Na początku drobne przypomnienie kwestii relacji typu do antytypu: skoro Mojżesz jest typem Jezusa, to Jezus jest antytypem Mojżesza.

2 Mojżeszowa rozdział 2 wersety 2-3: „(2) Kobieta ta poczęła i urodziła syna, a że wydał się jej prześliczny, trzymała go w ukryciu przez trzy miesiące. (3) Nie mogła jednak dłużej go ukrywać, wzięła więc koszyk z papirusowej trzciny, nasączyła go żywicą i smołą, włożyła do niego dziecko i umieściła w sitowiu nad brzegiem Nilu.”

Na podstawie myśli omówionych w poprzednich częściach tego cyklu widać, że narodzin Jezusa nie traktujemy jako pełnego antytypu narodzin Mojżesza. Uważamy raczej, że narodziny Mojżesza (werset 2) są typem następujących rzeczy: poczęcia Jezusa, Jego rozwoju jako zarodka, Jego narodzin, obrzezania i przedstawienia w świątyni. Józef i inne osoby w tym usługujące (wspomniane w drugiej części cyklu) stanowią więc część Jego antytypicznej matki.

Zatem spłodzenie Mojżesza przez Amrama ilustruje udzielenie przez Boga obietnic, że Jezus stanie się w pełni członkiem Izraela. Poczęcie i rozwijanie Mojżesza przez Jochabedę (z hebrajskiego: „uwielbiona”, tzn. zaszczycona w ten sposób) przedstawia sług obietnic otrzymujących i w pełni rozwijających je w celu wprowadzenia Jezusa jako pełnoprawnego członka Izraela. Piękne rysy Mojżesza oraz wyjątkowo szybki rozwój od narodzenia do ukończenia trzeciego miesiąca życia są typem wspaniałych cech ciała, serca i umysłu naszego Pana, od chwili przedstawienia Go w świątyni aż do dwunastego roku życia.

Jako doskonałe niemowlę, dziecko i chłopiec, nasz Pan w okresie tych dwunastu lat w coraz większym oczywiście stopniu przejawiał nadzwyczaj piękne cechy fizyczne, umysłowe, artystyczne, moralne i religijne, czego jednak nie wiedział kler żydowski w ogólności, co jest antytypem trzech miesięcy ukrywania Mojżesza.

Ukrywanie Mojżesza przed wyrokiem śmierci wydanym przez faraona na wszystkich Izraelskich chłopców, jest typem ochrony, jakiej Józef, Maria i mędrcy udzielili dziecku Jezusowi przed gniewem Heroda i jego syna, co obejmowało też wyjazd mędrców do ich domu inną drogą niż przez Jeruzalem, ucieczkę Józefa i Marii z Dzieckiem do Egiptu, pozostawanie tam aż do śmierci Heroda, przeniesienie się z Betlejem w Judzie do Nazaretu w Galilei jako stałego miejsca zamieszkania, by nie podlegać bliskiej jurysdykcji Archelausa, syna Heroda, oraz trzymanie Go blisko Nazaretu aż do dwunastego roku życia.

Niemożliwość ukrywania Mojżesza (werset 3) przez Jochabedę dłużej niż przez trzy miesiące, prawdopodobnie z powodu jego wyjątkowo szybkiego rozwoju oraz – być może – początków chodzenia, a kto wie, może nawet mówienia(?), jest typem faktu, że zgodnie z oczekiwaniami izraelski chłopiec w wieku dwunastu lat, zbliżający się do wieku swej konfirmacji (13 lat), miał okazać zainteresowanie oraz gorliwość dla Boga i Boskiej religii. W wieku dwunastu lat Jezus pojawił się zatem przed Panem na trzech wielkich żydowskich świętach: Paschy, Pięćdziesiątnicy oraz Święcie Namiotów, gdzie powinno się rozpocząć Jego religijne chodzenie i mówienie.

Plecionka/koszyk z trzciny, po uczynieniu jej wodoodporną, reprezentuje staranne nauczanie religijne oraz ćwiczenie charakteru, jakich Maria, Józef, rabin z Nazaretu, Lewici, itp. udzielili chłopcu Jezusowi, szczególnie gdy zbliżał się On do dwunastego roku życia, przygotowując Go do przebywania wśród ludzi (wód Nilu), bez kalania się (światowością) czy też zagrożenia dla Jego charakteru i wiedzy.

Włożenie Mojżesza do plecionki jest typem poddania Jezusa takiemu wychowaniu i nauce. Pozostawienie dziecka przez Jochebed w sitowiu w pobliżu brzegu rzeki przedstawia przyprowadzenie Jezusa przez Józefa, Marię oraz ich pozostałych krewnych do świątyni, do grona ludzi bardziej religijnych, a więc mniej niebezpiecznych (pod względem światowości) dla Jezusa.