W obrazie (typie) najpierw następowało poświęcenie kapłanów – zabijany był cielec, który reprezentował najwyższego kapłana, a następnie kozioł Pański, przedstawiający resztę kapłanów. W ten sposób zobrazowany został wielki fakt, że ofiara Chrystusa i Jego naśladowców – ich rezygnacja z natury ludzkiej – była niezbędna do osiągnięcia przez nich statusu królewskiego kapłaństwa, reprezentowanego przez Melchizedeka, który był kapłanem w swoim królestwie:

• 3 Mojżeszowa rozdział 9 werset 23: „Po dokonaniu tego wszystkiego, Mojżesz z Aaronem weszli do namiotu spotkania. Kiedy stamtąd wyszli i błogosławili lud, całemu ludowi ukazała się chwała PANA”;
• Psalm 100 werset 4: „Wkroczcie w Jego bramy z dziękczynieniem, Wejdźcie na dziedzińce z pieśnią chwały! Sławcie Go! Błogosławcie Jego imię!”;
• 1 Mojżeszowa rozdział 14 werset 18: „Melchizedek natomiast, król Szalemu, wyniósł chleb i wino. Był on kapłanem Boga Najwyższego”.

Z kolei ofiary składane w Dniu Pojednania – ten sam cielec i kozioł – są obrazem (typem) na Chrystusa, Głowę i Ciało, których śmierć ofiarnicza miała służyć nie tylko poświęceniu prawdziwego kapłaństwa, ale również będzie zaakceptowana przez Jehowę jako cena pojednania świata z Bogiem. Te lepsze ofiary, w pełni nagrodzone poprzez wywyższenie ofiarodawców do chwały, czci i nieśmiertelności, zostaną zastosowane za grzechy całego świata – „wszystkiego ludu”. W ten sposób cielec Izraela z Dnia Pojednania i cielec z poświęcenia kapłanów reprezentują poświęcenie i śmierć Jezusa, który wziął grzechy na siebie i umarł, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby przywrócić nas do harmonii z Bogiem. Jego wywyższenie po zmartwychwstaniu do najwyższego poziomu duchowej natury nie było tylko nagrodą za Jego własną ofiarę, ale również uczyniło Go odpowiednim do noszenia miana wielkiego Króla Królów i Pana Panów. Przez Niego Bóg JHWH wypełni wszystkie chwalebne obietnice dane Abrahamowi, potwierdzone Izaakowi i Jakubowi i oznajmione przez proroków: „w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi”.

Podobnie jak kozioł Pański został wzięty od ludu, tak Maluczkie Stadko, Królewskie Kapłaństwo, naśladowcy Jezusa, będą zgromadzeni ze wszystkich narodów, Żydów i pogan, aby stanowić towarzyszy Mesjasza na duchowym poziomie. Tak jak kozioł Pański w obrazie (typie) przeszedł wszystko to, co spotkało cielca, podobnie naśladowcy Jezusa muszą postępować za Mistrzem, muszą z Nim cierpieć, z Nim umrzeć, wyjść poza obóz, z Nim ponosić niechęć tych, których oczy zrozumienia są wciąż zaślepione przez wielkiego Przeciwnika i którzy przez to nie znają ich, tak jak nie poznali Jego.

Ofiara pozaobrazowego (antytypicznego) cielca została spełniona ponad 18 wieków temu [pisane w 1910 roku]. Ofiara pozaobrazowej (antytypicznej) klasy kozła jest w trakcie spełniania się od Dnia Pięćdziesiątnicy aż do naszych czasów. Dlatego według naszego zrozumienia Pisma ten Wiek Ewangelii był pozaobrazowym (antytypicznym) Dniem Pojednania, w czasie którego były składane „lepsze ofiary”:

• Rzymian rozdział 12 werset 1: „Zachęcam was zatem, bracia, ze względu na miłosierdzie Boże, abyście oddali swoje ciała na ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu — jako wyraz waszej rozumnej, wypływającej z głębi ducha służby”;
• Hebrajczyków rozdział 9 werset 23: „Skoro więc ziemskie odpowiedniki rzeczy niebieskich trzeba oczyszczać takimi ofiarami, same rzeczy niebieskie — lepszymi ofiarami niż te”.

Przywilej i możliwość uczestniczenia w pracy ofiarniczej jest ograniczona do pewnej liczby osób, które muszą posiadać odpowiednie cechy – podobieństwo charakteru do wspaniałego Najwyższego Kapłana. Rozumiemy, że ten wybrany Kościół, garstka świętych, jest prawie skompletowany, a kościół nominalnego systemu nie ma w tym ani udziału, ani cząstki – nie jest uznany przez Pana, nie posiada upoważnienia. We wszystkich systemach świata znajdują się święci i proporcjonalnie do tego, jak wielu ich tam było, przebywała tam również światłość świata. Gdy ich liczba malała, następowała coraz większa ciemność. Przez cały czas jednak Bóg uznawał tych kilku, a nie innych, za swój Kościół, mówiąc:

• ewangelia Łukasza rozdział 12 werset 32: „Nie bój się, o maluczkie stadko! albowiem się upodobało Ojcu waszemu dać wam królestwo”;
• Psalm 50 werset 5: „Zgromadźcie mi świętych moich, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze”;
• Malachiasza rozdział 3 werset 17: „Ci mi będą, mówi Pan Zastępów, w dzień, który ja uczynię, własnością”.

Jak już zauważyliśmy, zostały wybrane dwie klasy – jedna w czasie Żydowskiego wieku łaski, druga w przeciągu Wieku Ewangelii. Będą one z sobą współpracować w czasie panowania Mesjasza, w okresie Tysiąclecia, w celu udzielania błogosławieństwa Izraelowi i wszystkim narodom ziemi. Ci, którzy nie zostali wybrani, zamiast zostać potępieni i skazani na wieczne męki, będą mieli chwalebny przywilej i możliwość otrzymania życia wiecznego w wiecznej harmonii z Bogiem pod panowaniem wybranych.