Nasze wykształcenie wykazuje braki w… część 10: mineralogii…

… jeśli nie uznajemy, że srebro powszechnie jest używane do przedstawiania Prawdy (Psalm 12 werset 7: „Słowa PANA to słowa czyste, srebro oczyszczone w ziemnym tyglu, siedmiokrotnie przetopione”; ewangelia Łukasza rozdział 15 werset 8: „Albo gdy jakaś kobieta, mając dziesięć drachm [srebrnych monet], zgubi jedną drachmę, czy nie zapala lampy, nie zamiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie?”; 1 Koryntian rozdział 3 werset 12: „(11) Co do fundamentu, nikt nie może położyć innego, poza tym, który już jest, a którym jest Jezus Chrystus. (12) Natomiast, czy ktoś na tym fundamencie buduje ze złota, srebra, drogich kamieni, z drewna, siana czy słomy, (13) to się okaże w tym Dniu. Każde dzieło przejdzie próbę ognia i w ten sposób wyjdzie na jaw jego wartość”) i że jeśli nie jest utrzymywane w czystości staje się żużlem (Izajasza rozdział 1 werset 22: „Srebro twoje obróciło się w żużel; wino twoje pomieszało się z wodą”).

Malachiasza rozdział 3 werset 2: „Lecz kto będzie mógł znieść dzień jego przyjścia i kto się ostoi, gdy się ukaże? „Gdyż jest on [po 1-sze] jak ogień odlewacza i [po 2-ie] jak ług foluszników” [tłumaczenie z kodami gramatycznymi Vocatio oddaje ten fragment następująco: „Bo On jak ogień przetapiającego i jak ług piorących”].

Pobieżny czytelnik i badacz Biblii nie dostrzega dwóch różnych rzeczy przedstawionych w zacytowanych wyżej słowach. Gdy jednak dostrzeże się w nich dwie odmienne rzeczy, można zauważyć trzecią i czwartą misję drugiego adwentu naszego Pana wobec tych, którzy są Jego. Rozważymy kolejno każdą z nich.

By zrozumieć wyrażenie „jest On jak ogień odlewacza [przetapiającego, rafinatora – przypis tłumacza]; i usiądzie jak przetapiający i oczyszczający srebro”, trzeba dostrzec obraz zawarty w tych słowach oraz związane z nim symbole biblijne. Mamy tu obraz starożytnego złotnika oczyszczającego srebro. Brał on rudę srebra, która składała się ze srebra i żużlu, i umieszczał ją w tyglu, po czym zapalał i podtrzymywał pod nim ogień o wysokiej temperaturze. Pod wpływem gorąca ruda zaczynała się rozpadać, a żużel – wyciekać z porów rudy niczym symboliczny pot. Gdy zebrała się znaczna ilość żużlu, rafinator wybierał go dużą łyżką. W końcu temperatura ognia wypaliła ze srebra cały żużel. Gdy został on w całości wybrany, w tyglu pozostawało czyste srebro – oczyszczający ogień całkowicie oczyścił srebro.

Co to przedstawia? Odpowiadamy: W symbolach Biblii srebro zazwyczaj używane jest do przedstawienia prawdy:

• Przypowieści Salomonowe rozdział 10 werset 20: „Język prawego jest srebrem wybornym, a serce złych mało co warte”;
• rozdział 25 werset 11: „Słowo wypowiedziane we właściwym czasie jest jak złote jabłko na srebrnej ozdobie”;
• Pieśń nad Pieśniami rozdział 3 werset 10: „kolumny zrobił ze srebra, baldachim ze złota, siedzenie z purpury, a wnętrze wyścielone z miłością przez córki jerozolimskie”;
• Izajasza rozdział 1 werset 22: „Srebro twoje obróciło się w żużel; wino twoje pomieszało się z wodą”;
• rozdział 60 werset 9: „Tak, na Mnie czekają wyspy ze statkami Tarsziszu na przedzie, aby sprowadzić twoich synów z daleka, a ich srebro i złoto wraz z nimi, dla imienia PANA, twojego Boga, i dla Świętego Izraela, ponieważ chce cię uświetnić”;
• Joela rozdział 3 werset 5 (w niektórych tłumaczeniach rozdział 4 werset 5): „Gdyż zabraliście moje srebro i złoto, moje cenne klejnoty wnieśliście do swoich świątyń”;
• Łukasza rozdział 15 werset 8: „Albo gdy jakaś kobieta, mając dziesięć drachm [srebrnych monet], zgubi jedną drachmę, czy nie zapala lampy, nie zamiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie?”;
• 1 Koryntian rozdział 3 werset 12: „Natomiast, czy ktoś na tym fundamencie buduje ze złota, srebra, drogich kamieni, z drewna, siana czy słomy”).

Ruda srebra, jako mieszanina srebra i żużlu, odpowiednio przedstawia mieszaninę prawdy i błędu. Nasz Pan, przedstawiony w powyższych słowach jako ogień rafinatora w czasie Paruzji i Epifanii, sugeruje zatem myśl, że przy pomocy symbolicznego gorąca w umysłach ludu Bożego wypala On żużel błędu z rudy srebra prawdy. Czynił to w Paruzji i obecnie czyni to w Epifanii.

Lecz ktoś może zapytać, dlaczego takie działanie jest konieczne? Sprawiła to praca pewnej kobiety. Nie mamy oczywiście na myśli kobiety literalnej, lecz symboliczną. Ewangelia Mateusza rozdział 13 werset 33 mówi, że kobieta ta wzięła kwas i rozczyniła go w trzech miarach mąki, w wyniku czego cały zaczyn się zakwasił. Rozumiemy, że tą kobietą jest kościół nominalny, (…), który wmieszał kwas błędu do prawdziwej wiary, prawdziwej nadziei i prawdziwej miłości (trzy miary mąki), podanych przez Jezusa i Apostołów, aż w końcu przesiąkły one błędem. Gdy nasz Pan powrócił w Paruzji, zgodnie z Jego pytaniem („Gdy przyjdzie Syn człowieczy, czy znajdzie wiarę na ziemi?”) nie znalazł wiary w umysłach tych, którzy są Jego, lecz zastał tam mieszaninę prawdy i błędu – symboliczną rudę srebra.

By usunąć żużel błędu z naszych umysłów, musiał wprowadzić nas w tygiel różnych sytuacji, w którym rozpalił pod nami gorejący płomień, udzielał nam wielu srogich doświadczeń, oddzielając od naszej prawdy zmieszany z nią błąd. Częścią gorąca palącego się węgla, który rozgrzewał ten tygiel i wypalał z naszych umysłów żużel błędu, są wstrząsy, jakich doznawaliśmy od naszych wyznań wiary; od naszych denominacyjnych więzów i przyjaciół; od obrońców i przeciwników prawdy; od procesu związanego z faktem, że nie byliśmy zwiedzeni; z rozbijania naszych ulubionych teorii; z obniżenia naszej opinii co do naszych przeszłych osiągnięć – w błędzie, a nie jak sądziliśmy w prawdzie; z trudności dostrzegania pewnych prawd, szczególnie prawd będących na czasie w przesiewaniach, a także z opozycji błądzicieli. Z pewnością takimi były doświadczenia Paruzji (…)”.

Epifaniczne Wykłady Pisma Świętego, tom 5, rozdział 6