Nasze wykształcenie wykazuje braki w… część 20: muzyce

… jeśli nie śpiewamy w naszych sercach Panu, dziękując zawsze Bogu za wszystko (Efezjan rozdział 5 wersety 19-20: „(19) Rozmawiając z sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swoim Panu, (20) Dziękując zawsze za wszystko Bogu i Ojcu w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa”), nie śpiewamy pieśni Mojżesza (nauk o pierwotnej doskonałości człowieka, jego upadku, przekleństwie, dozwoleniu złego i restytucji, znajdujących się głównie w Starym Testamencie – której pewnym streszczeniem jest Psalm 90) i pieśni Baranka (o sprawach odnoszących się do zbawienia Kościoła, znajdujących się głównie w Nowym Testamencie) – które wspólnie mówią zasadniczo o zbawieniu i świata i Kościoła:

• 1 Tymoteusza rozdział 2 wersety 3-6: „(3) Jest to rzecz dobra i miła przed Bogiem, Zbawicielem naszym, (4) Który chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy. (5) Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, (6) Który siebie samego złożył jako okup za wszystkich, aby o tym świadczono we właściwym czasie”;
• 1 Tymoteusza rozdział 4 werset 10: „Trudzimy się bowiem i walczymy dlatego, że złożyliśmy nadzieję w żywym Bogu, który jest Zbawcą wszystkich ludzi, a zwłaszcza wierzących”;
• 1 Jana rozdział 2 werset 2: „On jest przebłaganiem za nasze grzechy. Lecz nie tylko za nasze. Również za grzechy całego świata”;
• Objawienie rozdział 15 wersety 3 i 4: „(3) Śpiewają pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka: Wielkie i przedziwne są dzieła twoje, Panie Boże wszechmogący. Sprawiedliwe i prawdziwe są drogi twoje, Królu narodów. (4) Któż by nie bał się ciebie, Panie? Któż by nie chciał wielbić twego imienia? Ty sam jesteś święty! Wszystkie narody przyjdą i pokłonią się tobie, bo okazały się sprawiedliwe sądy twoje”.

Psalm 90 (w brzmieniu przekładu Biblii Paulistów):

„(1) Modlitwa Mojżesza, człowieka Bożego. Panie, Ty byłeś nam ucieczką z pokolenia na pokolenie. (2) Zanim zrodziły się góry, nim powstał świat i ziemia, od wieku po wiek Ty jesteś, Boże! (3) Zamieniasz w proch człowieka, mówiąc: „Wracajcie, synowie ludzcy”. (4) Bo tysiąc lat w Twoich oczach jest jak dzień wczorajszy, który minął, i jak straż nocna. (5) Kładziesz kres ich życiu i zasypiają. Jak trawa, która wyrasta rankiem, (6) o świcie kwitnie i rośnie, wieczorem więdnie i usycha. (7) Tak i my giniemy od Twojego gniewu, jesteśmy strwożeni Twoim oburzeniem. (8) Położyłeś przed sobą nasze nieprawości, nasze skryte winy w świetle Twego oblicza. (9) Bo wszystkie dni nasze mijają w Twoim gniewie, a nasze lata nikną jak westchnienie. (10) Miarą naszego życia jest lat siedemdziesiąt, a jeśli mamy siły, to lat osiemdziesiąt. Lecz większość z nich to trud i cierpienie, bo prędko odchodzą, a my giniemy. (11) Kto może poznać siłę Twego gniewu i kto znieść zdoła moc Twego oburzenia? (12) Daj nam tak liczyć dni nasze, byśmy nauczyli się żyć mądrze! (13) Powróć, PANIE! Jak długo jeszcze? Ulituj się nad Twoimi sługami! (14) Niech nas o świcie napełni Twoja łaska, byśmy się mogli cieszyć przez wszystkie dni nasze! (15) Byśmy doznali pociechy w zamian za dni udręki, za lata, w których doświadczyliśmy nieszczęścia! (16) Niech się ukaże Twym sługom Twoje dzieło, a Twoja chwała nad ich synami! (17) Niech słodycz Pana, Boga naszego, będzie nad nami! Umocnij dzieło rąk naszych!”

„(…)

SYMBOLOGIA TRĄB (z 4 Mojżeszowej rozdziału 10)

Chociaż Mojżesz otrzymał rozkaz zrobienia dwóch trąb, on widocznie tę pracę powierzył rzemieślnikom, Besalelowi i Oholiabowi, wspomaganym przez swych towarzyszy (patrz 2 Mojżeszowa rozdział 31 wersety 1-6: „(1) PAN przemówił do Mojżesza tymi słowy: (2) Spójrz, wezwałem imiennie Besalela, syna Uriego, syna Chura z plemienia Judy, (3) i napełniłem go Duchem Bożym, mądrością, pomysłowością, rozeznaniem i zręcznością w każdym rzemiośle. (4) Dzięki temu potrafi on obmyślić plan, zna się na pracach w złocie, srebrze oraz brązie, (5) umie obrabiać i oprawiać kamienie, nieobca mu obróbka drewna — słowem, potrafi wykonać najbardziej kunsztowną robotę. (6) Zauważ, że Ja także przydałem mu Oholiaba, syna Achisamacha, z plemienia Dan, a serca wszystkich zdolnych rzemieślników obdarzyłem mądrością, tak że wykonają wszystko, co ci zleciłem”).

Besalel jest typem naszego Pana w jego zdolności rozwijania Kościoła i jego wszystkich stosownych nauk. Oholiab przedstawia członków siedmiu gwiazd, użytych przez Pana jako specjalnych pomocników w rozwijaniu Kościoła i jego nauk. Ich pomocnicy przedstawiają antytypicznych wyuczonych w sprawach Królestwa i wynoszących ze skarbu rzeczy nowe i stare. Ci uczeni składali się z generalnych i specjalnych pomocników członków siedmiu gwiazd (ewangelia Mateusza rozdział 13 werset 52: „Więc rzekł im: Dlatego z każdym uczonym w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, ma się rzecz podobnie jak z człowiekiem gospodarzem, który wydobywa ze swego skarbca rzeczy nowe i stare”).

Owe trąby były urobione ze srebra, co znaczyło, że one były posłannictwem Prawdy. Srebro tutaj symbolizuje Prawdę. A to, że były zrobione z jednej bryły przedstawia dwie rzeczy:

1. Że pochodzą one z tego samego źródła Prawdy: z Biblii, ze Słowa Bożego:
   • ewangelia Jana rozdział 17 werset 17: „Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą”;
   • 2 Tymoteusza rozdział 3 wersety 15-17: „(15) znając od dzieciństwa Pismo święte, mogące cię oświecić ku zbawieniu, przez wiarę w Chrystusa Jezusa. (16) Każde Pismo przez Boga natchnione użyteczne (jest) do pouczania, do przekonywania, do napominania, do kształcenia w sprawiedliwości, (17) by człowiek Boży stał się doskonały i do wszelkiego dobrego dzieła zaprawiony”; i
2. Że są one we wzajemnej harmonii jako części harmonijnej całości:
   • Izajasza rozdział 8 werset 20: „Do zakonu raczej i do świadectwa; ale jeźli nie chcą, niechże mówią według słowa tego, w którem nie masz żadnej zorzy”;
   • 2 Piotra rozdział 1 wersety 19-21: „(19) Mamy jednak jeszcze mocniejsze słowo prorockie. Dobrze, jeśli będziecie przy nim trwać jak przy lampie, która świeci w ciemności aż do świtu, a jutrzenka wzejdzie w waszych sercach. (20) Wiedzcie jednak, że żadnego proroctwa w Piśmie nie można wyjaśniać według własnego uznania. (21) Proroctwo bowiem nigdy nie powstawało z ludzkiej woli, ale w imieniu Boga głosili je ludzie kierowani przez Ducha Świętego”.

Mojżesz robiący te dwie trąby jest typem na naszego Pana, rozwijającego dwa posłannictwa Wieku Ewangelii. Wnioskujemy, że z powodu nacisku położonego na te trąby (one się pojawiły w pierwszej części 4 Mojżeszowej), są one posłannictwem o zbawieniu człowieka – Restytucji (przypisanej i aktualnej) oraz posłannictwem Boskiego zbawienia – Wysokiego Powołania.

Te dwie doktryny wypływają z Okupu – ofiary Pana Jezusa i podstawy Boskiego Planu. Bez Okupu, zbawienie członków rodu Adamowego na jakimkolwiek poziomie istnienia jest niemożliwe. Te dwie doktryny także zapowiadała Pieśń Mojżesza (Nauka o Restytucji) i Pieśń Baranka (Nauka o Wysokim Powołaniu) (Objawienie rozdział 15 werset 3: „Śpiewają pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka: Wielkie i przedziwne są dzieła twoje, Panie Boże wszechmogący. Sprawiedliwe i prawdziwe są drogi twoje, Królu narodów”).

RESTYTUCJA – PIEŚŃ MOJŻESZA

• Pierwsza trąba

Doktryna o Restytucji streszczona w Dziejach Apostolskich rozdziale 3 wersetach 19-21 („(19) Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, (20) aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, (21) którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia (restytucji) wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków”) oznacza:

1. Pierwotne stworzenie doskonałości;
2. Jego próbę do życia;
3. Jego upadek w grzech i śmierć; oraz
4. Jego doświadczenie ze złem.

Ponadto, to oznacza potrzebę pokuty człowieka jako dowodu, że on szczerze pragnie zbawienia. Co jest demonstrowane przez doświadczenia pogan – pozostawionych samym sobie bez pomocy – i przez Żydów – wspomaganych przez przymierze Zakonu i sprzyjające opatrzności – upadły człowiek nie może się zbawić i dlatego jest zależny od Boskiej zbawczej mocy.

Zbawienie przez restytucję w typie jest pokazane przez pierwszą trąbę w 4 Mojżeszowej rozdziale 10. Musimy zapamiętać, że zbawienie przez restytucję nie wyklucza pokuty. Łaska Boża dostarczyła Zbawiciela, który jest zdolny zadowolić wymagania sprawiedliwości skierowane przeciw pokutującemu wierzącemu grzesznikowi, dostarczając usprawiedliwienia. Właśnie to usprawiedliwienie przez wiarę ma dwa wymiary: poczytane i rzeczywiste.

Podczas wieku wiary wierzący wstępował na drogę poprawy wobec Boga, według zdolności jego lub jej, jak najlepiej potrafili, i serdecznej ufności, przyswajania sobie i działania zgodnie z obietnicą Bożą, dzięki zasłudze Jezusa, odpuszczenia grzechów, przypisania sprawiedliwości Chrystusowej i przyjęcia do społeczności z Bogiem i Chrystusem jako przyjaciela. Tak więc wierzący otrzymuje poczytane usprawiedliwienie lub, wyrażając to w inny sposób poczytaną restytucję. W następnym Wieku – Wieku Tysiąclecia – wierzący otrzyma rzeczywistą restytucję.

(Nieco więcej na temat Pieśni Mojżesza pisaliśmy w odcinku innej serii, w którym wskazywaliśmy, że Jezus jest antytypicznym śpiewakiem Pieśni Mojżesza, do którego także obecnie odsyłamy)

WYSOKIE POWOŁANIE – PIEŚŃ BARANKOWA

• Druga trąba

Boskie zbawienie jest podsumowaniem Nowego Testamentu. Tak jak ze zbawieniem człowieka w restytucyjnym, ta doktryna ma wiele zastosowań:

1. Że Chrystus stał się dla przyjmujących ją Mądrością i w tym On uczy ich wszystkiego, co oni powinni wiedzieć w tym celu, aby być pomyślnymi uczestnikami Wysokiego Powołania (1 Koryntian rozdział 1 werset 24: „natomiast dla powołanych — tak Żydów, jak i Greków — głosimy Chrystusa, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą”);
2. Że On ożywia – doprowadza do życia – ich przypisane usprawiedliwienie, aby ich przystosować jako kandydatów do Wysokiego Powołania;
3. Że Chrystus uświęca człowieczeństwo i Nowe Stworzenie w Wysokim Powołaniu. Jeśli chodzi o człowieczeństwo, to On pomaga wierzącym w podtrzymywaniu martwoty wobec siebie i świata, a ożywieniu wobec Boga podczas kładzenia ofiarniczo człowieczeństwa na śmierć – to jest cel dobrego antytypicznego kapłana. W odniesieniu do Nowych Stworzeń On je przeprowadza przez siedem stopni, począwszy
   • (I) od spłodzenia z Ducha, po czym następują
   • (II) ożywienie,
   • (III) wzrost,
   • (IV) wzmocnienie,
   • (V) zrównoważenie,
   • (VI) krystalizacja
   • (VII) i narodzenie z Ducha.
4. W wyzwoleniu On wybawia Nowe Stworzenia z grzechu, błędu, samolubstwa, światowości, szatana i śmierci.

Następne elementy w życiu Nowego Stworzenia (indywidualnie i kolektywnie) są przedstawione przez drugą trąbę z 4 Mojżeszowej rozdziału 10:

• Predestynacja (w sensie wyboru na członka Ciała Chrystusa);
• Organizacja (w sensie organizacji owego Ciała – Kościoła);
• Porządek (w sensie zarządzeń Kościoła).
• Dyscyplina (bez której nie można rozwinąć podobieństwa Chrystusowego);
• Prawo (miłości);
• Odpoczynek (szabat, odpoczynek w dokończonym dziele Jezusa);
• Próba (wypróbowanie usposobienia charakteru);
• Chrzest (w śmierć Chrystusową);
• Wielkanoc (uczestniczenie we wspólnocie z Chrystusem i innymi członkami Ciała);
• Zobowiązania społeczne wobec człowieka i wobec braci (postępowanie Kościoła w świecie jako światła i strofującego czyniących zło);
• Przeciwnicy i osaczanie (szatan, świat i ciało); i
• Obecne („stokroć więcej weźmie” – ewangelia Mateusza rozdział 19 werset 29: „I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci, siostry, ojca, matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne posiądzie na własność”) oraz przyszłe dziedzictwo („nadzieję chwały” – ewangelia Mateusza rozdział 19 werset 29: „Im Bóg zechciał oznajmić, jak wielkie jest wśród pogan bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały”).

PANUJĄCE KRÓLESTWO BOŻE

W Testamentach, Starym i Nowym, występują różne zarysy myśli, które należą do posłannictw tych obu trąb, w zależności od ich zastosowania.

Na przykład, Królestwo Boże, rozważane z punktu widzenia panowania nad ludzkością i błogosławienia jej, należy do Pieśni Mojżesza. Ale rozważane z punktu widzenia chwalebnych przywilejów Chrystusa, należy do Pieśni Baranka.

Podobnie z Wtórym przyjściem w jego związku z obaleniem imperium szatana i błogosławieniem ludzkości, należy do Pieśni Mojżesza. Natomiast w swym odniesieniu do żęcia świętych, ich wyzwalania i obdarzania chwałą, ono należy do Pieśni Baranka.

Zmartwychwstanie do ludzkiej doskonałości należy do Pieśni Mojżesza, a zmartwychwstanie do Boskiego poziomu natury należy do Pieśni Baranka.

W Starym Testamencie istnieją liczne typy i proroctwa, mające związek z Chrystusem i Kościołem – bądź to, gdy byli w ciele, bądź też w duchu – co należy do Pieśni Baranka:

• 1 Koryntian rozdział 10 wersety 1-11: „(1) Nie chciałbym, bracia, byście nie wiedzieli, że nasi ojcowie wszyscy co prawda zostawali pod obłokiem, wszyscy przeszli przez morze (2) i wszyscy byli ochrzczeni w [imię] Mojżesza, w obłoku i w morzu; (3) wszyscy też spożywali ten sam pokarm duchowy (4) i pili ten sam duchowy napój. Pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a skałą był Chrystus. (5) Lecz w większości z nich nie upodobał sobie Bóg; polegli bowiem na pustyni. (6) Stało się zaś to wszystko, by mogło posłużyć za przykład dla nas, abyśmy nie byli skłonni do złego, jak oni zła pragnęli. (7) Nie bądźcie też bałwochwalcami, jak niektórzy z nich, według tego, co jest napisane: Zasiadł lud, by jeść i pić, i powstali, by się oddawać rozkoszom. (8) Nie bądźmy też rozpustnikami, jak niektórzy spośród nich, i padło ich jednego dnia dwadzieścia trzy tysiące. (9) I nie kuśmy Pana, jak niektórzy z nich kusili – i poginęli od wężów. (10) Nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali – i zostali wytraceni przez dokonującego zagłady. (11) A wszystko to przydarzyło się im jako zapowiedź rzeczy przyszłych [czyli: jako typ], spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów”;
• Hebrajczyków rozdział 4 werset 11: „Pospieszmy się więc z wejściem do owego odpoczynku, żeby ktoś nie zginął przez niewiarę, jak to zostało pokazane na przykładzie [w typie] nieposłuszeństwa [Izraelitów na pustyni]”;
• 1 Piotra rozdział 1 wersety 9-13: „(9) osiągając cel waszej wiary – zbawienie dusz! (10) To zbawienie było przedmiotem poszukiwań i dociekań proroków, gdy zapowiadali przeznaczoną dla was łaskę. (11) Starali się odgadnąć czas, na który wskazywał obecny w nich Duch Chrystusa, zapowiadający cierpienia Chrystusa i mającą później nadejść chwałę. (12) Bóg im objawił, że jeszcze nie dla nich przeznaczona jest Ewangelia, którą teraz ogłosili wam apostołowie przez Ducha Świętego zesłanego z nieba. Nawet aniołowie pragnęliby wniknąć w tę tajemnicę! (13) Dlatego bądźcie gotowi i trzeźwi! Wytrwale pokładajcie nadzieję w łasce, której dostąpicie w dniu objawienia Jezusa Chrystusa!”.

One często są przedstawione z punktu widzenia ich wpływu na ludzkie zbawienie i związek z nim.

Ponieważ te dwa tematy Biblii – Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka – zachodzą na siebie, mówimy, że generalnie oba testamenty, Stary i Nowy, mają te odpowiednie reprezentacje. Jednakże te dwie trąby, Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka, nie są odpowiednio synonimiczne ze Starym Testamentem i Nowym Testamentem.

Po prostu Pieśń Mojżesza wyklucza rzeczy Wysokiego Powołania, a Pieśń Baranka wyklucza sprawy Restytucji. Jednakże owe dwa posłannictwa tak się splatają i przeplatają wzajemnie, ażeby były w doskonałej harmonii. W rzeczywistości są dwoma największymi zarysami Boskiego Planu. To właśnie ten wzajemny związek między nimi dowodzi, że każdy z nich jest wykonany z jednej i tej samej sztuki antytypicznego srebra. (…)”

(Zredagowany fragment artykułu p.t. „Zwiastuny zbawienia – Roczne godło na 2001 rok” – Sztandar Biblijny nr 155, 2001 rok)