Podobny do Mojżesza, lecz od niego większy, według planu Bożego, Mesjasz będzie pośrednikiem między Panem a Izraelem (jako antytypiczny/pozafiguralny Mojżesz). Jego obecność duchowa, a nie cielesna, tylko powiększy Jego cześć i moc. Izrael będzie się cieszył ziemską chwałą i błogosławieństwem, otrzymanym z ręki „Syna Dawida, Króla Izraela”. Tą drogą wszyscy poganie znajdą dostęp do Boga. „I pójdzie wiele ludzi, mówiąc: Pójdźcie a wstąpmy na górę Pańską (królestwo), do domu Boga Jakubowego, a będzie nas uczył dróg swoich, i będziemy chodzili ścieżkami jego; albowiem z Syonu (duchowe królestwo) wyjdzie zakon, a słowo Pańskie z Jeruzalemu (ziemskie królestwo Izraela przywróconego do łaski)„ – Izajasza rozdział 2 werset 3. Stanie się również, że na naród, który nie uzna Jeruzalem – władzy Pana, nie spadnie deszcz, oznaczający specjalne błogosławieństwo (Zachariasza rozdział 14 werset 17: „Dla tych zaś spośród narodów ziemi, które nie pójdą do Jerozolimy, aby pokłonić się Królowi, PANU Zastępów, nie będzie deszczu”). Zauważmy, jak o błogosławieniu pogan pisze Zachariasz: „[Mesjasz] ogłosi pokój narodom” – Zachariasza rozdział 9 werset 10 („Zniszczę rydwany Efraima, z Jerozolimy usunę rumaki i łuk wojenny zostanie złamany! On ogłosi narodom pokój, Jego władza — od morza do morza, od Rzeki aż po krańce ziemi!”). Pokój spłynie najpierw na naród wybrany, a dopiero potem rozprzestrzeni się na pogan. To samo odnosi się również do duchowego Izraela – do „resztki/ostatków”, którzy byli gotowi na przyjście Mesjasza i otrzymali błogosławieństwo w dniu Pięćdziesiątnicy.

Owym duchowym Izraelem, jak już powiedzieliśmy, byli apostołowie i pierwsi przedstawiciele kościoła chrześcijańskiego. Kiedy jednak droga do duchowych błogosławieństw otworzyła się dla ludu wybranego, Zbawiciel zaczął głosić pokój również poganom – duchowemu nasieniu Abrahama. W ten sposób przez cały Wiek Ewangelii dobra nowina o Bożej łasce i zaproszeniu do uczestnictwa w duchowym planie rozprzestrzeniała się wśród pogan, którzy mieli uszy ku słuchaniu i rozumieniu oraz posłuszne serca. Tak więc Bóg wybiera do społeczności z Jego Synem, Zbawicielem, jednostki zarówno spośród Żydów, jak i pogan. Ludzie ci stanowią „maluczkie stadko”, w porównaniu z milionami nominalnych wierzących. To im właśnie Jezus powiedział (w ewangelii Łukasza rozdziale 12 wersecie 32): „Nie bój się, o maluczkie stadko! Albowiem się upodobało Ojcu waszemu dać wam królestwo” – królestwo, które błogosławić będzie Izraelowi, a przezeń wszystkim ludziom, aby każdy mógł ze stanu grzechu i śmierci wrócić do harmonii z Bogiem i otrzymać życie wieczne. Pascha i jej pozafigura (antytyp/rzeczywistość której Pascha była typem/symbolem/cieniem/obrazem) zawiera w sobie kosztowne obietnice!

Bóg powiedział, że ślepota i odrzucenie od łaski, którym podlegał przez tyle stuleci naród wybrany, nie będą trwały wiecznie, lecz tylko do czasu, kiedy spośród Izraela i pogan zgromadzi On swoich wybranych. Wtedy spłyną na Izrael niezmierzone błogosławieństwa. W niesprzyjających warunkach naród ten jako całość otrzymywał swoją karę, aby teraz jako całość otrzymać łaskę.