Mlodociani Godni

MŁODOCIANI GODNI

(P '72, 34-48)

"Młodzieńcy wasi widzenia widzieć będą" (Joela 2:28)

W OKREŚLANIU myśli biblijnych jest dobrą rzeczą, o ile jest to możliwe, używać wyrażeń z Pisma Św. Zazwyczaj to czynimy, np.: Nauka, Usprawiedliwienie, Uświęcenie, Odkupienie i Restytucja. Ale niekiedy jesteśmy zmuszeni określić myśl biblijną słowem nie znajdującym się w Biblii, np. Tymczasowe Usprawiedliwienie i Ożywione Usprawiedliwienie. To, że są to myśli biblijne, jest widoczne z Rzym. 4:1-25; Jana 3:36; 1 Kor. 6:11; Żyd. 9:24; 10:14; Jak. 2:14-26; 1 Jana 2:2 Tak samo nie znajdujemy w Biblii wyrażenia "Starożytni Godni"; niemniej jednak wierni poświęceni Starego Testamentu są nazwani starożytnymi, starszymi i starcami (heb. zekenim, Iz. 24:23; Psalm 107:33; Joela 2:28; greckie presbuteroi, Żyd. 11:2), i jest o nich mowa jako o osobach, "których nie był świat godzien" (Żyd. 11:38). Podobnie termin "Młodociani Godni" nie znajduje się w Biblii, niemniej jednak - jak to będzie wykazane w tym artykule - myśl, która jest zamierzona do przekazania przez te słowa, jest biblijna. Najbliższy temu wyrażeniu w Piśmie Św. Jest termin "młodzieńcy" (Joela 2:28) w zgodzie z użyciem słowa "starcy" (Iz.24:23, w ang. Biblii jest podane słowo "starożytni") w odróżnieniu od klasy tak określonej. Niektórzy odróżnili te dwie klasy przez przeciwstawienie terminu Starożytni Godni z terminem Nowocześni Godni, jednak termin Nowocześni Godni nie jest wyrażeniem tak bliskim Biblii, jak termin Młodociani Godni. Co więcej, biblijna myśl (Joela 2:28) jest lepiej uwydatniona przez przeciwstawienie nazwy Starożytni Godni z nazwą Młodociani Godni. Dlatego Teraźniejsza Prawda nazywa ich Młodocianymi Godnymi.

(2) Przed skończeniem się ogólnego Wysokiego Powołania do Boskiej natury i do współdziedzictwa z Chrystusem w r. 1881 osoby, które nazywamy "Młodocianymi Godnymi" nie istniały jako jednostki klasy; ale od tego czasu one przyszły do egzystencji jako takie, a od jesieni 1914 one stały się bardzo wybitne jako oddzielna i odrębna klasa. Powód powstania Młodocianych Godnych jako klasy, chociaż przez pewien czas nie rozpoznanej jako takiej, jest ten, że po skończeniu się ogólnego powołania w r. 1881 więcej ludzi poświęciło się Panu niż można było próbnie przeznaczyć opróżnionych koron, czyli miejsc w Małym Stadku. Dlatego nadwyżka poświęconych choć otrzymała oświecenie Ducha Św., to jednak nie była spłodzona z Ducha. Pan widocznie trzymał ich w rezerwie, a ponieważ od czasu do czasu częściowo niewierni tracili korony, więc Pan wybierał najwierniejszych i nadających się z nadwyżki poświęconych, a przez spłodzenie z Ducha próbnie przydzielał im korony, które były stracone przez częściowo niewiernych. W miarę jak czas postępował naprzód liczba nadwyżki poświęconych w rezerwie nadal zwiększała się szybciej niż liczba utraconych koron, wskutek tego wielka liczba tych poświęconych była w rezerwie, kiedy ostatni ewentualni członkowie Małego Stadka weszli do tego powołania (zob. T.P. nr 264; 265 - bezpłatnie wyślemy na żądanie). Po tym czasie o wiele więcej poświęciło się ale dla żadnego z nich nie było już koron zbędnych. Doprowadziło to w rezultacie do ukazania się wielu dodatkowych Młodocianych Godnych. "On Sługa" omawia tę klasę w F 186, 187; Z (Przedruki) 4836, par. 3-6, 10, 11; 5761, szp. 2, par. 1, 2 (czyli art. "Praca Żniwa W Dwóch Częściach"); Księga Pytań 433, 434, 438, 439, 446, 431-433, 445. Podczas Epifanii Pan rzuca dużo światła na tę klasę, światła, które nie było na czasie w ciągu służby "onego Sługi". Niechaj Pan błogosławi to światło dla nas wszystkich, a szczególnie dla klasy bezpośrednio zainteresowanej!

(3) Dla nas jako badaczy Pisma Św. Biblia jest jedynym źródłem wiary i główną regułą praktyki, dlatego nasza wiara we wszystkich religijnych przedmiotach musi przychodzić do nas z Pisma Św. - ,,aby się wiara nasza nie gruntowała na mądrości ludzkiej, ale na mocy Bożej" (1 Kor. 2:5). Musimy więc żądać, aby światło na ten przedmiot, jak również na wszystkie inne przedmioty wiary chrześcijańskiej, było wykazane, że pochodzi z tej Księgi, o naukach której ona mówi: "Początek słów twoich oświeca" (Ps. 119:30; Iz. 8:20). Pismo Św. naucza, że miała powstać taka klasa, którą my nazywamy "Młodocianymi Godnymi" (odtąd w niniejszym artykule podawać będziemy tę nazwę w skrócie, M.G.). Rozważmy więc pewną liczbę ustępów Pisma Św. na ten temat.

"MŁODZIEŃCY" Z JOELA 2:28

(4) Rozpoczynamy od Joela 2:28, najjaśniejszego ze wszystkich tekstów Pisma Św. na ten przedmiot: "I stanie się potem [po Wieku Ewangelii, w ciągu którego Bóg wylewa Swego Ducha na Swoich sług, Małe Stadko i na Swoje służebnice, Wielkie Grono - por. Joela 2:29 i 2 Kor. 6:17, 18; po pozafiguralnym pokropieniu ubłagalni krwią Kozła Pańskiego], że ja [Bóg - w Tysiącletnim Panowaniu Pośrednika] wyleję Ducha mego na [dla, na korzyść] wszelkie ciało, a prorokować będą [nauczać będą Prawdy tych z rodzaju ludzkiego, którzy w Tysiącleciu nie będą jej znali, Mat. 25:35, 37, 40; Ps. 107:22] synowie wasi [Chrystusa, (a) niby-wybrańcy żydzi z Wieku Żydowskiego i z Wieku Ewangelii, którzy pozostali lojalni Przymierzu Abrahamowemu i Przymierzu Mojżeszowemu oraz praktykowaniu sprawiedliwości, ale nie stali się Starożytnymi Godnymi lub chrześcijanami i (b) niby-wybrańcy wierni tymczasowo usprawiedliwieni chrześcijańscy wierzący z pogan i żydów w Wieku Ewangelii] i córki wasze [poprzednio niewierzący Żydzi i poganie, którzy w Tysiącleciu staną się wierzącymi, Iz. 60:4; w tym art. słowa w Tysiącleciu są użyte z reguły do oznaczenia po zaczęciu się Panowania Pośrednika z ziemską fazą ustanowionego Królestwa]; starcom waszym [Starożytnym Godnym] sny się śnić będą [będą im dane nowe i natchnione objawienia głębszych prawd, wyjaśniające i opisujące szczegółowo nauki Starego i Nowego Testamentu dla nich i dla ludu, jak również "drugiej księgi", którą jest "księga żywota", czyli objawienia Nowego Przymierza, Obj. 20:12], a młodzieńcy wasi [M. G.] widzenia widzieć będą [będą im dane podobne objawienia, ale mniej głębokich prawd]". Tak więc te cztery wybrane klasy (włączając M. G.) i dwie ogólne klasy restytucji spośród rodzaju ludzkiego zbawczo zespolone z Planem Bożym są omówione u Joela 2:28, 29. Te klasy i pokutujący upadli aniołowie będą stanowili siedem (liczba doskonała) klas tych, których Chrystus wyzwala z grzechu i potępienia, przyprowadzając ich do doskonałości i wiecznego żywota w Swoim dziele jako Zbawiciel.

ZIEMSKIE NACZYNIA Z 2 TYM. 2:20

(5) Wybitny ustęp Nowego Testamentu to 2 Tym. 2:20: "A w wielkim domu [wielki dom figuralnego najwyższego kapłana Aarona (3 Moj. 16:6; 4 Moj. 17:2, 3; 3:6-9, 17-20) składał się z jego synów i z trzech figuralnych klas Lewitów-Kaatytów, Merarytów i Gersonitów (4 Moj. 3:17); zgodnie z tym, w Wielkim Domu Jezusa, naszego Wielkiego Najwyższego Kapłana, znajdują się cztery klasy jako pozafigury tych wyżej wymienionych klas] nie tylko są naczynia złote i srebrne [przedstawiające odpowiednio Małe Stadko i Wielkie Grono, dwie wybrane klasy w niebiańskiej, niewidzialnej fazie Tysiącletniego Królestwa; por. Mal. 3:3; zob. Bereański Komentarz o Mal. 3:3 i 2 Tym. 2:20], ale też drewniane i gliniane [przedstawiające odpowiednio Starożytnych Godnych i M.G., dwie wybrane klasy w ziemskiej, widzialnej fazie Tysiącletniego Królestwa]; a [w dodatku do tych czterech wybranych klas będą] niektóre [ze świata rodzaju ludzkiego] ku uczciwości [wierni członkowie klasy restytucji, "owce" z Mat. 25:31-40], drugie zasię ku żelżywości ["kozły" z Mat. 25: 41-46, klasa Wtórej Śmierci z Tysiąclecia]".

(6) Jest to zastosowanie 2 Tym. 2:20 na Tysiąclecie; ale jest również zastosowanie na Wiek Ewangelii i po Tysiącleciu, po Małym Czasie. W kontekście Ap. Paweł dał młodemu Tymoteuszowi niektóre wyśmienite napomnienia i ostrzeżenia. Wśród innych miejsc br. Russell omawia 2 Tym. 2:20 w gazecie kazań z 1907 r. (przedrukowane w (ang.) Zwiastunie Epifanicznym, str. 33-35, z września 1951, z poprawkami odnoszącymi się szczególnie do naczyń "drewnianych i glinianych", które on pokazał razem w zastosowaniu na Tysiąclecie, że są to "ci na poziomie ludzkim" - zob. Komentarz Bereański). W tym kazaniu odnosząc się do zastosowania na Wiek Ewangelii, br. Russell oświadczył: "Myślą Apostoła zdaje się być, że niektórzy z ludu Pańskiego postępując drogą, którą On nakreślił i będąc całkowicie zaopatrzeni w Słowo Prawdy oraz zdolni do słusznego dzielenia go dla drugich, staną się naczyniami zaszczytu w służbie Pańskiej nawet już w obecnym czasie. Przeciwnie zaś, niektórzy - będąc kiedyś ludem Bożym, prawdziwie poświęceni Bogu, ale zaniedbawszy te ważne zasady i stawszy się całkowicie samowolni - staną się naczyniami pohańbienia nadającymi się ku zniszczeniu (Rzym. 9:21-23)".

(7) W zastosowaniu po Tysiącleciu nie będzie żadnych naczyń pohańbienia nadających się do zniszczenia, ponieważ wszyscy niezbożni będą zniszczeni (Ps. 145:20; 107:42; Żyd. 2:14; Obj. 20:3, 7-9). Jak więc mamy zrozumieć "wielki dom" z 2 Tym. 2:20 jako stosujący się do czasu po Tysiącleciu? Odnosząc się do Rzym. 9:21, br. Russell wykazuje (A 227), że naczynia ku "zelżywości" mogą być zrozumiane jako ku "mniejszej czci" (w polskim tomie podane jest ku "mniejszej chwale"). On również to wykazuje w Z 1872, par. 5, gdzie oświadcza: "Godni z listu do Żyd. 11, chociaż w równym stopniu tak wierni jak "zwycięzcy" Wieku Ewangelii, to jednak nie mogli oni być zaliczeni do współuczestników w cierpieniach Chrystusowych i do współdziedziców Jego chwały. Wielki Stwórca postanowił przygotować niektóre naczynia do większego zaszczytu, a inne do mniejszego zaszczytu; zaś niektóre, stawiające opór kształcącemu i formującemu wpływowi wielkiego Garncarza nie będą żadnym z nich, ale staną się naczyniami do zniszczenia, nie nadając się do Jego służby w żadnej zdolności (2 Tym. 2:20; Rzym. 9:21, 22). Naczynia do mniejszego zaszczytu były najpierw wybierane "aż do Jana Chrzciciela", który był jednym z głównych Starożytnych Godnych, z domu sług; a jednak ten kto jest najmniejszy z domu synów, z naczyń do największego zaszczytu, jest większy niż on (Mat. 11:11)". Br. Russell również odnosi się do naczyń z 2 Tym. 2:20 - "niektóre do większego zaszczytu, a niektóre do mniejszego zaszczytu" - w Z 5493, par. 6; 5759, par. 1. W zgodzie z tym i z innym świadectwem biblijnym jest widoczne, że w obrazie po Tysiącleciu cztery wybrane klasy będą posiadały swoje wieczne dziedzictwo w niebie (co udowodnimy później) i że w dodatku będą niektóre naczynia do zaszczytu (sprzed Tysiąclecia niby-wybrańcy wierni Przymierzu wierzący i praktykujący sprawiedliwość żydzi oraz niby-wybrańcy - wierni tymczasowo usprawiedliwieni chrześcijańscy wierzący z pogan i żydów w Wieku Ewangelii - "synowie" restytucji), a niektóre do hańby (w znaczeniu mniejszego zaszczytu; poprzednio niewierzący, którzy staną się wierzącymi, a potem będą wierni jako restytucjoniści - jako "córki" restytucji - Iz. 60:4). Tak więc w zastosowaniu 2 Tym. 2:20 po Tysiącleciu, Wielki Dom Pański składa się z tych samych ogólnych sześciu zbawionych klas (włączając M.G.), tak jak to jest przedstawione u Joela 2:28, 29.

PAGÓREK BEZETA

(8) Ps. 72:3 "Przyniosą góry ludowi pokój, a pagórki sprawiedliwość". Cały ten Psalm opisuje tysiącletnie panowanie Chrystusa zawierając w sobie myśl, że symboliczne Jeruzalem będzie siedzibą rządu (w. 16). Cztery najwybitniejsze wzniesienia Jeruzalemu (dwie góry i dwa pagórki) wyobrażają cztery wybrane klasy z nasienia Abrahamowego. W ogólności góra Syjon i góra Moria przedstawiają odpowiednio niebiańską fazę i ziemską fazę Tysiącletniego Królestwa, w którym znajdujemy odpowiednio dwie wyższe wybrane władze Królestwa (zob. w. 16, "wierzch gór" itd.). Góra Syjon, wyższa góra, przedstawia Chrystusa Głowę i Ciało (Ps. 132:13-16; Iz. 2:3; 24:23; 46:13; 60:14; Joela 2:32; Abd. 17, 21; Żyd. 12:22; Obj. 14:1). Góra Moria, więcej zwietrzała i starsza, przedstawia Starożytnych Godnych (znajdowała się ona w ziemi Moria, na której Abraham ofiarował Izaaka, na której było uczynione Przymierze Związane Przysięgą i na której Salomon zbudował "dom Pański w Jeruzalemie na górze Moryja" - 1 Moj. 22:2, 16-18; 2 Kron. 3:1). Wraz z tymi dwoma górami znajdują się w Jeruzalemie dwa pagórki, przedstawiające dwie mniejsze wybrane władze Królestwa: Akra (znajdująca się na zachodniej stronie doliny Tyropeon wraz z górą Syjon) przedstawia Wielkie Grono, podrzędną wybraną klasę zespoloną z Chrystusem, Głową i Ciałem (Syjonem), w duchowej fazie Tysiącletniego Królestwa, a Bezeta (znajdująca się na wschodniej stronie doliny Tyropeon wraz z górą Moria) przedstawia M.G., podrzędną wybraną klasę zespoloną ze Starożytnymi Godnymi w ziemskiej fazie Tysiącletniego Królestwa.

(9) Tak jak góra Moria była pierwszą z tych czterech wzniesień literalnej Jerozolimy do zabudowania przez Izraelitów, tak podobnie Starożytni Godni byli pierwszą częścią Królestwa do rozwinięcia. I tak jak góra Syjon była drugą z tych czterech wzniesień do zabudowania przez Izraelitów, tak podobnie Małe Stadko było drugą częścią Królestwa do rozwinięcia. Tak jak pagórek Akra, jeden z "pagórków", był trzecim z tych wzniesień do zabudowania przez Izraelitów, tak podobnie Wielkie Grono jest trzecią wybraną władzą (podrzędną wybraną władzą) Królestwa do rozwinięcia. I tak jak pagórek Bezeta był czwartym i ostatnim z tych czterech wzniesień do zabudowania przez Izraelitów, tak podobnie M.G. są ostatnią z wybranych władz (drugą podrzędną wybraną władzą) Królestwa do rozwinięcia. Świat rodzaju ludzkiego jest symbolicznie pokazany przez części doliny literalnej Jerozolimy. Nauką więc tego tekstu jest to, że dwie fazy Królestwa współpracujące z podrzędnymi wybranymi władzami Królestwa (Wielkim Gronem i M.G.) będą użyte przez Jehowę do błogosławienia świata rodzaju ludzkiego pokojem i pomyślnością przez sprawiedliwość podczas Tysiąclecia.

TRZY GRUPY POZAFIGURALNYCH LEWITÓW

(10) Zanim przedstawimy teksty Pisma Św. na nasz następny punkt, podamy wpierw kilka wstępnych wyjaśnień. Oświeceni bracia przypomną sobie, że (a) w Cieniach Przybytku Lewici są przedstawieni jako typ usprawiedliwionych z wiary, że (b) w F (czyli w tomie VI) są oni przedstawieni jako typ Starożytnych Godnych, Wielkiego Grona itd. i że (c) w Strażnicy począwszy od r. 1907 są oni przedstawieni jako typ Wielkiego Grona. Te różne pozafigury zdają się sprawiać niektórym braciom trudność, jakoby one nie były ze sobą w zgodzie. Zgodność pomiędzy tymi różnymi oświadczeniami stanie się widoczna jeżeli właściwie będziemy dzielić Słowo Prawdy, tak jak to czynił br. Russell, tzn. z punktów widzenia Wieku Ewangelii, Wieku Tysiąclecia i Okresu Przejściowego pomiędzy tymi Wiekami. Rozumiemy, że wszystkie trzy serie myśli podane przez br. Russella są poprawne, (a) Wiek Ewangelii ma swoją szczególną grupę pozafiguralnych Lewitów, tzn. usprawiedliwionych z wiary, włączając M.G., którzy stają się i pozostają takimi podczas Okresu Przejściowego; (b) Wiek Tysiąclecia ma swoją szczególną grupę Lewitów, tzn. Starożytnych Godnych, Wielkie Grono i M.G.; i (c) okres, który tworzy przejście pomiędzy tymi dwoma Wiekami, czyli Żniwo, a szczególnie okres Epifanii, ma swoją szczególną grupę Lewitów, tj. Wielkiego Grona. Z tego więc powodu mamy rozumieć, że te trzy grupy pozafiguralnych Lewitów nie są sprzeczne ze sobą. Nie należy jednak je wzajemnie mieszać. Jeżeli ograniczymy każdą grupę do jej szczególnego okresu czasu, jak to powyżej podano i zachowamy w pamięci, że Lewici Wieku Ewangelii zachodzą na Okres Żniwa z powodu zachodzenia tych dwóch Wieków, to zauważymy, że one zgadzają się ze sobą. Fakt, że figuralni Lewici przedstawiają różne grupy pozafigur, nie powinien być uważany za coś wyjątkowego. Takie rzeczy często zachodzą w Piśmie Św., np. Samson, Jozue, Dawid itd. są typami na różne grupy pozafigur. Użycie przez Boga jednego typu do przedstawienia różnych pozafigur pokazuje Jego wieloraką mądrość.

(11) W każdym z tych trzech okresów mamy rozumieć, że pozafiguralni Lewici stanowią trzy grupy: Kaatytów, Merarytów i Gersonitów. Podczas Okresu Przejściowego ci Lewici, czyli tymczasowo usprawiedliwieni z wiary, którzy się nie poświęcają, tracą swoje tymczasowe usprawiedliwienie, tzn. przestają być tymczasowymi Lewitami i są usunięci z Dziedzińca, natomiast ci, którzy poświęcają się, czyli M.G., zachowują swoje tymczasowe usprawiedliwienie i pozostają na Dziedzińcu, jako Lewici Wieku Ewangelii z trzech grup: Kaatytów, Merarytów i Gersonitów. Ponadto, podczas tego Okresu Przejściowego Wielkie Grono staje się Lewitami trzech grup: Kaatytów, Merarytów i Gersonitów. Należy jednak zachować w pamięci, że Przejściowi Lewici Wielkiego Grona różnią się od M.G. jako istniejących nadal Lewitów Wieku Ewangelii w czasie przejściowym. Trzy grupy Lewitów Wielkiego Grona i Lewitów M.G. są osobiście zespolone ze sobą, a więc pochodzą z odpowiednich grup każdej z tych dwóch klas. Pozafiguralni więc Lewici Okresu Przejściowego pochodzą z trzech grup, pozafiguralnych Kaatytów, Merarytów i Gersonitów, a każda grupa składa się z członków Wielkiego Grona i członków M.G.

GERSONICI TYSIĄCLECIA

(12) 4 Moj. 3:6-8; 1:49-54; 3:23, 29, 35, 40-51; Żyd. 12:23 dowodzą, że trzy grupy Lewitów, jako typy Lewitów Tysiąclecia wraz z rodziną Aarona, są figurą na Kościół Wieku Tysiąclecia, a nie na pierworodnych Wieku Ewangelii, jako sług Jehowy w szczególnym znaczeniu. Kapłani przedstawiają Małe Stadko; a z punktu widzenia Lewitów Tysiąclecia, Kaatyci Starożytnych Godnych; Meraryci Wielkie Grono; a Gersonici M.G. (zob. F 151-152). Należy zauważyć, że oświadczenie na str. 152 odnoszące się do rodziny Gersona mówi, iż ona wyobraża "wybawiony rodzaj ludzki". Było to niewątpliwie najlepsze wyjaśnienie, jakie wówczas mogło być dane. Jasna prawda o M.G. nie była na czasie przed Epifanią, dlatego widzimy, że Gersonici z Tysiąclecia jako klasa nie mogli być wówczas zrozumiani jako typ. Powinniśmy jednak wziąć pod uwagę fakty, że figuralni Gersonici byli (a) zaliczeni jako część pierworodnych (4 Moj. 3:12-17, 45) i (b) że byli oni odłączeni (4. Moj. 1:49-53) od Izraelitów do służby Przybytku, do której Izraelici nie mieli przystępować (w. 51). Możemy więc łatwo zauważyć, że są oni typem na pierworodnych Tysiąclecia jako części Kościoła Wieku Tysiącletniego, a nie Wieku Ewangelii, a zatem nie są oni typem na "wybawiony rodzaj ludzki". Fakt, że to nie mogło być zrozumiane przez "onego Sługę" nie jest w żadnym sensie ujmą dla niego, tak jak nie było to żadną ujmą dla Jezusa, że gdy był w ciele, nie wiedział On o czasie Dnia Sądu (Mar. 13:32). Nikt nie może zrozumieć prawd przed czasem, zaś podane wyjaśnienia z Pisma Św. zanim one są na czasie niezawodnie potrzebują pewnej poprawki, a gdy nadchodzi czas właściwy one ją otrzymują. Wszystkie trzy klasy Lewitów były dane Aaronowi i jego synom do służby (a) Przybytku i (b) ludowi (4 Moj. 3:6-8); tak podobnie Starożytni Godni, Wielkie Grono i M.G. są dani pozafiguralnemu Aaronowi i jego synom, aby (a) im służyli i (b) ludowi, czyli światu rodzaju ludzkiego. Tym trzem klasom Lewitów były przyznane (4 Moj. 3:23, 29, 35) specjalne miejsca wokoło Przybytku, oddzielne i odrębne od miejsc innych pokoleń izraelskich; te trzy klasy Lewitów przedstawiają trzy klasy wybrańców Bożych, którzy otrzymają służbę i dziedzictwo oddzielne i odrębne od świata rodzaju ludzkiego przedstawionego przez Izraelitów.

BUKSZPAN Z IZ. 60:13

(13) Iz. 60:13: "Sława (w ang. Biblii chwała) Libanu [Liban znaczy biały, a jego zawsze zielone drzewa, chwała Libanu, przedstawiają sprawiedliwych jako pozafig. Lewitów, Ps. 92:13, 14] do ciebie przyjdzie [pozafiguralni Lewici będą przyprowadzeni do Jezusa i Kościoła, 4 Moj. 3:6-9], jedlina [Starożytni Godni], sosna [Wielkie Grono], także bukszpan [M.G.] razem [oddając chętną służbę], dla ozdoby miejsca świątnicy mojej" - była to lewicka praca (4 Moj. 3:6-9), aby upiększyć świątynię Pańską.

ABEDNEGO W OGNISTYM PIECU

(14) W pror. Dan. 3 jest podany opis o doświadczeniu ognistego pieca przez trzech hebrajskich młodzieńców: Sadracha, Mesacha i Abednego. Z 5755, szp. 2, par. 4, 5 wyjaśnia, że obraz, któremu oni nie pokłonią się przedstawia Militaryzm, któremu lud Boży nie pokłoni się przy końcu tego Wieku; a Z 2495, par. 10 do 2496, par. 6 wyjaśnia, że obraz ten przedstawia Kościelnictwo - Bestię i jej Obraz - któremu lud Boży przy końcu tego Wieku nie pokłoni się. Oba zastosowania są rozsądne i wierzymy, że poprawne. Nie jest to przypadkiem, że trzy wybrane klasy ludu Bożego, które odmawiają pokłonu Militaryzmowi i Kościelnictwu przy końcu tego Wieku, są właśnie przedstawione przez trzech hebrajskich młodzieńców odmawiających czczenia Złotego Obrazu. Widocznie ci trzej młodzieńcy przedstawiają trzy wybrane klasy - Małe Stadko, Wielkie Grono i M.G. - które musiały stawiać czoło duchowi Militaryzmu, Papiestwa i Federacji Kościołów Protestanckich i które odmówiły kłaniania się im, choć to postępowanie sprowadziło na nich wielkie cierpienia, szczególnie podczas pierwszej i drugiej fazy Wojny Światowej. Nie tylko liczba hebrajskich młodzieńców w ścisłym zespoleniu w próbujących doświadczeniach nasuwa na myśl te trzy klasy żyjące obok siebie w Żniwie przy końcu Wieku, ale również ich nazwy są doniosłe pod tym względem: Sadrach (królewski) przypomina nam Królewskie Kapłaństwo (1 Piotra 2:9); Mesach (gość) przypomina nam tych, którzy są zaproszeni na Wieczerzę Wesela Barankowego (Obj. 19:9); i Abednego (sługa proroka) sugeruje trzecią klasę wybranego ludu Bożego żyjącego przy końcu tego Wieku, tj. M.G., którzy jako klasa poświęconych sług Bożych zostali uświęceni przez Słowo Boże i w wielu jednostkach byli i są oddani posłannikowi Bożemu. Odpowiednie hebrajskie nazwy tych trzech hebrajskich młodzieńców są również znaczące, ponieważ (Dan. 1:6, 7, 19) Ananijasz (Jah ułaskawił lub łaska Jehowy) nasuwa na myśl Małe Stadko najbardziej ułaskawione przez Boga ze wszystkich Jego wybranych klas; Misael (kto jest tym, czym jest Bóg? - w charakterze) nasuwa na myśl Wielkie Grono, które choć omieszkało osiągnąć Boską naturę, to jednak omyło swoje szaty i wybieliło je we krwi Barankowej (Obj. 7:14); i Azaryjasz (Jah dopomógł lub pomoc Jehowy) nasuwa na myśl M.G., którzy przy końcu tego Wieku jako jedna z wybranych klas Bożych nie tylko otrzymali wielką pomoc od Boga, ale również oddali i oddają wiele pomocy jako specjalny sługa klasy proroka.

MŁODOCIANI GODNI WŁĄCZENI DO POZAFIGURALNEGO ELIZEUSZA

(15) 2 Król. 2:9, 10: "Tedy rzekł Elizeusz: Proszę niech będzie dwójnasobny duch twój we mnie; ale mu on [Elijasz] odpowiedział ... tak ci się stanie". To, że jest coś nie w porządku w tłumaczeniu: "dwójnasobny duch twój", jest widoczne z faktu, że Bóg nie udzieli dwa razy tyle Swego Ducha innym, co Swojemu wiernemu Małemu Stadku, któremu ze wszystkich stworzeń udziela największą miarę Swego Ducha. Wyrażenie hebr. pe shenayim przetłumaczone tu na "dwójnasób" zachodzi tylko w dwóch innych ustępach Starego Testamentu - u Zach. 13:8; 5 Moj. 21:17. U Zach. 13:8 wyrażenie to przetłumaczono na "dwie części", tzn. na dwie klasy: Małe Stadko i Wielkie Grono (zob. Komentarz Bereański): zaś w 5 Moj. 21:17, tak jak w 2 Król. 2:9, przetłumaczono je na "dwójnasób" (w polskiej Biblii na "dwojaką część"). Tłumaczenie to jest oczywiście niepoprawne, bo jeżeli np. ojciec w Izraelu miał pięciu synów, to nie podzielił on dziedzictwa na sześć równych części i nie dał dwie części pierworodnemu, a jedną część każdemu z pozostałych czterech synów; pierworodny bowiem zazwyczaj otrzymał przeważającą część dziedzictwa i to prawnie, tak jak obecnie to ma miejsce wśród szlachty Wielkiej Brytanii. To, co następuje miało miejsce w Izraelu w przypadku każdego pierworodnego izraelskiego: Oni tworzyli dwie klasy: stawali się przy śmierci ich ojców głowami ich rodzin, czyli stawali się ojcami rodzin; jak również pozostawali synami. Te dwa stosunki, czyniące pierworodnych dwoma klasami, zdają się być oznaczone przez wyrażenie pe shenayim w 5 Moj. 21:17. Widzimy więc, że w tych dwóch ustępach Pisma Św., jedynych w Biblii oprócz 2 Król. 2:9, gdzie wyrażenie pe shenayim zachodzi, oznacza ono dwie klasy. I takie zdaje się też być jego znaczenie w 2 Król. 2:9: "Niech będą ze mnie dwie klasy [działające] w duchu twoim [we władzy, czyli w urzędzie jako mówcze narzędzie Boże do Izraela]".

(16) Wielu jest zaznajomionych z faktem, że "on Sługa" nauczał, iż Elizeusz przedstawia Wielkie Grono i Starożytnych Godnych, tj. dwie klasy (Z 3429, 4758, 5772 u góry, par. 3, 5780, par. 2, 5845, 5846; B 297, 298). Zgodnie z tym, 2 Król. 2:9 we właściwym przekładzie naucza, że Elizeusz przedstawia dwie klasy. Wielu również jest świadomych faktu, że "on Sługa" nauczał, iż po zamknięciu Wysokiego Powołania w r. 1881 powstanie "podobna klasa" do Starożytnych Godnych i że klasa ta będzie zespolona w nagrodzie i urzędzie wraz ze Starożytnymi Godnymi w Wieku Tysiąclecia (F. 186, par. 1, 2; Z 4836, par. 3-6, 10, 11; 5761,. szp. 2, par. 1 i 2; Księga Pytań 433, 438, 434). Jego więc nauka daje nam łączące ogniwo do całkowitego wytłumaczenia tego tekstu. Oczywiście w pozafigurze 2 Król. 2:9, 10 Starożytni Godni nie brali osobiście udziału, ponieważ te wiersze w pozafigurze wypełniły się po 16 września 1914, a przed 27 czerwca 1917, podczas gdy Starożytni Godni nie są jeszcze wzbudzeni z grobów. Jak więc możemy pogodzić te fakty z tym ustępem Pisma Św.? Odpowiadamy: Starożytni Godni reprezentacyjnie byli obecni i przemawiali w ich towarzyszach M. G., tak jak oni również reprezentacyjnie w M.G. brali udział w reszcie pozafiguralnych czynów Elizeusza. Wszystkie te czynności przedstawiają rzeczy, które stały się przed powstaniem Starożytnych Godnych od umarłych, chociaż możemy się spodziewać drugiego wypełnienia po powrocie Starożytnych Godnych. Tak rzecz pojmując rozpoznajemy, że 2 Król. 2:9, 10 naucza nas, iż M.G. biorą udział z Wielkim Gronem w roli mówczego narzędzia Bożego do Nominalnego Duchowego Izraela - biorą oni udział we władzy symbolizowanej przez płaszcz Elijasza. Co do dalszych szczegółów, zob. E. tom 3 (Elijasz i Elizeusz); a w polskiej T.P. artykuły o Elijaszu i Elizeuszu.

JAŁOWICA Z 1 Moj. 15:9

(17) Nie powinniśmy uważać to za rzecz dziwną, że br. Russell złączył dwie klasy przedstawione w jednej osobie (Elizeuszu), ponieważ podobne złączenia są uczynione w innych typach. Zauważmy 1 Moj. 15:9, gdzie są przedstawione trzy zwierzęta i dwa ptaki, które Bóg kazał wziąć Abrahamowi i na ofiarę - po jednym spośród bydła, kóz, owiec, turkawek i gołębi - włączając w ten sposób wszystkie rodzaje zwierząt i ptaków, które Bóg zarządził złożyć na ofiarę. Z T.P. '23, 39, od par. 16 i str. 40 dowiadujemy się, że te pięć rodzajów przedstawia pięć klas, które będą mniej lub więcej odłączone spośród rodzaju ludzkiego dla Boga od czasu Przymierza Abrahamowego - 2045 r. przed Chr. - aż do czasu, kiedy ostatni członek Małego Stadka (głównego Nasienia) będzie popieczętowany na czole, 3960 lat potem, tj. w r. 1916 [wiek zwierząt i ptaków razem wynosi 11 lat; 11 x 360 daje liczbę 3960; por. Z 3957, szp. 2; T.P. '72, 67, szp. 2, par. (1) i (2), str. 69, par. (9), (10)]. Rozumiemy, że jałowica (1 Moj. 15:9; T 119-126) przedstawia Godnych (zarówno Starożytnych jak i Młodocianych Godnych; te dwie klasy są uważane tutaj, jako łącznie przedstawione w jednym zwierzęciu); zaś koza przedstawia Wielkie Grono; baran klasę Chrystusową; synogarlica (turkawka) niby-wybrańców spośród wiernych wierzących Przymierzu i praktykujących sprawiedliwość cielesnych Izraelitów; a młody gołąb przedstawia niby-wybrańców spośród wiernych tymczasowo usprawiedliwionych chrześcijańskich wierzących pogan i żydów. Rozcięcie zwierząt przedstawia zupełne poświęcenie się klas przedstawionych przez te zwierzęta; a pozostawienie ptaków nierozciętych przedstawia niezupełne poświęcenie się tych cielesnych Izraelitów i tymczasowo usprawiedliwionych. Wszystkie te pięć klas były obecne w niektórych swoich członkach (Starożytni Godni byli obecni reprezentacyjnie w M.G. jako członkach tej samej ogólnej klasy Godnych), gdy na wiosnę 1916 ostatni członek Małego Stadka był popieczętowany na czole. Wszystkie te pięć klas jako różnego rodzaju nasienie Abrahamowe mają udział przez wiarę w obietnicach Abrahamowych (Gal. 3:7,9). Klasy te będą użyte w różnych stopniach stosownie do miary ich wierności w tym życiu na ich różnych stanowiskach do błogosławienia wszystkich rodzin ziemi w czasie restytucji. Co do szczegółowego wyjaśnienia 1 Moj. 15 jako całości, zob. P '59, 20-23.

RZEKA EUFRATES PŁYNĄCA Z EDENU

(18) 1 Moj. 2:10-14 mówi, że "rzeka wychodziła z Eden dla odwilżania sadu; i stamtąd dzieliła się na cztery główne rzeki". Ten tekst następnie podaje nazwy tych czterech rzek i je opisuje: Fyson (czyli Pison), Gihon, Chydekel i Eufrates. W pozafigurze z przypisanego doskonałego człowieczeństwa i przypisanych doskonałych warunków Bóg sprawia, że wybrańcy rozwijają się w czterech klasach, przez które Prawda, Woda Żywota, płynie do drugich - w sposób ograniczony w obecnym życiu, ale zupełnie i swobodnie w Tysiącleciu: (a) Małe Stadko (Fyson, rozpraszający, dowolnie płynący) w jego służbie Prawdy obejmuje całą sferę Prawdy i jej Ducha (Hewila, koło), włączając prawdę o Boskich sprawach, takich jak osiągnięcie Boskiej natury (złoto tej ziemi jest dobre; por. 2 Piotra 1:4), prawdę, która jest czysta i jasna (bdellion; widocznie biały i przezroczysty - kolor manny; 4 Moj. 11:7; T.P '58, 121, par 13; por. Iz. 35:8), włączając również nauki o Abrahamowym i Nowym Przymierzu oraz ich stosowne łaski (kamień onychyn, E. tom 11, 474, 475, 492). W Tysiącleciu od Chrystusa w chwale będzie wychodzić "rzeka czystej wody żywota, jasna jako kryształ", płynąca dowolnie dla błogosławienia rodzaju ludzkiego (Obj. 22:1, 2, 17; Jana 7:38). (b) Wielkie Grono (Gihon, strumień), szczególnie jego oczyszczeni członkowie, przyniesie Prawdę dla wielu, włączając tych, którzy najwięcej ucierpieli pod przekleństwem (okrąża wszystką ziemię murzyńską, Etiopię - margines podaje ziemię Chus, czarną); w Tysiącleciu przez tę klasę poselstwa Prawdy będą wysyłane z tronu dla błogosławienia rodzaju ludzkiego (1 Moj. 28:12; Jana 1:51; Obj. 7:15; P '61, 84). (c) Starożytni Godni (Chydekel, szybki, ostry, srogi głos, dźwięk) od samego początku dali potężne świadectwo Prawdy (Żyd. 11-12:1), jak również dadzą je w Tysiącleciu dla wielu, włączając tych, którzy żyli poza granicami nominalnego kościoła (Asyrii), (d) M. G. (Eufrates, strumień, tryskanie), czwarta wybrana klasa, również służą obecnie odświeżającą Prawdą dla ludzi światowych i będą to czynić w Tysiącleciu. W ten sposób Bóg używa tych czterech wybranych klas do przekazywania odświeżającej Wody Żywota drugim.

CHAM I JEGO ŻONA

(19) 1 Moj. 7:7-24 pokazuje wśród innych rzeczy, że cztery pary ludzkie były zachowane w Arce Noego od przekleństwa potopu; a 1 Piotra 3:20, 21 wykazuje, że one przedstawiają poświęconych. Arka przedstawia Przymierze Abrahamowe, uosobienie rady Bożej. Jej głównym zarysem jest Nasienie Abrahamowe, czyli Chrystus (A 369 nowe wyd.), którego napełniająca i reorganizująca moc będzie błogosławić wszystkie narody ziemi. Cztery wybrane klasy, które w ciągu czasu ich wyboru w Przymierzu Abrahamowym otrzymują dobre świadectwo przez wiarę, widocznie są przedstawione przez cztery pary ludzkie, które weszły do Arki. Noe niewątpliwie przedstawia naszego Pana, który jest Dziedzicem sprawiedliwości tej, która jest z wiary (Żyd. 11:7 - słowa tutaj oddane przez "uczciwość wyświadczając" mogłyby lepiej być oddane przez słowa "będąc pobożnie usposobiony"). Noe więc i jego żona przedstawiają Jezusa, Głowę i Kościół, Jego Ciało; a Sem w tym związku, Jafet i Cham oraz ich żony przedstawiają odpowiednio Starożytnych Godnych, Wielkie Grono i M. G. w ich wodzach i ich zwolennikach.

(20) Co najmniej jedna para z każdego rodzaju czystych i nieczystych zwierząt była również zachowana w Arce. Te czyste zwierzęta, które były zachowane przedstawiają tych niby-wybrańców, którzy będą zachowani w Tysiącleciu (wierni wierzący w Przymierze oraz praktykujący sprawiedliwość żydzi, jako figuralnie czyści i wierni wierzący w Okup oraz praktykujący sprawiedliwość tymczasowo usprawiedliwieni jako tymczasowo czyści). Te zaś nieczyste zwierzęta, które były zachowane przedstawiają tych nie wybranych, którzy będą zbawieni w Tysiącleciu. Natomiast te czyste i nieczyste zwierzęta, które zginęły w Potopie przedstawiają z jednego punktu widzenia tych, którzy zginęli pod przekleństwem Adamowym, a z drugiego punktu widzenia ruchy i systemy królestwa Szatana oraz klasę Wtórej Śmierci Tysiąclecia i Małego Czasu spośród niby-wybrańców i nie wybranych. Ludzie, którzy zginęli w Potopie zdają się przedstawiać wszystkich, którzy nie doszli do stanu wybranych klas. Zwierzęta, które umieszczono w Arce, przedstawiają, że niby-wybrańcy i nie wybrani, którzy będą zbawieni, są w sposób przewidziany objęci Przymierzem Abrahamowym. Arka w typie służyła jako środek zabezpieczający od Potopu; tak podobnie w pozafigurze Boski wieczny zamiar - Przymierze Abrahamowe - jest dla wszystkich, którzy w nim się znajdują, środkiem zabezpieczającym od zniszczenia. Zwierzęta jednak w Arce zajmowały całkiem odrębne miejsca od miejsc Noego i jego rodziny; tak podobnie w pozafigurze restytucjoniści (członkowie klasy restytucji) są całkiem inaczej spokrewnieni z Przymierzem Abrahamowym, z obietnicami o mniejszej nagrodzie, od pokrewieństwa pozafiguralnego Noego i Jego rodziny - czyli od czterech wybranych klas.

DEDAN I JEGO TRZEJ SYNOWIE

(21) 1 Moj. 25:1-4 (por. 1 Kron. 1:32, 33) pokazuje, że po śmierci Sary Abraham pojął Keturę za swoją żonę (nałożnicę) i że ona porodziła mu sześciu synów. Br. Russell utożsamił liczne dzieci Abrahama zrodzone przez Keturę jako "przedstawiające liczne dzieci Boże zrodzone przez Nowe Przymierze podczas Tysiąclecia", które otrzymają życie na poziomie ludzkim (Z 4309, szp. 2; E, str. 118). Starożytni Godni i M. G. otrzymają niewątpliwie doskonałe życie ludzkie pod Nowym Przymierzem (Żyd. 11:39, 40); oni są przedstawieni w dwóch pierwszych synach Ketury, Zamramie i Joksanie, w dwóch synach Joksana i jego trzech wnukach, którzy są wymienieni w 1 Moj. 25:2, 3. Zamram (sławny), pierworodny Ketury, przedstawia 70 najwybitniejszych członków spośród Starożytnych Godnych i M. G., którzy otrzymają najwybitniejsze stanowiska w ziemskiej fazie Królestwa podczas ustanawiania, pieczętowania Nowego Przymierza (2 Moj. 24:1, 9; E. tom 11, 405, 412). Joksan (łowca ptaków, zwycięzca upadłych aniołów), drugi zrodzony syn Ketury, przedstawia drugą klasę, która będzie rozwinięta pod Nowym Przymierzem - czyli Godnych w ogólności (por. T.P. '35, 72, szp. 1; E. tom. 6, 717; P '38, 158, ostatni par.; '50, 15, szp. 2). Synowie Joksana, Seba (przysięga) i Dedan (niski) przedstawiają odpowiednio Starożytnych Godnych i M. G. Trzej zaś synowie Dedana przedstawiają trzy grupy M. G. stosownie do lewickich podziałów, w których oni rozwinęli się jako M.G. (T.P. '30, 55, szp. 2, par. 2 i str. 56, par. 1): (a) Asurym (mocarze) przedstawia tych M.G., którzy rozwinęli się jako tacy w połączeniu z kaatycką grupą Wielkiego Grona, najwyższą z trzech grup lewickich; (b) Letusym (uciemiężeni) przedstawia tych M.G., którzy rozwinęli się jako tacy w meraryckim oddziale Wielkiego Grona tzn. w Towarzystwie Strażnicy, gdzie niewątpliwie byli oni i są uciemiężeni; (c) Leumym (ludy) przedstawia tych M.G., którzy rozwinęli się jako tacy w gersonickim oddziale Wielkiego Grona, a którzy w swojej ewangelistycznej służbie mieli do czynienia z ludźmi. Następni w kolejności spośród pozafiguralnych dzieci Ketury przychodzą restytucjoniści - jako odrębni od powyżej wymienionych klas wybranych. Oni również otrzymają życie pod Nowym Przymierzem. Co do ich identyfikacji w różnych grupach, zob. T.P. Nr 175, str. 12-14.

ABIU NA GÓRZE SYNAI

(22) W 2 Moj. 24:1-11 jest przedstawiona pewna tysiącletnia działalność Chrystusa (Mojżesza, w. 9), Starożytnych Godnych (Aarona), Wielkiego Grona (Nadaba), M.G. (Abiu) i 70 naczelnych Starożytnych Godnych i M.G. (siedemdziesięciu starszych Izraelskich). Wstąpienie figuralnych osób na górę (a potem zejście z niej) przedstawia te pięć grup przystępujące do używania swoich specjalnych tysiącletnich przywilejów i obowiązków, ponieważ każda z tych klas będzie posiadała oddzielne i różniące się specjalne tysiącletnie przywileje i obowiązki. Wśród nich, będą oni uprzywilejowani widzieć Boga oczami ich wyrozumienia, w miarę jak On będzie się okazywał w pełnych godności krokach Jego tysiącletnich prawd, zarządzeń i dzieł (i widzieli Boga, w. 10, 11). Widok, o którym tu jest mowa, nie jest widokiem oczu cielesnych, którym Małe Stadko i Wielkie Grono będzie rzeczywiście się cieszyć. Jest to niewątpliwie widok oczu umysłowych, ponieważ w ciągu Tysiąclecia nikt ze Starożytnych i M.G. nie będzie widział Boga oczami cielesnymi. Co do wyjaśnienia pozafigur tych widzianych rzeczy, zob. E. tom 11, 413.

M.G. W TYSIĄCLECIU PRZEDSTAWIENI W AARONIE

(23) 2 Moj. 15:1-21 opisuje pieśń zwycięstwa i pochwały dla Jehowy po Jego wyzwoleniu Swego ludu Izraelskiego z Egiptu i po zniszczeniu Faraona i jego zastępów. W pozafigurze obraz ten ma miejsce przy końcu Małego Czasu (T.P. '49, 34, par. 1). Mężowie izraelscy, którzy śpiewali pieśń z w. l-19, przedstawiają zbawione duchowe klasy; zaś niewiasty izraelskie, które śpiewały pieśń opisaną w w. 20, 21, przedstawiają klasy restytucji. Zauważmy, że Maria w tej łączności jest nazwana nie siostrą Mojżesza, ale siostrą Aarona (w. 20). Mojżesz przemawiał przez Aarona, rozumiemy więc, że na Tysiąclecie i Mały Czas Aaron przedstawia Starożytnych i M.G. jako mówcze narzędzia Chrystusa wśród ludzi. Zgodnie z tym, "Maria, prorokini" skojarzona z Aaronem w w. 20 jako jego siostra, nasuwa na myśl, że mówcze narzędzia podporządkowane Starożytnym i M.G. są przedstawione przez Marię. Oni zdają się odpowiadać "synom" z Joela 2:28 i z Iz. 60:4. Pierwsi z nich do poświęcenia się jako tacy czynią to na początku okresu Bazylei, czyli Królestwa, gdy on zaczyna się w sposób zachodzący przy końcu okresu Epifanii; a jeżeli pozostaną wierni, to staną się głównymi wodzami w klasie Marii. Za Marią szły niewiasty z bębnami i z muzyką (w. 20; w ang. Biblii podane jest z tańcami - dopisek tłum.) i były zachęcone przez nią do przyłączenia się do śpiewu pochwał dla Jehowy (w. 21). Te niewiasty przedstawiają jedyną inną zbawioną klasę oprócz klas już opisanych, mianowicie "córki" Chrystusa, o których mówi Joela 2:28 i Iz. 60:4, tzn. tych wiernych członków klasy restytucji, którzy w obecnym życiu byli niewierzącymi żydami i poganami. Obchodzenie chwalebnego tryumfu Jehowy nad złymi rzeczami i osobami oraz śpiewanie Jego pochwał będzie postępowało poprzez przyszłe Wieki. Starożytni i M.G., którzy razem w tym związku są wyobrażeni w Tysiącleciu i w Małym Czasie przez Aarona, nie będą potem jako pozafiguralni Lewici mieli dziedzictwa na ziemi, ale otrzymają swoje dziedzictwo w niebie. Co do dalszych szczegółów o pozaobrazowym wypełnieniu się 2 Moj. 15:1-21, zob. T.P. '49, 34-40.

OBRZEZANY PRZYCHODZEŃ NA ŚWIĘCIE PRZEJŚCIA

(24) 2 Moj. 12:43-49 podaje rozporządzenie udzielające pouczenia kto nie mógł, a kto mógł jeść dorocznego baranka święta Przejścia. To wyobraża Boskie pouczenie odnoszące się do tego, kto nie powinien, a kto powinien brać udział w Wieczerzy Pańskiej. Wiersz 43 odpowiednio przetłumaczony (zob. przekłady ARV i RSV) podaje: "Żaden cudzoziemiec [po hebr. ben nekar; słowo to nie powinno być przetłumaczone na obcy] nie będzie jadł z niego"; ten więc wiersz podaje ogólną regułę dla nie biorących udziału. Zaś w. 45 wymienia dwie nieobrzezane klasy - najemników i przychodniów - które nie brały udziału w jedzeniu dorocznego baranka. Oni odpowiednio przedstawiają dwie nie poświęcone klasy - tymczasowo usprawiedliwionych i nie usprawiedliwionych pochlebców wśród wyznających chrześcijan. Obrzezanie wyobraża poświęcenie (Rzym. 2:29; Kol. 2:11-13); obrzezani więc przedstawiają wszystkich poświęconych. Wiersze 44, 47-49, wymieniają trzy klasy obrzezanych: (a) Urodzeni w ziemi, czyli naturalni Izraelici, przedstawiają Małe Stadko, (b) Obrzezani kupieni słudzy przedstawiają oczyszczonych członków Wielkiego Grona, których oczyszczenie oznacza, że uznali się za takich i że ponownie poświęcili się (pozafig. obrzezanie) - na służbę lewicką (epifaniczne zastosowanie 4 Moj. 8:5-22). Kupienie tych sług przedstawia, że przez zasługę okupu Chrystusowego Wielkie Grono jest oczyszczone z plam znajdujących się na ich szatach (Judy 23; Obj. 7:14; 4 Moj. 8:12, 21 [epifaniczni Lewici]). Przy sposobności należy tu nadmienić, że wobec licznych dowodów z Pisma Św., rozumu i faktów, które pokazują, iż drzwi wejścia do Wysokiego Powołania zamknęły się w jesieni 1914 (zob. T.P. nr 264; 265 - egzemplarze tychże dostarczymy bezpłatnie na żądanie), wszyscy więc, którzy poświęcili się przed jesienią 1914 i którzy wierzą, że zostali spłodzeni z Ducha, powinni uważać się za przyszłych członków Wielkiego Grona. Jest bardzo ważną rzeczą, by wszyscy, którzy otrzymali właściwe oświecenie z Pisma Św., rozumu i faktów, uznali się jako członkowie Wielkiego Grona i ponownie poświęcili się jako tacy na służbę lewicką. (Ci zaś, którzy poświęcili się po r. 1914, pod powołaniem do klasy M.G., powinni również w miarę jak otrzymują właściwe oświecenie, uznać się za pozafiguralnych Lewitów i ponownie poświęcić się jako tacy). To ponowne poświęcenie się jest w rzeczywistości odnowieniem pierwszego przymierza poświęcenia, aby czynić wolę Bożą we wszystkich rzeczach, w których Bóg objawia ją. Ale, chociaż to uznanie i ponowne poświęcenie się - jako pozafiguralni Lewici - jest bardzo ważne, to jednak należy tu również nadmienić, że liczni przyszli członkowie Wielkiego Grona umarli i nadal umierają bez uznania się za takich i bez ponownego poświęcenia się - jako pozafiguralni Lewici. Nie znaczy to jednak, że wszyscy tacy umierają Wtórą Śmiercią. Wielu z nich, np. ci, którzy znajdują się w Babilonie - którzy nie oczyścili się z błędu w tym życiu do tego stopnia, aby przyjąć Prawdę na czasie za ich życia - niemniej otrzyma niebiańską nagrodę, jako członkowie Wielkiego Grona. Nikt jednak nie będzie miał udziału w tej nagrodzie, kto odpowiednio nie oczyści się w swoim charakterze w obecnym życiu z grzechu, samolubstwa i światowości (T.P. '50, 48, pyt. 2). (c) Obrzezani przychodniowie (w. 48, 49; hebr. słowo ger a nie ben nekar) przedstawiają tych, którzy choć poświęceni i oświeceni Duchem, to jednak nie są spłodzeni z Ducha, a więc są obcymi dla Wysokiego Powołania. Tutaj mamy przedstawionych M.G. Co do szczegółów zob. T.P. '48, 10, par. 5 i 6.

PRZYCHODZIEŃ, KTÓRY ZBIERAŁ KŁOSY

(25) W 3 Moj. 19:9, 10; 23:22 Bóg nakazał właścicielom pól, by pozostawili pokłosie na swoich polach dla biednego i przychodnia. Gospodarz przedstawia naszego Pana (Mat. 20:1-8). Nakaz nie zbierania pokłosia przedstawia polecenie Jehowy dane naszemu Panu ("Ty", zaimek z w. 10 nie podany w polskiej Biblii), by żeńcy ("wy", zaimek z w. 9) Małego Stadka pozostawili cośkolwiek z nie zebranego Żniwa dla drugich do zbierania pokłosia. "Ubogi" przedstawia Wielkie Grono, które stało się ubogie w tym znaczeniu, iż straciło bogactwa zawarte w posiadaniu Wysokiego Powołania; zaś "przychodzień" zdaje się tu przedstawiać poświęconych i oświeconych Duchem, ale nie spłodzonych z Ducha, obcych w odniesieniu do Wysokiego Powołania, tzn. M.G., którzy z Wielkim Gronem otrzymali jako specjalną pracę od r. 1914 do 1916 pokłosie klasy Małego Stadka. Boskie polecenie, by pozostawić pokłosie dla ubogiego i przychodnia wyobraża Boskie polecenie dane Jezusowi, jak to np. widzimy w figurze Giedeona, by przygotował wiernych członków Małego Stadka do pierwszej walki pozafiguralnego Giedeona (duchowa walka szczególnie skierowana przeciwko doktrynom o Boskim prawie królów, kleru, arystokracji itd., która jest synonimiczna i synchroniczna z pierwszym uderzeniem Jordanu, wyznawaniem grzechów nad Kozłem Azazela i wykonywaniem zapisanego sądu - Psalm 149:5-9) i aby skierował ich do pracy w tej działalności zamiast nadal prowadzić pracę żęcia, pozostawiając w ten sposób pozostałych członków Małego Stadka, by jeszcze byli zżęci jako pokłosie i pozyskani od r. 1914 do 1916 przez innych, czyli przez Wielkie Grono i M.G. Zgodnie z tym, Małe Stadko było już wówczas zaangażowane w trudniejszą pracę im powierzoną do wykonania, podczas gdy Wielkie Grono i M.G. pozyskiwali do Prawdy tych z Małego Stadka, którzy nie byli zgromadzeni do Prawdy nim ostatni członek został spłodzony z Ducha w jesieni 1914.

RUTA MOABITKA

(26) Ks. Ruty 1:1, 2 mówi o Elimelechu (i jego rodzinie) opuszczającym ziemię izraelską i udającym się do ziemi moabskiej. To przedstawia pewnych wodzów utratników koron, którzy brali udział w ruchu Millera, a następnie od r. 1844 powrócili do Nominalnego Kościoła, gdzie z powodu nieprzychylnych warunków zostali pochłonięci pod względem ich duchowości (umarł Elimelech). Jego żona Noemi wyobraża stosownych zwolenników utratników koron, a jej dwaj synowie Mahalon i Chelijon wyobrażają odpowiednio wierniejszych i mniej wiernych wodzów wśród tymczasowo usprawiedliwionych, którzy podobnie "umarli". Ruta i Orfa przedstawiają odpowiednio wierniejszych i mniej wiernych zwolenników tymczasowo usprawiedliwionych zespolonych z ich wodzami. Wytrwałe postanowienie Ruty w poświęceniu się Jehowie, "cudzoziemki", aby emigrować do ziemi izraelskiej i tam zamieszkać z Noemi, przedstawia szczere poświęcenie się Bogu przyszłych członków klasy M.G. (Ruty 1:6-18) i ich oświecenie duchowe, chociaż nie byli spłodzeni z Ducha, nie narodzili się pozafiguralnie w ziemi. Wyemigrowanie Ruty do Izraela (1:19-22) wyobraża jak przyszli M.G. przychodzili do sfery Prawdy parousyjnej i jej Ducha począwszy od r. 1878. Bogaty Booz (2:1) przedstawia naszego Pana (Obj. 5:12). Gorliwe zbieranie kłosów przez Rutę na polu Booza (Ruty 2:2-23) przedstawia tych M.G., którzy służyli w zbieraniu nowych stworzeń. Booz żeniąc się z Rutą i stając się przez nią ojcem Obeda (sługa; 4:13-17) przedstawia naszego Pana ściśle łączącego ze Sobą pierwszych M.G. (ale nie jako część Oblubienicy Chrystusowej, 144 000 członków) i przez nich rozwijającego wielu dodatkowych poświęconych, oświeconych Duchem, ale nie spłodzonych z Ducha, sług Bożych, którzy stali się specjalnym źródłem pociechy dla członków Wielkiego Grona zespolonych z nimi. (Przy sposobności podajemy, że Komentarz Bereański odnoszący się do ks. Ruty 4:1 - jeden z własnych dodatków C.J. Woodwortha - jest błędny i nie jest poparty przez E 173, w podanym odnośniku). Co do zupełnego wyjaśnienia ks. Ruty l-4, figury i pozafigury, prosimy zob. T.P. '34, 4-11, 29-30, a także T.P. '70, 28.

GAŁĘZIE WIERZBOWE Z 3 MOJ. 23:40

(27) 2 Moj. 23:16; 34:22; 3 Moj. 23:34-36, 39-43 przedstawiają Święto Kuczek, czyli zbioru plonów, w którym Izraelici przebywali w budach zrobionych z różnego rodzaju gałęzi i wielce się radowali. Pozafigura tego została jasno przedstawiona w pismach Prawdy (np. T.P. '32, 72, szp. l, par. 2; '61, 109, par. 19; E. tom 10, 183-185, 218; E. tom 11, 399; T.P. '62, 81, par. 12; '63, 53 u dołu i 54 u góry) jako powstanie stanu różnych ewentualnych klasowych stanowisk ludu Bożego w Wieku Ewangelii, szczególnie w Żniwie, w wyniku wysiłków ludu Bożego im oddanych. Te więc ewentualne klasowe stanowiska są przedstawione w w. 40, jako stanowiska Małego Stadka (gałązki z dobrego drzewa [owocowego - E. tom 6, 334]), Wielkiego Grona (gałązki palmowe), klasy Wtórej Śmierci (gałązki drzewa gęstego) i M.G. (wierzbiny).

GAŁĘZIE MIRTOWE Z NEH. 8:15

(28) Neh. 8:15 wyszczególnia pięć rodzajów gałęzi drzew, które użyto przy pewnej sposobności w Święto Kuczek. One przedstawiają pięć klas w ich stanowiskach klasowych: Małe Stadko (gałęzie oliwne), tymczasowo usprawiedliwieni (gałęzie sosnowe), M.G. (gałęzie mirtowe), Wielkie Grono (gałęzie palmowe), a klasa Wtórej Śmierci (gałęzie drzewa gęstego). Porównaj E. tom 10, 183, 218; T.P. '32, 72, szp. 1, par. 2.

BUKSZPAN Z IZ. 41:19

(29) Iz. 41:19 ma zastosowanie na Tysiąclecie, tak jak to pokazuje kontekst (np. w. 17 i 18; por. Psalm 107; 35; Iz. 35:6, 7; 44:3; Ezech. 36:25-27; E. tom 15, 559, 560; E. tom 17, 331 u góry). Tutaj znowu oliwa ("drzewo oliwne" - D 798, 799) przedstawia Małe Stadko; a "jedlina, sosna i bukszpan", tak jak u Iz. 60:13, przedstawiają odpowiednio Starożytnych Godnych, Wielkie Grono i M.G. Utożsamienie trzech pozostałych klas Tysiąclecia, które są symbolizowane przez trzy pozostałe drzewa wymienione w w. 19, tj. cedry, akacje i mirty, jest podane w P '67, 24, par. 3, 17, gdzie one są pokazane, że przedstawiają klasy restytucji.

MĘŻOWIE Z EFRAIMA

(30) Sędz. 7:24:8:3 opisuje pewne wydarzenia, które miały miejsce po pierwszej walce Giedeona (7:19-22) i po wejściu do walki mężów z Neftalim, z Asera i z pokolenia Manasesowego w ściganiu za uciekającymi Madianitami (w. 23). Potem Giedeon wydał specjalne wezwanie do mężów z Efraima, aby przyłączyli się do walki przeciwko uciekającym Madianitom i żeby pojmali znaczną część ich uciekającego wojska (w. 24). Uczynili oni to, odnieśli wielkie zwycięstwo i przynieśli głowy dwóch książąt madiańskich do Giedeona poza Jordan na wschód, gdy już przekroczył on i 300 mężów Jordan w pogoni za uciekającymi Madianitami z zachodu na wschód Jordanu (8:4). Mężowie z Efraima ostro tam zganili Giedeona za nie powołanie ich do wojny na czas, by mogli się zaangażować do pierwszej walki (8:1). Jednak jego taktowna odpowiedź, że w rzeczywistości ich zbieranie reszty winogron było większe niż jego winobranie, uspokoiła ich (w. 2, 3).

(31) W Z 4083, 5607 br. Russell wykazał, że Giedeon i jego 300 mężów przedstawiają Jezusa i ostatnich członków Małego Stadka i powiedział on, iż "wielu innych od Małego Stadka będzie zespolonych w pracy niszczenia" (Z 4083, szp. 2, par. 3). Ostatni członkowie Małego Stadka zostali spłodzeni z Ducha w jesieni 1914 i przed jesienią 1916 brali udział w pierwszej walce Giedeona, w walce duchowej od r. 1914 do 1916, która była szczególnie skierowana przeciwko doktrynom o Boskim prawie królów, kleru, arystokracji itd. Dopiero po tym trzy grupy pozafiguralnych Lewitów Wielkiego Grona jako takie (wyobrażone przez mężów z pokoleń: Neftalima, Asera i Manasesa) weszły do walki w r. 1917 przeciwko stosownym błądzicielom wyobrażonym przez Madianitów (Sędz. 7:24; T.P. '47, 50, par. 46-48). Oni byli z "wielu innych ... zespolonych w pracy niszczenia". Jeszcze inni przyłączyli się do walki, ponieważ po zakończeniu się spłodzenia z Ducha w jesieni 1914, Jezus nadal zapraszał do poświęcenia i w ten sposób utworzył czwartą klasę wybranego nasienia Abrahamowego - Młodocianych Godnych wyobrażonych przez mężów Efraima (Sędz. 7:24-8:3; T.P. '47, 51-53, do par. 60). Klasa M.G. w niektórych jej jednostkach również wypełniła proroctwo zawarte w typie co się tyczy jej oburzenia i szemrania, że nie była wezwana na czas do zaangażowania się w wyłączny przywilej Małego Stadka brania udziału w pierwszej pozafiguralnej walce Giedeona od r. 1914 do 1916, a zatem że nie była uprzywilejowana Wysokim Powołaniem (8:1). Bóg nie jest zobowiązany dać Wysokie Powołanie lub inne elekcyjne łaski komukolwiek (Rzym. 9:20, 21). Niemniej jednak Bóg przez Jezusa łaskawie rozciągnął na M.G. wielkie przywileje i bardzo wysoki zaszczyt; On taktownie uspokaja ich przez przeciwstawienie małej pracy dokonanej od jesieni 1914 do jesieni 1916 w pierwszej pozafiguralnej walce Giedeona, z wielką pracą dokonaną przez wszystkich wiernych M.G. na całym świecie począwszy od r. 1917 (Sędz. 8:2, 3). M.G. również mieli przywilej dopomagać w drugiej pozafig. walce Giedeona - w walce przeciwko doktrynom o wiecznych mękach i o świadomości umarłych (przedstawione przez madiańskich królów Zebeę i Salmana), która to walka nadal trwa (8:4-21).

DWIE CÓRKI ANNY

(32) 1 Sam. 2:21 pokazuje, że w dodatku do Samuela, Anna miała trzech synów i dwie córki. Żona Abrahama, Sara przedstawia zarysy Przymierza Związanego Przysięgą rozwijające Chrystusa, a jej syn Izaak przedstawia Chrystusa, Głowę i Ciało, Nasienie obietnicy (Gal. 4:22-31). Sara, jako matka wyobraża duchowe elekcyjne prawdy i sług, którzy stosują je do rozwoju tylko klasy Chrystusowej; ale Rachel, żona Jakuba, wyobraża duchowe elekcyjne prawdy i sług, którzy stosują je do rozwijania dwóch duchowych wybranych klas: (a) klasy Chrystusowej (Józefa, odpowiadającego Izaakowi) i (b) Wielkiego Grona (Benjamina). Natomiast Anna przedstawia elekcyjne prawdy i stosujących je, którzy rodzą trzy wybrane klasy: (a) klasę Chrystusową (Samuela, odpowiadającego Izaakowi i Józefowi), (b) Wielkie Grono (jej innych trzech synów [odpowiadających Beniaminowi, który przedstawia oczyszczone Wielkie Grono jako całość] w przeciwieństwie do Samuela; ci synowie przedstawiają w skończonym obrazie trzy główne grupy oczyszczonego Wielkiego Grona - Gersonickich, Meraryckich i Kaatyckich Lewitów) i (c) M.G. (jej dwie córki; one przedstawiają M.G. w dwóch klasach: (a) tych, którzy znajdują się w epifanicznym ruchu Prawdy i (b) tych, którzy są w innych grupach; ci zaś wśród nich, którzy są wierni, będą przedstawieni w Tysiącleciu jako pozafig. Lewici pochodzący z dwóch synów Gersona, Lobni i Semei - 2 Moj. 6:17; 4 Moj. 3:18). Widzimy więc, że chociaż Rachel przedstawia duchowe elekcyjne prawdy i sług, którzy stosują je do dwóch duchowych wybranych klas przy końcu tego Wieku, to jednak Anna przedstawia dodatkowo ziemskie elekcyjne prawdy i sług, którzy stosują je do podrzędnej ziemskiej wybranej klasy, czyli do M.G. rozwijających się przy końcu tego Wieku, tj. począwszy od r. 1881. Dalsze szczegóły o Annie i jej dzieciach są podane w E. tomie 13, 7-64.

PEWNE RZĘDY KAMIENI ŚWIĄTYNI

(33) 1 Król. 7:12 pokazuje, że w połączeniu ze świątynią Salomona były trzy rzędy ciosanych kamieni i jeden rząd cedrowych belek wokoło (a) wielkiego (zewnętrznego) dziedzińca, (b) wokoło wewnętrznego dziedzińca (por. 6:36) i (c) wokoło przedsionka. Zdaje się, że w pozafigurze (por. T.P. wyd. we Francji, '56, 23, szp. 1, par. 2) w epifanicznej świątyni ciosane kamienie przedstawiają szczególnie rozwinięte charaktery, belki zaś cedrowe wyobrażają ich trwałość, a trzy rzędy przedstawiają trzy grupy w każdej klasie, jak następuje: (c) trzy grupy Pańskich poświęconych wybrańców w usprawiedliwieniu (przedsionek) składających się z Małego Stadka, Wielkiego Grona i M.G., (b) trzy grupy Wielkiego Grona (Lewitów z nowych stworzeń) odpowiadające Kaatytom, Merarytom i Gersonitom, które zachowują ożywione usprawiedliwienie (wewnętrzny dziedziniec) i (a) trzy grupy M.G. (rozwijające się w połączeniu z trzema grupami Wielkiego Grona), które zachowują tymczasowe usprawiedliwienie (wielki dziedziniec). W epifanicznym więc obrazie świątyni M.G. są przedstawieni (a) w ich trzech grupach stosownie do ich rozwoju i (c) jako całość w ich zespoleniu z Małym Stadkiem i Wielkim Gronem przy końcu Wieku Ewangelii.

SZARAŃCZE Z PRZYP. 30:27

(34) Przyp. 30:24-28 przedstawiają cztery wybrane klasy, Małe Stadko, Starożytnych Godnych, M.G. i Wielkie Grono, które są zilustrowane w ich mądrości itd. odpowiednio do tego, co jest powiedziane o mądrości itd. mrówek, królików, szarańczy i pająka. W T.P. '46, 76, szp. 1, par. 2, klasy te są przedstawione zbiorowo na pozór "nieznaczne dla ludzi; a jednak okazują więcej mądrości niż mędrcy tej ziemi" (w. 24). O M.G., którzy są zilustrowani przez szarańcze, jest powiedziane: "Młodociani Godni, którzy [tak długo jak spłodzeni z Ducha znajdują się jeszcze w ciele] nie mają żadnego specjalnego wodza ze swej klasy, a jednak idą do pracy jako silny hufiec w jednym celu (w. 27)".

"SIOSTRA MALUCZKA" Z PNP 8:8

(35) PnP 8:8 przedstawia proroczo Kościół, który oświadcza - po r. 1881 w czasie Żęcia Żniwa, 40-letniej Parousji - że ma on współtowarzyszącą klasę z nie spłodzonych z Ducha nowo poświęconych (siostrę maluczką), tzn. M.G. Br. Russell (np. w F 186, 187) i inni wspominają o nich, ale żadne ustępy ze Starego i Nowego Testamentu (nie ma piersi) nie były podane na dowód, że istnieją tacy poświęceni; oni wywnioskowali to z rozważania, że po zamknięciu Ogólnego Powołania (w r. 1881) przyszło więcej nowych poświęconych niż liczba dostępnych koron na to pozwalała i z postawy Boskich przymiotów względem klas wiary. Ale nastąpił czas w okresie Epifanii, na początku którego w r. 1914 drzwi wejścia do Wysokiego Powołania zamknęły się dla nowych aspirantów (Łuk. 13:24-27), kiedy było na czasie dla tej klasy, by zaczęła wychodzić na widownię. Był to również czas dla nich, aby byli rozpoznani, jako tacy i aby byli poszukiwani, jako tacy przez symbolicznych petentów - przez grupy Wielkiego Grona, które pożądały, aby klasa ta połączyła się z nimi (w dzień, którego o niej mowa będzie). Potem powstała kwestia, co należy uczynić dla nich. Niektórzy zaprzeczali, by taka klasa istniała; inni wątpili o niej lub byli obojętni w stosunku do niej, a jeszcze inni przyjęli ją, jako taką, ale tylko tymczasowo. Malutkie Stadko jednak w wielu swoich jednostkach silnie stało w wierze, że jest taka klasa, którą ono przedstawiło w sposób objaśniający, dowodzący i zbijający ataki. A to stanowiło ich odpowiedź na pytanie (Cóż uczynimy z siostrą naszą; ang. Biblia podaje: Cóż uczynimy dla naszej siostry). Członkowie Małego Stadka nauczali następujące rzeczy o M.G.: (a) Jeżeli klasa ta jest silnie oparta na podstawie Pisma Św. (jest murem, w. 9), to wzniesiemy dla niej sferę Prawdy urzędowej pracy (pałac srebrny), (b) A jeżeli w poświęceniu okaże się ona środkiem przyprowadzania ludzi do Pana i do Prawdy (drzwiami), to damy jej pracę mającą do czynienia z usprawiedliwionymi ludźmi - pozafig. cedrami. Zdając sobie sprawę, że przez to wielu nowych poświęconych będzie przyprowadzonych jako przyszli M.G., więc w wyniku tego coraz więcej uznamy, w miarę jak będzie się rozwijać jako wybrana klasa silnie i trwale ustalona na pozafiguralnym Dziedzińcu (oprawmyż ją deszczkami cedrowemi). Zachęceni, M.G. oświadczyli i okazali się, że są silnie ugruntowani nie tylko na zasadach Pisma Św., ale również na licznych ustępach Pisma Św. (Jam jest mur, w. 10), które znajdują się w Starym i Nowym Testamencie (piersi). One stanowią prawdziwą twierdzę jako dowód istnienia tej klasy z różnych punktów widzenia (wieże), tak jak to widzimy, np. w licznych ustępach Pisma Św. zebranych razem i zbadanych w tym artykule. Te więc rozważania wykazują, że są oni przez Boga zarządzoną klasą; a jako tacy znajdują oni łaskę u naszego Pana, z powodu Jego znajomości o nich (przed oczyma jego ... znajdują łaskę; w polskiej Biblii podano "pokój").

(Ciąg dalszy nastąpi)

TP ’73, 66-76.

Wróć do Archiwum