Na początku drobne przypomnienie kwestii relacji typu do antytypu: skoro Mojżesz jest typem Jezusa, to Jezus jest antytypem Mojżesza.

2 Mojżeszowa rozdział 2 werset 4: „Siostra chłopca, ciekawa dalszych jego losów, obserwowała wszystko z daleka.”

Obserwowanie rozwoju wypadków przez Miriam, która była siostrą Mojżesza jest typem zainteresowania Marii i Józefa rezultatem pierwszej wizyty Jezusa w świątyni oraz jego przebywania wśród zgromadzonych tam Żydów.

Werset 5: „W tym czasie córka faraona przybyła nad Nil, aby się wykąpać, a jej służące przechadzały się nad brzegiem rzeki. Nagle zobaczyła koszyk wśród sitowia, kazała więc służącej, aby go przyniosła.”

Sekciarstwo żydowskie, jak wszelkie sekciarstwo w obydwu Izraelach Boga (i cielesnym, i duchowym), jest pochodzenia szatańskiego i jako takie – jest antytypem córki faraona. Jej służące są typem poszczególnych grup sług sekciarstwa żydowskiego: faryzeuszy, uczonych w Piśmie, saduceuszy, esseńczyków, herodianów, itd. Jej przybycie, by umyć się w rzece, jest typem zabiegów żydowskiego sekciarstwa, by oczyścić się przed narodami i wśród narodów, szczególnie w Jeruzalem, stolicy i miejscu zgromadzeń wielu ludów. Żydowskie sekciarstwo starało się bowiem usprawiedliwić – omyć – przed narodami i wśród narodów, w czasie gdy Jezus liczył sobie dwanaście lat. Wyżej wspomniani słudzy żydowskiego sekciarstwa współpracowali w tym dziele, czego typem są służące, towarzyszące księżniczce na brzegu rzeki.

Żydowskie sekciarstwo dostrzegło w świątyni u Jezusa jako chłopca, przebywającego wśród innych Żydów w Jeruzalem, pewne przejawy cech umysłu i serca, czego typem jest dostrzeżenie przez księżniczkę plecionki, pływającej po rzece wśród sitowia. To, że znajdowało się ono na płytkiej wodzie jest typem tego, że Żydzi w tamtym czasie znajdowali się na obrzeżach narodów „obecnego złego świata”.

Służąca posłana przez księżniczkę do przyniesienia plecionki przedstawia w antytypie starszych, jako grupę, w tych ich członkach, z którymi Jezus miał społeczność w świątyni przez trzy dni. Dobrze znane jest ówczesne sekciarstwo starszych Izraela jako grupy. Ich sekciarskie zasady, odnośne nauki żydowskiego sekciarstwa, wzbudziły ich zainteresowanie w poszukiwaniu tak obiecujących chłopców jak Jezus. Nie potrzeba było dużo czasu, by ich sekciarskie pragnienia rozpaliły się i dążyły do pozyskania Go dla nauki i praktyki ich szkoły.

Werset 6: „Uchyliła wieko i zobaczyła chłopczyka. Wzruszyła się, bo był zapłakany, i rzekła: ‚Pewnie jest to hebrajskie dziecko'”.

Otworzenie plecionki przez księżniczkę przedstawia żydowskie sekciarstwo w tych uczonych w Piśmie, którzy pytali Jezusa o Jego przekonania i życie, co dało im pewien pogląd na Jego rozwój w tych dwóch aspektach („ujrzała dziecię”). Tak jak niemowlę w przeważającej ilości przypadków płacze, gdy jest głodne, tak płacz niemowlęcia Mojżesza jest typem wielkiego głodu prawdy u naszego Pana, głodu pokarmu dla Jego świętego serca i umysłu, czego dowodem jest chętne słuchanie przez Niego starszych oraz zadawanie im pytań, jak również odpowiadanie na ich pytania.

Tak jak płacz Mojżesza poruszył serce księżniczki, tak też głód prawdy u Jezusa, okazany przez Jego pytania, odpowiedzi i skupienie uwagi, poruszył serca sekciarstwa, co widoczne było u uczonych w Piśmie, z którymi Jezus studiował przez te trzy dni. Rozpoznanie Mojżesza przez księżniczkę jako hebrajskiego chłopca ilustruje fakt, że żydowskie sekciarstwo, reprezentowane przez tych uczonych w Piśmie, postrzegało Jezusa jako piękny przykład chłopca, który był prawdziwym Izraelitą.