Kolejny aspekt służby naszego Pana jest typicznie przedstawiony w wersetach 13 i 14, co jest zaznaczone słowami: „Gdy nazajutrz wyszedł”.

2 Mojżeszowa rozdział 2 werset 13: „(13) Gdy nazajutrz wyszedł, oto dwaj mężowie hebrajscy kłócili się. Wtedy rzekł do tego, który zawinił: Czemu bijesz bliźniego swego?”

Dwaj hebrajscy mężczyźni z wersetu 13 reprezentują dwie klasy ludzi w Izraelu w czasie służby naszego Pana: z jednej strony kler – saduceuszy, faryzeuszy i uczonych w Piśmie, a z drugiej strony laikat – szczególnie celników i grzeszników. (Na marginesie – te dwie klasy są także kolejno przedstawione przez starszego i młodszego syna z przypowieści o synu marnotrawnym). Ich kłótnia reprezentuje wzajemną walkę tych dwóch klas. Hebrajczyk, który krzywdził swojego brata, jest typem stronnictwa klerykalnego, które bardzo niesprawiedliwie krzywdziło laikat, a szczególnie celników i grzeszników Izraela.

Skarcenie przez Mojżesza krzywdzącego Hebrajczyka ilustruje skarcenie przez naszego Pana saduceuszy, uczonych w Piśmie i faryzeuszy za krzywdzenie przez nich laikatu, szczególnie celników i grzeszników Izraela. Takie nagany Jezusa wobec saduceuszy, uczonych w Piśmie i faryzeuszy można znaleźć w przypowieściach o synu marnotrawnym oraz o faryzeuszu i celniku modlących się w świątyni, w krytyce Jezusa wobec Szymona za potępianie grzesznicy, która omyła Jego nogi łzami i wytarła je własnymi włosami, a szczególnie w potępieniu ich przez Niego w ewangelii Mateusza rozdziale 23.

Werset 14: „A ten odpowiedział: Któż cię ustanowił przełożonym i sędzią nad nami? Czy zamierzasz mię zabić, tak jak zabiłeś Egipcjanina? Mojżesz zląkł się i pomyślał: Zapewne sprawa ta wyszła na jaw”.

Odrzucenie Mojżesza przez krzywdzącego Hebrajczyka jest typem odrzucenia, i to aż na śmierć, naszego Pana przez stronnictwo klerykalne, tak jak to sugeruje Szczepan (Dzieje Apostolskie rozdział 7 werset 35: „Tego Mojżesza, którego odrzucili, mówiąc: Kto ci dał władzę i uczynił cię sędzią? (…)”). Uważali oni bowiem, że Jezus dąży do zniszczenia ich jako klasy („czy zamierzasz mnie zabić?”). Sądzili tak na podstawie tego, że zyskał licznych zwolenników ich kosztem, a także na podstawie tego, że przeciwstawiał się ich postępowaniu.

Strach Mojżesza, iż wyszło na jaw, że zabił Egipcjanina jest typem obawy naszego Pana wśród pokus (między innymi na pustyni i w Getsemane), że przeciwstawianie się przez szatana i jego sług Jego działaniom, zmierzającym do zniszczenia grzechu czyniła publicznym, objawiała (przeciwnie do Jego wysiłków by to ukryć) Jego mesjańskie dzieło niszczące grzech. Tak obawiał się niekorzystnego rozwoju wypadków dla Siebie, że drżał na myśl o związanej z tym jeszcze większej opozycji jako zbyt silnej do zniesienia przez Niego, jak na przykład pokazują to Jego doświadczenia w Getsemane.

Werset 15: „Istotnie, wieść dotarła do faraona i usiłował on zgładzić Mojżesza. Mojżesz musiał uciekać przed faraonem, za mieszkał więc w krainie Madian. Siedział właśnie w pobliżu studni”.

To, że Faraon dowiaduje się o tym zabójstwie ilustruje szatana, który z powodu swojej niezdolności do nakłonienia Jezusa do grzechu i zniechęcenia do ofiary, uświadamia sobie, że Jezus zabija grzech w Swoich osobistych kontaktach z grzechem oraz w Swej ofierze za niego. Usiłowanie zabicia Mojżesza przez faraona za ten czyn obrazuje wysiłki szatana (których kulminacją było ukrzyżowanie naszego Pana), by zmusić Go do grzechu, a tym samym do śmierci jako grzesznika. Ucieczka Mojżesza jest typem zwycięstwa naszego Pana jako Nowego Stworzenia w śmierci Jego człowieczeństwa oraz Jego zmartwychwstania w Boskiej naturze. Udanie się przez Mojżesza do ziemi Madiańskiej reprezentuje wniebowstąpienie naszego Pana, poza zasięg władzy szatana.

Jak widać – obraz ciągnie się dalej, i są w nim przedstawione zarówno wydarzenia mające miejsce zarówno pomiędzy pierwszym a wtórym przyjściem Jezusa, jak i od czasu owego wtórego przyjścia – w jaki sposób przebiega owo wyzwalanie całej ludzkości spod władzy Faraona – szatana. Wszystkie te zagadnienia są bardzo ciekawe, ale uważamy, że przed dalszą analizą tego tematu warto najpierw zastanowić się nad pewnymi innymi kwestiami, by później z większą łatwością móc dostrzec całość antytypu tej historii. Tak więc chwilowo przerywamy tą serię, a wrócimy do niej za jakiś czas.