Nasi żydowscy przyjaciele mogą być skłonni zakwestionować ustalenie daty końca łaski dla ich narodu na wiosnę 33 roku, ponieważ ta data wiąże się ze śmiercią Jezusa. Jednak w swojej przepowiedni, pięć dni przed śmiercią, Pan Jezus powiedział, płacząc nad świętym miastem: „Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani! Ile razy chciałem zebrać twoje dzieci, jak kura swe pisklęta zbiera pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto wasz dom zostanie wam pusty. Albowiem powiadam wam: Nie ujrzycie mnie odtąd, aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie” – Ewangelia Mateusza rozdział 23 wersety 37-39. Każdy rozsądny człowiek powinien dać się przekonać faktom, a śmierć Jezusa jest faktem. Dają temu świadectwo miliony ludzi, których wiara została zbudowana – wbrew zwyczajnej logice – na śmierci, jaką poniósł Jezus z ręki swych rodaków nie z tego powodu, że podawał się za Jehowę, lecz dlatego, że nazywał się „posłanym od Boga”, „Synem Bożym”, „Mesjaszem”. Jakkolwiek by tego faktu nie interpretować, on jednak istnieje i zasługuje na rozważenie.

Historia pokazuje nam, że narodowe problemy Izraela rozpoczęły się wkrótce po śmierci Jezusa. Okres 37 i 1/2 lat pomiędzy śmiercią Jezusa a zupełnym zniszczeniem Jerozolimy przez Tytusa i jego armię w 70 roku n.e. jest tak dokładnie opisany przez żydowskiego historyka Józefa Flawiusza, że nie wymaga żadnego komentarza z naszej strony. Józef podaje, że powstanie Żydów, jakie wybuchło w ciągu tego okresu, oraz narastające wciąż zamieszanie doprowadziły w końcu do tego, że władze rzymskie zmuszone były do umocnienia swego panowania na tym terenie. Powstanie okazało się daremne. W 70 roku n.e. Izrael – zgodnie z przepowiedniami proroków – przestał istnieć jako naród i jako królestwo.

Zauważmy teraz niezwykły fakt, że taki sam okres 1845 i 1/2 lat, licząc od śmierci Chrystusa w połowie 33 roku n.e. , doprowadza nas do 1878 roku n.e., daty pamiętnej ze względu na obrady Berlińskiego Kongresu Narodów, jakie się wówczas odbyły. Najbardziej honorowe miejsce na kongresie przyznano Hebrajczykowi Benjaminowi Disraeli, przedstawicielowi Wielkiej Brytanii, ze względu na jego zdolności przywódcze. Co więcej, decyzje, jakie tam zapadły, miały potężny wpływ na sprawy wybranego ludu Bożego. Na mocy tych decyzji, wydanych przez wielkie mocarstwa europejskie, państwa bałkańskie wchodzące do tej pory w skład imperium tureckiego zostały poddane pod nadzór rządów, z którymi łączyła je zbieżność interesów. Na skutek tego podziału wpływów w prowincjach tureckich, Egipt i Palestyna weszły pod patronat Wielkiej Brytanii oraz Francji. Francuzi, odniósłszy tylko częściowy sukces w przedsięwzięciu, jakim była budowa Kanału Sueskiego, przekazali to zadanie Brytyjczykom i zrezygnowali ze swoich wpływów w Egipcie i Palestynie na rzecz Anglii (chociaż rząd egipski i władza turecka były tam wciąż uznawane).

Skutkiem tego Egipt stał się państwem znacznie bardziej otwartym, stanowiącym teren eksploatacji Brytyjczyków w celach osiągnięcia korzyści finansowych. Pobliska Palestyna była zbyt uboga, aby się do tego nadawać, niemniej jednak dużo skorzystała z brytyjskiego wpływu w Egipcie. W ciągu 32 lat, jakie upłynęły pod flagą angielską, na ziemiach należących kiedyś do Izraela zagościł większy spokój i bezpieczeństwo. Tymczasem na terenach, do których Żydzi zostali rozproszeni, w znacznym stopniu powracało do nich Boskie błogosławieństwo. Uzyskali oni wtedy znaczenie nie tylko w kołach finansowych, lecz także w środowiskach literackich i naukowych. Jednym słowem, od czasu Kongresu Berlińskiego w 1878 roku gwiazda Izraela wzbijała się coraz wyżej.

Nawet prześladowania w Rosji, na jakie dozwoliła opatrzność Boża (a także inne, których zgodnie z Pismem Świętym można się było spodziewać), miały korzystny wpływ na rozbudzenie tego narodu i wywołały u wielu Żydów tęsknotę za ziemią ojczystą. Jednym z rezultatów takiego stanu rzeczy jest powstanie ruchu syjonistycznego, który coraz mocniej oddziałuje na uczucia patriotycznych Izraelitów, zwłaszcza tych, którzy przez cały czas mieli szacunek dla obietnicy i przysięgi złożonej przez Boga ojcu Abrahamowi: „W tobie i twoim nasieniu będą błogosławione wszystkie narody ziemi”.

Jak wykażemy później z zupełnie innego szeregu proroctw, wiele tekstów Pisma Świętego wskazuje na to, że już w bliskiej przyszłości, bo około roku 1915, Izrael jako naród ma zostać zrehabilitowany. Biblia przepowiada również, że w tym samym czasie Żydzi mają przejść wielki ucisk: „To czas ucisku dla Jakuba, lecz z niego zostanie wybawiony” – Jeremiasza rozdział 30 werset 7. Wybawienie będzie tak niezwykłe i tak zauważalne, że cały świat zacznie pojmować, iż okres odrzucenia Izraela, odcięcia go od Boskiej łaski, nie był zamierzony na zawsze, lecz jedynie na tak długo, jak długo cieszyli się przedtem Bożym błogosławieństwem.

(Przypis redaktora: Patrząc na to z dzisiejszej perspektywy – owa rehabilitacja była stopniowa, tak jak stopniowe było tracenie Boskiej łaski. Pierwsza faza Wojny Światowej przyniosła Żydom wielkie korzyści związane z ich powrotem do ojczyzny. Ona nie tylko uwolniła Palestynę spod władzy despotycznych Turków, lecz wywarła również presję na Wielką Brytanię, by wspomóc ruch syjonistyczny; a w odpowiednim czasie ta presja zwiększyła się tak bardzo, że skłoniło to Brytanię do wydania Deklaracji Balfoura, 2 listopada 1917 roku, w której Wielka Brytania zobowiązywała się do „przychylnego ustosunkowania się do kwestii ustanowienia w Palestynie narodowego domu dla narodu żydowskiego” i „dołożenia najlepszych wysiłków, by ułatwić osiągnięcie tego celu”. Inne sprzymierzone rządy popierały tę deklarację. Otwarto proces powrotu Izraela do jego własnej ziemi, który postępował milowymi krokami. A niedługo później, bo 9 grudnia 1917 roku Jerozolima została w cudowny sposób odebrana Turkom – bez choćby jednego wystrzału, ale o tym powiemy sobie innym razem.

Po zakończeniu I fazy Wojny Światowej udzielono Wielkiej Brytanii Mandatu nad Palestyną, na konferencji Najwyższej Rady Sprzymierzonych w San Remo w kwietniu 1920 roku. Ten Mandat został zatwierdzony przez Radę Ligi Narodów w 1922 roku, chociaż oficjalnie nie wszedł w życie przed wrześniem 1923. To powinno było doprowadzić do nieograniczonej imigracji Żydów do Palestyny, lecz tak się nie stało, ponieważ z powodu arabskiego sprzeciwu i przeszkód w Palestynie, Wielka Brytania ograniczyła imigrację. Jednak we właściwym czasie PAN wywarł na Brytanię taką presję (częściowo przez II fazę Wojny Światowej), że została zmuszona do zezwolenia na powrót Izraelitów z mniejszymi ograniczeniami. W końcu zaś, po wielu latach negocjacji oraz po zakończeniu się brytyjskiego Mandatu, w maju 1948 roku powstało Państwo Izrael – 70 lat od Kongresu Berlińskiego z 1878 roku i 1878 lat od zniszczenia Jerozolimy przez Tytusa Flawiusza w 70 r. n.e. Natomiast „drugi ucisk Jakuba” wciąż jeszcze należy do przyszłości /koniec przypisu).