Nie ma wątpliwości co do tego, od kiedy liczy się początek istnienia Izraela jako narodu. Mianowicie, kiedy Jakub leżał na łożu śmierci, wezwał swoich dwunastu synów i zbiorowo udzielił im błogosławieństwa, jakim miał być ich udział w wielkiej obietnicy danej przez Boga Abrahamowi, a potwierdzonej przysięgą Izaakowi i Jakubowi (Psalm 105 wersety 9 i 10: „(5) Pamiętajcie o cudach, których dokonał, o znakach i wyrokach ust Jego, (6) potomkowie Jego sługi, Abrahama, synowie Jakuba, Jego wybrańcy. (7) On, PAN, jest Bogiem naszym, On, który rządzi całym światem. (8) Pamięta na wieki o swoim przymierzu, o obietnicy danej tysiącowi pokoleń. (9) Udzielił jej Abrahamowi i potwierdził przysięgą Izaakowi. (10) Uczynił to prawem dla Jakuba, wiecznym przymierzem dla Izraela”).

Nie możemy oczekiwać, że Słowo Pańskie poda wprost długość okresu czasu od śmierci Jakuba do wiosny 33 roku naszej ery, kiedy to Żydzi nieświadomie ukrzyżowali Pana chwały (Dzieje Apostolskie rozdział 3 werset 17: „Bracia! Wiem teraz, że tak jak wasi zwierzchnicy, zrobiliście to z niewiedzy”). Powinniśmy wiedzieć, że Boska metoda polega na trzymaniu w sekrecie różnych szczegółów planu wieków i pozwala na ich zrozumienie dopiero wtedy, kiedy nadejdzie czas ich wypełnienia, co jest dowodem Boskiej wszechwiedzy. Podobnie, nie jest dziwne, że dokładna data śmierci Jakuba, czyli początek istnienia narodu żydowskiego, pozostaje w pewnym stopniu niejasna, aczkolwiek została w pełni objawiona w sposób niebezpośredni. Św. Paweł – niegdyś członek żydowskiego Sanhedrynu i dlatego dobrze zaznajomiony z tradycjami swego narodu, a ponadto, jak wierzymy, natchniony przez Boga – w jednej ze swych wypowiedzi przekazał nam informację, że nadanie Zakonu miało miejsce 430 lat po zawarciu przez Boga przymierza z Abrahamem. Pierwszym przejawem Zakonu było święto przejścia w nocy poprzedzającej wyjście z Egiptu. Pozostaje nam więc jedynie ustalić długość okresu czasu pomiędzy wejściem Abrahama do Ziemi Obiecanej, kiedy to stał się on dziedzicem obietnicy, a śmiercią Jakuba. Jak za chwilę przedstawimy, wyniosło to 232 lata.

• Abraham miał 75 lat, kiedy przy śmierci Tarego zostało z nim zawarte przymierze (1 Mojżeszowa rozdział 12 werset 4). Izaak urodził się 25 lat później (1 Moj. rozdział 21 werset 5). W ten sposób od zawarcia przymierza do narodzenia Izaaka upływa 25 lat;
• od narodzenia Izaaka do narodzenia Jakuba (1 Mojżeszowa rozdział 25 werset 26) – 60 lat;
• od narodzenia Jakuba do jego śmierci (1 Mojżeszowa rozdział 47 werset 28) – 147 lat.

Cała liczba lat od zawarcia przymierza z Abrahamem do śmierci Jakuba, czyli do początku narodowej historii Izraela, wynosi więc 232 lata.

• Od dnia, w którym Abraham wkroczył do Kaananu, do momentu, kiedy Izrael opuścił Egipt podczas święta przejścia (2 Mojżeszowa rozdział 12 werset 41) upływa 430 lat.
• Jeśli od tego odejmiemy okres czasu od zawarcia przymierza do śmierci Jakuba, czyli wyliczone powyżej 232 lata, to otrzymamy w ten sposób szukaną niewiadomą, czyli liczbę lat pomiędzy śmiercią Jakuba a wyjściem jego potomstwa z Egiptu, mianowicie – 198 lat.
• Dodajmy do tego 40 lat wędrówki Izraela po puszczy;
• 6 lat pobytu w Kanaanie do momentu podziału ziemi pomiędzy pokolenia;
• 450 lat okresu sędziów;
• 513 lat okresu królów Judy;
• 70 lat okresu spustoszenia;
• 536 lat od dekretu Cyrusa, króla Medii, do 1 roku naszej ery.

Liczba lat od śmierci Jakuba do początku okresu zwanego „naszą erą” wynosi więc 1813.

• Od 1 roku naszej ery do ukrzyżowania Jezusa przy święcie przejścia na wiosnę 33 roku naszej ery według żydowskiego liczenia upływa 32 i pół roku.

Po zsumowaniu cały okres czekania Izraela na królestwo pod Boską łaską i uznaniem wynosi 1845 i 1/2 lat.