W poprzednim odcinku omawiając Rzymian rozdział 11 wersety 26 i 27, wskazywaliśmy na zapowiedź, że po tym gdy rozpocznie się Nowe Przymierze, Bóg „usunie bezbożność Jakuba” (wybawi całego Izraela z zaślepienia trwającego w czasie Wieku Ewangelii) „kiedy zmażę ich grzechy” (i zastosuje zasługę Okupu, dzięki której Izrael będzie wybawiony od wyroku Adamowego).

Dowiódłszy, że cały Izrael będzie zbawiony w tych dwóch znaczeniach tego wyrażenia, Apostoł przechodzi do argumentacji na temat sposobu, jaki Bóg wybrał do realizacji tego celu. Przekonamy się, że jego argumentacja jest jednym z najściślejszych biblijnych dowodów na to, że w czasie Wieku Ewangelii Bóg gromadził wybranych (Żydów i pogan) spośród rodzaju ludzkiego, aby w Tysiącleciu posłużyć się nimi jako swymi narzędziami do błogosławienia nie wybranych (Żydów i pogan) – umarłych i żyjących:

Rzymian rozdział 11 wersety 28 i 29 – najpierw w całości, a potem z naszymi komentarzami w nawiasach:

„(28) Z punktu widzenia dobrej nowiny, są oni — ze względu na was — nieprzyjaciółmi, jednak co do wybrania — ze względu na ojców — nie utracili Bożej miłości. (29) To dlatego, że dary łaski i powołanie ze strony Boga są rzeczą nieodwołalną”

„(28) Z punktu widzenia dobrej nowiny [ewangelii – w jej części dotyczącej Wysokiego (niebiańskiego) Powołania], są oni (…) nieprzyjaciółmi [dla zaślepionych i zatwardziałych Izraelitów prawda o tym, że Mesjasz jest pomazanym/namaszczonym gronem osób, składającym się z wybrańców spośród Żydów i pogan, objawionym w czasie Wieku Ewangelii by cierpieć za grzech, a następnie doprowadzić do pojednania Boga i ludzkości, rzeczywiście była kamieniem obrażenia (Izajasza rozdział 8 werset 14: „On będzie dla was świętością, lecz i kamieniem, o który się potkną, i skałą, przez którą upadną obydwa domy Izraela, pułapką i siecią dla mieszkańców Jeruzalem”), budząc w nich wrogość] ze względu na was [okazało się to być dobrem dla tych pogan, którzy odpowiedzieli na zaproszenie do Wysokiego (niebiańskiego) Powołania, w takiej części z jakiej Żydzi nie chcieli z niego skorzystać]; jednak co do wybrania [staro-testamentowego ludu Bożego – „cielesnego Izraela”] ze względu na ojców [przez ich pokrewieństwo z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem są dziedzicami pewnych błogosławieństw, jakie staną się ich udziałem w Tysiącleciu] nie utracili Bożej miłości [mimo, że wielu sądzi, że zostali na zawsze odrzuceni, a przyjmowany przez Boga jest jedynie „duchowy Izrael”].

(29) To dlatego, że dary łaski [jako dary Bóg przyrzekł im cztery szczególne rzeczy:

1. główne miejsce wśród narodów w Tysiącleciu,
2. pierwszeństwo w błogosławieństwach Tysiąclecia,
3. przywilej zawarcia Nowego Przymierza, oraz
4. przywilej odzyskania – i wiecznego posiadania – ziemi izraelskiej]

i powołanie ze strony Boga [możliwość objęcia w Tysiącleciu stanowiska nauczycieli, którzy będą nawracać cały świat pogański przemieniając go w Królestwo Boże] są rzeczą nieodwołalną [w innym przekładzie werset 29 brzmi: „Albowiem darów swoich i wezwania Bóg nie żałuje” – nie będzie żałował; te dary i to wezwanie stało się ich bezwarunkową własnością z powodu ich pokrewieństwa z „ojcami” – Bóg sprawił, że są one niezbywalne – nieodwołalne. Wobec tego mogą oni mieć pewność, że otrzymają je w Tysiącleciu, co dowodzi że Bóg nie odrzucił Izraela na zawsze – są one NIEODWOŁALNE].