Apostoł Paweł w liście do Rzymian rozdziale 11, szczególnie w wersetach od 25 do 33, pokazuje, że w Wieku Ewangelii cielesny Izrael miał się znaleźć w stanie częściowego zaślepienia, a poganie mieli się stać odbiorcami Bożej łaski. Stan ten nie miał trwać wiecznie, lecz tak długo, aż wystarczająca liczba pogan zostanie próbnie pozyskana i wraz z tymi Żydami, którzy byli „prawdziwymi Izraelitami”, całkowicie dopełni liczbę wybranych. Następnie, w Wieku Tysiąclecia, cielesny Izrael miał być wybawiony ze swego częściowego zaślepienia i grzechu przez wielkiego Wybawiciela (Mesjasza) i ponownie dostąpić Bożej łaski pod warunkami danego wówczas Nowego Przymierza. Dlatego właściwe jest rozważenie w związku z tym 11 rozdziału Listu do Rzymian. Zanim jednak przystąpimy w kolejnych odcinkach do przebadania szczegółów, uczynimy kilka ogólnych uwag.

Najpierw Bóg ofiarował Izraelowi jako narodowi, pod warunkiem że będzie posłuszny Jego przymierzu (2 Mojżeszowa rozdział 19 wersety 5 i 6: „(5) Jeśli więc teraz naprawdę będziecie Mi posłuszni i będziecie przestrzegać przymierza ze Mną, staniecie się moją szczególną własnością, bardziej niż inne ludy, gdyż do Mnie należy cała ziemia. (6) Ale wy będziecie dla Mnie królestwem kapłanów i narodem świętym. To są słowa, które masz powtórzyć Izraelitom”), przywilej należenia do wybrańców, zostania Królestwem Kapłanów, które we właściwym czasie dokona pojednania pomiędzy Bogiem i światem. Gdyby Izrael był wierny, to tylko on skorzystałby z tego przywileju, ale niestety, jako naród, od czasu do czasu okazywał on swą niewierność, szczególnie przez odrzucanie Bożych posłanników. Na przykład w modlitwie Eliasza znajdujemy oświadczenie, że „Izraelici bowiem odrzucili Twoje przymierze, rozwalili Twoje ołtarze, a Twoich proroków pozabijali mieczem. Ja sam pozostałem, a oni czyhają jeszcze i na moje życie” – 1 Królewska rozdział 19 wersety 10 i 14 (prosimy porównać to z Rzymian rozdziałem 11 wersetami 2 i 3: „(2) Bóg nie odrzucił swego ludu, który wybrał od dawna. Czy nie wiecie, co Pismo mówi o Eliaszu? Uskarżał się przed Bogiem na Izraela: (3) Panie, pozabijali Twoich proroków, rozwalili Twe ołtarze. Ja sam zostałem, a oni nastają na moje życie”).

Izrael jako naród w szczególny sposób okazał swoją niewierność gdy odrzucił swego Mesjasza (Ewangelia Jana rozdział 1 werset 11: „Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli”). W związku z tym Bóg odjął od niego jako narodu ofiarowany mu ów wielki przywilej i dał go duchowemu Izraelowi (ewangelia Mateusza rozdział 21 werset 43: „Dlatego mówię wam, że Królestwo Boże zostanie wam zabrane. Otrzyma je naród, który wyda jego owoce”), którego Głową jest Jezus, i który rzeczywiście wypełnił warunek podany w 2 Mojżeszowej rozdziale 19 wersetach 5 i 6, a tym samym uzyskał to co owa warunkowa propozycja oferowała.

Natomiast jego Ciało składa się: po pierwsze, z tych, którzy od rozpoczęcia się Wieku Ewangelii (Ewangelia Jana rozdział 1 wersety 12 i 13: „(12) Lecz tym wszystkim, którzy Go przyjęli, dał przywilej stania się dziećmi Boga — tym, którzy wierzą w Jego imię, (13) którzy narodzili się nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga”) byli prawdziwymi Izraelitami, którzy mimo, iż nie byli w stanie zachować doskonale (Prawa) Zakonu, w duchu byli wobec niego lojalni, a sprawiedliwość Chrystusowa uzupełniała ich braki (Rzymian rozdział 8 wersety 1-4: „(1) Dlatego też żadne potępienie nie czeka już na tych, którzy są jedno z Mesjaszem Jeszuą. (2) Czemu? Bo Tora Ducha, z której rodzi się to życie w jedności z Mesjaszem Jeszuą, wyzwoliła mnie od „tory” grzechu i śmierci. (3) Tego bowiem, czego Tora sama z siebie zrobić nie mogła, bo brakło jej mocy, aby skłonić do współdziałania starą naturę, dokonał Bóg, posyłając własnego Syna jako człowieka, o naturze podobnej do naszej grzesznej natury. Bóg postąpił tak, aby rozprawić się z grzechem, a czyniąc to, wymierzył karę grzechowi w naturze ludzkiej, (4) tak aby sprawiedliwy wymóg Tory wypełnił się w nas, którzy nie żyjemy według tego, czego chce nasza stara natura, ale według tego, czego chce Duch”), i po drugie, z tych, którzy reagowali na powołanie skierowane do pogan od czasów Korneliusza.

W związku z tym, pierwsza propozycja przywileju stania się klasą Królestwa Kapłanów/Królestwa Bożego została skierowana (po Jezusie) do tych Żydów, którzy byli „prawdziwymi Izraelitami”, którzy stanowili „resztę wybraną z łaski” (Rzymian rozdział 11 werset 5 – podobnie jak w czasach Eliasza też była reszta – „siedem tysięcy ludzi, którzy nie zgięli kolan przed Baalem” – werset 4).

Gdyby było dość tych należących do pierwszej grupy – to jest „prawdziwych Izraelitów”, do tego, żeby uzupełnić pełną zamierzoną liczbę wybranych, to żaden poganin jako taki (który nie był prozelitą) nie otrzymałby przywileju zostania członkiem klasy Królestwa. Ale nie było tylu „prawdziwych Izraelitów”, którzy by dostarczyli pełnej liczby wybranych. Aby więc uzupełnić niedobór Bóg nawiedził narody pogańskie (Dzieje Apostolskie rozdział 15 werset 14: „Szim’on opowiedział ze szczegółami, co uczynił Bóg, gdy po raz pierwszy zaczął okazywać swe pragnienie, aby wziąć sobie spośród goim lud, który będzie nosił Jego imię”) i z nich wybrał brakującą liczbę wybranych.