugurację Królestwa Mesjaszowego i jego panowanie sprawiedliwości i wiecznego życia".
Nasze więc cytaty z pism naszego Pastora dowodzą, że on utrzymywał, iż Biblia naucza, że Epifania w drugim znaczeniu tego słowa jest okresem czasu, który następuje po czasie Żęcia, czyli po Parousji w jej pierwszym znaczeniu tego słowa i że Parousja w pierwszym znaczeniu tego słowa jest okresem 40-letnim, który poprzedza okres Epifanii a także, że Epifania i Czas Ucisku są jednym i tym samym okresem. Oskarżamy więc Brzask o karygodne przekręcanie stosownych nauk naszego Pastora i o nauczanie szkodliwych błędów na ten temat.
WĄSKIE I SZERSZE ZNACZENIE EPIFANII
Jak już wykazano powyżej, Parousja w jej wąskim albo ograniczonym znaczeniu była okresem 40-letnim, od 1874 do 1914 r.; podobnie Epifania albo Apokalipsa jest okresem w jej wąskim albo ograniczonym znaczeniu 40-letnim, od r. 1914 do 1954, tak jak to rozważania Pisma Św. wzięte z pism Prawdy epifanicznej jasno wykazują:
DATA 1954 ROKU ZAZNACZONA W PIŚMIE ŚWIĘTYM
(1) "W 3 Moj. 12 oczyszczenie matki po porodzie syna przez czterdzieści dni przedstawia oczyszczenie Prawdy rozwijającej Małe Stadko i jej sług podczas czterdziestu lat Parousji [tzn. w Parousji w jej ograniczonym sensie, czyli w czasie żęcia, od r. 1874 do 1914], podczas gdy oczyszczenie matki po porodzie córki przez osiemdziesiąt dni przedstawia oczyszczenie Prawdy rozwijającej Wielkie Grono i jego sług w ciągu osiemdziesięciu lat złączonej Parousji i Epifanii [tzn. złączonej Parousji i Epifanii w ich ograniczonych znaczeniach]" (C, Appendix, str. 384). W E. tomie 4, 99 (to samo w T.P. '32, 27, par. 3), brat Johnson podaje dodatkowe szczegóły o pozafiguralnych 80 dniach jak następuje: "Rozumiemy, że okres osiemdziesięciu dni na oczyszczenie matki po porodzie córki przedstawia 80 lat Parousji i Epifanii złączonych razem (od r. 1874 do 1914 plus od 1914 do 1954). To oczyszczenie matki podczas tych 80 dni przedstawia w pozafigurze dwie rzeczy: (1) uwolnienie Prawdy (w jej zastosowaniu do Wielkiego Grona itd.) z wszelkiego błędu do niej przylegającego; i (2) oczyszczenie wiernych i częściowo wiernych sług Prawdy z takich splugawień, które uczyniłyby ich niezdolnymi do zajęcia ich miejsca w Tysiącleciu, jak również do podjęcia specjalnej służby poświadczającej począwszy od października 1954 r."
(2) "Północ z przypowieści o Dziesięciu Pannach [Mat. 25:1-12] przypada na kwiecień 1877 r., kiedy zaczęło się ogólne ogłaszanie wtórej obecności Chrystusa [zob. C, Appendix, str. 385; T.P. '34, 21, par. 16 co do szczegółów]; zaś noc tej przypowieści, która zaczęła się w październiku 1799 r., nie tylko musi się skończyć w r. 1954 z końcem Epifanii [w jej ograniczonym znaczeniu], ale to również dowodzi, że kiedy okrzyk "Oto Oblubieniec" zaczął rozbrzmiewać w kwietniu 1877 r., to żęcie było już w toku". "Dlatego noc ta przychodzi do jej pierwszego końca w roku 1954, na początku jej zachodzenia na czas królestwa" (E. tom 6, 386, 454; T.P. '30, 75; '32, 28, par. 7; C, Appendix, str. 383).
(3) "Wyznaczenie Pańskie dwunastu godzin na dzień pracy (Jana 9:4; 11:9) i Jego zaopatrzenie przypowieści o Groszu [Mat. 20:1-16; por. z art. o Czasie Żęcia; T.P. '27, 74-83] w wieczór, a więc i w następującą noc po (czterdziestoletnim) dniu żęcia (Mat. 20:8), pokazują, że symboliczny okres nocy o dwunastu godzinach, który następuje po dniu żęcia Parousji (dwudziestogodzinnym dniu z czterdziestu lat) musi być równej długości, dowodząc w ten sposób, że Epifania jest również czterdzieści lat długa. Parousja nie tylko jest dniem i nocą a Epifania nocą z tej przypowieści, ale również dniem i nocą z Ps. 91:5, 6 i 121:6" (C, Appendix, str. 383).
(4) "Dwukrotny pobyt po czterdzieści dni Mojżesza na górze przedstawia te dwa okresy: czterdzieści dni w każdym pobycie przedstawia czterdzieści lat okresu Parousji i czterdzieści lat okresu Epifanii, zaś góra przedstawia królestwo, na które Chrystus wchodzi z dwóch punktów widzenia, z punktu widzenia Parousji i z punktu widzenia Epifanii" (C, Appendix, str. 383, ang. tom). Podając więcej szczegółów na ten temat w P '26, 78, br. Johnson pisał, że "nie mamy powiedziane, którego dnia po zejściu Mojżesza z góry po jego drugim czterdziestodniowym pobycie na niej z Bogiem założył on zasłonę na swoją twarz (2 Moj. 34:28-35), a która to zasłona przedstawia Starożytnych Godnych (zob. Komentarz Bereański). Gdyby opis ustalił ten dzień w związku z drugimi 40 dniami, to moglibyśmy być całkiem pewni co do tego, kiedy ziemska faza Królestwa będzie ustanowiona. To, co możemy z pewnością wywnioskować z opisu jest to, iż jakiś czas po r. 1954 lub 1956 Starożytni Godni powrócą i ziemska faza Królestwa Bożego będzie ustanowiona. Nie bądźmy pewni w tej sprawie, aż wyjaśni nam to Słowo Boże".
(5) "40 lat zdaje się być okresem biblijnym na dokonanie próby według pewnych zasad, tak jak było 40 lat doświadczenia na puszczy, 40 lat panowania Saula, Dawida i Salomona, tak jak były okresy próby po 40 lat żniwa żydowskiego, żniwa ewangelicznego i jak będzie żniwo Wieku Tysiąclecia. Zgodnie z tym, spodziewamy się, że Wielkie Grono i Młodociani Godni jako klasy podobnie będą mieć 40 lat - Epifanii [w jej ograniczonym znaczeniu] - przeznaczone jako szczególny okres próby zastosowanej do nich według pewnych zasad" T.P. '32, 28, par. 7; C, Appendix, str. 383).
Powinniśmy zauważyć, że ten szereg dowodów podanych z Pisma Św. w powyższych cytatach jest oparty na rozważaniach dotyczących czasu i dlatego dowody te znajdują swoje wypełnienie w r. 1954, 40 lat po r. 1914. One wykazują, że r. 1954 jest datą jasno zaznaczoną w Piśmie Św. i że ona jest czasem na zakończenie okresu Epifanii lub Apokalipsy w jej wąskim lub ograniczonym znaczeniu. Ale tak jak Parousja nadal trwa w jej szerszych znaczeniach po jej zakończeniu w jej wąskim lub ograniczonym znaczeniu w r. 1914, tak podobnie okres Epifanii lub Apokalipsy nadal trwa w jego szerszych znaczeniach po r. 1954, chociaż w tym czasie skończył się on w jego wąskim lub ograniczonym znaczeniu.
PODZIAŁY CZASU W OKRESIE EPIFANII LUB APOKALIPSY W JEGO SZERSZYM ZNACZENIU
Okres Epifanii lub Apokalipsy w jego szerszym znaczeniu, który zaczął się w r. 1914 i nadal trwa od r. 1954 przez wiele jeszcze lat, ma różne podziały czasu w sobie. Jeżeli chodzi o świat, to okres ten jako Czas Ucisku, który rozpoczął się w r. 1914, ma cztery specjalne zarysy ucisku z zachodzącymi okresami mniejszego ucisku (1 Tes. 5:3). Te cztery zarysy ucisku są: (1) Wojna Światowa (włączając I i II Fazę); (2) Rewolucja Światowa lub Armagieddon; (3) Anarchia Światowa; i (4) Ucisk Jakuba.
Ale jeżeli chodzi o lud Boży, to okres ten może być uważany jako dwie części: (1) czas na czynność Kapłaństwa z Kozłem Azazela i (2) czas na czynność Kapłaństwa z oczyszczonymi Lewitami. Czynność z oczyszczonymi Lewitami postępuje w szczególny sposób od jesieni 1954 r., od zakończenia się 80 lat Parousji i Epifanii razem wziętych (1874-1914 plus 1914-1954), kiedy 80 lat oczyszczenia się pozafiguralnej matki po porodzie córki się skończyło, tak jak to zaznaczyliśmy powyżej z 3 Moj. 12. W jesieni 1954 r. rozpoczęła się specjalna służba poświadczająca, polegająca na głoszeniu Żydom i poganom poselstwa o Boskim Planie Wieków przedstawionego w tomie I i na budowaniu Obozu Epifanicznego (T.P. '31, 9, szp. 2; P '30, 15; T.P. '62, 88-90).
Poświęceni słudzy Boży w stosunku do stopnia ich oczyszczenia ze splugawień grzechu, samolubstwa, światowości i błędu mają brać udział w ogłaszaniu tego radosnego poselstwa w uznanej przez Boga pracy publicznej. Wielu pozafiguralnych Lewitów dostatecznie oczyściło się, iż można ich zaliczyć do oczyszczonych Lewitów. Inni są tylko częściowo oczyszczeni. Proces oczyszczania jest "sprawą stopniową" (tak jak to jest pokazane w 4 Moj. 8:7) i będzie on "skończony przy końcu Epifanii" - w jej szerszym znaczeniu, czyli w okresie "wielkiego ucisku" (Obj. 7:14; E. tom 4, 71, 146, 300; T.P. '38, 44, par. 54 przy końcu; E. tom 6, 163, par. 1; T.P. '51, 6, ostat. pyt; T.P. '62, 86, 87).
Pewna liczba braci zespolona z różnymi "grupami Prawdy" takimi jak Brzask, P.B.I. itd. oraz niektórzy w Wielkim Babilonie, stopniowo odrzucają jeden po drugim poprzednio utrzymywane błędy częściowo lub zupełnie i stopniowo coraz więcej przyjmują niektóre cenne Prawdy ze stołu oświeconego Epifanią. Nasze ochotnicze egzemplarze T.P. i S.B., które z chęcią wysyłamy bezpłatnie na jakiekolwiek nam dostarczone nazwiska i adresy, wykonują wyśmienitą pracę w tym związku i otrzymujemy liczne listy w odpowiedzi na to, pokazujące częściowe oczyszczenie i częściowo wierną służbę Prawdy wobec drugich.
CHRYSTUSOWA BAZYLEJA LUB KRÓLESTWO
Trzecim okresem Wtórej Obecności naszego Pana na ziemi jest oczywiście Królestwo nazwane po grecku basileia (2 Tym. 4:1). Oczywiście Królestwo Boże było tematem Jezusa i Apostołów w Nowym Testamencie, a Mojżesza i Proroków w Starym Testamencie. Ponad 120 ustępów w Nowym Testamencie odnosi się tylko w wyraźnych słowach do Królestwa w jego ziemskim wojującym lub przygotowawczym okresie, albo też w jego chwalebnym lub panującym okresie podczas Tysiąclecia. Liczne inne ustępy odnoszą się do Królestwa bez użycia wyraźnego terminu "Królestwo". Podajemy naszym czytelnikom tylko kilka ustępów do zbadania: (1) w odniesieniu do jego ziemskiego, wojującego lub przygotowawczego okresu: Mat. 3:2; 4:17; 13:24,31,33,41; 16:19; 25:1; Mar. 12:34; Kol. 1:13; i (2) w odniesieniu do jego chwalebnego lub panującego okresu: Mat. 6:10,33; 8:11; 19:23,24; Mar. 14:25; Łuk. 1:33; 12:32; 13:28,29; 17:20,21; 19:11,12,15; Jana 18:36; Dz. Ap. 14:22; 1 Kor. 15:24-26; 50; 2 Tym. 4:1; Żyd. 1:8; Obj. 1:6; 5:10 (zob. przekłady ERV i ARV co do dwu ostatnich ustępów); 11:15. Według ustępów podanych pod (1) o naszym Panu i Jego Małym Stadku jest słusznie mowa z punktu widzenia ich stanu ziemskiego życia jako o Królestwie Bożym w zarodku. Ale według ustępów podanych pod (2) są oni w ich stanie Boskiej natury, gdy panują nad ziemią, Królestwem Bożym w chwale i mocy. Wiele szczegółów o nich i o spokrewnionych sprawach jest podane w książce pt. "Tysiąclecie" (zob. również naszą ang. broszurę "Królestwo Boże" - wysyłamy ją na żądanie).
Z punktu widzenia Tysiąclecia, 1000 lat panowania Chrystusa nad ziemią, Królestwo (Bazyleja) rozpoczęło się w r. 1874, tak jak to nauczał bardzo zdolnie z Pisma Św. br. Russell w tomach 2, 3 i gdzie indziej. Wielu z ludu Prawdy, włączając niektórych wodzów Brzasku, porzuciło tę naukę Pisma Św. twierdząc natomiast, że 1000 lat panowania Chrystusa zaczęło się w r. 1914 lub w innych datach przeszłości, albo że ono dopiero zacznie się w jakiejś przyszłej dacie. W ang. T.P. nr 509 (dostarczymy ją na żądanie) ponownie potwierdziliśmy i obroniliśmy stosowne nauki Pisma Św. br. Russella i zbiliśmy błędy tych wodzów Brzasku na ten przedmiot. W innych wydaniach T.P. zbiliśmy innych nauczycieli błędu na ten przedmiot (zob. np. P, nr 345).
Chociaż 1000 lat panowania Chrystusa nie rozpoczęło się w 1914 r. to jednak jesień 1914 r. zaznaczyła ważny punkt we Wtórym Przyjściu naszego Pana i w pracy Jego tysiącletniego panowania. Wówczas, przy końcu Czasów Pogan, Chrystus zaczął przez Wojnę Światową niszczyć królestwa tego świata (Obj. 2:26, 27; Dan. 2:35, 44; 7:13, 14, 22, 27) i Babilon (Obj. 17:16; 18:1-24). I od tego czasu praca ta postępuje naprzód w sposób wzrastający jako przygotowanie do ustanowienia Królestwa Bożego na ziemi pod kierownictwem Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych i błogosławienia całego rodzaju ludzkiego.
W tej jednak rozprawie rozważamy różne okresy Wtórego Przyjścia naszego Pana. Jako oddzielny okres, różniący się od Parousji i Epifanii lub Apokalipsy, okres Bazylei (Królestwa) Wtórego Przyjścia naszego Pana jako taki nie rozpoczął się wcześniej w jego pierwszym zachodzącym początku jak dopiero na jesień 1954 r. (T.P. '26, 39, par. 1; '32, 28, szp. 2; E. tom 5, 298; T.P. '30, 75, szp. 2, par. 3; '49, 42, szp. 2, par. 1; C, Appendix, str. 415), kiedy - jak to zauważono powyżej - okres Epifanii lub Apokalipsy skończył się w jego wąskim lub ograniczonym znaczeniu. Nie znaczy to, że ziemska faza Królestwa była ustanowiona w jesieni 1954 r., ale że wówczas okres Bazylei zaczął się jako oddzielny okres Wtórego Przyjścia naszego Pana, w którym w swoim czasie ziemska faza Królestwa będzie ustanowiona, gdy Starożytni i Młodociani Godni powstaną od umarłych dla błogosławienia wszystkich rodzajów ziemi w Czasach Restytucji.
Te trzy okresy pobytu Chrystusowego na ziemi, Parousja, Epifania lub Apokalipsa i Bazyleja lub Królestwo, są bardzo ważne do zapamiętania dla nas, jeżeli chcemy jasno zrozumieć przedmiot Wtórego Przyjścia Chrystusa. Jednym słowem Parousja jest okresem przygotowawczym zarówno dla Epifanii lub Apokalipsy jak i dla Bazylei, Królestwa; a Epifania lub Apokalipsa posuwa naprzód wyniki Parousji i wprowadza Bazyleję, czyli Królestwo.
TP ’73, 29-36.