Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

44. Wkrótce potem, w następny sabat się zdarzyło,
Że już się niemal całe miasto zgromadziło,
By znów nauki słowa posłuchać Bożego,

45. Lecz Żydzi, widząc tłumy, nie mogli znieść tego.
Poczęli się sprzeciwiać pod wpływem zazdrości
Temu, co Paweł mówił i bluźnić ze złości.

46. Lecz Paweł i Barnaba, gdy to usłyszeli,
Odważnie na sprzeciwy ich odpowiedzieli:
„Wam najpierw Słowo Boże głoszone być miało,
I tak przecież, o bracia, faktycznie się stało!
Ale że je od siebie teraz odrzucacie
I wręcz się za niegodnych sami uważacie
Łaski życia wiecznego, którą ogłaszamy,
Przeto się z tym poselstwem do pogan zwracamy!

47. Tak bowiem Pan rozkazał nam, z całą pewnością:
„Ustanowiłem Ciebie dla pogan światłością,
Abyś stał się zbawieniem aż po krańce ziemi”.

48. Poganie ich słowami byli zachwyceni,
Wielbiąc słowo Pańskie, a wszyscy uwierzyli,
Co do życia wiecznego przeznaczeni byli.

49. Tymczasem słowo Pańskie potężniało stale
I wciąż się rozchodziło po krainie całej.

50. Ale Żydzi w sprzeciwie swym nie ustawali:
Dotąd różne niewiasty w mieście podburzali,
Pobożne i wpływowe, i obywateli
Znaczniejszych między ludem, aż cel osiągnęli;
Wielkie prześladowanie przeciw nim wzniecili
I ze swego okręgu obu wypędzili.

51. Więc Paweł i Barnaba na nich postrząsali
Proch z nóg swoich i się do Ikonium udali.

52. Uczniowie zaś pomimo wydarzenia tego,
Byli pełni wesela i Ducha Świętego.